Bron, mens en evolutie Oktober 2007
Het leven – en ook óns leven – is oneindig. Er is geen begin en geen einde aan. Toch denken de meeste mensen: ik ben op weg naar de Bron en als ik eenmaal daar ben, ben ik klaar. Dan ben ik op mijn bestemming en heb ik eeuwigdurende rust. Héérlijk...
Toch denk ik dat dit plaatje wat meer genuanceerd mag worden. Ja, er is zeker rust in de Bron. U hebt daar immers de dualiteit, de beweging waaraan onze schepping onderhevig is, overstegen. U komt in de eenheid aan, waaruit alles is voortgekomen. En na een leven lang dualiteit, voelt de eenheid als Absolute Stilte.
Het is echter niet de bedoeling dat u uw leven ziet als iets minder prettigs, iets tweederangs, waaraan je zo snel mogelijk moet ontsnappen! Het is de bedoeling van de Schepper dat u de dualiteit (de materie) juist niet ontvlucht, maar dat u door uw leven de eenheid, de Geest, in de materie brengt. En het is zeker niet de bedoeling dat u, nadat u de Bron hebt gerealiseerd, zult verzuchten: “Godzijdank, eindelijk ben ik van de dualiteit verlost!”
De beweging in Alles-wat-is Dat zou niet echt respectvol naar het leven zijn en het is zeker niet in overeenstemming met de diepere bedoeling van het menszijn. De mens mocht immers een evoluerend beginsel zijn. Hij mocht het wezen zijn dat door zijn allesomvattend bewustzijn, dat in het kleinste en in het grootste aanwezig is, toch nog beweging – en dus groei! – in de eenheid van de Bron, kan brengen.
De mens is het wezen dat overal groei kan brengen doordat zijn bewustzijn kan meebewegen met het perpetuum mobile van opgang en groei, de eeuwigdurende beweging waarop de evolutie is gebaseerd. Doordat hij meedrijft met deze beweging zal hij Alles-wat-is tot evolutie brengen. Ook werkt de mens als evoluerend beginsel mee in het zelfherstellend vermogen en houdt daarmee het wezen van Alles-wat-is gezond.
In de eenheid van de Bron brengt het perpetuum mobile de beweging. Het zet daar via de mens de levenskracht in beweging. De mens wordt door het perpetuum mobile meegezogen om als een rood bloedlichaampje in de Bron (en in Alles-wat-is) de levenskracht te transporteren. En waar dat nodig is, zal hij op dezelfde wijze als een wit bloedlichaampje het zelfherstellend vermogen aanzetten. De mens is dus een uiterst uniek en waardevol instrument dat in de grote samenhang van organismen beslist niet gemist kan worden!
