Zinneke 2015-2016 : EXPO FRAGIL Catalogus/Catalogue

Ĺ“uvres werken works

(20)

Intro

Intro 1 Priscilla Beccari 2 Maarten Gielen 3 Charlotte Marembert 4 Elodie Antoine 5 Antone Israel 6 Jozef Wouters & Jeroen Peeters 7 Vincen Beeckman 8 Annick Nölle 9 Bernard Delcourt 10 Tristan Robin 11 Mauro Paccagnella & Eric Valette 12 Benjamin Verdonck 13 Isaac Cordal 14 Younes Baba-Ali 15 Naya Kuu Bio ROTOR Info

• A l’occasion de la nouvelle biennale de Zinneke, l’exposition FRAGIL rassemble les œuvres de 17 artistes autour d’un sujet sans âge et profondément actuel. Plus qu’un thème parmi d’autres, fragile détermine les équilibres du monde, du vivant, des systèmes. Reconnaître que la fragilité est une grâce incontournable plus qu’une fatale faiblesse permet de déplacer les perspectives, de repenser les interdépendances et d’oser pratiquer des modes d’existence délibérément sensibles.

Cette exposition offre l’expérience singulière d’un face à face direct avec les œuvres. Elle fait également l’objet d’une publication qui propose les descriptions formelles et conceptuelles de ces œuvres du point de vue de leurs auteurs, de leurs enjeux, leurs intentions et manières de faire spécifiques. La contribution des artistes se poursuit avec une série de pensées et d’images évocatrices de ce qui fait fragile.

L’exposition FRAGIL invite à une réflexion à partir de ces différentes sources d’inspiration possibles dans la perspective de la prochaine Zinneke Parade qui aura lieu le 21 mai 2016.

• Naar aanleiding van de nieuwe Zinneke-biënnale brengt de tentoonstelling FRAGIL de werken van 17 kunstenaars samen rond een tijdloos en bovendien brandend actueel thema. Fragiel zijn de evenwichten in de wereld, het leven en de systemen. Erkennen dat fragiliteit een essentiële kwaliteit is -eerder dan een noodlottige zwaktehelpt ons om onze perspectieven te verplaatsen, om de afhankelijkheid tussen de dingen te herdenken en om moedwillig gevoelige manieren van leven uit te proberen.

In de tentoonstelling kan je rechtstreeks de confrontatie aangaan met de werken. Daarnaast is er ook deze publicatie met een toelichting van de vorm en het concept van elk werk. Ze beschrijft het standpunt van de auteurs, hun uitdagingen, intenties en specifieke methodes. De kunstenaars gunnen ons een blik in hun gedachtewereld en tonen enkele beelden die bij hen fragiliteit oproepen.

De tentoonstelling FRAGIL nodigt je uit om na te denken en op ontdekking te gaan vanuit de verschillende inspiratiebronnen op weg naar de volgende Zinneke Parade op 21 mei 2016.

• On the occasion of the new Zinneke biennial, the FRAGIL exhibition brings together works by 17 artists inspired by a subject that is as timeless as it is profoundly topical. More than being just one theme amongst many, fragile determines the equilibriums in the world, of the living and of systems. Recognising that fragility is an undeniable grace rather than a fatal weakness allows us to change our perspectives, to rethink interdependencies and dare to deliberately try out sensitive ways of living.

This exhibition offers you the singular experience of seeing the works with your own eyes.

It is also the subject of a publication offering descriptions of the form and the concept underlying the works from the authors’ point of view, the challenges concerned, their intentions and particular work methods. The artists’ contributions are followed by some thoughts and images that remind us of what fragility is.

The exhibition FRAGIL is an invitation to reflect on various possible sources of inspiration, with a view to the next Zinneke Parade, on 21 May 2016.

Priscilla Beccari • Fragile, valeur qui amène le respect dans des placards bien remplis / Mur après brique, après plancher, on finit toujours par le trouver, soit / Les murs nous entourent et nous encombrent d’un jeu entre la solitude et l’image d’une action trouble / Attention, peut se fendre, jusqu’à l’infini / Exposé / Timide, peur de s’esquinter / Fragile mon couteau / Au contact de tes plaies / Fragile est-il un mot ajouté aux objets condescendants ? / Ou / la délicatesse du quotidien renversé dans une mare brûlée d’essence / la conscience de la limite avant la brisure soudaine / l’inattendu contretemps, accident, émoi de la robustesse / une porte à franchir au bord d’un précipice / un jour inévitable tu ne seras plus si fragile mais cassé

• Kwetsbaarheid is een waarde die respect brengt in goede huishoudens / Achter muren, stenen, planken, respect kom je altijd tegen / Muren omringen ons en verstikken ons met een spel tussen eenzaamheid en een beeld van een onrust / Opgelet ... kan tot in het oneindige barsten / Blootgesteld / Bang om zich te verwonden / Kwetsbaar is mijn mes / wanneer het jouw wonden raakt / Is een woord, wanneer het een minzaam voorwerp beschrijft, kwetsbaar? / Of / de dagdagelijkse fijngevoeligheid, uitgegoten in een brandende benzineplas / het besef van een grens voor de plotse verbrijzeling / de onverwachte tegenvaller, een ongeluk, opgeschud door kracht / een deur langs een afgrond, waar je moet doorlopen / een onvermijdelijke dag, je zal nooit zo kwetsbaar zijn, maar gebroken

• Fragile, a quality that brings respect for well-filled cupboards. Wall after brick, after floor, we always end up finding it, whatever / Walls surround us and burden us with a game between solitude and the blurred image of an activity / Attention can be broken till infinity / Exposed / Timid, afraid of hurting oneself / Fragile my knife In contact with your wounds / Is fragile a word added to condescending objects? / Or / the delicacy of the everyday / turned upside down in a burned pool of petrol / awareness of the end before the sudden rupture / the unexpected contretemps, accident, robustness ruffled / a step to be taken at the edge of a precipice / one day inevitably, you will no longer be so fragile, you’ll be broken

La chaise et l’enfant, Priscilla Beccari, 2015

Priscilla Beccari

Maarten Gielen 1A Odalisque dans le coin d’une chambre, 2015 (Odalisk in de hoek van een kamer Odalisque in the corner of a room) encre de chine sur papier – chinese inkt op papier – chinese ink on paper 117x84 cm

1B Couple, 2015 (Koppel – Couple) encre de chine sur papier – chinese inkt op papier – chinese ink on paper 154 x 116 cm

1C Déformation, 2015 (Vervorming - Distortion) encre de chine sur papier – chinese inkt op papier – chinese ink on paper 115 x 83 cm

1D Sans titre, 2015 (Zonder titel – Without title) encre de chine sur papier – chinese inkt op papier – chinese ink on paper 120 x 80 cm

1E Sans titre, 2015 (Zonder titel – Without title) encre de chine sur papier – chinese inkt op papier – chinese ink on paper 120 x 80 cm

— Grands formats dessinés à la plume et à l’encre de chine sur papiers d’imprimerie traités avec différents vernis. Mise en scène de personnages mi-humains.

C ON C E PT — Déposer les traits sur le papier, encre noire, papier d’imprimerie, plumes et pinceaux, mélange poisseux de divers vernis. Papiers gras qui auraient trop vécu. Le corps et sa représentation sont réceptacles d’un discours, d’une situation. Je construis un univers parfois absurde et souvent grinçant qui évoque la fragilité de l’humain, ses faiblesses, ses relations. Architectures intimes, rendus de géométries improbables, répétitions de corps. Ca et là, apparait une femme qui balaie pour combler l’ennui ou chasser de trop lourds souvenirs.

FOR M E

— Grote pentekeningen met chinese inkt op drukpapier, behandeld met verschillende soorten vernis. Een compositie van halfmenselijke wezens.

C O N C E P T — Lijnen trekken op papier, zwarte inkt, drukpapier, pennen en penselen, een kleverig mengsel van verschillende soorten vernis.

Vies, afgeleefd papier. Het lichaam voorgesteld als vergaarbak voor een discours, een situatie. In een soms absurd en vaak wrang universum geef ik de kwetsbaarheid van de mens weer, zijn zwakheden en zijn relaties. Intieme settings, getrouwe weergaven van onwaarschijnlijke geometrieën en een opeenstapeling van lichamen. Hier en daar zien we een vrouw die bezemt om verveling of pijnlijke herinneringen te verdrijven.

VO R M

FOR M — Large formats drawn with pen and Indian ink on printing paper treated with different types of varnish. Scene showing semi-human characters.

C ON C E PT — To put marks on paper, black ink, printing paper, pens and paintbrushes, a sticky mixture of different varnishes. Scraps of paper that have been around too much. The body and the representation of it are receptacles of a discourse, a situation. I construct a universe that is sometimes absurd and often darkly humorous, that evokes the fragility of human beings, their weaknesses and their relationships. Intimate architectures, renderings of improbable geometries, the repetition of bodies. Here and there a woman appears, sweeping to assuage boredom or to chase away memories that are too hard to bear.

2 En vitrine, 2015 objets trouvés – gevonden voorwerpen – found objects dimensions variables – variabele afmetingen – variable size avec – met – with Lola Bazin, research assistant Recherche avec le soutien de la – Onderzoek met de steun van de – Research with the support of the Vlaamse Gemeenschap

F O R M E — Billet d'inflation de 5 millions de mark de 1923, Musée de la Banque Nationale de Belgique – 18 cires illustrant des maladies oculaires, Musée de la Médecine de Bruxelles – Rhinocéros sans corne, Musée Royal de l'Afrique Centrale de Tervuren – Matériel et technique de cambriolage, Musée de la Police de Bruxelles C O NCE P T — Avant sa fermeture pour des travaux de transformation en 2014, le contenu de l’exposition principale du Musée royal de l’Afrique centrale était resté en grande partie inaltéré depuis sa conception ... datant de 1958, quand le Congo était encore une colonie de la Belgique. Comparé aux medias de masse ou aux media sociaux avec ses updates instantanés, l’idée classique d’un musée qui n’intègre que très lentement les changements sociétaux semble avoir perdu de sa pertinence. En particulier, les expositions dites ‘permanentes’, des mises en espace de la collection d’un musée qui ne changent que très rarement, sont du moins remarquables.

Si ces expositions ne changent pas (ou presque pas) matériellement, leurs significations qui se construisent à travers un contexte social sont belle et bien soumis aux changements. Car l’autorité scientifique ou politique, bref societal, sur lesquelles elles se construisent jaunit plus vite que le papier des légendes.

Avec le temps qui passe, l’exposition devient alors un portrait des convictions de ses auteurs.

Faisant partie d’une recherche plus vaste sur ces lieux, j’ai décidé d’extraire de ces musées une petite série de pièces qui montrent des instances de fragilité. Des pièces sorties d’un espace d’exposition pour se retrouver dans un autre.

— Inflatiebiljet van 5 miljoen Mark uit 1923 (Rentenmark), Museum van de Nationale Bank van België – 18 wassen illustraties van oogziekten, Museum van de Geneeskunde van Brussel – Neushoorn zonder hoorn, Koninklijk Museum voor Midden-Afrika van Tervuren – Inbraakmateriaal en -techniek, Museum van de Politie van Brussel C O NCE P T — De vaste tentoonstelling van het Koninklijk Museum voor MiddenAfrika zag er, voor de renovatiewerken in 2013, net hetzelfde uit als bij de opening in 1958, toen Congo nog een Belgische kolonie was. De hedendaagse massamedia of de sociale media met instant updates lijken ver verwijderd van het klassieke museum, dat sociale veranderingen maar traag integreert.

Zeker de zogenaamd ‘permanente’ tentoonstellingen, de vaste collectie van een museum die maar zelden verandert, roept vragen op.

Die en vele andere tentoonstellingen veranderen vormelijk niet of nauwelijks, maar hun betekenis hangt af van de sociale context en verandert dus wel. De wetenschap en politiek – de maatschappij dus – verschuiven veel sneller dan de bijschriften van de kunstwerken. Met het verstrijken van de tijd wordt de tentoonstelling een portret van de overtuigingen van de auteurs.

Als onderdeel van een groter onderzoek heb ik uit die musea een paar voorwerpen genomen die de kwetsbaarheid verbeelden. Stukken die van de ene tentoonstellingsruimte naar de andere zijn verplaatst.

VO R M

Maarten Gielen

FOR M — ­ Inflation banknote of 5 million Mark dated 1923 (Rentenmark), Museum of the National Bank of Belgium – 18 waxes illustrating eye diseases, Museum of Medicine of Brussels – Rhinoceros without horn, Royal Museum for Central Africa of Tervuren – Burglary material and technique, Museum of the Police of Brussels C ON C E P T — Before its closure for renovation work in 2014, the contents of the main exhibition of the Royal Museum for Central Africa had remained largely unaltered since its conception … in 1958, when the Congo was still a Belgian colony. Compared to mass media or social media with their instant updates, the classic idea of a museum, which integrates societal changes only very slowly, seems to have lost its relevance.

Particularly noticeable, to say the least, are the so-called ‘permanent’ exhibitions, the museum collections whose set-up changes only very rarely.

If these exhibitions do not (or hardly) change materially, their significance, which is derived from the social context, are certainly subject to change. For the scientific and political – in short the societal - authority on which they are built age faster than the paper on which the exhibition captions are written. With the passing of time, then, the exhibition becomes a portrait of the convictions of its authors.

As part of a much larger study of these places, I decided to extract a small series of pieces from these museums that show instances of fragility. Pieces taken from one exhibition space to end up in another.

• « L’homme a toujours voulu retenir le passé,

pour continuer à y croire ; il n’y a rien de mal à cela. Sans cela, nous n’aurions aucune continuité ; seulement l’instant. Et sans passé, l’instant présent n’a que peu, voire pas de sens. » Philip K. Dick, Now Wait for Last Year (1966)

• 'Mensen houden altijd vast aan het verleden.

Om herinneringen in leven te houden. Daar is niets mis mee. Zonder het verleden is er geen continuïteit. Enkel het moment. En zonder het verleden heeft het moment – het heden – weinig betekenis. Als er al één is.'

Philip K. Dick, Now Wait for Last Year (1966)

• “Human has always striven to retain the past, to keep it convincing; there’s nothing wicked in that.

Without it we have no continuity; we have only the moment. And, deprived of the past, the moment the present - has little meaning, if any.”

Philip K. Dick, Now Wait for Last Year (1966)

Visite au Musée Royal de l’Afrique Centrale, Tervuren, juste avant sa fermeture pour rénovation en 2013.

Bezoek aan het Koninklijk Museum van Midden-Afrika, net voor de renovatie in 2013.

Lola Bazin & Maarten Gielen

Charlotte Marembert • Qu’est ce qui rend fragile ? Qu’est-ce qu’être fragile pour l’humain ? Qu’est ce qui provoque cette fragilité, ce sensible, cette faille ?

Comment bascule-t-on dans la fragilité ?

Je me souviens d’un reportage sur la torture parlant du supplice de la goutte d’eau qui consiste à immobiliser la personne et faire tomber à intervalle régulier une goutte d’eau sur son front.

Il en résulte une altération physique et psychologique de la victime, qui finit par devenir folle et qui peut conduire à la mort provoquée par l’érosion de la peau.

• Wat maakt iets fragiel? Wat is fragiliteit?

Van waar komt die fragiliteit, die gevoeligheid, dit falen? Hoe word je fragiel?

Ik herinner me een reportage over marteling met water. Bind een persoon vast en laat op gezette tijden een druppel water op zijn voorhoofd vallen.

Na verloop van tijd verandert het slachtoffer fysiek en mentaal. Hij wordt gek en kan sterven aan de gevolgen van huiderosie.

Man tegen man en een waterdruppel.

Une goutte d’eau et un homme face à un autre homme.

• What is it that makes something fragile? What does it mean for a human to be fragile? What is it that provokes this fragility, this sensitivity, this frailty? How does one slip into fragility?

I remember a report on torture - water torture, to be specific, which consists of immobilising people and letting water drip onto their forehead at regular intervals. It causes physical and psychological changes in victims, who eventually go mad and can even die from the erosion of the skin.

One drop of water, one man against another man.

Schéma pour une expérience de privation sensorielle (années 1950, Université McGill) Model voor een ervaring in zintuiglijke ontbering (jaren 1950, Université McGill)

Charlotte Marembert

Elodie Antoine 3

4

Au-delà de…, 2015

Le ver, 2005

(Voorbij de… – Beyond…) broderie sur tissu soluble borduurwerk op oplosbare stof embroidery on soluble material +/-10 x 90 x 170 cm

(De worm – The worm) video 4/3 1’ 50’’

F O R M E — 12 pans de tissu intissé hydrosoluble brodés au fil blanc d’une phrase décrivant un mode de torture ayant pour but d’agir sur le mental. Les pans suspendus à hauteur d’homme et touchant le sol sont disposés les uns derrière les autres avec un intervalle de 70 cm.

C ON C E P T — Torturer, c’est imposer à un individu captif ce qui lui est intolérable.

La torture me questionne, m’interpelle, me choque. Et la première raison n’est pas dans ce que l’on fait au torturé mais comment on le fait, cette froideur, cette implacable inhumanité du bourreau, cette absence de sentiment. La torture physique est une chose, la torture recherchant précisément une incidence sur la psychologie de la victime en est une autre. Des programmes entiers de recherches ont été financés afin de trouver des méthodes pour briser des sujets, les effacer et les réécrire (ou pas). Le but n’est plus de recueillir des renseignements, mais de détruire l’adversaire. Les fondations des techniques de tortures psychologiques sont les privations et/ou surexpositions des stimuli sensoriels. On parle ici d’une violence invisible, incontestable, soit des méthodes de torture démocratiques.

Des mots brodés ton sur ton sur un tissu qui se dissout entièrement dans l’eau, une surface extrêmement vulnérable. Des mots qui ne racontent pas l’indicible, qui ne racontent pas des silences que l’on voudrait hurler, des mots qui racontent les actes d’une façon détachée, froide et vide d’humanité, des mots qui pourraient être ceux d’un bourreau.

VO R M — 12 in water oplosbare, geborduurde stukken vlieseline, waarop in witte draad een zin geborduurd is.

Die beschrijft een psychologische foltermethode. De vellen hangen achter mekaar, op ooghoogte, op 70 cm van mekaar, en raken de grond.

C ON C E PT — Folteren, dat is een individu in gevangenschap iets aandoen dat hij niet kan verdragen. Folteren houdt me bezig, beroert me, choqueert me. En dan in de eerste plaats niet wat het slachtoffer moet ondergaan, maar wel hoe iemand foltert. De beul is koelbloedig, meedogenloos en onmenselijk. Toont geen enkele emotie. Fysieke foltering is één ding. En dan heb je nog de manier van folteren die de psychologie van het slachtoffer wil treffen. Dat is nog iets anders. Wereldwijd gaat er veel geld naar uitvoerige researchprogramma’s, enkel en alleen om methodes te vinden om iemand te kraken, te brainwashen en (al dan niet) te herprogrammeren. Niet om informatie te bekomen, maar wel om de tegenstander kapot te maken.

De zintuigen impulsen ontnemen en/of overmatig blootstellen zijn de technische fundamenten van psychologische foltering. Dat is onzichtbaar geweld, onbetwistbaar, dus eigenlijk democratisch.

Geborduurde woorden met dezelfde kleur als hun ondergrond, volledig oplosbaar in water, een bijzonder kwetsbaar oppervlak.

Woorden die niet het onuitsprekelijke vertellen, die geen schreeuwerige stilte openbaren. Woorden, onsamenhangend, koud en mensonterend. Woorden, die van een beul zouden kunnen komen.

FO R M — 12 lengths of non-woven water-soluble fabric embroidered in white thread with a sentence describing a method of torture intended to affect the mind. The length of a man, the pieces of fabric are hung, touching the ground, one behind the other at intervals of 70 cm.

C O N C E P T — Torture is imposing on a captive something he finds intolerable.

I wonder about torture, I am worried by it, shocked by it. Not, primarily, because of what torturers do to their victims, but because of how they do it, that coldness, the implacable inhumanity of a torturer, that lack of feeling. Physical torture is one thing, torture that is intended precisely to affect the psychology of the victim is another. Whole research programmes have been financed to find methods to break subjects, to delete and rewrite them (or not). The objective is no longer to gather information but to destroy the adversary. The basis of psychological torture techniques is deprivation and/or overexposure to sensorial stimuli. We are talking here of invisible, unquestionable violence, or democratic methods of torture.

Words embroidered tone on tone on a piece of fabric that dissolves completely in water, an extremely vulnerable surface.

Words that do not tell the unspeakable, that do not tell of the silences that one would like to scream, words that recount actions in a detached way, cold and empty of humanity, words that could be those of a torturer.

F O R M E — Vidéo en plan fixe d’un papier à cigarette roulotté, déposé sur un réseau de gouttes d’eau sur un fond blanc laqué.

Le papier entre en contact avec les gouttes d’eau, les absorbe et se déroule.

En se déroulant, il entre en contact avec d’autres gouttes jusqu’à absorption complète.

C O NCE P T — C’est le déroulement d’un destin aussi anodin que tragique.

— Video vanuit vast camerastandpunt. Een opgerold sigarettenblaadje ligt op een waterdruppelpatroon op een gelakte, witte ondergrond. Het papier raakt de waterdruppels en absorbeert ze. Het papier ontrolt zich. Hoe meer het papier uitrolt, hoe meer waterdruppels het raakt, tot al het water geabsorbeerd is.

C O NCE P T — Een lot dat even onbeduidend als tragisch is.

VO R M

Courtesy Aeroplastics Gallery

F O R M — Static video shot of a rolled cigarette paper, placed on a network of drops of water on a white gloss background. The paper comes into contact with the drops of water, absorbs them and unrolls. As it unrolls it comes into contact with other drops until the absorption is complete.

C O NCE P T — The video is an endeavour to provoke a feeling of empathy with a cigarette paper, which is brought to life through a simple procedure, writhes and ends up overwhelmed, swimming in water. It is the unfolding of a fate that is as trivial as it is tragic.

Elodie Antoine

• Les apparences sont souvent trompeuses dans mon travail, comme ailleurs, l’art étant un certain reflet de la réalité. J’invente des objets hybrides mêlant des éléments issus d’univers dissemblables, voire contradictoires.

Je joue à rendre fragile ce qui a priori ne l’est pas ou du moins ne devrait pas l’être. Une centrale nucléaire, des pylônes ou des plateformes pétrolières sont réalisés en dentelle aux fuseaux, à l’aide d’un fin fil noir. Je découpe les billes de verre d’un jeu d’enfant avec une simple paire de ciseaux.

De grands cierges de Pâques se ramollissent et se courbent sous leur propre poids. Mes molaires sont en laine feutrée.

Ou bien au contraire, je donne une impression de force et de violence à un objet tendre. Un rouge à lèvres est moulé en forme de mèche à béton. Un chewing-gum mâchouillé se révèle être en réalité une concrétion de verre coloré. Et d’un tout petit tortillon de papier sur une trame de gouttes d’eau filmé en plan fixe, j’invente un être se débattant avec force de manière étrange et inquiétante.

Fragile.

• Wat je ziet, is vaak niet wat je krijgt. Kunst is maar één weergave van de werkelijkheid.

Ik bedenk hybride objecten gemaakt van elementen uit verschillende, tegenovergestelde werelden. Ik wil de dingen fragiel maken die dat normaal niet (zouden mogen) zijn. Met dunne zwarte draad kantklos ik kerncentrales, hoogspanningsmasten en boorplatformen. Glazen knikkers knip ik eenvoudigweg in twee met een schaar. Grote paaskaarsen buigen en bezwijken onder hun eigen gewicht. Mijn kiezen maak ik van viltwol.

Omgekeerd geef ik een teder object graag een krachtige, gewelddadige dimensie mee. Een lipstick in de vorm van een betonboor. Een oud stukje kauwgom dat verhard gekleurd glas blijkt te zijn.

Van een klein stukje verfrommeld papier op een weefsel van druppels, gefilmd vanuit een vast camerastandpunt, maak ik een wezen dat zich met al zijn kracht verzet, vreemd en onrustwekkend.

Fragiel.

Billes découpées, Elodie Antoine, 2014, Courtesy Aeroplastics Gallery

• As they do elsewhere, appearances often deceive in my work, since art is a particular reflection of reality.

I invent hybrid objects that mix elements from different, indeed contradictory worlds. I make fragile what is not a priori fragile or at least should not be. A nuclear power station, pylons or oil rigs are fashioned in bobbin lace, using black thread.

I cut glass marbles for a children’s game with a simple pair of scissors. Large Easter candles soften and buckle under their own weight. My molars are reconstructed in felt.

Or just the opposite, I make something soft look strong and violent. A lipstick is moulded into the form of a concrete drill. A masticated chewing gum turns out in fact to be a concretion of coloured glass. And from a tiny twist of paper on a web of drops of water filmed with a static camera, I invent a being struggling forcefully in a strange and disquieting way. Fragile.

Antone Israel • La fragilité c’est tendre à un point de rupture sans jamais l’atteindre. C’est être à l’interstice de deux polarités. Le fragile, c’est les choses en état de tension, c’est ce moment juste avant de basculer, ou plutôt de choisir de pouvoir être autre en une altérité constitutive. Le fragile est une amorce qui annonce ses possibles mutations. Le fragile est une annonce qui amorce déjà ses possibles fins. Et c’est alors le concept même d’image qui devient fragile, c’est l’image elle-même qui se tend, dévoilant les rapports de force qu’elle entretient avec la mécanique qui vient la montrer.

La pellicule devient une voix et le projecteur un parleur, faisant circuler une histoire qu’il reste à recomposer. La pellicule, avec toute sa fragilité, entraîne un potentiel de métamorphoses où chaque image y perd et y gagne quelque chose. Le temps de la projection parait chronométrer son usure et les images qui s’y projettent en boucle semblent fugacement se réinventer, amenant un événement très particulier où le fragile côtoie le permanent.

• Fragiliteit, dat is voortdurend op het punt staan om te breken. Het is een kruispunt van twee tegenovergestelden. Het fragiele, dat zijn dingen die onder spanning staan, dat is het moment net voor het kantelpunt, voor je kiest om wezenlijk te veranderen. Het fragiele is de ontsteking die de verschillende transformaties aankondigt, en het mogelijke einde. Het begrip ‘beeld’ wordt dan zelf fragiel. Het wordt beladen met spanning en onthult de krachtverhoudingen met de mechaniek die het beeld mogelijk maakt.

De pellicule krijgt een stem en de projector wordt een luidspreker. Samen laten ze een verhaal circuleren dat steeds opnieuw wordt samengesteld.

De kwetsbare pellicule draagt een enorm metamorfosepotentieel in zich. Elk beeld wint en verliest iets. De projectie lijkt de slijtage vast te leggen. De beelden die in een lus worden getoond, lijken zich tijdelijk opnieuw uit te vinden. Dat zorgt voor een speciaal moment waarop fragiliteit de eeuwigheid treft.

• Fragility is tender almost to breaking point without ever quite reaching it.

It is being at the interstice between two polarities. Things in a state of tension are fragile, and that moment just before toppling, or rather, before choosing to be able to be different in a constituent otherness. A beginning announcing its possible mutations is fragile. An announcement already beginning its possible endings is fragile. And then the very concept of image becomes fragile, image itself becomes strained, revealing the power relationship with the device that ends up showing it.

Film becomes a voice and the projector a speaker, circulating a story that still needs piecing together. Film, with all its fragility, carries a potential for metamorphosis where each image loses something and gains something. The projection time seems to measure the duration of its wear and tear and the images that are projected ad infinitum seem fleetingly to be reinvented, conveying a very particular event where fragility comes close to permanence.

One week, Buster Keaton, 1920

Antone Israel

Jozef Wouters & Jeroen Peeters 5A Tribute to Z, 2013 (Hommage à Z – Ode aan Z) video, projector 120 x 410 x 160 cm

FOR M E & C ON CE PT — Dans cette installation de film et de papier, la pellicule vient traverser l’écran de papier où elle est projetée, venant l’animer ponctuellement dans un mouvement rappelant ceux des vagues. Il s’agit ici de formaliser spatialement ce qui survit d’un phénomène lorsqu’il est capté, reproduit et converti en images. Que reste-il de la mer dans une image de la mer ?

— In deze installatie van film en papier golft de film over het papieren scherm waarop hij geprojecteerd wordt. Israel geeft zo een ruimtelijke vorm aan wat er overblijft van een fenomeen wanneer het wordt vastgelegd, gereproduceerd en omgezet in beelden. Wat blijft er over van de zee in een beeld van de zee?

VO R M & C O N C E P T

FOR M & C ON C E PT — In this installation of film and paper, the film travels across the paper screen where it is projected, bringing it to life from time to time in a movement reminiscent of waves. The object here is to give spatial form to what survives of a phenomenon when it is captured, reproduced and converted into images. What is left of the sea in a picture of the sea?

5B Ausencia, 2015 video, projector

FOR M E & C ON CE PT — Deux projecteurs, l’un au sol, l’autre au plafond, sont reliés par la même bande de film et projettent de part et d’autre dans l’espace deux portraits qui se font face. Ce sont les images d’un homme et d’une femme partant et arrivant seuls sur le même bateau, comme si ils cherchaient à se rejoindre sans jamais y arriver, qui se confrontent. Un voyage fragile, un condensé d’odyssée, dont nous ne voyons que le départ et le retour, la pellicule étant le chemin.

Le fait d’opposer deux sources se partageant la même image à deux moments particuliers vient introduire un système à la fois duel et dialectique dans l’unité du dispositif. Les machines comme les images qu’elles déploient semblent poursuivre la même totalité sans pour autant y parvenir.

— Twee projectoren: één op de grond en één aan het plafond, verbonden door hetzelfde rolletje film.

Ze projecteren elk aan een kant van de kamer een portret dat het andere aankijkt.

Op de beelden zien we een man en een vrouw. Ze zijn alleen en komen aan en vertrekken weer met dezelfde boot. Ze zoeken, maar vinden elkaar nooit. Een fragiele reis, een korte omzwerving waar wij alleen het begin en het einde van zien.

De film is de weg.

Door twee bronnen met hetzelfde beeld op een ander moment tegenover elkaar te zetten, werken de twee entiteiten van de opstelling elkaar tegen, maar is er tegelijkertijd een uitwisseling.

De machines, net als de beelden die ze voortbrengen, lijken een geheel te willen vormen, maar slagen daar nooit in.

VO R M & C O N C E P T

FOR M & C ON C E PT — Two projectors, one on the ground, the other on the ceiling, are linked by the same film and project two portraits facing each other, one on each side. They are the pictures of a man and a woman leaving and arriving alone on the same boat, as if they were looking to meet up without ever managing to come face to face. A fragile journey, a condensed odyssey, of which we see only the departure and return, the film being the route.

The fact of opposing two sources that share the same image at two specific moments introduces a system that is both dual and dialectical in the unity of the installation. The projectors, like the images they show, seem to pursue the same totality without actually achieving anything.

• Fragile, disait son frère en février, tout en fixant frénétiquement l’équilibre frêle de frontons et de frises, et le free-lance freinait sa lecture de Rayuela de Julio Cortázar, mettait les fraises fraîches, les friands friables et les fromages français de côté afin de libérer ses mains et de fouiller le ‘cimetière’ – pour y trouver des frégates frétillantes qui frôlent les frondaisons, des fripouilles frigides qui favorisent franchement des frasques et des fratricides, des fables affaiblies, des fantaisies frustrées et des phrases fourvoyées dans les écosystèmes en friche, fracturés et fracassés, frappés de forages et farcis d’une fragrance froussarde, de fortunes froissées et de futurs futiles qui ont la frousse.

• Fragiel, vroeg zijn vriend vorige vrijdag terwijl hij frenetiek het frêle evenwicht van fronton en fries fixeerde, en de freelancer onderbrak zijn lectuur van Julio Cortázars Rayuela, zette de fruitige frisdrank, frikadel met friet en frangipane met frambozencoulis opzij om met vrije vingers het ‘kerkhof ’ te verkennen – hij trof er fraaie franjehaaien die aan freudiaanse freules frunniken, frikkerige freaks die fratricide en frauduleuze fratsen favoriseren, frommelige fabels, frustratiegedreven fantasieën en frasen verdwaald in ecosystemen aangevreten door frees en frijnhamer, frottage en fracking, voorraden verprutst door vrijbuiterij, vooruitzichten in frut en niets dan frutselwerk.

• Fragile, his friend said last Friday whilst frantically holding on to the frail balance of frame and frieze, and the freelancer paused his reading of Julio Cortázar’s Rayuela, put the French fries, frosted frangipane and frothy fruitcake aside to free his hands and consult the ‘graveyard’ – to find frolicking frogs frayed by freckles and framboesia, frigrid fratricidal freaks franchising freedom, fractured fairy tales, frustrated fantasies and phrases lost in ecosystems fracked, fretted and frazzled, fraught with fright’s fragrance, frittered fortunes and futures all frumpy and on the fritz.

Jozef Wouters & Jeroen Peeters

6 Methaphors, 2014

The Metaphors, Climate change Summit book, 2014 (Les métaphores, Sommet sur le Changement climatique – De metaforen, boek Klimaatconferentie) Exposé de – Betoog door ­– A lecture-demonstration by Jeroen Peeters & Jozef Wouters Par et avec – Door en met - By and with Jeroen Peeters & Jozef Wouters Merci – Bedankt - Thanks to Mark Pezinger Verlag, La Junta Lima, Ewout Stoefs, WorkSpaceBrussels Livre disponible – Boek beschikbaar Book available on www.markpezinger.de

F O R M E — Livre rétropojeté : deux hommes épluchent des photos, coupures de presse, citations, carnets de notes et lettres à la recherche de métaphores illustrant les changements climatiques.

Une quête qui a débouché pendant la conférence des Nations unies sur le climat de décembre 2014 sur le recueil Metaphors, qui contient 80 images disparates ainsi qu’une cartographie tentant d’identifier l’inconnu.

C O NCE P T — Le recueil Metaphors, devant servir « d’ébauche pour la suite des négociations », nous incite à réfléchir sur le rôle des images et des mots dans le débat sur les changements climatiques, qui représentent un problème complexe dépassant notre imagination. Comment nous, les artistes, intellectuels et citoyens, sommesnous censés nous faire une image, nous représenter et discuter d’un problème dont la portée est quasiment insaisissable ?

— Geprojecteerd boek: twee mannen grasduinen door foto’s, krantenknipsels, citaten, notitieboekjes en briefwisselingen. Ze zoeken metaforen voor de klimaatverandering. Tijdens de klimaattop van de VN in december 2014 leverde die queeste het boek ‘Metaphors’ op, met 80 uiteenlopende beelden, waaronder een cartograaf die het onbekende in kaart probeert te brengen.

C O NCE P T — ‘Metaphors’ is een ‘ontwerp voor verdere onderhandelingen’. Het daagt ons uit om na te denken over de rol van woorden en beelden in het debat over klimaatverandering, een complex probleem dat onze verbeelding overstijgt. Hoe kunnen wij – kunstenaars, intellectuelen, burgers – een probleem bespreken waarvan de gevolgen zo ver reiken dat we het bijna niet kunnen vatten?

VO R M

F O R M — Projected book: two men are browsing through images, newspaper clippings, quotations, notebooks and correspondence, in search of metaphors used to imagine climate change, a quest that at the time of the UN Climate Summit in December 2014 yielded the booklet Metaphors, containing 80 heterogeneous images, including a cartographer attempting to map the unknown.

C O NCE P T — As a ‘draft that requires further negotiation’, the booklet Metaphors teases out reflection on the role words and images play in the debate on climate change, a highly complex problem that exceeds our imagination. How do we – artists, intellectuals, citizens – imagine, represent and discuss a problem whose scope is nearly impossible to grasp?

Vincen Beeckman • Quelque chose de fragile c’est quelque chose de beau.

Quelque chose de fragile c’est quelque chose de difficile.

Une relation qui s’installe. Une boîte remplie de cadeaux tombés du ciel. Quand elle perd l’équilibre tout se brise.

Le moment de la chute, surprise.

Intacte elle n’existe pas, toujours ballottée elle se lit difficilement.

Elle a besoin de spectacle pour trouver sa valeur.

Seule, sans importance.

Deux êtres qui se comprennent la forment et l’encensent.

Fragile, rapide et fugace. Proches.

La fragilité éternelle et belle. Une douleur insupportable ou un équilibre sublime qui dépasse l’entendement.

• Wat fragiel is, is mooi.

Wat fragiel is, is moeilijk.

Een ontluikende relatie. Een doos vol geschenken uit de hemel.

Wanneer het evenwicht verdwijnt, stort alles in elkaar.

Het moment van de val, verrassing.

Volledig bestaat ze niet, ze wordt altijd heen en weer geslingerd en valt moeilijk te lezen. Er is spektakel nodig om haar naar waarde te kunnen schatten.

Op zichzelf is ze onbelangrijk. Twee individuen die mekaar begrijpen, vormen en moedigen haar aan.

Fragiel, snel en vluchtig. Dichtbij.

Eindeloze, prachtige fragiliteit. Een onverdraaglijke pijn of een subliem evenwicht dat de verbeelding te boven gaat.

• Something fragile is something beautiful Something fragile is something difficult.

A relationship developing. A box filled with gifts fallen from heaven.

When it loses its equilibrium everything is shattered.

The moment of its downfall, surprise.

It doesn’t exist intact, constantly tossed and shaken it is difficult to read.

It needs drama to discover its value.

Alone, unimportant. Two beings that understand each other fashion and extol it.

Fragile, fast and fleeting. Two beings close.

Eternal, beautiful fragility. Unbearable pain or sublime equilibrium beyond all understanding.

Vincen Beeckman

Vincen Beeckman

Annick Nölle 7 Brise Légère, 2015 (Lichte bries - Mild breeze) photographies, textes, chroniques, mots, idées – foto’s, teksten, kronieken, woorden, ideeën – pictures, textes, chronicals, words, ideas dimensions variables – variabele afmetingen – variable size

FOR M E — C’est une rencontre, une interaction, une immersion, un dialogue, un échange avec les gens de la rue.

C ON C E PT — C’est une tension entre deux mondes, entre la vie sur la rue et un «artiste». Entre deux personnes qui vivent l’un à côté de l’autre. Tous les deux demandeurs mais pas de la même chose. Tous les deux aux aguets mais pas des mêmes craintes. Tous les deux à découvert mais pas de la même façon.

— Een ontmoeting, een interactie, een onderdompeling, een dialoog, een uitwisseling met de mensen in de straat.

C ON C E PT — De spanning tussen twee werelden, tussen het leven op straat en de ‘kunstenaar’. Tussen twee mensen die naast elkaar wonen. Ze willen allebei iets anders. Allebei op de uitkijk maar met andere angsten. Allebei kwetsbaar maar niet op dezelfde manier.

VOR M

FOR M — A meeting, an interaction, an immersion, a dialogue, an exchange with street people.

C ON C E PT — The tension between two worlds, between life on the street and an “artist”. Between two people who live side by side. Each of them seeking something, but not the same thing. Each of them on the alert, but not motivated by the same fears. Each of them exposed, but not in the same way.

• Je me demande comment une araignée peut être aussi fragile et forte à la fois. À l’image de la vie.

Ou de nos corps. Tellement forts. Au point que l’on pourrait survivre à un crash d’avion et dégringoler dans le ciel pour terminer notre chute plusieurs centaines de mètres plus bas, sans la moindre égratignure. Puis quelqu’un tomberait d’une chaise haute et se relèverait avec l’accent français, parce que la structure a été touchée. Je me demande comment certaines personnes parviennent à rester saines d’esprit dans des moments très difficiles, tandis que d’autres sont dépressives alors qu’elles vivent en paix et entourées d’amour, ont un toit au-dessus de leur tête et peuvent manger à leur faim. J’errais dans une zone de stress, entre force et fragilité, quand un beau jour, j’ai découvert le Kintsugi, une méthode japonaise consistant à recoller entre eux des morceaux de céramique avec une laque d’or et qui met en lumière l’instant de fragilité des objets. Ce fut pour moi une véritable révélation, et je suis tombée sur toutes ces histoires de recollage et de réparation. Tout revient à accepter les choses telles qu’elles sont. Comme le dirait le moine bouddhiste Thich Nhat Hanh : THIS IS IT ! « Je viens d’une famille de réparateurs. L’araignée est une réparatrice. Si tu détruis sa toile, elle ne s’affole pas.

Elle tisse et répare. » Louise Bourgeois

• Hoe kan een spinnenweb tegelijk zo sterk en zo broos zijn? Zoals het leven zelf. Zoals onze lichamen. Zo sterk. Mensen zouden een vliegtuigcrash overleven. Ze vallen uit de lucht vanop honderden meters hoogte, en hebben zelfs geen schrammetje. Maar dan valt er iemand van een kruk. Hij staat op en spreekt plots met een Frans accent. Omdat iets stuk is, iets structureels. Waarom blijven sommige mensen mentaal gezond in uiterst traumatische omstandigheden? En waarom worden anderen depressief in een veilige omgeving, terwijl ze een een dak boven het hoofd hebben, niks tekortkomen en omgeven worden door mensen van wie ze houden. Ik dwaalde rond in de straten, in het spanningsveld tussen kracht en broosheid. Tot ik op een dag op een Japanse methode botste waarbij ze gebroken keramische tegels lijmen met een gouden lak: kintsugi. Op die manier komt de broosheid van voorwerpen duidelijk tot uiting. Dat was de trigger voor mezelf. Daarna ontdekte ik al die verhalen over lijmen en herstellen. Het heeft alles te maken met de aanvaarding van wat het is. Dit is het, of hoe Thich Nhat Hanh zou zeggen: THIS IS IT! “Ik kom uit een gezin van reparateurs. De spin herstelt.

Loop je door een spinnenweb, dan wordt ze niet boos.

Ze weeft en herstelt haar web.” Louise Bourgeois

• It makes me wonder how a spiders web can be so strong and fragile at the same time. Like life itself. Like our bodies. So strong. People would survive a plane crash, falling out of the sky, hundred of meters, having nothing, not a scratch. And then, someone would fall from a bar-chair and stand up with a french accent, because something is broken in the structure. It makes me wonder how people can keep their mental health in extremely troubled circumstances and others are depressive while they live in peace, have a room with a roof, can eat to their end and are surrounded with love. So I was wandering around in the stress field between force and fragility and one day I came across these japanese method of glueing broken ceramics together with golden lack, called Kintsugi. This way the objects moment of fragility is pointed out. That pushed a button in me and I came across all these stories about glueing and repairing and it all has to do with acceptance of what is: this is it, how Thich Nhat Hanh would say: THIS IS IT! “I came from a family of repairers. The spider is a repairer. If you bash into the web of a spider, she doesn’t get mad. She weaves and repairs it.” Louise Bourgois

Annick Nölle

8 Cologne, 3 July 2015, 9:38 AM, 32º… I´m waiting for the titel to reveal itself, 2015 (Cologne, 3 julliet 2015, 9:38 AM, 32°…

J’attends que le titre se révèle – Keulen, 3 juli 2015, 9:38 AM, 32°… Ik wacht tot de titel zichzelf onthult) dimensions variables – variabele afmetingen – variable size mixed media

FeliXart Museum, credit: Jo Vandermarliere

Annick Nölle

F O R M E & C O NCE P T — La première chose que je fais le matin, alors que le monde dort encore, c’est descendre la colline en longeant le champ des vaches pour pénétrer dans les bois. Je ramasse des branches, repasse devant les vaches et remonte la colline pour arriver droit sur le lieu de l’exposition. À l’unisson avec les autres éléments venant d’ailleurs, les branches se meuvent au gré des possibilités pour créer des formes pendant un bref instant. C’est ça que les gens voient : la présence limitée d’une œuvre dans le monde matériel, qui se dissocie ensuite pour revenir à son état initial : des éléments distincts. À la fin de l’exposition, j’emporte les branches, repasse devant les vaches pour redescendre la colline et je les remets là où je les avais trouvées.

— Vroeg in de ochtend, wanneer de wereld nog slaapt, wandel ik voorbij de koeien de heuvel af, het bos in. Ik sleep takken het bos uit, opnieuw voorbij de koeien, recht de tentoonstellingsruimte in. Samen met andere materialen van andere plaatsen, verlaten de takken het veld van alle mogelijkheden om tijdelijk een vorm aan te nemen in tijd en ruimte. Dat krijgen de mensen te zien: werk dat een beperkte tijd in de materiële wereld doorbrengt, voor het in stukken uit elkaar valt. Aan het einde van de tentoonstelling neem ik de takken weer mee, voorbij de koeien de heuvel af, en geef ik ze terug aan het bos waar ze vandaan komen.

VO R M & C O NCE P T

F O R M & C O NCE P T — First thing in the morning, when the world is still asleep, I pass by the cows, down the hill, into the woods. I would drag out branches, pass by the cows again, up the hill, right into the exhibition space. Along with other material coming from other places, the branches move out of the fields of possibilities and pop into form for a moment in time and space. That’s what people get to see: the limited time of presence the work has in the material world, before it falls apart again in its components. At the end of the exhibition I will take the branches, pass by the cows down the hill again and give them back to were they came from.

Bernard Delcourt • Petite annonce trouvée...

« À vendre : Échelle en bois de seconde main.

Abîmée (échelon fendu) mais peut servir comme sèche linge, balustrade, penderie, balançoire, porte louches, mât de bateaux, barrière de jardin, bibliothèque, rampe d’escalier, chaise percée, clôture pour moutons, tringle à vêtements, civière, lustre, étagère, tuteur pour tomatier en pot...

Faire offre à partir de 11 €. »

• Een gevonden zoekertje…

“Te koop: tweedehands houten ladder. Beschadigd (gebarsten sport), maar kan dienen als droogrek, balustrade, hanger, schommel, lepelhouder, bootmast, tuinomheining, bibliotheek, trapleuning, toiletstoel, afsluiting voor schapen, kledingrek, draagberrie, kroonluchter, boekenrek, stok voor tomaten in een pot. Bieden vanaf € 11.”

• Small advert:

“For sale: Secondhand wooden ladder. Damaged (cracked rung) but could be used as drying rack, balustrade, clothes rail, swing, ladle rack, mast, garden fence, library, banister, commode, sheep pen, clothes hanger, stretcher, chandelier, shelves, support for tomato plant in pot, etc.

Offers as of € 11.”

9 CRIC#SEGMENT, 2015 (KRIK#SEGMENT – JACK#SEGMENT) installation interactive double cric, 5 écrans, 5 speakers, 1 bouton poussoir sur socle, fagots de différentes essences de bois, pénombre – interactieve installatie dubbele krik, 5 schermen, 5 luidsprekers, 1 drukknop op sokkel, bundels takken van verschillende houtsoorten, schemer – interactive installation double car jack, 5 screens, 5 speakers, 1 push button on base, sticks of different species of wood, dim light 600 x 600 cm Avec – Met – With Gille Boka & Pierre Delcourt

Bernard Delcourt

Tristan Robin F O R M E — La « machine » est au repos, une séquence vidéo défile sur les écrans.

Un manuel d’utilisation sur le pupitre de commande propose au public de choisir une branche parmi les divers échantillons de bois proposés et de la disposer dans la machine.

Après s’être éloigné à une distance de sécurité indiquée au sol, la personne enclenche la machine grâce au bouton situé sur le pupitre de commande. La machine enclenchée, le cric déclenche son dispositif de pression, la branche se courbe. Caméra et micro capturent le moment, des appareils analysent les tensions et les mouvements. Le son est légèrement amplifié.

La branche craque, se casse. Une nouvelle séquence vidéo/sonore démarre.

Les séquences sont constituées d’échantillons d’actions récoltés durant l’exposition et mêlés à des éléments enregistrés lors de la construction de l’installation.

C ON C E P T — Processus au cours duquel l’action de démonter, sectionner, casser, initie un mouvement d’assemblage et de construction. Le jeu est simple. Rien d’extraordinaire. Le dispositif donne l’occasion au public de s’ impliquer dans la séquence. Le temps incertain d’un cut, d’un crac..

— De "machine" staat op stilstand. Er speelt een videofragment op de schermen. Een handleiding op het bedieningspaneel nodigt het publiek uit om een takje te kiezen uit de verschillende houtstalen en dat in de machine te gooien.

De persoon gaat op een veilige afstand staan, aangeduid op de vloer. Hij start de machine met een knop op het bedieningspaneel. De machine start, de krik voert de druk op, de tak buigt. Een camera en een microfoon leggen het moment vast, apparaten analyseren de spanning en bewegingen. Het geluid wordt enigszins versterkt.

De tak kraakt, breekt. Een nieuw video- en geluidsfragment begint. De fragmenten bestaan uit stalen van gebeurtenissen opgenomen tijdens de tentoonstelling, gemengd met elementen tijdens het installeren van de constructie.

C ON C E PT — Een proces waarbij het demonteren, het opdelen, het breken een assemblage en constructie triggert. Het spel is eenvoudig. Niets speciaals. De installatie geeft het publiek de kans om zelf een rol te spelen in het proces. De onzekerheid van een slag, een krak ...

VOR M

F O R M — The “machine” is at rest, a video sequence plays on the screens.

A user manual on the control console suggests to the public that they choose a branch from amongst various samples of wood and put it into the machine.

After moving back to a safe point indicated on the ground, the person turns the machine on using a button located on the control console. The machine starts, the jack engages the power mechanism, the branch bends. Camera and microphone capture the moment, devices analyse the pressure and movements.

The sound is amplified slightly.

The branch cracks, breaks. A new video/sound sequence starts. The sequences are made up of samples of actions gathered during the exhibition and mixed with elements recorded during the construction of the installation.

C ON C E P T — A process during which the action of dismantling, severing, breaking initiates a movement of assembly and construction. The game is simple. Nothing extraordinary. The mechanism gives the audience the opportunity to get involved in the sequence. The uncertain moment of a cut, or a crack…

No way out, Tristan Robin, 2008

Tristan Robin

• Penser par l’image.

Le dessin peut être une forme de poésie contestataire, un acte de résistance. Résistance à un monde soumis à une profusion d’icônes, à un nuage promotionnel qui colonise, l’air de rien, notre imaginaire et aliène notre sens critique.

Il est pour moi une forme de pensée qui questionne notre rapport au monde et le reformule, librement, par associations d’idées, de mots, d’images.

Il permet de déborder du réel, à la recherche de sens et de poésie.

Traduire une chose aussi évanescente qu’une pensée demande une profonde conscience de soi. Et c’est précisément la force de l’art si fragile du dessin.

• Thinking through images.

• Denken door het beeld.

Protest tegen een wereld onderworpen aan een zondvloed van iconen, aan een promotiecloud die, alsof het niets is, onze verbeelding koloniseert en ons dreigt te vervreemden van onze zin voor kritiek. Ik zie tekenen als een vorm van denken, het in vraag stellen. We maken onze band met de wereld fragiel en herformuleren hem vrijelijk, zodat we dichter bij onze geest staan. Hiervoor associëren we ideeën, woorden en beelden. We overtreden de regels van de werkelijkheid in onze zoektocht naar zingeving en poëzie. Een vluchtige gedachte vertalen vraagt een extreem zelfbewustzijn en dit is juist de kracht van de fragiele tekening.

I see drawing as a form of anti-establishment poetry, an act of resistance: resistance to a world subject to a profusion of icons, to a cloud of advertising that colonises our imagination, as if it’s nothing, and threatens to alienate our critical sense.

Envisage drawing as a form of thought, a form of questioning, making our relations with the world fragile in order to reformulate them freely, adopting a way of functioning that is closer to that of the mind, functioning by associations of ideas, words, images, thereby breaking the rules of reality for the sole benefit of the search for meaning and poetry.

The notion of fragility is inherent to the practice of drawing.

Translating something as evanescent as a thought requires an extreme awareness of being.

10A Errance 001, 2015

10B Errance 002, 2015

10C Errance 003, 2015 (Zwerftocht – Wandering) techniques mixtes, papier – gemengde technieken, papier – mixed techniques, paper 215 x 150 cm

F O R M E — Dessins au pastel sur fond noir.

C O NCE P T — Ces quatre tableaux donnent à voir deux mois d’errances d’un artiste empêché d’être à plein temps dans son atelier. Tous les jours, en fin de journée, j’y mets mes pensées, mes frustrations, mes désirs avec cette jouissance que procure le geste simple d’inscrire, d’effacer, de penser, de dessiner.

— Pasteltekeningen op een zwarte ondergrond.

C O NCE P T — De vier tekeningen tonen twee maanden van omzwervingen van een kunstenaar die niet voltijds in zijn atelier kon zijn. Aan het einde van elke dag zet ik er mijn gedachten, frustraties en verlangens op. Het doet plezier om te kunnen schrijven, wissen, denken, tekenen.

VO R M

F O R M — Drawings in pastel on a black background.

C O NCE P T — These four pictures show two months of wandering by an artist prevented from being in his studio full time. Every day, at the end of the day, I put down my thoughts, my frustrations and my desires, with the pleasure that the simple gesture of writing, erasing, thinking, drawing gives.

Mauro Paccagnella & Eric Valette

• On nous a fait croire que le bonheur repose sur la force, le pouvoir, le bien-être.

On nous a fait croire que la fragilité était un danger.

La fragilité peut être mortelle, cela ne fait aucun doute ; il faut donc apprendre à vivre fragile.

La fragilité nous rend sensible, à l’écoute.

La fragilité nous rapproche des autres comme de nous-même.

La fragilité s’apprend, se travaille, se cultive.

Maître Paccagnella et Docteur Valette vous proposent une initiation à la fragilité.

Une quête.

Photo / foto Stéphane Broc

• Ze willen ons laten geloven dat geluk afhangt van kracht, macht, welzijn.

Ze hebben ons wijsgemaakt dat fragiliteit gevaarlijk is.

Kwetsbaarheid kan dodelijk zijn, laat daar geen twijfel over bestaan.

We moeten dus leren om kwetsbaar te leven.

Kwetsbaarheid maakt ons gevoelig, empathisch.

Kwetsbaarheid brengt ons dichter bij anderen en bij onszelf.

Kwetsbaarheid kan je leren, je kan eraan werken en ze cultiveren.

Meester Paccagnella en dokter Valette geven je een initiatie in kwetsbaarheid.

Een kweeste.

• We have been led to believe that happiness depends on strength, power and well-being.

We have been led to believe that fragility is dangerous.

Fragility can be fatal, there is no doubt about that; so one must learn to live with fragility.

Fragility makes us sensitive, alert.

Fragility brings us closer to others and to ourselves.

Fragility can be learned, worked at, cultivated.

Master Paccagnella and Doctor Valette offer you an initiation into fragility.

A quest.

Mauro Paccagnella & Eric Valette

Benjamin Verdonck 11 F.T.I. The Fragility Training Institute, 2015 (I.E.F. Institut d’entrainement à la fragilité T.I.F. Trainingsinstituut voor Fragiliteit) panneaux de construction type multiplex, moniteur TV, casques, chaises – bouwpanelen type multiplex, tv-schermen, koptelefoons, stoelen – plywood type building panels, TV screen, headphones, chairs 720 cm x 360 cm x 72 cm projet – project Eric Valette & Mauro Paccagnella textes – teksten – texts Eric Valette mise en jeux – spelregie – set up Mauro Paccagnella vidéo – video Stephane Broc actions à l’image – beeldacties – image actions Lisa Gunstone, Eric Valette & Mauro Paccagnella set design LAB&FACTORY : Jacques Torrione & Juan van de Put

Photo / foto Stéphane Broc

FOR M E — The Fragility Training Institute est une installation vidéo constituée d’un moniteur posé à l’extrémité d’une longue table en bois. Huit chaises permettent de s’asseoir autour et de se munir d’un casque audio. La vidéo présente en courtes séquences une série de réflexions sur la fragilité, mais aussi des exercices permettant son apprentissage.

C ON C E PT — La fragilité est au cœur de la quasi totalité des recherches artistiques. L’ironie est ici de prétendre plus qu’ailleurs pouvoir apprendre à vivre fragile, dans une forme qui emprunte à la rhétorique du développement personnel.

Les actions montrées dans la vidéo s’organisent suivant un plan dialectique d’apparence rigoureuse, avec des phrases claires et courtes, des titres et sous-titres, une parole convaincue. Mais loin de cette expression dogmatique, qui pourrait faire passer l’Institut pour une secte, les actions montrées à l’écran soulignent avec humour des fragilités parasites, créent des décalages, produisent un sens beaucoup plus riche et confus que ne le laisse penser la linéarité du discours.

— Het Trainingsinstituut voor Fragiliteit is een video-installatie met een monitor op het einde van een lange, houten tafel. Er staan 8 stoelen rond. Je gaat zitten en zet een hoofdtelefoon op.

In de film zie je korte fragmenten van een reeks reflecties over kwetsbaarheid, maar ook oefeningen die je leren om jezelf kwetsbaarder op te stellen.

C O N C E P T — Kwetsbaarheid ligt aan de basis van bijna alle uitingen van kunst.

Ironisch genoeg zie je hier dat je kan leren om kwetsbaar te leven volgens de retoriek van de zelfontwikkeling.

De oefeningen in de video gebeuren volgens een kennelijk streng dialectisch plan, met duidelijke, korte zinnen, titels en ondertitels en een overtuigde stem.

Maar in tegenstelling tot die dogmatische uitdrukkingen, die het Instituut op een sekte doen lijken, onderlijnen de gebeurtenissen op het scherm op een grappige manier de besmettelijke fragiliteit, creëren ze een discrepantie met wat er gezegd wordt en produceren ze een veel diepere en gelaagdere betekenis dan het rechtlijnige discours laat vermoeden.

VO R M

FOR M — The Fragility Training Institute is an installation video consisting of a monitor placed at the end of a long wooden table. There are 8 chairs around it on which one can sit and listen to a headset. The video presents a series of short sequences showing reflections on fragility, as well as exercises for learning it.

C ON C E PT — Fragility is at the heart of almost all artistic research. The irony is to pretend that one can learn more here than elsewhere about how to live with fragility, in a form that borrows from the rhetoric of personal development.

The actions shown in the video are organised according to an apparently rigorous dialectical plan, with short, clear sentences, titles and subtitles, with a doctrinaire script. But far from these dogmatic utterings, which might give the impression that the Institute is a sect, the actions on the screen emphasise the humorous side of parasitic fragility, create discrepancies, produce a sense of something much richer and more confused than the linearity of the discourse would lead one to believe.

• Tandis que j’écris sur la fragilité, je pense à recto:verso (un magazine sur la culture et la critique), qui m’a un jour demandé d’écrire quelque chose sur la résistance. Sans le vouloir, j’ai immédiatement pensé à l’homme debout de la place Taksim, en Turquie (un jeune homme resté immobile pendant 8 heures devant le portrait d’Ataturk en juin 2013). Plutôt que de suivre ses amis dans le parc Gezi pour manifester contre le régime, il a choisi de ne pas choisir, échappant à la danse du oui/non, pour/contre, pétrole/esclavagisme, viande/ flocons d’avoine… pour arriver dans un espace parallèle. Autre exemple célèbre : le personnage de Julien dans « Porcherie », film italien de Pier Paolo Pasolini, qui renonce à l’héritage d’après-guerre de son père richissime, mais refuse aussi d’aller uriner contre le mur de Berlin avec sa petite amie. Julien va vivre avec les cochons. Cet espace parallèle est un état précaire (le jeune homme n’est plus sur la place et Julien est finalement dévoré par les porcs), un état fragile. Ma réponse à la question de recto:verso a terminé dans le dossier brouillons de ma boîte de messagerie et je n’ai pas réussi à respecter le délai imposé par le magazine. On peut par contre lire la contribution du metteur en scène Simon Allemeersch, qui a écrit : « Il s’agit souvent de petites situations… Je pense souvent que c’est l’art de ne pas devenir dur, ferme… Tout doit rester amour et désir… Je pense que tout revient à rester mentalement agile. »

Benjamin Verdonck

• Nu ik hier zit om iets te schrijven over “fragilité” moet ik denken aan de vraag die ik kreeg van recto:verso (tijdschrift voor cultuur en kritiek) om iets te schrijven over een voorbeeld van verzet.

Onwillekeurig moest ik meteen denken aan “the standing man on Taksim square” (een jongeman die daar in juni 2013 acht uur lang voor het portret van Ataturk stond). In plaats van zijn makkers te vervoegen in het Gezi park in strijd tegen het regime, koos hij ervoor niét te kiezen. Zo ontsprong hij de dans van ja of nee, voor of tegen, olie of slavernij, biefstuk of havermoutsepap en kwam even in een andere ruimte terecht. Een ander bekend voorbeeld is het personage Julian uit “Porcile” van Pier Paolo Passolini die afziet van de naoorlogse erfenis van zijn steenrijke vader maar ook weigert om met zijn liefje tegen de Berlijnse muur te gaan pissen. Julian gaat bij de varkens wonen. Die andere ruimte is een precaire staat (de jongeman staat niet nòg op het plein en Julian werd uiteindelijk door de varkens opgegeten). Een fragiele staat.

Mijn antwoord op de vraag van recto:verso is in de conceptenmap van het mailprogramma zoekgeraakt en heeft de deadline van het tijdschrift niet gehaald.

Wel te lezen valt er de bijdrage van theatermaker Simon Allermeersch die schrijft: “… Dikwijls heeft het te maken met kleine situaties … Ik denk vaak dat het de kunst is om niet hard te worden … Het moet een zaak van liefde en verlangen blijven …

Ik denk dat het erop aankomt mentaal lenig te blijven.”

Benjamin Verdonck

• As I sit here writing something about “fragility” I am reminded of the request I received from the cultural magazine recto:verso to write something about an example of resistance. I couldn’t help thinking of “the standing man on Taksim Square” (a young man who stood there in front of the portrait of Ataturk for eight long hours in June 2013). Instead of joining his pals in Gezi Park in the struggle against the regime, he chose not to choose, thereby avoiding the game of yes or no, for or against, oil or slavery, steak or porridge, and ending up in another space. Another well-known example is Julian, a character in Pier Paolo Pasolini’s “Porcile”, who refuses the postwar inheritance from his extremely rich father but also refuses to go and urinate against the Berlin Wall with his sweetheart.

Julian goes to live with the pigs. That other space leaves them in a precarious state. The young man is no longer on the square and Julian was eventually eaten by the pigs. A fragile state. My response to recto:verso’s request got lost in the drafts folder of my email programme and missed the magazine’s deadline. Theatre maker Simon Allemeersch’s contribution did make it though. He writes: “… Often it has to do with minor situations …

I often think it is the art of not becoming hard …

It must always be a matter of love and longing …

I think it comes down to remaining mentally flexible.”

Benjamin Verdonck

Isaac Cordal 12

13

Abc, 2015

Waiting for climate change, 2015

500 x 5 x 15 cm bois, carton, papier, plasticine, colle, stylo à bille, plastique – hout, karton, papier, plasticine, lijm, balpen, plastiek – wood, cardboard, paper, plasticine, glue, ballpoint, plastic

(En attendant le changement climatique Wachten op de klimaatsverandering) résine de polyuréthane et eau – hars van polyurethaan en water – polyurethane resin and water dimensions variables – variabele afmetingen – variable size

F O R M E — Chaque produit que l’on voit sur la planche représente une lettre de l’alphabet latin. Le A de Alpro, le B de Bifi, le C de Coca-Cola, etc.

L’espace entre chaque produit est comme un espace séparant deux mots.

Et ensemble, ils forment une phrase.

(Si vous ne comprenez pas immédiatement ce qu’elle veut dire, c’est sans doute parce que c’est du vieux néerlandais).

C ON C E P T — Un alignement de produits de grande consommation dont la forme et le logo sont connus de tous.

Chaque produit représente une lettre de l’alphabet latin et a été soigneusement modelé, collé, coupé et coloré… des actions qui requièrent un certain savoirfaire et un engagement dans le temps.

L’« alphabet des produits » a été composé pendant un workshop avec des élèves d’une école de Gand ayant chacun un bagage culturel différent. Les phrases créées sont inscrites dans le plus vieux néerlandais que l’on connaisse, ce qui donne par exemple : « Hebban olla vogala nestas hagunnan hinase hic enda thu wat ubidan we nu? », soit en nouveau néerlandais : « Alle vogels zijn hun nest begonnen, behalve jij en ik, waar wachten we nog op ? » (« Tous les oiseaux ont commencé leur nid, sauf toi et moi.

Qu’attendons-nous ? »).

— Elk product dat je ziet op de plank staat voor een letter uit het Latijnse alfabet.

De A van Alpro, de B van Bifi, de C van Coca-Cola, enzovoort.

De plek tussen de producten is zoals een spatie tussen woorden.

Er staat één zin.

(Als je hem niet meteen begrijpt komt dat waarschijnlijk omdat hij in het Oudnederlands geschreven werd.)

C ON C E PT — Een lijn geschaalde replica’s van massaproducten waarvan de vorm en het logo door de meeste mensen gekend is. Elk product staat voor een letter uit het Latijnse alfabet en is zorgvuldig en handmatig geboetseerd, geplakt, geknipt, ingekleurd. Handelingen die een zeker vakmanschap en engagement in de tijd vereisen. Het “productenalfabet” werd samengesteld tijdens een workshop met leerlingen uit een school in Gent.

De leerlingen hadden erg uiteenlopende culturele achtergronden. De zin die afgebeeld staat is de oudste zin die teruggevonden werd in het (vroeg) Nederlands.

Hij luidt: Hebban olla vogala nestas hagunnan hinase hic enda thu wat ubidan we nu Naar het Nederlands van vandaag vertaald luidt dat: Alle vogels zijn hun nest begonnen, behalve jij en ik, waar wachten we nog op?

VOR M

FO R M — This work is called ABC. Every product that you see on the plank stands for a letter from the Latin alphabet.

The A of Alpro, the B of Bifi, the C of Coca-Cola, and so on.

The spaces between the products are like the spaces between words.

Together they make a sentence.

(If you don’t immediately understand it, that is probably because it is written in Old Dutch).

C O N C E P T — A line-up of scaled replicas of mass products, the form and logo of which most people will recognise. Each product stands for a letter from the Latin alphabet and has been carefully made by hand, pasted, cut and coloured.

Actions that demand a certain skill and commitment in terms of time. The “product alphabet” was put together during a workshop with pupils at a school in Ghent. The pupils come from very different cultural backgrounds.

The sentence displayed is the oldest sentence found in (early) Dutch.

It says: Hebban olla vogala nestas hagunnan hinase hic enda thu wat ubidan we nu.

Translated into English that is: All the birds have started building their nests, except for you and I; what are we waiting for?

F O R M E — Cette installation se compose d’une série d’hommes d’affaires immergés dans l’eau et surpris par leurs propres actions. Elle fait partie d’une série d’œuvres abordant les changements climatiques. La nature nous rappelle souvent notre propre fragilité.

Les catastrophes naturelles sont la conséquence directe de notre relation à l’environnement.

C O NCE P T — Cement Eclipses, nom global d’un projet de petites sculptures, est la définition critique de notre comportement en tant que masse sociale.

Cette œuvre entend attirer l’attention sur la dégradation de notre relation avec la nature en jetant un regard critique sur les effets collatéraux de notre évolution. Avec la touche finale du metteur en scène, les personnages sont installés dans des lieux depuis lesquels on peut rapidement atteindre d’autres mondes. Les scènes incarnent des actes du quotidien de l’être humain contemporain.

— De installatie toont zakenmannen in het water, verrast over hun eigen aandeel in de klimaatverandering. De installatie maakt deel uit van een reeks werken over klimaatverandering. De natuur herinnert ons vaak aan onze eigen kwetsbaarheid.

Natuurrampen zijn een rechtstreeks gevolg van onze relatie met het milieu.

C O NCE P T — Cement Eclipses, de overkoepelende naam van het project met de kleine sculpturen, is een kritische definitie van ons gedrag als sociale massa. Het kunstwerk wil de aandacht vestigen op onze verwaterde relatie met de natuur door op een kritische manier de indirecte gevolgen van onze evolutie te belichten. Met het vakmanschap van een theaterregisseur plaatst Cordal de beelden op locaties die deuren openen naar een andere wereld. De taferelen zoomen in op de alledaagse taken van de hedendaagse mens.

VO R M

F O R M — This installation presents a series of business men immersed in water, This installation presents a series of business men immersed in water surprised of its own shares. It is part of a work series related to climate change. Nature,so often, reminds us of our own fragility. Natural disasters are a direct result of our relationship with the environment.

C O NCE P T — Cement Eclipses, global name of the project with the small sculptures, is a critical definition of our behavior as a social mass. The art work intends to catch the attention on our devalued relation with the nature through a critical look to the collateral effects of our evolution. With the master touch of a stage director, the figures are placed in locations that quickly open doors to other worlds. The scenes zoom in the routine tasks of the contemporary human being.

Isaac Cordal

• Plongeon dans les dommages collatéraux du progrès.

L’élite utilise le tissu social afin de contrôler et de manipuler le monde. La matière première très solide, à savoir l’Homme, est malléable, mais aussi vulnérable.

Le sort de l’individu réside peut-être dans les mains de l’esclavagisme moderne : il est esclave de ses propres besoins, aux mains de la société de consommation.

Le déclin de l’État-providence crève les yeux. Comme Régis Debray l’a dit : « La beauté est toujours une terreur domestiquée ». Voilà le visage permanent du capitalisme.

• Ondergedompeld in de collateral damage van de vooruitgang.

De elite gebruikt het sociaal weefsel als grondstof om de wereld te controleren en te manipuleren. Het materiaal, de mens, is weerbaar en flexibel, maar tegelijk ook zeer kwetsbaar.

Misschien legt het individu zijn lot in de handen van de moderne slavernij omdat hij zelf slaaf is van zijn eigen behoeften, zoals gestuurd door de consumptiemaatschappij.

De teloorgang van de welvaartsstaat is duidelijk. Zoals Régis Debray al zei: “schoonheid is gedomesticeerde terreur”.

Dat is het permanente gezicht van het kapitalisme.

• Inmersos en los efectos colaterales del progreso.

La masa social es la materia prima de las élites para controlar y manipular el mundo. Un material, el humano, de gran resistencia, flexible, pero a la vez brutalmente frágil.

La esclavitud moderna quizás sea aquella en la que el individuo elige estar endeudado, esclavo de sus propias necesidades manipuladas por la sociedad de consumo.

El deterioro de la sociedad del bienestar es evidente.

Decía Regis Debray que “la belleza es terror domesticado”.

Ese es el rostro permanente del capitalismo.

Younes Baba-Ali • Légale / illégale, possible / impossible, dedans / dehors : dichotomies souvent très faibles.

J’invite le public à se situer - même si pour un moment - dans un entredeux, où ces concepts se rencontrent et se court-circuitent, là où carence et intelligence humaine se croisent dans une balance fragile et en même temps révélatrice de la porosité du système.

• Legaal / illegaal, mogelijk / onmogelijk, binnen / buiten: de lijn is vaak heel dun. Ik nodig het publiek uit om er - heel eventjes - tussenin te gaan staan, daar waar die concepten elkaar ontmoeten en voor kortsluiting zorgen. Waar menselijke tekortkomingen en intelligentie een kwetsbaar evenwicht vormen en tegelijk een poreus systeem onthullen.

14A Être et ne pas avoir, 2014 (Zijn en niet hebben – Being and not having) video HD 16/9 5’54’’

• Legal / illegal, possible / impossible, inside / outside: frequently very weak dichotomies. I invite the public to put itself – if only for a moment – in the gap between two opposites, where these concepts meet and short-circuit each other, where human inadequacy and intelligence intersect in an equilibrium, which, while fragile, at the same time reveals the porosity of the system.

14B Vu’Cumprà, 2015 (Wil je dit kopen – Do you want to buy) installation - installatie dimensions variables – variabele afmetingen – variable size

Younes Baba-Ali

Younes Baba-Ali

Naya Kuu — La vidéo «Être et ne pas avoir» introduit le spectateur dans l’appartement d’un habitant belge anonyme, à travers des détails de son espace privé. Sa voix explique les différentes possibilités et stratégies d’accès aux aides sociales locales.

C ON C E P T — Cette vidéo renvoie aux failles d’un système social et au rapport de profit que cela peut engendrer, ainsi qu’au phénomène d’immigration appelé familièrement «tourisme social». Le titre de ce projet fait référence à la façon dont ces individus s’annoncent à la société comme des personnes dans le besoin.

FOR M E

F O R M E — «Vu cumprà» renvoie de manière péjorative aux vendeurs ambulants sans papiers en Italie. Cette expression imite la prononciation des immigrés africains demandant ‘Vuoi comprare ?’, la seule phrase italienne utile pour vendre dans la rue. «Vu cumprà» devient ici un ready-made inspiré des ces vendeurs illégaux, une sculpture qui présente un homme dont on voit seulement les jambes entouré d’une masse de bouées et matelas gonflables en plastique de différentes couleurs.

C ON C E P T — A travers ce geste, l’espace public s’infiltre dans le cadre artistique, évoquant une réalité de survie, une manière de flotter sur le système, un marché alternatif, celui de «Vu cumprà».

L’oeuvre devient ainsi une sculpture sociale, une métonymie où la figure anonyme, submergée, laisse entrevoir les tensions contemporaines de pouvoirs géo-politiques.

— De video ‘Zijn en niet hebben’ laat de kijker binnen in het appartement van een anonieme Belg. We krijgen details van zijn persoonlijke ruimte te zien. Buiten beeld vertelt hij ons over de verschillende manieren en strategieën om sociale bijstand te krijgen.

C ON C E PT — De video legt niet alleen het falen van een sociaal systeem bloot, maar ook de winst die dat systeem kan meebrengen en het immigratiefenomeen dat informeel ‘sociaal toerisme’ wordt genoemd. De titel verwijst naar hoe mensen in onze maatschappij bij sociale instanties aankloppen als hulpbehoevend.

VOR M

— ‘Vu cumprà’ is een denigrerende term voor straatverkopers zonder papieren in Italië. Het is de manier waarop zij ‘Vuoi comprare?’ uitspreken, de enige Italiaanse zin die ze kennen om op straat te verkopen. ‘Vu cumprà’ is een readymade geïnspireerd op die illegale verkopers, een sculptuur van een man van wie we alleen de benen zien, omringd door een massa boeien en opblaasbare plastic matrassen in verschillende kleuren.

C ON C E PT — Door dit gebaar sluipt de publieke ruimte het artistieke kader binnen. Het is een knipoog naar de realiteit: overleven, zoveel mogelijk uit het systeem halen, een alternatieve markt, die van ‘Vu cumprà’. Het werk wordt op die manier een sociale sculptuur, een metonymie waarbij we via de anonieme, bedolven figuur een glimp van de huidige politieke krachtmetingen opvangen.

VOR M

— The video “Being not having” introduces the spectator into the apartment of an anonymous Belgian resident, through the details of his private space. His voice explains the different possibilities and strategies for gaining access to the local social services.

C O N C E P T — This video refers to the weaknesses of a social system and to the profit that can be had from it, as well as to the immigration phenomenon popularly known as “social tourism”. The title of this project is a reference to the way in which certain individuals present themselves to society as people in need.

FO R M

FO R M — “Vu cumprà” is a pejorative term for undocumented street vendors in Italy.

The expression imitates the pronunciation of African immigrants asking ‘Vuoi comprare?’ the only Italian phrase they need to be able to sell on the street. Here “Vu cumprà” is a ready-made inspired by these illegal vendors, a sculpture representing a man of whom we see only the legs, surrounded by a mass of rubber rings and inflatable mattresses in different coloured plastic.

C O N C E P T — The public space infiltrates the artistic context, evoking one of the realities of survival, a way of floating on the system, an alternative market, that of “Vu cumprà”. Thus the work becomes a social sculpture, a metonymy where the anonymous figure, overwhelmed, offers a glimpse of contemporary geopolitical power struggles.

• La fragilité, état dans le tout et en chacun,

toujours en suspens sur le coupant fil du hasard.

Je pense qu’elle n’est pas synonyme de faiblesse mais plutôt de force qui promeut les outils nécessaires pour s’y confronter. C’est donc rester attentif à nos capacités et nos possibilités.

L’accepter nous rapproche réellement des autres.

• Alles en iedereen is kwetsbaar, speelbal van het toeval.

Fragiliteit is geen synoniem voor zwakte, maar voor kracht. Een kracht die ons de nodige tools aanreikt om ermee om te gaan. We moeten ons dus zeer bewust blijven van onze capaciteiten en mogelijkheden. Door onze kwetsbaarheid te aanvaarden, komen we dichter bij de anderen.

• La fragilidad, estado en el todo y en cada uno de nosotros, pendiente siempre del cortante filo del azar. Pienso no es sinónimo de debilidad, sino más bien una fuerza que potencia las herramientas suficientes para confrontarla y, por lo tanto, para seguir atentos a nuestras capacidades y posibilidades.

Aceptarla nos acerca con verdad a los demás.

15 Cometa en Órbita, 2014 (L’orbite du cerf volant – Kite in orbit – Vlieger in de vlucht) video VO Espagnol/Spaans/Spanish 21’

Naya Kuu

F O R M E — Images principalement noir et blanc avec quelques images couleurs.

Portrait de Jonathan, un jeune homme de 16 ans originaire de Colombie, analphabète que la violence familiale a fait fuir Cali pour gagner Guápulo, un quartier de la ville de Quito. Sa personnalité curieuse lui fait découvrir la poésie, la mer, l’amitié, et lui fait se demander combien de temps son attirance pour le monde sensible va lui permettre d’encore se maintenir en orbite. Le film est un portrait subtil d’une réalité crue de l’Amérique latine.

C ON C E P T — La première fois que j’ai vu Jonathan, il jouait au cerf-volant sur le toit de sa maison. Je l’ai croisé quelques jours plus tard dans les rues de Guápulo, notre quartier à Quito. Et j’ai tout de suite été fascinée par son honnêteté et sa spontanéité. Nous nous sommes baladés, avons discuté et profité du silence pendant un mois et demi, avec pour seul témoin la caméra. Antone, un artiste belge invité dans la capitale équatorienne pour exposer ses œuvres, est arrivé par la suite. J’ai commencé, très spontanément et sans forcer, à filmer l’amitié qui s’était créée entre eux, la façon dont ils s’étaient découverts et ce qu’ils pensaient l’un de l’autre. Jonathan, Antone et moi venions de trois univers complètement différents, que nous avons peu à peu dévoilés en toute simplicité. Les récits des autres nous touchaient.

Jonathan ne savait pas lire, mais il fut un jour émerveillé par un recueil de poésie qu’Antone était en train de lire.

Il lui demanda de lui expliquer de quoi il était question et Antone commença à lire les vers. C’est la raison pour laquelle j’ai décidé d’axer ce film sur la poésie.

J’ai tourné pendant 3 mois, une courte période pendant laquelle Jonathan a pu découvrir la mer, mais aussi commencer à lire l’alphabet et les chiffres.

Tout a été filmé à l’aide d’une caméra 5D avec micro intégré. J’ai pu être fidèle au sentiment d’intimité qui régnait grâce à cet appareil simple et à mes personnages qui m’ont ouvert leur cœur.

— Overwegend zwart-witbeelden met enkele beelden in kleur. Portret van Jonathan, een jongeman van 16 uit Colombia. Een analfabeet die, op de vlucht voor familiaal geweld, Cali inruilde voor Guápulo, een wijk in de stad Quito.

Hij is nieuwsgierig en ontdekt zo de poëzie, de zee, vriendschap. Hij vraagt zich af hoe lang zijn aantrekking tot de kwetsbare wereld hem nog staande zal houden. De film is een subtiel portret van de rauwe Latijns-Amerikaanse werkelijkheid.

C ON C E PT — De eerste keer dat ik Jonathan zag, stond hij op het dak van zijn huis te vliegeren. Enkele dagen later kwam ik hem tegen in de straten van Guápulo, onze wijk in Quito. Ik was meteen gefascineerd door zijn eerlijkheid en spontaniteit.

We hebben anderhalve maand gekuierd, gekeuveld en gezwegen met de camera als getuige. Later verscheen Antone, een Belgische kunstenaar die in Quito was uitgenodigd om te exposeren. Ik begon, op een heel spontane manier, zonder wat dan ook te forceren, de vriendschap die zich tussen hen ontwikkelde vast te leggen, hoe ze elkaar ontdekten, hoe ze over elkaar dachten. Jonathan, Antone en ik komen uit drie verschillende werelden, die we gaandeweg in alle eenvoud aan elkaar onthulden. We werden aangegrepen door elkaars verhaal.

Jonathan kon niet lezen, maar op een dag raakte hij gefascineerd door een gedichtenbundel die Antone aan het lezen was. Hij vroeg om uit te leggen waarover het ging. Daarna begon hij de verzen voor te lezen. Daarom besloot ik poëzie centraal te stellen in de film. Ik heb drie maanden gefilmd. In die korte tijd ontdekte Jonathan ook de zee en begon hij het alfabet en de cijfers te leren.

Ik filmde alles met een 5D-camera met ingebouwde microfoon. Dankzij de eenvoudige apparatuur en mijn openhartige personages kon ik het gevoel van intimiteit behouden.

VOR M

— Mainly black and white images, some colour images. Portrait of Jonathan, a young, illiterate man of 16 from Colombia, whom family violence has forced to flee from Cali to Guápulo, a district in the city of Quito. His innate curiosity leads him to discover poetry, the sea and friendship, and makes him wonder how long his attraction to the vulnerable world will allow him to remain in orbit. The film is a subtle portrait of one of the harsh realities of South America.

C O N C E P T — The first time I saw Jonathan he was on the roof of his house flying a kite. Days later I found him in the streets of Guápulo, our neighbourhood in the city of Quito. I was immediately captivated by his transparency and naturalness.

For a month and a half we walked, talked and sat in silence with the camera between us. Then along came Antone, a Belgian artist invited to exhibit in Quito. Naturally, never forcing, I began filming the bond of friendship that was developing between them, their mutual discoveries and reflections. Jonathan, Antone and I came from three different worlds that were revealed gradually and simply, evoking mutual fascination.

Jonathan could not read, but one day he was drawn to the book of poems that Antone was reading. After asking him to explain what it was about he began reciting verses. So I decided to make poetry a central part of the film. I filmed for three months. During this initial period, Jonathan also discovered the sea and began learning the alphabet and numbers.

I filmed everything with a 5D camera with built-in microphone. Thanks to the simplicity of the equipment and the candour of the characters I was able to maintain a feeling of intimacy.

FO R M

Ivan Pavlov, Naya Kuu, 2015

BIO

Elodie Antoine

dont : Regionale 12, Haus für elektronische Künste Bruxelles. Diplômée depuis (Basel), BJCEM, Biennale 2002 de l’atelier sculpture des Jeunes Créateurs de l’ENSAV, La Cambre. de l’Europe et de la Elodie Antoine pratique la Méditerranée (Skopje), sculpture souple, (crochet, Biennale Art in Marrakech couture, broderie, feutre, (Marrakech), Biennale d’Art maille), dessin - installations des Nouveaux Médias vidéo. Elle expose ses WRO 09 (Wroclaw), travaux depuis 1997 Sketch Gallery (Londres), en France, Espagne, Loop Video Art Festival Luxembourg, Slovénie, (Barcelone), Festival Corée, … d’Art Sonore In-Sonora °1978, woont en werkt (Madrid), Galerie Arte in Brussel. Elodie Antoine Contemporanea (Bruxelles) studeerde in 2002 af aan et L’Appartement 22 het beeldhouwatelier van (Rabat). °1986, woont en werkt de Nationale hogeschool zowel in Brussel als in voor visuele kunsten van Casablanca. Younes La Cambre. Ze doet aan Baba-Ali studeerde af soepel beeldhouwen aan de École Supérieure (haken, naaien, borduren, des Arts Décoratifs van vilt, mazen), tekent en Straatsburg in 2008 en maakt video-installaties. aan de École Supérieure Ze stelt haar werk tentoon d’Art van Aix-en-Provence sinds 1997, onder meer in 2011. Hij nam deel aan in Frankrijk, Spanje, verschillende internationale Luxemburg, Slovenië, tentoonstellingen zoals Korea ... °1978, lives and works de Regionale 12, Haus in Brussels. Graduated in für elektronische Künste Sculpture from ENSAV, (Basel), de Biennale La Cambre in 2002. des Jeunes Créateurs Elodie Antoine makes de l’Europe et de la soft sculptures (crochet, Méditerranée (Skopje), de sewing, embroidery, felt, Biennale Art in Marrakech darning), drawings and (Marrakech), de Biennale video installations. She has d’Art des Nouveaux Médias been exhibiting her work WRO 09 (Wroclaw), de since 1997, notably in Sketch Gallery (Londen), France, Spain, Luxembourg, het Loop Video Art Festival Slovenia and Korea.

(Barcelona), het Festival d’Art Sonore In-Sonora (Madrid), de Galerie Arte Younes Baba-Ali Contemporanea (Brussel) °1986, vit et travaille en aan l’Appartement 22 entre Bruxelles et (Rabat).

Casablanca. Diplômé °1986, lives and works de L’École Supérieure between Brussels and des Arts Décoratifs de Casablanca. Younes BabaStrasbourg en 2008 et de Ali graduated from the l’Ecole Supérieure d’Art École Supérieure des Arts d’Aix-en-Provence en Décoratifs in Strasbourg 2011. Younes Baba-Ali in 2008 and the Ecole a participé à différentes Supérieure d’Art in Aix-enexpositions internationales

• °1978, vit et travaille à

•

•

•

•

•

urbaine Recyclart (Bruxelles). Vincen Beeckman s’est engagé récemment dans un projet visant à dresser une carte visuelle de la Belgique pour le bicentenaire du pays (2030). Il a exposé son travail photographique à Berlin, Bruxelles, Bâle et Naples. Depuis 2002, il collabore à de nombreuses expositions et projets collectifs. °1973, woont in Brussel. Hij is lid van het collectief Blow Up en ontwikkelt projecten voor de stedelijke organisatie Recyclart (Brussel). Vincen Beeckman engageerde zich recent voor het maken van een visuele Priscilla Beccari cartografie naar aanleiding °1986, vit à Tournai, van de tweehonderdjarige travaille à Ath. Priscilla verjaardag van België Beccari a fait ses études à (2030). Zijn fotografisch l’académie des Beauxwerk stelde hij tentoon Arts de Tournai, section in Berlijn, Brussel, Peinture et recherches Bazel en Napels. Sinds tridimensionnelles.

2002 werkte hij mee Diplômée Master 2 aan talrijke collectieve Médiation culturelle tentoonstellingen en °1986, woont in projecten.

Doornik en werkt in Ath. 1973, lives in Brussels.

Priscilla Beccari studeerde He’s a member of the aan de Académie des Blow Up collective and Beaux-Arts in Doornik, develops projects for afdeling Schilderen en driedimensionaal onderzoek. the urban organisation Afstudeerrichting Master 2 - Recyclart (Brussels).

Vincen Beeckman recently Cultuurbemiddeling engaged to create a °1986, lives in Tournai visual cartography for the and works in Ath. Priscilla bicentennial of Belgium Beccari studied at the department of painting and (2030). His photographic work has been exhibited three-dimensional studies in Berlin, Brussels, Basel of the Académie des and Naples. Since 2002 he Beaux-Arts in Tournai. She holds a Master’s in Cultural participated in numerous collective exhibitions and Mediation projects.

Provence in 2011.

He has participated in various international exhibitions, most notably: Regionale 12, Haus für elektronische Künste (Basel); the XIV Biennial of Young Artists from Europe and the Mediterranean (Skopje); the Marrakech Biennale; the WRO Media Art Biennale (Wroclaw 2009); Sketch Gallery (London); Loop Video Art Festival (Barcelona); the sound and interactive art festival In-Sonora (Madrid); Galerie Arte Contemporanea (Brussels) and L’Appartement 22 (Rabat).

•

•

•

•

•

Vincen Beeckman

•

°1973, vit à Bruxelles.

Membre du collectif Blow Up et développe des projets pour l’organisation

Isaac Cordal

•

°1974. Vit entre Bruxelles et la Galice. Le travail d’Isaac Cordal allie

sculpture et photographie urbaines. Cement Eclipses, l’un de ses projets les plus connus, met en scène des personnages en ciment photographiés en ville. Ses personnages apparaissent en haut des bus, sur des murs, dans des corniches… mais leur petite taille (environ 15 cm) nécessite un sens aigu de l’observation pour pouvoir les repérer. Ces sculptures font pour l’artiste office de métaphore de la politique, de la bureaucratie et du pouvoir. °1974, pendelt tussen Brussel en Galicia. Het werk van Isaac Cordal plaatst beeldhouwkunst en fotografie in een stadsomgeving. Cement Eclipses is een van zijn bekendste projecten met kleine cementen beelden die hij in de stad fotografeert. Je vindt zijn beelden op bushokjes, muren, kroonlijsten ... Ze zijn zo klein (ongeveer 15 cm) dat je echt goed moet kijken om ze te vinden.

Voor de kunstenaar zijn de beelden een metafoor om over politiek, bureaucratie en macht na te denken. °1974, lives between Brussels and Galicia. Isaac Cordal’s work involves sculpture and photography in the urban environment.

Cement Eclipses is one of his best known projects consisting of small cement sculptures photographed in urban spaces. His figures can be found pasted on top of bus shelters, walls, cornices, etc.

Because they are so small (approximately 15 cm), you must constantly be on the lookout to find them. For the artist, his sculptures are a

•

•

metaphor reflecting politics, bureaucracy, power.

Bernard Delcourt

•

° 1973, vit à Bruxelles, Artiste audiovisuel.

Bernard Delcourt fait partie du collectif belge Boîte à Clous (centré sur la marionnette, l’image, le son et l’objet) dont il a participé à la création en 1998. Il travaille sur des projets de spectacles, performances, installations, expositions pour lesquels il crée, coordonne, met en scène, en son ou en image. Il a enseigné les arts visuels et l’infographie à Saint-Luc (Bruxelles) et depuis 2011 il dirige des Ateliers Expériences Sensoriels Audio-VisuelInteractifs pour des jeunes adolescents autistes à l’école Ados Pilifs. °1973, woont in Brussel.

Audiovisuele kunstenaar.

Bernard Delcourt stond in 1998 mee aan de wieg van het collectief Boîte à Clous (theater met marionetten, beelden, geluid en objecten). Hij werkt mee aan spektakels/ optredens/installaties/ tentoonstellingen waarbij hij creëert, coördineert en het beeld en geluid regisseert.

Hij doceerde beeldende kunst en computergrafiek aan Saint-Luc (Brussel) en leidt sinds 2011 de Ateliers Expériences Sensoriels Audio-Visuel-Interactifs voor autistische jonge adolescenten in de school Ados Pilifs. °1973, lives in Brussels.

Audivisual artist. Bernard Delcourt is a founding member of the Boîte à Clous collective (started 1998), whose main focus is puppets, image, sound

•

•

and objects. He works on shows, performances, installations and exhibitions, which he creates, coordinates or directs, or for which he provides sound or images. He taught visual arts and computer graphics at Saint-Luc (Brussels) and, since 2011, he has run interactive audiovisual sensory experience workshops for autistic adolescents at Ados Pilifs school.

Maarten Gielen

•

°1984, vit à Bruxelles.

Maarten Gielen est un membre fondateur du collectif Rotor, au sein duquel il travaille actuellement comme designer, directeur et chercheur. Il y a participé à des projets d’expositions comme OMA/Progress (Barbican Art Gallery, Londres, 2011), Usus/ Usures (Pavillon belge à la Biennale d’architecture de Venise en 2010) ou Ex Limbo (Fondazione Prada, Milan, 2011). En 2012, il a été nommé professeur invité à la HEAD de Genève et en 2014, il a épaulé Lionel Devlieger en tant que co-curateur de la Triennale d’architecture d’Oslo.

En 2015, il a reçu le prix Rotterdam-Maaskant. °1984, woont in Brussel.

Maarten Gielen is een stichtend lid van het Rotorcollectief waar hij werkt als designer, manager en onderzoeker. Hij organiseert er tentoonstellingen als OMA/Progress (Barbican Art Gallery, Londen, 2011), Usus/Usures (Belgisch paviljoen op de Architectuurbiënnale in Venetië in 2010) en Ex Limbo (Fondazione Prada,

•

Milaan, 2011). In 2012 was hij gastdocent aan het HEAD in Genève. In 2014 cureerde hij samen met Lionel Devlieger de Architectuurtriënnale in Oslo. In 2015 werd hij bekroond met de Rotterdam-Maaskantprijs. °1984, lives in Brussels.

Maarten Gielen is a founding member of the collective Rotor where he currently works as designer, manager and researcher. At Rotor he collaborated on exhibition projects including OMA/ Progress (Barbican Art Gallery, London, 2011), Usus/Usures (Belgian pavilion at the 2010 Venice Architecture Biennale), or Ex Limbo (Fondazione Prada, Milan, 2011). In 2012 he was appointed visiting professor in the HEAD in Geneva. In 2014 he curated together with Lionel Devlieger the Oslo Architecture Triennale. In 2015 he was awarded with the Rotterdam-Maaskant prize.

•

Antone Israel

•

°1988, vit à Bruxelles.

D’abord animé par sa cinéphillie, Antone Israel intègre à l’âge de 17 ans le collectif Les films à Rayures, collectif à géométrie variable tournant exclusivement en super 8 avec lequel il réalisera plusieurs courts métrages, et pour lequel il occupera la fonction de projectionniste lors des représentations, à mi chemin entre happening et cinéma. Après son passage à l’académie Royale des Beaux-Arts, il se dirige vers une pratique plastique, en réintègrant des problématiques conceptuelles, narratives

et formelles, provenant du cinéma et codifiées dans des dispositifs sculpturaux et installatifs. °1988, woont en werkt in Brussel. Al van kindsbeen af verslingerd aan cinema, voegt Antone Israël zich op 17-jarige leeftijd bij Les films à Rayures, een collectief van uiteenlopende profielen dat enkel films in Super 8-formaat draait.

Hij maakt er meerdere kortfilms en projecteert ze tijdens voorstellingen. Het project houdt het midden tussen evenement en cinema. Na zijn studies aan de Koninklijke Academie van Schone Kunsten gaat hij voor de plastische aanpak. Hij voegt opnieuw conceptuele, narratieve en formele problemen eigen aan het filmmaken toe aan zijn sculpturen en installaties. °1988, lives and works in Brussels. Driven primarily by his love of cinema, at the age of 17 Antone Israel joined the Les films à Rayures collective, a collective with very diverse members that shot exclusively on Super 8.

Antone made several short films with the collective and was to act as the projectionist during shows that were halfway between happenings and cinema.

Entering the Académie Royale des Beaux-Arts, he specialised in the visual arts, returning again to the conceptual, narrative and formal problems raised and codified by cinema in sculpted sets and installations.

•

•

Charlotte Marembert

•

°1984, Designer textile spécialisée en teintures,

Charlotte Marembert n’en est pas moins plasticienne, parfois, et coordinatrice artistique, régulièrement.

Son travail pastique a pour leitmotiv le corps, mêlant le textile au matériau organique. °1984, woont en werkt in Brussel.

Charlotte Marembert is een textielontwerper gespecialiseerd in kleuren, maar ook soms plastisch kunstenaar en vaak artistiek coördinator. Het lichaam is de rode draad doorheen haar plastische werk, waar ze textiel mengt met organische materialen. °1984, lives and works in Brussels. A textile designer specialised in dyes, Charlotte Marembert is nonetheless a visual artist sometimes and an artistic coordinator regularly. Taking the body as her leitmotiv she mixes textiles with organic material in her artistic work.

•

•

Naya Kuu

•

°1979. Après sa formation musicale, Naya Kuu a commencé à suivre une formation de dramaturgie à l’école de l’acteur J. Carlos Corazza.

Elle réalise en 2001 ses premiers documentaires intitulés De Mayor ¡Superhéroe! et 30 días, un mes. Elle déménage en 2006 en Argentine, où elle passe de scénariste à metteur en scène de fiction en sortant les courtsmétrages La piecita et Otro hemisferio, puis A puro pulmón, un documentaire plus long. En 2010, elle écrit et met en scène le court-métrage La revuelta del Donadío et les clips vidéo «Circodiversión,

Los elefantes, Compren et Niño kolla de l’artiste Gato Muñoz. En 2011, elle réalise en Équateur le documentaire Cometa en órbita.

Elle vit actuellement à Bruxelles, où elle a réalisé le documentaire Un voyage.

Elle a remporté différents prix lors de plusieurs festivals de renommée internationale pour ses courts-métrages Otro hemisferio, La piecita et Cometa en órbita. °1979. Na haar opleiding muzikale opvoeding begint Naya Kuu haar dramaopleiding aan de school van acteur J. Carlos Corazza. In 2001 maakt ze haar eerste documentaires De mayor ¡Superhéroe! en 30 días, un mes. In 2006 verhuist ze naar Argentinië.

Daar ontpopt ze zich met de kortfilms La piecita en Otro hemisferio en de langere documentaire A puro pulmón tot scenarist en regisseur van fictie. In 2010 schrijft en regisseert ze de kortfilm La revuelta del Donadío en de videoclips Circodiversión, Los elefantes, Compren en Niño kolla van de artiest Gato Muñoz. In 2011 maakt ze in Ecuador de documentaire Cometa en órbita. Momenteel woont ze in Brussel, waar ze de documentaire Un voyage maakte. Haar kortfilms Otro hemisferio, La piecita en Cometa en órbita wonnen prijzen op verschillende gerenommeerde internationale festivals. °1979. After finishing her musical education, Naya Kuu began studying acting at the J. Carlos Corazza Actors’ Studio.

In 2001 shemade her first

•

•

documentary works, De mayor ¡Superhéroe! and 30 días, un mes. In 2006 she moved to Argentina, where she developed as a scriptwriter and director with the short films La piecita and Otro hemisferio and the fulllength documentary film A puro pulmón. In 2010 she wrote and directed the short film La revuelta del Donadío and the video clips Circodiversión, Los elefantes, Compren and Nino kolla by the artist Gato Muñoz. In 2011 in Ecuador she made the documentary Cometa en órbita. She is currently based in Brussels, where she produced the documentary Un voyage.

Her short films Otro hemisferio, La piecita and Cometa en órbita have won awards at various international festivals.

Annick Nölle

•

°1968, vit et travaille depuis 1989 à Bruxelles et Sint-Pieters-Leeuw. Annick Nölle est née à Oostende et a grandi à Cologne, Allemagne.

2014 ­– ­­a ripple in the stuff of the univers (FelixArt Museum, Drogenbos), vacances annuelles, jaarlijks verlof, greetings from Buktapaktop (Buktapaktop, Bruxelles), access all areas (Centre Culturel de Marchin, Marchin) 2015 – no panic, it´s Annick (intégration d´une oeuvre d´art dans l´école Outre-Meuse, Huy), don´t interrupt me (Galerie Nadine Feront, Bruxelles). °1968, leeft en werkt in Brussel en Sint-PietersLeeuw sinds 1989.

Annick Nölle is geboren in

•

Oostende en groeide op in Keulen, Duitsland.

2014 ­– a ripple in the stuff of the univers (FelixArt Museum, Drogenbos), vacances annuelles, jaarlijks verlof, greetings from Buktapaktop (Buktapaktop, Brussel), access all areas (Cultureel Centrum van Marchin) 2015 – no panic, it´s Annick (realisatie van een kunstwerk in Outre-Meuse school, Huy), don´t interrupt me (Galerie Nadine Feront, Brussel) °1968, has lived and worked in Brussels and Sint-Pieters-Leeuw since 1989. Annick Nölle was born in Ostend and grew up in Cologne, Germany.

2014 – a ripple in the stuff of the univers (FelixArt Museum, Drogenbos), vacances annuelles, jaarlijks verlof, greetings from Buktapaktop (Buktapaktop, Brussels), access all areas (Centre Culturel de Marchin, Marchin) 2015 – no panic, it´s Annick (realisation of a work of art in the Outre-Meuse school, Huy), don´t interrupt me (Galerie Nadine Feront, Brussels)

urgences identitaires d’un siècle en fluctuation. °1969, vit à Paris et travaille à Bruxelles, Amiens et Paris. Eric Valette, enseignant chercheur en arts plastiques à l’Université de Picardie Jules Verne (Amiens, France), il a travaillé sur la question de la représentation, et plus particulièrement sur la perspective et le rapport au réel. Son travail plastique utilise le plus souvent la vidéo montrée en installation, mais aussi le dessin et tout dernièrement la performance. Il est membre du collectif Suspended spaces. °1964, woont in Brussel sinds de jaren 90. Mauro Paccagnella is danser, performer en choreograaf.

Hij zoekt naar de juiste woorden in de vorm van een dans buiten de generische scheidingslijnen en hedendaagse formalistische rituelen. Hij flirt met theater, plastische kunsten, architectuur en muziek en stelt zo met ironie en de nodige afstand de identiteitscrisis van een eeuw in volle verandering in vraag. °1969, woont in Parijs en werkt in Brussel, Amiens en Parijs. Eric Valette is Mauro Paccagnella & docent-onderzoeker in de Eric Valette plastische kunsten aan de °1964, résident à Bruxelles depuis les années Université de Picardie Jules Verne (Amiens, Frankrijk).

‘90, Mauro Paccagnella Hij werkt rond de kwestie est danseur, performeur van weergave, met name et chorégraphe italien. het perspectief en de relatie Sa recherche d’une prise tot de werkelijkheid. In de parole dansée au delà zijn plastische werk toont des lignes de démarcation hij vaak videobeelden génériques et des rituels formalistes contemporains, in installaties, maar ook tekeningen en sinds kort flirte avec théâtre, arts ook performances. Hij plastiques, architecture et is lid van het collectief musique pour questionner Suspended spaces. avec ironie et distance, les

•

•

•

•

•

•

°1964, has lived in Brussels since the 90s.

Mauro Paccagnella is a dancer, performer and choreographer. His search for a voice, dancing beyond the generic demarcation lines and contemporary formalist rituals, flirts with theatre, the visual arts, architecture and music to question, with irony and a certain distance, the identity crises of a century in flux. °1969, lives in Paris and works in Brussels, Amiens and Paris. Eric Valette is a teacher and researcher in visual arts at the Jules Verne University of Picardy (Amiens, France). His work explores the question of representation and, more particularly, perspective and the relationship to reality. For his visual work he most often uses video installations, as well as drawing and, most recently, performance. He is member of the collective Suspended spaces.

•

Dessins, Artitude Galerie Bruxelles) 2013 – Espaces sécurisés (Artitude Galerie, Bruxelles) 2008 – expo (105 Besme, Bruxelles).

• Expos collectives – Groepstentoonstellingen: 2012 – Cabane cannibal (Espace Hybrid Bidart, FR) 2011 – Art on Paper (Salon du dessin contemporain, Galerie Artitude, Bruxelles) 2010 – En quelques Traits (Exposition sur le dessin contemporain, Iselp, Bruxelles) 2006 – Exposition Festival d’Architecture Vive Paris pour le groupe GZ. • Prix Jos Albert de l’Académie royale de Belgique (2007).

• Collections: Musée des Beaux-Arts Charleroi, Collection Meeus au Musée de Louvain-LaNeuve, Fondation pour l’Art Belge contemporain.

Benjamin Verdonck

•

°1972, vit et travaille à Anvers. Benjamin Tristan Robin Verdonck est homme °1969, vit à Bruxelles. de théâtre, auteur et Tristan Robin a fait ses plasticien. En 2009, il études à l’E.N.S.A.V. de reçoit le Prix flamand de la la Cambre. Professeur de Culture pour les Arts du recherches graphiques et Spectacle vivant. Parmi ses picturales à l’Académie des interventions dans l’espace Beaux-Arts de Saint-Gilles. public, on peut citer, entre °1969, leeft in Brussel. autres, hirondelle/dooi Tristan Robin studeerde vogeltje/the Great swallow aan l’E.N.S.A.V. van la (un nid d’hirondelle de taille Cambre en is docent aan humaine fixé à la façade de Academie van Schone d’un immeuble miroir) et Kunsten in Sint-Gillis. kalender 09 (365 jours °1969, lives in Brussels. d’action à Anvers). Ses Tristan Robin studied at œuvres plastiques ont été l’E.N.S.A.V. at la Cambre exposées, entre autres, à and is teacher at l’Académie WIELS, au M HKA et au des Beaux-Arts de SaintSMAK. °1972, leeft en Gilles. werkt in Antwerpen.

• Expo solo: Benjamin Verdonck is 2014 – Un temps theatermaker, schrijver performant (video &

•

•

•

•

et acteur. Il écrit sur des sujets comme la visualité, la personnification de la connaissance, les pratiques artistiques et le développement durable.

En collaboration avec la chorégraphe Meg Stuart, il a rédigé un livre sur ses méthodes de travail intitulé Are we here yet? (2010).

Il a en outre récemment publié un ouvrage appelé Through the Back: Situating Vision between Moving Bodies (2014) qui aborde la place des spectateurs dans la danse contemporaine. °1986, Jozef Wouters is scenograaf en visueel kunstenaar. De constructies van Jozef Wouters willen de blik van hun publiek sturen. Ze zijn strategische ruimtes die waarde en vormen toekennen aan de vragen die hun ontwerper triggeren. In het seizoen van 2015-2016 ontwikkelt Wouters het project Decoratelier/Infini 1-14 met de KVS in Brussel. °1976, Jeroen Peeters is schrijver, dramaturg en performer. Hij schrijft over visualisatie, zintuiglijke kennis, artistieke praktijken Jozef Wouters & en duurzame ontwikkeling.

Jeroen Peeters Samen met choreograaf °1986, Jozef Wouters Meg Stuart schreef hij een est scénographe et artiste visuel. Les constructions de boek over haar repetities, Are we here yet? (2010), Jozef Wouters, installées en onlangs gaf hij een boek dans des espaces uit over toeschouwers stratégiques qui donnent in hedendaagse dans, forme aux questions qui le Through the Back: Situating hantent et les mettent en Vision between Moving valeur, poussent le public Bodies (2014). à la réflexion. L’artiste °1986, Jozef Wouters is travaille pour 2015-2016, a scenographer and visual au développement du artist. The constructions of projet Decoratelier/Infini Jozef Wouters aim to direct 1-14 avec le Théâtre royal flamand de Bruxelles (KVS). the gaze of their audience.

They are strategic spaces °1976, Jeroen Peeters which attribute value and est écrivain, dramaturge en beeldend kunstenaar.

In 2009 ontvangt hij de Vlaamse Cultuurprijs voor Podiumkunsten. Interventies in de publieke ruimte zijn oa hirondelle/dooi vogeltje/ the Great swallow (een mansgroot zwaluwnest op 32 meter hoogte tegen een spiegelgebouw) et kalender 09 (365 dagen actie in Antwerpen). Zijn beeldend werk wordt oa getoond in WIELS, M HKA en SMAK. °1972, lives and works in Antwerp. Benjamin Verdonck is a theatre maker, writer and visual artist. In 2009 he received the Flemish Culture Award for Performing Arts for his work. Verdonck plays both in regular theatres and in public spaces.

Interventions in public spaces include: Hirondelle/ Dooi vogeltje/The Great swallow (a man-sized swallow’s nest 32 metres high on the facade of a reflective glass building), kalender 09 (365 days’ action in Antwerp). His art works are exhibited in, for example, WIELS, M HKA and SMAK.

•

•

•

•

•

•

shapes to the questions that motivate their designer.

In the 2015-2016 season Wouters will develop the Decoratelier/Infini 1-14 project with the KVS in Brussels. °1976, Jeroen Peeters is a writer, dramatist and performer. He writes on issues such as visuality, embodied knowledge, artistic practices and sustainable development.

In collaboration with the choreographer Meg Stuart he made a book on her practice, Are we here yet? (2010), and recently he published a book on spectatorship in contemporary dance, Through the Back: Situating Vision between Moving Bodies (2014).

•

ROTOR

Benjamin Lassere, Sandrine Tonnoir, Maarten Gielen & Tristan Boniver

• L’aménagement de l’ancien supermarché GB, dans le bâtiment « 58 » a été confié à ROTOR en reposant sur des principes d’économie et d’opportunité spatiale.

•

Fondé en 2005, rotor est une association de personnes partageant un intérêt commun pour les flux de matéraux dans l’industrie, la construction, le design et l’architecture. Leurs actions se situent à un double niveau : d’une part, dans des projets de conception et de réalisation de structures, d’installations et d’expositions pour des commanditaires divers ; d’autre part, dans un travail de recherche mené tant sur le terrain que dans le champ de la littérature scientifique traitant de la problématique des ressources matérielles, des déchets et du réemploi.

• ROTOR kreeg de opdracht om de voormalige GB-supermarkt in gebouw ‘58’ in te richten volgens economische en ruimtebesparende principes.

•

Rotor is een collectief van personen, opgericht in 2005, die een gemeenschappelijke interesse voor materiaalstromen in de industrie, de bouw, de designwereld en de architectuur hebben. Hun acties hebben een dubbele bodem: enerzijds werkt het collectief voor allerhande opdrachtgevers aan het ontwerp en de realisatie van structuren, installaties en tentoonstellingen.

Daarnaast houdt Rotor zich bezig met onderzoek, zowel op het terrein als in de wetenschappelijke literatuur. Ze behandelen onderwerpen als grondstoffen, afval en hergebruik.

• The fitting-out of the former GB supermarket in the “58” building was entrusted to ROTOR, it was based on economic principles and spatial possibility.

•

Founded in 2005, Rotor is an association of people who share an interest in the material flows of industry, construction, design and architecture. They are active at two different levels: on the one hand with design projects and building structures, installations and exhibitions for various partners; and on the other, with research work both in the field and in the area of scientific literature dealing with the problem of material resources, rubbish and re-use.

INFO Nous remercions Wij danken We like to thank Graphisme – Grafiek – Graphics Axel Claes (PTTL), Elise Debouny, Peter De Roy (SignBox) Impression – Druk – Print Gillis Traduction – Vertaling – Translation TXT/Ibis Médiation – Educatief traject – Art mediation Mooss GB58 - AG Real Estate Art2Work Partenaires média – Mediapartners – Media partners Télé Bruxelles - VivaBruxelles La Première - TVBrussel FMBrussel - Brusselnieuws.be BDW - AGENDA Zinneke reçoit le soutien de – krijgt de steun van – has the support of Brussels Hoofdstedelijk Gewest/Région de BruxellesCapitale – Vlaamse Gemeenschap – Vlaamse Gemeenschapscommissie – Commission Communautaire Française – Fédération Wallonie-Bruxelles – Ville de Bruxelles/Stad Brussel

Zinneke Place Masuiplein 13 - 1000 Bru +32 2 214 20 07 info@zinneke.org www.zinneke.org Tristan Locus

ligarf