Duic krant 022 november 2016

De krant die verder kijkt in de stad

NOVEMBER 2016 | 2E JAARGANG NR. 22 | KIJK VOOR HET LAATSTE UTRECHTSE NIEUWS OP

Holly Haylock: Wereldburger en moeder van Kyteman PAG. 8

De alleskunner Herman van Veen

DUIC.NL

Neem

GRAT

IS

mee!

Voor het eerst zijn schilderijen in Utrecht pagina 12

Foto: Jesse Willems

Het supportersvak van Mark van der Maarel

Kun je in Utrecht nog op niveau eten?

Dat is de vraag

pagina 6

pagina 19

Foto: Sjaak Ramakers

De prachtige foto’s van DUIC nu bij u aan de muur Utrecht zoals je het zelden ziet www.duic.werkaandemuur.nl

KRINGLOOPWINKEL DE WAARDE HELLING 5 IN UTRECHT Het leukste tweedehands warenhuis van Utrecht! dewaarde.org | info@dewaarde.org

OP DE WEISSENSEE

WWW.SCHAATSVOORKIKA.NL

Triaderm Winteractie

k

Bezoe

Microdermabrasie

Kan jouw huid wel een oppepper gebruiken?

19

NOV. T/M

4

DEC.

Nu slechts

€75

LOCATIE: GODEBALDKWARTIER, NAAST ALBERT HEIJN

per behandeling

OP DE FOTO MET DE SINT

normaal €99

PEPERNOTEN BAKKEN HAAL JE PIETENDIPLOMA EN NOG VEEL MEER... hoogcatharijne.nl

Alexander Numankade 199, Utrecht 030 271 55 11, contact@triaderm.nl Actie geldt tot 1 februari, actievoorwaarden vindt u op: www.triaderm.nl

3

NOVEMBER 2016

INHOUD Nieuws

Stad / Leven Interview Holly Haylock Wereldburger, hulpverlener, moeder en duizendpoot pagina 16-17

Het Catharijnehuis

Wereldburger Holly Haylock

D

UIC start op de site binnenkort een s­ erie in samenwerking met Culturele Zonda­ gen­ , waarin wereldburgers in Utrecht worden geportretteerd. Mensen uit een ander land die hier een plek hebben gevonden. Met maar liefst 184 verschillende nationaliteiten in onze stad belooft dat een even boeiende als lange reeks te worden. Buiten deze serie, maar wel met duidelijke raakvlakken, is het interview dat Yontie Helders met Holly Haylock voor deze krant had. Vader afkomstig uit Belize, geboren in New York. Na zeven jaar verhuisd naar Frank­ rijk om in de jaren tachtig in Nederland aan te komen. Een wereldburger dus die nu naar ­volle tevredenheid in Sterrenwijk woont. Holly ­Haylock is de moeder van Colin Benders, maar daar gaat het verhaal nauwelijks over. Want ze is vooral een vrouw die zich sinds haar verblijf in Nederland onvermoeibaar inspant voor mensen die tussen wal en schip raken. ’s Nachts zwierf ze regelmatig met collega’s door de stad om ‘buitenslapers’ aan een slaapplek te helpen en om daklozen onder bruggen vandaan te halen en hen ervan te overtuigen naar een opvanghuis te gaan. Zwaar werk waarvan de noodzaak vaak wordt onderschat. Dat geldt ook voor de mensen die werkzaam zijn in het Catha­ rijnehuis waarover in deze krant een reportage van Annabel van Heesbeen. Het centrum voor daklozen bevindt zich in de binnenstad en is onderwerp van discussie. De bezoekers vinden de huisvesting niet geschikt en omwonenden ervaren veel overlast. Dat laatste is niet zo gek, want er is in Nederland waarschijnlijk geen plek te vinden waar zoveel zorginstellingen samen komen (Victas, Leger des Heils, Altrecht en het Catharijnehuis).

Dan maar de stad uit? Het antwoord van Holly Haylock laat zich raden.

De dagopvang voor dak- en thuislozen is te vol pagina 4-5

De werkplek van

Mark van der Maarel

Restaurator Museum Speelklok Alberic Godderis pagina 18

Er is maar één club voor de Utrechtse cultheld pagina 6-7

Kun je in Utrecht nog op niveau eten?

Column Tom Staal

Dat is de vraag pagina 19

Slecht eten in de Domstad pagina 7

Jette & Jildou drinken koffie

Cultuur / Uit

Bij NOEN pagina 20

Uittips Science Café, Smartlappenfestival, Print is undead, NK Skateboarden Miniramp pagina 8-9

Utrecht volgens Voorzitter Sinterklaasintocht Luc Dietz pagina 20

Herman van Veen

Het baasje van Luna

Exposeert voor het eerst in Utrecht pagina 10

Lucie van Zaalen pagina 21

De Klassieker – Oudaen

Onder de mensen

Stadskasteel met een eigen bierbrouwerij pagina 12-13

Berny de Vries van WijkConnect pagina 22

Modemeter

Michael Kroonbergs Hoofdredacteur michael@duic.nl

Paula Gois Barao pagina 15

Ondernemen

Het gerecht van Jeroen van Nijnatten

Op bezoek bij

Niçoise ‘upside down’ pagina 15

Colofon

Shop-in-shop de kast pagina 23

KIJK VOOR HET LAATSTE UTRECHTSE NIEUWS OP DUIC.NL

REDACTIE Michael Kroonbergs (hoofdredacteur), Merel Blom, Annabel van Heesbeen, Jesse Holweg, Hidde Zwiers, Fenna Riethof en Robert Oosterbroek

AAN DIT NUMMER WERKTEN MEE Yontie Helders, Marieke van Willigen, Marcel Gieling, Jeroen van Nijnatten, Jette Pellemans, Jildou Fabriek, Zita Eijzenbach en Tom Staal

BEELDREDACTIE Nienke Kamphuis en Robert Oosterbroek

ART DIRECTION EN VORMGEVING ddk.nl, Frankie Tjoeng, Bas van Noppen

CONTACT REDACTIE redactie@duic.nl

UITGEVERS Joris Daalhuisen en Martijn Rademakers

SALES

Wouter Jacobs wouter@duic.nl ADVERTEREN

030 - 633 18 90

Helling 12, 3523 CC Utrecht adverteren@duic.nl

WEBSITE DUIC.nl

TWITTER @duicnl

FACEBOOK De Utrechtse Internet Courant (DUIC)

INSTAGRAM _duic

4 Nieuws

Annabel van Heesbeen

NOVEMBER 2016

Directeur Klare Stock met een bezoeker van het Catharijnehuis

Nienke Kamphuis

DE DAGOPVANG VOOR DAK- EN THUISLOZEN

Het Catharijnehuis: te vol Het Catherijnehuis vangt al 27 jaar dak- en thuislozen op in Utrecht. Daar kunnen ze overdag gratis soep, thee en een warme douche krijgen, maar ook een goed gesprek. Inmiddels is het pand te klein geworden voor het aantal bezoekers. Ook ervaart de buurt overlast.

Het Catharijnehuis in de Catharijnesteeg

H

et Catharijnehuis kan niet meer iedereen opvangen. ­Te veel bezoekers. De om­ wonenden ervaren bovendien overlast. Daarom heeft de gemeen­ te de afgelopen drie jaar gezocht naar een ander pand. Toch werd eind september besloten de voor­ ziening vooralsnog niet te verhui­ zen; omdat er nog geen geschikter pand gevinden zou zijn.

Het Museumkwartier in Utrecht roept waarschijnlijk vaker een beeld op van welgestelde mensen, dan mensen zonder huis. Toch is er in die wijk ook voor die mensen een huiskamer, een plek waar ze dage­ lijks van 10.00 tot 18.00 uur welkom zijn. Als we door de Catharijnesteeg lopen, is het redelijk rustig. Op een bewaker en twee bezoekers na die het ­Catharijnehuis uit komen l­open, is het leeg. Eenmaal binnen is er niets meer van die leegheid over; mensen staan in de rokersruim­ te, drinken thee, zitten aan de bar, eten een tosti, praten met ­elkaar, of zitten juist met een capuchon over hun hoofd alleen aan een tafel. “Als je hier voor de eerste keer bent, schrik je vaak wel”, zegt directeur Klare Stock. “De meeste mensen zien er anders uit dan je gewend bent en hebben soms psychiatri­ sche problemen, waardoor je eerste reactie misschien een beetje angig voelt. Maar dat verdwijnt snel hoor, het is reuze­gezellig om met ieder­ een te kletsen.”

Als Stock de huiskamer in loopt,

worden er hartelijk handen geschud en knuffels gegeven. Er springt ­direct ­iemand op om thee voor haar in te schenken. Wekelijks zit Stock in de huiskamer om te lunchen met de bezoekers. Later legt ze uit dat ze in het Catharijnehuis uitgaan van de ‘presentiebenadering’: de ­menselijke relatie staat ­altijd cen­ traal. Er is bijvoorbeeld ­iemand, ­vertelt de d ­ irecteur, die soms schreeuwend binnenkomt en daar­ mee voor o ­ nrust zorgt. “In plaats van hem weg te sturen, weten we nu dat hij binnen vijf minuten weer stil is als we hem een tosti ­geven.”

‘Niets is zwart of wit in dit werk’ In de gang begroet Stock een man die staat te wachten op medi­ sche hulp. Hij reageert nauwe­ lijks. ­“Bezoekers mogen het bij ons ­altijd opnieuw proberen. Natuurlijk krijgen mensen af en toe een straf opgelegd, maar ze mogen altijd terug­­komen.” Mensen komen bij het Catharijnehuis terecht wanneer ze thuis- of dakloos zijn en dus over­ dag geen vaste verblijfplaats heb­ ben. Ze krijgen eten en drinken, een warme douche, kleding en medi­

Nieuws 5

NOVEMBER 2016

Willem, een dakloze die het Catharijnehuis al 27 jaar bezoekt

sche zorg. Van de bezoekers kampt 80 procent met psychiatrische ­problemen. In totaal komt er een groep van zes- tot zevenhonderd mensen bij het Catharijnehuis. Maar lang niet iedereen komt er dagelijks; op een dag lopen er zo’n 140 bezoe­ kers in en uit. “Sommigen zelfs wel tien keer per dag”, zegt Stock. “Dus het lijkt vaak drukker.”

Vanaf januari start er een tra­ ject waarin wordt bekeken of het ­Catharijnehuis voor iedereen die het nu bezoekt, wel de juiste plek is.

“We zijn bezig uit te zoeken waarom mensen hier komen. Er komen hier veel verslaafden, is De Stek voor hen niet een betere plek? ­Kunnen thuislozen niet beter naar een buurthuis, of naar een inloop- of

‘Dat de steeg rustiger moet, zijn we het allemaal over eens’ Geen verhuizing Het pand is in de loop der jaren sterk verouderd en te klein ge­ worden voor het aantal dagelijk­ se ­bezoekers. Ook is er geen bui­ tenruimte, waardoor veel dak- en thuislozen buiten in het steegje staan. Dat zorgt al jarenlang voor overlast bij omwonenden en onder­ nemers. De gemeente liet drie jaar geleden ­weten op zoek te gaan naar een nieuwe locatie voor de dag­ opvang. Eind september werd be­ sloten om toch op de huidige locatie te blijven, met een aantal aanpassin­ gen. “We hebben besloten om voor­ alsnog nie te gaan verhuizen”, ver­ klaart wethouder Kees Diepeveen.

“Er komen in het Catharijnehuis mensen voor wie op andere plek­ ken in de stad geschiktere plekken zijn, zoals De Stek. We willen dat de druk op het huis eerst verminderd wordt, voordat we een verhuizing in gang zetten.” Voor het Catharij­ nehuis en omwonenden kwam deze beslissing vrij onverwacht. Stock: “Hij kwam rauw op ons dak vallen.

We waren in de veronderstelling dat we in januari gingen verhuizen. We hadden al een pand op het oog en waren al bezig met plannen om het in te richten.” Stock zegt ook dat ze de beslissing van de gemeente wel begrijpt: “De andere locatie lag min­ der centraal dan het Catharijnehuis, ik begrijp de voorkeur voor een op­ vang in het centrum. Daarnaast ko­ men hier veel thuislozen, die heb­ ben in tegenstelling tot daklozen in principe wel een plek om te slapen.

Het is goed om te onderzoeken of zij ook ondersteuning dichter bij huis kunnen vinden. Waarom gaan ze overdag niet naar een buurthuis? Of naar Altrecht (psychiatrische zorg) of Victas (­verslavingszorg)? Dat is een terechte vraag.”

­ ctiveringsproject in de wijk, waar a ze meer worden uitgedaagd dingen te onder­nemen?”

Tegen de zomer wordt de balans opgemaakt. Stock benadrukt dat het belang van de bezoekers altijd het uitgangspunt zal blijven. Veel gasten hebben in de loop van de tijd een sociaal netwerk in het Catha­ rijnehuis opgebouwd. Dat verplaats je niet zomaar. “Maar we willen na­ tuurlijk wel dat de kwaliteit van de opvang verbetert. Nu kunnen onze vrijwilligers het aantal bezoekers soms niet meer aan.” Ook benadrukt Stock dat het om een ingewikkelde doelgroep gaat. “Je ziet niet gelijk of iets werkt, of niet.”

Overlast voor omwonenden Wethouder Kees Diepeveen ver­ wacht dat wanneer de druk op het Catharijnehuis minder groot wordt, het ook voor de omwonenden tot een verbetering leidt. Om de over­ last op korte termijn te beperken, is er dagelijks een bewaker die de steeg en straathoeken in de ga­ ten houdt. Ook zullen de ‘steegre­ gels’ strenger gehanteerd worden.

De omwonenden hebben er maar ­weinig vertrouwen in. “Op korte termijn blijft het probleem bestaan: te veel dak- en thuislozen willen ­gebruikmaken van het Catharij­ nehuis”, zegt een omwonende. “Ik maak me ernstig zorgen over het beleid. Het is sneu dat er te weinig ruimte voor ze is. Dat werkt in nie­ mands voordeel, vooral niet in die van de groep zelf. Die zit nu over­ dag opgesloten. Die mensen kunnen geen kant op, dat past niet bij ze. De steeg is een echoput. Er werd te veel geschreeuwd en er was regelmatig gedoe.” De nieuwe steegregels hel­ pen volgens de buurt­bewoner niet.

“Het geschreeuw neemt eerder

toe dan af. Ook ervaar ik de drugs­ verslaafden als een probleem: die reageren behoorlijk agressief. Wie niet meer naar binnen mag in het Catharijnehuis, maakt nu stampij in de steeg. En net om de hoek, uit het zicht van de bewaking, wordt gedeald, trappen ze sloten van fiet­ sen en vallen ze mensen lastig bij de parkeermeter. Ze weten precies wanneer de bewaker niet kijkt.”

“Dat de steeg rustiger moet, zijn we het allemaal over eens”, zegt Stock.

“Maar op welke manier precies, is de vraag. Niets is zwart of wit in dit werk. Het is normaal om, als je ­ergens aankomt, iemand te groeten die naar buiten komt lopen. Dat kan nu niet; je moet doorlopen. Onze bezoekers krijgen zo een negatief gevoel en raken geïrriteerd, dat is natuurlijk niet de bedoeling.”

De dak- en thuislozen waren het niet eens met de beslissing van de gemeente om niet te verhuizen. Zij protesteerden deze maand bij het stadhuis. Stock: “Veel bewoners keken uit naar een nieuw pand. De mensen die hier komen, leven onder grote stress.” De enige zekerheid in het leven van deze mensen is de huiskamer van het ­Catharijnehuis.

“Dat er een strenger deurbeleid moest komen, kwam hard aan. Ze willen graag dat het Catharijnehuis voor iedereen t­ oegankelijk blijft, ­zodat ze hun ­sociale contacten blij­ ven zien.”

‘Grote druk op het Museum­ kwartier’ Een omwonende: “De bewoners die al jaren met het Catharijnehuis optrekken om de situatie te ver­ beteren, waren beledigd. Beide partijen keken al langere tijd uit naar de verhuizing.” Zelf belt zij niet meer 112 bij incidenten. “Ik wil niet de ­klikspaan van de buurt zijn. Wel schrijf ik alles op wat er gebeurt, dat geef ik elke twee weken door aan het Catharijnehuis, de gemeente en

de wijkagent.” De rest van de buurt heeft dat opgegeven. Volgens hen is de druk in hun wijk groot door het ­Catharijnehuis, Victas, Altrecht en het Leger des Heils. “Er zitten te veel kwetsbare mensen op een kluitje bij elkaar en zij zoeken elkaar steeds weer op. Dat werkt gewoon niet.” De wijkbewoner ziet liever dat de doelgroep over de stad wordt verdeeld. “We zeggen niet rigou­ reus ‘weg ermee’, maar het moet wel leefbaar zijn. Als je ze in kleine ­groepen verdeelt, kun je als buurt meer voor ze klaarstaan.”

De wethouder is zich bewust van het feit dat de bewoners van het Museumkwartier zo naar de situ­ atie kijken, maar deelt hun visie niet. “We denken dat de situatie in het Museumkwartier beheersbaar is. We moeten natuurlijk de vinger aan de pols houden en maatregelen nemen wanneer nodig. We zijn in gesprek met alle partijen in Utrecht die actief zijn bij de opvang van thuis- en daklozen.”

Klare Stock is blij dat er op dit ­moment Utrecht breed fundamen­ teel wordt nagedacht over de op­ vang. In het Stadsteam Herstel zit­

Medewerkers Catharijnehuis 2015 Reguliere werknemers: 14 Invalkrachten: 11 Vrijwilligers: 50 Stagiaires: 7 Bestuursleden: 5 Totaal 87

Een luisterend oor is vaak het ­belangrijkste, volgens Stock. Zo ver­ telt ze over een man die vaak heel luidruchtig ging bellen. Het stoorde bezoekers, maar het bleek dat hij dingen moest regelen voor de be­ grafenis van zijn vrouw. “In plaats van te zeggen ‘kan het wat zachter’, zei ik ‘goh wat heftig, zullen we even een theetje gaan drinken?’ Daarna ging het gelijk al een stuk beter, die man moest zijn verhaal kwijt.”

Stock heeft geleerd dat het leven niet altijd over rozen gaat, maar dat dat door de maatschappij soms moeilijk geaccepteerd wordt. “Soms denk ik: mag het ook eens zijn dat een persoon het niet redt in onze samenleving?” Ze draagt iedereen

‘Ik ervaar de drugsverslaafden als een probleem’ ten meerdere partijen die betrokken zijn bij ‘nieuwe’ daklozen. “Het is belangrijk om in die eerste ­periode samen om tafel te gaan, zodat we de mensen op een goede manier ­kunnen opvangen. Het is niet bevor­ derlijk als ze de hele dag op straat gaan hangen.”

duidelijk een warm hart toe. “Als je in onze huiskamer kijkt, zie je in eerste instantie misschien niet dat het kleurrijke mensen zijn. En auto­nome mensen, die zich soms niet willen aanpassen aan de maat­ schappij, maar trouw blijven aan zichzelf.”

Wat is het verschil tussen dak- en thuisloos?

Een thuisloze is iemand die een eigen woonplek inclusief inschrijving in het bevolkingsregister heeft, maar zich niet thuisvoelt in zijn/haar eigen woning. Vaak hebben thuislozen een geschiedenis van dakloosheid en geen sociaal netwerk.

Een dakloze is iemand die geen vaste woon- of verblijfplaats heeft en in het bevolkingsregister geen adres heeft.

6 Nieuws

NOVEMBER 2016

ER IS MAAR ÉÉN CLUB VOOR DE UTRECHTSE CULTHELD

De haatliefdeverhouding tussen Mark van der Maarel en zijn supporters Hij is waarschijnlijk de eerste en enige speler die kan zeggen dat hij een eigen supporters­ vak heeft. Toch was er aan het eind van het afgelopen seizoen ook flink wat kritiek hoorbaar op Mark van der Maarel vanaf de tribunes in de Galgenwaard. Een gesprek met de cultuurdrager van FC Utrecht.

“Van der Maarel, Van den frissche!”

Hidde Zwiers

D

e laatste weken kwam de speler, die al zijn hele carri­ ère voor FC Utrecht speelt, meerdere malen in het nieuws.

Niet zozeer vanwege zijn voetbal­ lende kwaliteiten, maar vanwege zijn fans. Zo stond hij in alle kran­ ten nadat een supporter zijn geluk liet afhangen van het rugnummer van Van der Maarel in de spelshow Miljoenenjacht. En met succes: de deelnemer won twee ton. “Mijn te­ lefoon stond ineens roodgloeiend: ‘Hé Mark, iemand kiest net koffer nummer twee vanwege jouw rug­ nummer!”, vertelt Van der Maar­ el twee dagen voor aanvang van de wedstrijd tegen Excelsior. “Dat soort dingen wennen nooit. Ik blijf mezelf een normale jongen vinden en het is daarom gek dat iemand anders dan wel dat soort keuzes maakt. Ik ken die jongen verder niet, maar hoorde dat hij een echte fan is van FC Utrecht en blijkbaar was ik zijn favoriet. Alleen maar mooi, toch?”

In 2009 debuteerde Mark van der Maarel in het eerste van FC Utrecht. Hij was destijds de ver­ vanger van Tim Cornelisse in een elftal met namen als Michel Vorm, Dries Mertens en Gregoor van Dijk.

De eerste twee spelen inmiddels al jaren in de Europese top, terwijl de laatstgenoemde alweer redelijk in de vergetelheid is geraakt. Het geeft aan hoe lang de verdediger al actief is in de Galgenwaard. En ondanks dat hij zich jaar in, jaar uit weer in de basis knokt, is hij nooit onbetwist. “Ik ben nooit on­ omstreden aan het begin van het seizoen, maar uiteindelijk speel ik vrijwel alles. Dat is wel mijn kwa­ liteit geworden. Ik heb inmiddels het gevoel dat ik alle concurrentie aankan. Ook nu ik geblesseerd ben geweest, zal ik mij weer terug moe­ ten knokken in het elftal. Maar dat is helemaal niet erg.”

Studenten Het meest opvallende rond de voet­

baller Van der Maarel is waarschijn­ lijk het supportersvak met ­lallende corpsballen van het Utrechtsch Studenten Corps (U.S.C.). Een ideetje van een marketingjongen. ­ “Die jongen organiseerde fan-­ acties en kende lui bij het U.S.C. Zij wilden wel eens langskomen en hij bedacht om een speciaal vak voor hen in te richten. Vervolgens werd ik benaderd om een filmpje in te spreken. Er was een tekst opge­ steld met termen vanuit het corps en daar gaf ik mijn eigen draai aan.

Vonden ze hartstikke mooi. Voor­ dat ze in het corps gaan drinken, sluiten ze vaak af met de leus: ‘Van den frissche!’ Op die manier sloot ik ook af. De eerste keer hing er gelijk een spandoek met ‘Van der Maarel, Van den frissche!’ Schitterend.”

Twee keer per seizoen komen de studenten langs bij een avondwed­ strijd. “Het zorgt voor een enorm leuke sfeer. Ze gaan in de positieve zin van het woord flink tekeer, on­ danks dat we nog geen één keer ge­ wonnen hebben bij de wedstrijden waarbij zij aanwezig waren. Maar dat maakt niet uit, want ze gaan voor het leuke avondje. Mooi om mee te maken en leuk dat ik erbij betrokken ben. Het voelt soms on­ werkelijk tijdens de wedstrijden. Ik ben één keer bij ze langs geweest ’s avonds in de Woo. Was hartstik­ ke mooi. Ze kenden mij allemaal en iedereen wilden met me op de foto.

Vervolgens heb ik nog een paar drankjes gedaan met die gasten.”

‘Kop van jut’ Toch is het niet altijd koek en ei tussen de rechtsback en de suppor­ ters. Na het dramatisch verlopen slot afgelopen seizoen, FC Utrecht verspilde drie kansen op Europees voetbal, was Van der Maarel de kop van jut. “Daar heb ik het best zwaar mee gehad. We speelden een goed seizoen, bereikten veel, maar uit­ eindelijk was het net niet. Ik wil het niet groter maken dan het is, maar het voelde daarna een beetje alsof ik de zwarte piet kreeg toegespeeld.

‘Bij terugkomst na mijn blessure scandeerde het publiek mijn naam, fantastisch!’

Dat ging eerlijk gezegd wel door merg en been. Dit is mijn thuis, geef alles voor deze club en dan krijg je dat op je bordje. Ik ­begrijp dat voet­ bal emotie is en dat dat geuit wordt.

In het dieptepunt van de teleurstel­ ling wordt soms blijkbaar terugge­

grepen op ­degene die er het langst speelt, terwijl ik er zelf waarschijn­ lijk nog meer van baal dan iemand anders. Maar ­liever dat ze op mij afgeven, dan op de jongere jongens.

Die verantwoordelijkheid neem ik als reserve aanvoerder graag.”

De band tussen Van der Maarel en het publiek is dus wisselend. Zo worden er soms ludieke teksten gezongen als ‘Mark in oranje!’ en soms is er flink wat gemopper als de mandekker een mindere wedstrijd speelt. “Ik denk dat ik wel mag zeg­ gen dat er een soort haat-liefdever­ houding is. Daar zijn ook theorieën over. Zoals degene die het dichtst bij je staat, daar heb je de meeste kritiek op. Ik ben er al het langst en daardoor houdt de één van me, terwijl de ander mij haat. Al is haat misschien een groot woord. Het komt erop neer dat ik er het eerst word uitgepikt als het slecht gaat en juist enorm word gewaardeerd als het goed gaat. FC Utrecht­ ­ -supporters zijn geen klapvee. Het is een volksclub en dat maakt het

Nieuws 7

NOVEMBER 2016

COLUMN TOM STAAL

Slecht eten in de Domstad ‘Slechts twee Utrechtse kroegen in de Misset top 100’, kopten onlangs diverse lokale media. In de top 100 van poëtisch culinair blaaskaak magazine Lekker is zelfs geen enkel Utrechts restaurant te bekennen. Is het zo slecht gesteld met de Utrechtse horeca? We gaan op kroegentocht voor een paar persoonlijke ervaringen.

Na een winterse avondwandeling stap ik hipsterhemel Grand Café Lebowski binnen voor een kop warme choco en een flinke punt appeltaart. Beiden met slagroom.

Dat blijkt een probleem. “Appeltaart?”, kirt de hippe dame, “Dat kan echt niet meer hoor. Ja, op zaterdag verkopen we het hier wel voor het klootjesvolk dat de Dom wil beklimmen, maar nee appeltaart, daar doen we hier niet aan, we hebben wel een home made brownie.”

Wat, in welke godesnaam dan ook, is er nu weer mis met appeltaart? Dan maar een brownie. “Heeft de kok dit echt zelfgemaakt?”, vraag ik het vriendelijke hippe meisje in de bediening. “Jazeker.” “Kun je vragen of hij daar onmiddellijk mee wil stoppen?” Wat een droge bonk ondefinieerbare meuk. Je zou er iemand mee dood kunnen gooien, bijvoorbeeld die kok.

Foto: FC Utrecht / Frank Zilver rauwer en soms wat moeilijker om mee om te gaan. Als alles zoals hier onder een vergrootglas komt te ­liggen, ga je veilige keuzes maken.

Of je wordt onzeker en gaat daar­ om juist v ­ erkeerde keuzes maken.

Daar moet je mee leren omgaan.”

Deze moeilijke fases zijn ook mede de reden dat Mark van der Maar­ el wordt ingezet in een landelij­ ke campagne van hoofdsponsor Zorg van de Zaak. In de campagne wordt ingegaan op ziekteverzuim op de werkvloer. “Het gaat over hoe ­ thema’s op de werkvloer pa­ rallellen vertonen met de sport. En in mijn geval gaat het over pesten op de werkvloer omdat ik regel­ matig ­kritiek krijg op mijn spel. Ik ga vertellen hoe ik daarmee omga, hoe ik dat ervaar, hoe ik dat ver­ werk en zorg dat ik kan blijven functioneren. En zo zijn er meer jongens in het team die hun eigen thema hebben. Het is interessant en mooi. Je hebt als speler een voorbeeld­functie en bent ook een soort p ­ ubliek bezit. Op deze ma­ nier kunnen we m ­ ensen bereiken, een inkijkje geven en hopelijk ook helpen.”

Eén club Er leeft een revanchegevoel binnen de selectie na het slot van afgelo­ pen jaar. “De hele groep heeft een

flinke tik gekregen van het seizoen dat uitging als een nachtkaars. We presteerden boven verwachting en helaas resulteert dat in de voetbal­ lerij altijd in een leegloop. Hier ook.

tisch! Het publiek scandeerde m’n naam. Dat gaf wel aan dat ik toch nog geliefd ben bij de supporters.

Dat deed me heel veel goed. Samen met de studenten die mij laatst ook

‘De kritiek na de bekerfinale ging door merg en been’ Letschert, Ramselaar en Boymans zijn weg. Dat had een wisselvallige seizoenstart tot gevolg. Maar de laatste weken gaat het weer goed.”

De ploeg wil weer mee gaan doen aan de play-offs en ook de beker­ finale is weer in het vizier. “We weten van vorig jaar hoe mooi dat kan zijn. Binnen de groep leeft het ook nog als een grote teleurstelling.

We willen revanche nemen en het goedmaken.”

En gaat die revanche gepaard met een goede verstandhouding tussen van der Maarel en de supporters?

“Ik ben vier maanden geblesseerd geweest en vond het eerlijk ge­ zegd spannend om te zien hoe ik zou worden ontvangen na het slot van vorig seizoen. Het was fantas­

weer toezongen, geeft dat ont­ zettend veel vertrouwen. En dat is de andere kant van de medaille: ik weet dat ik niet de meest fantas­ tische speler ben, maar uiteindelijk word je toch in de armen gesloten.

Er zijn er niet heel veel meer ­zoals ik, die maar één club dienen in hun carrière. Ik heb voor de ­keuze gestaan om voor het avontuur te ­ kiezen en mijn contract niet te verlengen, maar dit is mijn thuis.

Ik kom uit de buurt, Mijdrecht, en ben altijd bij familie en vrienden.

Dat is mij ontzettend veel waard.

Zeg nooit nooit, maar ik heb niet de behoefte om naar een club als SC Heerenveen te gaan. Ik speel hier in de subtop en een stap hoger ga ik niet halen. Wat mij betreft is er maar één club in Nederland.”

Laten we een hapje eten bij restaurant Het Zuiden aan de Mariastraat. Hier besloot de kok om een stuk zalm eerst in stukken te raggen om vervolgens de blokken in de frituur te gooien. Dat was niet eens het meest memorabele, dat was de ober, een aardige kalende dertiger: “Vandaag hebben we naast de kaart, de witvis zeetong.”

Huh, ben ik nou gek, de witvis zeetong?

“Dat is geen witvis, dat is een platvis”, kaats ik terug.

“Euh ja, dat is een witvis en een platvis.”

“Dat kan niet beste man, het is of een witvis of een platvis.”

“Euh ja, het is een witte platvis”, stamelt de ober.

“Laten we het daar maar op houden.”

Het maakt me niet uit of je kaviaar of hamburgers serveert, maar een beetje kennis van wat je verkoopt, is toch niet te veel gevraagd? Over hamburgers gesproken, daar struikel je ook over tegenwoordig. Dat is vaak janken geblazen. Dieptepunt was een bezoek aan de Firma Pickles Burgers & Wines. U vraagt zich af waarom tieners soms compleet doordraaien en met aan AK-47 om zich heen beginnen te schieten? Dikke kans dat ze net bij de Firma Pickles & Wines hebben gegeten. Wat kom je daar suïcidaal vandaan zeg. Welk vlees ze nou precies gebruikten, wist de serveerster niet, maar dit smaakte naar gekookt rubber met de kleur van karton.

De vorm van de burger deed vermoeden dat de gehele keukenbrigade er eerst voor de lol vijf minuten op was gaan zitten.

Enfin, geen Utrechtse kroegen dus in een onbelangrijk kullijstje en geen plek in de top 100 van de poëten van Lekker. Ik sta er niet van te kijken, maar ik vind het ook niet erg. Zat leuke kroegies en genoeg leuke plekken waar je prima kunt schaften, daar meer over een andere keer.

8 Cultuur / Uit

NOVEMBER 2016

Smartlappenfestival

Science Café: Kicks Het maandelijkse Science Café van Studi­ um­­Generale gaat deze maand over de kick.

Je weet wel, die adrenalinestoot die je krijgt door iets te doen wat een grens overgaat – de jouwe, of die van een ander. Parachute­ springen, van een metershoge klif in zee duiken, op festivals een stimulerend pilletje innemen. Waarom zoeken mensen de span­ ning op? En in hoeverre werkt die verslavend?

Neurobioloog dr. Heidi Lesscher is gespecia­ liseerd in verslavingen en mediawetenschap­ per dr. René Glas kan alles over controversie vertellen. De presentatie van de avond is deze maand in handen van Sofie van den Enk, die

zelf begin dit jaar nog iets behoorlijk span­ nends deed: samen met Ruud de Wild zat ze in het BNN-programma De Gevaarlijkste Wegen van de Wereld, waarin BN’ers ternau­ wernood spannende (lees: zeer onveilige) autoroutes volgen. Sofie stuurde een terrein­ wagen langs de kust van Madagaskar.

way, De Poort en ZiZo, maken het mogelijk om in de sfeer te blijven door een speciaal smartlappenmenu te serveren. Een greep uit de vele smartlappen die op het festival ­muziek zullen maken: Alie, Tinus & Theo (vrijdag 21.00 uur, Café Marktzicht), Als je op een feestje band (zaterdag 21.00 uur, Café Lijn 4) en De Anitaas (o.a. op zaterdag 22.30 uur, ­Lebowski).

Als dit geen geslaagde editie wordt…

ONLINE: smartlappenfestival.nl WANNEER? 18, 19 en 20 november WAAR? Op verschillende plekken in de binnenstad HOE DUUR? Gratis, tenzij anders vermeld (zo kost de smartlappenkorencontest € 5)

ONLINE: sg.uu.nl/agenda/2016/science-café-kicks WANNEER? Maandag 21 november van 20.30 tot 22.00 uur WAAR? Het Gegeven Paard HOE DUUR? Gratis

Print is undead the Last Night of Kapitaal Cultureel centrum Kapitaal aan de Plom­ petorengracht krijgt geen subsidie meer in 2017 en moet daarom de deuren sluiten.

Vandaar een knallend afscheidsfeest. Maar als het goed is, wordt het een tijdelijk af­ scheid; de eigenaren van het centrum wil­ len doorgaan. Kapitaal zoekt dus een ander betaalbaar pand om een doorstart te maken.

Op het feest zijn tot 20.00 uur optredens van bandjes op Le Mini Who en een half uur later barst het feest echt los. Tot 02.30 uur draait er om het half uur een andere DJ. “Verwacht een goede chaos van muziekstij­ len,” laat Kapitaal weten. Het thema van de avond: Print is undead, een protest t­egen

Ga jammeren in Jozef, zet het op een brullen in Kafé België of loei mee in Lijn 4. Vijftig Ut­ regse cafés zijn dit jaar weer het hoofdtoneel van het Smartlappenfestival. Het thema dit jaar is ‘‘janken met de pet op’. Voor het snotte­ ren zijn niet alleen de avonden gereserveerd.

Bij daglicht spelen de klokken van de Dom smartelijke liederen. Ook laten verschillende smartlappenkoren op zaterdag hun stem­ banden trillen; zij zullen in de Stadsschouw­ burg Utrecht al hun hartstocht inzetten om de wisseltrofee mee naar huis te krijgen.

En er zijn overdag veel meer dingen te doen: de smartlappenbingo bijvoorbeeld, of het Syrische levenslied ontdekken in café SYR. ­ Meer dan vijftien restaurants, zoals Heming­

de beslissing van de gemeente om geen subsidie uit te ­keren. “Oude technieken als etsen en zeefdruk krijgen geen erkenning.

Ze zouden ‘dood’ zijn, maar ze leven juist!

Onze ontwerpers en illustratoren die bij ons werken, maken er veel gebruik van.” Kapitaal heeft ‘Print is undead’-shirts laten ontwer­ pen die op het feest te koop zijn. Ook zijn ze online te bestellen. De opbrengst gaat naar de doorstart.

ONLINE: kapitaalutrecht.nl WANNEER: Zaterdag 12 november WAAR? Kapitaal HOE DUUR? Gratis

Foto: Tjeerd Derkink

NK Skateboarden Miniramp Spreek ‘miniramp’ op z’n Nederlands uit en het krijgt een heel andere betekenis. In dit geval is een ramp, op z’n Engels, een obstakel op de skatebaan. Een, zou je kunnen zeggen, klein uitgevallen half-pipe. Zaterdag is de zevende editie van het Nederlands Kampioenschap Miniramp in de hal van NUtrecht, het hallen­ complex naast treinstation Utrecht Zuilen.

Daar wordt de niet-zo-mini miniramp opge­ bouwd; hij heeft een breedte van 15 m ­ eter is daarmee een van de grootste mobiele ramps in Europa. Skaters uit heel Nederland zullen kickflips en ollies maken, grinden en meer tricks laten zien die ze in huis hebben. Eer­ ste prijs? 1000 euro. Casper Friedl en Bram

van Halteren, geen onbekenden in de wereld van skateshows, presenteren de wedstrijd. DJ Roodbaard en DJ Bedankt hè? draaien plaatjes tijdens de wedstrijd. Houd je ondertussen ex­ tra warm met een kop koffie van The ­Village.

Na de prijsuitreiking zal onder meer de ga­ rage-electropunk klinken van de Utrechtse band 45 ACID BABIES en is er de mogelijkheid een Utrechts biertje of goede cocktail te drin­ ken. Miniramp? Megasucces, bedoel je.

ONLINE: skateboardfederatie.nl WANNEER? Zaterdag 26 november WAAR? NUtrecht HOE DUUR? € 5 / € 6,50 aan de deur

Cultuur / Uit 9

NOVEMBER 2016

HETZELFDE MAAR DAN ANDERS:

5 X NIEUW, HIP OF KLASSIEK

TUSSEN JE OREN

Bier en Appelsap is een online magazine voor ouders in de regio Utrecht. Bier en Appelsap houdt van horeca, cultuur, natuur en geeft elke week een overzicht van de leukste weekendtips voor het gezin. In november organiseerde Bier en Appelsap weer een Restaurant Tour. Twee avonden achter elkaar fietsten we voor een viergangendiner met amuse en eindborrel langs vijf toffe locaties. Nieuw, hip en klassiek. Leuk voor met z’n tweetjes, maar op veel plekken kun je ook met kids terecht.

Wil je meer leuke tips voor ouders en kids in Utrecht en omgeving? Kijk dan op bierenappelsap.nl

De Bierverteller Twijnstraat 47 De Bierverteller is een bierboetiek, zoals ze zelf zeggen. Bij deze winkel koop je de lekkerste biertjes, ingedeeld op smaak! Mag je geen gluten of ben je zwanger, ook dan kun je hier goed terecht; ook aan alcoholvrij en allergieën zijn gedacht. Je kunt hier ook terecht voor een proeverij en er is een podium voor live-optredens.

debierverteller.nl Florent Visschersplein 75 Bij restaurant Florent krijg je heerlijke gerechten uit de Franse cuisine.

Eigenaar Lambèr heeft een prachtige zaak neergezet. Hier ga je met vrienden uitgebreid dineren, of reserveer je als je de kans ziet om eens lekker met z’n tweeën uit eten te gaan.

WAT LUISTER JIJ? Childhood van Subculture Sage WIE BEN JIJ? Mees de Bie (22) Student Entrepreneurship “Veel van mijn muziek luister ik via Discover Weekly van Spotify. Die playlist vind ik fijn, omdat er elke week nieuwe muziek in staat. Zo kun je nieuwe muziekstijlen te ontdekken.

Als je veel via Discovery luistert, past het zich aan jouw smaak aan. Mijn smaak is overigens erg afwisselend; overdag luister ik vooral naar hiphop en ‘s avonds naar jazz, funk of disco.

Op het moment ben ik een beetje verslaafd aan de muziek van Anderson Paak, een mix tussen hiphop en funk.”

restaurant-florent.nl De Rechtbank Korte Nieuwstraat 14 Iedereen kent De Rechtbank wel van het fijne terras, waar de kinderen niet meteen de straat op kunnen rennen. Maar wist je dat er ook een mooi restaurant in dit oude pand zit? Op zondag kunnen kinderen tijdens Kids in Court in de kelder spelen terwijl jullie borrelen. Ook is is er elke laatste zondag van de maand Sublime FM met livemuziek.

derechtbank.com Gare du Sud Oosterkade 30 Gare du Sud is nog maar een paar weken geleden geopend. De eigenaren van Keuken & Deli hebben het roer omgegooid en de zaak verbouwd tot een moderne bar, friterie en bistro. Jeroen Robberegt (eerder de chef van Karel V die toen een Michelinster had) is betrokken als Executive Chef in de keuken. Alleen al het interieur is een bezoekje waard!

garedusud.nl PK Bar en Kitchen Oudegracht 101

WAT LUISTER JIJ? AC/DC (maar wel uit de eerste periode, toen Bon Scott nog de zanger was) WIE BEN JIJ? Mario D’ambrosio (36) CEO van Lever S.r.l “De eerste periode van AC/ DC vind ik veel leuker dan de laatste periode, omdat het meer hardrock is dan metal. Hardrock doet me dynamischer, sterker en intenser voelen. Het helpt me in mijn zoektocht naar inspiratie en creativiteit. Want die heb ik hard nodig. Niet alleen in mijn werk als CEO, ook als artiest. Ik schrijf filmscenario’s, poëzie en ik schilder veel. In het werk van artiesten, of het nou op het gebied is van muziek of andere kunst, vind ik de boodschap belangrijk. John Lennon, met zijn muziek over vrede, respect en broederschap is dan ook mijn favoriete muzikant.”

Zin in lunch, diner of borrel tussen het shoppen door? Strijk dan neer bij PK Bar en Kitchen! Sinds eind augustus kun je aan de Oudegracht terecht in de verbouwde zaak. Net als in de eerste zaak in Bilthoven kun je hier gerechten van de Green Egg bestellen: een vleesgrill. De kinderen zijn natuurlijk ook erg welkom.

pkutrecht.nl

KENNER TIPT = DANAE BOS

FILM ARRIVAL In de sciencefictionfilm Arrival verschij­ nen enorme zwarte cocons die enkele meters boven de aarde blijven hangen.

Het beeld intrigeert zoals een surrealis­ tisch schilderij; ze zijn zowel buitenaards als realistisch. In dit geval zijn de cocons letterlijk buitenaards. Het is aan dr. ­Louise Banks, een taalkundige gespeeld door Amy Adams, de taak contact te maken met deze aliens.

Tijdens dr. Banks’ pogingen de buiten­ aardse taal te begrijpen, lijkt het alsof de buitenaardse schepen hun invloed rond haar uitbreiden. Er ontstaat een plek waar angst voor het onbekende niet de overhand heeft, die zo grotendeels is afgesloten van de maatschappelijke on­ ­ rust eromheen. Er hangt een serene on­ werkelijkheid, gevormd door beelden met

­ einig warme kleuren en diepe, weergal­ w mende klanken. Het is deze soundscape die de kijker onderdompelt in de wereld van dr. Banks. De verstikkende onduidelijk­ heid grijpt je aan en voert je mee in haar zoektocht.

Zwevend in een wereld vol mogelijke ­betekenissen, wordt op a-chronologische wijze het verleden van dr. Banks duidelij­ ker. Miscommunicatie is een wereldwijd thema, maar vooral het ontvouwen van haar persoonlijke geschiedenis doet mij nadenken over mijn verhouding met an­ deren. Elk verhaal, hoe mysterieus en bui­ tenaards ook, gaat immers over onszelf.

De film Arrival draait vanaf donderdag 10 november in de CineMec, Wolff City en het Louis Hartlooper Complex.

10 Cultuur / Uit

NOVEMBER 2016

INTERVIEW

De schilderijen van Herman van Veen voor het eerst in Utrecht Ik liep Herman van Veen in 2015 bij toeval tegen het lijf op landgoed De Paltz, gelegen tussen Soest en Soesterberg. Ik bezocht het uit nieuwsgierigheid, had erover gehoord en gelezen. Herman van Veen, of beter gezegd Harlekijn Holland, waar Van Veen de artistieke leiding van in handen heeft, houdt daar kantoor in een negentiende-eeuwse villa.

Marcel Gieling

I

Amke

k dacht alles te weten over deze alleskunner; zijn theater­ voorstellingen heb ik meerdere malen ­bezocht en ook wist ik van Alfred Jodocus Kwak, inclusief de tekenfilms en illustraties over deze ludieke eend. Ik kende zijn speel­ films en niet te vergeten een aan­ tal van de (tachtig!) boeken die hij schreef. Wat ik niet wist, was dat hij ook schildert. Zwervend door de villa, waarvan de deuren voor be­ zoekers open staan, werd ik beto­ verd door schilderijen. Ze leken me te ­wenken om dichterbij te komen.

Grote ­ abstracte schilderijen, ze

­leken een verhaal te vertellen.

Als ik voorovergebogen de struc­ tuur van de verf bestudeer, vraagt ­iemand achter mij: “Vind je ze mooi?”

Ik kijk om en daar staat de meester zelf. Spontaan en zeer gemeend, zeg ik dat ik ze prachtig vind. “Is dit echt jouw werk?” vraag ik hem.

“Ik wist niet dat je schilderde.” We ­raken in gesprek. Ik vertel over mijn galerie in Utrecht, dat ik voorname­ lijk figuratieve kunst verkoop, maar abstractie buiten­gewoon waardeer.

“Man, wat tof dat je mijn werk mooi vindt”, zegt H ­ erman. Ik vraag hem hoe hij tot schilderen is gekomen,

zijn ­ antwoord is even verrassend als boeiend.

“Ik ben op mijn zestigste begon­ nen. Na de dood van mijn ouders liet mijn vader mij een oud gram­ mofoonkoffertje na met daarin wat persoonlijke spulletjes. Het stond een jaar op zolder voor ik het durf­ de te openen. Ik zat met gevouwen handen naar de inhoud te kijken en dacht: ‘verrek, wat lijken mijn han­ den op die van mijn vader.’ Ik vroeg me af: stel dat mijn handen de zijne waren, wat zouden ze dan nu gaan doen? Een zacht stemmetje in mijn

hoofd zei: schilderen. Zo ben ik ­begonnen. Door het schilderen heb ik een nieuwe rust ontdekt.”

Verhaal Ik vraag hem: “Hoe komt het dat ik het gevoel heb dat jouw schilderij­ en mij iets willen zeggen, vertel­ len ze een verhaal?” Zijn antwoord geeft enige duidelijkheid.

“In wezen schilder ik herinnerin­ gen”, vertelt hij. “Beelden die bij me opkomen als ik bepaalde kleu­ ren zie. Stel je maar eens voor, het kan ook gebeuren met geuren, of als je een liedje op de radio hoort.

Niet veel werken zijn rechtstreeks ­geïnspireerd op een gebeurtenis, of gerelateerd aan een persoon. Soms schilder ik na het lezen van een ge­ dicht, maar er is nooit een plan. Het doet me schilderen.” Glimlachend: “Soms vraag ik me af of de verf ­misschien meer weet dan ik.”

‘Schilderen op brede doeken is als muziek maken’ We wandelen van kamer naar kamer. Een prachtige, gedraaide ­ houten trap rijgt de verdiepingen aan elkaar. De villa was in erbarme­ lijke staat toen Harlekijn Holland het in 2015 betrok. Het wordt nu stap voor stap gerestaureerd, de financiering komt van de verkoop van schilderijen en er zijn tientallen bedrijven en particulieren die een financiële bijdrage leveren. In elke kamer die we binnengaan, hangen schilderijen. Grote, soms kleinere doeken en grafiek, die er perma­ nent geëxposeerd worden. De villa blijkt één grote galerie. De kleinere doeken en grafiek zijn zeer redelijk geprijsd.

Alfred Jodocus Kwak Eén kamer is gereserveerd voor Alfred Jodocus Kwak, het per­ sonage dat Herman in 1976 voor zijn kinderen bedacht. Vanaf zijn ­‘geboortejaar’ kreeg deze eend veel aandacht, maar wereldberoemd werd hij pas door de 52-delige teken­filmserie die in achtenveertig landen werd uitgezonden. Waar­ schijnlijk kent iedere Nederlander het refrein: ‘Spetter Pieter Pater, lekker in het water, ga maar vast naar huis, ik kom een druppel l­ater’.

In deze kamer hangen ­originele ge­ tekende illustraties die te koop zijn vanaf 250 euro, gemaakt voor de boeken over Alfred Jodocus Kwak.

Ik vraag waarom hij zo graag brede doeken schildert. “Dat ervaar ik een beetje als zingen en muziek maken; grote streken zijn als grote melo­ dieën en rijke harmonieën.”

Herman woont niet op De Paltz, maar in Soest. Waar schildert hij?

“Thuis in een oude stal met grote ramen. In dat atelier heb ik prach­ tig licht en het is een heerlijk stille ruimte. Als ik schilder lijkt de tijd stil te staan, ik kan uren doorgaan.

Ik schilder met acrylverf, vaak in combinatie met Oost-Indische ­ inkt.”

“Waarom niet met olieverf?” vraag ik. “Daar kiezen veel schilders voor.”

Herman: “Dat doe ik soms, maar dat droogt langzaam. Het duurt me te lang.”

Hij vertelt in welke steden zijn schilderijen al zijn geëxposeerd: Wenen, Parijs, Kaapstad, Antwer­ pen, Berlijn, New York. In Utrecht niet, dus. Als ik dat hoor, stel ik voor contact op te nemen met Jaap Roëll, eigenaar van Galerie KUUB ­ in de Pieterstraat. Die galerie lijkt mij zeer geschikt voor zijn gro­ te ­doeken. Mijn eigen galerie was helaas te klein. De bemiddeling ­ heeft e ­ rtoe geleid dat de schilderij­ en van Herman van Veen straks in Utrecht te bewonderen zijn.

De officiële opening van deze ­expositie is op zondag 20 novem­ ber om 17.00 uur in aanwezigheid van de kunstenaar, maar de expo­ sitie is al vanaf vrijdag 11 november te bezichtigen.

Achteraf is de vraag: waarom heeft Herman niet eerder in zijn geboorte­ stad geëxposeerd? Hij legt uit: “Het was er gewoon nog niet van gekomen. Nu het zover is, vind ik het leuk en spannend.

Het meeste wat er komt te han­ gen heb ik ­speciaal gemaakt: een tiental ­ schilderijen, foto’s en gra­ fisch werk. Ik heb ze ‘De Utrechtse ­werken’ ­genoemd.”

‘Utrechtse werken’ solo-expositie WANNEER? Van 11 november tot 21 december WAAR? Galerie KUUB: Pieterstraat 3, Utrecht ONLINE: www.kunstruimtekuub.nl

Het schilderij ‘4-323, © Herman van Veen

Advertentie Soworker blauw.pdf 1 3-11-2016 15:42:52

VERKEERSHINDER CARTESIUSWEG DOOR WERKZAAMHEDEN SPOORVERDUBBELING

Maak van je collega’s social media ambassadeurs!

NOVEMBER 2016

BAM Infra realiseert in opdracht van ProRail de spoorverdubbeling tussen Utrecht Centraal en Leidsche Rijn Wij starten eind november 2016 met de bouw van het nieuwe spoorviaduct over de Thomas á Kempisweg. Deze werkzaamheden veroorzaken verkeershinder. Vanaf eind november 2016 wordt de huidige verkeerssituatie bij de Cartesiusweg, de Thomas á Kempisweg en het Thomas á Kempisplantsoen met 4 tot 6 maanden verlengd. Weggebruikers moeten tijdens de werkzaamheden rekening houden met files en extra reistijd.

Voor meer informatie kijkt u op

www.prorail.nl/projecten/utrecht-centraal-leidsche-rijn C

M

Y

CM

MY

CY

®

CMY

K

Probeer nú 2 maanden gratis via www.soworker.com

Stap 1

Stap 2

Stap 3

Maak je social media bericht aan

Zet ‘m uit onder je collega’s

Laat je collega’s delen met 1 klik

MUSEA & EXPOSITIES

To become Two Zaterdag 19 november opent Casco (Office for Art, Design and Theory) een nieuwe tentoonstelling, To Become Two. Een project onder leiding van de in Berlijn gevestigde kunstenaar Alex Martinis Roe. Alex verdiept zich in het kader van dit project in feministische gemeenschappen van over de hele wereld, bestudeert de manieren waarop zij hun politieke idealen in de praktijk proberen te brengen en bekijkt hoe ze elkaar zouden kunnen aanvullen.

Het project bevat een reeks van zes films, waaronder ‘Their desire rang through the halls and into the tower’, een performance die in 2014 werd opgenomen en gemaakt werd in samenwerking met het Gender Studies-departement van de Universiteit Utrecht en in opdracht van Casco. En Roe’s groots opgezette nieuwe film ‘Our Future Network’, die tot stand komt dankzij een gezamenlijke opdracht van Casco, If I Can’t Dance, The Showroom (Londen) en Ar/ges (Bolzano). Naast de films zal Alex ook een kunstenaarsboek, sculpturale en architectonische elementen en archiefstukken presenteren en zullen er in de loop van het project performances en workshops plaatsvinden.

Vanaf zo 20 nov

To Become Two CASCO

cascoprojects.org

CABARET

THEATER

FILM/MUZIEK

Vr 18 nov

Vr 25 en za 26 nov

Za 26 nov

PARNASSOS CULTUURCENTRUM

THEATER KIKKER [20.00]

FILMTHEATER ’T HOOGT [21.15]

uu.nl/parnassos

theaterkikker.nl

hoogt.nl

Hoe objectief zijn mensen? Hoe goed zijn ze in het vormen van een mening zonder dat ze door anderen worden beïnvloed?

Kortom: hoe vatbaar is men voor manipulatie? Waarschijnlijk denk je als je dit leest: ‘Ik ben daar niet gevoelig voor’. Maar daar denkt Tom anders over.

Het wordt tijd dat iemand ons met de neus op de feiten drukt.

En de bezoeker in de zaal zal toegeven. Uit vrij wil.

In de geest van dichter en schrijver Charles Bukowski gaan twee drinkbroeders en een serveerster aan de toog van een groezelig restaurant in LA op zoek naar zin en onzin van het leven. Abattoir Fermé, uit Mechelen, maakt voorstellingen vanuit een fascinatie voor de wereld achter het bekende, voor angsten of fantasieën die de mens normaliter wil rationaliseren of vergeten.

B-Movie Orchestra komt met een speciaal aangepaste kleinere formatie van het orkest naar de filmtheaters. Deze pocketeditie doet niet onder voor de grote editie. Beleef een grootse cineastische ervaring in mini formaat, doordrenkt van sex, horror, superhelden en scifi met een mix van jaren ’60 en ’70 cultfilmmuziek, filmbeeld en filmaudio op de favoriete plek van filmliefhebbers: het filmtheater.

Uit vrije wil (try-out) Tom Lash

BUKO Abattoir Fermé

XXX-ploitation B-Movie Orchestra

LITERATUUR

Slotdebat Nederland Leest BIBLIOTHEEK NEUDE

bibliotheekutrecht.nl

Mustafa Marghadi

Dit jaar is het thema van Nederland Leest ‘democratie’.

Geef je mening over dit thema via de Bibliobarometer en krijg een boek cadeau. Een geheide klassieker, een mooi liefdesverhaal of een lekkere thriller.

Op 30 november worden er landelijk slotdebatten georganiseerd. In de Bibliotheek Utrecht kan er gedebatteerd worden met Petra Stienen, Mustafa Marghadi, Henk Westbroek en Geerten Waling.

Pliri Ntaxei

Utrecht is een stad vol muziek.

Je kunt o.a. naar deze concerten en optredens:

Vr 18, do 24 en vr 25 nov

Voorrondes Grote Prijs van Leidsche Rijn Bandcompetitie voor jong muzikaal talent DIVERSE LOCATIES

Vr 18 nov

Pliri Ntaxei Vierkoppige band spelen rembetiko muziek, ‘Griekse blues’ RASA [20.30]

Wo 30 nov

UITACTIE

Za 19 nov

Win 2 X 2 vrijkaarten voor Silvester Zwaneveld

De beste Dirigent van Utrecht!

In de nieuwe cabaretvoorstelling van Silvester Zwaneveld word je lachend slimmer.

Aan de hand van het populair wetenschappelijk boek ‘Een kleine geschiedenis van bijna alles’, van auteur Bill Bryson, neemt Silvester je mee langs de wonderen van de wereld waarin we leven. En: het wonder dat je zelf ook bent. Van sterrenstelsels tot atomen, van Kelvin tot Einstein, alles komt voorbij in deze bijna allesomvattende theatershow.

Vrijdag 2 en zaterdag 3 december vertelt Silvester in het Werftheater hoe wonderlijk het gewone kan zijn. Het Werftheater geeft 2x2 vrijkaarten weg voor 3 december.

Reageren t/m 27 november.

ZIMIHC THEATER STEFANUS [20.15]

Vijf prominente Utrechters strijden om de titel ‘beste dirigent

Bram Jonker

Alex Martinis Roe, Our Future Network, 2016

Laat je content delen

Vr 25 nov

De Romantische Ziel Een mix van Liszt, Verdi en Rachmaninov met Portugese composities en gedichten.

FUNDATIE VAN RENSWOUDE [20.15]

Za 26 nov

Hommage aan Philippe Hirshhorn Met o.a. Janine Jansen, Radu Lupu en het Strijkorkest Utrechts Conservatorium.

TIVOLIVREDENBURG [20.15]

Kijk nu op uitagendautrecht.nl/acties

Meer tips?

Neem het magazine UITagenda Utrecht o.a. bij

mee of kijk op

12 Cultuur / Uit Annabel van Heesbeen

NOVEMBER 2016

Jesse Holweg en archieffoto’s Oudaen

DE KLASSIEKER – OUDAEN

Stadskasteel met een eigen bierbrouwerij In het centrum van Utrecht staat een heus stadskasteel uit 1296, Oudaen. Toch lopen iedere dag mensen het 2000 m2 grote pand met kantelen en torenkamer voorbij zonder het op te merken. “Wat daar allemaal gebeurt, wil je niet weten”, zegt ­­medeeigenaar Peter Elzendoorn lachend.

“Er zijn hier vele relaties ontstaan en huwelijks­aanzoeken gedaan. Vorige week ging er nog iemand op z’n knieën!”

Het Stadskasteel Oudaen aan de Oudegracht nummer 99

‘Tijdens de crisis werd er minder getrouwd en meer gedronken’ Mede-eigenaar Peter Elzendoorn

V

an de buitenkant valt ­Oudaen misschien wat minder op, maar binnen kun je niet om de karakteristieken van het kasteel heen. Op de begane grond huist Het Proeflokaal, een zeven meter hoge zaal die vroeger diende als de Ridderzaal. De vloer bestaat nog steeds uit antieke vierkante tegel­ tjes, massieve houten balken d ­ ragen het plafond en de gasten zitten op oude houten stoelen. Aan de muur verbeeldt een immens schilderij de ‘Vrede van Utrecht’. Het werd vervaardigd voor de viering van de Vrede van Utrecht in 2013 en hangt nu in Oudaen, omdat de belangrijke Franse gezant ­Melchior de Polignac

in het pand sliep tijdens de onder­ handelingen in 1713. Het grand-café zit afgeladen vol, het geroezemoes en het getinkel van de borden en glazen klinkt tijdloos: als je je ogen sluit, kun je je zo voorstellen dat je een paar honderd jaar terug in de tijd bent.

het zich veroorloven in een stenen gebouw te gaan wonen, bijna alle andere huizen bestonden uit hout en leem, bedekt met een rieten dak.

In 1395 kwam het versterkte mid­ deleeuwse huis in het bezit van de heer Dirck van Houdaen, waar het kasteel zijn naam aan dankt.

Versterkt middeleeuws huis De bouw van het stadskasteel ­begon in 1276 in opdracht van de heer van Zoudenbalch, een van de Utrechtse stadsbestuurders. In die tijd begonnen rijke families met het bouwen van grote, weerbare huizen van steen aan de Oude­ ­ gracht. ­Alleen rijke families konden

Halverwege de achttiende eeuw werd het pand verkocht aan de Hervormde Gemeente. Vanaf dat moment diende Oudaen twee eeuwen langs als bejaardentehuis, met name voor arme mensen. Uit­ eindelijk kreeg het pand na een jaren­lange restauratie in 1987 een horecabestemming. Sinds 2003

is Oudaen in handen van Peter Elzendoorn en zijn compagnon ­ Ireen Ophof. “Ik liep hier toen al zo’n tien jaar rond”, vertelt Elzen­ doorn. Hij kende het pand op z’n duimpje, elke spijker in de muur.

“Ik wist wat de gebreken van het pand waren, maar ­ zeker ook wat de pluspunten waren.” Als pluspunt noemt hij de unieke uitstraling van het pand, die een breed publiek aantrekt: jongeren, studenten, werkenden en ouderen. “Er wordt hier getrouwd, maar ook verga­ derd.” Het pand groeit met de tijd mee. Elzendoorn, lachend: “­ Tijdens de crisis werd er minder getrouwd en meer gedronken.”

Cultuur / Uit 13

NOVEMBER 2016

Advertorial COLUMN STEEF SCHINKEL

PROGRAMMA 2016

Schiller Theater Place Royale Zaterdag 12 november 20:30 uur Cabaretpoel Vier Keer Leuk!

Cabaretliefhebbers opgelet! Deze voorstelling mag u niet missen. In de Cabaretpoel spelen vier nieuwe aanstormende cabarettalenten elk een voorstelling van ongeveer 25 minuten. U ziet finalisten en prijswinnaars van diverse cabaretfestivals. De Cabaretpoel, een initiatief voor aanstormend cabarettalent om zich aan het publiek te presenteren. Het is een soort reizend cabaretfestival, maar dan zonder competitie-element.

Vrijdag 18 november 20:30 uur Jan van Piekeren, Johan Fransen & Steef Schinkel - Smartlappen

Smartlapperij bij Steef Schinkel. Lekker smartlappen meebrullen! LIVE TV aanwezig via Strookin-TV. Met medewerking van Jan van Piekeren, Johan Fransen & Steef Schinkel.

De bierbrouwerij in de kelder Zaterdag 19 november 20:30 uur Funda Mujde - Funda draait door

Verbetering door verandering Een monumentaal pand heeft soms gebreken. “Je kunt niet zomaar een muur weghalen omdat je een open keuken wilt, of het plafond wilt wit­ ten. Maar dat hoeft ook niet”, zegt Elzendoorn trots, “er zit al genoeg karakter in dit pand.” Het is er groot: een rondleiding door het stads­ kasteel komt langs het grand-café, een restaurant, vier vergader- en feestzalen en een theater. In het weekend spelen daar veel amateur­ gezelschappen. “Ik vind het leuk dat de zaal gebruikt wordt, daar is hij tenslotte voor, dus we vragen geen huur. Wel vragen we de gasten om na de voorstelling een drankje te komen drinken aan de bar.”

Als Elzendoorn door het pand loopt, blijkt hij inderdaad elk hoekje en elke traptrede te kennen: “Kijk, deze traptrede is uit 1300. Die niet, die is later gerestaureerd.” Er komt veel onderhoud kijken bij zo’n oud pand: “Het is een continu proces van bijhouden en renoveren. Maar dat is juist leuk, door de juiste ver­ anderingen wordt het alleen maar beter.” Elzendoorn is de nuchter­ heid zelve en wil bij de tijd blijven.

Toen hij begon, heeft hij de zware gordijnen die voor de ramen hingen weggehaald. “Ik heb ze er allemaal afgerukt, het moest wat losser. De bediening draagt ook geen strikjes meer. Je wilt geen pinguïn naast je tafel hebben staan, maar iemand met een leuke babbel.”

Om de processen te kunnen optimaliseren staat Elzendoorn ­ het liefst ‘op de vloer’. “Anders zit je ­ alleen maar met cijfers achter de pc. Nu zie ik hoe de cappucci­ no’s ­worden gemaakt, hoe de lunch wordt geserveerd.” Hij is vaak te vinden achter de bar, maar het liefst helpt hij met de afwas. “Blik op on­

eindig, verstand op nul en dan die afwas er doorheen ­rammen. Dat is mooi joh, wij proberen zo snel mo­ gelijk alles af te wassen om die koks gek te maken”, zegt hij lachend.

Eigen bierbrouwerij Er schuilt een grote organisatie achter Oudaen. Elzendoorn leidt samen met Ireen Ophof zo’n zestig mensen. Volgens Elzendoorn gaat dat goed, omdat hij een strenge ondernemer kan zijn: “Alles moet op dezelfde manier, anders wordt het een zooitje.” Een succesfactor is dat ze consequent blijven in kwa­ liteit. “Je moet tijdens de crisis niet opeens goedkopere entrecote gaan gebruiken.” Wat Oudaen naast het karakteristieke pand uniek maakt, is de bierbrouwerij in de kelder.

Daar wordt jaarlijks zo’n 70.000 ­liter bier gebrouwen die alleen in Oudaen gedronken kan worden.

Vanuit de tanks pompt het bier rechtstreeks omhoog naar de taps op de bar. Verser ga je het ergens anders niet snel krijgen.

De leukste dagen maakt ­Elzendoorn mee tijdens het Smartlappen­ festival, hij is een rasechte Utrech­ ter. Sinds een aantal jaar organi­ seert Elzendoorn samen met Fred Besselse van café De Potdeksel het Smartlappenfestival. Op vrijdag staat de band Pure Ellende tradi­ tiegetrouw in Oudaen. “Dan gaat het hier wel los”, zegt Elzendoorn.

“Die gasten gaan uit hun plaat en het publiek staat op de tafels. Daar kan ik van genieten.”

Funda Müjde, bekend als cabaretière, presentatrice en actrice in speelfilms en tv-series zoals GTST, Medisch Centrum West, Zeg ‘ns Aaa en Vrouwenvleugel, is komend seizoen met Funda Draait Door in de Nederlandse theaters te zien! Aangenaam confronterend. Direct, maar behapbaar. Funda draait door is ontroerend, inspirerend, hilarisch en laat een blijvende indruk achter!

Zondag 20 november 15:00 uur Margreet Markerink en Kees Scholten

De moed om te vertrekken, Argentijnse tango en Nederlandstalige verhalen. Margreet Markerink en Kees Scholten brengen samen een programma waarin de Argentijnse tango centraal staat. Argentijnse tangoliederen zijn door Kees op poëtische wijze vertaald. Samen laten zij horen waar het in deze prachtige muziek en dans om gaat: de weemoed en het verlangen van de uit Europa geëmigreerde zoekers naar geluk in het verre Argentinië.

Vrijdag 25 november 20:30 uur Esmay Usmany - Huppelen met Esmay Usmany

Kom op Esmay, dóórgaan! Maar wat als je het even niet meer ziet zitten? Iets doet wat ver uit je comfortzone ligt en je op het punt staat om keihard in janken uit te barsten? Ga je schreeuwen van woede of dwars tegen alles in? Ga je door of leg je het bijltje erbij neer? Is de verwarring groot en loopt de frustratie te hoog op? Ga dan huppelen. Héél hard huppelen. Na haar eerste avondvullende voorstelling ‘niets is wat het lijkt’, waarmee ze finalist werd van het Utrechts kleinkunstfestival 2015 en door de publieksjury van het Fringe festival in Delft met maar liefst 4,5 ster van de vijf werd beoordeeld, huppelt Esmay vrolijk verder.

Zaterdag 26 november 20:30 uur Daisy Correia - Uma casa Portuguesa

Daisy Correia brengt met Uma casa Portuguesa een hommage aan Amália Rodrigues. Ze zingt niet alleen fado’s van Amália, maar vertelt ook over het leven, het werk, de angsten en de triomfen van een zangeres die zei alleen op het podium te kunnen leven en zich een weg moest banen door een leven vol drama. Amália Rodrigues (1920-1999) was de koningin van de fado. Dankzij haar klinkt het Portugese levenslied nog steeds door tot in alle uithoeken van de wereld.

Zaterdag 3 december 20:30 uur De Belgische Cabaret Muziekgroep - Blaf Waf

Lachrimpels behoren tot de schoonheidsidealen. Blafwaf wil u op dat vlak graag in de watten leggen.

Winnaar Utrechts Cabaret Festival 2016.

Zaterdag 10 december 20:30 uur La Pat - Winter’s Choice (Try-Out)

De Ridderzaal diende ten tijde van het bejaardentehuis als eetzaal

Ze kwam, zag en zong. En de zalen gingen plat. Voor La Pat. Zangeres Patty Trossèl veroverde in 1991 de vaderlandse podia met Eine Frau für die Liebe. Een stem als een klok, een extravagante act en unieke composities. Die Blumen waren schöner wie immer im Keukenhof dieses Jahr. Ze is een tijdje uit beeld geweest, maar nog lang niet uitgebloeid. Na omzwervingen in Hollywood en India is ze terug. Met Winter’s choice. Geïnspireerd op de poëzie van de excentrieke negentiende-eeuwse Engelse dichter John Clare. En natuurlijk doet ze ook een greep uit haar fraaie oeuvre. Over het leven zal ze zingen. Over de kwetsbaarheid der dingen.

Het schilderij De Vrede van Utrecht 1713-2013

Esmay Usmany

14 Cultuur / Uit

NOVEMBER 2016

TOP 5

O U V N ER P .

TA

GOEDKOOPSTE.

Dit is het moment om over te stappen op glasvezel. Alle providers hebben nu interessante acties en aanbiedingen voor u. Overstappen is zo eenvoudig dat u het zelf snel en makkelijk in drie stappen online regelt. Liever persoonlijk advies? Onze glasvezeladviseurs geven u graag een onafhankelijk overzicht. Ga voor de beste deal op ons netwerk naar www.eindelijkglasvezel.nl/beste-deal.

!

1

AL

S

L E Z E V S A L G !

N E K WE AL TI J

D D E BESTE

KIES NU UIT DE VOORDELIGSTE ALLES-IN-EEN-PAKKETTEN VOOR GLASVEZEL.

DE

Download / upload

50 / 50 Mbps

GLASVEZEL 3-IN-1 BASIS MET TV LIGHT

2

Download / upload

3

Download / upload

4

Download / upload

5

50 / 50 Mbps ALLES-IN-1 50 MB/S

20 / 2 Mbps

ALLES-IN-1 INSTAP

50 / 50 Mbps ALLES-IN-1 50 MB

€ 45,00 € 46,00 € 47,50 € 48,50

Download / upload

100 / 100 Mbps € 54,95 ALL-IN-ONE LIGHT 100 MB + TV START

In dit overzicht gaan we uit van de pakketten die het afgelopen jaar zijn afgesloten via de vergelijker op onze website (vastgesteld op 15 oktober 2016). De top 5 goedkoopste pakketten is op basis van de prijs per maand en het goedkoopste pakket per provider. Alle genoemde prijzen zijn exclusief eventuele actiekortingen.

Vergelijk, kies

ZO ZIJN WIJ BEREIKBAAR.

en sluit direct af.

www.eindelijkglasvezel.nl/beste-deal

Wilt u bellen of chatten met onze glasvezeladviseur? Neem dan contact met ons op. www.eindelijkglasvezel.nl/advies 088 006 37 10 www.twitter.com/reggefiber 06 541 151 19

Cultuur / Uit 15

NOVEMBER 2016

MODEMETER PAULA GOIS BARAO Marieke van Willigen Nienke Kamphuis

Paula Gois Barao (52) is directeur van en docent bij Decisco, een netwerkopleiding.

Liever over de top dan saai Ze heeft Portugese flair en Neder­ landse nuchterheid. De Utrechtse zakenvrouw Paula Gois Barao heeft niets met ‘kleren die kloppen.’

Wat is er mis met goed op elkaar afgestemde kleding?

“Het is saai! Al die mannen met kloppende pakken, daar word ik verdrietig van. Ik zie ze veel op mijn werk. Ook vrouwen in mantelpakjes.

Met een blouse die precies strookt met het rokje. Nee! Doe eens iets anders met je kleren. Een gekke schoen, een ander riempje, een raar detail. Er loopt hier in Utrecht een zwerver in een koningspak. Vind ik prachtig. Liever over de top, of desnoods ordinair, dan kloppend en saai.”

Broek: Gapstar, schoenen: Ash, jas: Burberry, blouse: Zara.

Uw kleren kloppen niet?

“Nee dus. Ik hou van grappige details. Andere combinaties. Mijn kleding moet sophisticated en tegelijkertijd casual zijn. Ik draag stijlen door elkaar heen. Als ik iets aantrek, is het voor de hele dag.

Voor werk én voor een feest, mocht ik die ’s avonds hebben. Er zijn mensen die zich omkleden voor ze naar een feest gaan, die dan pas bedenken ze wat ze aandoen. Zo werk ik niet. Ik denk altijd na over wat ik aantrek, maar dan wel voor een heel etmaal.”

U past uw kledingstijl niet aan voor uw klanten?

“Ik pas me nooit aan. Ze passen zich maar aan mij aan.”

‘Je bent je eigen kunstwerk’ Zijn er Portugese invloeden in uw kledingstijl te bespeuren?

“In zuidelijke landen is kleding belangrijker dan in noordelijke landen. Mediterrane mensen beseffen dat je voorkomen hoort bij hoe je bent; je kleding moet stroken met je karakter. Zo ben ik opgevoed.

Mijn moeder kreeg me bijvoorbeeld niet aan de jurk, hoewel ze niets liever wilde. Vanaf mijn tweede wilde ik geen jurkjes meer aan, gaat het verhaal. En dat is zo gebleven.”

U bent inderdaad geen jurkenmeisje.

“Ik hou niet van jurken, ik vind ze te ingewikkeld. Ik wil me niet heel vrouwelijk kleden, dat past niet bij

me. Maar ook niet heel mannelijk, want ik ben een vrouw, ik ben niet mannelijk. Dat zie je aan mijn stijl. Die zit tussen vrouwelijk en mannelijk in. Precies zoals ik ben.

Daarnaast is kleding voor mij kunst.”

Hoezo is kleding kunst? Draaft u niet een beetje door?

“Helemaal niet. Al die mensen die beweren van kunst en design te houden maar er saai uitzien, daar geloof ik niets van. Kleding gaat om vormen, materialen en accenten. Het gaat om creativiteit, om eigenheid. Kunst is niet alleen maar iets om naar te kijken. Het is veel meer, het is een uitdrukking van hoe je leeft en hoe je bent. En hoe je je kleedt. Je bent je eigen kunstwerk.”

Journalist Marieke van Willigen blogt op www.jurkenvanmaria.nl

HET RECEPT VAN TRAITEUR JEROEN VAN NIJNATTEN

Niçoise ‘upside down’ Jeroen van Nijnatten is al achttien jaar luxe cateraar in het Utrechtse. In zijn culinaire werkplaats aan de Baanstraat bereidt hij hapjes, diners en partijen voor. In zijn keuken is aandacht voor pure, eerlijke, lokale seizoensgroenten en dan net in een ander jasje.

S

peciaal voor DUIC bekokstooft hij de lekkerste recepten: klassiekers met een moderne twist. Dit keer een alom bekende salade Niçoise uit Nice in een wintervariant. Dezelfde ingrediënten, maar dan warm.

Voor 4 personen

• 400 gram uitgelekte tonijn op olie (MSC-gecertificeerd), olie bewaren • 8 ansjovisfilets • 600 gram geblancheerde sperzieboontjes • 4 tomaten in blokjes gesneden (zonder zaadjes) • 2 grote rode uien in ringen gesneden • (¼ ui gesnipperd) • 1 krop sla • 1 teen verse knoflook, gehakt • 2 eieren, gesplitst • Paneermeel of broodkruim gedroogd • 16 Taggiasche of Kalamata olijven, fijngesneden • 2 eetlepels tuinkruiden, gehakt (dille, dragon, peterselie, basilicum) • Olijfolie, peper en zout naar behoefte • Stokbrood

Mengen: de geprakte en uitgelek­ te tonijn, tuinkruiden, 2 eidooiers, ½ eiwit, gesnipperde ui, ½ knof­ look, peper en zout (niet te veel zout i.v.m. de ansjovis). Hier platte ballen van kneden, door de andere helft eiwit halen en daarna door de paneermeel.

Bakken: in een teflonpan met wat olijfolie en ½ olie uit het tonijn­ blikje, ongeveer 10 minuten om en om. Voorzichtig draaien!

Ondertussen de geblancheerde boontjes met de uiringen, andere helft knoflook, olijven, peper en zout fruiten in olijfolie gedurende 5 minuten. Op het laatst de toma­ ten mee doorwarmen.

Leg op elk bord een paar bladen sla, hierop de gebakken groenten en ernaast de tonijn(burger) met daar­ op gegarneerd de ansjovisfilets.

Eet er stokbrood bij.

Mocht je nog tonijnolie overhebben dan kun je daar met een eidooier een vissige mayonaise van kloppen.

16 Stad / Leven

NOVEMBER 2016

WERELDBURGER, HULPVERLENER, MOEDER EN DUIZENDPOOT

Holly Haylock: veel meer dan ­alleen de moeder van Kyteman Holly Haylock werd geboren in Belize en kwam na vele omzwervingen in onze stad terecht. Een vrouw met een groot hart, zowel voor haar kinderen als voor mensen die hulp nodig hebben. Van ‘buitenslapers’ en prostituees tot muzikanten rond haar zoon Colin Benders, beter bekend als Kyteman.

Yontie Helders

Sjaak Ramakers

Wereldburger Als ik aanbel wordt de deur onmid­ dellijk opengedaan door een vro­ lijke exotisch ogende vrouw: Holly ­Haylock. Koffie, gevulde speculaas en echtgenoot Erik die ook aan­ schuift. Nog voor ik een woord heb gezegd, wordt mij de voorwaarde voor dit gesprek gesteld: “We gaan het niet expliciet over onze zoon Co­ lin (alias Kyteman red.) hebben.” Dat was ook niet mijn insteek: over Holly was mij verteld dat ze een tomelo­ ze energie heeft, een leuke moeder, sociaal erg betrokken en vooral een wereldburger is. Holly’s roots liggen in het Caribische land Belize; haar vader komt uit San ­Pedro. “Ja, het liedje van Madonna”, vertelt Holly.

“Ik ben geboren in New York, daar heb ik zeven jaar gewoond. Toen mijn moeder ­ hertrouwde met een Fransman zijn we naar la Région Pa­ risienne in Frankrijk verhuisd. Mijn stiefvader was militair en werd vaak over­geplaatst, zo hebben we ­onder andere in Berlijn, Hamburg en nog­ maals in Parijs gewoond. Mijn zusje en ik rekenden uit dat we in zestien jaar tijd op veertien verschillen­ de ­scholen hebben gezeten. Begin ­jaren tachtig was het in Parijs af­ schuwelijk voor mensen zoals wij.

Intolerantie was het credo en om de drie stappen werd er om onze pa­ pieren gevraagd. Na een weekend in Nederland en wist ik meteen dat ik hier wilde blijven: ik werd met open armen ontvangen, niets van argwaan of achterdocht. Ik ging als kok wer­ ken in een jeugdherberg in het Gel­ derse dorp Kerk-Avezaath en ver­ trok later naar Utrecht. Daar kwam ik terecht bij de krakers­beweging en woonde ik in panden in Lage Vuur­ sche, Groenekan en tenslotte in Sandwijck. In deze buitenplaats aan de Utrechtseweg waar een twin­ tigtal krakers woonden, heb ik Erik ontmoet. Ik kwam net van een reis door India met mijn twee dochters en mijn toenmalig echtgenoot. Toen kwam ik Erik tegen.”

Kytopia aan de Oudegracht

“Verliefd geworden besloten we sa­ men verder te gaan, nu dertig jaar geleden. We kregen samen een zoon Colin en trouwden. In die tijd stu­ deerden we allebei nog en het was schipperen met onze tijd. Ik zat op de sociale academie en nam Co­ lin mee naar school, waar hij in de docentenkamer mocht liggen. De crèche was geen optie, daar hadden we domweg geen geld voor. In die tijd verhuisden we van Sandwijck naar Sterrenwijk. Het was in Sand­ wijck niet altijd makkelijk met drie kinderen in een huis met twintig mensen waar er altijd wel iemand

vergat de deur dicht te doen. Maar in Sterrenwijk hebben we ook moe­ ten wennen: we pasten niet echt in de besloten gemeenschap. We vielen uit de toon: ik was een gekke buiten­ lander, we deden niet mee aan de buurtfeesten en de situatie esca­ leerde toen we een baksteen door de ruit kregen. Toen hebben we Roxanne, de dochter die Erik en ik na Colin ­kregen, ­ingeschreven voor de knutselmiddag in het buurthuis.

Langzaam kwamen de contacten in de buurt, waar we nu al ruim twintig jaar met heel veel plezier wonen. En ja, ik hang nu ­tijdens de WK voetbal ook een klein oranje T-shirt voor het raam”.

Hulpverlener “Ik heb altijd graag iets voor mensen willen doen en met ze w ­ illen werken: zo kwam ik in Parijs in contact met een autistische jongen van dertien jaar, die reageerde zodra ik muziek maakte. Door hem ben ik in Parijs ook met ­ psychiatrische patiënten gaan werken, vooral jongeren. Dat was heel zwaar. In ­Nederland ging ik naar de de ­sociale academie, rond­ de deze af en heb daarna steeds met wisselende doelgroepen gewerkt.

Met jongeren, met mishandelde ­kinderen, met tienermoeders, asiel­ zoekers. Ik veranderde om de paar jaar van werk, juist uit passie voor maatschappelijk werk. Maar toen Roxanne­op de lagere school zat, wilde ze dat ik haar uit school kwam halen net als alle andere moeders.

Met mijn toenmalige baan kon dat niet, waarop ik besloot werk te zoe­ ken in de avond. Zo kwam ik terecht bij de hulpverlening voor prostituees die vooral ’s avonds plaatsvond. Toen mijn aanwezigheid bij de kinderen in de avond werd gewenst, ben ik weer overdag gaan werken.”

“Mijn hart ligt bij laagdrempe­ lig werken, met mensen die geen hulp willen, van niemand. ’s Nachts zwierf ik regelmatig met collega’s door de stad om ‘buitenslapers’ aan een slaapplek te helpen en om daklozen onder bruggen vandaan te halen en hen ervan te overtuigen om naar een opvanghuis te gaan. Op het laatst werkte ik bij De Stek, een tussenvoorziening voor alcohol en drugsverslaafden vanuit Stichting De Tussenvoorziening, die in heel Utrecht projecten heeft. De combi­ natie van deze twee groepen men­ sen was moeilijk: drugs­verslaafden zijn vaak ‘s morgens heel hyper en storten naarmate de dag vordert langzaam in, terwijl alcoholver­ slaafden vaak ‘s morgens nog hun kater moeten verwerken en op­

Stad / Leven 17

NOVEMBER 2016

‘Als werk en moederschap botsten, dan zei ik: ‘shut up and deal with it’’ leven in de middag. Maar er was altijd wel een moment op de dag dat de twee groepen op een zelf­ de energielevel zaten, dan konden we met elkaar eten en praten. Mijn leidinggevende zei wel eens: ‘Het lijkt wel of je steeds zwaarder werk opzoekt, een omgekeerd carrière­ patroon.’ Het werk dat ik deed in de hulpverlening met ­ tienermoeders vond ik niet uit­dagend genoeg: lie­ ve moeders, lieve baby’s en oma’s die kleertjes breien, maar alcohol­ verslaafden onder bruggen vandaan halen, daar lag mijn hart. Toen de kinderen groot waren, ben ik voor­ lichting gaan geven over l­overboys en prostitutie op scholen­in en rond Utrecht. Nu geef ik trainingen aan hulpverleners door heel Nederland en reik ik een ­ methodiek aan die hen weer de reden geeft waarom ze voor dit prachtige beroep hebben gekozen. Ik ken zo langzamerhand alle doelgroepen en kan mijn idee­ ën staven aan voorbeelden uit de praktijk.”

Moeder “Ik heb altijd gezocht naar compro­ missen: hoe combineer ik zo goed mogelijk mijn werk met mijn gezin.

Ik wilde een ‘supermom’ zijn, dus was luizenmoeder, voorleesmoeder, gaf kookles op school van de kinde­ ren en assisteerde als enige ouder op klassenfeestjes. Maar als werk en moederschap botsten, dan kon ik wel zeggen: ‘shut up and deal with it.’ We zochten voor onze ­kinderen ook altijd naar een school die bij hen pasten, zodat zij hun passie konden volgen. Emily vertrok naar Londen en studeerde daar medische socio­ logie en antropologie: ze geeft nu voorlichting over chlamydia en RSI aan prostituees en doet onderzoek.

A chip of the block. Melissa heeft de pabo gedaan en geeft les op ver­ schillende scholen. Roxanne wil­ de iets met mode en kleding doen, merkte dat een opleiding in die richting haar niet lag en wisselt nu reizen af met werken. Zo is inmid­ dels onze ‘kaasspecialist’ door haar werk in de K ­ azerij in de Twijnstraat en bakt ze nu, in haar derde werk­ periode, als enige meisje hambur­ gers bij Meneer Smakers, ook in de Twijnstraat. En Colin z’n passie was al heel vroeg de muziek. Van mijn broer, een jazzpianist, kreeg hij op jonge leeftijd een trompet en toen hij acht jaar was ging hij naar de ­Kathedrale Koorschool Utrecht waar lessen en muziek gecombi­ neerd werden. Later ging hij naar het conservatorium. We hebben al­ tijd een huis vol kinderen en vrien­ den van de kinderen: de mooiste momenten zijn voor mij wanneer alle kinderen en de kinderen van mijn overleden vriendin er zijn. Ik zeg altijd: ‘Ik heb vier kinderen du ventre en vier kinderen du coeur.’”

Erik, die rustig luisterend aan tafel zit, antwoordt op mijn vraag hoe het leven met een vrouw als Holly is: ”Gevuld.”

Duizendpoot Het leven werd nog gevulder: “We gingen altijd mee op tournee met

Colin: Erik als manager en ik als tourmanager-duizendpoot. Ik zorg­ de­ervoor dat alle muzikanten op de juiste tijd en op de goede plaats met hun instrument waren. Het is niet altijd het meest gedisciplineer­ de volk, de muzikant”, lacht ­Holly .

“Toen Kytopia van de Zeedijk naar het oude Tivoli-pand aan de Oude­ gracht verhuisde, zijn wij er nog meer betrokken geraakt. Vaak staan we tot diep in de nacht achter de bar en faciliteren we de artiesten en kunstenaars die er werken. Om maar een klein maar toch belang­ rijk voorbeeld te geven: ik zorg dat er schone theedoeken zijn en houd de voorraad wc-papier in de gaten.”

Erik: “Aanvankelijk leek het pand aan de Oudegracht veel te groot voor ons, maar we zijn er in gegroeid en nu willen we er niet meer weg. Op de Zeedijk hadden we ervaring op­ gedaan, er was een kern die bewust koos om ook met elkaar naar de Oudegracht te verhuizen. We heb­ ben hard gewerkt om 25 studio’s in te richten en ­geluidsdicht te maken.

Mensen hebben een permanen­ te werkplek in Kytopia gevonden: muzikanten, muziekmanagers, pro­ ducers, fotografen en een grafisch ontwerper, alles muziek en kunst gerelateerd. Er heerst een fantasti­ sche, niet te sturen dynamiek: uit­ wisseling van ideeën, feedback en

‘Alcoholverslaafden onder bruggen vandaan halen, daar lag mijn hart’ bij elkaar in de keuken kijken. Het is een broedplaats voor talent uit heel Nederland.”

Erik vervolgt: “Tivoli is van de stad en van de Utrechters; het hoort bij het interieur van de stad. Maar de gemeente wil het natuurlijk, weer een kwestie van geld, rendabel ma­ ken. Een idee is om appartementen

in het pand te maken, maar dan is Utrecht deze plek kwijt en krijgt het het nooit meer terug. Ook had de vereniging Oud Utrecht een prijs­ vraag uitgeschreven voor een nieu­ we bestemming van het gebouw.

De plannen gingen alle kanten op.

Bij alle inzendingen had de jury wel vragen over het rendabel krij­ gen van de exploitatie en dat heeft te maken met de manier waarop het pand is ingedeeld. De opmer­ king was: ‘Wie het pand rendabel wil maken, zal ook publiek moeten trekken’. Maar de buurt wil geen overlast en ook geen Tivoli-achtige toestanden meer.” Holly voegt hier nog aan toe: “We hebben het door­ slaan van geluid verholpen en de buren weten dat ze Erik om drie uur ’s nachts uit zijn bed kunnen bellen wanneer er overlast is. We kunnen nu wel stellen dat de buurt blij met ons is. Kytopia is geen plaats waar je zomaar een kijkje kunt gaan nemen; onze deur is dicht en we hebben geen bel. Het pand is als klooster gebouwd. Soms zijn er wel rondlei­

dingen en op de Culturele Zondag van 4 september konden mensen bij Kytopia naar binnen lopen. Tijdens de Urban Culture Run renden ruim duizend mensen van de Oudegracht dwars door het gebouw naar de Springweg. En dan hoopt iedereen toch dat Colin in een hoekje Sorry op zijn trompet zit te spelen.”

Op 23 november zendt het televisieprogramma Het Klokhuis een aflevering uit over Kytopia.

In deze aflevering neemt presentatrice Dolores een kijkje binnen de muren van de oude poptempel die is omgebouwd tot een plek waar muzikanten samen werken aan nieuwe muziek.

23 november rond 18.25 uur op NPO 3.

18 Stad / Leven

NOVEMBER 2016

DE WERKPLEK VAN

Restaurator Museum Speelklok Alberic Godderis Annabel van Heesbeen

Nienke Kamphuis

Als iemand met passie over zijn vak kan praten, is ‘t Alberic Godderis wel. Hij is sinds zeven jaar restaurator bij Museum Speelklok en staat elke dag met zijn neus in de orgels.

Glimlachend: “Als ik eenmaal begin met praten, ben ik niet meer te stoppen.”

Alberic Godderis in het restauratieatelier

Het orchestrion uit 1925 in Museum Speelklok

V

erscholen onder de Dom­ toren, aan Flora’s Hof, ligt het domein van Godderis: het restauratieatelier van Muse­ um Speelklok. Een ziekenhuis voor orgels en klokken, een walhalla ­ voor de restaurator. Godderis is hier vijf dagen per week met hart en ziel bezig om orgels weer in topconditie te krijgen. “Ik sta hier volledig in dienst van de instru­ menten en hun geschiedenis. Wij doen alleen ­herstellingen in het be­ lang van de instrumenten. We gaan niet een orgel knalroze schilderen omdat de eigenaar dat wil, we res­ taureren hier voornamelijk voor de eigen collectie van het museum”, ­ legt Godderis uit.

‘Ik zou mijn instrumenten uit duizenden herkennen’ Godderis is nog maar 29 lentes jong, dat is uniek in zijn vak. Zijn leermeester, de 71-jarige Hans van den Berg, loopt ook nog steeds rond in het atelier. Hij is na zijn pensioen ‘gewoon’ doorgegaan als vrijwilli­ ger. “Ik ben blij dat er j­ onge ­mensen zijn die zich aangetrokken voelen tot dit ambacht”, zegt Van den Berg.

Jong was Godderis ­zeker toen hij met orgels in aanraking kwam; op zijn zestiende was hij al eigenaar van zijn eerste, eigen exemplaar.

Hij bouwde hem zelf, samen met een hobbyist die hij in België had ontmoet, het land waar hij geboren

is. De passie begon in Veurne, aan de kust van West-Vlaanderen. ­ Al snel had hij meer van deze instru­ menten en ging hij ze verhuren: “Ik was nog te jong om een rijbewijs te ­halen, dus moesten mijn ouders elk weekend met die dingen op pad”, vertelt hij lachend. En hoe is het nu met zijn eerste orgel? “Goed hoor, ik verhuur hem nog elke zomer aan Plopsaland van Studio 100.”

Van Gent naar Utrecht Op jonge leeftijd werd Godderis een fervent kenner van het orgel­ ambacht. Van een hobbyist leer­ de hij de fijne kneepjes van het vak, maar kennis vergaarde hij in Utrecht. Daar ging hij geregeld naar avonden van Museum Speel­ klok voor liefhebbers. Godderis was er zo vaak te vinden, dat een museumconservator over hem te horen kreeg. Die kwam uiteindelijk naar de Belg toe met de vraag of die het zag zitten in het restauratie­ atelier aan de slag te gaan. Godde­ ris studeerde op dat moment Eco­ nomie in Gent, maar twijfelde geen seconde en verhuisde naar Utrecht om van zijn hobby zijn werk te ma­ ken. Hij voltooide zijn opleiding hier, aan de NCOI. Het restauratieatelier ligt op loop­ afstand van het museum, dat Godderis inmiddels ook op zijn ­ duimpje kent. “De collectie leeft nog steeds, doordat alle orgels nog wer­ ken en doen wat ze moeten doen.”

Dat laat hij enthousiast zien. Hij noemt het orgel stiekem de voor­ loper van de computer. “Het zijn apparaten die met een programma muziek kunnen ­maken, geautomati­ seerd door bijvoorbeeld een orgel­ boek. De drang om muziek te auto­ matiseren zit in de mens; iedereen heeft tegenwoordig een telefoon in

z’n zak om ­muziek mee af te spe­ len.” Zelf heeft hij door het museum het orchestrion leren kennen, een muziekinstrument dat mechanisch geïntegreerde ­muziekinstrumenten bespeelt. “Alle instrumenten die je denkt te ­horen, zitten er ook daad­ werkelijk in. ­ Fantastisch toch?” In het museum staat een exemplaar uit 1925, waar drie violen in zijn gebouwd. Die worden automatisch bespeeld, evenals de piano. “En hoor je dat slagwerk, zo subtiel?”

Godderis’ ogen twinkelen. In de roaring twenties stond een orches­ trion vaak in een restaurant: “Dan leek het net alsof er een jazzband stond te spelen.”

bar in Museum Speelklok, hij zat vaak áán de bar. Van het een kwam het ander en vorige maand zijn ze getrouwd. Is zij ook zo fanatiek in de orgelwereld? “Ze waardeert het onderwerp, maar is niet zo’n ­diehard als ik”, luidt het antwoord.

De toekomst Inmiddels is Godderis ook eigenaar van een orchestrion. “Wel een klei­ ne, hoor”, zegt hij bescheiden. Zoals een fanatiek verzamelaar betaamt, kocht hij eerst het orchestrion en zocht hij er later een passend huis bij. Daar woont hij nu met zijn vriendin. Zij stond vaak áchter de

Hij pakt een mesje om wit leer om maat te snijden. Ergens klinkt een schel geluid. “Dat is een klokkenma­ ker die aan het veilen is”, ­verklaart Godderis. Als je vanuit Flora’s Hof het restauratieatelier in kijkt, zie je links de orgelrestaurateurs aan het werk en rechts de klokken­ makers. Ervóór staan o ­ rgels in al­

Op dit moment is Godderis bezig met het restaureren van een orgel­ klok. Het is geen klok uit het muse­ um, maar van een man uit Egypte die in Chicago woont. “Die orgel­ klok kan op maar weinig plekken in de wereld gerestaureerd worden.

We hebben zo’n zelfde klok in het museum, dus nu restaureren we er twee tegelijk.”

lerlei soorten en maten te wachten op de juiste behandeling. Er zijn al talloze instrumenten door de han­ den van de restaurator ­gegaan. “Ik zou mijn instrumenten uit dui­ zenden herkennen”, geeft Godde­ ris toe. “Ik herken elke schroef, zo erg vergroei je met een project.”

Het is volgens hem moeilijk om de

‘De drang om muziek te automatiseren zit in de mens’ kwaliteit van vroeger te evenaren, omdat er toen meer mensen in het ambacht bedreven waren en er zo meer kennis was. Toch streeft God­ deris in de kleine orgelwereld nog naar die kwaliteit van vroeger. Een hogere zelfs. De toekomst ziet hij daarom rooskleurig tegemoet, hij blijft zichzelf uitdagen: “Het draait ­allemaal om ambitie.”

Stad / Leven 19

NOVEMBER 2016

Jesse Holweg

DAT IS DE VRAAG

Nienke Kamphuis

Kun je in Utrecht nog op niveau eten?

of

Toon Naber

Jeroen van Nijnatten

Algemeen directeur Grand Hotel Karel V

Traiteur en cateraar

“Natuurlijk kun je in Utrecht op niveau eten. In Grand Hotel Karel V ­hebben we altijd onze culinaire ambitie uitgesproken. En we kunnen uit de vele recensies van ons Restaurant Karel V en onze Bistro Karel V niet anders dan concluderen dat dit niveau door de gast herkend en erkend wordt. En zo zijn er nog vele goede collegarestau­ rants waar ik mijn hotelgasten zonder enige twijfel naar zou doorverwijzen. De vraag is dus niet zozeer of het ‘De vraag is ­niveau in de stad Utrecht aanwezig is, maar de ­ culinaire gidsen het wel zien. culinaire gidsen of Zoals Gault&Millau, Lekker en last but not least ­Michelin. het wel zien’ Lange tijd dacht men dat er in Utrecht alleen buiten­ landse en studentenres­ taurants zouden zijn, maar dat is allang niet meer zo. Wellicht moet dat kwartje nog vallen bij sommi­ ge ­ recensenten met een Rand­ stad-perceptie. Kwaliteit komt vanzelf ­ bovendrijven en wordt uiteindelijk wel gezien. Gewoon lekker blijven doorkoken!”

Leon Mazairac Chef Podium onder de Dom

“Het lijkt een beetje alsof het blad Lekker consequent ‘Podium onder geen Utrechtse restaurants in de top 100 wil plaatsen, maar Utrecht heeft het ook een beetje aan zichzelf te de Dom is danken; andere steden hebben een grotere verschei­ denheid aan restaurants. Hier lijkt veel op elkaar. Er is sterwaardig’ geen race om je daarin te profileren. Dat heeft te maken met de samenstelling van de stad. Utrecht is natuurlijk wel een beetje een s­ tudentenstad, kijk maar naar de opkomst van alle pizza- en hamburgertenten. ­Persoonlijk vind ik dat jammer, want dan moet ik ­buiten de stad eten. De restaurants die wel goed zijn, zitten op maandag al bomvol voor het weekend. Concours, Héron en Wilhelminapark zijn niet duurder dan andere restaurants, maar wel enorm goed. Daarnaast had ­Podium on­ der de Dom wel echt in die top 100 moeten zitten, dat is een sterwaardig ­restaurant.”

Er staan geen Utrechtse restaurants in de top 100 van de culinaire gids Lekker. Dat is nu al voor het derde jaar op rij. Karel V lukte het voor het laatst. Wel zijn de Utrechtse restaurants Amberes, Podium onder de Dom, Karel V, Simple en restaurant Wilhelminapark in de top 500 opgenomen. Kun je in Utrecht nog op niveau eten?

Dat is de vraag.

“Het kwalijke van deze stelling is dat het gebaseerd op Lek­ ker. Dat is een kansloos blad en totaal niet meer geloofwaardig.

Natuurlijk hebben we nog goed eten in Utrecht! Iedere stad krijgt de horeca die het verdient en de eetcultuur wordt bepaald door het gemiddelde. Dat is in Utrecht gewoon heel hoog. Je kunt restaurants niet verge­ lijken, want elk restaurant is uniek. Het is een gevoelige branche die onder druk staat en waarin veel mensen keihard werken voor weinig geld. Zelf hecht ik daarom meer waarde aan beoordelingen van Gault&Millau en de Michelingids. Die zijn wel be­ trouwbaar, gemaakt door professionals en niet door een stel hobbyisten. Kijk naar Karel V, Héron, C ­ oncours ‘Lekker is niet of Vaartsche Rijn. Dat zijn echt goede restaurants. ­Iedereen is een beetje bang voor een recensie van geloofwaardig’ ­bijvoorbeeld Lekker, maar mij interesseert het niet.

Wij hebben dus niet het idee dat het door professio­ nals wordt geschreven en ik hecht meer waarde aan het ­oordeel van de gasten.”

Erik Derksen Voorzitter Koninklijke ­Horeca Nederland Utrecht, eigenaar restaurants Buurten en Buurten in de Fabriek

“Ik was wel wat verbaasd over de lijst, omdat ik weet wat er op culinair niveau aan de hand is in Utrecht. Deze lijsten zijn eigenlijk achterhaald, maar scoren wel met publiciteit. Ze worden breed uitge­ meten in de pers en iedereen heeft er een mening over. Ik vind dat we heel goed bezig zijn in de stad. Ik ben al dertig jaar on­ dernemer en de laatste vijftien jaar is er een in­ haalslag ­gemaakt, die is ongeëvenaard. Natuurlijk zou het vanuit een marketingoogpunt fijn zijn om een Michelinster te hebben in de stad. Ik gun het mijn colle­ ga’s van Podium en Karel V om die te krijgen, en volgens mij gaat het er dit jaar van komen. Maar dat is vooral belangrijk voor ­foodies en toeristen, want ik vind dat je nu al op vele plekken in de stad erg goed kunt eten. Ik zou zo tien tot vijftien ‘Volgens mij krijgt ­restaurants kunnen opnoemen: Le Jardin, WT Urban Cafe & K ­ itchen en Chez Jacqueline bijvoorbeeld, maar ook Utrecht dit jaar wel ­restaurant Brass zie ik nooit op lijstjes staan. Daar kun je prachtig eten. Het is jammer van die lijst, maar je moet een Michelinster’ weten wat er in de stad te vinden is.”

20 Stad / Leven

NOVEMBER 2016

JETTE & JILDOU DRINKEN KOFFIE BIJ KOFFIE NOEN

Jette Pellemans & Jildou Fabriek Nienke Kamphuis

NOEN: omfietskoffie in Oost

Volg Jette & Jildou drinken koffie ook op Facebook en Instagram! Like ons en wees als eerste op de hoogte van waar Jette & Jildou deze keer koffie gaan drinken.

Vele fietsers passeren dagelijks ‘NOEN’ op weg naar de Uithof.

Dit koffietentje op de hoek van de Jan van Scorelstraat en Prins Hendrikstraat past in de categorie ‘omfietskoffie’; het is een prima pitstop. Wij sprongen dan ook op ons stalen ros en namen er een kijkje.

A

ls we rond het middaguur – toepasselijk: rond noon - bij NOEN aankomen, staat er net een half hockeyteam voor de deur te wachten; een aantal team­ genootjes staat binnen in de rij voor een meeneembeker ­ cappuccino.

Als to go-plek biedt NOEN dus ook uitkomst. We w ­ urmen ons tus­ sen de sticks en zwiepende paar­ denstaarten en belanden in een mooi vormgegeven, knus pand.

Veel hout, witte muren, een open ­buizensysteem en krijtborden aan de muur. Op de tafels staan veld­ bloemen in een fles, het bestek in een blikje ernaast. Bekend, maar stijlvol.

we hem toch eens proberen. Deze ‘witte’ koffie bestaat uit één of twee shots espresso, aangevuld met ­gestoomde melk. Het resultaat is een soort kleine latte zonder de ­dikke schuimlaag, of een cappuc­ cino met nét wat meer koffie en net wat minder melk. Sterke bak, in elk geval! Lekker. Ook zijn we blij met de presentatie: koffie in een glas, dat vinden we fijn. De cappuccino is een beetje bitter, maar de melk is zeker goed.

NOEN is meer een lunchroom dan puur en alleen een koffiebar. Het broodjesaanbod is bijvoorbeeld zeer uitgebreid: er zijn meer dan elf verschillende broodjes en dan hebben we de tosti’s nog niet eens meegeteld. Ook het aantal sap­ jes zorgt voor aardig wat keuzes­ tress. We laten ons verleiden door de tosti’s, een spinaziesapje met gember en het tea bar menu – wat neerkomt op het zelf in een zakje scheppen van je theemelange.

Even een oppepper nodig op de zondagmiddag? Je bent bij NOEN aan het goede adres. Neem voor een cafeïneboost een flat whi­ te, kies een groen sapje voor de vitamientjes en sluit af met een ­ energy booster-thee. Dit alles aan­ gevuld met een knapperige tosti met gesmolten oude kaas (en de speciale NOEN-tostisaus) maakt dat je een dagje sauna niet meer nodig hebt; we lopen als herboren weer naar buiten.

Unique selling point: Strate­g ische locatie. Zo op een kruispunt in Oost, onderweg van of naar de Uithof, is NOEN de ideale pitstop.

Afknapmomentje: Zo uitge­ breid als de broodjeskaart is, zo gewoontjes is de zoetkaart. De ­ standaard cheesecake, carrot cake en appeltaart zijn aanwezig, maar home made bijzonderheden helaas niet.

Het arsenaal aan zitplaatsen varieert van simpele tafeltjes tot ­ een grote steigerhouten hoek­ bank, waar wij gaan zitten. De hoge bank geeft een goed uitzicht op de straat, je kunt in de hoek weg­k ruipen en voor bungelvoeten is er een fijn extra plankje getim­ merd.

Koffiehipstergezeur Dan de koffie. We gaan voor een cappuccino en een flat ­white.

Toegegeven: het onderscheid tus­ sen deze verschillende ­ soorten­ koffie-met-melk is een ­beetje ­koffiehipstergezeur, want de ver­ schillen zijn miniem. Maar omdat­ we de flat white steeds vaker op de koffiekaart zien staan, wilden

UTRECHT VOLGENS

Jesse Holweg

Voorzitter Sinterklaasintocht Luc Dietz Zes jaar lang was hij voorzitter van de Stichting Stadsontspanning Utrecht (SSOU) die de Sinterklaasintocht in Utrecht organiseert.

De intocht van 2016 wordt de laatste waar Luc Dietz mee te maken heeft. “Eigenlijk ben ik de enige van de organisatie die bij de intocht niet wordt gemist als-ie ziek is.”

De Sint komt eraan! Hoe gaat het met de voorbereidingen?

“Dat gaat hartstikke goed. ‘De staf van Sin­ terklaas’ is inmiddels een geoliede m ­ achine met driehonderd vrijwilligers,waarvan zo’n dertig het hele jaar doorwerken. Er moeten­ draaiboeken komen, veilig­ heidsplannen worden opgesteld, protocollen worden ge­ schreven. Alles is inmiddels goed op elkaar afgestemd.”

Wat moet de ‘Staf van Sinterklaas’ nog meer doen om het feest mogelijk te ­maken?

“In december beginnen we al met de evaluatie van de intocht die geweest is. ­ Daarna gaan we kijken of er nieuwe dingen te verzinnen zijn voor het volgende jaar.

Dit jaar zijn er bijvoorbeeld meer ­podia op het Domplein waar de Sint langs zal ­komen.

Zoiets klinkt eenvoudig, maar moet goed geregisseerd en georganiseerd worden.

De intocht moet een cadeau zijn voor alle ­kinderen in de stad, bij deze intocht heb­ ben we daar nog meer op gelet. Verder moeten de mensen maar komen om te zien wat er dit jaar anders is!”

Waar kijk je het meest naar uit tijdens de intocht?

“Op de dag zelf heb ik een beetje een vrije rol.

Ik ben zo’n beetje de enige van de ­organisatie

die ‘s ochtends niet wordt ­gemist als-ie ziek is; het feest leunt op alle vrijwilligers. Ik geef alleen zo nu en dan een steuntje in de rug, die dag. Een ­bijzonder moment is de voorberei­ ding in de sporthal. Daar worden de eerste liedjes gezongen en komen de Pieten naar buiten. Een ­kippenvelmomentje. Het besef dat de intocht is begonnen, komt pas echt als de stoet bij het Ledig Erf aankomt. Daar staan de mensen rijendik. Al die enthousias­ te mensen vind ik prachtig om te zien.”

Tot rust komen “Thuis, in Tuindorp. Dat is niet alleen een heerlijke uitvalsbasis, slechts vijf minuten fietsen van de stad, maar ook een ­echte­ gemeenschap. Hier kun je nog gewoon de grasmaaier van de buurman lenen. I­ edereen kent elkaar, daarom woon ik er al ­zestien jaar met veel plezier. Daarnaast kom ik tot rust op mijn kantoor. Met mijn collega’s werk ik elke dag heel fijn met uitzicht op de Weerdsluis.”

Culinair genieten “In Utrecht zijn ontzettend veel leuke plekken. Met klanten ga ik vaak naar de ­ brasserie in Karel V. Een heerlijke plek waar je ook goed zakelijk kunt eten en op een pri­ ma niveau. Maar met hetzelfde plezier ga ik met mijn gezinnetje aan de werven zitten om lekker te eten.”

Lekkerste wijntje “Op de Neude bij café Lefebvre. Daar drink je niet zomaar een wijntje, daar heeft elke fles een eigen verhaal. Ik ben intensief ­betrokken geweest bij de herontwikkeling van het postkantoor, dus ik heb de Neude op verschillende manieren leren kennen. De ondernemers, historie en gemoedelijkheid in combinatie met de grote diversiteit aan mensen op het plein is leuk om te zien.”

Leukste avond “Ik ga niet zo vaak naar de bioscoop of het theater. Ik zou het wel willen, maar met vrienden of mijn gezin de avond doorbren­ gen in een goed restaurant is voor mij een topavond. Het liefst ga ik op een terras ­zitten om mensen te kijken en te zien hoe andere Utrechters de stad beleven.”

Lievelingsplek “Ik ben een hardloper en heb twee voorkeu­ ren. Of ik ga de stad uit via Groenekan en De Bilt, of ik loop langs de singels. Utrecht is een echte hardloopstad. De ­route is altijd

prachtig; je loopt door een park, maar nooit alleen maar. Je komt van alles tegen.”

Favoriete winkel “Wat ik een hele mooie winkel vind, is IJzerhandel W. Pijper op de Oudegracht. ­ Sinds de Gamma op Oudenoord gesloten is, heb ik die winkel echt nodig, maar het is bovendien heel fijn om naartoe te gaan. Het zijn leuke lui die goede adviezen geven. Als je iets nodig hebt, gaat er ergens een laatje open en dan hebben ze het. Hopelijk blijven dat soort winkels nog honderd jaar bestaan.”

Grootste ergernis “Het fietsparkeren. Rond de Oudegracht en het postkantoor staat tegen ieder vrij stukje hek wel een fiets. Dat is zo’n verstoring van het mooie straatbeeld. Daar moet, vind ik, veel meer tegen worden gedaan en er moe­ ten meer parkeerplekken komen, want dit kan zo niet doorgaan.”

Utrecht is… “...de fijnste leefstad die ik ken.”

Stad / Leven 21

NOVEMBER 2016

HET BAASJE VAN LUNA - LUCIE VAN ZAALEN

Yontie Helders

Sjaak Ramakers

‘In Afrika kreeg ik mijn eerste hond’ Elke morgen verzamelen zo’n twintig hondenbezitters zich in het Zocherpark. Het is een hecht groepje waar je niet zomaar bij komt. Dat geldt voor de honden, maar ook voor hun baasjes. In deze rubriek het verhaal van de baasjes.

L

ucie van Zaalen: ”Ik was een echt stadsmeisje, geboren en getogen in Den Haag.” Na de middelbare school ging Lucie ­studeren in Wageningen: Planolo­ gie en Landschapsarchitectuur. “De omgeving van Wageningen heeft mijn belangstelling voor de natuur gewekt. Ik zat ik ineens midden in het groen en wilde daar meer van weten. Ik ging werken op een boer­ derij, daar leerde ik om geiten te melken en kaas te maken, ik werkte in een grote moestuin. Zo raakte mijn studie op de achtergrond.”

In die tijd ontmoette ze Ferko Bod­ nár: hij had tropische landbouw gestudeerd en zijn grote wens was dan ook om naar de tropen te gaan. Hij wilde naar Belize vertrek­ ken: een Caribisch paradijs, gren­ zend aan Mexico, Guatemala en de ­Caribische Zee met mangrove­ bossen, Maya-tempels en het lang­ ste koraalrif ter wereld. Een idylle, stelde Lucie zich voor.

Het liep anders: Ferko ging als ­vrijwilliger naar Malawi. Lucie zocht hem op in het Afrikaanse land, ze besloot haar baan op te zeggen en zich bij hem te voegen. De samen­ leving in Malawi was gesegregeerd, net als in Zuid-Afrika. “De Malawi­ anen waren gereserveerd, argwa­ nend en moeilijk in de omgang. We woonden met vijf ‘blanken’ in een huis, het was dan ook heel bijzon­ der toen er een M ­ alawiaanse bij ons kwam wonen.”

Na drieënhalf jaar vertrekken ­Lucie en Ferko naar Mali in Westelijk Afrika. Lucie vertelt over de men­ sen daar: “Een heel andere bevol­ king: gracieus, mooi, trots, direct, zelf bewust en heel makkelijk in de omgang.”

Als Ferko in Mali gaat werken voor een project van het GIZ (Gesell­ schaft für Deutsche Internationa­ le Zusammenarbeit), moeten ze trouwen. Er komt een Malinese

­ eremonie en Ferko krijgt de vraag c of hij voor polygamie of monogamie kiest. Hij kiest voor monogamie.

Wel zou hij dat in de toekomst nog kunnen terugdraaien – mits Lucie daar toestemming voor zou geven.

Veranderde maatschappij Na acht jaar Afrika besluiten ze in 2002 voor twee jaar terug te gaan naar Nederland. “We wil­ den even terug om de banden met familie en vrienden aan te halen, ­ om onze roots te onderhouden.

Vriendschappen hebben maar een ­beperkte houdbaarheidsdatum.”

Ze vonden een klein huisje in ­Wageningen en moesten erg wen­ nen aan de veranderde maatschap­ pij in Nederland, acht jaar later: “We hadden de ontwikkelingen in Nederland natuurlijk vanaf de zijlijn gevolgd; de economie was booming en toch werd er veel geklaagd.

We vonden de mensen ruw en vaak ronduit onbeschoft. Iedereen mocht alles zeggen en we waren geschokt door de moord op Pim Fortuyn.

We waren gewend om met weinig gelukkig te zijn, ook wat betreft spullen. De wens om elke twee jaar een nieuwe bank of keuken te ­nemen, hadden we niet. We zeiden vaak tegen elkaar: ‘We gaan terug... maar we zijn nog steeds hier.’ We kochten een huis in Utrecht op de Tolsteegsingel. Een paar huizen bij het huis van mijn schoonvader vandaan, waar Ferko zijn hele jeugd heeft gewoond.”

Ferko is nog steeds veel op reis; hij werkt nu voor Buitenlandse Zaken. Hij evalueert projecten en ­ zet ­beleid uit. Hij is dus niet meer van de praktijk, maar staat aan de andere kant.

Grote bruine ogen “Als Ferko er niet is, houdt Luna mij gezelschap. Luna hebben we uit het asiel in Ede. Ik kwam haar tegen op

‘In Afrika waren we gewend om met weinig gelukkig te zijn’ internet; met haar grote bruine ogen keek ze me vanaf het scherm aan. Het is niet zeker hoe oud ze is: zes jaar misschien, of acht. Het is een kruising tussen een labrador en een herder.

Ik heb vroeger altijd poezen gehad, in Malawi kregen we onze eerste

hond. Die hadden we op straat gevonden. Later in Mali hadden we ook een hond, die volgens een bevriende dierenarts ook af en toe vlees moest eten. We gingen op zoek naar hart, maar ‘dat kon wel eens heel moeilijk worden’, zei onze kok. Wat bleek: hart werd in

Mali veel gebruikt voor bepaalde ­religieuze rituelen.”

Nu rest de vraag: hebben Lucie en Ferko ooit nog aan Belize gedacht? ‘’We zijn er op huwelijksreis naar­ toe gegaan!” zegt Lucie. Lachend: “Het was inderdaad een idylle.”

Advertenties

WIL JE PRATEN? Wij luisteren

BEL 030-294 33 44 CHAT www.chathulpdienstutrecht.nl TELEFONISCHE HULPDIENST UTRECHT Dag en nacht aandacht • www.thd-utrecht.nl

22 Stad / Leven

NOVEMBER 2016

DE IJSBANEN IN UTRECHT ZIJN WEER GEOPEND! Kom heerlijk schaatsen op De Vechtsebanen.

Kijk voor openingstijden en route op:

www.vechtsebanen.nl

ONDER DE MENSEN

Jesse Holweg

De kracht van een online medium en offline netwerk

Nienke Kamphuis

Onder de Mensen is een serie verhalen van DUIC waarin we zoeken naar voorbeelden van hulp, ondersteuning en initiatieven in Utrecht. Bij wie kun je als inwoner terecht voor een steuntje in de rug om je leven weer op de rit krijgen? Hoe ondersteunen en helpen mensen elkaar om een stapje v ­ erder te komen? Wie zijn de enthousiaste initiatiefnemers die opstaan voor hun buurt? Deze keer in deel 5: Berny de Vries van WijkConnect.

WijkConnect combineert vraag en aanbod van bewoners en organisaties op lokaal niveau. Met een online platform dat voor én door de wijk wordt beheerd kunnen activiteiten gedeeld worden in een agenda, kunnen organisaties of initiatieven zich presenteren in een gids en worden buren om hulp gevraagd op een prikbord.

D

e Vries had niets met zijn wijk Hoograven toen hij er 2010 kwam wonen. Hij rond­ de een opleiding af tot industrieel ontwerper in Delft, had familie in Brabant, werkte in Rotterdam en zijn vriendin kwam uit Arnhem. Hij kwam in Utrecht terecht omdat het vooral goed bereikbaar was, zo was zijn redenatie. Tot hij in 2012 ont­ slagen werd en ineens de hele dag thuis zat. “Ik voegde niets toe aan de wijk en de wijk niet aan mij. Er kwam maar één vraag bij mij op: ‘Kan ik van betekenis zijn?’.”

WijkConnect gaat over dat gat. We geven digitale middelen aan die mensen om iets te bereiken.”

Ondernemers De droom om te ondernemen was er altijd al bij De Vries, maar hij mis­ te vaak de combinatie tussen een sociale missie en het ondernemer­ schap. Hij ging langs ondernemers in de wijk om een eerste versie van een online platform te financieren.

“Van de dertig ondernemers die ik benaderde wilden er 22 graag meedoen. Daarna ging ik naar ‘Het Samenspel’ van de Rabobank.” De ­ bank roept met dat initiatief de Bewoners hadden veel moeite om elkaar te leren kennen en non-­ regio Utrecht op om bijzondere projecten te initiëren die de buurt profitorganisaties hadden veel versterken. WijkConnect haalde de moeite om hun activiteiten bekend finale en kon met dat geld de eerste te maken. “Daarnaast hadden loka­ versie van het platform bouwen. le ondernemers ook moeite met de opkomende webshops. De g ­ emene­ Twee jaar lang lukte het De Vries deler tussen die drie partijen is en zijn compagnon Boudewijn de lokale verbondenheid. Daarom Vahrmeijer, de technische man, ­ ben ik WijkConnect gestart”, legt om het initiatief vanuit de wijken De Vries uit. Hij haalt het jaarlijkse te financieren. In 2014 ontstond buurtonderzoek van het Algemeen vanuit de gemeente de opdracht Dagblad aan. “In 2014 bleek dat voor nieuwe sociale makelaars.

74 procent van de bewoners wat “We hebben ­dezelfde missie als de wilde doen voor de wijk, maar ­gemeente; het verbinden van men­ slechts 32 procent het ook deed.

sen in de wijk. Zij doen het vanuit de ­gemeente en wij als ICT-bedrijf.

Zij zijn de offline spil in de wijk en wij ondersteunen ze daarbij online.”

Een grote overwinning voor de twee mannen was de aansluiting van Utrechtse welzijnsorganisa­ ties. “Vier van de vijf organisaties in Utrecht gaan inmiddels hun derde jaar in als ontwikkelpartner en ­ lokale ambassadeur: ­ Me’kaar, Welzaam, Vooruit en Doenja ­ dienstverlening. Dat was destijds een g ­ rote stap vooruit.”

Netwerken De Vries en Vahrmeijer konden zich op twee dingen richten na de over­ eenkomst met de welzijnsorganisa­ ties: de gebruiksvriendelijkheid en het netwerk. De Vries: “We hebben een netwerkorganisatie opgezet.

Daarbij moet je denken aan buurt­ hulp, bewonersgroepen, stichtin­ gen, verenigingen en onder­nemers.”

Bij het matchen van vraag en aan­ bod op buurtniveau zijn er wel ver­ schillende uitdagingen volgens de enthousiaste De Vries. “Vraagver­ legenheid, aanbodschroom en di­ gitale achterstand. Mensen vinden

het eng om hulp te vragen, maar ook om eigen talenten in de groep te gooien. De digitale achterstand wordt weliswaar steeds minder, maar als je je ogen daarvoor sluit, mis je een cruciale groep.”

WijkConnect blijft zich dooront­ wikkelen en inspelen op de behoef­ tes van wijkprofessionals en bewo­ ners. Zo wordt er nu samen met een aantal buurtteams en sociale make­ laars gebouwd aan een uitbreiding van WijkConnect waarbij mensen met een hulpvraag en vrijwilligers/ behulpzame wijkbewoners via het platform makkelijker aan elkaar ge­ koppeld kunnen worden.

De Vries praat gemakkelijk en met passie over zijn werk. Gevraagd naar voorbeelden over succesvol­ le connecties gaat hij er nog eens goed voor zitten. “Dit is het klas­ sieke voorbeeld dat iedereen wel

zal herkennen: een meneer was weduwnaar en helemaal trots op ­ zijn antieke klok. Nou je raadt het al, de klok ging kapot en die man was in tranen. Iemand van het buurt­ centrum zette een berichtje op WijkConnect en binnen een week kon iemand van het wijkteam met een reparateur langsgaan om de klok te maken. Dat is de kracht van een online medium in combinatie met een offline netwerk.”

Verbindingen worden volgens De Vries op alle mogelijke manieren ge­ maakt. “Een ander mooi voorbeeld was een geblesseerde vrouw die weer wilde hardlopen. Ze plaatste een oproep en een ­fysiotherapeut uit de buurt ­ reageerde. Daaruit is een groepje met geblesseerde hardlopers ontstaan die onder be­ geleiding weer sporten. Het is niet alleen zenden, maar ook i­nspelen op lokale ­behoeftes.”

Ondernemen 23

NOVEMBER 2016

OP BEZOEK BIJ SHOP-IN-SHOP DE KAST

Van kleding tot hebbedingetjes: een wisselend aanbod van ontwerpers en ondernemers Zita Eijzenbach

Nienke Kamphuis

De stad zit vol bijzondere winkels met een interessant verhaal, DUIC gaat op pad om deze verhalen op te sporen. Zita Eijzenbach ging deze week op bezoek bij Marloes van Vulpen van de kast in de Zakkendragerssteeg.

E

en shop-in-shop noemt ­Marloes van Vulpen (37) haar winkel de kast in de binnen­ stad. Ondernemers en ontwer­ pers huren de ruimte voor hun producten en Marloes verzorgt hoofd­zakelijk de presentatie en de verkoop. Daarnaast is er een deel inkoop en staat haar eigen merk op de plank: “Maar daar hoeven we het verder niet over te hebben hoor, ik vind het belangrijker dat er aan­ dacht is voor de andere onderne­ mers. Het ambachtelijke handwerk verdient meer waardering en dat probeer ik het hier te geven.”

zul je hier niet tegenkomen, alhoe­ wel...”, zegt Loes, terwijl ze naar een verzameling kleine vilten muisjes in bontgekleurde kleertjes loopt.

“Dit is inderdaad een uitschieter”, geeft ze lachend toe. “Ik vind ze gewoon heel leuk, maar er is een specifieke klantenkring voor deze kleintjes. Af en toe kan dat wel, zo’n afwijkend item, maar het zal niet de overhand krijgen. Alles past hier echt en dat moet ook zo blijven.”

Het roer om Marloes verhuisde op haar 27ste van Leerdam naar Utrecht. Ze

‘Ambachtelijk werk verdient meer aandacht’ De winkel is goed gevuld. De ­kleding, schoenen, tassen, woonaccessoires, het houtwerk, de keramiek en de hebbedingetjes komen van onder­ nemers uit het binnen- en buiten­ land. Het aanbod in de winkel wis­ selt regelmatig en is veelal uniek en handgemaakt. ­ Samen vormt de bonte verzameling een geheel van natuurtinten en robuust materiaal zoals leer, beton en metaal.

“Het straalt een zekere rust uit. Een knalroze kussen met groene s­ tippen

werkte fulltime en had diverse func­ ties in de sales en marketing. Toen ze moeder­werd, stopte ze met wer­ ken en richtte ze zich volledig op het moeder­schap, maar na een tijdje begon het weer te kriebelen.

“Ik wilde graag weer gaan werken, maar niet fulltime en ook niet voor een baas. Op een dag fietste ik langs dit pand, zag dat het leegstond en besloot dat dit mijn winkel zou ­worden. Ik had wel een idee, maar geen strak businessplan op papier.

Ik ben impulsief; ik ben er gewoon voor gegaan en het is allemaal goed uitgepakt.”

“Bij de opening in september 2014 was de winkel zo goed als leeg, maar nu staat het vol met items die ik allemaal zelf zo leuk vind dat het me geen enkele moeite kost ze met enthousiasme te verkopen.”

Mooi verhaal Het aanbod is divers en de verhalen achter de producten zijn inspire­ rend. Vlak naast de vlinderdassen van jute en leer van twee jonge Rot­ terdamse broers, hangen de ‘shirts met een verhaal’.

“Deze uit Amsterdam zijn ook bij­ zonder,” zegt Marloes enthousi­ ast terwijl ze een van de shirts laat zien. “Ze ­ worden gemaakt in ­samenwerking met mensen die een afstand tot de arbeidsmarkt heb­ ben, zoals mensen met een beper­ king of uit de verslavingszorg. Zo kunnen ze toch deel uitmaken van de maatschappij.”

Originele en tegelijkertijd toegan­ kelijke producten, noemt Marloes de verzameling van verschillende producten. Haar persoonlijke favo­ riet is de versterker van keramiek die je als speaker voor je mobiele telefoon kunt gebruiken. “Dat is echt zo’n ‘liefde op het eerste ge­ zicht’-item.”

Marloes van Vulpen voor haar winkel in de Zakkendragerssteeg

Vrijblijvend binnenlopen

met je droomhuis in gedachten.

Donderdag, vrijdag en zaterdag: Hypotheek Inloopspreekuur Tijdens onze inloopspreekuren kun je vrijblijvend binnenlopen voor een oriĂŤnterend gesprek of informatie over wonen en hypotheken. Zonder dat je daar een afspraak voor hoeft te maken. Klant of geen klant, iedereen is welkom.

Kijk voor de locaties en tijden op rabobank.nl/utrecht Een aandeel in elkaar