Άνθρωπον Ζητώ - Σάραγκας Αντώνιος
<< άνθρωπον ζητώ>> Τόκ τόκ, την πόρτα σου χτυπώ κοίτα να μου ανοίξεις μην μα αγνοήσεις φίλε και τα σοφά μου λόγια άκου που θα πώ τα είπαν και άλλοι κάποτε μα φαύλος τότε ήμουν και γέλαγα ψυχρά με δαύτα τόκ τόκ, την πόρτα σου χτυπώ και αν με ρωτήσεις << άνθρωπον ζητώ >> ψάχνω και ξαναψάχνω πάνω σε αυτή την έρημη και πολυπληθείσα γή με το τρεμάνο το λιγοστό μου φώς << άνθρωπον ζητώ >> Δεν είμαι του Διογένη γιός μα μήτε του Νίτσε ο εγγονός του Κάιν μοιάζω να χω πιο πολύ συγγένεια ξέρεις κάποτε το έπαιξα θεός
Άνθρωπον Ζητώ - Σάραγκας Αντώνιος
και τον θεό τον ίδιο σκότωσα με αυτα τα ίδια μου τα χέρια το πτώμα του έθαψα βαθυά μέσα στη γή να μην μου θυμίζει το κακό που έσπειρα πάνω στη γή τούτη και άν φίλε μου αγαπητέ συνάνθρωπε αναρωτιέσαι πώς γίνεται θεός και να πεθάνει θα σου ειπώ ετούτο και σκέψου το καλά γύρνα τριγύρω σου τώρα και κοίτα που πήγε αυτός ο ήλιος ο ζεστός που κάποτε μέσα στις καρδιές μας υπήρχε? που πήγαν όλα αυτά τα ιδανικά που όλους μας ενώναν? που είναι η φύση αυτή η ξακουστή που γύρω υψωνόταν? μονάχα άδεια βουνά μέσα στη θλίψη βουτηγμένα γίναμε όλοι ζώα αθάνατα και μείς δίχως επίγνωση θανάτου πώς διαφέρουμε εμείς μου λές? πως να μην έχει χάσει η ζωή
Άνθρωπον Ζητώ - Σάραγκας Αντώνιος
την γλύκα αυτή του μή-μόνιμου, του προσωρινού? πως να μην γίνουμε όλοι ηδονολάτρες, ανέραστοι και ζωντανοί νεκροί? Αν όλα αυτα δεν είναι φίλε μου τα εντόσθια του θεού κατω απο το χώμα που σαπίζουν τότε τι έιναι πές μου... Τόκ τόκ, την πόρτα σου χτυπώ απόγονος του Κάιν είμαι και << άνθρωπον ζητώ >> σκότωσα το θεό στα χέρια μου όλη την πλάση κρατώ και σου ζητάω έλα μαζί μου να αναστήσουμε αυτο το πτώμα που σαπίζει καιρό περνάνε τα χρόνια και αν είμαι τώρα σοφός το φώς μου λιγοστεύει και όλο το σκότος που αυξάνεται τριγύρω εδώ
Άνθρωπον Ζητώ - Σάραγκας Αντώνιος
μην το αγνοήσεις θα φέρει θάνατο αληθινό το τέλος φίλε μου ίσως να είναι εδω
Άνθρωπον Ζητώ - Σάραγκας Αντώνιος
Της Γης το αίμα Της γης το αίμα θα ρουφήξω και θα το πιώ ολάκερο και μονομιάς αν βρώ τόσο μεγάλο καλαμάκι ίσο με το μεγάλο μου εγώ Τσιμεντολάγνος έγινα και έτσι θα παραμείνω να πνίγω και να χτίζω μέσα στον βιασμό της φύσης να την βρίσκω Και ποιός ψυχίατρος τώρα εκλιπαρώ να έρθει να με διαγνώσει ανίατη ασθένεια θα μου προσφέρει με χάπια κερδοφόρα να με υπνωτίζει αιώνια στον φαύλο κύκλο της σιωπής Γεννήθηκα στις παρυφές μιας γης αγνής παρθένας
Άνθρωπον Ζητώ - Σάραγκας Αντώνιος
και ένα βράδυ που οι θεοί κοιμήθηκαν για λίγο εξέπεσα αιμοδιψής μα τα βαμπίρ ξεπέρασα σε δίψα και απληστία Μην με ξυπνήσεις, μην μου πείς πως τάχα θα με σώσεις της γης το αίμα ολάκερο φέρε τώρα να πιω στον φαύλο κύκλο της σιωπής να ζώ αιώνια
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ…