the return of the
RAT5 noemv_dekemv012
good night
white
pride
αυτοκόλλητο που πετύχαμε κάπου στους τοίχους των πετραλώνων
Λέμε σε πείσμα των καιρών να κερδίσουμε χαμένο χρόνο και να καταλάβουμε. Στην κατανόηση αυτή δε χωράνε αυταπάτες. Η απαλλαγή από αυτές είναι μονόδρομος. Αφήνοντας πίσω σταδιακά τις μούφες που τρώμε, ανοίγουμε δρόμους.
dito
Το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι νομικής είναι ένα διαρκές και ανοιχτό πολιτικό εγχείρημα. Δεν έχουμε σχέση με μήντια, κόμματα, πανεπιστημιακού, φορείς και διανοούμενους. -Θα βρείτε το στέκι ανοιχτό στα σίγουρα κάθε Δευτέρα 12-3 και Τρίτη 14-16. -Η συνέλευση του στεκιού είναι ανοιχτή σε όποιον/α θέλει να συμμετάσχει και γίνεται κάθε Δευτέρα στις 15.30. -Κάθε δεύτερη Πέμπτη γίνονται στο στέκι προβολές ταινιών στις 19.00.
didivisionnss
divisions
ή πως ο διαχωρισμός της εργατικής τάξης γίνεται και στα χαρτιά αλλά δεν μπορεί όσο και να το θέλουν να γίνει εξίσου εύκολα στα μυαλά
Η κρίση βαθαίνει και η βία επιταχύνεται, δεν χρειάζονται πλέον προσχήματα, ακόμη κι αν κάποια πράγματα φωνάζουν πιουρ φασισμός από χιλιόμετρα. Η χρυσή αυγή εντός κοινοβουλίου, δηλαδή ως κοινοβουλευτικό κόμμα και καλά διαχωρισμένο από την μαφιόζικη δράση της στο δρόμο, δείχνει μόνο μερικές στιγμές του μέλλοντος που επιφυλάσσεται για την εργατική τάξη. Ένα από τα τελευταία της «κατορθώματα» εντός, ήταν η απαίτηση να δωθούν τα αρχεία των παιδιών μεταναστών σε βρεφονηπιακούς και σχολεία, και τώρα πρόσφατα τα ονόματα «αλλοδαπών φοιτητών» στις εστίες του Παν. Αιγ. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως η καταγραφή στοιχείων που συσσωρεύονται και συσσωρεύονται μπορεί να φανεί αναπάσα στιγμή χρήσιμη για τον έλεγχο της εργατικής τάξης. Δεν είναι σοκαριστικό ότι αυτή η απαίτηση εκφράζεται από την πιο ακροδεξιά φράξια της (κοινοβουλευτικής) νομιμότητας. Και τέλος δεν είναι για κανένα λόγο πρωτόγνορο να παρουσιάζεται η εργατική τάξη – στη συγκεκριμένη περίπτωση τα παιδιά – σαν κάτι που πρέπει να «ξεδιαλυθεί», και να κατατμηθεί όσον αφορά τα «δικαιώματα» του. Δεν έχει περάσει τόσος καιρός ωστέ να ξεχάσουμε τη δήλωση του τότε υπουργού υγείας, για το πως οι μετανάστες φταίνε για τη κατάντια του δημόσιου συστήματος υγείας, επειδή νοσηλεύονται έλεγε, τσάμπα, σε βάρος των ελλήνων πολιτών.
Οι χώροι της εκπαίδευσης ωστόσο έχουν ένα παραπάνω κοινωνικό ενδιαφέρον ως τόπος συνέυρεσης ντόπιων και μεταναστών εργατών. Γιατί ακόμη κι αν ο ρατσισμός καλπάζει, κάποια παιδιά σε κάποιες γειτονιές της αθήνας μεγαλώνουν δίπλα δίπλα, και χτίζουν σχέσεις καθημερινότητας πάνω στο κοινό έδαφος της ζωής στη πολή. Κι ακόμα κι αν οι μετανάστες εργάτες μπορούν να διαχωρίζονται καθημερινά από το ντόπιο προλεταριάτο από τις δουλειές μέχρι τις ζωές τους, όσο η κρίση βαθαίνει μπορεί τα κοινά ιδιαίτερα στις σχολικές εφηβικές ηλικίες να γίνονται περισσότερα, σε προβλήματα αλλά και σε διεξόδους. Δεν είναι καμμιά παραπάνω συγκίνηση ότι ο ρατσισμός αφορά παιδιά, δε πρέπει να ναι, γιατί έτσι ήταν πάντα ο ρατσισμός, γιατί καταλήγει ανθρωπιστικός και η αντιμετώπιση του θυμίζει unicef. Ο ρατσισμός χτυπά ολόκληρο το φάσμα της ζωής, το παρελθόν το παρόν και το μέλλον των σχέσεων της τάξης μας, και το χτυπά με τα ίδια σάπια επιχειρήματα, για τα κοινά συμφέροντα των αφεντικών. Και στοχεύει πάντα την υποτίμηση των ζωών μας. Σε αυτή τη περίπτωση αυτό που ελαφρώς σόκαρε τη μουδιασμένη κοινωνία έιναι ότι στοχεύει και στην υποτίμηση των εξαρτώμενων παιδικών ζωών. Είναι άπειρες οι παρέες αυτής της πόλης, παιδιών και εφήβων που μεγάλωσαν με τους μετανάστες συμμαθητές τους στο πλευρό τους. Και κάτι μας λέει σε πείσμα των καιρών, πως το ξέρουν -και θα το παλέψουν- πως η μοίρα τους είναι κοινή.
Η Λ Φ Υ Τ Ι Α Ν Ν ΕΙ Ε Δ Η Ν Υ Σ Η ΔΙΚΑΙΟ
(τα παραδείγματα ενδεικτικά... δεν τα προλαβαίνουμε) 1)Μέσα Σεπτεμβρίου- Φοιτήτρια του παιδαγωγικού συλλαμβάνεται για αντίσταση κατά της αρχής και απόπειρα πρόκλησης σωματικών βλαβών σε αστυνομικό κατά τη διάρκεια επιχείρησης σκούπας στην Πλατεία Κλαυθμώνος, γιατί διαμαρτύρεται για τον εξευτελισμό και τον ξυλοδαρμό ενός μετανάστη ενώ ήταν προφανές ότι δεν καταλάβαινε ελληνικά. 2)24 Σεπτεμβρίουεπίθεση των ΜΑΤ στις προσυγκεντρώσεις για την απεργιακή διαδήλωση που κάλεσαν οι συνελεύσεις γειτονιάς στου Ζωγράφου, στο Παγκράτι και στο μετρό της Δάφνης απαγορεύοντας τις αντίστοιχες πορείες προς το κέντρο της Αθήνας. Δεκάδες προληπτικές προσαγωγές, 12 από τις οποίες κατέληξαν σε συλλήψεις. 3)24 Σεπτεμβρίουαπρόκλητη επίθεση σε μικροφωνική αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε το ίδιο απόγευμα στου Ζωγράφου για τα πρωινά επεισόδια. 6 προσαγωγές. 4)24 Σεπτεμβρίου- η απεργιακή διαδήλωση
διαλύεται με συνοπτικές διαδικασίες και τόνους χημικών. Η ελληνική αστυνομία δημοσιεύει στο σάιτ της φωτογραφίες 9 συλληφθέντων και τραυματισμένων από την πορεία προσδοκώντας στην αγαστή συνεργασία των απανταχού ρουφιάνων για αναγνώρισή τους για άλλες ποινικές πράξεις. Συνολικά οι ανήλικοι συλληφθέντες είναι 8. 5)30 Σεπτεμβρίου- μηχανοκίνητη αντιφασιστική πορεία δέχεται επίθεση από ομάδες Δέλτα με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό αρκετών αντιφασιστών-ριών. Οι συλλήψεις 15. 6)Επίθεση των ΜΑΤ στην συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της Ευελπίδων για τους 15 συλληφθέντες της προηγούμενης ημέρας. Αρκετές προσαγωγές, 4 συλλήψεις. Για το παράδειγμα Νο 2- οι διαδηλωτές του Ζωγράφου κυνηγήθηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και κατηγορούνται για σύσταση συμμορίας, σωματικές βλάβες και όλα αυτά με κακουργηματικού τύπου κατηγορίες καθώς ο εισαγγελέας θεώρησε οτι ακόμα και οι χάρτινες ή χειρουργικές μάσκες αποτελούν πρόθεση απόκρυψης χαρακτηριστικών.
...ΤΗΣ ΕΧΟ ΥΝ ΠΕΤΑΧ ΤΕΙ ΤΑ ΜΑ ΤΙΑ ΕΞΩ
Για το παράδειγμα Νο 4- καταπατώνται αισχρά τα προσωπικά δεδομένα, οι συλληφθέντες διασύρονται στο διαδίκτυο ως επικίνδυνοι κακοποιοί και κινδυνεύουν να προφυλακιστούν. Οι αστυνομικοί μάρτυρες κατηγορίας δεν αναγνωρίζουν στις καταθέσεις τους κανέναν από τους συλληφθέντες (αφού οι συλλήψεις έγιναν στο σωρό μετά από γενικευμένο ξύλο). Δεν προκύπτει κανένας εκ των διαδηλωτών να είχε καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του κατά τη στιγμή της σύλληψης. Παραδέχονται ότι προσέγγισαν την προσυγκέντρωση για να «ελέγξουν», χωρίς να έχουν προηγουμένως αναληφθεί τους διαδηλωτές να φέρουν πέτρες ή καδρόνια (η πραγματικότητα είναι ότι περικύκλωσαν μια δημόσια καλεσμένη διαδήλωση, ζήτησαν να ελέγξουν τις τσάντες όλων των διαδηλωτών και αφού αυτοί αρνήθηκαν άρχισαν να κοπανάνε). Για το παράδειγμα Νο 5- Το κυνηγητό και ξύλο έπεσε από τα κτήνη όταν η μοτοπορεία βρέθηκε απέναντι από τους φασίστες-αδερφούς των μπάτσων στην πλατεία Αμερικής. Απέναντι από τα καθίκια της χρυσής αυγής που μαχαιρώνουν και σπάνε μαγαζιά μεταναστών στην περιοχή. Με στόχο την προστασία των φασιστών γίνονται άγριοι ξυλοδαρμοί, συλλήψεις στο σωρό και φτάνουμε στο βασανισμό κάποιων από τους συλληφθέντες στη ΓΑΔΑ με ηλεκτροσόκ (tazer). Περνούν 16 ώρες χωρίς να τους επιτρέπεται η επικοινωνία με δικηγόρο και χωρίς να έχει σχηματισθεί κατηγορία σε βάρος τους, χωρίς να τους επιτρέπεται πρόσβαση σε νοσοκομείο. Καταλήγουμε σε κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα (καλυμμένα χαρακτηριστικά, δηλ. κουκουλονόμος, τα κράνη που υποχρεώνει ο κοκ τους μοτοσυκλετιστές να φορούν, βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη, μία σπασμένη μύτη- υπόψη η τελευταία για να στοιχειοθετηθεί απαιτεί σοβαρό τραυματισμό με κατάληξη τη μόνιμη αναπηρία.) Για το παράδειγμα Νο 6- Οι συλληφθέντες κατηγορούνται για πλημμελήματα. Είναι κακοποιημένοι, έχουν δεχτεί ψυχολογική βία και εξευτελισμό και κρατούνται μέχρι το πέρας της 3ήμερης προθεσμίας που ζήτησαν για να δικαστούν. Κρατούνται στην ουσία εκδικητικά για το ότι εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους. Καταπατείται εννοείται το τεκμήριο αθωότητας των κατηγορουμένων ενώ οι συνήγοροι υπεράσπισης ζητούν να τους αντιμετωπίσουν με τον ίδιο τρόπο που χειρίζονται όλες τις αντίστοιχου βαθμού
ποινικές υποθέσεις. Η δικαιολογία βρίσκει βάση σε αμφιβολίες για το αν οι συλληφθέντες θα εμφανιστούν στο δικαστήριο καθώς και για τους τόπους διαμονής τους, τους οποίους επιβεβαιώνουν οι ίδιοι τους οι γονείς. ΕΙΝΑΙ ΧΟΥΝΤΑ Γιατί ξέρουμε καλά πως η δικαιοσύνη ποτέ δεν ήταν τυφλή, αλλά τουλάχιστον προσπαθούσε να κρατήσει κάποια προσχήματα. Τώρα απλά δεν υπάρχει η ανάγκη. Είναι χούντα γιατί την ίδια ώρα που γίνονται τα παραπάνω υπάρχουν κάποια καθάρματα που όχι μόνο σιγοντάρονται αλλά προστατεύονται ουσιαστικά επίσημα από το κράτος και ο λόγος δεν είναι άλλος από τα καθάρματα των νεοναζί που με τις φάτσες τους βγαίνουν ως τάγματα εφόδου και μαχαιρώνουν μετανάστες, πουλάνε προστασία και αναποδογυρίζουν πάγκους μικροπωλητών. Θέλετε και μια νομική προσέγγιση… αντιποίηση αρχής, παράνομη βία, εκβίαση. Δεν θεωρούσαμε ποτέ τους ναζί γραφικούς τύπους προσκολλημένους σε παρωχημένα εθνικιστικά ιδεώδη, όχι από εμμονή αλλά από την πολιτική αναγνώριση μιας διαδικασίας εκφασισμού διάχυτης στην ελληνική κοινωνία είτε με την οργανωμένη της μορφή, δηλ. της χ.α., είτε με το ρατσισμό ως κουλτούρα γαλούχησης μιας κοινωνίας βουτηγμένης σε πλήρες πολιτικό και πολιτισμικό κενό. Ναι είναι προφανές δεν υπάρχει πια κοινωνικό κράτος, δεν υπάρχει πια κράτος δικαίου, έστω με τα όποια προσχήματα τέτοιου προσπαθούσε να κρατήσει. Αυτός που δεν θα γίνει προφανής είναι ο εκφοβισμός. Και θα κατεβαίνουμε σε πορείες και θα μιλάμε και θα πολεμάμε τους φασίστες όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε και θα κρατάμε κόντρα στην υποτίμηση των ζωών μας. Κι ένα μικρό σχόλιο για το τέλος. Είμαστε στο κέντρο αυτής της μηχανής παραγωγής και προστασίας δικαιικών κανόνων που ούτως ή άλλως υπήρξε μηχανή πολέμου και μηχανή καταστολής από τα γενοφάσκια της, το νομικό οπλοστάσιο της κρατικής εξουσίας. Είμαστε φοιτητές της νομικής σχολής, αυτής της σχολής που παράγει τους αυριανούς εισαγγελείς και ανακριτές, που θα βγάζουν τέτοιου είδους πορίσματα και που θα έχουν τον αέρα της απονομής της «δίκαιης εξουσίας». Μη φάτε, έχουμε γλαρόσουπα! Η θέση μας δεν ήταν ποτέ ουδέτερη.
η κατασκευή του εγκληματία
«
περίπτωση δολοφονίας ...Πόσο εύκολο είναι να κατηγορηθεί κάποιος για φόνο; Η κοινή λογική λέει ότι πρέπει να υπάρχουν «σκληρά» στοιχεία σε βάρος του, τέτοια που να μην μπορεί η υπερασπιστική του γραμμή να τα ανατρέψει. Σωστά. Κι αν ο κατηγορούμενος δεν έχει, επειδή δεν μπορεί να έχει, υπερασπιστική δυνατότητα; Τότε... Τα manual της αστικής δικαιοσύνης θα έπρεπε, έτσι κι αλλιώς, να έχουν ξαναγραφτεί εδώ και δεκαετίες. Χωρισμένα στα δύο. Από δω οι «στάνταρ» διαδικασίες διαλεύκανσης εγκλημάτων και απόδοσης δικαιοσύνης... Κι από εκεί οι «έκτακτες». Όταν, για παράδειγμα, το εγγλέζικο σύμπλεγμα της ασφάλειας, στη δεκαετία του '70 κιόλας, κατασκεύαζε επιτούτου ενόχους πολύνεκρης βομβιστικής επίθεσης σε μπαρ, μόνο και μόνο επειδή ήταν ιρλανδοί και επειδή ήταν επείγον να «δικαιολογηθεί» η υιοθέτηση ακόμα σκληρότερων «αντιτρομοκρατικών» νόμων (με στόχο τον i.r.a.) έγραφε ένα καλό κεφάλαιο στο 2ο βιβλίο της «αντιεγκληματικής δικαιοσύνης». Και, φυσικά, πάμπολλοι μουσουλμάνοι «τρομοκράτες» κρατήθηκαν (και βασανίστηκαν) απ' το 2001 και μετά, για πολλά χρόνια είτε στο Γκουαντάναμο είτε σε άλλα γνωστά και άγνωστα κάτεργα, σαν «εγκληματίες»· αρκετοί αυτοκτόνησαν, ενώ μερικοί, χάρη στην καλή νομική υποστήριξη απ' εξω, κατάφεραν κάποια στιγμή να γλυτώνουν απ' τα καλογυμνασμένα σαγόνια του «πολιτισμένου νόμου».
Αυτά ίσως είναι γνωστά στη γενικότητά τους ξεχνιούνται όμως εύκολα πια στα μέρη μας, όταν κάποιος / κάποιοι μετανάστης / μετανάστες βρίσκονται κατηγορούμενος/οι για φόνο ή άλλα βαριά εγκλήματα. Πόσες πιθανότητες έχει ένας τέτοιος κατηγορούμενους, που δεν ξέρει καν την γλώσσα (και άρα δεν διαβάζει ελληνικές εφημερίδες για να ξέρει τα αστυνομικά ανακοινωθέντα σε βάρος του) να φωνάξει «είμαι αθώος»; Πόσες δυνατότητες έχει, αν δεν έχει λεφτά ή/και γνωριμίες, να αποφύγει τον στημένο μεταφραστή και τον στημένο δικηγόρο που θα του φέρουν τόσο στην αστυνομία (προανάκριση) όσο και στην κύρια ανάκριση, και ύστερα στο δικαστήριο, έτσι ώστε να ξέρει με ακρίβεια για τι κατηγορείται και πως να υπερασπιστεί τον εαυτό του; Καμία. Κρέας εγκληματία στο σωρό, που μπορεί να κατηγορηθεί εύκολα για οτιδήποτε, να υπογράψει οποιαδήποτε ομολογία (εντός ή εκτός εισαγωγικών), να προφυλακιστεί... και βλέπουμε. Η ευκολία με την οποία, πλέον, τα αστυνομικά ανακοινωθέντα περί της ενοχής κάποιου μετανάστη, για φόνο ή άλλο σοβαρό κακούργημα, γίνονται αποδεκτά ακόμα και από αντιρατσιστικούς κύκλους, δείχνει πως η προπαγάνδα των μηχανισμών και των λακέδων τους έχει πιάσει, πια, τόπο. Η «εγκληματικότητα των μεταναστών» (όχι όλων... μερικών...) θεωρείται αυτονόητη ακόμα και σε τέτοιους κύκλους. Κι έτσι δεν ασχολείται κανείς να προσέξει ακόμα και τις πιο χοντροειδείς «αντιφάσεις» της αστυνομικής (και ρατσιστικής) προπαγάνδας. Πολύ λιγότερο ασχολείται κανείς να βρει και να παραδεχτεί αφενός το πετυχημένο βάθος της προπαγάνδας, και αφετέρου τους στόχους της...
»
Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το κείμενο «περίπτωση δολοφονίας», που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό sarajevo του Σεπτεμβρίου 2012. Tο κείμενο αναφέρεται στην δολοφονία, που έγινε στο προάστιο «Ιτιές» της Πάτρας στις 19 Μαΐου. Την δολοφονία ακολούθησε ρατσιστικό ξέσπασμα των κατοίκων της περιοχής εναντίον μεταναστών χωρίς χαρτιά. Η δολοφονία αποδόθηκε πολύ γρήγορα σε 3 Αφγανούς μετανάστες χωρίς χαρτιά, ήταν το τέλειο έγκλημα. Το άρθρο παρακολουθεί το τοπικό δημοσιογραφικό υλικό σχετικά με το συμβάν και δείχνει πως τα μήντια –και όχι μόνο- διαστρέβλωναν το περιστατικό με το πέρασμα των ωρών, ώστε να φτάσουν να ενοχοποιήσουν τους τρεις Αφγανούς, που αρχικά δεν εμπλέκονταν από κανέναν στο συμβάν.
περί
νομικής
B
βαρβαρότητας Η νομική αποτελεί μια εκ των σχολών, που ευαγγελίζονται για τον εαυτό τους την κατάταξη στον τομέα των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών. Ας παραβλέψουμε το γεγονός πως ακόμη και η υπόσταση των νομικών επιστημών αμφισβητείται ως τέτοια, δηλαδή επιστημονική και ας αφήσουμε τους νομικούς φωστήρες να ασχοληθούν με το ζήτημα, γιατί επιστημονική ή όχι, η γνώση που πλασάρεται μέσα στα αμφιθέατρα της νομικής ούτε ανθρωπιστική είναι, ούτε κοινωνική αλλά πέρα για πέρα βάρβαρη. Όσο γι΄αυτούς που έχουν αναλάβει να την φυτέψουν στα κεφάλια των φοιτητών, μάλλον κάνει νιάου νιάου πως ούτε να σώσουν την ανθρωπότητα από τα δεινά που την μαστίζουν θέλουν, ούτε τον πάτο του κοινωνικού σώματος θέλουν να θέσουν υπό τη δικαιϊκή τους προστασία. Μια βόλτα στους διαδρόμους της νομικής πείθει πως η αποστείρωση με την οποία αντιμετωπίζονται τα κοινωνικά, γενικότερα αλλά ιδίως τα επίκαιρα, ζητήματα συναγωνίζεται αυτή των χειρουργικών αιθουσών. Η κρατική θέσμιση και οι εκπρόσωποί της έχουν μια νομικίστικη απάντηση για όλα, από το “μεταναστευτικό” μέχρι την όλο αυξανόμενη και αγριότερη φασιστική βία. Κάθε κοινωνικό ζήτημα κατατέμνεται,μελετάται και παίρνει τη θέση του στο κατάλληλο κουτάκι του νόμου που θα το λύσει- όλα ωραία και επιβεβλημένα. Γιατί ο νόμος αυτό είναι, ξερά και για άλλη μια φορά, επιβολή. Του κράτους και όσων αυτό τα συμφέροντα προωθεί. Και οι νομικές γνώσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά γνωσιολογία της βίαιης διαχείρισης των από κάτω, των υπηκόων, όχι γενικά και αφηρημένα, αλλά όσων η ζωή και εργασία χωράει υποτίμηση, διαρκή και εντεινόμενη, προς όφελος των αφεντικών, μεγάλων ή μικρών, και των (παρα)κρατικών λακέδων τους. Η “ακαδημαϊκή” γνώση επομένως που αναπαράγεται μέσα σε αυτή τη σχολή δε μπορεί παρά να αποτελεί το αμπαλάζ αυτού που στην πραγματικότητα είναι : ιδεολογία. Ιδεολογία δεξιότατη,φασιστική και μπάτσικη. Και όσοι βγουν άριστα “καταρτισμένοι” από τη νομική, είτε θα προαχθούν στα ανώτατα κλιμάκια της νομιμοποιημένης βίας ως δικαστές και εισαγγελείς και θα εμπεδώσουν τι σημαίνει μηδενική ανοχή, τι κράτος ασφάλειας, τι διαχείριση και υποτίμηση των ζωών της βάσης της κοινωνικής πυραμίδας, είτε θα δουλεύουν σε γραφεία για τρεις κι εξήντα, όμως και τότε η ποιότητα της γνώσης με την οποία θα έχουν τόσα χρόνια
εμποτιστεί, μαζί με τα μικροαστικά ιδανικά της ανόδου και της καριέρας θα αποτελεί μια πολύ καλή βάση αδιαφορίας- σιωπήςσυνενοχής σε όλα τα παραπάνω. Οι καταλληλότεροι να μεταδώσουν την ακαδημαϊκή γνώση είναι οι οι αντικειμενικοί και αμερόληπτοι επιστήμονες, οι ειδικοί στα ζητήματα δημόσιας τάξης και ασφάλειας. Ξέχασαν όμως, παίρνοντας τη θέση τους πάνω στην έδρα, να τονίσουν το “κοινωνικό και ανθρωπιστικό” τους έργο. Μάλλον θεωρείται από τα αυτονόητα, όπως η εμπλοκή τους στα σκάνδαλα που κάθε τόσο βγαίνουν στη φόρα, η συμμετοχή τους σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές και συμβούλια της επικρατείας, η διείσδυσή τους στο βαθύ,βαθύτατο κράτος και η μικρή ή μεγαλύτερη συνεισφορά τους στην υποτίμηση της ζωής μας. Για τους καθηγητές νομικής δεν μπορεί να επιφυλάσσεται ο τίτλος του επιστήμονα ή του ακαδημαϊκού ή της καθηγητικής αυθεντίας γενικά και αόριστα. Είναι κάτι παραπάνω από υπηρέτες της εκπαιδευτικής διαδικασίας και αυτό τους κάνει ακόμα πιο μισητούς : είναι οι πιο μαχητικοί κατασκευαστές και υπερασπιστές της νομιμότητας, αρμόδιοι να χειρίζονται τα λεπτά όριά της και είναι περιττό να αναφερθεί ποιους χωράνε αυτά τα όρια και ποιους όχι. Και η αλήθεια είναι πως δεν εκπροσωπούν ενδοπανεπιστημιακά μόνο το αφεντικό-κράτος αλλά μια ολόκληρη μικροαστική κοινωνία, ρατσιστική και πατριαρχική, που ζητά για τα βλαστάρια της την καλύτερη μόρφωση, και που θα βρουν καλύτερη από αυτή των διδασκόντων στη νομική ; Παράλληλα το υποκείμενο που δέχεται τη γνώση, ο νομικάριος φοιτητής, με Ν κεφαλαίο, έχει αφομοιώσει πλήρως το ρόλο του, που συμπυκνώνεται στο δόγμα “Ακούω, Σημειώνω, ΠΙΣΤΕΥΩ”. Για ποιο λόγο ,άλλωστε, όχι μόνο συμφωνεί με τα σοφά λόγια των καθηγητών του, αλλά τα συμπληρώνει κιόλας και να τα ξεπεράσει προσπαθεί; Για ποιο λόγο άραγε να φωνάζει σύσσωμη καθηγητική και φοιτητική κοινότητα ένα μόλις χρόνο πριν για παράνομα εμπορεύματα και παράνομους ανθρώπους και εργάτες έξω απ' τη Νομική; Οι φοιτητές έχουν μάθει καλά το μάθημά τους, και αμφισβητούν τις νομικές αυθεντίες δασκαλεύοντας τους πώς να φτιάξουν μια ωραία κοινωνία χωρίς περιττούς, ή καλύτερα με τη φτηνή δούλεψη των περιττών στους νομιμόφρονες Έλληνες πολίτες. Εδώ μέσα πολλοί κοιμούνται φοιτητές και ξυπνούν φασίστες ( αν δεν ήταν από πριν... ). Ωστόσο αρνούμαστε το θάνατο της κριτικής σε ότι διδάσκεται μέσα στα αμφιθέατρα. Και ξέρουμε πως πάνω σε αυτή μπορούν να οικοδομηθούν στέρεες αρνήσεις απέναντι στη
Απέναντι στην τάξη αυτού του κόσμου. νομική βαρβαρότητα.
είναι σε μια χαζή χολυγουντιανή ταινία/ που για να προσδώσει στην ανουσιότητα της μια στάλα κουλτούρας κι έρωτα αναφέρει το εξής μικρό πως υπάρχει αυτό το τραγούδι της μπίλυ/ που ξεκινά με ένα σόλο του λέστερ και μ αυτήν να τον κοιτά και να λιώνει σα χαμένη αλλά όταν έρχεται η ώρα της να τραγουδήσει ποτέ-
δεν ξεχνά να μπει
τίποτα δεν είχε να πει για τον έρωτα αυτή η ταινία/ μια γιάπισσα γνωρίζει ένα γιάπη και ξεπερνά την εργασιομανία της μαζί του/ γιατί αυτός είναι χαλαρός μπιζνεσμαν και πάνω απ όλα είναι άντρας/ πάνω απ όλα είναι κι αυτή γυναίκα τελικά και χρειάζεται λέει χρόνο να αγαπήσει/ κάπου λοιπόν εκεί στο χάπι έντινγκ εμφανίζεται η μπίλυ και ο λέστερ σαν να ναι κι αυτοί κομμάτι της ιστορίας του δυτικού ξενέρωτου τρόπου να ερωτεύεσαι βάζοντας το υπενθύμιση στο κινητό σου/ ή ξερνώντας συναισθήματα στη μούρη του άλλου μετά από σαββατοκύριακα πλήξης
ό,τι το αλήθινο γέννησε ο πόλεμος και έκανε το κόσμο να σωπάσει γιατί έλαμπε τόσο δυνατά μέσα στο σκοτάδι
καταρχάς δεν σας ανήκει όλος ο πλούτος αυτού του κόσμου από τη μουσική ως τον έρωτα παράγεται στις πλάτες της τάξης και για αυτό όταν αυτή τραγουδάει κανείς δεν μπορεί να μιλήσει
για αυτό όσο ερωτευμένη και να ναι ποτέ δεν ξεχνά να μπει όταν έρχεται η ώρα της να τραγουδήσει Billie Holiday and Lester Young http://www.youtube.com/watch?v=1IyuG_2jXsE