t a r t
the f o turn e r e h
6
a
l1 i r p
3
οι καταλήψεις είναι
τα δικά μας σχολεία
αυτοδιαχειριζόµενο στέκι νοµικής
Τ
ο ''ανοιχτό'' δημόσιο πανεπιστήμιο, που όλους τους καλούς χωρούσε μας έχει αφήσει χρόνους! Πλέον στο τελικό στάδιο της παρακμής του, αποτελεί υπόθεση για λίγους και εκλεκτούς. Το κράτος αδυνατεί να συντηρήσει το μοντέλο της μαζικής δωρεάν εκπαίδευσης (γιατί δε βολεύει πια,μεταξύ άλλων). Κι αλήθεια ήταν ποτέ δωρεάν; Λέµε σε πείσµα των καιρών να κερδίσουµε χαµένο χρόνο και να καταλάβουµε. Στην κατανόηση αυτή δε χωράνε αυταπάτες. Η απαλλαγή από αυτές είναι µονόδροµος. Αφήνοντας πίσω σταδιακά τις µούφες που τρώµε,
ανοίγουµε δρόµους. Το αυτοδιαχειριζόµενο στέκι νοµικής είναι ένα διαρκές και ανοιχτό πολιτικό εγχείρηµα. Δεν έχουµε σχέση µε µίντια, κόµµατα, πανεπιστηµιακούς, φορείς και διανοούµενους. Θα βρείτε το στέκι ανοιχτό στα σίγουρα κάθε Δευτέρα 12-3 και Τρίτη 1-3. Η συνέλευση του στεκιού είναι ανοιχτή σε όποιον/α θέλει να συµµετάσχει και γίνεται κάθε Δευτέρα στις 15.30 . Κάθε δεύτερη Πέµπτη γίνονται στο στέκι προβολές ταινιών στις 19.00 .
Η αντίληψη αυτή για το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης μάλλον περί αυταπάτης επρόκειτο, καθώς για να μπει και να βγει κανείς από το πανεπιστήμιο επένδυε πολλά, κι όχι κατά μόνας, ολόκληρη η οικογένεια επένδυε στις σπουδές αγοράζοντας ελπίδα μελλοντικής ανέλιξης και σιγουριάς. Κι έτσι πλήρωνε φροντιστήρια, ιδιαίτερα, βοηθήματα και μετά σπίτια, ξέγνοιαστες τετραετίες και παραπάνω για να μπορέσουν τα τέκνα να ξεδώσουν, να σπουδάσουν ανεμπόδιστα και στο τέλος να τα καταφέρουν καλά. Για καλύτερα αποτελέσματα κάποιοι πλήρωναν έξτρα για μεταπτυχιακά και διδακτορικά.
Ό
μως, το πράγμα δυσκόλεψε και η παραμονή στο δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο δεν είναι πια αυτονόητη. Τι γίνεται τώρα λοιπόν; Το πανεπιστήμιο φτύνει όσους του περισσεύουν κι εκεί φαίνεται για ακόμη μια φορά η γελοιότητα της καραμέλας «περί παιδείας». Προφανώς τίποτα δεν συνέβη εν μία νυκτί. Το πανεπιστήμιο από τη γένεσή του λειτούργησε ως ένας από τους βασικούς παράγοντες της καπιταλιστικής δομής, προωθούσε τον ανταγωνισμό, στελέχωνε την αγορά, ενέπνεε στους φοιτητές του ό,τι και ο καπιταλισμός: ατομικό βόλεμα, κυνισμό, φόβο κι απάθεια . Από τη μία έχουμε λοιπόν το κράτος που δεν αντέχει να θρέφει γενιές
φοιτητών και έτσι κόβει από παντού και από την άλλη τα αφεντικά, που σε καιρούς κρίσης δεν χρειάζονται εξειδικευμένους εργάτες, παρά μόνο πειθήνιους εργάτες με πενιχρούς μισθούς, ικανούς να συνεισφέρουν στον πολλαπλασιασμό των κερδών τους.
Σ
την περίοδο αυτή, της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, της βίαιης υποτίμησης της εργασίας, της κατάρρευσης του συστήματος ασφάλισης και υγείας, είναι προφανές πως δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανέπαφες οι πανεπιστημιακές παροχές ή να μην επινοούνται κάθε λίγο και λιγάκι νέα νομοσχέδια για την εκπαίδευση. Συγγράμματα, σίτιση, στέγαση με το σταγονόμετρο ή και καθόλου. Τα ζητήματα αυτά πρέπει να απωλέσουν τον ''δημόσιο'' χαρακτήρα τους και να ιδιωτικοποιηθούνπλήρως αυτή τη φορά. Σα να μην φτάνουν όλα αυτά, σε επίπεδο δημοσίου λόγου η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί με την δημοσίευση πλήθους αναφορών για το κόστος φοίτησης σε κάθε ίδρυμα και το αντίστοιχο ετήσιας φοίτησης ανά άτομο. Μόνη ανάλυση: τα θαυμαστικά των τίτλων...Αλήθεια; Τρομερή είδηση ανάκαλυψαν τα σαίνια της δημοσιογραφείας για άλλη μια φορά: ο φοιτητής κοστίζει! Και καλά κάνει, λέμε εμείς! Τι περιμένουν δηλαδή; Κοστίζει, όπως κοστίζουν και τα φάρμακα και οι συντάξεις και οι πυροσβέστες- οι μπάτσοι και τα υποβρύχια, που γέρνουν κιόλας, αν και για το κόστος των τελευταίων δεν βγάζει κανείς κιχ! Και στο κάτωκάτω ,κύριος, τα λεφτάκια του έλληνα φορολογούμενου πολίτη πού πάνε τέλος πάντων;! Η παράνοια δεν τελειώνει εδώ, καθώς απέναντι σε όλο αυτό το ''στένεμα'', η εντατικοποίηση προβάλλει ως μόνη λύση. Πάση θυσία στα 4 χρόνια ο φοιτητής καλείται να φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις του, ενώ δεν μπορεί να φέρει εις πέρας την επιβίωσή του, για να δουλέψει έπειτα -στην καλύτερη περίπτωση και μετά από πολλούς μήνες τρεξίματος- για 400 ευρώ. Μάλιστα! Αυτή είναι πια η κατάληξη του ονείρου… Σκάσε, τρέξε, γίνε καλός, αποδοτικός φοιτητής, μπαλάκι και ξεφτίλα για 400 ευρώ!
Ε
νόσω η σήψη του πανεπιστημίου παγιώνεται, έχουν βαλθεί με νύχια και με δόντια να ξεκινήσουν έναν νέο κύκλο ''εκσυγχρονισμού'' και συνολικής ''εξυγίανσης'' του, ξεσκαρτάροντας πρώτα ό,τι «σαβούρα» υπάρχει, με τρανταχτό παράδειγμα τα
edito edito
μέτρα περί διαγραφής των «αιώνιων» φοιτητών, οι οποίοι όχι μόνο είναι αντιπαραγωγικοί για τα γούστα τους, αλλά υποτίθεται πως προσθέτουν επιπλέον κόστος στα βεβαρυμμένα έξοδα του πανεπιστημίου και ''πρέπει να φύγουν''. Κι ενώ έχουμε συνηθίσει τις αντιφάσεις του κράτους και των θεσμών του, είναι άξιο αναφοράς, ότι αυτοί οι φοιτητές δεν απολάμβαναν έτσι κι αλλιώς καμία ''κοινωνική παροχή'' μετά το έκτο έτος, συνεπώς το κόστος δεν βάρυνε παρά μόνο την τσέπη τους. Η κατασκευή των υποκειμένων εκείνων, που φέρονται ως ένοχοι για την καταστροφή δημόσιων υπηρεσιών και των προσφερόμενων αγαθών (βλ μετανάστες και οροθετικές ως κίνδυνοι για την δημόσια υγεία), δεν είναι καινοτομία του ελληνικού κράτουςείναι η επιλεχθείσα μέθοδος αποπροσανατολισμού των από κάτω. Και όπως φαίνεται -γιατί οι ''συνάδελφοι'' φοιτητές λοιδορούν τους αργοπορημένους και κάνουν ό,τι μπορούν για να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό- αποδίδει.
Κ
αι εκεί που λές: '' δε μπορεί, ο φοιτητής θα ανοίξει τα μάτια του και θα δει πέρα από τη μύτη του...'', έρχονται να σε διαψεύσουν όλες οι ορατές κι αόρατες συμπεριφορές και αντιδρ άσεις του φοιτη ταρ ιάτου. Καμία ρεαλιστική συνειδητοποίηση, καμία κριτική στο πανεπιστήμιο, τους θεσμούς του, τους καθηγητές του, τις δουλειές και τις ''δουλίτσες'' μέσα και γύρω από αυτό, καμία σοβαρή άποψη για το ποιον τελικά ρόλο παίζει ο φοιτητής και ποια είναι τα συμφέροντα του, με ποιους και γιατί αυτά τα συμφέρονται μπορούν να χαρακτηρίζονται ''κοινά''. Τίποτε. Η ίδια εγκεφαλική αναισθησία και η ίδια φιλοδοξία (αν και λίγο μετριοπαθέστερη) από το απολιτίκ προς το δεξιά, οι ίδιες καβάτζες από τα αριστερά. Όχι: δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ''ζητάμε''. Όχι: πρέπει να πάρουμε τα ρίσκα και να φτιάξουμε τις σχέσεις εκείνες, που όχι μόνο θα εναντιωθούν στην καθολική υποτίμησή μας, αλλά θα είναι ικανές να οργανώσουν την αυτόνομη ικανοποίηση των κοινωνικών μας αναγκών και της αναπαραγωγής μας, είτε αυτό είναι γνώση, είτε σίτιση, είτε στέγαση.
Τα πανεπιστήμια δεν είναι κτίρια, αμφιθέατρα, αίθουσες και υποδομές. Δεν είναι οι πρυτάνεις, οι καθηγητές και οι εργαζόμενοι σε αυτά. Είναι κυρίως οι σχέσεις που δημιουργούνται σε αυτούς τους χώρους: η αυθεντία των καθηγητών και τα κονέ τους, η αυθεντία της πανεπιστημιακής γνώσης και το «αλάθητό» της, η μεσολάβηση της φοιτητικής ζωής από τα κόμματα, οι φοιτητικές αυταπάτες, η φιγούρα του φοιτητή ως μιας εσωτερικευμένης και καλά εμπεδωμένης ταυτότητας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτές. Ενάντια σε αυτές τις σχέσεις και στην σαπίλα τους υπάρχει και το αντίθετο παράδειγμα: μικρές καθημερινές πράξεις πολέμου στα πανεπιστήμια. Πράξεις αλληλεγγύης, που δίνουν την ευκαιρία σε όσους από εμάς δεν την παλεύουμε με την ακαδημαϊκή ζωή να βρεθούμε όλοι μαζί και να γνωριστούμε,
να μοιραστούμε με τρόπο δημιουργικό τα ζόρια μας, να μάθουμε απ΄ αυτά και να τα βγάλουμε προς τα έξω και εκεί να συναντήσουμε και άλλους κι άλλες για να ορίσουμε μαζί από την αρχή τους χρόνους και τους τόπους, στους οποίους κινούμαστε καθημερινά. Οι κατειλημμένοι χώροι μέσα στις σχολές αποτελούν κομμάτι αυτών των μικρών μας αρνήσεων μέσα στα πανεπιστήμια. Το σαμποτάζ-κατάληψη σε νεκρές αίθουσες, που έχουν σχεδιαστεί μόνο για ν α χρησιμ
καταλήψεις μέσα στις σχολές
αφίσες που κ το μάρτιο σε πα στην πόλη από τη αυτοδιαχειριζόμε αρχιτεκτονικής, παιδαγ συλλογικότητες edu.overdos αποασυλοποίηση της σκέψης, συντρόφ φυσικομαθηματικό
οποιηθούν ως ακαδημαϊκοί ναοί, «παγώνουν» ακριβώς αυτήν τη λειτουργία τους. Πολύ περισσότερο την στιγμή που επαναπροσδιορίζουμε τη χρήση τους και με κόπο και μεράκι τους δίνουμε καινούρια χαρακτηριστικά. Και γίνονται οι δικοί μας τρόποι για να επιβιώνουμε μέσα σε μια μίζερη καθημερινότητα. Τρόποι για να οργανωθούμε συλλογικά και ισότιμα έξω από κόμματα και ιδεολογίες, για να βρούμε τρόπους να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο χωρίς ρόλους και σχέσεις εξουσίας ενάντια στην ειδίκευση της πανεπιστ
κολλήθηκαν ανεπιστήμια και ν συνεργασία των: να στέκια νομικής, γωγικού-νηπιαγωγών, τις se (ασοεε), συμβούλια για την φους από φιλοσοφική και
ημιακής γνώσης και την πνευματική ιδιοκτησία, για να φτιάξουμε χώρους να βρισκόμαστε έξω από την μεσολάβηση του εμπορεύματος και του θεάματος. Τους τρόπους αυτούς μοιραζόμαστε με άλλους και με άλλες που δεν θέλουν να ζήσουν όπως τους επιτρέπουν: με τις καταλήψεις στις πόλεις και τις γειτονιές και με οποιαδήποτε πρακτική αναπαραγωγής των αναγκών μας από τα κάτω. Στην μάχη αυτή θα είμαστε παντα εκεί. Ενάντια στους καθηγητές, τις παρατάξεις, τους ατομιστές καριερίστες, τους ρατσιστές Ενάντια στους θεσμούς και τους ειδικούς τους και σε όσους κατονομάζουν την ζωή έξω από το εμπόρευμα, παρανομία.
για όλους τους λόγους του κόσμου
17-25/1: Απεργία των εργαζοµένων στα Μ.Μ.Μ. Αίτηµά τους η διατήρηση των συλλογικών συµβάσεων εργασίας. Τη Δευτέρα 21/1 το Μονοµελές Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε την απεργία παράνοµη και καταχρηστική. Την Πέµπτη 24/1 το αρµόδιο υπουργείο ανακοινώνει την πολιτική επιστράτευση των απεργών. Τα ξηµερώµατα της εποµένης ΜΑΤ και ΕΚΑΜ εισβάλλουν στο αµαξοστάσιο στα Σεπόλια, αποµακρύνουν τους απεργούς και προσαγάγουν αρκετούς.
31/1-6/2: Aπεργία των ναυτεργατών. Οι ναυτεργάτες διεκδικούν το αυτονόητο, αυτό που τα αφεντικά τους "αδυνατούν" να τους παράσχουν εδώ και πολλούς µήνες: το µισθό τους. Ανακοίνωση της Τρίτης 5/2: "Για να µην υπάρξει κίνδυνος ανεφοδιασµού των νησιών, κηρύσσεται επίταξη προσωπικών υπηρεσιών των πληρωµάτων". Οι ναυτεργάτες αρνούνται να παραλάβουν τα φύλλα πορείας. Την Τετάρτη 6/2 η απεργία τους λήγει οριστικά -µε την επέµβαση ΜΑΤ και ειδικών δυνάµεων του λιµενικού στο λιµάνι του Πειραιά.
Πολιτική επιστράτευση των απεργών σηµαίνει επίταξη των προσωπικών υπηρεσιών, εξαναγκασµό τους, δηλαδή, σε παροχή της εργασίας που προβλέπει η σύµβασή τους. Εν µέσω µιας απεργίας κηρυχθείσας από τα ''νοµίµως συνεστηµένα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζοµένων'' (βλ. εργατοπατέρες), δηλαδή νόµιµης, η επιστράτευση καταρχήν αντιβαίνει στο σύνταγµα, καθώς ''κάθε µορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται'' (Σ22,παρ.4, εδ.α'). Στις αµέσως επόµενες γραµµές της οικείας παραγράφου εξουσιοδοτείται ο κοινός νοµοθέτης να ρυθµίσει τα της επίταξης, υπό τη ρήτρα πάντοτε των εξής περιοριστικά αναφερόµενων όρων: πόλεµος, γενική επιστράτευση, ανάγκες άµυνας, έκτακτη κοινωνική ανάγκη, προκληθείσα από θεοµηνία ή επικείµενος κίνδυνος για τη δηµόσια υγεία. Υπάρχουν λοιπόν δύο νόµοι (17/1974 και 3536/2007) σχετικοί µε την επίταξη, που ορίζουν την εννοούµενη από το σ. ''έκτακτη ανάγκη'' ως αιφνίδια κατάσταση, η οποία θέτει σε κίνδυνο την οικονοµική και κοινωνική ζωή της χώρας, και απαιτεί τη λήψη άµεσων µέτρων προς αντιµετώπιση των παραπάνω πέντε περιπτώσεων. Και για την ταυτότητα της νοµικής βλακείας, η αναγκαστική εργασία απαγορεύεται ήδη από την 105/1950 διεθνή σύµβαση εργασίας (κυρωθείσας από το ελλ.κράτος το 1953 και το 1974), που µεταξύ άλλων αποκλείει τη χρησιµοποίηση επίταξης ''ως µέτρο κολασµού για τη συµµετοχή σε απεργία''...
τίποτε τέτοιο δε συνέβη, καµία θεοµηνία, κανένας πόλεµος, παρά µόνον ο ταξικός. Προφανώς,
Αυτό που συµβαίνει είναι ότι -πέραν των ανέξοδων διαµαρτυριών των αριστερών και µερικών ευαίσθητων νοµικών- το κράτος δεν ασχολήθηκε ποτέ µε τη νοµιµότητα των ενεργειών του, γιατί αυτή υπήρξε πάντα το δικό του εργαλείο διαχείρισης των εργατικών αρνήσεων, και η µετατόπιση των ορίων της, στην πραγµατικότητα, δεν ανήκει παρά στην διακριτική του ευχέρεια.
το σύνταγµα είναι µαγικό.
Οι διατάξεις για την επιστράτευση είναι διατάξεις εξαιρετικού δικαίου και εφαρµόζονται ως έσχατο µέσο αντιµετώπισης µίας κατάστασης εξαίρεσης. Το πώς αυτή κατασκευάζεται έγκειται στην διασταλτική ερµηνεία του νόµου, αυτή που εν προκειµένω ακολουθήθηκε και συνεπώς διαστρέβλωσε τον σκοπό των διατάξεων (αξίζει να παρατηρήσουµε ότι ο κίνδυνος για τον ανεφοδιασµό των νησιών αντιµετωπίστηκε προληπτικά, ενώ για την απεργία στα Μ.Μ.Μ. δεν υπήρξε ποτέ εξαγγελία κακού, πέραν όσων γενικά κι αόριστα αφορούν το ''εθνικό συµφέρον''). Η δυνατότητα εφαρµογής της διασταλτικής ερµηνείας είναι a priori χαρακτηριστικό όλων των συνταγµάτων. Το κράτος και τα αφεντικά δεν θα άφηναν την ανάγνωση του συντάγµατος να στραφεί εναντίον τους. Γιατί αυτοί και µόνο αυτοί µπορούν να θέτουν υποκείµενα εκτός του προβλεπόµενου δικαίου και να διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους µε όρους δηµόσιας τάξης -µέσω της επιστράτευσης οι απεργοί έγιναν υπόθεση και της αστυνοµίας (µε την διαδικασία του αυτόφωρου σε περίπτωση άρνησης αποδοχής του ''φύλλου πορείας''). Γιατί το κράτος πρέπει να είναι ικανό να ενεργοποιήσει το στρατό και τους µπάτσους για να υπερασπιστεί τα αφεντικά. Γιατί η πειθάρχηση των εργατών είναι και δικό του µέληµα και η ποινικοποίηση κάθε εργατικής ανταρσίας, που ξεπερνά το θεσµισµένο playground της διαµαρτυρίας, πάγια τακτική του.
Το κράτος ήταν και είναι το
δεν παρέβη τώρα την αρχή της ουδετερότητας: δεν ήταν ουδέτερο ποτέ ούτε αυτό, ούτε οι νόµοι του:
κόµµα των αφεντικών.
Οι νοµικές αιχµές του ζητήµατος είναι ελάσσουσας σηµασίας, όπως και κάθε µερική και αποπροσανατολιστική ανάλυση της καταστολής των απεργιών. Οι στρατιωτικού τύπου επεµβάσεις φέρουν το εξής σαφές πολιτικό µήνυµα (όχι και τόσο πρωτότυπο): οι διαπραγµατεύσεις µε τα αφεντικά ανήκουν στο παρελθόν: η ικανότητα της εργατικής τάξης να είναι υποκείµενο δικαίου κάµπτεται. Η επί πτωµάτων κερδοφορία προστατεύεται άµεσα από το κράτος και τις δικές του δυνάµεις πειθάρχησης και απέναντι σ΄αυτό η εργατική τάξη δεν έχει τίποτε άλλο να αντιτάξει, παρά µόνο τα σώµατα των προλετάριων. Η υποτίµηση της εργασίας θα ήταν αδύνατον να συντελείται χωρίς τη συµµετοχή των κρατικών µηχανισµών και η απαγόρευση διεκδίκησης του µισθού δεν µπορεί να ιδωθεί ξεχωριστά από τις υπόλοιπες διαδικασίες αποκλεισµού του προλεταριάτου από την ικανοποίηση των βασικών αναγκών του.
«Εµείς τι φταίµε;
Θέλουµε να πάµε στις δουλειές µας...» (είπε το επιβατικό κοινό) Για όσους ξεστόµιζαν αυτήν την ατάκα κατά τη διάρκεια της απεργίας στα Μ.Μ.Μ. δεν έχουµε να πούµε πολλά. Τόσα χρόνια µικροαστισµού και πλήρους αφοµοίωσης του µιντιακού θεάµατους, που ήθελε άπαντες τους απεργούς ''καλοπληρωµένους και βολεµένους'', παρουσιάζοντας δήθεν συγκριτικά στοιχεία στις µισθολογικές τους κλίµακες προς αποτροπήν της όποιας εκδήλωσης αλληλεγγύης, ήταν όντως εποικοδοµητικά. Όσοι καταράστηκαν τους απεργούς, µας βεβαίωσαν για άλλη µία φορά για την εµπέδωση της ιδεολογίας του πελάτη/καταναλωτή υπηρεσιών και για την ενσωµάτωσή τους στο κράτος -στάθηκαν στο πλάι του επάξια. Και αυτοί µας εξοργίζουν περισσότερο από κάθε τι. Γιατί είναι οι ίδιοι που βρίζουν τους µετανάστες, οι ίδιοι που επικροτούν τις επιδροµές ελεγκτών, οι ίδιοι που θα πούλαγαν την ψυχή τους στο διάολο για τη σωτηρία της ιδιοκτησίας τους -ή ό,τι φαντασιώνονται ως τέτοια, την εργασιακή τους θέση, τις ''κοινωνικές'' παροχές κ.λ.π. Δεν περιµέναµε άλλωστε να σταθούν αλληλέγγυοι. Ξέρουµε ότι ακόµη και τώρα δε νοιάζονται παρά µόνο για τους θλιβερούς ατοµισµούς τους και είναι ανίκανοι να καταλάβουν ότι :
οι απεργίες είναι υπόθεση όλης της εργατικής τάξης, και ως τέτοιες πρέπει να τις υπερασπιζόµαστε.
τυπικό και ουσιαστικό: το ένα προκρίνει την νοµότυπη οδό και το άλλο απουτυπώνει κατά την εφαρµογή του την ταξική πραγµατικότητα- είναι ο επιθετικός νόµος των αφεντικών.
Ο συμπαθητικός κύριος Β. Οι καθηγητές της νομικής δεν είναι σύμμαχοι στο «μέτωπο του αντιφασισμού». Είναι ταξικοί και κοινωνικοί ε χ θ ρ ο ί . Τσιράκια των αφεντικών και αρχιτέκτονες του κρατικού φασισμού. Και ως τέτοιους τους αντιμετωπίζουμε. Νομική 20/12. Το αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο νομικής καλεί σε εκδήλωση του, με θέμα την ιθαγένεια και το μεταναστευτικό («πρόβλημα») τον κύριο βλαχόπουλο, συνταγματολόγο της νομικής. Δεν έχουμε όμως τόσο αδύναμη μνήμη, όσο αυτοί που τον κάλεσαν, και δεν ξεχνάμε ότι ο «συμπαθητικός» κύριος βλαχόπουλος κουβάλησε τους μπάτσους να κυνηγήσουν τους μικροπωλητές έξω από τη νομική, μαζί με άλλους 76 καθηγητάδες, συνυπογράφοντας την μηνυτήρια αναφορά προς την εισαγγελία. Και ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Επιτελούσε το ρόλο του ως διδάσκων της δημόσιας τάξης, ως κάποιος που επεξεργάζεται επαγγελματικά το μονοπώλιο της νόμιμης (υλικότατης) βίας, γνωμοδοτώντας τους κρατικούς μηχανισμούς. Ο κ. βλαχόπουλος είναι αναπόσπαστο αναπαραγωγικό κομμάτι της κρατικής ιδεολογίας, a priori φασιστικής, είναι θεματοφύλακας του νόμου και της επιβολής του. Ο κ. Βλαχόπουλος δέχτηκε την πρόταση της συνέλευσης τους κυλικείου για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο: να ξεπλυθεί και να ξεπλύνει. Τις βρωμοδουλειές του συναφιού και των αφεντικών (του). Και δε θα μπορούσε παρά να μας βρει μπροστά του. Και θα μας βρίσκει μπροστά του όποιος δίνει χώρο στο δημόσιο λόγο σε τύπους σαν τον κ. βλαχόπουλο. Γι’ αυτό το λόγο επιλέξαμε νε παρέμβουμε πολιτικά στο πανηγυράκι του(ς) θέτοντας εαυτούς τόσο απέναντι σε αυτόν, όσο και στους διοργανωτές με αντικειμενικό στόχο την ακύρωση της εκδήλωσης. Αντιλαμβανόμαστε τόσο τις πράξεις, όσο και την πρόσκλησή του ως άνω σκιαγραφηθέντος κυρίου, ως κατάφαση του φασισμού, και συνεπώς την δική μας επιλογή ως άρνηση. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης μερικοί συμφώνησαν μαζί μας, μα η πλειονότητα ανέτρεξε στην κρατική διδασκαλία περί φασισμού και δημοκρατίας (τζάμπα τ΄ακούν στ'αμφιθέατρα; ): έσπευσε να μας αποκαλέσει αναρχοφασίστες, γιατί φασισμός είναι να μην αφήνεις τον άλλον να εκθέσει την άποψη του, τελεία και πάυλα, και είναι διαμετρικά αντίθετο στην πρακτική του δημοκρατικού δημοσίου διαλόγου- έστω κι αν τα λόγια αυτού, του κατά τ'άλλα συμπαθητικού επιστήμονα, όπως και κάθε νομική ρητορική περί μετανάστευσης, δεν είναι παρά βιτρίνα της βαρβαρότητας , που εξαπολύεται καθημερινά από το κράτους, τους μπάτσους, τους φασίστες- ενάντια στους πολυεθνικούς προλετάριους. Έστω κι αν στα
λόγια του εικονοποιούνται νάρκες, πογκρόμ και βασανισμοί.
ώστε λοιπόν με τους εκπροσώπους του κράτους /και των αφεντικών /είμαστε σε πόλεμο/ όχι σε διάλογο
δυο δικά μας λόγια για την ιθαγένεια: για τις ζωές εκείνες/ η αναγνώριση των οποίων/ είναι ακόμη γραφειοκρατικό φιάσκο/ παιχνίδι των αφεντικών/ρατσιστικές μανούβρες του γαλανόμαυρου κράτους/ θήραμα της μεταφυσικής του αίματος
Μια απ' τις πιο πρ ό σ φατες εξ ελίξ εις τ ης αντιμετανεστευτικής πολιτικής είναι ότι το ΣΤΕ ανήγγειλε το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια του 2010 ως αντισυνταγματικό. Ένα νόμο που απέδιδε τα ελάχιστα – λέγαμε τότε – στους μετανάσ τες που βρίσ κονται χρόνια, έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ, πράγματα σχεδόν αυτονόητα για ένα κράτος που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκό. Κι όμως, η πρόσφατη απόφαση του ΣΤ Ε λ έει αυτό που η ελ ληνική κοινωνία βροντοφώναζε εκείνες τις μέρες της δόξας της εθνικής: ότι όσα χρόνια και να μένεις εδώ, όσο ιδρώτα και να χύσεις, όσους φίλους ντόπιους και να κάνεις, όσες εμπειρίες και να μοιραστείς με συμμαθητές, συναδέλφισσες, γκόμενους και ερ ωμένες απ' αυτό το μέρ ο ς, ας μην έχεις γνωρίσει άλλη πατρίδα εκτός απ' αυτόν τον γαμημένο τόπο, δε θα γίνεις κομμάτι του ποτέ. Θα είσαι πάντα αόρατος. Δε θα έχεις ποτέ τα δικαιώματα με κάποιον που είχε – απλά – την τύχη να γεννηθεί εδώ από ανθρώπους που είχαν κι αυτοί – απλά – την ίδια τύχη. Η ακύρωση του νόμου για την ιθαγένεια είναι ακόμη μια επιβεβαίωση ότι το ελληνικό κράτος
βαδίζει στο μονοπάτι του νέου ολοκληρωτισμού. Είναι το υπόλοιπο μισό της βίας, των απελάσεων και των εκτελέσεων που αποτελούν καθημερινότητα για τους μετανάστες που ήρθαν πρόσφατα στην ελλάδα. Όταν οι μεθοδεύσεις των αφεντικών και του κράτους τους βάζουν τους μετανάστες σε μια μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης, το οποίο είναι μια χειρότερη μοίρα, αυτό αναπόφευκτα σηματοδοτεί το μέλλον και αυτών που τυχαίνει να έχουν γεννηθεί εδώ. Και μπορεί να μη σημαίνει, για την ώρα πάντα, θάνατο ς σ τα σ ύ ν ορα ή σ τρατόπεδα συγκέντρωσης. Αλλά σίγουρα, τα ακόλλητα έ ν σ η μ α, οι ατέλ ει ω τε ς υ περ ωρίε ς και οι απειροελάχιστοι μισθοί είναι το παρόν που έχει πατήσει στην εκμετάλλευση και την υποτίμηση αυτών ακριβώς των μεταναστών, που τώρα «δε χωράνε» στις κρατικές λίστες των πολιτών αυτού του τόπου.
μπάτσοι /δικαστές/αφεντικά μια μέρα οι ανιθαγενείς και αλλοδαποί του κόσμου σας θα πατήσουν από πάνω σας
« . . . Σ ή μ ε ρ α 1 - 4 -2 0 1 3 ο ι συναδέλφισσες-οι στο Πανεπιστήμιο Αθηνών που εργάζονται με την εταιρεία καθαρισμού ΑΛΦΑ ΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΗ προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας διεκδικώντας την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων 4 μηνών περίπου. Οι συναδέλφισσες εξαντλώντας όλα τα περιθώρια αντοχής βρίσκοντα σε άθλια οικονομική κατάσταση. Οι περισσότερες, δεν μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες και απειλούνται με εξώσεις, διακοπές ρεύματος κ.λ.π. Ο εργολάβος αφού δοκίμασε διάφορα τεχνάσματα επικαλέστηκε ότι δυσκολεύεται να καταβάλει τους μισθούς γιατί δεν έχει πληρωθεί για τους μήνες που οφείλει. Τι σύμπτωση σε όλους τους εργολάβους το ίδιο συμβαίνει!...» (απόσπασμα από το κείμενο του σωματείου καθαριστριών)
Κάποιοι νοµίζουν ότι οι σχολές καθαρίζονται µόνες τους. Μαγικά. Γι ΄ αυτό περνά απαρατήρητη ή θεωρείται αυτονόητη η εργασία τόσων και τόσων προλετάριων, που καθημερινά -ίσως ανασφάλιστες, ίσως για πολλές ώρες πέραν του οκταώρου, ίσως, όπως στην προκειμένη περίπτωση, απλήρωτες- καθαρίζουν «μέγαρα» όπως αυτό της νόπε. Γι΄ αυτό έχουν όλα τα δίκια του κόσμου να αγωνίζονται για το αυτονόητο- την καταβολή του προκαθορισμένου μισθού, το αντίτιμο για την πώληση της εργατικής τους δύναμης. Γι΄αυτό στέκονται με όλη την αξιοπρέπεια του κόσμου
υποτίμησή τους.
ενάντια στην
Αισθάνεται αιχμαλωτισμένος σε αυτή τη γη, νιώθει στενάχωρα, μέσα του ξεσπούν οι θλίψεις, οι αδυναμίες, οι αρρώστιες, οι ψευδαισθήσεις των φυλακισμένων, καμιά παρηγοριά δεν μπορεί να τον παρηγορήσει, γιατί ακριβώς είναι μονάχα παρηγοριά, τρυφερή, επώδυνη παρηγοριά απέναντι στο ωμό γεγονός της φυλακής. Εάν όμως τον ρωτούσε κάποιος, τι θα ήθελε να έχει πραγματικά, δεν μπορεί να απαντήσει, διότι δεν διαθέτει, και αυτό είναι μία από τις ισχυρότερες αποδείξεις του, αντίληψη της ελευθερίας.
Franz Kafka
σχετικά µε την µεταχείριση των τεσσάρων συλληφθέντων για την ληστεία στην κοζάνη
*