εφημερίδα των ενεργών πολιτών της καλής μεριάς
ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 ΤΕΥΧΟΣ 47
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ
Το κίνημα της καυτής πατάτας ... γιατί η αλαζονική και άμορφη παρουσία του Ούλμπριχτ, το άδειο και αποφασιστικό του βλέμμα, που αποκλείει εκ των προτέρων κάθε αντίρρηση, θα υπενθύμιζε κατά τρόπο απολύτως αποτελεσματικό το δρόμο που απόμενε να διανυθεί μα ποιοι θα τον διανύανε, ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα μπορούσανε ποτέ να ωριμάσουν μέσα στη γραφειοκρατική μας κοινωνία, δεδομένου ότι ένας από τους αντικειμενικούς της σκοπούς είναι η εξάλειψη ίσα ίσα των κοινωνικών δυνάμεων, η εξάλειψη κάθε δύναμης που θα μπορούσε να προβάλει κάποια άρνηση, να θέσει υπό κατηγορίαν, κάθε δύναμη δημιουργικής αταξίας; Μέσα σ’ αυτή την κοινωνία που μόνοι μας, εμείς οι ίδιοι έχουμε παραγάγει, μέσα στην κατασκότεινη κρυψίνοια των αντικειμενικών δικαιώσεων και που κανένας άλλος έξω από μας δεν μπορεί καν να διανοηθεί να μεταμορφώσει;... (Χόρχε Σεμπρούν Ο δεύτερος θάνατος του Ραμόν Μερκαντέρ)
σματος συνέπεσε με την καταιγιστική προβολή του κινήματος της πατάτας από τα μέσα ενημέρωσης. Γιατί δεν μπορεί κανείς - παρά μόνον εάν διαβάζει για να περνάει την ώρα του- να μην οδηγηθεί στην αναλογική προσέγγιση του φαινομένου, στις παραμέτρους που το συνθέτουν και μοιραία να τοποθετήσει τους πρωταγωνιστές του υπό το πνεύμα των χαρακτήρων του αποσπάσματος. Καθώς η τρέχουσα κατάσταση προκαλεί τις Στο ανταλλακτικό παζάρι αλληλεγγύης απέκτη- αντικειμενικές μας δικαιώσεις υπάρχει άραγε σα το παραπάνω βιβλίο - έκδοση του 1983 πολυ- πιθανότητα εμφάνισης δυνάμεων δημιουργικής τονική και χάρηκα που η ανάγνωση του αποσπά- αταξίας; Και αν αυτές οι δυνάμεις εμφανιστούν,
ποιο τμήμα τους είναι αυτό που θα αναδυθεί στην επιφάνεια ώστε να προσφέρει ελπίδα και διέξοδο για κάποια αληθινή μεταμόρφωση; Οι διαδοχικές πράξεις του θεάματος της πατάτας μου έδωσαν αφετηρίες για απαντήσεις στα προηγούμενα ερωτήματα: Στην Πιερία μία ομάδα πολιτών, διέγνωσε συλλογικά μία ανάγκη, επινόησε τον τρόπο ικανοποίησής, ανακάλυψε την ομάδα που θα εξυπηρετούσε την επίλυση του προβλήματος, έφερε σε επικοινωνία τις δύο ομάδες στη βάση του κοινού συμφέροντος και τέλος ολοκλήρωσε τη διαδικασία με τη χρήση νέων τεχνολογιών και με γνώμονα την ευαισθησία των εμπλεκομένων, την αξιοπρέπεια, τη συνέπεια, και το σεβασμό όλων των μερών (κρατήστε αυτά και αναρωτηθείτε εάν εμφανίζονται σε οποιαδήποτε άλλη πράξη του έργου). Στη συνέχεια ήρθαν τα μέσα ενημέρωσης. Από τα παραπάνω κράτησαν μόνο τη φθηνή τιμή. Χρύσα Πανταζή συνέχεια σελ.6
«Είμαστε έφηβοι φυλακισμένοι σε γέρικα κορμιά..» ΑC/DC. Κορμιά που αρχίζουν να κυρτώνουν, ώμοι που λυγίζουν από το βάρος ανεκπλήρωτων επιθυμιών, από το φορτίο λανθασμένων επιλογών... Η ψυχή όμως ίδια..ακόμη, θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί.... ακόμη κρύβει μέσα της ένα μικρό παιδί, που αρνείται να μεγαλώσει να νοσταλγεί και θέλει πάλι να μεθύσει από εκείνη την ανεμελιά, την αφοπλιστική μαγκιά που μόνο η νιότη τροφοδοτεί...εκείνο το γέλιο, γάργαρο νεράκι, την αδρεναλίνη να εκρήγνυται από εφηβικές ενδορφίνες...τότε που το πάθος και το ένστικτο διαταράσσονταν αρμονικά, η λογική φάνταζε τιμωρία, ο αυθορμητισμός προλάμβανε τη σκέψη και το αύριο έμοιαζε τόσο μακρινό.... Έτσι είναι...«το ταξίδι της ζωής στα περασμένα, το επιχειρεί πάντα η ψυχή, όταν τα τωρινά την πνίγουν..» λέει ο Παπαδιαμάντης... και εγώ ακόμη αναρωτιέμαι...
Ποια είναι επιτέλους η μυστική συνταγή της Που βρίσκει το κουράγιο ο φίλος μου ο Νίκος, ευτυχίας;;;; να με σκουντάει, λέγοντας μου πως <«ΜΟΝΟ Που είναι ο «από μηχανής θεός» σου; σε ποιά- όταν ορτσάρεις στον καιρό καλαποδίζεις;»!!!! ααρχαία τραγωδία ξέμεινε και εσύ ακόμη περιμένεις να σου βρει μια λύση;;; Ροδή Ζαχαριάδου Γιατί πρέπει να πιάσεις πάτο για να ξανασηκωθείς;;; Πως να θυμηθείς τα όνειρα που έκανες, κάποια τελείως εξωπραγματικά μόνο και μόνο για να σε κάνουν να απογειωθείς; Γιατί πρέπει να κάνεις πάλι εσύ το πρώτο βήμα, ακόμη και για να συμφιλιωθείς με τον ίδιο σου τον εαυτό; Γιατί πρέπει να ακυρώσεις τη διαφορετικότητα σου, για να εξομοιωθείς με τους «άλλους»; Πόσο ακόμη θα κλάψεις για να εξαγνιστείς από τα λάθη σου και επιτέλους να εξιλεωθείς; Γιατί το δικό σου αίμα και δάκρυ να γίνουν σπονδές σε βωμούς «δήθεν» φιλίας; Πως ψηνόμαστε, πως οι παλιές πληγές κλείνουν, ενώ οι δικές σου ακόμη αιμορραγούν; Γιατί η αλήθεια να είναι τόσο δυσβάσταχτη και ψάχνεις ένα ψέμα να σε νανουρίσει; Πως να ξαναμάθεις, πάλι, από την αρχή να ελπίζεις, ειδικά όταν έχεις πια πειστεί πως η «ελπίδα» ήταν το τελευταίο «κακό» που έμεινε στο κουτί της Πανδώρας; Και ούτε που αντέχεις πια να ακούς «κλισέ» για θετικές σκέψεις και...ποτήρια μισογεμάτα!!! Μήπως η θλίψη δηλητηρίασε το είναι σου και ξέχασες να φτιάχνεις αντίδοτα;
2η Σελίδα.– Αρ.Φύλου 47—ΜΑΡΤΙΟΣ 2012
ΕΔΩ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ
Λέξεις
"Κάποτε ήτανε ένας κάμπος εύφορος, ό,τι σπόρο έριχνες φύτρωνε μια λέξη. Λέξεις έννοιες όπως "ψωμί", "δουλειά", "ελευθερία", λέξεις όμορφες όπως "έρωτας", "αρμονία", "δικαιοσύνη", ανθισμένες πάνω στο αφράτο αυτό χώμα. Ακόμα και η "διαφωνία", "ο "αντίλογος", ο "θυμός" που ήταν οι τσουκνίδες και τα αγριόχορτα του κάμπου, έδιναν στο "διάλογο" λέξη, άλλη αξία! Οι λέξεις πολλές, δείγματα βάζουμε για να κατανοήσουμε τι ακριβώς παρέσυρε "το οργιώδες νερό" απ' την καταιγίδα που υπερχείλισε το ποτάμι, μπήκε στον κάμπο των λέξεων και έσβησε το νόημα τους. Μια καταιγίδα που ξεκίνησε εδώ κι ένα χρόνο που ακόμη και σήμερα συνεχίζει να πέφτει με αυ-
Διμηνιαία εφημερίδα γνώμης και προτάσεων για τα προβλήματα της Καλαμαριάς και τον πολιτισμό Διευθύνεται από συντακτική επιτροπή Υπεύθυνος κατά το νόμο : Ελένη Παπαθεοδοσίου Εκδότης – Ιδιοκτησία :ΔΙΕΞΟΔΟΣ Τηλ : 6947705491 Αποστολή κειμένων-επικοινωνία, στην ηλεκτρονική διεύθυνση : site: www.diexodos2000.gr mail: el_papateo@yahoo.com Συνεργάστηκαν και βοήθησαν στην έκδοση : Ζαχαριάδου Ροδή, Κορομπίλη Στέλλα, Κωνσταντινίδου Μυρσίνη, Μπαλτίδου Μαρίνα, Παλιάν Κωνσταντίνος, Πανταζή Χρύσα, Παπαδόπουλος Κώστας, Παπαθεοδοσίου Ελένη, Ραπτόπουλος Κώστας, Τραντίδης Αλέκος Τσιραμπίδου Όλγα. Τα κείμενα εκφράζουν τις απόψεις αυτών που τα υπογράφουν.
ξανόμενους ρυθμούς μόνο που τώρα ρίχνει και "καρέκλες". Βέβαια τα σύννεφα τα βλέπαμε χρόνια πριν, αλλά ο ήλιος που έβγαινε κάπου-κάπου απ' ανάμεσα, μας έκανε να πιστεύουμε πως θα βγει κυρίαρχος στο στερέωμα και θα στεγνώσει τις λάσπες του κάμπου! Οι λάσπες όχι μόνο δεν στέγνωσαν αλλά έγιναν βούρκος στον πάτο μιας λίμνης που δημιουργήθηκε απ' το υπερχειλίζον νερό, βρώμικη και στάσιμη. Για να ελευθερωθεί όλη αυτή η υγρή μάζα, χρειάζεται να σκάψουμε τα βουνά που την πλαισιώνουν, πράγμα που ακόμα και η φαντασία δυσκολεύεται να δώσει εικόνα. Ίσως μια εικόνα ξεπηδάει από μόνη της, κι αυτό γιατί έρχεται απ' το παρελθόν, τότε που χιλιάδες είλωτες κουβαλούσαν πέτρες για το χτίσιμο των πυραμίδων και κάποιοι πολύ λιγότεροι τον αριθμό φύλακες, τους μαστίγωναν όταν δεν άντεχαν ή κουράζονταν. Κάποιοι από αυτούς πέθαιναν, κάποιοι συνέχιζαν μέχρι να πεθάνουν! Ο κάμπος της λίμνης βούρκος πλέον, οι λέξεις χαμένες στον πάτο της. Όποιος κάνει βουτιά να τις ανασύρει, βγαίνει στην επιφάνεια έντρομος για οξυγόνο και φώς για να ξαναβουτήξει πάλι και πάλι...μέχρι πότε; Μέχρι το τότε του πότε; Μήπως αντί να περιμένουμε, να μεταμφιεστούμε "αισιοδοξία", να προσποιηθούμε διάθεση και να βγούμε στις αναστάσιμες μέρες που έρχονται; Ίσως έτσι καταφέρουμε να τραγουδήσουμε στίχους γραμμένους με λέξεις έννοιες... ....μετρώ τους κτύπους, το αίμα μετρώ πίσω απ' τον τοίχο πάλι θα ‘μαστε παρέα τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ που πάει να πει σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή βαστάω γερά βαστάω καλά! Όλγα Τσιραμπίδου
Φροντιστήριο ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ Βιντεοκλάμπ MOVIELAND Βιντεοκλάμπ SEVEN REMEZZO CAFE DE FLEUR Βιβλιοκίνηση ΠΟΡΦΥΡΑ Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ Καφενείο ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ Ουζερί ΤΣΑΜΟΥΡΙΑ Καφέ ΚΑΛΗΜΕΡΑ Καφέ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ περίπτερο ΣΟΦΙΑ Πολιτιστικό κέντρο-ΚΕΠ ΚΕΠ FLOCAFE Ανθοπωλείο ΝΤΙΑ Goody's Καφέ «ΤΟ ΠΡΩΤΟ» Παλαιό Δημαρχείο Tradcory φωτοτυπείο Oteshop Σε όλα τα ΚΑΠΗ Καλαμαριάς Κομμωτήριο CUTS
Πεζόδρομος Αδ. Κοραή 9 Μεταμορφώσεως Ν.Πλαστήρα Πεζόδρομος Πεζόδρομος Πόντου Μεταμορφώσεως Αργοναυτών Πόντου Μ.Χρυσάνθου Μεταμορφώσεως Αργυρουπόλεως Πλατεία ΣΚΡΑ Πόντου Ν.Πλαστήρα 25 Τραπεζούντος 7 N.Πλαστήρα 61 Γ.Αργυρόπουλου 1 Μεταμορφώσεως Σουμέλα 8 Πεζόδρομος Ταξιαρχών
Καφέ Sundays Θεσσαλονίκη
Πάρκο Πασσαλίδη
Καφέ - μπαρ ΗΜΑΡ Καφέ-μπαρ ΕΔΕΜ Καφέ ΓΑΖΙΑ Καφέ Αριστοτέλους Καφέ ÉMIGRÉ
Αριστοτέλους Καλαποθάκη Κ.Ντηλ Ερμού– Αριστοτέλους Αλ.Σβώλου
σημεία διανομής
Τρέχουν οι λέξεις χάνονται, τις πήρε το ποτάμι" αν ήταν ρητό κάπως έτσι θα το λέγαμε, όμως είναι πραγματικότητα των ημερών μας και το χειρότερο δεν ξέρουμε τι κατεύθυνση έχει! Που ήταν οι λέξεις; πώς μπήκε το ποτάμι; σαν ερωτήσεις ν' αρχίσει παραμύθι ακούγονται κι ίσως οι απαντήσεις να’ ναι κι αυτές παραμυθιού συνέχεια!
Αύριο Αύριο ο καιρός θα είναι καλός. Το είπε η τηλεόραση. Αύριο θα σταματήσει η απεργία των γιατρών. Το είπε η τηλεόραση. Αύριο θα ψάξω πάλι για δουλειά… Τι είπε γι΄ αυτό η τηλεόραση;
Κρίση. Κρίση; Α, ναι. κρίση…
* Γιατί ο καναπές είναι πολύ μαλακός. * Γιατί κανένας χορτάτος, δεν μπορεί να καταλάβει τον νηστικό. * Γιατί ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος * Γιατί τον Γόρδιο Δεσμό, τον κόβουμε όταν δεν μπορούμε να τον λύσουμε. Μαρίνα Μπαλτίδου
3η Σελίδα.– Αρ. Φύλου 47—ΜΑΡΤΙΟΣ 2012
Το Ψηφιακό Χάσμα Η εποχή της ηλεκτρονικής πληροφόρησης δημιούργησε μια νέα οικονομική δραστηριότητα με προϊόν της την πληροφορία, η οποία απόκτησε εμπορική τιμή. Τα ηλεκτρονικά περιοδικά και οι βάσεις δεδομένων ανήκουν σε κερδοσκοπικές ετ-αιρείες και γι’ αυτό η πρόσβαση σε αυτές τις ει-δικές πηγές είναι εμπορική πράξη. Καθώς η επεξεργασία της πληροφορίας απλώνεται μέσα στην οικονομία, η επίδραση των κερδοσκοπικών επιχειρήσεων που σχετίζονται μ’ αυτήν διευρύνεται κοινωνικά και πολιτικά. Θέματα που αφορούν την παραγωγή, οργάνωση, αποθήκευση και διάδοση της πληροφορίας αποφασίζονται όλο και περισσότερο από τον ιδιωτικό τομέα και η οργάνωση των τεκμηρίων και της γνώσης στην κοινωνία είναι παράγοντες που διαμορφώνονται και διαμορφώνουν την κοινωνική και ιδεολογική της οργάνωση. Η κοινωνία πληροφορείται και διαμορφώνει την ιδεολογία της επηρεασμένη από την ιδεολογία των επιχειρηματιών. Άρα οι πολιτικές και κοινωνικοοικονομικές συνθήκες μιας κοινωνίας καθορίζουν κατά πόσο και σε ποιους είναι προσβάσιμη η πληροφορία και η γνώση της τεχνολογίας της επικοινωνίας έχει ήδη γίνει ένα ακόμη εργαλείο για κοινωνικό και οικονομικό αποκλεισμό ομάδων που δεν είχαν τη δυνατότητα πρόσβασης στη γνώση που διαδίδουν, ενώ η ανάπτυξη της σύγχρονης τεχνολογίας δημιουργεί νέα κοινωνικά προβλήματα, δηλαδή δημιουργεί ψηφιακό χάσμα. Το «ψηφιακό χάσμα» περιγράφει τη διάκριση ανάμεσα σε ανθρώπους που επωφελούνται ουσιαστικά από τη σύγχρονη τεχνολογία των επικοινωνιών και σε αυτούς που δεν έχουν πρόσβαση στην ηλεκτρονική πληροφόρηση, όπως π.χ. στο Διαδίκτυο. Ο όρος επίσης περιγράφει τη διάκριση ανάμεσα σε αυτούς που έχουν τις δεξιότητες, τη γνώση και τις ικανότητες να χρησιμοποιήσουν τις σύγχρονες τεχνολογίες και αυτούς που δεν έχουν. Η ψηφιακή διάκριση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε αυτούς που ζουν στις αγροτικές περιοχές και σε αυτούς που ζουν στις πόλεις, ανάμεσα στους μορφωμένους και μη, ανάμεσα στις κοινωνικές και οικονομικές τάξεις των ανθρώπων, αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα ανάμεσα στις περισσότερο και λιγότερο αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες.
Η κτίση της νέας τεχνολογίας των επικοινωνιών και της πληροφόρησης είναι ακριβή και η γνώση της σύνθετη και για αυτό δεν είναι κοινωνικά ουδέτερη. Ως σχετικά φτηνή πηγή πληροφοριών εμφανίζεται το Διαδίκτυο, το οποίο απαιτεί ειδική εκπαίδευση για ανάκτηση πληροφοριών. Στις σημερινές κοινωνίες εμφανίζονται ομάδες με διαφορετικά επίπεδα δεξιοτήτων και διαφορετικές δυνατότητες πρόσβασης στην πληροφορία δηλαδή, αυτοί που έχουν ικανότητα πρόσβασης στην πληροφόρηση και αυτοί που δε μπορούν, είτε γιατί δεν έχουν τα μέσα, είτε γιατί δεν εκπαιδεύτηκαν να χειρίζονται τις ηλεκτρονικές. πληροφοριακές πηγές. Για τους εκπαιδευμένους χρήστες η χρήση των ιστοσελίδων και των μηχανών α-ναζήτησης, γίνονται ευκολότερα κάθε χρόνο επιτρέποντας τους να ωφελούνται συνέχεια όλο και περισσότερο σε αντίθεση με τους μη εκπαιδευμένους που είναι στο έλεος των αποφάσεων άλλων ανθρώπων. Παρατηρείται δηλαδή ένας νέου τύπου κοινωνικός διαχωρισμός μέσα στις ίδιες τις κοινωνίες, ο οποίος παραπέμπει σε μια νέου τύπου ταξική διαστρωμάτωση, η οποία προέρχεται από τις διαφορετικές οικονομικές και μορφωτικές δυνατότητες των χρηστών. Διαφορετικές δυνατότητες πρόσβασης υπάρχουν και ανάμεσα στις κοινωνίες μια και οι αναπτυγμένες κοινωνίες εξαρτώνται όλο και περισσότερο από την ηλεκτρονική πληροφόρηση ενώ οι αναπτυσσόμενες κοινωνίες ακολουθούν με άλλο ρυθμό στην ίδια κατεύθυνση. Η διαφορά του ρυθμού ανάπτυξης των χωρών αποτυπώνεται και στο ρυθμό ανάπτυξης της χρήσης των νέων τεχνολογιών επικοινωνίας και πληροφόρησης. Στέλλα Κορομπίλη
Οδός Δημοκρατίας πικά δίκτυα ανταλλαγών χωρίς χρήματα, με σχέσεις ανθρώπων που επικοινωνούν, συνεργάζονται, εμπιστεύονται και στηρίζουν ο ένας τον άλλον. Καρτέλ, μεσάζοντες αποδυναμώνονται όταν παραγωγοί αγρότες και καταναλωτές ενώνουν τις δυνάμεις τους δημιουργώντας δίκτυα επικοινωνίας, αγορές απευθείας διάθεσης προϊόντων. Δεν υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, μόνο κοινά. Η συνύπαρξη, η επιβίωση, η ευημερία που στηρίζονται στην αξιοπρέπεια, στη δικαιοσύνη, στην αλληλεγγύη. Ελληνικό Κράτος- Ελληνική Κοινωνία. Παράλληλοι δρόμοι αντίθετων κατευθύνσεων. Στην Ξέπνοο σάλπισμα εκλογικής μάχης κάτω από ξεθωριασμένες σημαίες, στα χέρια ερπόντων αρχηγίσκων. « Η σημασία των λαών μετράει όμως απ' το πόση ευγένεια παράγουν, ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός». Και αυτή η «ψυχή που αξιώθηκε κινήματα που έφτασαν ως τις κοινότητες»* ξαναβρίσκει το δρόμο της Δημοκρατίας. Η ελληνική κοινωνία ψύχραιμα, συγκροτημένα, αποφασιστικά οργανώνεται. Αφήνει πίσω της το κακοφορμισμένο πολιτικό σύμπλεγμα που αποφάσιζε και έπραττε ερήμην της και αυτόοργανώνεται ερήμην του. Κινήματα που δημιουργούνται σε κάθε γωνιά της χώρας αμφισβητούν, διαβρώνουν, παρακάμπτουν ό,τι νοσηρό εξέθρεψε το πολιτικό σύστημα. Στην κυριαρχία του χρήματος- εμπορεύματος και την παρασιτική ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού συστήματος απαντούν τα δεκάδες το-
ανυπαρξία θεσμών- έδαφος γόνιμο της ασυδοσίας και της εκμετάλλευσης- απαντούν τα κινήματα, οι δομές, οι θεσμοί που γεννιούνται μέσα από συλλογικές διεργασίες. Στα αδιέξοδα ενός πολιτικού συστήματος που αναγορεύει και αποκαθηλώνει κατά το δοκούν ηγέτες- σωτήρες, η ελληνική κοινωνία οργανώνεται, διαμορφώνει, επιβάλλει τη δική της συλλογική βούληση. Η πορεία ξεκίνησε. Δεν είναι συμπτωματική, δεν είναι αναστρέψιμη, δεν χειραγωγείται και στο διάβα της δυναμώνει. Ελένη Παπαθεοδοσίου *Οδυσσέας Ελύτης
4η Σελίδα.– Αρ.Φύλου 47—ΜΑΡΤΙΟΣ 2012
Που
Που πήγαν όλα Θεέ μου; Πες μου που πήγαν που; Πες μου στ΄ αλήθεια Θεέ μου Πες σε παρακαλώ Πού πήγε το κορμί της Το λυγερό, το τρυφερό, Τα καφετιά τα μάτια, Το πρόσωπο το λαμπερό, Το κρουσταλλένιο γέλιο, Το όμορφο το δροσερό, Πού πήγε το κορίτσι Με το αστραφτερό μυαλό, Τα όνειρα και τις ελπίδες, Για ένα κόσμο πιο καλό; Γιατί σιωπάς Θεέ μου, Πες σε παρακαλώ. Πες μου να καταλάβω να παρηγορηθώ. Να ακουμπήσω επάνω σου Μήπως και λυτρωθώ Γιατί σιωπάς Θεέ μου; Πες μου που πήγε, που; Γιατί το δώρο της ζωής Που λέω πως είναι δικό σου Δεν γίνεται να μας το παίρνεις Με τρόπο τόσο τραγικό! Μυρσίνη Κωνσταντινίδου
Η Πόρτα Το σπίτι του πατέρα μου το κράτησα όπως ήταν… Όλα στις θέσεις τους… όπως λειτουργούσαν Τώρα εγώ είμαι ο αφέντης μέσα σ΄ αυτό Τώρα που εκείνα τα χρόνια πέρασαν Τώρα που ζούμε το τώρα… Τώρα επιβάλλεται η αλλαγή Λοιπόν. Τίποτα δεν θ΄ αλλάξω μέσα. Όλα θα μείνουν στη θέση τους Η κουζίνα, το τζάκι, η κάμαρα, τα σκεύη… Μόνο μία λεπτομέρεια Η ΠΟΡΤΑ Η κύρια πόρτα που βλέπει στο Νότο, Απαραίτητη ενέργεια… να κλείσει Πάει έκλεισε Άνοιξα καινούρια στο βοριά Στο σύγχρονο ξηρό και ανελέητο βοριά Διστάζω πια να την ανοίγω Μπαίνει δυνατά ο Βοριάς και μας παγώνει Ακούτε. Δεν ανοίγω πια. Δεν πρέπει να ανοίξει… Καταλαβαίνετε… Μη χτυπάτε. Δεν μπορώ τον ΒΟΡΙΑ Κρυώνω… Έχω ήδη κρυώσει… Αλέκος Τραντίδης
Χαμένα θέλω… Με ένα μη… Με ένα πρέπει… Με ένα ίσως… Με ένα μάλλον… Με ένα δεν έχω χρόνο… Τα χρόνια πληγώσαμε! Ψιθύρισέ μου… Το τραγούδι των χαμένων σου θέλω!
Σιωπές… Και οι σιωπές… Λόγια είναι… Που φοβήθηκαν… Μήπως και τα πληγώσουν!
Νοσταλγία… Καπνός έγινες… Και ψάχνω… Παντού τη μυρωδιά σου. Κώστας Ραπτόπουλος
Έκθεση ζωγραφικής Μία πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση πραγματοποιήθηκε στην πόλη μας, στον πολυχώρο τέχνης Remezzo τον προηγούμενο μήνα. Ο ζωγράφος Βασίλης Αθανασιάδης παρουσίασε τον κύκλο έργων του: «Φάροι, φωτεινοί γίγαντες». Φως που εισβάλλει από ανοίγματα στο σκοτάδι, που άλλοτε αντιστέκεται και άλλοτε διασπάται σε ένα συμβολικό διάλογο. Ελικοειδείς διαδρομές που βυθίζουν μέσα από φωτοσκιάσεις αλλά και άλλες που χρωματίζονται ζεστά, γήινα. Τα σύννεφα του Βασίλη Αθανασιάδη γοητεύουν με τις εναλλαγές τους ,τα χρώματά τους και ταξιδεύουν, τα ίδια και τον θεατή. Για τα εγκαίνια της έκθεσης φρόντισε ό ίδιος ο καλλιτέχνης δίνοντας μία ζεστή, φιλική, ανθρώπινη διάσταση σε μία συνήθως τυπική διαδικασία. Καλή, δημιουργική συνέχεια στον Καλαμαριώτη ζωγράφο.
5η Σελίδα.– Αρ.Φύλου 47—ΜΑΡΤΙΟΣ 2012
Αποσύνθεση ή ανασύνθεση; Β’ μέρος Αρχίσαμε να τείνουμε σε μορφές τέχνης με ένα χαρακτήρα πιο παγκόσμιο και ολικό, αλλά ταυτόχρονα όλο και πιο αποσπασματικό και σπασμωδικό. Οι καλλιτέχνες μη έχοντας να στηριχτούν σε μια παράδοση άρχισαν να ακουμπούν αποκλειστικά στην δύναμη της προσωπικότητας τους και στις ψυχικές αντοχές τους ως άτομα, αφού η τομή με την παράδοση, έφερε ρήξη και με τα σύνολα – κοινωνίες που την δημιούργησαν. Η Τέχνη κινήθηκε από το συλλογικό στο ατομικό και από το απρόσιτο προς το προσωπικό. Το φαινόμενο του Πικάσο, είναι χαρακτηριστικό αφού όχι μόνο οι ικανότητες αλλά και τα ελαττώματά του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία της Τέχνης. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι είναι σημάδι παρακμής για ένα πολιτισμό να εξαρτάται τόσο καθοριστικά από μια μόνο προσωπικότητα. Χρειάζεται να αναζητήσουμε μια άλλη προσωπικότητα τέτοιου μεγέθους όπως ο Πάουλ Κλέε, για να δούμε πιο καθαρά τις σχέσεις της Τέχνης με τη μνήμη. Γράφει ο Κλέε το 1902: «Θέλω να γίνω σα νεογέννητο, να μη γνωρίζω τίποτε για την Ευρώπη, να αγνοώ γεγονότα και μόδες, να είμαι σχεδόν πρωτόγονος. Ύστερα θέλω να κάνω κάτι πολύ μετρημένο, να επεξεργαστώ μόνος μου ένα μικροσκοπικό μορφικό θέμα, κάποιο θέμα που το μολύβι μου να είναι ικανό να αποδώσει χωρίς καμία τεχνική… Όσο μπορώ να προβλέψω, οι εικόνες θα γεμίσουν ολόκληρη τη ζωή μου κι ακόμη περισσότερο… είναι λιγότερο θέμα θέλησης και περισσότερο σημάδι της μοίρας». Το να γίνεις βέβαια σαν νεογέννητο όσο σεμνό είναι, άλλο τόσο αποκαλύπτει με σαφή τρόπο μια μεγαλοφυΐα . Η κολοσσιαία δύναμη και ενέργεια που απαιτείται για κάτι τόσο ουσιαστικό και βαθύ, εξηγεί το γιατί μπόρεσε ο Κλέε να θεμελιώσει και θεωρητικά στα βιβλία του, την αισθητική αναγκαιότητα της Μοντέρνας Τέχνης. Και ο ορισμός που μας άφησε γι’ αυτήν συμπυκνώνεται με τον καλύτερο τρόπο στην ουσία της. «Η τέχνη, είπε, δεν αποδίδει τον ορατό κόσμο αλλού, μάλλον κάνει κάτι ορατό στον κόσμο». Σαφέστερος ορισμός για την επαφή του καλλιτέχνη με τα βαθύτερα κομμάτια της μνήμης δεν έχει δοθεί. Η επανάκτηση χαμένων κομματιών μνήμης και μαζί μ’ αυτό η προσπάθεια επανασύνδεσης με συλλογικότερα κομμάτια της, κοινά σε όλους, όπως
Κων/νος Παλιάν Από την έκθεση του «Νύξεις θεάτρου και όνειρα»
ο υπαρκτός κόσμος, αποτέλεσαν έργο της Μεταμοντέρνας Τέχνης. Το πόσο έγινε δυνατή η μετάβαση ξανά από το ατομικό στο συλλογικό έστω και με επιλεκτικές μνήμες, μένει να διαπιστωθεί στην πορεία αφού οι διαδικασίες ολοκλήρωσης του Μεταμοντέρνου Κινήματος δεν έχουν ακόμα πραγματοποιηθεί. Από την άλλη πλευρά οι φυγόκεντρες δυνάμεις που απελευθέρωσε η μοντέρνα τέχνη σε συνδυασμό με την χρήση νέων τεχνολογιών στη δημιου -ργική διαδικασία, δεν έχουν καταλαγιάσει. Η σημερινή όψη της Τέχνης θυμίζει ένα ψηφιδωτό που αποσυντέθηκε σε χιλιάδες ψηφίδες και ενώ η παλιότερη μορφή του έχει καταστραφεί, καμιά νέα ιδεολογία δεν κατάφερε να ανασυνθέσει εξ αρχής μια νέα εικόνα. Την συνέχεια του δρόμου δύσκολα μπορούμε να ανιχνεύσουμε αφού η αποσύνθεση και η ανασύνθεση της Νέας Τέχνης δεν φαίνεται να αναδεικνύουν εύκολα νικητή. Το μόνο που μπορούμε να συμπεράνουμε με σιγουριά είναι ότι βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο με δυναμικές ζυμώσεις στην Τέχνη. Ίσως να ζούμε το τέλος μιας ολόκληρης Εποχής, υπάρχουν όμως πιθανότητες να βιώσουμε και την αρχή μιας άλλης. Κωνσταντίνος Παλιάν
Δεν σε είπαν τυχαία «Καλή μεριά»
ΒΙΒΛΙΑ
Η Καλαμαριά δεν παράγει ούτε σιτάρι, ούτε κριθάρι. Ούτε καν μπάμιες… Η Καλαμαριά παράγει πολιτισμό. Ποιητές, συγγραφείς, φωτογράφους, ηθοποιούς, μουσικούς, τραγουδιστές, κατασκευαστές μουσικών οργάνων και οργανοπαίκτες, φωτισμένους δασκάλους. Είναι τυχαίο; Όχι φυσικά. Η ‘’διέξοδος’’ σ΄ αυτό το τεύχος, σας παρουσιάζει τρία βιβλία. Δύο καινούργια βιβλία του Καλαμαριώτη Ιορδάνη Καρακασίδη, και ένα βιβλίο της λέσχης συγγραφής και ανάγνωσης bohemians, που το υπογράφουν δέκα οκτώ συγγραφείς. Στα βιβλία του κου Ιορδάνη Καρακασίδη η επιμέλεια είναι του Καλαμαριώτη – γραφίστα Πέτρου Καρακασίδη. Στις ‘’Αόρατες παρουσίες’’ των δέκα οκτώ συγγραφέων εκδότρια είναι η Κουριώτισσα Αγγελική Παπαδοπούλου. “Φωτισμένους δασκάλους.» Μακάρι να μπορούσαμε να σας τους γνωρίσουμε όλους. Η ‘’διέξοδος’’ εκδίδεται, μόνο έξι φορές το χρόνο. Τα βιβλία του κου Ιορδάνη Καρακασίδη είναι: ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΟΥ Γ! ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΚΑΠΑΝΕΩΝ Το πρώτο είναι αφιερωμένο στον περήφανο λαό της περιοχής των Γρεβενών και σε όλους όσους συ μετείχαν στην Εθνική Αντίσταση. Επίκεντρο το χωριό Πηγαδίτσα, γιατί εκεί εγκαταστάθηκε, ως πρόσφυγας με την οικογένειά του, όταν εκδιώχθηκαν από το ΣΟΧΟΥΜ (Γεωργίας) όπου και γεννήθηκε. Το δεύτερο βιβλίο του (ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΟΥ Γ! ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΚΑΠΑΝΕΩΝ) περιέχει αναμνήσεις από τον τόπο τιμωρίας, στην Μακρόνησο. Τα βιβλία του κου Καρακασίδη είναι σπάνια Ιστορικά ντοκουμέντα και πλουτίζουν την συγγραφική δύναμη της Καλαμαριάς. Τον ευχαριστούμε. Το τρίτο βιβλίο που η ‘’διέξοδος’’ σας παρουσιάζει, είναι οι ‘’ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ’’. Το βιβλίο περιέχει (18) δέκα οκτώ διηγήματα. Όλα έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους. Εμφανές ή όχι. Κάποιες… Αόρατες παρουσίες!!! Δέκα οκτώ άνθρωποι ενώθηκαν σαν μία γροθιά και τόλμησαν την έκδοση των ονείρων τους. Το βιβλίο σας θα είναι καλοτάξιδο. Γιατί σ΄ αυτούς τους δίσεκτους καιρούς εσείς… τολμήσατε! Η ‘’διέξοδος’’ σας το εύχεται ειλικρινά. Μαρίνα Μπαλτίδου
6η Σελίδα.– Αρ. Φύλου 47—ΜΑΡΤΙΟΣ 2012
Το κίνημα της καυτής πατάτας συνέχεια από 1η σελ.
Ακολούθησαν οι θεσμικοί. Ένα ολόκληρο πανεπιστήμιο, που λογικά διαθέτει δομές και τεχνογνωσία, απέτυχε όχι μόνο να βελτιώσει το πείραμα αλλά ακόμα και απλά να το επαναλάβει. Γιατί άραγε; Στη γλώσσα της αγοράς λειτούργησε ως μεσάζων χωρίς συμφέρον, άρα χωρίς να ασχοληθεί με την ουσιαστική εξυπηρέτηση των εμπλεκόμενων ομάδων, υπό όρους σεβασμού - αν μη τι άλλο - έστω και της αγοραίας ιδέας περί παροχής υπηρεσιών. Στη γλώσσα του συγγραφέα λειτούργησε σαν μέρος της γραφειοκρατίας που με τη δράση του - που δεν είναι άσχετη με την ιδεολογία που το διαπνέει - φύτεψε το σπόρο της απαξίωσης της προηγούμενης δράσης. Τα χλιαρά λόγια συμπάθειας (και όχι πάντα) των πολιτικών δυνάμεων έριξαν από πάνω το λίπασμα και το νεράκι θα μπει στ΄ αυλάκι με την εμπλοκή των πιο κοντινών στους πολίτες πολιτειακών θεσμών. Είναι εντυπωσιακό πως, σε λιγότερο από δέκα μέρες, μία συλλογική ανεξάρτητη πρωτοβουλία έγινε ξανά θέμα του κράτους. Είναι εντυπωσιακή η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα του - κατά τα άλλα ξεχαρβαλωμένου συστήματος στην ανάληψη πρωτοβουλιών που καταβροχθίζουν το δυναμισμό και τη μεταμορφωτική αταξία που φέρουν νέες κοινωνικές δυνάμεις. Και είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό πως οι πολίτες, ενώ το υπόδειγμα παρουσιάστηκε τόσο φανερά μπροστά τους, το προσπέρασαν, για να κινδυνέψουν μία ακόμα φορά να κρεμαστούν από τα @,,#ι>%$ αυτών που τους οδήγησαν εδώ. Το κίνημα της πατάτας είναι καυτό γιατί δεν αποτελεί
απλά μία μάχη για την τιμή του προϊόντος, αλλά μια μάχη για την τιμή και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που θέλουν να ξανακερδίσουν την υπερηφάνειά τους παίρνοντας τη ζωή τους στα χέρια τους. Έτσι το μέλλον, πιθανόν, μπορεί να ξαναεφευρεθεί (και αυτό από το ίδιο ανάγνωσμα), χωρίς μεσολαβητές και μάλιστα τόσο αναξιόπιστους. Χρύσα Πανταζή
Συνέδριο του Ιστορικού Αρχείου Προσφυγικού Ελληνισμού για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης (1912 - 2012) «Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα των προσφύγων» Οι πρόσφυγες στην πόλη από το 1912 μέχρι σήμερα Το 1912, η Θεσσαλονίκη εντάχθηκε στο ελληνικό κράτος και εξελίχθηκε σε ένα κύριο και ιδιαίτερο σημείο αναφοράς εντός των ορίων του, προσπαθώντας παράλληλα να συνεχίσει τη μακραίωνη πορεία μιας σημαντικής, κοσμοπολίτικης και πολυπολιτισμικής πόλης. Καθώς ο κυκεώνας του 20ου αιώνα επηρέασε με καταλυτικό τρόπο τις κοιτίδες του ελληνισμού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, τα Βαλκάνια, τη Σοβιετική Ένωση και άλλες περιοχές, η Θεσσαλονίκη, λόγω της γεωγραφικής της θέσης και άλλων παραμέτρων, έγινε προσωρινά ή σε μόνιμη βάση ο τόπος υποδοχής εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων - κυρίως ελληνικής καταγωγής και συνείδησης - που έφθασαν σε αλλεπάλληλα προσφυγικά κύματα. To 2012, η Θεσσαλονίκη θα γιορτάσει και θα τιμήσει την επέτειο των 100 χρόνων από την απελευθέρωσή της και ταυτόχρονα θα αποτιμήσει την πορεία της, τη φυσιογνωμία που διαμόρφωσε και το ρόλο που διαδραμάτισε στη διάρκεια ενός αιώνα. Οι προσφυγικές πληθυσμιακές εισροές αποτελούν αναμφίβολα βασική συνισταμένη της ταυτότητάς της, ως πόλης του ελληνικού κράτους∙ σε αυτές οφείλεται εξάλλου η καθιέρωση του προσδιορισμού «πρωτεύουσα των προσφύγων», κατά την έκφραση του λογοτέχνη Γιώργου Ιωάννου. Το Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού του Δήμου Καλαμαριάς, συμμετέχει στις επετειακές εκδηλώσεις, με τη διοργάνωση ενός συνεδρίου που επιδιώκει να προσδιορίσει ευρύτερα και ακριβέστερα το περιεχόμενο του ορισμού «Θεσσαλονίκη, πρωτεύουσα των προσφύγων», καθώς και τους πολλαπλούς ρόλους των προσφύγων στην πόλη, από το 1912 μέχρι σήμερα. Η επιστημονική συνάντηση θα εστιάσει κυρίως στα εξής προσφυγικά ρεύματα: - Πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη στη δεκαετία του 1910 [Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912-13), Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-18), Συνθήκη του Νεϊγύ (1919), πολιτικές ταραχές στη Γεωργία, τη Νότια Ρωσία και τον Καύκασο (1920-21)] - Πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής και της Ανταλλαγής των
Πληθυσμών (1922-1924) - Πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία - Προσφυγικά ρεύματα από τη Ρωσία, τον Καύκασο και τη Σοβιετική Ένωση (δεκαετίες 1920 και 1930) -Εσωτερικοί Πρόσφυγες της δεκαετίας του 1940 [Ανατολική Μακεδονία υπό βουλγαρική κατοχή, περιοχές που πλήγησαν και εκκενώθηκαν στον Εμφύλιο Πόλεμο (1947-48)] - Απελαθέντες και μετανάστες από Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο, Τένεδο (από τη δεκαετία του 1950 και μετά) - Οικονομικοί μετανάστες και άλλες χώρες (τέλη 20ου - αρχές 21ου αιώνα) Θεματικές ενότητες που το συνέδριο επιδιώκει να εξετάσει: Χωροταξική/πολεοδομική διαμόρφωση Περίθαλψη Οικονομία - επαγγελματική απασχόληση Εκπαίδευση Συλλογική οργάνωση Πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική προσφυγική ταυτότητα και συμπεριφορά Σχέση με άλλες ομάδες/κοινότητες της πόλης Οι πρόσφυγες μέσα από τον τοπικό Τύπο Προσφυγικές εθνοτοπικές ομάδες (όπως Πόντιοι, Μικρασιάτες, Ανατολικοθρακιώτες, Κωνσταντινοπολίτες, Καππαδόκες, Καυκάσιοι, κ.λπ.), Πρόσφυγες ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά Διαχείριση της προσφυγικής ιστορίας και μνήμης της πόλης Η προσφυγική εγκατάσταση μέσα από την τέχνη και τον πολιτισμό (εικαστικά, λογοτεχνία, θέατρο, κινηματογράφος, μουσική, κ.α.) Η λογοτεχνία των προσφύγων Πηγές της προσφυγικής ιστορίας στη Θεσσαλονίκη - Βιβλιογραφία Ιστοριογραφία Η αναλυτική Πρόσκληση Ενδιαφέροντος και πληροφορίες για το συνέδριο αναρτώνται στην ιστοσελίδα του Ι.Α.Π..Ε. www.iape.org.gr Η απόστολή των προτάσεων συμμετοχής θα γίνει στην ηλεκτρονική διεύθυνση: iape1@otenet.gr Καταληκτική προθεσμία υποβολής : 30 Μαϊου 2012. Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού Ανδρέα Παπανδρέου 29Α, 55134 - Καλαμαριά 2310/432091
7η Σελίδα.– Αρ.Φύλου 47—ΜΑΡΤΙΟΣ 2012
Η «διέξοδος» παρουσιάζει Σε κάθε τεύχος της, ένα σύλλογο της Καλαμαριάς. Εμείς οι άνθρωποι της ‘’διεξόδου’’ πιστεύουμε ότι όλοι οι σύλλογοι επιτελούν μέγα έργο.
Θα παρουσιάσουμε όλους τους συλλόγους της Καλαμαριάς, γιατί όλοι προσπαθούν για τα καλύτερα. Στον ένα ή στον άλλο βαθμό. Πρέπει να τους γνωρίσουμε. Στο τεύχος αυτό θα γνωρίσετε τον: ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ
Ποντιακός σύλλογος Καλαμαριάς Στο κέντρο της Καλαμαριάς στις οδούς Αμισού με Παπανικόλα βρίσκεται ο Ποντιακός Σύλλογος Καλαμαριάς. Ιδρύθηκε το 1985 και έχει 720 μέλη. Το συμβούλιο του συλλόγου στηρίζουν οι: 1. Καλαϊτζίδης Χαράλαμπος, πρόεδρος 2. Ζώης Κωνσταντίνος. αντιπρόεδρος 3. Παπουτσίδης Θεόδωρος, αντιπρόεδρος 4. Γιακουστίδης Φώτης, γραμματέας 5. Στεργιάδης Κυριάκος, ταμίας 6. Στράντζα Αθηνά, μέλος 7. Θεοδωρίδου Αλκμήνη, μέλος 8. Στεφανίδης Χαράλαμπος, μέλος 9. Τσιναρίδης Αβραάμ, μέλος Στον σύλλογο υπάρχουν τμήματα: 1. Ποντιακών χορών ενηλίκων και παιδιών 2. Θεατρική ομάδα 3. Χορωδία 4φωνη 4. Εκμάθησης ποντιακής διαλέκτου Ο σύλλογος διοργανώνει: 1. Θεατρικές παραστάσεις 2. Εκδρομές 3. Παιδικά πάρτυ 4. Συμμετέχει στις πολιτιστικές εκδηλώσεις του Δήμου Καλαμαριάς Επίσης φιλοξενεί μεγαλόκαρδα, στις αξιοπρεπείς εγκαταστάσεις του, συλλόγου άστεγους, συνελεύσεις, θεατρικές ομάδες, χορωδίες, με τη γνωστή Ποντιακή φιλοξενία. Φυσικά έχει γίνει ευρύτερα γνωστός και εκτός Καλαμαριάς για τα τμήματα Ποντιακών χορών που διατηρεί. Πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρουμε ότι δάσκαλος Ποντιακών χορών είναι ο κος Μωυσής Χαζαρίδης που η εμπειρία και η μεταδοτικότητά του έχει σαν αποτέλεσμα ο Σύλλογος Ποντίων και όλη η Καλαμαριά, να είναι υπερήφανη για το αποτέλεσμα της ποιότητας, ευλυγισίας και συντονισμού που προσφέρουν τα τμήματα που διδάσκει. Είναι χαρά Θεού και ανθρώπων όταν τους βλέπεις να χορεύουν. Ιδιαιτέρως τα παιδικά τμήματα. Ο κος Μωυσής χορευτής ποντιακών χορών και αργότερα δάσκαλος συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου και συμμετείχε σε πολλές αποστολές εντός και εκτός χώρας (Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ισπανία). Σε συνεργασία με την πρώην Νομαρχία Θεσσαλονίκης ταξίδευε, επί δεκαετία, στην Σοβιετική Ένωση όπου και δίδασκε ποντιακούς χορούς. Ο Σύλλογος Ποντίων Καλαμαριάς, κυψέλη φιλόξενη, είναι πάντα εκεί. Σας περιμένει όλους. Μια ζεστή αγκαλιά για εσάς και για τα παιδιά σας. Βγείτε από το σπίτι σας! Γνωρίστε ανθρώπους χαρούμενους, εξωστρεφείς, κοινωνικούς, αλληλέγγυους.
Ευχαριστούμε Η «διέξοδος» ευχαριστεί θερμά, τον Ποντιακό Σύλλογο Καλαμαριάς και ιδιαιτέρως τον πρόεδρο του συλλόγου κο Καλαϊτζίδη Χαράλαμπο για την ζεστή φιλοξενία που μας παρείχε, όταν χρειασθήκαμε αίθουσα, για να πραγματοποιήσουμε την Γενική Συνέλευση του συλλόγου μας.
8η Σελίδα.– Αρ.Φύλου 47—ΜΑΡΤΙΟΣ 2012
Είμαι εναντίον Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου -και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας. Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων. Σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και τη δίψα μας για λεφτά∙ ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας. Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. Προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα, παρά να αρμέγω το υπουργείο -κι ας με άρμεξε το κράτος μια ολόκληρη ζωή. Γιατί να με ταΐζει το Δημόσιο επειδή έγραψα μερικά ποιήματα; Και γιατί να αφήσω το Κράτος να χωθεί ακόμη περισσότερο στη ζωή μου; Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Ποτέ μου δεν πάτησα σε υπουργείο και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.
Το θεατρικό εργαστήρι των ΑμεΑ και μη Παρουσιάζει το έργο: «Ξεθωριασμένοι στίχοι» Παράσταση 22 Απριλίου 20.00 Θεατράκι Χηλής «…Μία περιπλάνηση ψυχών, ένα πάντρεμα ποιημάτων, ένα θολό παρελθόν και ένα διαφορετικό αύριο. Ένας ύμνος στην αγάπη που ταξιδεύει στο άπειρο του χρόνου. Ξυπόλητη, γδαρμένη, λουσμένη στον ιδρώτα, γιατί ο έρωτας δεν είναι άλλο από μία δυνατότητα, ένα μπορώ να γνωρίζω και να αγνοώ μαζί. «κι ας είναι οι πιο θλιμμένοι μου στίχοι το εισιτήριο. Εκεί θα σε περιμένω». Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Ιουλιέτα: Ρωμαίος: Τατιάνα Λάζου Νίκος Πατακέρης Παναγιώτα Μαξούρη Λεωνίδας Πατακέρης Μαίρη Μικρούλη Αλέξανδρος Εκιζόγλου Στέλλα Ραγκάτση Μανώλης Τσατσιάδης Έλενα Γεωργάκη Μερκούτιος: Νίκος Πατακέρης Πάτερ Λαυρέντιος: Δημήτρης Ανδρεάδης Παραμάνα: Όλγα Εμμανουηλίδου και Χρύσα Μπαμπαλιάρη Σκηνοθεσία και διδασκαλία: Ζηνοβία Κωστελίδου
Τεχνουργείο Χώρος θεάτρου και θεατρικού εργαστηρίου
Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους. Όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες -όλες το ίδιο σκατό. Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους∙ τους άλλους, όλους τους θάβουν. Όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται. Κυριαρχούν οι γλύφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια. Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων. Όλα τ’ αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για καλά. χαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους. Όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους. Και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία∙ από παντού βυζαίνουν και ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μέσ’ στα βολέματα του κατεστημένου. Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι. Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο∙ φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετάμε το τσιγάρο μας στον δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;… Ντίνος Χριστιανόπουλος Αναδημοσίευση από περιοδικό «Διαγώνιος» 1979
Χωρίς σχόλιο Στην σελίδα 64 του βιβλίου του Κορνήλιου Καστοριάδη με τίτλο «η άνοδος της ασημαντότητας» αναφέρει πως ο Λή Ατγώτερ, πρόεδρος του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων στις ενωμένες πολιτείες, μιλώντας για τον κυνισμό του πληθυσμού λέει «ο αμερικάνικος λαός είναι πεπεισμένος ότι η πολιτική και οι πολιτικοί είναι αναξιόπιστοι, ότι τα μέσα ενημέρωσης και οι δημοσιογράφοι είναι αναξιόπιστοι, ότι η οργανωμένη θρησκεία είναι αναξιόπιστη, ότι η big business (μεγάλες επιχειρήσεις) είναι αναξιόπιστη, ότι τα μεγάλα συνδικάτα είναι αναξιόπιστα». Σκέφθηκα πολύ αν θα ΄πρεπε ή θα ήμουν υποχρεωμένος να σχολιάσω τα παραπάνω. Τελικά κατέληξα στο ότι οι αναγνώστες της εφημερίδας είναι κάποιου ανώτερου επιπέδου πολιτικού και δεν χρειάζεται σχόλιο.
Σοφία Ο Πλάτωνας είπε ότι για να ευτυχήσουν οι πολιτείες (δηλαδή τα Κράτη ή Χώρες) θα πρέπει είτε να κυβερνήσουν (βασιλεύουν) οι σοφοί, είτε οι βασιλείς να φιλοσοφήσουν. (Πολλοί αγνοούν ότι στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε σοβαρότατη διάκριση μεταξύ βασιλείας και τυραννίας. Βασιλεία ονόμαζαν την εξουσία του βασιλιά που βασιζόταν στη θέληση του λαού και θεωρούνταν νόμιμη, ενώ τυραννία ονόμαζαν την αυθαίρετη βία του ενός ή των ολίγων). Τι είναι όμως σοφία και τι ένας σοφός άνθρωπος (άντρας ή γυναίκα); Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πράγματι σοφοί; Υπάρχουν καθηγητές πανεπιστημίου πολλοί, ο καθένας γνωρίζει πολλά στην ειδικότητά του, είναι σοφοί όμως; Όχι ασφαλώς. Και υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι που δεν έμαθαν πολλά «γράμματα» αλλά είναι και αναγνωρίζονται ως σοφοί. Σοφός θεωρήθηκε ο Κοσμάς ο Αιτωλός και ο πάτερ Παΐσιος για να μιλάμε έτσι για τους κοντινούς μας κάπως ονομαστούς στον ευρύτερο κύκλο ανθρώπων. Σε υψηλότερο επίπεδο θα λέγαμε για τον Ιησού ή για τον πατέρα του (που δεν τον είδαμε με τα μάτια μας και τις αισθήσεις μας). Δεν έχουμε, νομίζω, καμιά αμφιβολία ότι αν μας κυβερνούσε ο Ιησούς, ο Παΐσιος ή ο Κοσμάς ο Αιτωλός, νομοθετώντας ή διοικώντας θα είχαμε μια κοινωνία ευτυχέστερη ή ευτυχέστατη γεμάτη αγάπη, δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία. Γιατί όμως συμβαίνει να μην κυβερνούν οι σοφοί, ούτε οι σοφοί να γίνονται κυβερνήτες; Είναι διότι οι πολλοί άνθρωποι δεν είναι σοφοί ούτε επιθυμούν να γίνουν σοφοί, επειδή η απόκτηση της σοφίας είναι δύσκολος δρόμος και προτιμούν οι πολλοί τα εύκολα (τα φαύλα). Αγνοούν όμως οι πολλοί την ευτυχία που θα είχαν αν ακολουθούσαν τον δρόμο της σοφίας (που είναι η δικαιοσύνη, η αγάπη, η ισότητα, η ελευθερία, η δημοκρατία). Κώστας Παπαδόπουλος