«Αν είχα ένα μαγικό ραβδί» Ναταλία Χαρίτση ΣΤ’ Δημοτικού Εκπαιδευτηρίων Δούκα
Εικονογράγηση: Μίτση Σκαλιαράκη
Το να νιώθεις ότι δεν μετράει η γνώμη σου, δεν είναι καθόλου ωραίο. Αυτό έχει προβληματίσει τώρα τελευταία τη μικρή Χαρά. Χθες, μάλωσαν οι γονείς της για κάτι τελείως περιττό κι όταν η Χαρά πήγε να ηρεμήσει την κατάσταση, μόνο δεν την χτύπησαν!!! «Είσαι μικρή ακόμα και δεν πρέπει ν’ ανακατεύεσαι», της είπαν. Κι εκείνη η καημένη πήγε, κλειδώθηκε στο δωμάτιό της και βγήκε την επόμενη μέρα. Κι όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, πάλι αυτή την πλήρωσε. Όταν τους θύμισε πως έρχονταν τα γενέθλιά της κι έπρεπε να αρχίσουν να προετοιμάζουν το πάρτι της, της είπε θυμωμένα η μητέρα της «Πήγαινε αμέσως στο δωμάτιό σου και θα τα πούμε άλλη ώρα αυτά! Εδώ καιγόμαστε εμείς και τα λεφτά μας!» Το θέμα, όμως, αυτό ποτέ δεν το συζήτησαν, κι έτσι εκείνη τη χρονιά δεν γιόρτασε τα 10α γενέθλιά της. Έτσι λοιπόν, αποφάσισε να κάνει μαζί τους μια ανοιχτή συζήτηση. Τι πάει να πει «Είσαι μικρή ακόμα…»; Το παραδέχεται, είναι ένας μικρός κόκκος άμμου στην απέραντη αμμουδιά, όμως τι διαφορά έχουν οι άλλοι κόκκοι απ’ αυτήν; Μπορεί να μην είναι ενήλικη, αλλά είναι λογική και ώριμη. Δεν έλεγε η γιαγιά της «Δεν έχει σημασία η ηλικία, αλλά η ωριμότητα»; Έτσι θα τους το πει. Και θα τους κοιτάξει και κατάματα.
Τους φώναξε λοιπόν στη μεγάλη τραπεζαρία. Όταν όμως ήρθαν κόμπιασε, δείλιασε. Πώς θα αντιδρούσαν άραγε οι γονείς της; Θα της φώναζαν; Μόλις την ρώτησαν γλυκά-γλυκά «Τι έγινε Χαρά; Γιατί μας φώναξες εδώ;» βρήκε την δικαιολογία ότι ήθελε να τους ρωτήσει, αν μπορούσαν να πάνε για φαγητό σε ένα ωραίο εστιατόριο την Κυριακή. Εκείνοι φυσικά διαφώνησαν λέγοντας πως θα είναι σπατάλη χρημάτων και ότι στο κάτω-κάτω είχαν ήδη κανονίσει να φάνε ψαρόσουπα. Έτσι κι αυτή τη φορά πήγε στο δωμάτιό της. Σκέψεις πολλές την κατέκλυζαν και δεν άφηναν το μυαλό της να ελευθερωθεί. Αχ, και τι δεν θα ‘δινε να είχε εκείνη τη στιγμή ένα μαγικό ραβδί! Θα τίναζε το χέρι της και έτσι στα ξαφνικά θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τους γονείς της, όσο θάρρος κι αν χρειαζόταν. Ή μπορεί οι γονείς της ξαφνικά να άρχιζαν τις γλύκες και να έβαζαν πάνω απ’ όλα τη γνώμη της. Αλλά τι καθόταν και σκεφτόταν… αυτά είναι απίθανα, δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει στο χέρι της κάποιο μαγικό ραβδί!
Εκείνο το βράδυ στην αρχή δεν κοιμήθηκε καλά. Άκουγε τους γονείς της που μάλωναν. Δεν κατάλαβε γιατί. Ύστερα όμως τα βλέφαρά της βάρυναν και έχασε το υπόλοιπο του καυγά. Εκείνο το βράδυ είδε ένα πολύ παράξενο όνειρο. Ήταν λέει σε ένα πολύ σκοτεινό διάδρομο. Ήταν μόνη της. Έτσι νόμιζε τουλάχιστον. Πίσω της ήταν ένας άνθρωπος με ένα μακρύ γαλάζιο πανωφόρι κι ένα καπέλο ψηλό και μυτερό, επίσης γαλάζιο. Πάνω είχαν και τα δύο μικρά χρυσά φεγγαράκια κι ασημένια αστεράκια. Και τότε ξαφνικά, γύρισε και τον αντίκρισε. Όχι, δεν γίνεται… δεν μπορεί αυτός ο άνθρωπος να είναι μάγος! Κι όμως ήταν. Έβγαλε από μια απ’ τις χιλιάδες τσέπες του πανωφοριού του ένα μακρύ ξύλο. Δεν ήταν όμως ξύλο… Ήταν ένα ραβδί! Ένα μαγικό ραβδί! Πλησίασε , άπλωσε το χέρι της και ο μάγος έσπευσε να της το δώσει. Άγγιξε το ραβδί και τότε… Ξύπνησε από ένα δυνατό θόρυβο. Άνοιξε τα μάτια της και σηκώθηκε τεμπέλικα. Τεντώθηκε και πήγε να δει τι έγινε. Ήταν απλώς ένα ποτήρι που έσπασε η μητέρα της. Πήγε ενοχλημένη που διέκοψε τον ύπνο της και το όνειρό της για κάτι τόσο ασήμαντο.
Ο μπαμπάς της την πήρε ξαφνικά σε μια γωνιά και της είπε «Χαρά, θα ήθελες… θέλω να πω… σε πειράζει να μην πάμε διακοπές το Πάσχα και να κάτσουμε εδώ; Το ξέρω πως είναι Πασχαλινές διακοπές, πως περιμένεις την απόφασή μας από τα Χριστούγεννα , αλλά βλέπεις έρχονται και τα γενέθλιά σου και δεν έχουμε λεφτά και για τα δύο… Σε πειράζει;» Ήθελε τόσο πολύ να απαντήσει «Ναι, πολύ» αλλά δεν ήθελε να στενοχωρήσει τον πατέρα της κι επίσης ήθελε να κάνει πάρτι για τα γενέθλιά της. Ήταν η πρώτη φορά που τη ρωτούσαν για κάτι τέτοιο κι ένιωθε τόσο χαρούμενη! Έτσι λοιπόν του είπε «Όχι μπαμπάκα μου καθόλου! Προτιμώ να γιορτάσω τα γενέθλιά μου…». Κι από τότε με κάποιο “μαγικό” τρόπο οι γονείς της Χαράς, πάντα ρωτάνε τη γνώμη της… Αν είχα εγώ ένα μαγικό ραβδί θα έκανα όλα τα παιδιά που νιώθουν σαν την Χαρά, να καταφέρουν να αντιμετωπίσουν τη δειλία τους και να κοιτάξουν τους γονείς, ή μάλλον το πρόβλημά τους κατάματα. Να μη νιώθει κανένα ότι η γνώμη του δεν μετράει καθόλου. Να μιλήσουν ελεύθερα!