Dystopia IV

Debutromanen hans Marki Marko, er nominert til UPrisen 2009, ein pris ungdommar sjølv bestemmer kven som skal få.

Terje Torkildsen

Samlaget

Samlaget

Terje Torkildsen (f. 1971) bur i Stavanger, og arbeider som komikar, skodespelar og forfattar.

Debutromanen hans Marki Marko, er nominert til UPrisen 2009, ein pris ungdommar sjølv bestemmer kven som skal få.

Terje Torkildsen (f. 1971) bur i Stavanger, og arbeider som komikar, skodespelar og forfattar.

“Det vi ungdom ser etter i en god bok er spenning, godt språk, innlevelse, uforutsigbare hendelser, gode spenningskurver, originalitet (…)Vinnerboka inneholdt alle disse punktene.”

Samlaget

Foto: Line Langhelle

Ungdomsjuryen, Uprisen 2009 om «Marki Marco».

Foto: Line Langhelle

Dystopia

Dystopia

Dystopia I er første boka i firebokserien DYSTOPIA 2014. Seks syttenåringar frå International School of Stavanger er på studietur i London då byen blir ramma av den verste naturkatastrofen i manns minne. Ei kjempebølgje slår inn over metropolen på morgonen 18. januar 2014. Byen bryt saman, og det blir ei reise på liv og død for ungdommane som berre har eitt mål: Dei vil heim.

Dystopia I er ein motorveg av ei lesaroppleving, skreddarsydd for utolmodige og spenningsglade lesarar.

Dystopia

Terje Torkildsen (f. 1971) bur i Stavanger, og arbeider som komikar, skodespelar og forfattar.

Debutromanen hans Marki Marko, er nominert til UPrisen 2009, ein pris ungdommar sjølv bestemmer kven som skal få.

Terje Torkildsen (f. 1971) bur i Stavanger, og arbeider som komikar, skodespelar og forfattar.

Debutromanen hans Marki Marko, er nominert til UPrisen 2009, ein pris ungdommar sjølv bestemmer kven som skal få.

Terje Torkildsen (f. 1971) bur i Stavanger, og arbeider som komikar, skodespelar og forfattar.

Terje Torkildsen (f. 1971) bur i Stavanger, og arbeider som komikar, skodespelar og forfattar.

“Det vi ungdom ser etter i en god bok er spenning, godt språk, innlevelse, uforutsigbare hendelser, gode spenningskurver, originalitet (…)Vinnerboka inneholdt alle disse punktene.”

“Det vi ungdom ser etter i en god bok er spenning, godt språk, innlevelse, uforutsigbare hendelser, gode spenningskurver, originalitet (…)Vinnerboka inneholdt alle disse punktene.”

Ungdomsjuryen, Uprisen 2009 om «Marki Marco».

Foto: Line Langhelle

Terje Torkildsen

Terje Torkildsen

Samlaget

Dystopia IV

Samlaget

Samlaget

Dystopia III

Terje Torkildsen (f. 1971) bur i Stavanger, og arbeider som komikar, skodespelar og forfattar.

Samlaget

Dystopia I er første boka i firebokserien DYSTOPIA 2014. Seks syttenåringar frå International School of Stavanger er på studietur i London då byen blir ramma av den verste naturkatastrofen i manns minne. Ei kjempebølgje slår inn over metropolen på morgonen 18. januar 2014. Byen bryt saman, og det blir ei reise på liv og død for ungdommane som berre har eitt mål: Dei vil heim.

Andre bøker i serien

Samlaget

Dystopia I er ein motorveg av ei lesaroppleving, skreddarsydd for utolmodige og spenningsglade lesarar.

Samlaget

Samlaget

Ungdomsjuryen, Uprisen 2009 om «Marki Marco».

Dystopia I er første boka i firebokserien DYSTOPIA 2014. Seks syttenåringar frå International School of Stavanger er på studietur i London då byen blir ramma av den verste naturkatastrofen i manns minne. Ei kjempebølgje slår inn over metropolen på morgonen 18. januar 2014. Byen bryt saman, og det blir ei reise på liv og død for ungdommane som berre har eitt mål: Dei vil heim.

Dystopia I er ein motorveg av ei lesaroppleving, skreddarsydd for utolmodige og spenningsglade lesarar.

Dystopia

Dystopia I er ein motorveg av ei lesaroppleving, skreddarsydd for utolmodige og spenningsglade lesarar.

Terje Torkildsen

Dystopia I er første boka i firebokserien DYSTOPIA 2014. Seks syttenåringar frå International School of Stavanger er på studietur i London då byen blir ramma av den verste naturkatastrofen i manns minne. Ei kjempebølgje slår inn over metropolen på morgonen 18. januar 2014. Byen bryt saman, og det blir ei reise på liv og død for ungdommane som berre har eitt mål: Dei vil heim.

Terje Torkildsen

Dystopia I er ein motorveg av ei lesaroppleving, skreddarsydd for utolmodige og spenningsglade lesarar.

Terje Torkildsen

Dystopia I er første boka i firebokserien DYSTOPIA 2014. Seks syttenåringar frå International School of Stavanger er på studietur i London då byen blir ramma av den verste naturkatastrofen i manns minne. Ei kjempebølgje slår inn over metropolen på morgonen 18. januar 2014. Byen bryt saman, og det blir ei reise på liv og død for ungdommane som berre har eitt mål: Dei vil heim.

Dystopia

Dystopia

Dystopia

Dystopia I er første boka i firebokserien DYSTOPIA 2014. Seks syttenåringar frå International School of Stavanger er på studietur i London då byen blir ramma av den verste naturkatastrofen i manns minne. Ei kjempebølgje slår inn over metropolen på morgonen 18. januar 2014. Byen bryt saman, og det blir ei reise på liv og død for ungdommane som berre har eitt mål: Dei vil heim.

Dystopia I er første boka i firebokserien DYSTOPIA 2014. Seks syttenåringar frå International School of Stavanger er på studietur i London då byen blir ramma av den verste naturkatastrofen i manns minne. Ei kjempebølgje slår inn over metropolen på morgonen 18. januar 2014. Byen bryt saman, og det blir ei reise på liv og død for ungdommane som berre har eitt mål: Dei vil heim.

Dystopia I er ein motorveg av ei lesaroppleving, skreddarsydd for utolmodige og spenningsglade Andre bøker i serien lesarar.

Samlaget

Terje Torkildsen fekk Uprisen 2009 for romanen «Marki Marko».

Dystopia I er ein motorveg av ei lesaroppleving, skreddarsydd for utolmodige og spenningsglade lesarar.

Debutromanen hans Marki Marko, er nominert til UPrisen 2009, ein pris ungdommar sjølv bestemmer kven som skal få.

Samlaget

Andre bøker i serien

Terje Torkildsen (f. 1971) bur i Stavanger, og arbeider som komikar, skodespelar og forfattar.

Terje Torkildsen

Dystopia I er ein motorveg av ei lesaroppleving, skreddarsydd for utolmodige og spenningsglade lesarar.

Dystopia I er ein motorveg av ei lesaroppleving, skreddarsydd for utolmodige og spenningsglade lesarar.

Samlaget

Samlaget

Samlaget

Dystopia I er første boka i firebokserien DYSTOPIA 2014. Seks syttenåringar frå International School of Stavanger er på studietur i London då byen blir ramma av den verste naturkatastrofen i manns minne. Ei kjempebølgje slår inn over metropolen på morgonen 18. januar 2014. Byen bryt saman, og det blir ei reise på liv og død for ungdommane som berre har eitt mål: Dei vil heim.

Terje Torkildsen

Terje Torkildsen

Dystopia II

Dystopia I er første boka i firebokserien DYSTOPIA 2014. Seks syttenåringar frå International School of Stavanger er på studietur i London då byen blir ramma av den verste naturkatastrofen i manns minne. Ei kjempebølgje slår inn over metropolen på morgonen 18. januar 2014. Byen bryt saman, og det blir ei reise på liv og død for ungdommane som berre har eitt mål: Dei vil heim.

Dystopia

Debutromanen hans Marki Marko, er nominert til UPrisen 2009, ein pris ungdommar sjølv bestemmer kven som skal få.

Terje Torkildsen

Terje Torkildsen (f. 1971) bur i Stavanger, og arbeider som komikar, skodespelar og forfattar.

Dystopia

Dystopia I er ein motorveg av ei lesaroppleving, skreddarsydd for utolmodige og spenningsglade lesarar.

Dystopia

Dystopia I er første boka i firebokserien DYSTOPIA 2014. Seks syttenåringar frå International School of Stavanger er på studietur i London då byen blir ramma av den verste naturkatastrofen i manns minne. Ei kjempebølgje slår inn over metropolen på morgonen 18. januar 2014. Byen bryt saman, og det blir ei reise på liv og død for ungdommane som berre har eitt mål: Dei vil heim.

Terje Torkildsen fekk Uprisen 2009 for romanen «Marki Marco».

Terje Torkildsen (f. 1971) bur i Stavanger, og arbeider som komikar, skodespelar og forfattar.

“Det vi ungdom ser etter i en god bok er spenning, godt språk, innlevelse, uforutsigbare hendelser, gode spenningskurver, originalitet (…)Vinnerboka inneholdt alle disse punktene.”

Foto: Line Langhelle

Det Norske Samlaget

ISBN 978-82-521-7409-0

www.samlaget.no

Samlaget

Ungdomsjuryen, Uprisen 2009 om «Marki Marco».

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 1

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

Terje Torkildsen

Dystopia IV Roman

Samlaget Oslo 2012

12:51

Side 3

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 5

Should I stay or should I go now?

If I go there will be trouble And if I stay it will be double The Clash

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 7

Torsdag 20.03.2014 kl. 17.33 – Eg føreslår stein, saks, papir.

Scott stiller seg opp ved sida av telefonkiosken. Det er så mykje støy på den store jernbanestasjonen at han må snakka unaturleg høgt for å vera sikker på at dei tre vennene kan høyra han.

– Først eg mot Victor, så Kristine mot Deepika, og til slutt vinnarane mot kvarandre. Det er rettferdig.

Victor slår oppgitt ut med armane.

– Stein, saks og papir. Er du blitt åndas, mann? Me må jo prøva å få selt diamantane først!

– Hssj! freser Scott og Kristine samtidig.

Victor støkk til og tek eit steg bakover.

– Kva faen …

Kristine himlar med auga.

– Ja, rop det ut, Victor. Kom og ran oss!

– Hæ?

– Det d-ordet er veldig internasjonalt, seier Scott pedagogisk. – Det blir sikkert uttalt ganske likt på alle verdas språk, så snakk i kodar, eller kall dei for steinar.

Victor nikkar og viser handflatene.

– Ok, ok, men de treng ikkje å oppføra dykk som jævla klapperslangar fordi om eg seier eit feil ord. Eg tykkjer 7

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 8

berre det er teit å bruka tid på å ringja før me har fått veksla … ja, de veit kva eg snakkar om … til euro. Me har jo berre småpengar igjen, og det blir snart mørkt. For alt me veit kan gullsmedbutikkane allereie vera stengde.

Scott nikkar og ser på jentene.

– Greitt for meg.

– Nei! Kristine er nesten på gråten. Ho tek røyret av telefonen og sjekkar at det er summetone. – Dette har eg venta på i to månader. Ikkje faen om eg ventar lenger.

Deepika nikkar forståingsfullt.

– Ok, men me må trekkja lodd om det, seier Scott og tek røyret frå Kristine og hektar det tilbake på automaten. – Alle vil jo ringja heim, men me har ikkje nok myntar. Stein, saks, papir? Kom igjen, Victor.

Victor lagar ein liten smattelyd og ristar på hovudet.

– Ok. Same faen for meg.

Scott smiler.

– Bra. Då er me einige. Skal me seia best av tre?

– Herregud! Kristine himlar med auga. – Me har’kje tid til ein jævla cup. Ein gong er nok.

Victor og Scott tel til tre og viser fram høvesvis to fingrar og ein knyttneve.

– Ok, det blei meg, seier Scott. – Er de klare, jenter?

Ein, to, tre.

Begge jentene viser knyttneve.

– Ein gong til. Ein, to, tre.

Deepika ser konsentrert framføre seg og er tydeleg gira på å vinna, men Kristine slår henne med papir mot stein. Ho pustar letta ut og smiler mot Scott.

– Ok, speidargut. Då er det du og eg.

8

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 9

Scott stiller seg opp framføre henne, men så ombestemmer han seg.

– Nei, det er greitt, Kristine. Du skal få denne.

– Seriøst?

– Ja, dette er mykje viktigare for deg enn det er for meg.

Kristine lyser opp og smiler takknemleg. Victor rotar rundt i lommene etter småpengane.

– Er du sikker på at dette er så lurt, Kristine? Du kjem garantert til å byrja å grina.

– Få pengane.

Kristine grabbar myntane ut av handa hans før han får gitt dei til henne.

– Og så må du sikkert slå 0047 først, seier Deepika og ser på gutane gjennom oppskrapa brilleglas. – Trur de ikkje ho må slå 0047 først?

– Men kva viss ingen tek telefonen? spør Victor. – Er det din tur då, Scout? Det er vel rettferdig det, sidan du var i finalen.

Scott heiser litt på akslene før han svarer.

– Kan me ikkje heller gå og selja steinane viss ingen svarer, så kan Kristine heller prøva igjen seinare?

Victor og Kristine nikkar. Deepika er openbert veldig lysten på å ringja sjølv, men vel å gi etter for fleirtalet.

Kristine har allereie teke av røyret og byrja å leggja på myntar. Det vesle displayet viser at ho har nesten fem euro å ringja for. Det kjem ein sped pipelyd kvar gong ho trykkjer inn dei små metallknappane med tal på. Ho pustar inn gjennom nasen og slepper ut lufta. Dei andre held pusten.

– Hallo?

9

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 10

Kristine held røyret med begge hendene.

– Hallo? Mamma, er det deg? Det er meg, Kristine!

Meir klarer ho ikkje å få sagt før tårene kjem. Victor legg ei trøystande hand på ryggen hennar, men ho ristar han vekk. Scott og Deepika trekkjer seg litt unna. Kristine prøver å henta seg inn. Ho tørkar tårer med handbaken og hyperventilerer.

– Ja, det er meg, kviskrar ho før ho blir overmanna av ei kraftig gråteri. Det er djupe, håse hikst som får heile overkroppen til å rista.

– Ja, eg veit! skrik ho. – Eg har tenkt på deg heile tida, kor redd du har vore!

Ho finn ein slags rytme som gjer det mogleg å ropa og grina samtidig.

– Nei, ikkje Robijne. Ho er død! Det har vore heilt jævlig. Eg vil heim!

Victor prikkar Kristine på aksla. Han ser på henne med tårevåte auge og peiker på telefondisplayet. Det er berre snautt to euro att, og automaten tel raskt og nådelaust ned mot null.

– Men eg har det bra. Eg er i live. Hæ? Kor me er? Eh, me er i Brussel. Hæ, ja i Brussel. På ein jernbanestasjon.

Me skal til Berlin, ja, til Erlend Rikosjett. Han er onkelen til Victor.

Kristine blir ståande ei stund og lytta utan å avbryta, samtidig som ho tørkar seg i fjeset med ermet på kåpa.

– På nyheitene? Har me vore på nyheitene? Ja, læraren vår, Normann. Han døydde på Heathrow. Ja, nei, ja, han døydde, og Thomas og Robijne er døde, men me andre lever.

10

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 11

Det byrjar å pipa frå telefonen, og ei stemme kjem og seier noko på fransk og flamsk.

– Faen, det er ikkje meir pengar igjen. Prøv å ringja meg opp igjen, hæ? Skjult nummer?

Kristine saumfer telefonautomaten med blikket og fingrane på venstrehanda.

– Nei, eg kan ikkje sjå noko nummer. Faen. Mamma!

Nei! Eg er gra…

Det bryt.

– …vid! Mamma!

Kristine sig ned på kne og hylgrin inn i røyret.

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 12

Torsdag 20.03.2014 kl. 18.18 Det er så mykje folk i den travle handlegata at dei må vera konsentrerte for å ikkje mista kvarandre i mylderet.

Kristine stoppar og peiker opp på ein bygningsfasade.

– Her er det, City 2 i Rue Nueve. Det var det han taxisjåføren sa. Då må gullsmeden vera like i nærleiken.

Ja. Og sjå: Der borte ligg H&M. Dei stiller seg inntil veggen på det store kjøpesenteret og kjem seg slik litt vekk frå den største folketrengsla.

Kristine står og poserer framføre eit utstillingsvindauge som gir eit svakt spegelbilete av dei fire ungdomane.

– Korleis ser eg ut? spør ho og stryk handflatene nedover den marineblå dunkåpa ho fekk av Madeleine då dei reiste frå slottet i Moulindam.

– Du ser faen alltid råsexy ut, Kristine, seier Victor og viser trutmunn.

– Pøh. Ho avviser kokett komplimenten og betraktar spegelbiletet av seg sjølv med hovudet litt på skakke.

– Men eg ser ikkje så verst ut, gjer eg det? Ser ikkje ut som eg har levd som ei bikkje dei siste månadene?

– Du ser veldig fin ut, smiler Deepika. – Du liknar på ein berømt modell, men eg hugsar ikkje kva ho heiter.

– Ja, du gjer det, samtykkjer Scott. – Men du er kan12

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 13

skje litt for flott. Folk legg merke til deg. Det er eigentleg ikkje så bra. Eg har ikkje lyst, men eg kan godt prøva å selja steinane eg, viss de trur det er ein betre idé.

– Nei, det trur eg ikkje, seier Kristine med ei nedlatande mine. – Viss det er nokon som blir lagt merke til her, så er det du.

Ho angrar seg med det same ho seier det.

– Det eg meiner er at …

– Eg er stygg, svarer Scott med eit skeivt smil.

– Nei, det er ikkje det eg meiner. Du er ikkje stygg, Scott. Du er flott. Eg meiner det. Ho legg handflata kjærleg på kinnet hans. – Men du ser shabby ut. Det er sikkert den brekte nasen og dei slitne kleda som gjer det.

Ingen vil tru at du har skaffa deg steinane på ærleg vis.

Eg kan ta med meg Deepika?

Deepika støkk til.

– Trur du det er lurt? spør Victor. – Deepika er jo innvandrar.

Scott byrjar å le. Kristine ser oppgitt på Victor.

– Kva faen har det med saka å gjera?

Scott slår ut med armane.

– Kva er dette? VM i fornærmingar? Me er jo alle innvandrarar, Victor. Ja, illegale, papirlause innvandrarar, faktisk. Flyktningar til og med.

Dei blir ståande tause og tankefulle i nokre sekund.

– Eg treng ein leppestift, seier Kristine plutseleg og byrjar å sjå seg rundt.

– What? Leppestift? Kva då for? Victor ser uforståande på henne.

– Herregud, Victor. Kristine set auga i kjærasten. – Er 13

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 14

du idiot? Kva trur du eg skal bruka han til? Eg skal bruka han til å tagga meg sjølv i ræva.

– I ræva?

– Djises. Du er faktisk idiot, du.

– Men du treng vel faen ikkje leppestift for å gå inn i ein gullsmedbutikk?

– Jau, eg gjer faktisk det!

– Men me har jo ikkje fem flate øre, og hadde me hatt pengar, så skulle me i alle fall ikkje brukt dei på leppestift.

Kristine står og kikkar nedover gata.

– Vent her, seier ho og forsvinn i folkemylderet.

Dei tre andre blir ståande og sjå på kvarandre og skjøner ikkje heilt kva som skjer. Det har byrja å skumra, men det er ingenting som tyder på at folk er i ferd med å forlata den travle handlegata av den grunn.

– Ganske sjukt eigentleg, seier Scott og ser over på Victor.

– Kva då?

– Dette. Det er som om ingenting har hendt. For to dagar sidan var me halvdøde heile gjengen og langt uti øydemarka. No står me i ei travel handlegate der folk går på shopping som om alt var normalt.

– Men det er sikkert mange som er flyktningar sånn som oss, trur de ikkje? kviskrar Deepika og ser opp på dei som går forbi. – Mange merkelege folk her.

Alle tre blir ståande og betrakta folkestraumen som sakte flyt forbi dei. Plutseleg står Kristine framføre dei igjen.

– Kom. No veit eg kor gullsmeden er. Det er rett nedi gata her.

– Korleis veit du det? spør Victor.

14

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 15

– Eg spurde ei ekspeditrise inne på H&M. Det var også der eg knabba denne, seier ho og fiskar fram ein liten sylinder frå lomma. Ho kastar eit blikk på spegelbiletet og viser med ei rutinert rørsle at ho kunne påført seg leppestift i søvne.

– Kom, smiler ho med mørkeraude lepper og gir Victor eit saftig kyss på kinnet.

– Faen, Kristine! Kva gjorde du det for? Fekk eg merke no?

Han går mot utstillingsvindauget for å spegla seg. Det raude kyssemerket er synleg på mange meters avstand.

Han gnir frenetisk på kinnet med ermet på jakka.

– Satan! Kva faen var vitsen med det? Eg liker ikkje leppestift. Blir faktisk kvalm av det.

Scott og Deepika ler.

– Synd for deg, loverboy, flirer Kristine. – Du må berre venna deg til det no som me er komne tilbake til sivilisasjonen. Frå og med i dag skal eg aldri meir gå utan. Kom. No er eg klar for dealing.

Kristine stakar ut kursen og tråklar seg gjennom folkemylderet. Dei andre må hengja i for å halda følgje. Dei går eit stykke nedover gata. Etter dei passerer inngangen til det store kjøpesenteret, blir det mindre folk, og på eit hjørne finn dei det dei er på jakt etter. Litt oppe på veggen på eit gammalt bindingsverkshus heng det eit mørkt skilt med ein stor kvit diamant. Kristine stansar og ventar på dei andre.

Ho gjer nokre kjappe pusteøvingar for å kvinna seg opp.

– Har du alt du treng? spør Scott.

Kristine kjenner etter i lomma og nikkar, før ho går med bestemte steg mot døra til gullsmedbutikken.

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 16

Torsdag 20.03.2014 kl. 18.37 Det kjem ein elektronisk plingelyd i det Kristine entrar gullsmedforretninga. Det er to ekspeditriser der inne.

Ingen kundar. Begge dei tilsette har kvite silkeblusar på seg, og svarte bukser med press. Den eine dama står bak ein ganske lang glasdisk. Den andre er i ferd med å fjerna smykke og ringar frå utstillingsvindauga.

– Å, unnskyld, har de stengt? spør Kristine usikkert.

– Nei, ikkje enno, seier dama bak disken og smiler.

– Me har berre byrja å gjera klar for stenging. Kva kan eg hjelpa med?

– Eh, jo, no skal du høyra. Kristine finn tilbake til den sjølvsikre mina ho hadde då ho gjekk inn butikkdøra. – Eg har arva ein diamant frå ei tante i Antwerpen og lurte på kva han kunne vera verd, ja, og kva eg eventuelt kunne få for han.

Dama bak disken endrar mine frå smilande og serviceinnstilt til gretten og skeptisk.

– Me kjøper ikkje noko her, seier ho snurt. – Dette er ein butikk. Ein butikk er ein stad der ein sel ting.

Kristine ser overraska ut.

– Verkeleg? Eg fekk eit tips om å gå nettopp til dykk.

De er visst dei beste i Brussel, etter det eg har forstått.

16

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 17

Under vanlege omstende ville eg jo reist til Antwerpen, men sånn som tidene er no …

Kristine ristar sørgmodig på hovudet og lagar ein liten smattelyd. Dama bak disken nikkar medfølande. Dei blir ståande slik og uffa seg ei lita stund.

– Eg var faktisk i Antwerpen for ei veke sidan, seier Kristine med sensasjonsstemmeleie.

– Verkeleg? Dama bak disken bit på. – Det trudde eg ikkje var mogleg.

– Me drog med båt. Det er den einaste måten. Alt ligg under vatn. Absolutt alt.

– Ja, eg høyrer dei seier det, og det vil visst ikkje trekkja seg tilbake heller, vatnet, seier dei. Det kan ta år, viss det i det heile kjem til å skje.

– Ja, det er forferdeleg. Heilt forferdeleg. Den fine byen, men det finst visst stader der det er endå verre.

– Ja, England er visst ikkje til å kjenna igjen.

– Uff, ja. Kristine lagar ein grimase. – Det var den kjernekraftulukka som var det verste, seier dei. Mange millionar er visst døde.

– Eh, er du engelsk, kanskje? spør dama forsiktig.

– Nei, takk og lov. Eg er dansk, lyg Kristine. – Men det er ikkje så mykje betre heime i Danmark, er eg redd.

– Ja, huff, det har eg høyrt. Det er eit flatt land, er det ikkje?

– Jau, veldig flatt. Heile vestkysten er skylt på havet.

Mange er døde. Veldig mange. Kristine stirer tomt ut i lufta framføre seg.

– Har du mista nokon, kanskje? spør dama medan ho prøver å få blikkontakt igjen.

17

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 18

– Å nei. Heldigvis ikkje. Eg var ikkje heime då det skjedde, var på skuletur. Foreldra mine bur dessutan ikkje ved kysten, men tanta mi, ho i Antwerpen, ho mista alt.

– Forferdeleg, forferdeleg. Dama bak disken verkar oppriktig lei seg på den oppdikta tanta sine vegner. – Og det ser ikkje ut til at folk kan venta å få så mykje igjen heller på forsikringa. Det var jo ille nok som det var frå før med euroen, og slike astronomiske summar som det er snakk om no. Så mykje pengar finst vel ikkje? Det er forferdeleg, men forståeleg. Heile økonomien ville jo kollapsa.

Kristine nikkar sørgmodig.

– Ja, du har sikkert rett. Men me får gjera så godt me kan. Takk for praten i alle fall. Ha det bra, og gud velsigne deg.

Kristine snur seg og byrjar å gå mot døra.

– Vent litt, seier dama og smiler. – La meg få sjå på steinen din.

Kristine stoppar opp og går tilbake. Ho fiskar fram eit lite samanbretta papir frå lomma på boblekåpa og legg det på disken. Dama tek papiret og brettar det ut.

Ein liten blinkande krystall kjem til syne. Dama finn fram ei svart lupe og studerer steinen i nokre sekund.

– Han er fin, seier ho og ser opp på Kristine. – Har du sertifikat på han?

– Nei, dessverre, svarer Kristine og gir dama eit bambiblikk. – Det var nok difor eg fekk han av tanta mi. Då bølgja kom, måtte ho rømma i hurten og styrten, men kjenner eg tanta mi rett, så er han garantert ekte.

– Ja, eg har ingen problem med å sjå at han er ekte.

18

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 19

Kvaliteten er god, og han er fint slipt. Men det kan vera ein konfliktdiamant.

– Konfliktdiamant? Kva meiner du?

– Ja, dei blir gjerne også kalla for bloddiamantar. Det er steinar med tvilsamt opphav. Diamanten din kan jo vera stolen for alt eg veit.

Kristine får ei fornærma mine i fjeset.

– Eg kan verkeleg forsikra deg om at den diamanten ikkje er stolen.

Dama ser alvorleg på Kristine.

– Men kan du bevisa det?

Kristine ventar litt med å svara. Ho ristar sakte på hovudet.

– Nei, seier ho roleg. – Det kan eg dessverre ikkje.

Ho skal til å ta diamanten tilbake, men dama bak disken viser med ei handrørsle at ho ikkje skal gjera det. Så snur ho seg mot ei dør og roper eit namn på flamsk. Ein eldre mann kjem inn bak disken. På panna har han ei merkeleg brilleinnretning med luper på. Han mønstrar Kristine med eit kjapt blikk før han bøyer seg ned over diamanten, vippar ned ei lupe frå brilla og studerer den vesle krystallen.

– Wesselton? Dama bak disken snakkar så lågt at Kristine knapt kan høyra kva ho seier.

Mannen nikkar. Dei har ein kort samtale på flamsk.

– Fem hundre, seier han kjapt og kort. Først på flamsk til dama bak disken og så på engelsk til Kristine.

– Fem hundre? seier Kristine tilsynelatande overraska.

– Eg trudde …

– Ja, du kan sikkert få meir for han ein annan stad, 19

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 20

seier dama. – Etter det som skjedde i Amsterdam og Antwerpen, er prisane skyhøge, men berre viss ein har papira i orden. For at me skal kunna selja steinen, må me få han resertifisert. Me kan gi deg fem hundre euro, men ikkje meir.

Kristine tenkjer seg om.

– Tusen.

– Nei, du får fem hundre, men ikkje meir.

– Sju hundre?

Dama smiler overberande.

– Fem hundre, eller ingenting.

– Kontant?

– Ja, kontant.

Kristine speler tenksam i nokre sekund.

– Ok, det er ein avtale.

Dama nikkar og smiler medan ho opnar kassen.

– Og forresten, seier Kristine og viser eit Colgatesmil. – Det er fint viss eg kan få ein del myntar.

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 21

Torsdag 20.03.2014 kl. 18.59 – Du er eit geni, Deepika! roper Victor samtidig som han trykkjer eit pizzastykke inn i kjeften. – Et og drikk så mykje du orkar for ti euro. Det er faen meg eit kupp.

– Herregud, Victor. Kristine himlar med auga. – Du treng vel ikkje eta med begge hendene for det?

– Nei, du får plass til meir mat viss du tek det litt roleg og et saktare, seier Deepika og ser smilande rundt på vennene ved bordet. – Det har i alle fall mor mi alltid sagt.

Scott har munnen full av mat og nøyer seg med å nikka eit svar. Victor tek ein stor slurk brus frå eit pappbeger samtidig som han tygg i seg siste resten av pizzaen, noko som gjer at han byrjar å hikka heftig.

– Hikk! Satan. Hikk! Eg har fått hikke. Hikk!

Dei andre ler. Scott må leggja ei hand framføre munnen for å halda maten på plass inni kjeften. Folka på dei nærmaste borda snur seg mot dei.

– Hikk! Victor klarer ikkje å stoppa. – Skrem meg, for faen. Hikk!

Dei andre ler så dei nesten ramlar på golvet.

– Faen. Det er ikkje løye. Hikk! Han prøver å skylja vekk hikken med ein slurk brus, men så kjem det eit nytt hikk midt i slurken, noko som gjer at mesteparten av 21

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 22

brusen hamnar på bordet og genseren. Dette får ikkje akkurat dei andre til å slutta å le.

– Faen, ikkje le. Skrem meg! Hikk!

Kristine tørkar lattertårer og set seg opp på den grøne skaibenken. Ho tek den eine handa til Victor i sine og ser han djupt inn i auga.

– Det er noko eg må fortelja deg, Victor, seier ho med alvorleg stemme.

– Hikk! Ja vel?

– Du skal bli far. Eg er gravid.

Den siste stavinga kjem som eit kvin, og så ramlar ho over bordet med latterkrampe. Scott ler så høgt og hjarteleg at det rungar i heile pizzarestauranten.

– Å, det er så spennande, seier Deepika oppglødd.

– Tenk at de skal bli foreldre. Eg føler det nesten som at eg skal bli tante, på ein måte.

Victor sit og stirer konsentrert framføre seg.

– Han forsvann.

– Kven då? spør Deepika forviten.

– Hikkinga. Victor er eit einaste stort smil. – Det verka, faen meg. Du klarte å skremma meg, Kristine.

Kristine ligg nedsøkkt på benken og tørkar lattertårer.

– Å satan, det var løye. Du skulle sett det trynet ditt, Victor.

Ein sur servitør kjem bort til bordet og bed dei roa seg ned. Scott mumlar ei unnskyldning til svar.

– Eg hadde hikke, seier Victor til servitøren og peiker på halsen.

Kristine slepper ut ein liten latter mellom hardt samanpressa lepper.

22

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 23

– Er du redd for å bli far, Victor? spør Deepika med ei litt bekymra mine.

– Eh. Victor ser frå Deepika til Kristine og tilbake igjen på Deepika. – Redd. Nei. Eg er ikkje redd for noko, eg, Kva faen skulle eg vera redd for?

Det blir stille rundt bordet i nokre sekund.

– Nei, no må me bruka kjeften til å eta med, seier Scott og stig brått ut av båsen med tallerken i handa.

Han går over mot pizzabuffeten. Deepika følgjer etter. Kristine tek handa til Victor og får eit lite smil tilbake.

– Sa du det til mor di at du er gravid? spør han.

Kristine ventar litt med å svara.

– Nei, eller jo. Eg prøvde å seia det, men det var då det braut. Eg trur ikkje ho høyrde det. Eg må uansett ringja tilbake igjen når me kjem til jernbanestasjonen.

– Skal me tilbake dit no etterpå?

– Ja, skal me ikkje det?

– Eg veit ikkje kva me skal.

Kristine lener seg over bordet og senkar stemma.

– Me må komma oss vekk herfrå, Victor, så fort som mogleg.

Victor ser uforståande på henne.

– Kvifor det? Er det noko du er redd for?

Kristine hufsar seg.

– Eg veit ikkje. Eg har berre ei dårleg kjensle. Liker ikkje dette landet.

Victor legg overkroppen mot bordplata og kviskrar.

– Trur du det er nokon andre enn oss som veit om steinane?

23

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 24

Kristine kikkar seg over skuldra før ho svarer med handa framføre munnen.

– Nei. Eller… No veit jo gullsmeden om den eine som eg selde, men gudane skal vita kva meir dei kan finna ut med dei spooky lupene sine. Skulle få steinen resertifisert, sa dei.

– Kor mange steinar har me igjen?

– 63.

– Bra. Men du har sikkert rett. Lurt å komma seg av garde og få selt resten ein annan stad, i ein annan by. Sikkert lurt å bevega seg. Selja litt her og litt der, sånn som langarane gjer. Ikkje det at eg trur at me har politiet i hælane altså, men likevel.

Kristine nikkar.

– Eg kan venta med å ringja heim igjen. De andre kan ringja. Eg kan venta til me kjem til Berlin.

Victor set seg opp i setet og ser alvorleg på henne, men så lyser han plutseleg opp.

– Men høyr: Kva om me kjøper ein billeg kontanttelefon i staden? Då kan me få foreldra våre til å ringja oss opp igjen, og så slepp me å stressa med alle myntane.

– Må me ikkje ha leg for å kjøpa telefon?

Victor smiler oppglødd.

– Nei, det trur eg ikkje. Hugsar i alle fall at Hugoen hadde ein uregistrert telefon. Du veit han som deala på skulen.

Kristine nikkar. Scott kjem tilbake til bordet med ein stabel pizzastykke og eit par salatblad som han har lagt på tallerken for å framstå som mindre glupsk.

– Kva seier du, Scout? Victor er tydeleg begeistra for 24

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 25

ideen sin. – Kva om me kjøper ein kontanttelefon i staden for å bruka myntautomatar? Då kan dei heime heller ringja oss tilbake igjen.

Scott svelgjer og nikkar.

– Veldig lurt, Victor. Viss me har ein telefon sjølve, kan me dessutan ringja frå kor som helst. Sikkert frå toget òg.

– Skal me dra tilbake til jernbanestasjonen no? spør Kristine. – Eller kva med fly? Det er kanskje like billeg?

Sjølv om det ikkje går fly til Noreg, så går det vel fly mellom dei andre landa?

Scott har byrja å eta på det eine pizzastykket allereie før han har sett seg, og må tyggja litt før han svarer. Deepika kjem og set seg inntil bordet.

– Eg trur det er lurt å dra tilbake til stasjonen så fort som mogleg, seier Scott og skyl ned maten med ein slurk brus. – Me kjem oss neppe inn på noko fly utan legitimasjon. Me kan eventuelt oppsøkja den norske ambassaden her i Brussel, men den er sikkert stengd no, så seint, og det er vel bortkasta pengar å leggja seg inn på eit hotell? Eg vil dessutan rekna det som ganske sannsynleg at det går nattog frå Brussel til Berlin no i kveld. Kor mykje pengar har me igjen, etter me har betalt for dette herremåltidet?

– 460 euro, svarer Victor kjapt.

Scott kastar seg over matfatet igjen.

– Bør me ikkje gi tips? spør Deepika.

– Oh, no.

– Ikkje faen.

– Når du er fattig, har du lov til å vera kjip, seier Scott pedagogisk. – Me kan kanskje få fire togbillettar og ein 25

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 26

kontanttelefon for dei pengane me har igjen, men eg er ikkje sikker.

– Eg skulle veldig gjerne hatt eit par nye briller, seier Deepika og løftar brillene av nasen. – Sjå her, dei er heilt oppskrapa. Eg ser berre skodde.

– Me må nok venta med det, seier Scott og ser på henne med eit faderleg blikk. – Briller er dyre, veit du.

Me må nok venta til me kjem til Berlin i alle fall.

Victor og Kristine er einige.

– Kva om me kjøper togbillettane først, føreslår Scott.

– Det er vel det viktigaste?

– God plan, Scout. Jævlig god plan.

Kristine nikkar. Victor reiser seg frå benken.

– Skal du ha endå meir mat? spør Kristine overraska.

– Ja, visst faen skal eg ha meir, men først skal eg drita.

Flytt deg, Scout. Scott går ut av båsen for å sleppa kompisen forbi, men Victor stoppar opp halvvegs oppreist og blir ståande og nøla.

– Eller vil du ha meir pizza, Kristine? Skal eg henta noko til deg, før eg går på dass?

– Å nei, elles takk, svarer ho og ristar på hovudet. – Eg har ete så mykje at eg nesten spyr.

– Må du kasta opp igjen? spør Deepika medfølande.

Kristine smiler og ristar på hovudet.

– Nei, eg trur ikkje det. Eg meinte berre å seia at eg er veldig mett. Gå og drit du, Victor.

– Ok, takk. Victor stig endeleg ut av båsen. – Eh, men kor var dassen eigentleg?

– Nedi kjellaren, svarer Kristine og byrjar å ta på seg kåpa.

26

Dystopia IV 2 korr.qxd:Dystopia

26-06-12

12:51

Side 27

– Nei, slapp av. Take it easy. Victor viser begge handflatene. – Me skal ikkje gå enno. Eg skal berre ein tur på dass. Eg er ikkje ferdig å eta. Først skal eg drita, så skal eg eta meir. Så skal eg drita, så skal eg eta. Heile resten av livet: drita og eta. Eg er ein føkkings evigheitsmaskin! Fy faen, livet er herleg!