the bombitzine
και άλλες εκπλήξεις.
#12
the bombitzine ΈΝΤΥΠΟ (ΔΙΑΔΡΌΜΟΥ) #12
Βρεθήκαμε στο πανεπιστήμιο από τύχη ή επιλογή και μάθαμε από μικροί/ές πως κάθε κόμβος της καθημερινότητας είναι κι ένα πεδίο μάχης: ο ρατσιστής του λεωφορείου, ο ρουφιάνος συμφοιτητής, ο φασίστας καθηγητής και οι στρατόερευνητές, οι τύποι με τη σεξιστική ατάκα στο στόμα στο προαύλιο. Και τα μάθαμε αυτά μακριά από την σχολή της ανάγνωσης: τα ζήσαμε, τα ακούσαμε, τα είδαμε, τα μισήσαμε. Από την άλλη, μάθαμε πως με τον βασικό μισθό για τους/τις κάτω των 25 κανείς/καμία δε ζει. Θυμόμαστε την οικογένεια να γνέφει νωχελικά και να συμβουλεύει:”κάτσε στο σπίτι σου ,πάρε γρήγορα το πτυχίο,και βλέπουμε”. Και όλα αυτά, μαζί με τις βαρετές εργασίες, τις εξεταστικές και τις μαλακίες των καθηγητών φτιάχνουν ένα σφίξιμο στο στομάχι που μας ακολουθεί παντού. Δεν κουνάμε το κεφάλι λυπημένα αλλά καταλαβαίνουμε. Το μίσος, η κατανόηση και η οργάνωση είναι η αρχή των καθηκόντων μας ενάντια σε μια εκπαιδευτική μηχανή που καταρρέει: η αυτόνομη πολιτική συνέλευση τωη Διαρρηκτ(ρι)ών είναι ένας από τους οργανωμένους τρόπους μας εναντίον της. >ΓΙΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΤΕΥΧΗ. κείμενα, αφίσες, αυτοκόλλητα και λοιπό υλικό: ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ, 1700 - 1930, ΣΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΝΟΜΙΚΗΣ >ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ μπορείς να το βρεις και στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής >ΑΛΛΙΩΣ: diarriktes.wordpress.com >ΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: diarrhktes@gmail.com
“ΆΠΑΝΤΕΣ ΈΧΟΥΝ ΑΝΆΓΚΗ ΈΝΑ ΤΣΙΓΆΡΟ: ΜΕΤΆ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΆ, ΜΕΤΆ ΤΟ ΚΡΕΒΆΤΙ, ΜΕΤΆ ΑΠΌ ΈΝΑΝ ΤΣΑΚΩΜΌ, ΑΚΌΜΑ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΚΤΈΛΕΣΗ. ΤΟ ΠΙΟ ΑΝΟΡΘΌΛΟΓΟ ΠΡΆΓΜΑ -ΝΑ ΒΓΆΖΕΙ ΚΑΝΕΊΣ ΚΑΠΝΟΎΣ ΑΠΌ ΤΟ ΣΤΌΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΥΘΟΎΝΙΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΒΕΛΖΕΒΟΎΛ- ΕΔΡΑΙΏΘΗΚΕ ΩΣ Η ΠΛΈΟΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΉ ΣΥΝΉΘΕΙΑ. ΑΊΝΙΓΜΑ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ Ο ΚΑΠΝΙΣΤΉΣ, ΠΑΡΆ Ο ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΉΣ, ΚΑΙ ΜΆΛΙΣΤΑ ΑΥΤΌΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΕΎΤΗΚΕ ΠΟΤΈ ΤΟΥ ΤΟΝ ΚΑΠΝΌ.”
Ο ΝΕΟΣ ΥΠ ΕΙΑΣ ΚΑΙ Τ ΕΚΛΗΣΙΑΣ
ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΟ ΠΑΓΚΑΡ Σ ΝΕΟΣ ΩΡ
Η DOCUMENTA ΩΣ ΜΙΑ ΝΤΑΝΤΆ ΠΡΏΤΩΝ ΒΟΗΘΕΙΏΝ
(ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΠΟΙΏΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΡΊΣΗ)
καφενείο διαρρηκτ(ρι)ών ΚΆΘΕ ΤΕΤΆΡΤΗ 17.30-19.00 ΣΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΌΜΕΝΟ ΣΤΈΚΙ ΝΟΜΙΚΉΣ
3 ΣΥΖΗΤΉΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΊΟ ΤΩΝ ΔΙΑΡΡΗΚΤ(ΡΙ)ΩΝ - ΝΟΈΜΒΡΙΟΣ/ΔΕΚΈΜΒΡΙΟΣ 2016 Στα πλαίσια του πολιτικού καφενείου των διαρρηκτ(ρι)ών τρέξαμε τρεις συζητήσεις με θέμα τον “αντιαμερικανισμό” σαν εθνική ιδεολογία και τις χρησιμότητές του για τα αφεντικά. Δίχως προσχεδιασμένα συμπεράσματα και με δεδομένο την ήττα του κινήματος φοιτητικού (και μη) σε πολλά επίπεδα, προσπαθήσαμε να ξαναδούμε τα εργαλεία μας πολιτικά και μεθοδολογικά. Μιλήσαμε για τη γέννηση του αντιαμερικανισμού, την δεκαετία του ‘50. Για τον έφηβο των 80’s και τον ώριμο αντιαμερικανισμό των 90’s Είδαμε τους κλασικούς οπαδούς του “φονιάδες των λαών αμερικάνοι”, εκείνους που μιλούσαν για “αμερικανοκίνητες κυβερνήσεις”, κι εκείνους που εξήγγειλαν “τους κινδύνους της αμερικανικής πολιτισμικής διείσδυσης”, αυτούς που τσινίζαν με τη τη ροκ και όλες αυτές τις αμερικανιές, τους παλιούς haters του american dream και τους παπάδες της γειτονιάς, δεξιούς, αριστερούς και
ακροαριστερούς να συμφωνούν όλοι μεταξύ τους, όντας στο ίδιο ακριβώς στρατόπεδο. Είπαμε για τη θεωρία εξάρτησης που απενοχοποιεί την μικρομεσαία ντόπια εκμετάλλευση και συσκοτίζει τον ελληνικό ιμπεριαλισμό. Συζητήθηκε ακόμη, εκτενέστερα η καταγωγή του ιμπεριαλισμού και τα όνειρα των ελληνικών αφεντικών και τους κράτους τους που φωνάζουν “κάτι αξίζω κι εγώ!”. Η Κύπρος ήταν ένα πολύ καλό παράδειγμα. Εδώ η αντίφαση έσκασε πιο δυνατά από πουθενά. Δεξιοί και αριστεροί μιλούσαν για εθνική προδοσία κάνοντας πέρα τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης και τον ελληνικό μιλιταρισμό. Η προβολή την τρίτη μέρα, του ντοκιμαντέρ του antifa projector για τα Ίμια, έκλεισε τον κύκλο του αντι-αμερικανισμού αφήνοντάς ένα δεδομένο: Η θεωρία εξάρτησης και ο εθνικισμός είναι τα βασικά στοιχεία του ιστορικού αντι-αμερικανισμού και δουλεύουν εναντίον μας.
ΕΠΌΜΕΝΗ ΘΕΜΑΤΙΚΉ: ΠΡΟΒΟΛΉ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΈΡ
Ο Αγώνας/ Οι Απεργίες 1974-1975