Το Αρχοντικό του Θανάτου - Μύρτσης Γιάννης
Το Αρχοντικό του Θανάτου - Μύρτσης Γιάννης
1. Ο φαλακρός τύπος με το τσιγάρο στο στόμα, σήκωσε το χέρι του κάνοντας νόημα στην κοπέλα που ήταν στο βάθος απέναντί του να πάει κοντά του. Τους χώριζε μια μεγάλη θαμπή από τα χρόνια τζαμαρία, δημιουργώντας έναν ξεχωριστό χώρο μέσα στην τεράστια αίθουσα που χρόνια πριν ήταν αποθήκη επεξεργασίας καπνού. Το όλο σκηνικό συμπλήρωνε η ραγισμένη και κολλημένη με ταινία συσκευασίας πόρτα φτιαγμένη από ροζ πλεξιγκλάς. Το μέρος αυτό όλοι το αποκαλούσαν «γραφείο.» Στην υπόλοιπη αίθουσα έβλεπες διάσπαρτα και άτακτα τοποθετημένα, καμιά δεκαπενταριά μεταλλικά γραφεία που στα περισσότερα από αυτά, υπήρχαν στοιβαγμένα χαρτόκουτα και δέματα από εφημερίδες. Κάποια από αυτά ήταν μέσα στη σκόνη, είχαν χρόνια να χρησιμοποιηθούν κι έμοιαζαν σα να ήταν χιονισμένα. Η φθορά και το παλιομοδίτικο σκηνικό ήταν ριζωμένα παντού και μόνο τα laptop που υπήρχαν πάνω σε μερικά γραφεία σ’ έκαναν να σκεφτείς πως είσαι στο σήμερα κι όχι σε κάποια περίοδο της δεκαετίας του ογδόντα. Θλιβερή εικόνα για μια επιχείρηση που ενώ πριν λίγα χρόνια μεσουρανούσε, τώρα βρίσκονταν στο χείλος του γκρεμού και σε άθλια οικονομική κατάσταση. Η Μαρκέλλα Φιλίππου σηκώθηκε βαριεστημένα και βημάτισε προς το «γραφείο» γνωρίζοντας καλά πως κάτι τέτοιες συναντήσεις δεν ήταν για καλό. Ήταν μια ψηλή τριανταπεντάρα, αδύνατη με μακριά μαύρα μαλλιά που συνήθιζε να τα δένει στο πίσω μέρος του κεφαλιού της.
Το Αρχοντικό του Θανάτου - Μύρτσης Γιάννης
Αν και η εικόνα της έβγαζε έντονη θηλυκότητα, κάποιες στιγμές σου έδινε την αίσθηση του αγοροκόριτσου. Αυτό ίσως να είχε να κάνει με τον τρόπο που έπιανε τα μαλλιά της, τον τρόπο που σου μιλούσε ή που σε κοίταζε. Παρόλα αυτά όμως, όταν σε κοιτούσε σταθερά μέσα στα μάτια σ’ έκανε να κρατάς μια απόσταση. Άνοιξε τη σπασμένη πόρτα με μια απότομη κίνηση και κούνησε μερικές φορές το χέρι της μπροστά στο πρόσωπό της για να διώξει τον καπνό από το τσιγάρο που είχε γεμίσει ασφυκτικά το χώρο. Εκείνος κάθονταν στριμωγμένος πίσω από ένα τεράστιο πολυκαιρισμένο ξύλινο γραφείο, που με δυσκολία μπορούσε να ακουμπάει τα χέρια του πάνω του μιας και η τεράστια κοιλιά του δεν του επέτρεπε. Την κοίταξε και χαμογέλασε. Στη συνέχεια ρούφηξε μια τελευταία φορά το τσιγάρο του και το έσβησε σ’ ένα τασάκι που ξεχείλιζε. «Άσε την πόρτα ανοιχτή να πάρουμε λίγο αέρα» της είπε χαμογελώντας. «Πολύς καπνός Γιώργο. Θα πεθάνεις εδώ μέσα.» «Ναι, καπνίζω αρκετά τώρα τελευταία. Τι να κάνεις όταν τα προβλήματα που κουβαλάς είναι τόσα πολλά; Και δεν είναι μόνο τα δικά μου, έχω κι εσάς βλέπεις.» «Δεν είναι όμως αυτό λόγος για να σκάσεις» του απάντησε χαμογελώντας του κι εκείνη με τη σειρά της. «Κάθισε Μαρκέλλα, θέλω να σου μιλήσω» της είπε κι έδειξε με το χέρι του μια φθαρμένη δερμάτινη πολυθρόνα στη γωνία πλάι του. Εκείνη περιορίστηκε στο μπράτσο της πολυθρόνας, ακουμπώντας ταυτόχρονα τα χέρια της στο ξύλινο γραφείο. «Λοιπόν;» ρώτησε κοιτώντας ερωτηματικά τον μεσόκοπο άντρα που είχε απέναντί της.
Το Αρχοντικό του Θανάτου - Μύρτσης Γιάννης
«Δύσκολα τα πράγματα Μαρκέλλα. Οι πωλήσεις της εφημερίδας μειώνονται συνεχώς και φοβάμαι πως πολύ σύντομα θα έχουμε άσχημες εξελίξεις» της είπε κι έπιασε το πρόσωπό του βγάζοντας ταυτόχρονα έναν αναστεναγμό. «Γνωρίζεις κάτι;» ρώτησε εκείνη φέρνοντας το σώμα της πιο κοντά στο γραφείο. «Μίλησα χθες με το αφεντικό και δε μου τα είπε καλά τα πράγματα. Άσε που τον είδα και στενοχωρημένο.» «Δηλαδή;» «Δεν έχει διάθεση να βάλει ούτε ένα ευρώ επιπλέον στην εφημερίδα, μου είπε, κι αν σταματήσει να βγάζει τα έξοδά της, τότε θα την κλείσει οριστικά. Κατάλαβες; Και θέλω δύο γαμημένα χρόνια για να βγω στη σύνταξη. Ανάθεμα τη δουλειά που διάλεξα να κάνω.» «Τι λες τώρα; Αν δεν τη στηρίξει θα χάσει και τα χρήματα που έχει βάλει» του απάντησε σοβαρά εκείνη. «Του το είπα κι αυτό, αλλά μου απάντησε πως δεν υπάρχει καμία προοπτική πια στον έντυπο τύπο. Ούτε μπορεί να ασκεί πια πίεση στους πολιτικούς όπως παλιά και μόνο χασούρα έχει.» «Μεταξύ μας Γιώργο δεν έχει κι άδικο. Σε πέντε χρόνια δε θα υπάρχει έντυπος τύπος, να είσαι σίγουρος. Το μέλλον είναι το internet όπως και να το κάνουμε, γιατί εκεί τα πράγματα λειτουργούν ταχύτατα και χωρίς υψηλό κόστος.» «Το ξέρω που να πάρει!» «Και τι θα κάνουμε τώρα;» «Σκέφτηκα κάποια πράγματα που ίσως δώσουν παράταση στον εκδοτικό μας θάνατο. Πρέπει όμως να συμμετάσχουμε όλοι σε αυτό.» «Όπως;» «Να διαφοροποιηθούμε από τους ανταγωνιστές μας, όσο είναι δυνατό βέβαια. Να γράψουμε πράγματα που θα αρέσουν
Το Αρχοντικό του Θανάτου - Μύρτσης Γιάννης
στον κόσμο και να μην επιμένουμε στην ίδια στείρα θεματολογία που τόσα χρόνια έχει κουράσει και δεν ενδιαφέρει πια κανέναν. Να εστιάσουμε σε θέματα που θα έχουν σχέση με την τοπική κοινωνία, ας πούμε και όχι με γενικότητες και αοριστίες που κάποιος βρίσκει εύκολα και τζάμπα στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο. Με λίγα λόγια να κάνουμε ρεπορτάζ και να «γεννήσουμε» ξανά την είδηση μέσα από μικρές κοινωνικές ομάδες.» «Ωραία! Έχεις κάτι συγκεκριμένο; Πες μου λοιπόν τι είναι αυτό που θα μας κάνει διαφορετικούς; Πώς το φαντάζεσαι;» «Γιορτές, παραδόσεις, παραδοσιακά προϊόντα, καινοτομίες, αφιερώματα σε πρόσωπα, συλλόγους, αθλητικές ομάδες. Τέτοια πράγματα.» «Θεωρείς πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει εύκολα; Χρειάζεται και εμπειρία, αλλά και προσωπικό που να είναι συνέχεια κοντά στα δρώμενα.» «Τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά πρέπει να το προσπαθήσουμε. Και αποφάσισα να κάνουμε την αρχή από τον επόμενο μήνα» της είπε κι έστρεψε την ματιά του μέσα στην αίθουσα. Η Μαρκέλλα τον μιμήθηκε και επικράτησε απόλυτη σιωπή για λίγες στιγμές. «Θα προσλάβεις κόσμο; Διαφορετικά δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, από τη στιγμή που το προσωπικό που υπάρχει δεν φτάνει ούτε για τα βασικά» του είπε με έναν ειρωνικό τόνο στη φωνή της. «Θα αλλάξουμε ρόλους και θα καταργήσουμε “άχρηστα” γραψίματα. Εσύ για παράδειγμα, θα μπορούσες να κάνεις κάτι πιο δημιουργικό από ένα ξερό αστυνομικό ρεπορτάζ, που στο κάτω κάτω της γραφής δεν προσφέρει τίποτε σε κανέναν» της απάντησε στο ίδιο ύφος. Η Μαρκέλλα πήρε μια βαθιά ανάσα και έπιασε το κεφάλι της τραβώντας τα μαλλιά της πίσω με μια αργή, ατέλειωτη θα έλεγε κάποιος, κίνηση.
Το Αρχοντικό του Θανάτου - Μύρτσης Γιάννης
«Δηλαδή;» ρώτησε όταν τέλειωσε με τα μαλλιά της. Εκείνος πήρε μια ανάσα και κάρφωσε τα μάτια του μέσα στα δικά της, σχεδόν ανέκφραστα. «Σκέφτομαι να σε στείλω να γράψεις ένα αφιέρωμα για τα κρασιά ανωτέρας ποιότητος που παράγει η περιοχή μας. Τι λες;» της είπε με όσο το δυνατόν πιο σταθερή φωνή. Η Μαρκέλλα σηκώθηκε όρθια και στήριξε το σώμα της στο ξύλινο γραφείο ακουμπώντας πάνω του τις παλάμες των χεριών της. Γέρνοντας προς το μέρος του τον ρώτησε παγωμένη. «Τι πράγμα να κάνω;» «Ρεπορτάζ για την οινοποίηση. Δεν σου ζητάω κάτι τρομερό. Από την καλλιέργεια και την παραγωγή των σταφυλιών, μέχρι την εμφιάλωσή τους. Πού είναι η δυσκολία;» «Γιώργο, αστυνομικός συντάκτης είμαι!» Ο φαλακρός μεσόκοπος εκδότης και διευθυντής της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Δύναμη» έγειρε χαμογελώντας πίσω στο κάθισμά του. «Ε, και; Πάνω απ’ όλα είσαι δημοσιογράφος.» «Κι έτσι φαντάζεσαι πώς θ’ αυξήσεις τις πωλήσεις;» ρώτησε εκείνη με τον ίδιο παγωμένο τόνο στη φωνή της. «Ναι, γιατί το θέμα θα ενδιαφέρει την τοπική κοινωνία. Θα μιλήσεις μαζί τους, θα βγάλεις όμορφες φωτογραφίες, θα αποκτήσεις σχέσεις μαζί τους. Στο κάτω κάτω το γνωρίζεις, όλοι θέλουν να δουν τη μούρη τους στην εφημερίδα και γι’ αυτό θα την αγοράσουν. Τόσο απλά» της είπε κι έγειρε ανακουφισμένος στη δερμάτινη πλην, φθαρμένη από τον καιρό πολυθρόνα του. «Οκ, να το δεχτώ! Εγώ όμως από πού κι ως πού, έχω τις γνώσεις να κάνω ρεπορτάζ για την οινοποίηση; Τι σχέση έχω και με τη θεματολογία, αλλά και με τον τρόπο που πρέπει να γίνει κάτι τέτοιο;»
Το Αρχοντικό του Θανάτου - Μύρτσης Γιάννης
«Εκτός από δημοσιογράφος είσαι και συγγραφέας Μαρκέλλα, θα βρεις την άκρη και θα το κάνεις πολύ πιο εύκολα από ότι μου το παρουσιάζεις. Είμαι σίγουρος.» «Ρε Γιώργο τι λες τώρα;» «Κοίτα γύρω σου σε παρακαλώ» της είπε και της έδειξε τα άδεια γραφεία απέναντί τους. «Να δω τι; Δεν καταλαβαίνω;» «Δέκα ψυχές μείναμε στην εφημερίδα και θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να επιβιώσουμε. Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να λέμε όχι σε τίποτα όσο δύσκολο και να μας είναι αυτό» της είπε και σηκώθηκε από τη θέση του γυρίζοντας την πλάτη του. «Λες;» «Κοίτα, αν δεν μπορεί το καταλαβαίνω» είπε και σήκωσε τους ώμους του κοιτώντας την κλεφτά πάνω από την πλάτη του. «Αν δεν δεχτώ με διώχνεις; Αυτό θέλει να μου πεις;» ρώτησε η Μαρκέλλα σηκώνοντας τα χέρια της στο ύψος των ώμων της. «Όχι, βρε παιδί μου. Σε θέλω περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στη δουλειά. Σου εξήγησα νομίζω καθαρά το πως έχουν τα πράγματα. Στόχος μας είναι να μην κλείσει η εφημερίδα, όχι να απολύσουμε ανθρώπους.» Η Μαρκέλλα βημάτισε μερικές στιγμές στο μικρό χώρο του «γραφείου» και στη συνέχεια στάθηκε αποφασισμένη μπροστά του. «Τι ακριβώς θέλεις να κάνω;» Ο εκδότης Γιώργος Παπαδημητρίου άναψε ακόμη ένα τσιγάρο και ρούφηξε βαθιά τον καπνό μέσα του, σαν αυτό να του έδινε δύναμη να της μιλήσει. «Ένα αφιέρωμα διαρκείας, κάτι σαν μικρό σίριαλ, σπασμένο σε τεύχη. Από τη στιγμή που θ’ ανθίσουν τ’ αμπέλια, μέχρι τη
Το Αρχοντικό του Θανάτου - Μύρτσης Γιάννης
στιγμή που θα κάνουν τα σταφύλια, τα σταφύλια γίνουν κρασί και τα στέμφυλα τσίπουρο.» «Και που θα πάω, Νάουσα;» «Όχι, όχι τόσο μακριά. Κάπου πιο κοντά και πιο παραδοσιακά. Στη Γουμένισσα, εδώ δίπλα μας, ούτε μια ώρα δρόμος δεν είναι.» «Στη Γουμένισσα!» επανέλαβε εκείνη δίνοντας έμφαση στο όνομα της κωμόπολης. «Έχεις πάει;» ρώτησε ο Παπαδημητρίου χαμογελώντας της. «Όχι, αλλά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Κάνω λάθος;» «Μη κάνεις έτσι, δεν πηγαίνεις στην άκρη του κόσμου, άσε που θ’ ανοίξεις και νέους ορίζοντες στη δουλειά σου» της είπε γελώντας άγαρμπα. «Και το αστυνομικό πως θα το καλύψεις;» ρώτησε μαλακά. «Το έδωσα στον Σπύρο» της απάντησε αποφεύγοντας το βλέμμα της. «Ε, όχι!» είπε χτυπώντας το χέρι της στο γραφείο. Βγήκε από το «γραφείο» βροντώντας με δύναμη τη σπασμένη πόρτα, αλλά αμέσως επέστρεψε πάλι μέσα με γρήγορα βήματα. «Μαρκέλλα σε παρακαλώ…» της είπε εκείνος. «Αυτό που έκανες ξέρεις τι είναι έτσι; Πως να σου το πω για να το καταλάβεις… πουστιά! Ακούς; Πουστιά!» Ο Γιώργος Παπαδημητρίου την κοιτούσε ήρεμα χαμογελώντας αφήνοντάς την να ξεσπάσει και να καταλαγιάσει μέσα της η αδικία που ένοιωθε. «Ηρέμησες;» ρώτησε λίγο αργότερα. «Όχι! Δε θέλω, ούτε θα ηρεμήσω! Δεν φτάνει που δίνεις τη δουλειά μου σ’ αυτό το απόβρασμα, τον γλείφτη, μου πουλάς και παραμύθια από πάνω.» «Δεν είναι έτσι.» «Αλλά;»
Το Αρχοντικό του Θανάτου - Μύρτσης Γιάννης
«Δεν τον έχω ικανό να καταφέρει αυτό που θα κάνεις εσύ. Εσύ μπορείς και επικοινωνείς με τους ανθρώπους, μπορείς να μιλάς και να γελάς μαζί τους, να κάνεις φίλους. Εκείνος δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο γιατί είναι ένα σκέτο αγγούρι.» «Αγγούρι ξεαγγούρι μου την έφαγε τη δουλειά. Αυτό ξέρω εγώ Γιώργο.» «Βρε Μαρκέλλα….» «Οκ Γιώργο, εσύ είσαι τ’ αφεντικό και τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Από τη στιγμή που δεν μπορώ να τα βροντήξω και να σας στείλω όλους στο διάολο, πράγμα που πολύ θα ήθελα, θα το κάνω. Πότε θέλεις το πρώτο άρθρο;» ρώτησε με σκυμμένο το κεφάλι της, σχεδόν ξεψυχισμένα. «Όχι, στην επομένη αλλά στη μεθεπόμενη έκδοση καλό θα είναι να το ξεκινήσουμε. Άνοιξη είναι κι όλος ο χρόνος είναι μπροστά μας να καταγράψουμε τα πάντα.» «Οκ» είπε και του γύρισε την πλάτη. «Και για να μη νομίζεις πως σε αποβάλλω από την ομάδα, να ξέρεις πως έστειλα τον Σάββα στο Μεσολόγγι για να γράψει για τις εκτροφές των ψαριών και τον Νίκο στην Κοζάνη για τις μέλισσες.» Η Μαρκέλλα γύρισε ξανά προς το μέρος του και τον κοίταξε κουνώντας το κεφάλι της σηκώνοντας ελαφρά τους ώμους της. «Τέλεια! Τελικά τσίρκο το κάναμε το μαγαζί Γιώργο» του είπε και βγήκε βιαστικά από το «γραφείο» αφήνοντας την σπασμένη ροζ πόρτα από πλεξιγκλάς διάπλατα ανοιχτή.
Το Αρχοντικό του Θανάτου - Μύρτσης Γιάννης
2. Μάζεψε τα πράγματα της βιαστικά, πετώντας τα όπως, όπως μέσα στη τσάντα της. Έκλεισε με δύναμη το φορητό υπολογιστή που είχε πάνω στο γραφείο της, τον έβαλε κάτω από τον ώμο της και βγήκε από τη μεγάλη αίθουσα των συντακτών χωρίς να πει λέξη σε κανέναν. Ένας νεαρός δημοσιογράφος φώναξε τ’ όνομά της χαμογελώντας της, αλλά εκείνη απλά τον κοίταξε κάνοντας ένα νεύμα με το κεφάλι της, μια απροσδιόριστη κίνηση σαν χαιρετισμό. Η εφημερίδα «Δύναμη» βρίσκονταν στην άκρη της δυτικής Θεσσαλονίκης στην αρχή της Μοναστηρίου. Το αυτοκίνητό της, ένα μαύρο Yaris το είχε παρκαρισμένο σ’ ένα αδιέξοδο στενό. Άφησε νευρικά τα πράγματά της στο πίσω κάθισμα, σχεδόν τα πέταξε και στη συνέχεια κάθισε στη θέση του οδηγού κρατώντας σφιχτά το τιμόνι με τα δυο της χέρια σα να ήθελε να το βγάλει από τη θέση του. Το βλέμμα της ήταν «κολλημένο» κάπου απροσδιόριστα στην απέναντι πλευρά του δρόμου, σ’ ένα παλιό ερειπωμένο κτήριο ενώ το μυαλό της δούλευε ασταμάτητα ψάχνοντας τρόπο να ξεφύγει από αυτή την αρρωστημένη κατάσταση που βρίσκονταν εδώ και πολύ καιρό. Με μια μηχανική κίνηση άνοιξε το ντουλαπάκι μπροστά της και πήρε από μέσα ένα πακέτο με τσιγάρα, άναψε ένα κι «έριξε» την πλάτη του καθίσματος πίσω. Στη συνέχεια έγειρε μαλακά πάνω του το κορμί της αφήνοντας έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Αμέσως μετά έβγαλε τα ψηλοτάκουνα παπούτσια που φορούσε χωρίς να χρησιμοποιήσει τα χέρια της, πετώντας τα στο
Το Αρχοντικό του Θανάτου - Μύρτσης Γιάννης
πλάι. Στη συνέχεια άπλωσε τα πόδια της πάνω στο ταμπλό δίπλα στο τιμόνι. Τα ζεστά της δάχτυλα ακουμπούσαν το τζάμι αφήνοντας πάνω του τ’ αποτυπώματά τους. Ρούφηξε μερικές φορές το τσιγάρο της βγάζοντας με δύναμη, ως μια κίνηση εκτόνωσης, τον καπνό από μέσα της, ενώ τα μάτια της άρχισαν να τρεμοπαίζουν κοιτώντας το χώρο γύρω της. Το μυαλό της άρχισε να καταγράφει τα δεδομένα που είχε μπροστά της, ενώ ταυτόχρονα ζύγιζε τις πιθανότητες της όποιας αντίδρασής της. Όλο αυτό, σκέφτονταν, ή ήταν μια κίνηση απελπισίας του Παπαδημητρίου για να σώσει την εφημερίδα και τον εαυτό του ή ένα καλοστημένο σχέδιο για να γίνει εκκαθάριση των παλιών στελεχών προερχόμενη άνωθεν. Θα το ανακάλυπτε σύντομα, απλά εύχονταν να μην είναι αργά για την επαγγελματική της πορεία και τον μισθό που τόσο είχε ανάγκη αυτή τη περίοδο της ζωής της.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ…