Ida Hove Solberg Var det grønt
Dikt
Samlaget
O
S l O 2024
© Det Norske Samlaget 2024 www.samlaget.no
Om S lag: Laila Mjøs
FR am SID e FO t O: Anders Lundberg
Fø R t R ykk: Magnus Osnes
Sk RIF t: Frame Text 9/16 pkt.
Pa PIR : 100 g Munken Premium Cream
tR ykke RI : ScandBook AB, Falun
Printed in Sweden
ISBN 978-82-340-0096-6
Denne boka er trykt på miljøvennleg papir.
Også du kom ingensteds fra! Hvor lenge var du der?
På sju-hopp-lenger-framme-tundraen. Over vinterteppet, hvitt som Melkeveien, perfekt til å drømme i, aldri våkne.
Bladene omkring stadig like grønne. For alt som fantes, var jo bare ett?
Øyvind Rimbereid, Hvit hare, grå hare, svart
5
nasebora
fulle av gjørme
fulle av lukta av gjørme våt jord vrir seg kveilar omkring kroppen min
ein stamme
veike greiner
sevjelause røter knakar i mudderet
steinar kvite
som knoklar
eller knoklar kvite
som stein
7
eit mørker ljomar gjennom skallen strålar skarpt som
når handa lar kniven stå i kjøttet lynet grip tak i treet
revesaksa glefsar gjennom liten harelabb sener og bork det er no
verdsveven raknar
8
rundt meg ein flokk
omriss som blånar
av elgkyr kvilande i lyngen
menneske innhylla i mold strødde
prustar og
ventar
veit ikkje kor lenge
vi har stått stille eg og desse som ikkje er deg
hugsar ikkje sist vi stod slik stille
veit ikkje lenger
kva stille er
kor lenge eg har gått slik
blant omriss og eimen av rug ròte
eit menneske
omgitt av lyden
av tusenvis
av tunge steg
eg og alle som ikkje er deg
ligg strødde som tangkledde steinar
vi var massen
som slanga seg over grassletter bølga fram
brasa gjennom ein by forlét tomme hus
9
med tomme auge
hòle
restar av fasadar
ordren gjekk ut
til vandringsføre i alle hus og heimar men du var ikkje der
til å lese orda bakom orda
til å vise korleis stå imot
eg gav bort stega mine eitt etter eitt ein ujamn puls
langs det som var veg
over det som var jord
mot det som var hav
kanskje var vi
oppdagarar soldatar
flyktningar astronautar framtid eller svinn
10
gras lettar frå jorda
eitt
og eitt
strå over ei slette
11
kan eg no før stunda svinn fatte
kva som går tapt
halde fast
i orda om kven vi var
fange minnet
djupna i ein nattehimmel
skyer
som speglar seg i fjorden
eit skiftande skin over åsen
sjå det
på augelokkslerret
minnast
at ein gong hadde vi noko
å tape
12
eg ser gras ser sol
ser handa mi stryke over varm pels
svart frå snute til hale kjenner pusten sakke og lydane frå gata og naboar dempast
halen peilar som ei antenne lyttar
etter stemma di
orda dine deg
minnet smett unna
lik ei rustbrun fluge
som kjenner handa komme
13
knuar kvart glimt med kvite tenkeknokar
vi ved eit vatn
lyng omkring og krekling
eg med neven full av sand idet vatnet vaskar inn
mellom fingrane
nokre sandkorn ligg att
i den lukka handa
eg samlar dei saman
legg dei på rekke
trekker trådar imellom
teiknar silhuettar
av bølgene og deg
14
og så: du sittande ved bordet
ein vind riv gjennom brystet
15
eg strekker meg
over bordflata rører den varme armen din
du rykker til
eg følger skuldra di halsen leitar etter ansiktet
men
berre denne armen som kviler
16
eg samlar sandkorna teiknar opp
morgonen
frukostbordet
kaffikoppen
urørt
der sit du
som om du ventar på nokon
bak deg rekker babyblå måling tunge
med små flak
auga dine
festa
ein stad over gule tretoppar
kvar grein ei hand
kvart blad ei sol
rike fingrar
opp frå rik jord
17
eg ser baderomsfliser
vasken spegelbildet ditt
eg sit på doen
du pussar tennene
du ser på meg i spegelen
eg med krøllete morgonansikt
du med natteluft i luggen
tynnjakka framleis på
eg spør om du skal legge deg
du ristar på hovudet
er sterk og aktsam
som ein hare
eg spør ikkje
kor du har vore
kva du har gjort
om det var farleg
om du kan fortelje
er redd du skal
skvette unna
18
du sa
heime er vi destillert kjærleik
ute er vi fiendar av framtida
orda dei brukar bygger vegar
for handlingar å gå på
snart tel vi ikkje lenger skal ut av historia
bøkene og butikkane
liturgien og legekontora inn i gløymsla
steinane som blir kasta
skal knuse oss til støv
som vinden skal spreie
til vår gravferd
19