the bombitzine Εεε...Μη το βλέπεις έτσι..Εξάλλου φοιτήτρια είσαι τι ανάγκη έχεις; Τον άλλο μήνα βλέπουμε...Tώρα δεν έχω να σε πληρώσω, αλλά, θες ένα κουλουράκι;
#11
έντυπο (δια)δρόμου για τις σχολές της αθήνας /ΟΚΤΏΒΡΗΣ/ ΝΟΈΜΒΡΗΣ 2016
ΙΜΌ ΣΤΟ ΛΑ
ΥΚ
ΝΑ ΣΟ
καλό μήνα, καλό χειμώνα και σκατά στους ρατσιστές, τα αφεντικά και τους σεξιστές.
!
ΦΤΊΛΑ
ΡΕ ΞΕ ΆΤΣΕΙ
the bombitzine ΈΝΤΥΠΟ (ΔΙΑΔΡΌΜΟΥ) #11
Βρεθήκαμε στο πανεπιστήμιο από τύχη ή επιλογή και μάθαμε από μικροί/ες πως κάθε κόμβος της καθημερινότητας είναι και ένα πεδίο μάχης: ο ρατσιστής του λεωφορείου, ο ρουφιάνος συμφοιτητής, ο φασίστας καθηγητής και οι στρατόερευνητές, οι τύποι με την σεξιστική ατάκα wστο στόμα στο προάυλιο. Και τα μάθαμε αυτά μακριά από την σχόλη της ανάγνωσης: τα ζήσαμε, τα ακούσαμε, τα είδαμε, τα μισήσαμε. Από την άλλη, μάθαμε πως με τον βασικό μισθό για τους/τις κάτω των 25 κανείς/καμία δεν ζει. Θυμόμαστε την οικογένεια να γνέφει νωχελικά και να συμβουλεύει: «κάτσε στο σπίτι σου, πάρε γρήγορα το πτυχίο, και βλέπουμε». Και όλα αυτά, μαζί με τις βαρετές εργασίες, τις εξεταστικές και τις μαλακίες των καθηγητών φτιάχνουν ένα σφίξιμο στο στομάχι που μας ακολουθεί παντού. Δεν κουνάμε το κεφάλι λυπημένα, αλλά καταλαβαίνουμε. Το μίσος, η κατανόηση και η οργάνωση είναι η αρχή των καθηκόντων μας ενάντια σε μια εκπαιδευτική μηχανή που καταρρέει: η αυτόνομη πολιτική συνέλευση των Διαρρηκτ(ρι)ών είναι ένας από τους οργανωμένους τρόπους μας εναντίον της. >ΓΙΑ ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΑ ΤΕΎΧΗ, κείμενα, αφίσες, αυτοκόλλητα,και λοιπό υλικό: ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 1500-1800, ΣΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΝΟΜΙΚΗΣ >ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ μπορείς να βρεις και στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής >ΑΛΛΙΩΣ: diarriktes.wordpress.com >ΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑ: diarrhktes@gmail.com
1. ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΊΑΣ 15 αυγούστου. Ξυπνάς απ’ την ζέστη, κοιτάς το ρολόι: πάλι μεσημέριασε. Bρίζεις ξανά τους μαλάκες που σε κράτησαν ξύπνιο. Συνέρχεσαι από το ξενύχτι και προσπαθείς να πάρεις τα πόδια σου από την ορθοστασία. Κάνεις ένα μπάνιο, χασομεράς λίγο και αργείς στην δουλειά, φτιάχνεις τον καφέ σου νωχελικά και ετοιμάζεσαι για μια νύχτα σαν όλες τις προηγούμενες. Ο χρόνος όμως έχει χάσει πια το νόημα του, συστέλλεται, διαστέλλεται, αντιστρέφεται. Η νύχτα δεν είναι πια νύχτα. Θέλει τσίτες και πολλούς καφέδες. Η μέρα δεν είναι πια μέρα. Πρωί είναι οι ώρες που μαζεύεις το μαγαζί, κάνεις ένα τσιγάρο, γυρνάς σπίτι και ελπίζεις να καταφέρεις να κοιμηθείς. Το καθημερινό γεύμα είναι ένα και όλα μαζί. Σίγουρα ξέρεις πως δεν έχει φτάσει χρόνος να πληρωθείς. Σίγουρα ξέρεις ότι είναι καλοκαίρι. Σου το λέει η άδεια Αθήνα, το αφεντικό σου που ήθελε
διακοπές και σε άφησε να κρατάς μόνος το μαγαζί κάθε μέρα δώδεκα ώρες, τα καλοκαιρινά σου ρούχα, η γαμωζέστη. Ποιος ξέρει όμως, σήμερα μπορεί να περάσει κανένας γνωστός να σου πει τα νέα του να βρεις και έναν καινούριο τρόπο να ξεκλέψεις κανά τσιγάρο κι έτσι να περάσει και η σημερινή “μέρα”. 16 αυγούστου, η ιστορία συνεχίζεται. 20 αυγούστου, 25, 30. Το ίδιο- ξανά και ξανά. 2. ΑΞΊΑ ΑΝΕΚΤΊΜΗΤΗ 18 αυγούστου.Το καλοκαίρι φέτος δεν έφερε ξεκούραση, παρέα, μπίρες και διακοπές πάρα μόνο το άγχος να βρω δουλειά. Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα, κάθε μέρα να τρέχω από το ένα σημείο της πόλης στο άλλο, από την μια συνέντευξη στην άλλη και κάθε βράδυ να γυρνάω σπίτι με την ίδια απογοήτευση και την ίδια κούραση που είχα ξεκινήσει. Η ώρα 7 πάρα, σε δέκα λεπτά περνάει το λεωφορείο τρέχω, μπαίνω μέσα με ψυχή στο στόμα. Το σώμα πονάει αλλά δεν με νοιάζει.
SUMM
Κλέβω λίγο από την διαδρομή για να κοιμηθώ. Μετά ηλεκτρικός, στρίβω τρία τσιγάρα και μπαίνω στην δουλειά. Χθες έμαθα πως δεν θα πληρωθώ κανονικά. Σήμερα ξύπνησα διαφορετικά, σήμερα πάω να παραιτηθώ. Έχεις νιώσει αυτό το συναίσθημα; Άξια ανεκτίμητη. 3. ΦΩΝΉΕΝΤΑ ΧΩΡΊΣ ΣΎΜΦΩΝΑ 22 αυγούστου. Ξυπνάω και μπαίνω στο μπάνιο βαριεστημένα. Σε δέκα λεπτά πρέπει να είμαι στη δουλειά και να έχω αργήσει μόνο δέκα λεπτά. Σε δέκα λεπτά χτυπάει το τηλέφωνο: “Τι έχουμε;” “Εεε… Θα πάρω τηλέφωνο τον τυπογράφο και θα πεταχτώ να κάνω μια είσπραξη…” Τεντώνομαι και ανοίγω το συρτάρι με τα μπλοκ αποδείξεων. “Ααα, μη ξεχάσω…Έχω έτοιμο το σενάριο από την παράσταση που θα ανεβάσουμε το φθινόπωρο, πες στον τυπογράφο να τυπώσει είκοσι. Α, και ο ψ πέθανε τύπωσε άλλα τριάντα, θα τα ζητάνε…” “Εεε…” Τα ε πολλαπλασιάζονται. “Μάλιστα, το εξώφυλλο φαίνεται πολύ ωραίο –δεν είναι- εε, και θα
τα έχουμε πριν την κηδεία του ψ, το γράφει και η εφημερίδα, σίγουρα θα ζητήσουνε τα βιβλιοπωλεία…” Κλείνω το τηλέφωνο και ψάχνω να βάλω ένα κομμάτι στο utube. Βαριέμαι λίγο, στρίβω μια τούφα από τα μαλλιά μου: διακοπές και μαλακίες. Και τι έμεινε; Κάτι έμεινε. Εεε…Ένα κόμπιασμα, μια μαρτυρία πλήξης: νύστας και αδιαφορίας. Δεν έχει καταλάβει τίποτα. Χαμογελάω. Δεν έχει καταλάβει ούτε ένα έψιλον. Γιατί δεν είναι η απογοήτευση από το τέλος των διακοπών: δεν ήταν καν διακοπές, ήταν συνέχεια. Ποιά πλήξη; το “ε” και ο “ελεύθερος χρόνος” είναι συνέχειες μια καθημερινής υπόσχεσης: τα μυαλά και τα χέρια μας κάτω από τις προσταγές του αφεντικού θα δουλεύουν για εμάς και εναντίον του. Τεντώνομαι άτσαλα, παίρνω το κράνος μου, δεν κλειδώνω, και τι; Και έψιλον. 4. ΣΤΟ ΝΗΣΊ
ιδανικά. Κι αν είσαι ντόπια και εργάτρια σίγουρα έχεις μυρίσει τη βρώμα τους και από μακριά και από κοντά. Γιατί ξέρεις πως το πρωί θα πας δουλεια, το βράδυ θα γυρίσεις , η τσέπη θα ναι ακόμα τρυπημένη αλλα εσύ θα πιεις μπύρες για να την παλέψεις γιατί αύριο πάλι το ίδιο. Με τον ίδιο πανικό, τους ίδιους πελάτες-αφεντικά, τα ίδια αφεντικά, τα ίδια μη-λεφτά, τις ίδιες γλοιώδεις συμπεριφορές επειδη είσαι εργάτρια, επειδή είσαι γυναίκα. Κι αν προσπαθήσεις είτε τα λεφτά σου να διεκδικήσεις, είτε μια καλύτερη συμπεριφορά πάλι στην ίδια βρώμα θα καταλήξεις: η σεζόν θα τελειώσει, η σαπίλα του χειμώνα θα γυρίσει, το επόμενο καλοκαίρι όμως θα ‘ναι αβέβαιο γιατί ο τόπος είναι μικρός και "δε χωράει και πολλές αντιρρήσεις”. Δεν βαριέσαι όμως...Θα ‘ναι ωραία η μέρα που θα τους δεις να βυθίζονται μαζί με τις ξαπλώστρες τους στην άμμο.
26 αυγούστου. Καλοκαίρι. Τουριστικά θέρετρα. Όλα μοιάζουν
MMER STORIES
ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ (ΑΝΤΙΕΡΓΑΤΙΚΑ ΦΡΟΥΤΑ)
“ΝΑΙ, ΔΟΥΛΕΎΩ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΉ ΕΠΙΧΕΊΡΗΣΗ. Είμαι 25, μόλις τελείωσα σχολή και ψάχνω δουλειά. Το μαγαζί του πατέρα μου θα ήταν κατά κάποιο τρόπο ιδανική περίπτωση με βάση τις σπουδές μου. Ζω στο πατρικό μου οπότε οι γονείς μου καλύπτουν κάποια έξοδα και πάνω κάτω βγαίνω. Δουλεύω 8ωρο, σπαστό, χωρίς λεφτά και προφανώς χωρίς ένσημα. Η σχέση με το αφεντικό μου; (γέλια) Ε, αυτή που είχα πάντα. Όταν κάνω κάποιο λάθος, συνήθως με φωνάζει άχρηστο μπροστά σε όλους τους πελάτες. Όταν έχει τα κέφια του χαμογελά και μου υπόσχεται πως μια μέρα όλα αυτά θα γίνουν δικά μου. Εγώ πάλι, έχω τόσο σκοπό να γίνω αφεντικό της "επιχείρησης που με ανέθρεψε" όσο και να γίνω βεζύρης στη θέση του βεζύρη. Στην πραγματικότητα η δουλειά έχει πέσει και φυσικά δεν παίζουν φράγκα για υπάλληλο. Άμεσος στόχος μου θα έλεγα πως είναι να ψειρίζω τίποτα από το ταμείο μπας και πάρω κανά μηχανάκι να μετακινούμαι.” ΥΠΆΛΛΗΛΟΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΉ ΕΠΙΧΕΊΡΗΣΗ. Να και μια εργασία αρκετά συχνή στους κύκλους των φοιτητών/τριών εργαζομένων για την οποία δε γίνεται λόγος. “Χαρτζιλίκι” ή άμισθη, σχεδόν πάντα ανασφάλιστη και πάντα θυσία στο βωμό της αγίας ελληνικής οικογένειας. Εργασία υποτιμημένη και εργασία ορατή για τα αφεντικά μόνο όταν τη χρειάζονται. Στην ελληνική κοινωνία η οικογένεια (σαν βασική οικονομική μονάδα και αυτοαναπαραγόμενο προϊόν) αποτελεί το πικρόγλυκο καταφύγιο από το ζόφο της αγοράς εργασίας. Απ’ τη μία, παρέχει υποτυπώδη ασφάλεια, οικονομική στήριξη και υποκατάστατα κοινωνικότητας που ειδικά σε περιόδους κρίσεις την κατέστησαν άξιο πάρκινγκ για τη "γενιά των καγκουρό”1. Από την άλλη, η επένδυση στα παιδιά, με τις αναμενόμενες μικροαστικές προσδοκίες για αυτά, της χάρισε απλόχερα την ευχέρεια -λες και δεν την είχε- όποτε επωμίζεται το "δύσκολο" ρόλο της εργοδοσίας να διοχετεύει όση βία επιθυμεί. Και φυσικά αυτό δεν προέκυψε ξαφνικά. Ποιος δεν θυμάται το μικρό γιο που βοηθούσε στο μάζεμα τα καλοκαίρια, την κόρη που σήκωνε το τηλέφωνο ή δούλευε ταμείο; Έτρωγαν βρίσιμο στο παραμικρό λάθος. Από την άλλη, υπάρχει και το παράδειγμα του "χρυσού παιδιού" του αφεντικού που δεν έκανε τίποτα, έπαιρνε παραπάνω λεφτά από όλους και θα γινόταν μια μέρα 10 φορές πιο μαλάκας. ΣΗΜΕΊΟ ΠΡΏΤΟ. Η οικογένεια αποτελεί ένα από τα σκοτεινά υπόβαθρα από τα οποία γεννήθηκε το "φωτεινό" κράτος. Φέρει και αναπαράγει ιδεολογίες, ιεραρχίες, διακρίσεις. Μεγαλώνει μαζικά πτυχιούχους, υποψήφιους καταναλωτές, εργάτες/τριες. Παράγει, αναπαράγει, συντηρεί και ενίοτε καταναλώνει το εμπόρευμα “εργατική δύναμη”.Σε κάθε φάση που οι ποσότητες αυτού του “εμπορεύματος” δεν απορροφούνται ή κρίνονται άχρηστες, η οικογένεια μας δέχεται πίσω "με ανοιχτές αγκάλες". Όπου αυτή η
αγκαλιά σημαίνει πειθάρχηση και συμμόρφωση με τις όρους της οικογένειας, που ως "αναγκαστικό δίκαιο" στα πλαίσια μιας άτυπης σύμβασης συμβίωσης, υπερέχει των πάντων. Ειδικά όμως όταν η οικογένεια είναι κυριολεκτικά το αφεντικό σου2 τότε θα έχεις μπροστά σου την ίδια υποτίμηση που μπορείς να βρεις σε κάθε χώρο εργασίας: η οικογένεια ελέγχει, επιτηρεί, δίνει εντολές, δίνει μισούς μισθούς και μισά ένσημα. Και η "παραπάνω" οικειότητα νομιμοποιεί τη λεκτική ή σωματική βία3. ΣΗΜΕΊΟ ΔΕΎΤΕΡΟ. Ή ΑΛΛΙΏΣ ΜΙΑ ΠΡΌΤΑΣΗ -ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΊΑ- ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΊΣ. Οικογένεια σημαίνει εξάρτηση, υλική και συναισθηματική. Συνεπώς, η έννοια της τυπικής εξαρτημένης εργασίας δεν αλλάζει περιεχόμενο. Αλλάζουν όμως οι όροι. Εδώ δεν υπάρχει τόσο "ο φόβος" της απόλυσης, υπάρχει όμως η ανάγκη "απόσβεσης" οικογενειακής υποστήριξης και οι εκβιασμοί της αθάνατης χριστιανικής ηθικής που καθιστούν την ήδη υποτιμημένη εργασία είτε "βοήθεια για ένα χαρτζιλίκι” είτε πραγματικό χρέος. ΣΗΜΕΊΟ ΤΡΊΤΟ.ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑ ΛΟΙΠΌΝ; Δεν πρόκειται για εφηβικό ή μετεφηβικό μανιφέστο. Οι οικογενειακές σχέσεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής. Η εργασία στην οικογένεια-αφεντικό είναι μια ακόμη πτυχή που καταδεικνύει τη δομή, τη λειτουργία της και την καπιταλιστική χρησιμότητά της. Σχέσεις δανειακές με υψηλά επιτόκια, σχέσεις που δεν επιλέγουμε, καλυμμένες με το μανδύα του “ιδιωτικού” φορεμένες εφ' όρου ζωής. Οι προσωπικές αυτές σχέσεις είναι πάνω από όλα σχέσεις πολιτικές4 και δικό μας ελάχιστο χρέος είναι να τις βλέπουμε και να τις κατανοούμε ως τέτοιες. Έτσι μόνο ξεφεύγουμε κι από ηθικά διλήμματα τύπου καλή ή κακή, μαζί ή χώρια. ΕΊΠΑΜΕ: Ο ΔΡΌΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΌΛΑΣΗ ΕΊΝΑΙ ΣΤΡΩΜΈΝΟΣ ΜΕ ΚΑΛΈΣ ΠΡΟΘΈΣΕΙΣ. 1.Oικογένεια στην κρίση, Sarajevo, τεύχος 86 2. Ας μην ξεχνάμε πως από πάντα, η οικογένεια ήξερε το ρόλο του αφεντικού μιας και το σπίτι είναι ο κατεξοχήν χώρος της πιο υποτιμημένης άμισθης εργασίας. Αυτή δεν είναι άλλη από την εργασία κοινωνικής αναπαραγωγής που, ως βιολογικός παραδοσιακός ρόλος, πέφτει στις πλάτες κάθε γυναίκας-νοικοκυράς στην οποία τα αρσενικά μέλη της οικογένειας ήταν ανέκαθεν τα “φυσικά” αφεντικά και φαίνεται να μην τα πηγαίνουν κι άσχημα! 3. «Εμείς, αυτό, και οι άλλοι»- Αθήνα- Βερολίνο, 2003/ Γ. Μεταξάς, δες το κείμενο στο Περισκόπιο, diarriktes.wordpress.com 4. “Φεμινιστική πολιτική θεωρία”, κεφ.10 /Ο ριζοσπαστικός φεμινισμός και η έννοια της πατριαρχίας/σελ. 258_”μανιφέστο Redstockings” Νέα Υόρκη, 1969/ Valerie Bryson
ΠΡΟΒΟΛΉ -ΣΥΖΉΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑ, VOL.2
TETARTH 12 / 10, 18.30, NOMIKH, ΑΙΘ.5
J’AI TUÉ MA MERE
I KILLED MY MOTHER/XAVIER DOLAN/2009
MAMA’S GONNA MAKE ALL OF YOUR NIGHTMARES COME TRUE. MAMA’S GONNA PUT ALL OF HER FEARS INTO YOU. MAMA’S GONNA KEEP YOU RIGHT HERE UNDER HER WING.
τελειωσανεεε!. πανεεεεε! στο σκουπιδοτενεκε τησ ιστοριασ θα τισ βαλω τισ παλιοπανελληνιεσ!!! Να το θυμίσουμε: τα εκπαιδευτικά νομοσχέδια είναι σχεδόν πάντοτε άχρηστα (καπιταλιστικά άχρηστα) όσον αφορά την ίδια την εκπαίδευση αλλά μπορούν να είναι χρήσιμα για άλλους σκοπούς. Από την κυκλοφορία του χρήματος στην επαρχία μέχρι τους εσωτερικούς ακαδημαϊκούς ανταγωνισμούς, κι από την πολιτική διαχείριση των δημοσίων υπαλλήλων (καθηγητών, δασκάλων κλπ) έως την ρύθμιση του πληθυσμού που κάθεται στα θρανία και τα αμφιθέατρα, οι «μεταρρυθμίσεις» σήμαιναν και σημαίνουν αναδιανομή των προσόδων, αναδιανομή των εξουσίων, «ξεσκαρτάρισμα» και δημόσιες σχέσεις. Ας δούμε, όμως, χοντρικά τις τελευταίες τέτοιες «ιστορικές» μεταρρυθμίσεις. Το 2013 η νδ καταθέτει νομοσχέδιο για το λεγόμενο “Νέο Λύκειο”. Στο νέο σύστημα αρχίζουν οι πανελλήνιες από τη πρώτη λυκείου, καθώς ποσοστό από τον βαθμό των προαγωγικών εξετάσεων κάθε τάξης του λυκείου προσμετράται στο γενικό βαθμό των πανελληνίων. Τα δε μαθήματα προς εξέταση μειώνονται στα τέσσερα. Το πρόγραμμα δεν ολοκληρώνεται και το 2016 καταργείται από την αγαπημένη μας αριστερή κυβέρνηση που επαναφέρει περίπου τη προηγούμενη κατάσταση με ορισμένες διαφοροποιήσεις: καταργούνται οι προηγούμενοι βαθμοί (1ης και 2ας λυκείου), παραμένουν τα τέσσερα
μαθήματα και γίνεται πρόταση για οριστική κατάργηση πανελληνίων. Αυτές οι πολιτικές δεν είναι αντίθετες. Από τα τέλη του 2010 οι οικογένειες αρχίζουν να δαπανούν όλο και λιγότερα χρήματα σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα (Η συνολική δαπάνη το 2011 ανερχόταν στο 1 δις όταν το 2013 έπεσε στις 700 χιλιάδες ευρώ.) Η μετακίνηση των πανελληνίων στην 1η και 2α λυκείου θα σήμαινε περισσότερες ώρες φροντιστήριο λύνοντας το πρόβλημα που ήδη άρχιζε να εμφανίζεται για το ντόπιο κεφάλαιο που δραστηριοποιείται γύρω από την δευτεροβάθμια. Έτσι τα φροντιστήρια αύξησαν τα τμήματα όλων των τάξεων. Παράλληλα, αυτή η γραμμή όντας πιεστική οδηγούσε πολλούς μαθητές έξω από το σχολείο στην αγορά εργασίας. Το δύσκολο βέβαια δεν είναι να δείξει κανείς πώς οι δεξιοί στηρίζουν τα αφεντικά αλλά πώς η «αριστερά» είναι καλύτερη στη διαχείριση των κρίσεών του. Με τις δαπάνες των «νοικοκυριών» στην ιδιωτική εκπαίδευση να συνεχίζουν να πέφτουν μέχρι και το 2015, η δεύτερη πολιτική πρότεινε μια πιο ορθολογική λύση για το κεφάλαιο. Το σχέδιο περί κατάργησης δίνει την ευκαιρία σε μαθητές να μπουν σε σχολή δίχως να δώσουν πανελλήνιες αν η σχολή τους είναι χαμηλής βάσης και βρίσκεται στη πόλη που μένουν. Στόχος είναι να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για
τις μικρότερες σχολές στην επαρχίαγιατί όχι και το καταναλωτικό ή το επιχειρηματικό; Βέβαια, όσον αφορά τους ενδιαφερόμενους των «μεγάλων» σχολών, το χρήμα σε φροντιστήρια θα συνεχίζει να πέφτει αμείωτο καθώς εκεί (πρακτικά) δεν αλλάζει κάτι. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια! Και ικανοποιεί τις ορέξεις των επαρχιωτών μικροαστών και ενισχύει τα φροντιστήρια, μικρότερα ή μεγαλύτερα. Αλλά εξηγούμε: πριμοδοτώντας τον ανταγωνισμό στο εσωτερικό των μεσό-μικροαστών «υποψηφίων» και των οικογενειών τους (πράγμα ενδιαφέρον καθώς οι εισακτέοι πέφτουν σταθερά από το 2010) δεν αλλάζει κάτι για τα αφεντικά-φροντιστηριάρχες. Ίσα-ίσα η «νέα» πολιτική πατάει και ενισχύει το πρόσφορο έδαφος που είχε φτιάξει η προηγούμενη! Τι σημαίνει λοιπόν αυτό; Καμιά ουσιαστική αλλαγή στην εκπαίδευση παρά τον ενοχλητικό διαφημιστικό θόρυβο (ο σύριζα βοηθά μαθητές και «εργατικές οικογένειες» κλπ). Αντίθετα και το σχολείο και το πανεπιστήμιο συνεχίζει να είναι μια χαρά ανταγωνιστικό και ταξικό ως το μεδούλι του. Το ζήτημα είναι μέχρι πότε το [κράτος-] κοινοβούλιο θα προσπαθεί να εμφανιστεί ως κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι: ο πρώτος ξάδερφος των αφεντικών.