De Natuurvriend editie Herfst 2021

driemaandelijks: september-oktober-november

Wandelkalender 05/11 Wandelweekend in Voerstreek (afd. Kapellen) 07/11 Dagtocht Haspengouw (afd. Aarschot) 11/11 Stationsstapper Erps-Kwerps - Kortenberg, 22km, aanmelden: phlooverie@gmail.com 14/11 wandeling afd. Deurne 14/11 wandeling Land van Mortagne, 24 km, start: parking kerk van Spiere (Jacquetbosstraat), 9u45 (Brugse Bergstijgers) 14/11 GR-wandeling, 25 km, vertrek: Sint-Pietersbrugje, Kraai bosstraat 4, Zwevegem om 09u30 (afd. Oostende) 14/11 Zondagwandelen Kobbegem (afd. Willebroek) 28/11 Zondagwandeling te Wetteren (afd. Aalst) 28/11 wandeling afd. Deurne 28/11 Wandelen rond de Moervaart” (afd. Oostende), VM 9 km, NM 10 km, vertrek: Spanjeveerstraat 1A, Gent (Mendonk) om 10u20. Vertrek namiddag: 13u30 05/12 Dagstapper te Ravels, vertrek: 10u, 25 km, kerk Ravels 05/12 Noordelijk Eiland Wintam (afd. Willebroek) 05/12 Dagstapper te Ravels, vertrek om 10u aan de kerk van Ravels, circa 25 km 12/12 Smoutebollentocht - wandeling afd. Deurne 18/12 namiddagwandeling in Berendrecht (afd. Kapellen) 09/01 Worstenbroodwandeling (afd. Willebroek) 19/02 namiddagwandeling Mastenbos/Fort Ertbrand (afd. Kapellen)

Jaarproject 2022: STEEN In september kwam het Interregionaal Overleg voor het eerst sinds het uitbreken van de pandemie weer fysiek samen. We keken achteruit: hoe hebben de afdelingen het voorbije anderhalf jaar doorstaan? Maar we blikten ook naar de toekomst en legden het fundament voor een nieuw jaarproject met als thema STEEN. Steen: we klimmen op graniet, fietsen over kasseien van Tiens kwartsiet of bezoeken monumenten waarvan de stenen al eeuwen de elementen trotseren. Elke regio heeft zijn eigen steen: het Hageland de ijzerzandsteen, de streken rond Gent kennen de Balegemse zandsteen, mergel uit Limburg,... Die steen geeft de dorpen en steden een kenmerkend patina dat men nergens anders ziet. Elke afdeling kan zijn eigen draai geven aan het thema: een wandeling, een tentoonstelling, een bezoek aan erfgoed of wat dan ook. Heb je zin om met je afdeling mee te denken en mee te doen?

Laat iets weten via dries@denatuurvrienden.be.

Beste Natuurvrienden Met de start van het nieuwe schooljaar zijn ook de klimaatbetogingen weer gestart. Op zondag 10 oktober trokken ruim 50.000 mensen de klimaatprotesten weer op gang – en dat is niets te vroeg. De extreme weeromstandigheden overal ter wereld zijn een belangrijk signaal dat het niet goed gaat met ons klimaat: hevige bosbranden, helse temperaturen, zware overstromingen, … Geen enkel continent, geen enkel land ontkomt eraan. Geen wonder dan ook dat meer en meer mensen bezorgd zijn en dat de klimaatmars zo’n grote opkomst kende. Ook De Natuurvrienden liepen mee, en ook verschillende nieuwe groepen trokken mee door de straten van Brussel, om de klimaatcrisis hoog op de politieke agenda te zetten.

De Belgische staatsstructuur maakt een kordate aanpak van de klimaatproblemen er echter niet gemakkelijker op. Op federaal niveau werden al een aantal maatregelen aangekondigd, vooral gericht op de vermindering van de uitstoot van broeikasgassen.

Maar Vlaanderen heeft bij het schrijven van dit artikel nog geen akkoord. Dat verzwakt ook de Belgische positie op de 26ste Klimaatconferentie in Glasgow, georganiseerd door het United Nations Framework Convention on Climate Change - UNFCCC. De Internationale Natuurvriendenbeweging, Nature Friends International, heeft alvast een duidelijk standpunt ingenomen op de jaarvergadering van 23 oktober jl. en opgeroepen tot solidariteit en tot actie. “Laten we nu handelen, laten we moedige maatregelen eisen van onze politici, laten we onze eigen manier van leven in vraag stellen en afscheid nemen van lethargie! We mogen onze verantwoordelijkheid niet afwentelen op de jonge generatie. Het zijn niet zij die ONZE toekomst zijn, het zijn WIJ die door onze acties de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen vormgeven,” aldus Manfred Pils, voorzitter van NFI. We kunnen alleen maar hopen dat de verschillende landen tot een akkoord komen en dat de Klimaatconferentie resulteert in goede resultaten en goede afspraken. Onze aarde verdient dit!

Naast de klimaatcrisis worden we ook nog steeds geconfronteerd met een gezondheidscrisis. Covid-19 is immers nog steeds in het land – en de situatie wordt zelfs weer ernstiger. September kondigde zich nochtans hoopvol aan: de mondmaskers mochten af, bijeenkomsten waren weer mogelijk, we konden stilaan herademen. Ook De Natuurvrienden konden hun activiteiten hernemen, hoe fijn was het niet om elkaar weer “gewoon” te kunnen ontmoeten! Het leek soms zelfs of er nooit Corona geweest was – en wellicht dragen we daar nu de gevolgen van. We zitten volop in een vierde golf, opnieuw dringen maatregelen zich op. We duimen allen dat die zullen volstaan, en dat we niet opnieuw in lockdown moeten gaan!

Onze afdelingen geven de moed echter niet op en blijven acties ondernemen en activiteiten organiseren. U leest er, zoals gewoonlijk, meer over in deze Natuurvriend. En ook ons Natuurvriendenhuis De Berk blijft open – beslist de moeite waard om er te logeren en van daaruit mooie wandelingen of fietstochten te ondernemen!

Veel leesplezier met deze Natuurvriend, en hopelijk tot op één van de activiteiten!

Hartelijk Berg vrij!

Redactieadres De Natuurvriend Oude Baan 110 2910 Essen

Verantwoordelijk Uitgever Greet van Gool Oude Baan 110 2910 Essen

Hoofdredacteur & layout

Dries Everaerts (dries@denatuurvrienden.be) Coverontwerp CKHAIZAR

Stuur foto’s, artikels en afdelingkalenders naar dries@denatuurvrienden.be

Uw volledige trekking- en wandeluitrusting bezoek onze webshop https://berghut.be Plezantstraat 11 9220 Hamme Tel 052/47 85 22 info@berghut.be

De Natuurvrienden uit Oostende maakten een fietstocht met John Crombez en hij was er zeer over te spreken: “Het was een geweldige, zonovergoten fietsdag met de nodige tussenstops én dit onder deskundige begeleiding van de Natuurvrienden. De stijve beentjes nemen we er vandaag gewoon bij. We fietsten met een 30-tal enthousiastelingen zo’n 60 km én dit zonder fietspech. Het is duidelijk voor herhaling vatbaar.”

Jonge activisten aan de slag in Praag.

International Young Naturefriends leerde een groep kinderen op een speelse manier om zorg te dragen voor onze planeet.

Lees meer op www.iynf.org/2021/06/littleeco-activists.

Eind mei kropen de Gentse Bergstijgers op de fiets om een plantenruilbeurs in Belzele te bezoeken.

Begin juli arriveerden 1.000 fruitbomen in Gambia en Senegal, dit in het kader van een klimaatproject van Naturefriends International. Wie ook wil bijdragen aan het project, kan een donatie doen via www.climatefund.nf-int.org.

Bergstijgers Gent hielden een fotowedstrijd. Deze werd gewonnen door Lennart Hoengenaert met de foto ‘De Alpenroosjes’.

Zilver ging naar Christiane Loontjens met haar foto van het Meuleken ‘t Dal van Zingem.

“Op de top van de berg stond de gletsjerranonkel in bloei.”

In het zomernummer van De Natuurvriend gaven we een reconstructie van de fataal afgelopen Groenlandexpeditie van 1978. In het tweede deel praten we met een lid van de expeditie. Professor Louis Beyens (ondertussen 72 jaar) ging mee naar het eiland, deed er aan wetenschappelijk onderzoek, beklom er bergen en zag hoe Raymond De Maeyer, André Beuckelaers en Oscar D’Hollander in de gletsjerspleet verdwenen. Een verslag over de expeditie publiceerde hij in 1997 in het boek Het masker van de raaf.

De Natuurvriend: U groeide op in Winterslag. Heeft dat een rol gespeeld bij uw interesse in gesteente?

Louis Beyens: Dat heeft indirect een rol gespeeld. Mijn vader ving vogels en ik ging soms met hem mee. Dat heeft mijn belangstelling voor de natuur geprikkeld. Ik liep altijd rond op de heide. Toen ik in Leuven biologie ging studeren, kwam ik in contact met geologen. Met hen ging ik mee speleo doen, maar ook klimmen. Zo hebben we de Leuvense Universitaire Alpenclub opgericht, een afdeling van de Belgische Alpenclub. Na mijn licentiaat kwam ik in Antwerpen terecht en ben ik op zoek gegaan naar contacten die me konden helpen bij het klimmen.

Zo leerde ik Raymond De Maeyer en De Natuurvrienden kennen. Wij klommen op een muur van het fort in Wilrijk.

Die is loodrecht, vrij pittig.

U was 29 jaar toen de expeditie op poten werd gezet.

Waar kwam het idee vandaan om naar Groenland te trekken?

Dat kwam van Mon, Dré en Oscar, de oudere leden van de expeditie. De Duitse of de Oostenrijkse Natuurvrienden hadden eerder een expeditie naar Groenland georganiseerd, en daar hebben ze op ingepikt. Er was nog genoeg om te ontdekken en te beklimmen in dat gebied.

Nog altijd, trouwens.

U heeft er wetenschappelijk onderzoek gedaan.

Als ik dan toch mee naar Groenland ging, dan wilde ik er ook onderzoek doen. Over bepaalde aspecten van de ecologie van dat gebied wist men totaal niets. De expeditie paste mooi in mijn doctoraat waar ik in die tijd mee bezig was.

Ik werd gegrepen door dat poolgebied en de wetenschappelijke problematiek van het leven dat daar aanwezig is.

Toen ik op de top stond van een berg, zag ik een gletsjerranonkel in bloei. En dan vraag ik me af: hoe komt die hier? Die toppen - dat kan je zien aan de geologie - zijn tijdens de ijstijd boven het ijs blijven uitsteken. Die hebben als een refugium, vluchtplaats, kunnen dienen voor een aantal organismen. Dat waren meestal bacteriën, eventueel kleine eencelligen en ongewervelde diertjes.

Maar dat kan ook het geval zijn geweest voor planten en mossen, dat weten we nog niet goed. Als we kijken naar de recente verspreidingspatronen van bepaalde plantensoorten, kunnen we die enkel verklaren door aan te nemen dat ze tijdens de ijstijd op ijsvrij gebied hebben overleefd.

Het was uw eerste expeditie. Hoe heeft u zich voorbereid?

Enerzijds bestaat voorbereiding uit wat je persoonlijk doet, anderzijds uit wat je als groep doet. Je moet zorgen dat je een goede conditie hebt. Maar je moet ook als groep fysiek kunnen presteren. Dat was de rol van iemand als Mon, de expeditieleider. Hij heeft de groep goed gecoacht. We gingen samen de bergen in. Ik herinner me een wintertraining in Berner Oberland, met al het materiaal op ski’s omhoog, terwijl ik geen enkele skiervaring had. Dat viel niet zo mee met die rugzak. (lacht) Omhoog was geen probleem, maar omlaag…

De keuze voor Groenland was niet vanzelfsprekend.

Helemaal niet. Het poolgebied was iets mystiek, ver verwijderd van alles. Dat werd voorgesteld als een wereld

waarin je constant bevroor, wat allesbehalve de waarheid is. Dit soort mythes leeft nog altijd en is enkel interessant voor mensen die naar daar gaan om status te kweken.

Dat kan ik niet appreciëren. Het poolgebied is zó mooi, er ligt niet overal sneeuw en ijs. En er is leven, heel veel leven. Het is zeer moeilijk om dat beeld te doorprikken.

Blijkbaar wordt het gecultiveerd.

U noemt het in uw boek toch ook een “limiterend en gelimiteerd milieu”?

Dat betekent biologisch gezien dat het een voedselarm milieu is. Planten hebben er moeite om te kunnen groeien. Dat heeft te maken met de milieuvoorwaarden die klimatologisch bedingt zijn. Op heel wat plaatsen zit je in de poolwoestijn: er groeit quasi niks. Dat kan dan één poolpapavertje zijn. Of een klein mosje.

De vergeten expeditie Jullie zijn niet samen naar Groenland vertrokken.

Eerst gingen Mon en Dirk, daarna kwam u. Leon, Luc en Oscar volgden later. Waarom was dat?

Dat was puur praktisch en had te maken met het aanvragen van verlof op het werk en de beschikbare vluchten.

U bent er vier dagen alleen geweest. Wat heeft u daar gedaan?

In die vier dagen is het grootste gedeelte van mijn wetenschappelijk onderzoek tot stand gekomen. Ik heb er voornamelijk staaltjes genomen van de bodem, water en mossen.

Wat was de rolverdeling binnen de groep?

Dirk was de techneut. We hadden een zender meegenomen waarmee we contact wilden maken met Radio Oostende, maar ik denk niet dat het gelukt is. Dat was een groot gevaarte dat we niet konden meenemen op de gletsjer. Iedereen klom. Mon had de leiding en deed de administratie. Ik deed onderzoek. Leon deed wat logistiek, hij is niet altijd mee gaan klimmen.

Met Luc Beccu hebt u later nog andere expedities ondernomen, lees ik in uw boek.

We hebben in de winter van 1986 in Spitsbergen gezeten en in 1990 zijn we naar de ijskap gegaan. Luc heeft nog andere expedities ondernomen, onder meer naar Mount Everest.

Er was wederzijds vertrouwen. Je gaat door het vuur voor elkaar. Onze wegen zijn nu uit elkaar gegaan, zoals dat gaat in het leven. Af en toe bellen we nog wel eens.

In uw boek Het masker van de raaf beschrijft u de expeditie onder de titel Dagboek van een vergeten expeditie, hoezo: vergeten?

Omdat we mooie dingen hebben gerealiseerd waar niemand nog over spreekt. Het enige wat men zich nog herinnert, is het ongeval. Er was gewoon geen interesse in wat we gedaan hebben. Er werden door de groep

minstens zeven toppen beklommen. Ook voor het vervolg van mijn carrière is het belangrijk geweest. Ik werd enorm gegrepen door het gebied.

Wist u dat het gebied zo’n aantrekkingskracht op u zou hebben?

Het is een gebied dat een aantrekkingskracht heeft op klimmers. Maar dat het zo zou uitdraaien, dat wist ik niet op voorhand. Het poolgebied bestaat uit een onmetelijke natuur. Ik ben er een paar keer helemaal alleen geweest, en dan werd ik een deel van die natuur.

Wat gebeurt er dan?

Moeilijk… enerzijds sta je helemaal open voor die natuur en anderzijds sluit je je er soms helemaal voor af.

Dat klinkt paradoxaal. Je krijgt ook een zesde zintuig. Je moet ook wel alert zijn omdat er ijsberen rondlopen.

U beschrijft het ongeval zeer helder in uw boek, maar bewaart ook enige afstand. Op een bepaald moment wijdt u zelfs uit over schimmels…

In een recensie van het boek die in De Morgen is verschenen, stond er: “Hij bekijkt het heel koel en afstandelijk”. Dat was mijn manier om ermee om te gaan. Ik wilde de feiten correct weergeven, zonder in sensatie te vervallen.

Ik heb ook moeilijke momenten gehad. Het staat niet in het boek, maar toen ik op weg was naar het dorp om hulp te halen, heb ik op een bepaald moment staan janken van de schrik. Ik was helemaal alleen. Het was bij een passage langs de fjorden. Een klimpassage: vier meter, misschien zelfs minder, écht moeilijk. Ik moest traverseren, als ik daar was gevallen… Maar iedereen rekende op mij.

Hoe heeft de gebeurtenis u gevormd?

Je leert sneller relativeren. Ik ben harder worden in het beoordelen van dingen die irrelevant zijn. Ik vraag me soms af waar mensen hier in godsnaam mee bezig zijn.

Het rapport van Jan Flips Klopt het dat er een dossier bestaat van Jan Flips, stichter van de Bergstijgers, dat nog niet openbaar werd gemaakt?

Ik heb hier een rapport liggen, maar ik ga dat niet vrijgeven. Dat gaat over verzekeringen en zo… Ik kan het laten zien.

Louis staat op om even uit het vertrek te verdwijnen.

Wanneer hij terugkomt, overhandigt hij mij een dikke bundel papier. Het is een lijvig rapport met aantekeningen, stencils en krantenknipsels. Ik zie een editie van De Zeester zitten, het clubblad van Oostende, wat niet mag verbazen aangezien Oscar D’Hollander uit die afdeling kwam. Er steekt ook een tekst bij die werd voorgelezen tijdens de afscheidsplechtigheid.

Louis Beyens: Een jaar of zes geleden heeft één van de bestuursleden me dat overhandigd. Er staan geen geheimen in, maar het is allemaal nogal gevoelig en delicaat. Heel wat van de betrokkenen zijn nog in leven. Dit is niet het soort van informatie die je zomaar rondstrooit.

Ik heb destijds ook een rapport gemaakt. Het is allemaal niet zo eenvoudig want je zit met een verzekeringsmaatschappij die moet betalen. Dat is allemaal vlot gegaan, naar ik begrepen heb. Maar er waren geen geborgen lichamen. Ik ben nog met een politieman in een helikopter naar het gebied gevlogen om te laten zien waar het ongeval is gebeurd.

Wat gebeurde er bij thuiskomst?

In de luchthaven stond mijn familie me op te wachten, maar ook de familie van de overledenen. Dat was een heel moeilijk moment. Er was dat contrast tussen blijdschap en droefenis, beide waren aanwezig op hetzelfde moment. Na het ongeval was er veel persbelangstelling.

Media leven van slecht nieuws. Daarvoor was er totaal geen belangstelling voor de expeditie, maar als er een ongeluk gebeurt is men blijkbaar wel geïnteresseerd. Ik weet nog dat ik met mijn rugzak op weg was naar de uitgang toen een Franstalige filmploeg me aansprak. Ik heb gedaan alsof ik hen niet begreep. Ik heb deze historie nog niet vaak verteld. Ik wil niet afglijden naar sensatie.

In 1997 komt het boek uit waarin u de expeditie bespreekt. Hoe is dat tot stand gekomen?

Dat was op vraag van de uitgeverij. Ik schrijf nooit zonder opdracht. (lacht) Ik heb dat boek gebruikt als kapstok om wetenschappelijke bevindingen bevattelijk te maken.

Ik zie het als een manier om informatie te delen met een algemeen publiek. Een wetenschapper heeft de taak om aan onderzoek te doen en publiceert hierover in we-

tenschappelijke tijdschriften. Met mijn boeken wil ik aan de maatschappij laten weten waarmee we bezig zijn. Ik denk dat het vrij goed gelukt is.

U schreef een vijftal boeken voor een breder publiek.

Wat is de gedeelde grond van uw werk? (stilte)... De passie voor het poolgebied. Ik begin er iets van te kennen. Ik ben aan een nieuw boek bezig. Weer op vraag van de uitgeverij want ik sta daar niet om te springen. Je zit binnen aan je bureau in plaats van buiten bezig te zijn. De tijd gaat ook voor mij verder. Ik ben eraan bezig maar ik weet niet of het ooit gepubliceerd zal worden. De nadruk zal liggen op de ijstijden maar ik ga ook een paar stukken recycleren uit eerder werk.

In uw boeken is er een centrale rol weggelegd voor het landschap.

Wat ik neerschrijf is het resultaat van een wisselwerking tussen mij en het landschap. En niet alleen mijn ervaring.

Mijn ervaring is mee geworteld in het landschap. Het gaat niet alleen over ik die op een ijskap zit, neen, het gaat ook over die ijskap. Ik ben niet de centrale figuur, in tegenstelling tot de meeste boeken van de avonturiers die het altijd maar hebben over ik, ik, ik… Bij mij gaat het over het landschap en ik. Niet: ik in het landschap.

Wat zou u willen dat we onthouden van de expeditie?

Dat de expeditie in een grote kameraadschap verlopen is. Dat is belangrijk. Dat wil niet zeggen dat er nooit spanning zijn geweest, maar dat ging dan om kleinigheden.

We hebben nooit zever gehad.

Dries Everaerts Een uitgebreid interview met professor Beyens staat op de website www.denatuurvrienden.be.

Natuurvriendenhuis De Kleine Rug ontdekten we eerder toevallig toen we met de caravan op de enige camping van Dordrecht verbleven. Net buiten de camping, die aan een doodlopende weg lag, bevond zich een aanlegsteiger voor kleine bootjes. Langs de overkant van het water zagen we plots de herkenbare vlag van NIVON, de Nederlandse Natuurvrienden. Na enig opzoekingswerk vonden we een telefoonnummer van het huis waarop prompt werd voorgesteld om ons op te halen met een bootje.

Natuurvriendenhuis De Kleine Rug ontdekten we eerder toevallig toen we met de caravan op de enige camping van Dordrecht verbleven. Net buiten de camping, die aan een doodlopende weg lag, bevond zich een aanlegsteiger voor kleine bootjes. Langs de overkant van het water zagen we plots de herkenbare vlag van NIVON, de Nederlandse Natuurvrienden. Na enig opzoekingswerk vonden we een telefoonnummer van het huis waarop prompt werd voorgesteld om ons op te halen met een bootje. Een vriendelijke schipper bracht ons langs de andere kant van de plas waar we ontvangen werden door de vrijwillige uitbaatster van het huis. We werden rondgeleid in het huis om een idee te krijgen van de accommodatie en kregen nadien een lekkere koffie. De Kleine Rug ligt op een schiereiland aan de rand van de Hollandsche Biesbosch. De voormalige boerderij, die in 2001 geheel gerenoveerd is, is alleen per boot bereikbaar. De schipper zet je over in een motorvlet.

De Kleine Rug is een ideaal startpunt voor boot- en kanotochten door het unieke griendgebied, waar eb en vloed nog aanwezig zijn. Bij het Biesboschcentrum ziet u o.a. een beverburcht. Vanaf de Kop van ‘t Land kunt u met een pont naar de Brabantse Biesbosch. Door het veenweide-landschap van de Alblasserwaard kronkelen wegen en houtkaden langs knotwilgen en geriefbosjes.

U fietst zo binnendoor naar de 19 molens van Kinderdijk.

Dordrecht is de oudste stad van Holland met meer dan 1000 monumenten en een aantal musea. Met de Waterbus bent u snel in Rotterdam, maar ook op Kinderdijk.

Het station Dordrecht Stadspolders - 10 minuten lopen - geeft een goede aansluiting op het openbaar vervoer, waarmee ook iets verder gelegen bezienswaardigheden binnen bereik liggen. Door de coronaperikkelen zijn we er intussen met de afdeling niet in geslaagd om een verblijf te boeken, maar het zal zeker in de komende jaren één van onze te bezoeken plaatsen worden.

Het huis met 33 bedden is bijzonder geschikt voor kleinere groepen. De gezellige, rookvrije woonkamer kijkt uit op het Wantij. Naast het huis staan twee blokhutten en vier trekkershutten. Bij het huis zijn kano’s te huur.

Achter het huis ligt een natuurkampeerterrein echter enkel geschikt voor tenten, onbereikbaar voor wagens, campers of caravans om evidente reden. Langs de kade is een afgesloten container waar je jouw fiets veilig kan achterlaten, er is ook voldoende parkeerruimte als je met de wagen komt.

Voor meer info, bezoek de website: www.dekleinerug.nl Johan (Afdeling Geraardsbergen)

Loswalweg 1, Loswalweg 3 3315 LB Dordrecht Telefoon: +31 88 - 099 0962 kleinerug@nivon.nl

Ongeveer om de drie jaar, telkens in het begin van de herfst, schuif ik mijn geluidsrecorder in de richting van de boomlange bergbeklimmer. Niels heeft immers een lange geschiedenis bij onze vereniging.

Het begon rond de eeuwwisseling met een cursus Oriëntatie, daarna trok hij de bergen in onder auspiciën van Nico Merciny en Wilfried Meulenbergs. Nog steeds laat hij zich bijstaan door Griet Veris, oudmedewerker bij De Natuurvrienden. Eerder hoorde ik hem uit over zijn ervaringen op Khan Tengri (2016) en K2 (2019) toen hij de top net niet haalde door een blessure. Dit jaar haalde hij revanche op de machtige berg van de Karakoram.

De Natuurvriend: Na de mislukte poging in 2019 vroeg je je luidop af of je nog wel bereid was om een jaar van je leven on hold te zetten om een berg te beklimmen. Wat deed je van gedachten veranderen?

Niels Jespers: Ik was echt wel down op het moment van die uitspraak.

Ik ben een paar maanden teleurgesteld geweest omdat het op zo’n stomme manier was foutgelopen. De omstandigheden waren goed, maar die bevroren teen was mijn eigen schuld. Ik heb me er pas kunnen overheen zetten toen ik plannen begon te maken om terug te keren.

Je zei ook dat je geen zin had om de voorbereiding op dezelfde manier aan te pakken. Hoe heb je het deze keer aangevat?

Ik ben beginnen te trainen in december 2019, tegen dan was de teleurstelling weg, maar toen moest corona nog komen. Ondertussen was ik naar Nederland verhuisd en lag er een heuvel - jawel, die zijn er wel degelijk in Nederland - achter mijn deur: een oude gletsjermonding aan de Rijn die een stuwwal van ongeveer 30 meter hoog vormt. Daar kan je goed op trainen. Ik liep er 40 tot 80 keer op en neer, dat deed ik liever dan trappenlopen in een torenflat, zoals de vorige keer.

Je voorbereiding was ook minder zichtbaar. Geen stunts zoals het beklimmen van de gevel van outdoorwinkel K2.

Dat was door corona niet mogelijk. Maar het klopt dat het allemaal wat meer in de luwte gebeurde. Het is voor mij geen natuurlijk proces om daar veel rond te communiceren. Het nieuwe was er ook een beetje van af en ik zat met de onzekerheid of het wel allemaal zou kunnen doorgaan door corona.

Had de pandemie een grote invloed op de voorbereiding?

Door corona heeft alles wat langer aangesleept. In de voorbereiding heb ik een aantal maanden de intensiteit van mijn training kunnen opbouwen, maar door de onzekerheid rond het vertrek heb ik die ook weer afgebouwd. Iedereen raadde me af om plannen te maken. Ik trok me op aan een Belgische expeditie naar Pakistan die in december is kunnen vertrekken. Uiteindelijk ben ik toch kunnen afreizen. Heel wat mensen hadden afgezegd door de onzekere omstandigheden. Het blijft een financieel risico. Maar voor mij was het al de tweede poging.

Ik had geen zin om mijn plannen nog eens een jaar uit te stellen.

Minder volk op de berg: is dat een voordeel of een nadeel?

Ik had schrik dat er te weinig volk zou zijn. Pakistan sloot zijn grenzen voor Nepal. De ene na de grote expeditie viel weg. Veel klimmers rekenen op de Nepalezen. Ik maakte me zorgen of er überhaupt wel ge-

noeg klimmer zouden zijn om touwen te hangen en een spoor te leggen. Je hebt toch een tiental gemotiveerde mensen nodig om mee samen te werken en die berg te beklimmen. Alleen lukt dat niet. Het was dus spannend, maar uiteindelijk was er voldoende volk én ook niet te veel. Ik houd mijn hart vast voor volgend jaar. De berg wordt alsmaar populairder. Die stijgende tendens werd nu nog neergedrukt door corona, maar wat gaat het binnen een paar jaar zijn...

Vanwaar die groeiende populariteit?

Het commerciële circuit heeft zich ten volle ontpopt.

Mount Everest heeft zijn fysieke limieten bereikt en nu verschuift de aandacht zich voor een stuk naar K2. De eerste commerciële expeditie dateert van de jaren 90.

De laatste jaren is er elk jaar wel minstens één commerciële groep aanwezig. Het aanbod groeit en er zijn steeds meer mensen die erop intekenen.

Dit keer vertrok je samen met een klimpartner: Jeff Spelmans. Wat voor iemand is hij?

Een Brusselse brandweerman met veel ervaring op 7000 meter. Hij heeft twee keer op een week tijd de Leninpiek (hoogste top van het Transalaj-gebergte in Centraal-Azië, nvdr.) beklommen, dus echt wel een stevige sportman. We zijn samen in de Alpen gaan klimmen om elkaar in echte omstandigheden te leren kennen.

Op Broad Peak worden jullie herenigd met vier andere Belgische klimmers.

Jeff en ik hadden Broad Peak mee in ons plan gestoken om beter voorbereid te zijn op K2. We wilden zo hoog mogelijk geraken, maar de top was geen doel op zich.

Voor de anderen was Broad Peak het hoofddoel. Het was een unieke situatie om daar met gelijkgestemden aanwezig te zijn, en een fantastische ervaring.

In het basiskamp leer je het koppel Hugo Ayaviri en Anne Bialek kennen. Hugo zou later je klimpartner worden. Hoe is dat gekomen?

Hugo en Anna kregen hun visum pas geregeld toen ze al op het vliegtuig zaten. Het was voor hen een rollercoaster om in Pakistan te geraken en ze werden zelfs even opgesloten. We zaten in Skardu in hetzelfde hotel, hadden dezelfde outfitter en zijn samen afgereisd naar het basiskamp. Op die manier leer je elkaar goed kennen.

Hugo en Anne vormden een team met een eigen strategie en planning, maar Anne bleek tijdens de trektocht niet in vorm te zijn. Ook Jeff had problemen met zijn fysieke paraatheid en was niet fit genoeg voor de toppoging. Vanaf dan zijn Hugo en ik onze timing op elkaar beginnen af te stemmen. We waren door de omstandigheden op elkaar aangewezen.

Hugo is een Boliviaan. Hielp het dat jij ooit in dat land hebt gewoond?

We hadden meteen een goede connectie, alles wat hij zei was herkenbaar en ik kon er gemakkelijk op inpikken.

Op 18 juli staan jullie op de top van Broad Peak, voelde dat aan als een opwarmertje?

Nee, totaal niet, ik heb even mooie herinneringen aan Broad Peak als aan K2. We hebben zelfs twee toppogingen ondernomen omdat we toch niks te verliezen hadden. Op de eerste dag wisten we dat iedereen in kamp 3 zat te wachten op de fixers, maar wij wilden niet wachten. Die toppoging mislukte. De dag nadien hebben we het nog eens geprobeerd en is het toch gelukt. Dat is een fantastisch gevoel: het verschil kunnen maken en weten dat je het zelf hebt gepresteerd. Uiteindelijk zijn er maar een tiental klimmers van de vijftig tot op de top geraakt. Op Broad Peak klimmen de meesten zonder extra zuurstof. Op K2 waren Hugo en ik de enigen. We hadden wel het voordeel dat het spoor al was gelegd en hoog op de berg waren de touwen al gefixt.

Was je verbaasd dat niet meer klimmers het zonder extra zuurstof deden?

Ja, toch wel. Wie met extra zuurstof klimt moet een sherpa inhuren die de zuurstofflessen draagt. Dat gaat over enorme geldbedragen. Er waren eigenlijk geen andere zelfstandige klimmers zoals Hugo en ik.

Groeit de groep van klimmers die geen extra zuurstof gebruiken?

Totaal niet, ook al komt het steeds meer in de aandacht.

De grote groei van de klimmers zit in de commerciële sfeer, en die gebruiken allemaal extra zuurstof. Die mensen moeten op eigen kracht in kamp 2 geraken, dan terug naar beneden en dan zit hun acclimatisatie erop.

Die hebben geen rugzak bij want die wordt voor hen gedragen. Er zijn er bij die vanaf kamp 2 al extra zuurstof gebruiken. Dat is een totaal andere beleving, en een totaal ander type van mens. Die betalen 100.000 dollar om boven te geraken. Het is in die groep dat het meeste groeipotentieel zit.

In een interview met Explorersweb omschreef je de ervaring van klimmen zonder extra zuurstof als volgt: “Controlling every move, every step, not to lose a grain of energy or breathe too fast”.

Je zit constant tegen je limieten, je ademhaling is constant verhoogd. Je moet een tempo vinden waarbij je kan blijven gaan, dat betekent om de paar seconden één stap zetten. Elke beweging controleren want als je wegzakt in de sneeuw, heb je al je energie voor niks verbruikt. Het is constant afwegen wat je kunt doen.

We zagen de klimmers mét extra zuurstof een tempo aanhouden dat we ons niet konden inbeelden. Die manier van klimmen verbaasde ons, zó tekeer gaan met je energie.

Dit jaar koos je een andere route, de Abruzzi in plaats van de Cesen. Was dat om het voor jezelf wat spannender te maken?

Het was niet mijn eigen keuze. Vorige keer waren er zoveel klimmers dat er op de twee routes werd geklom-

men. Ik heb toen de route gekozen waar het minste volk op zat. De meest gebruikte route is de Abruzzi en dat was de enige waar dit jaar klimmers op zaten.

Bleef je dit jaar gespaard van lichamelijke ongemakken?

Na de vorige keer wist ik dat ik op mijn voeten moest letten. Het is een kwestie van zweet in de binnenschoenen of sokken dat niet kan opdrogen. Daar heb ik veel aandacht aan besteed: vaker van sokken gewisseld, binnenschoenen in de zon laten drogen, elektrische zolen,...

Dankzij Broad Peak en de goede acclimatisatie was ik in topvorm. Het was een fantastisch gevoel om zonder ongemakken te kunnen klimmen.

Wat heb je dit jaar nog anders gedaan dan in 2019?

In 2019 heb ik een dag moeten wachten in kamp 4 omdat de toppogingen nog niet waren gestart, en daar word je niet beter van. Dit jaar hebben we preventief rust genomen in kamp 3 zodat we niet het risico zouden lopen dat we in kamp 4 moesten wachten op de sherpa’s die met hun klanten de top zouden doen. Ik voelde me dit jaar veel beter in kamp 4, we waren daar korter, ik was veel helderder en heb zelfs goed kunnen eten.

Op 200 meter van de top steken dan toch de twijfels op en krijg je een mentale opdoffer.

Toen had ik voor de eerste keer schrik. Ik voelde me zó ellendig en begon me af te vragen: shit, wil ik dit eigenlijk wel? Hoef ik hier wel naar boven? Wat als ik flauwval? Ik voelde me soms zo zwak dat ik dacht: als ik hier van mijn sus ga, is er niemand die mij kan helpen.Dat begon voor de eerste keer tijdens de beklimming allemaal te spelen.

Het gevolg van fysieke uitputting. Maar ja… toen dacht ik terug aan de mensen thuis die rotsvast in mij geloven.

Die gedachte heeft me gesterkt om door te gaan.

Is zo’n moment van twijfel zeldzaam voor jou?

Ja, het was het enige moment dat ik mijn motivatie in twijfel trok.

Wanneer je dan toch doorzet en de top haalt, is je eerste sentiment: dit doe ik nooit meer.

Het is zo’n traag en moeizaam proces - de voorbereiding, de acclimatisatie,... - dat ik me afvraag of ik daar ooit nog zoveel tijd in wil steken. Om nog maar te zwijgen van de uitputting ter plaatse. Ik heb altijd gezegd: Mount Everest interesseert me niet want wie K2 kan beklimmen, geraakt ook op de top van de Everest. Maar die berg is nog eens 200 meter hoger… Het klimmen gaat tergend traag. Je ziet de top al liggen maar dan duurt het nog Een lezing van Niels Jespers bijwonen?

- 26 november 2021, 20u, Bergstijgers Gent, Natuurpunt lokaal Bourgoyen.

-10 december 2021, 20u15 Bergstijgers Brugge, Wijkcentrum Xaverianen Xaverianenstraat 3, Brugge - 8 februari 2022, 20u, Bib Te Couwelaar, Te Couwelaarlei 120, Deurne. of contacteer hem voor een lezing via zijn website: www.nielsjespers.be

eens drie tot vier uur eer je daar bent.

Kan jij leven met het idee dat de grootste fysieke prestatie van je leven al achter je ligt?

Jazeker, veel mensen gaan pas op latere leeftijd naar het hooggebergte. Het is een heel dure bezigheid en je moet er veel tijd voor kunnen vrijmaken. Het is iets dat ze nog willen doen voor ze 50 worden. Maar ik ben me er bewust van dat ik nu op het toppunt van mijn fysieke kunnen ben, daarom kon ik er ook zo van genieten: ik was totaal in vorm. Mijn klimmaat Jeff is bijna 50 en nog altijd een topsporter, maar die begint de leeftijd toch te voelen. De recuperatie komt trager op gang, je kan niet elke dag in vorm zijn. We zijn zes weken continu bezig geweest. De hele tijd op en af, weinig rustmomenten.

Het geeft een fantastisch gevoel dat je dat kan doen.

Hoe lang heb je op de top gestaan?

Op Broad Peak maar een kwartier want het was er veel te winderig. Op K2 stonden we om 10u in de ochtend op de top. Er was geen wind, de zon scheen. We hebben dus de tijd genomen om ervan te genieten. Ik heb een kwartier met mijn drone gevlogen, wat foto’s gemaakt, naar huis gebeld met de satelliettelefoon, rondgekeken… Fantastisch. Dat is ook uniek, he. Voor hetzelfde geld heb je de top en je doel bereikt, maar moet je na tien minuten al vertrekken omdat je niet genoeg tijd hebt.

We naderen het einde van het interview. Het is dan gebruikelijk om te peilen naar toekomstplannen.

Ik word volgend jaar vader dus dat bepaalt al een stuk van die plannen. Met die 8000’ers ben ik wel klaar. Tenzij iemand mij an offer I can’t refuse doet… Er is nog een sponsor die mee was op Broad Peak en die het niet heeft gehaald, en nu wat op zijn honger zit. Ik wil die nog wel begeleiden om zijn ambitie en dromen waar te maken.

Maar het zal niet voor snel zijn. Ik heb ook veel goesting om wat meer in de Alpen te gaan klimmen, er zijn daar nog een aantal mooie noordwanden te doen. Rotsklimmen heb ik wat verwaarloosd. Wil ik ook terug oppikken.

Een een technische berg met Nico Merciny.

Daarnaast ben ik ook al een jaar of acht bezig met het starten van een klimzaal in regio Antwerpen. De marktvraag is overduidelijk: er moeten één of twee zalen bijkomen. Maar alles valt of staat met de juiste locatie.

Succes en tot binnen een jaar of drie!

Dries Everaerts

Natuurvrienden Deurne op bezoek in De Berk In maart 2020 stonden wij vertrekkensklaar voor een weekendje de Berk, en toen kwam… juist. Op zondagmorgen 3 oktober 2021 mochten we eindelijk afreizen naar Essen. Met 15 waren we en we installeerden ons in de comfortabele kamers. Na een korte vergadering over heden en toekomst van onze wandelafdeling en het verorberen van ons lunchpakket, hadden we een afspraak met Maria Gommeren. Zij kent Essen en omgeving als geen ander en samen stapten we naar de Bakkersmolen van Wildert voor een bezoek met uitleg. Met een omweg terug naar de Berk en het werd een leuke wandeling van 11 km.

Een uurtje relaxen en dan een lekker aperitiefje, gevolgd door preisoep en een videeke, klaargemaakt door Dirk en zijn team.

De rest van de avond hebben we deel 1 van de quiz gedaan gevolgd door het opbouwen van een toren met macaroni en spekjes, kinderachtig maar erg leuk. Slapen doe je heerlijk in De Berk: geen lawaai en prima matrassen. Maandagmorgen compleet ontbijt waarna we ons eigen lunchpakket mochten maken.

Met de knooppunten als leidraad hebben we een mooie wandeling van 15 km gedaan. In de helft ongeveer kwamen we in Horendonk waar we onze lunch in Café De Gaffel (die speciaal voor ons open was want het was zijn sluitingsdag) mochten opeten, vergezeld van een lekker drankje en een praatje met de patron.

Weer even relaxen na de wandeling en natuurlijk weer een aperitiefje, gevolgd door tomatensoep en frietjes met stoofvlees.

Dirk weet wat wij wandelaars (Vlamingen) willen.

Na het spelen van deel 2 van de quiz en het kijken naar een aantal foto’s van de laatste 10 jaar wandelen, wachtte opnieuw ons bedje.

Dinsdagmorgen weer ontbijt, waarna we ons lunchpakket mochten maken. En dan een wandeling van 6 km naar de Wildertse Duintjes, met retour naar De Berk, waar Maria ons na de middag opnieuw kwam ophalen. Ditmaal voor een wandeling van een 7-tal km naar Essen met onderweg allerlei verhalen en anekdotes doorheen de geschiedenis van Essen.

We hebben ons laatste avondmaal genuttigd: een kaaskroket gevolgd door witloof met hesp in de oven met puree. De soepelheid van de Berk als hotel is erg comfortabel: je mag al vroeg op de kamers bij aankomst en je mag ook nog douchen de laatste dag na een wandeling omdat je pas ’s avonds uit de kamers moet.

En als extraatje is er nog de korting die voor leden van de Natuurvrienden wordt afgetrokken. Dirk heeft ons nog verrast met een echte crooner want hij is naast kok, hotelhouder, ook een zeer getalenteerde zanger. Bovendien is hij ook altijd in voor een grapje wat zeker een meerwaarde is. Iedereen van onze groep was zeer tevreden over de ontvangst en het verblijf in de Berk en wij danken nogmaals Dirk en zijn team. Wij waren allemaal moe, maar helemaal voldaan. Meer inlichtingen over onze belevenissen bij nicole.hens1@telenet.be.

Na de lange coronasluiting is De Berk terug op volle toeren aan het draaien. Laten we samen nu hopen dat er geen nieuwe lock-downs meer komen nu we weer druk aan het draaien zijn. Wij houden het in ieder geval veilig en gezond.

Nu dat we weer vol op gasten mogen ontvangen hebben we een gastenboek gemaakt waar de gasten hun ervaringen kunnen in schrijven. Met de opmerkingen zullen wij zeer snel werk maken om ook daar aan te voldoen.

We hopen jullie massaal te mogen begroeten in het vakantiedomein De Berk, Oude Baan 110 te 2910 Essen. Info en reservaties kan men doen per mail op deberk@ denatuurvrienden.be of per telefoon op 03 667 2031.

Team De Berk

Eind augustus vertrok een vrachtwagen met schoolbanken, stoelen, kasten en kindertoiletjes vanuit De Berk richting Pepinster. De werkgroep ‘Essen Helpt!’ startte een inzamelactie ten voordelen van vier basischolen in de door watersnood getroffen regio. De inboedel van de scholen werd door het water verwoest. Het materiaal werd geschonken door school Berkenbeek. Samen met Curieus Essen werd er ook een weggeefplein georganiseerd aan De Berk.

Eerste plaats: La Bèrarde op Tête de la Maye door John Vancoillie

Tweede plaats: Eisleck Trail door Peter Van der Jeught

Derde plaats: K2 door Niels Jespers

Afdeling Rotselaar trok naar Oostenrijk...

Terwijl afdeling Geraardsbergen op ontdekkingstocht ging in de Westhoek.

Haus der Naturfreunde Gwatt.

Hochwildalm uitgebaat door De Natuurvrienden Kitzbühel.

Natuurvriendenhuis Kirschheck.

Natuurvriendenhuis Höllensteinhaus.

Naturfreundehaus Krienseregg.

Natuurvriendenhuis De Berk in Essen.

Vinzens en Veerle wandelden deze zomer negen dagen langs de GR30. Dit Grote Route-pad vormt een lus van 192 km. Zij hebben de route via een doorsteek ingekort tot 121 km.

Wij wandelden deze zomer 9 dagen langs de GR30. Dit

Grote Route-pad vormt een lus van 192 km. Wij hebben de route dag 7 via een doorsteek ingekort tot 121 km. De tocht liep door prachtige landschappen met zeven meren en talloze vulkanen. Het landschap en de architectuur van de huizen wisselden regelmatig. Het ene moment had je een wijde blik over de kale bergen met kuddes schapen, daarna waren de bergen bebost of hoorde je de koeienbellen zoals in de Alpen. In het ene bergdorp waren de huizen opgetrokken in grijze rotsstenen of bekleed met houten gevels en leien daken, in het andere dorp waren de huizen het zuiders, geel met rode dakpannen.

Een dagrit van 800 km bracht ons naar La Bourboule, een oud kuuroord ten zuidwesten van Clermont-Ferrand, begin- en eindpunt van onze tocht. Na het avondeten was er nog tijd voor een kleine stadswandeling langs de oevers van de Dordogne en dan goed uitrusten in kuurhotel ‘Le Parc des Fées’.

Alles bij elkaar overnachtten we in vier gîtes d’étapes, vier hotels en één B&B. Ontbijt en avondeten aten we doorgaans ter plaatse. Onze picknick kochten we onderweg. We ontmoetten best wel veel jonge wandelaars die dezelfde tocht deden met een tent. Een korte beschrijving van onze tocht: Dag 1: La Bourboule – Lac de Servières (18,5 km) Na een korte aanlooproute van 2 km begon meteen een steile klim van 600 hoogtemeters naar de Puy Gros (1485 m). De wind was er zo hevig dat we onze GSM niet stil konden houden om deftige foto’s te trekken terwijl koeien rustig op een afgrond stonden te grazen. Het was een pittig en moeilijk parcours, we gingen maar traag vooruit waardoor we aan de Lac de Guéry beslisten om de route

te verlaten en de laatste kilometers via de straat af te leggen. We overnachten in de gezellige ‘Gîte d’Etape du lac Servières’. Je kan er voordelig eten, maar je kan ook zelf koken en je was doen, zitten in een gezellige leeshoek…. Het is een echte Gîte d’Etape, het kan dus wel zijn dat je je kamer met iemand anders moet delen.

Dag 2: Lac de Servières – Orcival (6 km) De tweede dag was meteen een rustdag. Na een stevige onweersbui deden den we een kleine wandeling in het natuurgebied rond de Lac de Servières. Wanneer het weer na het middageten opklaarde begonnen we onze afdaling naar Orcival. Deze afdaling kan je zowel via de GR-paden doen als via een rustige straat langs enkele gehuchten. In Orcival bezochten we een zeer opmerkelijke romaanse kerk en maakten we kennis met de lekkere streekgerechten. Aan de truffade, een heerlijke aardappelgratin en de salades met gerookte hesp, ontsnap je in de Auvergne niet. We overnachtten in de ‘Auberge Le Cantou’. Je kan best meteen bij aankomst je avondeten reserveren.

Dag 3: Orcival – La Cassière (17 km) We kochten brood bij een bakker naast het hotel. Deze vrij gemakkelijke etappe bracht ons zonder grote hoogteverschillen eerst door een open landschap en daarna door een bos langs de Puy de la Vache. Halverwege, in Récoleine stopten we in een klein rustiek café waar je eerst moest aankloppen. Je zou er zo voorbijlopen. Doel van de etappe was de Lac de Cassière. De villa’s op de hellingen rond het meer scheppen een ietwat Italiaanse sfeer. We overnachten in de ‘Auberge entre Lacs et Volcans’. In de gesprekken hoorden we dat er in Frankrijk veel mensen kritisch stonden tegen de vaccinatiepolitiek van de overheid. Het revolterende tegen de overheid zit duidelijk diep ingebakken in de DNA van de Fransen.

Dag 4: La Cassière – Olloix (18 km) Na enkele kilometer wierpen we een korte blik over de Lac d’Aydat.We hebben ons bevoorraad bij een bakker in Rouillat-Bas. Door de route een beetje aan te passen konden wij een bezoekje brengen aan dolmen. Een steile afdaling bracht ons naar de Gorges de la Monne waar de bergrivier De Monne precies doorheen een oerbos naar beneden klotst. We overnachtten in de ‘Maison de la Monne’. Een kleine berg naast de gîte bood een prachtige rondblik.

Dag 5: Olloix – Lac Chambon (15 km) Een wandeling rond de Puy d’Olloix bezorgde ons prachtige panorama’s. Een bakker en een superette in St-Nectaire bood weer een mogelijkheid tot bevoorrading. Dit druk bezocht stadje heeft een bezienswaardige romaanse kerk. Ook Murol met zijn kasteelruïnes op enkele kilometers van onze bestemming bleek een grote aantrekkingskracht te hebben voor toeristen.

We zijn er ‘s avonds nog terug naartoe gestapt voor een Flamenco-concert. Hoe druk bezocht de Lac Chambon overdag was met zijn camping en strand, des te rustiger en verlaten was het ’s avonds en ’s morgens vroeg. We overnachtten in het hotel ‘La Bonne Hôtesse’. Dit was het enige hotel dat een beetje tegenviel. De uitbaatster is een beetje hautain en je moet ertegen kunnen dat haar hond je lastig valt.

Dag 6: Lac Chambon – Besse-et-Saint-Anastaise (15 km)

Pavin verlieten we de GR30 en namen wij een verbindingsroute naar de GR4. Onderweg werden we verrast door een ongelooflijke storm en regenbui. Gelukkig konden wij schuilen in een kapel en een kleine herberg.

Het skioord Super Besse heeft ook in de zomer heel wat te bieden gaande van (E-)mountainbikeverhuur, tyrolienne (een berg naar beneden vliegen hangend aan de kabel), karting, kabelbanen, bobslee,…. Het familiehotel Gergovia met kamers en gangen in donker platenhout uit de jaren 70 deed ook wel zijn best om het veilig te houden. De eerste plaats waar we onze Covid-Safe-Ticket moesten tonen, terwijl dit in de Franse Horeca al enkele dagen verplicht was.

Dag 8: Super Besse – Mont-Dore (13 km) Een stevige klim bracht ons tot de Puy de Sancy, met zijn 1886 m de hoogste berg van het Centraal Massief.

Hier werd het echt druk omdat, omdat je ook met een kabelbaan tot bijna aan de top kan geraken. Vanaf nu zaten we terug op de GR30. Na een moeilijk pad over een bergkam met nog enkele toppen - de enige plaats op onze tocht waar je best niet te veel hoogtevrees hebt verlieten we de GR30 weer en daalden we af naar MontDore. De laatste kilometer deden met een oeroude houten kabelbaan (kostprijs 6,50 €). We overnachtten hier in de Gite d’Etape Artense. Dit deed denken aan een Waals of Frans Natuurvriendenhuis, met groepskeuken en eetzaal.

Een kleine superette aan de camping van de Lac Chambon bood ons weer een bevoorradingsmogelijkheid. Het middeleeuwse stadje Besse met belfort heeft ons echt verrast. Tijd voor de obligate tarte aux myrtilles. Het was wel even zoeken naar onze B&B ‘La Randonnée’ gelegen aan de rand van de stad. De gastvrouw deed bijzonder veel moeite om alles corona-proof te laten verlopen, hetgeen in de voorgaande gîtes veel minder het geval is geweest.

Dag 9: Mont-Dore – La Bourboule (6 km) Een voormiddagwandeling bracht ons terug naar onze auto in La Bourboule. Na een paar aankopen van kaas en souvenirs vertrokken we pas in de namiddag in de hoop de files vermijden. In de buurt van Fontainebleau gaven we een lift aan een jong koppel met kleine kinderen dat de laatste bus gemist had en met gevaar van hun leven in de pikkedonker langs een drukke baan nog 30 km wilde afleggen.

Dag 7: Besse-et-Saint-Anastaise – Super Besse (12 km)

Vinzens Mausen, afdeling Aarschot Interesse in deze tocht?

Je kan mij contacteren via: vmausen@hydrio.be 0495/79.72.71.

Ik wil mijn topo-gids en wandelkaarten wel uitlenen.

Na enkele kilometers door een natuurgebied passeerden we een melkstand voor schapen en werden wij beloond met een prachtige hoogteblik over de Lac Pavin met in de verte muziek van een doedelzakspeler. Aan de Lac

12 november Clubavond over de geschiedenis van de bergsport - Bergstijgers Brugge Voordracht door Mark Sebille. Locatie: Polyvalente zaal B, Wijkcentrum Xaverianen: Xaverianenstraat 3, Sint-Michiels-Brugge, aanvang: 20u 16 november Fotowedstrijd - De Natuurvrienden Aalst Maak een korte selectie van je vakantiefoto’s en breng ze mee naar de Natuurvriendenavond. We We houden het basic: geen theorieën over sneeuwprofielen of bekijken ook de ingezonden wedstrijdfoto’s.

19 november De Natuurvrienden Oostende Voordracht met beeldmontage over Laos door Bieke Grunewald. Begin: 20u in OC De Blomme, Chrysantenstraat 30, Oostende. Wie deze voordracht wil bijwonen dient zich vooraf te registreren.

20 november Rally: “Tjolen roend Bruhhe” Brugse Natuurvrienden Bergstijgers Inschrijven en meer info op www.bergstijgers.org/ nationaal/activiteiten/de-brugse-natuurvriendenbergstijgers-nodigen-jullie-uit-op-hun-rally.

10 – 12 december Feestweekend Arimont De Natuurvrienden Aarschot Feestweekend in NV-huis Ons Eigen Nest. Vrijdag: programma op kindermaat + “doe-quiz” voor volwassenen. Zaterdag: feestmaaltijd en dansvloer. Thema: Heksen, Druïden, Feeën en Trollen (vrijblijvend natuurlijk). Inschrijven tot 5 december. Lid vanaf 13 j: € 70 Lid tot 12 jaar: € 40 Lid tot 3 jaar: Gratis. Inbegrepen: De overnachtingen, het eten van vrijdagavond t.e.m. de zondagmiddag, de verplaatsing heen en terug.

hoe je grote zoekacties aanpakt. We vertrekken van het lawinebericht. Hoe geraken we er aan, wat wordt daar verteld, wat betekenen de 5 niveaus, wat zijn de beperkingen en wat doen we er mee. Verder zien we dat we ook op het terrein op een aantal zaken moeten letten en hoe we met het risico kunnen omgaan.

7 jaar geleden hadden we al een clubavond over lawines. Hoog tijd voor een opfrisser. Een lawinebericht van nu is niet meer een lawinebericht van toen. Ook hier evolueert één en ander.

Daar leggen we dan ook de nadruk op. Wil je meer weten en ook de nodige praktijk volgen, dan raden we de cursus wintertrekking aan. Gratis toegang, wel inschrijven: bib.couwelaar@ antwerpen.be

8 januari - 9 januari Wintertrektocht Limburg-Hageland Zaterdag 7u47 vertrek met de trein naar Genk, wandeling van 23 km langs GR-paden van Genk naar Hasselt, avondeten en overnachting in de jeugdherberg van Hasselt. Zondag 9 januari 8u ontbijt in de jeugdherberg 9u18 vertrek met de trein naar Diest, wandeling van 20 km van Diest naar Aarschot met middagstop in Testelt en avondmaal in zaal Bekaf Kostprijs: Volwassenen: 55€, jongeren < 30 jaar: 45€. Inschrijvingen: voor 5 december 2021 te betalen op rekeningnr IBAN BE58 9733 9580 3379 op naam van NV Aarschot Contactpersoon: Vinzens Mausen via 0495/79.72.71 of vmausen@hydrio.be

14 - 16 januari Clubweekend te Vergnies 11 – 12 december Bergstijgers Gent Clubweekend La Reid Een weekend in de buurt van “Lacs de l’Eau d’ HeuBergstijgers Antwerpen re”. Inschrijven door voor 8 januari 2022 te storten Plaats: NV-huis La Gervava te La Reid. Training op rekening BE69 9799 8644 8878, Natuurvrienden bergtrekkers: vertrek zaterdag, 12u aan het NVBergstijgers en vermeld “Vergnies + aantal personen huis, zondag om 9u. Reserveer voor 4 december en keuze A of B” door 10,- € p/p te storten op rekening BE69 9799 8644 8878, Natuurvrienden Bergstijgers en vermeld 21 - 23 januari “La Reid + aantal personen”. Als je komt zonder re- All-in weekend te Arimont servatie, dan rekenen we 2,- € extra De Natuurvrienden Willebroek

26 februari - 5 maart Wintervakantie Krokus 2022 De Bergstijgers organiseren voor de tweede maal een nationale wintervakantie. We trekken opnieuw naar het sneeuwzekere Oostenrijkse Lechtall nabij het hoog gelegen skigebied Warth-Schröcken en Arlberg met 87 liften en 305km pistes, nog maar te zwijgen van de tal van alternatieve skigebiedjes in de streek. Het is geen skivakantie maar een wintervakantie waar iedereen vrij is om te doen wat hij wil. De bergtrekker, langlaufer of persoon op zoek naar rust kan er met gemak zijn weg vinden. Kilometers langlaufroutes, winterberghutten, ski, sneeuwraketten en langlaufverhuur, skischolen, rodelbanen,… zijn allen op jouw vakantiegenot voorzien. Ook de kindjes van alle leeftijden kunnen er van hun vakantie genieten. Climb verzorgt wat amusement en activiteit. Ideale streek voor eerste ski ervaring, eindeloos sleeën, sneeuwmannen maken, chocomelk drinken enz.

Waar: Stockach, Lechtall Oostenrijk, +- 800km https://www.bergstijgers.org/nationaal/activiteiten/ wintervakantie-krokus-2022

De jaarlijkse CLIMB-kalender 2022 is er!

Dankzij de opbrengst kan de jeugd van de Natuurvrienden-Bergstijgers aan een goedkoper tarief deelnemen aan clubactiviteiten en cursussen zoals de jeugdstage deze zomer. Het is een prachtige exemplaar geworden dankzij Johanna Borms. Bestellen kan door te mailen naar climb@bergstijgers. org (naam + adres + aantal kalenders) en stort €10 per kalender op het rekeningnummer van CLIMB BE10 9839 8455 3604. We versturen de kalenders via de post in heel België. Ook te koop op alle komende Nationale activiteiten en op aanvraag op clubactiviteiten zoals een clubavond.

Natuurvrienden-Bergstijgers trekken mee de klimaatbeweging op gang: 50.000 mensen in de straten van Brussel!

Enkele jeugdcursisten liepen in cordée mee met de klimaatmars in Brussel. Ze roepen politici op om de wereldwijde opwarming af te toppen op anderhalve graad. Op zondag 10 oktober kwamen minstens 50.000 mensen op straat omdat ze zich grote zorgen maken over het klimaat. De beweging wordt steeds diverser. De klimaatcrisis is een feit en ook in België nemen de extreme weersomstandigheden toe. De actievoerders vragen zich af hoeveel slachtoffers er nog meer moeten vallen voordat we echt in actie schieten.

Te winnen: 3 x een cadeaubon van 10,- voor een fietstour naar keuze (te gebruiken bij reservatie van minimum 2 volwassenen).

Prijsvraag: Wat is de naam van het street art festival dat deze zomer plaatsvond in Mechelen?

Stuur het antwoord naar info@defietsgids.be.

Ontdek Mechelen op de fiets!

Straffe touren, sterke verhalen, daar gaan wij voor.

- Mechelen Classics: off and on the beaten track, Mechelen van kleine stad tot wereldrijk - Bier van hier: een écht proefritje, heerlijk fietsen en lokaal bier degusteren - Mechelse Murals & More: Kunst in the picture - De Mensen Maken de Stad: diversiteit troef! Beleef de stad door de ogen van de Mechelaars die er wonen.

Meer info op onze website www.defietsgids.be www.facebook.com/defietsgids/ www.instagram.com/defietsgids 0474/93.09.41