Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης – Σεφέρου Μαρία

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία

Πρόλογος Η ελπίδα που πασχίζει ν’ απαλύνει τον πόνο, η άδολη αδελφική αγάπη που προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της παιδικής απόρριψης, η πίστη που αγωνίζεται να διώξει τους δαίμονες του φόβου, οι πικρές και γλυκές αναμνήσεις που αλληλοδιαδέχονται οι μεν τις δε προσπαθώντας να επικρατήσουν στην καρδιά της ηρωίδας, η προσευχή που ζητάει ένα θαύμα υπέρβασης της οδυνηρής πραγματικότητας, η αγανάκτηση εναντίον ανίκανων και αδιάφορων γιατρών, η μετάνοια και η συγχώρηση, η ζωή που μάχεται για να νικήσει το θάνατο, η ψυχή που υποφέρει μέχρι να ελευθερωθεί από το γήινο κέλυφός της και τα όμορφα όνειρα που έρχονται να παρηγορήσουν, συνθέτουν μια συγκλονιστική αφήγηση στο πλαίσιο της τρυφερής σχέσης τριών αδελφών και εγείρουν ποικίλα και έντονα συναισθήματα καθώς ο αναγνώστης ταξιδεύει στις σελίδες του βιβλίου τούτου, που μοιάζει με παραμύθι αλλά δυστυχώς δεν είναι… Το μυθιστόρημα τούτο αφορά πραγματικά πρόσωπα και θλιβερά γεγονότα τα οποία διαδραματίστηκαν στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια της οδυνηρής και μοιραίας νοσηλείας της Σεμίνας Λιβέρη, σε ιδιωτικά και κρατικά θεραπευτήρια, την περίοδο 2011-2014. Τα παρατιθέμενα στοιχεία είναι αληθινά και καταδεικνύουν την άγνοια ή αδιαφορία της κλασσικής ιατρικής στην αντιμετώπιση του ασθενούς ως ενιαίου και αδιαίρετου όντος με ψυχή και σώμα - που ως εκ τούτου χρήζει ολιστικής αντιμετώπισης και θεραπείας - τις αστοχίες των γιατρών ως προς τη διάγνωση μιας πολύπλευρης ασθένειας με ψυχοσωματικά αίτια, και τις τοξικές θεραπείες που χορηγούν χωρίς περίσκεψη. Αναδεικνύουν επίσης τις λειτουργικές και δομικές αδυναμίες των νοσοκομείων του ΕΣΥ αλλά και ιδιωτικών θεραπευτηρίων. Μακράν του να είναι απλά ένα δριμύ “κατηγορώ” που εκπορεύεται από τον “άλλο κόσμο” συλλήβδην κατά του ιατρικού κλάδου και των νοσοκομείων της Ελλάδας, το πόνημα τούτο συνιστά κραυγή αγωνίας της συγγραφέα για δικαίωση των ψυχών όλων εκείνων που ως πειραματόζωα έχασαν άδικα τη ζωή τους στα χέρια αδέξιων και

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία απρόσεκτων γιατρών, έχοντας επιπροσθέτως υποφέρει και από την άγνοια και αναλγησία του νοσηλευτικού προσωπικού κατά τη διάρκεια της επώδυνης και εν τέλει θανατηφόρου νοσηλείας τους. Το πόνημα τούτο παρέχει τη δυνατότητα σε επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου που θα το διαβάσουν να εξάγουν πολύτιμα συμπεράσματα ως προς την αποτελεσματικότερη ολιστική θεραπεία πρωτογενών και δευτερογενών αυτοάνοσων νοσημάτων και όχι μόνο. Επιπλέον, το οδοιπορικό του αργού θανάτου της Σεμίνας Λιβέρη θα μπορούσε ίσως ν’ αποτελέσει πολύτιμο βοήθημα-εγχειρίδιο σε φοιτητές ιατρικής και ειδικευόμενους γιατρούς. Κυρίως, όμως, με το μυθιστορηματικό αυτό χρονογράφημα, η συγγραφέας Μαρία Σεφέρου ευελπιστεί στην ευαισθητοποίηση αναγνωστών της ιατρικής κοινότητας ώστε να συνειδητοποιήσουν την ιερότητα του λειτουργήματός τους και ως εκ τούτου να επιδιώκουν διακαώς την αρτιότερη κατάρτισή τους και την δια βίου έρευνα, μάθηση και επιστημονική και πνευματική εξέλιξή τους. Πάνω απ’ όλα, βεβαίως, η τραγική ιστορία της Σεμίνας καλεί γιατρούς και νοσηλευτές να αντιμετωπίζουν τους ασθενείς τους με περισσότερη υπευθυνότητα, ευαισθησία, ανθρωπιά και ΑΓΑΠΗ.

------------------------------------Σημείωση: Τα ονόματα νοσοκομείων και γιατρών, καθώς και τα ονόματα τοποθεσιών, πρωταγωνιστών και λοιπών προσώπων του μυθιστορηματικού αυτού χρονογραφήματος είναι φανταστικά. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά ονόματα είναι συμπτωματική.

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία

Η Σεμίνα το 2011

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία

1. Τα βάσανά μου ένα φορτίο Τις ατέλειωτες ώρες, μέρες και μήνες στο κρεβάτι του πόνου, η Σεμίνα δεν είχε χάσει ποτέ τη διάθεσή της να σιγοτραγουδάει. Πολλές φορές μάλιστα οι άλλες ασθενείς του θαλάμου, εντυπωσιασμένες από τη μελωδική φωνή της, της ζητούσαν να τραγουδήσει πιο δυνατά, ώστε να την απολαμβάνουν καλύτερα. Και η Σεμίνα, κολακευμένη από την αναγνώριση του χαρίσματός της, ποτέ δεν τους χαλούσε χατίρι. Αυτό φυσικά γινόταν όταν δεν βρίσκονταν γιατροί ή νοσηλεύτριες στο θάλαμο, και όταν ένιωθε αρκετά ανεβασμένες τις δυνάμεις της και μια κάποια αισιοδοξία για την έκβαση της επώδυνης και χρονίζουσας περιπέτειας της υγείας της. Είναι αλήθεια ότι στα νιάτα της η Σεμίνα ήθελε να γίνει τραγουδίστρια, αλλά την είχε αποτρέψει η αντίληψη που επικρατούσε εκείνη την εποχή στην επαρχία ότι οι τραγουδίστριες έπρεπε να καταρρακώσουν την ψυχή τους, διαθέτοντας το σώμα τους στον πρώτο τυχόντα ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου ή παραγωγό δίσκων, για ν’ αναδειχτούν και να κερδίσουν ένα καλό μεροκάματο. Κι αυτό η Σεμίνα δεν μπορούσε καν να το διανοηθεί, έχοντας μεγαλώσει σε μια συντηρητική οικογένεια αξιοπρεπών χωρικών με πατροπαράδοτες αρχές και αξίες. Έτσι, ικανοποιούσε την έμφυτη ανάγκη και το ταλέντο της τραγουδώντας τα βράδια στη Βελανιδιά, το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε, μαζί με φίλες ή μόνη της, ακούγοντας κάποιο δίσκο στο παλιό γραμμόφωνο. Το πώς γίνονταν αστραπιαία γνωστές οι εκάστοτε μουσικές επιτυχίες στο μικρό χωριό με τα 35 σπίτια που κατοικούσε η Σεμίνα δύσκολα μπορούσε να το εξηγήσει. Συχνά αναρωτιόταν πώς, χωρίς να υπάρχει ούτε καν ένα ραδιόφωνο σε ολόκληρη τη Βελανιδιά, οι μερακλήδες κάτοικοί της πληροφορούνταν για τα δημοφιλή τραγούδια και στη συνέχεια οι πιο εύποροι αγόραζαν τους δίσκους που είχαν ηχογραφηθεί. Η απόκτηση των δίσκων, μάλιστα, ήταν αρκετά δύσκολη καθώς, εκτός από την οικονομική δυσπραγία που αντιμετώπιζε η οικογένειά της αλλά

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία και οι συγχωριανοί της τη δεκαετία του’50, η μετάβαση από τη Βελανιδιά στην πλησιέστερη πόλη, το Καστέλο, για την αγορά τους από το μοναδικό δισκοπωλείο δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Δημόσια συγκοινωνία με λεωφορείο δεν υπήρχε. Μόνο κάνα δυο ιδιωτικά φορτηγά, έτοιμα να διαλυθούν, έφταναν στη Βελανιδιά μια φορά την εβδομάδα μεταφέροντας είδη πρώτης ανάγκης από το Καστέλο στο μοναδικό παντοπωλείο του χωριού. Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες και τη φτώχεια, όσοι αγαπούσαν το τραγούδι, μεταξύ των οποίων και η έφηβη Σεμίνα, κατάφερναν ν’ αποκτήσουν ή να δανειστούν τους δίσκους με τα σουξέ της εποχής, να τα μάθουν και να τα τραγουδάνε. Τη μεγάλη αγάπη της για το τραγούδι η Σεμίνα δεν την εγκατέλειψε ούτε στα νοσοκομεία όπου νοσηλεύτηκε. Μόνο το ρεπερτόριό της είχε τώρα αλλάξει, για να ταιριάζει με την οδυνηρή δοκιμασία που βίωνε. Τον τελευταίο μήνα πριν αναχωρήσει για την αιωνιότητα, δύο τραγούδια ήταν που έρχονταν πιο συχνά στο στόμα της Σεμίνας, ακόμη και όταν από αδυναμία κατάφερνε μόνο να τα ψιθυρίσει. Το ένα ήταν κάτι σαν μοιρολόι και το άλλο ήταν μια “ένεση” αυτοεπιβεβαίωσης και αισιοδοξίας. «Ξέρεις Αρετή, τώρα τελευταία το τραγούδι που μου έρχεται συχνά στο στόμα είναι εκείνο του Γιάννη Πάριου» είπε μια μέρα στην αδελφή της: «Τα βάσανά μου ένα φορτίο, που τα πηγαίνω εδώ κι εκεί, άνθρωπο ψάχνω αλλά δεν βρίσκω, το βάρος που ’χω στην ψυχή να μοιραστεί». Τους στίχους αυτούς σιγοψιθύρισε η Σεμίνα με τρεμάμενη φωνή, σχεδόν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. «Σε ακούω που το τραγουδάς συχνά, αγάπη μου, και καταλαβαίνω απόλυτα το γιατί. Αλλά εδώ είμαι εγώ, δίπλα σου, να μοιραστείς ό,τι σε βαραίνει, ακόμη κι αν κάτι είναι εναντίον μου. Ξέρω ότι στο παρελθόν έχω φταίξει σε πολλά και σ’ έχω πικράνει. Άνοιξε την καρδιά σου για να ξαλαφρώσεις», της είπε η Αρετή τρυφερά, κρατώντας το χέρι της. Αλίμονο όμως, ήταν πια πολύ αργά για εξομολογήσεις μεταξύ των δύο αδελφών. Η Σεμίνα γύρισε στο άλλο πλευρό, μουρμουρίζοντας, «Άφησέ με, Αρετή, σε παρακαλώ, θέλω να κοιμηθώ τώρα». Ήταν μόλις τους τελευταίους μήνες, όταν η Σεμίνα μπαινόβγαινε στα

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία νοσοκομεία, που η Αρετή συνειδητοποιούσε σιγά-σιγά το μέγεθος των ψυχικών τραυμάτων που χαράχτηκαν βαθιά στην παιδική ψυχούλα της κατά δύο χρόνια μεγαλύτερης αδελφής της, η οποία είχε στερηθεί τις σπουδές για χάρη της. Και ήταν δυστυχώς στο κρεβάτι του πόνου που η καρδιά της Σεμίνας είχε μαλακώσει αρκετά ώστε να επιτρέπει στην Αρετή να τη χαϊδεύει, να τη φιλάει και να της τρίβει τα πόδια με baby oil καθημερινά. Ω, πόση ανακούφιση ένιωσε όταν, κάποια στιγμή που η μικρότερη αδελφή της Ευγενία ετοιμαζόταν να της τρίψει εκείνη τα πόδια, η Σεμίνα της είπε: «Όχι εσύ, η Αρετή να μου τα τρίψει». «Επιτέλους, η Σεμίνα δέχεται την αγάπη μου», σκέφτηκε η Αρετή με αίσθημα ανακούφισης. Αλήθεια, πόσο θα ήθελε τα χάδια της να είχαν γίνει αποδεκτά όταν ακόμη η Σεμίνα ήταν καλά, χαρούμενη, αεικίνητη και εκδηλωτική. Πόσο θα ήθελε η σχέση τους, όταν και οι δυο ήταν νεότερες, να ήταν απαλλαγμένη από τις σκιές της παιδικής ηλικίας και να χαίρονταν η μια τη συντροφιά της άλλης, όπως ακριβώς συνέβαινε με τη σχέση της Σεμίνας και της Ευγενίας. Μα κυρίως, πόσο θα ήθελε να είχε κατανοήσει η ίδια τα παιδικά ψυχικά τραύματα της Σεμίνας και να έδειχνε πάντοτε απόλυτη ανοχή στα ξεσπάσματά της, αντί να προσπαθεί να τα αντικρούσει με συμβουλές και ενίοτε με αυστηρότητα, που η Σεμίνα εκλάμβανε ως σκληρότητα και έλλειψη αγάπης εκ μέρους της... «Άργησες να με καταλάβεις Αρετή... Άργησες ν’ αλλάξεις..», είπε μια μέρα η Σεμίνα με κάποια πικρία. «Ναι, άργησα, έχεις δίκιο, αγάπη μου. Σου ζητώ συγνώμη, αλλά έχω κι εγώ τα ελαττώματά μου, πολλά ελαττώματα, μάλιστα. Δεν είμαι ούτε τέλεια ούτε άγια. Συγνώμη! Έλα να τραγουδήσουμε μαζί εκείνο το τραγουδάκι από τη Eurovision που σου άρεσε κι έπαιρνες δύναμη όταν το τραγουδούσες». «Ποιο λες;» «Τα βήματά μου κάνω... Ποιος το τραγούδησε αυτό; Θυμάσαι Σεμίνα μου;» «Και βέβαια το θυμάμαι. Το τραγούδησε ο Λούκας Γιώρκας, στη Eurovision του 2011, την εποχή που έκανα την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς και μου άλλαξαν αορτική βαλβίδα στο Χαρτάσειο. Μου έκανε πολύ καλό να το τραγουδάω. Έπαιρνα πράγματι δύναμη από μέσα μου:

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία

«Το κεφάλι ψηλά και τα χέρια ανοιχτά! Την έχει η ψυχή μου τη φωτιά τους φόβους όλους τους καίει μοναδικά Τα βήματά μου κάνω ως το Θεό Κι αν πέσω εγώ ξανά θα σηκωθώ!» « Πραγματικά εμπνευσμένο τραγούδι! Θέλεις να το τραγουδήσουμε μαζί, καρδούλα μου;», τη ρώτησε η Αρετή. Με τα ματάκια της υγρά και σιγανή φωνή η Σεμίνα άρχισε να τραγουδάει, ενώ η Αρετή τη συνόδευε. Έδειχνε ότι έκανε μεγάλη προσπάθεια να προφέρει τις λέξεις. Φτάνοντας στο στίχο «κι αν πέσω εγώ ξανά θα σηκωθώ» κόμπιασε. «Δεν μπορώ άλλο, κουράστηκα Αρετή. Άσε με λίγο να ησυχάσω». Η Αρετή σκούπισε ένα δάκρυ που ένιωσε να κυλάει στο μάγουλό της και βγήκε για λίγο στη βεράντα του θαλάμου για να πάρει αέρα. «Μήπως η Σεμίνα δεν πιστεύει πια ότι θα σηκωθεί;», αναρωτήθηκε, αλλά η ίδια δεν ήθελε να το πιστέψει. Τρελαινόταν η Αρετή στην ιδέα ότι η λατρεμένη της αδελφούλα θα την αποχωριζόταν και έδιωχνε βίαια κάθε τέτοια σκέψη με το που έσκαγε μύτη στο νου της. Ήταν κάτι που δεν χωρούσε το μυαλό της, κάτι που νόμιζε πως δεν θα το άντεχε. Μπορεί κατά καιρούς να υπήρχαν συγκρούσεις ανάμεσα στις δύο αδελφές, αφού ήταν δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, με άλλη φιλοσοφία για τη ζωή, αλλά η Αρετή την αγαπούσε πάντα με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Δυστυχώς, όμως, η Σεμίνα έδειχνε να μην το έχει καταλάβει… Το σύνδρομο της απόρριψης που είχε νιώσει από μικρή, όταν ως πρωτότοκη κόρη επωμίστηκε βαριές οικογενειακές ευθύνες, δυσβάστακτες για την παιδική της πλάτη, θα τη συνόδευε σε όλη της τη ζωή. Η μόνη αδελφή που πίστευε ότι την αγαπάει ήταν η κατά δώδεκα χρόνια μικρότερή της Ευγενία, την οποία ουσιαστικά είχε αναθρέψει από μωρό. Ωστόσο, και η Αρετή κατατρυχόταν από το σύνδρομο της απόρριψης, και συγκεκριμένα απόρριψης από τη Σεμίνα για τον ιδιόρρυθμο και μοναχικό τρόπο ζωής της – έναν τρόπο ζωής που αρχικά δεν είχε επιλέξει συνειδητά, αλλά όταν της προέκυψε διαπίστωσε ότι η μοναχικότητα της ταίριαζε και τη βοηθούσε να πραγματοποιήσει τους στόχους της. Ω, πόσο θα ήθελε να είχε ακούσει ένα μπράβο από την αγαπημένη της αδελφούλα για ό,τι με πολύ κόπο και θυσίες είχε καταφέρει να πετύχει! Και πόσο θ’ ανακουφιζόταν, αν η Σεμίνα της έδειχνε λίγη κατανόηση για τα λάθη που είχε κάνει στη ζωή της. Και όμως, τίποτα από όλα αυτά

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία δεν μπορούσε να μειώσει την απέραντη αγάπη που η Αρετή έτρεφε για την αδελφή στην οποία πίστευε ότι χρωστούσε πολλά. Άλλωστε ήταν εντολή του πατέρα της ο οποίος, λίγο πριν πεθάνει στα 89 του χρόνια, της είχε πει: «Αρετή, μην την παρεξηγείς τη Σεμίνα ό,τι και αν σου λέει». Προφανώς ο πατέρας της συναισθανόταν ότι σαν γονιός είχε αδικήσει την πρωτότοκη κόρη του με το να μην τη στείλει στο Γυμνάσιο στο Καστέλο, ώστε να μείνει στο χωριό και να βοηθάει την πολύτεκνη και πάμφτωχη οικογένεια στις δουλειές του αγροτικού σπιτιού και στην ανατροφή της Ευγενίας, και αργότερα να εργάζεται για να συνεισφέρει στις σπουδές της Αρετής στο Πανεπιστήμιο. Τα λόγια αυτά του πατέρα της χαράχτηκαν βαθιά στη συνείδηση της Αρετής, όχι βέβαια πως αν δεν είχαν ειπωθεί η συμπεριφορά της προς τη Σεμίνα θα ήταν λιγότερο ανεκτική και συγχωρητική. Η αγάπη άλλωστε δεν υπακούει σε εντολές. Ή είναι πηγαία ή είναι ανύπαρκτη. Τώρα μάλιστα που η Σεμίνα ήταν άρρωστη, η αγάπη της Αρετής είχε φουντώσει ακόμη περισσότερο και είχε γίνει μια φωτιά που ήθελε να κάψει κάθε πιθανότητα η αδελφούλα της να μην έβγαινε από το νοσοκομείο όρθια και καλά. Όμως ο ανώτερος εαυτός της Σεμίνας, το πνεύμα της, είχε αποφασίσει διαφορετικά και οι ένθερμες προσευχές της Αρετής – προσευχές με λυγμούς και στεναγμούς αλάλητους, ακόμη και μέσα στο μετρό όταν αργά επέστρεφε στο σπίτι της από το νοσοκομείο – δεν μπορούσαν να σταματήσουν τα βήματά της ως το Θεό, ως την αιώνια μακαριότητα. Η Ευγενία, απεναντίας, που ξημεροβραδιαζόταν στο προσκεφάλι της Σεμίνας, και είχε γίνει η σκιά του εαυτού της από το αδυνάτισμα, ήταν πιο προσγειωμένη από την Αρετή και πιο ρεαλίστρια. Έβλεπε ότι το μοιραίο πλησίαζε πια και το μόνο που ευχόταν ήταν να μην πονάει η Σεμίνα, και η ίδια να έχει υγεία και αντοχή ώστε να βρίσκεται στο πλευρό της ως την τελευταία ιερή στιγμή που η μεγάλη της αδελφούλα και αχώριστη φίλη της θα παρέδιδε το πνεύμα της στον Ωκεανό των πνευμάτων.

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία

2. Σεμίνα, αγάπη μου! Ήταν ξημερώματα Πέμπτης, 13 Αυγούστου του 2015, που η ψυχή της Σεμίνας διάλεξε να “επισκεφτεί” την αδελφή της Αρετή, στον ύπνο της. Φορούσε ένα κομψό ταγέρ, γκρι ανοιχτό – η Αρετή το θυμόταν καλά αυτό το ταγέρ – ήταν νέα και ωραία, τα πλούσια γυαλιστερά μαλλιά της φουντωτά, και το πρόσωπό της ακτινοβολούσε. Η “επίσκεψη” έγινε στο σπίτι της κυρα-Ευδοκίας, της σπιτονοικοκυράς της οδού Μιχαήλ Βόδα, όπου οι δύο αδελφές είχαν νοικιάσει ένα δωμάτιο τα πρώτα χρόνια που η Αρετή σπούδαζε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο. Μιλάμε για τις αρχές της δεκαετίας του ’60, όταν η Σεμίνα είχε μεταναστεύσει από το χωριό στην Αθήνα για να εργαστεί ως μοδίστρα με βδομαδιάτικο 20 δραχμών, ώστε να τσοντάρει για τις σπουδές της μικρότερης αδελφής της. Τα υπόλοιπα έξοδα τα κάλυπτε ο πατέρας τους με δανεικά, κυρίως από ένα διαβόητο τοκογλύφο στο Καστέλο, αλλά πότε-πότε άτοκα από τον παπά της ενορίας, τον Παπα-Γιώργη, Θεός σχωρέσ’ τον. Αυτή ήταν επιλογή των γονιών τους και η Σεμίνα την είχε αποδεχτεί, ένας Θεός ξέρει με πόση εσωτερική πικρία και αίσθημα απόρριψης – συναισθήματα που όμως κρατούσε καλά κρυμμένα μέσα της. Προτιμούσε βέβαια να εργάζεται στην Αθήνα, αντί να ζει στη Βελανιδιά, το ορεινό χωριό της Κορινθίας, και να βοηθάει την οικογένειά της στο σπίτι και στις σκληρές αγροτικές δουλειές. Ωστόσο, ακόμη κι έτσι να το έβλεπε, η θυσία της για χάρη της Αρετής δεν έπαυε να είναι θυσία, και η Αρετή το έφερε αυτό βαρέως σε όλη της τη ζωή, αν και υλικά τουλάχιστον είχε ξεπληρώσει το χρέος απέναντι στην αδελφή της και με το παραπάνω, όταν τελείωσε τις σπουδές της και εργαζόταν. Ωστόσο, όπως λέει μια παροιμία, «η χάρη θέλει αντίχαρη και πάλι χάρη είναι». Σ’ αυτό, λοιπόν, το φτωχικά επιπλωμένο δωμάτιο της κυρα-Ευδοκίας “βρισκόταν” η Αρετή τη νύχτα που την “επισκέφτηκε” η ψυχή της Σεμίνας. Η πόρτα άνοιξε αργά-αργά και η Σεμίνα κοντοστάθηκε, περιμένοντας ίσως την αντίδραση της Αρετής, που ήρθε άμεσα καθώς εκείνη έσπευσε με ανοιχτή αγκαλιά να την υποδεχτεί. «Αγάπη μου! Αγάπη μου! Σεμίνα αγάπη μου!» ήταν οι λέξεις που βγήκαν αυθόρμητα από τα εσώψυχα της Αρετής, καθώς έτρεχε για να

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία προϋπαντήσει την αγαπημένη της αδελφούλα, που τόσο οδυνηρά είχε “φύγει” μερικούς μήνες ενωρίτερα, αφήνοντάς της ένα απέραντο κενό και πολλές γλυκές αλλά περισσότερες πονεμένες αναμνήσεις... Την έσφιξε στην αγκαλιά της με όλη της τη δύναμη, και η Σεμίνα ανταπέδωσε το σφιχταγκάλιασμα με την ίδια θέρμη. Σε δευτερόλεπτα μετά, η Σεμίνα εξαφανίστηκε, ενώ η Αρετή ξύπνησε με συναισθήματα ανακούφισης και γαλήνης. Ήταν άραγε μια επιβεβαίωση της Σεμίνας, ότι δηλαδή την είχε συγχωρήσει που, με επιλογή του πατέρα τους, της είχε φράξει το δρόμο για σπουδές; Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που η Σεμίνα είχε “επισκεφτεί” την Αρετή στον όνειρό της, ίσως για να την καθησυχάσει ότι όλα πια τα συναισθήματα πικρίας απέναντί της είχαν σβηστεί. Ότι ο Ουρανός είναι μια “χώρα” όπου δεν υπάρχει θλίψη, οδύνη ή στεναγμός, αλλά μόνο αγάπη και μακαριότητα. Η προηγούμενη “επίσκεψη” της Σεμίνας στην Αρετή ήταν τα χαράματα της 13ης Ιουνίου του 2015, στο Καστέλο, στο εξοχικό όπου τα καλοκαίρια παραθέριζε με την Ευγενία, την κατά δώδεκα χρόνια μικρότερή της αδελφή με την οποία ήταν αχώριστες. Εκείνο το πρωί – στον ύπνο της – η Αρετή πήγαινε να κρατήσει συντροφιά στην απαρηγόρητη Ευγενία και, ανεβαίνοντας στο στενό δρομάκι όπου είχε πρόσοψη το μικρό ισόγειο διαμέρισμα, πλησίασε το μισάνοιχτο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας κι από μέσα άκουσε την Ευγενία χαρούμενη να της λέει: «Κοίτα ποιος είναι εδώ! Κοίτα ποιος είναι εδώ!» Το παράθυρο άνοιξε διάπλατα, και ποιος ήταν από μέσα; Η Σεμίνα, φωτεινή και πανέμορφη, όπως ήταν στα νιάτα της! Οι δυο αδελφές αγκαλιαστήκανε σφιχτά, η μια απ’ έξω από το παράθυρο και η άλλη από μέσα, και δευτερόλεπτα μετά, χωρίς καμιά τους να πει κουβέντα, η Σεμίνα εξαφανίστηκε από τη σκηνή. Τούτη την πρώτη φορά όμως, η Αρετή ξύπνησε ήρεμη μεν αλλά λυπημένη, διότι τα ματάκια της Σεμίνας της φάνηκαν θλιμμένα. Γιατί άραγε; Ήταν θλιμμένα γιατί είχε “φύγει” με μεγάλη σωματική και ψυχική ταλαιπωρία από τη ζωή που τόσο αγαπούσε; Ήταν θλιμμένα επειδή η Αρετή δεν μπορούσε ν’ αποδεχτεί και να ξεπεράσει τον πόνο του χωρισμού τους, ούτε να

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία συγχωρήσει τους γιατρούς που δεν την πρόσεξαν; Ή μήπως στα μάτια της Σεμίνας αντικατοπτριζόταν η ανείπωτη θλίψη της Αρετής; Είναι αλήθεια ότι ο χωρισμός της Σεμίνας είχε προκαλέσει κατάθλιψη στην Αρετή, παρόλο που δεν ήθελε να το παραδεχτεί, ούτε καν να εκφέρει τη λέξη. Δεν ήταν μόνο που δεν μπορούσε να διώξει από το νου της τις τραγικές εικόνες της αδελφούλας της στα νοσοκομεία απ’ όπου πέρασε· δεν ήταν που αδυνατούσε να ξεχάσει τα πονεμένα λόγια και τους αναστεναγμούς των τελευταίων ημερών που η Σεμίνα, παρά την ιώβεια υπομονή και τη γενναιότητα στον πόνο που είχε δείξει, άφηνε να της ξεφύγουν· ήταν, κυρίως, ότι ξανάρχονταν στη μνήμη της τα χωρίς ευαισθησία λόγια που κατά καιρούς η ίδια είχε εκστομίσει, κατά τη διάρκεια αντιπαραθέσεων πολύ πριν αρρωστήσει η Σεμίνα· ήταν και κάποιες επιπόλαιες και επιζήμιες για την ίδια επιλογές που είχε κάνει στη ζωή της και τώρα καταλάβαινε πόσο είχαν στενοχωρήσει την Σεμίνα. Ω, πόσο θα ήθελε να τα ξεχάσει όλα αυτά! Ωστόσο, εκείνο που τη βασάνιζε πάνω απ’ όλα ήταν μια σκληρή φράση που της είχε ξεφύγει στο νοσοκομείο Σαλβοπούλειο, νομίζοντας ότι έτσι θα έπειθε τη Σεμίνα να προσπαθήσει να κάνει τις ασκήσεις φυσικοθεραπείας που είχαν συστήσει οι φυσικοθεραπευτές. Αλίμονο, όμως, εκείνη η φράση είχε κάνει τη Σεμίνα να κλάψει, πέφτοντας στην αγκαλιά της Ευγενίας, που ήταν παρούσα στο επεισόδιο. Τι κι αν μετά από τη σκληρή της επίπληξη η Σεμίνα δέχτηκε να κάνει τις ασκήσεις με τη βοήθειά της; Τι κι αν η Αρετή ζήτησε συγνώμη για τη φράση της αυτή, αμέσως μόλις η Σεμίνα σταμάτησε να κλαίει; Τι κι αν η μεγαλόψυχη απάντηση της Σεμίνας ήταν «Για ποιο πράγμα ζητάς συγνώμη, δεν θυμάμαι τι είπες»; Τι κι αν την αγκάλιασε, και καθώς της έτριβε τα πόδια με baby oil – κάτι που έκανε καθημερινά – της φιλούσε τα πέλματα, σε ένδειξη μετάνοιας και συντριβής; Τι κι αν η ίδια έκλαψε πικρά γι’ αυτή της τη φράση αμέτρητες φορές ζητώντας από το Θεό και από τη Σεμίνα, που ήταν πια στον Ουρανό, να τη συγχωρήσουν; Το πρόβλημα το κουβάλαγε μέσα της. Η φράση της αυτή, σαν ένα αόρατο στοιχειό, ένα φάντασμα, την κυνηγούσε μέρα και νύχτα. Η Αρετή είχε κολλήσει στο να μη μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό της, απλά διότι δεν έβρισκε κανένα ελαφρυντικό για την ανάλγητη φράση που είχε ξεστομίσει στην αγαπημένη της

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία αδελφούλα τη στιγμή που εκείνη υπέφερε στο κρεβάτι του πόνου. Το να ζητήσει βοήθεια από ψυχολόγο ήταν έξω από τις σκέψεις και τις επιλογές της, καθώς δεν τους είχε εμπιστοσύνη. Εξάλλου, η Αρετή γνώριζε πολύ καλά ότι η σύγκρουση αυτή έπρεπε να επιλυθεί μέσα της, με διάλογο με τον “εσωτερικό άνθρωπο”, τον ανώτερο εαυτό της, το πνεύμα του Θεού μέσα της. Άλλος τρόπος δεν υπήρχε, και είχε συνειδητοποιήσει πια ότι ο πανδαμάτωρ, που λένε, χρόνος από μόνος του δεν μπορούσε να επουλώσει αυτή την ψυχική πληγή. Συχνά έλεγε φωναχτά στον εαυτό της: «Αρετή σε συγχωρώ», «Ό,τι είπες ήταν από επιπολαιότητα, κι όχι από συνειδητή επιλογή να πληγώσεις τη Σεμίνα», «Ό,τι είπες το είπες για να την κάνεις πιο δυνατή και αποφασισμένη να ζήσει», «Αρετή σε συγχωρώ, μ’ ακούς;» «Σε συγχωρώωωωω!», «Η Σεμίνα σε συγχώρησε, με άκουσες Αρετή;» Κι όμως, το φάντασμα του αυτομαστιγώματος επανερχόταν, κάθε φορά που η Αρετή σκεπτόταν τη Σεμίνα και τις εφιαλτικές εκείνες μέρες στο Σαλβοπούλειο Γενικό Νοσοκομείο. Το μαρτύριό της αυτό η Αρετή δεν είχε τολμήσει να το συμμεριστεί ούτε με τη μικρότερη αδελφή της, την Ευγενία, που ήταν παρούσα στο επεισόδιο και σκούπισε τα δάκρυα της Σεμίνας. Και δεν τολμούσε για δύο λόγους. Πρώτον δεν ήθελε να θυμίσει στην Ευγενία μια τόσο επώδυνη στιγμή για να μην την στενοχωρήσει. Δεύτερον δεν ήθελε η Ευγενία να μάθει πόσο η αδελφή της η Αρετή καταδιωκόταν από τις ερινύες και αυτομαστιγωνόταν για κάτι που δεν μπορούσε πια να αλλάξει. Φοβόταν ότι θ’ ανησυχούσε πολύ για λογαριασμό της αν της εκμυστηρευόταν τι της συμβαίνει. Άλλωστε, η Ευγενία βασιζόταν στην Αρετή για ψυχολογική στήριξη στο πένθος της, διότι της είχε στοιχίσει αφάνταστα η απώλεια της Σεμίνας με την οποία ζούσε 30 χρόνια μαζί και, εκτός από αδελφή και φίλη, την ένιωθε σαν μάνα. Καθώς πλησίαζε το ετήσιο μνημόσυνο της Σεμίνας, η Αρετή αποφάσισε να δώσει τέλος στο μαρτύριό της. Είχε θυμώσει πολύ με τον εαυτό της και έπρεπε να δράσει εδώ και τώρα. Γκουγκλάρισε λοιπόν το θέμα της συγχώρησης του εαυτού στο ιντερνέτ

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία – έπρεπε να το είχε κάνει ενωρίτερα – και τα ευρήματα τη βοήθησαν πολύ. Κατ’ αρχήν βρήκε ότι η αυτοσυγχώρηση δεν ήταν κάτι που μπορούσε να συμβεί στιγμιαία. Δεν υπήρχε κάποιο κλειδί να την ξεκλειδώσεις, ή ξόρκι για να ξορκίσεις την ασυγχωρησία στον εαυτό σου. Ήταν μια διαδικασία που ήθελε το χρόνο της. Μα το σπουδαιότερο, απαιτούσε αγάπη για τον εαυτό, κάτι στο οποίο η Αρετή είχε μάλλον αποτύχει στη ζωή της. Με τη μελέτη σχετικών κειμένων από φωτισμένους συγγραφείς, η Αρετή συνειδητοποίησε ότι δεν αγαπούσε αρκετά τον εαυτό της κι ότι η αποκατάσταση αυτής της αγάπης έπρεπε να προηγηθεί ώστε στη συνέχεια να μπορέσει να συγχωρήσει τα λάθη της και να γυρίσει σελίδα. Έπρεπε επιτέλους να συνειδητοποιήσει ότι σαν άνθρωπος δεν μπορούσε να είναι τέλεια και αλάνθαστη, ν’ αποδεχτεί αυτό που έγινε και να συγχωρήσει ειλικρινά τον εαυτό της. Έπρεπε να βάλει τον εαυτό της στη θέση της αδελφής, ή ενός καλού φίλου που δεν θα ήθελε να στενοχωρήσει. Έπρεπε ν’ αγαπήσει ακόμα και τον κακό εαυτό της, που πότεπότε ξέφευγε από τον έλεγχο του καλού εαυτού και σαν οχιά σήκωνε κεφάλι. Μάλιστα, έπρεπε να είναι ευγνώμων ακόμη και γι’ αυτή την επώδυνη εμπειρία, διότι την κατέστησε προσεκτικότερη στο να μην πληγώνει οποιονδήποτε άνθρωπο, ακόμη κι όταν η ίδια προσβάλλεται άδικα και βάναυσα από τη συμπεριφορά τους. Η Αρετή είχε επιτέλους καταλάβει ότι κάθε εμπειρία, ακόμη κι αν είναι αρνητική, όταν κανείς τη διαχειριστεί θετικά μπορεί να βοηθήσει την προσωπικότητα να γίνει καλύτερη, ν’ αγαπάει περισσότερο, να συγχωρεί τους πάντες για τα πάντα, άνευ όρων και προϋποθέσεων. Εδώ όμως η Αρετή συνειδητοποίησε ότι υπήρχε ακόμη ένα βουνό πικρίας μέσα της, ένα κουβάρι μνησικακίας. Υπήρχε μια κατηγορία συνανθρώπων, τους οποίους δεν μπορούσε να συγχωρήσει. Όχι! Δεν μπορούσε να τους βρει ελαφρυντικά για την αδιαφορία, τα σφάλματα και τις παραλείψεις τους που είχαν σαν αποτέλεσμα την απώλεια της Σεμίνας, και μάλιστα με επώδυνο τρόπο. Και αυτοί ήταν κάποιοι γιατροί και νοσηλεύτριες των νοσοκομείων από τα οποία πέρασε η αγαπημένη της αδελφούλα. Σε κάποια στιγμή, μάλιστα, η Αρετή είχε σκεφτεί να κάνει μήνυση σε συγκεκριμένα νοσοκομεία και γιατρούς, και είχε συγκεντρώσει αρκετά στοιχεία στον ιατρικό φάκελο της Σεμίνας, ικανά για να κέρδιζε μια

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία δίκη. Δεν τόλμησε όμως να τα βάλει με τα θηρία διότι θα χρειαζόταν μάρτυρες επίσης γιατρούς για να επιβεβαιώσουν, και μάλιστα ενόρκως, τα θανάσιμα λάθη των συναδέλφων τους. Και τέτοιους πρόθυμους γιατρούς, που θα διέθεταν πολλές ημέρες για να μελετήσουν τον ιατρικό φάκελο της Σεμίνας, δεν πίστευε πως θα έβρισκε η Αρετή διότι, όπως λέει η παροιμία, «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Έτσι σιγά-σιγά εγκατέλειψε την ιδέα της μήνυσης και πάλευε μέσα της να τους συγχωρήσει, πράγμα δύσκολο έως αδύνατο. Κι όμως “πρέπει”, της ψιθύριζε ο ανώτερος εαυτός της… Μια σκέψη που θα βοηθούσε την Αρετή να συγχωρήσει τους γιατρούς ήταν να δεχτεί πως “το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον”, ότι δηλαδή και τα λάθη των γιατρών ήταν ενταγμένα στο να εξυπηρετήσουν το σχέδιο της “Μοίρας” για τη Σεμίνα, που ήταν να ζήσει μέχρι το μεσημέρι της 21ης Νοεμβρίου του 2014. Αυτό εννοούσαν πολλοί που της έλεγαν “μέχρι εκεί ήταν το καντηλάκι της”. Το ίδιο της είπε και ο φίλος της ο Ηλίας, ο οποίος προσπάθησε να την παρηγορήσει. «Αρετή, γνωρίζω περιπτώσεις που οι γιατροί έκαναν πιο χοντρά λάθη και ο ασθενής επέζησε, διότι προφανώς δεν είχε έρθει η ώρα του». «Όχι, Ηλία, δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό», απάντησε η Αρετή. «Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο Θεός καταστρώνει σχέδια εξόντωσης ανθρώπων, χρησιμοποιώντας τους γιατρούς ως δημίους, επειδή το επιτάσσει η λεγόμενη Μοίρα». Η Αρετή, μάλιστα, έφερνε συχνά στο νου της τη φράση της Βίβλου, «“Εγώ δεν θέλω τον θάνατο του αποθνήσκοντος”, λέγει Κύριος» (Ιεζεκιήλ 18:32), κι αυτό ενίσχυε την πεποίθησή της ότι το πεπρωμένο το φτιάχνουμε μόνοι μας, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Βέβαια στο “μόνοι μας” η Αρετή ενέτασσε και την επίδραση της οικογένειας, θετική ή αρνητική, την κληρονομικότητα, τα βιώματα της παιδικής ηλικίας, τον υγιεινό ή ανθυγιεινό τρόπο ζωής, το ευρύτερο περιβάλλον και άλλους φανερούς ή κρυφούς παράγοντες που υφαίνουν τη “μοίρα” των ανθρώπων, ακόμη και των εθνών.

Σεμίνα: Οι Αναστεναγμοί της Λύτρωσης - Σεφέρου Μαρία

3. Απαρχή δεινών στο Χαρτάσειο Την Άνοιξη του 2011, σε εξέταση ρουτίνας, η παθολόγος της Σεμίνας Δρ Θυμονάση της πρότεινε να επισκεφτεί καρδιολόγο, διότι υποψιαζόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την καρδιά της. Σημειωτέον ότι μέχρι τότε η υγεία της Σεμίνας ήταν εξαιρετική, αφού δεν έπαιρνε ούτε ασπιρίνη και τους πονοκεφάλους δεν τους ήξερε. Τα μόνα συμπτώματά της ήταν ελαφρό λαχάνιασμα στην ανηφόρα, που άλλωστε θα μπορούσε να οφείλεται στο κάπνισμα και στο γεγονός ότι ήταν 6-7 κιλά υπέρβαρη και αγύμναστη. Στο ίσιωμα έτρεχε σαν έφηβη, τόσο που οι αδελφές της Αρετή και Ευγενία, όταν περπατούσαν μαζί, δεν μπορούσαν να τη φτάσουν. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΕΔΩ