Dilemma II - Jaargang 2018-2019

ilemma Studentenblad van de Blandijn

STORM Getuigenissen uit het hart

Gent

Interview met Kompanjon

November 2018

Mentale gezondheid en sociale media

V.U. Mona Bronsema & Gilles Vanden Bogaert

Editie 2

Dilemma II

De preses (s)preekt D

e kop is eraf. De hectische eerste weken zijn voorbijgevlogen en plots zitten we bijna halfweg het eerste semester.

Het lijkt dit jaar allemaal nog sneller te gaan dan alle voorgaande jaren, maar dit is waarschijnlijk maar schijn en heeft dan ook niet bijster veel te maken met de rest van deze inleiding tot Dilemma. Kunstig geconstrueerd gepalaver is mijn sterkste kant niet, maar we gaan het bij dezen* toch eens proberen.

In tegenstelling tot de meeste mensen lokt het gure weer bij mij eerder een drang uit om naar buiten te gaan dan om binnen te blijven, maar daar besliste mijn sinusitis even anders over.

Gelukkig is Filologica er om me alsnog weg van de pluchen lama en het zachte dekentje te krijgen, anders had ik alle leuke momenten op Bachelorweekend moeten missen, om nog maar te zwijgen van het grandioze succes van onze Harry Pottercocktailavond. En hoewel ziek zijn mijn schuldgevoel over het veelvuldig missen van Filolopica niet wegneemt, helpt het ook niet met er effectief geraken.

Serafina Van Geertruyen 2018-2019

In tegenstelling tot de gure lucht buiten zijn mijn sinussen nu zo goed als opgeklaard, klaar voor de tweede helft van het semester! En maar goed ook, want stel je voor dat ik de Algemene Quiz of de Dia de los Muertosfuif zou moeten missen hebben?

Om nog maar te zwijgen van de Doopcantus (14 november), waar de eerstejaars die er op Bachelorweekend niet bij konden zijn met een klein opdrachtje dat prachtige lintje kunnen verdienen. Zo’n mooi moment zou ik voor geen goud willen missen. (En jij ook niet! #sluikreclame) Bovendien is er op 21 november ook ons benefietevenement Woorden en Daden, waar ten voordele van Kompanjon vzw een hele verzameling artiesten zal optreden in het Geuzenhuis. Voor het eerst sinds jaren doen we dat in het kader van De Warmste Week van Music For Life, zodat we hun doel nog duidelijker in de schijnwerpers kunnen zetten. Zowel tickets als steunkaarten zijn te verkrijgen in de permanentie en iedereen is welkom op de warmste Filologica-activiteit van het jaar (op de Upperdare na dan, misschien).

*Ik ben nog steeds in ontkenning over de goedkeuring van ‘bij deze’.

Hopelijk tot binnenkort! p.s. Begin maar al stilaan te studeren, want de examens loeren om de hoek. Geen zorgen, binnenkort beginnen we met de verkoop van StuCu’s om je daarbij te helpen!

3

Inhoudstafel INLEIDING

3

29

De Preses (S)preekt 3 Inhoudstafel 4 Scriptoriaal 5 Colofon 5

Wie is Filologica: Sport 29 Wie is Filologica: Lustrum? 31 Filo’s Fotoboek 32

FOCUS

AUW LA

6

Getuigenissen uit het hart Mentale gezondheid en sociale media Mentale gezondheid en sociale media: een wisselwerking?

INTERVIEW Interview met Jonas Jonasson Woorden en Daden: Interview met Kompanjon

CULTURAMA

7 9

DILEMMA II

36

Poëzie 37

10

15

PROZA 16

Een oorverdovende stilte: het verhaal van een psychose

42 43

19

24

Daniel Kehlmann’s Tijl 24 Kursk 25 Ik was vijftien … en verslaafd 26 Mount Eerie – ACLAM 27

4

FILOLOGICA

EXTRA

45

Doolhof 46 Horoscoop 47 Activiteitenkalender 52

Scriptoriaal Dag slaperige studenten!

Is je energielevel al een beetje gezakt? Of heb je al eens een dipje gehad?

Je bent helemaal niet alleen! En het is ook helemaal niet erg. De vele lessen en (Boeken)torenhoge cursussen kunnen best angstaanjagend overkomen.

Daarbovenop komen nog eens de vele taken. Neem nu even de tijd om volledig tot rust te komen en ontspan met een lekker kopje koffie, thee of chocolademelk en deze Dilemma.

We hebben gekozen voor een iets serieuzer thema: mentale gezondheid. We staan er niet al te vaak bij stil, of zelfs te weinig, dat onze mentale gezondheid minstens even belangrijk is als onze fysieke gezondheid. Daarom luidt de titel van deze tweede editie ook ‘Storm’. Het gaat over de storm die zich soms in onze hoofden afspeelt.

Velen worstelen met dingen waar ze dan vaak niet over durven spreken, omdat er nog heel wat taboe heerst rond onze mentale gezondheid. En dat zou juist niet mogen! Daarom willen we graag meewerken aan het doorbreken van dat taboe. En willen we ook een positieve boodschap van hoop en steun verspreiden. Zo tonen twee sterke, anonieme getuigenissen ons de harde waarheid, maar ook dat de weg naar verbetering er is en vooral ook haalbaar is in Getuigenissen uit het hart.

Verschillende zaken kunnen aan de grondslag liggen van een psychologisch onbehagen. De rol die sociale media hier anno 2018 in spelen kan een heel belangrijke factor zijn. Een virtueel leven kan je zowel positief als negatief beïnvloeden. In Mentale gezondheid en sociale media: een wisselwerking krijgen we het verhaal te horen van Irene, Martyna en Noke. Delphine geeft je dan weer enkele tips om beter met je sociale media om te kunnen gaan in haar opiniestuk.

Natuurlijk zijn er ook nog enkele artikels met een ludieke en speelse ondertoon om echt al die ‘leerstress’ uit je lijf te schudden en even goed te relaxen als in een bubbelbad met een glaasje champagne. Ga dan snel naar de rubriek Extra of laat je verleiden door een van de gedichten van Auw La. Nog een laatste keer willen we jullie, Blandino’s, een hart onder de riem steken, steunen en voluit roepen: “You rock!” En natuurlijk verwachten we jullie allemaal na onze onvergetelijke Dia de Los Muertosfuif om er stuk voor stuk weer bij te zijn Woorden & Daden (wees up-to-date en lees snel het interview met Kompanjon vzw). Tot dan!

COLOFON V.U. Mona Bronsema Gilles Vanden Bogaert Sciptoren Filologica Blandijnberg 2, 9000 Gent Hoofdredactie Mona Bronsema Gilles Vanden Bogaert Cover & Vormgeving Aulikki Lefèvre Correctoren Floris Ameel Mona Bronsema Merel Decrock Simon Lambrechts Bram Schotte Emiel T’Kindt Gilles Vanden Bogaert Paavo Van der Eecken Luna Van Rillaer Redactie Floris Ameel Alexander Baeyens Mona Bronsema Casper Burghgraeve Kylie Cano Shannon Collyns Merel Decrock Rick Fuit Jolien Huyghe Delphine Larmuseau Leander Papagianneas Maya Roels Jasper Soens Emiel T’Kindt Gilles Vanden Bogaert Serafina Van Geertruyen Jorge Van de Sompel Marlies Vervoort Wij bedanken Een grote vergaderingopkomst Onze openhartige getuigen Wij vervloeken Amandelontstekingen Foto’s in gecomprimeerde mappen

Nog veel lattés, cappuccinos, espressos, ‘english breakfast’-thee’s en hot chocolate fudge milk gewenst, jullie tired but happy scriptoren.

F

C U S

Focus

Getuigenissen uit het hart M

entale gezondheid: een brandend actueel thema dat ondanks alle goede initiatieven nog vaak taboe blijkt om over te praten; schaamte en/of het niet accepteren kunnen bijvoorbeeld een hele grote rol spelen. Het is echter zeer belangrijk om er net over te kunnen praten en zo op een positieve manier (te leren) omgaan met die onzichtbare pijn aan de binnenkant. Juist om die reden willen we de kans grijpen via Dilemma de drempels die het bespreken moeilijk maken te verlagen.

We zijn op zoek gegaan naar echte verhalen, getuigenissen die het positieve proberen te belichten, maar zonder daarbij de harde en moeilijke momenten weg te laten. Daarom alvast bedankt aan de mensen die de moed hebben gevonden om ons een kijkje te laten nemen in het persoonlijkste hoekje van zichzelf. De verhalen kunnen misschien, hier en daar, herkenbaar zijn voor sommigen. Ze tonen namelijk een heel proces van vallen en weer opstaan. En het is dat heropstaan dat essentieel is. Dat vraagt veel kracht, maar het lukt. Geloven in jezelf is de boodschap en weten dat je er nooit alleen voor staat.

Burn out “Ik zit met een klassieker voor deze generatie: een burn-out. Ik heb dit niet door mijn werk of studies gekregen, maar door dingen die ik al lang met me meeslepen pas later tot uiting kwamen, pijnlijk genoeg moest ik toen even mijn leven stilzetten. Nu studeer ik terug, maar ik ben een tijdje gestopt, want ik had enorme faalangst en stress door mijn studies.

Daarom ben ik gaan werken, in de hoop dat dit me zelfvertrouwen zou geven. Ik heb namelijk in het verleden heel veel studentenjobs gedaan waarbij iedereen laaiend enthousiast over me was. Bij mijn nieuwe kantoorbaan werd eigenlijk het tegendeel bewezen. Vanaf dan ging alles bergaf. De jonge mensen die er werkten, werden heel erg uitgebuit. Het was mijn eerste keer in de sector en ik was hulpeloos: ik wist niet wat ik moest doen, kreeg geen enkele hulp en werd hierdoor dag na dag uitgescholden, terwijl ik alleen maar mijn best deed. De manager chanteerde me bovendien ook emotioneel, door dingen te zeggen zoals ‘als jij weggaat, moet ik het kantoor al voor de tweede keer sluiten en dat kan ik niet maken!’. In het begin ging ik hierin mee, maar ik besefte dat hij

me eigenlijk ook helemaal niet hielp.

En op een bepaalde dag had ik een breekmoment: ik ging ’s avonds in mijn bed liggen en kreeg een paniekaanval die wel zes tot zeven uur duurde. Het zweet liep over mijn rug en ik had ijskoude, klamme handen. De gedachte dat ik de volgende dag terug naar dat kantoor moest waar ik niet wist wat te doen, bleef in mijn hoofd rondspoken.

Ik dacht dat er iets verkeerds met me was. Uiteindelijk ben ik toch nog gaan werken, hoewel ik geen seconde geslapen had. Die avond ben ik dan naar de huisdokter gegaan, wat moeilijk voor me was omdat ik een angst heb voor alles wat met dokters te maken heeft.

Gelukkig vond ik een huisdokter die me als angstige patiënt heel goed begreep. Ik stuikte volledig in elkaar bij haar en heb vervolgens heel de dag geweend. Ze heeft me toen gezegd een week thuis te blijven wegens oververmoeidheid.

Uiteindelijk heb ik besloten niet meer terug te keren naar mijn werk. Dat was een serieuze ‘knak’ in alles. Toen heb ik echt mijn leven even stopgezet. Ik ben

in therapie gegaan om aan mezelf te werken. Vandaag ben ik terug op mijn pootjes terechtgekomen en studeer ik verder. Ik werk ook nog in beperkte mate. Het is niet helemaal oké nu, maar ik bevind me nu wel op de weg naar oké. Het is niet omdat het ergste voorbij is, dat er niets meer is om aan te werken. Het is erg om te zeggen dat ik het zo ver heb laten komen dat ik volledig plat lag, tot ik er iets aan heb gedaan. Ergens voel je het wel aankomen, maar vaak doen mensen gewoon verder in plaats van hulp te zoeken - gek is dat eigenlijk. De steun en het begrip van mijn vrienden en vriend hebben me ook erg geholpen. Mentale gezondheid is minstens even belangrijk als fysieke. Mensen durven vaak wel eens te zeggen: denk er niet aan, het gaat over. Maar dat zeg je ook niet tegen bijvoorbeeld een kankerpatiënt.

Werken aan je mentale gezondheid blijft zwaar, juist omdat het in tegenstelling tot fysieke pijn vaak heel moeilijk is om op een bepaald moment helemaal ‘te genezen’, maar als ik zie vanwaar ik kom, kan ik zeggen dat het alleen maar beter wordt.”

ANONIEM

De getuigenissen blijven uit respect voor de vertellers anoniem en door de vertellers werd ook zelf gekozen hoeveel details ze wilden vermelden in de tekst.

Storm

7

Focus

Geen taboe, geen schaamte, wel steun en samen sterk.

“Ik slinger een beetje tussen twee extremen: sommige dagen voel ik me heel slecht en heb ik nergens zin in. Op die momenten zou ik het liefst in mijn bed blijven liggen en helemaal niets doen.

En andere dagen voel ik me echt heel erg goed, maar toch merk ik dan dat het niet helemaal juist zit, en het lijkt een beetje tegenstrijdig, maar het voelt ook niet goed om je juist zó goed te voelen. Er zijn ook soms periodes waarin ik tussen de twee fasen zit en ik me de ene dag wat meer manisch voel en de andere wat depressiever. In die periode, maar vooral in de manische, kunnen stemmingswisselingen erg opspelen, wat mijn emoties nog ‘aanweziger’ maakt. Nu, op dit moment, gaat het weer wat minder en laaien mijn depressieve gevoelens weer een beetje op, maar het valt al bij al best nog mee. Soms ga ik veel dieper op in die wervelwind aan emoties en zijn de pieken extremer dan andere keren. Vorig jaar in november en december was ik bijvoorbeeld ontzettend manisch, waardoor ik veel impulsiever, drukker en hyperactief was.

Of ik dit al mijn hele leven heb? Om eerlijk te zijn heb ik daar zelf het raden naar.

Ik geloof niet dat het al vanaf je geboorte heel erg aanwezig is en dat je het meteen voelt. Je hoort trouwens ook vaak in de verhalen van mensen die ook met een bipolaire stoornis kampen dat ze er pas vanaf hun dertigste mee geconfronteerd worden. Ik denk dat het misschien al een beetje sluimerend aanwezig was en dan losgebarsten is in 2015. Ik had toen een heel intense manische periode, gevolgd door een even intense en zware depressieve periode. Toen werd ik ook voor het eerst zes maanden lang opgenomen in een psychiatrische instelling en hebben ze vastgesteld dat ik een bipolaire persoonlijkheidsstoornis heb. Alle dingen die ik voel, beleef, ondervind, komen in de extreme fasen veel harder aan en hebben dan ook vaak een nog verergerend effect.

Er zijn niet bepaald zaken of voorvallen die mij ‘triggeren’ richting een uiterste, maar ik merk het wel, heel op de achtergrond, als ik naar zo’n uiterste begin te

8

DILEMMA II

stijgen. Als ik manisch word, heb ik bijvoorbeeld altijd maar minder slaap nodig.

Ik slaap sowieso al redelijk weinig, dus dan valt het me wel op als ik nóg langer of soms zelfs de klok rond wakker blijf.

Ik wil heel graag studeren en mijn best doen om me daarvoor in te zetten, maar het is niet altijd even makkelijk te combineren. Gek genoeg werk ik beter tijdens mijn triestere periodes dan in mijn heel actieve. Maar misschien volgt dat gewoon uit het feit dat ik dan ook veel minder controle heb over mezelf. In de zin van ‘laat ik nog eens een spelletje spelen of iets anders leuks doen!’ Vooral het starten aan de universiteit en de grote aanpassingen die daarmee gepaard gaan waren voor mij een hele opgave. Ik was nog maar een aantal weken gestart toen ik merkte dat het nog niet het juiste moment was voor mij om die stap te zetten. Ik verbleef dan ook nog in de instelling en moest me dus telkens heen en weer verplaatsen tussen de universiteit en de instelling. Wat het nog moeilijker maakte was dat je daar geen internet hebt. Het was dus een heel ingewikkeld parcours en ik heb dan besloten om te stoppen en mijn studies later verder te zetten. Na een periode thuis te hebben doorgebracht heb ik mezelf ook eens vrijwillig laten opnemen, want ik merkte dat het weer helemaal verkeerd liep met mezelf. Nadien, in 2017, heb ik dan de moed en nieuwe kracht gevonden om voluit voor mijn studies te gaan. En dat is dan ook gelukt! Ik begon met een frisse start een nieuwe richting en zet nu nog altijd mijn beste beentje voor. Maar opnieuw: het begin was een hele zware stap.

‘De psychiatrische instelling’ dat klinkt misschien wat krankzinnig, maar heel veel mensen hebben er een compleet vertekend beeld van; ik denk dat films en dergelijke wel een grote rol spelen in het afbeelden van die instellingen. Eigenlijk worden je dagen daar heel normaal en rustig ingevuld. Je kan het vergelijken met een soort lessenrooster: veel verschillende sessies ingedeeld op vaste uren in de week. ’s Morgens opstaan en beginnen om acht uur en de laatste sessie beëindigen om

Bipolaire stoornis vijf. Naast de sessies sport, muziek, ergotherapie en praten met de psychologen en psychiaters waren er ook momenten van verplichte rust. Dan word je naar je eigen slaapkamer gestuurd en moet je jezelf rustig bezighouden. Op die manier voelde ik me volledig afgesloten van de buitenwereld. Er was geen internet en in alle rust en stilte kon je alleen doen waar je zin in had. De meesten hebben niet zo een positief beeld bij een opname in een instelling, maar ik heb dat erg positief ervaren. Het was een leerervaring en heel erg fijn. Het belangrijkste doel is daar namelijk dat je rust probeert te zoeken en die ook leert te vinden. En dan niet alleen binnen de muren van de psychiatrie.

Mijn advies aan mezelf en aan anderen is dat het belangrijk is om te proberen, om die stap te durven nemen. Naar een psychiater gaan of een instelling lijkt heel angstaanjagend, je moet er inderdaad voor betalen en het voelt misschien wat vreemd aan, maar weet dat het allerbelangrijkste is dat jij je goed voelt. Bovendien kunnen de mensen daar je echt helpen. Medicatie is niet altijd de oplossing; ik heb zelf ook een tijdlang pillen genomen om mijn bipolariteit wat in te tomen maar daardoor werd ik volledig afgestompt en voelde ik niets meer, wat natuurlijk ook helemaal niet goed is. En wat mij tenslotte ook heel veel heeft geholpen en dat ook nu elke dag weer opnieuw doet, is dat ik heb geleerd om echt elk moment te beleven zoals het is. Ik ben niet meer constant bezig met toekomstperspectieven en dingen die mogelijk zijn. En het in je hoofd overlopen van een hele lijst met onzekerheden heb ik ook achterwege gelaten. Daar werd ik enkel maar ongelukkig van. Nu kan ik tenminste echt ‘leven’ op elk moment, en weten dat je op een goede weg zit en dat er voor iedereen hoop is, maakt al heel veel goed.”

ANONIEM Mona Bronsema & Gilles Vanden Bogaert

Focus

Mentale gezondheid en sociale media opinie

I

k kom toe op mijn kot, gooi mijn tas op bed, pak mijn IPad en automatisch begin ik doelloos te scrollen op mijn Instagram-account. Allerlei foto’s passeren de revue: grappige foto’s van vrienden, selfies van modellen en foto’s van eten dat te mooi is om daadwerkelijk ook op te eten. Het scrollen is een activiteit om te ontspannen, iets waar ik en vele anderen nauwelijks bij stilstaan, hoewel we dat beter wel eens zouden doen. Wat betekent immers dat dagelijks bombardement van beelden waar we zelf geen controle over hebben? Welk effect heeft dat op ons zelfvertrouwen, eigenwaarde en mentale gezondheid? Het antwoord is simpel: geen goed effect. Dagelijks lopen we al scrollend rond in een fantasiewereld uit een soort nieuwsgierigheid of verdoken voyeurisme. Een wereld waarin iedereen het beste van zichzelf wil laten zien. Dat vertaalt zich dan in exotische reisfoto’s, prentjes van het allergezondste gerecht of een fiere foto van een stevige sixpack.

Hoewel we meestal gedachteloos door deze foto’s heen scrollen, beseffen we niet altijd wat voor gevolgen dat kan hebben op onze mentale gezondheid. Wanneer we elke dag geconfronteerd worden met een bepaald beeld, dan gaan we dat als de norm beschouwen. Het hebben van een thigh gap (een holte tussen de bovenbenen) wordt zo genormaliseerd, hoewel dit een duidelijk teken van ondergewicht is.

Of nog een ander voorbeeld; zo lijkt zes keer per week naar de fitness gaan de normaalste zaak ter wereld omdat zoveel ‘fitnessgoeroes’ dat ook doen.

Een van de meest natuurlijke menselijke karaktereigenschappen is het ‘vergelijken’. Vroeger was het misschien een goede overlevingsstrategie, maar nu is het vooral een last die bijzonder nefast is voor ons zelfvertrouwen. Vergelijken kan trouwens soms wel goed zijn: Als een boer bijvoorbeeld ziet dat iemand meer wortelen kweekt dan hij, dan kan hem dat aansporen om ook meer te gaan kweken.

Het spoort hem aan om een betere landbouwer te worden. Hij vergelijkt zich met de realiteit. Het probleem is dat wij, door allerhande sociale media, ons vergelijken met een illusie, met schone schijn. Daar-

door streven we een ideaal na, een ideaal dat we genormaliseerd hebben in ons hoofd, een onrealistisch ideaal en net dat maakt ons moedeloos en onzeker.

De laatste tijd is het onderzoek naar het verband tussen eetstoornissen en sociale media toegenomen. Daarin wordt geconcludeerd dat sociale media op zichzelf niet verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van een eetstoornis zoals Anorexia Nervosa of Boulimia, maar dat ze wel een trigger kunnen zijn. Bovendien vertraagt Instagram het genezingsproces door allerhande accounts van veganisten of zelfbenoemde ‘voedingsexperts’. De focus op eten is in onze huidige maatschappij heel aanwezig. Dat weerspiegelt zich in een explosie van kookboeken, ‘What I Eat in a Day’-video’s op YouTube en een dagelijks veranderend voedingsadvies. Nog nooit in de geschiedenis hadden we toegang tot zoveel (verschillende) voedingsmiddelen.

Velen weten niet hoe ze hiermee moeten omgaan en schieten in een krampachtige houding. Ze eten te gezond, te veel, glutenvrij, paleo ... Ze maken hun zoektocht naar een individueel voedingspatroon wereldkundig en op die manier beïnvloeden ze allerlei kwetsbare individuen die eetstoornissen ontwikkelen of verwikkeld zijn in een gelijkaardige zoektocht.

Niet enkel voor eetstoornissen zijn sociale media nefast, maar ook voor tal van andere mentale ziektes. Mensen die last hebben van depressieve gevoelens geven aan nog meer in de neerwaartse spiraal te geraken door de vrolijke foto’s van vrienden of bekende mensen. Hun sombere gevoelens staan in schril contrast met alle (artificiële) vrolijkheid op internet. Personen met Borderline bijvoorbeeld zijn extreem vatbaar voor allerlei invloeden van buitenaf.

Een belangrijk kenmerk van de stoornis is dat personen met Borderline heel impulsief gaan handelen. De gepersonaliseerde reclames op Instagram en Facebook kunnen ze dan ook heel moeilijk weerstaan en in een impulsieve bui kunnen de reclames ervoor zorgen dat ze ongewild heel veel geld uitgeven aan dingen die ze niet nodig hebben.

Natuurlijk is het onmogelijk en onrealistisch dat de bazen in Silicon Valley zich persoonlijk gaan bekommeren om alle kwetsbare individuen op sociale media.

Het belangrijkste is dat iedereen weet waar zijn of haar zwakke plekken liggen en zich daartegen kan beschermen bij het gebruiken van Facebook, Instagram of YouTube.

Daarom ga ik wat tips opsommen die jou kunnen helpen: 1) Open de app niet elke keer wanneer er zich even een ‘dood moment’ voordoet. Wees je bewust van het aantal keren dat je de app opent op een dag en probeer dat aantal te verminderen. Zet ook de meldingen uit, zowel de geluiden als de stroken.

2) Denk eens goed na over jouw account en ontvolg alle mensen die jou soms een slecht gevoel bezorgen.

3) Als je last hebt van sombere gevoelens, een eetstoornis of andere mentale klachten, is het verstandig om eens een digital detox in te lassen: een week of twee weken zonder sociale media en met een goed boek. Op die manier kan je wegkruipen in een verhaal en tot rust komen in plaats van steeds blootgesteld te worden aan allerlei vluchtige beelden.

4) Installeer de Messenger app, verwijder de Facebook app. Op die manier kan je nog gemakkelijk chatten met vrienden, maar is de verleiding om doelloos door tijdlijnen te scrollen kleiner. Als dat een brug te ver is, kan je op jouw gsm instellen hoeveel tijd je dagelijks mag besteden aan sociale media.

5) Deze tip klinkt misschien heel drastisch, maar is wel nuttig: verwijder het account van het platform dat je het minst gebruikt.

Delphine Larmuseau

Storm

9

Focus

Mentale gezondheid en sociale media: een wisselwerking?

M

eerdere keren per dag check ik Instagram en Twitter. Leeftijdsgenoten met veel volgers springen al gauw in het oog. Wanneer ik ze volg, merk ik al snel dat heel erg veel mensen zich herkennen in wel heel erg persoonlijke tweets. Ik krijg verschillende kanten van een onbekend iemands leven te zien. Gek is dat eigenlijk.

Het is een cliché; maar vroeger was dit gewoon ondenkbaar. Het leek me interessant om een gesprek aan te gaan met enkele van mijn favoriete ‘influencers’ (?), ‘populaire twitteraars’ (?), ja, hoe noem je hen nou eigenlijk? Opmerkelijk is dat ik ze enkel ken via sociale media: hun bereik is dus groot.

Over sociale media en de mentale gezondheid van onze generatie.

Irene Beaufays Je plaatst vaak tweets die je gevoelens van het moment verwoorden (bijvoorbeeld: dat je in een huilbui zit). Vanwaar komt die drang om dat met je volgers te delen?

“Voor mij is Twitter een soort uitlaatklep. Ik heb vaak het gevoel dat het me wel helpt om die tweets te zetten. Ik zal ook wel mijn gevoelens uiten aan de mensen in mijn naaste omgeving, maar vaak krijg je dan advies of hulp. Die hulp heb ik soms niet nodig.

Gewoon af en toe mijn hart kunnen luchten helpt mij heel goed en dat lijkt te lukken op Twitter.”

Je volgers kunnen zich soms misschien herkennen in jouw tweets. Ben je je bewust van de invloed die je hebt?

“Soms is het heel gek dat ik een tweet zet over een – inderdaad – huilbui of andere zaken en dat die tweet dan een groot aantal retweets krijgt. Ik ben dan vaak een beetje in shock dat zo veel mensen zich zo voelen. Ergens is dat voor mij een geruststelling omdat ik dan het gevoel heb dat ik niet alleen ben. Aan de andere kant heb ik dan vaak een raar gevoel wanneer mensen zich herkennen omdat ik het niemand gun zich zo te voelen. Zelfs die kleine

10

DILEMMA II

Twitter: @BeaufaysIrene 4333 volgers

Instagram: @irenebeaufays 1587 volgers

dipjes gun ik niemand, ook al hoort dat bij het leven.

Wat ik heel belangrijk vind, is dat mensen beseffen dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Ik zet zulke tweets absoluut niet bewust of met de intentie te tonen dat het leven soms heel lastig is, maar als ik dan soms reacties krijg van mensen die blij zijn dat ik ook de ‘stomme’ kant van het leven durf te uiten, besef ik wel weer wat die tweets kunnen doen.”

Ik heb ook gemerkt dat je een lange tijd van Twitter en sociale media in het algemeen bent verdwenen.

Had dat iets te maken met de liefdesbreuk die je toen te verwerken had?

“Gedeeltelijk! Ik sukkelde al een tijd met het gevoel wie ik wou zijn en wat ik nu net wou in het leven. De breakup was toen de druppel om me toch maar even te distantiëren van de virtuele wereld. Sociale media is een heel groot cadeau voor (en misschien ook van) onze generatie, maar het heeft absoluut ook slechte kanten. Het is zo makkelijk en zo snel gebeurd om jezelf te vergelijken met anderen. Ik ga bewust om met Instagram, dat heb ik ook wel geleerd uit de afgelopen jaren. Instagram

Focus

kon mij vroeger heel ongelukkig maken door het constante vergelijken met ‘mooiere mensen’ of ‘mooiere levens’. Ondertussen besef ik dat ook die mensen niet het perfecte leven hebben. Ik volg nu enkel nog de kanalen waar ik oprecht gelukkig van word. Tijdens de break-up was het zien van al die gelukkige koppeltjes niet echt bevorderend om erover te geraken.”

Martyna Majchrzak

Je hebt ook een blog op Tumblr (zonnedroom.tumblr.com) waar je daadwerkelijk vragen over dingen zoals liefde beantwoordt. Hoe is dat gegroeid?

“Geen idee eigenlijk! Ik sta er altijd voor open om mensen te helpen. Het gebeurt ook regelmatig dat mensen een berichtje sturen via Twitter voor raad en dergelijke. Het handige aan Tumblr is natuurlijk dat die anoniemknop bestaat.

Je hebt erg veel volgers op Twitter. Hoe is dat aantal gegroeid?

“Ik was actief op Twitter en Instagram vanaf de introductie van de apps in België. Zelf was ik toen nog heel jong, dus ik wist niet goed welke content ik erop moest plaatsen. Ik kreeg geleidelijk aan volgers omdat ik gewoon mezelf durfde te zijn en eerlijk was over gevoelige topics. Ik was ook heel eerlijk over mijn eetstoornis en body image, en denk dat veel meisjes en jongens zich daaraan konden spiegelen. Vanaf een bepaald moment kreeg ik er continu volgers bij, en nu zit ik plots aan 11 000.”

Ik begrijp heel goed dat raad van een vreemde soms echt kan helpen. Ik ben heel open over wat ik allemaal meemaak net omdat ik mensen wil helpen en uiteindelijk is het toch heel moeilijk om je leven nog geheim te houden ten tijde van sociale media. Wat is privacy uiteindelijk nog anno 2018?”

Hoe zie jij jezelf nog evolueren op sociale media in de toekomst?

“Ik hoop dat ik sommige mensen echt daadwerkelijk help door zo open te zijn en mijn gevoelens te uiten. Wat volgers erbij mag altijd. Ook al draait het leven natuurlijk niet rond de volgers, af en toe wat zelfpromo mag toch wel.

Ik heb absoluut niet de intentie om een grote influencer te worden of wat dan ook. Twitter ga ik altijd blijven zien als mijn uitlaatklep en Instagram vind ik nu eenmaal gewoon heel leuk. Zoals ik eerder al zei, kan sociale media een heel groot cadeau zijn, maar eveneens een vloek. Mijn doel is om sociale media te blijven zien als dat cadeau. Grootse dingen hoeven daar niet uit te komen.”

Twitter: @Martijnvilijn 11 069 volgers Instagram: @martijnvilijn 5150 volgers

Je hebt een eetstoornis overwonnen en je bent daar, zoals je zelf zegt, vrij open over op je sociale media. Is dat zo omdat je je volgers wilt waarschuwen voor het gevaar?

“Ik wou in de eerste plaats eerlijk zijn met mezelf en de mensen rondom mij.

Iedereen wist dat ik een eetstoornis had maar heel weinig mensen durfden er iets over te zeggen. Er hing een taboe rond en ik wenste dat te doorbreken. Zo greep ik dus naar sociale media, want ik had mij al lang genoeg geschaamd. Ik beschreef de stem in mijn hoofd, mijn zelfbeeld en de drang naar controle. In een korte tijd kreeg ik enorm veel respons van meisjes en jongens die er ook al jaren mee worstelden. Ze vonden het een opluchting dat er eindelijk over gepraat werd, en ik voelde mij ook niet meer alleen. Ik deelde tips die mij hielpen beter te worden, en luisterde ook naar anderen die in hetzelfde gevecht zaten.”

Heeft sociale media een invloed gehad op jouw eetstoornis? Positief of negatief?

“In het begin negatief, omdat ik mezelf spiegelde aan fitnessmodellen die elke dag ultragezond aten en superveel sportten. Ik wou ook zo zijn, alleen kon ik geen gezonde balans vinden en ging het volledig mis. Ik vond ook snel tips om nog meer af te vallen en challenges zoals “”geen koolhydraten voor een maand”. Ik trok het dan door naar twee jaar. Sociale media hebben eveneens een grote rol gespeeld in mijn recovery. Ik koos er bewust voor om bepaalde accounts te ontvolgen en mij te focussen op positieve dingen. Zo vond ik ook meisjes terug die hun eetstoornis hadden overwonnen en online tips deelden. Ik zag een soort voorbeeld in hen en besloot hetzelfde te doen voor anderen.”

Op Curious Cat (dit is een site à la ask. fm waar je anoniem vragen aan iemand kunt stellen) ontving je soms wel eens negatieve berichten. Hoe ga je daar mee om? Heeft dat een invloed op jouw zelfvertrouwen?

“Curious Cat was een enorme fout. Het is erg schadelijk voor je zelfbeeld en het neemt kostbare tijd in beslag die je in iets nuttigs kan steken. Als er één ding is waarvan ik spijt heb, dan is het een Curious Cat profiel aanmaken. Ik wou oorspronkelijk

Storm

11

enkel serieuze vragen beantwoorden die anderen ook iets konden opleveren. Ik werd echter snel meegesleept in een neerwaartse spiraal van negativiteit. Er zijn nu eenmaal mensen die je slecht willen doen voelen, en Curious Cat geeft ze een platform om dat te doen. Zoiets doe ik nooit meer. Als mensen oprecht vragen hebben mogen ze me contacteren via mail of DM.” Kan je op dit moment zeggen dat je gelukkig bent? En heb je advies voor volgers die dat niet zijn?

“Ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkig ben. Mijn leven is niet altijd rozengeur en maneschijn maar ik zou er niets aan willen veranderen. Ik heb mensen om me heen die me graag zien, een vriend waar ik een toekomst mee wil opbouwen, ik doe dagelijks kleine dingen waar ik gelukkig van word en ik ben zowel mentaal als fysiek gezond. Wat zou ik nog meer wensen? Ik denk dat mensen zich te hard focussen op alle slechte dingen in hun leven. Dat deed ik vroeger ook. Te veel tijd steken in het negatieve. Je hebt al zo weinig tijd op deze aarde, probeer ervan te genieten. Doe je ding, wees jezelf en steek je tijd in mensen die om je geven, niet in mensen die niets voor je betekenen. Zet jezelf elke dag weer opnieuw op de eerste plaats, je eigen geluk is prioriteit.”

Noke Dirven Twitter: @queenxnini 3181 volgers Instagram: @nokedirven 1620 volgers

12

Je hebt borderline. Hoe was het om te ontdekken dat je een persoonlijkheidsstoornis had?

“Het was heel dubbel om de diagnose te krijgen. Ik kreeg mijn diagnose tijdens een gesprek met een psycholoog op de PAAZ (psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis) en ik weet nog dat ik gewoon ijzig koud voor me uit zat te staren, geen emotie, niet echt een reactie van mijn kant. Maar toen mijn mama een uurtje later belde, barstte ik wel in tranen uit.

Tranen van ontlading, er viel een soort van last van mijn schouders. Eindelijk had ik een antwoord gekregen voor mijn gedrag/reacties/acties/gevoelens van de voorbije jaren. Alles leek op zijn pootjes te vallen. Ik moet wel zeggen dat ik ook boos was, boos omdat het mij moest overkomen, boos op mezelf omdat het een deel van mij is. Langs de andere kant kan je niet boos zijn op jezelf omdat het zo gegroeid is, maar toch was ik boos.

Uiteindelijk kan ik alleen maar dankbaar zijn dat ik die diagnose gekregen heb omdat ik vanaf dat moment gericht kon gaan zoeken naar hulp. Borderline en persoonlijkheidsstoornissen in het algemeen, zijn heel complex en daar heb je gespecialiseerde, gerichte hulp voor nodig.”

Je bent heel open tegenover je volgers over je psychologische kwetsbaarheid en hebt eveneens een blog waarin je uitlegt wat je stoornis inhoudt en ook ‘schrijfsels’ deelt. Van waar komt die ‘nood’?

“Er zijn verschillende redenen waarom ik met die blog gestart ben; eerst en vooral voor mezelf eigenlijk. Het hielp mij om het te aanvaarden. Als ik erover sprak dan was het er ook effectief, dan kon ik het niet blijven negeren. Verder kreeg ik heel vaak berichtjes van mensen die het psychisch ook heel moeilijk hebben en door dingen te schrijven en te delen met de wereld probeer ik op die manier ook andere mensen een hart onder de riem te steken. Het is altijd fijn om te zien dat je niet alleen bent, dat er nog anderen zijn die elke dag strugglen. En ik vind het sowieso belangrijk dat erover gepraat wordt, zolang mensen erover gaan zwijgen, psychische kwetsbaarheden gaan negeren/ minimaliseren blijft er een taboe rond en

dat probeer ik toch mee te doorbreken.”

Zie je sociale media als iets bevorderend om om te gaan met jouw borderline?

“Nee, niet echt eigenlijk, ik heb een hele goede vriendin met borderline en vooral veel met haar praten werkt voor mij bevorderend. Sociale media helpt mij niet echt als het gaat over mijn borderline maar als het gaat over depressie dan haal ik daar wel steun uit, denk ik. ” Je hebt ook in een instelling gezeten (verbeter me als ik fout ben) en staat op de wachtlijst om terug opgenomen te worden. Hoe kijk je daar naar?

“Ik heb nog niet in een instelling gezeten maar ben wel opgenomen geweest op de PAAZ, dat is de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Een opname daar is een soort van crisisopname die vooral dient om weer tot rust te komen, alles op een rijtje te kunnen zetten, je af te schermen van de buitenwereld ... Het klopt dat ik nu op een wachtlijst sta voor een volgende opname: een opname gespecialiseerd in persoonlijkheidsproblematiek. Ik sta nu zo’n tweetal maanden op die lijst en ik tel echt de dagen af, ik kan niet wachten tot ik in opname kan.

Dat klinkt misschien een beetje raar maar ik voel wel dat ik er echt nood aan heb. Ik ben op een punt in mijn leven dat ik echt verder wil gaan en dat lukt niet zolang ik op dezelfde moeilijkheden blijf botsen. ” Hoe ga je om met eventuele haatberichten (die je soms ook krijgt)?

“In het begin raakte me dat wel maar vaak zijn die berichten anoniem en dat maakt het echt al veel makkelijker om daarmee om te gaan. Eerst reageerde ik op alle negatieve berichten en probeerde ik me te verantwoorden voor de stomste dingen. Toen heb ik gewoon besloten om elk negatief bericht direct te verwijderen en ik voel mij daar nu echt veel beter bij!”

Mona Bronsema

Advertentie

13

Advertentie

14

I N T E R V I E W

Interview

Interview met Jonas Jonasson

door Delphine Larmuseau & Shannon Collyns

16

DILEMMA II

N

aar aanleiding van zijn nieuw boek, kregen we de kans om de Zweedse auteur Jonas Jonasson te interviewen op dinsdag negen oktober. Jonasson had op 49-jarige leeftijd zijn doorbraak met zijn debuutroman ‘De 100-jarige man die door het raam kroop en verdween’. Allan, de 100-jarige man in kwestie, besluit vlak voor zijn verjaardagsfeest in het bejaardentehuis dat het mooi is geweest en hij klimt uit het raam. De lezer volgt hem op zijn hilarische Odyssee vol herinneringen uit zijn avontuurlijk verleden. Mexicaanse etentjes met Truman, de politiechef van Iran doden of de Himalaya oversteken: je kan het niet gek genoeg bedenken of de brutale Allan heeft het gedaan. Dit jaar kwam er zelfs een vervolg en ditmaal speelt het verhaal zich af in Noord-Korea. Zwevend tussen feit en fictie en altijd met een knotsgekke kwinkslag: dat zijn de avonturen van Allan Karlson.

Interview

Hebben u en Allan karaktereigenschappen gemeenschappelijk?

Jonasson: “Neen, eigenlijk zijn we elkaars tegengestelden. Ik benijd Allan omdat hij geen berouw kent. Ik ben een piekeraar en maak mij vaak zorgen. De reis naar hier verliep allesbehalve vlot en ik kan mij daar erg druk in maken. Allan zou gewoon zeggen dat er wel een ander vliegtuig komt als deze niet opstijgt. Op die manier inspireert hij mij. Ik praat ook met hem. Wanneer ik naar een pier in mijn buurt ga en mij druk maak, dan zegt Allan: “Meneer Jonasson, maak u niet druk.” Ja, hij moet mij aanspreken met meneer Jonasson (lacht). Het uit het raam klimmen kan ook metaforisch geïnterpreteerd worden, hoewel Allan het in het boek ook letterlijk doet. Hij maakt komaf met zijn leven in het rusthuis. Hij is en blijft een onrustige ziel die hunkert naar avontuur. Ik zelf ben in mijn leven al meermaals uit een raam geklommen.”

U was een journalist en had een mediabedrijf met meer dan 100 werknemers. Wist u toch diep vanbinnen dat u ooit een boek ging schrijven?

Jonasson: “Ja, dat bedoelde ik met uit het raam klimmen. Ik herinner mij nog dat ik op een avond aan het bellen was voor een of ander interview. Ik kreeg heftige pijn in mijn borst en schouder en dacht dat ik een hartaanval kreeg. Toen ik ook nog eens rugproblemen kreeg, wist ik dat dit niets voor mij was en ik verkocht het bedrijf. Ik klom dus uit het raam. Later verhuisden we naar Zwitserland, maar ik keerde na drie jaar terug. Mijn vrouw had mij en mijn zoon verlaten en Zwitserland was een ongeschikt land om als alleenstaande vader een zoon op te voeden.

Wanneer we de trein namen, kregen we vaak vuile blikken. We klommen uit het raam en keerden terug naar Zweden. Die beslissing was heel belangrijk voor mijn zoon. Ik schreef al vanaf dat ik 18 jaar oud was, maar ik moest levenservaring opdoen om een roman te kunnen schrij-

ven. Ik ben altijd al een schrijver geweest.”

Hoe vind u inspiratie voor alle avonturen van Allan?

Jonasson:(toont app Omni op gsm): “Hier vind ik mijn inspiratie. Ik ben steeds geïnteresseerd in wat er met de wereld gebeurt.

Daarom dat Allan 100 jaar is, ik had namelijk nood aan iemand met wie ik de afgelopen honderd jaar zou kunnen overlopen en erover vertellen. ‘De honderdjarige man die terugkwam om de wereld te redden’ schreef ik op aanraden van mijn uitgever, maar het zijn turbulente tijden en er is veel stof om over te schrijven. Oorspronkelijk had ik een ander personage in mijn hoofd, maar ik schrapte alles en riep Allan terug.

ge auteurs die bijzonder veel talent hebben, maar (nog) niets vernieuwends hebben gevonden om over te schrijven. Dat is mijn voornaamste tip. (tuurt peinzend over zijn gin tonic) Een andere tip is dat je je niet mag laten intimideren door grote auteurs. Tijdens mijn opleiding las ik boeken van Gabriel Garcia Marquez en wou zo graag zoals hem kunnen schrijven. Op het moment dat ik stopte met vergelijken, kon ik mij eindelijk op mijn eigen werk focussen, maar daar had ik veel tijd voor nodig.”

Mijn voornaamste inspiratiebron is misschien wel mijn vader: hij zette vroeger de tv af en zei: “The world is all shit”.

Soms voegde hij daar aan toe: “It makes you want to cry.” Ik vind dat je er maar beter mee kan lachen. Dat was mijn uitgangspunt om deze romans te schrijven.

Iets dat niet gemakkelijk was voor mij aangezien vele uitgevers op zoek waren naar het Scandinavische ‘noir’. Hoewel er moorden gepleegd worden, wordt het lont altijd uit het kruitvat getrokken door een hilarische beschrijving of bizarre omstandigheid. Ik ben dan ook door 5 uitgevers afgewezen alvorens de zesde instemde.”

Wij schrijven voor de faculteit taal-en letterkunde. U hebt zelf ook Spaans-Zweeds gestudeerd. Hebt u tips voor mensen die graag een boek willen schrijven?

Jonasson: “Natuurlijk moet je de zaken goed kunnen verwoorden, maar spelling en grammatica verbleken bij datgene wat echt telt: je moet namelijk iets interessants te vertellen hebben. Er zijn auteurs die boeken schrijven vol spellings- en grammaticale fouten, maar die worden er allemaal uitgehaald door ervaren redacteurs. (denk maar aan Günter Grass, een autodidact die zijn beroemde Blikkentrommel vol spellingsfouten afleverde). Ik ken veel jon-

Storm

17

Advertentie

Interview

Woorden en Daden: Interview met Kompanjon

D

e dagen worden steeds korter, de bomen kleurrijker en het kwik van de thermometer blijft koppig dalen. Voor velen is dat de roep van de winter, voor ons het teken dat een geweldige avond lonkt; de avond van Woorden en Daden. Dat is een avond waarop verschillende, bekende en minder bekende, artiesten het beste van zichzelf geven in verschillende podiumkunsten. We hebben een gevarieerd programma dat onder andere bestaat uit poëzie, proza, singer-songwriters, slam-poetry en akoestische muziek. De opbrengst gaat volledig naar een goed doel! Dit jaar werken we samen met Kompanjon vzw, een Gentse organisatie die kansarme jongeren betere onderwijskansen wil aanbieden. We spraken met Mikati Willemyns en Silke Gardeyn, de studentencoach en een stagiaire van Kompanjon vzw.

Waar zet de organisatie zich voor in?

M: We zijn een Gentse organisatie die met de hulp van studenten studie- en opvoedingsondersteuning biedt aan kansarme gezinnen. Een student of vrijwilliger komt wekelijks aan huis bij een gezin. Vaak zijn zijzelf nog nooit in aanraking gekomen met kansarmoede. Die persoon ondersteunt drie maanden één of meerdere kinderen van het gezin. We ondersteunen gezinnen in groot-Gent; dus ook Oostakker, Gentbrugge, Sint-Denijs-Westrem … We zijn volgend jaar 10 jaar actief. Ik hoop op een groot feest!

tie van kansarme kinderen versterken.

rijk om de ouder ook te versterken.

S: We helpen ook de ouders, als ze het bijvoorbeeld moeilijk hebben met lezen of het begrijpen van documenten. Op die manier ondersteunen we het hele gezin.

S: Ik was onlangs aanwezig op een oudercontact en het was heel overweldigend voor dat gezin omdat er op het oudercontact een zorgcoördinator, een gezinsbegeleider, een tolk, enkele leerkrachten … aanwezig waren. Een tolk staat in voor een vlotte communicatie tussen de ouders en de leerkracht maar de ouders hoeven er die avond niet noodzakelijk bij te zijn en kunnen nadien dan gebriefd worden.

M: Inderdaad; soms gaat de student of coach ook mee naar een oudercontact. De student is er niet alleen voor de kinderen, maar ook voor de ouders. Uiteindelijk zal de student niet voor eeuwig bij dat gezin blijven langsgaan voor studie- en opvoedingsondersteuning. Daarom is het belang-

M: Als student ben je er dan bij om op

S: Ik ondersteun onder andere een gezin in Oostakker.

M: De ondersteuning komt op vraag van een ouder omdat hij/zij een schoolachterstand opmerkt bij een of meerdere van de kinderen en het kind zelf onvoldoende kan ondersteunen. De aanmelding gebeurt vaak via de school of via een organisatie. De coach neemt de aangemelde gezinnen uit de wachtlijst, bekijkt de hulpvraag, introduceert de geselecteerde student in het gezin en volgt het traject op.

Kompanjon vzw wil de onderwijsposi-

Storm

19

Interview

een gemakkelijke of laagdrempelige manier uit te leggen wat er allemaal gezegd wordt. Leerkrachten en hulpverleners gebruiken vaak vakjargon: niet evident voor sommige ouders.

Wat is jullie specifieke rol binnen de organisatie?

M: Als coach fungeer ik als brug tussen gezin, student en school. Ik bekijk de hulpvraag van het gezin en ondersteun zowel de gezinnen als de studenten in het hele proces. Dit semester ben ik coach van 30 gezinnen en 30 studenten.

Ik ga de eerste keer altijd mee om de studenten te introduceren in het gezin.

Daarnaast doe ik ook nog tussentijdse en eindbezoeken bij de gezinnen, volg ik de studenten intensief op, help ik gezinnen met allerlei vragen en geef ik vormingen aan studenten. Het is natuurlijk de student die het meest rechtstreeks in aanraking komt met de gezinnen.

S: Ik studeer pedagogische wetenschappen (onderwijskunde) en ik ben nu stagiaire bij Kompanjon. Momenteel bezoek ik drie gezinnen, een Vlaams gezin waar generatiearmoede heerst, een Roma-gezin en een Pools gezin.

Je merkt echt dat het drie heel diverse situaties zijn. In mijn opleiding leerden we hier wel over, maar pas als je echt bij een gezin komt, kom je erachter waarop ze allemaal vastlopen. Daarnaast ben ik ook bezig met een onderzoek rond het welbevinden bij kinderen.

20

DILEMMA II

Ik bevraag dan zowel de kinderen, de ouders als de leerkrachten, om zo een goed beeld te schetsen van de situatie.

M: Vaak zijn de gezinnen niet zo vertrouwd met de schoolcultuur en kunnen de ouders moeilijk hun weg vinden in bijvoorbeeld de schoolagenda, het hele schoolgebeuren, de briefwisseling of de communicatie met de school.

Het is dan leuk dat de student hen helpt om hun weg daarin te vinden.

S: Er zijn veel scholen die zich wel goed inzetten voor die gezinnen en echt wel willen helpen, maar de manier waarop ze het overbrengen komt niet altijd laagdrempelig over.

Aan welke projecten zijn jullie momenteel aan het werken?

M: Ik ben blij dat we dit nieuws al kunnen meedelen! We zijn nu gestart met een project in Antwerpen met onze nieuwe coach Salima. Onze coรถrdinator Katelijne springt bij en ondersteunt ook enkele gezinnen. Zij doen daar hetzelfde werk als wij hier in Gent. We zijn ook bezig met impactonderzoek: we verrichten goed werk en dat willen we bewijzen. Daar zijn we nu heel goed mee bezig, maar de resultaten daarvan moeten nog naar buiten komen.

Om al ons werk in Gent en Antwerpen verder te zetten en onze maatschappelijke impact te kunnen aantonen, is het dus zeker nuttig dat we wat meer inkomsten hebben, zoals de opbrengst

hard moest werken. Dat heeft hij dan ook gedaan! Hij zit nu in het tweede middelbaar en alles verloopt goed.

Wat kunnen studenten zoals wij voor jullie betekenen?

van evenementen en financiële steunvan sponsors en sympathisanten.

Wat is het meest bijzondere dat je al hebt meegemaakt in de periode dat je werkt bij deze organisatie?

M: Bij ieder gezin kan ik wel iets vertellen. Vooral hun dankbaarheid blijft hartverwarmend. Ik ben de coach die het meeste eten krijgt, daar lacht de rest vaak mee. Ik word altijd hartelijk ontvangen met heel veel eten. Sommige vrouwen uit mijn gezinnen zijn eenzaam, omdat hun man gaan werken is en zij voor het huishouden moeten zorgen. Dan vinden ze het heel tof dat er iemand langskomt! Op een dag ging ik langs bij een gezin en had de mama stiekem een ananas en een sjaal in mijn handtas verstopt. Ik reed met de fiets terug naar huis en zag ineens die ananas in mijn zak zitten. Ik belde haar op en vroeg ‘Mevrouw, er zit een ananas in mijn handtas?’, waarop zij antwoordde: ‘Bedankt, bedankt voor alles dat je voor ons gedaan hebt.’ Dat gezin toonde haar dankbaarheid op een hele leuke manier! Een ander gezin woonde in een heel oud huis, dat eigenlijk niet meer bewoonbaar was en ze moesten veel te veel huur betalen aan een huisjesmelker. Samen met het OCMW hebben we hen geholpen een betere woning te vinden, waar ze nu een eerlijke prijs voor betalen. Ik heb zelfs geholpen met verhuizen. Het is geruststellend om te zien dat ze goed terechtgekomen zijn.

S: Ook hele kleine dingen kunnen echt

het verschil maken: een kindje dat nu in de derde kleuterklas zit speelde vroeger alleen maar op de gsm of tablet van zijn ouders. Ik heb hem een hoop speelmateriaal gebracht en als ik daar nu langskom zie ik hem daar altijd mee spelen. Ze leven daar echt van op. Dat is zo leuk om te zien!

M: Nog een andere jongen die ik ondersteunde, toen ik nog studeerde, was heel gemotiveerd om Latijn te studeren en daarna dokter te worden. Hij kreeg veel tegenkanting van mensen die niet in hem geloofden omdat hij uit een kwetsbaar gezin komt dat het financieel niet breed heeft. Ik heb hem toen aangemoedigd, structuur bij het leren geboden en verteld dat hij zich goed moest inzetten en

S: We doen ook elk jaar mee aan Student Kick Off. De opbrengst gaat onder andere naar onze organisatie, maar we moeten er natuurlijk iets voor doen.

We moeten bijvoorbeeld jaarlijks ±60 vrijwilligers werven die schiften draaien aan de bar. Een barshift draaien is trouwens erg leuk om te doen, daar kunnen we van meespreken. Studenten die ons volgend jaar wel zouden willen helpen, mogen ons zeker contacteren op info@ kompanjon.be. Als vrijwilliger krijg je gratis toegang tot het plein na je shift en nadien ook een gratis cinematicket.

M: Een Music for Life-actie organiseren, zoals Filologica doet voor ons, mag zeker! Je kan bijvoorbeeld ook de ‘Warmathon’ meelopen ten voordele van Kompanjon vzw (https://dewarmsteweek.stubru.be/goededoelen).

Los van financiële steun kan je eens nadenken over wie kansarme mensen zijn en kan je proberen om niet op een stereotiepe manier naar hen te kijken. Of denk eens na over thema’s zoals diversiteit en kansarmoede.

Kom op 21 november ook zeker naar Woorden en Daden en steun Kompanjon! door Marlies Vervoort & Kylie Cano

Advertentie

CULTURAMA

Culturama

Daniel Kehlmann’s Tijl

RECE

NSIE

schitteringen in de oorlogsmist

Daniel Kehlmann is een veelgelezen en veelgeprezen hedendaagse Duitse schrijver. In zijn recentste werk Tijl, dat werd genomineerd voor de Europese literatuurprijs, breit hij een narratief net rond de figuur Tijl Uilenspiegel aan de hand van stukken en beetjes uit zowel centrale als marginale werken uit de West-Europese cultuurgeschiedenis. Kehlmann laat Tijl Uilenspiegel namelijk incarneren ten tijde van de Dertigjarige Oorlog, een conflict dat, als ik Wikipedia mag geloven, kan worden getypeerd als hét Europese prototype van een mondiaal conflict, een soort proto-WO I. Tijl groeit op als iele molenaarszoon en is na de terechtstelling van zijn vader Claus, die door Jezuïeten wordt beschuldigd van hekserij, verplicht om samen met zijn jeugdvriendin Nele door een in oorlogsmist gedrenkt gebied te zwerven.

Een landschap met dolende soldaten, gemarginaliseerde entertainers en rusteloze spoken van oorlogsslachtoffers.

De reis doorheen Tijl z’n bestaan neemt een episodische structuur aan, wat reminiscenties aan het middeleeuwse volksboek oproept. In de acht sequenties volgen we afwisselend verschillende types verstoord of ontheemd door de oorlog. Tijl Uilenspiegel fungeert als een onvast middelpunt: soms is hij de hoofdactant, soms slechts een figurant in de rand van het gebeurende. Allen proberen ze op een of andere manier door de oorlogsmist heen te navigeren. De lezer krijgt een staketsel aan schetsen te lezen, bolle punten in het web.

Niet alleen de vertelling, maar ook time is out of joint. Achronie en ellipsen zwaaien de temporele plak en versterken het idee dat een onzekere toekomst binnen een oorlogssituatie ook het heden en het verleden wazig maakt. Kehlmann biedt enkel houvast door een uitgewerkt en woekerend spel van intertekst met zowel Shakespeare

24

DILEMMA II

als de vergeten wetenschappelijke schriften van Athanasius Kircher. De intertekst klapt in op zichzelf, zoals de passage waarin wordt gesuggereerd dat een koningspaar zich gedraagt naar het model van Macbeth & Lady Macbeth. Brontekst en herwerking lopen in elkaar over en heffen elkaar op. Is Kircher’s beschreven werk echt of een kolderieke afrekening met de vroegmoderne hoop in de ratio? De tekst als een oppervlak aan tekst is de poging de periode in een vorm te krijgen omdat hun nagelaten tekst (of het idee ervan) het enige is wat ons rest.

In Thomas Heeroma De Vos’ voor de Groene Amsterdammer lijkt hij te worstelen met de uiteindelijke ‘onbeschikbaarheid’ van de figuur Tijl. De Vos lijkt te lezen vanuit een referentiekader waarin Salammbô net van de persen is gerold. Maar de gefragmenteerde vertelling en chronologie maakt in het geval van Tijl een postmoderne lezing onvermijdelijk. Daarbij is een literatuurhistorisch type als Tijl Uilenspiegel de karakterisering voorbij. Men kan de naam Tijl niet op papier zetten zonder onder de letters zowel de Costeriaanse volksheld Tijl als de kwaadwillige Middeleeuwse grappenmaker Uilenmuil te zien opdoemen.

De manier waarop Tijl cultuurhistorisch is ingezet voor verscheidene ideologische doeleinden maakt Uilenspiegel symbolisch overgedetermineerd. Er is een anarchistische Tijl, een fascistische Tijl, een Vlaamsgezinde Tijl, een Provo Tijl etc. Dat maakt hem makkelijker inzetbaar in een postmoderne herschrijving. Hij is een lege betekenaar waar een auteur (of lezer) in se alles kan aan ophangen, want alles is reeds aan hem opgehangen. Tijl is meer een steeds anders resonerende nebula aan typeringen dan een psychologisch ‘karakter’. Dat idee wordt ook mooi geïllustreerd door een alternatieve cover van het boek die ik online

vind: een gitzwart silhouet van een nar dat verstild middenin een volksdans uittorent boven een picturaal landschap. Uilenspiegel is geen blozende clown maar een varend luid, onttrokken aan kleur gezicht en geschiedenis. Tijl is niet te vatten omdat er niets meer te vatten is.

Hoewel ik me tot nu toe voornamelijk in positieve termen over Tijl lijk uit te laten, blijft er intern toch iets knellen. Ja, Kehlmann heeft een capabele postmoderne roman tot stand gebracht. De beste manier waarop ik het kan stellen is: Kehlmann’s postmodernisme is me te afgelikt, te geblust, te literatuurprijsvriendelijk. De postmoderne sliders staan net te netjes afgesteld. Het is allemaal capabel, dat wel, maar ik mis wat waanzin in het geheel. De literair meest interessante momenten blijken die waarin Kehlmann een echte ‘buitenstem’ probeert vorm te geven: de laatste draak van Duitsland die zijn eigen dood vertelt of de idee van de Majesteit, dat nadat het zoveelste sterfelijke koningslichaam het begeeft, spectrale vorm aanneemt en vertrekt. Ondanks dat alles weiger ik de roman volledig te omarmen. Oké, postmodernisme is telkens een kwestie van gradatie en elke postmoderne roman performeert die postmoderniteit telkens anders binnen zijn tekst. Maar het gaat me niet hard genoeg. De stilistiek blijft te gecontroleerd. Je kan je nu afvragen: recensent, wat wil je dan wel? Nou, eerder dan een tekst als postmoderne waakvlam, een tekst als een steekvlam door zelfs het idee van het postmoderne heen. En wat dat precies betekent weet ik ook niet, maar het klinkt best lekker en aannemelijk, nee?

Rick Fuit

RECE

NSIE

Kursk

Ik beschouwde mijzelf eerder als boekenbeminster dan als een filmfanate, maar die mening heb ik moeten bijstellen na het zien van Kursk. Net zoals sommige boeken een diepe indruk kunnen maken, greep deze film mij vanaf de eerste minuut bij het nekvel en liet mij niet meer los. De film, geregisseerd door Thomas Vinterberg, is gebaseerd op historische feiten. In augustus 2000 verging een duikboot van de Noordelijke Vloot. Wat de grootste zomeroefening sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie moest worden, werd een tragisch verhaal waarbij 118 mannen het leven lieten.

De film begint met het huwelijk van een marinier. Hoewel het bestaan van een mariniersvrouw hard is, zeker bij de Noordelijke Vloot, doen de collega’s hun uiterste best een gezellig huwelijk te organiseren. Ze verkopen hun eigen horloges om toch maar een paar champagneflessen te kunnen voorzien. Een horloge dat later een groot gemis zou worden ... Mathias Schoenaerts vertolkt de rol van Mikhail Kalekov, de kapitein-luitenant van de Kursk. Voor de missie moet hij zijn hoogzwangere vrouw en zijn zoontje achterlaten. Vol adrenaline beginnen de mariniers aan hun missie. Vrijwel meteen gaat er iets fout en ontploft er een dummy-torpedo door een te hoge concentratie aan waterstofperoxide. Omdat de temperatuur stijgt tot 400 graden, ontploffen er nog acht torpedo’s tegelijkertijd. Door een heldhaftige en slimme technicus worden twee kernreactoren uitgeschakeld en de reactorruimte hermetisch afgesloten. Wonder boven wonder overleven 23 mannen deze explosie. Zij houden stand in het achterste compartiment door opgehangen zuurstofschermen.

Hoopvol slaan ze elk uur viermaal met een hamer zodat de reddingswerkers

weten dat ze nog in leven zijn. Al snel komen de Russische hulpdiensten met Prisz-onderzeeërs, maar doordat hun materiaal slecht onderhouden is, slagen ze er niet in de bemanning te redden. De mannen leven ondertussen in ontbering: het ijskoude water, de natte dekens en de wanhoop wanneer ze horen dat de onderzeeërs terugkeren, bezorgen je als kijker koude rillingen. De Britten bieden hun hulp aan, want zij hebben wel het perfecte materiaal.

De Russen willen er echter niet op ingaan.

De machteloosheid van de vrouwen, de kinderen en de mariniers zelf, voel je in

elke vezel. Collin Firth, als verontwaardigde Britse commandeur, speelt een rol die hem op het lijf geschreven is.

Het ijzersterke acteerwerk, de mooie beelden en de heftige sentimenten die je als kijker twee uur lang in de greep houden, maken van deze film een meesterwerk. Negeer dus vooral de schandalig lage Imdb-score en haast je naar de bioscoop!

Delphine Larmuseau

Storm

25

Culturama

Ik was vijftien... en verslaafd (het waargebeurde levensverhaal van Julie B.) – Julie B.

RECE

NSIE

Wanneer Julie op haar dertiende te weten komt dat haar moeder helemaal niet haar moeder is en in de steek gelaten wordt door haar vader, komt ze terecht in de underground wereld van Parijs.

Foute vrienden wijden haar in in een wereld vol drank en drugs. Ze slaapt tussen en met junkies, wordt zwanger en ziet de mensen rond haar één voor één aftakelen. Na een zelfmoordpoging probeert Julie in haar eentje uit de modder te kruipen. Dan ontmoet ze Etienne, een dokter in het ziekenhuis waar ze opgenomen wordt. Etienne is de eerste in een lange tijd die echt om Julie geeft en na haar opname worden de twee verliefd. Ik was vijftien… en verslaafd vormt het dagboek dat Julie voor Etienne geschreven heeft. Ze vindt dat hij het recht heeft om de onverbloemde,

26

DILEMMA II

ruwe waarheid te kennen en beschrijft gedetailleerd hoe haar leven er voor hun ontmoeting uitzag.

Ik was vijftien… en verslaafd voelt door het ik-perspectief heel persoonlijk aan. Julie B. doet iets wat weinig mensen haar voordeden: zó openlijk praten over haar eigen drugsgebruik, seksuele ervaringen en zelfverminking dat je er als lezer soms voor terugdeinst. Je weet dat hij bestaat, die drugswereld. Je weet dat jonge mensen er vaak het slachtoffer van worden. Toch is het moeilijk te geloven dat een meisje van dertien, met bovendien goede resultaten op school, er ook door gegrepen kan worden. Ze was bijna nog een kind. Het verhaal is waargebeurd, het is Julies autobiografie. Waar andere ex-verslaafden zich

misschien voor zouden schamen en zich zouden isoleren van de buitenwereld, wil Julie haar verhaal juist delen met de buitenwereld en dat doet ze op een manier die alles weergeeft zoals het werkelijk is. Sommige passages zijn hard, maar daar valt zoveel uit te leren.

Verwacht geen hoogstaande literatuur, want dat is Ik was vijftien… en verslaafd niet. Het verhaal is vooral een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in maatschappelijke problemen en meer te weten wil komen over een leefwereld die ver verwijderd staat van die van de meesten onder ons.

Merel Decrock

Mount Eerie - ACLAM RECE

NSIE

Periodes. Je bent jong, je bent jezelf aan het zoeken en je springt van de ene obsessie naar de andere. Ik hoop dat dit een universeel verhaal is. In mijn directe omgeving zie ik mijn twee jongere broers al een drietal maand volledig geïmmerseerd worden in de behemoth die Fortnite heet.

De zomer van 2018 zal bekend staan als de zomer van Fortnite. Ik ken vrienden die door periodes gaan van intense Dark Techno en IDM en voor ik de insufferable adult werd die ik vandaag ben, was ik een hele lange periode gigantische fan van Amerikaanse Graphic Novels: Fantagraphics, Picturebox, Drawn & Quarterly, Youth In Decline, 2D Cloud etc. Je begint een bepaalde affiniteit te kweken voor de makers van die verhalen, je blijft up to date en je leert meer en meer tekenaars kennen. Een van hen was Geneviève Castrée, een Canadese tekenares wiens tekeningen ’Canada-heid’ uitademden. Een zeer geliefd persoon in de community en een allround likeable iemand. Een paar jaar later delen verschillende tekenaars op Twitter een GoFundMe voor Geneviève, die aan zware Pancreatic Cancer lijdt. Maanden gaan voorbij en je hoopt op het beste, tot in juli 2016, wanneer je te weten komt dat ze bezweken is aan haar ziekte, en je bent er eventjes niet goed van, je denkt ‘fuck’ ...

Het gaat even uit je gedachten, tot een half jaar later, in maart 2017, wanneer Phil Elverum, van Mount Eerie, naar buiten komt met het album A Crow Looked at Me. Phil was de wederhelft van Geneviève, samen waren ze een redelijk teruggetrokken koppel en haar overlijden sloeg, zoals het maar menselijk betaamd, een krater, een leemte. Je gaat van het ene moment van het leven met twee, naar het andere met één, maar het voelt het in het begin niet zo, zeker het eerste aantal maanden niet.

Hier komt het thema van ‘periodes’ terug binnen. Het hele album is een document

van een zeer moeilijke periode en eigenlijk nog veel meer dan dat: het grijpt terug naar het verleden, naar een jong koppeltje dat in the middle of nowhere overnachtte op de achterbank van hun auto en het handelt over toekomst, in de vorm van hun dochter. Tijd plakt aan de ribben van dit album. Het secuur afmeten van de dagen is heel belangrijk binnen die nummers, de dagen naar haar overlijden worden zacht gezongen aan het begin van elk nummer en je hoort een rouwvolle adem en gitaargestrum vol wrok tegenover het universum. Het nummer “Real Death” gaat over metafoorloosheid, kunst over de onmogelijkheid van kunst en laat je elke uiting van het woord “Real” voelen. Soms heb je gelaagde gitaarmelodieën, verschillende lijnen gepluk, zoals bij “Ravens” of opwellende volumevolle gitaargeluiden, met klassieke tonen op de achtergrond, zoals “Swims”. Het einde van het nummer “Seaweed” bestaat uit pianoakkoorden die naar het einde van het nummer tegen elkaar beginnen te schuren en een tekst die een oranjeachtig avondbeeld schetst; met een eenzame stoel op een heuvel.

Mijn eerste in depth kennismaking met Phil Elverum was via het album The Glow, Pt. 2 van Phil’s band The Microphones, een ‘fan-tas-tisch’ album, wat als de plooi-

en bij Sint Theresa van schuurpapier waren gemaakt. Het is barokke folk met de kracht van een berg. En nu, 16 jaar later, denkt dezelfde persoon, hetzelfde stel hersenen, terug aan die afgelopen zestien jaar, en nog veel langer ervoor. Zo reminisceert hij bij het nummer “Emptiness, Pt. 2” over de keren dat hij in het verleden beelden schetste van een ‘negatie van de mensen’; een mensloze natuur, zoals op de schilderijen van Nikolais Astrup. Wanneer die negatie echter ingekleurd wordt met ronddwalen in lege ziekenhuisgangen en daadwerkelijk verlies, dan heeft die leemte aan mensen een veel minder troostend en rustgevend effect. “Soria Mori” is een ode, distorted gitaar, verspringen binnen de tijd en een dubbele laag instrumentatie in de laatste vleugel die bikkelhard voelbaar is.

Het laatste nummer is een brief aan zijn dochter; twee minuutjes over een dochter die haar eerste schooldag zal moeten doorstaan zonder haar moeder: een album over de dood eindigen met een vlaag toekomst. Voor mij persoonlijk is dat de beste manier om dit album te eindigen. Dit is een album voor wanneer je klaar bent om onbeschaamd tranen te laten rollen, zichtbaar luidop uit te ademen na sommige zinsneden of gewoon eens niet ironisch getuige te zijn van iets vaals en kils als de dood, en de lijnen die het album rekt.

Storm

27

Filologica

Wie is Filologica?

O

ok Filologica heeft groot nieuws; we kunnen nu met trots zeggen dat ons drieĂŤntwintigkoppige presidium weer helemaal voltallig is (en het jaar al fantastisch heeft ingezet)!

Onze sportpreses Floris Ameel, the Florce, leek even te verdwijnen maar zijn Filologische force is nu sterker dan ooit! Samen met Paavo gaat hij er dit jaar opnieuw een onvergetelijk sportief jaar van maken.

Omdat hij zichzelf niet heeft kunnen voorstellen in de eerste editie van ons blad, geven we hem nu graag de kans om even in de spotlights te treden en zichzelf voor te stellen aan onze trouwe lezers en enthousiaste Filoloogjes.

Storm

29

Filologica

Floris Ameel

w

Sport

Leeftijd? 20 (cri) Richting?

Meestal voorwaarts, achteruit stappen is soms nogal onhandig. Eigenlijk is het gewoon Engels-Zweeds.

Woonplaats?

Leuven, Kessel-Lo, Dworp (you pick) Favoriete schrijver of boek? ‘Harry Potter and the Order of the Phoenix’ (en Tolkien als schrijver, ik houd niet van kiezen)

Favoriete bestemming in Europa? Een cantuszaal Batman of spiderman?

Wolverine Wat is je favoriete quote?

Do or do not, there is no try.

30

DILEMMA II

Filologica

w

Lustrum

Victor Ysebaert

D

oor een klein foutje in de grote ‘Dilemma-machine’ is de foto van een van onze lustrumcomitéleden ontsnapt uit de Lustrumvoorstelling!

Daarom stellen we ook Victor Ysebaert nog eens aan jullie voor! Ook hij doet zijn uiterste best om er met zijn allen een schitterend Lustrumjaar van te maken.

Samen met Simon Van Overmeire staat Victor in voor de eerstejaars, en samen ze zullen er alles aan doen om jullie eerste jaar Taal- en Letterkunde net dat extra glanslaagje Lustrum te geven. Verwacht jullie maar aan een memorabel jaar!

Storm

31

FILO’S

Filologica

32

DILEMMA II

FOTOBOEK

Filologica

Storm

33

Advertentie

34

Advertentie

35

Auw La

POĂ‹ZIE

Handen glijden in vergeten broekzakken, tussen verlopen treinkaartjes onder lakens waar kleine warmtes tijdelijk logeren, tasten in de diepten van de nacht.

Vloekend haal ik het gemis overhoop, laat geen enkel plekje zich verbergen.

Er is niemand te vinden.

- Jolien Huyghe

Storm

37

Auw La

ODE AAN GRAUWE DAGEN

schone zon, hoe schijnend ge ook zijt ik zie u liever bedekt, doe uw sluier aan wanneer ge weg zijt voel ik mij veilig want als ge er zijt, brengt gij altijd zo een oneindigheid met uw mee da stom blauw waar iedereen lijkt van te houden wisselt het maar voor die prachtige zilveren kleur uw sluier voelt als ĂŠĂŠn op mijn schouders beschermend dan denk ik eens niet aan honderdnegenenveertig miljard zeshonderdduizend kilometer de zilveren hemel is een spiegel en ik zie mezelf grauwe dagen, ik dank u gij zijt het perfecte excuus door u moet ik niet buiten moet ik niet blij zijn mag ik in mij keren zilveren hemel, ik dank u door jou straal ik hemelsblauw diep verborgen in mijnww ziel op heldere dagen noemt men mijn ogen grijs op grauwe dagen noem men mijn ogen blauw

Maya Roels

38

DILEMMA II

Auw La

Prachtig, waarachtig, dat alles in niets uit zal monden, galgenhumor.

Ik trek me op aan niks—aan niks trekt, galgenhumor. Alsof we nog geloven kunnen, dromen kunnen, aansporen dat doven orkesten horen als hun kaarsen uitdoven.

Het is galgenhumor dat ik naar je kijk. Het is galgenhumor dat ik voel dat je terugkijkt. Het is galgenhumor; niks zit erachter.

Jorge Van de Sompel

PoĂŤzie beamen

Galgenhumor, dobberen in zeezout.

Galgenhumor, vallen zonder zeil.

Galgenhumor, productiviteit iwn de mond nemen.

Galgenhumor, grote vragen stellen.

Galgenhumor, en licht en zon gekend hebben.

Galgenhumor, eeuwigheid belichamen.

Storm

39

Auw La Ochtendleugen Alexander Baeyens

Ik zal blij zijn als bij ochtendstond De repetitieve muziek is verstomd En alle valse romances slapen.

Als de drank en de middelen Mijn lichaam hebben verlaten.

Ik zal blij zijn als de pijn van na een nacht Weer opdoemt en zij me verplicht te liegen Tegen al mijn naasten over de toestand van Het leven, hier en nu.

Want alleen dat liegen houdt mij nog scherp En maakt van mij geen verslaafde, Overgeleverd aan nachtelijk vertier.

Zonder de leugen is er geen weerstand meer En zouden dag en nacht versmelten Tot dat leven van hier en nu.

Want ik weet nog goed hoe men mij zei Dat eerlijk het langste duurt.

Maar de nacht gaat nu al zo lang met me mee Dat het leven erin zinkt en ik soms al vergeet Hoe mijn ochtendleugen klinkt.

40

DILEMMA II

Auw La Ivani

Leander Papagianneas Kom je terug? Ga mee terug.

Terug naar waar de wolken overvlogen.

Waar esdoornbladeren in de wind bewogen.

Waar de wind waaide op de melodie van ons geluk.

Waar je haren ondersteboven vlogen toen ik met je danste.

Wat ben ik toch lang op aarde, hoe heb ik al die hartslagen kunnen verdragen?

Hoe heb ik jouw hart zo lang kunnen dragen?

Mijn hoofd zwaar van het drinken, liep ik door de nachtelijke straten, mijn hartstocht achterna.

Verdoofd en beneveld geloof ik in het wonder jou ergens tegen te komen.

De enige vreugde die me nog is gebleven, is het roken. Jawel, dat is alles. En dus rook ik. Het droogt mijn keel uit, mijn neus zit verstopt en ’s ochtends hoest ik slijmen op. Toch rook ik, ik rook uit een verlangen naar de terugkeer van dat abrupt afgebroken verhaal. Die magische memorabele momenten die mijmerend meanderen door de stromen van mijn gedachten.

Zwakke, fragiele klanken vloeiden samen met de stille donkere avondlucht ineen, brachten me in een melancholische stemming en wekte zoete dromen in me op. De zwoele, droevige, roerloze lucht streelde zacht mijn gezicht en riep herinneringen op aan dingen die voorbij waren.

De zon brandde als een koortspatiĂŤnt met een troebel schijnsel en ik ijlde.

Door de mist van sigarettenrook dacht ik jou te zien in de mensenmassa. Ergens dacht ik jou te herkennen. En met herwonnen hoop hield ik mijn hart vast. In die duisternis van schimmen ontdekte ik een licht. Ik bevond mij in de storm van het voorbijrazende leven, mijn boot stond op kapseizen en ik hoorde de afgrond der wateren huilen.

Onbegrip, vragende blikken en haastig wegstappende mensen duwden me de dieperik in.

Vallend in de leegte probeerde ik die herkenning terug te vinden. Dan sta ik wezenloos voor me uit te staren, omhuld in een mantel van grijze vertwijfeling.

Ik schrik op bij het knagen van mijn hart, bij de gedachte aan die glimlach en die bewonderende zwarte poelen waarin ik zo kon verdrinken. Glinsterende ogen als sterren aan een klare hemel tijdens een heldere zomernacht.

Dan verdween mijn omgeving, raasde die als een troebele weerspiegeling van een andere realiteit voorbij. Ik zakte verder weg in het drijfzand van mijn verdriet en het roken helpt daarbij.

Dan klamp ik mij vast aan dat laatste stokje hoop, terwijl ik weet dat ik naar mijn einde loop.

Liefde boort gaten in mijn hersenen. Luguber waait de wind er door en doods als een verlaten slagveld liggen mijn gedachten erbij. De ledematen van mijn verscheurde ziel dien ik zelf terug te vinden.

Als een lijkenrover begeeft zij zich geheimzinnig langs ieder kreunend, steunend idee en ontneemt het van enige waarde. Twijfel slaat om mij heen. Aasgieren der vervreemding cirkelen om mij heen en dalen neer om mijn lichaam aan te vreten.

De zon brandt en ik snak naar verlossing, maar ik verdrink in wanhoop. Het staat me aan de lippen. Ik adem de rotte geur van verderf in en alles lijkt verloren. Ik ben opgegeten, vanbinnen weggeteerd, helemaal leeg.

Storm

41

PROZA

PROZA

Een oorverdovende stilte HET VERHAAL VAN EEN PSYCHOSE

D

eze tekst werd geschreven op het moment dat de schrijver leed aan hallucinaties, hartkloppingen en slapeloosheid. Hij zal in de toekomst gezonder leven. Hoewel de schrijver zich al te goed bewust is van het feit dat deze tekst bric-à-brac en chaotisch is, is hij blij dat hij ‘m geschreven heeft. Soms gaat het namelijk niet om wat men schrijft, maar om het feit dat men schrijft. Het schrijven zal hem redden, het zal mij redden. Daarom, nu al, dank u.

Het was op een dinsdag dat ik voor de eerste keer bij de schrijver op bezoek ging. Het was tevens de laatste keer dat ik écht bij hem op bezoek ging, want de eigenlijke laatste keer stelde bitterweinig voor. Enfin, de eerste keer dus. Hij was toen nog een zeer jonge en in een zekere zin ook nog vitale kerel, hoewel je al de eerste schemeringen van een ongewisse dood van zijn gezicht kon aflezen. Zijn kamer lag er rommelig bij. Op de tafel stonden er lege en volle flessen. Ik bespaar me de moeite op te noemen wat voor drankmerken het allemaal waren, want dat doet er ook niet toe. Overal in de kamer lagen kleren van vrouwen en mannen verspreid, en toch lag hij alleen in bed. De vuilbak puilde uit van zakjes en pakjes, en op de spiegel – die eigenlijk in de badkamer thuishoorde – lagen de inhouden van die zakjes en pakjes. Het ging voornamelijk over coke en mephedrone, vertelde hij. Ik herinner me nog goed dat hij naar zijn hart greep en nee schudde. ‘Wat is er?’ vroeg ik hem. ‘Last’, zei hij. Last. Hij had last, meer niet. Een halfuur nadien verontschuldigde hij zich, maar ik begreep niet waarom. ‘Ooit ruim ik het allemaal op’, zei hij. ‘Ooit maak ik er korte metten mee en dan zal er nooit meer rommel zijn. Geloof mij maar … geloof mij nu maar.’ Ik zei dat ik hem geloofde en dat meende ik. De schrijver had ik immers altijd be-

schouwd als iemand die zijn zaken op orde had. Thuis had hij zijn bezigheden, waardoor hij niet zomaar wat op straat rondhing. Op school deed hij het ook goed. Hij behaalde mooie cijfers en had er al een vlekkeloos jaar op de universiteit opzitten. Hij schreef ook boeken, al drie jaar lang. Zijn zesde boek was op dat moment net in de maak, maar het vlotte niet. ‘Ik krijg maar geen structuur in mijn leven, geen ritme, waardoor mijn boeken onverstaanbaar zijn geworden. En soms lijkt er simpelweg geen tijd te zijn voor boeken. Dan heb ik het te druk met de pijn aan mijn borst en de schimmen in mijn hoofd.’ Het was op dat moment dat ik besefte dat het in feite niet zo goed ging met hem. Toch had hij dus al vijf boeken klaar en dat was voor mij reden genoeg om ervan uit te gaan dat hij zijn leven toch best op orde had – een schrijver doet zich immers altijd een tikje zieliger voor dan hij in werkelijkheid is. Naast bezigheden, studies en boeken had hij ook vrienden. Twee vriendengroepen om precies te zijn. De ene groep was de ‘zuipgroep’: een gezellig schaartje brave boerenjongens dat in volkse cafés rondhing en af en toe eens een fuif meepikte van een of andere jeugdbeweging uit de buurt. De andere groep was de ‘pakgroep’: eveneens een gezellige schaar brave plattelandsjongens.

Het enige verschil was dat zij hun

weekends sleten in de stad. Vrijdagavond vertrokken ze en zondagavond kwamen ze terug naar huis, om maandag terug aan het werk te kunnen slaan. Wat zij in het weekend deden, zal hoogstwaarschijnlijk voor altijd een raadsel blijven. De schrijver wou er ook niets over kwijt, hij zei dat dat beter was. Wat de liefde betrof, ging het hem overigens minder voor de wind. Let op; hij was lang geen onaardige kerel hoor, absoluut niet. Hij mankeerde alleen iets. Charisma. Dat was het zowat. Dat had je nodig en dat mankeerde hij. Bijgevolg ging hij dus iedere nacht alleen naar huis en bleven zijn intense verliefdheden onbeantwoord. Het was vooral om die laatste reden dat ik wat medelijden met hem had. Ik vroeg hem dan maar hoe het met hem ging. ‘Maar wees eerlijk,’ zei ik, ‘hoe gaat het écht met je?’

‘Slecht’, antwoordde hij. Ik zag meteen dat hij inderdaad eerlijk was, dat hij het meende. ‘Wat is er dan?’ vroeg ik.

Hij antwoordde een tijd lang niet en draaide zich de andere kant op in zijn bed. Zo makkelijk liet ik me echter niet afschepen. Ik ging mee naar de andere kant en vroeg hem nog eens hetzelfde. ‘Je bent me voor de gek aan het houden’, zei hij bits. ‘Nee, meer nog, ik ben mezelf voor de gek aan het houden. Jij bestaat helemaal niet en toch zie ik je glashelder en hoor ik je glashelder en voel ik je … ’ Hij deed

Storm

43

PROZA

zijn ogen dicht en probeerde slaap te vatten, maar zijn hart ging te fel tekeer en hij wist evengoed als ik dat ik niet alleen een schim was in zijn waaktoestand, maar ook in zijn slaap. Hij kon niet van me afkomen, dat wist hij. ‘Wat moet je?’ vroeg hij scherp. ‘Je kan me toch ook alleen laten. Ik weet dat je niet echt bent en toch ben je er altijd.

Wat moet je toch?’ ‘Ik wil gewoon weten hoe het met je gaat en hoe je het geflikt hebt dat ik nu altijd bij je ben. Je moet weten: ik kies daar zelf ook niet voor … je doet het jezelf aan.’ De schrijver zuchtte. Hij was radeloos. Hij was bang dat hij gek werd. Hij zuchtte nogmaals en vertelde me over een aantal weekends tevoren. Hij was op een zogenoemde afterparty beland, de zoveelste in de reeks, en het was hem opeens te veel geworden op maandagochtend. In paniek was hij naar huis gevlucht en iedereen had hem nagekeken en gelachen om zijn toestand.

Thuis had hij de deur gesloten en sindsdien lag hij in bed. Hij werd magerder met de dag en zijn hoofd hield hem almaar voor de gek, zijn hart was ziek. Hij vertelde me dat zijn leven zo niet verder kon, maar dat het tegelijkertijd niet op een andere manier kon.

Hij zat gevangen in een eindeloze spiraal neerwaarts en hoe hard hij ook probeerde ... hij zou niet kunnen ontsnappen. Hij huilde en hij smeekte me om weg te gaan. ‘Laat me toch met rust. Zonder jou wordt het misschien weer zoals vroeger … weer gezond in m’n hoofd.’ Ik had medelijden met hem en ik wilde inderdaad weggaan … maar ik kon niet. Hij hield mij op zijn kamer, ook al wilde hij niets liever dan dat ik wegging. Wij zaten aan elkaar vastgekluisterd – want in een zekere zin was ik hem, waren wij elkaar. Dat vertelde ik hem. Hij vroeg me of het altijd zo zou blijven en ik zei dat ik bang was van wel. ‘Je bent gek geworden, lieve vriend. Je hebt je te lang geamuseerd en nu ben je gek en doet je hart pijn bij iedere slag. Helaas, mijn vriend, maar dat is de prijs.’ Op dat moment hielden

44

DILEMMA II

zijn tranen op. Hij keek me staalhard in de ogen en verweet me ervan een hersenschim te zijn. Hij tastte naar me, maar ik ontweek hem behendig. Hij zou nooit weten of ik een massa had of niet. Dat was dan weer mijn taak. Enfin. Het is zo nog nachten aan een stuk doorgegaan, maar nooit meer zo intens als die eerste nacht. Gaandeweg raakte hij gewend aan mij, en ik aan hem. Hij negeerde me volkomen en soms, van nacht tot nacht, lukte het hem eens om te slapen. Wij zullen nooit van elkaar verlost raken, althans nooit écht, maar we zullen ook nooit meer zo dicht bij elkaar zijn als in die eerste nacht. En misschien maar goed ook. Ik mis hem niet, ook al is het nu al zo lang geleden.

Enfin. Het heeft geen zin om erover te blijven leuteren. Die dinsdag zag ik hem dus voor het eerst, en ook meteen voor het laatst. Later hoorde ik nog dat hij genezen was van zijn psychose en dat mijn aanwezigheid dus niet meer tot de mogelijkheden behoorde. Jammer, maar het zij zo. Hij mocht dan wel van mij verlost zijn; met zijn hart zou het nooit meer goedkomen. Dat zou nooit meer kloppen zoals voordien – nooit meer rustig. Iedere seconde van de dag zou hij dat orgaan voelen onder zijn bast en iedere klop zou een seconde van zijn leven kosten. Oud zou hij dus niet worden, maar dat kon hem op den duur al niet meer schelen. Slapeloosheid resulteert namelijk in lusteloosheid en lusteloosheid in onverschilligheid. Het zij zo en meer valt daar niet over te vertellen. De schrijver was gewoon een pechvogel, zoals vele anderen, die heel wat in zijn mars had, maar het door foute keuzes heeft verpest. Het zij zo en meer valt daar niet over te vertellen – alweer. Toch moet ik, voor we ermee ophouden, eerst nog iets kwijt over hem. Het volgende: Op een nacht viel hij toch in slaap, hij was al een heel eind in de twintig en zijn leven liep al aardig op z’n einde. Hij had weer weken aan een stuk klaarwakker gelegen, maar nu was zijn lichaam zodanig uitgeput dat het toch in

slaap viel. De volgende ochtend werd hij wakker en stond zijn moeder aan de voet van het bed. Ze was aan het huilen en ze fezelde zacht zijn naam. ‘Schrijver, schrijver, schrijver … ’ ‘Ja, mama?

Wat is er toch?’ Ze keek hem verward aan. Haar ogen waren bloeddoorlopen.

‘Wat wil je dan?’ vroeg ze. ‘Wil je dan echt dood?’ ‘Ja, mama’, zuchtte hij. De woorden kwamen maar lastig naar buiten. ‘Ja, mama, ik wil dood.’ Daarop begon zijn moeder ontroostbaar te huilen. Ze bleef huilen, urenlang, dagenlang, een leven lang … tot ze zichzelf de keel oversneed en het leven achter zich liet. De schrijver bleef sprakeloos achter met een krop in zijn keel. Ik kon het allemaal zien. Ik ben nog even aan zijn bed verschenen om te vragen hoe het met hem ging en of ik wat kon doen. Hij was niet aan het huilen. Hij huilde zelden, alleszins niet voor de echt spijtige zaken in het leven.

Ik vroeg hem hoe het ging, maar nog voor ik die vraag goed en wel gesteld had, had hij me al de mond gesnoerd.

‘Dat was mijn moeder’, zei hij met verslagen stem. ‘Tot op het laatste moment heeft ze mijn naam gefezeld en heeft ze me proberen wijsmaken dat het leven toch nog de moeite waard is om geleefd te worden. Ze wist dat het zinloos was, maar ze heeft toch alles geprobeerd. Daarna heeft ze zichzelf de keel overgesneden. Van verdriet. Omdat het allemaal geen zin meer had. Onze wereld was in puin aan het vallen en niemand kon er wat aan doen. En dat is uw schuld. Maar nu vraag ik me af, meneer geest, meneer schim, hoe lang gaat deze miserie nog duren? Hoelang blijft u nog bij me? Ik wil namelijk sterven. Ik wil dood.’

ANONIEM

E X T R A

Doolhof de oplossing vind je op pagina 49 START ONTSNAP HIER

Extra

Horoscoop RAM

STIER

Beste Ram, je voorliefde voor uitgaan heeft je net diep in de nesten gewerkt. Braken in de Overpoort behoort nu eenmaal niet tot de zeven schoonheden. Gelukkig staat humor wel op die lijst (kind of). Jij bent een natuurtalent in relativeren en kan bovendien probleemloos die pijnlijke schaamte weglachen. Jammer genoeg beweren de sterren dat je deze techniek nog veel zal moeten toepassen. Je bent namelijk immens gênant als je zat bent. We hebben allemaal de foto’s gezien.

Tip voor de komende maand: Pas op voor bomen. Struikrovers worden steeds innovatiever.

De laatste tijd word jij helemaal gek van die hele pompoenenhype. Je irriteert je mateloos aan alle basic pumpkin spice freaks. Gelukkig komt de winter dichterbij en kan je uitkijken naar kerst! Laten we dan allemaal hopen dat tegen dan iedereen het pompoenenconcept heeft laten varen.

Draag als tegenreactie een kersttrui in november!

TWEELING

KREEFT

Iemand probeert je deze maand te vergiftigen, o Tweeling!

De sterren weten niet precies wat je verkeerd gedaan hebt, maar iemand in je nabije omgeving plant op dit eigenste moment zijn of haar wraak! In je vriendengroep of in je familie, het gevaar kan overal schuilen! Spring dus heel voorzichtig om met wat je drinkt! Wees de persoon voor en schakel iedereen nu uit die een bedreiging vormt!

In deze periode kan je de neiging hebben om je eenzaam te voelen. Weet dat je vrienden altijd beschikbaar zijn om af te spreken, ook al hebben ze het heel erg druk. Als ze niet willen, verplicht ze dan. (Bedreig of ontvoer ze desnoods.)

Echte vrienden zullen steeds bereid zijn om jouw eenzaamheid weg te toveren.

Tip voor de komende maand: Lach altijd vriendelijk naar voorbijgangers. De kleine gebaren maken soms iemands dag een stuk aangenamer.

Tip voor de komende maand: Je hoeft niet altijd te drinken tijdens het uitgaan om je te amuseren. Ga eens hard op cola.

LEEUW

MAAGD

Je straalt deze periode, beste Leeuw! Het komt misschien door de wietgeur op de Trabla, maar je lijkt heel ontspannen en lightheaded! Hou deze energie vast; je vrienden profiteren mee van jouw enthousiasme! Het zware universiteitsleven krijgt jou niet klein!

Als Maagd blijf je steeds aanlopen tegen het verlangen om alles goed te willen doen, maar dat kan natuurlijk niet.

Houd in je achterhoofd dat je nooit voor iedereen goed kan doen. Denk zeker genoeg aan jezelf en cijfer jezelf niet weg voor anderen! Los daarvan apprecieert iedereen jouw hulp enorm.

Tip voor komende maand: Het is al lang geleden dat je je playlist hebt geüpdatet! Verleg je grenzen en ga actief op zoek naar een nieuwe muziekgroep. Wie weet wordt dit wel je nieuwste obsessie.

Tip voor de komende maand: Neem de tijd om te genieten van de zonsondergang. The golden hour is echt prachtig en de moeite waard om te fotograferen.

Tip voor de komende maand: Drink meer water! Gelukkig zit er ook water in bier.

Storm

47

Extra WEEGSCHAAL

SCHORPIOEN

Nou, heb jij het even verbrod, beste Weegschaal. Het studentenleven verliep nu net lekker. Karma staat om de hoek te loeren. Wees het lot voor en verspreid complimentjes, maak andermans taken of geef een rondje in de Amber voor het te laat is! Zet je in voor een goed doel, bestrijd wereldhonger of ruim de Blandijnkelder op! De sterren (a.k.a. me, je persoonlijke levensgids) sturen je wel een lijst door.

Beste schorpioen, soms moet je eens hulp van anderen toelaten. Mensen kijken naar je op omdat je met je eigen wilskracht heel wat bergen werk kan verzetten. Soms moet je echter kunnen toegeven dat je met hulp van vrienden veel minder tijd verliest. Wees niet koppig en durf je vrienden om gunsten vragen! Echte vrienden hebben daar geen problemen mee.

Tip voor de komende maand: Draag meer zwarte kledij, want dat staat je beeldig!

Tip voor de komende maand: Neem meer foto’s van alles wat je doet tijdens je studententijd. De tijd gaat sneller dan je denkt.

BOOGSCHUTTER

STEENBOK

Net zoals vele mensen aan de Blandijn leef jij voor die dagelijkse portie drama. Als iets eens niet goed gaat, heeft iedereen in je nabije omgeving het geweten. Beste Boogschutter, er is een verschil tussen een slechte dag hebben en een slecht moment beleven dat je de hele dag door blijft uitmelken.

Maak geen drama waar het niet nodig is.

Beste Steenboek, foei! Je ziet nu toch ook dat al dat passief-agressief gedoe in de groepchat je geen stap vooruithelpt! Je vrienden roddelen waarschijnlijk op dit eigenste moment over jou in een andere chat! Alleen maar positieve dingen natuurlijk … Wees wat liever en dan zal ook jij daar de vruchten van plukken.

Tip voor de komende maand: Zet meerdere wekkers na elkaar, beste Boogschutter. We weten allebei dat jij anders nooit op tijd uit je bed geraakt.

Tip voor de komende maand: Laat je fiets eens nakijken. Je denkt nu toch niet serieus dat dat gammele boeltje het nog een maand uithoudt? .

WATERMAN

VISSEN

De laatste tijd denk je veel te veel na, liefste Waterman. Piekeren helpt je jammer genoeg geen stap vooruit. Alle problemen lossen zichzelf toch op na verloop van tijd! Dat, of ze worden gewoon erger tot wanneer ze onoplosbaar worden! In dat geval zal je voor de rest van je leven met schaamte terugkijken naar de periode waarin je te laat gehandeld hebt. De kansen zijn fifty-fifty!

Een rijke prins uit Bangladesh stuurt je deze week nog een mailtje. Hij vraagt of je hem financieel wil steunen. Moet je hierop ingaan? De sterren zeggen volmondig: “ja!” Iemand financieel ondersteunen doet wonderen voor je karma. Misschien bloeit er nog wat met je prins! In het geval dat jij een mannelijke, hetero Vis bent, blijft dit aanzoek nog altijd geldig! Get rich or die trying!

Tip voor de komende maand: Kom meer buiten! Die vine compilation die je ondertussen al vijftien keer gezien hebt, loopt heus niet weg!

Tip voor de komende maand: Je zou beter af en toe eens gezond koken voor jezelf. Het leven bestaat uit meer dan pizza en frieten. Als jij geen keukenprins of keukenprinses bent, kan je altijd proberen te overleven op luchtmineralen! Bon appétit!

48

DILEMMA II

Advertentie

49

Advertentie

50

Oplossing doolhof

ACTIVITEITENKALENDER 05/11 Filologica’s Algeme Quiz @Therminal

06/11

07/11 Dia de los Muertosfuif @Porter House

08/11

09/11

10/11

11/11

12/11 IFK Volleyball @GUSB

13/11 Dilemmavergadering ‘Winter’ @Blandijn

14/11 Doopcantus @Delta

15/11 Koningsdag

16/11 Brugdag

17/11

18/11

Eetverkoop @Blandijn

Eetverkoop @Blandijn

Eetverkoop @Blandijn

19/11 Pokeravond @Amber

20/11 Upperdare

21/11 WOORDEN & DADEN @Zuilenzaal Geuzenhuis

22/11

23/11

24/11

25/11

26/11 IFK Minivoetbal @GUSB

27/11 Thema cantus @Karaoke

28/11

29/11 Filo gaat schaatsen @ Kristallijn

30/11

01/12

02/12

03/12

04/12 Komst van de Sint

05/12 Zwem marathon @GUSB

06/12

07/12

08/12

09/12

10/12

11/12

12/12

13/12

14/12

15/12

16/12

17/12 Inhaalweek

18/12 Inhaalweek

19/12 Inhaalweek

20/12 Inhaalweek

21/12 Inhaalweek

22/12 Start Blok (periode)

23/12

IFK Voetbal @Terreinen HoGent

Make TAP Great Again – American Night

Elke dinsdag recurring event : Filolopica @Zuidpark

FILOLOGICA Prosenioren

Ereleden

Freek Braeckman 98-99 (Germania) Katrijn D’Herdt 02-03 (Germania) Koen Goossens 02-03 (Romania) Elisabeth Ghysels 03-04 (Romania) Bart Peeters 03-04 (Germania) Anne Bosman 04-05 Jeroen Meuleman 05-06 Benoît Lagae 06-07 Robin Van Cleemput 07-08 Aäron Maes 08-09 Tom Van Steendam 09-10 Stephanie Lannoo 10-11 Edouard De Prez 11-12 Maxim Mommerency 12-13 Madelon Bakx 13-14 Joachim Schol 14-15 Jan Bogaert 15-16 Tina Hottinger 16-17 Aulikki Lefèvre 17-18

Aaron Maes Alex Peetermans Amber Van Landeghem Anne-Cathérine Neirinck Arthur T’Kindt Aulikki Lefèvre Charlien De Sutter Charlotte Binnemans David Ginsberg Elise Storme Fien De Brie Jan Bogaert Jan Vanarendt Jorn Lelong Joyce Goosens Karel Van Ooteghem Lara Declerck Laurien Vereecken Lies Coornaert Luca Garcia Lucas Rabaey Madelon Bakx Maxim Mommerncy Maxim Stockx Maxine Rappé Sander Laridon Stijn Jansen Timo Verhulst Tina Hottinger Tine Maes Tobias Cobbaert Tom Van Steendam Tom Vandevelde Youness Iken

Academisch personeel Anne-Sophie Ghyselen Jacques Van Keymeulen Kristoffel Demoen Lars Bernaerts Renata Enghels Sarah Haas Thijs Gillioen Yves T’Sjoen Wim Verbaal Mara Santi Gert Buelens

Peter Jelle De Groote

Bevriende kringen Auw La Babylon KHK KK KMF Lingua Moeder Zeug OAK Slavia Tomo No Kai Veto V.G.K.

53