Ο μύθος του Πέρλη – Παναγιώτης Μαργαρώνης
Πρόλογος Σε ένα κόσμο φανταστικό που δεν διαφέρει πολύ από τον πραγματικό, ένας χαρακτήρας προσπαθεί να βρει την δύναμη να συνεχίσει την ζωή του, μια ζωή δύσκολη για εκείνον αναζητώντας κάτι λίγο καλύτερο. Έτσι ξεκινά ένα ταξίδι στο άγνωστο με την ελπίδα να ανακαλύψει ένα θησαυρό. Σε κάθε κεφάλαιο του βιβλίου μαθαίνει και κάτι, παίρνοντας μαθήματα από κάθε στάση που κάνει στην πορεία του προς τον θησαυρό. Θα καταφέρει άραγε να βρει τον θησαυρό; Θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια ζωή λίγο καλύτερη, όπως την ονειρεύεται;
Ο μύθος του Πέρλη – Παναγιώτης Μαργαρώνης
Καρίμπ
Τ
α τρία φεγγάρια ξεκίνησαν να δύουν, αφού στάθηκαν πρώτα κάποιες στιγμές στο ζενίθ τους. Εκείνη τη νύχτα ήταν σχεδόν ολόκληρα, ίσως τους απέμενε ακόμα μια μέρα για να γεμίσουν ολοκληρωτικά. Κάτω από το λυκόφως, λίγο πιο πέρα, η πόλη έμοιαζε ανάμεσα στα βουνά σαν ένα ποτάμι που είχε στερέψει πρόσφατα με τα πέτρινα σπιτάκια να αντανακλούν το αδύναμο φως σαν γυαλιστερά βότσαλα. Δεξιά σου ξεχώριζες τη μεγάλη λίμνη. Στο κέντρο της υπήρχαν κάμποσα φωτάκια που τρεμοσβήνανε. Κοιτώντας τα θα έλεγες ότι σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο, όμως με λίγη προσοχή ξεχώριζες αμέσως ότι επρόκειτο για μερικά από τα ψαροκάικα της πόλης που τα αφεντικά τους τα είχαν παρατάξει έτσι, για μια καλύτερη ψαριά. Ο καιρός ήταν ελαφρώς συννεφιασμένος με ασθενή τα καιρικά φαινόμενα. Επικρατούσε άπνοια. Μόνο κανένα αεράκι έκανε πού και πού
Ο μύθος του Πέρλη – Παναγιώτης Μαργαρώνης
αισθητή την παρουσία του, κάνοντας μερικά ανοιχτά παράθυρα στα μπαλκόνια των σπιτιών να τρίζουν. Εκείνη η νύχτα ήταν πολύ ήσυχη για την Παμύλ, μια από τις πιο μεγάλες πόλεις του κράτους, του πιο αρχαίου πολιτισμού, της γης Καρίμπ, των Χασάν. Οι Χασάν είναι ένας λαός που απολάμβανε μεγάλη εκτίμηση από τους υπόλοιπους λαούς της Καρίμπ. Ανήκουν στην πρώτη γενιά Nοβεμπριανών. Οι Nοβεμπριανοί είναι οι κάτοικοι της γης Καρίμπ, είναι κάτι αντίστοιχο των ανθρώπων στον πλανήτη Γη. Η πόλη Παμύλ είναι και αυτή με τη σειρά της μια από τις αρχαιότερες περιοχές που έδωσε απλόχερα τις υπηρεσίες της στους Nοβεμπριανούς. Η Καρίμπ είναι σχεδόν όμοια σε συνθήκες με τον πλανήτη Γη. Είναι κι αυτή πλανήτης ενός ηλιακού συστήματος το όποιο περικλείει δεκαοχτώ πλανήτες με σαράντα τέσσερις δορυφόρους. Η Καρίμπ έχει τρεις από τους τελευταίους, τα τρία φεγγάρια, τον Ηρωνά, τον Σέβα και την Αφρού που σύμφωνα με τη μυθολογία των Χασάν ήταν τρία αδέρφια που κατάφεραν να τρυπήσουν το μαύρο πέπλο του ουρανού, που φέρνει το σκοτάδι στο πλανήτη, με τα βέλη τους και έτσι κάθε βράδυ φωτίζουν τη Καρίμπ. Όμως και η φύση είναι σχεδόν ίδια με αυτή του πλανήτη Γη, τα περισσότερα είδη ζώων είναι τετράποδα, υπάρχουν πουλιά, ψάρια, δάση και λουλούδια, ποτάμια, θάλασσες και βουνά. Και οι Nοβεμπριανοί είναι σαν τους ανθρώπους της Γης με τη διαφορά ότι είναι λίγο πιο κοντοί, με μικρότερες μύτες και μεγαλύτερες πατούσες. Θα
Ο μύθος του Πέρλη – Παναγιώτης Μαργαρώνης
έλεγε κάνεις ότι η Καρίμπ είναι η Γη των παιδικών μας χρόνων, η Γη που φιλοξενούσε όλους τους ήρωες των παραμυθιών. Ο πολιτισμός των Nοβεμπριανών είναι πανομοιότυπος με αυτόν της Γης γύρω στα τέλη του 17ου και στις αρχές του 18ουμΧ αιώνα στη κεντρική Ευρώπη. Μόλις δηλαδή οι κοινωνίες άρχισαν να αποδέχονται ως ένα βαθμό αυτό που λέμε επιστήμη, γνώση δια της οδού της αποδείξεως. Την ώρα που η επιστήμη ως έρευνα και ως διδασκαλία έκανε τα πρώτα της βήματα και ο κόσμος προσπαθούσε να εξηγήσει το άγνωστο, άλλοτε με τη λογική που του έδινε η εμπειρία του και άλλοτε με τη παραφυσική, το θεϊκό άγγιγμα. Δύσκολη εποχή για τους ανυπεράσπιστους οραματιστές και καινοτόμους. Οι δεισιδαιμονίες και οι προκαταλήψεις πήγαιναν και ερχόντουσαν και ήταν αντικείμενο κουβέντας σε όλους τους χώρους συνάθροισης ακόμα και ανάμεσα στους ευγενείς, την τάξη των πλουσίων. Από την άλλη οι πανεπιστήμονες έδιναν την δική τους εξήγηση με θεωρήματα που στηρίζονταν σε αναμφισβήτητα για αυτούς δεδομένα. Επιπρόσθετα επικρατούσε ο ρατσισμός των τάξεων αλλά και του χρώματος. Η οικονομία βασίζονταν κυρίως στην γεωργία και στο εμπόριο. Υπήρχαν αφεντικά και δούλοι, σκλάβοι και υπηρέτες.
Ο μύθος του Πέρλη – Παναγιώτης Μαργαρώνης
Το παντοπωλείο
Ο
ι ώρες περνούσαν βιαστικά στην ήσυχη νύχτα και γρήγορα θα ερχόταν η μέρα.
Κατά το ξημέρωμα της ογδόης του δέκατου τρίτου μήνα στην οδό Κορ ακούστηκαν τα πρώτα βήματα. Τα τρία αδέρφια στον ουρανό άρχισαν να κρύβονται και οι πρωινοί διαβάτες περνούσαν βιαστικοί μπροστά από τη δημαρχία όπου βρισκόταν η κεντρική πλατεία της Παμύλ. Τα λεπτά περνάνε γρήγορα τα πρωινά και ο Ηρόχ, το αντίστοιχο του Ήλιου, άρχισε να φωτίζει την ανατολική πλαγιά του Χάηνς, του ψηλότερου βουνού της πόλης. Η μέρα άρχιζε να μπαίνει για τα καλά και σιγά σιγά ξεκίνησαν οι πρώτοι ψίθυροι από τα πηγαδάκια που σχημάτιζαν μερικοί αργόσχολοι κουβεντιάζοντας τα δρώμενα της εποχής. Σε λίγο το ρολόι του δημαρχείου χτύπησε εννιά φορές, γεγονός που έκανε πολλούς να κινηθούν πιο νευρικά. Την ίδια στιγμή κάτι σαν καυγάς ακούστηκε από τον παρακείμενο
Ο μύθος του Πέρλη – Παναγιώτης Μαργαρώνης
προς την αγορά φούρνο που βρισκόταν απέναντι από την πλατεία, στη δεξιά πλευρά σου, όπως βλέπεις το ρολόι του δημαρχείου. «Άσε μας πρωί πρωί λουθακιέ μου». Ένας άντρας ξεπρόβαλε μέσα από τον φούρνο και τράβηξε προς τα ανατολικά της πλατείας θυμωμένος. «Α! πάλι αυτός ο περίεργος, ο παντοπώλης είναι». Ακούστηκε μια φωνή από τη πλατεία. Ήταν ένας γεροδεμένος άντρας με αραιά, σκούρα καφέ μαλλιά. Πρέπει να ήταν κοντά εκατόν είκοσι ενός, χρόνων, για τα γήινα δεδομένα. Είχε γαλάζια μάτια, λίγο μεγεθυμένα από κάτι μικρά γυαλιά που κρεμόντουσαν στη μύτη του, ίσια μύτη και επίπεδο κούτελο. Τα χείλη του πετάγονταν προς τα έξω έτσι που για να φανούν τα δόντια του, χρειάζονταν μόνο να προφέρει μια λέξη. Δεν ήταν πολύ κοντός αλλά ούτε και ψηλός, είχε μέτριο ανάστημα. Όμως είχε κάτι που αμέσως το πρόσεχες. Είχε μερικές ουλές στο δεξιό του μάγουλο, πράγμα που έκανε πολλούς να λένε διάφορες ιστορίες για το πώς τις είχε αποκτήσει. Και επειδή ο ίδιος δεν ήταν από τη Παμύλ άλλα είχε πάει εκεί λίγους μήνες νωρίτερα, η φαντασία τους κάλπαζε. Είχαν φτιάξει λοιπόν ολόκληρο μύθο για αυτόν τον Νοβεμπριανό. Πολλοί από τους γείτονες του, έλεγαν ότι είναι κλειστός χαρακτήρας, απότομος και περίεργος. Αν ρωτούσες στη γειτονιά, θα έβγαζες το συμπέρασμα ότι δεν τον ήθελαν κοντά τους. Από την άλλη θα έλεγες ότι τον είχαν ανάγκη, γιατί όμως; Ήταν η αιτία για να ξεχνάνε λίγο τα προβλήματα
Ο μύθος του Πέρλη – Παναγιώτης Μαργαρώνης
τους και να ασχολούνται με κάτι που τραβούσε τη περιέργεια και τροφοδοτούσε την φαντασία τους. Η πόρτα στο νέο παντοπωλείο της οδού Παφάελ, η οποία ένωνε το δημαρχείο με την ψαραγορά της μεγάλης λίμνης, άνοιξε βγάζοντας έναν ανατριχιαστικό ήχο. Πάνω από την πόρτα υπήρχε μια ταμπέλα που έγραφε “Εδώ Βρίσκεις Τα Πάντα”. Ένα δυνατό αεράκι πέρασε την είσοδο του μαγαζιού και έκανε μερικές κρεμασμένες αλυσίδες να τρίξουν. Ήταν ένα μικρό στενόμακρο μαγαζάκι με μικρή τζαμαρία μπροστά, ενώ το πίσω μέρος έβλεπε σε μια κοινόχρηστη αυλή. Ένας περαστικός πέρασε και στάθηκε για μια στιγμή έξω από τη τζαμαρία. Προσπαθούσε να ξεχωρίσει κάτι ανάμεσα στον όγκο που σχημάτιζαν πολλά χρήσιμα αλλά και άχρηστα αντικείμενα τα οποία στόλιζαν τη βιτρίνα. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού έκανε λίγο πιο ψηλά το κεφάλι του για να δει έξω. Αφού κατάλαβε ότι επρόκειτο απλώς για έναν περαστικό που κοιτούσε μόνο για να περάσει την ώρα του, έσκυψε πάλι συνεχίζοντας τη δουλεία που μόλις είχε αρχίσει.
Ο μύθος του Πέρλη – Παναγιώτης Μαργαρώνης
Πέρλης
Ό
ταν ο Ηρόχ άρχισε να χάνει την φωτεινότητα του στη Παμύλ τα πρώτα φαναράκια άρχισαν να ανάβουν στο δρόμο από τον υπάλληλο της ΕΔΦ, (Εταιρίας Δημόσιου Φωτισμού). Τη στιγμή εκείνη πέρασε την πόρτα του παντοπωλείου βιαστικά ένας μικρόσωμος, κάτασπρος, κοντοκουρεμένος ξανθομάλλης.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΕΔΩ…