(NIE)PEŁNOSPRAWNOŚĆ
INFO PNWM NR 1/2019
Niepełnosprawni też mogą! Przebywając ponad 10 lat temu w gronie przypadkowych osób, usłyszałam pytanie: – Zwróciliście Państwo uwagę, że jest coraz więcej niesprawnych ludzi, no tych na wózkach i tych no... niedorozwiniętych? Społeczeństwa się degenerują czy co?– zapytał około 60-letni mężczyzna. Pomijając formę i zasób słownictwa – interesujące spostrzeżenie, lecz wnioski całkowicie błędne. Niepełnosprawność towarzyszy ludzkości od jej zarania. Problemem jest postrzeganie jej przez kolejne pokolenia w różnych społeczeństwach. Jeszcze do niedawna niepełnosprawność, zwłaszcza intelektualna, była tematem wstydliwym, tematem tabu. Wciąż jeszcze ciągną się za polskim społeczeństwem zaniedbania w tej kwestii wynikające z ideologii poprzedniego ustroju i wciąż jeszcze jesteśmy daleko w tyle, chociażby w porównaniu do Niemiec. Istnieją różnego typu organizacje reprezentujące, zrzeszające i wspierające tę grupę społeczeństwa, ale nie ma spójnego programu ich współpracy z rządem, obejmującego wszystkie aspekty życia niepełnosprawnych w całym jego przebiegu.
Migracje ludzi z mikro stały się makro. Wielokulturowość staje się domeną nawet małych, lokalnych społeczeństw. Z tych to powodów przed nami – opiekunami, rodzicami i nauczycielami – niebagatelne zadanie przygotowania młodego pokolenia na tę sytuację. Zwłaszcza zaś tych najbardziej potrzebujących pomocy i wsparcia w codziennym życiu – niepełnosprawnych intelektualnie, wśród których to, co nowe i obce, budzi przeważnie lęk.
w ciągu dziewięciu lat zrealizował 16 spotkań młodzieży na przemian w Polsce i Niemczech. Podopieczni polskich szkół specjalnych to dzieci w wieku od kilku miesięcy, wymagające tak zwanego wczesnego wspomagania rozwoju oraz przedszkolaki, dzieci w wieku szkolnym, młodzież i dorośli do 24. roku życia z orzeczeniami o niepełnosprawności w stopniu lekkim, umiarkowanym, znacznym i głębokim, jak również ze sprzężeniami różnych niepełnosprawności. W szkołach specjalnych w Niemczech nie ma niepełnosprawnych w stopniu lekkim – pobierają naukę w typowych szkołach. Wśród podopiecznych w obu szkołach są osoby na przykład z Zespołem Downa, Aspergera, jak również z innymi postaciami autyzmu. Nie wszyscy podopieczni mogą wziąć udział w projektach spotkań młodzieży – uczestniczą ci, z którymi wspólnie udaje się pokonać ograniczenia w funkcjonowaniu. Spotkania polsko-niemieckie włączamy niekiedy w realizację własnych projektów szkolnych. Uczestniczymy w zajęciach, organizujemy zawody i konkursy. Stałym elementem każdego programu są jakieś warsztaty w zależności od tematyki projektu, a w każdym programie – warsztaty kulinarne, których efektem jest pyszny posiłek. Niekiedy pracujemy na rzecz społeczności lokalnej. Pomagaliśmy już w porządkach przy odnawianiu zabytkowej stodoły, oczyszczaliśmy ścieżki pożarowe w lesie, zbieraliśmy owoce w sadzie. Dla turystów w Gernrode opracowaliśmy interaktywną dwujęzyczną aplikację w formie gry miejskiej i przewodnik po mieście zawierający zamiast typowych fotografii rysunki uczniów. W Ostrzeszowie wykonaliśmy makietę „Miasta naszych marzeń”, wystawioną w domu kultury.
Możemy (prawie) wszystko
Niepełnosprawni i ich bariery
Nasz polsko-niemiecki tandem: Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy w Ostrzeszowie i szkoła SINE-CURA-Schule w Quedlinburgu
Nasza młodzież poznaje świat wszystkimi możliwymi zmysłami, przede wszystkim poprzez doświadczanie. Tak jak małe dziecko –
Globalna wioska
18
ZDJĘCIE: SOSW W OSTRZESZOWIE
O tym, na jakie bariery natrafiają organizatorzy wymiany młodzieży z niepełnosprawnościami i co otrzymują w nagrodę pisze Teresa Różycka – długoletnia koordynatorka polsko-niemieckich spotkań młodzieży w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Ostrzeszowie.
