ΤΙΤΛΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ ΤΕΙΧΗ 1 ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ 2 ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ 4 ΠΗΓΗ 5 ΘΥΕΛΛΑ ΔΕΙΝΩΝ 6 ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ 8 ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΑΣΠΙΔΑ 10 ΑΓΝΟΗΣΗ 12 ΔΥΣΤΟΠΙΑ 14 ΠΕΛΑΓΑ ΜΑΚΡΙΝΑ 15 Ο ΚΥΒΟΣ ΕΡΡΙΦΘΗ 16 ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΈΡΩΤΑ 18 ΗΜΕΡΕΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 20 ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ 22 ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΣ 24 ΟΝΕΙΡΟΠΛΑΣΙΑ 26 ΝΕΚΡΟΨΙΑ 27 ΑΤΑΞΙΑ 28 ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ 30 ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗ 32 ΞΩΜΑΧΟΣ ΣΤ’ ΑΓΚΑΘΙΑ 34 Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΣΧΗΜΙΑ 36 ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΛΑΜΑ 38 ΚΑΡΑΒΙ ΜΗΔΕΝ 39 ΡΑΨΩΔΙΑ ΙΕΡΟΓΛΥΦΙΚΩΝ 40 ΕΡΜΟΥ 32 42 ΑΓΕΛΑΙΑ ΟΨΗ 44 ΑΓΚΑΛΙΑ 45 ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 46 «ΚΑΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 47 ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ 48 ΎΜΝΟΣ ΤΩΝ ΦΤΕΡΩΝ 49 ΚΑΖΙΝΟ 50 ΆΧΩΡΗ ΗΤΤΑ 52 ΕΞΑΫΛΩΣΗ53 ΆΓΙΑ ΜΕΡΑ ΣΑΝ ΕΛΘΕΙΣ 54 ΜΑΚΡΙΑ ΚΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ 56 ΚΟΜΠΟΣ 57 ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ 58 ΑΛΓΗΔΟΝΑ59 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 60 ΙΠΤΑΜΕΝΕΣ ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΕΣ 62 ΟΜΟΛΟΓΑ 63 ΔΙΚΟΠΟ ΑΣΤΕΡΙ 64 ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ ΕΝ ΕΤΕΙ 2022 65 ΑΝΤΙΣΚΗΝΟ 66 ΟΙ ΠΡΕΣΒΥΩΠΕΣ 68 ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ 70 ΑΜΕΤΡΙΑ 72
Κόκκινα δαιμόνια | Γιώργος Κ. Μυλωνάς Υπέροχα νερά άγια στην ηρεμία βάφουν τις σκέψεις με χρώμα γαλανό τι περίτεχνα βουτούν τα γλαρόνια κι απ’ έξω τα δέντρα ανασαίνουν το γλυκό αγέρι του έαρος έξοχα αρώματα ξετυλίγονται ως τον ουρανό με τα πλατιά φτερά πουλιών περιχύνουν τον ορίζοντα λευκά σύννεφα πνοή πολυπόθητης μπόρας δροσίζει το γρασίδι και τις μαβιές πασχαλιές ήχοι ωραίοι φτάνουν στ’ αφτιά μας άβυσσοι γεμίζουν με γέλια κορασιών κι αναβλύζει Έρωτας απ’ τ’ άγρια κρίνα σαν να μην χάλασε τίποτε στον κόσμο σαν όλα να ‘ναι εύρυθμα στο πόστο τους να τραγουδούν για τη Φύση μουσικές απ’ την παλιά πηγή.
Κόκκινα δαιμόνια | Γιώργος Κ. Μυλωνάς Περίεργη σήμερα η νύχτα βαθιά στενοχώρια βγάζει κρυφή μαγεμένη εικόνα στο περιγιάλι μυστηριακή θάλασσα με τις φωνές της ελεγείες αφιερώνει σε παράξενους θεούς στον ουρανό ο Κρόνος ομορφαίνει τα μάτια πέρα ‘κει στο λίγο φως που πέφτει ακροφαίνεται πορτοκαλί ομίχλη χρώμα απ’ άλλον αιθέρα κάπως με πνίγει κρύα πέλαγα στ’ ανοιχτά πανιά ταξιδεύουν χαμένα στη βροχή αμυδρά νησάκια πετάνε στα κύματα κι όμως θέλω να μείνω εδώ στη σκέψη πως όλα τελείωσαν δύσκολα συναινώ θολό το τοπίο μαύρη θάλασσα με δικάζει σε κάθε βήμα στο σαθρό έδαφος να ‘ναι άραγε νέα ζωή που δεν την πρόσεξε κανείς ή θάνατος παντοτινός; Ζωή δίχως φυτά και πρασινάδα λασπερή και πορτοκαλί απ’ άκρη σ’ άκρη μα ίσως αναπνέει το θαύμα.
Κόκκινα δαιμόνια | Γιώργος Κ. Μυλωνάς Βρέθηκες αστραπιαία ξαπλωμένο ενώ έπρεπε να δαμάζεις τους αέρηδες σε πήρα λαβωμένο και σε φρόντισα γέμισε η ζεστή μου η καρδιά με ωραία κλαριά όπου ακουμπάς στην άγρια παγωνιά καλλίφωνό μου πλάσμα χρωματίζεις το καθετί με νότες διαποτίζεις τα εκλεκτά Ωδεία με πλούσια ηρεμία και πηγαία ευαισθησία απ’ τον φεγγίτη σε κοιτώ τι ουράνια ευλογία φωτίζεις όλον τον καιρό κι όποτε βρέχει εσύ μόνο δίνεις νόημα στο σάλεμα των νεφών ανοίγεις τα βελουδένια φτερά σου και σέρνεις θεϊκά άμαξες κελαηδιστές. Αχ, τι γλυκιά απόγνωση με πιάνει ξαφνικά όταν στο χώμα σκαλίζω ανάμνηση που πάντα θα με πονά.
Κόκκινα δαιμόνια | Γιώργος Κ. Μυλωνάς Στα χείλη μου εκστατική χάραξη αποκομμένης ιδέας των χειλιών σου μεταιχμιακή ελπίδα τελειωτική αφασία έκφραση απορίας κρυφής οπτασίας δέηση στη γιορτή της Παναγίας έκλυση χαράς που κυβερνάει την επιθυμία μου αληθινή, φωτοφόρα. Στα ερείπια ναών ηρεμεί η Πανσέληνος κίτρινες ακτίνες δέρνουν χλωμές βιολέτες πανούργα ακαταστασία χαώδης ακεραιότητα τραγούδια πλαγιασμένων σωμάτων καίνε το λαθρόβιο καντήλι στρόβιλοι από σάπια μήλα φίδια τυλίγουν άσπρο λαιμό σκαρώνουν μια λεπτή δολοφονία.
Κόκκινα δαιμόνια | Γιώργος Κ. Μυλωνάς Πέρα από κάθε άνεμο φαντασιώσεις μπλε πέρα από κάθε σκέψη φαράγγια ματωμένα περπάτημα ελαφρύ σε θάλασσες μακάβριες ζωντανός αποκαλύπτομαι στ’ άστρα άμμος ψήνει ανταύγειες χρυσαφιές αίθριοι ροζ ουρανοί πίνακες ομιχλώδεις σκεπάζουν σημαδεμένα κύματαμονοπάτιαλέξεων σκάνε σε παγετωνικά σπήλαια φωτισμένα σπειροειδή φτερά αναβλύζουν φουρτούνες παλιές πέρα απ’ την ακινησία ταξίδια ζωηρά τάφοι σκοτεινοί βουβές μελωδίες κλασικές τον ακονισμένο ήλιο τυφλός ατένισα στην περιοχή μου σπαράζουν νεκρικές θύελλες αρχαία οχυρά τυλιγμένοι δακτύλιοι μοναχικός πέρα από κάθε ζωή ηνίοχος σ’ άρματα αόρατα θρηνώ για τα φαντάσματα που πέθαναν στης αλλαγής τον πόλεμο ξύπνησα μέσ’ απ’ ονειρική μεμβράνη
Κόκκινα δαιμόνια | Γιώργος Κ. Μυλωνάς ορειβάτης στην κορυφή του κόκκινου Ολύμπου άδεια σημαία ύψωσα φεγγάρια αφανή κοίταξα και μ’ ένα βούτηγμα χάθηκα από τον αιώνα της σιωπής. Μάιος 2020
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ…