Eye Without A Face Γκρι χαρτόνι, χαρτί, μαρκαδόροι, κερωμένος σπάγγος, σχοινί απλώματος, μανταλάκια, χαρτοταινία Ανοίξαμε. Είναι σαν να ξυπνάμε από ή/και με ένα μεγάλο χανγκόβερ. Το χανγκόβερ είναι μια συνθήκη που μπορεί να περιγράψει πολλά διαφορετικά πράγματα. Το μποτιλιάρισμα, τις εναλλασσόμενες καταθλίψεις και τσίτες, μια καλοκαιρινή μπόρα, τα μεσοδιαστήματα, την ηλικία, την μετάβαση. Τα παιδιά τις Άνοιξης έχουν ήδη κάνει δύο στη σειρά γενέθλια υπό καθεστώς λοκντάουν. Ποστάρουν στόρις με αναφορά στα Hangover. Τα παιδιά του Φθινοπώρου ίσως κάνουμε την συνέχεια. To χανγκόβερ είναι ένας καλός τίτλος. Είχα όμως ήδη έναν καλό τίτλο. Η έκθεση που είδατε ονομάζεται Eyes Without A Face. Ένας τίτλος για όλα: τα αντικείμενα, τα σχέδια, τον τρόπο που μπήκαν, το μπούνκερ, την ταράτσα, τα ποτά που ελπίζω να πιούμε, την μουσική που ελπίζω να ακούσουμε, και βέβαια, την Saigon. Διαστήματα του μεγάλου χανγκόβερ τα πέρασα στην Νίσυρο. Την δική μου κοντινή Ιαπωνία. Είδα ονλάιν πολλά αριστουργήματα του μεγάλου Ιαπωνικού κινηματογράφου. Μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, κάπου κάπου με παίρνει ο ύπνος, ξυπνάω, βλέπω την συνέχεια, με παίρνει ο ύπνος, ξυπνάω, βάζω το επόμενο. Σε πολλές ταινίες πρωταγωνιστούν οι ίδιοι μεγάλοι ηθοποιοί. Είναι σαν να μπαινοβγαίνω σε ένα πολύ ποιοτικό όνειρο παρακολουθώντας πολύ εκφραστικά μάτια να αλλάζουν εποχές, ατμόσφαιρες και πρόσωπα. Οι Komuso είναι ομάδα Βουδιστών Επαιτών Μοναχών οι οποίοι συναντούνται στην Ιαπωνία κυρίως κατά την εποχή Edo (17ος-19ος αιώνας). Τους χαρακτηρίζει το ότι φορούν ένα καλάθι στο κεφάλι το οποίο καλύπτει εντελώς το πρόσωπό τους. Τους χαρακτηρίζει επίσης η μουσική που παίζουν με μια ειδική φλογέρα από μπαμπού. Ένας καλός φίλος μου βάζει να ακούσω, και οι δυο λέμε ότι είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχουμε ακούσει, και οι δύο νιώθουμε μέσα σε ένα μεγάλο δάσος το οποίο δεν έχουμε απαραίτητα δει. Τις προάλλες είχα μια δυσάρεστη εμπειρία σε ένα κατάστημα. Αναγνωρίζω ότι δοκίμασα την υπομονή του πωλητή με τις απορίες μου. Αναγνώρισα όμως και την περιπαικτική γκριμάτσα του την οποία λανθασμένα θεώρησε ότι η υποχρεωτική μάσκα κάνει αόρατη.
Συνειδητοποιώ ότι κι εγώ συχνά στραβώνω το πρόσωπό μου πίσω από την υποχρεωτική μάσκα, μη λαμβάνοντας υπόψιν ότι στα μάτια μου φαίνονται όλα. Το πρώτο βιβλίο Ιάπωνα λογοτέχνη που διάβασα ήταν μια νουβέλα του Yasushi Inoue με τίτλο Η Ζωή Ενός Πλαστογράφου. Ο αφηγητήςσυγγραφέας συγκεντρώνει στοιχεία προκειμένου να γράψει τον επικήδειο ενός μεγάλου ζωγράφου, αλλά πέφτει όλην την ώρα και με όλους τους τρόπους πάνω στον Πλαστογράφο του. Αναλογίζεται πάνω στο πρωτότυπο και το μη πρωτότυπο έργο και τις ζωές των αντρών που τα έφτιαξαν. Ανακαλύπτει ότι ο Πλαστογράφος ήταν επίσης προικισμένος κατασκευαστής πυροτεχνημάτων και πέθανε προσπαθώντας να κατασκευάσει ένα μοβ πυροτέχνημα πράγμα το οποίο τον αποξένωσε τόσο από την γυναίκα του όσο και από τον υπόλοιπο κόσμο. Την τελευταία φορά που ήμουν στην Νίσυρο, έκανε αισθητούς μικρούς σεισμούς όλην την ώρα. Απέκτησα την συνήθεια να μπαίνω στο seismos.gr και να παρακολουθώ τις δονούμενες κουκίδες πάνω στον χάρτη που έμοιαζαν με πυροτεχνήματα. Μία από τις πρώτες κασέτες που αγόρασα είχε μέσα το Eyes Without A Face του Billy Idol. Εκείνη η κασέτα είχε -για λόγους αποφυγής του copyright φαντάζομαι- τους τίτλους των τραγουδιών και τους καλλιτέχνες γραμμένους στα αγγλικά με ελληνικούς χαρακτήρες. Είχα μάλιστα αναπτύξει την θεωρία ότι τα κομμάτια δεν ήταν τα πρωτότυπα αλλά επρόκειτο για κόβερς από ελληνικά σχήματα τα οποία είχαν δημιουργηθεί ειδικά για αυτόν τον σκοπό. Δεν νομίζω να είχε συμβεί κάτι τέτοιο και δεν έχω πλέον την κασέτα για να το επιβεβαιώσω. Το βίντεο κλιπ του κομματιού πάντως, θα μπορούσε άνετα να είχε γυριστεί στην Saigon. Θεωρώ ότι τα προπς και το σκηνικό είχαν κατασκευαστεί από γκρι χαρτόνι. Ο καλός φίλος που ανέφερα προηγουμένως μου έδωσε να δω την γαλλική ταινία από όπου πείρε ο Idol τον τίτλο. Και οι δύο είπαμε ότι το δυνατότερο προπ της ταινίας είναι τα μεγάλα κλουβιά των σκύλων, ανοιχτά στο πάνω μέρος σαν καλάθια. Ένας άλλος καλός φίλος μου έδωσε να διαβάσω τον Εραστή της Marguerite Duras. Η συγγραφέας-αφηγήτρια ξεκινάει περιγράφοντας το σπάσιμο του προσώπου της το οποίο συντελείται εκτός ηλικίας, δέχεται κομπλιμέντο για αυτό και λέει ότι το βλέπει με το ενδιαφέρον που θα της προκαλούσε η εξέλιξη μιας ανάγνωσης . Η ιστορία του βιβλίου εκτυλίσσεται στην Σαϊγκόν.
Eye Without A Face Grey cardboard, paper, markers, waxed twine, clothesline, clothespins, masking tape We are open. Feels like waking up from or/and with a great hangover. A hangover is a state that can describe many different things: A traffic jam, recurring high and lows, a summer storm, intervals, ageing, a passage. The children of Spring have already had two consequent birthdays during lockdown. They post stories with reference to the Hangover. The children of Fall may do a sequel. Hangover is a great title. But I already had a good title. The show you saw is titled Eyes Without A Face. One title for everything: the objects, the drawings, the way they are installed, the bunker, the terrace, the drinks I hope we’ll have, the music I hope we’ll listen to, and, of course, Saigon. I spent long periods during the great hangover at the island of Nisyros. My own private Japan. I watched some of the great Japanese movies online. Sitting in front of the laptop, I doze off from time to time, I wake up, I continue watching, I doze off, I wake up, I play the next one. The same great actors star in many movies. Feels like going in and out of a quality dream watching expressive eyes switching contexts and faces. The Komuso are a group of Japanese mendicant monks of a Buddhist school who flourished during the Edo period (17th-19th c). They are characterised by a straw hood looking like a basket worn on the head completely covering their face. They are also known for the music they play on a special bamboo flute. A good friend plays the music for me, we both agree that it is one of the most beautiful things we ever heard, we both feel as if inside a great forest we’ve never necessarily seen. I had an unpleasant experience at a shop the other day. I recognise I tried the employee’s patience with my questions. I also recognised the mocking face he mistakenly thought he hid behind the mandatory mask. I realise I myself often make faces behind the mandatory mask, ignorant of the fact that my eyes show it all.
The first text by a Japanese author I read was Life Of A Counterfeiter by Yasushi Inoue. The narrator-author collects information in order to put together a tribute to a great painter, but keeps stumbling on the Master’s Counterfeiter. He reflects on the original and the non-original work and the lives of the men who made them. He finds out that the Counterfeiter was also a master firework maker and he spent the last years of his life estranged from his wife and everyone else trying to make a purple firework. Last time I was in Nisyros, there were constant earthquakes of minor to moderate intensity. I got into the habit of checking seismos.gr regularly, the vibrating pins on the map looked like fireworks. The first cassette tape I bought had Eyes Without A Face by Billy Idol inside. That cassette -in order to avoid copyright I suppose- had all the names of the songs and the artists written in English but using the Greek alphabet. For a while I even had the theory that the songs were not the originals, they were covers by secret Greek artists recruited especially for the cause. I don’t really believe that was the case and I no longer have the cassette to prove it. However, the video clip for Idol’s song could have easily been shot at Saigon. I believe they had used grey cardboard to build the set and the props. The same good friend I mentioned earlier gave me to watch the French movie from where Idol got the title. We both agreed that the strongest prop in the film were the great dog cages open on top like baskets. Another good friend gave me to read the Lover by Marguerite Duras. The author-narrator describes the premature ageing of her face. She says she was not dismayed, she got compliments about that face, she watched the process with the same sort of interest she might have taken in the reading of a book. The story of the book takes place in Saigon.