Κάποτε εγώ και η κολλητή μου η Μαρία… by Vassilis Economu

Κάποτε εγώ και η κολλητή μου η Μαρία… Βαρβάρα Περρή Δ’ Δημοτικού Εκπαιδευτήρια Δούκα

Εικονογράφηση: Σοφία Κερασώτη

Κάποτε εγώ και η κολλητή μου η Μαρία πήγαμε μια βόλτα στο δάσος. Όταν φτάσαμε όμως δυστυχώς το δάσος ήταν γεμάτο σκουπίδια.

Τα δέντρα ήταν κομμένα.

Τότε η Μαρία είδε κάτι κόκκινο από μακριά. Πλησιάσαμε και είδαμε μια παπαρούνα. ξαφνικά άκουσα κάποιον να μιλάει. Ρώτησα τη Μαρία μα μου απάντησε πως δεν είπε τίποτα. Όμως αυτή η φωνή ξανακούστηκε. Τότε το είδαμε…! Το λουλούδι μιλούσε!. Εγώ κι η Μαρία δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Εκείνη τη στιγμή το λουλούδι μας είπε:

«Παρακαλώ, βοηθήστε με. Το είδος μου κινδυνεύει. Σώστε με! Σας παρακαλώ!!!» Εμείς του απαντήσαμε πως θα το βοηθήσουμε.

Εγώ και η Μαρία τρέξαμε γρήγορα στον ήρωα του περιβάλλοντος. Πάντοτε όταν το περιβάλλον κινδύνευε, ερχόταν και το έσωζε. Τώρα γιατί; Μόλις φτάσαμε στο μέρος όπου ζουν όλοι οι ήρωες τον ψάχναμε παντού αλλά δεν τον βρίσκαμε πουθενά.

Πήγαμε και ρωτήσαμε τον ήρωα του νερού ο οποίος είναι φίλος του. Μας είπε πως είναι άρρωστος και είναι στο ιατρείο της μητέρας του.

Πήγαμε γρήγορα στο ιατρείο και τον ρωτήσαμε αν είναι καλά και εκείνος μας απάντησε: «Δεν μπορώ να σώσω το περιβάλλον!. Αρρώστησα απ’ όλα αυτά τα σκουπίδια. Είμαι αδύναμος δεν μπορώ. Σας δίνω τη θέση μου. Σώστε εσείς το περιβάλλον. Σας παρακαλώ!».

Δυσκολευτήκαμε, αλλά αποφασίσαμε πως πρέπει να το κάνουμε γιατί όλη η γη στηρίζετε σε εμάς.

Πήγαμε γρήγορα στο σπίτι να το πούμε στους γονείς μας. Όμως ξαφνικά η φίλη μου η Μαρία δεν ένιωσε καλά. Την πήγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο σπίτι. Μόλις φτάσαμε, καλέσαμε γρήγορα τον γιατρό. Ο γιατρός μας είπε ότι πρέπει να την πάμε αμέσως στο νοσοκομείο γιατί μάλλον έχει καρκίνο. Όλοι μας ανησυχήσαμε πάρα πολύ. Η Μαρία δεν μπορούσε να αναπνεύσει καλά.

Στο νοσοκομείο περιμέναμε όλοι με αγωνία. Μόλις ήρθε η νοσοκόμα μας είπε πως η Μαρία είναι άσχημα και θα χρειαστεί χρόνο. Την ρωτήσαμε πώς το έπαθε όλο αυτό. Η νοσοκόμα μας απάντησε ότι φταίνε τα σκουπίδια. Εγώ έπαθα πλάκα. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στον ήρωα. Όταν έφτασα του τα είπα όλα.

Δυστυχώς όμως μου απάντησε πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ότι είμαι η μόνη που μπορώ να σώσω το περιβάλλον απ’ τα σκουπίδια. Τότε υποσχέθηκα

στον

ήρωα

ότι

θα

σώσω

όλη

τη

γη

από

αυτά.

Όταν έφτασα στο νοσοκομείο ήθελα πολύ να το πω στη Μαρία. Αλλά εκεί με περίμενε κάτι πολύ δυσάρεστο. Η Μαρία είχε… πεθάνει! Τότε ήταν η χειρότερη στιγμή όλης μου της ζωής.

Από τότε ορκίστηκα για την Μαρία να σώσω το περιβάλλον, όπως έκανα και στον ήρωα. Πήγα αμέσως στο κατεστραμμένο δάσος για να δω το λουλούδι. Είδα ότι ήταν το μόνο που είχε απομείνει. Είχα πάρει μαζί μου μια γλάστρα. Έσκαψα βαθιά στο χώμα και έτσι πήρα το λουλούδι μαζί με το χώμα στη γλάστρα. Από τότε το είχα συνέχεια μαζί μου.

Είπα στο λουλούδι τι έγινε και στενοχωρήθηκε πολύ. Πήγα να το πω στους γονείς μου. Πάλι καλά οι γονείς μου με άφησαν να το κρατήσω. Εκείνη τη στιγμή και οι τέσσερις μαζί προσπαθήσαμε να σώσουμε το περιβάλλον.

Όμως το λουλούδι μας είπε πως ήξερε και άλλο ένα λουλούδι στο είδος του. Αλλά δεν ήξερε που ήταν. Ήξερε μόνο έναν γρίφο. Ο γρίφος ήταν: « Σε κλειστό χώρο θα το βρεις, μα σε μαύρο χώμα δεν θα βρεις. Σε χώρο χωρίς φως». Δεν καταλάβαμε πολύ καλά! Εννοούσε ότι δεν θα είναι σε μαύρο χώμα και θα είναι χωρίς φως; Ψάχναμε παντού αλλά δεν βρίσκαμε τίποτα. Ψάχναμε και νύχτα που δεν έχει φως. Αλλά τίποτα. Ρωτούσαμε και πολλούς ανθρώπους. Μα τίποτα. Μέχρι που μια φορά όταν ρωτήσαμε μια καλή κυρία, μας είπε περίπου την απάντηση. Λέω περίπου γιατί αυτή η κοπέλα ήξερε την απάντηση αλλά δεν έπρεπε να την πει γιατί τότε το λουλούδι θα χανόταν. Έτσι αυτή η κυρία που τη λένε Ελένη μας βοήθησε να το βρούμε. Βέβαια είχε περάσει πολύς καιρός απ’ τον θάνατο της Μαρίας, αλλά εμείς δεν το βάζαμε κάτω. Η κυρία Ελένη είχε και ένα παιδί που το έλεγαν Μαρία. Όταν τη γνώρισα μου φάνηκε πολύ συμπαθητική και έτσι γίναμε οι καλύτερες φίλες. Μάλιστα έτσι μου περνούσε και ο πόνος για το θάνατο της Μαρίας. Όλοι μαζί λοιπόν προσπαθούσαμε να βρούμε το λουλούδι. Λίγο καιρό μετά στην Κόρινθο βρήκαμε με δυσκολία μια σπηλιά. Με δυσκολία το βρήκαμε γιατί σχεδόν όλη η γη ήταν καλυμμένη από σκουπίδια. Σε εκείνη τη σπηλιά δεν φαινόταν τίποτα. Η κυρία Ελένη είχε ένα χαμόγελο. Δεν ήξερα γιατί, αλλά ήξερα πως κάτι καλό θα συνέβαινε εκεί. Σιγά σιγά μπαίναμε όλο και πιο μέσα στην σπηλιά. Δέκα περίπου μέτρα στην σπηλιά έλαμπε ένα πράσινο φως. Το είδαμε! Ήταν το λουλούδι. Το λουλούδι μου, το είχα ονομάσει Λούλη. Ο Λούλης όταν το είδε χάρηκε πολύ. Το βάλαμε τότε σε μια γλάστρα που είχα φέρει από το σπίτι και προσπάθησα να του μιλήσω.

“…Η κυρία Ελένη είχε και ένα παιδί που το έλεγαν Μαρία…”

Όμως, το λουλούδι δεν μου απαντούσε. Τότε φοβήθηκα μήπως είχε πεθάνει πλέον. Εκείνη τη στιγμή έβαλα το λουλούδι κοντά στο Λούλη, να δει αν ζει. Ο Λούλης μου απάντησε πως ζει, αλλά κοιμάται.

Όταν ξύπνησε, το ρώτησα αν είναι καλά. Μου απάντησε πως είναι, χάρις εμάς. Γιατί αν δεν το βρίσκαμε, οι άνθρωποι θα έριχναν τόσα πολλά σκουπίδια που θα πέθαινε. Έτσι ήρθε και το λουλούδι μαζί μας. Εγώ είχα έναν θείο το Γιώργο που έφτιαχνε διάφορα πράγματα από υλικά όπως: χαρτί, πλαστικό, γυαλί… Όμως με αυτόν το θείο δεν μιλούσαμε πολύ

γιατί πήγαινε σε πολλά μέρη, οπότε υπήρχε περίπτωση να μην τον έβλεπα. Τον πήραμε τηλέφωνο. Άργησε να απαντήσει, αλλά το σήκωσε. Ο θείος ο Γιώργος μας είπε τι κάνουμε και διάφορα τέτοια. Εμείς του είπαμε όλα όσα είχαν συμβεί. Ότι πέθανε η Μαρία… για τα λουλούδια …για την Ελένη. Όλα! Εμείς, θέλαμε να φτιάξουμε πολλούς κάδους για την ανακύκλωση. Δηλαδή πολλούς κάδους για το χαρτί, το αλουμίνιο, το γυαλί και το πλαστικό. Φτιάξαμε τόσους πολλούς κάδους για όσες περισσότερες χώρες μπορούσαμε.

Τοποθετήσαμε τους κάδους σε όλα τα μέρη και μαζεύαμε όλη τη μέρα. Μα όλη!

Το καλοκαίρι όταν μαζεύαμε σκουπίδια είδαμε από μακριά μια νταλίκα. Στην αρχή νομίζαμε ότι αυτή η νταλίκα μάζευε σκουπίδια και τα έριχνε στους κάδους ανακύκλωσης. Όμως τελικά δεν μάζευε σκουπίδια. Έριχνε σκουπίδια!!! Πήγαμε όλοι τρέχοντας να τη σταματήσουμε. Ο οδηγός της δυστυχώς δεν μας πρόσεχε. Μας ρωτούσε: «Γιατί να μην ρίχνω σκουπίδια;» Εμείς του είπαμε βέβαια πως κάνουν κακό αλλά αυτός στον κόσμο του. Τότε καταλάβαμε πως κανείς δεν θα μας βοηθήσει, αν δεν τους αποδείξουμε πως πρέπει να το κάνουν. Εγώ κι η Μαρία σκεφτήκαμε μια καλή ιδέα. Θα φέρουμε όσους πιο πολλούς ανθρώπους μπορούσαμε στον κόσμο των ηρώων, να τους φέρουμε στο ιατρείο όπου ήταν ο ήρωας του περιβάλλοντος και να τους πει για την αρρώστιά του και γιατί πρέπει να το κάνουν. Έτσι το είπαμε στους γονείς μας. Οι γονείς μας συμφώνησαν γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε άλλη επιλογή. Φτιάξαμε με τα εργαλεία του θείου μου πάρα πολλές αφίσες και κάρτες. Μοιράσαμε τις κάρτες στον κόσμο και κολλήσαμε στους τοίχους τις αφίσες.

Ένας άνθρωπος που πήρε την κάρτα, δεν έβλεπε καλά. Γι’ αυτό του το διαβάσαμε εμείς: «Θα σας παρακαλούσαμε πολύ, αύριο Τρίτη στις 10:00 π. μ. να έρθετε στο μέρος όπου ζουν οι ήρωες, στο ιατρείο που βρίσκεται στην οδό Ευχαριστία. Σας παρακαλούμε πολύ να έρθετε!» Μόλις έφτασε αυτή η μέρα, έπρεπε να καταφέρουμε να πείσουμε τους ανθρώπους να καθαρίσουμε επιτέλους τη γη. Όταν έφτασε ακόμα και ο τελευταίος άνθρωπος για την ανακοίνωση αρχίσαμε. Ο ήρωας είπε πολλά πράγματα.

Είπε πως πρέπει όλοι να καθαρίσουμε τη γη για να είναι ομορφότερη. Όπως όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται ένα μπάνιο, έτσι χρειάζεται κι η γη. Άμα την καθαρίσουμε θα ζούμε ομορφότερα. Χωρίς αρρώστιες. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πείστηκαν. Όμως ένας άνθρωπος πολύ εγωιστής είπε: «Τι με νοιάζει για την γη μας; Εγώ είμαι υγιής!» Έτσι κατέληξε σε καβγά. Σιγά σιγά όμως άρχισαν και οι υπόλοιποι να τον ακολουθούν. Εγώ τότε από την τόση φασαρία ούρλιαξα δυνατά και δεν ακουγόταν τίποτα πια. Τότε είπα: - Δεν χρειάζεται να τον ακούτε! Ακούστε τον ήρωα! Αυτός είναι εγωιστής! Οι περισσότεροι με άκουσαν, αλλά κάποιοι ακολούθησαν τον άλλον.

Όμως ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος ήξερε πως είναι αδύνατον να σώσουμε όλη τη γη μόνοι μας. Εξάλλου οι άλλοι που πήγαν με αυτόν τον εγωιστή, θα ρίχνουν, και θα ρίχνουν σκουπίδια συνέχεια. Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος ώστε να τα καταφέρουμε. Τότε η Ελένη είπε: «Αν πούμε στους άλλους να βοηθήσουν το περιβάλλον και μετά αν δεν είναι ευχαριστημένοι, να τους κάνουμε ότι χάρη θέλουνε» Όλοι ξέραμε ότι θα πετύχει. Την επόμενη μέρα το είπαμε αλλά εκείνη άργησαν να απαντήσουν. Εμείς είχαμε αγωνία. Μα πολλή αγωνία. Όταν το σκέφτηκαν επιτέλους, όλοι τους κοιτούσαμε με γουρλωμένα τα μάτια. Αυτοί στο τέλος, πήραν την απόφαση να το κάνουν υπό αυτόν τον όρο. Άμα δεν είναι καλό το αποτέλεσμα να τους κάνουμε ότι χάρη θέλουν. Τότε όλοι μαζί αυτή τη φορά πήγαμε και βγάλαμε εισιτήρια για να πάμε στην Τουρκία. Σε λίγο καιρό είχαμε είδη φτάσει στην Τουρκία. Είχαμε φέρει και τον ήρωα μαζί μας για να κάνει την ανακοίνωση. Δε λες που χρειαζόταν ολόκληρη διαδικασία για να κάνει την ανακοίνωση στα Τούρκικα. Ο ήρωας δεν ήξερε Τούρκικα αλλά πήγαμε σ’ έναν μεταφραστή και έτσι διάβασε το χαρτί που έλεγε αυτά που ήθελε στη γλώσσα τους και γι’ αυτό όλοι μας προσπαθήσαμε να τους πείσουμε να το κάνουν.

Οι Τούρκοι πείστηκαν εύκολα αλλά έπρεπε όλοι μας να φτιάξουμε κάδους και να μαζέψουμε τόνους μα χιλιάδες τόνους σκουπίδια. Μετά από πολύ μα πολύ καιρό είχαμε μαζέψει πάρα πάρα πολλά σκουπίδια. Τότε αποφασίσαμε όλοι μας να πάμε στην Ισπανία. Ο ήρωας ήξερε Ισπανικά. Πάλι καλά που’ ξερε αλλιώς… Και έτσι ταξιδεύαμε για πολύ καιρό και ταξιδεύαμε…

Όταν πια μαζέψαμε σχεδόν όλες τις χώρες συμμάχους, οι άνθρωποι γύρισαν στη χώρα τους.

Μαζεύαμε συνέχεια και έτσι: «Μια μέρα όλοι οι άνθρωποι μαζί πιάστηκαν χέρι-χέρι για μια στιγμή. Και τότε όλη η γη ήταν έτοιμη να σωθεί» Τότε οι άνθρωποι πιάστηκαν μαζί και ακόμα και ο Λούλης και το λουλούδι που σώσαμε, που το είχα ονομάσει Κέλυ πιάστηκαν μαζί μου φύλλο φύλλο και έτσι όλοι μαζί σώσαμε τη γη. Τότε φώναξα: «Υπόσχομαι Μαρία, υπόσχομαι!!!» Τότε καταφέραμε και σώσαμε τη γη. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη γιατί και σώσαμε τη γη, αλλά και κράτησα την υπόσχεση που είχα δώσει στον ήρωα και στην Μαρία. Η φίλη μου η Μαρία, η κόρη της κυρίας Ελένης, ήταν κι εκείνη τόσο ευτυχισμένη! Από εκείνη την ημέρα όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο ΠΟΤΕ δεν πετούσαν σκουπίδια κάτω και έτσι η γη παρέμενε πάντα καθαρή. Οι άνθρωποι έκοψαν κιόλας τα δέντρα και έκαναν δεντροφύτευση. Φύτεψαν ελιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, καρπούζια, φράουλες, μηλιές, δαμασκηνιές, έλατα, κυπαρίσσια, κερασιές κλπ. Η γη έγινε πιο όμορφη από ποτέ. Ακόμα και τώρα που σας μιλάω η γη να ξέρετε ότι είναι ακόμα καθαρή στον κόσμο μου. Έτσι και καταφέρετε να το κάνετε στον δικό σας κόσμο θα ζείτε και εσείς πολύ ευτυχισμένοι.

Ο Λούλης και η Κέλυ παντρεύτηκαν και έτσι γέννησαν εκατομμύρια μικρά λουλουδάκια. Ακόμη όμως δεν τους έχουμε βγάλει όνομα γιατί είναι εκατομμύρια. Σε λίγο καιρό όμως θα τους βρούμε κι εμείς όνομα. Και τώρα που μιλάμε για ονόματα να σας πω ότι με λένε Βαρβάρα, και δεν θα το πιστέψετε… Ακόμα και τώρα που μιλάμε η Μαρία κάθετε δίπλα μου και μας ακούει.

Μάλιστα αυτοί οι άνθρωποι που ακολούθησαν τον εγωιστή έμειναν ευχαριστημένοι. Στην αρχή δεν πίστευαν στα μάτια τους. Εγώ ήμουν σίγουρη πως το αποτέλεσμα θα ήταν ωραίο, γιατί η γη χωρίς σκουπίδια είναι ό, τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί. Έτσι κι αλλιώς είναι όμορφη, όλοι ζούμε ωραία. Η Μαρία μου γνώρισε κάποιους φίλους της που μόλις γύρισαν απ’ το εξωτερικό. Οι φίλοι της είχαν πολύ πλάκα. Ο Γιώργος έλεγε συνέχεια τα καλύτερα ανέκδοτα και αινίγματα. Ο Νίκος έκανε πολλές πλάκες. Η Ξένια συνέχεια ήθελε να παίζουμε κρυφτό. Η Εύη ήθελε να παίζουμε κυνηγητό. Ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ ψηλός. Έτσι κάθε μέρα παίζαμε όλοι μαζί. Βέβαια για αν μην μαλώνουν η Ξένια και η Εύη, μία παίζαμε κρυφτό μία κυνηγητό. Εγώ μάλιστα τους έμαθα ένα παιχνίδι που έπαιζα συνέχεια με τη Μαρία. Λεγόταν μαύρος άνθρωπος. Ο Νίκος με ρώτησε: - Πώς παίζετε αυτό το παιχνίδι; - Λοιπόν. Σε αυτό το παιχνίδι όλοι φυλάνε και ένας κρύβεται. Αυτοί που φυλάνε μετράνε δύο φορές αργά 5, 10, 15… Μόλις τελειώσουν χωρίζονται και ψάχνουν να βρουν το παιδί που κρύφτηκε. Ο πρώτος που θα τον βρει κρύβεται μαζί του. Όταν τον βρει κι ο τελευταίος τελειώνει το παιχνίδι. Ο πρώτος ή ο τελευταίος όποιος θέλουμε γίνεται ο μαύρος άνθρωπος. Τότε μετράει αργά μέχρι το πέντε και όλοι τρέχουν. Όποιον πιάσει στο επόμενο παιχνίδι θα κρύβεται. Αυτό το παιχνίδι άρεσε πολύ στα παιδιά. Ειδικά στην Ξένια και στην Εύη γιατί είχε και κυνηγητό και κρυφτό.

Έτσι κάθε μέρα παίζαμε πολλά παιχνίδια όπως: κρυφτό, κυνηγητό, μαύρος άνθρωπος, λέγαμε ανέκδοτα και πολλά άλλα. Από τότε περνούσαμε πολύ ωραία όλοι μαζί. Μόλις άρχισε και το σχολείο είπαμε στους γονείς μας να πάμε μαζί στο ίδιο. Η ζωή μου από τότε έγινε ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ!!!!!!!!!!!

Μακάρι να ήταν έτσι απ’ την αρχή. Τα σκουπίδια ΤΕΛΟΣ! Ο ήρωας έγινε καλά. Έτσι το περιβάλλον θα είναι πάντα καθαρό.