ΚΕΦΑΛΑΙΑ
ΜιαξαφνικήΓνωριμια…
ΈναςΜήναςΜετα…
ΚαιήΣτιγμήΈφτασε…
ΜετααπόΛιγεςΏρες...
ΗΕπόμενήΗμερα…
ΤόΤελόςήτανΕκει…
ΤόΊδιόΑπόγευμα…
ΤήνΕπόμενήΗμερα...
ΛιγεςΗμερεςMετα...
Στις18Αυγόυστόυ…
ΗΕπόμενήΗμερα….
ΛιγεςΗμερεςΑργότερα…
ΕνωόιΗμερεςΚυλόυσαν…
ΞήμερωνόνταςήΕπόμενήΗμερα…
Μια ξαφνική Γνωριμία…
- Γεια σου …
- Καλησπέρα …
- Αλληλογραφούμε τόσες
-
λίγο κουρασμένη
Είμαι η Κάτια, όπως ήδη γνωρίζεις
- Θα ήθελα σήμερα, τώρα.
- Άστο καλύτερα για αύριο.
- Έρχομαι να σε δω.
και ήρθε….
Κουρασμένη και ταλαιπωρημένη από την ολοκλήρωση
της φοιτήσεώς μου, σε πρόγραμμα Μεταπτυχιακών σπουδών, επέστρεψα γεμάτη και ικανοποιημένη από την πολυπόθητη ημέρα της ορκωμοσίας μου, στο Πανεπιστήμιο. Σκεφτόμουν διαρκώς, προς πείσμα πολλών, ότι κατάφερα να ολοκληρώσω τον στόχο μου, μέσα από στιγμές απογοήτευσης, χαράς, προσμονής, δυσκολιών, ευστοχιών και αστοχιών, ενώ όλα αυτά μαζί κατάφεραν να χωρέσουν σε μια ημέρα, διαφορετική από τις άλλες.
Κρατώ στο χέρι το πτυχίο της ειδίκευσής μου… Ναι η
ώρα αυτή είχε φτάσει…
Με ανάμεικτα συναισθήματα επιστρέφω στην Αθήνα και
ξάφνου στο κινητό μου τηλέφωνο εμφανίζεται αυτός. Σε
μια ώρα από την επιστροφή μου βρίσκεται κάτω από το
σπίτι μου… Αγχωμένη για το τι έπρεπε να φορέσω, πώς
να πράξω, αρκετά ηλιοκαμένη από την πολύωρη έκθεσή
μου στον ήλιο, την προηγούμενη ημέρα και δύσπιστη για
το ποιον άνθρωπο θα συναντούσα, εντελώς άβαφη, φόρε-
σα ένα μπλε μακρύ φόρεμα συνάμα αρκετά θηλυκό και ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα. Ήταν η στιγμή που δεν
να συνειδητοποιήσω τι πάω να κάνω. Μόνη αρκετό καιρό, με στόχο και προσηλωμένη στα μαθήματά του πανεπιστημίου και την εργασία μου, δεν σκέφτηκα
ούτε στιγμή τι πάω να κάνω… Κι όμως ήμουν εγώ...Κι όμως ανταποκρίθηκα… Παρασύρθηκα… Σάστισα… Δεν ήξερα…. Δεν γνώριζα….
Δεν είχα απαντήσεις.
- Καλώς την.
- Καλησπέρα κι από κοντά.
- Μα είσαι πανέμορφη.
- Υπερβολές.
- Αλήθεια, μια γυναίκα σαν εσένα θέλω.
- Υπερβολές.
- Αλήθεια σου λέω… φύγαμε…
- Που θα με πάς;
- Βόλτα στην παραλία, δεν θέλεις;... Όσο βραδιάζει, θα είναι υπέροχη.
- Μια τόσο όμορφη νύχτα και ενώ η ζέστη είναι αφόρητη, νομίζω η παραλία είναι ότι καλύτερο.
- Ώστε επέστρεψες από ταξίδι;
- Ναι… Και ομολογώ ότι δεν περίμενα ποτέ να βρεθώ εδώ μαζί σου από το πουθενά, έτσι ξαφνικά...που με πάς; Διασχίζοντας την παραλιακή λεωφόρο της Αθήνας, η συζήτηση γινόταν ολοένα και πιο προσωπική. Έδειχνε ένας άντρας όμορφος, με χαμόγελο αινιγματικό και συνάμα αυθεντικό. Ένας άντρας που διεκδικούσε αυτό που ήθελε. Φαινόταν δυναμικός, έξυπνος και δραστήριος.
Τι έκανα; …Τι συνέβαινε; …Ψιθύρισα στον εαυτό μου, ενώ η προσοχή μου στράφηκε και πάλι προς τον ίδιο, όταν κατάλαβα ότι απομακρυνόμασταν πολύ.
- Γιατί σταμάτησες τόσο απόμακρα; Φτάσαμε στην Βούλα;
- Με φοβάσαι;
- Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωριζόμαστε.
- Πάμε να περπατήσουμε; Έβγαλα τα παπούτσια μου και ξεκινήσαμε να περπατάμε στην άμμο. Ήμασταν μόνοι, εγώ κι αυτός. Οι δυο μας κάτω από το ασημένιο φεγγάρι που μαρτυρούσε ότι κάτι έρχεται. Κάτι έρχεται και μάρτυρας είναι μόνο αυτό.
- Με φοβάσαι; Μου επαναλάμβανε διαρκώς…
- Καλύτερα να βγούμε από την άμμο και πάμε πιο πέρα για βόλτα. Είναι πολύ μοναχικά εδώ. Όλα τα νυχτερινά
μαγαζιά κλειστά. Γιατί άραγε;
Μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε την πορεία μας στην λεωφόρο Ποσειδώνος. Φαινόταν άκακος, υπερήφανος, ενώ απολάμβανε την βόλτα. Επόμενη στάση η παραλία στο Kαβούρι της Βουλιαγμένης… Ένα τραπεζάκι στην θάλασσα, με μάρτυρα το φεγγάρι, το οποίο έλουζε με το ασημένιο φώς του, την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ πιο πέρα, κάποιοι απολάμβαναν το βραδινό τους μπάνιο.Mου άπλωσε το χέρι. Δίστασα να απλώσω το δικό μου.
- Γιατί δεν μου το δίνεις;
- Διστάζω, γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς θέλεις από εμένα και ποιος είσαι.
- Τι μπορεί να θέλω; Μου αρέσεις πολύ.
- Κι εμένα μου αρέσεις, όμως για μένα είσαι ένας ξένος
- Μπορώ να γίνω δικός σου άνθρωπος.
- Με κολακεύεις.
- Σου λέω την αλήθεια.
- Αλήθεια πως σου φαίνεται; Το ιστιοφοράκι με τα πανιά
εννοώ… Εκεί στο βάθος και κάτω από το φεγγάρι… Πανέμορφη εικόνα ε;
- Έτοιμο card postal θα έλεγα… Όντως πανέμορφη εικόνα.
Με τράβηξε επάνω του και ξαφνικά, με τα δυο του χέρια
να μου αγκαλιάζουν το πρόσωπο, με φίλησε στο στόμα.
Τα χείλια του άγγιξαν, τόσο αισθησιακά τα δικά μου, που δεν κατάφερα να αντισταθώ…. Δεν ήθελα; Δεν
μπόρεσα; Με φίλησε και ήταν ένα φιλί γεμάτο πάθος και υπόσχεση.
- Σε παρακαλώ, ας σταματήσουμε καλύτερα.
- Γιατί; ...Δεν σου αρέσει;
- Πολύ.
- Τότε γιατί δεν με αφήνεις;… Άσε με να σε γευτώ
- Μήπως είναι λάθος;
- Ο έρωτας δεν είναι λάθος.
Τι ήταν ο έρωτας; Που έμπλεξα; Τι ήθελε αυτός ο άντρας; Όλη αυτή η ατμόσφαιρα ένιωθα να με συνεπαίρνει, να με ξεπερνάει και προφανώς να μου μειώνει τις αντιστάσεις. Η ώρα έφτασε κιόλας 4 το πρωί, ενώ βρισκόμουν μέσα στην αγκαλιά του και ο ίδιος να με πνίγει από φιλιά.
- Θέλεις να πάρουμε το σκάφος μου και να κάνουμε
βόλτα στην θάλασσα;
- Καλύτερα κάποια άλλη ημέρα, αισθάνομαι αρκετά εξαντλημένη από το ταξίδι και είμαι άυπνη πάνω από 24 ώρες.
- Είναι αρκετά ζεστή η νύχτα και νομίζω μια βουτιά στην
θάλασσα θα μας δρόσιζε... δεν θέλω να χωρίσουμε τώρα. Ένα μπάνιο σε ένα ερημικό νησάκι που σκέφτομαι να σε πάω, είναι ότι καλύτερο.
- Λες ε; Μπορεί να έχεις και δίκιο. Πάμε λοιπόν γιατί όχι; Με επέστρεψε στο σπίτι μου, για να αλλάξω και να πάρω
τα απαραίτητα μου για την θάλασσα. Μια τσάντα θαλάσσης, αντηλιακό, μια πετσέτα και το κινητό μου τηλέφωνο, ήταν τα απαραίτητά μου για να αφεθώ σε μια περιπέτεια που δεν ήξερα αν είχε αρχή, αν θα είχε μέση και τελικά το τέλος. Ένας άγνωστος άντρας, αγγίζοντάς μου το χέρι με οδήγησε σε ένα άγνωστο που πολλοί θα μισούσαν και πολλοί θα ποθούσαν. Αναρωτιόμουν, ποιος ήταν αυτός ο άντρας; Τι ήθελε από εμένα; Τι ζητούσε από ε-
μένα και τι μπορούσα εγώ να προσφέρω απλόχερα; Σαν
μου ψιθύρισε την λέξη έρωτας, ξάφνου θαρρείς και πάγωσε ο χρόνος, πάγωσε η εικόνα της θάλασσας, με τις
ασημί σκιές του φεγγαριού να κινούνται στο νερό. Τι μου επιφύλασσε η ζωή και γιατί; Μέχρι να κατέβω ξανά στο αυτοκίνητο και να βρεθώ μαζί του αναρωτιόμουν, τι
είναι γι αυτόν άραγε ο έρωτας; Τον εννοεί ή απλώς αναλώνεται σε ευκαιριακές γνωριμίες για να περνά τον χρόνο του;
- Ήρθες επιτέλους;
- Συγγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά δεν ήμουν απόλυτα προετοιμασμένη και όπως καταλαβαίνεις ήθελα περισσότερο χρόνο.
- Σε συγχωρώ γιατί είσαι πολύ γλυκιά… Δεν σε πειράζει να περάσουμε λίγο από το δικό μου σπίτι, να πάρω τα κλειδιά του σκάφους;
- Ε όχι φυσικά και το ρωτάς; Φτάσαμε στο δικό του σπίτι, κάπου στην περιοχή του.
Λυκαβηττού. Περιμένοντάς τον στο αυτοκίνητο, τα ερωτηματικά άρχισαν να γυρίζουν πάλι στο μυαλό, όταν ένα φιλί του γλυκά αιφνιδιαστικό, μου τα πάγωσε και πάλι.
- Φύγαμε, είμαι πανέτοιμος.
- Ωραία λοιπόν αφήνομαι στα χέρια σου.
- Χαίρομαι, δεν θα το μετανιώσεις. Το σκάφος του, βρισκόταν σε parking σκαφών, στην περιοχή της Αναβύσσου και η ημέρα όπως ξημέρωνε, φοβερά ηλιόλουστη, προδιέθετε θετικά. Αφού έριξε το σκάφος στην θάλασσα και με την βοήθεια του παρκαδόρου, ξεκινήσαμε την διαδρομή με κατεύθυνση τις στήλες του Σουνίου, ενώ λίγο αργότερα αγκυροβόλησε στο νησάκι Πάτροκλος. Στην πορεία η συζήτηση στην οποία επικεντρωθήκαμε, αφορούσε την δική του ζωή και πως αναγκάστηκε να αφήσει πίσω του μια σύζυγο και δύο παιδιά. Οι δικές μου σκέψεις επανήλθαν και τα ερωτηματικά μου
άρχισαν να γίνονται μεγαλύτερα. Αγκυροβολώντας στο νησάκι Πάτροκλος, ενοχλήθηκε από την παρουσία
άλλων ατόμων, μιας και προσδοκούσε να είμαστε εντελώς μόνοι. Η υπερβολική ζέστη με οδήγησε να βουτήξω μεμιάς στην θάλασσα, νιώθοντας δυο μάτια διαρκώς
καρφωμένα επάνω μου.
- Γιατί με κοιτάς διαρκώς;
- Γιατί δεν σε χορταίνω.
- Αισθάνομαι άβολα.
- Δεν θα έπρεπε. Χαίρομαι πάρα πολύ που σε γνώρισα
και ότι και να γίνει δεν θα ήθελα να σε χάσω από την ζωή μου.
- Με παρατηρείς με προσήλωση.
- Κολυμπάς σαν από χρόνια να γνωρίζεις την περιοχή.
- Κι όμως δεν την γνωρίζω καθόλου.
Αφού με βοήθησε να ανεβώ στο σκάφος, με τύλιξε μεμιάς στην αγκαλιά του, ενώ τα φιλιά έγιναν ακόμα πιο
υγρά και πιο μακρόπνοα. Οι αντιστάσεις μου είχαν εξαφανιστεί. Σε θέλω… μου φώναξε και ξαφνικά, βρέθηκα ξαπλωμένη στην κουπαστή του σκάφους πλημμυρισμένη
από μια αγκαλιά γεμάτη πάθος.
- Σε παρακαλώ, υπάρχουν άνθρωποι γύρω.
- Δεν θα έπρεπε να είναι εδώ. Να μην κοιτούν!
- Είναι εδώ όμως.
- Είσαι και εσύ εδώ όμως.
Τα φιλιά του γεμάτα πάθος. Ήμουν εκεί μόνο για εκείνον
και το ένιωθα. Ο χρόνος σταμάτησε και πάλι για δεύτερη
φορά. Στον ελαφρύ κυματισμό της θάλασσας δυο κορμιά λικνίζονταν με μόνους μάρτυρες την φύση. Δεν πίστευα αυτό που συνέβαινε. Από την μια ήθελα να τρέξω
μακριά και από την άλλη δεν ήθελα να τελειώσει η στιγμή, η ημέρα και ο χρόνος να παγώσει για πάντα. Όταν με
άφησε από την αγκαλιά του, το μεσημέρι είχε φύγει και έπρεπε να γυρίσουμε. Φτάνοντας πίσω στην Αθήνα, ξάφνου αισθάνθηκα να θέλει να συνεχίσει να βρίσκεται μαζί μου, κάτι που ήταν αδύνατον βέβαια, αφού έπρεπε κι εγώ να επιστρέψω σπίτι.
- Πέρασα πολύ όμορφα μαζί σου.
- Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ πέρασα πολύ όμορφα μαζί
σου. Δεν… θέλω να αποχωριστούμε.
- Θα τα πούμε το βράδυ στο τηλέφωνο.
- Φυσικά και θα τα πούμε, για να σε καληνυχτίσω. Δεν
θα ξεμπλέξεις τόσο εύκολα από εμένα.
Έτσι και έγινε πραγματικά. Είχα μπλέξει. Το ένιωθα μέ-
σα μου ότι είχα μπλέξει. Tι θα μπορούσα να ζητήσω από
αυτό τον άντρα; … Η αναπάντεχη ανάγκη να του πω: Να
με αφήσεις να μπω στο μυαλό σου. Αυτό θέλω!... Δε θέλω
το σέξι… Σκέφτηκα φευγαλέα. Τα όμορφα πρόσωπα
βρίσκονται εύκολα, τα όμορφα μυαλά σπανίζουν. Το
έξυπνο μυαλό με εντυπωσιάζει, με εντυπωσιάζει ο χαρακτήρας. Ο χαρακτήρας που πηγάζει από τα μαθήματα, τα οποία ίσως να διδάχθηκαν με σκληρό τρόπο, ρίχνοντάς
σε κι όμως κατάφερες να μαζέψεις και πάλι τα δικά σου
κομμάτια και να σηκωθείς ξανά. Να σηκωθείς ξανά, από
την ίδια την προδοσία και την απώλεια.
Κάτι τέτοιο θα σε έχει κάνει σίγουρα πιο απλό, πιο ειλικρινή, πιο γνήσιο και σίγουρα πιο εύθραυστο. Ξέρω πως
δεν είναι όλες οι αγάπες προορισμένες να επιζήσουν.
Άλλο το θέλω και άλλο το μπορώ. Κι εγώ αποζητού-
σα τον άλλον να μπορεί. Μέσα στις σκέψεις μου, ως
ατομικές και συνάμα με άρωμα συντροφικότητας...
Μήπως ψάχνω πολλά;... Μια αγάπη στον κόσμο ίσως σε
περιμένει κι εσένα, που θα σου απλώσει το χέρι
Ο χρόνος ίσως, να ήταν ο καλύτερος συμβουλάτορας. Οι ενδοιασμοί και τα ερωτηματικά μου σίγουρα μόνο ο χρόνος ήταν αυτός που θα μπορούσε να τα καταλαγιάσει, να τα χορτάσει και σίγουρα να τα εξαφανίσει. Ο χρόνος είναι αλάνθαστος κριτής, ίσως ο πιο σκληρός, όμως συνάμα και ο πιο δίκαιος.