Het TT-festival, wat bij ons in Assen elk jaar plaatsvindt in de laatste week van juni, was sinds jaar en dag voor mij/ons hét hoogtepunt van het jaar. Elk voorjaar begon het alweer te kriebelen en de feestweek begon voor ons op de woensdagavond in de TT-week. Tót de vroege ochtend van zaterdag 27 juni 2015. Wij waren die avond op tijd thuis en sliepen al enkele uren. Tegen 03:00 ging de bel van de voordeur. Mijn vriend en ik werden een beetje verdwaasd wakker. De eerste gedachte was dat het Tom wel eens zou kunnen zijn, die de huissleutel van zijn huis (hij woonde bij zijn vader) kwijt was geraakt… Politie. Tom was gewond in het centrum gevonden, gereanimeerd en met grote spoed naar het Wilhelmina Ziekenhuis in Assen vervoerd. Zoveel gevoelens die dan door je heen schieten; enorme schrik, ongeloof, paniek en tegelijkertijd denk je heel snel: Oké, hij is gereanimeerd en is nu op de juiste plek dus… Meteen in de auto gestapt naar het ziekenhuis. Na enkele pogingen de vader en jongere broer van Tom weten te bereiken. Aangekomen in het ziekenhuis volgt het gesprek met de arts, waarin duidelijk wordt dat hij er echt slecht aan toe is. En dan bedoel ik in de slechtste zin van het woord, waardoor onze hoop verpletterd wordt. Daarna mogen we hem zien; hij ligt aan de beademing, heeft een zware hersenbloeding gehad en is in diepe coma beland. Niet te bevatten dat het zo erg is want hij ziet er niet anders uit dan anders, kleur op zijn gezicht, warm lichaam. Maar onze harten breken. Hij wordt daarop naar het UMCG overgeplaatst. De definitieve gitzwarte rand om het TT-festival verschijnt als op 30 juni 2015 de beademing wordt uitgeschakeld en we onze grote lieverd langzaam van ons zien wegglijden. Dat was het, we zijn hem kwijt, voor altijd. Ons eerste kuikentje uit het nest heeft zijn 25ste verjaardag niet mogen beleven. Hoe is het gebeurd? In het centrum heeft Tom van iemand een klap gekregen, waardoor hij achterover is gevallen en met zijn hoofd keihard op de straat is beland. Degene die het gedaan heeft, was vlak daarna in geen velden of wegen meer te bekennen. Een lieve dame heeft hem eerste hulp geboden. Gelukkig is de laatste persoon die hij gezien heeft, een liefhebbende en zorgzame vrouw geweest. We hebben haar later ontmoet en zijn haar zo dankbaar. Vanaf 30 juni 2015 kwamen we terecht in de mallemolen van crematie regelen en politieonderzoeken, waardoor we soms niet aan ons verdriet toekwamen. Inmiddels zijn we bijna 2 jaar verder, is er diepgaand onderzoek geweest, een verdachte opgepakt én weer vrijgelaten. Helaas was het bewijs niet rond te krijgen en is het onderzoek stopgezet.
Hierdoor heb ik mij, als moeder, nooit in de rechtbank tot de dader kunnen richten. Dat ga ik nu doen: "Wat ik wil is dat jij nadenkt over wat de gevolgen zijn geweest van die ene klap. Ik ben er, ondanks jouw zwijgen, nog steeds van overtuigd dat jij geenszins de bedoeling had om Tom dood te slaan. Waarom die klap is uitgedeeld weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik als moeder mijn kind hierdoor verloren ben. Mijn hart is ernstig beschadigd; een zwart gat is er in geslagen, voor altijd. Voor jou was Tom een onbekende voorbijganger in de nacht. Voor mij was Tom mijn eerste baby, een ontzettend grappige peuter, een verlegen jongetje dat bang was op zijn eerste schooldag, een onzekere puber, een jongen die zijn streken had, maar wel míjn/ónze jongen, die ons ouders heeft gemaakt. Een knul met ontzettend veel humor, iemand die in de stad altijd waakte over zijn broertje, vrienden en nichtjes. Mocht jij zelf kinderen hebben, dan hoop ik dat zij hun 25ste verjaardag wél mogen vieren. Dat hoop ik voor hen en ja, ook voor jou en de moeder van jouw kinderen. Want weet je, ik ben niet haatdragend of wraakzuchtig. Nooit geweest en ook niet geworden na 30 juni 2015. Geen van ons is dat. Met haat valt namelijk niet te leven en we moeten en willen wel door met ons leven. Wat ik daarom wil is dat jij vertelt hoe het gegaan is, dat jij je verantwoordelijkheid neemt. Wees een kerel, kom ermee voor de dag. Vertel hoe het jou spijt dat het zo gelopen is. Toon lef en eerlijkheid naar ons toe, wij hebben daar recht op. Hoe kun jij anders ooit jouw kinderen en jezelf recht in de ogen kijken? In ben in staat om te vergeven, maar dan moet ik wel weten wie ik kan vergeven…" Connie, moeder van Tom.