ΌΠΟΙΟΣ ΘΈΛΕΙ ΗΣΥΧΊΑ, ΤΑΞΗ ΚΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΈΣ, ΝΑ ΓΊΝΕΙ
ΝΕΚΡΟΘΆΦΤΗΣ
έντυπο (δια)δρόμου /#5/
μάρτιος/απρίλιος 2015
ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΉΜΙΟ δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να πείσει για την αξία του διαννοητικού έργου που (υποτίθεται πως) επιτελείται στο εσωτερικό του, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν νησίδες κοινωνικής ανέλιξης μέσα στα χαλάσματα της σύγχρονης εργασιακής πραγματικότητας. Η φοιτητική κουλτούρα, ξεδιάντροπα γυμνή πια, βρίσκει ακόμη τρόπους να αναπαράγεται πιασμένη από τα φαντάσματα του παρελθόντος: του ‘‘εγώ δεν θα γίνω εργάτης”, “εγώ θα κάνω καριέρα”, “εγώ θα βρω την άκρη μου και θα γλιτώσω απ’τα σκατά”. Έχουμε κάθε λόγο να σκοτώνουμε τις ψευδαισθήσεις που μας βαραίνουν. Γιατί, μόνο έτσι θα βρούμε τρόπους να ξεκλειδώσουμε τις συλλογικές εκείνες δυνατότητες που θα μας κρατήσουν ζωντανές από το ναυάγιο της εκπαίδευσης. Γιατί, μόνο έτσι μπορούμε να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον με αξιοπρέπεια. ΟΙ ΔΙΑΡΡΉΚΤΕΣ της φοιτητικής κουλτούρας είναι μία αυτόνομη συνέλευση φοιτητών και φοιτητριών από τις σχολές της αθήνας και λειτουργεί αυτόνομα από και εχθρικά σε μίντια, κόμματα και παρατάξεις, καθηγητές, ερευνητικά, ΜΚΟ και λοιπούς θεσμικούς φορείς. ΓΙΑ ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΑ ΤΕΎΧΗ, κείμενα, αφίσες, αυτοκόλλητα,και λοιπό αρχειακό υλικό: ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 1500-1800, ΣΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΝΟΜΙΚΗΣ_όπου λειτουργεί το καφενείο των διαρρηκτών_ στην κατάληψη του στεκιού νομικής λειτουργεί βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων ΑΛΛΙΩΣ: diarriktes.wordpress.com ΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑ: diarrhktes@ gmail.com
-λένε στην εφημερίδα πως οι φοιτητές δεν επαναστατούν πια. -είδες; έχουν καθυποτάξει ακόμη και τους νεκρούς.
“Αυτοί είναι οι νόμοι της κυρίαρχης σκέψης, η αποκλειστική άποψη του επίκαιρου που αναγνωρίζει η αφηρημένη βούληση της άμεσης αποτελεσματικότητας, όταν εμπλέκεται στους συμβιβασμούς της μεταρρύθμισης ή της κοινής δράσης ψευδο-επαναστατικών λειψάνων. Δι’αυτού του τρόπου η παράκρουση ανασυνετέθη επί της ίδιας θέσης που ισχυρίζεται ότι αντιμάχεται. Αντιθέτως, η κριτική που βαίνει πέραν του θεάματος οφείλει να γνωρίζει να αναμένει.” i) ω τάφε μου! Πέμπτη 19/03/2015. Ω, ναι, αυτή η μέρα είναι μία πολύ σημαντική ημέρα για το φοιτητικό κίνημα. “Νεαρούς διαδηλωτές που φώναζαν συνθήματα έξω από το υπουργείο Παιδείας δέχθηκε σήμερα, Πέμπτη, στο γραφείο του ο κ. Αρ. Μπαλτάς και μάλιστα το υπουργείο Παιδείας εξέδωσε και δελτίο Τύπου επί του θέματος, αναφέροντας ότι κάτι τέτοιο γίνεται για «πρώτη φορά στα χρονικά».Όπως είπε χαρακτηριστικά ο υπουργός Παιδείας, «μας αρέσουν οι κινητοποιήσεις σε βαθμό που απαιτούν πράγματα που μπορούν να γίνουν»” Αν κάποιος/α εκείνη την ώρα είχε την παραμικρή τσίπα πάνω του, θα σηκωνόταν και θα απαντούσε: “Μα, και μας, αυτές οι κινητοποιήσεις μας αρέσουν!”1 ii) μια κάποια νόμιμη μοίρα Έχει ειπωθεί και ισχύει: η τελευταία ευκαιρία των αριστερών στα πανεπιστήμια ήταν ο φορτσάκης2. Οι μεταθανάτιοι ρόγχοι του φοιτητικού κινήματος συντάραξαν το πανελλήνιο. (Θα έπρεπε να) είναι ήδη γνωστό: το θέαμα της “κλιμάκωσης” είναι η κλιμάκωση του θεάματος- και δεν είναι άχρηστη, είναι επικίνδυνη.
Ο αριστερός φοιτητικός συνδικαλισμός δεν είναι “κυβερνητικός”, είναι κράτος- κι όχι τώρα, όχι τον τελευταίο καιρό, όχι επειδή θα δικαιωθούν (;) οι αιτιάσεις του από τον κύριο Μπαλτά. Αλλά, επειδή, ό,τι ποτέ “διεκδίκησε” ήταν άνευ πραγματικού κόστους, επειδή είναι κυνικοί3, επειδή είναι γνήσιο απολειφάδι του ελληνικού μικροαστισμού, επειδή, συν τις άλλοις, ήταν πάντοτε προσαρμοσμένος στον λόγο περί “υποβάθμισης” του πανεπιστημίου, τη στιγμή που οι παραγωγικοί τομείς του δουλεύουν στο φουλ! Και, ακριβώς, επειδή είναι οργανικό κομμάτι των θεσμών του ελληνικού κράτους, είναι και ελεεινοί πατριώτες. Γι’αυτό καλούσαν στο reunion των αγανακτισμένων, τις πρώτες μέρες του φεβρουαρίου στην πλατεία συντάγματος, γι’αυτό καταγγέλουν το σύριζα για προδοσία του “έθνους/λαού” στις περιβόητες διαπραγματεύσεις , γι’αυτό ενισχύουν ιδεολογικά την “εθνικοποίηση” του ταξικού πολέμου. Η “νόμιμη μοίρα” στην ορολογία του κληρονομικού δικαίου σημαίνει το μερίδιο που δικαιούνται οι άμεσοι συγγενείς στην περιουσία του θανόντος- με έναν τρόπο μάλλον ειρωνικό το μέλλον/ πεπρωμένο διασταυρώνεται με το θάνατο. Κι έτσι, αν το κίνημα, που αντιλαμβανεται την ιστορία σαν
ταινία, κι έτσι την παρακολουθεί να σταματά, να γυρίζει πίσω, να προχωρά μπροστά με το πάτημα του αντίστοιχου κουμπιού, αδυνατεί να αναγνώσει τον “μοιραίο” συντηρητισμό του και αργοπεθαίνει, αυτό δεν ισχύει για τα υποκείμενα που το στελέχωσαν επάξια. Είμαστε σίγουρες/οι πως δεν θα αργήσουν να αναζητήσουν νέες προσόδους από το “αριστερό” κράτος, σαν νόμιμοι, πλέον, κληρονόμοι. iii) τα επιθετικά χρυσόψαρα γίνονται πιράνχας. Έχουμε υποστηρίξει πως ο βόθρος των ιδρυμάτων δεν γουστάρει πια να κρύβεται στα φρεάτια- στην πραγματικότητα δεν κρυβόταν ποτέ- και ανεβαίνει δυναμικά στην επιφάνεια. Ένα άλλο λαικό κι από τη “βάση” κίνημα έχει ήδη γεννηθεί: οι πιο κανιβαλλικοί φοιτητές, οι πιο πορωμένοι δεξιοί, οι “ανεξάρτητοι”. Ξεπερνώντας το στάδιο της εικονικής “συλλογικοποίησης” μέσω facebook, εξελίσσονται: αλυσοδένονται συμβολικά γύρω από το πανεπιστήμιο μαζί με καθηγητές, διοικητικούς και πρυτάνεις σε προάσπιση της ποιότητας των σπουδών τους4, στήνονται έξω από τις κατειλημμένες σχολές και λοιδορούν, το λένε ανοιχτά: “εγώ δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να δείχνω πάσο για να μπω στην σχολή μου”. Στα διπλανά έδρανα
δεν κάθονται πια τα αυριανά αφεντικά, κάθονται οι σημερινοί χειρότεροι ρουφιάνοι. 1. μην παρεξηθούμε: ο φτηνός σουρεαλισμός έχει υπάρξει συστατικό στοιχείο των “πλαισίων”, ωστόσο, οι “κινητοποιήσεις” των τελευταίων ετών, βλ. σχέδιο αθηνά ή διαγραφές, ήταν από διαταξικές μέχρι κατάφωρα θεαματικές κομπίνες. 2. βλέπε την προκήρυξη του συμβουλίου για την διάδοση του γκρίζου, “συγχωρέστε μας!”, 11/’14, (grizosumvoulio.wordpress.com) 3. α)“Έχετε κάνει τις σχολές μας υγειονομικές βόμβες!”. Αυτό δεν έλεγαν οι εαακίτες στον πρύτανη αναφορικά με την έλλειψη προσωπικού καθαριότητας; Είναι η γενικευμένη αμνησία ή η μπετόν βλακεία των φοιτητικών κύκλων, που “ξεχνά” την πολιτική χρησιμότητα της συγκεκριμένης φράσης; β. “Τα τελευταία χρόνια, είτε με αφορμή το εμπόριο ναρκωτικών, είτε με αφορμή τους μικροπωλητές μετανάστες έξω από τη Νομική, το κράτος επιχειρούσε να απονομιμοποιήσει το άσυλο και τελικά να το καταπατήσει μέσω των δυνάμεων των ΜΑΤ” (ραπαν-σαφν/ εαακ). Σκανδαλώδες; Όχι: ενδεικτικό του “αντιφασισμού” τους. 4. Τα Νέα, 16/12/2014, “Εκατοντάδες πανεπιστημιακοί, διοικητικοί και φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών σχημάτισαν συμβολικά μια ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από τα Προπύλαια, θέλοντας να τονίσουν τον κίνδυνο αναγκαστικής διακοπής της λειτουργίας του”
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ.
Δ
ΕΝ ΞΈΡΟΥΜΕ ΑΝ ΤΟ ΈΧΕΤΕ ΚΑΤΑΛΆΒΕΙ, ΑΛΛΆ Η ΤΩΡΙΝΉ ΚΥΒΈΡ ΝΗΣΗ ΠΈΡΑ ΑΠ' ΤΟ ΝΑ ΣΥΣΤΉΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΑΡΙΣΤΕΡΉ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΟΦΌΡΑ, ΈΧΕΙ ΤΟ ΠΡΟΝΌΜΙΟ ΝΑ ΠΕΡΗΦΑΝΕΎΤΕΤΑΙ ΓΙΑ ΚΆΤΙ ΑΚΌΜΑ: ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ ΚΥΒΈΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΊΟΥ. Είναι μορφωμένη σαν να λέμε. Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά εικοσί τρεις (!) είναι στον αριθμό οι μεταμορφωμένες κάμπιες της ακαδημίας, που βλέπουν (επιτέλους;) τους κόπους τους να πληρώνονται: οι μετακινήσεις από τις έδρες στα συμπόσια δεν είναι δα και τόσο μάταιες, το τζετ λαγκ που ακολουθεί τα διεθνή συνέδρια λύνεται με μερικές δόσεις μελατονίνης, και η εκτελεστική εξουσία αυτού του τόπου βρήκε στα πρόσωπα των αγαπημένων μας καθηγητών τις βιτρίνες που της αντιστοιχούν. ΑΝ ΜΑΣ ΓΟΉΤΕΥΕ Ο ΛΑΙΚΙΣΜΌΣ, θα μπορούσαμε να φάμε τα νιάτα μας περιμένοντας -για παράδειγμα- το επόμενο νομοσχέδιο για τις δασοπυρκαγιές που στο τέλος της σελίδας τριάντα επτά θα είχε και κάποιες αβανταδόρικες ρυθμίσεις για το Πανεπιστήμιο Κορίνθου, για να βγούμε κατόπιν να σιχτιρίσουμε. Όχι πως δεν θα γίνουν αυτά, ο ελληνικός καπιταλισμός, με τον κοινοβουλευτισμό του, δουλεύει και έτσι. Θα μπορούσαμε επίσης να γκρινιάζαμε για τη "διαφθορά" τέτοιου τύπου αποφάσεων και να ζητούσαμε "διαφάνεια" στον διοικητικό μηχανισμό. Θα μπορούσε μια τέτοια συζήτηση να τελειώνει εκεί. ΤΟ ΠΡΆΓΜΑ ΦΥΣΙΚΆ ΠΆΕΙ ΠΟΛΎ ΠΙΟ ΠΈΡΑ. Κατ' αρχάς μη νομίζει κανείς ότι οι ακαδημαικοί της κυβέρνησης της καρδιάς μας είναι ο έλληνας Virilio, o έλληνας Caffetzis και πάει λέγοντας. Ως επί το πλείστον, πρόκειται για περήφανα τέκνα είτε του βαθέος πασόκ, είτε των διογκωμένων χρηματοδοτήσεων
του συμπλέγματος της ασφάλειας, είτε και των δύο. Πώς αλλιώς να περιγράψει καμιά/ κανείς φιγούρες σαν τον Φωτάκη, τον Κοτζιά ή τον Τόσκα ; Βαθύ κράτος, προσοδισμός και νέος μιλιταρισμός στα καλύτερα τους χρόνια. Πώς να περιγράψει καμιά/ κανείς εθνικούς σωτήρες σαν τον Βαρουφάκη, του οποίου το παρελθόν στα συμβούλια και τις επιτροπές στο κόμμα- ιστορικό κληρόνομο της Β΄ διεθνούς δύσκολα κρύβεται. Δεν ξεχνάμε, άλλωστε, την ιδιαίτερη περίπτωση του κ. Πανούση, στον οποίο αναφερόμαστε σε άλλο κείμενο.
ΘΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ, βέβαια, κάποιοι, πως τα παραφουσκώνουμε και πως δεν είναι όλοι οι ακαδημαικοί της κυβέρνησης καθάρματα όπως οι παραπάνω και άλλα τέτοια όμορφα. Εδώ, όμως, προκύπτουν δύο επιπλέον ζητήματα. Πρώτον, όλα αυτά τα "αριστερά" στελέχη του σύριζα δεν γνωρίζουν με ποιους συνεργάζονται; Φανταζόμαστε πως γνωρίζουν, όπως γνωρίζαν εξ αρχής το τι εστί ανελ, καμένος, νικολόπουλος και οι υπόλοιποι ακροδεξιοί φίλοι τους. Δεύτερον, και πιο σημαντικό: αναρωτιέται κανείς πώς κατάφεραν οι αγαπημένοι μας καθηγητές να στρογγυλοκαθίσουν στους υπουργικούς τους θρόνους; Ήταν οι γνώσεις τους, ήταν η ομορφιά τους; Ήταν μήπως κάτι άλλο;
ΤΑ '80S ΉΤΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΚΡΆΤΟΣ ΜΙΑ ΛΑΜΠΡΉ ΔΕΚΑΕΤΊΑ. Ήταν η περίοδος που τα basics του αντικομμουνισμού μπαίναν στην άκρη και τη θέση τους έπαιρνε "ο λαός στην εξουσία". Το μετεμφυλιακό δεξιό κράτος της εξορίας/στέρησης έδινε τη θέση του στο κράτος- πατέρα, ή, καλύτερα, τα δύο αυτά κράτη συνυπήρχαν με παραγωγικό τρόπο. Αυτή ήταν η ελληνική εκδοχή του κράτους- πρόνοιας, που ήδη έβλεπε τον εαυτό του σαν καπιταλιστικό κράτος με γεωπολιτική αξία. Και αυτή εδώ η κοινωνία ήτα έτοιμη να πουλήσει και την ψυχή της στο διάολο για μια πρόσδεση στο μεταπολιτευτικό άρμα. ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΕΔΏ Ο ΧΏΡΟΣ για να επεκταθούμε περισσότερο στο θέμα, αρκεί να σημειώσουμε το εξής: Η ακαδημία, οι "άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων", οι "πνευματικοί άνθρωποι" (sic) του κομματιού αυτού των νότιων βαλκανίων, όλα αυτά είναι παιδιά των παραπάνω μετασχηματισμών. Η έκρηξη
της προσόδου σαν σχέση ή/και υπόσχεση δεν μπορούσε να μην συμπεριλάβει την εκπαίδευση: το μαζικό πανεπιστήμιο δικαιολογούσε τον χαρακτηρισμό του τόσο σε επίπεδο στελέχωσης όσο και σε επίπεδο πελατείας. Κανένα πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων δεν χρειάστηκε για να εισχωρήσουν σ'αυτό η διανόηση της αριστεράς και του αντιδικτατορικού αγώνα, ενόσω το μαζικό πανεπιστήμιο δέχτηκε στις τάξεις του σπουδαστές προερχόμενους απ'την εργατική τάξη, που "δεν θα γίνονταν εργάτες". Τα ευρωπαικά κονδύλια γέμιζαν τα κρατικά ταμεία, τα οποία με τη σειρά τους γέμιζαν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και ευχαριστούσαν τους επίδοξους διαχειριστές τους. Υπέροχες ευκαιρίες για υπέροχους ανθρώπους. ΤΟ ΤΟΠΊΟ ΦΑΊΝΕΤΑΙ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΊΖΕΙ: τριάντα χρόνια μετά, το κράτος-πατέρας παραείναι αυταρχικός και μαλώνει τα παιδιά του δηλώνοντας πως δεν θα τα ταίζει για πάντα. Ο λαός πουπριν-ήταν-στην-εξουσία αγανακτεί και βγαίνει στους δρόμους, και κάπου εκεί μέσα στο πλήθος αχνοφαίνονται και οι αγαπημένοι μας καθηγητές: στηρίζουν ακροαριστερά πλαίσια γενικών συνελεύσεων (αν και διαφωνούν συχνά πυκνά για το με ή χωρίς κατάληψη), κατεβαίνουν στους δρόμους, δημιουργούν ανθρώπινες αλυσίδες μπροστά απ' τα προπύλαια και άλλα πολλά. Όλα στιγμιότυπα ενός κομματιού του πάλαι πότε κράτους της προσόδου, ενός συνειδητοποιημένου μπλοκ συμφερόντων που γνωρίζει πολύ καλά τι αξίζει και θέλει να πάρει πίσω τα "κεκτημένα"του. Απ'αυτή την άποψη, η μαζική είσοδος στη βουλή είναι ένα ακόμη βήμα στο δρόμο για τη νίκη, με μία όπως σημαντική ποιοτική διαφορά: καταφάσκει σε έναν νέο τύπο διακυβέρνησης, οπου οι ενδιαφερόμενοι αμφισβητούν την ίδια την ουσία του πολιτικού προσωπικού (τη διαμεσολάβηση, φυσικά) και εισέρχονται στην αρένα για να λύσουν μόνοι τους τις υποθέσεις τους. Κάτι σαν την αυτοοργάνωση δηλαδή, αλλά σε μια πιο Realpolitik αντεστραμμένη εκδοχή. ΛΟΙΠΌΝ, είτε σαν καθηγητές στο πανεπιστήμιο, είτε σαν τεχνοκρατικό πολιτικό προσωπικό, ξέρουμε πως αυτό το κράτος βρίσκει ακόμη τρόπους να ανταμείβει τους πιστούς αξιωματικούς του. Δεν μπορούμε παρά να τους ευχηθούμε τα καλύτερα.
ΗΣΑΣΤΑΝ ΠΟΥ ΗΣΑΣΤΑΝ ΜΑΛΑΚΕΣ ΜΙΑ ΖΩΗ, ΠΗΓΑΤΕ ΚΑΙ ΓΙΝΑΤΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ
η μόνη
ανεργία που είναι
ξεφτιλισμένη είναι
να μη δουλεύεις μαζί με άλλους για το κοινό
ταξικό μας μίσος
αυτή η συλλογική ανατίμηση που λέμε/ πολιτική, πνευματική, συναισθηματική/ γιατί η φτήνια δεν είναι μόνο υλική/ δεν συνέβη ποτέ στο τζάμπα/ δεν συμβαίνει μαγικά/ μπορεί να πουλιέται τελευταία/ αλλά δεν χαρίζεται/ έχει πίσω της μόνο την συλλογική μας εργασία/ κι η συλλογική εργασία είναι σχολείο/ και είναι διαδικασία/ και μπορεί ό,τι συνέβη στη νομική στις 12 μάρτη να μην ήταν παρά μια μικρή γιορτή/ μία αυτοοργανωμένη θεατρική παράσταση και ένα djset/ μια απειροελάχιστη συμβολή στην απελευθέρωση της κοινωνικότητας των ιδρυμάτων/ και των ιδρυματοποιημένων/ αλλά η εμπειρία της συλλογικής εργασίας για τους σκοπούς της ανατίμησης/ είναι γνώση/ δική μας γνώση/ είπαμε/ συλλογικότητα και εμπιστοσύνη/ όχι ατομισμός και ξεφτίλα.
ευχαριστούμε τις ΤΣΙΡΙΤΣΑΝΤΣΟΥΛΕΣ, τους dj CHOOSELIFE+SENSI TOM, τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας για την στήριξη και τη βοήθειά τους.