theBomBitzine
THEBOMBITZINE# 6 ΕΝΤΥΠΟ (ΔΙΑ)ΔΡΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ
ΟΙ ΔΙΑΡΡΉΚΤΕΣ της φοιτητικής κουλτούρας είναι μία αυτόνομη συνέλευση φοιτητών και φοιτητριών από τις σχολές της αθήνας και λειτουργεί αυτόνομα από και εχθρικά σε μίντια, κόμματα και παρατάξεις, καθηγητές, ερευνητικά, ΜΚΟ και λοιπούς θεσμικούς φορείς. >ΓΙΑ ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΑ ΤΕΎΧΗ, κείμενα, αφίσες, αυτοκόλλητα,και λοιπό αρχειακό υλικό: ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 1500-1800, ΣΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΝΟΜΙΚΗΣ, όπου λειτουργεί το καφενείο των διαρρηκτών >ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ μπορείς να βρεις και στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής >ΑΛΛΙΩΣ: diarriktes.wordpress.com >ΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑ: diarrhktes@gmail.com
αφίσα του apeb.o.t > http://apebotblog.blogspot.gr_ όσα είπανε, ισχύουν
ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΉΜΙΟ δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να πείσει για την αξία του διαννοητικού έργου που (υποτίθεται πως) επιτελείται στο εσωτερικό του, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν νησίδες κοινωνικής ανέλιξης μέσα στα χαλάσματα της σύγχρονης εργασιακής πραγματικότητας. Η φοιτητική κουλτούρα, ξεδιάντροπα γυμνή πια, βρίσκει ακόμη τρόπους να αναπαράγεται πιασμένη από τα φαντάσματα του παρελθόντος: του ‘‘εγώ δεν θα γίνω εργάτης”, “εγώ θα κάνω καριέρα”, “εγώ θα βρω την άκρη μου και θα γλιτώσω απ’τα σκατά”. Έχουμε κάθε λόγο να σκοτώνουμε τις ψευδαισθήσεις που μας βαραίνουν. Γιατί, μόνο έτσι θα βρούμε τρόπους να ξεκλειδώσουμε τις συλλογικές εκείνες δυνατότητες που θα μας κρατήσουν ζωντανές από το ναυάγιο της εκπαίδευσης. Γιατί, μόνο έτσι μπορούμε να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον με αξιοπρέπεια.
SUMMER IN GREECE:
ΦΟΙΤΗΤΈΣ ΠΕΛΆΤΕΣ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΈΣ ΕΡΓΆΤΕΣ
Και κάπως έτσι, ακόμα ένα (ακαδημαϊκό) έτος φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του. Άλλες θα είναι χαρούμενες, άλλοι όχι και τόσο, κάποιοι θα σχεδιάζουν από τώρα την επόμενη χρονιά με την αλαζονική ματιά της φοιτητικής Υπόθεσης. Να μην το κουράζουμε, το φοιτητικό υποκείμενο έχει μπροστά του τρεις μήνες μεταμοντέρνου αναχωρητισμού, τρεις μήνες ξεγνοιασιάς, ανεμελιάς και ρεμαλιάς. Στην Πάρο, στη Ρόδο, στη Δονούσα, σε ένα free camping ή σε ένα κυριλέ ξενοδοχείο, με ένα 50ρικο ή με ενα 1000ρικο (ή και με παραπάνω) στην τσέπη, ο φοιτητής θα χρησιμοποιήσει αυτό το προνόμιο που του δίνει η ιδιαίτερη θέση που έχει οραματιστεί γι’ αυτόν η οικογένειά του, το κράτος- πατέρας, οι καθηγητές του, θα τοποθετήσει μια επιπλέον παρένθεση μέσα στην αγκύλη της καθημερινότητας του, θα ζήσει τον μύθο του στην ελλάδα κατα το γνωστό κιτσ σύνθημα. Αυτός είναι ο φοιτητής-πελάτης της τουριστικής βιομηχανίας. Ο φοιτητής- πελάτης (αλαζονικός και απαιτητικός) του τουρισμού δεν βαδίζει σε άδεια χωράφια. Ακόμη και όταν του είναι πλήρως αδιάφορο, η πραγματικότητα της κοινωνικής εργασίας τον ξεπερνά και του επιβάλλει να συναντηθεί με τους χειρότερους δαίμονες του: του επιβάλλει μια (ανυπόφορη γι΄ αυτόν) συνάντηση με τις νεανικές προλεταριακές φιγούρες. Ακόμη και όταν πρόκειται για σπουδαστές/τριες δημόσιων ή ιδιωτικών ΙΕΚ (μαγειρικής, τουριστικών επαγγελμάτων), αυτή η συνάντηση δεν μοιάζει καθόλου με τις συνηθισμένες σχέσεις που συγκροτούν μεταξύ τους οι φοιτητές. Αντίθετα, οι νέες/οι προλετάριες/ οι είναι αυτές και αυτοί που θα τον σερβίρουν στο beach bar, είναι αυτές και αυτοί που θα ετοιμάσουν το φαγητό του και θα τον βοηθήσουν να επιλέξει το ψάθινο καπέλο του, αυτές και αυτοί είναι που θα αναλάβουν να κατευνάσουν τα επιθετικά ένστικτα που συνοδεύουν τα πελατειακά δίκια του. Είναι η πραγματικότητα της μισθωτής εργασίας σε περίοδο έκτακτης εποχιακής ανάγκης. “H πραγματικότητα της μισθωτής εργασίας”: ο πλέον ανομολόγητος φόβος του φοιτητικού υποκειμένου. Ανάμεσα στα κατορθώματα της τουριστικής βιομηχανίας, θα πρέπει να εντάξουμε ένα ακόμη: Πίσω από απόλυτα νούμερα του ΑΕΠ (το 17% δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο), πίσω από ειδικές φορολογικές ζώνες και ισχυρά συμφέροντα εντός του κρατικού μηχανισμού, κρύβεται η πραγματικότητα της έντασης εργασίας και της εκμετάλλευσής της, κρύβεται η “εκπαίδευση” ενός κομματιού της εργατικής τάξης στο να μάθει να ζεί σαν υποτιμημένο, αποειδικευμένο μέσα στην ειδίκευσή του, έφηβο ακόμη, με μισθούς “μαθητείας” μέσα στην πρόωρη ενηλικίωσή του. Από Σεπτέμβρη, πάντως, πολλά θα ακουστούν πάλι για “πτυχία με αξία”. Ορίστε: κάποιοι νέοι δεν “ενηλικιώνονται” ποτέ.
ΤΟ ΠΑΛΙΌ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΑΚΌΜΗ ΠΕΘΆΝΕΙ/ ΤΟ ΝΈΟ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΓΕΝΝΗΘΕΊ/ ΚΑΙ ΕΝΔΙΆΜΕΣΑ ΠΑΡΑΤΗΡΟΎΝΤΑΙ/ ΜΕΛΟΔΡΑΜΑΤΙΣΜΟΊ/
1. 1982-ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
Πού είχαμε αφήσει την επικαιρότητα του φοιτητικού κινήματος; Α,ναι: τελευταίο ενσταντανέ: η ιστορική συνάντηση των εκπροσώπων του με τον κυρ-αριστείδη στις 19/03 στο γραφείο του. Εκεί ο υπουργός άφησε το κίνημα να τον πλησιάσει δειλά-δειλά και εξήγησε στους νεαρούς εαακίτες πώς μπορούν να συνδιαμορφώσουν την επαναστατική κρατική πολιτική για την παιδεία. Έκτοτε, ο χρόνος κύλησε σαν νερό. Ένα μήνα αργότερα: “Τον τροχό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης επιδιώκει να ανακαλύψει η νέα ηγεσία του υπουργείου παιδείας, ξεκινώντας από το μακρινό 1982. [...] έτσι με το νομοσχέδιο που συνέταξε καταργεί βασικές ρυθμίσεις νόμων που ψηφίστηκαν την περίοδο 2011-2014, επαναφέροντας ένα πλαίσιο λειτουργίας των ΑΕΙ παρόμοιο με εκείνον που είχε καθιερώσει ο νόμος 1268/1982 του ΠΑΣΟΚ” 1 Και, αναπόφευκτα, τέσσερις ημέρες μετά: “Μέτωπο κατά της “αντιμεταρρύθμισης” Μπαλτά στα ΑΕΙ οργανώνει η πανεπιστημιακή κοινότητα.[...] σύμφωνα με πληροφορίες της Κ, πανεπιστημιακοί όπως ο Θάνος Βερέμης, ο Νίκος Αλιβιζάτος, ο Ιωακείμ Γρυσπολάκης θα επιδιώξουν συσπείρωση δυνάμεων ώστε να αποτραπεί η ψήφιση κομβικών διατάξεων του νομοσχεδίου Μπαλτά”2 Και, στις 11/05 στην πρώτη εκδήλωση του “Παιδεία 2015”3, η Βάσω Κιντή4 ανοίγει παθιασμένα την συζήτηση: “Θα αντιμετωπίζει η Ευρώπη και ο κόσμος τις προκλήσεις του μέλλοντος και εμείς θα ασχολούμαστε με την κουρελαρία των καταλήψεων και τις ιδεολογικές εμμονές περιθωριακών τύπων;”5 Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε επί της αρχής, και όπως φαίνεται θα εκδοθεί κανονικά. Μπορεί, βέβαια, το πρωτοφανές αυτό, νέο δεξιό “εκπαιδευτικό” κίνημα να ορκιστεί πως θα τον “ακυρώσει στην πράξη”. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την ενσωμάτωση της ενσωμάτωσης- να δείξουμε κάτι που και ο τελευταίος τυφλός (θα πρέπε να) βλέπει, να σχολιάσουμε, δηλαδή, πώς αυτό το νομοσχέδιο έχει συνταχθεί από το άλλο χέρι του φοιτητικού κινήματος, δικαιώνοντάς το σε μία
κλίμακα αιτημάτων από το άσυλο μέχρι τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και τα συμβούλια ιδρύματος.6 Θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε γιατί αυτή η “ικανοποίηση” είναι άνευ οποιουδήποτε πραγματικού κόστους για το ελληνικό κράτος.7 Θα μπορούσαμε επίσης να αραδιάσουμε τα βιογραφικά των αντί-αντιμεταρρυθμιστών, αλλά ένας επιφανής ιστορικός, αναλυτής εξωτερικής πολιτικής και επίτιμο μέλος πλείστων πολιτικό-στρατιωτικών think tanks, όπως ο Βερέμης, ή ένας ξετσίπωτος φασίστας σαν τον Γρυσπολάκη, ή ένας παρ’ολίγον ΠτΔ σαν τον Αλιβιζάτο δεν χρειάζονται συστάσεις, ούτε αυτοί ούτε οι φίλοι τους.8 Άλλωστε, έχει ειπωθεί και ισχυεί: τα “εκπαιδευτικά” κινήματα της εποχής, φοιτητικά ή ακαδημαϊκά, είναι καταδικασμένα να είναι δεξιά, είτε το ξέρουν είτε όχι, είτε γουστάρουν είτε όχι. Δεν πρόκειται για στιγμιότυπα της μάχης του κακού ενάντια στο καλό και αντίστροφα. Το 1982, ο ιδρυτικός της συνδιοίκησης νόμος (και η κρατική πολιτική που τον αφορούσε) ανέλαβε να οργανώσει την μαζική πολιτική διαμεσολάβηση μίας σπουδάζουας νεολαίας με άγνωστες και, συχνά, ύποπτες διαθέσεις, να ανα-κατασκευάσει τις γλώσσες της, να προβλέψει τις αντιδράσείς της και να τους βρει μία καθ’όλα πειστική και άμεμπτη για την αριστερά λύση: τον συνδικαλισμό. Παράλληλα, το μαζικό πανεπιστήμιο (ήδη τότε καπιταλιστικά καθυστερημένο) στελεχώθηκε από την αριστερή διαννόηση, μικρότερου και μεγαλύτερου βεληνεκούς. Αυτή η ηγεμονική θέση της αριστεράς, εν ευρεία έννοια, στις βαλβίδες προσόδου και τις ιδεολογικές βρύσες του ελληνικού πανεπιστημίου έχει αρχίσει να βάλλεται και να καταρρέει εδώ και αρκετά χρόνια, προοδευτικά αντικαθιστώμενη από μια πιο αποφασιστική δεξιά, από τύπισσες σαν την Κιντή. Συνεπώς, το σκηνικό της “αντιμεταρρύθμισης” δεν αποκαλύπτει παρά μία μόνο στιγμή σύγκρουσης δύο τάσεων των υψηλόβαθμων δημοσίων υπαλλήλων και λειτουργών, που την κρίσιμη στιγμή των αποφάσεων για την καριέρα τους, επέλεξαν να προσδεθούν στους μηχανισμούς του ελληνικού κράτους
που αφορούν την εκπαίδευση. Αυτό που τους χωρίζει είναι ακριβώς αυτό που τους ενώνει: η πρόσοδος, το υλικό συμφέρον, ο αριθμός των γραφείων, το πλεονέκτημα της χάραξης κατευθύνσεων. Κατά τα άλλα, ξέρετε, η σκληρή πραγματικότητα της ακαδημαϊκής κοινότητας απαιτεί σ’αυτούς τους περιέργους καιρούς ενότητα και ομοψυχία. Δε φταίει ο Μπαλτάς, ούτε ο Αλτουσέρ, oύτε ο Ντεριντά. Φταίει που -τι να κάνουμε- ο χρόνος πίσω δεν γυρνά, που οι κοινωνικές σχέσεις εντός της ακαδημίας καμία σχέση δεν έχουν με το 1982, που η χρεωκοπία του εκπαιδευτικού συστήματος, γνωσιολογική, πολιτική, ιδεολογική, ψυχοσυναισθηματική είναι τέτοιας έντασης, έκτασης και ιστορικού βάθους που δεν μπορεί να αναστραφεί με εργαλεία των αρχών της δεκαετίας του ’70. Και σ’αυτήν την κατάσταση αποσύνθεσης, όσο μαίνονται οι μελοδραματισμοί, το “παιδεία 2015” έχει τον λαό των ιδρυμάτων με το μέρος του. 1. Καθημερινή, 17/04, Το Νομοσχέδιο που ανατρέπει τα πάντα στην παιδεία. Ας μας επιτραπεί ένα κουτσομπολιό: στην επιτροπή σύνταξης του ν. 1268 συμμετείχε ο Γ. Πανούσης. Ή είσαι κράτος ή δεν είσαι! 2. Καθημερινή, 23/04, Ευρύ μέτωπο κατά αλλαγών Μπαλτά, από τον ίδιο. 3. Μετονομασία του “όχι Μπαλτά στην παιδεία”, δες στο gracademics.blogspot.gr 4.Eμμονή με τα κουρέλια φαίνεται να έχει και η Βάσω. Η καθηγήτρια του ΜΙΘΕ, άλλοτε διδακτορική του ίδιου του Μπαλτά, δήλωνε το 2011 πως “δεν απεργεί για τα κουρέλια του κράτους”. 5.Καθημερινή, 12/05, Δυναμικό όχι σε Grexit στην παιδεία. Ως προς τον τίτλο, η σημειολογία της εθνικής κρίσης σε νέα εδάφη. 6.Για τις άπιστες προτείνουμε σύγκριση του νομοσχεδίου με προκηρύξεις των ΕΑΑΚ. Και τα δύο, έυκολα, στο google. 7. Καμία αριστερή ρύθμιση για τις spin-off εταιρίες των ΑΕΙ ή τη σχέση τους με ινστιτούτα και επιτροπές, η οποία μάλλον ενισχύεται. 8. Στην εκδήλωση του “κινήματος” εμφανίστηκαν μεγάλα ονόματα της ακροδεξιάς, από την μπακογιάννη μέχρι τον δένδια, τον λοβέρδο, τον κεδίκογλου.
ΤΟ ΠΑΛΙΌ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΑΚΌΜΗ ΠΕΘΆΝΕΙ/ ΤΟ ΝΈΟ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΓΕΝΝΗΘΕΊ/ ΚΑΙ ΕΝΔΙΆΜΕΣΑ ΠΑΡΑΤΗΡΟΎΝΤΑΙ/ ΜΕΛΟΔΡΑΜΑΤΙΣΜΟΊ.
2. ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΣ ΣΤΗ ΜΑΣΣΑΛΙΑΣ
ΚΑΙ ΤΡΙΦΥΛΛΙΑ ΣΤΗ ΣΙΝΑ, ΟΜΟΡΦΑΙΝΕΙΣ ΒΑΔΙΣΜΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Κάπως έτσι ξεκινούσαν οι προεκλογικές υποσχέσεις των ανεξάρτητων φοιτητών νομικής οι οποίοι κατέβηκαν φέτος για πρώτη φορά στις εκλογές και βγήκαν δεύτερη δύναμη. Για του χρόνου προτείνουμε νεροτσουλήθρες στη Σόλωνος.
PAUSE AND REWIND.
2011: παρθενική εμφάνιση των ανεξάρτητων με κάλεσμα στο facebook για «Ανοιχτές σχολές», 2012: απολυμένες καθαρίστριες και εθελόντικο καθάρισμα από ανεξάρτητους, 2012: παρεμβάσεις στις γενικές συνελεύσεις της νομικής για τον πεζόδρομο της Μασσαλίας και τους τοξικοεξαρτημένους και τους υπερπαράνομους μετανάστες μικροπωλητές, 2013: «δεν με πειράζει να έχει security και να δείχνω πάσο πριν μπω στη σχολή». Και το πιο πρόσφατο: η γενική συνέλευση που κάλεσαν στους Ηλεκτρολόγους (ΕΜΠ) με αίτημα να σταματήσουν να κολλιούνται αφίσες και να βάφονται συνθήματα και graffiti στους τοίχους. Το έχουμε ξαναπεί: οι ανεξάρτητοι φοιτητές είναι απλοί φοιτητές-είναι απλοί, έλληνες, καννίβαλοι φοιτητές. Το πρόταγμα “ο φοιτητής και τα δίκια του” είναι η σημαία του συντηρητικού βόθρου των ιδρυμάτων, που αναστηλώθηκε μέσα από τα αιτήματα για “πτυχία με αξία”- είμαστε όλες συνάδελφοι, έτσι δεν είναι; Η ενιαία ταυτότητα του φοιτητή, που χτιζόταν τόσα χρόνια, κεφαλαιοποιήθηκε τώρα κάτω από το brand «ανεξάρτητοι». Και είναι ό,τι ακριβώς χρειαζόταν το πανεπιστήμιο - για πολλούς λόγους. Καθώς οι φοιτητές δεν ψήφιζαν στη σύγκλητο τα τελευταία 4 χρόνια, οι καθηγητές έπρεπε να ψαχτούν περισσότερο προκειμένου να κρατήσουν τις θέσεις τους. Δεν αρκεί να περάσουν κάποιους φοιτητές σε ένα μάθημα για να εξασφαλίσουν την υποστήριξή τους. Από την άλλη, μεγάλα μαγαζιά σαν την ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ, που αντάλλαζαν εξυπηρετήσεις με προσόδους, κοντεύουν να μείνουν χωρίς δουλειά. Τραπεζάκια ταξιδιωτικών γραφείων κανονίζουν τις εκδρομές για την μύκονο και τον βόλο, οι σημειώσεις αναρτώνται στο facebook και την ενημέρωση των φοιτητών όλο και κάποιος θα βρεθεί να την κάνει.
Όπως για παράδειγμα ο Αριστείδης Χατζής, διάσημος για την ανάρτηση πληροφοριών σχετικά με το πόσο θα κρατήσει η περσινή απεργία των διοικητικών του ΕΚΠΑ στο προσωπικό του σάιτ. Ο κ. Χατζής είναι αναπληρωτής καθηγητής στο ΜΙΘΕ και διδάσκει "Δίκαιο & Οικονομικά" στη Νομική, στην ΑΣΟΕΕ και στην Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών. Ο αγαπητός κ. Χατζής έχει γύρω του έναν κύκλο φοιτητών από το ΜΙΘΕ και τη Νομική που προωθεί μέσω του Ερευνητικού Ομίλου «John Stuart Mill» (που έχει φτιάξει ο ίδιος)- οργανώνουν όλοι μαζί συνέδρια, εκδηλώσεις κλπ. Οι φοιτητές αυτοί πέραν του να συντονίζουν ομιλίες του καθηγητή τους, είναι τα ιδρυτικά μέλη της Ανεξάρτητης Φοιτητικής Κίνησης της Νομικής. Ωραία μέχρι εδώ. Λοιπόν, οι καθηγητές, όπως και ο Χατζής, μιας και οι καιροί είναι δύσκολοι και ο φοιτητικός συνδικαλισμός είναι με το ένα πόδι στον τάφο, προκειμένου να συνεχίσουν να κάνουν μπίζνες μέσα στο πανεπιστήμιο πρέπει να έχουν και κάμποσους φοιτητές να ασχολούνται από εδώ κι απο ‘κεί, να φαίνεται βρε αδερφέ ότι βγαίνει δουλίτσα. «Είναι πολλά τα ερευνητικά Άρη». Και τι σχέση έχουν τα ερευνητικά με τον Χατζή; Ο αγαπητός κύριος Αριστείδης είναι επίσης μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) και από τον Μάρτιο του 2014 μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας (ΕΣΕΤ) με τριετή θητεία. Πολλές οι γνωμοδοτήσεις, πολλές οι εποπτικές δραστηριότητες, πολλά και τα λεφτά που διαχειρίζονται τέτοιοι “οργανισμοί”- κάπου θα χρησιμεύσουν οι πιστοί ανεξάρτητοι ακόλουθοι του Χατζή, δε νομίζετε; Το παλιό πεθαίνει, το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί και ενδιάμεσα παρατηρούνται μελοδραματισμοί: το δίκτυο σχέσεων που περιγράψαμε παραπάνω είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα ενός νέου μοντέλου σχέσεων εντός του πανεπιστημιακού περιβάλλοντος, όπου οι παραδοσιακές πολιτικές πρόσοδοι παρακάμπτονται, και οι μηχανισμοί εμφανίζονται και δρούν ακριβώς σαν τέτοιοι. Το πανεπιστήμιο των κομμάτων σας χαιρετά- καλώς ήρθατε στο πανεπιστήμιο των “κυκλωμάτων”.
06. 30/04: Μικροφωνική μαζί με το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Νομικής: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: “Ο θάνατος των χιλιάδων μεταναστών/μεταναστριών εργατών στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της ευρώπης είναι πόλεμος - είναι η πολιτική διαχείριση του πολυεθνικού προλεταριάτου με άλλα μέσα. Είμαστε όλοι και όλες μετανάστες, όχι επειδή είναι τζάμπα να το λέμε, όχι επειδή μας κυρίευσε το σοκ της εποχής. Είμαστε όλοι και όλες μετανάστες, επειδή μέσα σ’αυτήν την κόλαση ξεφτίλας και βαρβαρότητας, μόνο έτσι γίνεται.”
20/05: Μικροφωνική στην κεντρική πλατεία της Πολυτεχνειούπολης: Οι καθόλου τυχαίοι θάνατοι χιλιάδων μεταναστών/Τεχνολογίες συνόρων με φόντο το ΕΜΠ: “Ένα “κίνημα” στο πανεπιστήμιο, το οποίο δεν θα έχει λόγους να ασχοληθεί με τα περιεχόμενα, τις κατευθύνσεις, τους όρους και τους τρόπους της γνώσης που παράγουν τα ιδρύματα, είναι καταδικασμένο να κουβαλάει ένα πτώμα στο στόμα του. Το δηλώνουμε λοιπόν εξ αρχής και με κάθε ειλικρίνεια: Δεν θα σχεδιάσουμε τα σύνορα τους και δεν θα ασχοληθούμε με τα λογισμικά τους, δεν θα επιχειρηματολογήσουμε για τα συμφέροντα τους και δεν θα μελετήσουμε τα περιβάλλοντά τους.” 27/05: Εκδήλωση/Συζήτηση από το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου: “Το Πολυτεχνείο (και όχι μόνο) δίνει τα φώτα του χτίζοντας την Ελλάδα-φρούριο και αναπτύσσει τεχνολογίες που αποτελούν την αιχμή των σύγχρονων πολέμων. Είναι σίγουρο, ότι όλα αυτά αποτελούν μια μικρή σταγόνα στον ωκεανό των ερευνητικών προγραμμάτων που εκπονούν τα πανεπιστήμια για το στρατoαστυνομικό σύμπλεγμα. Είναι σίγουρο επίσης, πως εμείς θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με τις βρωμοδουλειές που συμβαίνουν στο χώρο που κινούμαστε και δρούμε πολιτικά, θα συνεχίσουμε να εναντιωνόμαστε (και) σε αυτές και να ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΜΑΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΜΑΣ”
ο πόλεμος τους είναι παντού-ο εχθρός μας είναι εδώ χαρτιά στους μετανάστες-κλωτσιές στ’αφεντικό!