Α ΡΧ Α Ι Α Μ ΕΓ ΑΛ ΕΙ Α Κ Α Ι ΘΕ ΜΑ ΤΑ ΕΘΝ Ι Κ Α ΘΑΒ ΟΥ Ν Ε Τ Α ∆ Ι ΚΑΙ Α Τ Α Ε Ρ ΓΑ Τ Ι Κ Α
Στην αρχή ήταν η Αμφίπολη. Οι ανασκαφές, οι ανακαλύψεις, τα ευρήματα, που σε ανύποπτο χρόνο γέμισαν τηλεοπτικά παράθυρα και σαλόνια εφημερίδων, προκειμένου να αποδείξουν το συνεχές της μακραίωνης ιστορίας του έθνους. Κάποιοι μίλησαν για ένα μηντιακό success story μιας κυβέρνησης που βλέπει τα ποσοστά της να μειώνονται. Άλλοι είδαν μια χρυσή ευκαιρία για μπίζνες και φράγκα πέριξ του χώρου των ανασκαφών. Αυτό όμως που πέρασε στο ντούκου, παρότι ήταν εξίσου προφανές, ήταν πως τα εθνικά θέματα βρέθηκαν και πάλι στην πρώτη γραμμή της ατζέντας του ελληνικού κράτους. Το γεγονός πως η αφορμή ήταν κάποιες ανακαλύψεις αρχαιολογικού ενδιαφέροντος δε θα έπρεπε να ξεγελάει κανέναν. Γιατί στην πυριτιδαποθήκη των βαλκανίων όλοι οι εθνικισμοί βρίσκουν το δρόμο τους χάρη σε κάποια σκαπάνη· που όταν δεν ψάχνει τάφους αρχαίων ηρώων σκάβει χαρακώματα.
Για του λόγου το αληθές, πριν καν κοπάσουν τα πανηγύρια για τις παγκοσμίου αξίας αρχαιολογικές ανακαλύψεις, το κέντρο βάρους μετατοπίστηκε στο Αιγαίο, στην ΑΟΖ και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κάπως έτσι τα πλάνα από τις ανασκαφές έδωσαν τη θέση τους σε κορβέτες και φρεγάτες. Κάπως έτσι ο πρόσφατα διορισμένος υπουργός εθνικής άμυνας Δένδιας δήλωσε πως «απέναντι στην Τουρκία στο ένα χέρι κρατάμε κλαδί ελιάς και στο άλλο ξίφος». Και με το επιχείρημα της οικονομικής εκμετάλλευσης του βυθού του Αιγαίου που θα βγάλει τη χώρα από τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, άρχισε να κλιμακώνεται η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Όμως η χάραξη της ελληνικής ΑΟΖ είναι απλά το πρόσχημα. Τα αμφισβητούμενης αξίας κοιτάσματα φυσικού αερίου είναι το ικανό και αναγκαίο προπέτασμα καπνού για τις πραγματικές επιδιώξεις του ελληνικού κράτους. Που σαν κεντρικό στόχο έχουν –για μια ακόμη φορά- τον περιορισμό των τουρκικών επιδιώξεων στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Σ’ αυτό το μήκος κύματος κινούνται και οι τριμερείς συναντήσεις ελληνικού, αιγυπτιακού και κυπριακού κράτους. Πίσω από τις φαινομενικά νόμιμες και αθώες
οριοθετήσεις της ΑΟΖ καθενός από τα κράτη της τριμερούς συμμαχίας, διαμορφώνεται μια ζώνη όχι οικονομικής εκμετάλλευσης αλλά αποκλεισμού του τουρκικού κράτους. Αυτός είναι και ο λόγος που τα ντόπια αφεντικά συνεργάζονται στενά με το μιλιταριστικό ισραηλινό κράτος και τους πραξικοπηματίες στρατηγούς της Αιγύπτου, κάνουν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το ρωσικό κράτος και την εθνοφρουρά της Κύπρου, επιδεικνύοντας τόσο την όποια ετοιμότητα της πολεμικής τους μηχανής, όσο και την ικανότητά τους να ελίσσονται στο ρευστό περιβάλλον των διακρατικών συμμαχιών. Δεν είναι τυχαία η χρονική στιγμή που γίνεται αυτή η επιλογή. Στο βαθμό που το τουρκικό κράτος ήδη πιέζεται, τόσο στα ανατολικά του σύνορα εξαιτίας της δράσης του ISIS, όσο και στο εσωτερικό του από τις αντιδράσεις της κουρδικής μειονότητας, η συγκυρία για το ελληνικό κράτος μοιάζει εξαιρετικά ευνοϊκή προκειμένου να διαπραγματευτεί για μία ακόμη φορά το πιο δυνατό του χαρτί, την αξία της γεωπολιτικής του θέσης.
Αναγκαία και βασική προϋπόθεση για την όξυνση της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους είναι η ιδεολογική συνοχή στα μετόπισθεν. Η μεγαλύτερη απόδειξη επ’ αυτού είναι η στάση εκείνων που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι ενάντιοι στον εθνικισμό και τις επεκτατικές βλέψεις του ελληνικού κράτους. Ο Τσίπρας ας πούμε δήλωσε από την πρώτη στιγμή πως «η απόφαση της Τουρκίας να ξεκινήσει διεξαγωγή ερευνών τορπιλίζει την ήδη εύφλεκτη κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή και ρίχνει λάδι στη φωτιά». Ο Περισσός από την άλλη δήλωσε πως «το ΚΚΕ καταδικάζει την προκλητικότητα της Τουρκίας που παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου και διαιωνίζει με όλα τα μέσα το καθεστώς κατοχής μεγάλου τμήματος του νησιού». Με άλλα λόγια, με το που έπεσαν τα εθνικά συμφέροντα στο τραπέζι, καλοί φίλοι και ορκισμένοι εχθροί του μνημονίου, «δοσίλογοι της τρόικας» και αντιευρωπαϊστές εθνικιστές πατριώτες, βρήκαν στα πρόχειρα και στα γρήγορα την αιτία του κακού στην επιθετικότητα της αντίπερα όχθης. Διαφωνώντας μόνο, για τα μάτια του κόσμου, στην τακτική που πρόκειται να εφαρμοστεί απέναντί της.
Ένα χρόνο μετά την «αντιναζιστική» στροφή του ελληνικού κράτους το τέρας δείχνει ξανά το πραγματικό του πρόσωπο. Κι αφού θεωρητικά ξεμπέρδεψε με το φασισμό στηλιτεύοντας τα σύμβολά του και φυλακίζοντας μερικές δεκάδες παρακρατικών υπαλλήλων του, ξεδιπλώνει ανενόχλητο τα πραγματικά περιεχόμενά του: τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τις χίλιες πλευρές του νέου ολοκληρωτισμού. Οι κύριοί μας δε μασάνε τα λόγια τους. Κι αυτό που κατάμουτρα μας φωνάζουν είναι πως οι περικοπές μισθών και η υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης πάνε πακέτο με τις μεγάλες ιδέες και την στρατιωτικοποίηση κάθε πλευράς της κοινωνικής ζωής. Έτσι δουλεύει σ’ αυτή τη γωνιά των βαλκανίων η εθνικιστική μηχανή, έτσι οικοδομείται μέσα στο περιβάλλον της κρίσης η καπιταλιστική βαρβαρότητα.
νοέμβριος 2014 er_a_d@yahoo.gr