Από τη Λαμπεντούζα, το Φαρμακονήσι καιτη Λέσβο στη Ρόδο και ξανά στη Λαμπεντούζα, συμβαίνουν αυτοί: Οι καθόλου τυχαίοι θάνατοι χιλιάδων μεταναστών
το ακαδημαϊκό προσωπικό του ελληνικού πανεπιστημίου συμμετέχει στον πόλεμο στα σύνορα
τεχνολογίες συνόρων με φόντο το ΕΜΠ “Η Ένωση πρέπει να συνεχίσει τον εκσυγχρονισμό των συστημάτων διαχείρισης των εξωτερικών συνόρων της και να μεριμνήσει, ώστε ο χώρος Σένγκεν να προετοιμαστεί καλύτερα για να αντιμετωπίσει τις μελλοντικές προκλήσεις.” C.Malmstrοm, Πρώην επίτροπος εσωτερικών υποθέσεων της Ε.Ε. “Να τους κάνουμε το βίο αβίωτο” Νίκος Παπαγιαννόπουλος, Πρώην α΅ρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας είναι πολιτική: είναι οργανωμένος και μαζικός, είναι Οκαι οιθάνατος στατιστική για κάθε χρήση και κάθε ενδιαφερόμενο. Ο θάνατος κοινωνικές του συνδηλώσεις, όλοι αυτοί που τον βάζουν στο
μικροσκόπιο, τον μελετούν, μιλούν γι’αυτόν σε μια γλώσσα εντελώς διαφορετική από την γλώσσα εκείνων που τον βιώνουν: καθόλου παράδοξο δεν είναι πως αν είσαι συγγενής, φίλη ή φίλος ένος μετανάστη πνιγμένου η δυτική “ευαισθησία” δεν θα σου επιτρέψει να μιλήσεις. Αυτή η ίδια “ευαισθησία” σε έχει βαφτίσει παράλογο, πολεμοχαρή τζιχαντιστή, αυτή η ίδια φροντίζει να σου επιβεβαιώνουν ξανά και ξανά πως η δική σου ζωή αξίζει λιγότερο. Απ’ την άλλη, η Αθήνα, οι Βρυξέλλες, το Στρασβούργο είναι οι τόποι που τα συμφέροντα που τοποθετούνται στη μπάντα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής χρίζονται αρμόδια να μιλήσουν για τις “τραγωδίες”: Ανταλλάσουν απόψεις και σκεπτικά, συμφωνούν ή διαφωνούν (σε ήπιο κλίμα, όσο τα λεφτά είναι πολλά), θλίβονται ή παριστάνουν πως θλίβονται, οργανώνουν το μέλλον. Σε μία τέτοια συνάντηση, στις 23/4, συνεδρίαζε εκτάκτως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τέσσερις ημέρες μετά το ναυάγιο στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα. Η ανακοίνωση που ακολούθησε πατάει πάνω σε σίγουρα βήματα ή μάλλον συνοψίζει αυτά που από καιρό ακούγονταν απ’ τα στόματα των ευρωπαίων ηγετών. Η έκκληση για “διάσωση” τείνει να εξαφανιστεί εντελώς απ' τη σημειολογία
τέτοιων κειμένων και τη θέση της παίρνει η ενίσχυση της ασφάλειας των χερσαίων, υδάτινων, εναέριων συνόρων και η αύξηση της χρηματοδότησης των αρμόδιων οργανισμών, Europol, Frontex, EASO και Eurojust. Όλα αυτά, στερεωμένα μέσα στη ζεστή αγκαλιά/ υπόσχεση των διογκωμένων χρηματοδοτήσεων του Horizon 2020 για την ασφάλεια, σκιαγραφούν γλαφυρά την νέα πραγματικότητα των “έξυπνων συνόρων” (smart borders). Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, οι κάμερες και οι δορυφόροι συλλογής/διαχείρισης συντονισμού των πληροφοριών, που υπάγονται στο σύστημα Eurosur, συναντούν τα προγράμματα στρατιωτικοποίησης των συνόρων της ΕΕ αποκαλύπτοντας το πραγματικό σύνταγμα των ταξικών συσχετισμών κόντρα στους μετανάστες και τις μετανάστριες: Τα νόμιμα περάσματα είναι αδιανόητα, τα παράνομα είναι στρατιωτικοποιημένα και θανατηφόρα, ο βίος καθίσταται αβίωτος καθώς ο χώρος Σένγκεν προετοιμάζεται καλύτερα για να αντιμετωπίσει τις μελλοντικές προκλήσεις. Λεφτά για την παιδεία και όχι για τον στρατό: Η αντίληψη που έβλεπε τη μιλιταριστική και την εκπαιδευτική μηχανή σαν εντελώς διακριτές (ίσως και εχθρικές) οντότητες, είναι σήμερα όλο και πιο αποπροσανατολιστική. Επιμένουμε: Πρέπει να κοιτάμε βαθιά μέσα σε αυτές τις σχέσεις όπου οι δύο αυτές μηχανές συναντιούνται, αλληλοδιαπλέκονται, (συν)παράγουν τεχνογνωσίες θανάτου. Το ΕΜΠ είναι ο ατσάλινος βραχίονας αυτής της συνάντησης στο ελληνικό παράδειγμα, και θα εξηγήσουμε παρακάτω γιατί. Συνεπώς, ο αντιμιλιταρισμός σαν κατεύθυνση ενάντια στο πολεμικό ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης, δεν μπορεί παρά να περνάει ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠ' ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ. Απ’ την άλλη, είναι αδύνατο να καταλάβουμε τι συμβαίνει σήμερα, χωρίς να ρίξουμε μια ματιά στη πρόσφατη γενεαλογία αυτής της διαδικασίας.
0.1 Science for War
0.2 War at the borders
Σ
Έ
τις 8-9 Ιουνίου του 2006, στο ξενοδοχείο “ΤΙΤΑΝΙΑ”, στο κέντρο της Αθήνας, λαμβάνει χώρα ένα διεθνές συνέδριο με θέμα τις περιβαλλοντικές απειλές στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον. Στο πάνελ των ομιλητών συναντούμε μεταξύ άλλων δύο Έλληνες. Πρόκειται για τους Α. Ξενίδη, αναπληρωτή καθηγητή Μεταλλουργείας και Τεχνολογίας Υλικών και Μ. Τσέζο, Δρ. Μεταλλειολόγο Μηχανικό. Αμφότεροι άφησαν πίσω τους την καριέρα σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και γύρισαν στην πατρίδα για λογαριασμό του ΕΜΠ. Τίποτε ύποπτο μέχρι εδώ. Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τους δύο αυτούς κυρίους ως ευαίσθητους διακεκριμένους καθηγητές απ’ αυτούς που αγαπάμε να μισούμε. To συνέδριο, όμως, δεν συμβαίνει υπ’ ευθύνη της Greenpeace ή του ALF: καλύπτει τις ανάγκες προηγμένης έρευνας για λογαριασμό του ΝΑΤΟ. Δε νομίζουμε πως είναι αναγκαίες οι συστάσεις για να καταλάβουμε την καούρα της Βορειοατλαντικής συμμαχίας για την λειψυδρία ή τις πετραιλαϊκές μολύνσεις: οι ανάγκες της, όπως και ο προσανατολισμός της έρευνάς της, ήταν και είναι ξεκάθαρα πολεμική, ακόμη κι αν χρειάζεται μια δεύτερη ματιά για να γίνει αυτό κατανοητό. Απ’το 1983 και έπειτα, κάτω απ’ τη σκέπη των προγραμμάτων του ΝΑΤΟ για την έρευνα και την ανάπτυξη (Research & Development), οι ροές των χρημάτων που ξεκινούν απ’την συμμαχία βρίσκουν αποδέκτες στα ταμεία και τις τσέπες του ελληνικού τεχνοεπιστημονικού προσωπικού, ενώ το τελευταίο προσανατολίζει τα αντικείμενά του, ώστε να καθίστανται όλο και πιο θελκτικά προς τις (πολιτικές) πηγές αυτών των ροών. Μπορούμε να φανταστούμε ολόκληρα επιστημονικά αντικείμενα, ερευνητικά κέντρα και δεξαμενές σκέψεις (think tanks) να οργανώνονται γύρω απ’ αυτά τα φράγκα; Το ΕΜΠ ήταν ένας απ’ τους καλύτερους πελάτες – δεν ήταν φυσικά ο μόνος. Κάτω απ’τον τίτλο του προγράμματος “Science for Stability” (SfS) παράγεται μια νέα γενιά επιστημονικού προσωπικού, για τους οποίους η διατήρηση των σχέσεων με το ΝΑΤΟ αποτελεί ουσιαστικά, τουλάχιστον για τα πρώτα αυτά χρόνια, το κλειδί της επιτυχίας. Τα περιεχόμενα αυτών των ερευνών δεν μοιάζουν “πολεμικά”, με την στενή έννοια του όρου, καθώς κοιτούν κυρίως προς την αύξηση της παραγωγικότητας του ντόπιου βιομηχανικού κεφαλαίου. Φυσικά, αυτός ο γενικός κανόνας είναι η μισή αλήθεια. Γιατί, αν παρατηρήσουμε όχι τα κατακερματισμένα αντικείμενα ή τους επιμέρους στόχους, αλλά τις ίδιες τις σχέσεις μεταξύ της Βορειοατλαντικής συμμαχίας και του ελληνικού κράτους που καθ’ όλη την δεκαετία των ‘90s προετοιμαζόταν για πόλεμο, τα πράγματα φαίνονται πιο ξεκάθαρα. Ένα καλό παράδειγμα για να κατανοήσουμε αυτή τη διπλή κίνηση είναι η ανάπτυξη τεχνολογίας laser στα πλαίσια του SfS. Ο διακεκριμένος στόχος του προγράμματος ήταν, για μια ακόμη φορά, η βελτίωση της παραγωγικότητας της ελληνικής βιομηχανίας. Αν, όμως, σκεφτούμε τις πραγματικές εφαρμογές της τεχνολογίας laser (αεροδρόμια, σύνορα, εμπόλεμες ζώνες), γίνεται κατανοητό πως ακόμη και οι αγαθότατες των προθέσεων βρίσκουν, τελικά, το δρόμο που τους αναλογεί.
ξι περίπου μήνες μετά το παραπάνω συνέδριο (30/11), μία άλλη συνάντηση λαμβάνει χώρα, αυτήν τη φορά στις Βρυξέλλες. Είναι ίσως ο τόπος, όπου για πρώτη φορά θα ακουστεί από επίσημα χείλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ο λόγος για ένα πανευρωπαϊκό σύστημα επιτήρησης των εξωτερικών συνόρων. Το πρόγραμμα αυτό θα ονομαστεί EUROSUR (European border surveillance system). Οι συνθήκες έδειχναν πως αυτή η καλή ιδέα θα μπορούσε να περιμένει λίγο καιρό ακόμη. Λίγο πριν η ενασχόληση με τα σύνορα γίνει συλλογική φαντασίωση για το ευρωπαϊκό σύμπλεγμα της ασφάλειας, λίγο πριν ανακαλυφθούν οι τζιχαντιστές και φτάσουν μέχρι το Βερολίνο, ένα άλλο μεγάλο γεγονός θα ξεπροβάλλει, απ’αυτά που ακόμη και να μην είχαν συμβεί θα έπρεπε να εφευρεθούν: είναι η πτώση των δίδυμων πύργων και η κήρυξη του “πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία” και η εισβολή των ΗΠΑ σε Αφγανιστάν (2001) και Ιράκ (2003). Ο προσανατολισμός της έρευνας δεν μπορεί να είναι διαφορετικός: απ’ το 2001 και στα πρώτα χρόνια του πολέμου (του τέταρτου παγκόσμιου), περίπου 10.000 επιστήμονες εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε νατοϊκά συνέδρια σχετικά με την τρομοκρατία και την ασφάλεια. Βέβαια, οι παραπάνω επιλογές κουβαλούν πάνω τους και ένα τίμημα: μια σειρά από ευρωπαϊκά κράτη δεν βλέπουν με τη μέγιστη συμπάθεια μια τέτοια κίνηση. Γεωπολιτικά συμφέροντα λέγονται και είναι πάντοτε διαπραγματεύσιμα. Όπως και να ‘χει, η ενωμένη Ευρώπη δεν έχει κανένα λόγο να κάτσει στ’ αυγά της. Αντίθετα, θα αρχίσει να κοιτάει στο εσωτερικό της και να ανακαλύπτει το είδος ενός πολέμου που της αντιστοιχεί. Πρώτο στιγμιότυπο του νέου ευρωπαϊκού παραδείγματος αποτελεί η εκπόνηση εκ μέρους του Προγράμματος Έρευνας πάνω στην Ασφάλεια (ESRP) μιας μελέτης, η οποία υποστήριξε την αύξηση των αμυντικών δαπανών στα 1 δις ευρώ ετησίως. Την ίδια χρονιά (2003), η ΕΕ δεν θα τσιγκουνευτεί ούτε εκατομμύριο και θα προχωρήσει σε γενναιόδωρη αύξηση. Ένα χρόνο μετά (2004) δημιουργείται ο οργανισμός που ακούει στο όνομα FRONTEX. Το πλαίσιο μέσα στο οποίο έρχεται να παρέμβει είναι κανονισμένο ήδη τρία χρόνια πριν: ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία πρέπει να έχει πολλά ποδάρια. Η συζήτηση γύρω απ’την ανάγκη στρατιωτικοποίησης των ευρωπαϊκών συνόρων θα ανοίξει εκείνη την περίοδο, αλλά δεν θα ολοκληρωθεί. Η τετραετία 2006-2010 θα είναι αυτό που λέμε νεκρή περίοδος: οι περισσότερες εξαγγελίες έχουν γίνει, τα σκεπτικά της νέας στρατιωτικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής έχουν γλαφυρά περιγραφεί, αλλά τα πράγματα έχουν μείνει στάσιμα.
1. 2011: Wall against migration Το ΕΜΠ είναι εδώ!
2. Το παρελθόν και το μέλλον του νέου ολοκληρωτισμού περνά ΚΑΙ μέσα απ΄την Πολυτεχνειούπολη
Π
Σ
οιος δεν έχει ακούσει για τον φράχτη στον έβρο; Το να μην έχεις ακούσει τίποτε γι’ αυτόν είναι ισοδύναμο με το να μην γνωρίζεις πόσα αρνιά έβαλε στη σούβλα ο Π. Καμμένος την 25η Μαρτίου: είναι έγκλημα ενάντια στο εθνικό συμφέρον! Πράγματι, οι πρώτες εξαγγελίες για την ανέγερση του συνάντησαν τον εθνικό κορμό εκστασιασμένο και τα κανιβαλιστικά του περιεχόμενα σε πλήρη εθνική στύση. Η διαγγελθείσα, άλλωστε, εξασφαλισμένη (παχειλή) χρηματοδότηση απ’ το ταμείο εξωτερικών συνόρων της ΕΕ έδειχνε πως αν μη τι άλλο το ελληνικό κράτος, διαμέσου της κυβέρνησής του, ήξερε να διαπραγματεύεται. Το “ολοκληρωμένο πρόγραμμα διαχείρισης των συνόρων για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης” περιελάμβανε πέραν του φράχτη, προμήθειες ελικοπτέρων, αυτοκινούμενων εξοπλισμένων με θερμικές κάμερες, εγκατάσταση συστήματος radar για την επιτήρηση των θαλάσσιων συνόρων και άλλα τέτοια όμορφα και αθώα. Η χρηματοδότηση από εθνικούς πόρους δεν θα ξεπερνούσε το 20% του συνολικού έργου, ενώ το υπόλοιπο ποσό θα χρηματοδοτείτο σχεδόν στο σύνολό του απ’το Ταμείο Εξωτερικών Συνόρων της ΕΕ. Τελικά, φάνηκε πως οι ευρωπαίοι δεν είχαν όρεξη να ταΐσουν το στομάχι κανενός έλληνα εργολάβου και είχαν μάλλον δίκιο, οπότε, όσον αφορά τουλάχιστον τον φράχτη, το ελληνικό κράτος ξοδεύτηκε λίγο παραπάνω. Κάπως έτσι επιστρέφουμε στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε. Τα ευρωπαϊκά κράτη, και το ελληνικό κράτος, τα κράτη του βορρά και του νότου μπορεί να διαφωνούν και να διαπραγματεύονται τις μεθοδικότητες, τις τροπικότητες και τις χρηματοδοτήσεις, αλλά στη γενική κατεύθυνση εμφανίζονται ενωμένα: οι πολιτικές και οι τεχνολογίες τους στέκονται κόντρα στη ζωή των μεταναστ(ρι)ών, τα τείχη τους ορθώνονται για να βυθίσουν τα πλοία τους, ενώ οι βόμβες τους έχουν ήδη πέσει για να απαξιώσουν τα μυαλά και τα σώματα τους. Όμως, τι απ’ όλα αυτά θα ήταν δυνατό δίχως τους έμπιστους συμμάχους τους; Ποιο θα ήταν το παράδειγμα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής δίχως την συμβολή των τεχνολογικών προμηθευτών (αλλιώς, εμπόρων όπλων) τύπου Finmeccanica, Thales και άλλων; Και ακόμη παραπέρα: ποιοι θα ήταν οι τόποι όπου θα ερευνούνταν και θα σχεδιάζονταν οι τεχνολογίες ελέγχου/επιτήρησης/αποτροπής; Για να το πούμε καθαρά: ποια είναι η συμβολή του πανεπιστημίου στην πολεμική διαχείριση των συνόρων;
’ αυτές εδώ τις γραμμές υποστηρίζουμε πως απ’το 2011 και έπειτα μια σειρά από τεχνολογίες “έξυπνων συνόρων”, πριν φτάσουν στους λιμενόμπατσους και τους στρατιωτικούς, έχουν περάσει απ’το πανεπιστήμιο. Το ξαναλέμε: θα ήταν αδιανόητο να μην είχε γίνει έτσι∙ η νέα αντιμεταναστευτική πολιτική πατάει σταθερά πάνω σ’ αυτές τις βάσεις. Υποστηρίζουμε πως αυτή είναι μια διαδικασία που για να την κοιτάξεις και να την πολεμήσεις πρέπει να φτάσεις αρκετά πίσω στο χρόνο. Και είναι μέσα σ’αυτό το διάστημα, που σχολές σαν το ΕΜΠ έχουν δοκιμαστεί και έχουν πετύχει, έχουν συσσωρεύσει κονέ αλλά και τεχνογνωσία και είναι έτοιμες να παίξουν έναν -όλο και περισσότερο- αναβαθμισμένο ρόλο στο μέλλον της νέας αρχιτεκτονικής των συνόρων. Το πλαίσιο, άλλωστε, μέσα στο οποίο κινούνται (και θα κινηθούν) οι ερευνητές και τα εργαστήριά τούς κάνει μάλλον να αισθάνονται σαν ψάρια στο νερό (αν και αυτοί προέρχονται απ΄τη γυάλα). Πρώτον, το “Horizon 2020”, το πρόγραμμα της ΕΕ για την έρευνα και την ανάπτυξη, έχει ήδη υποσχεθεί 80 δισ. ευρώ στον τομέα της ασφαλειας, εκ των οποίων τα 42.170.000 προορίζονται για την τεχνολογία των συνόρων. Δεύτερον, αποτελεί εδώ και καιρό κοινό μυστικό πως το μέλλον των συνόρων της ευρώπης-φρούριο είναι τηλεκατευθυνόμενο: τα drones δεν θα υποστηρίξουν μόνο προγράμματα καταρτισμένα απ’ την Ευρωπαική Επιτροπή (όπως το EUROSUR ή το EES- Entry- Exit System) αλλά και επιχειρήσεις επιμέρους κρατών (π.χ αποστολές του ιταλικού ναυτικού στις νότιες ακτές της Λιβύης). Τα σύνορα της Ευρώπης επεκτείνονται άτυπα (αλλά ουσιαστικά) μέχρι τη Β. Αφρική συγκροτώντας ένα δίκτυο μέσα στο οποίο το πολυεθνικό προλεταριάτο καθίσταται ποσοτικοποιημένη πληροφορία, ελέγχεται και πειθαρχείται, περισσεύει και εξοντώνεται. Αυτός είναι ο πόλεμος ενάντια στη σύγχρονη εργατική τάξη. Σ’ αυτόν τον πόλεμο συμμετέχει το ΕΜΠ. Αυτός είναι ο πόλεμος και εμείς έχουμε διαλέξει στρατόπεδο.
Ο φράχτης στον Έβρο δεν ήταν μόνο εθνικός σαν σχέδιο και σαν έμπνευση (τελικά και σαν χρηματοδότηση), αλλά ήταν εθνικός και γνωσιολογικά: σχεδιάστηκε ολόκληρος μέσα στα εργαστήρια του ΕΜΠ. Και, στο βαθμό που ένα τείχος δεν μπορεί να έχει καμιά αξία αν στέκεται μόνο του, η εμπλοκή του σ’ αυτή τη φάση δεν σταμάτησε εκεί: με σημείο μηδέν την ανύψωση του φράχτη, μια σειρά από τεχνολογίες ελέγχου (RADAR, θερμικές κάμερες) πέρασαν απ’ τα εργαστήριά του, μορφοποιήθηκαν υπό την εποπτεία των στενών δεσμών που συνδέουν την ακαδημία με το στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα και τη βιομηχανία του. Αν βάλουμε στο λογαριασμό και προγράμματα σαν το jason ή το poseidon, που έτρεχαν και συνεχίζουν να τρέχουν με ανάληψη έργου από το ΕΜΠ, σκιαγραφείται ένας χάρτης συμφερόντων τοποθετούμενων γύρω απ’ το στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα, μέσα στο οποίο οι ακαδημαϊκοί του ιδρύματος έχουν κάθε λόγο να περηφανεύονται για τα κατορθώματά τους.
Εικόνα 1: Η πραγματικότητα του EUROSUR(VEILLANCE) όπως μπορεί να χωνευθεί από έναν χάρτη. Ήδη από το 2012 οι επιχειρήσεις indalo, hermes, poseidon τρέχουν στον ευρωπαϊκό νότο και μαζί τους μετατοπίζονται τα πραγματικά σύνορα της ευρώπης-φρούριο: Μαρόκο, Τυνησία, Αλγερία, Αίγυπτος σε ρόλο προκεχωρημένων θηλάκων του νέου ολοκληρωτισμού. Εικόνα 2: Κέντρα συγχρονισμού των εργασιών επιτήρησης σε υπερεθνικό επίπεδο Εικόνα 3: Σχηματική αποτύπωση του υλικού εξοπλισμού. Απ΄την εικόνα λείπουν οι εκατομμύρια αθώοι χειριστές. Πού να σχεδιάστηκαν, άραγε, όλες αυτές οι μηχανούλες; Η πραγματικότητα του EUROSUR δεν μπορεί να χωνευθεί σε έναν χάρτη.
3. Οι αρνήσεις μας δεν μπορούν παρά να περνούν ΚΑΙ μέσα απ΄τα πανεπιστήμια Δεν αρκεί να είσαι “ξύπνιος” για να καταλάβεις προς τα πού κινείται ο άνεμος. Όπως και δεν αρκεί να μην είσαι κάθαρμα για να πολεμήσεις τα καθάρματα. Ναι μεν, η διανοητική ανωριμότητα και ο κανιβαλισμός είναι δύο στάθερες πάνω στις οποίες αυτή η κοινωνία βαδίζει στο περιβάλλον του νέου ολοκληρωτισμού. Αλλά: το να επανεφεύρουμε τους τρόπους για να πολεμήσουμε αυτή τη συνθήκη είναι καθήκον συλλογικό, επιτακτικό, ταξικό. Είναι καθήκον αντιμιλιταριστικό και αντιφασιστικό. Καθήκον που στέκεται κόντρα σε ατομικούς δρόμους και ατομικά “κεφάλαια”, κόντρα στις καβάτζες και τα αδιέξοδα. Οι δικές μας γνώσεις είναι ο συλλογικός μας πλούτος. Είναι τα χρόνια της ταξικής ιστορίας που κουβάλαμε στη πλάτη μας, είναι οι αρνήσεις και οι ήττες, οι αφομοιώσεις και οι νίκες μας. Είναι οι ιστορίες του γυναικείου κινήματος και των μαύρων, ιστορίες των προλετάριων και των αποκλεισμένων. Δεν έχουν καμιά αξία ανταλλακτική, δεν πουλιούνται και δεν αγοράζονται, η αξία τους είναι κοινωνική μέχρι το κόκκαλο. Βαφτίζονται πολλές φορές παράλογες, ασυνεχείς ή αντιφατικές, είναι όμως πάντοτε συνεπείς με την εποχή που τις γεννάει. Ένα “κίνημα” στο πανεπιστήμιο, το οποίο δεν θα έχει λόγους να ασχοληθεί με τα περιεχόμενα, τις κατευθύνσεις, τους όρους και τους τρόπους της γνώσης που παράγουν τα ιδρύματα, είναι καταδικασμένο να κουβαλάει ένα πτώμα στο στόμα του. Το δηλώνουμε λοιπόν εξ αρχής και με κάθε ειλικρίνεια: Δεν θα σχεδιάσουμε τα σύνορα τους και δεν θα ασχοληθούμε με τα λογισμικά τους, δεν θα επιχειρηματολογήσουμε για τα συμφέροντα τους και δεν θα μελετήσουμε τα περιβάλλοντά τους. Δεν θα περιμένουμε τα κανόνια τους να μας στοχεύσουν για να τα σαμποτάρουμε.
αυτόνομη συνέλευση φοιτητών/τριών από τις σχολές της αθήνας diarriktes.wordpress.com
>Αφίσα για το ρατσιστικό υπόμνημα 87 καθηγητών. “Τα ακαδημαικά αποβράσματα (ήταν και) είναι εδώ για να κάνουν πλάτες στο νέο ολοκληρωτισμό” Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι από την συνέλευση για την παρέμβαση στα εκπαιδευτικά ιδρύματα UPSIDE DOWN την έχουν μυριστεί τη δουλειά... >Αφίσα των διαρρηκτών για το πρόγραμμα Horizon και τις μιλιταριστικες εργασίες των ιδρυμάτων. Κολλήθηκε σε 600 αντίτυπα στις σχολές της αθήναςΜάϊος 2015