Auw La
Auw La
36
DILEMMA I
Auw La
POĂ‹ZIE ik leef in een dictatuur van semantiek -Dat kan steedstussen los verwoven verhalen verweven voel ik mijn voeten op losgehapte draad zakken en zwemmen zakken en zweven Het is mooi zo, mooi zo ja Lossedradenmozaik! Lossedradenmozaik, turkentapijt of, misschien, semantiekpolemiek Dacht je dan PaisleyPatroon, gedruppeld en gedreven? Dat u zo elke dag kon leven? Wie weet lopen de Perzen bloot gaan ze morgen iets anders heten! Nee, allen verhalen boven mij gedogen Lossedradenmozaik weet ik wel te betogen
U en ik
kunnen dan zalig vergeten
lopen de Perzen morgen bloot, niemands dood lopen de Perzen morgen dood, wij niet bloot Heerlijk vergeten Hoe weinig we weten tussen los verwoven verhalen verweven
hoe weinig we weten
Jef Daeninck
CHAOS & VERVAL
37
Auw La
Laat me Laat me je zien of kijk me direct aan. Laat me je stem horen of neem zelf het woord. Laat me luisteren naar elke klank die je maakt en laat me zelf spreken tegen de wind. Laat me dit negeren en dwing me door te gaan. Laat me kwijnen voor de intimiteit die je vlug gaf en even snel weer ontnam. Zo. Laat alles zo in vuur en rook opgaan, of steek het zelf allemaal in brand. Laat me achteraf de onschuld en onwetendheid in je ogen zien, of zeg me dat ik het niet begreep. Laat me met de assen achter, de schaamte en de ondankbaarheid, de wens naar meer en de drang om voor alles op te draaien, de toekomst die er niet uit zal herrijzen en de jonge hoop dat het door jou ontdaan zal worden. Laat dit alles bij mij achter of duw het in mijn strot. Ik ben de man, en jij de kleine meid. Laat me. 11 oktober 2017
Jorge Van De Sompel
beter gedicht kinderen komen wel eens naar mij en zeggen niets
het zou leuker zijn als ze af en toe komen en wel iets zeggen iets als ‘enkel saaie mensen zijn eenzaam’ of ‘doodgaan is als onder een trein springen’ het had veel betere gedichten opgeleverd als kinderen wat meer zouden spreken nu staan ze daar zo maar te kleuteren met hun snottebel
Tobias Santens
38
DILEMMA II
Auw La Ashes falling Ashes falling, drifting slowly like snowflakes, melting mem'ry remnants of things that were no longer here now, but here before by heat transformed of state like condense turned into snow flakes instead of condense black fumes by fire destructed, consumed But unlike the snow flakes That which fire takes cannot change back to solid shape once it's become ash like snow flakes it was something once but gone now How it became this way I don't know now As if the things i knew about Got by that dark cloud obscured somehow Lorin Renodeyn
Een man en vrouw in koper Zijn gegroefd gezicht kijkt neer op hem en zijn eeuwige muze, verenigd in hun beeltenis, dat zwijgt wanneer zij elkaar heimelijk toefluisteren, dat blijft staan als zij ooit sneuvelen. Een man en vrouw, Kronkelend langs elkaar in koper. Geschapen uit leren handen, die langzaam hun glorie verliezen. Sculpturen die dansen zoals zij ooit deden, in de keuken bij de geur van pas geopende wijn. Zij die liefde kennen tussen puin en as der kinderen, Zij die hartstocht hoog houden, al smelt hun lichaam met de tijd. Een man en vrouw, Kronkelend langs elkaar in koper. Verscholen tussen bestoft wandtapijt en beschilderd doek.
Hij die haar nog steeds ziet zoals voorheen In de klei die aan zijn handen kleeft, In de verf die van de wanden drupt, Waarmee hij haar silhouet onder zijn vingertoppen vormt. Een man en vrouw, Kronkelend langs elkaar in koper. Geschapen voor zij die schoonheid zien in vergane tijden. Anke Tilley
CHAOS & VERVAL
39