10
άτακη έντυπη έκδοση από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι νομικής
τέυχος δέκα δεκέμβρης 2015 ιανουάριος 2016
Η ΕΡΗΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥΔΕΝ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙΜΠΟΡΕΙ, ΟΜΩΣ, ΝΑ ΒΑΘΑΙΝΕΙ.
ΈΝΑ ΜΙΚΡΌ ΣΧΌΛΙΟ Σ'ΈΝΑ ΑΜΦΙΛΕΓΌΜΕΝΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΌ ΖΉΤΗΜΑ δεν τρέχει τίποτε έξω από μένα/ ζω στον δικό μου μικρό παράδεισο/ δεν τρέχει τίποτε έξω από μένα/ κανένα ίχνος ανησυχίας/ είμαι περήφανος που ζω σαν τον καθένα/ στην αυτοκρατορία των ανάπηρων. Κάποτε, αυτό μπορούσε να λέγεται -και ακόμη χειρότερα να πιστεύεται- ανενδοίαστα. Ήταν, παρ’όλο τον κυνισμό και την κακομοίρικη αλαζονεία του, αφελές. Τώρα; Αυτοκτονικό: σε πάει μονόδρομο στο πιο βαθύ χαντάκι: στην σκληρότερη συναισθηματική, πνευματική, κοινωνική αναπηρία. ΒΩΜΌΣ ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΉ Οι πράξεις, οι λέξεις και οι σχέσεις μας ξεκινούν από την κοινή παραδοχή πως δεν υπάρχουν πεδία άσυλα απέναντι στην κριτική. Δεν αναγνωρίζουμε στο πανεπιστήμιο καμία ιερότητα. Δεν το αντιμετωπίζουμε ως έπαθλο ή αρένα, ούτε ως τόπο λατρείας και τέλεσης επιστημονικών μυστηρίωνδεν μας αρέσουν οι δοξασίες του. Εξαιτίας και μέσα από την παραπάνω θέση, επιλέγουμε να ξεδιπλώνουμε τις δραστηριότητες μας ως (συνειδητά,φανερά,δημόσια) πολιτικά υποκείμενα. Συγκροτούμε την
πολιτική συνέλευση του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού νομικής και δεν προσπαθούμε παρά να διαρρηγνύουμε την αιωνόβια ιδεολογία μέσα και γύρω από το ίδρυμα (sic), με μικρά και σταθερά βήματα, με τις πράξεις και το λόγο μας. Δεν έχουμε σπόνσορες/ χορηγούς/ευεργέτες/μισούμε τα αφεντικά/ μικρά και μεγάλα/ δεν είμαστε οπαδοί. ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ 1200-1500 ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1500-1800. Στο στέκι θα βρεις το έντυπο υλικό της συνέλευσής μας (παλιότερα τεύχη rat, αναδημοσιέυσεις, μπροσούρες, προκηρύξεις , αφίσες, αυτοκόλλητα και την σειρά antifa δελτίο) καθώς και άλλων ομάδων. Θα βρεις επίσης ένα μικρό βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων. Μπορείς, τέλος, αν ψάχνεις κάτι χρήσιμο να διαβάσεις να απευθυνθείς στο project γραφείο ερευνών για την χαμένη μνήμη που ασχολείται με το αρχείο του και την δανειστική βιβλιοθήκη του στεκιού. ΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑ: stekinomikis.wordpress.com, stekinomikis@espiv.net
ΚΙ ΑΝ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΕΝΟ/ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΤΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ/ ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΠΩΣ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΩΡΙΣ/ ΙΣΩΣ ΕΡΘΟΥΝ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ/ ΜΕ ΜΑΤΙΑ ΛΕΙΖΕΡ/ ΚΑΙ ΜΑΛΛΙΑ ΤΙΡΚΟΥΑΖ/ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΑΜΠΟΤΑΖTO ΓΚΡΙΖΟ ΑΠΟ ΤΟ ΓΚΡΙΖΟ ΖΕΙ.
editorial 12/15
ΈΧΕΙ ΕΙΠΩΘΕΊ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΊΖΕΙ ΝΑ ΙΣΧΎΕΙ: ΟΙ ΒΌΜΒΕΣ ΣΤΟ ΨΑΧΝΌ ΕΊΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΈΣ ΔΟΥΛΕΙΈΣ Ποιον ωφελεί ο μαζικός φόβος των ευρωπαίων; Τα κράτη τους. Ποιον ωφελεί ο διάχυτος και γενικευμένος αντιμουσουλμανισμός; Τα δυτικά κράτη. Ποιον ωφελεί η διαδικασία αντιμετώπισης της “ασύμμετρης απειλής” που νομιμοποιείται από τους δυτικούς υπηκόους; Τα δυτικά κράτη. Ο στρατός βγαίνει στους δρόμους-ο στρατός παραμένει στους δρόμους-ο δημόσιος χώρος γίνεται στρατός. Ποιος ωφελείται; Τα δυτικά κράτη. Σε ποιον χρησιμέυουν, τελικά, οι “τρομοκρατικές επιθέσεις”; Σε ποιον χρησιμεύει η τυφλή δολοφονία αμάχων; Στα δυτικά κράτη. Στα εμπόλεμα δυτικά κράτη. ΈΧΕΙ ΕΙΠΩΘΕΊ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΊΖΕΙ ΝΑ ΙΣΧΎΕΙ: Ο ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΌΣ ΠΥΡΕΤΌΣ ΕΊΝΑΙ ΠΌΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΊΑ ΓΙΑ ΠΌΛΕΜΟ Ένας μέγιστος, μυστηριώδης και μυστικοποιημένος εχθρός, μία μόνιμη απειλή, το απόλυτο κακό. Αυτή η αφήγηση φτάνει και περισσεύει. Για να εντατικοποιούνται οι “ανθρωπιστικές παρεμβάσεις”, για να εξοπλίζονται οι στρατοαστυνομίες, για να πολλαπλασιάζονται οι “αντιτρομοκρατικές εκστρατείες” στο εσωτερικό και το εξωτερικό, για να συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί, για να καίγονται ολόκληρες πόλεις, για να εμπλέκονται όλο και περισσότεροι, όλο και πιο εντατικά σ’ αυτό που είναι ήδη παγκόσμιος πόλεμος. Οι παλιές διευθετήσεις ξέφτισαν, ο παγκόσμιος πολιτικός χάρτης καταστρέφεται για να σχεδιαστεί ξανά. Και είναι αυτή ακριβώς η “στρατηγική της έντασης” στις πρωτοκοσμικές μητροπόλεις που αποσπά την συναίνεση των δυτικών υπηκοών για αυτούς τους σχεδιασμούς. ΈΧΕΙ ΕΙΠΩΘΕΊ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΊΖΕΙ ΝΑ ΙΣΧΎΕΙ: ΟΙ ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΈΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΊΕΣ ΣΗΜΑΔΕΎΟΥΝ ΟΛΌΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΉ ΕΡΓΑΤΙΚΉ ΤΆΞΗ Στη μέση ανατολή, στη συρία, στο ιράκ, στο πακιστάν, όσο διαρκεί αυτή η γενικευμένη “δημιουργική καταστροφή”, δολοφονούνται εκατομμύρια προλετάριοι και προλετάριες. Στο παρίσι, στο λονδίνο, στο άμστερνταμ οι μουσουλμάνοι και οι μουσουλμάνες, εργάτες και εργάτριες, βρίσκονται υπό τον έλεγχο της δημόσιας τάξης: το πολυεθνικό προλεταριάτο βρίσκεται αιχμάλωτο σε έναν διαρκή πόλεμο “χαμηλής έντασης” εντός των μητροπόλεων. Στην aθήνα η αντιτρομοκρατική κατασκευάζει ιστορίες για “φανατικούς τζιχαντιστές” που κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Στην ελλάδα οι μουσουλμάνοι εργάτες κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, δολοφονούνται στα σύνορα, απελαύνονται. “Ο δυτικός κόσμος οπισθοχωρεί σε μία κατάσταση βαρβαρότητας”: ο νέος ολοκληρωτισμός είναι αυτή ακριβώς η έρημος που είναι παντού- που συνεχίζει να βαθαίνει. Καλως ήρθατε στον παγκόσμιο πόλεμο. Ξανά.
Είναι Σεπτέμβρης, είναι Οκτώβρης, είναι Νοέμβρης: οι αριστερές παρατάξεις αναζωπυρώνουν το «μαζικό φοιτητικό κίνημα». Το πρελούδιο αυτού του κινήματος εντοπίζεται στον Μάη του ’68 αλλά ελληνικά, το ’74. Ο επιτάφιος του όμως είναι στις μαζικές κινητοποιήσεις του 2006-2007 ενάντια στο αρ.16. To φάντασμά του πλανήθηκε αναμεσά μας το 2011 ενάντια στο ν.διαμαντοπούλου, ενάντια στο σχέδιο αθηνά, και ενάντια στον φορτσάκη, μόλις πέρυσι. Λέμε ότι το φοιτητικό κίνημα από τη στιγμή που δε μπορεί να βρει υπουργό που δε γουστάρει, είναι
κενό στο περιεχόμενο - δεν υπάρχει. Αυτό που προσπαθούν χρόνια να μας πείσουν, ότι το φοιτητικό υποκείμενο είναι ενιαίο και έχει ακριβώς τα ίδια συμφέροντα είναι τουλάχιστον γελοίο. Γιατί στο πανεπιστήμιο υπάρχουν κάποιοι_ες που ψήνονται να κάνουν καριέρα, κάποιοι_ες που προτιμούν να πεθάνουν παρά να γίνουν εργάτες, κάποιοι_ες που είναι ρατσιστές και πατριώτες και ΚΆΠΟΙΟΙ_ΕΣ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΎΝ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΆΝΩ ΕΧΘΡΟΎΣ ΚΑΙ ΌΧΙ ΣΥΝΑΔΈΛΦΟΥΣ. Ο ίδιος ο λόγος του φοιτητικού συνδικαλισμού φέρει αυτά τα στοιχεία, φέρει αυτές τις -καθόλου τυχαίες- αντιφάσεις. Στις παρακάτω σημειώσεις θα δούμε αυτές τις αντιφάσεις μία- μία με γνώμονα όσα έχουν ειπωθεί/προπαγανδιστεί στις -σχεδόν νεκρικές-γενικές συνελεύσεις της νομικής το τελευταίο διάστημα.
Δεν πειράζει που δεν είστε κίνημα, πειράζει που είστε κράτος. ΤΟ ΣΎΝΤΟΜΟ ΑΥΤΌ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΎ πώς η “παράτυπη μετανάστευση” έγινε “προσφυγιά” και “ανθρωπιστική κρίση” είναι σκανδαλιστικά άξιο ανάλυσης. Η φιλολογία του αριστερού φοιτητικού συνδικαλισμού μας προτρέπει να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες, να συμμετέχουμε σε δομές αλληλεγγύης: οι πρόσφυγες μας χρειάζονται, οι πρόσφυγες μας έχουν ανάγκη. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός δεν είναι φιλοκυβερνητικός, είναι κράτος, και υιοθετεί
το λόγο του. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου μας προέτρεπε τον Απρίλιο: «για να βοηθήσετε, να αρχίσετε να τους αποκαλείτε πρόσφυγες, γιατί, αν μιλάτε για μετανάστες ή λαθρομετανάστες, η ΕΕ δεν θα εγκρίνει κονδύλια.» Όσοι λοιπόν υιοθετούν σκόπιμα αυτή τη διάκριση, την διάκριση σε πρόσφυγες πολέμου-που-δικαιούνται άσυλο και οικονομικούς μετανάστες-που-πρέπεινα- βγάλουν- τον-σκασμό ασπάζονται τη γλώσσα των αφεντικών, τη νομική γλώσσα/ιδεολογία, τη γλώσσα του κράτους. Αυτή η πολιτική επιλογή έχει πολιτικές συνέπειες. Καταρχάς, οι πρόσφυγες εμφανίζονται σαν ένα αταξικό υποκείμενο ή -χειρότερα- αντικείμενο που πάντα θα χρειάζεται τη βοήθεια του φιλάνθρωπου έλληνα, ο οποίος ποτέ δε θα
βρεθεί στη θέση τους και “ντάξει, ας του δώσουμε ‘κει κάνα ρουχαλάκι να ντυθεί ο απολίτιστος”. Παράλληλα, έτσι διαιρείται το πολυεθνικό προλεταριάτο -ξανά- σε νόμιμους και παράνομους εργάτες, ενώ το πόσοι/ποιοι/ πότε αναγνωρίζονται ως πρόσφυγες συναρτάται προς τις γεωπολιτικές ανησυχίες του ελληνικού κράτους. Ξανά και ξανά: είμαστε όλοι μετανάστες και μετανάστριες, εργάτες και εργάτριες!
Ο Φράχτης του Έβρου είναι πιο ελληνικός κι από τον Παρθενώνα, ΜΑΛΑΚΕΣ! ΠΡΏΤΗ ΤΟΠΟΘΈΤΗΣΗ, ΔΕΎΤΕΡΗ, ΤΡΊΤΗ, ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΌ; Ανάμεσα
στον διάχυτο αντιγερμανισμό των αριστερών προκηρύξεων, είναι διάχυτη και η επικίνδυνη βλακεία. Η κακιά ΕΕ, οι κακοί εταίροι μας, όλοι οι άλλοι, οι ξένοι, στοχεύουν με τα κανόνια τους, τη δύσμοιρη ελλαδίτσα. Κι αυτή χωρίς το σθένος και τη ρώμη της αντίστασης, αναγκάστηκε να χτίσει το φράχτη του Έβρου, πράγμα που ανακάλυφθηκε -ώ του θαύματος- 6 χρόνια μετά. Ας το ξαναπούμε: Ο φράχτης όμως δεν ήταν μόνο ελληνικός ιστορικά σαν αντιμεταναστευτική πολιτική, ήταν ελληνικός στην χρηματοδότηση, ήταν ελληνικός γνωσιολογικά. Σχεδιάστηκε εξ’ ολοκλήρου μέσα στα εργαστήρια του ΕΜΠ, ενώ το τελευταίο δε σταμάτησε εκεί. Τεχνολογίες ελέγχου, τύπου radar, θερμικές κάμερες κι άλλα τέτοια αθώα πέρασαν μέσα απ’τα εργαστήρια του
ιδρύματος, αφήνοντας λεφτά, εμπειρία και κύρος στους επιστήμονες του ΕΜΠ. Δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε, δεν θα το αφήνουμε να πέφτει κάτω: το ελληνικό κράτος είναι στην πρώτη γραμμή της αντιμεταναστευτικής πολιτικής και το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι μόνιμος συνεργάτης του στρατοαστυνομικού συμπλέγματος!
ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου! Whaaaaat? ΤΟ ‘ΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΠΟΛΛΈΣ ΦΟΡΈΣ, ΑΛΛΆ, ΜΆΛΛΟΝ, ΕΠΙΒΆΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΆΒΟΥΜΕ. Δεν υπάρχει δημόσια, δωρεάν
παιδεία με τον τρόπο που την εννοεί η πατερναλιστική -νυν κυβερνητική- αριστερά. Όταν μιλάμε για αυτή την “πολυβασανισμένη” παιδεία, καλό είναι να έχουμε στο νου μας ότι δυστυχώς ή ευτυχώς δεν αποτελεί ιστορική κατάκτηση κάποιου κινήματος: ο εκσυγχρονισμός και η “κοινωνικοποίηση” της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ανταποκρινόταν στην ανάγκη εκσυχρονισμού του ελληνικού καπιταλισμού. Η μεταρρύθμιση του Παπανούτσου το 1967 έβαλε τις βάσεις για τη δημόσια δωρεάν παιδεία και η “πρώτη κυβέρνηση του λαού” , το 1982, ολοκλήρωσε αυτές τις ιστορικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό το δωρεάν χαρακτήρα αντιστάθμιζε το κύκλωμα εκατομμυρίων φροντιστηρίων αλλά και το κύκλωμα τοπικής οικονομίας γύρω από τα πανεπιστήμια. Το “ενάντια στην ιδιωτικοποίηση” με αντικείμενο τις ρυθμίσεις
που αφορούν τα ιδιωτικά σχολεία/κολλέγια/πανεπιστήμια δεν σήμαινει ποτέ “να μην βγαίνει χρήμα” μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία! Σήμαινε “να υπερασπιστούμε την αριστοκρατία των πτυχίων των δημόσιων ΑΕΙ- να υπερασπιστούμε την αξία της πάρτης μας!”
ειν’ μεγάλη λέρα όποιος κυνηγά καριέρα! ΚΑΙ ΜΑΖΊ ΜΕ ΌΛΑ ΑΥΤΆ – ΤΣΟΥΠ, ΞΕΠΡΌΒΑΛΛΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΊΤΗΜΑ ΓΙΑ ΠΤΥΧΊΑ ΜΕ ΑΞΊΑ! Αυτό είναι ένα πάγιο αίτημα της αριστεράς, και σήμερα και αύριο και πάντα: τα πτυχία με αξία είναι πάντα στη μόδα! Κάπου εκεί στις
εξεγέρσεις-που-δε-μπαίνουνστα μουσεία ξεπροβάλλει και ένα δεξιό, βαθιά μικροαστικό αίτημα. Τα πτυχία με αξία θα τους εξασφαλίσουν την ανταγωνιστικότητα στην αγορά εργασίας: αν η γνώση είναι “προσωπικό κεφάλαιο” τότε οφείλουν να επενδύουν σ’αυτό! Οι επαναστάτες όμως της γραβάτας έχουν και το «ελληνικό όνειρο» να εκπληρώσουν. Αυτό που λένε οι αριστεροί, αυτοί που μιλάνε για εργατικά “κεκτημένα” και “εργασιακά δικαιώματα”, αυτοί που σε κοιτάν στραβά αν μιλάς για φοιτητικό κίνημα χωρίς διανοούμενους είναι το εξής: «Δε θέλουμε να γίνουμε εργάτες! Διαβάσαμε, σπουδάσαμε, αξίζουμε». Αυτό το “αξίζουμε” σημαίνει αξίζουμε περισσότερο από κάποιους άλλους και τελικά εις βάρος τους! Θα ξεφύγουν όπως λένε από τα σκατά, δε θα γίνουν αυτοί η γενιά της
μετανάστευσης. ΩΙΜΈ! *Υπενθύμιση1: Πριν ο υφέρπων ενθουσιασμός για την κινητοποίηση της αριστερής μνήμης, ενάντια στις πρακτικές του καθ. Νομικής Ρούσσου μας συνεπάρει, ας αναλογιστοούμε: Θα συσπειρωθεί σύσσωμη η πατριωτική αριστερά, απέναντι στον ρατσιστη; Ας γελάσουμε! *Υπενθύμιση2: «το μαζικό φοιτητικό κίνημα, εκδίωξε πέρσυ τον Φορτσάκη απ’το πανεπιστήμιο». Θα ‘πρεπε κυρίως οι καριερίστες να γνωρίζουν ότι υπάρχει κι ένα βουλ.ασυμβίβαστο κ’ δε συγκρίνεται ο μισθός του βουλ.επικρατείας με του καθηγητάκου.
Παραπομπές: Για μία σύντομη επισκόπηση της ιστορίας των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων στην ελλάδα και για μία κριτική των φοιτητικών του 06-07: “Εκπαιδευτικλα Συστήματα σε Κρίση, Εκπαιδευτικά Κινήματα σε Αδιέξοδο”, Μπροσούρα του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού νομικής, 2007 Για την τελευταία “ευκαιρία” του φοιτητικού κινήματος: “Μας συγχωρείτε!” Προκήρυξη του Συμβουλίου για την διάδοση του Γκρίζου, Νοέμβρης 2014 Και “Γιατί δεν είχε κίνημα φέτος”, Jurassic Research Collective, Ιανουάριος 2015
ΕΙΝΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΚΛΙΝΙΚΑ ΝΕΚΡΟ!
ΣΕΛΙΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ 0.1
“Όσοι και όσες έχουμε ακόμα την καρδιά και το μυαλό να αντιληφθούμε ότι η εκμετάλλευση μας είναι από την αρχή μέχρι το τέλος της ταξική και όχι “μνημονιακή” ή “νομισματική” ή ό,τι άλλο, αυτοί και αυτές έχουμε και το βάρος να συνεχίζουμε να πολεμάμε τον κοινό μας εχθρό, να τοποθετούμε τα εργατικά συμφέροντα μπροστά, παντού και πάντα. Σήμερα, αύριο και κάθε μέρα. Την Κυριακή 5/7 θα πάρουμε μία ανάσα. Θα αγναντεύουμε από μακρυά το πτώμα του μικροαστισμού να αποσυντίθεται μπροστά στην κάλπη. Μια ακόμη Κυριακή, μέχρι την επόμενη.”1
Κ
αι οι Κυριακές πέρασαν και περνούν. Την 14η Αυγούστου κανείς και καμία από αυτούς που προσμετρήθηκαν στο 62,5 του ηρωϊκού “όχι” δεν έβγαλε κιχ. Η εξέγερση είχε τελειώσει και οι ψηφοφόροι βρέθηκαν να στοιβάζονται στις παραλίες ή να ψήνονται στις άδειες μητροπόλεις του βαλκανικού νότου. Κι όμως στις 14 Αυγούστου όλα πήγαν καλά. Μετά από ένα μήνα, μίαν άλλη Κυριακή, πήγαν ακόμη καλύτερα. Έχουμε χάσει πολύ χρόνο. Το ξέρουμε. Σ’ αυτό εδώ το έντυπο δεν έχουμε μιλήσει ποτέ αναλυτικά για το ζήτημα “μνημόνιο”. Έχουμε μείνει όμως συνειδητά μακριά από βερμπαλισμούς και λογικές ακροβασίες, έχουμε δηλώσει την εχθρότητα μας απέναντι στο αριστερό κομμάτι του κράτους, έχουμε υπογραμμίσει πόσο σιχαινόμαστε την εθνική ομοψυχία του (τέως) αντιμνημονιακού μπλοκ. Έχουμε, τελικά, υποννοήσει το στοιχειώδες: κανένα κόμμα της αριστεράς, σαν κυβέρνηση, σαν αντιπολίτευση σαν ο,τιδήποτε, κανένα “καλό” κομμάτι του κράτους, κανένας συνδικαλισμός δεν πρόκειται να μας σώσει: δεν πρόκειται να σώσει την πολυεθνική εργατική τάξη από την υποτίμηση που μεθοδεύουν τα αφεντικά της και το κράτος τους με χίλιους τρόπους και χίλια όπλα. Από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν νομοθετηθεί μέσω της διαδικασίας
“μνημόνιο 1, 2 και μεσοπρόθεσμο” τα εξής: 1. Όσοι και όσες προσλαμβάνονται χωρίς επαγγελματική εμπειρία αμείβονται με μισθό χαμηλότερο κατά 20% από το όριο της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης 2. Η διάρκεια των συμβάσεων ορισμένου χρόνου αυξήθηκε από τα 2 στα 3 χρόνια 3. Ο κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 22% του κατώτατου μισθού σε όλα τα κλιμάκια του βασικού μισθού (από 751 σε 586 ευρώ) και 32% στους νεοεισερχόμενους μέχρι 25 ετών 4. Ατομικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας αντικατέστησαν τις κλαδικές 5. Καταργήθηκε η καθολικότητα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας Οι εργατολόγοι καθηγητές της νομικής γράφουν και διδάσκουν περί της κρίσης του εργατικού δικαίου. Η ακαδημαϊκή ορολογία κάνει λόγο για “απορρύθμιση”. Η απορρύθμιση αυτή αποδίδεται σε ρυθμίσεις σαν κι αυτές που μνημονεύσαμε παραπάνω. Αυτή η απόρρυθμιση βάλλει κατά του ίδιου του οικοδομήματος του εργατικού δικαίου, “ωστόσο, όπως και τότε, [ενν. την βιομηχανική επανάσταση] η ρύθμιση των όρων εργασίας δεν υπέκυψε στους νόμους της αγοράς, αλλά με την δημιουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων η κρίση ξεπεράσθηκε, έτσι και σήμερα το Εργατικό Δίκαιο θα ανταποκριθεί στη νέα αποστολή του.” Ας εξηγήσουμε: μας φαίνεται ότι για να καταλάβουμε το νόημα της σταδιακής κατάργησης του κορμού των θεσμίσεων του εργατικού (τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, την κατάργηση της ΕΓΣΣΕ), και να το καταλάβουμε και να το αξιολογήσουμε πολιτικά (δηλαδή, έχοντας πάντα στο νου μας την εργατική τάξη και την κατάστασή της) και όχι ακαδημαϊκά, εν προκειμένω νομικά, χρειάζεται να μελετήσουμε την ίδια την γέννησή τους, χρειάζεται να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Θα ξεκινήσουμε, λοιπόν, μία διαδικασία κατάδυσης στην ιστορία του εργατικού δικαίου, θα προσπαθήσουμε να δούμε την γενική εικόνα της θέσμισής του και
σε επόμενο κείμενο θα δούμε το ελληνικό παράδειγμα. Στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε την καταγωγή και την συγκρότηση του εργατικού δικαίου. Θα επιχειρήσουμε να δείξουμε ότι το δίκαιο αυτό, δεν είναι ούτε «κατάκτηση των εργατικών αγώνων» όπως διδασκόμαστε στα αμφιθέατρα, ούτε το αποτέλεσμα του ιστορικού συμβιβασμού μεταξύ εργατών και αστών, και ούτε φυσικά μια ουδέτερη κρατική ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Το εργατικό δίκαιο είναι μια οργανωμένη μέθοδος ενάντια στην εργατική αυτονομία, όπως αυτή εκδηλώθηκε ιστορικά. Α. Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΉ ΔΙΑΧΕΊΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΉΣ ΣΧΈΣΗΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΡΆΤΟΣ/ ΣΧΈΔΙΟ- ΕΡΓΑΤΙΚΌ ΔΊΚΑΙΟ Η γέννηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής έγινε μέσα από μία βιαιότατη διαδικασία, γνωστή ως πρωταρχική συσσώρευση. Χιλιάδες άνθρωποι της υπαίθρου “προλεταριοποιήθηκαν”, βρέθηκαν δηλαδή στις πόλεις δίχως να διαθέτουν τίποτα, πέραν της δυνατότητας να πωλήσούν την εργατική τους δύναμη2. Αυτοί οι εργάτες και οι εργάτριες συγκρότησαν τον λεγόμενο κυμαινόμενο πληθυσμό. Θα ξεκινήσουμε από εδώ, από την νομοθεσία για τη διαχείριση της εργατικής δύναμης εκείνης της εποχής (του κυμαινόμενου πληθυσμού). Η πρώτη σχετική νομοθεσία είναι αυτή του αστικού δικαίου. Ο εργάτης, ελεύθερος πια από την δουλεία, συμβάλλεται στην σφαίρα κυκλοφορίας του εμπορεύματος, ως πωλητής του εαυτού του. Ο αστικό νόμος στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να εξασφαλίσει δύο πράγματα: αφενός, την ελεύθερη κυκλοφορία του εμπορεύματος εργατική δύναμη (καθώς μέχρι τότε ίσχυε η δουλεία), και αφετέρου την τήρηση των όρων της σύμβασης στην οποία συμφωνούν οι πωλητές και οι αγοραστές (ο εργάτης με τον κεφαλαιοκράτη). Το αστικό δίκαιο ρυθμίζει την τήρηση των όρων μιας σύμβασης και όχι τα περιεχόμενα της, καθώς σύμφωνα με τη διδασκαλία του οι συμβαλλόμενοι συμφωνούν μεταξύ τους όντως
ελεύθεροι και ισότιμοι απέναντι στο νόμο. Με άλλα λόγια: δεν τίθεται κανένα όριο στην ένταση και τη διάρκεια της εργασίας γιατί τα πάντα εξαρτώνται από το τί συμφώνησαν τα μέρη.
Β. Η ΑΥΤΌΝΟΜΗ ΟΡΓΆΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΆΤΟΥ
μόνο τους πωλητές του εμπορεύματος της εργατικής δύναμης που είναι απαραίτητοι για το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής. Δημιούργησε ακριβώς την ίδια στιγμή και τον θανάσιμο εχθρό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, το προλεταριάτο. Σταδιακά, μέσα στην εργατική τάξη καθιερώνεται ως κυρίαρχη φιγούρα αυτή του εργάτη μάστορα. Ο εργάτηςμάστορας είναι ο μόνος που γνωρίζει την τέχνη του και έτσι είναι αυτός που ελέγχει τον τρόπο και τον χρόνο της παραγωγής. Τα σωματεία του εργάτημάστορα παρότι είναι παράνομα γίνονται σταδιακά παντοδύναμα. Διαφυλάττουν την τέχνη, το όπλο στον ταξικό πόλεμο, και παράλληλα επιβάλλουν την νόρμα εργασίας. Από τα μέσα του 19ου αιώνα και μετά η αυτονομία του προλεταριάτου εκδηλώνεται επίσης με ένα πλήθος οργανώσεων πρόνοιας από τα κάτω. Πριν το κράτος ανακαλύψει την προνοιακή διάστασή του, η εργατική τάξη έχει στήσει αυτόνομα, ένα τεράστιο δίκτυο αλληλοβοήθειας, για τα γηρατειά, για την αρρώστια, για το ατύχημα στη δουλειά, για τον αιφνίδιο θάνατο. Και συνεχίζει, φτιάχνοντας σχολεία για την εκπαίδευση των εργατών. Τα συνδικάτα διαθέτουν τεράστιες βιβλιοθήκες ενώ δημιουργούνται κοινωνικά κέντρα για τους εργάτες. Η εργατική τάξη σε πλήρη ανασύνθεσή της ως τάξη για τον εαυτό της μάχεται ενάντια στο κεφάλαιο αυτόνομα (σαμποτάζ) αλλά και οργανώνεται αυτόνομα στο σύνολο της ζωής (αυτοαξιοποίηση).
Η διαδικασία πρωταρχικής συσσώρευσης δεν δημιούργησε
Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, η κρίση συνέχισε να βαθαίνει στον
Δίπλα στο αστικό δίκαιο, ως μορφή διαχείρισης του εμπορεύματος εργατική δύναμη, βρέθηκε και το ποινικό δίκαιο που τιμωρούσε όσους αρνούνταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να υπαχθούν στην μισθωτή εργασία. Έτσι, στην Αγγλία ο νόμος περί «πτωχών» ποινικοποιεί την «επαιτεία» και αυστηροποιεί τις ποινές για «κλοπή». Παράλληλα ιδρύονται τα «εργατοκάτεργα». Χιλιάδες ζητιάνοι, ανάπηροι, μικροπαραβάτες και ορφανά κλείνονται στα εργατοκάτεργα και δουλεύουν καταναγκαστικά. Αναπτύσσεται έτσι η κλωστοϋφαντουργία και άλλοι κλάδοι της βιοτεχνίας και του εμπορίου. Ενώ το ποινικό δίκαιο ήταν μία μέθοδος φθηνής διατίμησης της εργατικής δύναμης, εμφανίζεται τότε και ένα είδος ιδιωτικής αστικής φιλανθρωπίας που εκφραζόταν και κάποιες φορές με νόμους του κράτους. Φαίνεται ότι υπάρχει μια πρώτη ανησυχία για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης καθώς οι εργάτες εξαντλούνται από την εργασία οπότε οι καφαλαιοκράτες έπρεπε συνεχώς να ψάχνουν για καινούργιο εργατικό δυναμικό.
καπιταλιστικό κόσμο. Το προλεταριάτο μεθόδευε τη μεγαλύτερη μέχρι τότε επίθεσή του. Απ’ την Οκτωβριανή επανάσταση και τις επαναστάσεις στη Ισπανία, μέχρι τον Σπάρτακο στη Γερμανία και τις απεργίες στις βιομηχανικές πόλεις των ΗΠΑ, το προλεταριάτο οργανωμένος διεκδικεί και την πολιτική εξουσία. Γ. ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΉ ΑΥΤΟΝΟΜΊΑ – ΤΟ ΚΡΆΤΟΣ ΣΧΈΔΙΟ Η απάντηση των αφεντικών εμπλουτίστηκε πέραν της βίαιης καταστολής. Ο Ford και ο Taylor έσπασαν την τέχνη του εργάτημάστορα, τον αποειδίκευσαν και τον μετέτρεψαν σε εργάτη-μάζα. Το κεφάλαιο καθιέρωσε την μαζική παραγωγή και μεθόδευσε αντιστοίχως την κατανάλωση. Η καπιταλιστική σχέση μετέτρεψε τον μέχρι τότε «ελεύθερο χρόνο» σε χρόνο κατανάλωσης, εισχωρώντας σε όλη την κοινωνία, μετατρέποντάς την σε κοινωνικό εργοστάσιο. Ωστόσο αυτό που μας ενδιαφέρει και βρίσκεται στο κέντρο του ζητήματος μας είναι η συμβολή του Κέυνς στη σταθεροποίηση του συστήματος. Ο Άγγλος οικονομολόγος, στρατευμένος στα συμφέροντα της αστικής τάξης, έθεσε ξεκάθαρα το ζήτημα. Θα πρέπει να βρεθεί τρόπος ώστε ο ταξικός ανταγωνισμός να μετατραπεί από παράγοντας κρίσης σε παράγοντα ισορροπίας και ανάπτυξης. Η μορφή κράτος που μέχρι τότε επικρατούσε, το φιλελεύθερο κράτος, παρενέβαινε στον ταξικό ανταγωνισμό με τον στρατό και την αστυνομία. Ο Κέυνς πρότεινε ένα νέο κράτος. Ένα κράτος
που θέτει στην αρμοδιότητά του την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και που θα αναλάβει να σχεδιάσει την καπιταλιστική ανάπτυξη, ρυθμίζοντας εν τέλει τον ταξικό ανταγωνισμό. Ένα κράτος με περισσότερα και καλύτερα νοσοκομεία και πάσης φύσεως προνοιακά ιδρύματα, ένα κράτος με πρόγραμμα “προστασίας” των μισθωτών, ένα κράτος, τελικά, που θεσμίζει τα δικαιώματα των εργατών και σχεδιάζει τη νομική κατοχύρωση (και ενσωμάτωση) των αρνήσεών τους. Είναι το Κράτος Σχέδιο...
πάντα μέσα στο παράδειγμα του κράτους σχεδίου. Είναι μέρος του παραδείγματος αυτού και με αυτήν την έννοια το εργατικό δίκαιο ενσωματώνει τις αρνήσεις του προλεταριάτου, είναι μια μέθοδος έναντια στην εργατική αυτονομία.
Το Κράτος Σχέδιο είναι η πολιτική οργάνωση της καπιταλιστικής κοινωνίας που εμπεριέχει και κωδικοποιεί τις συμπεριφορές και τις αρνήσεις του προλεταριάτου. Απέναντί του δεν βρίσκεται το προλεταριάτο αλλά η αυτόνομη οργάνωση του. Αν η εργατική τάξη οργανώνεται και παρεμβαίνει μέσα στη σφαίρα του κράτους, αν ακολουθεί τους κώδικες του κράτους, τότε η παρέμβαση της είναι θεμιτή, είναι παράγοντας της διαμόρφωσης του Σχεδίου της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μετά το Β’ παγκόσμιο, το Κράτος Σχέδιο αναλαμβάνει την ανοικοδόμηση έχοντας ενσωματωμένη την εργατική τάξη.
1. Απόσπασμα από την αφίσα με τίτλο “αυτό το πτώμα ποιος θα το μαζέψει;”, που γράφτηκε, τυπώθηκε και κολλήθηκε από την πρωτοβουλία proletariat youth παραμονές του ιστορικού δημοψηφίσματος- το κείμενό της ήταν αφιερωμένο στο bank run, τον μικροαστικό πανικό και την επερχόμενη επανάσταση του ΟΧΙ. 2. “Οπως τα μέσα παραγωγής και τα μέσα συντήρησης, έτσι και το χρήμα και το εμπόρευμα δεν είναι καθόλου από μιας εξαρχής κεφάλαιο. Χρειάζεται να μετατραπούν σε κεφάλαιο. Η μετατροπή όμως αυτή μπορεί να συντελεστεί μονάχα κάτω από ορισμένους όρους, που συνοψίζονται στα παρακάτω: πρέπει ν’ αντικρυστούν και νάρθουν σ’ επαφή δυό λογιών, πολύ διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο, κάτοχοι εμπορευμάτων: από τη μια μεριά, κάτοχοι χρήματος, μέσων παραγωγής και μέσων συντήρησης, που σκοπός τους είναι ν’ αξιοποιήσουν το ποσό αξίας που κατέχουν, αγοράζοντας ξένη εργατική δύναμη. Από την άλλη, ελεύθεροι εργάτες, πουλητές της δικής τους εργατικής δύναμης κι επομένως πουλητές εργασίας. Ελεύθεροι εργάτες με τη διπλή έννοια, με την έννοια πώς ούτε αυτοί οι ίδιοι ανήκουν άμεσα στα μέσα παραγωγής, όπως οι δούλοι, οι δουλοπάροικοι κλπ., και με την έννοια πώς ούτε σ’ αυτούς ανήκουν τα μέσα παραγωγής, όπως γίνεται λχ. στους αγρότες που διαχειρίζονται μόνοι το νοικοκυριό τους κλπ., απεναντίας είναι ελεύθεροι, απαλλαγμένοι απ’ αυτά, τα στερούνται. Με την πόλωση αυτή της αγοράς εμπορευμάτων δημιουργούνται οι βασικοί όροι της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Η σχέση του κεφαλαίου προϋποθέτει το χωρισμό των εργατών από την ιδιοχτησία των όρων πραγματοποίησης της εργασίας. Από τη στιγμή που η κεφαλαιοκρατική παραγωγή στέκει πια στα δικά της πόδια, δε διατηρεί μόνο αυτό το χωρισμό, μα και τον αναπαράγει σε ολοένα αυξανόμενη κλίμακα. Επομένως,
Δ. ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΌ ΔΊΚΑΙΟ ΩΣ ΜΈΡΟΣ ΤΟΥ ΚΡΆΤΟΥΣ ΣΧΕΔΊΟΥ Το κράτος σχέδιο αποτέλεσε μια αλλαγή παραδείγματος στη μορφή κράτος. Η μετάβαση αυτή προφανώς συνέβη σταδιακά. Το ίδιο ισχύει και με το εργατικό δίκαιο. Πολλές από τις διατάξεις του που εντάχθηκαν αργότερα στο εργατικό δίκαιο, νομοθετήθηκαν πολλά χρόνια πριν το κράτος σχέδιο όπως για παράδειγμα στην Αγγλία ο νόμος για τον περιορισμό των ωρών εργασία των ανηλίκων σε 12 ώρες κλπ. Μέσα όμως στο παράδειγμα του κράτους σχεδίου, νομοθεσίες σαν την παραπάνω αποκτούν άλλη λειτουργικότητα και έρχονται να καλύψουν άλλες ανάγκες. Καθώς το παράδειγμα του κράτους σχεδίου κέρδιζε έδαφος, οι διατάξεις αυτές εμπλουτίστηκαν σε βαθμό που να συνιστούν διακριτή κατηγορία δικαίου. Το εργατικό δίκαιο λοιπόν, γεννήθηκε οικειοποιούμενο παλαιότερες διατάξεις αλλά και βασιζόμενο πάνω σε καινούργιες,
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι νομοθεσίες για τα εργατικά σωματεία. Αλλά αυτό θα το δούμε την επόμενη φορά. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
το προτσές που δημιουργεί τη σχέση του κεφαλαίου δεν μπορεί να είναι άλλο από το προτσές χωρισμού του εργάτη από την ιδιοχτησία στους όρους της εργασίας του, ένα προτσές που, από τη μια μεριά, μετατρέπει σε κεφάλαιο τα μέσα συντήρησης και παραγωγής της κοινωνίας, και, από την άλλη, τους άμεσους παραγωγούς σε μισθωτούς εργάτες. Επομένως, η λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά το ιστορικό προτσές χωρισμού του παραγωγού από τα μέσα παραγωγής. Εμφανίζεται σαν «πρωταρχικό», γιατί αποτελεί την προϊστορία του κεφαλαίου και του αντίστοιχού του τρόπου παραγωγής.” Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο, Πρώτος Τόμος, σ. 739 3. Σκεφτείτε την αρχετυπική ανατομία της αστικής σύμβασης: δύο μέρη ανταλλάσσουν δύο παροχές. Στο εγχειρίδιο του Ατομικού Εργατικού σημειώνεται το εξής: “Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι όροι εργασίας που συνομολογούντο με τη μίσθωση υπηρεσιών του αστικού δικαίου (locatio conductio operarum) δεν ήταν προϊόν ελεύθερης συμφωνίας μεταξύ διαπραγματευτικά ισότιμων μερών, αλλά ήταν μονομερής επιβολή των όρων εργασίας που προκάλεσαν το “κοινωνικό ζήτημα” του 19ου αιώνα”. 4. Δες περισσότερα στο Merrit Roe Smith, Charles Dew, David Montgomery, ΟΙ ΜΑΣΤΟΡΕΣ, Ο εργατικός έλεγχος πριν τον φορντισμό, Έκδοση της Λέσχης Κατασκόπων του 21ου Αιώνα, 2007 5. Στο πλαίσιο του κοινωνικού εργοστασίου, η κοινωνία νοείται σαν ένα διευρυμένο εργοστάσιο, σαν μια καπιταλιστικά οργανωμένη παραγωγική δομή. Το καπιταλιστικό σχέδιο αποκαλύπτεται σε όλη τη συνθετότητά τους: είναι κάθε όψη της ζωής της εργατικής τάξης που πρέπει να διαμεσολαβείται από τη σχέση κεφάλαιο. Αν το καταλαβαίνουμε αυτό, είμαστε σε θέση να εντοπίσουμε τις φιγούρες που παρέχουν άμισθη εργασία έξω από το “εργοστάσιο”, με πρώτες απ’ όλες τις γυναίκες. Αν το καταλαβαίνουμε αυτό, είμαστε σε θέση να δούμε το εμπόρευμα να καταλαμβάνει καθολικά το φάσμα των κοινωνικών σχέσεων. ***TO ΙΣΤΟΡΙΚΌ ΚΌΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΕΙΜΈΝΟΥ ΚΑΘΏΣ ΚΑΙ Η ΈΜΠΝΕΥΣΗ ΓΙ΄ΑΥΤΉΝ ΤΗΝ ΣΕΙΡΆ ΒΑΣΊΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΕΓΆΛΟ ΒΑΘΜΌ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΆ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΌΦΩΝ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΌ OUTSIDER (2008-10) ΠΆΝΩ ΣΤΟ ΊΔΙΟ ΘΈΜΑ
ΉΤΑΝ ΕΚΕΊΝΟ ΤΟ ΒΡΆΔΥ ΠΟΥ ΠΕΡΊΜΕΝΑ ΜΈΣΑ ΑΠΌ ΤΗ ΜΠΆΡΑ ΝΑ ΈΡΘΕΙ Η ΏΡΑ ΝΑ ΣΧΟΛΆΣΩ. Ένα ακόμα βράδυ που ένιωθα τα πόδια μου σαν ξύλινα. Ένα ακόμα βράδυ που πήρα πάλι 10ευρώ για 8ωρο γιατί "δεν βγαίναμε" λόγω ελαττωμένης πελατείας. Ήταν εκείνο το βράδυ που το αριστερό αφεντικό μου ενώ κερνούσε τους μαλάκες τους φίλους του με τα λεφτά μου, φώναζε "εγώ είμαι ο πιο αριστερός από όλους σας εδώ μέσα, αλλά δεν υπάρχει κατανόηση. Να το κλείσω το κωλομάγαζο να ησυχάσω..." Ένα ακόμα βράδυ που θα κοιμόταν με το αριστερό πάντα πλευρό του και εγώ θα του ευχόμουν κακό ψόφο καθώς θα χαμογελούσα ευγενικά, σιωπηλή.
ΦΟΙΤΗΤΉΣ ΝΟΜΙΚΉΣ ΚΑΙ ΉΔΗ ΕΡΓΆΖΟΜΑΙ ΣΕ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΌ ΓΡΑΦΕΊΟ. Μπορεί να μην έχω ακόμα το πολυπόθητο πτυχίο αλλά δίπλα στον κύριο Π. μαθαίνω πολλά κι αυτό είναι που έχει σημασία. Σε λίγους μήνες θα βγάζω φωτοτυπίες με ταχύτητα φωτός, θα πληρώνω όλους τους λογαριασμούς του μέσα σε ένα μόλις πρωινό προσπερνώντας επιδέξια όλες τις ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες, θα πετυχαίνω τον καφέ του ακριβώς όπως τον πίνει! Τι; Δεν είναι αυτό εξειδίκευση; Μου δίνει και 150ευρώ το μήνα. Σχολείο σου λέω! Ίσως κάποια μέρα, καταφέρω να γίνω τόσο σκατομαλάκας όσο αυτός... Ε, κάτσε να πάρω πτυχίο πρώτα.
ΤΙ ΕΝΝΟΕΊΣ ΚΆΤΕΡΓΟ; ΔΟΥΛΕΎΩ 50 ΏΡΕΣ ΤΗ ΒΔΟΜΆΔΑ. ΞΈΡΩ ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΚΆΤΕΡΓΟ. Τι εννοείς ένσημα; Τι εννοείς υπερωρίες; Τι εννοείς διαλείμματα; Ήταν μια φορά θυμάμαι που είχε γίνει διακοπή ρεύματος και άραζα για κανά μισάωρο, καλά είχα περάσει. Τι εννοείς να του βάλω φωτιά και να το κάψω; Νομίζεις δεν το χω σκεφτεί...Απλά μετά θυμήθηκα που σκατά θα ψάξω για καινούργια δουλειά και πως οι ημικρανίες που έχω τώρα τελευταία οφείλονται αποκλειστικά στα νεύρα μου και όχι στην κούραση. Έκανα τσιγάρο, αφαιρέθηκα για λίγο, πήγα να μαζέψω και το τελευταίο τραπέζι.
ΣΤΟ ΠΟΛΥΚΑΤΆΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΎΩ ΜΟΥ ΠΉΡΕ ΚΆΜΠΟΣΟ ΚΑΙΡΌ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΟ ΠΕΤΣΊ ΤΟΥ ΡΌΛΟΥ. Έχω μάθει πια όμως. Όλο το κόλπο στο να πουλάς ηλεκτρονικές συσκευές είναι να γίνεσαι κι εσύ μία από αυτές. Τώρα πια έχω ένα καρτελάκι με το μικρό μου όνομα κι έτσι ξέρουν όλοι ποιο μοντέλο χρησιμοποιούν. Είμαι γρήγορη, αποδοτική και πάντα με στυλ για την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση του πελάτη. Σπάνια κρασάρω. Στον κόσμο της αγοράς κοστίζω λίγο και δουλεύω πολύ. Όταν γυρίζω σπίτι μου το βράδυ, διαβάζω για το μεταπτυχιακό, κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή μου και βλέπω τη ζωή μου να σκορπίζεται σε αμέτρητα πιξελς. Εκεί είναι που καίω φλάτζα...
ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΆΠΟΙΟΙ/ΕΣ ΠΟΥ ΠΈΡΑ ΑΠΌ ΤΗ ΜΙΖΈΡΙΑ ΤΗΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΉΣ ΤΟΥΣ ΤΑΥΤΌΤΗΤΑΣ ΜΟΙΡΆΖΟΝΤΑΙ ΑΠΌ ΠΟΛΎ ΝΩΡΊΣ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΆ ΤΟΥΣ ΖΌΡΙΑ. ΑΥΤΟΊ ΠΟΥ ΔΕ ΜΠΟΡΟΎΝ Ή ΔΕ ΓΟΥΣΤΆΡΟΥΝ ΝΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΎΝΤΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΎΦΟ- ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΚΊΖΟΝΤΑΙ "ΈΤΣΙ ΓΙΑ ΈΝΑ ΧΑΡΤΖΙΛΊΚΙ." ΑΥΤΈΣ ΠΟΥ ΑΠΌ ΑΦΕΝΤΙΚΆ, ΠΕΛΆΤΕΣ, ΡΟΥΦΙΆΝΟΥΣ ΣΥΝΑΔΈΛΦΟΥΣ ΤΡΏΝΕ ΛΌΓΩ ΑΠΕΙΡΊΑΣ/ ΈΛΛΕΙΨΗΣ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΏΝ ΌΛΑ ΤΟ ΖΌΦΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΑΤΆ ΜΑΖΕΜΈΝΑ. ΔΙΠΛΏΝΟΥΝ ΤΑ ΠΕΤΑΜΈΝΑ ΡΟΎΧΑ ΣΕ ΔΟΚΙΜΑΣΤΉΡΙΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΆΤΩΝ, ΣΕΡΒΊΡΟΥΝ ΦΑΐ, ΚΑΦΈ, ΠΟΤΆ ΑΛΛΆΖΟΥΝ ΤΑΣΆΚΙΑ. ΕΊΝΑΙ ΚΟΜΜΆΤΙ ΕΝΌΣ ΠΟΛΈΜΟΥ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΆ ΜΑ ΔΕΝ ΈΧΟΥΝ ΞΑΝΑΚΆΝΕΙ.
Τον περασμένο Oκτώβρη το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι νομικής συμμετείχε στο φεστιβάλ που διοργανώνει από το 2012 η συνέλευση του game over. Βρέθηκε εκεί μαζί με άλλες ομάδες που δραστηριοποιούνται στο πανεπιστήμιο - με την παρουσία τους έφεραν ένα κομμάτι του αυτόνομου πολιτικού λόγου που παράγεται μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Χωρίς χορηγούς, διαμεσολαβητές, χωρίς καμιά σχέση με παρατάξεις/κόμματα και ακαδημαϊκούς κύκλους γίναμε κι εμείς κομμάτι μιας κοινότητας ανθρώπων που με το φεστιβάλ αυτό έκανε πράξη αυτό που λέμε διεκδίκηση της κοινωνικής χρήσης των υπό σήψη ιδρυμάτων.
Στην πλημμυρίδα του εμπορεύματος ο πλούτος των πρακτικών και των εμπειριών αφομοιώνεται μέσα στο πέρασμα των στιγμών της ιστορίας. Είναι δύσκολο, λοιπόν, να καταλάβει κανείς/ καμιά τι σημαίνουν για εμάς όλα αυτά. Το φεστιβάλ δεν είναι για μας μόνο αυτές οι τρεις μέρες. Είναι η πολιτική του οργάνωση. Είναι οι συνελεύσεις και οι ατομικές και συλλογικές ευθύνες. Είναι όλη η πολύωρη διαδικασία του στησίματος και του μαζέματος. Είναι το κουβάλημα των μηχανημάτων, το στήσιμο της σκαλωσιάς, η αισθητική επιμέλεια του χώρου, η προετοιμασία μιας κουβέντας, το σφουγγάρισμα μετά μουσικής, η περιφρούρηση. Είναι οι κοινωνικές μας σχέσεις και οι ποιότητές του. Είναι η συλλογική εμπειρία και γνώση
που αποκτούμε μέσα από τέτοιες διαδικασίες που μας δίνει τους τρόπους και την αυτοπεποίθηση να οργανώσουμε μαζί ένα live, να κατεβαίνουμε στο δρόμο ο ένας δίπλα στην άλλην, να διεκδικούμε ό,τι μας έχουν κλέψει. Τα κείμενα των φετινών εισηγήσεων καθώς και υλικό της συνέλευσης του gameover μπορείς να βρεις τόσο στο στέκι όσο και στο www.gameoversite.gr
PROZESS 03 :η τρίτη διαδικασία αναδημοσιεύσεων που επιχειρούμε. Τα κείμενα αυτά μας φαίνονται ιδιαίτερα χρήσιμα για όποιαν-ον φιλοδοξεί να έλθει σε επαφή με μια κριτική αυτής της μόνιμης κρίσης της τριτοβάθμιας και ενδιαφέρεται για μία γενεαλογία των αιτιών της από ανταγωνιστική σκοπιά.
ANTIFA DELTIO 8: προκήρυξη που μοιράσαμε σε μικροφωνική στη νομική στις 11/11
Text01 Ο Κόκκορας που λαλεί στο σκοτάδι,# 2, 1981, Οι φοιτητικές εκλογές, το φοιτητικό... κούνημα και το σκάνδαλο με την πλαστή αφίσσα, Αναφορά στις φοιτητικές εκλογές του ΄80 και του ΄81
ΑΝΤΙFA DELTIO 9, αφιερωμένο στις “καλές προθέσεις”, στην ανθρωπιστική κουλτούρα, σε εκείνους κι εκείνες “Λέτε οι μπάτσοι που εκπαιδεύονται στην να πεινάσουν; Λέτε αμνησία: οι απογορευμένοι Σημειώσεις που κατέληξαν προλετάριοι να αρχίζουν σε μία μπροσούρα, να γνωρίζουν και άλλους σημειώσεις τις οποίες θεσμούς του ελληνικού παρουσιάσαμε σε κράτους, πέρα από το εκδήλωση (25/11) σύμπλεγμα της ασφάλειας; στο στέκι με τίτλο: Η φαιορόζ κυβέρνηση Προσφυγική Κρίση; Busiκάνει φαιορόζ θαύματα, ή ness as usual μήπως όχι;” “Έχει ειπωθεί και ισχύει: οι μετανάστες και οι μετανάστριες από το ανατολικό μπλοκ, μπορεί στο σύνολό τους, να μην
Text02 -03 3η Γενιά, # 3, 09/1997, Ρε τους γορίλλες, 3η Γενιά, #42, 12/2001, δια βίου (δια της βίας), Text04 3η Γενιά, #27, 03/2000: Oι ultras Text05 Midnight rebel, #12, 03/2004, Ταραχή
Text06 ΑΥΤΟ/,#10, 07/2006, Μάθε παιδί μου γράμματα Η διαρκής εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, το «φοιτητικό κίνημα» και τα πολύτιμα «πτυχία μας»
έζησαν ένοπλες συρράξεις και όλοι οι μετανάστες “με τη βούλα”- η πτώση είναι de facto πρόσφυγες της ΕΣΣΔ όμως ήταν η πολέμου και αντίστροφα!” τελευταία πράξη του Ψυχρού Πολέμου, άλλως του 3ου παγκόσμιου. Και, στο βαθμό που αναγνωρίζουμε, ότι από την πρώτη επέμβαση στο Ιράκ (Καταιγίδα της Ερήμου, 1991) και με αμείωτη ένταση μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι “διάσπαρτες” στρατιωτικές συγκρούσεις συνιστούν το σκηνικό του 4ου παγκοσμίου, μίας γενικευμένης “δημιουργικής καταστροφής”, τότε ναι, όλες οι μετανάστριες
Το ενδεχόμενο ενός δικαίου του πολέμου στηρίζεται πάνω στις ίδιες αντικειμενικές αντιφάσεις της νομικής κατάστασης για το δίκαιο της απεργίας, δηλαδή στην επικύρωση από τα υποκείμενα δικαίου ειδών βίας, των οποίων οι σκοποί παραμένουν γι’ αυτούς που τα επικυρώνουν φυσικοί σκοποί, ώστε εν συνεχεία να συγκρούονται με τους δικούς τους έννομους ή φυσικούς σκοπούς στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Πράγματι, η πολεμική βία, αρχικά χρησιμοποιείται, άμεσα, ως ληστρική βία για την επίτευξη των σκοπών της. Αλλά είναι αξιοσημείωτο το ότι ακόμη και -ή μάλλον ιδίως- σε πρωτόγονες συνθήκες, οι οποίες δεν έχουν καν γνωρίσει την εισαγωγή των σχέσεων κρατικής διοίκησης, και ακόμη σε περιπτώσεις όπου ο νικητής έχει αυτοαναγορευθεί ανεπιστρεπτί πλέον σε κύριο και νομέα, είναι εντελώς απαραίτητη μία τελετουργία ειρήνης. Μάλιστα η λέξη “ειρήνη” που η έννοια της συνδέεται με τη λέξη “πόλεμος”, παραπέμπει άμεσα σ΄ ένα τέτοιο a priori και σε μία ανεξάρτητη από άλλες νομικές καταστάσεις αναγκαστική επικύρωση κάποιας νίκης. Η επικύρωση αυτή έγκειται ακριβώς στο ότι η νέα κατάσταση αναγνωρίζεται ως “δίκαιο”, χωρίς να εξαρτάται καθόλου απ’ το αν χρήζει ή όχι κάποιας de facto κατοχύρωσης για τη διαιώνισή της. Αν μπορεί λοιπόν να εξαχθεί ένα συμπέρασμα από την πολέμικη βία, ως πρωταρχική και αρχετυπική κάθε βίας που χρησιμοποιείται για την επίτευξη φυσικών σκοπών, είναι ότι σ’αυτή ενοικεί ένας νομοθετικός χαρακτήρας. Walter Benjamin, Για μια κριτική της βίας, Ελευθεριακή Κουλτούρα, β’ έκδοση, 2011
αυτοδιαχειριζόμενο στέκι νομικής