Fuego -
Photographer: Peter Blok
He has years of professional experience in photographing nature subjects and architecture, as well as general studio work, glamour and portrait photography, but above all he is experienced in the most demanding work there is: documentary photography on difficult subjects under the worst lighting conditions.
Author and designer: Martien Versteegh Martien is an independent graphic designer and editor, with a passion for dance and photography.
een passie
Peter has made picture stories for magazines, with such tact that it seemed he wasn’t there, but the result proves just the opposite: he got so close you could see the sparkle or the tear in an eye.
Photo/foto: Martien Versteegh
De fotograaf: Peter Blok
Peter maakt fotoverhalen voor tijdschriften met zoveel tact, dat het lijkt of hij er niet is. Maar het resultaat laat het tegenovergestelde zien: hij komt zo dichtbij dat je een glinstering of een traan in een oog kunt zien. Hij heeft zowel jarenlange ervaring in het fotograferen van natuur en architectuur, als met studiowerk en portretfotografie. Maar hij heeft vooral ervaring met het meest veeleisende werk dat er is: documentaire fotografie met moeilijke onderwerpen en de meest moeilijke belichting.
Auteur en ontwerper: Martien Versteegh
Martien is zelfstandig grafisch vormgeefster en schrijfster met een passie voor dans en fotografie.
Foto’s Peter Blok Tekst Martien Versteegh
Uitgeverij Donkigotte
Inleiding
De eerste keer dat ik Peter Bloks foto’s van Fuego zag, was ik zeer onder de indruk. De afbeeldingen waren een ware inspiratie voor me en het idee daar een boek van te maken kwam onmiddellijk in me op. De foto’s zijn een magische weergave van de show van Carmen Mota. Er straalde zoveel passie van af dat ik vreselijk graag de vrouw achter dit passievolle evenement wilde spreken. En zoals te verwachten was, bleek de Spaanse choreografe een dame vol vuur; vuur voor haar werk, het dansen, de muziek en haar familie. Het was een eer te mogen werken met zulk geweldig materiaal en te mogen praten met Carmen Mota zelf. Ik hoop dat je net zo zult genieten van dit boek als ik heb genoten van het maken ervan.
Martien Versteegh
Preface
The first time I saw Peter Blok’s pictures of Fuego I was truly impressed. The images were an inspiration to me and the idea to publish a book of his photos came to mind. The photos are a magical representation of Carmen Mota’s show. They have so much passion in them that I just had to talk to the woman behind this passion-packed event. And, as could be expected, the Spanish choreographer was full of fire; about her work, her dancing, her music and her family. It was an honour for me to work with such great photo material and to talk to Carmen Mota herself. I hope you will enjoy this book as much as I enjoyed creating it.
Martien Versteegh
De passie van Carmen Mota
The passion of Carmen Mota
Als klein meisje van vier wist Carmen Mota mensen al te betoveren als ze danste op muziek in het Retiro-park in Madrid. Binnen de kortste keren vormde zich een kring rond haar en kon haar moeder haar nauwelijks meer mee naar huis krijgen. Toch was het allesbehalve vanzelfsprekend dat ze danseres zou worden. Artiest worden in de na-oorlogse jaren in de dictatuur die Spanje was, was niet eenvoudig. Danseressen werden gezien als meisjes van lichte zeden. Vrouwen waren op deze wereld om te trouwen en kinderen te krijgen. En dat deed Carmen dan ook braaf. Ze trouwde en kreeg drie kinderen. Maar dat weerhield haar er op geen enkel moment van haar dromen na te jagen. En nu - op drieënzeventigjarige leeftijd - betovert ze jaarlijks duizenden mensen met haar Compañia de Danza.
As a little four-year old girl, Carmen Mota already knew how to enchant people as she danced to the music at Retiro park in Madrid. In no time at all, a crowd would be gathering around her, and her mother would have a hard time getting her home again. However, it was all but self-evident that she would become a dancer. Becoming an artist under the dictatorship that Spain was in the post-war years was no simple matter. Dancers were seen as girls of easy virtue. Women existed in this world to marry and have children. And that is what Carmen did. She married and had three children. Still, that did not ever stop her from pursuing her dreams. And now - at the age of 72 - she enchants thousands of people every year with her Compañia de Danza.
“Ik heb een zware strijd geleverd, maar ik heb geen moment getwijfeld. Als ik mijn leven opnieuw zou moeten doen, zou ik precies hetzelfde doen,” zegt de kleine Spaanse vrouw vol overtuiging. “Dans is mijn leven, mijn passie. Niets kon me ervan weerhouden danseres te worden. Mijn ouders vonden het helemaal niets dat ik wilde dansen. Een huisvriend stimuleerde hen mij toch naar de dansschool te laten gaan. Hij zei dat ik het dansen in me had en daarin had hij gelijk. Er was geen houden aan. Ze gaven zich er uiteindelijk aan over. Ik herinner me dat mijn vader me elke avond op kwam halenbij de dansschool.” Op haar zestiende ging ze met het dansgezelschap van Pilar López naar Engeland. “Daar leerde ik dat wat ik deed goed was. Daar kwamen ouders met kinderen naar het theater om naar het dansen te kijken. Het was cultuur.” Op haar negentiende was ze de prima ballerina van het dansgezelschap van de beroemde flamencodanseres Carmen Amaya, maar bovendien werd ze al snel de choreografe van het gezelschap. 12
‘I have fought a tough fight, but I never had one single doubt. If I had to live my life again, I would do exactly the same,’ says the petite Spanish woman with conviction. ‘Dancing is my life, my passion. Nothing could have stopped me from becoming a dancer. My parents didn’t like it one bit that I wanted to dance. A family friend encouraged me to attend a dancing academy anyway. He said I had a talent for dancing and he was right when he said that. There was no stopping me. Eventually, they succumbed. I remember my father picking me up from the dancing academy every night.’ At the age of 16, she went to England with the dancing group of Pilar López. ‘There, I learned that what I did was good. Parents together with their children came to the theatre to watch the dancing. It was a form of culture.’ At the age of 19, she was the leading dancer of the dance group of the famous flamenco dancer Carmen Amaya, but - moreover - even then she became the group’s choreographer. Although her parents had meanwhile understood that their daughter had made the right choice, Carmen’s battle was not over