ΕΑ 298 by Dimitris Barkas

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6045 Φύλλο Νο 298

6 μ

9 Οκτώβρη 2013 Κυκλοφορεί

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

Προϋπολογισμός 2014: Περικοπές και φορο-λεηλασία

Λαμπεντούζα: Η Ευρώπη -φρούριο δολοφονεί

Γιατί έκλεισε το Δημόσιο στις ΗΠΑ

Πολιτική εξόρμηση του ΣΥΡΙΖΑ

Οι εργατικοί αγώνες επιμένουν Η εργατική αντίσταση, παρά τη λήξη της πολυήμερης απεργίας των καθηγητών, είναι παρούσα σε μια σειρά από χώρους και αποτελεί το βασικότερο παράγοντα που μπορεί να μπλοκάρει την αντικοινωνική λαίλαπα των μνημονιακών μέτρων και να ανατρέψει κυβέρνηση και τρόικα (βλ. σελ. 6), ανοίγοντας το δρόμο για τη νίκη εργατικών-λαϊκών δυνάμεων και την ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.

Τσάκισμα των ναζί, ανατροπή των μνημονίων και της κυβέρνησης Σκίτσο του Π. Ζερβού από την «Εφημερίδα των Συντακτών»

Από την απεργία διαρκείας των διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ (βλ. σελ. 14), τις πρωτοβουλίες συντονισμένης απάντησης των εργαζομένων στα νοσοκομεία που καταρρέουν από τις περικοπές του Άδωνη (βλ. σελ. 16), μέχρι τους «δύσκολους» κλάδους του ιδιωτικού τομέα (δανειζόμενο προσωπικό τραπεζών, ταχυμεταφορές, τηλεπικοινωνίες, βλ. σελ.5), οργανώνονται κινητοποιήσεις ενάντια στις μαζικές απολύσεις, την εργοδοτική αυθαιρεσία και την απόπειρα ισοπέδωσης εργατικών κατακτήσεων δεκαετιών. Αυτή η αποσπασματική εργατική μαχητικότητα, εφόσον κλιμακωθεί και συναντηθεί με τους υπόλοιπους κοινωνικούς αγώνες και το μεγάλο αντιφασιστικό κίνημα που χτίζεται στις γειτονιές, μπορεί να αποτελέσει τον καταλυτικό παράγοντα που θα συντρίψει τα μνημόνια και τους φασίστες. Ως πρώτη και βασική προϋπόθεση για ένα τέτοιο καθήκον είναι η άμεση ανασύνταξη του εργατικού και του συνδικαλιστικού κινήματος. Για να ανταποκριθούμε με επιτυχία σε αυτή την επείγουσα ανάγκη, η στάση και ο βαθμός εμπλοκής της Αριστεράς θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας (βλ. σελ. 4).

Η Αριστερά μπροστά σε ιστορικές ευθύνες

Του Αντώνη Νταβανέλλου

ι εξελίξεις, που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, έχουν μεγάλη σημασία. Η κυβέρνηση Σαμαρά προχώρησε σε μια (όπως ήλπιζε) ελεγχόμενη αποκαθήλωση της Χ.Α., για δύο βασικούς λόγους: Αφενός, υποχρεωτικά, για να αποφύγει το «πάντρεμα» του αντιφασιστικού κινήμα-

τος με το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα πολύ επικίνδυνο ανατρεπτικό ρεύμα. Αφετέρου, κατά επιλογή, ελπίζοντας να «κοντύνει» εκλογικά το ρεύμα της Χ.Α., για να κρατήσει ζωντανές τις ελπίδες της ΝΔ να αναδειχθεί πρώτο κόμμα, αν και όταν στηθούν οι κάλπες. Κανείς δεν δικαιούται σήμερα να ξεχάσει ότι η διόγκωση της Χρυσής Αυγής ήταν

τμήμα του «σχεδίου» αυταρχικής-αντιδημοκρατικής μετατόπισης της μεγάλης αντιμνημονιακής κοινωνικής πλειοψηφίας, μέσα από τη γενικότερη στροφή προς τα δεξιά του κράτους και της δημόσιας ζωής, μέσα από την επιδίωξη της κυβέρνησης, της τρόικας και των ΜΜΕ να συγκροτήσουν ένα μαζικό αντεργατικό, αντικινηματικό, αντιαριστερό πολιτικό ρεύμα. (συνέχεια σελ.:10)

• πολιτική

óôá óýíôïìá... Όχι δεν είναι φαρισαϊσμός των χρυσαυγιτών, αλλά αρχαίο ελληνικό έθιμο: Σύμφωνα με το θεσμό της κρυπτείας, όταν έβγαιναν τη νύχτα οι Σπαρτιάτες για να σκοτώσουν είλωτες, οι μανάδες τους τους έλεγαν το περίφημο «ή ταν ή πακιστάν», που σημαίνει «ή σφάξε ή φέρε τα ποσοστά από τα μπλουζάκια». Όλα τα άλλα είναι παραχάραξη της ιστορίας… NNN Ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από το Λευκό Πύργο έκανε στις 7/10 η ΝΔ «ενάντια στη βία από όπου κι αν προέρχεται» (η Χρυσή Αυγή ή ο ναζισμός δεν κατονομάστηκαν). Ναι, ενάντια στη βία… Εκτός βέβαια αν αυτή προέρχεται από τα ΜΑΤ όταν κτυπούν διαδηλωτές, την ομάδα ΔΙΑΣ όταν βασανίζει αντιφασίστες, τους ελεγκτές όταν πετάνε πιτσιρικάδες από τα λεωφορεία, την κυβέρνηση όταν καταστρέφει εκατομμύρια ζωές και οδηγεί σε χιλιάδες αυτοκτονίες, τους εργοδότες όταν αφήνουν απλήρωτους τους υπαλλήλους τους. Όλες οι άλλες βίες όμως καταδικάζονται… NNN Επιτυχία του ήταν ότι ως υπουργός του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε τη διάλυση του συστήματος υγείας. Πριν από λίγους μήνες στραπατσάρισε και τα ανθρώπινα δικαιώματα στο πρόσωπο των οροθετικών γυναικών. Μετά μας δήλωσε ότι η Χρυσή Αυγή είναι «ένα αυθεντικό λαϊκό κίνημα». Έπειτα από όλα αυτά η ΔΗΜΑΡ ετοιμάζεται να συνεργαστεί μαζί του (και με ένα από τα κόμματα που ιδρύει ανά τρίμηνο). Ξέπλυμα βρόμικου Λοβέρδου από την υπεύθυνη Αριστερά… NNN Μπαρουφολογούσαν όσοι –και εντός της Αριστεράς– έλεγαν ότι η άνοδος των ναζί οφειλόταν στην «αύξηση της λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας». Στη δημοσκόπηση του MEGA μόνον το 8% (και μόνον το 15% των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής!) θεωρούσαν αυτά τα «φαινόμενα» ως αιτία. Αντίθετα οι ερωτηθέντες θεωρούσαν ως υπεύθυνο το οικονομικό και το πολιτικό σύστημα. NNN Το άλλο εύρημα της δημοσκόπησης ήταν ότι το 74% δεν πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει το μνημόνιο αν έρθει στην κυβέρνηση. Όσο «πειραγμένο» κι αν είναι το νούμερο, δείχνει μια τάση. Είναι προφανές ότι σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει πράγματι να δουλέψει ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλ. πρέπει να πείσει ότι εννοεί αυτά που ρητά έχουν διατυπωθεί ξανά και ξανά στις διακηρύξεις και στο πρόγραμμά του. NNN Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενίοτε προβλήματα ξεκάθαρης στρατηγικής. Αλλά είναι υποκριτές όλοι οι απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος που αποδίδουν εκεί τη δημοσκοπική του στασιμότητα. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εναντίον του όλα τα τηλεοπτικά κανάλια εθνικής εμβέλειας, τα 50 κανάλια εμβέλειας Αττικής, τα κανάλια της επαρχίας, το 90% των εφημερίδων, τους εργοδότες, τους τραπεζίτες, την αστυνομία, το στρατό, τη δικαιοσύνη, όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, όλους τους θεσμούς της ΕΕ, το ΔΝΤ και τους άλλους διεθνείς πιστωτές. Είναι πράγματι να απορεί κανείς γιατί δεν «εκτοξεύονται» τα ποσοστά του… NNN Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη ούτε στις θεωρίες συνωμοσίας ούτε στην αστική δικαιοσύνη. Σε αυτά συμφωνούμε με τον Χρ. Λάσκο όπως τα έγραψε στην «Εφ. Των Συντακτών». Το ζήτημα είναι σε ποιον ακριβώς στόχευε η σκωπτική εκ μέρους του χρήση του κλισέ «έχουμε εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη»; Ποιος άραγε είπε κάτι τέτοιο πρόσφατα;

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Οκτώβρη 2013

Προσχέδιο προϋπολογισμού του 2014, με 5 δισ. ευρώ νέα μέτρα - και ακόμη δεν ήρθε το τρίτο μνημόνιο!

Success story περικοπών και φορο-λεηλασίας Του Πάνου Κοσμά

«Π

ρωτογενές πλεόνασμα» και «όχι νέο μνημόνιο»: αυτές είναι οι πιο πρόσφατες «υποσχέσεις» του μνημονιακού διδύμου Σαμαρά και Βενιζέλου, οι οποίες υποτίθεται τεκμηριώνουν την επιτυχία των πολιτικών ακραίας λιτότητας, που οδηγούν σε… έξοδο από την κρίση. Μέχρι που τη Δευτέρα κατατέθηκε το Προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2014, το οποίο τεκμηρίωσε την απάτη των ισχυρισμών τους. Με τα στοιχεία του δικού τους Προσχεδίου, τα πράγματα μπαίνουν στη σωστή τους θέση: Πρώτο, έχουμε ήδη νέα μέτρα λιτότητας ύψους 5 δισ. ευρώ μόνο για το 2014, πριν καν αρχίσει η συζήτηση για το τρίτο μνημόνιο. Δεύτερο, αποδεικνύεται ότι πρωτογενές πλεόνασμα σημαίνει ότι με τις περικοπές και τη φοροληστεία αρχίζουμε να πληρώνουμε ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος των τόκων του κρατικού χρέους, δηλαδή ταΐζουμε τους τοκογλύφους. Τι απομένει από το success story «πρωτογενές πλεόνασμα-όχι νέο μνημόνιο»; Η κραυγή αγωνίας των Σαμαρά-Βενιζέλου προς την τρόικα να τους διευκολύνουν να βγουν όπως όπως στις αγορές, μήπως και διασωθούν πολιτικά. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Νέα μέτρα 5 δισ. Ενώ υποτίθεται οι Σαμαράς-Βενιζέλος «αγωνίζονται» για να μην υπάρξει τρίτο μνημόνιο και νέα μέτρα, το Προσχέδιο του προϋπολογισμού προβλέπει νέα μέτρα ύψους 5 δισ. ευρώ μόνο για το 2014. Δεν χωράνε αμφιβολίες ποιοι θα τα πληρώσουν δηλαδή κατά κύριο λόγο οι μισθωτοί και συνταξιούχοι και ύστερα οι ελεύθεροι επαγγελματίες: Κατά 2,2 δισ. ευρώ προβλέπεται ότι θα αυξηθούν τα έσοδα από άμεσους φόρους: Ποιοι ακριβώς θα είναι αυτοί οι νέοι φόροι, θα το μάθουμε όταν, σε περίπου ένα μήνα, κατατεθεί ο προϋπολογισμός του 2014. Σίγουρα όμως θα πρόκειται για κατάργηση σχεδόν όλων των φοροαπαλλαγών που έχουν απομείνει για μισθωτούς και συνταξιούχους, καθώς και νέα φορολογική επιβάρυνση των ελεύθερων επαγγελματιών. Για να πάρουμε μια ιδέα της φοροληστείας που έγινε στην τριετία των μνημονίων, οι άμεσοι φόροι αυξήθηκαν κατά 36,5%

Να τι σημαίνει πρωτογενές πλεόνασμα: το 2014 θα πληρώσουμε από τα δημόσια έσοδα το 45,5% των τόκων του κρατικού χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ (ήταν 8,5% του ΑΕΠ το 2009 και θα είναι 11,6% του ΑΕΠ το 2014). Και αυτό, παρά την ύφεση για 6 διαδοχικά χρόνια, τη θεαματική μείωση των εισοδημάτων, την τεράστια αύξηση της ανεργίας. Κατά 2,7 δισ. ευρώ ερικόπτονται οι δαπάνες για ασφάλισηπερίθαλψη: Το 2013 το αρχικά προβλεπόμενο κονδύλι για Κοινωνική Ασφάλιση και Περίθαλψη ανερχόταν σε 15.369 εκατ. ευρώ, αλλά χρειάστηκαν επιπλέον 566 εκατ. ευρώ (η δαπάνη τελικά έφτασε τα 15.935 εκατ. ευρώ) για να μπορέσουν τα ταμεία να δώσουν συντάξεις και να μην καταρρεύσει εντελώς το σύστημα περίθαλψης. Για το 2014 προβλέπεται δαπάνη 13.271, μειωμένη κατά 2,7 δισ. ευρώ –μείωση 17,5% σε ένα χρόνο! Αυτό δεν λέγεται «σκληρές περικοπές», αλλά κατεδάφιση του συστήματος ασφάλισης και περίθαλψης. Οι δαπάνες για ασφάλισηπερίθαλψη το 2009 ήταν 17.228 εκατ. ευρώ και το 2014 προβλέπονται 13.271 εκατ. ευρώ, μειωμένες κατά 30%, παρά το γεγονός ότι ο αριθμός των συνταξιούχων έχει αυξηθεί από το κύμα εξόδου που προκάλεσαν τα μνημόνια. Αν φέτος τα ταμεία δυσκολεύονταν να πληρώσουν συ-

ντάξεις χωρίς την επιπλέον επιχορήγηση των 566 εκατ. ευρώ, καταλαβαίνουμε τι θα συμβεί το 2014, με μείωση δαπάνης 2,7 δισ. ευρώ. Όχι μόνο οι επικουρικές συντάξεις και τα εφάπαξ, αλλά και οι κύριες συντάξεις και η βασική σύνταξη θα υποστούν σκληρές περικοπές. Και να σκεφτούμε ότι σε όλα αυτά δεν περιλαμβάνεται μια έμμεση περικοπή δαπανών περίπου 3 δισ. ευρώ μέσω της καθυστέρησης στην έκδοση σύνταξης για περίπου 300.000 συνταξιούχους για πάνω από 1 χρόνο…

Τοκογλύφοι Μέχρι και το 2012, από τα δανεικά της τρόικας το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος «επέστρεφε» στους τοκογλύφους, για πληρωμές τόκων και χρεολυσίων. Το 2013 μπήκε στη ζωή μας το «θαύμα» του πρωτογενούς πλεονάσματος. Ας δούμε πρώτα τι σημαίνει πρωτογενές πλεόνασμα: ότι τα συνολικά έσοδα του προϋπολογισμού είναι μεγαλύτερα από τις δαπάνες χωρίς τους τόκους του κρατικού χρέους. Μέχρι και το 2012, που ο προϋπολογισμός είχε πρωτογενές έλλειμμα, οι συνολικές δαπάνες χωρίς τους τόκους ήταν μεγαλύτερες από τα συνολικά έσοδα. Έτσι, μέχρι και το 2012 ένα μικρό μέρος των δανεικών της τρόικας πήγαινε για να καλύψει και δαπάνες του προϋπολογισμού. Από το 2013, με το πρωτογενές πλεόνασμα, τα δημόσια έσοδα φτάνουν για να πληρωθούν όλες οι δαπάνες και περισσεύει για να πληρωθεί και ένα μέρος των τόκων. Για το 2014 το πρωτογενές πλεόνασμα προβλέπεται 2,8 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι αυτά τα 2,8 δισ. ευρώ θα πάνε στους τοκογλύφους για πληρωμή τόκων. Και με δεδομένο ότι οι τόκοι το 2014 θα είναι 6,15 δισ. ευρώ, πρωτογενές πλεόνασμα σημαί-

νει ότι θα πληρώσουμε με δημόσια έσοδα το 45,5% των τόκων προς τους τοκογλύφους.

Ανταλλάγματα Το σχέδιο των Σαμαρά-Βενιζέλου είναι να βρουν στήριξη για έξοδο της Ελλάδας στις αγορές, ώστε να αποφύγουν ένα νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα και ένα νέο μνημόνιο. Παίρνουν ήδη νέα μέτρα χωρίς να το παραδέχονται, κρύβοντας το γεγονός μέσα από τις προβλέψεις του προϋπολογισμού, αλλά δεν θέλουν τα «επίσημα» νέα μέτρα του τρίτου μνημονίου, που θα επισημοποιήσει ότι δεν υπάρχει «έξοδος από το τούνελ», αλλά μια διαρκής τραγωδία. Όσο για την έξοδο στις αγορές, όλοι ξέρουν ότι θα γίνει με δυσβάστακτο επιτόκιο. Από τη μια λοιπόν διαπραγματεύονται επιμήκυνση και μείωση επιτοκίου κάτω από 2% των παλιών δανείων και από την άλλη ζητάνε «πλάτες» για να δανειστούν από τις αγορές με επιτόκιο 7,5%! Γιατί; Για να επιβιώσουν πολιτικά πρώτα στους επόμενους μήνες και στη συνέχεια στις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές της άνοιξης. Εκτός όμως από την εικονική πραγματικότητα αυτού του καταγέλαστου success story που μοιάζει με σύντομο ανέκδοτο, η πραγματικότητα που μας αφορά, που καθορίζει τη ζωή των πολλών, της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, των μεταναστών, χειροτερεύει διαρκώς. Ποιος είναι ο μόνος δρόμος της δικής μας σωτηρίας το ξέρουμε. Το δικό μας success story είναι η ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης και η κυβέρνηση της Αριστεράς που θα καταργήσει τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας.

ανάλυση

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Οκτώβρη 2013

πολιτική •

Μπορεί η μαφία της λίστας Λαγκάρντ να εξιχνιάσει τη μαφία της Χρυσής Αυγής;

Εξτρεμισμός είναι η λιτότητα και ο ναζισμός! «ΒΗΜΑ» το υπουργείο Οικονομικών έχει ήδη ξεκινήσει συζητήσεις με τους δανειστές, για την έκδοση ομολόγου διάρκειας 50 ετών, το οποίο θα αντικαταστήσει επί της ουσίας το δεύτερο πακέτο στήριξης ύψους 130 δισ. ευρώ.

Του Πέτρου Τσάγκαρη

ακροδεξιά κυβέρνηση κρύβεται πίσω από την επικοινωνιακή «αντιναζιστική» της καμπάνια και συνεχίζει την καταστροφική πολιτική ενάντια στον πληθυσμό, καταθέτοντας έναν νέο μνημονιακό προϋπολογισμό και σχεδιάζοντας νέα μέτρα κοινωνικής εξόντωσης. Ωστόσο, παρά τη φιέστα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν θα ξεριζώσουν το ναζισμό από την Ελλάδα. Πρώτον, γιατί, παρά τις συλλήψεις, δεν θα αντιμετωπίσουν τις πραγματικές αιτίες που εκτρέφουν το ναζισμό. Δεν θα σταματήσουν τη λιτότητα, την ανεργία, την κατάρρευση της εκπαίδευσης, την καλλιέργεια του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Επειδή δεν θέλουν να πλήξουν την καρδιά του αστικού καθεστώτος, δεν θα προχωρήσουν στην κάθαρση στο βαθύ κράτος, στους υψηλόβαθμούς αστυνομικούς, στην ΕΥΠ, στο στρατό, στη δικαιοσύνη, αλλά και στην εκκλησία. Επίσης δεν πρόκειται να σύρουν στα δικαστήρια τους μεγάλους χρηματοδότες των ναζί γιατί έτσι θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου που θα απειλήσει να παρασύρει τμήματα του κεφαλαίου.

Πλάτες Αντίθετα επί πολλούς μήνες, η κυβέρνηση, η αστυνομία, οι μυστικές υπηρεσίες και η δικαιοσύνη έκαναν τις πλάτες στους ναζί επιτρέποντάς τους να χτίζουν το τέρας τους: Ρατσιστικά παραληρήματα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό («θα ανακαταλάβουμε τις πόλεις»), ενσυνείδητος διορισμός φιλοχρυσαυγίτη ως επικεφαλής της υπηρεσίας της ΕΥΠ που παρακολουθούσε τη Χρυσή Αυγή, συλλήψεις, βασανισμοί και καταδίκες αντιναζιστών διαδηλωτών, καθώς και εκκαθαρίσεις καταλήψεων και άλλων κοινωνικών κέντρων από τις δυνάμεις του Δένδια. Ακόμη και μετά την αποκάλυψη της δράσης της εγκληματικής συμμορίας, ο φιλοχρυσαυγίτης σύμβουλος του Σαμαρά, Φ. Κρανιδιώτης, συνέχιζε να χαϊδεύει τους ναζί και να λέει ότι φυλάει τις σφαίρες του για τον πραγματικό εχθρό, δηλ. την Αριστερά. Ο ίδιος ο Σαμαράς συνέχισε τη θεωρία των δύο άκρων λέγοντας ότι σειρά έχουν και αυτοί που προτείνουν έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Πριν από λίγους μήνες η αστυνομία και ο Κεδίκογλου παρουσίαζαν τα άδεια μπουκάλια μπίρας στις καταλήψεις ως όπλα και τους «κατόχους» τους ως τρομοκράτες, την ίδια στιγμή που οι χρυσαυγίτες εισήγαγαν, αγόραζαν, διακινούσαν και αποθήκευαν

τεράστιες ποσότητες αληθινών όπλων και πυρομαχικών. Έκαναν εκπαίδευση με αυτά δίπλα σε σκοπευτήρια του στρατού, ενώ σε άλλους χώρους εκπαιδεύονταν (πάνω σε δύσμοιρα ζώα) για το πώς θα σφάζουν ανθρώπους. Αλήθεια, χρειάζονται σήμερα προστατευόμενοι μάρτυρες για να υποδείξουν τα κρυφά οπλοστάσια και τα κρυφά εκπαιδευτήρια της ΧΑ; Είναι δυνατόν μια οργάνωση να διακινεί χιλιάδες όπλα και να μην έχει εντοπιστεί από την πρώτη στιγμή από την ΕΥΠ και την αντιτρομοκρατική; Προφανώς μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Εξάλλου, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση στήνει τη φιέστα των συλλήψεων, ασκεί ακριβώς την πολιτική με την οποία συμφωνεί –και εν πολλοίς έχει υπαγορεύσει– η Χρυσή Αυγή για τους μετανάστες: φράχτης στον Έβρο, συλλήψεις σωρηδόν, στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανιστήρια, τι άλλο θα ζήλευε ένα αγνός ιδεολόγος ρατσιστής; Είναι χαρακτηριστικό ότι τις ίδιες ημέρες που εξαρθωνόταν η εγκληματική ορ-

γάνωση, η αστυνομία προχώρησε σε πογκρόμ για μην ξεχνούν οι μετανάστες το απάνθρωπο πρόσωπό της και να μη νομίζουν ότι, επειδή μπορεί να υποχωρήσουν οι ναζί, το κράτος θα υποστείλει την πολιτική τους.

Οικονομία Στην οικονομία, η προπαγανδιστική υστερία και οι στατιστικές αλχημείες του Βρούτση, δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια. Π.χ. η έκθεση της Standard & Poor’s δεν κάνει την παραμικρή νύξη για ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας στις αγορές το 2014, όπως προβλέπει η ελληνική κυβέρνηση. Η S&P προβλέπει ύφεση και το 2014 (1%), ανεργία 28,5%, περαιτέρω μείωση των ονομαστικών μισθών, παρότι είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη από το 2010 υποσκάπτοντας τη κοινωνική σταθερότητα –όπως επισημαίνει η ίδια η S&P–, ενώ θεωρεί ότι το χρέος, θα διατηρηθεί στα επίπεδα του 177% το 2015, δηλ. 9 μονάδες περισσότερο απ’ ότι υπολογίζει η τρόικα!

Το πόσο ψεύτικο είναι το success story υποδεικνύεται από την ίδια την ΕΛΣΤΑΤ η οποία λέει πως το 27,4% όπου είχε φτάσει η ανεργία ήδη από το περασμένο Μάρτιο, είναι το υψηλότερο ποσοστό που έχει υπάρξει τα τελευταία τριάντα χρόνια σε οποιαδήποτε χώρα του δυτικού κόσμου! Τώρα έρχεται το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ και κάνει ακόμη πιο εφιαλτικές προβλέψεις με ανεργία 34% έως το 2016. Τις στατιστικές έρχονται να υποστηρίξουν τα γεγονότα: διαρκή λουκέτα σε μεγάλες επιχειρήσεις με πιο πρόσφατες περιπτώσεις τη Fokas, τα Sprider Stores και την απειλή για το καζίνο του Λουτρακίου. Όπως λένε οι ίδιες οι εταιρίες, δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι απεργίες (που δεν έγιναν στα εν λόγω μαγαζιά), αλλά οι κλειστές κάνουλες των τραπεζών και η καταβαράθρωση του τζίρου (50% στα Sprider Stores) από την κατάρρευση της κατανάλωσης. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση σχεδιάζει να καταδικάσει σε επιπλέον μισό αιώνα κόλασης το λαό: Σύμφωνα με το

Ο θεσμικός ρατσισμός της ΕΕ Ασφαλώς, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν είναι ελληνική εξαίρεση. Είναι πολιτική της ΕΕ: Τα δράματα στη Λαμπεντούζα (με πιο πρόσφατο αυτό με τους 400 νεκρούς) είναι μόνον η κορυφή ενός απάνθρωπου μορφώματος που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για μια ένωση της οποίας κεντρική πολιτική είναι η διάσπαση της εργατικής τάξης, με το «επιχείρημα» ότι για τα σημερινά δεινά της δεν φταίνε τα αφεντικά και ο καπιταλισμός, αλλά οι φτωχοί μετανάστες και οι πρόσφυγες. Αλλά αυτός ο ρατσισμός δεν γνωρίζει όρια: Γιατί επίσης «φταίνε» και οι «τεμπέληδες νότιοι», οι οποίοι, εκτός του ότι «πρέπει να πληρώσουν», τώρα δεν πρέπει να μπορούν να μεταναστεύουν στη βόρεια Ευρώπη. Αυτό προτείνουν Βρετανοί, Ολλανδοί και Σουηδοί και Γερμανοί ευρωβουλευτές οι οποίοι –έχοντας τη συμπαράσταση της επιτρόπου για θέματα Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ Σεσίλια Μάλμστρομ– ζητούν να μπει πλαφόν στον αριθμό των εργαζομένων που θα μετακινούνται από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Απειλούν μάλιστα όσες επιχειρήσεις τολμήσουν περαιτέρω «εισαγωγή» εργαζομένων από αυτές τις χώρες με ποινικές κυρώσεις. Η αντιχρυσαυγίτικη υποκρισία της ΕΕ αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι αυτή κωφεύει όταν σε μια άλλη χώρα-μέλος, την Ουγγαρία, οι ναζιστές έχουν μεγαλύτερα ποσοστά και ζουν και βασιλεύουν χωρίς κανείς να τους ενοχλεί –απλώς εκεί δεν υπάρχουν αντιφασιστικές αντιστάσεις και δεν απειλείται έτσι με αποσταθεροποίηση η ΕΕ συνολικά. Μπορεί, άραγε, κανείς να πιστεύει ακόμη πως οι σημερινοί ευρωπαϊκοί θεσμοί μπορούν να προστατεύσουν τους μετανάστες του «τρίτου κόσμου» που ζουν στην Ελλάδα, από τις ορδές του Δένδια και των ναζί;

Ταυτόχρονα ετοιμάζεται για ιμπεριαλιστικά ντιλ στη Μεσόγειο ευθυγραμμιζόμενη με τις ΗΠΑ και συνεργαζόμενη απροκάλυπτα με τα πιο αιματοβαμμένα καθεστώτα της περιοχής: Ο Βενιζέλος επισκέφτηκε και νομιμοποίησε την αντεπαναστατική χούντα της Αιγύπτου για να έρθει μετά ο Σαμαράς να επισκεφτεί το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, κουβαλώντας μάλιστα μαζί του μια πρωτοφανή κουστωδία κυβερνητικών στελεχών αλλά και επιχειρηματιών. Μάλιστα είναι η πρώτη φορά που Έλληνας πρωθυπουργός πηγαίνει στο Ισραήλ, χωρίς να προβλέπεται συνάντηση με την παλαιστινιακή ηγεσία. Η επίσκεψη θα συνδυαστεί και με δύο μεγάλες κοινές αεροπορικές ασκήσεις Ελλάδας-Ισραήλ. Η συνεργασία με ένα κράτος που έχει παραβιάσει εκατοντάδες αποφάσεις του ΟΗΕ, σημαίνει ότι και η ελληνική κυβέρνηση γράφει στα παλιά της τα παπούτσια το διεθνές δίκαιο για να κάνει μπίζνες στη Μεσόγειο. Κάθε υποθετικό ηθικό έρεισμα στην επίκληση του διεθνούς δικαίου όσον αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό εξαφανίζεται αυτομάτως. Όμως αυτό είναι το λιγότερο: η συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις στη Μεσόγειο σημαίνει έκθεση του ελληνικού λαού σε πολεμικές και άλλες περιπέτειες.

Διέξοδος Τα όπλα μαζικής κοινωνικής καταστροφής που χρησιμοποιούν τρόικα και κυβέρνηση έχουν επιφέρει βαριά οικονομικά, πολιτικά και φυσικά πλήγματα στον κόσμο της εργασίας στην Ελλάδα. Ωστόσο αυτός ο κόσμος συνεχίζει να αντιστέκεται. Είναι αυτός που συνέρευσε στην τεράστια συναυλία των 40.000 για τις Σκουριές, είναι αυτός που ανάγκασε στην εξάρθρωση της ναζιστικής συμμορίας μετά τη δολοφονία Φύσσα, είναι αυτός που στηρίζει τον αγώνα της ΕΡΤ σε κάθε πόλη, είναι αυτός που δίνει πρωτιά στην Αριστερά σε πολλές δημοσκοπήσεις, είναι αυτός που βγαίνει κάθε τόσο σε απεργίες. Η αποδόμηση του ελληνικού ναζισμού είναι μια ευκαιρία να ξαναπάρει την πρωτοκαθεδρία η Αριστερά σε εργατικές γειτονιές, στα σχολεία και αλλού. Όμως κεντρικός στόχος παραμένει η ανατροπή της κυβέρνησης και του μνημονίου. Χωρίς αυτό καμιά μερική νίκη δεν μπορεί να υπάρξει.

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Οκτώβρη 2013

Η συζήτηση για τους εργατικούς αγώνες και τα συνδικάτα στο Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ

Άμεσο καθήκον η ενίσχυση των σωματείων και η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος

όμως, τις αντικειμενικές δυσκολίες του χώρου και τη λυσσώδη αντίδραση των παχυλά αμειβόμενων διευθυντικών στελεχών, η δράση των δύο σωματείων έφερε αποτελέσματα.

ε παραδείγματα από τις αντιστάσεις σε δύσκολους χώρους εργασίας, όπου ο συνδικαλισμός δεν είναι αυτονόητος και η εργοδοτική τρομοκρατία είναι καθεστώς, αλλά και στον προβληματισμό για τους τρόπους ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και των συνδικάτων επικεντρώθηκαν οι ομιλητές της συζήτησης «Οργανώνοντας τις αντιστάσεις των νέων επισφαλώς εργαζομένων και ανέργων», την τρίτη μέρα του 2ου Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ. Στην Ελλάδα των μνημονίων και της πλήρους απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων (μείωση βασικού μισθού, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση απολύσεων, γενικευμένη ευέλικτη και ανασφάλιστη εργασία ειδικά για τους νέους), είναι επείγουσα προτεραιότητα να οργανώσουμε τα συνδικάτα στη νέα συγκυρία και να επαναπροσδιορίσουμε τη στρατηγική τους, ώστε να σωθεί η εργατική τάξη από τη σημερινή αντεργατική λαίλαπα κυβέρνησηςτρόικας και αφεντικών.

Εμπειρίες από τις ΗΠΑ Οι εμπειρίες που μετέφερε από τις ΗΠΑ η Patricia Kahle (κίνημα «fight for 15») ήταν εξαιρετικά χρήσιμες. Έχοντας εμπλακεί ενεργά στην πρόσφατη απεργία των εργαζομένων στα fast-food και των πωλητών στα πολυκαταστήματα, αναφέρθηκε σε μια σειρά από τρόπους με τους οποίους αυτή και οι συνάδελφοί της καταφέρνουν να υπερασπίζονται εργασιακά δικαιώματα και να κερδίζουν μάχες ενάντια στις απολύσεις, στη μητρόπολη του καπιταλισμού. «Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν η αρχική οργάνωση, να βρούμε τους ανθρώπους που θα συμφωνούσαν να οργανώσουν το σωματείο μαζί μας. Νομίζω ότι αυτό θα ήταν αδύνατο, αν δεν είχαμε οργανώσει πρώτα την αλληλεγγύη στο σωματείο των δασκάλων, όταν οι τελευταίοι κατέβηκαν σε απεργία, επειδή οι άνθρωποι φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους. Θέλαμε να κερδίσουμε τους ανθρώπους σε μια πολιτική βάση, όπου ήταν δυνατόν, και όχι μόνο σε οργανωτικό επίπεδο –όπως ήταν η τακτική των συνδικαλιστικών οργανώσεων εν γένει– γιατί γνωρίζαμε ότι θα δίναμε μάχες, όχι μόνο πάνω σε απλά οικονομικά θέματα, αλλά και πολιτικές μάχες γύρω από το ρατσισμό, τη σεξουαλική παρενόχληση και τις ταξικές πολιτικές». Για να συσπειρώσουν κόσμο γύρω από το σωματείο, ξεκίνησαν καμπάνιες για ζητήματα που θα μπορούσαν να κερδίσουν πλατιά υποστήριξη, όπως η πολιτική παρουσιών της εταιρίας (να απολύεσαι επειδή είσαι έγκυος ή είχες ατύχημα) και η σεξουαλική παρενόχληση.

Παρά τις αντιδράσεις της εργοδοσίας, αυτή η επαφή με τους συναδέλφους βοήθησε για να προχωρήσουν σε μια πρώτη μειοψηφική απεργία με σύνθημα «Δεκαπέντε δολάρια την ώρα κατώτατος μισθός και αναγνώριση του σωματείου» (γι’ αυτό και «fight for 15»). Η επέκταση της απεργίας σε άλλα καταστήματα του Σικάγου και σε άλλες πόλεις έκανε τον κόσμο να αισθανθεί ως κομμάτι ενός ευρύτερου κινήματος και να κερδίσει αυτοπεποίθηση. «Αρχίσαμε φορώντας κόκκινα t-shirts μία ημέρα την εβδομάδα στη δουλειά, σαν επίδειξη της δύναμης και της ενότητάς μας. Ήταν επίσης ένας τρόπος για να μετρηθεί πόσο ισχυρή οργάνωση είχαμε, με βάση το πόσο πολλοί άνθρωποι θα συμμετάσχουν. Αποφασίσαμε ότι χρειαζόμασταν περισσότερο από μια μονοήμερη απεργία, οπότε σχεδιάσαμε να απεργήσουμε δύο ημέρες, 31 Ιουλίου και 1η Αυγούστου. Ήταν ακόμα μια μειοψηφική απεργία, αλλά είχαμε διπλάσιους εργαζομένους από ό,τι πριν και οι εργαζόμενοι, νέοι στο συνδικαλισμό, είχαν μάθει πολλά μετά από δύο μήνες. Την προηγούμενη φορά ήταν διστακτικοί να βγάλουν λόγο, να φωνάξουν συνθήματα , αλλά αυτή τη φορά ήταν

«Με απεργίες και άλλες μορφές κινητοποιήσεων υπογράφηκε η πρώτη συλλογική σύμβαση στην Eθνοdata, που απαγόρευε τις απολύσεις και καθόριζε μικτό μισθό τα 1.000 ευρώ, ενώ ο ΣΥΔΑΤ απέτρεψε τουλάχιστον 3 απολύσεις. Όταν πετύχαμε μικρές νίκες, όπως επαναπρόσληψη συναδέλφων κλπ, πολλοί πλησίασαν το σωματείο. Είναι αφέλεια να νομίζουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε τους τραπεζίτες με διαλόγους».

επικεφαλής στις πικετοφορίες. Το να αναδειχθούν ηγετικές φιγούρες στο χώρο εργασίας είναι πολύ σημαντικό για να χτίσεις ένα πετυχημένο σωματείο».

ριστούμε-Θα ξαναπεργήσουμε”. Με τον τρόπο αυτό ενθαρρύναμε τους εργαζόμενους να μη ρίχνουν το επίπεδο του αγώνα, κάθε φορά που ο εργοδότης δίνει κάτι.

Δημιουργικότητα

Για να αντιταχθούμε στις πειθαρχικές συναντήσεις, προσπαθήσαμε να μειώσουμε την απόδοση της εργασίας, τηρώντας κατά γράμμα τους κανονισμούς. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που καλούσαν κάποιο για μια πειθαρχική ακρόαση, μειώναμε το ρυθμό της εργασίας, κοιτώντας συνέχεια μια ετικέτα στο ταμείο, ακόμη και αν ξέραμε τον κωδικό απέξω.

Χαρακτηριστικά είναι όσα εξιστόρησε η Patricia για τις μεθόδους αντιμετώπισης συγκεκριμένων προβλημάτων, που αποδεικνύουν ότι οι δημοκρατικές συνδικαλιστικές διαδικασίες από τη βάση δίνουν χώρο στους εργαζόμενους να αναπτύξουν τη δημιουργικότητά τους, ώστε να αντιπαλέψουν τις επιθέσεις των αφεντικών. «Αυτό που έχουμε μάθει είναι ότι η συλλογική δράση, και η απεργία ειδικότερα, παραμένει το ισχυρότερο όπλο μας. Όμως τα αφεντικά είναι πολύ εκπαιδευμένα στο να βρίσκουν τρόπους να υπονομεύουν την οργάνωσή μας και γι’ αυτό πρέπει κι εμείς να βρίσκουμε καινούργιους και δημιουργικούς τρόπους για να τους παρακάμψουμε και να κάνουμε απεργία. Όταν η διοίκηση προσπαθεί να εξαγοράσει τους εργαζόμενους, δίνοντάς τους μικρές αυξήσεις ή δίνοντάς τους μικρά πράγματα, όπως να τους επιτρέπει να πίνουν νερό και καφέ σε ώρα εργασίας, βγάλαμε ένα φυλλάδιο με τίτλο “Ευχα-

Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να επιβραδύνουμε την εργασία κατά σχεδόν 100%. Τις ώρες αιχμής αυτό δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στα νούμερα των πωλήσεων. Γνωρίζοντας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, οι εργοδότες σταμάτησαν τις πειθαρχικές συναντήσεις και οι εργάτες έφευγαν χωρίς να τιμωρηθούν». Η Γιώτα Λαζαροπούλου, Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων της Eθνοdata, αναφέρθηκε στις δυσκολίες για την οργάνωση ενός επιχειρησιακού και ενός κλαδικού σωματείου στο χώρο των «ενοικιαζόμενων» εργαζομένων του τραπεζικού τομέα. Παρά τα γραφειοκρατικά εμπόδια

Το αίτημα βέβαια της κατάργησης του δουλεμπορικού τρόπου εργασίας με «ενοικίαση» παραμένει, όπως και η ένταξη των εργαζομένων αυτών στους οργανισμούς και τις τράπεζες για τις οποίες δουλεύουν κανονικά.

Μισθωτοί τεχνικοί Ο Δημήτρης Τσακαλωμάτης, από το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, ένα σωματείο που ιδρύθηκε μόλις το 1999 για να καλύψει και τους εργαζόμενους με μπλοκάκι και τους ανέργους του κλάδου, απαρίθμησε τα προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος και πρότεινε κάποιες λύσεις υπέρβασής τους (άνοιγμα στους ανέργους, ενότητα, μαζικότητα, αλληλεγγύη). Ταυτόχρονα τόνισε την ανάγκη «να επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις. Μιλάμε για θάνατο των συνδικάτων, από τη στιγμή που δεν μπορούν να διαπραγματευτούν το βασικό, που είναι ο μισθός. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα δώσει το νομοθετικό οπλοστάσιο να λειτουργήσουν και τα σωματεία καλύτερα. Μόνη της δεν μπορεί να κάνει τίποτα, αλλά με τη δυναμική των σωματείων και μιας κυβέρνησης που θα τα στηρίζει, μπορούμε να πετύχουμε ουσιαστικές νίκες».

Οργάνωση του εργατικού κινήματος, για να απαλλαγούμε από τα μνημόνια Ο εργατολόγος και επιστημονικός συνεργάτης του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, Αποστόλης Καψάλης, εξήγησε γιατί κατά τη γνώμη του είναι λάθος οι διαχωρισμοί που προσπαθούμε να κάνουμε στον κόσμο της εργασίας. «Στην καρδιά της κρίσης και της ύφεσης, οι διακρίσεις καλά ή κακά αμειβόμενων, δημόσιος ή ιδιωτικός, είναι πλέον πολύ δύσκολες. Ένας που δουλεύει μια μέρα την εβδομάδα δεν ξέρεις αν είναι άνεργος ή όχι, ενώ πολλοί κάνουν 2 και 3 δουλειές, χωρίς καμία σχέση μεταξύ τους. Είναι λάθος να υψώνουμε εμείς τα διαχωριστικά τείχη και να ξεπηδούν κινήσεις ανέργων ή συλλογικότητες για τους επισφαλείς εργαζόμενους. Η ευελιξία αφορά

πλέον τους πάντες, σε λίγο ακόμα και τον σκληρό πυρήνα της δημόσιας απασχόλησης. Η επισφάλεια είναι εγγενής στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Πρέπει να συζητάμε για την οργάνωση του εργατικού κινήματος, για να απαλλαγούμε από τα μνημόνια». Συγχρόνως, όρισε την αναγκαιότητα άμεσης ανασύνταξης του εργατικού και του συνδικαλιστικού κινήματος, ως την πρώτη και βασική προϋπόθεση για να υπάρξει κυβέρνηση της Αριστεράς. «Πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και αυτό πρέπει η Αριστερά και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ να το βάλουν στην προμετωπίδα της συζήτησής τους.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς και μια πολιτική πέρα από τα μνημόνια δεν μπορεί να γίνουν, αν δεν έχουν ως κύριο άξονα την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Με ένα εργατικό κίνημα που δεν μπορεί να δίνει απαντήσεις, ηττημένο, που δεν μπορεί ούτε καν να αμύνεται αξιοπρεπώς, δεν μπορεί η Αριστερά να φτάσει στη διακυβέρνηση μέσα από ομαλό κοινοβουλευτικό τρόπο, πόσο μάλλον στην κατάκτηση της εξουσίας. Και αυτό δεν πρέπει να το κάνουμε φοβούμενοι μη μας πούνε εργατιστές. Και στην Ελλάδα, η μισθωτή εργασία, η εργατική τάξη είναι η πλειοψηφία στο σύνολο της απασχόλησης. Ήδη, πριν την κρίση,

οι μισθωτοί στη χώρα αντιπροσώπευαν το 67-70%. Αν προσθέσουμε τα μπλοκάκια και τους πρώην αυταπασχολούμενους που τώρα εργάζονται για ένα μεροκάματο, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η εργατική τάξη είναι η μεγάλη πλειοψηφία στη σύνολο της κοινωνίας. Άρα δεν πρόκειται για μια νοσταλγία των ηρωικών στιγμών του εργατικού κινήματος, αλλά για μια πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δούμε μορφές ανασυγκρότησης και οργάνωσης του συνδικαλιστικού κινήματος». Και ως τέτοιες πρότεινε την οργάνωση τόσο σε τοπικό επίπεδο, όσο και τη δημιουργία μεγάλων συνδικάτων που θα ενώνονται σε κοινή βάση.

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Οκτώβρη 2013

νέα από τους εργατικούς χώρους

Σαρωτικές απολύσεις εργαζομένων και λουκέτα

Το «success story» σε πλήρη εφαρμογή Του Θοδωρή Πατσατζή

ίγες μέρες πριν τα τέλη του Σεπτέμβρη κι ενώ τα μεγάλα ΜΜΕ είχαν ήδη αρχίσει να παρουσιάζουν ως τετελεσμένη απόφαση της κυβέρνησης την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων σε μεγάλες επιχειρήσεις, ομίλους, τράπεζες, εμπορικές αλυσίδες και πολυεθνικές, οι απολύσεις και τα λουκέτα χτύπησαν «κόκκινο». Μεγαλοεργοδότες και Σαμαράς καθοδηγούν χέρι χέρι τη βάρβαρη αντεργατική τους επίθεση και στον ιδιωτικό τομέα, στέλνοντας καθημερινά στην άβυσσο της ανεργίας εκατοντάδες εργαζόμενους. Έτσι αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο ότι οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα έχουν κοινό εχθρό και πρέπει να τον αντιμετωπίσουν μαζί. Ας δούμε μερικά παραδείγματα για το τι σημαίνει στην πράξη εναρμόνιση του ισχύοντος καθεστώτος για τις απολύσεις με το ισχύον καθεστώς στην ΕΕ. Στις 27 Σεπτέμβρη οι εργαζόμενοι στα καταστήματα Φωκάς, στη Θεσσαλονίκη, όντας ήδη πέντε μήνες απλήρωτοι, διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να εισέλθουν στο κατάστημα για να εργαστούν. Το κατάστημα σφραγίστηκε, επειδή η εργοδοσία χρωστούσε 14 νοίκια. Ιδιοκτήτης του κτιρίου είναι η Εκκλησία και το μόνο που τη νοιάζει, παρά την τεράστια περιουσία της, είναι τα κέρδη της και όχι οι ζωές των εργαζομένων στην εταιρεία Φωκάς. Για το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι ήταν τόσους μήνες απλήρωτοι και 200 από αυτούς σε επίσχεση εργασίας υπήρξε παντελής αδιαφορία. Στο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (ΔΟΛ), δηλαδή σε MEGA, «NΕΑ», «ΒΗΜΑ», in.gr κ.ά.), όπου είχαν προηγηθεί 30 απολύσεις στα τέλη Αυγούστου, λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της πρόθεσης να απελευθερωθούν οι ομαδικές απο-

λύσεις σε εταιρείες που έχουν από 150 εργαζόμενους και πάνω, απολύθηκαν άλλοι 18 εργαζόμενοι. Τελευταίο και πιο μαζικό παράδειγμα το κλείσιμο των καταστημάτων «Sprider Stores». Η εταιρεία «Sprider Stores», ιδιοκτησίας των αδελφών Χατζηιωάννου, λειτουργούσε μέχρι και πριν 10 μέρες 48 καταστήματα, από τα οποία 44 στην Ελλάδα, τρία στη Ρουμανία και ένα στη Βουλγαρία, με 800 εργαζόμενους συνολικά. Το λουκέτο στην «Sprider Stores» οφείλεται, σύμφωνα με την εργοδοσία, στη γενικότερη οικονομική ύφεση και την κατηγορηματική άρνηση των ντόπιων τραπεζών για οικονομική στήριξη. Οι εργαζόμενοι θυσιάζονται προκειμένου να σωθούν οι τράπεζες που, παρότι τα τσέπωσαν χοντρά από το κράτος, δεν διστάζουν να οδηγήσουν κάποιες από τις μεγαλοεπιχειρήσεις σε λουκέτο. Κάτι απόλυτα εφικτό σε συνθήκες κρίσης. Οι εργαζόμενοι, που δεν είναι από τους υψηλόμισθούς, αλλά αντίθετα από τους πιο χαμηλόμισθούς (μισθοί 250 ευρώ, με τετράωρη απασχόληση), προχώρησαν σε διάφορες κινητοποιήσεις από τη μέρα του λουκέτου μέχρι σήμερα. Είναι σαφές ότι το επιχείρημα που λέει ότι τις εταιρείες τις κλείνουν οι αγώνες των εργαζόμενων είναι πιο έωλο από ποτέ. Ο αγώνας τους πρέπει να συνεχιστεί για να διασφαλίσουν τα δεδουλευμένα τους και την κρατικοποίηση της εταιρείας χωρίς αποζημίωση στους μετόχους της. Αυτή την πορεία δεν μπορεί να την επιβάλει η παρούσα κυβέρνηση, γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται κοινός αγώνας από όλους τους εργαζόμενους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Αγώνας με διάρκεια και με προοπτική την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά και την επιβολή μιας νέας κυβερνητικής ατζέντας από την Αριστερά, που θα έχει στον πυρήνα της τα σημερινά αιτήματα των εργαζομένων.

ΣΕΤΤΕΑ

Μαραθώνια Πορεία

Tο Σωματείο Εργαζομένων Ταχυδρομικών, Ταχυμεταφορικών Εταιριών Αττικής (ΣΕΤΤΕΑ) πραγματοποιεί 24ωρη απεργία, την Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Οι εργαζόμενοι στο χώρο των ταχυμεταφορών και ιδιαίτερα στα καταστήματα franchise των μεγάλων εταιρειών του χώρου, όπως η ACS, δέχονται την επίθεση των αφεντικών. Οι εργαζόμενοι στα καταστήματα της ACS σε Νέο Κόσμο και Γλυφάδα παραμένουν απλήρωτοι λόγω αλλαγής του εργοδότη στα 2 franchise υποκαταστήματα. Ταυτόχρονα οι νέοι ιδιοκτήτες δεν δέχονται τις συμβάσεις που ίσχυαν για το προσωπικό και ζητάνε από τους εργαζόμενους να δουλέψουν χάνοντας τα δικαιώματά τους και με μειωμένο κατά 20% το μισθό τους. Γι’ αυτό το λόγο είχε προηγηθεί μαζική κινητοποίηση στη Γλυφάδα.

Στην ενδέκατη μέρα έχει φτάσει η μαραθώνια πορεία που ξεκίνησαν σχολικοί φύλακες της Θεσσαλονίκης, διαμαρτυρόμενοι για τις διαθεσιμότητες-απολύσεις χιλιάδων σχολικών φυλάκων. Ο Μαραθώνιος ξεκίνησε το πρωί του Σαββάτου της 28ης Σεπτέμβρη από το Δημαρχείο Θεσσαλονίκης και πρόκειται να καταλήξει στον Άγιο Στέφανο, στην Αθήνα, στις 27 του Οκτώβρη. Στόχος τους να γίνουν όλοι οι σχολικοί φύλακες, αλλά και όσοι απολύονται και εξαθλιώνονται από την πολιτική της κυβέρνησης, «ποτάμι, χείμαρρος που θα πνίξει τη μνημονιακή λαίλαπα», όπως τονίζουν σε ανακοίνωσή τους.

Τρόλεϊ Την Τρίτη, 8/9, οι εργαζόμενοι στα τρόλεϊ πραγματοποίησαν 4ωρη στάση εργασίας για να συμμετάσχουν στη Γενική Συνέλευση του σωματείου, με θέμα το ζήτημα της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας τους. Οι εργαζόμενοι διεκδικούν την υπογραφή νέας Συλλογικής Σύμβασης στην οποία θεωρούν αδιαπραγμάτευτα ζητήματα τις προσλήψεις προσωπικού, τη δωρεάν μετακίνηση των ανέργων και την αύξηση των δρομολογίων που, ελέω μνημονίου, έχουν μειωθεί δραματικά.

COCA COLA 3E ΑΕ Σε κινητοποιήσεις διαρκείας βρίσκονται οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της COCA COLA 3E ΑΕ, στο εργοστάσιο της εταιρείας στη Θέρμη της Θεσσαλονίκης, διεκδικώντας την ανάκληση των απολύσεων συναδέλφων τους. Στόχος της εργοδοσίας είναι η συρρίκνωση του προσωπικού και το σταμάτημα της λειτουργίας του εργοστασίου, ώστε να μετακινηθεί με το λιγότερο δυνατό κόστος στη Βουλγαρία. Σημαντικό βήμα στη δικαίωση του αγώνα τους είναι η στήριξη από άλλα σωματεία του κλάδου και της περιοχής. Απεργιακές κινητοποιήσεις συμπαράστασης στους εργαζόμενους της COCA COLA 3E ΑΕ πραγματοποιεί από τη Δευ-

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

τέρα 7 Οκτώβρη το Συνδικάτο Πωλητών-Οδηγών και Βοηθών Εμφιαλωμένων Ποτών και Τυποποιημένων Τροφίμων Βόρειας Ελλάδος.

Πογκρόμ απολύσεων Τις τελευταίες μέρες οι εταιρίες του αεροδρομίου έχουν προχωρήσει σε πογκρόμ ομαδικών απολύσεων, όπως καταγγέλλει με ανακοίνωσή του το Συνδικάτο Εργαζομένων Εταιρειών Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών (ΣΕΕ-ΔΑΑ). Πρόκειται για πληρώματα της Olympic air και εργαζόμενους της Olympic handling, εταιρία από όπου πριν περίπου ένα μήνα απολύθηκε ο εργαζόμενος Β. Δήμου, επειδή ήπιε νερό κάτω από το αεροπλάνο κατά τη διάρ-κεια φόρτωσης αποσκευών. Το θέμα δεν τελείωσε ούτε με τις δύο τριμερείς συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Επιθεώρηση Εργασίας Παλλήνης. Η εταιρία βασίστηκε και πάλι σε ανυπόστατα επιχειρήματα για ανάρμοστη συμπεριφορά, για παραπτώματα του παρελθόντος που δεν μπορούσαν να στηριχθούν εγγράφως, αλλά και για τη «μη σωστή στάση του σώματος» του εργαζόμενου. Η αλήθεια είναι ότι οι απολύσεις οφείλονται στο μαρασμό που επέφερε η ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής και στη συγχώνευση με την Aegean, που οδηγεί σε ιδιωτικό μονοπώλιο, με συνθήκες μεσαίωνα για τους εργαζόμενους.

Απεργίες σε Wind και Vodafone Με απεργιακές κινητοποιήσεις απαντούν οι εργαζόμενοι των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας Wind και Vodafone στην επίθεση που τους ετοιμάζουν οι δύο εταιρείες με αφορμή τη συγχώνευση μέρους του δικτύου τους. Συγκεκριμένα οι εργαζόμενοι στη Wind πραγματοποιούν εικοσιτετράωρη απεργία την Τετάρτη 9 Οκτώβρη και οι εργαζόμενοι της Vodafone την Παρασκευή 11 Οκτώβρη. Το σχέδιό τους, το οποίο παρουσίασαν εκπρόσωποι των δύο εταιρειών στον πρωθυπουργό Α. Σαμαρά το καλοκαίρι, μιλάει για μεγάλα οφέλη για τους πελάτες τους με πολύ καλύτερες τιμές και υπηρεσίες, αλλά και για στήριξη των εργαζομένων των δύο εταιρειών με επενδύσεις και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Για άλλη μια φορά οι μεγαλοεργοδότες πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Η συγχώνευση δημιουργεί μεν μια νέα εταιρεία που όμως δεν είναι νέα επένδυση. Οι δύο εταιρείες μετα-

φέρουν σε αυτή μέρος του τεχνικού τους έργου και φυσικά του τεχνικού τους προσωπικού. Προσωπικό που υποχρεώνεται να μετακινηθεί στη «νέα» εταιρία χωρίς Συλλογική Σύμβαση, χωρίς δικαιώματα και χωρίς την κάλυψη κάποιου εκ των δύο επιχειρησιακών σωματείων. Στη νέα εταιρία θα υπογράψουν ατομικές συμβάσεις, χάνοντας τα επιδόματα που είχαν κατοχυρώσει με τους αγώνες τους τα σωματεία των δύο εταιρειών, όπως αυτά του γάμου, παιδιών, ειδικότητας, φροντίδας παιδιών κ.ά. Θα χάσουν επίσης σημαντικό μέρος του μισθού

που έπαιρναν μέχρι σήμερα. Η «νέα» εταιρεία έχει αυτό το στόχο. Να κουτσουρέψει μισθούς και δικαιώματα των εργαζομένων και μέσω των ατομικών συμβάσεων να στερήσει τη δυνατότητα οποιασδήποτε συνδικαλιστικής δράσης, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα τα υπάρχοντα επιχειρησιακά σωματεία. Αυτό θα είναι το success story για τους εργοδότες και την κυβέρνηση και η μόνη που μπορούν να τους το χαλάσουν είναι οι εργαζόμενοι στις δύο εταιρείες με τις κινητοποιήσεις τους και με τη στήριξη όλων των εργαζομένων, των ανέργων και της Αριστεράς.

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Οκτώβρη 2013

Τα συμπεράσματα από τη μάχη του απεργιακού Σεπτέμβρη

Μπορούμε να τους ανατρέψουμε Του Θοδωρή Πατσατζή

ο τελευταίο διάστημα και μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είμαστε όλοι μάρτυρες της επίθεσης που πραγματοποιούν η κυβέρνηση και τα μεγάλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στους νεοναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής. Όλοι αυτοί που εδώ και χρόνια τους κάλυπταν και με την πολιτική τους τους άφηναν περιθώρια να εγκολπώνονται μέρος της αντίδρασης στα μνημόνια και τις κυβερνητικές πολιτικές, τώρα καταδικάζουν τη δράση τους και δηλώνουν έκπληκτοι με το μέγεθος των εγκληματικών δραστηριοτήτων τους. Είναι τυχαία άραγε αυτή η στροφή; Καθόλου τυχαία για πολλούς λόγους. Ένας όμως που ξεχωρίζει είναι ότι από τη στιγμή της δολοφονίας υπήρξε μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Δόθηκαν τα περιθώρια να συναντηθούν οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές των αντιφασιστικών κινητοποιήσεων με τις συνεχόμενες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών και των εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα που ήταν σε εξέλιξη. Αυτή η εξέλιξη προκάλεσε τρόμο στην κυβέρνηση Σαμαρά που ήδη είχε στριμωχτεί στη γωνία από τη δυναμική έναρξη των απεργιακών κινητοποιήσεων. Αυτός είναι ο καθοριστικός κρίκος που καθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη στροφή της κυβέρνησης και των παπαγάλων της στα ΜΜΕ. Δυστυχώς το αντιφασιστικό και απεργιακό μέτωπο δεν έγινε εφικτό να κρατηθεί ενωμένο και να δώσει άλλη διάσταση στη μάχη ενάντια στην κυβερνητική μνημονιακή πολιτική. Από το καλοκαίρι είχε φανεί ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα είχε να αντιμετωπίσει ένα καυτό φθινόπωρο με αγωνιστικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, γιατί αυτό το καλοκαίρι είχε τις περισσότερες απεργιακές κινη-

τοποιήσεις. Και αυτό παρά την αγωνιώδη προσπάθεια των κυβερνώντων να τελειώνουν με το εργατικό κίνημα, επιστρατεύοντας τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ, τους ναυτεργάτες, τους εργαζόμενους στο Μετρό, τους εκπαιδευτικούς. Η μεγάλη διαδήλωση στη ΔΕΘ έστειλε το πρώτο μήνυμα ότι οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν. Η κορύφωση όμως ήρθε στα μέσα του μήνα με την απεργία διαρκείας που κήρυξαν οι καθηγητές, οι εργαζόμενοι στα Ασφαλιστικά Ταμεία και στα πανεπιστήμια.

Συμμετοχή Το ποσοστό συμμετοχής τις πρώτες μέρες απεργίας των καθηγητών ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Έφτασε πάνω από το 90%, τη στιγμή που στις προηγούμενες 48ωρες της ΑΔΕΔΥ ή σε Γενικές Απεργίες το ποσοστό αυτό δεν είχε ξεπεράσει το 20%. Αυτή η δυναμική εκφράστηκε και στις δύο πρώτες διαδηλώσεις. Ειδικά η διαδήλωση στις 18 Σεπτέμβρη είναι η μεγαλύτερη που έγινε ποτέ σε απεργία του δημόσιου τομέα. Αυτή η δυναμική της συμμετοχής στην απεργία ήταν που οδήγησε σε δύο διαδοχικές σαρανταοκτάωρες απεργίες την ΑΔΕΔΥ. Καθοριστικός παράγοντας στο να αναπτυχθεί αυτή η δυναμική ήταν το γεγονός ότι δημιουργήθηκαν επιτροπές αγώνα σε δεκάδες περιοχές, με τη συμμετοχή μαθητών, γονέων και κόσμου της κάθε γειτονιάς. Παρά ταύτα ο αγώνας των εκπαιδευτικών δεν κατάφερε να κλιμακωθεί σε απεργία διαρκείας με τη στήριξη και τη συμμετοχή άλλων κλάδων. Καθοριστικός σε αυτό ήταν ο ρόλος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, καθώς, έχοντας την ηγεσία στη ΓΣΕΕ, αρνήθηκαν πεισματικά να συνεννώσουν τον ιδιωτικό τομέα και τις ΔΕΚΟ στη μάχη που έδιναν οι εκπαιδευτικοί και ο υπόλοιπος δημόσιος τομέας.

Πολύ αρνητικό ρόλο και πολύ πιο καθοριστικό από άλλη φορά έπαιξε και το ΠΑΜΕ τόσο στη ΓΣΕΕ, όσο και στην ΑΔΕΔΥ. Στη ΓΣΕΕ πρωταγωνίστησε στο να μη βγει κοινή απεργία με την ΑΔΕΔΥ, επικαλούμενο το «καθαρό» πλαίσιο και την ανάγκη για καλή οργάνωση μιας γενικής απεργίας. Αν και ήταν σωστό γενικά το δεύτερο επιχείρημα, έχανε από τα μάτια του τη δυναμική που είχε δώσει στον κόσμο η απεργία των εκπαιδευτικών και οι μεγάλες διαδηλώσεις. Ακόμη χειρότερο ρόλο ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στους καθηγητές. Με την πρότασή τους για 48ωρες επαναλαμβανόμενες αντί για πενθήμερες, που έγινε και απόφαση με τη στήριξη της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στις συνελεύσεις που γίνανε στο τέλος της πρώτης πενθήμερης απεργίας των καθηγητών, έστειλαν ξεκάθαρο μήνυμα υποχώρησης της απεργίας στους εκπαιδευτικούς.

Αδυναμίες Για τη συνέχιση της απεργίας υπήρξαν και άλλες αδυναμίες. Αρκετές ΕΛΜΕ δημιούργησαν απεργιακά ταμεία που είναι απαραίτητα για να νικήσει μια απεργία διαρκείας. Υπήρξαν όμως και πολλές ΕΛΜΕ, όπου ακόμη και δυνάμεις από την Αριστερά που στήριξαν την απεργία (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εξωκοινοβουλευτική Αριστερά), δίστασαν να δημιουργήσουν τέτοια ταμεία, παίρνοντας έτσι μια (μικρότερη) ευθύνη στο να μην πιστέψουν οι καθηγητές ότι μπορούν να συνεχίσουν παραπέρα τον αγώνα τους. Το τέλος της απεργίας των εκπαιδευτικών οδήγησε πολλούς και μέσα στην Αριστερά να ανακινήσουν τις γνωστές θεωρίες ότι ο κόσμος δεν τραβάει και φούντωσε τη συζήτηση για το αν οι απεργίες είναι ο τρόπος για να αντισταθούμε και να ανατρέψουμε την κυβέρνηση. Οι ίδιοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι χρειάζονται

άλλες μορφές κινητοποίησης. Όμως η ίδια η απεργία των εκπαιδευτικών έχει δώσει απάντηση με τον καλύτερο τρόπο. Τα μεγαλειώδη ποσοστά συμμετοχής στις πρώτες μέρες της απεργίας δεν ήρθαν τυχαία. Ήρθαν γιατί η απόφαση για την πενθήμερη διαρκείας είχε στόχο να σταματήσει τις διαθεσιμότητες με την κινητοποίηση και άλλων κλάδων και προοπτική να ανατρέψει την κυβέρνηση. Τέτοιους αγώνες χρειάζεται να οργανώσουμε και να δώσουμε το επόμενο διάστημα. Η μάχη για την ανατροπή των μνημονίων και της κυβέρνησης δεν έχει χαθεί. Αντίθετα είναι μπροστά μας. Τις επόμενες μέρες θα ανακοινωθούν οι νέες διαθεσιμότητες-απολύσεις στο δημόσιο, τα μέτρα ενός ακόμη σκληρού προϋπολογισμού, οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα θα έχουν τη μορφή τυφώνα, ενώ το τσάκισμα των συλλογικών συμβάσεων συνεχίζεται αμείωτο. Αυτό σημαίνει ότι μια σειρά κλάδοι θα βγουν μπροστά, αναλαμβάνοντας το ρόλο που έπαιξε στα μέσα Σεπτέμβρη η ΟΛΜΕ. Οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους. Κινητοποιήσεις γίνονται επίσης σε αρκετά νοσοκομεία. Στους δήμους, παρά την υποχωρητικότητα της ηγεσίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ, η πίεση από τις απολύσεις και τη διαθεσιμότητα θα είναι αφόρητη και η αγανάκτηση της βάσης μπορεί να οδηγήσει σε νέες κινητοποιήσεις. Πολλοί, μετά το τέλος της απεργίας των εκπαιδευτικών, ακόμη και καλοπροαίρετα μέσα από την αγωνία τους για να τελειώνουν εδώ και τώρα με τα μνημόνια, λένε ότι δεν θα ξανααπεργήσουν, αν δεν ξεκινήσουν όλοι μαζί οι κλάδοι συντονισμένα απεργίες και κινητοποιήσεις. Απέναντι σε αυτή την αντίληψη η ευθύνη της Αριστεράς είναι μεγάλη και κεντρικά πολιτική για

το πώς θα κινηθεί στους χώρους δουλειάς. Δεν μπορεί να αφήσει ακάλυπτους αγωνιστές που έχουν οδηγηθεί σε αυτό το λάθος συμπέρασμα και να τους σπρώξει σε απογοήτευση που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα μας οδηγήσει στην ήττα. Χρειάζεται να εξηγήσουμε σε αυτό τον κόσμο ότι πάντα υπάρχουν κάποιοι κλάδοι που αντικειμενικές συνθήκες μπορούν να τους οδηγήσουν πιο μπροστά στη μάχη. Μέχρι τότε θα είναι καθοριστικό να συνεχίσουν τη δράση τους οι επιτροπές που δημιουργήθηκαν για τη στήριξη του αγώνα των εκπαιδευτικών και να πλαισιωθούν και με άλλους φορείς, σωματεία και κόσμο της γειτονιάς, όπου αυτό δεν έχει γίνει ακόμα. Είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει στήριξη όποιου κλάδου βγει σε απεργία. Να χτίσει την αλληλεγγύη όχι μόνο συμβολικά, αλλά με εκδηλώσεις σε κάθε γειτονιά, στηρίζοντας τα οικονομικά ταμεία των απεργών, οργανώνοντας εξορμήσεις και παρεμβάσεις στους χώρους.

Πρωτοβουλίες Αυτή είναι και η δουλειά που θα έχουμε να κάνουμε οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στους άλλους κλάδους. Να πάρουμε πρωτοβουλίες για να συντονίσουμε τους αγώνες και να παλέψουμε για την πλαισίωση του κλάδου που θα βγει μπροστά και τη στήριξή του με κάθε τρόπο. Ταυτόχρονα η Αριστερά πρέπει να καλύψει πολιτικά αυτό τον αγώνα και τη σύγκρουση με την κυβέρνηση, γενικεύοντας τη μάχη. Επιτροπές αγώνα, απεργιακά ταμεία, πολιτική στήριξη είναι οι τρεις απαραίτητες προϋποθέσεις για να οδηγηθούμε σε ένα νικηφόρο αγώνα, που θα δώσει την ώθηση και σε άλλους κλάδους να απεργήσουν, ώστε όλοι μαζί να ανοίξουμε το δρόμο για την ανατροπή.

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Οκτώβρη 2013

Αυτοδιοικητικές εκλογές: Ευκαιρία ανατροπής για τη ριζοσπαστική Αριστερά Του Σωτήρη Καρνέση

ια την κυβέρνηση οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 –που θα γίνουν ταυτόχρονα με τις ευρωεκλογές– αποτελούν μία ακόμα θανάσιμη απειλή να εκφραστεί ένα μαζικό ρεύμα ανατροπής και στις κάλπες. Έτσι εξηγούνται τα εκλογομαγειρέματα του νέου νόμου που επεξεργάζεται δια του υπουργού Γ. Μιχελάκη, με σκοπό να αποπολιτικοποιήσει τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Το βασικό επιχείρημα των κυβερνητικών κομμάτων είναι πως αφορούν «τοπικά» ζητήματα και δεν έχουν σχέση με τα μνημόνια. Σε αυτή την κατεύθυνση διατυπώνονται προτάσεις, όπως η ύπαρξη ενός ψηφοδελτίου όπου θα περιλαμβάνονται όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι (π.χ. από αριστεροί μέχρι φασίστες) και θα επιλέγεται ο εκλεκτός δήμαρχος, βάζοντας ένα ή δύο σταυρούς. Και ταυτόχρονα ένα δεύτερο ψηφοδέλτιο όπου θα τσουβαλιάζονται όλοι οι υποψήφιοι σύμβουλοι ανεξαρτήτως συνδυασμού. Για τη ριζοσπαστική Αριστερά η πορεία από τώρα μέχρι τις αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελεί μια ακόμα μεγάλη ευκαιρία. Όχι για να στήσει απλώς εκλογικά σχήματα παντού. Όχι μόνο για να επιλέξει τον κατάλληλο υποψήφιο δήμαρχο που θα αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά στους δήθεν ανεξάρτητους μνημονιακούς και στους καμουφλαρισμένους φασίστες υποψήφιους δημάρχους. Αποτελεί ιστορική ευκαιρία για να αρχίσει να χτίζει πραγματικές σχέσεις με τις γειτονιές πόλεων και χωριών. Να συνδεθεί με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στις περιοχές όπου ζουν, κυκλοφορούν και αναπνέουν. Να συνδεθεί με τη νεολαία στους χώρους όπου κινείται, αθλείται και προσπαθεί να εκφραστεί.

Για να ανοίξει ο δρόμος της κοινωνικής ανατροπής, χρειαζόμαστε δημοτικές κινήσεις που να λειτουργούν στο δήμο τους και στην περιοχή τους ως οι «λαϊκές επιτροπές αντίστασης» σε ζητήματα περιβάλλοντος, κοινωνικής πρόνοιας, υγείας, παιδείας. Για να ανοίξει ο δρόμος της κοινωνικής ανατροπής, μία ακόμα απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ριζοσπαστική Αριστερά να ριζώσει σε συνοικίες και γειτονιές. Και για να γίνει αυτό, δεν χρειαζόμαστε δημοτικές κινήσεις που θα περιορίζονται σε μια εκλογικίστικη τακτική με αντιμνημονιακή ρητορική. Χρειαζόμαστε δημοτικές κινήσεις που να λειτουργούν στο δήμο τους και στην περιοχή τους ως οι «λαϊκές επιτροπές αντίστασης» σε ζητήματα περιβάλλοντος, κοινωνικής πρόνοιας, υγείας, παιδείας.

Καλλικράτης = Το μνημόνιο στους δήμους Η αυτοδιοίκηση υπήρξε ένα από τα μεγάλα θύματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας και των αλλεπάλληλων μνημονίων. Η εφαρμογή τους έχει οδηγήσει την πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση σε μείωση κατά 60% των θεσμοθετημένων πόρων που λάμβανε πριν τα μνημόνια, ενώ σχεδιάζεται νέα μείωση της τάξης του 29%, που θα έχει ως συνέπεια την αδυναμία επιβίωσης των δήμων. Βασικές κοινωνικές υπηρεσίες έχουν συρρικνωθεί ή καταργηθεί. Πρόκειται για υπηρεσίες που αφορούν ευρύτατα λαϊκά στρώματα, όπως οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, το πρόγραμμα «βοήθεια στο σπίτι», η συντήρηση των σχολείων και η μεταφορά των μαθητών, τα δημοτικά ιατρεία, τα ΚΑΠΗ, τα προνοιακά επιδόματα, οι δομές πολιτισμού και αθλητι-

σμού, η καθαριότητα, η διαμόρφωση και συντήρηση δημόσιων και πράσινων χώρων κ.ά. Εργαλείο για να πραγματοποιηθούν τα παραπάνω «επιτεύγματα» ήταν το σχέδιο «Καλλικράτης» που έγινε νόμος πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010. Ανάμεσα στα «δώρα» που έφερε ο «Καλλικράτης» στο λαό ήταν να μειωθούν κατακόρυφα παιδικοί σταθμοί, ΚΑΠΗ, σχολικές επιτροπές, υπηρεσίες για πολιτιστικούς-καλλιτεχνικούς-αθλητικούς σκοπούς, υπηρεσίες υγείας και παιδείας. Αυξήσεις τροφείων στους παιδικούς σταθμούς, εισφορές στα ΚΑΠΗ. Διάλυση, σε τοπικό επίπεδο, της δημόσιας υγείας και παιδείας με την υπολειτουργία των Κέντρων Υγείας και των σχολείων ή την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου σε αυτά. Κατάργηση δημοτικών επιχειρήσεων που λειτουργούσαν στους τομείς του αθλητισμού και του πολιτισμού και έδιναν την ευκαιρία σε πολίτες να έχουν δωρεάν πρόσβαση στον αθλητισμό και σε πολιτιστικές δραστηριότητες. Αυξήθηκαν τα δημοτικά τέλη και ιδιωτικοποιήθηκαν υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας. Απολύθηκαν χιλιάδες συμβασιούχοι που κρατούσαν ζωντανούς πολλούς ΟΤΑ. Επιπλέον αφαίρεσε 67% από τις υποχρεώσεις της κυβέρνησης προς την τοπική αυτοδιοίκηση και μείωσε κατά 90% το Πρόγραμμα των Δημοσίων Επενδύσεων.

Πρόγραμμα

Ποια δημοκρατία;

Γι’ αυτό ένα ελάχιστο πρόγραμμα διεκδικήσεων από τη ριζοσπαστική Αριστερά χρειάζεται να περιλαμβάνει:

Ο «Καλλικράτης» είναι γεμάτος από ωραίες εκφράσεις για μια «νέα αρχιτεκτονική» που δήθεν ενισχύει την αποκέντρωση, τη δημοκρατία, τη διαφάνεια, φέρνει την εξουσία πιο κοντά στους πολίτες. Τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα.

* Αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για τους ΟΤΑ με ταυτόχρονη βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο. Τα έσοδα από τη φορολογία των πολιτών να πηγαίνουν στην υγεία, την παιδεία, την κοινωνική πρόνοια και όχι για τη στήριξη των τραπεζών. * Κάλυψη όλων των οργανικών θέσεων με μόνιμο προσωπικό για την κάλυψη των τεράστιων αναγκών των κατοίκων. * Φροντίδα των ανέργων, της νεολαίας, των ηλικιωμένων με ενίσχυση των υπαρχόντων προγραμμάτων και τη δημιουργία επιπρόσθετων. * Ενίσχυση των ΚΑΠΗ, προγραμμάτων βοήθειας στους ηλικιωμένους όπως το «Βοήθεια στο Σπίτι» * Φροντίδα πάρκων, δασών και δημόσιων χώρων και διεκδίκηση περισσότερων ελεύθερων χώρων, αλλά κα χώρων πρασίνου. *Δίκτυο αποτελεσματικής συλλογής απορριμμάτων σε συνδυασμό με την ανακύκλωση. Πολιτικές για πρόληψη, μείωση των αστικών απορριμμάτων και επαναχρησιμοποίηση υλικών. Ένα ευρύ και ισχυρό δίκτυο για διαλογή στην πηγή, ανακύκλωση και κομποστοποίηση σε οικιακό, εργασιακό και στενό τοπικό επίπεδο. * Δημοτική συγκοινωνία, μειωμένες τιμές εισιτηρίων και δωρεάν μετακίνηση για ανέργους και σπουδαστές. * Ίδρυση σχολείων μεταναστών και υπηρεσιών στήριξής τους. * Πάγωμα των δημοτικών τελών, επιβολή πρόσθετης φορολογίας στις μεγάλες επιχειρήσεις και σε «μονοπώλια», που δραστηριοποιούνται μέσα στα όρια του δήμου.

Ο «Καλλικράτης» αποτελεί μνημείο αντιδημοκρατικότητας και υπερσυγκεντρωτισμού των εξουσιών, διότι μεταξύ άλλων: Στο εκλογικό σύστημα διατηρεί την υπερενισχυμένη αναλογική, καθώς ο συνδυασμός που πλειοψηφεί καταλαμβάνει τα 3/5 των εδρών, δηλαδή έχει την απόλυτη πλειοψηφία και την απόλυτη εξουσία. Επιπλέον ο Δήμαρχος αποκτά ακόμα περισσότερες εξουσίες έναντι του δημοτικού Συμβουλίου. Στην αντίθετη κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας, η Ριζοσπαστική Αριστερά χρειάζεται να προτάξει αιτήματα όπως: * Απλή αναλογική ως πάγιο και δημοκρατικότερο εκλογικό σύστημα. * Έμμεση εκλογή δημάρχου από το δημοτικό συμβούλιο, για να αποδυναμωθεί το δημαρχοκεντρικό μοντέλο. * Συμβούλια Γειτονιάς και Λαϊκές Συνελεύσεις με αποφασιστικό ρόλο και δικαίωμα ψήφου σε ζητήματα προϋπολογισμού, πολεοδομικά, περιβαλλοντικά, κοινωνικής πρόνοιας κλπ. * Άμεση ανακλητότητα δημάρχου, σε περίπτωση που δεν εφαρμόζει τις συλλογικές αποφάσεις. Μόνο η εφαρμογή αυτών των μέτρων στην τοπική αυτοδιοίκηση εγγυάται πραγματική συμμετοχή των απλών ανθρώπων στη διακυβέρνηση των δήμων και αποτελεί ασπίδα στην αδιαφάνεια, τη διαφθορά και τη διαπλοκή με ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα.

Πολιτική εξόρμηση του ΣΥΡΙΖΑ

Να βάλουμε τέλος στα μνημόνια και το φασισμό

ετά τις τελευταίες εξελίξεις με τη Χρυσή Αυγή, ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζει πολιτική εξόρμηση το τριήμερο 10,11,12 Οκτωβρίου 2013, ενάντια σε φασίστες και μνημόνια. Σε συνέχεια της πρόσφατης συνεδρίασης της Πολιτικής Γραμματείας, όπου εκτιμήθηκε η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται μετά τις συλλήψεις ηγετικών στελεχών των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, οι Νομαρχιακές Επιτροπές και τα κατά τόπους Συντονιστικά των Οργανώσεων Μελών οργανώνουν πλήθος από εκδηλώσεις και δράσεις ενημέρωσης τις επόμενες μέρες, με αφορμή τη 12η

Μεταξύ άλλων σχεδιάζονται πορείες και μοίρασμα υλικού στις γειτονιές, κεντρικές και τοπικές ανοιχτές συζητήσεις με βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για μια καλή ευκαιρία να βρούμε τον κόσμο που προβληματίζεται με όλα όσα συμβαίνουν και να του εξηγήσουμε το σχέδιο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που είναι σε αντιδιαστολή με κάθε έννοια «εθνικής συστράτευσης» ή «συνταγματικού τόξου».

σύνδεση του αντιφασιστικού με τον αντιμνημονιακό αγώνα. Για την αντιμετώπιση του φασισμού δεν αρκούν οι δικαστικές παρεμβάσεις και ο όψιμος «αντιφασισμός» των Δένδια-Σαμαρά. Βασική προϋπόθεση είναι η δημιουργία ενός μαζικού αντιφασιστικού κινήματος μέσα στην κοινωνία, κομμάτι του κινήματος ανατροπής της συγκυβέρνησης και των μνημονίων της εξαθλίωσης, που θα διαχέει την αντίσταση, την αλληλεγγύη, την πάλη ενάντια στο ρατσισμό και την καταστολή, σε κάθε χώρο δουλειάς, γειτονιά και σχολείο.

Στο κέντρο όλων των δράσεων που προγραμματίζονται είναι η

Για να τελειώνουμε μια και καλή με τους χρυσαυγίτες και τα παρα-

Οκτώβρη που είναι η επέτειος της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Ναζί.

κλάδια τους στον κρατικό μηχανισμό, το κίνημα και η Αριστερά πρέπει να ξηλώσουν το μνημονιακό καθεστώς της φτώχειας και της ανεργίας. Είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να ανατρέψουμε τις πολιτικές της λιτότητας και ταυτόχρονα να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των «από κάτω». Όπως λέει και το σύνθημα που ακούγεται στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις και συνδέει το κοινωνικό ζήτημα με τον αντιφασισμό: «Και τώρα και πάντα και όπως το ’40, τη φτώχεια και το φασισμό θα πολεμάμε πάντα».

• αντιφασισμός

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Οκτώβρη 2013

Ο αποτελεσματικός αντιφασισμός βάζει στο στό

Διαρκής αγώνας ενάντια στο παρακράτος και τους ναζί

τροφοδοτούμενες δεξαμενές υποστηρ ναζί, καταλυτικός παράγοντας αποσ τους θα είναι η κοινωνική και πολιτική οποίηση του φασισμού σε γειτονιές, σ χώρους δουλειάς από ένα ισχυρό κίνημ πής του Σαμαρά και της μνημονιακής εξ Αυτή είναι και η μόνη δύναμη που μπορ χει τη διάλυση των τοπικών φασιστικώ και το κλείσιμο των τοπικών τους γραφε

Του Θανάση Κούρκουλα

ισαγγελείς, ΣΔΟΕ, Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ. και ΕΥΠ, έχουν παρελάσει τις τελευταίες μέρες από την κεντρική πολιτική σκηνή υποσχόμενοι την εξάρθρωση της συμμορίας και των δικτύων της στον κρατικό μηχανισμό. Συγκλονιστικές αποκαλύψεις πρώην xρυσαυγιτών «προστατευόμενων;» μαρτύρων βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αναδεικνύοντας το εγκληματικό πρόσωπο των νεοναζί και το στόχο τους για φασιστικό πραξικόπημα. Όμως, όπως φαίνεται, όλα αυτά δεν είναι ακόμη αρκετά για να συρρικνώσουν την πρόθεση ψήφου προς τη Χρυσή Αυγή κάτω από το δημοσκοπικό όριο του 6%. Επίσης δεν φαίνονται αρκετά για να εξαφανίσουν τις νυχτερινές φασιστικές επιθέσεις σε μετανάστες από «άγνωστους δράστες».

Αριστερά

Ερωτήματα Πέρα από τις προφανείς ανεπάρκειες της έρευνας για την αποκάλυψη των χρυσαυγίτικων δικτύων στον κρατικό μηχανισμό (αστυνομία, λοιπά σώματα ασφαλείας, ΕΥΠ και στρατό) και πέρα από τις μη προφυλακίσεις της ηγεσίας του επιχειρησιακού τμήματος της Χρυσής Αυγής, προκύπτουν κρίσιμα ερωτήματα για τα όρια της πολιτικής αποτελεσματικότητας του θεσμικού αντιφασισμού του Σαμαρά. Οι νέες «σκούπες» μεταναστών και προσφύγων, επίσης δεν φαίνεται να επαναπατρίζουν στη ΝΔ τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων των ναζί, καθώς μόνο το 15% των ψηφοφόρων της ΧΑ θεωρούν τη «λαθρομετανάστευση» βασική αιτία ανόδου της. Παρά τη σημαντική πτώση δημοτικότητας των φασιστών, δεν φαίνεται ότι αυτό εξασφαλίζει στη ΝΔ προβάδισμα έναντι του

ΣΥΡΙΖΑ, ενώ από την άλλη μεριά ακροδεξιοί βρικόλακες όπως ο Καρατζαφέρης και ο τεταρτοαυγουστιανός πατέρας Πλεύρης επανεμφανίζονται στα μεγάλα ΜΜΕ επιχειρώντας να διεισδύσουν στον σκληρό πυρήνα των αμετανόητων ψηφοφόρων της ΧΑ με μικρές ωστόσο πιθανότητες επιτυχίας. Πρόκειται για κινήσεις του κατεστημένου που ηθελημένα παραβλέπουν ένα σοβαρό παράγοντα: ο βασικός λόγος ανόδου της Χρυσής Αυγής δεν

είναι άλλος από την πολιτική χρεοκοπία των μνημονιακών δυνάμεων που σήμερα εμφανίζονται ως διώκτες της. Στην Ελλάδα, η πολιτική βάση της ακροδεξιάς, άλλοτε εντός του ΛΑΟΣ, παλιότερα στη ΝΔ και ακόμα πιο πριν στην ΕΠΕΝ, είναι ισχυρή. Την ίδια ώρα η κοινωνική βάση του φασισμού (εξαθλιωμένα μεσοστρώματα και άνεργοι) ολοένα διογκώνεται από τις καταστροφικές συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής. Και για τις δύο αλληλο-

Μ’ αυτό το καθήκον θα αναμετρηθεί η το επόμενο διάστημα. Το ΚΚΕ θα κριθε θα δώσει συνέχεια στις κοινές διαδηλ σωματείων του με την υπόλοιπη πολιτι νωνική Αριστερά, επεκτείνοντας το πε δράσης στην αντιμετώπιση της φτώχε ανεργίας. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθε θα εγκαταλείψει τις φαεινές ιδέες περί σης με τα κοινοβουλευτικά κόμματα στ στόχο εξάρθρωσης των φασιστών και απ εντάξει συστηματικά τον αντιφασισμό ω περιεχόμενο στις οργανώσεις του. Η ΑΝ ο αντιεξουσιαστικός χώρος, από την εγ της αυτοπαρουσίασής τους ως «μαχη τοπορία» του αντιφασισμού, την ίδια σ αφήνουν στην άκρη συνδικάτα που δίν τοπικές συλλογικότητες χωρίς «επαρ στευτήρια και «συμβιβασμένους» πολιτι γωνιστές με τεράστια ακροατήρια. Ο αγώνας απέναντι σε μνημόνια και φασι μόνη πολιτική βάση που μπορεί να αντ επιτυχημένα και τα δύο. Χωρίς υποτίμησ για χάρη του άλλου, και χωρίς επιπρόσθ ϋποθέσεις» που στερούν από το κίνημ δυνάμεις.

Αντιφασιστική διαδήλωση στο Ηράκλειο Αττικής Του Νίκου Κολυτά

ις τελευταίες εβδομάδες οι εξελίξεις στο μέτωπο του αντιφασισμού είναι πολύ έντονες. Η δολοφονία του μουσικού αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από το μαχαιροβγάλτη της Χρυσής Αυγής κινητοποίησε τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά των εργαζόμενων και της νεολαίας που ένιωσαν το μαχαίρι του Ρουπακιά να καρφώνει ένα κομμάτι του εαυτού τους. Η σύλληψη κορυφαίων στελεχών της Χρυσής Αυγής ήταν μία πρώτη νίκη του αντιφασιστικού κινήματος που σε καμία περίπτωση όμως δεν αρκεί. Το αστικό κράτος αναγκάστηκε να προβεί στη σύλληψη των φασιστών υπό το φόβο ενός αναδυόμενου εξεγερσιακού κινήματος που το φοβόταν ήδη από το θάνατο του 19χρονου στο τρόλεϊ το καλοκαίρι. Η πολιτική μάχη ενάντια στο φασισμό και αυτούς που τόσο καιρό τον εξέθρεψαν και τον κάλυπταν δεν τελείωσε. Αντίθετα τώρα αρχίζει. Σε καμία περίπτωση ο Σαμαράς δεν έγινε αντιφασίστας και σε καμία περίπτωση η αντιφασιστική δράση δεν πρόκειται να σταματήσει. Σε αυτό το πλαίσιο πάρθηκε πρωτοβουλία στο Ηράκλειο Αττικής από κόμματα, φορείς

και συνδικάτα καθώς και ανένταχτους αγωνιστές προκειμένου να διοργανωθεί πορεία στις 12/10 στις 6.00 το απόγευμα από το σταθμό ΗΣΑΠ του Ηρακλείου με προορισμό τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Λεωφόρο Ηρακλείου. Κατά τη διάρκεια της πρώτης σύσκεψης έγινε πλούσια συζήτηση σχετικά

με τη σημασία του συντονισμού της αντιφασιστικής δράσης και της σύμπραξης του συνόλου του κόσμου που αντιστέκεται απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο. Εκτός από την πορεία ακούστηκαν και προτάσεις για περαιτέρω αντιφασιστικές δράσεις το προσεχές διάστημα, με κομβικό σημείο τον αντιναζιστικό χαρακτήρα που πρέπει να δοθεί στις εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου. Στη σύσκεψη συμμετείχαν συναγωνιστές/τριες από τους ΣΥΡΙΖΑ Ηρακλείου, Ν. Ιωνίας και Ν. Φιλαδέλφειας, την Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ηρακλείου και Ν. Ιωνίας, την ΚΕΕΡΦΑ, τη Δ’ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής, την ελευθεριακή συλλογικότητα «Αναζωπύρωση», τη Λαϊκή Επιτροπή Διονύσου, την ΟΜΕ, τη δημοτική κίνηση

«Δίκτυο Πολιτών» Ηρακλείου, μαθητ σχολεία της Φιλαδέλφειας και του Ηρα καθώς κι αρκετοί αντιφασίστες αγωνισ Μαρούσι και Μεταμόρφωση. Η αναρχ λογικότητα «Αναζωπύρωση» ήταν η μό αρνήθηκε να συνδιοργανώσει.

Είναι ζωτικής σημασίας ανάγκη για τ μική του κινήματος, αλλά και για το μέλ κοινωνίας, τα αντιφασιστικά εγχειρήματ λαμβάνουν πρόσκαιρο και εκτονωτικό χ ρα αλλά αντίθετα να έχουν διάρκεια, σ και σύνδεση με τον κόσμο της γειτονιά απαιτεί οργάνωση, συντονισμό και πρ του αντιφασιστικού αγώνα μέσα από τ ουργία τοπικών λαϊκών επιτροπών. Επι δηλαδή, όπου θα συναντιούνται ο απλός της εργασίας και η νεολαία με οργανώ Αριστεράς, με φορείς, κινήματα και σ προκειμένου να συζητήσουν και να σχε τη δράση τους απέναντι στη φασιστική και τη μνημονιακή πολιτική που την εξ Ο φασισμός και τα μνημόνια δεν τσακίζ τους «από πάνω» αλλά από την οργα δράση των «από κάτω», γι’ αυτό το λόγο θημα που δίνει τη σωστή κατεύθυνση τ είναι ένα: «Λαϊκές Επιτροπές παντού!»

αντιφασισμός •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Οκτώβρη 2013

όχαστρο ρατσισμό και μνημόνιο

ρικτών των στράτευσής ή περιθωρισχολεία και μα ανατροξαθλίωσης. ρεί να πετύών δικτύων φείων.

η Αριστερά εί από το αν λώσεις των ική και κοιεδίο κοινής ειας και της εί από το αν ί συνεννόηστον «κοινό» από το αν θα ως κεντρικό ΝΤΑΡΣΥΑ και γκατάλειψη ητική πρωστιγμή που νουν μάχες, ρκή» διαπιτικούς ανταδιμέτωπος ισμό είναι η τιμετωπίσει ση του ενός θετες «προμα κρίσιμες

τές από ακλείου, στές από χική συλόνη που

τη δυναλλον της τα να μη χαρακτήσυνέχεια άς. Αυτό ροώθηση τη δημιιτροπών, ς κόσμος ώσεις της σωματεία εδιάσουν ή απειλή ξέθρεψε. ζεται από ανωμένη ο το σύντης νίκης

Η πιο επίκαιρη γιορτή του ΚΣΜ και της ΚΑΡ Τέλος, ο Γ. Ρουμπάνης απηύθυνε χαιρετισμό από την Κίνηση Κατοίκων 6ου Διαμερίσματος και ενημέρωσε για τις δράσεις της Κίνησης ενάντια στη διάλυση των σχολείων της περιοχής και πως τη συνέδεσαν με τον αγώνα ενάντια στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Της Κατερίνας Παρδάλη

ο Σαββατοκύριακο, 5-6 Οκτώβρη, πραγματοποιήθηκε η 7η Γιορτή του «Κυριακάτικου σχολείου» και της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό». Παρά το κρύο –που κάποιες ώρες ήταν αποτρεπτικό– εκατοντάδες (χιλιάδες;) άντρες, γυναίκες και παιδιά (όλων των ηλικιών) μετανάστες και Έλληνες, τίμησαν και στήριξαν τη γιορτή, που έχει πια καταξιωθεί σαν γιορτή των μεταναστών, σαν γιορτή ενάντια στο ρατσισμό, το σεξισμό, τις διακρίσεις και το φασισμό.

Πρόσφυγες Στη συζήτηση «Απειλή του πολέμου στη Συρία και προσφυγικά ρεύματα: Τα ψέματα της θεωρίας της “χωρητικότητας” και ο αγώνας ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης», που έγινε την Κυριακή με συντονίστρια τη βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Μπόλαρη, συμμετείχαν: ο Dario Loperno (Ελβετία), ο Δημήτρης Σαμίρ (Σύριος ακτιβιστής), ο Αρης Χατζηστεφάνου (δημοσιογράφος) και η Μάνια Μπαρτσέφσκι (υπεύθυνη Δικαιωμάτων Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ).

Και φέτος οι κουζίνες από όλο τον κόσμο, οι εκθέσεις με φωτογραφίες και αφίσες από τα κινήματα και την αντίσταση απλών ανθρώπων, τα βιβλία και τα τραπεζάκια των συλλογικοτήτων και –κυρίως– οι μουσικές από ντόπιους και διεθνείς μετανάστες έδωσαν ένα γιορταστικό τόνο αλληλεγγύης, μαχητικότητας, αλλά και διασκέδασης.

Πέρα από το ενδιαφέρον και την τραγική επικαιρότητα του ζητήματος (4.000.000 ξεσπιτωμένοι Σύριοι μέσα κι έξω από τη χώρα τους), αποδομήθηκε ο μύθος της μη «χωρητικότητας» στην ΕΕ (δηλαδή ότι θέλουμε να είμαστε ανθρωπιστές, αλλά «δεν χωράν» άλλοι πρόσφυγες Σύριοι κ.ά.).

Διεθνής συζήτηση Προμετωπίδα της φετινής γιορτής ήταν: «Ο φασισμός έρχεται πρώτα για τους “άλλους”, μετά για όλους». Τα γεγονότα της επικαιρότητας, από τις εργατικές κινητοποιήσεις, απεργίες και διαδηλώσεις, τα κλεισίματα νοσοκομείων και σχολείων, τη δολοφονία του Φύσσα, την τεράστια αντίδραση του αντιφασιστικού κινήματος και την «ανακάλυψη» από κυβέρνηση και ΜΜΕ του ρόλου της Χρυσής Αυγής (που ανάγκασε να μπουν κάποιοι φασίστες φυλακή), μέχρι τον πόλεμο στη Συρία και το γενικότερο θέμα των προσφύγων και μεταναστών έκαναν τις τέσσερις συζητήσεις του Σαββατοκύριακου εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και επίκαιρες.

Επίσης ο Σύριος ομιλητής εξέφρασε το παράπονο των Συρίων για τη στάση της ευρωπαϊκής Αριστεράς απέναντι στην εξέγερση του συριακού λαού και στα σχέδια των ιμπεριαλιστών για επέμβαση στη Συρία. Δικαιολογημένο νομίζω.

Ομοφοβία Η συζήτηση με θέμα «Ομοφοβία-τρανσφοβία: το αντιδραστικό συμπλήρωμα του ρατσισμού και του σεξισμού» είχε εξαιρετική συμμετοχή (πολλές-οί την παρακολούθησαν όρθια) και ενδιαφέρον. Συντόνιζε η Γιάννα Γαϊτάνη (βουλευτίνα ΣΥΡΙΖΑ), ενώ ομιλήτριες-ές ήταν η Μαρίνα Γαλανού (σωματείο υποστήριξης Διεμφυλικών), η Στέλλα Μπελιά (Rainbow), η Νέλη Καούνη (Colour Youth) και ο Αντώνης Σιγάλας (ΟΛΚΕ). Επίσης έγιναν πολλές παρεμβάσεις από συλλογικότητες και άτομα.

* Στη συζήτηση «Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό σε Ελλάδα και Ευρώπη», κοινή διαπίστωση ήταν ότι για να τσακίσουμε τους φασίστες είναι απαραίτητος ο συντονισμός από αντιρατσιστικά κινήματα, οργανώσεις, κόμματα και συνδικάτα που θα συνδέουν την πάλη ενάντια στην ανέχεια, τη φτώχεια και τις κυβερνήσεις που διαχειρίζονται την κρίση, με την πάλη ενάντια στο φασισμό και τις ιδέες του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Ο Θανάσης Κούρκουλας (από την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»), ανοίγοντας τη συζήτηση, τόνισε πως τα αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά ενότητας δράσης στο κίνημα και την Αριστερά, που είδαμε στις διαδηλώσεις για τη δολοφονία του Π. Φύσσα, με τη συμμετοχή συνδικάτων, απεργών και επιτροπών αγώνα, πρέπει να γίνει οδηγός για τη συνέχεια του εργατικού κινήματος στην πάλη για την ανατροπή του μνημονίου, ενός αγώνα που θα βάζει ταυτόχρονα «Έξω οι ναζί – Κάτω η κυβέρνηση των μνημονίων που τους ανέχεται».

αστυνομίας εντάθηκαν την περίοδο της κρίσης, σημειώνοντας πως η κατάσταση άλλαξε προς το καλύτερο μετά τις εξελίξεις με τη Χρυσή Αυγή.

Οι ομιλητές Francesco Locantore (Ιταλία), Sébastien Chattillon (Γαλλία, μέλος του αντιφασιστικού δικτύου VISASolidaires) και Michael Heldt (Γερμανία, αντιφασίστας ακτιβιστής, συνδικαλιστής της IGBCE), μας μετέφεραν την εμπειρία από τις χώρες τους και τόνισαν την ανάγκη τα συνδικάτα να γίνουν μέρος του αντιφασιστικού αγώνα.

Τέλος, με παρεμβάσεις τους, οι Παναγιώτης Λαφαζάνης (ΣΥΡΙΖΑ), Παναγιώτης Σωτήρης (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και Τάκης Γιαννόπουλος (Ξεκίνημα), σημείωσαν ότι ο αντιφασιστικός αγώνας αυτή τη στιγμή ξεκινάει από καλύτερη θέση και τόνισαν την ανάγκη κλιμάκωσης του αγώνα, με κοινές δράσεις τοπικά και κεντρικά, τόσο για το ξήλωμα των φασιστών από παντού, όσο και για την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, που τους ανέχθηκαν και εξέθρεψαν τόσα χρόνια, μαζί με τα μνημόνια και τα μέτρα της λιτότητας, της φτώχειας, της ανέχειας.

Ο Καζίμ Ρούιζ, εκπρόσωπος της Αφγανικής Κοινότητας Ελλάδας, ανέφερε ότι οι επιθέσεις από τη μεριά των φασιστών και η ρατσιστική αντιμετώπιση από πλευράς

Μαζική συμμετοχή είχε η συζήτηση με θέμα «Διάλυση σχολείων και νοσοκομείων: Αγώνας υπεράσπισης των δημοσίων αγαθών για όλους ή “μόνο για Έλληνες” σε βά-

ρος των μεταναστών;». Στη συζήτηση παρενέβησαν η Έφη Γαρίδη, εκπαιδευτικός, μέλος της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό», ο Γιάννης Βαρδουνιώτης (Πρόεδρος της Β΄ ΕΛΜΕ Πειραιά). Ο Μπιλάλ Καμάρ (αντιπρόεδρος του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά) τόνισε το πόσο πιο δύσκολες έγιναν οι συνθήκες στα σχολεία για τους μετανάστες μαθητές και τους γονιούς τους, αλλά και το πόσο η ανεργία έχει πλήξει και τους μετανάστες, με αποτέλεσμα πολλοί να αργοπεθαίνουν, αφού μένουν ανασφάλιστοι και χωρίς περίθαλψη. Η Έφη Φλώρου, εκπρόσωπος της Λαϊκής Συνέλευσης Σεπολίων-Κολωνού-Ακαδημίας Πλάτωνος και του Κοινωνικού τους Ιατρείου, τόνισε ότι τα κλεισίματα και οι καταργήσεις νοσοκομείων οδηγούν σε αποκλεισμό ακόμη και από την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.

Κεντρικό σημείο της συζήτησης ήταν η ένταση της καταπίεσης μέσα στην κρίση και η συνείδηση-διάθεση να προχωρήσουμε όλες-οι μαζί οι καταπιεσμένοι ενάντια στην κυβέρνηση, το κράτος της και τα ματρόσκυλά της (φασίστες). Με ένταση μπήκαν τα ζητήματα που αφορούσαν τη νομική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ και των οικογενειών τους, όπως και η ανάγκης να αλλάξει η παιδεία και η νοοτροπία (ακόμα και μέσα στην Αριστερά) απέναντι στους-στις ομοφιλόφυλους και τρανς. Υπήρξαν κριτικές (και σωστά) απέναντι στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και εκφράστηκαν απαιτήσεις, αλλά και διάθεση μαζικής αντίδρασης, που έδειχνε την αρχή του τέλους του φόβου. Σαν γενικό συμπέρασμα και αίσθηση βγήκε η ανάγκη όλων μας για συλλογικήσυντονισμένη δράση για να ξεμπερδεύουμε το γρηγορότερο –πριν μας ισοπεδώσουν– με το φασισμό και τις κυβερνήσεις των μνημονίων, που καταστρέφουν τις ζωές (σε κάθε τους έκφραση) ντόπιων και μεταναστών…

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

9 Οκτώβρη 2013

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα» Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ:

Αντώνης Νταβανέλλος

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΚΤΥΠΩΣΗ:

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/480017-65 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος 6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι 6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ. Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102 ● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156

● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083 ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894

● Αγρίνιο 6974473540 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197 ● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232 ● Κομοτηνή 6907843752

www.dea.org.gr

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Η Αριστερά μπροστά σε ιστορικές ευθύνες (συνέχεια από σελ. 1)

Ακριβώς γι’ αυτό, η επιτυχία των σημερινών σχεδιασμών του Σαμαρά έχει κρίσιμες προϋποθέσεις: Προϋποθέτει να αφήσει η Αριστερά την πρωτοβουλία στα χέρια των κυβερνητικών επιτελείων. Η επίκληση του «συνταγματικού τόξου» και της «ομαλότητας», ως όρου για την αντιμετώπιση των νεοναζί, πρέπει να απορριφθεί με σαφήνεια και καθαρότητα από όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, η συντριβή της Χ.Α. πρέπει να συνδεθεί άμεσα με την απαίτηση για συντριβή όλων των τμημάτων του κρατικού μηχανισμού που την στήριξαν: δηλαδή με την αναγκαία «εκκαθάριση» στην αστυνομία, στο στρατό, στο δικαστικό σώμα, στην εκκλησία, στους εφοπλιστές και τραπεζίτες που τη χρηματοδότησαν. Και αυτό το καθήκον δεν μπορεί να το αναλάβει κανείς πέραν της Αριστεράς, που πρέπει να κινηθεί αυτόνομα και επιθετικά, στηριγ-

μένη στη δύναμη των πολιτικών αποκαλύψεων και την οργή που δικαίως προκαλούν στον κόσμο… Η επιτυχία του σχεδίου του Σαμαρά προϋποθέτει, επίσης, τη διάσπαση μεταξύ του αντιφασιστικού πολιτικού αγώνα με τον κοινωνικό-αντιμνημονιακό αγώνα. Γιατί η ανεργία, η μαζική φτώχεια και η απελπισία δημιουργούν το έδαφος για τη συγκρότηση των νεοναζί.

Αναγέννηση Γιατί, κυρίως, αν ο αντιδραστικός συνασπισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αφεθεί απερίσπαστος να ανανεώσει τη δυναμική του –με το πρόσχημα του περιορισμού της Χ.Α.– τότε η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θα δεχθεί τα νέα χτυπήματα που ετοιμάζει το Μνημόνιο 3. Ακριβώς γι’ αυτό –και σε απόλυτη σύνδεση με τα αιτήματα συντριβής της Χ.Α.– όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν να πρωτοστατήσουν στην αναγέννηση της απεργιακής δυναμικής, που, στις αρχές Σεπτέμβρη, δημιούργησε το ξεκίνημα της απεργίας της ΟΛΜΕ.

Οι «ευκαιρίες» δεν θα λείψουν: η κοινωνική αντίσταση είναι παρούσα στους πανεπιστημιακούς, τα νοσοκομεία βράζουν, το νέο κύμα απολύσεων στους ΟΤΑ έρχεται. Η εικόνα είναι απολύτως ανάλογη στον ιδιωτικό τομέα: π.χ. είναι κοινό μυστικό ότι στις τράπεζες ετοιμάζεται ένα μαζικό κύμα απολύσεων, ενώ μεγάλες επιχειρήσεις κλείνουν με ρυθμό, πλέον, πολυβόλου. Η προετοιμασία ενός μεγάλου απεργιακού κύματος, με την προοπτική της γενικής πολιτικής απεργίας για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων, είναι η μοναδική τακτική που μπορεί να υπερασπίσει τον κόσμο μας από τη λαίλαπα που ήδη αντιμετωπίζει και από τα χειρότερα που έρχονται. Σε αυτό το μέτωπο, η μέχρι τώρα στάση του ΠΑΜΕ (στην ΟΛΜΕ, στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ) ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη: η απόρριψη της κλιμάκωσης και του συντονισμού των απεργιακών αγώνων, έστω και αν γίνεται με την επίκλη-

ση «καθαρότερου» πλαισίου και «καλύτερης» προετοιμασίας, είναι απαράδεκτη στάση μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία. Και στο βάθος όλων αυτών προκύπτει το ζήτημα της πολιτικής προοπτικής. Αργά ή γρήγορα θα αποδειχθεί στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων ότι η «υπόσχεση» των Σαμαρά-Βενιζέλου δεν είναι άλλη από την πολυετή παράταση της μνημονιακής δυστυχίας.

Κίνδυνος Αν αυτός ο παράγοντας μείνει αναπάντητος, τότε στρώνεται το έδαφος για τις πιο αντιδραστικές εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένης της ανασύνταξης των νεοναζί μετά τη σημερινή «περιπέτεια». Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) οφείλουν να παρουσιάσουν συγκεκριμένες πολιτικές απαντήσεις για το πώς μπορεί –εδώ και τώρα– να νικήσει ο κόσμος της εργασίας. Το σύνθημα της «κυβέρνησης της Αριστεράς» δεν αναδείχθηκε τυχαία ως η μαζι-

κή έκφραση των ελπίδων του κόσμου της αντίστασης στις εκλογές του 2012. Ασφαλώς θα πρέπει να ενισχυθεί: να συνδυαστεί με ένα σαφές και ιεραρχημένο «μεταβατικό» πρόγραμμα στόχων και αιτημάτων. Να συνδεθεί με μια σταθερότερη έκφραση ενότητας στη δράση πλατύτερων αριστερών δυνάμεων. Να στηριχθεί σε ένα αυθεντικό δίκτυο κοινωνικών οργανώσεων όπως οι Λαϊκές Επιτροπές. Να ενταχθεί με σαφήνεια στο σχεδιασμό μια εργατικής νίκης, με ορίζοντα τη σοσιαλιστική απελευθέρωση. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για να φράξουμε πραγματικά το μέλλον στους Μιχαλολιάκους και στους Κασιδιάριδες, στους Φαήλους και στους Λαζαρίδηδες, στους Σαμαρά και Βενιζέλο. Η ραγδαία πόλωση της εποχής πρέπει να οδηγήσει κάθε πλευρά σε ουσιαστικές και μακρόχρονες επιλογές, που θα ανατρέψουν τα μέχρι σήμερα ειωθότα…

διεθνή • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Οκτώβρη 2013

Το ΕΣΥ του Ομπάμα, η στρατηγική της Δεξιάς και η συναίνεση στη λιτότητα

Γιατί έκλεισε το Δημόσιο στις ΗΠΑ της θητείας Ομπάμα), αλλά δεν αποκλείεται οι πάντα πρόθυμοι για συμβιβασμούς Δημοκρατικοί να δεχτούν ένα επιπλέον «ξεδόντιασμά» του. Όσο οι «σκληροί» κατακτούν τέτοιες επιτυχίες για λογαριασμό των καπιταλιστών, μπορούν να ελπίζουν ότι θα ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη τους και θα καταφέρουν με τον καιρό (στρέφοντας τους Δημοκρατικούς και όλο το πολιτικό τοπίο όλο και δεξιότερα) να ξαναγίνουν πλατύ κοινωνικό ρεύμα.

Του Πάνου Πέτρου

πό τα μεσάνυκτα της 1ης Οκτώβρη, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ έπαψε να λειτουργεί λόγω διακοπής χρηματοδότησης. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που δεν κρίνονται «ζωτικής σημασίας» έχουν βγει σε υποχρεωτική άδεια και οι αντίστοιχες κρατικές υπηρεσίες υπολειτουργούν. Στην κατηγορία «όχι ζωτικής σημασίας» περιλαμβάνονται υπηρεσίες όπως η διανομή κουπονιών τροφίμων στους φτωχούς και οι διατροφικοί έλεγχοι. Ποια είναι η αιτία; Η ακραία δεξιά πτέρυγα των Ρεπουμπλικάνων (το γνωστό Tea Party) καθοδηγεί το κόμμα της σε ένα σαμποτάζ της διαδικασίας ψήφισης του προϋπολογισμού, ζητώντας ως «αντάλλαγμα» την κατάργηση του Νόμου για Προσιτή Περίθαλψη (Affordable Care Act, ACA), δηλαδή τη μεταρρύθμιση του αμερικανικού ΕΣΥ γνωστή και ως «Obamacare» η οποία ψηφίστηκε από το αμερικανικό Κογκρέσο πριν από τρία χρόνια! Για μια μάχη που έχει χαθεί για τη Δεξιά εδώ και τρία χρόνια λοιπόν, οι ΗΠΑ οδηγήθηκαν για πρώτη φορά από το 1996 στο «κλείσιμο» της κυβέρνησης, ενώ βαδίζουν σε ένα ακόμα μεγαλύτερο «χείλος γκρεμού»: Στα μέσα Οκτώβρη θα πρέπει το Κογκρέσο να εγκρίνει την αύξηση του «ταβανιού χρέους». Πρόκειται για το όριο χρέους που επιτρέπει στον εαυτό του το αμερικανικό Δημόσιο, πέρα από το οποίο το κράτος υποχρεώνεται σε χρεοκοπία. Μπροστά στην μη αύξηση του «ταβανιού», το κλείσιμο της κυβέρνησης είναι απλός περίπατος, καθώς μια αμερικανική χρεοκοπία θα έχει ανυπολόγιστες αλλά σίγουρα καταστροφικές συνέπειες στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία να μην αυξηθεί αυτό το όριο, όταν χρειάζεται. Με δεδομένο πως κανείς δεν θέλει την αμερικανική κυβέρνηση «κλειστή» επ’ άπειρον, κάποια στιγμή θα υπάρξει συμφωνία. Και με δεδομένο πως -πολύ περισσότερο- κανείς δεν επιθυμεί μια αμερικανική χρεοκοπία, ο σκόπελος του «ταβανιού χρέους» λογικά θα αποφευχθεί. Αλλά είναι εξίσου βέβαιο ότι σε όλη τη διάρκεια του Οκτώβρη, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό θα συνεχιστούν οι διαμάχες και οι εκβιασμοί με φόντο το «πότε θα επαναλειτουργήσει η κυβέρνηση» και «αν θα αποφευχθεί η χρεοκοπία».

Ο ρόλος των Δημοκρατικών Διαδήλωση του Tea Party: «Κόψτε τις δαπάνες ή κλείστε το!»

Η διακομματική συναίνεση επί Ομπάμα Μετά την πρώτη εκλογή Ομπάμα και μέχρι σήμερα, όλες οι νομοθετικές μάχες πάνε ως εξής: Οι Ρεπουμπλικάνοι ξεκινούν από μια ακραία δεξιά θέση και οι Δημοκρατικοί προσφέρονται να τους συναντήσουν «στη μέση». Οι Ρεπουμπλικάνοι δεν διαπραγματεύονται και οι Δημοκρατικοί προσφέρονται να τους συναντήσουν «στα 2/3» κ.ο.κ. μέχρι που η τελική συμφωνία απέχει ελάχιστα από την αρχική θέση των Ρεπουμπλικάνων. Με δεδομένο ότι πολλές φορές οι Δημοκρατικοί ξεκινάνε τη διαπραγμάτευση βρισκόμενοι ήδη στο «κέντρο», είναι σαφές ότι αυτό που ονομάζεται «διακομματική συναίνεση» είναι μια μετατόπιση και των δύο κομμάτων προς τα δεξιά, που παρασέρνει όλη την πολιτική σκηνή. Αυτή είναι η πιο δυσάρεστη εξέλιξη στις ΗΠΑ επί Ομπάμα: Πολιτικές που κανονικά θα αποτελούσαν πρόκληση για τον «προοδευτικό χώρο» (που κινείται παραδοσιακά στις παρυφές των Δημοκρατικών), μετατρέπονται σε «σημαία» την οποία πρέπει να υπερασπιστούν «απέναντι στην επιθετική Δεξιά». Πρόκειται για ένα λάθος που έχει πάρει διεθνείς διαστάσεις, καθώς απέναντι στην ακραία νεοφιλελεύθερη επιθετικότητα ή την 100% λιτότητα που πρεσβεύει το Βερολίνο, ο –τάχα– «άλλος δρόμος» του Ομπάμα αντιμετωπίζεται με φιλικότητα από μερίδες της Αριστεράς.

Το ΕΣΥ του Ομπάμα Έχοντας αυτά υπόψη, μπορούμε να εξηγήσουμε και τις σημερινές διαμάχες. Πρώτα, όσον αφορά τον ίδιο τον ACA, που παρουσιάζεται ως «μεγάλη μεταρρύθμιση» και που το μίσος του Tea Party εναντίον του διευκολύνει αυτήν τη διαφήμιση. Ο ACA είναι κλασικό παράδειγμα αποτελέσματος της δι-

ελκυστίνδας που περιγράψαμε. Από τη μια, το σύμπλεγμα φαρμακοβιομηχανιών-ασφαλιστικών εταιρειών-ιδιωτικής υγείας χρησιμοποίησε ως μέσο πίεσης τους Ρεπουμπλικάνους, που παραδοσιακά κηρύσσουν «πόλεμο» ενάντια σε κάθε μεταρρύθμιση του ΕΣΥ. Από την άλλη, συνομιλούσε με τους Δημοκρατικούς με στόχο η μεταρρύθμιση να «ξεδοντιαστεί» και να πάρει τελικά μια μορφή που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Έτσι προέκυψε μια νομοθεσία που συνδυάζει κάποιες λίγες θετικές προβλέψεις, όπως η επέκταση του συστήματος Medicaid και κάποιες στοιχειώδεις ρυθμίσεις στις χειρότερες πρακτικές των ασφαλιστικών, με πολλές αρνητικές προβλέψεις –κυρίως την ατομική «εντολή», η οποία υποχρεώνει όσους δεν έχουν ασφάλιση, να αγοράσουν τα σκάρτα προϊόντα των ιδιωτικών ασφαλιστικών. Πρόκειται για μια νομοθεσία που απέχει πολύ από τις αρχικές προσδοκίες της βάσης του Ομπάμα για μια καθολική, οικονομικά προσιτή, καλής ποιότητας περίθαλψη με οικονομικό εγγυητή την κυβέρνηση.

Τι συμβαίνει με τους Ρεπουμπλικάνους; Αν πρόκειται για έναν τέτοιο νόμο, είναι εύλογο το ερώτημα που προκύπτει από τη σημερινή κρίση που έχει προκαλέσει η Δεξιά. Μήπως τρελάθηκαν οι Ρεπουμπλικάνοι; Η πλειοψηφία της αμερικανικής κοινής γνώμης είναι εναντίον τους. Σε έρευνα για το CNN, 7 στους 10 (δηλαδή και σοβαρό τμήμα των ψηφοφόρων τους) δήλωσε πως οι δεξιοί βουλευτές φέρονται σαν «κακομαθημένα παιδιά» κι όχι σαν «υπεύθυνοι ενήλικοι». Τα διεθνή ΜΜΕ είναι εναντίον τους. Τους θεωρούν παρανοϊκούς που απειλούν με οικονομική καταστροφή τη διεθνή οικονομία. Ακόμα και η αμερικανική άρχουσα τάξη παίρνει απο-

στάσεις απέναντί τους. Το παιχνίδι «ποιος θα κιοτέψει πρώτος» γύρω από το ενδεχόμενο χρεοκοπίας και η σκληρή γραμμή στο ζήτημα του ACA και του προϋπολογισμού δεν αρέσουν ιδιαίτερα στην «Επιχειρηματική Αμερική». Η εξήγηση για τη στάση τους είναι διπλή: Αφενός, είναι αλήθεια πως το ρεπουμπλικάνικο κόμμα έχει αυτοεγκλωβιστεί σε μια στρατηγική που του δημιουργεί προβλήματα. Οι τρελοί του Tea Party έχουν πάρει το πάνω χέρι, και μάλιστα περηφανεύονται δημόσια που «παρέκαμψαν» επιτυχώς την επίσημη ηγεσία στην τρέχουσα διαμάχη. Η ηγεσία των Ρεπουμπλικάνων δημιούργησε ένα τέρας: Καθώς πρόκειται για εκατομμυριούχους, κλεισμένους μέσα στη Wall Street, πάντοτε χρειάζονταν τρόπους να κινητοποιούν τη λαϊκή τους βάση. Παλιότερα ήταν η Χριστιανική Δεξιά γύρω από τα κοινωνικά ζητήματα, τώρα είναι το Tea Party ενάντια στον «κομουνιστή δικτάτορα» Ομπάμα. Αλλά δυσκολεύονται πλέον να ελέγξουν το τέρας: Οι δυνάμεις του Tea Party δείχνουν να ξεφεύγουν απ’ το χαλινάρι, απειλώντας όποιον Ρεπουμπλικάνο κρίνουν «ένοχο επιθυμίας συμβιβασμού με τον Ομπάμα». Η σκληρή γραμμή αποδείχθηκε χρήσιμη για τη συσπείρωση της παραδοσιακής δεξιάς βάσης, αλλά αποξενώνει όλους τους άλλους, και πλέον βλάπτει ακόμα και τη φερεγγυότητα του κόμματος ως «υπεύθυνο, καπιταλιστικό κόμμα». Όμως αφετέρου, οι Ρεπουμπλικάνοι δεν δείχνουν διάθεση να αλλάξουν ρότα, ελλείψει καλύτερης στρατηγικής. Αν μη τι άλλο, η «σκληρή γραμμή» έχει δείξει ότι αποδίδει, όσον αφορά τουλάχιστον τις υποχωρήσεις τις οποίες επιβάλει στους Δημοκρατικούς. Στην προκειμένη περίπτωση, ο στόχος της ακύρωσης του Obamacare δεν θα επιτευχθεί με τίποτα (είναι η «εμβληματική» νομοθετική νίκη

Είναι η υποχωρητικότητα των Δημοκρατικών που ανοίγει την όρεξη στη σκληρή Δεξιά να επιμένει να διεκδικεί την πολιτική ηγεμονία, σε μια εποχή που οι ιδέες της έχουν υποστεί συντριπτική ήττα στην πλειοψηφία της αμερικανικής κοινωνίας. Ήταν επειδή ο Ομπάμα αποδέχτηκε την ανάγκη να «ελέγξουμε το έλλειμμα», κυρίως κόβοντας έως το κόκαλο τις κυβερνητικές δαπάνες αντί να αυξήσει την φορολογία στους πλούσιους, που έκανε τις δεξιές ιδέες και πάλι επίκαιρες. Η σημερινή σύγκρουση για τον ACA έχει κρύψει το περιεχόμενο του υπό συζήτηση προϋπολογισμού. Σε αυτόν, με τη σύμφωνη γνώμη και των δύο κομμάτων, θα «κλειδώσουν» σαρωτικά μέτρα λιτότητας. Τα «ψαλίδια» στον προϋπολογισμό του 2013 και οι περικοπές δαπανών ύψους 1 τρισ. δολαρίων τα επόμενα 10 χρόνια έχουν γίνει πλέον το «φυσιολογικό» που είναι εκτός αντιπαράθεσης και δημόσιας συζήτησης. Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε πάντα είναι πως οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι συμφωνούν σε πολύ περισσότερα από ότι σε όσα διαφωνούν. Οι διαμάχες τους θυμίζουν το κόλπο του «καλού μπάτσου-κακού μπάτσου». Ο «κακός μπάτσος» απειλεί με τα χειρότερα, δεν ακούει κουβέντα. Ο «καλός μπάτσος» προσπαθεί να πείσει το θύμα να συνεργαστεί για να γλιτώσει τα χειρότερα. Πριν από δύο χρόνια ακριβώς, ξέσπασε το κίνημα Occupy, και ανέδειξε έναν άλλο δρόμο. Διεκδίκησε τη «φωνή» του θύματος, απέναντι στους «μπάτσους» του 1%. Αυτό το κίνημα υποχώρησε, αλλά η κληρονομιά του είναι οδηγός για την αμερικανική Αριστερά, και για την Αριστερά διεθνώς, που πρέπει να σταθεί με τα αιτήματα και τις ανάγκες των «από κάτω», απέναντι και στον ακραιφνή νεοφιλελευθερισμό του Tea Party ή του Σόιμπλε και στον χλομό κεϊνσιανισμό του Ομπάμα ή των Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών.

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Οκτώβρη 2013

αφότου η Κένυα εισέβαλε στο νότο. Οι δυτικοί αξιωματούχοι έσπευσαν να υποστηρίξουν την επίσημη εκδοχή της κενυατικής κυβέρνησης ότι η επίθεση στο εμπορικό κέντρο αποδεικνύει ότι η Αλ Σαμπάμπ είναι ισχυρότερη από ποτέ. Αυτοί οι ισχυρισμοί έχουν ως προφανή στόχο να δικαιολογήσουν την ενδυνάμωση των στρατιωτικών και πολιτικών δεσμών που μοιράζονται Κένυα και ΗΠΑ. Πολλοί αναλυτές ωστόσο, πιστεύουν ότι η επίθεση ίσως στην πραγματικότητα είναι σημάδι αδυναμίας της Αλ Σαμπάμπ.

Οι δυνάμεις κατοχής περιπολούν σε πόλη της Σομαλίας.

Τι βρίσκεται πίσω από το μακελειό στο Ναϊρόμπι; Αποσπάσματα από άρθρο του Ντέιβιντ Γουαϊτχάουζ στο socialistworker.org

αιματηρή επίθεση σε ένα πολυτελές εμπορικό κέντρο στην πρωτεύουσα της Κένυα, το Ναϊρόμπι, παρουσιάζεται από τα μίντια ως βία κάποιων τρελών φανατικών. Όμως οι ρίζες αυτής της αγριότητας βρίσκονται στη γειτονική Σομαλία, όπου η κυβέρνηση της Κένυας διεξήγαγε μια στρατιωτική επέμβαση με την εντολή των ΗΠΑ –ως κομμάτι του ίδιου «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία» στην Αφρική. Η ένοπλη οργάνωση Αλ Σαμπάμπ ανέλαβε την ευθύνη για την αρχική επίθεση, στην οποία σκοτώθηκαν πάνω από 60 άνθρωποι και τραυματίστηκαν πάνω από 170. Οι σχολιαστές των μεγάλων ΜΜΕ εστίασαν πολύ στην ιδέα πως η επίθεση στο εμπορικό κέντρο ήταν η πρώτη ενέργεια περάσματος της Αλ Σαμπάμπ στη «διεθνή τρομοκρατία».

Αντίποινα Η ίδια η Αλ Σαμπάμπ ισχυρίστηκε ότι ο στόχος της ήταν τοπικού ενδιαφέροντος –να τιμωρήσει την Κένυα για την εισβολή του 2011 και τη συνεχιζόμενη κατοχή της νότιας Σομαλίας. Η φύση του στόχου της Αλ Σαμπάμπ, ένα εμπορικό κέντρο στο οποίο συχνάζουν ξένοι τουρίστες, επιβεβαιώνει την προσήλωση στο σκοπό της –η τουριστική βιομηχανία είναι η μεγαλύτερη πηγή ξένου συναλλάγματος για την Κένυα. Πολλοί από αυτούς που δίνουν έμφαση στο «διεθνή» χαρακτήρα της επίθεσης προσπαθούν να υποστηρίξουν την ανάγκη στενό-

τερης «αντιτρομοκρατικής» συνεργασίας των ΗΠΑ με την Κένυα. Στην πραγματικότητα, ο αμερικανικός στρατός και οι κατασκοπευτικές του υπηρεσίες ήδη συνεργάζονται στενά με όλες τις χώρες της περιοχής (Ουγκάντα, Κένυα και Ρουάντα) οι οποίες έστειλαν στρατιώτες να καταλάβουν τη Σομαλία μετά την στηριζόμενη από τις ΗΠΑ αιθιοπική εισβολή του 2006. Τους τελευταίους μήνες, ωστόσο, οι ΗΠΑ είχαν υποβαθμίσει τους στενούς δεσμούς τους με την Κένυα επειδή ο σημερινός πρόεδρος, Ουχούρου Κενιάτα, έχει περισσότερο αίμα Κενυατών στα χέρια του από ό,τι η Αλ Σαμπάμπ. Κατηγορείται από το Διεθνές Εγκληματικό Δικαστήριο για τη χρηματοδότηση και την καθοδήγηση «ταγμάτων θανάτου» τα οποία πρωταγωνίστησαν σε επεισόδια βίας τα οποία προκάλεσαν το θάνατο περισσότερων από 1.200 ανθρώπων και οδήγησαν στον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων μετά τις αμφιλεγόμενες εκλογές του 2007. Ωστόσο, μετά την επίθεση στο Ναϊρόμπι, ο Ομπάμα τηλεφώνησε στον Κενιάτα και «επιβεβαίωσε την ισχυρή και ιστορική συνεργασία ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κένυα».

Αμερικανικές ευθύνες Eίτε η αμερικανική δράση είναι καλυμμένη είτε ανοικτή, οι Αμερικάνοι πρόεδροι από την εποχή του Τζίμι Κάρτερ κι έπειτα βοήθησαν στο να δημιουργηθούν οι συνθήκες που έθρεψαν την Αλ Σαμπάμπ, όπως και η μιζέρια και η απελπισία που οδήγησε νεαρούς Σομαλούς να μπουν στις γραμμές της. Σύμφωνα με τον ειδικό στα θέματα Σομαλίας, Σ. Χάνσεν, κάποιοι από τους Σομαλούς μαχητές της

Αλ Σαμπάμπ είχαν διατελέσει βετεράνοι του πολέμου που γινόταν για λογαριασμό των ΗΠΑ ενάντια στη σοβιετική κατοχή του Αφγανιστάν τη δεκαετία του ’80. Οι ΗΠΑ και η Σαουδική Αραβία είχαν χρηματοδοτήσει και συντονίσει αυτήν την πρώτη μαζική επιχείρηση «διεθνούς τζιχάντ», που προσέλκυσε μουσουλμάνους μαχητές από όλο τον πλανήτη, οι οποίοι απέκτησαν στρατιωτική εμπειρία και έφεραν μια νέα οπτική πίσω στις πατρίδες τους όταν επέστρεψαν. Κάποιοι από αυτούς τους Σομαλούς βετεράνους του πολέμου στο Αφγανιστάν ήταν αργότερα οι ιδρυτές της Αλ Σαμπάμπ.

Η Αλ Σαμπάμπ Η επίσημη ίδρυση της Αλ Σαμπάμπ, λέει ο Hansen, έγινε το 2005 ως μια αμυντική αντίδραση στις χρηματοδοτούμενες από την CIA απόπειρες δολοφονιών που έκαναν οι τοπικοί πολέμαρχοι ενάντια σε βετεράνους του πολέμου του Αφγανιστάν. Παράλληλα, οι ΗΠΑ και οι περιφερειακοί τους σύμμαχοι «κατασκεύαζαν» μια «Μεταβατική Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση», που θα είχε επικεφαλής έναν Σομαλό σύμμαχο της Αιθιοπίας. Καθώς η Αλ Σαμπάμπ αποκτούσε σημαντική επιρροή ως μέρος του κινήματος, οι ΗΠΑ έδωσαν το πράσινο φως για μια εισβολή από την Αιθιοπία στα τέλη του 2006. Αμερικανικές ειδικές δυνάμεις συνόδευαν τα αιθιοπικά στρατεύματα ενώ αμερικανικά πολεμικά πλοία βομβάρδιζαν τη Σομαλία από τη θάλασσα. Οι αντιστασιακές πολιτοφυλακές διασκορπίστηκαν και διαλύθηκαν, όλες εκτός από την Αλ Σαμπάμπ, της οποίας ο πυρήνας είχε

σημαντική πολεμική εμπειρία. Οι πολιτοφυλακές της Αλ Σαμπάμπ κατόρθωσαν να αντέξουν περισσότερο από τις αιθιοπικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίες αποχώρησαν το 2009. Αλλά ο στόχος της εισβολής –να αποτραπεί η δημιουργία ενός ανεξάρτητου Σομαλικού κράτους– είχε επιτευχθεί. Αυτοί που συμμετείχαν στις εναπομείνασες δυνάμεις αντίστασης που συσπειρώθηκαν γύρω από την Αλ Σαμπάμπ, εξέφραζαν την πιο ακραία πτέρυγα του ισλαμικού «Κινήματος των Δικαστηρίων». Ως αποτέλεσμα, η οργάνωση έγινε στόχος των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία». Όμως, η Αλ Σαμπάμπ στην πραγματικότητα δεν δήλωσε αφοσίωση στην Αλ Κάιντα παρά μόνο το 2012.

Κατοχή Η αιθιοπική εισβολή εξαπέλυσε τους πολέμαρχους ως διεκδικητές της εξουσίας στο πλευρό των καταλοίπων του «Κινήματος των δικαστηρίων». Η Μεταβατική Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση (Transitional Federal Government, TFG), που εγκαταστάθηκε στο Μογκαντίσου μετά την εισβολή, είχε μια πολύ αδύναμη τοπική βάση υποστήριξης και κυβερνούσε ένα μικρό κομμάτι της πρωτεύουσας. Τελικά, η συμμαχία των δυνάμεων κατοχής εγκαθίδρυσε τον Σαρίφ Σεΐχ Αχμέντ, ένα δημοφιλή ηγέτη μιας μετριοπαθούς πτέρυγας του «Κινήματος των Δικαστηρίων», ως πρόεδρο, απογυμνωμένο από τη βάση του και πλήρως εξαρτημένο από την ξένη προστασία. Μάλιστα τα αιθιοπικά στρατεύματα ξαναεισέβαλαν στη Σομαλία στα τέλη του 2011, λίγο

Νωρίτερα φέτος, κενυατικά στρατεύματα πέταξαν την Αλ Σαμπάμπ έξω από την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σομαλίας, το Κισμάγιο, και κατέλαβαν περιοχές στα νότια τις οποίες ήλεγχε η Αλ Σαμπάμπ για χρόνια. Υπό των φως αυτών των εξελίξεων, η επίθεση στο εμπορικό στο Ναϊρόμπι πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια αντεπίθεση των δυνάμεων της Αλ Σαμπάμπ που είχαν υποστεί μια μεγάλη ήττα μέσα στη Σομαλία. Μετά τις στρατιωτικές αποτυχίες, η ηγεσία της Αλ Σαμπάμπ άρχισε να διασπάται. Ο κορυφαίος ηγέτης της οργάνωσης, Αχμέντ Αμπντί Γκοντάνε, εδραίωσε την εξουσία του εκτελώντας 4 από τους ανώτερους διοικητές του.

Κίνητρα Η επίθεση στο Ναϊρόμπι μπορεί επίσης να λειτουργεί ως εργαλείο στρατολογήσεων για μια οργάνωση που είχε περίπου 14.000 μαχητές το 2010, αλλά που τώρα λέγεται πως οι γραμμές της έχουν αποδυναμωθεί εξαιτίας των στρατιωτικών ηττών και των εσωτερικών συγκρούσεων. Η επίθεση της Αλ Σαμπάμπ στο εμπορικό κέντρο ακολουθεί πιστά τις πρώιμες εφαρμογές του σύγχρονου τρομοκρατικού δόγματος, όπως αυτό τελειοποιήθηκε από τους Αλγερινούς αντάρτες που επεδίωκαν να διώξουν τους Γάλλους τη δεκαετία του ’50: Δημιουργείς ένα γεγονός τόσο δραματικό που σε ξαναβάζει στο χάρτη. «Είναι ο μοναδικός τρόπος να στρατολογήσεις και να φανεί ότι έχεις κάποια σημασία», λέει ο Mathieu Guidère, ειδικός σε ζητήματα τρομοκρατίας στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζ. «Είναι μια δράση προπαγάνδας και στρατολογιών, για να αποδείξει ότι ο τζιχαντισμός είναι ο καλύτερος τρόπος πάλης». Ανεξάρτητα από το αν η Αλ Σαμπάμπ βρίσκεται σε άνοδο ή σε πτώση, οι ΗΠΑ είναι δεδομένο πως θα αξιοποιήσουν την αγριότητα στο Ναϊρόμπι ως δικαιολογία για να ενισχύσουν τις συνδέσεις τους με τους περιφερειακούς «ισχυρούς άντρες» -και να προσπαθήσουν να ασκήσουν ακόμη περισσότερο έλεγχο στην οικονομία και στην πολιτική της περιοχής. Όμως η αμερικανική επιρροή έχει προκαλέσει δυστυχία και βία για τέσσερις δεκαετίες – και δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι η αύξηση αυτής της επιρροής θα αρχίσει να ωφελεί τους λαούς της περιοχής.

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Οκτώβρη 2013

Γερμανία: Η βάση του SPD δυσκολεύει το παζάρι

Ανασύνταξη των καθεστωτικών στην Αίγυπτο Του Πάνου Πέτρου

σύγκρουση μεταξύ στρατού και Μουσουλμανικής Αδελφότητας συνεχίζεται στην Αίγυπτο, με τους στρατηγούς και τους παλιούς καθεστωτικούς να επιχειρούν να επωφεληθούν για να εδραιώσουν την θέση τους. Η 6η Οκτώβρη είναι η «Μέρα του Στρατού» στην Αίγυπτο, η επέτειος του πολέμου του 1973 ενάντια στο Ισραήλ. Φέτος, αποτέλεσε μια καλή ευκαιρία για τον αιγυπτιακό στρατό να αξιοποιήσει τις «ένδοξες μέρες» για να στήσει μια μεγάλη φιέστα ενίσχυσης του προφίλ του ως «προστάτη του έθνους» απέναντι στους «εχθρούς της Αιγύπτου». Χιλιάδες συγκεντρώθηκαν στην Ταχρίρ, ανεμίζοντας αιγυπτιακές σημαίες, αλλά και κουβαλώντας πορτρέτα του δικτάτορα στρατηγού Σίσι, ο οποίος δήλωσε πως «θα συνεχίσει να υπηρετεί τη λαϊκή εντολή να συντρίψει την ισλαμική τρομοκρατία» και τόνισε εμφατικά: «Κάποιοι πιστεύουν πως ο στρατός θα λυγίσει. Αλλά ο αιγυπτιακός στρατός είναι σαν τις πυραμίδες, γιατί έχει τον λαό να τον στηρίζει». Είναι αδύνατο να γνωρίζει κανείς τις πολιτικές απόψεις όλου του συγκεντρωμένου πλήθους, αλλά η γενική εικόνα προκαλούσε θλίψη: Έμοιαζε με «ανακατάληψη» της Ταχρίρ από την αντεπανάσταση. Το «ζήτω ο στρατός» είναι ένα προβληματικό σύνθημα, αλλά εξηγήσιμο στο γιατί χρησιμοποιείται ακόμα και

από κόσμο που πιστεύει στην επανάσταση. Το «ζήτω ο στρατός, ζήτω η αστυνομία» δείχνει μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Αντίστοιχα και δηλώσεις κάποιων από τους συγκεντρωμένους στους δημοσιογράφους: «Γιατί δεν είναι εδώ οι ακτιβιστές της 25ης Γενάρη;», «Η αληθινή επανάσταση έγινε στις 30 Ιούνη κι όχι στις 25 Γενάρη, στις 25 Γενάρη ο αιγυπτιακός λαός συνωμότησε ενάντια στον εαυτό του». Αυτά είναι η φωνή των «φελούλ» (οπαδοί του παλιού καθεστώτος) που βρίσκει τη δύναμη να ξανακουστεί στους δρόμους χωρίς ντροπή. Εν τω μεταξύ, ο «ανένδοτος» των Αδελφών Μουσουλμάνων συνεχίζεται με ένταση και με επιλογές που είναι δύσκολο να εξηγηθούν. Συγκεκριμένα η Αδελφότητα κάλεσε σε διαδηλώσεις που επιχείρησαν να προσεγγίσουν την πλατεία Ταχρίρ. Ακολούθησαν -όπως αναμενόταν- σκληρές συγκρούσεις με τα μέλη των Αδελφών Μουσουλμάνων να αντιμετωπίζουν το στρατό, την αστυνομία, αλλά και οπαδούς του Σίσι, με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Ο μεταβατικός πρόεδρος βρήκε την ευκαιρία να χαρακτηρίσει όποιον διαδηλώνει ενάντια στην «Μέρα του Στρατού», προδότη και εχθρό του έθνους, σπιλώνοντας ακόμα περισσότερο οποιαδήποτε φωνή αμφισβητεί τους στρατηγούς. Η σύγκρουση κλιμακώθηκε επικίνδυνα μετά τα γεγονότα της 6ης Οκτώβρη. Οι ένοπλες ισλαμικές ομάδες που δραστηριοποιούνται στο Σινά απάντησαν

ανατινάζοντας ένα αστυνομικό τμήμα και με επίθεση σε στρατιωτικό άγημα που σκότωσε 6 στρατιώτες. Η «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» παρατάθηκε για άλλους δύο μήνες, με τη συνέχεια της σύγκρουσης να δίνει το άλλοθι στο στρατό να εδραιώσει περισσότερο το καθεστώς τρόμου. Εν τω μεταξύ, είναι σε εξέλιξη καμπάνια συλλογής υπογραφών με στόχο να πειστεί ο στρατηγός Σίσι να κατέβει στις εκλογές. Ο Σίσι, που δηλώνει «απρόθυμος» και «απλός υπηρέτης του λαού», δεν είναι ηλίθιος. Είδε τον Μόρσι να περνά από την άνοδο στην πτώση μέσα σε ένα χρόνο. Είναι άγνωστο αν θα επιλέξει τελικά να διεκδικήσει την προεδρία ή θα παραμείνει στον ασφαλή ρόλο του «εγγυητή» δηλ. του δικτάτορα, ενώ η κατάσταση στην Αίγυπτο δεν επιτρέπει καν προβλέψεις για το πώς θα κυλήσουν τα πράγματα μέχρι τότε. Ωστόσο με την ένταση και το «χάος» να συνεχίζεται, με την ιδεολογική αντεπανάσταση να προχωρά, και με την ανασυγκρότηση των καθεστωτικών μηχανισμών, ο χρόνος κυλά με το μέρος του. Οι οργανωτές της καμπάνιας δηλώνουν έτοιμοι «να κατασκηνώσουν μέχρι να πειστεί ο στρατηγός να κατέβει στις εκλογές». Κάποτε στην αρχαία Ρώμη, ο Ιούλιος Καίσαρας διοργάνωσε δημόσια φιέστα στην οποία τρεις φορές του προσέφεραν το στέμμα του αυτοκράτορα και τρεις το αρνήθηκε «ταπεινά». Ήταν λίγο καιρό πριν του παραδοθεί η ρωμαϊκή δημοκρατία «στο πιάτο» για να την καταλύσει…

Το Σουδάν στο χορό της αραβικής άνοιξης Η «φωτιά» των αραβικών εξεγέρσεων εξαπλώθηκε και πάλι, αυτή τη φορά στο Σουδάν στα τέλη Σεπτέμβρη, όπου το καθεστώς του προέδρου Μπασίρ αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο κύμα λαϊκών διαδηλώσεων από όταν βρέθηκε στην εξουσία. Ο Μπασίρ είχε αντιμετωπίσει μαζικές διαδηλώσεις και το καλοκαίρι του 2012, ωστόσο το τωρινό ξέσπασμα θεωρείται πολύ μεγαλύτερο. Αφορμή ήταν η ακύρωση των κρατικών επιδοτήσεων στα καύσιμα, το λάδι μαγειρέματος και τα άλλα είδη πρώτης ανάγκης, που οδήγησαν σε διπλασιασμό των τιμών μέσα σε μια μέρα, πυροδοτώντας τη λαϊκή οργή. Oι γυναίκες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Όπως δήλωσε μια ακτιβίστρια στην αγγλική εφημερίδα «Socialist Worker», «αυτό δεν αποτελεί έκπληξη: όταν οι οικογένειες δεν βρίσκουν τρόφιμα και καύσιμα, οι γυναίκες αναλαμβάνουν την ευθύνη να λύσουν το πρόβλημα». Στις κινητοποιήσεις συμμετέχουν και τα πλατιά φτωχά στρώματα των πόλεων. Οι διαδηλώσεις έχουν πάρει βίαιη

μορφή με αποκλεισμούς δρόμων, πυρπολήσεις, πετροπόλεμο κ.λπ., ενώ λάδι στη φωτιά ρίχνουν και οι Αρχές που έχουν εξαπολύσει ένα όργιο καταστολής με εκατοντάδες συλληφθέντες, εκατοντάδες τραυματίες και δεκάδες νεκρούς, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν δεχθεί σφαίρες στο κεφάλι ή στο στήθος.

κού κόμματος υπέγραψαν κοινή επιστολή όπου καταγγέλλουν πως η καταστολή των διαδηλωτών ήταν «προδοσία των ισλαμικών αρχών του καθεστώτος».

Μετά το ξέσπασμα της πρώτης εβδομάδας και τις δολοφονικές επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής, οι διαδηλώσεις υποχώρησαν σε μέγεθος, αλλά συνεχίζουν, με συγκεντρώσεις που απαιτούν την απελευθέρωση των κρατουμένων, ή «διαδηλώσεις ελευθερίας» στις γειτονιές που επιχειρούν να σπάσουν τον τρόμο από την παρουσία στρατιωτών και ΜΑΤ στους δρόμους.

Η οικονομική κατάσταση στο Σουδάν είναι τραγική μετά τη διαίρεση της χώρας και τη δημιουργία του Νοτίου Σουδάν. Το νότιο κράτος πήρε τα 3/4 των πετρελαϊκών κοιτασμάτων, στερώντας τη βασική πηγή εσόδων από τον Μπασίρ, οποίος δαπανά ό,τι απομένει στα κρατικά ταμεία σε ένοπλες επιχειρήσεις για τον έλεγχο των υπόλοιπων κοιτασμάτων (δρουν διάφορα τοπικά αντάρτικα στην περιοχή) και στη συντήρηση των μηχανισμών ασφαλείας, αφήνοντας το λαό στην εξαθλίωση.

Μαζί με το «λέμε όχι στις υψηλές τιμές!», οι διαδηλωτές έχουν υιοθετήσει και το διεθνές για τον αραβικό κόσμο «ο λαός απαιτεί την πτώση του καθεστώτος!» -και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Μπασίρ. Ήδη 31 μέλη του κυβερνητι-

Γι’ αυτό και ακόμα και συντηρητική μερίδα του αραβικού Τύπου σχολιάζει πως η «σιδερένια πυγμή» απέδωσε για τώρα, αλλά το καθεστώς δύσκολα θα επιβιώσει, καθώς οι οικονομικές αιτίες της λαϊκής οργής δεν πρόκειται να εξαφανιστούν.

Το «παζάρι» μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών για το σχηματισμό κυβέρνησης μόλις ξεκίνησε στη Γερμανία. Ισορροπώντας ανάμεσα στους «αντιδεξιούς» και τους «πραγματιστές», το SPD βαδίζει στη γραμμή «θα πουλήσω ακριβά το τομάρι μου». Αλλά όσα υπουργεία κι αν πάρουν, το πρόβλημα θα παραμείνει για τους Σοσιαλδημοκράτες. Ο τελευταίος «Μεγάλος Συνασπισμός» ήταν η αρχή της βαθιάς τους κρίσης και μια τυχόν επανάληψη δεν θα τους βγει σε καλό. Γι’ αυτό και η λύση του δημοψηφίσματος στη βάση του κόμματος είναι δύσκολη επιλογή, γιατί κατά πάσα πιθανότητα τα μέλη θα καταψηφίσουν τη συγκυβέρνηση. Στις διαπραγματεύσεις, το SPD προβάλλει τις φιλολαϊκές του προεκλογικές δεσμεύσεις, όπως ο φόρος στους πλούσιους και η επιβολή πανεθνικού κατώτατου μισθού (και όχι τοπικού). Μάλλον πρόκειται για «μάρκες» στο τζογάρισμα, με στόχο να βρεθεί μέση λύση. Ήδη συζητείται πώς μπορεί να συμφωνηθεί «άλλη πηγή εσόδων» από το φόρο στους πλούσιους, ενώ οι Χριστιανοδημοκράτες ίσως αποδεχθούν τον πανεθνικό κατώτατο μισθό, αρκεί αυτός να είναι… αρκετά χαμηλότερος από την πρόταση του SPD. Παρεμπιπτόντως, η υποψηφιότητα των Πρασίνων ως κυβερνητικού εταίρου δεν αποκλείεται πια. Ο ιστορικός ηγέτης Γιόσκα Φίσερ κατήγγειλε δημόσια την προεκλογική «αριστερή στροφή» του κόμματος. Η κατρακύλα του πάλαι ποτέ «εναλλακτικού» κι «αντιδογματικού» κόμματος μοιάζει να μην έχει πάτο…

Οι εκλογές στην Αυστρία

Στέλεχος των Αυστριακών Σοσιαλδημοκρατών δήλωσε μετά τις εκλογές στη χώρα του: «Είκοσι από τις 27 κυβερνήσεις στην Ευρώπη έχουν χάσει την εξουσία… Οι Σοσιαλδημοκράτες και το Λαϊκό Κόμμα διατήρησαν την πλειοψηφία τους». Όμως υπάρχει και μια δεύτερη ανάγνωση: Τα δύο πάλαι ποτέ κραταιά κόμματα της Αυστρίας (που συγκέντρωναν το 90%) έχασαν πάλι σε ποσοστά, συγκέντρωσαν το 50,9%, σπάζοντας εκ νέου το αρνητικό τους ρεκόρ. Ο «μεγάλος» συνασπισμός» δεν είναι πια μεγάλος. Δυστυχώς την κοινωνική δυσαρέσκεια καρπώνεται η άκρα Δεξιά που έχει παγιωθεί ως βασική εναλλακτική δύναμη. Βέβαια στις τωρινές εκλογές δεν συνέβη κάποια άνοδος, όπως παρουσιάστηκε, αλλά ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα του ακροδεξιού χάρτη. Το Κόμμα των Ελευθέρων κέρδισε 3 μονάδες και έφτασε στο 20,6% των ψήφων, ενώ το έτερο ακροδεξιό κόμμα, Συμμαχία για το Μέλλον της Αυστρίας, έπεσε από το 10,7% στο 3,5% και βρέθηκε εκτός κοινοβουλίου. Κλείνει δηλ. μια περίοδος κατακερματισμού που είχε προκαλέσει η διάσπαση του Χάιντερ και η βάση της ακροδεξιάς συσπειρώνεται στο παραδοσιακό της κόμμα. Η ζοφερή εικόνα συμπληρώνεται από τις λεγόμενες «νέες δυνάμεις». Η «Ομάδα Stronach» που κέρδισε το 5,7% των ψήφων, ιδρύθηκε πέρσι από τον Αυστροκαναδό δισεκατομμυριούχο Φρανκ Στρόναχ που εκφράζει έναν αντι-ΕΕ νεοφιλελευθερισμό. Το κόμμα-έκπληξη των εκλογών ήταν το NEOS, που κατάφερε να μπει στη βουλή με 4,9% χωρίς καμία μιντιακή προβολή, που αν και εμφανίζεται ως γενικά «νεανικό», είναι στην ουσία μια νεοφιλελεύθερη εκδοχή του ιταλικού «Κινήματος των 5 Αστέρων».

Και ο Πούτιν για Νόμπελ… ειρήνης «Ως ηγέτης ενός από τα μεγαλύτερα έθνη του κόσμου, ο Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν κάνει προσπάθειες να διατηρηθεί η ειρήνη και η σταθερότητα όχι μόνο στην ίδια του τη χώρα, αλλά επίσης προωθεί ενεργά τη διευθέτηση όλων των συγκρούσεων που προκύπτουν στον πλανήτη». Κάπως έτσι, ο Πούτιν προτάθηκε για το φετινό Νόμπελ Ειρήνης με αφορμή τη ρωσική πρωτοβουλία για τα χημικά όπλα της Συρίας. Ο συριακός λαός, που δυόμισι χρόνια τώρα σφαγιάζεται με όπλα που παρέχει αφειδώς η Μόσχα στο χασάπη της Δαμασκού δεν ξέρουμε αν θα το εκτιμήσει. Αλλά ενδιαφέρον έχει και η αναφορά «στην ίδια του τη χώρα». Εντάξει, οι αριστεροί, οι αναρχικοί, οι αντιφασίστες, οι ομοφυλόφιλοι δεν θεωρούνται «θύματα πολέμου». Αλλά τα χιλιάδες θύματα της φονικής εκστρατείας τρόμου στην Τσετσενία; Το Νόμπελ Ειρήνης έχει ξεφτιλιστεί εδώ και πολλά χρόνια, καθώς απονεμήθηκε στον Κίσινγκερ ενώ έκαιγε το Βιετνάμ ή τον Ομπάμα ενώ χτυπούσε στόχους σε Σομαλία, Υεμένη, Αφγανιστάν. Αλλά η «φαντασία» της Επιτροπής δεν θα σταματά να μας εκπλήσσει. Εξάλλου ο Χίτλερ έχει μείνει με το παράπονο…

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Οκτώβρη 2013

Συμπαράσταση διαρκείας στους απεργούς των ΑΕΙ Της Κατερίνας Γιαννούλια

ι απεργιακές κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων σε 8 πανεπιστήμια και στο Πολυτεχνείο για 5η συνεχόμενη εβδομάδα (7-11 Οκτώβρη) αποδεικνύουν, καταρχήν, ότι απεργία διαρκείας μπορεί να γίνει και στις μέρες μας. Αποδεικνύεται, επίσης, ότι έτσι μπορούμε να μπλοκάρουμε την αποστολή των ονομάτων συναδέλφων και να υπερασπίσουμε και αυτούς και τους μελλοντικά απολυμένους. Δεν είναι τόσο απλό να στέλνει το όποιο υπουργείο τα ονόματα των «διαθέσιμων», χωρίς την επίσημη εμπλοκή των αρμόδιων υπηρεσιών. Γι’ αυτό και ο υπουργός Αρβανιτόπουλος προσπαθεί να τρομοκρατήσει και να πιέσει τους πρυτάνεις να στραφούν ενάντια στους υπαλλήλους των σχολών τους, με απειλές για κυρώσεις, με προθεσμία αποστολής στοιχείων μέχρι τις 9/10 και με τους 6 εισαγγελείς Πλημμελειοδικών, συν τον εισαγγελέα Αρείου Πάγου, στους οποίους παρήγγειλε να επιληφθούν του θέματος. Σύσσωμοι οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια Αθήνας, Πάτρας, Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων, Κρήτης, Θεσσαλίας και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με τη συμπαράσταση της πλειοψηφίας του διδακτικού προσωπικού και των φοιτητών, συνεχίζουν να προστατεύουν στην πράξη τη δημόσια, δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι πρυτάνεις αναγκάστηκαν να αναστείλουν τη λειτουργία των ιδρυμάτων τους, καθώς είναι απολύτως πασιφανές ότι δεν γί-

νεται να λειτουργήσουν χωρίς το διοικητικό και βοηθητικό προσωπικό τους.

Τι θα χαθεί μαζί με τους διοικητικούς; Η αίγλη που έχουν στην ελληνική κοινωνία οι καθηγητές κυρίως, αλλά και οι ερευνητές πανεπιστημίου-πολυτεχνείου, σκιάζει το έργο που παρέχει το υπόλοιπο προσωπικό, που καλείται διοικητικό-υποστηρικτικό. Αλλά αποκαλύπτεται τώρα σε όλη την κοινωνία μας το εύρος των δραστηριοτήτων που εξασφαλίζουν οι υπό απόλυση-διαθεσιμότητα εργαζόμενοι. Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών, στην εκπομπή της Ευγενίας Λουπάκη, στο ραδιοσταθμό Στο Κόκκινο, την Πέμπτη 3/10, είπε ότι προβλέπεται η απομάκρυνση όλων των φυλάκων. Επιπλέον, αν εφαρμοστεί η διαβόητη «διαθεσιμότητα», ούτε το πανεπιστημιακό νοσοκομείο στο Ρίο θα μπορεί να λειτουργεί. Στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), η φοιτητική εστία δεν θα μπορεί να καλύπτει 1.500 φοιτητές που έχει, καθώς θα μείνουν 6 εργαζόμενοι, για 4 κτίρια. Από στοιχεία των διοικητικών του ΕΜΠ πληροφορούμαστε ότι απολύεται το 1/3 των βιβλιοθηκονόμων, ενώ θα μείνει το 1/5 του προσωπικού των γραμματειών. Απολύονται υπάλληλοι της φοιτητικής μέριμνας, εργαζόμενοι στα εργαστήρια και τις πανεπιστημιακές εκδόσεις. Η Σύγκλητος του ΕΜΠ αναφέρει: «Η Διεύθυνση Διοικητικού, η οποία υπάγεται διοικητικά στη Γενική Διεύθυνση Διοικητικής Στήριξης και Σπουδών, θα υποστεί

μείωση του ανθρώπινου δυναμικού της κατά 77%. Το Τμήμα Διοικητικού Προσωπικού θα απαρτίζεται πλέον από δύο άτομα, τα οποία αποκλείεται να αντεπεξέλθουν στις υφιστάμενες υψηλές απαιτήσεις των αρμοδιοτήτων τους. Τα Τμήματα Διδακτικού Προσωπικού και Διεκπεραίωσης και Αρχείου, καθώς και το Τμήμα Προστασίας των εγκαταστάσεων, θα αποτελούνται πλέον από δύο άτομα έκαστο». Βιβλιοθήκες, κέντρα ηλεκτρονικών υπολογιστών (Η/Υ), δομές διαχείρισης ειδικών λογαριασμών έρευνας, σίτιση, στέγαση, γραμματείες, εργαστήρια, αρχεία, εκδόσεις θα μείνουν χωρίς εργαζόμενους και χωρίς φύλαξη. Το Πανεπιστήμιο Κρήτης, σύμφωνα με το μέτρο της διαθεσιμότητας, χάνει 49 υπαλλήλους (συμπεριλαμβάνονται όλοι οι φύλακες). Για το θέμα των φυλάκων, το πανεπιστήμιο είχε προσφύγει στη δικαιοσύνη και το δικαστήριο αποφάνθηκε για τους τρεις από αυτούς, οι οποίοι εργάζονται με σχέση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, ότι πρέπει να παραμείνουν στη θέση τους. Η υπόθεση των υπόλοιπων δέκα, που είναι μόνιμοι, θα εξεταστεί από τη δικαιοσύνη ξεχωριστά. Και εδώ ερχόμαστε στο βασικό στόχο κυβέρνησης-τρόικας.

Γιατί διαλύουν τις υποστηρικτικές δομές; Οι υπηρεσίες που εξαφανίζονται θα αναγκαστούν τα πανεπιστήμια και το πολυτεχνείο να εξασφαλίσουν από ιδιώτες. Κατά τα πρότυπα των δήμων ή και των γιατρών με μπλοκάκι που θα προσλάβει… ο Άδωνις, οι ίδιοι απολυμένοι, που θα ξέρουν και τη δουλειά, θα εξαναγκαστούν να ξαναδουλέ-

ψουν μέσω επιδοτούμενων από ΕΣΠΑ εργολάβων-ιδιωτών, που θα… παρέχουν ανθρώπινο δυναμικό. Ο μισθός δεν θα ξεπερνάει τα 500 ευρώ, ενώ οι εργοδότες θα είναι σαν αυτούς της Κούνεβα. Στο φετινό προϋπολογισμό, οι δαπάνες για την τριτοβάθμια εκπαίδευση εμφανίζονται μειωμένες κατά 33%. Έχουν ήδη κλαπεί τα αποθεματικά των πανεπιστημίων, με το «κούρεμα» Βενιζέλου, έχουν ξαναπερικοπεί οι προϋπολογισμοί των ιδρυμάτων, ενώ προβλέπεται μείωση 40% του διδακτικού και εργαστηριακού δυναμικού. Μετά από όλα αυτά, τα δίδακτρα θα φανούν αναπόφευκτα, καθώς το πανεπιστήμιο της αγοράς, όπου θα φοιτά μόνο όποιος έχει να πληρώνει, περνά μέσα από τις σημερινές «διαθεσιμότητες».

Κοινό μέτωπο Αποτελεσματική απάντηση μπορεί να δοθεί συντονισμένα από εργαζόμενους-καθηγητές-φοιτητές σε όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα, κάτι που σε μεγάλο βαθμό συμβαίνει ήδη, αλλά και αν οι υπόλοιποι κλάδοι, με τα ίδια προβλήματα, επανεξετάσουν την αναστολή των πρόσφατων απεργιακών κινητοποιήσεων και προσθέσουν τις πολύτιμες δυνάμεις τους, για να μη χαθούν οι δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες. Κάπως έτσι μπορεί να δημιουργηθεί η γενική απεργία διαρκείας, αφού ξέρουμε ότι οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν θα το κάνουν. Διδάγματα από τη συνεχή και δυναμική απεργία των διοικητικών στα πανεπιστήμια και το πολυτεχνείο έχουμε να πάρουμε και άλλα. Στην τελευταία συνέλευση των εργαζομένων στο ΕΚΠΑ (Εθνικό

Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών), αποφασίστηκε η δημιουργία απεργιακού ταμείου, πρόσκληση σε συντονισμό όλων των κλάδων, οργάνωση κλεισίματος δρόμων, υποδοχή πρωτοετών για να τους ενημερώσουν, αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία, πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, με κάλεσμα και όλου του δημοσίου (10/10), συναυλίες (όπως στις 20/10, με το Μουσικό Όμιλο Φοιτητών του τμήματος Βιολογίας).

Κινδυνεύει το πανεπιστήμιο και όχι το εξάμηνο Ο κοινωνικός αυτοματισμός έχει γίνει πολύ προβλέψιμος. Ακόμα και οι πρυτάνεις, που γνωρίζουν πολύ καλά πώς να συναλλάσσονται με το σύστημα, απαντάνε με χαρακτηριστική ευκολία για το μπλοκάρισμα που ενίσχυσαν: «Μπορεί να χαθεί το εξάμηνο, αλλά το θέμα είναι να μη χαθεί το πανεπιστήμιο» (πρύτανης του ΕΚΠΑ, στον κυβερνητικό σταθμό Βήμα FM). Εξάλλου η εικόνα του μέλλοντος έρχεται από τη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας, όπου οι εγγραφές στο εξάμηνο δεν έγιναν, όχι λόγω κινητοποιήσεων, αλλά επειδή δεν έχουν προσληφθεί οι καθηγητές που χρειάζονται κι έτσι δεν έχουν μαθήματα για να εγγραφούν οι φοιτητές. Οι κινητοποιήσεις διάρκειας των διοικητικών των πανεπιστημίων μάς προσφέρουν μια χρυσή ευκαιρία: να συνδέσουμε τους αγώνες όλων των πληττόμενων κλάδων του δημοσίου, μακάρι και του ιδιωτικού τομέα, και να μπλοκάρουμε τη λειτουργία όλης της χώρας. Τότε θα έχουμε σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας.

Κοσμοπλημμύρα για «μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ»! Δεκάδες χιλιάδες κόσμου (μόνο τα εισιτήρια, που κόπηκαν, ήταν πάνω από 30.000) συμμετείχαν στις 5/10 στη συναυλία που πραγματοποιήθηκε στο στρατόπεδο Παύλου Μελά, σε ένδειξη συμπαράστασης στους κατοίκους της Χαλκιδικής, οι οποίοι αγωνίζονται κατά της εξόρυξης χρυσού στην περιοχή τους. Τη συναυλία διοργάνωσαν οι Επιτροπές Αγώνα Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής Ενάντια στα Μεταλλεία Χρυσού και όλοι οι καλλιτέχνες συμμετείχαν αφιλοκερδώς (Μάλαμας, Ιωαννίδης, Παυλίδης κ.ά.). Παράλληλα, η μουσική διαμαρτυρία, που μετατράπηκε σε κανονική διαδήλωση, απαίτησε την απελευθέρωση των άδικα προφυλακισμένων αγωνιστών-

και της Θεσσαλονίκης, καθώς και την τεχνική βοήθεια από τους απολυμένους εργαζόμενους της ΕΡΤ, που συνεχίζουν τον αγώνα τους και κάλυψαν ζωντανά την εκδήλωση.

κατοίκων της Χαλκιδικής, που αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση και τις δικαστικές αρχές ως εγκληματίες, στη γνωστή λογική της ποινικοποίησης των δίκαιων κοινωνικών αγώνων.

Μαζί με τις συναυλίες λειτούργησαν χώροι ενημέρωσης και συζήτησης για την εξόρυξη χρυσού, καθώς και για άλλες πολιτικές πρωτοβουλίες και δράσεις.

Η συναυλία δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την εργασία (πάνω από 600 εθελοντές), υποστήριξη και διοργάνωση της εκδήλωσης από δεκάδες κατοίκους της Χαλκιδικής

Οι διοργανωτές, με ανακοίνωσή τους, καταφέρονται επίσης κατά των συστημικών ΜΜΕ που ανέφεραν ότι τη συναυλία παρακολούθησαν μόνο 2.000 άτομα. Η μαζική παρουσία του κόσμου ήταν η καλύτερη απάντηση σε όσους επιχειρούν να ταυτίσουν τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής με όσους αγωνίζονται ενάντια στη λεηλασία της φύσης και της ζωής τους.

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Οκτώβρη 2013

Η τραγωδία στη Λαμπεντούζα είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση

Η Ευρώπη φρούριο δολοφονεί Δεκάδες χιλιάδες κάνουν τη θαλάσσια διαδρομή από τη Βόρεια Αφρική στη Σικελία και άλλα ιταλικά νησιά. Ο ψαράς Σαλβατόρε Ντ’ Ανκόνα δήλωσε οργισμένος: «Τώρα ανακάλυψαν την κατάσταση; Συμβαίνει εδώ και 20 χρόνια». Οι συνάδελφοί του περιγράφουν πως είναι τόσα πολλά τα ναυάγια στο βυθό γύρω από τη Λαμπεντούζα που, όπου και να ρίξουν τα δίχτυά τους, σκίζονται!

Του Πάνου Πέτρου

πολύνεκρη τραγωδία στα ανοιχτά του ιταλικού νησιού Λαμπεντούζα, αποκαλύπτει το βάρβαρο πρόσωπο της Ευρώπης φρούριο. Οι νεκροί μετανάστες είναι θύματα του πολέμου που έχουν κηρύξει τα «πολιτισμένα έθνη» στη μετανάστευση. Η ιστορία των 500 μεταναστών από τη Σομαλία και την Αιθιοπία, ο τρόπος που πνίγηκαν, τα όσα έγιναν πριν από την τραγωδία και τα όσα έγιναν μετά δεν είναι εξαίρεση. Είναι ο καθημερινός κανόνας για χιλιάδες και χιλιάδες από τους «κολασμένους της Γης». Γι’ αυτό και έχει αξία να δούμε όλα όσα έγιναν.

«Πώς θα αποκρουστούν οι εισβολείς» Οι περίπου 500 μετανάστες, ανάμεσά τους τουλάχιστον 40 παιδιά ηλικίας 11-17 ετών χωρίς συνοδεία γονιού, πλήρωσαν χιλιάδες δολάρια ο καθένας, διέσχισαν την έρημο Σαχάρα για να φτάσουν στη Λιβύη, παρέμειναν έγκλειστοι στην Τρίπολη για 2 μήνες κι έπειτα φορτώθηκαν σε ένα σαπιοκάραβο με στόχο να καταφέρουν να φτάσουν έως τις ιταλικές ακτές. Η απελπισία που σπρώχνει έναν άνθρωπο, ή ένα 12χρονο παιδί, να μπει σε αυτήν τη βασανιστική οδύσσεια δε μπορεί να μετρηθεί καν από όσους εύκολα κραυγάζουν «γιατί δεν κάθονται στις χώρες τους;» ή ζητούν «να γυρίσουν από εκεί όπου ήρθαν». Αυτή η απελπισία δεν θα «καταπολεμηθεί» με κατασταλτικά και αποτρεπτικά μέτρα που –λένε οι θιασώτες του κρατικού ρατσισμού– θα «στείλoυν μήνυμα πως δεν είναι ευπρόσδεκτοι». Η Ιταλία, σε συνεννόηση με τη Λιβύη, έχει αναπτύξει ένα από τα πιο δρακόντεια αποτρεπτικά συστήματα στις θάλασσές της, αλλά αυτό δεν σταματάει ανθρώπους που διαφεύγουν τον πόλεμο, το θάνατο, την ημι-σκλαβιά, την πείνα, να ρισκάρουν τεράστιους κινδύνους για να φτάσουν στη «Γη της Επαγγελίας». Η Ιταλίδα βουλευτής Μπολντρίνι, παραδέχτηκε μετά την τραγωδία πως είναι αδιανόητο να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να σταματήσει αυτούς τους ανθρώπους με κατασταλτικά μέτρα.

Στρατόπεδα συγκέντρωσης Αρκετοί στο άκουσμα της είδησης θυμηθήκαμε πως το όνομα Λαμπεντούζα είναι ήδη γνωστό. Το νησί είχε γίνει είδηση ξανά το καλοκαίρι του 2011, όταν ξέσπασε εξέγερση μεταναστών που ήταν κλεισμένοι στο διαβόητο Κέντρο Κράτησης του νησιού, ενάντια στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Τότε τα κυρίαρχα ρεπορτάζ περνούσαν στα ψιλά «τις άσχημες συνθήκες» και εστίαζαν στις «αναταραχές». Στην Ελλάδα

«Πνίγηκε πριν προλάβουμε να κάνουμε τίποτα για να τον απελάσουμε». το ζήσαμε πιο πρόσφατα με την εξέγερση στην Αμυγδαλέζα. Σήμερα, οι ίδιοι που «θλίβονται» για τους νεκρούς, κλείνουν στο κολαστήριο της Λαμπεντούζα τους επιζήσαντες. Με αφορμή την τραγωδία, κάποια συνεργεία και κάποιοι βουλευτές έκαναν τον κόπο να πάνε ως το στρατόπεδο συγκέντρωσης, και να μεταφέρουν αυτό που περιγράφηκε ως «ντροπιαστικές συνθήκες, ανάξιες μιας πολιτισμένης κοινωνίας». Οι εξεγέρσεις σε αυτά τα στρατόπεδα είναι ο μόνος τρόπος των έγκλειστων να «ακουστούν», όταν επικρατεί σιωπή για τις συνθήκες που σήμερα όλοι ξαφνικά «ανακαλύπτουν». Κι όμως αντί να ακουστούν, αντί να εστιάσουν όλοι στις άθλιες συνθήκες κράτησης, δαιμονοποιούνται οι εξεγερμένοι μετανάστες. Τα κολαστήρια αυτά -που πολλαπλασιάζονται δραματικά σε όλη την Ευρώπη- πρέπει να κλείσουν.

Η ποινικοποίηση της μετανάστευσης Μια σειρά κυβερνήσεις, η ιταλική ανάμεσά τους, έχουν περάσει νομοθεσίες που καθιστούν τη μετανάστευση ποινικό αδίκημα. Και αυτό το παράδειγμα κρατικού ρατσισμού είχε περάσει «στα ψιλά», αν δεν θεωρήθηκε και φυσιολογικό –άλλωστε πρόκειται για «λάθρο»-μετανάστες. Σήμερα, όσοι επιβίωσαν από το ναυάγιο και στοιβάχθηκαν στο Κέντρο της Λαμπεντούζα, αντιμετωπίζουν και δίωξη για «παράνομη μετανάστευση», ενώ επιβάλλεται πρόστιμο χιλιάδων ευρώ στον καθένα! Αυτή είναι η ευαισθησία του ιταλικού κράτους που κήρυξε «εθνικό πένθος» για τους νεκρούς, αλλά κυνηγάει τους ζωντανούς. Η δημοσιότητα που έχει πάρει το ζήτημα, η θλίψη και η οργή στην ιταλική κοινωνία για την τραγωδία είναι πιθανό να λειτουργήσει ως «ασπίδα» για τους επιζήσαντες του ναυαγίου. Θα θεωρηθεί απάνθρωπο αυτοί οι άνθρωποι να κληθούν σήμερα να αντιμετωπίσουν τις Αρχές. Αλλά είναι μια ευκαιρία να αναρωτηθούμε: Σε τι διαφέρουν

οι επιζήσαντες αυτού του ναυαγίου, από όλους εκείνους που πέρασαν ανάλογες περιπέτειες κι αντιμετώπισαν ανάλογους κινδύνους για να αντιμετωπίσουν –φτάνοντας στη «Γη της Επαγγελίας»– διώξεις; Η ποινικοποίηση της μετανάστευσης, η στοχοποίηση ανθρώπων ως «παρανόμων» επειδή επιχειρούν να διαφύγουν από κινδύνους και μετακινούνται στον πλανήτη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, είναι πάντα το ίδιο ανήθικη και απάνθρωπη, και πρέπει να αποτελέσει παρελθόν, αν τα ευρωπαϊκά κράτη θέλουν να συνεχίσουν να λέγονται «πολιτισμένα».

Κρατικός ρατσισμός Σιγά-σιγά έρχονται στην επιφάνεια λεπτομέρειες γύρω από τις συνθήκες του ναυαγίου. Και οι καταγγελίες είναι αποκαλυπτικές για τις ευθύνες των κατασταλτικών μηχανισμών του ιταλικού κράτους. Όταν το καράβι άρχισε να μπάζει νερά, κάποιοι επιβαίνοντες έβαλαν φωτιά σε υφάσματα για να τους δουν άλλα πλοία και να βοηθήσουν, δυστυχώς η φωτιά εξαπλώθηκε στο καράβι. Το απελπισμένο σήμα κινδύνου πέρασε «στο βρόντο». Σύμφωνα με την τοπική εφημερίδα «La Sicilia», δύο σκάφη που ανήκουν στην Οικονομική Φρουρά, η οποία έχει διάφορα καθήκοντα αστυνόμευσης και διάσωσης, παρέμειναν αδρανή στο λιμάνι. Η Ακτοφυλακή, σύμφωνα με καταγγελίες μαρτύρων κινητοποιήθηκε με δραματική καθυστέρηση. Δεν επρόκειτο για αδράνεια ή για δυσλειτουργία: Είναι η φυσιολογική συμπεριφορά των μηχανισμών που η συγκρότησή τους, η εκπαίδευσή τους, οι εντολές τους είναι για να «αποτρέπουν τις μεταναστευτικές ροές». Τις αμφιβολίες για τα ρατσιστικά κίνητρα της αδράνειας διαλύουν ακόμα πιο συγκλονιστικές μαρτυρίες: Ο ψαράς Βίτο Φιορίνο με τους συναδέλφους του ήταν οι πρώτοι που έσωσαν κάποιες δεκάδες ναυαγούς. Δήλωσε πως η Ακτοφυλακή «αρνήθηκε να παραλάβει τους ανθρώπους που είχαμε ήδη σώσει, γιατί είπαν ότι το απαγορεύει το πρωτόκολλο». Καταγγέλλει πως θα είχαν

σώσει περισσότερους, αν οι ακτοφύλακες δέχονταν να παραλάβουν τους διασωθέντες, αδειάζοντας έτσι τις βάρκες των ψαράδων. Ο Μαρτσέλο Νίτζα, τουρίστας που ψάρευε εκείνη τη νύχτα, έκανε μια ακόμα σοβαρότερη καταγγελία. Οι Αρχές όχι μόνο αδράνησαν και δεν συνεργάστηκαν, αλλά εμπόδιζαν και τους εθελοντές. Ο ίδιος έσωσε κάποιους και είπε: «Θα μπορούσα να σώσω κι άλλους αν ερχόταν εγκαίρως βοήθεια και αν μας είχαν αφήσει να ξαναπάμε εκεί έξω». Οι εθελοντές αυτοί ήταν παράνομοι! Η ιταλική νομοθεσία ποινικοποιεί την παροχή βοήθειας σε παράνομους μετανάστες. Οι υπηρεσίες και η κοινωνική βοήθεια «μόνο για Ιταλούς» έχει γίνει νόμος του κράτους. Για τους ψαράδες της Λαμπεντούζα όμως υπάρχει μόνο «ο νόμος της θάλασσας», όπως είπε ο Φιορίνι: «Όταν βρίσκεις κάποιον σε ανάγκη, πρέπει να τον βοηθήσεις άμεσα. Πώς μπορείς να αγνοήσεις κάποιον που χρειάζεται βοήθεια; Το κάνουμε συνέχεια (σ.σ.: τις διασώσεις μεταναστών), είναι αδιανόητο για ένα ψαρά της Λαμπεντούζα να κάνει πως δεν είδε τίποτα». Σήμερα θεωρούνται ήρωες, αλλά στο παρελθόν αρκετοί συνάδελφοί τους έχουν δει τις βάρκες τους να κατάσχονται επειδή βοήθησαν μετανάστες. Στη θάλασσα της Λαμπεντούζα είδαμε την πιο ακραία συνέπεια της ποινικοποίησης της αλληλεγγύης. Αλλά αυτό δεν μπορεί να κρύψει την άλλη, καθημερινή, «μικρή» βαρβαρότητα που αντιμετωπίζουν άνθρωποι που θεωρείται παράνομο να μπουν σε νοσοκομείο, να βρουν στέγη, να βρουν ένα πιάτο φαΐ. Ευτυχώς, ο «νόμος της θάλασσας» έχει την ίδια ισχύ και στη στεριά, από τους γιατρούς, τους εκπαιδευτικούς, τους απλούς πολίτες που αρνούνται να πειθαρχήσουν στη ρατσιστική νομιμότητα.

Η Ευρώπη φρούριο Η τραγωδία στη Λαμπεντούζα είναι ο κανόνας. Το ναυάγιο ήταν το πιο φονικό εδώ και πολλά χρόνια, αλλά δεν ήταν το μοναδικό.

Το έγκλημα είναι συλλογικό και όχι μόνο ιταλικό. Η Ευρώπη φρούριο έχει υψώσει κοινά τείχη. Το τείχος στα σύνορα με το Μαρόκο για το οποίο καμαρώνει η ισπανική κυβέρνηση, το κλείσιμο των ευρωπαϊκών συνόρων με την Τουρκία, ο Φράχτης του Έβρου, είναι αυτά που σπρώχνουν της Γης τους κολασμένους στα σαπιοκάραβα με την ελπίδα να περάσουν το Αιγαίο ή το Λιβυκό Πέλαγος, όπου τους περιμένουν η Ακτοφυλακή και η FRONTEX για να «αναχαιτίσουν» τα σαπιοκάραβα, συχνά οδηγώντας στην ανατροπή και τη βύθισή τους. Οι νεκροί μετανάστες στον πάτο του Αιγαίου είναι περισσότεροι από τα θύματα του ναυαγίου στη Λαμπεντούζα, αλλά γι’ αυτούς δεν μιλά και δεν συγκινείται κανείς στις -ελληνικές- τηλεοπτικές οθόνες. Σήμερα η Ευρώπη φρούριο ανακαλύπτει υποκριτικά τα θύματα της πολιτικής της. Αλλά οι πρώτες δηλώσεις των αρμόδιων αξιωματούχων της ΕΕ δείχνουν πως δεν θα αλλάξουν πολιτική: Να εντοπιστούν και να καταπολεμηθούν «τα εγκληματικά δίκτυα που εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη απελπισία» είναι ο πρώτος στόχος, ενώ επισημαίνεται πως θα βοηθήσει το… νέο σύστημα παρακολούθησης των συνόρων που εντοπίζει πολύ πιο εύκολα μικρές βάρκες. Αμφιβάλλουμε (τουλάχιστον) για τον αν αυτό το νέο σύστημα θα βοηθά στη διάσωση, και όχι στην αναχαίτιση, οδηγώντας σε νέα ναυάγια και νέους νεκρούς. Ακόμα πιο ψηλά τείχη και περισσότερη καταστολή με άλλα λόγια. Είναι η συνέχεια μιας πολιτικής που σωστά περιέγραψε ο κυβερνήτης της Σικελίας ως «και ανίκανη και εγκληματική». Κανένα αποτρεπτικό μέτρο δεν θα σταματήσει τα θύματα των πολέμων και της φτώχειας από την αναζήτηση καλύτερης ζωής, απλώς θα συνεχίσει να σκορπά το θάνατο σε πολλούς από αυτούς. Τα «εγκληματικά δίκτυα» δεν θα εξαφανιστούν όσο η μετανάστευση είναι παράνομη, και άρα πηγή κέρδους για τα «δίκτυα». Αυτά φάνηκαν με τον πιο καθαρό και ωμό τρόπο στη θάλασσα της Λαμπεντούζα. Η συγκλονιστική φωτογραφία με τα δεκάδες φέρετρα είναι η συνέπεια των πολιτικών που ο Σαμαράς κι ο Δένδιας αποκαλούν «απόκρουση της εισβολής».

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

9 Οκτώβρη 2013

www.dea.org.gr

Να αποτρέψουμε την κατάρρευση της δημόσιας υγείας στάση εργασίας την Τετάρτη 16 Οκτώβρη (11πμ έως τη λήξη της βάρδιας) και συγκέντρωση στις 12μμ στο υπουργείο Υγείας.

Του Σπύρου Αντωνίου

ι δραματικές μνημονιακές περικοπές στο Δημόσιο έχουν πλήξει ανεπανόρθωτα τις κοινωνικές παροχές. Από τα πρώτα θύματα της –τάχα– εξυγίανσης της δημόσιας διοίκησης είναι και οι υπηρεσίες υγείας, με αποτέλεσμα να απειλείται ανοιχτά πλέον η ζωή μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ιδιαίτερα των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων που δεν έχουν πρόσβαση σε αυτές (άνεργοι, ανασφάλιστοι, φτωχοί, μετανάστες).

Οι συντονισμοί αυτοί είναι πολύτιμοι, τόσο στην κατεύθυνση της ενοποίησης των αιτημάτων και της ενίσχυσης των αγώνων, όσο και στο «ξεπέρασμα» της αδράνειας και της απογοήτευσης που τροφοδοτούνται από την στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Δωρεάν υγεία για όλους

Διάλυση ΕΣΥ Οι τελευταίες εξελίξεις αποτυπώνουν την εικόνα κατάρρευσης των νοσοκομείων και των υπόλοιπων υγειονομικών δομών. Μετά το κλείσιμο 13 νοσοκομείων (ΙΚΑ και ΕΣΥ) σε Αττική και Θεσσαλονίκη, καθώς και τη διαθεσιμότητα (πιθανή απόλυση δηλαδή) 1.665 υγειονομικών, την ίδια ώρα που τα νοσοκομεία στενάζουν από την εγκληματική πλέον έλλειψη προσωπικού, ο υπό χρεωκοπία ΕΟΠΥΥ (βλ. δίπλα) ετοιμάζεται να βάλει και αυτός «λουκέτο» στα ιατρεία του, οδηγώντας χιλιάδες χρήστες υπηρεσιών υγείας στα ιδιωτικά εργαστήρια. Η κατάσταση διάλυσης του ΕΣΥ, παρά την πρωτοφανή οικονομική κρίση και τις περικοπές μισθών, έχει ήδη αυξήσει τον αριθμό των ασθενών που απευθύνονται σε ιδιώτες γιατρούς και επιχειρηματίες

της περίθαλψης. Η μετατροπή ενός κοινωνικού αγαθού σε εμπόρευμα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Παρά τις συνεχείς κινητοποιήσεις ακόμα και μέσα στο καλοκαίρι, τα σχέδια του Άδωνη και της τρόικας δεν έχουν μπλοκαριστεί. Παρ’ όλα αυτά οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες, που κρατάνε τη συνέχεια της εργατικής αντίστασης στο χώρο της υγείας, συνεχίζονται. Την Παρασκευή 4/10, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στην οποία συμμετείχαν αντιπροσωπείες από τα Διοικητικά Συμβούλια των Σωματείων Εργαζομένων στα Νοσοκομεία Ευαγγελισμού, Πολυκλινικής, Δυτικής Αττικής, Πατησίων, Αμ. Φλέμινγκ, 7ου Νοσοκομείου

ΙΚΑ, Σισμανόγλειου και Αγ. Σάββα, καθώς και αντιπροσωπεία του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ. Από όλες τις τοποθετήσεις στηρίχτηκαν ομόφωνα οι παρακάτω στόχοι πάλης: * Να επαναλειτουργήσουν άμεσα τα νοσοκομεία στα οποία εδώ και δυο μήνες σχεδόν έχει μπει λουκέτο. * Να τοποθετηθούν εδώ και τώρα στις οργανικές τους θέσεις οι 1.665 υγειονομικοί που ήδη πάνω από 40 μέρες βρίσκονται στο απαράδεκτο καθεστώς της διαθεσιμότητας, δηλαδή υποχρεώνονται από την κυβέρνηση σε απραξία. * Να ενισχυθούν με επείγοντα μέτρα τα νοσοκομεία από τον κρατικό προϋπολογισμό, διαφορετικά δεν θα είναι δυνατή η λειτουργία τους.

* Να υπάρξει ΔΩΡΕΑΝ υψηλού επιπέδου παροχή υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας σε όλους τους ασθενείς ανεξάρτητα από ασφαλιστική κάλυψη και να καταργηθεί το νέο επαίσχυντο χαράτσι νοσηλείας των 25 ευρώ. * Να μην καταργηθεί καμιά δομή Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, όπως προκύπτει από τα ήδη γνωστά σχέδια του υπουργείου Υγείας, αντίθετα να ενισχυθεί η δημόσια και δωρεάν ΠΦΥ, γιατί αυτό υπαγορεύεται από τις ανάγκες του λαού. Επίσης, στην ίδια σύσκεψη, αποφασίστηκε στάση εργασίας για την Παρασκευή 11 Οκτώβρη (7-11πμ) με συγκέντρωση στην πλατεία Μαβίλη (9πμ) και πορεία στη Βουλή και

Η υπεράσπιση της δημόσιας υγείας είναι υπόθεση όλων μας. Η δωρεάν πρόσβαση στα νοσοκομεία, για όλους όσους ζουν και εργάζονται στη χώρα ή έχουν χάσει την ασφαλιστική τους ιδιότητα, πρέπει να αποτελεί μόνιμη και βασική αιχμή της αντιπαράθεσης του κινήματος και της Αριστεράς απέναντι σε μια κυβέρνηση που προτιμάει να μην προσλαμβάνει νοσηλευτές, από το να φορολογήσει εφοπλιστές και τραπεζίτες. Η ενίσχυση των πρωτοβουλιών που οργανώνουν οι εργαζόμενοι στην υγεία, οι μαζικές δράσεις ενημέρωσης σε κάθε γειτονιά για το τι σημαίνει η κατάρρευση του ΕΣΥ, οι αποκλεισμοί ταμείων ενάντια στα 25 ευρώ, είναι αναπόσπαστο μέρος της μάχης για την ανατροπή του Σαμαρά και των ανθρωποκτόνων πολιτικών της λιτότητας και της διάλυσης των δημόσιων αγαθών.

Καταργούν και τον ΕΟΠΥΥ

Της Τασίας Κύρκου

ενοποίηση των Μονάδων Υγείας του ΕΟΠΥΥ (πρώην ΙΚΑ) με τα Κέντρα Υγείας, υπό την ευθύνη και τη εποπτεία των Υγειονομικών Περιφερειών, είναι στο επίκεντρο της πρότασης για τον ΕΟΠΥΥ που εκπόνησε η Επιστημονική Επιτροπή για την Υποστήριξη της Μεταρρύθμισης της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ), αλλαγές που είχε προαναγγείλει ο Άδωνις Γεωργιάδης το Σεπτέμβριο, με στόχο τον περιορισμό των ελλειμμάτων του οργανισμού. Από κει και πέρα η πρόταση επαναλαμβάνει μια σειρά μέτρα, τα οποία προβλέπονται από το νόμο για την ΠΦΥ του 2004, που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ –καθώς δεν διατέθηκαν οι απαιτούμενοι πόροι– και αφορούν την 24ωρη λειτουργία των ΚΥ (σύμφωνα με τις ανάγκες υγείας του πληθυσμού, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε

περιοχής και βέβαια τους διαθέσιμους πόρους), τη θέσπιση του οικογενειακού γιατρού, τη δημιουργία δικτύων για τη διαχείριση των χρόνιων νοσημάτων, τη δημιουργία ατομικού αρχείου υγείας για κάθε ασθενή, ενώ γίνονται και αναφορές, μεταξύ άλλων, στις εργασιακές σχέσεις των γιατρών. Οι προθέσεις της κυβέρνησης είχαν διαφανεί καθαρά σε φόρουμ ειδικών υγείας, με τίτλο «ΕΟΠΥΥ: Η κρίση και η διέξοδος», που έγινε το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη στην Καλαμάτα, παρουσία του υπουργού Υγείας. Ο πρόεδρος του ΕΟΠΥΥ έδωσε το στίγμα, λέγοντας «θέλουμε να περιορίσουμε τις σπατάλες, θέλουμε να περιορίσουμε την υπερκατανάλωση», ενώ κοινή διαπίστωση ήταν ότι η κινητικότητα 15.000 εργαζόμενων στο χώρο της υγείας θα αποτελέσει το εργαλείο της «μεταρρύθμισης», με τη συμπλήρωση πως δεν μπορεί μια μικρή πόλη να

συντηρεί ένα Κέντρο Υγείας και μια μονάδα υγείας του ΕΟΠΥΥ. Ο ίδιος ο Άδωνης ομολόγησε πρόσφατα ότι υπάρχουν σκέψεις για μετατροπή του ΕΟΠΥΥ αποκλειστικά σε αγοραστή υπηρεσιών υγείας και για μετάταξη στο ΕΣΥ ή την ένταξη σε καθεστώς κινητικότητας-διαθεσιμότητας ή ακόμα και απόλυσης 6.000 ιατρών του οργανισμού. Την ώρα που οι μνημονιακές πολιτικές λιτότητας διαλύουν τη δημόσια υγεία, η προτεινόμενη ρύθμιση στοχεύει στον ακόμη μεγαλύτερο περιορισμό πρόσβασης στις δημόσιες δομές υγείας, οδηγώντας τους ασφαλισμένους σε ιδιώτες γιατρούς και φορείς υγείας. Τον τελευταίο καιρό μια σειρά από κινητοποιήσεις έχουν αναδείξει τα προβλήματα στα ΚΥ, που οφείλονται στην υποστελέχωσή τους, με αποτέλεσμα να λειτουργούν μόνο κάποιες ώρες την ημέ-

ρα και σε πενθήμερη βάση, ενώ η λειτουργία κάποιων βασίζεται στην εθελοντική εργασία του προσωπικού. Η ενοποίηση των ΚΥ με τις μονάδες του ΕΟΠΥΥ σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει αναβάθμισή τους. Αντίθετα η προβλεπόμενη μεταφορά προσωπικού σημαίνει τη συρρίκνωση και το κλείσιμο μονάδων, κύρια του ΕΟΠΥΥ, προκειμένου να μειωθούν τα ελλείμματα που κληρονόμησε με τη δημιουργία του και επιβαρύνθηκαν λόγω της μικρής κρατικής επιχορήγησης (στο τέλος του 2013 αναμένεται να αγγίξει τα 2,5 δισ. ευρώ). Δεν πρέπει να τους αφήσουμε. Η Αριστερά, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να παίξει καταλυτικό ρόλο στο νέο αυτό χτύπημα. Οι κοινές επιτροπές αγώνα εργαζομένων και κατοίκων, που έχουν δημιουργηθεί σε περιοχές όπου υπάρχουν νοσοκομεία, πρέπει να διευρυνθούν και με κοινές δράσεις, τοπικές και κε-

ντρικές κινητοποιήσεις να δώσουμε τη μάχη ενάντια στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας. Οι εργαζόμενοι στη Μονάδα Υγεία Αλεξάνδρας (τέως ΙΚΑ) απευθύνθηκαν στους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους, καλώντας σε κινητοποίηση την Τετάρτη 9/10, έξω από το «ΙΚΑ Αλεξάνδρας», ενάντια σ’ αυτή την επίθεση που αφαιρεί το δικαίωμα της πρόσβασης στις δομές υγείας και ουσιαστικά καταργεί και τη φαρμακευτική περίθαλψη. Είναι μια πρώτη απάντηση που πρέπει να γενικευτεί. Ανάλογη εκδήλωση διαμαρτυρίας διοργάνωσε στις 2/10 και ο Δήμος Ελληνικού-Αργυρούπολης, για το εκεί παράρτημα του ΕΟΠΥΥ. Όλοι μαζί, σωματεία, επιτροπές κατοίκων, δημοτικές παρατάξεις και μαζικοί φορείς, συλλογικότητες της Αριστεράς, χρειάζεται να δώσουμε τη μάχη σε κάθε πόλη, για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα για δωρεάν δημόσια υγεία για όλους.