Αναδρομική Έκθεση

ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Γ.ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ 1-18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011 ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Γ.ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ

1-18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011

ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Από μικρός μ’ άρεζε να ζωγραφίζω. Στο δημοτικό φανταζόμουνα τον Μανωλιό να τρέχει με το εικόνισμα στο στήθος του, κάτω από τα βόλια του εχθρού, ή ζωγράφιζα στον πίνακα με χρωματιστές κιμωλίες την ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Σαν έφηβος διάβαζα μανιωδώς Ντοστογιέβσκι, ήθελα να πραγματοποιήσω το παγκόσμιο καλό και να γίνω ζωγράφος. Με την παρότρυνση των γονέων μου σπούδασα αρχιτεκτονική πιστεύοντας πως έτσι άνοιγα περισσότερα παράθυρα στις ανησυχίες μου. Τα πρώτα έργα στην έκθεση αναφέρονται σ’ αυτά τα χρόνια της αναζήτησης. Το 1970 με δύο έργα , διαγωνιζόμενα, πήρα μέρος στην έκθεση «30 νέοι καλλιτέχνες» που διοργάνωσε το Γερμανικό Ινστιτούτο Γκαίτε στην πόλη μας. Μετά από τέσσερα χρόνια συμμετείχα σε μία ακόμα έκθεση και έπειτα διέκοψα τις επαφές μου με τους καλλιτεχνικούς κύκλους, προσπαθώντας αυτή τη φορά να προσδιοριστώ περισσότερο στην επιστήμη της αρχιτεκτονικής. Καθημερινά έβλεπα την πόλη να αλλάζει: το σύστημα της αντιπαροχής, κυρίαρχο στην μεταπολεμική Ελλάδα κατέτρωγε σαν

αδηφάγος ασθένεια κάθε γνώριμη και οικεία μορφή του παρελθόντος. Η συλλογική μνήμη των πολιτών καταποντίζονταν απ’ τα μεγάλα ύψη και τους τεράστιους όγκους αδιάφορων πολυκατοικιών που δημιουργούσαν το οχληρό αίσθημα του «άξενου». Μαζί καταστρέφονταν και οι ανθρώπινες σχέσεις. Τα πάντα μετατρέπονταν σε θέμα συναλλαγής. Θέλησα να κρατήσω τη φευγαλέα εικόνα κάποιων κτισμάτων, άλλοτε επώνυμων που απολάμβαναν κάποιας προστασίας και τις περισσότερες φορές ανώνυμων λαϊκών κτισμάτων που έφευγαν γρήγορα προς την ανυπαρξία. Αυτό ίσως ενέχει και μία ιστορική σημασία, καθώς το ίδιο θέμα μπορούσε να απεικονιστεί με διαφορετικούς τρόπους. Έγιναν πειραματισμοί με διάφορα υλικά που για μένα ήταν πρωτόγνωρα. Ο διαρκής θαυμασμός μου για την βυζαντινή τέχνη και το σύντομο διάστημα που μελέτησα στην πράξη ωρισμένες τεχνικές της, με δίδαξαν πολλά. Δυστυχώς δεν έχω στα χέρια μου -χαρίζοντας τα- δείγματα αυτής της εργασίας. Ελπίζω σε μία μελλοντική έκθεση να παρουσιαστούν και εκείνα τα έργα .

Ανεξάρτητα από ακούσιες ή ηθελημένες απώλειες η ζωή προχωράει. Ο κύκλος με τα παλιά σπίτια, ότι καλύτερο είχα δημιουργήσει ως τότε έκλεινε για να ασχοληθώ με θέματα πραγματικής προστασίας αυτών των κτισμάτων από τη θέση του υπαλλήλου στην Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων. Για χρόνια έμοιαζα με άνθρωπο που κουβαλά μόνος του το βάρος ενός μυστικού. Ένας τρόπος για να το κοινολογήσω ήταν να πιάσω πάλι το σχέδιο και τη ζωγραφική μετά το 1986. Αυτή τη φορά ήθελα να μελετήσω το έργο ζωγράφων που θαύμαζα και επειδή έτσι κι αλλιώς είχα μία αγάπη για το

παρελθόν, στράφηκα σε κείνους που είχαν πεθάνει αλλά το έργο τους έμενε μέσα μου πιο ζωντανό , απ’ τις επικαιρότητες των συγχρόνων. Αισθανόμουνα τους ζωγράφους αυτούς να έρχονται πλάι μου και να μου λένε : « κάν’ το και σύ αν μπορείς» . Γίνονταν απλά όχι θέματα αντιγραφής αλλά οικειοποίησης και επανέμπνευσης. Άλλοτε και αλλού οι καρποί αυτής της μελέτης θα αποτελέσουν αντικείμενο μιας επόμενης έκθεσης.

Τα τελευταία έργα φθάνουν μέχρι το 2008 και ωρισμένα ξεπερνούν και αυτό το όριο. Οι τεχνικές κάθε φορά αλλάζουν: μπορεί να ξεκινούν από μολύβια σχεδίασης να γίνονται χρωματιστά κραγιόν, παστέλ που χρησιμοποιούνται με ένταση ή απαλά, μελάνια μαύρα και γκρι ανακατεμένα με άλλα χρώματα, τέμπερες ή ακουαρέλες και μερικές φορές, η τελειότερη έκφραση, με λάδια. Η θεματογραφία είναι απέραντη, ο τρόπος δημιουργίας είναι που ποικίλει . Όλα τα έργα φέρουν στοιχεία της ημερομηνίας (ημέρα , μήνα , έτος, ακόμα και ένδειξη της σειράς παραγωγής). Αντίθετα δεν κρίθηκε απαραίτητο το όνομα ή τα αρχικά του ονοματεπώνυμου. Αυτό που ενωποιεί τα έργα του δημιουργού είναι το ύφος, το στυλ που μπορεί να διακρίνει ο επισκέπτης αυτής της έκθεσης . Αλέξανδρος Παπάζογλου Ζωγράφος -Αρχιτέκτων

Αναίς Παπάζογλου (1966)

Χαρί Παπάζογλου (1966)

Γεώργιος Παπάζογλου (1966)

Νεγράκι (1965)

Καλύβες στη λιμνοθάλασσα (1974)

Ποτάμι με λεύκες (1975)

Κούκλες (1974)

Σον Κόνερυ(1966)

Παλιό σπίτι στην οδό Κωνσταντινουπόλεως (1975)

Παλιό σπίτι στην Άνω Πόλη (1975)

Πλατυμέτωπη κατοικία στην Άνω Πόλη (1975)

Παλιό σπίτι στην οδό Κωνσταντινουπόλεως (1975)

Λαογραφικό Μουσείο (1974)

Οικία Μιχαηλίδη (1974)

Το στενό του Φαργκάνη (1974)

Πρώην κλινική Ναδέλκο (1974)

Παλιό σπίτι στην οδό Κωνσταντινουπόλεως (1975)

Έρημο καφενεδάκι στη νέα παραλία (1975)

Πλοία στο λιμάνι (1975)

Αυτοκίνητο αντίκα (1987)

Αυτοκίνητο αντίκα (1987)

Αυτοκίνητο αντίκα (1987)

Το γεφυράκι (1987)

Ο πύργος του Άιφελ (1987)

Γέφυρα στο Παρίσι (1987)

Σηκουάνας (1987)

Πύργος σε λίμνη (1987)

Γέρος ζωγράφος (1987)

Βάρκες στο Σηκουάνα (1987)

Χειμωνιάτικο τοπίο στο Παρίσι (1987)

Άνω Πόλη (1975)

Άνω Πόλη (1975)

Άνω Πόλη (1975)

Άνω Πόλη (1975)

Άνω Πόλη (1975)

Άνω Πόλη (1975)

Λούστρος (1975)

Λούστρος (1975)

Σπίτι στην Αγ.Δημητρίου(1975)

Μαγαζάκι(1975)

Άνω Πόλη(1975)

Άνω Πόλη(1975)