Τα κέντρα κράτησης, ως χώροι εγκλεισµού χιλιάδων µεταναστών, συνιστούν κοµµάτι της σηµερινής πραγµατικότητας. Στην Ελλάδα, που η γεωπολιτική της θέση την καθιστά κοµβικό σηµείο ελέγχου των µεταναστευτικών ροών, τα κέντρα αυτά εντοπίζονται στα σηµεία εισόδου των µεταναστών, στον εβρο και τα δωδεκάνησα, αλλά και εντός της επικράτειας, κοντά σε αστικά κέντρα, καλά όµως κρυµµένα για να µην αναγνωρίζονται ως αυτό που είναι. Πρόκειται για µια καλοστηµένη επιχείρηση, εδραιωµένη εδώ και χρόνια, από ένα καθεστώς πλήρους απαγόρευσης και µηδενικής ανοχής ενάντια στους µετανάστες και παράλληλα ενισχυόµενη από τις σκούπες του Ξένιου ∆ία. Με φόντο αυτό που σήµερα αποκαλείται νοµιµότητα, φαίνεται πως η "φιλοξενία" των µεταναστών στα κέντρα κράτησης αποτελεί άµεση έννοµη συνέπεια αυτής καθεαυτής της ύπαρξής τους εντός της ελληνικής επικράτειας. H παραµονή τους σε αυτά δεν λογίζεται ως ποινή. Βέβαια, µιλώντας στη σφαίρα της πραγµατικότητας και όχι σε αυτή του µεταφυσικού δικαίου,ο εγκλεισµός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προφανώς και συνιστά ποινή, σε αντίθεση όµως µε τις επιταγές του διοικητικού δικαίου, στο οποίο εµπίπτει η παράνοµη είσοδος σε µια χώρα. Καθώς, λοιπόν, οι µετανάστες τιµωρούνται ουσιαστικά ως de facto ποινικοί εγκληµατίες για το πέρασµα των συνόρων και µόνο, η συνθήκη αυτή συµπληρώνεται περίτεχνα από λειτουργίες της κρατικής µηχανής, όπως αυτή του Ξένιου ∆ία, η οποία έχει ως στόχο να εφεύρει επεισόδια παραβατικότητας και εγκληµατικότητας των "ξένων", στα πλαίσια µιας κατάστασης εξαίρεσης, παγιωµένης και αφοµοιωµένης πλήρως από το νοµικό σύστηµα. Ένα σωστό λάθος, για µια λειτουργική απαγόρευση του πολυεθνικού προλεταριάτου. Για τις συνθήκες κράτησης, το ελάχιστο που πρέπει να ειπωθεί είναι πως, όσοι δεν αρρωσταίνουν ή δεν τρελαίνονται από την έλλειψη ιατρικής περίθαλψης και βασικών ειδών υγιεινής, από την ασιτία ή από τα χούγια των µπάτσων, την άκρατη βία και τους ξυλοδαρµούς, συνεχίζουν απλώς µια προδιαγεγραµµένη διαδροµή θανάτου. Και όλα αυτά αν και εφόσον γλιτώσουν από τις συνθήκες πολέµου στη χώρα προέλευσής τους, το πέρασµα των συνόρων, το µαχαίρι του φασίστα, την καταστολή, τη φτώχεια και τις άθλιες συνθήκες εργασίας. Ανεχόµενοι πάντα και παντού τα βλέµµατα φόβου και υποτίµησης. Αυτή είναι η βάναυση και διαρκής τιµωρία τους για την απλή και τυχαία συγκυρία της γέννησής τους και της ανάγκης για ένα καλύτερο αύριο. Ωστόσο, όλα αυτά δεν είναι ζήτηµα ούτε ιδεολογικής πλάνης, ούτε αφηρηµένου ρατσισµού, αλλά υλικών συµφερόντων και του προσανατολισµού τους. Οι αγαθές συνέπειες για αυτούς που διαχειρίζονται τα κέντρα κράτησης και για τις γύρω κοινωνίες είναι ξεκάθαρες. Εξάλλου, αν υπάρχει ένα πραγµατικό success story στην ελληνική οικονοµία, αυτό αφορά την ασφάλεια. Τρανταχτή απόδειξη αυτού είναι η ανάθεση του καθεστώτος φύλαξης των στρατοπέδων συγκέντρωσης πλέον σε ιδιωτικές εταιρίες. Παράλληλα, η σύσταση και η συντήρησή τους τροφοδοτείται µε τα υπέρογκα ποσά των κονδυλίων της Ε.Ε, από τα οποία ελάχιστα φτάνουν στους µετανάστες, για τους οποίους υποτίθεται πως προορίζονται. Γύρω τους χτίζεται µια µικρή κοινωνία µπάτσων και υποστηρικτών τους στην οποία η κοινωνική συνοχή ριζώνει σε ένα ρατσιστικό περιβάλλον, όπου η διανοµή χρήµατος γίνεται σε επιλεγµένα πρόσωπα και επιχειρήσεις. Ο µικρόκοσµος αυτός συνδέεται οργανικά µε τα κέντρα κράτησης και αποτελεί αναπόσπαστο µέρος τους. Άλλωστε, η αντιµετώπιση της "ξένης απειλής" θα πρέπει να είναι κερδοφόρα και αποτελεσµατική. Για να λέµε λοιπόν τα πράγµατα µε το όνοµά τους, ο φασισµός δεν ξεκίνησε ούτε τελείωσε µε τους φούρνους. Είναι αναπόσπαστο κοµµάτι του καπιταλισµού. Τα ελληνικά κέντρα κράτησης µεταναστών είναι πραγµατικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, που εµφανίζονται, όπως και στο παρελθόν - όχι µόνο αυτό της ναζιστικής γερµανίας -, ως αναγκαιότητα για το στρίµωγµα όσων
antifa #4
κρίνονται άχρηστοι και άχρηστες και επικίνδυνοι για τους κυριάρχους. Αποτελούν για το κράτος και τους υπέρµαχούς του µοναδικές και αναγκαστικές ρεαλιστικές λύσεις για το "πρόβληµα" της µετανάστευσης. Και αν, εντέλει, αυτή η ατυχής οµοιότητα µε αυτά τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ξυπνά άσχηµες µνήµες στα “ευαίσθητα µυαλά” κάποιων στις ανεπτυγµένες χώρες, είναι απλά λίγο, γιατί κάθε πολιτισµένος κανίβαλος που σέβεται τον εαυτό του, όλα αυτά τα ξεχνά µε µεγάλη και θαυµαστή συνέπεια! Ποιος άραγε θα συνδέσει τη αµυγδαλέζα µε τα κολαστήρια των τρελών στις αρχές του 20ου αιώνα ή το µάντρωµα των αλβανών µεταναστών σε γήπεδα και στρατόπεδα, όχι και πολλά χρόνια πριν? Στη σύγχρονη εποχή της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, τα κέντρα κράτησης, ως θεσµός και υποδοµή, συγκεκαλυµµένα από σκοπούς που µόνο το δίκαιο και την κοινωνική ασφάλεια και τάξη των πραγµάτων δεν εξυπηρετούν, συνιστούν τρανταχτή απόδειξη της ωµής και βάρβαρης διαχείρισης των εκατοµµυρίων περισσευάµενων για την κυριαρχία µεταναστών. Οι µετανάστες, ακριβώς λόγω της αναλωσιµότητάς του δυναµικού τους στο κτηνώδες και φαύλο αυτό οικονοµικό σύστηµα περισσεύουν, είναι αόρατοι και εκτός των υπολογισµών των αφεντικών όσον αφορά την αξιοποίηση της εργατικής τους δύναµης. Έτσι, τι κι αν αυτοί βρίσκονται έγκλειστοι σε κοντέινερ, όπου πεθαίνουν και βασανίζονται, τι κι αν βρίσκονται στο δρόµο επιβιώνοντας σε συνθήκες ανθρωποκυνηγητού, τα αφεντικά, όπως και να 'χει κρατούν για τον εαυτό τους το µεγάλο κοµµάτι της πίτας, χαµογελώντας πονηρά στους ντόπιους, σα να ξέρουν κάτι απ' το µέλλον τους. Και βέβαια, σ'αυτό το µαραθώνιο κανιβαλισµού των αναπτυγµένων χωρών, η Ελλάδα βρίσκεται σε καλή σειρά, καθώς στο γενικότερο σχέδιο ανασυγκρότησης και θωράκισης του δυτικού ανθρώπου παρουσιάζει ένα καλοστηµένο πλάνο εξουδετέρωσης ή και εξόντωσης του προλεταριακού δυναµικού. Για µας τέτοια κέντρα κράτησης είναι η ενσάρκωση του νέου ολοκληρωτισµού. Γιατί τίποτα δεν υπάρχει πιο κοντινό σε αυτόν από το κυνήγι και το επ' αόριστον µάντρωµα χιλιάδων µεταναστών και µεταναστριών που δεν κατηγορούνται για κανένα αδίκηµα. Για µας τα σύνορα, οι φράχτες, τα συρµατοπλέγµατα, τα κέντρα εξόντωσης χτίζονται και µε τη σιωπή, την άγνοια, την αδιαφορία, το ρατσισµό, την καταστολή, και τα πογκρόµ. Μικροαστές, νοικοκυραίοι, ρατσίστριες, εξουσιαστές από όλες τις "µπάντες", δεξιές και αριστερές, υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, της ελευθερίας και της ισότητας, που µε τόσο ζήλο προβάλλετε τον οίκτο και τη µιζέρια του φιλανθρωπικού σας αισθήµατος, όλες εσείς που παρασιτείτε στη σήψη του καπιταλιστικού ονείρου που φθίνει, µόνοι σας χτίζετε τις δικές σας φυλακές! Η λογική όµως και η αξιοπρέπεια υπάρχουν ακόµα και σε συνθήκες ζόφου. Και οι µετανάστες το ξέρουν καλά αυτό. Ξέρουν καλά πως η µόνη διέξοδος είναι η συλλογική δύναµη και η εξέγερση. Και το έχουν δείξει. Στην αµυγδαλέζα και την κόρινθο, στα τέλη του καλοκαιριού. Στο κέντρο της αθήνας, µια άνοιξη του 2009, που ξεχάστηκε ήδη. Στη Λαµπεντούζα της ιταλίας, ένα-δυο χρόνια πριν. Κάθε µέρα που διεκδικούν την ύπαρξή τους σε µια µητρόπολη αφιλόξενη. Κι εµείς είµαστε στο πλευρό τους, γιατί στον κόσµο των αφεντικών είµαστε όλοι ξένοι.
µ
µ
∆εν µπορούµε να µιλήσουµε εµείς για τον πόνο τους. ∆εν χρειάζονται αναλύσεις. Οι αντιστροφές που συντελούνται στον δηµόσιο λόγο δεν είναι ''τερατουργήµατα'', είναι ο ψυχρός ρεαλισµός του κυνισµού, είναι η πιο βαθιά αλήθεια της ξεφτίλας: βούρκος. Ένα µόνο πράγµα: Στο φαρµακονήσι δεν έγινε κάποιο τυπικό έγκληµα από δόλο ή αµέλεια ή προσωρινή παραφροσύνη. Οι δολοφονίες στα σύνορα είναι Πόλεµος. Ο θάνατος ο καθηµερινός/ο µικρός/ο κανονικός/ο σωµατικός/ο ψυχικός/ο αργός/ο ακαριαίος/ ο σιωπηρός/ κι εκείνος που ουρλιάζει. Στους δρόµους, στα υπόγεια, στα κρατητήρια, στα πορνεία, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι Πόλεµος. Η λειτουργική απαγόρευση των µεταναστριών και των µεταναστών είναι Πόλεµος. Eίναι η συνέχεια της πολιτικής διαχείρισης της εργατικής τάξης µε άλλα µέσα.
(
Δήμιοι δημοσιογράφοι, δήμιοι αστυνομικοί δήμιοι δικαστικοί υπάλληλοι, δήμιοι ευυπόληπτοι πολίτες Εκδίκηση Δεν ήταν μόνοι τους, είχαν μαζί τους κι άλλους αφανείς δήμιους Είχαν μαζί τους τους ενάρετους τους έντιμους τους ηθικούς τους δίκαιους τους φιλήσυχους
)
Οι δήμιοι είναι αθώοι. Οι δήμιοι είναι αθώοι Οι ένοχοι νεκροί. Οι ένοχοι νεκροί Εκδίκηση
Και για να τελειώνουμε: δεν υπάρχουν πια άλλοθι. Και στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν ποτέ. .
ή µε την υπεράσπιση του πολυεθνικού προλεταριάτου, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας του ή µε τα γουρούνια.
µ
µ
antifa
Ποιος κάνει ότι δεν ξέρει; Ποιος έκανε λάθος, ποιος ξέχασε, ποιος δεν κατάλαβε; Ποιος δολοφονεί και ποιος επενδύει σε υδάτινους τάφους; Ποιος περιφέρει τους θανάτους σαν δικαίωση; Ποιος τολµά να κάνει πολιτική πάνω στον θρήνο; Ποιος συναινεί, ποιος σιωπά, και ποιος κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι του; Ποιος στρώνει τη ζωντανή γεωγραφία του θανάτου σ'άυτή τη γαµηµένη χώρα;
#4.1
Όποιος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, έχει ήδη πάρει θέση το αίμα δεν είναι νερό, η ζωή δεν είναι σκουπίδι (για τον ηθελημένο πνιγμό μεταναστριών και των παιδιών τους στα ανοιχτά του αιγαίου)