Dilemma V - Jaargang 2013-2014

ilemma

BLAD VOOR EN DOOR STUDENTEN TAAL- EN LETTERKUNDE - GENT - MEI 2014 - EDITIE 5

DILEMMA-EDITIE 5 -JAARGANG 10 -V.U. JAN BOGAERT EN MARCEL FRANSAERT, BLANDIJNBERG 2, 9000 GENT

Gezocht: echte helden die willen vliegen!

Geef twee keer bloed en maak kans op je droomreis.

www.kbc.be/vliegendehelden

De preses neemt afscheid Vroeger, toen ik op de middelbare school zat, was ik een buitenbeentje. Ik kwam in de verste verte niet in aanmerking om bij de populaire kliekjes te horen. Ik was ten eerste niet rijk, ik kon me geen merkkledij veroorloven – of dat wouden mijn ouders toch alleszins niet betalen – en ik was ook nog eens (en ben nog steeds) geen Belg, en gedraag me zelfs vaak naar mijn Nederlandse mentaliteit waardoor ik vrij outgoing ben. Dat mocht niet zo zijn op de middelbare school, iedereen moest zich hetzelfde kleden, iedereen moest zich hetzelfde gedragen en – o wee – als je wat anders was dan de rest. Je zou nooit aanvaard worden door de kleinburgerlijke maatschappij die middelbare school heet*.

Ik vertel (en herhaal) graag de volgende anekdote aan mijn vrienden wanneer we weer eens een discussie hebben over het middelbaar: er zat een meisje in mijn klas van wie ik dacht dat ze niet zo oppervlakkig was als sommige andere personen. Tot ze tijdens een groepswerk tegen mij zei: “Zeg, Madelon, ik vind jou eigenlijk echt wel heel raar. En je twee vriendinnen ook”.

Zoiets hakt erin, op zo’n jonge leeftijd.

En ik ben zeker niet de enige die zoiets heeft meegemaakt. Waarom zijn kinderen zo gemeen tegen elkaar? Waarom moet iedereen altijd hetzelfde zijn, zich hetzelfde kleden en gedragen? Op dat moment vond ik het eng dat ik anders was.

Ik schaamde me ervoor. Ik schaamde me ervoor dat ik anders was dan alle anderen.

Ik was jaloers op iedereen die ‘niet anders’ was. Waarom?

Fuck it. Ik ben wie ik ben, ik ben anders dan de anderen, ik ben misschien raar, maar waarom zou dat erg moeten zijn?

Een beetje gek zijn doet geen zeer. Ik heb ondertussen ontdekt dat iedereen een beetje gek is. Ik heb ontdekt dat iedereen ergens wel fucked up is. Waarom zouden we ons ervoor moeten schamen? Ik denk net dat een beetje gek zijn het leven veel mooier maakt dan je constant zorgen te moeten maken omdat je op een of andere manier anders bent. Ik ben anders en ik

ben er trots op. Jullie zijn allemaal anders en jullie mogen er trots op zijn.

zijn en dat men ook beseft hoe mooi iedereen is in het anders-zijn.

Ik ben pas tot dit inzicht gekomen nadat ik op de Blandijn ben beginnen te studeren. En nu, vier jaar later, zit het er bijna op voor mij. Dit is de laatste keer dat ik aan het woord word gelaten in Dilemma.

Ergens hakt dat er ook wel in, ook al ben ik niet zo jong meer. Gelukkig weet ik dat ik een waardige opvolger heb die een fantastisch presesjaar tegemoet gaat. Ergens vind ik het ook jammer dat ik afscheid moet nemen van de Blandijn, de plaats waar ik geleerd heb om tevreden te zijn met de ‘andere’ en ‘rare’ persoon in mij.

Ik hoop dat volgende generaties dezelfde openbaring mogen meemaken. Ik hoop dat, waar ik ook moge terechtkomen volgend jaar, ik er hetzelfde gevoel mag meemaken als op de Blandijn. Ik hoop dat er ook daar respect voor de medemens gaat

Voor de personen die vinden dat ik te melig ben in mijn laatste ‘Preses (s)preekt’: herlees gewoon mijn voorwoord van de komedie-editie van Dilemma dit jaar nog eens in plaats van dit voorwoord. Voor de personen die toch nog een melige laatste groet wensen, wil ik zeggen: bedankt. Bedankt om anders te zijn. En voor de alleraller- allerlaatste keer zeg ik tot u: Adios Amigos. U was geweldig.

Eeuwig jullie Hollandse vriendin, Madelon *Deze uitspraken zijn gebaseerd op de ervaringen van ondergetekende en gelden bijgevolg waarschijnlijk niet voor alle middelbare scholen.

DILEMMA • 3

Inhoud

6

De preses neemt afscheid 3 Inhoudstafel 4 Scriptoriaal 5 Colofon 5 Loze Scheiss und Brüste Game of Bones: een pornorecensie TV Oost: sprankelend bloedstollend Hoe ik genoemd werd naar een koe Hoe versier ik een prins?

6 8 9 12

Interview De pretfabriek: het leven van een foorkramer

14

8duust5onder30 Harelbeke: stad aan de Leie

17

Philologica Vrienden-en-familiecantus 19 Fotologica 20 Letterenkots Een ode aan Jan Bogaert Cooltoer/Neuise Waarom scriptor 1 wist dat Unknown Five de Rockrally ging winnen Karel kleurt buiten de lijntjes Cooltoer/Lectoer Vuurwerk en verlangen: een stationsromannetje

22 23

27

Cooltoer/Functioneel Naakt Tauberbach 32 Xtra Afscheidsbrief aan Jan 33 Afscheidsbrief aan Marcel 34 Studentikoze horoscoop 35 Het baanbrekende Dilemma-kruiswoordraadsel 37 Waarom Tokio Hotel beter is dan Foo Fighters 38 Ceci est une fiction: Peter Dedecker 39

DILEMMA • 4

14

24

Cooltoer/Des seins sur l’écran Waarom The Room de beste film aller tijden is 28 Batnipples 29 Piranha 3D 30 Eight Legged Freaks 31

ADVERTENTIE

12 24

35

Scriptoriaal

Colofon Dilemma - Onafhankelijk tijdschrift voor studenten twee talen aan de Ugent - Jaargang 10, nummer 5

VERANTWOORDELIJKE UITGEVERS Scriptoren van Filologica Jan Bogaert Marcel Fransaert Blandijnberg 2, 9000 Gent Vanuit een obscuur hol in de Blandijn klinkt luid gesnik. Een lezer van het bevallige studentenblad Dilemma, ongetwijfeld een sexy en intelligent persoon, begeeft zich nieuwsgierig in de richting van het melancholische geblèt. Het huilen wordt luider, af en toe ondersteund door weerzinwekkend gesnotter. Gedreven door curiositeit kijkt de knappe lezer om de hoek van de deur van de kelder. Wat daar te zien valt, is geen mooi plaatje. Neen, twee scriptoren liggen wenend in de van seksvocht doordrenkte zetels in de kelder, hun ogen rood al waren ze stoned. Stoned zijn die twee knapen echter niet, neen, zij blèren omdat de laatste Dilemma af is en nu in jullie elegante pootjes te vinden is. Het is namelijk gedaan. Dilemma V is af, en met een laatste gewaagde thema hebben we het jaar afgesloten. Het is tijd nu voor examens, de allerlaatste taken en hopelijk tussendoor het lezen van Dilemma V.

HOOFDREDACTIE Jan Bogaert Marcel Fransaert

Wat een climax. Een editie die buiten de lijntjes kleurt, er niet voor terugdeinst om vuile praat intellectueel te verantwoorden en een zowaar openminded interview met foorkramers bevat. Daarnaast kan je verschillende recensies lezen van ongelooflijk kwalitatieve (kuch) films in de rubriek Des Seins Sur l’Ecran. Heb je je ooit al eens afgevraagd of porno zou moeten worden gerecenseerd? Waarschijnlijk niet maar toch hebben we het gedaan en het resultaat van dat semi-erotische gebeuren kan je lezen in de recensie van Game of Bones.

COVER Marcel Fransaert

Moedeloos probeert de Dilemmalezer de twee grienende scriptoren te troosten, tenslotte hebben de kapoenen gezorgd voor een heel jaar leesplezier. Tussen het jammeren door vertellen ze dat het allemaal gedaan is nu, het einde van een episch scriptorenjaar vol trots om die mooie edities. “Maar waarom janken jullie dan?” vraagt de lezer. “Jullie zouden moeten dansen om wat jullie gedaan hebben, vieren en juichen om dat prachtige jaar en verdorie blij zijn dat Jan en Michiel de opvolging verzekeren en ongetwijfeld nog zalige Dilemma’s zullen maken”. De scriptoren kijken elkaar door rooddoorlopen ogen aan. “Ja!” roepen ze, “godverdomme, ja!”. Spontaan halen ze vanuit nergens Cara’s, wijn en kaasblokjes boven en slaan aan het feesten. Enkele uren later vindt men ze in de zetels met een glimlach om de lippen en een plasje kots aangekoekt in hun sierlijke lokken. “Het was de shit” mompelen ze bijna onverstaanbaar.

Daarmee is het afgesloten, het jaar is om en de fakkel dient te worden doorgegeven. Jan blijft scriptor, maar van Marcel nemen we afscheid. Toch geen vrees, hij zal volgend jaar nog genoeg aan de redactietafels te vinden zijn, maar dan als trouwe apostel. Hopelijk zijn er lezers onder jullie die willen schrijven voor Dilemma en volgend jaar de redactie zullen vervoegen. De deur staat altijd open. Een simpel mailtje naar dilemma@filologica.be volstaat. Dan rest ons niets meer dan jullie succes te wensen met de blok en examens, en hopelijk tot volgend jaar!

VORMGEVING Laurens DeBlock CORRECTOREN Madelon Bakx Jan Bogaert Lynn Dessomviele Marcel Fransaert

FOTOGRAFIE Charlotte Van Acker Fotonaat APOSTELEN Madelon Bakx Jan Bogaert Daan Borloo Lana Crois Karen Cruyt Laurens DeBlock Florian Deroo Ben De Smet Marcel Fransaert Geert Ongena Olivia Vandeputte Karel Van Ooteghem Laurien Vereecken Michiel Verplancke

OPRECHTE DANK AAN Dimitri en Esmeralda Kristof Meul Brugse kaasblokjes, Cara en wijn De sekstalk van Madie Saar haar zwoele zedenblik Beast z’n gore eetgewoontes Joa’s beredeneerde onnozelheid Laurien haar Kiwi Lana haar gebruik van bepaalde voornaamwoorden Kim en haar verscholen sm-gewoontes Guineveres dronken snaps Astrids korte rokjes Jokes voice of reason Lisa’s expressieve handbeweging tsjnul gecocktease Karens pandaliefde Deelens alcoholimmuniteit Charlies selfies Jeans algemene beharing Murcs onberedeneerde onnozelheid Dave’s Onslowheid Timo’s bitterballen Charlotte’s cavafacials Lucas’ blootvoetse bedevaartstocht Soofs exotische playmoves Lynns ‘ik kan keigoed drinken’-momenten

Jullie trouwe dienaren, Jan en Marcel

DILEMMA • 5

D

Lozee Scheiss und Brüste

Een pornorecensie In Knack kon je onlangs een artikel lezen over de effecten van porno op de jeugd. Dat wij als masturbeergrage tieners, en later seksverslaafde studenten al langer wisten dat het internet eigenlijk de leverancier is van een belachelijke hoeveelheid porno, hoeven wij u niet te vertellen. Als redactoren van Dilemma konden we dan ook niet anders dan eens een pornofilm te recenseren. Het idee is niet het onze, aangezien enkele filologen in het tijdperk voor Filologica blijkbaar al eens porno gerecenseerd hebben. Maar porno is leuk dus besloten we het erop te wagen. En welke film is meer geschikt dan Game Of Bones? Inderdaad, een parodie op de serie waarin het pornogehalte zelf al hoog is. Het verslag van de avond, inclusief gore citaten, een tijdslijn en het woord ‘porno’ nog meer vermeld dan in deze inleiding, kan u hieronder lezen.

“It’ll be as cool as a white walker’s dildo”

Ja jij, vuile perverse lezer van dit artikel.

19u35 David Ginsberg, Jan Bogaert en Marcel Fransaert zitten in een licht comfortabele zetel op het kot van Jan’s lief, die gelukkig afwezig was. Alles is rustig, Game Of Bones is gedownload en er is alcohol genoeg om eventuele awkward momenten en plotse boners te doen vergeten.

20u05 Het duurt te lang en wordt pittig genant.

19u45 Jan besluit de film stop te zetten omdat (wat was de reden daarvoor?) net als het spannend wordt. David en Marcel protesteren en onze sportpreses roept luidkeels (David kan wegens zijn handicap niet stiller praten dan 70 decibel) “Jan kan het niet aan”.

19u55 Hilariteit alom want Game Of Bones is misschien wel slechtere porno dan dat ene BDSM-filmpje met drie vieze oma’s waar je als tiener naar gekeken hebt.

DILEMMA • 6

20u15 Ultieme focus “Winter is coming… all over your face” Game Of Bones opent zoals elk erotisch discours met een dialoog die geschreven is door een twaalfjarige met Downsyndroom. Het onnodige gebrabbel doet een mens eigenlijk nog meer uitkijken naar wat plastisch bloot en onrealistisch gekreun. Geen zorgen, enkele minuten en een dwerg later is het zover. Een scène gaat van start tussen Podrick Payne (schildknaap van Tyrion Lannister, gespeeld door Anthony Rosano) en een bevallige deerne oftewel lelijke prostituee. De cameraman was duidelijk meer geconcen-

treerd op mijnheer Rosano want van de blowjob krijgen we niet veel te zien. Niet erg, zo blijkt, want Baily Blue (de prostituee) kan echt niet pijpen. Het wordt een scène vol buitenaards en gewoon weerzinwekkend geslurp, teveel close-ups van Rosano’s gezicht en brak getittyfuck. Pas na vijf minuten is er eindelijk wat sideboob te zien en zelfs dat maakt een zestienjarige op een ongezonde hoeveelheid viagra nog niet geil. Na eindeloos lang, slecht gepijp besluiten de pornosterren toch aan de liefdesdaad te beginnen. Rosano vindt er niets beter op dan gedurende de hele scène zijn bovenstuk aan te houden, en de seks zelf is even goed als de blowjob.

Geeuw. De acteurs slagen er tevens niet in om in character te blijven en Bailey Blue’s foef is zo uitgerafeld als een gordijn dat door de kringloopwinkel geweigerd werd [insert blue waffle joke]. Dan spreken we nog niet eens over het anuslikken (waar-

D

Loze Scheiss und Brü ste

om, in godsnaam, waarom?).

“Time for the king in the North to get what he deserves down South” Juij! Robb Stark en dat ene geil wijf waar niemand de naam van kent! In de serie heet ze overigens Talisa Maegyr, i.p.v.

Jeyne Westerling, het meisje waarmee Robb in de boeken trouwt. Het citaat kondigt het al aan, maar in deze scène komt de satire pas echt naar boven. Het is ronduit hilarisch. Dana DeArmond (wie vindt die namen uit?) huilt als een wolf terwijl ze het geslachtsorgaan van Tommy Pistol (serieus, wie?) in haar mond heeft. Pijpen is secundair denkt ze, dus krijgen we tien minuten wolvengehuil en naar goede gewoonte slechte orale seks. Robb Stark won misschien wel al zijn gevechten, maar op vlak van blowjobs heeft hij het minder getroffen. Het feit dat juffrouw DeArmond lacht tijdens deze liefdesdaad vol speeksel, maakt het er niet beter op. “Your ass is clapping, why do you do that?” Goede vraag, Robb, blijkbaar is bootyshaking niet zo’n bekende praktijk in The Seven Kingdoms. Hij slaagt er wel in een goede vergelijking te maken; “It’s like a stagecoach on a rocky road”. Menig Taal- en Letterkundestudent kan iets opsteken van Game Of Bones. Namelijk dat script niet belangrijk is in porno, maar dat wist u hopelijk al.

Seks krijgen we niet te zien in dit onderdeel van de film en wederom wordt de tshirt aangehouden. What the fuck.

solo in Game Of Bones, en wat is een pornofilm zonder solo? (Inderdaad, ook gewoon porno). Enter the tight walker. Een pornoactrice die in ware film noirestijl een gigantische staf met een dildo op gebruikt om zichzelf te plezieren. Absurder kan haast niet, maar dit is wel het geilste stuk erotiek dat we te zien krijgen. Een halve stijve erecteert zich in onze broek, voor we herinnerd worden aan het feit dat we in elkaars gezelschap vertoeven. De Cara vloeit rijkelijk.

Vervolgens krijgen we een sprankeltje hoop, een vonk, al had R’hlorr, the Lord of Light himself plots zijn geile vlammen richting ons hart en libido gestuurd. Daenerys, Milf of Dragons, krijgt eindelijk haar eigen scène. Oh boy, het is batsen geblazen denken wij. We werden maar half ontgoocheld, Anikka Albrite zag er het tot nog toe het beste uit, en deed ons ook werkelijk denken aan de enige echte Khaleesi.

De seks viel mee, en het idee van seks met Daenerys is ook niet mis, natuurlijk.

Monsieur hipster en zijn roodharige compagnon zijn de volgende in het rijtje van slechte hardcore seks. James Deens penis gaat amper in de foef van Claire Robbins (oh you porn). Teleurgesteld beseffen we dat dit stuk geslurp en gecopuleer wederom rot is en spoelen we het uit pure verveling wat door. Een samenvatting van die versnelling gaat als volgt: bats, stoot, kreun, hijg, pijpen, kreun, vreemd standje, hijg, kreun, schuddende teelballen, masturbatie, blurt.

Game of Bones is met andere woorden een goede satire op de serie, alhoewel we de makers ervan verdenken gewoon een pornofilm te hebben gemaakt. Eigenlijk is valt het in zijn genre niet zo hard uit de boot, want het internet staat vol slechte porno.

Moet je Game of Bones gezien hebben?

Kijken hoe verf droogt lijkt interessanter.

Queef.

Jan Bogaert en Marcel Fransaert

Ondertussen krijgen we nog een intermezzo met kwalitatieve (ahum) dialogen waarin blijkt dat Margaery Tyrell een verleden heeft met Justin Bieber, en Daenerys plots de milf of dragons is. Haar draken zijn overigens katten. Neen, wij weten het ook niet meer.

“You’re such a hipster, Jon Snow. Can’t you wait to buy the Mumford and Sons album until after we’ve raided the wall?”

U hoort het goed, Jon Snow is plots een hipster en Ygritte heeft een verbazend goeie kennis van de hedendaagse muziekindustrie. Kapoen en pruikdrager Snow antwoordt gevat en zegt dat hij Ygrittes wall wel graag eens zou raiden. Als u dacht dat we seks tussen Sneeuw en zijn rosse sloerie te zien zouden krijgen, dan bent u fout. Er zit tot nu toe namelijk nog geen

DILEMMA • 7

D

Loze Scheiss und Brüste

TV OOST Sprankelend bloedstollend Het Vlaamse televisielandschap ligt op zijn gebroken rug met de benen omhoog. Het is te braaf, te flets en te smakeloos.

Er is echter één zender die de sleur kan doorbreken met bloedstollende reportages en sprankelende talkshows: TV Oost.

Gaat het spreekwoord immers niet: oost, west; oost best?

Wie kan een van dé televisiemomenten van het jaar vergeten? Sint-LievensHoutem werd het toneel van een laaiende ruzie tussen pachter Paul Paerwijck en grootgrondbezitter Englebert Bloem. TV Oost slaagde erin met een sterk staaltje journalistiek de emoties van beide landbouwers prachtig in beeld te brengen. Paul was al jaren het slachtoffer van pesterijen van de hand van Englebert, en sinds kort viel de druppel die de emmer deed overlopen. Toen de hard werkende Paul op een zonnige morgen zijn veld betrad, merkte hij op dat het veld beploegd, bezaaid én besproeid was! Het lef. Met gerichte en gedurfde vragen slaagde de reporter erin om in het diepste van Pauls ziel te kijken. Eerst lokte hij Paul uit zijn kot door te vragen of er schade was. Er bleek geen schade te zijn, maar wie weet wat er in dat sproeisel zat. Dat zou ontleed moeten worden. “Dat moet onderzocht worden?” vroeg onderzoeksjournalist Kristof Meul, de puntjes op de standaardtalige i zettend. Hij kreeg bevestigend antwoord. Op dat moment stelde Kristof zijn meest gedurfde vraag in dit reeds zenuwslopende interview. Hij suggereerde: “Het zal geen water geweest zijn?” Boer Paul bracht de conclusie tot een einde: hij denkt het niet. [music intensifies] Maar TV Oost zou geen elitestatus verkregen hebben als ze daar gestopt zouden zijn. Zoals het een goede journalist betaamt, ging sterreporter Kristof Meul

Kristof Meul, diepgravende onderzoeksjournalist en kijkcijferkanon bij TV Oost ook de andere kant van het verhaal onderzoeken. In een onbestaande taal, die Meul probleemloos weet te ontcijferen, gaf Englebert Bloem zijn schokkende weergave van de feiten. Paul overtreedt de wet, zo simpel is het. De kijker wachtte nagelbijtend op Engleberts relaas. Paul Paerwijck omzeilt de wet door winst te maken. In wat voor schandalige tijden leven we als een grondbezitter zijn pachter niet eens

U vergist zich eindeloos. TV OOST doet voor informatiegaring wat Xi Jinping doet voor democratie #VvV

Siegfried Bracke ging eerder ook al in de clinch met communicatiespecialist Noel Slangen over lezersbrieven van HLN. Slangen zou zich volgens Bracke aan elitarisme schuldig maken. Volgens deze laatste is Bracke eerder fout geïnformeerd.

DILEMMA • 8

kan uitbuiten? Kristof slaagde er echter niet in om de inhoud van het geheime goedje te achterhalen ondanks ondervragingstechnieken die laatst in Guantanamo Bay werden gebruikt. Englebert zei valselijk: “Ik kan het niet zeggen. Als ik het zou weten, zou ik het zeggen. Maar ik weet het niet, begrijp je?” We begrijpen het maar al te goed, Englebert Bloem. Jij met je leugens. De politie is al drie maal moeten tussenkomen om de Sint-Lievens-Houtemse Koude Oorlog te onderdrukken. Maar een Cubacrisis is niet meer veraf. Kristof Meul concludeerde immers gevat: “Het komt niet meer goed.”

Michiel Verplancke

D

Loze Scheiss und Brü ste

Hoe ik genoemd werd naar een koe Het relaas van een boerendochter Denk aan bomen, denk aan weides, denk aan frisse lucht en het geloei van koeien op de achtergrond. Denk aan de ontspanning die dit alles met zich meebrengt, en bedenk dan dat ik dit al mijn hele leven mag meemaken. Ik ben Laurien en spendeerde het grootste deel van mijn tot nu toe zeer glamoureuze leven op onze boerderij. Heeft jouw papa ooit met jou rondgereden door een koeienstal? Heb jij als twaalfjarige belhamel met een tractor mogen rijden? En vooral, heb jij ooit het genot ervaren van een radslag te doen op een net gevulde kuil vol vers gemaaid gras? Don’t think so. Hier volgt dan ook het relaas van een geweldige jeugd – en in plaats van het vreselijke ‘Do you even lift’-criterium, kies ik mijn jongens op basis van ‘Do you even know how to smijt banden op ne kuil?’

Mijn jongste jaren waren fantastisch – of zo zien ze er toch uit op de foto’s. Ik heb geen idee hoe of wat, maar blijkbaar was ik een bijzonder fotogeniek kind dat hield van hondjes, kalfjes, veel te grote zonnebrillen, van languit op die verse kuil gras liggen en ook wel een beetje van naakt rondlopen. Geen wonder, als ik zie wat voor kleren ik soms droeg. Echt waar, jaren ’90? Echt waar? De tijden zijn wel erg veranderd, maar mijn gebrek aan inzicht en zin in mode is gebleven. En even tussendoor, nu het toch over ‘mode’ gaat, mijn ouders dragen gewone mensenkleren; die rode bandana’s en ideeën dat mijn vader rondloopt met een riek als het ware vastgelijmd aan zijn hand en met desbetreffende riek nieuwsgierige passanten wegjaagt van ons erf, die moet je ergens anders gaan zoeken. En nu ik ook toch over stereotypen bezig ben: nee, ik ben niet van West-Vlaanderen.

Wat wel klopt aan jullie rudimentaire kennis van boerderijen, is dat er enkele stallen zijn. Wij hebben er twee, en van de twee is mijn favoriet ongetwijfeld de stal met het jongvee. Je loopt aan de voorkant binnen, doet een paar pirouetjes terwijl de mut-

tens je aanstaren vanwege een nooit eerder geziene elegantie (voor een keer geen jongens dus, jwz) en komt aan de achterzijde weer als een nieuw mens de wereld in. Vaak heel leuk dus, hoewel dat soms zwaar kan tegenvallen. Ooit al betrapt geweest toen je luidkeels op een baal hooi ‘I just wanna make love to you’ staat te zingen? Niet dat Etta James niet in de wolken zou zijn met mijn versie, maar toch.

Awkward is, and will be forever, my middle name.

Naast allerlei gênante momenten, kent het leven van een boerinneke ook veel mooie momenten, zoals de kalfjes mee drinken geven, nieuwe kleine katjes knuffelen en meerijden met de tractor. Onze tuin is ook prachtig groot, dus op een zeldzaam moment kon ik mijn papa wel eens uitdagen tot een potje basketbal. Ik kan mij niet eens inbeelden dat ik niet zo’n grote bewegingsvrijheid zou gekend hebben. Waar houden stadsmensen hun pet goats eigenlijk? Wij hadden een klein, zwart, snoezig geitje dat je kon aaien, knuffelen en melk geven met een flesje. Het liep mijn mama achterna als een hondje. Helaas heeft een voorbijganger ook beseft wat een leuk gei-

tje dat was en is Wiske op een dag gewoon verdwenen (geen leugen, ik heb al talloze keren gecheckt of ze toch niet gewoon dood is gegaan) .

Helaas heeft mijn boerinnekestijd niet heel lang geduurd. Snel was ik te druk bezig met lezen, schoolwerk en tv-kijken.

Zo gaat dat in het leven. Maar onze boerderij was er altijd, vol leuke plekjes. Op een keertje heb ik Dracula zitten lezen op het dak van onze melkstal en een andere keer zat ik saxofoon te spelen op wat balen ingepakt gras. Nog zoiets moois, voor mijn moeder ging ik no way ooit een stuk spelen, maar de koeien mochten het horen zoveel ze wilden. Zelfs nu zit ik op een bankje in onze tuin dit stuk te schrijven, met het geruststellende gezoem van de bulldozer op de achtergrond. De boerderij voedt mijn creatieve ambities.

Dezer dagen kom ik niet veel meer buiten, boerderijgewijs dan. Ik loop wel vaak eens in onze ‘tuin’, maar echt koeien melken of voer geven, dat gebeurt maar een keer in het seizoen. Ik weet nog dat ik onlangs eens mijn oma moest helpen toen mijn ouders weg waren. Het was een prachtige

DILEMMA • 9

D

Loze Scheiss und Brüste

dag en ineens leek een boerinnetje worden een fantastisch plan. Tot ik, het volgende seizoen, eens in de winter in de melkput stond en ik dacht: ‘lot mor val’n.’ Toch is er een iets dat ik altijd leuk zal vinden, en dat is met mijn papa in de tractor meerijden. Deze paasvakantie deed ik het nog, en hij vertelde dat hij een nestje Kievitjes gered had, dat is dezachte kant van mijn boerenvader, werkelijk de meest fantastische man die ik in mijn leven ooit kende en zal kennen. Achteraan in de tractor is er een klein bankje om op te zitten (ook een ideale controle: vanaf dat ik er niet meer tussen pas, moet ik écht op dieet) en dan kan ik mijn benen strekken op de, bij gebrek aan een beter woord, vensterbank van de achterruit. Ik kan niet ontkennen dat ik mij, op een mooie zomerdag, wel fel voel met mijn gebruinde benen door de ruit, languit gestrekt als een godin. ‘Ik zit in nen tractor. Gij nie hé. Ha.’ Gelukkig had ik dat toch, want een van de nadelen is natuurlijk: geen vakantie. Mijn familie vindt mij godzijdank wel zo een leuk meisje, dat zij mij vaak meenemen in de zomer. Maar voor die tijd, ging ik dus niet op reis. Terwijl vriendjes en vriendinnetjes gingen skiën in Oostenrijk of liggen bakken in de zon van Spanje, ging ik naar – bereid je even mentaal voor op het meest spectaculaire dat je ooit zal horen – de Landbouw- en Werktuigendagen.

Jaja, dat hoor je goed. Een hele dag vol machines bekijken, eindeloos poseren op tractors want ons mit moest daar toch per se een foto van hebben en natuurlijk

DILEMMA • 10

knalaanbiedingen op veevoeder en flesjes om de koetjes melk mee te geven. Dat was dan nog niets eens alles, nee hoor! Er was ook nog Libramont, een geweldige beurs, in de Walen dan nog! Het is het verste dat we ooit samen geraakt zijn, denk ik. Ook al is mijn toon misschien een klein beetje sarcastisch, toch heb ik genoten van die dagen. Dat waren echte en opréchte familiedagen. Veel leuker dan wat tegen elkaar zitten memmen op Torremolinos omdat je je verveelt. Heb jij ooit al een foto kunnen maken met Dina Tersago en ondertussen nog 15% korting winnen op je volgende aankoop maïszaad? Dacht het niet.

Dina Tersago brengt mij dan naadloos op het laatste onderwerp: daten in het boerenleven (of zoals een vriendin van mij het ooit zo eloquent verwoordde: sex and the shitty). Ik kan u verzekeren, het is me wel wat. Er zijn natuurlijk mijn obvious kwaliteiten zoals ‘hilarisch as fuck’ en ‘zo mooi dat ik omver viel toen ik haar zag’, maar die tellen niet voor alles. Hier in Moerzeke, of Moes zoals we zeggen, telt er nog iets veel belangrijkers mee: hoe groot is het bedrijf? Met ons klein gezinsboerderijtje van een koe of vijftig, valt hier niet veel te rapen. Was ik iets begonnen met die ene boerenzoon die het ooit aandurfde mij mee uit te vragen, was het waarschijnlijk toch gestrand bij de goedkeuring van zijn vader. Zij willen land en koeien zien. Of net niet en dacht hij: ’t kind kan dan op ons boerderij komen werken. Da ziede nou just nekeer van ier se, makker. Daarom date ik dus geen boe-

renzoons. Mijn boerderij waarschijnlijk niet verder zetten en dan evengoed op een ander de zijne gaan werken? Dat zou pas belachelijk zijn. Alsook durf ik het niet aan met boerenjongens te daten. Ik kreeg een sms’je zijnde: ‘Wil je iets met me gaan drinken?’ en ik zag mijn hele leven in een flits voorbijschieten. Een trip naar Canada of Nieuw-Zeeland zat daar niet tussen. De Landbouw- en Werktuigendagen vanzelfsprekend wel.

Afsluiten doe ik graag met een leuk weetje. Toen mijn mama mijn naam moest kiezen, kwam ze de naam ‘Laurie’ tegen.

In het Landbouwleven. Het Landbouwleven. Dat is dus de Story voor boerinnekes. Daarin stond de koe Laurie. Wel een award-winning koe, maar toch een koe.

Geen wonder dat ik dus niet elegant ben, hé. Ver moet je het niet zoeken. Maar aangezien ze de naam nergens vond, besloot ze er maar een ‘n’ achter te plakken. Dat had ze wel al ergens gelezen.

(Jongens die zich, na dit relaas, geroepen voelen om mij mee uit te vragen, mogen een filmpje opsturen naar de redactie van Dilemma waarin ze bewijzen dat ze wel degelijk een paar autobanden een paar meter in de lucht kunnen gooien. En vanzelfsprekend geldt ook nog dit: als je een tractor zou kopen, welke zou het dan zijn?)

Boerderien Vereecken

D

Loze Scheiss und Brü ste

Hoe versier ik een prins?

Niet zo literair escapisme voor het kleine meisje in ons allemaal Hoe versier ik een prins? is het eerste boek uit de reeks geschreven door Tyne O’Connell. Het vertelt het verhaal van een veertienjarig Amerikaans meisje op kostschool in Engeland, Calypso Kelly.

De school wordt bezet en beheerst door een groep socialites – dubbele namen, de zoveelste in lijn voor de troon, noem maar op. Als outsider van de groep rijke, mooie, Britse socialites trekt ze op met Star, de excentrieke dochter van een nog excentriekere popster. Unlike Calypso is Star wel zelfzeker en laat ze zich niet doen door de rijke trutten, maar het feit dat haar vader nog rijker is dan alle socialites samen, heeft daar waarschijnlijk mee te maken. Wanneer Calypso terugkeert naar kostschool voor het tweede semester heeft ze maar één doel: erbij horen. Dé manier: ‘een meisje zien te worden dat jongens kon versieren – vooral leuke jongens, natuurlijk’.

We weten allemaal dat de middelbare school een populariteitswedstrijd is, en wie zegt er dan nee tegen het zijn van een knap meisje met aan elke vinger tien aanbidders? Wat Calypso en Star wel anders maakt, is hun passie voor sport. Star en zij doen aan schermen – en ze zijn er goed in.

De andere meisjes doen enkel aan schermen omdat ze zo leuke jongens van de andere colleges kunnen leren kennen, Calypso en Star doen het voor de passie voor het spel. Tijdens een wedstrijd leert ze dan ook Prins Freddie kennen, en de rest van het verhaal (en de serie) draait dan ook om het binnenhalen van die vis. Hoewel de man zoveel waard is dat we hem als een Gyarados kunnen beschouwen. Hij is zelfs zó leuk dat ze zich afvraagt ‘hoe het zou zijn om met Freddie in een slaapzak te liggen’ en voegt daar dan dromerig aan toe: ‘Ik zou het niet eens erg vinden als hij zweette.’ It must be true love.

om een koninkrijk als de toekomstige ruler een omhooggevallen zak is? Kom, hij is beter af met de oppervlakkige trut. Maar bon, ik wil geen spoiler zijn – en ik overdrijf ongetwijfeld. Ik ben alleen nooit een voorstander geweest van titels en sociale hiërarchie in scholen. Maar hey, uiteindelijk krijgen de slechteriken altijd wat ze verdienen en komt er voor de good girls altijd een happy end. Ze slaan zelfs allemaal aan het schrijven!

Calypso is niet zoals de andere meisjes (ja ja, zogezegd). Want lang, slank en blond zijn, is natuurlijk écht erg. Oh nee, ze heeft wel twee plukjes haar die altijd rechtop staan – een mens zou voor minder niet bevriend willen zijn met iemand. Het leuke aan Calypso is dat ze wel doorheeft hoe fake de wereld is waar ze bij wil horen – maar wie kan het ze kwalijk nemen?

Er zijn natuurlijk kapers op de kust, en de meest truttige, oppervlakkige en gemene kaper is natuurlijk de belangrijkste. Verschillende spannende intriges ontwikkelen zich – en niet alleen Freddie wordt opgemerkt door anderen, want ook Calypso ontmoet een andere leuke jongen: Billy. Veel leuker dan de opgeblazen eikel van een prins die Freddie is. Wie geeft er

P.S. Voor de lezers die hopen op een paar tips, vergeet het maar. Zoveel jaar later zit ik hier ook altijd maar te schrijven en te schrijven, maar een sms’je van een toekomstige troonopvolger is nog steeds niet toegekomen.

Hoe versier ik een prins? is dus wel degelijk een fantastisch boek. Ook al zijn sommige meisjes oppervlakkig, zijn jongens soms gemeen (wie had dat ooit gedacht?) en heb je ‘niet veel geld’ omdat je geen zwembad aan je huis hebt in Beverly Hills, toch komt alles altijd goed. Ik bedoel, je bent knap, slim, kan goed schrijven en bent goed in sport; life will be kind. En is het niet vandaag, dan is het morgen.

Laurien Vereecken

DILEMMA • 11

ADVERTENTIE

1295

ANNO DILEMMA • 12

D

Interview

De Pretfabriek Wie aan foorkramers denkt, denkt aan zigeuners. Marginalen. Een hoopje ongecultiveerde incestueuzen. En afgaande op het discours van het Antwerpse bestuur, wordt het maar eens tijd dat ze plaats ruimen voor een wat moderner vermaak. De kermiskramers van vandaag zijn echter serieuze ondernemers, en ze willen maar al te graag de oude vooroordelen (“Vuil zigeunervolk! Ons land, ze maken ons land kapot!”) naar het verleden bonjouren. Op de traditioneel drukke afsluitzondag van de Halvastenfoor trok Dilemma richting einder, botsauto en oliebolgeur, op zoek naar de waarheden achter het kermisvolk Onze eerste stop is de kinderversie van de traditionele botsauto’s: twee dames, één van middelbare en één van vergevorderde derde leeftijd, staan ons te midden van knallende europop hartelijk te woord. De voertaal is, zoals vaak in het milieu, een Frans met heel wat Brussels haar op, maar Esmeralda (*) en Mathilde gooien er te pas en te onpas ook een Nederlandse term tussen.

Lieve Esmeralda, hoe ben je foorkramer geworden?

“Zoals de meesten hier: door mijn familie. Mijn ouders staan hier nog met een installatie, een handvol neven en vrienden doen exact hetzelfde als ik. Het is eigenlijk een klein wereldje op zich, iedereen kent elkaar. Heb je ouders die foorkramers zijn, dan word jij het hoogstwaarschijnlijk ook.”

Hoe kan iemand zonder foortradities in zijn bloed dan ooit een kramer worden?

“Dat is heel moeilijk en het gebeurt ook erg weinig. Je zou al een foraine moeten zoeken en ermee trouwen.”

Dan zou ik al zo’n meisje moeten vinden. Waar lopen de kinderen trouwens school?

“Er is een speciaal internaat in Etterbeek (Brussel), waar enkel foorkramerskinderen en schipperskinderen studeren. Voor de kleuters is er een schooltje dat telkens meereist met de kermis, en waar één leerkracht continu les moet geven.”

Met kinderen die de job van hun ouders automatisch overerven en door een soort micromaatschappij die erg op zichzelf gesteld is, loert het gevaar van de stempel ‘marginalen’ om de hoek.

Een treffend, maar schrijnend voorbeeld is de commotie rond de Sinksenfoor. Zoals hier in Gent, is er ook in Antwerpen een jaarlijkse kermis, pal in het centrum. Vanwege vermeende geluidsoverlast hebben enkele buurtbewoners, die nochtans goedkopere grond konden bemachtigen net door die jaarlijkse foor, een klacht ingediend tegen de forains. Die zouden nu verplicht worden om in de koude uithoeken van ’t Stad (naar verluidt al op de parking zelf) hun kramen op te zetten. Het koude discours van het Antwerpse bestuur stelt het duidelijk: het vermaak van de kermis is lage cultuur en dient geband te worden. Als we de kwestie voorleggen aan onze bevallige dames, is de irritatie voelbaar.

“Dat hele gedoe komt in essentie door

één persoon die heel recent verhuisd is, die wist dat Sinksenfoor daar jaarlijks zou komen, en die desondanks een klacht ingediend heeft. Los van het feit dat het al jarenlang een traditie is, zijn het ook maar een paar enkelingen die er last van lijken te ondervinden, terwijl het inkomen van honderden mensen ervan afhangt. Dat discours tegen ons als foorkramers wordt trouwens meer en meer voelbaar. Bart De Wever doet gretig mee. Onze stem heeft hij alvast verloren.”

Toch lijkt de toekomst van de foorkramers verzekerd. De dochter van de minst verlepte maar nog steeds in nood van een strijkijzer zijnde dame, is ons komen vervoegen en terwijl ze haar moeder kalmeert, vertelt ze ons in mooi

DILEMMA • 13

D

Interview

Nederlands over haar ambities.

“Ik wil zelf ook foorkramer worden.

Waarom? Dat weet ik zelf niet. Als kermiskindje sta je er zelfs niet bij stil, het is gewoon vanzelfsprekend. Er is altijd sprake van een lange traditie, en je voelt de plicht en de wil om die voort te zetten.

Het is dan ook het enige leven dat ik gekend heb.”

We laten de europop van de botsauto’s achter ons, en ruilen ze in voor… meer europop. Van het eendjeskraam “Ducky Los Piratos” ditmaal, waar één van de twee uitbaters, sigaret te mond, onze vragen gretig beantwoordt. Zijn kompaan tracht ondertussen kindjes te lokken met zijn lange en grote microfoon. Zonder succes. En de eendjesrivier, zij stroomde voort.

Hoe ben je foorkramer geworden, Dimitri (*)?

“Als kind was ik al gefascineerd door de lichtjes, de geuren en de geluiden. Een aantal jaren geleden heb ik dan de beslissing genomen om de stap te zetten, en op zoek te gaan naar een kraam. Ik moet zeggen, daarin ben ik wel een uitzondering. Om te weten wat er te koop is, hoe je aan een kraam geraakt, waar en wanneer de foren plaatsvinden… Het duurt allemaal even vooraleer je het doorhebt. Het is gewoon een enorm gesloten wereld.”

Doe je het graag?

“Ik ben heel blij met mijn leven. Ik doe het nu al zo’n 30 jaar en het gaat nog steeds niet vervelen. Rijk word je er alleszins niet van, maar als je gepassioneerd bent als ik, is dat zeker geen obstakel.”

Hebben er zich in de loop van die 30 jaar grote veranderingen voorgedaan in de foorkramerbusiness?

“Ja, maar je moet eerder spreken over een geleidelijke evolutie: de stiel verandert, maar stelselmatig. De attracties worden beetje bij beetje groter, het plezier wordt beetje bij beetje spectaculairder. (wijst in de verte) Kijk eens hoe hoog die attracties komen. Vroeger was dat totaal het geval niet.”

aan publiciteit. Kermis is een product van verschillende mensen samen, een geheel dat tot stand komt door zijn afzonderlijke deeltjes. Door dat gebrek aan een centraal beleid bestaat er ook geen promotie voor kermis. We hebben dus eigenlijk een centrale motor nog, zoals bij andere beroepen (Dimitri verwijst naar associaties genre de Boerenbond, nvdr) al vaak het geval is.

Op die manier kunnen we tenminste aan mensen presenteren wie we zijn, wat we doen en wanneer we komen. Maar goed, op deze manier lukt het ons ook aardig.

De Halfvastenfoor van dit jaar was bijvoorbeeld zeker geslaagd. Het wordt nog lastig in de toekomst, maar kermis gaat niet uitsterven.”

Zo’n centraal beleid zou ook al veel helpen om jullie de klassieke stempel van zigeuners/marginalen te doen verliezen.

Zo vragen mensen zich af wat jullie in de winter doen. Rumor has it dat jullie een winterslaap doen. Letterlijk. Dat jullie holletjes graven in de bossen, een voorraad smoutebollen naar binnen spelen, en vier maanden slapen. Dat klopt, vermoeden we?

“Er is wel een figuurlijke winterslaap, ja.

Rond november houden we er allemaal mee op, wordt er gezorgd voor het onderhoud van de kramen, wordt er even uitgerust. De laatste jaren komen er echter meer en meer winterkermissen, waardoor we toch geen maanden zonder werk zitten.”

Dimitri stelt zelf ook dat hij de marginalenstempel elke dag weer tegen het besnorde gezicht aangeduwd krijgt. Het beeld van ‘de idiote foorkramer’ kan echter niet bedrieglijker: deze mensen zijn ondernemers, die vaak miljoenen euro’s investeren in hun

kramen, en die daarbij zoveel geld verdienen dat ze jaarlijks drie à vier maanden kunnen rusten.

“Echte zigeuners kan je ons niet noemen.

Velen onder ons hebben fantastische caravans of zelfs echte huizen. Anderzijds begrijp ik die beeldvorming wel: mensen zién gewoon niet wat er achter de schermen gebeurt. Dat begint nu ook meer en meer over te slaan op het wettelijk kader.

Elk jaar moeten we een extra attest invullen of krijgen we brieven over nieuwe regels. Voor brandveiligheid alleen al moet er ondertussen een volledig boek in orde gebracht worden. In dat opzicht is het in deze tijd veel lastiger dan vroeger, en dat heeft veel te maken met die beeldvorming, denk ik.”

Om af te sluiten dan, Dimitri: wat is kermis?

“Kermis is een fabriek die pret produceert. Op een bepaald moment gaan de lichtjes aan, speelt de muziek, draaien de machines, en de individuele foorkramers vormen een soort orkest. We zorgen voor een magisch geheel, we creëren de illusie dat de pretfabriek er altijd is en altijd zal zijn. De kinderen vinden het als het ware een verloren wereld die nooit opgebouwd is, maar op zich bestaat. Maar kom hier ’s maandags eens een kijkje nemen: een leeg plein, meer is het niet meer. De magie is een illusie, maar wij kunnen ze toch op de kinderen overbrengen.”

Sam Ooghe en Florian Deroo (* de namen in dit artikel zijn vervangen door verzonnen namen, om de privacy van de foorkramers te respecteren, en ook omdat wij ze vergeten vragen zijn. Maar vooral privacy.)

Is er nog toekomst voor kermissen? (gedecideerd) “Absoluut. Het is ook zeker niet zo dat we nu minder volk zouden lokken, zoals je wel eens hoort. Het grootste probleem is en blijft echter het gebrek

DILEMMA • 14

DILEMMA • 14

Kijk gauw op p. 34 voor uw horoscoop!

ADVERTENTIE

DILEMMA • 15

D

8duust5onder30

Harelbeke

Stad langs de Leie

Nu de examens eraan komen is het ook bijna weer tijd voor de zomer. Dilemma geeft normaal geen reisadvies maar we kleuren buiten de lijntjes, dus we helpen jullie om de vakantie te plannen. Studenten zijn arm, maar deze low-budget citytrip is een tip voor iedereen: HARELBEKE. Eten Waarom naar Harelbeke gaan? Ten eerste voor de heerlijke keuken. Wanneer je de Grote Markt betreedt in het centrum van deze wereldstad vind je niet een maar TWEE culinaire pareltjes. Je kan je helemaal in China wanen in de China Garden. Ze hebben alle classics, van loempia’s tot rijst. De Harelbekenaren zijn nog niet helemaal klaar voor deze exotische keuken dus kan je uiteraard ook terecht in de Marktfrituur. Deze moet niet onder-

DILEMMA • 16

doen voor de gemiddelde frituur in Gent: ze hebben zelfs vier formaten waarin je je frieten kan bestellen!

Naast gewone volkse toeristen uit Gent is ook het wat chiquere volk uit Knokke welkom. De meerwaardezoeker kan daarom terecht in Frituur Benny, waar er genoeg stoelen en tafels zijn voor de grootste familie uit Harelbeke - toch een vijftiental mensen. Je kan er kiezen voor verschillende menu’s, met gehaktballen, appelmoes

of stoverij. Een echte aanrader dus!

Tip: probeer zeker eens de exotische ‘Kortrijkse Bicky’. De perfecte combinatie van Bickysmaak en lopende kaaskroket zorgt voor een waar feest in je mond.

Cultuur Een citytrip is natuurlijk niet volledig zonder een goeie portie cultuur. In Harelbeke kan je niet een maar twee musea bezoeken. Als je geboortestad van Peter Benoit,

D

8duust5onder d30

de wereldberoemde componist, bezoekt, moet je natuurlijk eens langs in het Peter Benoitmuseum. Sinds kort heeft de technologie ook deze hoek van West-Vlaanderen bereikt en zijn er zelfs enkele touchscreens te vinden in dit museum. Het zal jullie dan ook niet verbazen dat er meer West-Vlamingen naar dit museum komen voor deze uitzonderlijke technologie dan uit interesse voor de componist.

Daarnaast kan je nog langsgaan in het pijp- en tabaksmuseum, dat er niet ver vandaan ligt. Dat is nog zo’n voordeel aan een citytrip in Harelbeke: je bespaart veel op vervoer aangezien alles binnen wandelafstand bereikbaar is.

Tip: reken zeker genoeg tijd voor het Peter Benoitmuseum, want er is een film te zien.

Natuur Na al het lekkere eten en de vermoeiende cultuur is het tijd om Provinciaal Domein De Gavers te bezoeken. De sportievelingen die zelfs na beide musea nog niet moe zijn, kunnen er zwemmen, kajakken, windsurfen of lopen. Wie zijn buikje daar te rond voor gegeten heeft, kan ook uitrusten op het “strandje”. De Gavers is het perfecte voorbeeld van hoe Harelbekenaren van iets lelijks nog iets moois kunnen maken. Toen de E17 werd aangelegd was

er grond nodig en blijkbaar vond niemand het erg om een gigantische put te delven in Harelbeke. Die werd dan gevuld met water, er werden een paar bomen geplant, en BAM een natuurdomein waar jong en oud van kan genieten.

uit!

Tip: hoor er helemaal bij door met een bak bier en luide muziek op het “strandje” te gaan zitten. Vergeet niet nu en dan iets te roepen naar voorbijkomende lopers!

Toeristische informatie Jullie zijn nu zeker al wild om te vertrekken op avontuur, maar lees nog eerst even enkele praktische tips voor je je valies maakt.

Uitgaansleven Na de examens heeft iedereen wel eens een verzetje nodig en ook daarom is een citytrip naar Harelbeke ideaal. Aan cafés geen tekort, er zijn er nog meer dan er varkens zijn in Harelbeke. Dé cafésport bij uitstek is manillen. Probeer zeker toch de basisregels te leren voor je vertrekt op citytrip, want slecht manillen wordt als onrespectvol gezien tegenover de inlanders.

Transport: er is een trein per uur vanuit Gent-Sint-Pieters. Let wel op: ze vergeet soms te stoppen in Harelbeke. Ook dit jaar is het weer de halte waar de trein het vaakst vergeet te stoppen.

Wie zin heeft om te gaan dansen in het gezelschap van 12- tot 15-jarigen, kan terecht in ‘t Sas. Je hoort er alle hitjes van vorig jaar en kan er in het weekend sowieso op rekenen dat je een vechtpartijtje ter entertainment zal zien. Omdat het volk er zo jong is, zal je ook altijd meteen bediend worden aan de bar aangezien je als enige erover zal kunnen kijken. Zoals je al leest, het perfecte recept voor een wilde avond

Inentingen: als je van plan bent om te zwemmen in de Gavers, kan het geen kwaad om advies te vragen aan je huisdokter. Het blijft uitkijken tot de eerste bacterie vernoemd naar gaverwater wordt ontdekt.

Tip: doe geen mooie schoenen aan naar ‘t Sas, want ze worden sowieso vuil en plakkerig. Echte Harelbekenaren hebben steeds een paar sasschoenen bij de hand.

Openingsuren: Harelbeke is elke dag open tussen 8u en middernacht en zelfs tot 2u op vrijdag en zaterdag. Daarna is het dood in de straten.

Karen Cruyt

ADVERTENTIE

goed en goedkoop drukwerk

DILEMMA • 17

D

Philo logica

Vrienden-en-familiecantus

De nieuwe preses is verkozen en dat heeft hij geweten. Ik heb Joachim nog nooit zo vaak dronken gezien in zo’n korte tijdsspanne. De eerste keer was eigenlijk niet zijn eigen keuze, aangezien het na de verkiezing traditie is dat de nieuw verkozen preses zat wordt gevoerd door de oude preses (dat was leuk). Joachim moest die welbepaalde avond in een rolstoel naar huis gevoerd worden. De tweede keer was echter wel zijn eigen keuze, tijdens de vrienden-en-familiecantus. Op dat moment bleef maar in mijn hoofd rondspoken dat hij ooit tegen mij gezegd had, dat hij eigenlijk niet graag zo dronken is. En toch vond ik Joachim buiten de cantuszaal op de grond liggend, de woorden uitsprekend “ik moet gewoon een beetje slapen”.

In vergelijking met die keer dat hij in de rolstoel naar huis gebracht moest worden, kwam er dus toch al iets zinniger uit dan “ik moet in mijn pipi broeken”. Joachim heeft dus al goed geoefend voor de zwanenzangcantus en voor volgend jaar.

Hij was echter niet de enige met geweldige uitspraken tijdens de vrienden-enfamiliecantus. Zo was onze geweldige Timo ook van de partij met de volgende uitspraak: “ajje gin wijsheden te vertellen eit, eet ton e zoutstokstje”. Timo concludeerde zijn dag op geweldige wijze: “In de laatste 24u duusd vriendschapsverzoeken van 12-jarige meisjes die mij geholpen hebben met de wc open te doen op de trein (lolwut, stomme fangirls van op de trein), gekotst in 3 provincies/5 steden, en een fietswiel kwijtgeraakt op de trein. Alles is een concept”.

Alles is inderdaad een concept, Timo.

Zo is ook de vader van Arnaud Thaler een concept. Met de woorden van mijn teerbeminde boekenpreses, ik citeer haar maar al te gaarne: “wat een man”. De vader van Arnaud was echter niet de enige ouder op de cantus. Ook de moeder van Lynn Dessomviele, de twee tantes van Laurien, de moeder van Arne en mijn eigen ouders (de familie Bakx) waren aanwezig. Mijn moeder heeft zich enorm geamuseerd (mijn vader ook uiteraard)

DILEMMA • 18

omdat het veel herinneringen over haar eigen studententijd naar boven bracht. Ze was voornamelijk verbaasd over de liedjes die gezongen werden: “al die liedjes staan nog in mijn codex!”. Daarnaast was het ook frappant dat mijn vader honger kreeg tegen middernacht: “hebben jullie niets te eten?” waarop hij uiteindelijk iets te eten ging halen in de nachtwinkel. Ik zou het gezicht van die eigenaar wel eens gezien willen hebben. De boefkick die studenten ’s nachts meemaken komt dus ook voor bij niet-studenten. De dag na de cantus kreeg ik het fotoalbum van mijn moeder onder de neus geduwd, en geloof het of niet, die taferelen lijken erg op het studentenleven van nu. Ik was dus niet echt gechoqueerd om een foto te vinden waarop twee schachten stonden met een dildo in hun hand. Mijn moeder vond het overigens jammer dat we geen foto gemaakt hadden waar mijn ouders en ik samen opstonden: “wij moesten nu toch eigenlijk wel een selfie gemaakt hebben die avond!”

Er wordt al vaak gefluisterd in Filologica dat we nu toch echt eens moeten verbroe-

deren met onze Leuvense en Antwerpse tegenhangers, respectievelijk Babylon en Lingua. Na vele halfslachtige pogingen de laatste paar jaren, is het eindelijk gelukt om zowel Lingua als Babylon op de vrienden-en-familiecantus te krijgen. Daarbij hoort natuurlijk een krachtmeting om te zien welke stad de beste drinkers heeft; uiteraard heeft Filologica die krachtmeting gewonnen. Voor wie mij niet gelooft dat ze er waren, er werd wel degelijk een foto genomen van de drie presessen samen.

Waarschijnlijk is mijn moeder hierdoor jaloers geworden en wou ze dus ook een selfie.

Al bij al was de vrienden-en-familiecantus echt geslaagd. Ik zou nog graag een oproep willen doen aan iedereen om te zorgen dat Timo zijn fietswiel terugkrijgt en ik zou ook graag iedereen willen bedanken die voor Joachim gezorgd heeft die avond. Bedankt!

Madelon Bakx

D

Philolo gica

Bedankt aan VGK, KHK, KK, Slavia en OAK.

DILEMMA • 19

ADVERTENTIE

DILEMMA • 20

D

Letterenk ots

Een ode aan Jan Bogaert

Hij is erg lief en zacht En snurkt soms in de nacht Altijd heeft hij een harig broekje aan Wat niemand weet is: waar komt dit vandaan?

Om het mysterie van het broekje te ontrafelen Ben ik eerst met de Evergemse buurtbewoners gaan tafelen Ze zeiden me: die gekke Jan Ik denk niet dat hij zonder dat broekje kan!

Een album met jeugdfoto’s werd getoond Het broekje leek wel al die jaren met Jan mee gekloond Het maakte zijn eerste woordjes mee En toen Jan leerde tellen van vijf vier drie twee Eén en toen hij zijn eerste gedicht neerpende En voor het eerst muilde met een onbekende Het broekje week nooit van Jans zijde Zelfs seks deed het niet wegrijden.

Lieve deugd, is het dan waar?

Is ook Jans broekje twintig jaar?

Olivia Vandeputte

DILEMMA • 21

D

Cool toer Neu ise

Waarom Scriptor 1 wist dat Unknown Five de Rockrally ging winnen Dikke ballen! Ik ga er geen fucking gras over laten groeien. Unknown Five heeft misschien de grootste testikels die ik al ooit heb zien hangen op een podium.

Classic Filologica ook, als er een groep mensen is die er volledig mee wegkomt om testis met tepels te vereenzelvigen zonder enige wenkbrauw te doen rijzen dan is het wel dat zootje Taal- en letterkundigen. Djeezus, als je er was, en misschien was je er niet, dan zou je meteen met me akkoord gaan. Big ol’ juicy balls.

En dat hadden de anderen niet, weet ge waarom? Ze lieten kinderen toe op het podium. Het is cru gezegd, maar ik meen het. De kerels hadden nog geen haar op hun scrotum. De muziek doet er niet toe, iedere band had wel zijn sterktes, maar ze misten dat testosteron.

De VGK stond op het podium met de vijf mannen van State of Time, en de enige waarvan ik dacht ‘die kerel zou wel ne keer een gigantische bos tussen zijn benen kunnen hebben’ was de drummer, en die zitten altijd verscholen achter hun drumstel helemaal vanachter, dus daar zijn we ook niets mee. Zeker niet als de frontman wat onverstaanbaar staat te mompelen en de gitaristen er van uitgaan dat ze met zware distortion sowieso het hele publiek mee hebben. Fout gedacht! Iedereen stond daar wat te kijken van “aja, ’s wel mooi”, maar dat is niet de bedoeling hé.

Ge moet dat publiek bij hun kringspier pakken, zodat ze die kont dichtknijpen en van zichzelf beginnen te headbangen.

Enfin, dan kwam VPPK met Animal Affair. Ik dacht eerlijk dat Filologica geen kans meer zou maken. Die funky Red Hot Chili Pepperssoundcheck deed me even vermoeden dat hun ballen de grond raakte. Die bassist, damn, brede kerel in een Jupilermarcelleke die zijn gitaar haast kapotslapte. Maar dan kwam die frontman.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik het wel iets vond, zo wat de halve gare proberen uithangen in korte broek en hippiehemd met een schachtenlintje om je hoofd ge-

DILEMMA • 22

bonden. Het was leuk tot het bleek dat ze covers gebruikten om hun eigen materiaal wat boost te geven. Da ’s minder. Ge moet die ballen zelf kweken, hé.

Unknown Five won terecht, want vanaf het begin wist je dat daar een band stond die wist wat Rock was en die wist hoe je het aan de man brengt. Riffs die je omverblazen en een front man die zich geen kloten aantrekt van de vierde muur en dat gewoon met zijn botten keihard instampt. Muziek gaat om de mensen, het publiek, en door hun set-up was iedereen

zo omvergeblazen dat het libido van elke vrouw pijlsnel de lucht in vloog en dat ze allemaal keihard die gigantische ballen wilden leegzuigen. Zelfs de gasten waren er bijna tot in staat. Bij hen was er geen ruimte om even in dromerige melodietjes in slaap te vallen, of om mee te playbacken met bekende liedjes. Gewoon keihard geven en los gaan op die riffs die het testosteron uit uw ballen doet bruisen. Daarom wist ik dat Unknown Five zou winnen.

Balzakken!

Jan Bogaert

D

Cool toer Neu ise

Ontdek nu de nieuwe badmode MARIAKERKE EVERGEM DESTELBERGEN

Brugsesteenweg 528 Kwadeweg 84 Dendermondesteenweg 488

Tel. 09/226 25 49 Tel. 09/335 50 03 Tel. 09/228 30 98

Open van dinsdag tot zaterdag van 9.30 - 12.00 uur / 13.30 - 18.00 uur. Gesloten op zondag en maandag.

Als jij er beter uit ziet, ziet alles er beter uit.

www.vijgeblad.be

DILEMMA • 23

D

Cool toer Neu ise

Karel Kleurt buiten de lijntjes

Zeven aparte platen uit 2014

Arm 2013. Zijn opvolger is nog lang niet halfweg en belooft nu al een muzikaal interessanter jaar te worden. Ik merk een trend op: populaire en toonaangevende reviewwebsites en blogs wagen zich meer en meer aan ‘speciallekes’, dingen die de generische tred van het club- en radioleven te buiten gaan en zich vaak wagen op onbekend terrein. In dit artikel cover ondergetekende héél bondig enkele van de releases waar mijn oor op viel, albums die durven ‘buiten de lijntjes kleuren’ – maar dat op een zodanige manier doen dat je je begint af te vragen waarom die lijntjes überhaupt nog zo’n dogmatisch construct zijn om als middel van appreciatie door de massa te dienen. Niet alles dat hier opgelijst wordt zal door iedereen gesmaakt worden, maar het zijn projecten wel pakken crea- en innovatiever zijn dan your everyday Arctic Monkeys of Kings Of Leon – los van elk waardeoordeel, uiteraard. 2014 heeft ondertussen al zoveel te bieden dat ik amper weet waar te beginnen, maar ik heb toch geprobeerd om de voornaamste spectra te coveren en in die hoedanigheid zowel pop-, hip hop-, metal-, ambient-, folk- en rockliefhebbers tevreden te stellen.

Clipping. – CLPPNG [SUBPOP Records] Voor fans van Death Grips, EL-P en Dälek.

Ik sta er nog steeds van versteld hoe goed het fantastische Midcity (2013), het debuut van dit olijke trio, vorig jaar onthaald werd en hoe stond te pronken vele eindejaarslijstjes van gerenomeerde reviewsites. Opmerkelijk, want de vorige acts die rap met harsh noise combineerden (zoals Food for Animals en B L A C K I E) konden op veel minder steun van ‘de grote spelers’ rekenen. We zijn nog niet aan de helft van het jaar, maar ik ben er van overtuigd dat CLPPNG een van de grootste kandidaten zal worden voor de begeerde titel van experimental hip hop album of the year. De band heeft zo mogelijks Midcity overtroffen, en nu krijgen we een album met minder rariteiten maar straffer lyrisch werk op ons bord. Waar clipping. zich iets conventioneler lijkt te gedragen qua instrumentals, gaan ze total loss in de teksten.

Zelden heb ik zo’n aangrijpend hip hopnummer gehoord als Story2, waarin ze het tragische lotgeval van Mike Winfield vertellen en er perfect in slagen om vorm

DILEMMA • 24

en inhoud op een dramatische manier aan elkaar te linken. Minder geslaagd is Tonight, waarin zowel de songstructuur als het geautotunede refrein me eerder aan Lil’ Wayne dan clipping. doen denken.

Maar overall: goed bezig, gasten!

Swans – To Be Kind [Young God recordings] Voor fans van Can, Current 93 en Have A Nice Life.

Swans, dat zijn nogal kerels. Soundtracks for the Blind (1996) wordt universeel als één van de beste rockalbums ooit beschouwd en ik ben nog niemand tegengekomen die na het beluisteren van The Seer (2012) er niet onmiddelijk opnieuw naar wou luisteren. Dat belooft voor To Be Kind. Hoewel het album nog niet uit is, heeft het label wel al enkele tracks de wereld in gestuurd. Wonderlijk. Fenomenaal. Swans verlegt de grenzen van muziek niet, ze wissen ze. De dissonanties klinken harmonieus, de rustige stukken intens en de de intense stukken vreemd genoeg rustgevend. Hoe doen ze het toch telkens weer?

D

Cool toer Neu ise

The Body – I Shall Die Here [RVNG Intl.]

Voor fans van Krzysztof Penderecki, Sunn O))) en zelfmoord.

In samenwerking met The Haxan Cloak (die ons vorig jaar het engste album van de jaren ’10 bracht) presenteert The Body ons I Shall Die Here. En dat is werkelijk wat je aan het doen bent als je naar dit album luistert: je sterft een langzame dood.

Meer dan 40 minuten lang voel je de pijn van een man die zijn laatste melancholische uren doorbrengt op deze – of een andere, as you wish – planeet, gekweld door allerhande demonen en angstbeelden. Het lijkt erop dat The Body alles wat binnen de perken van het mogelijke probeert te realiseren om een zo gruwelijk, wrang mogelijk geluid te creëren, om hartspijnen uit de luisteraar te persen. En daarin slagen ze prima, zelden werd ik zo weemoedig en depressief van instrumentale muziek – een ideale mix van gruizelige drone, ongezellige soundscapes en pure oorterreur.

Die halve seconde waarop je hart stilstaat wanneer je iets te ver naar achteren wipt met je stoel, bijna drie kwartier lang. Not for the faint-hearted. tUnE-yArDs - Nikki Nack [4ad] Voor fans van Björk, Animal Collective en Sufjan Stevens.

Iemand als tUnE-yArDs is zeldzaam.

Wanneer mensen buiten de lijntjes proberen kleuren belanden ze meestal aan één of andere extreme kant van één of ander spectrum, maar zij lost dit perfect op.

Blijdschap en vreugde, licht en verteerbaar. Maar om Nikki Nack afschilderen als een zoveelste luchtig popalbumpje voor hipsters zou afbreuk doen aan het prachtige concept dat hier is opgebouwd. In tegenstelling tot haar vorige werk hoor je in dit album veel meer Afrikaanse invloeden: meer conga’s, trommels en andere instrumenten, meer ritme en herhaling

maar vooral meer mantra’s. Merrill Garbus tracht van alles wat te nemen en het in haar muziek te proppen, en ze komt er verbazingwekkend goed mee weg. Ontspannend: luisteren naar een album dat buiten de lijntjes kleurt hoeft niet altijd een inspanning te zijn.

Five Star Hotel – Nazca Lines [self-released] Voor fans van het evangelie volgens Merzbow.

Heeft u zich ooit al God gevoeld? Heeft u ooit al het gevoel gehad dat u de hemel, het licht en de zin van het leven kon horen? Zoek niet langer, Nazca Lines biedt u de oplossing. Althans, als u wat fantasie hebt. Van alle albums in deze lijst is dit het meest echte, meest pure. Het keert terug naar de essentie: geluid. Dat is wat Five Star Hotel u hier brengt. Geluid. Ongelooflijk veel geluid. En vaak ook ritmes.

Ritmes zo intens dat ze harder aankomen dan een pimp slap van de Grote Man himself. En dan nog eens GRATIS. Als Nazca Lines geen godsbewijs is, is het een godsgeschenk. Alleen jammer onze profeet slecht 111 Facebooklikes heeft.

Juçara Marçal – Encarnado [self-released] Voor fans van Slint en Belle Perez on acid.

Een Portugese folkzangeres, welk beeld roept dat op bij u? Wat het ook weze, de kans dat Juçara Marçal’s Encarnado eraan beantwoordt is klein. Heel klein, zelfs.

Tenzij u dacht aan arythmische tellen, gekreun op een gedistorte akkoustische gitaar en dissonante akkoorden, natuurlijk. Ikzelf spreek geen Portugees en versta geen jota van wat Juçara me allemaal probeert te vertellen, maar ik geloof haar. Ik geloof haar volledig. Daarin zit de kracht van deze crimineel underrated plaat: ondanks het kille gebruik van het medium vult het je hart. Encarnado is de vleesgeworden math-folkervaring.

DILEMMA • 25

D

Cool toer Neu ise

Black Swan – Tone Poetry [Swan Plague] Voor fans van het idee van György Ligeti en Boards Of Canada’s liefdeskind.

‘Drones for bleeding hearts’, noemen ze het zelf. Daar kan ik in komen, maar ik zou het eerder de naam ‘soundscapes for the unenlightened’ toeschrijven. Het is geleden van AUN’s Black Pyramid (2011) dat ik nog zoiets etherisch hoorde. Maar het is beter, anders. Voller. Dat is het juiste woord. Black Swan slaagt er werkelijk in een heel vol geluid te creëren dat de luisteraar terugbrengt naar een staat van pure verlichting. Pure onschuld ook, het reine individu in een corrupte omgeving. Ondanks de hemelsheid merk je een voortdurende spanning op, een soort besef van eindigheid. Althans, dat is wat het bij mij oproept. De soundtrack voor een David Lynchfilm. De logische conclusie van jaren naar Stravinsky luisteren. Tone Poetry brengt ons poëzie met tonen, en alle ingewikkelde emoties die eender welk ander genre niet op kan roepen. En wat een prachtige cover art, ook.

Karel Van Ooteghem

ADVERTENTIE

DILEMMA • 26

D

Cool toer Lect oer

Vuurwerk en verlangen Een stationsromannetje

ander moet onderscheiden. En de onzekerheid die volgt als je het op de ander toepast.

Hoera, de befaamde boekenreeks Bouquet, uitgegeven door de uitgeverij Harlequin, viert haar 3500ste uitgave, genaamd Echte mannen ware liefde. Maar aangezien deze jubileumuitgave niet voorhanden is in mijn krantenwinkel, koos ik dan maar voor een ander boek uit deze legendarische reeks: Vuurwerk en verlangen (voor kenners, verzamelaars en geïnteresseerden is dit nummer 3479).

Het boek begint bij onze leading lady: Violet. Violet is een vrouw van 25 met prachtige looks die heel erg verlegen is. Het zijn altijd de mooie vrouwen die de schoonheid van hun spiegelbeeld niet willen aanvaarden. Dit komt door oude, mentale, littekens uit haar middelbareschooltijd, toen had ze erge last van acne en overgewicht. Doordat ze haar spiegelbeeld niet gelooft, durfde ze dus ook nooit ingaan op avances van het mannelijke geslacht.

Ze is dus nog maagd. Nadat ze kerst bij haar familie heeft gespendeerd, keert ze terug naar Sidney waar ze sinds haar studententijd bij een oude weduwe woont.

Maar onderweg krijgt het vliegtuig technische problemen die bij haar resulteren in een bijna-doodservaring. Een catharsis dat haar doet besluiten om haar leven om te gooien door socialer te zijn en te daten met mannen. Als eerste actie van haar nieuwe leven besluit ze naar het nieuwjaarsfeest van haar baas Henry, een literair agent, te gaan. Daar ontmoet ze onze mannelijke hoofdrol. Leo (DiCaprio?) die een bekend figuur in de filmindustrie is.

Hij staat bekend als een casanova ook al heeft hij in realiteit met geen een van zijn veroveringen het bed gedeeld. Wat een man. Ook is hij al twee keer getrouwd geweest; de eerste keer vanwege plichtsbewustheid (zwanger meisje tijdens studententijd), de tweede keer doordat hij werd misleid door een actrice. Ocharme. In het verloop van het verhaal ontmaagt hij haar (zonder pijn, natuurlijk) en schommelen ze tussen haat en liefde tot ze uiteindelijk

Waar ligt de grens tussen literatuur en lectuur? Dit is het toonbeeld van de literaire toppen die de hedendaagse stationsroman epileert (want scheren is voor wiskundigeren). Ondanks het cliché plot, waren de personages toch realistisch uitgediept. Of het al dan niet tussen alle andere meesterwerken in de lessen moderne literatuur hoort, is een ander andere vraag. Maar Vuurwerk en verlangen deed me toch wel even nadenken over onze vooroordelen die we erover hebben. Misschien een mooi thesisonderwerp.

Een persoon met een boek. hun gevoelens aan elkaar opbiechten.

Geert Ongena

Het eerste wat over dit boek kan gezegd worden is dat het verhaal heel voorspelbaar is. Hoewel de auteur hier soms wel op inspeelt, slaagt hij er toch nooit in de lezer te overtuigen dat het verhaal buiten de standaardformule zal breken. Wat ik hier specifiek mee bedoel is dat op verschillende momenten in het boek één van onze tortelduifjes beslist dat het beter voor hen beiden is om uit elkaar te gaan en hun relatie op te geven. Dit gaf me af en toe de hoop dat er echt een poging zou worden ondernomen om een emotionele reis te beschrijven over het accepteren van een beëindigde relatie. Maar natuurlijk is het veel interessanter om dit op de volgende pagina terug op te lossen. Wie ben ik dan ook om een auteur van deze gerenommeerde boekenserie te bekritiseren. Want zeg nu zelf welke zichzelf respecterende persoon durft de beslissingen van een bekend persoon in vraag te stellen.

Maar wanneer men dieper graaft in de tekst, komen er diepe existentiële vragen naar boven. Zoals waar de lijn tussen liefde en lust ligt. En hoe je de één van de

DILEMMA • 27

D

Cool toer Des se ins sur l’écran

m o o R e Th m o r a a W s i n e d j i t r e l l a de beste film “Oh, hi.” Een korte begroeting, een neerbuigende appreciatie, een onzekere erkenning van existentie. Dit anafoor verheft The Room, Tommy Wiseau’s meesterwerk uit 2003, tot een volwaardig filosofische kritiek van de condition humaine. “Oh, hi Mark.”, “Oh, hi doggie.”, “Oh, hi Lisa.” Elk individu dat het hoofdpersonage Johnny tegenkomt, wordt met dezelfde vreemde combinatie van verbazing en apathie ontvangen. 76 keer worden deze twee woorden uitgesproken. Wat eerst lijkt als een ongelooflijk slecht script, is in feite de evocatie van de inherente afstandelijkheid van menselijke relaties, de anomie van de moderniteit, het solipsisme waartoe we gedoemd zijn. Heidegger, Camus en Sartre hadden al vergeefs dit idee proberen te grijpen, maar enkel het genie van Wiseau kon werkelijk de Waarheid van het Zijn vatten.

Het plot van The Room oogt simpel: Johnny heeft een relatie met Lisa, Johnny heeft een vriend Mark, Lisa pleegt overspel met Mark, Johnny pleegt zelfmoord. Het zijn de betekenisloze dialogen, de doelloze scènes, de karakterloze personages die de film maken tot wat hij is. Opeens bedrijft een onbekend koppel de liefde in Johnny’s huis. Mark en Johnny spelen voetbal in smoking. Het is een zonnige dag, een moment later regent het ‘s nachts. Mark doet niks in een geparkeerde auto maar beweert dat hij “very busy” is. Lisa’s moeder vertelt in een dramatische openbaring dat ze borstkanker heeft, dit wordt echter nooit verder uitgewerkt. Nieuwe personages en verhaallijnen verdwijnen even snel als ze opkomen. De kijker wordt keer op keer geconfronteerd met de complete anonimiteit, zinloosheid en absurditeit van het menselijk bestaan.

DILEMMA • 28

De relatie van Lisa en Johnny is een onderzoek naar de endemische verwarring en afstandelijkheid van interpersoonlijke interactie. Keer op keer stelt Lisa sibillijnse vragen: Lisa: I’m going to do what I want to do, and that’s it. What do you think I should do?

---------------------------------------------Lisa: Did you get your promotion?

Johnny: Nah. [pause] Lisa: You didn’t get it, did you?

---------------------------------------------Lisa: Do you want me to order a pizza?

Johnny: Whatever, I don’t care.

Lisa: I already ordered a pizza.

Johnny: You think about everything, ha ha ha.

Waarom vraagt Lisa dit? Wat drijft haar?

Nooit kan Johnny Lisa begrijpen, nooit kan hij een echt betekenisvolle relatie met haar opbouwen. Het is een metafoor voor de onvermijdelijke en onoverbrugbare kloof tussen twee zielen. Men kan zich nooit inleven in de andere. We zijn geketend aan ons eigen lichaam, ons eigen bewustzijn. Ook Mark komt tot deze gruwelijke constatatie en drukt het uit in al zijn diepzinnigheid: Mark: Oh man, I just can’t figure women out. Sometimes they’re just too smart. Sometimes they’re just flat-out stupid. Other times they’re just evil.

Maar ware liefde blijft mogelijk. Hoewel Johnny zich soms zeer hard opstelt, Johnny: I don’t have to worry about that because Lisa is loyal to me.

Mark: Yeah, man, you’ll never know. People are very strange these days. I used to know a girl; she had a dozen guys. One of

them found out about it... beat her up so bad she ended up at a hospital on Guerrero Street.

Johnny: Ha ha ha. What a story, Mark. koestert hij toch een intense harstocht voor Lisa. Wanneer hij haar bedrog ontmaskert, schreeuwt hij de bekendste lijn van de film “You are tearing me apart, Lisa!” (dit ontroert ondergetekende steeds tot tranen toe). Stephen Malkmus van Pavement verwoordde met zijn lyric “How can I? How can I? How can I make my body shed for you?” de vrijwillige zelfdestructie uit liefde. Johnny’s passie voor Lisa gaat nog verder: of hij het nu wil of niet, zij verscheurt zijn lichaam, zij is de kogel die hem een subarachnoïdale bloeding bezorgt, zij heeft hem de dood ingedreven. The Room staat doorgaans op nummer één in lijsten van de meest waardeloze beelden die op het witte doek verschenen. Critici beschouwen het als de beste slechtste film ooit gemaakt. Wiseau is de patroonheilige der ongetalenteerde regisseurs geworden. Onterecht, want een academische interpretatie (zoals we dat vaak doen op de Blandijn) tovert The Room om tot een existentialistisch meesterwerk en de beste film aller tijden.

Volgende week: een jong-hegeliaanse analyse van de op een na beste film ooit: Superbabies: Baby Geniuses 2.

The Room, Tommy Wiseau, Wiseau Films, 2003

Florian Deroo

D

Cool toer Des seins sur l’écran

Batnipples Batman, iedereen kent deze superheld wel. Tenzij je bent opgegroeid op mars, onder een steen, zonder zuurstof, of licht, en ouders, sukkel. En iedereen kent George Clooney. Maar waarschijnlijk zijn er niet veel onder jullie die gehoord hebben van wat je waarschijnlijk al hebt geraden. Het jaar is 1997, ondergetekende was nog maar drie jaar, en de wereld was nog in de roes van Danny DeVito als Penguin en jongens overal droomden nog van Michelle Pfeifer in haar lederen catwoman pak uit Batman returns. En iedereen keek uit naar een nieuwe Batman film na de teleurstelling van Batman forever. En plots is daar Batman And Robin met een echte sterrencast van onder andere: Arnold Schwarzenegger als Mr. Freeze, Uma Thurman als Poison Ivy en u raad het al George Clooney als the one, the only Batman! En wat een fantastische film. De batmobile met neon versiert, Mr. Freeze die een ijs of sneeuw pun in elke zin verbergt en Batman heeft zelfs een gloednieuwe Batcreditcard aan zijn riem hangen. Maar wat echt in een semi-legende veranderde waren de Batnipples, Bat kruisbeschermers van astronomische grote en laat ons ook de geaccentueerde bilspleten of de kostuums van zowel Batman als Robin niet vergeten. Zelfs Batgirl had haar kostuum hiermee vervolledigt, zij het in

minder opvallende vorm. Maar ondanks al deze toonpunten van hoge cultuur zijn het toch de Batnipples die de geschiedenis zijn ingegaan als het toonbeeld van goede smaak als het om superheldenfilms gaat.

Vergeet de donkere toon en sterke verhaallijn van Batman en Batman returns of de realistischere aanpak in de Dark Knight trilogie. Of zelfs de recente aan elkaar gelinkte films van Marvel. Neen, de Batnipples van George Clooney. Dat is het sum-

mum. En dan vooral de combinatie met Georges gezicht en performance. Weg me Michael Keaton, weg met Christian Bale, weg met (Yes, I went there) Adam West!

Lang leve Clooney en zijn tepels, lang leve Batman and Robin. En lang leve tepels in het algemeen want tepels zijn de essentie, tepels maken let leven mooi.

Geert Ongena

ADVERTENTIE

DILEMMA • 29

D

Cool toer Des se ins sur l’écran

Piranha 3D Een levensles door vissen Elke grote scenarist en elke geniale regisseur heeft er ooit al eens mee in zijn hoofd gezeten: een film maken waarin een stel bronstige feestende tieners, versuft door alcohol en testosteron, op erg plastische wijze verscheurd worden door een school slecht geanimeerde piranha’s. Daarom is het een raadsel waarom geen enkele van hen het tot nog toe aangedurfd had om er een langspeelfilm over te draaien. Nu kunnen we ons gelukkig prijzen, want de geniale Fransoos Alexandre Aja heeft het met zo’n keurige 24 miljoen flappen klaar weten te spelen. En, dames en heren, het resultaat mag er zeker zijn.

De film in zijn geheel is briljant, en dat wordt al duidelijk door het openingsshot.

Een visser, pietluttig en machteloos, in contrast met Lake Arizona, wijds en gevaarlijk kalm. De camera toont vervolgens de aardkorst die scheurt, waardoor een spelonk ontstaat. Een akelige stilte. Tot plots: piranhae. De toon is gezet voor een moraliserend en ietwat kunstig psychologisch drama.

braakt. De gehele filmzaal, gevuld met het fijnste van wat de 15-jarige Gentse Marokkogemeenschap te bieden heeft, slaakt een zucht van existentiële ontgoocheling, want het vervolg laat naar zich raden: de piranhae richten een bloedbad aan, en in de paniek draaien wat blonde haren en misselijkmakend realistische hersenen een bootpropeller in. Een andere manier van motorboaten, zeg maar.

Alexandre Aja laat niet na om ons gedurende de 90 minuten uit te dagen en telkens weer onderuit te halen. Iedere keer wanneer de kijker denkt de dubbele bodem te vatten, gooit Aja het roer om en laat hij ons gedesoriënteerd achter in ons meer van onwetendheid. Zo is er de geniale scène waarin de Zeepolitie de dronken jongeren probeert te waarschuwen voor een school moordende vissen. Een moment van vertwijfeling. De jongeren zwijgen. De muziek gaat uit. We geloven even in de kracht van de mensheid, we houden ons vast aan de reddingsboei die hoop is, we herkennen onszelf in de ander, we denken terug aan die ene bedelaar met zijn hemelsblauwe ogen die geen geld maar wel erkenning vroeg. Maar een blonde dandy neemt de megafoon en schreeuwt: “Problems? We’ve got beer!”, waarop de partyboat opnieuw EDM uit-

Hoge bomen vangen echter veel wind, en dit meesterwerk kreeg in heel wat recensies rake klappen. De film zou niet inhoudelijk en voorspelbaar zijn, en eigenlijk gewoon de twee primaire mannelijke driften -seks en geweld- combineren tot één walgelijk geheel. Op het eerste zicht lijkt dat inderdaad het geval. Als we de film echter opnieuw en opnieuw bekijken, wordt duidelijk dat Aja erin geslaagd is om aan te tonen dat die twee driften slechts ijdel zijn. Het zijn namelijk precies de mannen die het meeste kwijlen op de damesbipsen, die als eerste besneden worden door kinderpiranhae, en het zijn de vrouwen die als eerste proberen vluchten, die het snelst door een brandende paal verbrijzeld worden. En het zijn zij die dapper vechten, die blijven leven. Alexandre Aja onderricht ons. Hij leert ons dat de rede superieur is aan elke

DILEMMA • 30

drift. Hij leert ons dat door te vluchten, de spreekwoordelijke piranhakopstoot in de spreekwoordelijke mannenscrotum des te nabijer is. Hij leert ons te leven. Dat hij dat kan via de atypische metafoor van piranhae die blondines openrijten, maakt het er enkel bewonderenswaardiger op.

Wie tenslotte nog meent te denken dat enkel een beperkte intellectuele elite in staat is om die conclusie te trekken, komt bedrogen uit. Na de vierde opvoering die ik bijwoonde (Piranha 3D speelt enkel ’s avonds, volgens Kinepolis door de zwaar pornografische, maar de in realiteit enkel zwaar existentiële lading) vroeg ik aan een Turkse jongen in een enig gouden trainingsvest wat hij vond van het meesterwerk. Hij antwoordde dat hij liever niet was gaan kijken, omdat hij nu gezien had waartoe een mens in staat kan zijn als hij twijfelt aan zichzelf. Dat hij een poster van Aja op zou hangen in zijn kleine kamer, al zou het met een soort bittere tegenzin zijn.

Hij bloosde. Weinig overtuigend dreigde hij dat hij zijn broers op me ging afsturen.

Ik wist wel beter. Bedankt, Alexandre Aja. 24M well spent.

Sam Ooghe

D

Cool toer Des seins sur l’écran

Eight Legged Freaks Met een titel als Eight Legged Freaks is het moeilijk om je voor te stellen waarover de film gaat natuurlijk. Want er zijn heel veel dieren met acht poten die angst opwekken bij de doordeweekse Vlaamse bevolking.

Niet dus. Eight Legged Freaks zal bij de arachnofoben onder ons reeds rillingen opwekken, en niet geheel onterecht. In een of ander Amerikaans gehucht vol rednecks valt een vat chemische brol van een truck in een vijver. Geen probleem denk je, de overheid kuist het wel op. Maar niet voor de chemische stoffen het huis van een verzamelaar van exotische spinnen bereiken. Het gevolg is zo oud als je oma, want de spinnen worden ongelooflijk groot en besluiten om het stadje te gaan pesten.

Om de een of andere reden zijn de spinnen plots kuddedieren en vallen ze hun soortgenoten niet meer aan. Het stadje wordt overrompeld, menig redneck mag eraan geloven en sheriff Sam Parker trekt met haar familie en een zootje ongeregeld terug naar het lokale winkelcentrum. En dit allemaal op belachelijk vrolijke en clichématige muziek. Brutale slachtingen verzekerd De special effects zijn even rot als het meubilair in de kelder van de Blandijn en het verhaal kan op geen enkele manier origineel worden genoemd. Toch heeft de film een bepaalde charme. Er zitten veel referenties in naar andere films en genres waaronder The Sixth Sense en Spiderman, en de film speelt met de clichés in het genre. Een dorky kid ontdekt alles en zegt spontaan “No one’s going to believe

me, cause I’m a kid, and they never listen to a kid”. Slimme jongen. Eigenlijk is humor zowat het enige goede aan Eight Legged Freaks. De film zit vol subtiele en minder subtiele moppen. Op een bepaald moment duwt iemand per ongeluk een paspop om, waarop die spontaan in een seksuele positie valt met een andere paspop, en de regisseur er niet beter op vond dan daar een close-up van te maken. Als je daar dan nog eens de figuur van Harlan bijneemt is het compleet. Harlan wordt namelijk gespeeld door Doug E. Doug (ja, zo heet die man echt), bekend van onder andere Cool Runnings. Doorheen heel de film krijg je onnozele commentaar van Harlan, die gelooft in een buitenaardse invasie en dit naar hartenlust verkondigt op zijn eigen radiostation. Als de spinnen dan opduiken, denkt deze sloeber dat het

buitenaardse wezens zijn die een probe in zijn anus willen rammen. Neem daar nog eens bij dat de spinnen vreemde geluiden maken zoals de jawas uit Star Wars, en je weet dat je naar vreemde shit aan het kijken bent.

Ik weet niet of ik hem moet aanraden, misschien kan je zulke films best bekijken terwijl je bedwelmende middelen gebruikt of wanneer je na een zatte avond niet kan slapen. De waarheid is dat Eight Legged Freaks rot is, getuige de score van 5,4 op IMDB. Zodanig rot eigenlijk, dat het terug goed is. De makers wisten dit waarschijnlijk (kan bijna niet anders) dus kan je zelfs besluiten dat Eight Legged Freaks zodanig goed is in slecht zijn, dat de film best oké is. Begrijp je wat ik bedoel? Ik wel.

Marcel Fransaert

ADVERTENTIE

DILEMMA • 31

D

Cool toer Fun ctioneel Naakt

Tauberbach NTGent 23/04

Onwennig schoon Midden het strijdgewoel, het laveloze heen en weer, staat een vrouw op haar vuilnisbelt. “I’m fine” verklaart ze met verwilderde blik. Rond haar heen dralen vijf androgyne figuren de drukte in. Het contrast in maatschappelijk raamwerk lijkt genadeloos onoverbrugbaar, maar gaandeweg leert Alain Platel ons in Tauberbach dat, welke werkelijkheid ook echt mag wezen, drift en verlangen inherent zijn aan elk mens.

“Je kan mijn projecten samenvatten als odes aan de mens, een pleidooi voor humanisme” verklaarde Alain Platel begin dit jaar in een interview met Knack Focus. Dat humanisme onderstreept gelijkwaardigheid, iets wat de vrouw op de vuilnisbelt, in een intense vertolking door Elsie De Brauw, bruutweg ontzegd wordt. Platel haalde de mosterd bij de reportage Estamira van de Braziliaan Marcos Prado. Waar voor Estamira de vuilnisbelt het echte leven voorstelt is het burgerlijke bestaan slechts een schim.

In Tauberbach roept ze verbolgen “I don’t agree with life” de zaal in, en het leven lijkt dat ook niet met haar te doen. In haar eigenzinnigheid doorschijnt echter een greintje eenzaamheid, wat haar meer dan gewoon een zonderling maakt.

Platel maakt ons duidelijk dat niet alleen zij in dwaling leeft, maar ook wij, zalig in lichte zede, verdwaald in dagdraverij. Terwijl Estamira wellustig wartaal morst, raast de dans onbestendig verder. “My ear is not a toilet, sucker!”, schreeuwt ze uit tegen de onbekende in haar hoofd. “Who do you think you are?” antwoordt deze. Het geheel ontkent het individu de eigenheid. Het mensbeeld van Platel is echter niet unilateraal slecht. In datzelfde interview getuigt hij dat de vuilnisbelt een metafoor is voor “bepaalde toestanden die we meemaken”, niet de totaliteit.

Datzelfde geheel is meer dan maatDILEMMA • 32

schappijkritiek. Het is een atlas van menselijk gedrag. De vijf dansers van Les Ballets C de la B laven zich zowel aan mechanische als passionele liefde. Ze zijn sterk onderhevig aan consumptie, rationaliteit en conventie, maar groeien naarmate het stuk vordert steeds meer naar elkaar toe.

De imaginaire grens tussen Estamira’s louteringsberg en de gejaagdheid van het bestaan vervaagt, naarmate de vijf ook in zich de mens ontdekken. Alain Platel levert geen commentaar, maar brengt onze natuur in kaart, en ook hoe een maatschappelijk kader, hoe ruim ook, steeds grenzen kent.

Bij de dans en het theater is er ook nog de muziek. Naast Bach’s Suite 3 in D, Air, dat voor een rustpunt zorgt te midden van de chaos, horen we verschillende Bachcantates ingezongen door doven, een project van de Poolse kunstenaar Artur Zmeijewsky. Platel

speelt niet alleen visueel met decorum, maar ook auditief wordt ons de vraag gesteld wat nu precies mooi moet heten. Het doet enigszins onwennig aan, maar werkt wonderwel om de verstoorde relatie tussen Estamira en het burgerlijk bestaan weer te geven.

“Did you hear the storm? It was inside me”, een knieval voor de schoonheid van het imperfecte, zoals Elsie De Brauw zelf verklaarde. Wat Tauberbach het best van al vat echter, meer dan welke recensie of woorden dan ook, zijn de laatste vier regels van het gedicht van Fernand Deligny op de achterflap van het programmaboekje: verbe vivant que tu es et don’t l’autre n’est ni le sujet ni le complément mais le voisin Laurens DeBlock

D

Xtra

Afscheidsbrief aan Jan Beste Jan Fin. Done. Gedaan. Het doek valt, de klokken zingen triest, ik kruip (nog steeds dronken op glorie) op mijn fiets om waggelend huiswaarts te gaan. “Het was goed”, zullen ze later zeggen. Beter kon haast niet. Dilemma is sinds begin dit jaar ons gedeeld kind geworden, en zoals het echte ouders behoeft, hebben we samen met Laurens onze kleine D gecradled in de hoop het liefde en een deftige opvoeding te geven. Ik vind dat we daarin geslaagd zijn. We hebben geschreven over Hip-hop (hoe the fuck schrijf je het nu eigenlijk? Want ik weet het niet meer), stand-up comedy en uiteindelijk zelfs het Lustrum. Tien jaar Filologica en wij hebben er een dikke, vette zeug van een Dilemma over geschreven. Een zeug, ja, en mensen die mij wat beter kennen zien al een referentie naar de toekomst. De anderen laat ik nog even in onwetendheid. Maar het is onvermijdelijk en moest eens gezegd worden. En waar beter dan in Dilemma? Ik bol hem. Adieu. Salut en de kost. Maar niet heus. Ik ga wel degelijk stoppen als scriptor en in extensie met het presidium van Filologica. Daar zijn genoeg redenen voor, en die ga ik hier niet uit te doeken doen. Deze brief moet een ode zijn aan een jaar vol feesten, drinken, papers met een kater schrijven, de artikels dan weer nuchter schrijven en interviews afleggen (sob).

Het is een jaar geweest zo aangenaam als de geur van een lading vers gedrukte Dilemma’s. Van het drinken van wijn op uw kot aan de Muinckkaai tot Cara’s zuipen in de kelder tot vier uur ’s nachts. En dat allemaal tijdens het schrijven. Ik weet dat we er altijd met goede moed aan begonnen, maar de laatste loodjes wegen het zwaarst en de nacht werd een frequente gezel van onze schrijfsels (net als die blokjes kaas trouwens, die zijn de shit). Meerdere malen hebben we gevloekt, maar uiteindelijk kwam alles in orde.

Onze missie, namelijk Dilemma de hoogte in heffen en het hét lijfblad maken van Taalen Letterkunde, is naar mijn mening deels geslaagd. Het is nu aan jou om die missie voort te zetten. Dit jaar hebben we ons goesting kunnen doen met de thema’s en hebben getracht altijd origineel te zijn. Afgaande op de goede opmerkingen die we ontvingen, denk ik dat we wederom kunnen zeggen dat we succesvol geweest zijn. Kan ik nog meer op ons werk jizzen? Ik dacht het van niet dus, jongeuh. Om eerlijk te zijn word ik wat emotioneel bij het stoppen met Dilemma, maar ik ben zeker dat ik onze baby in goede handen achterlaat. Zorg er goed voor, verhef het kindje samen met El Plancko en Laurens tot nieuwe hoogtes. Je zal mij nog steeds enthousiast op de redactievergaderingen zien en alhoewel ik misschien Moeder Zeug vervoeg volgend jaar, ga je mijn onnozel hoofd meerdere malen kunnen bezichtigen op activiteiten.

Hopelijk verloopt de samenwerking met Planck vlot en kan hij je meer helpen met Dilemma Online dan ik gedaan heb. Mad props trouwens voor het op te starten en te onderhouden al ware het de hygiëne van je geslachtsdelen. Mijn excuses, ik zit nog steeds een beetje in de sferen van vuil gebekte praat na het bekijken van Game of Bones.

Maar serieus, je bent een goede scriptor en een plezier om mee samen te werken. Vele avonden hebben we samen geschreven, gechilled en gelachen. Van het drinken en feesten met bejaarden in de bridgeclub tot samen op de cantus de nieuwe schachten toezingen vanop de tafel. Het was een goed jaar vol random en zalige shit. Bedankt daarvoor, Jean’ke Ik ben er zeker van dat je nog crazy shit gaat doen met Dilemma volgend jaar.

En met dit melig doch gemeend geslijm sluit ik af. Tot op de cantussen en redactievergaderingen, waarde collega. Wij drinken ons sowieso nog een stuk in onze kloten en zullen emotioneel terugdenken aan de pracht van het voorbije jaar. ’t Was marvelous, it truly was.

Vaarwel Dilemma, vaarwel Filologica, vaarwel lezers, vaarwel Laurens, vaarwel Jan. Of tot volgend jaar, natuurlijk.

Marcel

DILEMMA • 33

D

Xt ra

Afscheidsbrief aan Marcel Liefste Meurs Hier sta ik dan. Op de brug met het verleden en de toekomst. We hebben een prachtig jaar achter ons liggen, maar we zijn door dit jaar gevaren met de zeilen bol. Daarom ben ik blij dat ik met deze brief even het anker kan uitgooien en kan bezinnen bij alle ontwikkelingen die dit jaar plaatsvonden, met de nadruk op de ontwikkelingen die we samen hebben doorgemaakt.

Dit jaar heeft veel betekenis gehad voor mij, want ik ben er uit pure noodzaak aan begonnen. Ik was in stille waters verzeild geraakt en had mezelf zodanig in het nauw gedreven dat ik niet anders kon dan mijn leven over een andere boeg gooien. Het was beangstigend: de nieuwe vrienden, de verantwoordelijkheden en dan nog eens al het werk voor school. Maar ik deed wat ik het liefste wou doen, en dat was Dilemmaschrijven. Ik had grootse hervormende ideeën en was klaar om er aan te beginnen.

In mei waren de Dilemmagesprekken gepland om door te gaan. Helaas was deze afspraak je ontgaan en doolde ik meer dan een kwartier doelloos rond op het Sint-Pietersplein. Gelukkig was de kater je de volgende dag beter gezind en konden we onder de lentezon met enkele frisse Cara’s de koers uitstippelen die we met Dilemma wilden varen. Onze visies verzoenden zich met elkaar. Er kwam een hiphopeditie, een dikke West-Vlaming en de Lustrumdilemma was een absolute topper. Nu ik er op terugkijk was het enige dat we niet hebben kunnen realiseren een Lingerierubriek. Helaas, volgend jaar misschien.

Deze laatste Dilemma is misschien niet de meest culturele, of de meest intellectueel uitdagende, maar hij is wel het meeste Marcel. Loze Scheiss und Brüste, volgens mij kunnen in die vier woorden elk gesprek die we aan de schrijftafel gevoerd hebben samenvatten.

Maar ongeacht ons gezever over wijven vonden we elkaar vaak in de stilte, een uur lang met enkel het getokkel van onze toetsenbord en jouw occasionele ballengeschart. We schreven ons Magnum Opus: de Lustrumdilemma, iets waar we het volgende lustrum en het lustrum daarop nog op zullen terugdenken.

Het jaar had nooit zoveel kunnen betekenen zonder dat jij er deel had van uitgemaakt, want zonder jou had ik het nooit gekund. Jouw engagement voor Filologica is niet te vergelijken en het heeft me enkel meer geënthousiasmeerd. Jij was het moederschip in wiens kielzog ik voer en dat heb je me nooit kwalijk genomen. Je trok me voort tot je zag dat ik sterk genoeg was om zelf de golven te trotseren. Waarvoor mijn uiterste dank. En hier sta ik dan op de brug. Het is tijd om met Planck het roer over te nemen, maar vrees niet, want we behouden nog steeds dezelfde koers.

Marcel, ik wou er geen literaire afscheidsbrief van maken, maar net zoals jij iets hebt met komma’s, en ze vaak verkeerd of niet gebruikt zoals het moet, heb ik zoiets met metaforen. Het is je misschien al opgevallen, maar ik heb de hele brief proberen onderdompelen in termen en spreekwoorden uit de scheepvaart. Erg ver moet je mijn drijfveer daarvoor niet zoeken, want ik heb niets met boten. Het is een mooie metafoor voor de vriendschap die zich in een jaar tijd heeft ontplooid. Ik wou gewoon mijn laatste woorden wat kracht bij steken.

Het was een mooi jaar, maar de wind voert het schip meedogenloos verder. Dit is geen afscheid, Meurs. Het ga je goed.

Vaar-wel.

Jean’ke

DILEMMA • 34

D

Xtra

Studentikoze horoscoop

Dilemma’s huisastrologe Lana Guru Punani Bakrichod voorspelt uw toekomst!

Stier (22/04-21/05)

Leeuw (22/07 - 21/08)

Schorpioen (22/10 - 21/11)

Durf wat meer buiten de lijntjes te denken, Stier. Niet alles kan altijd volgens plan verlopen. Beschouw dit als een kans om creatief en probleemoplossend te denken.

Door de positie van Jupiter in de eerste week van mei kunnen sommige Stieren wat last krijgen van de dikke darm. Voldoende water drinken kan soelaas bieden.

Wat een topperiode, Leeuw! De sterren en planeten zijn u welgezind en alles lijkt naar wens te verlopen. Dankzij uw bruisend enthousiasme is de kans groot dat er ergens in het midden van mei een interessante ontmoeting plaatsvindt. Durf hiervoor open te staan, Leeuw! Wie onbewandelde paden durft te betreden, vindt onderweg al eens een mooie roos!

Heeft u in een rode peper gebeten, Schorpioen? U staat alleszins in vuur en vlam tegenwoordig! Zorg ervoor dat u deze energie, die u aan Mars te danken hebt, optimaal kunt benutten. Waarom probeert u eens geen totaal nieuwe en uitdagende hobby uit? Schrijf u bijvoorbeeld in voor een cursus thaiboksen of diepzeeduiken. Succes (en fun) verzekerd!

Maagd (22/08 - 21/09)

Boogschutter (22/11 - 21/12)

De lente hangt in de lucht en dat kunnen alle vrijgezellen die geboren zijn onder dit teken van de dierenriem, beamen. De Tweeling ontpopt zich deze week tot een sensuele casanova of een pittige femme fatale. Maar let op, wie een verkeerde boter gebruikt, zal de haring niet doen braden!

Vermijd het presidium van het FaculteitenKonvent onder alle omstandigheden.

Wie onder dit teken geboren is, vindt het vaak moeilijk om te verwoorden wat hij of zij werkelijk bedoelt. Durf het hart wat meer op de tong te dragen, Maagd. In tussentijd kan het interessant zijn uw gedachten kort op papier neer te schrijven. U zult meteen merken dat dit een zeer bevrijdend effect teweeg kan brengen. Succes!

Het lijkt alsof je tegenwoordig vaak tegen de stroom moet inzwemmen. Niemand lijkt je volledig te begrijpen en dat zorgt voor een melancholisch gevoel. Een goed gesprek met een familielid kan verhelderend zijn. Wees eerlijk! Matig uw alcoholinname en gun uw lichaam wat extra rust.

Mens sana in corpore sano, Boogschutter!

Kreeft (22/06 - 21/07)

Weegschaal (22/09 - 21/10)

Steenbok (22/12 - 21/01)

Wees op uw hoede, Kreeft! U leefde het afgelopen semester naar hartenlust en gooide te veel geld over de balk. Daar moet u nu de gevolgen van dragen! Vooral Kreeften met het symbool Maagd in de ascendant, moeten de hand veilig op de knip houden. Ga met een goede vriend(in) lunchen in de Brug en probeer de Overpoort te mijden.

De vrucht der ervaring rijpt niet aan jonge takken, Weegschaal! Arrogantie en zelfingenomenheid kunnen uw studies in gevaar brengen. Wees niet bang om het intellectuele voetstuk te verlaten en durf vragen te stellen. Op relationeel vlak verloopt alles prima. Dankzij Mercurius worden veel Weegschalen aan het eind van de week door hun partner verrast.

Het zijn moeilijke tijden Steenbok, de nakende examenperiode brengt heel wat nervositeit met zich mee. Wees niet bang om die stress een plaats te geven, het is een emotie die bij het student-zijn hoort.

Tracht echter voldoende te ontspannen door bijvoorbeeld enkele yogaoefeningen te doen of door een ontspannende wandeling in de natuur te maken.

Tweelingen (22/05 - 21/06)

DILEMMA • 35

D

Xt ra

Waterman (22/01 - 21/02)

Vissen (22/02 - 21/03)

Ram (22/03 - 21/04)

Een intens moment van oogcontact met een medestudent(e) bracht u helemaal in de war. Probeer uw hoofd niet te veel op hol te laten slaan, Waterman! Op dit moment bent u duidelijk niet in staat om helder na te denken. Stel belangrijke afspraken daarom enkele dagen uit en zorg ervoor dat u geen overhaaste beslissingen neemt.

Let op met uw uitspraken, Vissen. Wat soms simpelweg als een grap bedoeld is, kan door sommigen verkeerd geĂŻnterpreteerd worden. In bed bent u tegenwoordig zeer zelfzeker, proficiat! U mag gerust nog wat meer experimenteren, het zal uw relatie alleen maar ten goede komen. Vrijgezelle Vissen moeten nog even geduld uitoefenen, maar worden daarna rijkelijk beloond.

Iemand in je directe omgeving is niet helemaal eerlijk. Jaloezie kan aan de oorzaak van die oneerlijkheid liggen. Laat je hierdoor niet afschrikken, Ram. Op financieel vlak verloopt alles volgens schema, de schaapjes staan op het droge! U kunt uzelf wel een verzetje permitteren. Ga eens gezellig eten in dat heerlijk Thaise restaurant of boek een leuke reis!

ADVERTENTIE

DILEMMA • 36

Lana Guru Punani Bakrichod

D

Xtra

Het baanbrekende Dilemma-kruiswoordraadsel Horizontaal: toffe scriptor; solitaire hertensoort Verticaal: ook een toffe scriptor; zeer wetenschappelijk vaktijdschrift

ADVERTENTIE

DILEMMA • 37

D

Xt ra

Waarom Tokio Hotel beter is dan Foo Fighters Rockbands moeten niet afgemeten worden aan de hoeveelheid verboden middelen die de bandleden gebruiken – wel integendeel – maar aan de integriteit die ze aan de dag leggen. Een rockband moet steeds zijn eigen weg gaan en doen waar ze zin in hebben (hoe afstotelijk #yolo dat ook mag klinken). ‘Toffe’ muziek met goeie riffs verliest zijn waarde volledig wanneer het gespeeld wordt zonder emotie, integriteit of agressie. Dat hoeft daarom niet altijd te resulteren in zware, luide muziek, getuige bijvoorbeeld Jack Whites eerste solosingle ‘Love Interruption’ en nagenoeg de hele discografie van R.E.M. Bands als Pearl Jam, die na een intens begin al snel in de classic rock verzeilden, kunnen we eventueel nog het voordeel van de twijfel geven omdat zij al die tijd oprecht zijn bezig gebleven, zij het – ey lacen! – met minder luide gitaren.

Nirvana & Foo Fighters Bij Foo Fighters is er geen sprake van twijfel, laat staan van voordeel. Niemand in de hele wereld had zorgvuldiger de erfenis van de grunge kunnen bezoedelen dan Dave Grohl. Enkel greenpeaceactivisten die energie willen opwekken uit de snelheid waarmee Kurdt Kobain zich nu al twee decennia in zijn graf omdraait, kunnen in Grohl nog een held zien.

Oké, hij drumde goed bij Nirvana, maar op deze wereld lopen honderdduizend goeie drummers rond en bovendien was de kwaliteit van spelen slechts een minieme fractie van Nirvana’s genialiteit.

De overige 99 % bestaat uit de agressieve oprechtheid waarmee élk nummer doordrenkt was, zowel de bloedmooie rustige nummers als de energetische, kwade nummers. Die oprechtheid kwam zo goed als uitsluitend van Kurdt Kobain. De reformatie van Nirvana in 2012 met Paul

DILEMMA • 38

McCartney als frontman, een idee van Grohl natuurlijk, was dus een tenenkrommend idee. Een uiteenzetting over de echte waarde van Nirvana zou ons echter véél te ver leiden en de bijhorende driftbuien zouden mij opzadelen met een pacemaker.

Toen Nirvana in 1994 om evidente redenen uiteenviel, richtte Dave Grohl Foo FIghters op. De band was bedoeld als eenmansproject van Grohl, maar groeide al snel uit tot een volwaardige (maar niet heus) band. Bassist Nate Mendel en gitarist William Goldsmith, leden van de uitstekende emopioniers Sunny Day Real Estate, sloten zich bij Grohl aan. Goldsmith verliet de band al in ’97 toen Grohl achter zijn rug alle drumlijnen inspeelde. Nate Mendel is tot op heden lid van Foo Fighters, wat bewijst dat ook de oprechtheid van Sunny Day Real Estate vooral aan frontman Jeremy Enigks brein ontsproot.

Sinds 2007 kent Foo Fighters zijn huidige formatie: Dave Grohl, Taylor Hawkins op drums, Nate Mendel op bas en Pat Smear en Chris Shiflett op gitaar. In die twintig jaar is Foo Fighters uitgegroeid tot één van de populairste bands ter wereld.

Nickelback Om mijn aversie voor Foo Fighters te beargumenteren, wil ik graag een vergelijking maken met Nickelback. Geen enkele zichzelf respecterende rockliefhebber zal ooit bekennen Nickelbackfan te zijn, terwijl die wel grif toegeeft naar de bagger van Foo Fighters te luisteren.

Waarom is Nickelback zo algemeen verguisd? Ze maken muziek waarvan ze denken dat het stoere grunge is terwijl het eigenlijk vlakke ballads zijn met een omavriendelijk laagje ‘luide’ gitaren over om de indruk te wekken dat ze stoere rockstars zijn. De discrepantie

tussen hun zichzelf aangemeten stoer rock ’n rollimago en hun saaie, vlakke, ongeïnspireerde would-berock vormen dus de basis van hun slechte reputatie.

Is dit niet precies hetzelfde met Foo Fighters?

Optredens van 3 uur lang, Taylor Swiftlyrics als “once upon a time I was somebody else”, pseudo-zware gitaareffecten, constante blije bakkesen, pretentieuze Pawlowski-achtige ‘zijprojecten’, Coldplaygewijze meezingrefreinen; en dat allemaal gecombineerd met hun geforceerde rock ’n rollattitude in uitspraken als “This is a fucking rock concert!!”.

De gelijkenis is zo manifest dat het haast absurd is dat er een betoog nodig is om die in de verf te zetten. Voor fans van Foo Fighters is het eigenlijk quasi onmogelijk om Nickelback af te breken met de zojuist genoemde argumenten.

Conclusie Het is in principe niet echt een probleem om een lauw rockafkooksel op de markt te brengen, zolang je het niet probeert te verpakken als échte rock. Er is niets mis met aanstellerige watjes die flutmuziek maken vanuit hun puberale emoties zolang ze niet de pretentie hebben stoerheid te claimen.

En dat, mijn vrienden, is waarom Tokio Hotel meer respect verdient dan Foo Fighters.

P.S.: Aan mensen die niet akkoord gaan met mijn visie op rockmuziek en die vinden dat intrinsieke kwaliteit nog steeds primeert in het genre: Wie ooit naar het erbarmelijke livealbum ‘Skin & Bones’ van Foo Fighters heeft geluisterd, weet dat de muziek ook kwalitatief niet bepaald hoogstaand is.

Ben De Smet

D

Xtra

Ceci est une fiction

Peter Dedecker, Een zuil van zelfbediening “Don’t judge each day by the harvest you reap but by the seeds you plant,” snuggerde Robert Louis Stevenson flink wat lustrumedities geleden van een ander (ongetwijfeld minder) blad. Een leuk motto voor het baanbrekende boek dat N-VAkamerlid Peter Dedecker nu over de persen laat rollen: Een zuil van zelfbediening is een hartstochtelijk pleidooi voor een vrije Vlaamse masturbatiecultuur die niemand (en niets aanhangends) onberoerd laat. Op literair vlak duwt hij Stevenson genadeloos in de kantlijn.

king als hoofdingrediënt van elke moderne, zichzelf respecterende en desnoods isolerende samenleving. Goedele Liekens bespaart terstond op charcuterie: dat Dedecker haar summiere successen naar de vergeetput bant, is slechts een kwestie van tijd. Zijn tips zijn heter, zijn woorden wulpser en zijn figuur - niet onbelangrijk - zwoeler. Dat hij de cumming man is in ons aller onzedig onderland, heeft een weinig verhullende #selfie met Kim Holland op het jaarlijkse JOS-congres al lang bevestigd.

SMAAKMAKER: De voorzitter stak begerig twee geërecteerde vingers in de lucht. In zijn hoofd joelde de aangevuurde achterban. Met een uitgestreken gelaat liet hij zijn hand gestaag zakken en likte langzaam, met een koel maar steeds heviger verlangen, de zoete overwinning van zijn gespannen kootjes. (p. 68)

Maar Dedecker graaft dieper (nja) dan die vergankelijke façade. Door zijn ‘bed-weterig’ betoog te versieren met de meest vernuftige literaire procedés (zoals daar zijn: de zeugma) wordt hij door deze redactie al getipt voor de volgende Boekenuil, al is dat wat voorbarig. Wij hopen alvast dat Dedecker niet schiet voor de beer haar vel heeft verkocht en hij zijn ijzer smeedt nu het nog heet is.

Dedecker schrijft zoals hij schennis schopt; met een verleidelijke flair en ongeziene daadkracht breekt hij een lans (auwtch) voor ongebreidelde zelfbevlek-

Daan Borloo

ADVERTENTIE

www.gratisfuifzaal.be

DILEMMA • 39

Filologica DANKT HAAR

Prosenioren Freek Braeckman 98-99 (Germania) Katrijn D’Herdt 02-03 (Germania) Koen Goossens 02-03 (Romania) Elisabeth Ghysels 03-04 (Romania) Bart Peeters 03-04 (Germania) Anne Bosman 04-05 Jeroen Meuleman 05-06 Benoît Lagae 06-07 Robin Van Cleemput 07-08 Aäron Maes 08-09 Tom Van Steendam 09-10 Stephanie Lannoo 10-11 Edouard De Prez 11-12 Maxim Mommerency 12-13

Sander Laridon Dorien Leunens Bert Merveillie Inneke Plasschaert Nele Scheerlinck Annelien Siau Arnaud Thaler Henri Van Bost Julie Vandamme Tom Vandevelde Sarah Vandoorne Lennart Van Durme Ben van Eck Arno Van Vlierberghe An Willems

Ereleden

Steunende leden

Tim Piens Lore Aertsen Harald Berings Thomas Buyse Elodie Deceuninck Tom De Nauw Lien Desopper Jasmien Dieltiens Elke Dirkx Fiorina Di Rosa Koen François Thijs Goethals Sofie Hoogerwerf Melanie Houthoofd Elke Janssens

Laurens DeBlock Eva Debruyne Nick Delafontaine Relinde Van Vlaenderen

Academisch personeel Benjamin Biebuyck Philippe Codde Timothy Colleman Steven Delarue Youri Desplenter Renata Enghels Stavros Kelepouris Clara Vanderschueren Susan Verhulst

ERELEDEN

Bevriende kringen BABYLON KHK KK KMF OAK SLAVIA VGK

Peter Tim Quintyn Sara Quintyn