Νικήτας Παρίσης
6 Ιουνίου 2015
Νικήτας Παρίσης
Φωτογραφία εξωφύλλου: η αμμουδιά του Ξάνεμου στη Σκιάθο (φωτ.Ρ. Παρίση)
2
Στην αµµουδιά του ονείρου
Περιεχόμενα Τρεις δεκαπεντασύλλαβοι ....................................................................... 5 Αναζητώντας λέξεις .................................................................................. 7 Το περπάτημα της βροχής ....................................................................... 8 Χωρίς ουρανό ........................................................................................... 9 Τα δειλινά του Απρίλη ............................................................................ 10 Τότε θυμάμαι ......................................................................................... 12 Δίστιχο .................................................................................................... 13 Της νύχτας το κενό ................................................................................. 14 Πρωινή βροχή ........................................................................................ 15 Σεληνόφωτο ........................................................................................... 16 Χωλαίνουσες νύχτες ............................................................................... 17 Λειψό φεγγάρι ....................................................................................... 18 Νυχτερινό ............................................................................................... 19 Άτιτλο ..................................................................................................... 20 Το αλφάβητο των χρωμάτων ................................................................. 21 Ακόμη και όταν ....................................................................................... 22 Ήθελα…! ................................................................................................. 23 Πρωινή καταιγίδα .................................................................................. 24 3
Νικήτας Παρίσης
Άτιτλο ..................................................................................................... 25 Άυπνη νύχτα ........................................................................................... 26 Ένα ποίημα ............................................................................................. 28 Μουσκεμένες μέρες ............................................................................... 29 Μακρινή και απούσα ............................................................................. 30 Λέξεις πουλιά ......................................................................................... 31 Τα αίθρια φωνήεντα .............................................................................. 33
4
Στην αµµουδιά του ονείρου
Τρεις δεκαπεντασύλλαβοι Νάμουν πουλί να πέταγα να πήγαινα ταψήλου να ΄ρχόμουνα και να ’βλεπα το χρώμα τ’ ουρανού σου και Σένα στο μπαλκόνι σου στα κόκκινα ντυμένη!!!
5
Νικήτας Παρίσης
Μας διέβρωσαν τα υγρά τοπία Οι αγέλαστες επιφάνειες Οι στέγες που στάζουν Τα ματαιωμένα όνειρα Οι διάτρητες μέρες. Θα μείνουν εδώ και σήμερα Τα ανάπηρα απογεύματα Έχει πολλή ερημιά στους δρόμους Κι έχω μια σκέψη μουσκεμένη Τύλιξέ με με ζεστούς φθόγγους Να περάσω απέναντι Στην αδιάβροχη αγάπη Ν’ αφήσω πίσω μου τα ρυτιδωμένα τοπία.
6
Στην αµµουδιά του ονείρου
Αναζητώντας λέξεις Περιπλανιέμαι στο απέραντο τοπίο των λέξεων. Αναζητώ ελάχιστες. Τέσσερις πέντε. Όχι περισσότερες. Να έχουν γλυκό ήχο, ωραίο χρώμα και ένα δικό τους άρωμα. Να ανοίγουν με αργό τρόπο το βελούδινο κέλυφος και να αποκαλύπτουν το βαθύ κόκκινο νόημα. Άστραψε φως, εντελώς ξαφνικά, και τις βρήκα να παίζουν με τα πρωινά χρώματα στην έρημή ακρογιαλιά. Τις μάζεψα και θα τις βάλω σε σειρά. Με γεωμετρημένο τρόπο. Λάμποντας και ακτινοβολώντας την ολόκληρη ομορφιά, θα πουν, με την πιο γλυκιά φωνή, αυτό που τελικά είσαι: ένας λεπτός, ευαίσθητος και ευκίνητος μίσχος, η τέλεια γεωμετρημένη γραμμή, που όλη μαζί εκφράζει το ωραίο μεγάλο νόημα.
7
Νικήτας Παρίσης
Το περπάτημα της βροχής Υγρά τοπία Αγέλαστα Μια αμίλητη ερημιά Κλείνω ερμητικά τα πάντα Να μην ακούω το περπάτημα της βροχής
8
Στην αµµουδιά του ονείρου
Χωρίς ουρανό Τη νύχτα κοιμήθηκα σ’ απόμερη γωνιά Έξω απ’ τα άστρα Σαν να μη φύσαγε αέρας Μια βασανιστική δύσπνοια Έψαχνα γύρω μου Πουθενά κάτι να πιαστώ Σαν να γκρεμιζόταν ο ύπνος Σε βαθύ τέλμα Το κατάλαβα: δεν είναι ωραία χωρίς ουρανό
9
Νικήτας Παρίσης
Τα δειλινά του Απρίλη η ποίηση της αφής Άγγιξέ τα Με την παλάμη σου Απαλό άγγιγμα Να νιώσεις την ομιλούσα αφή Θα σου πουν πολλά Να κρατήσεις πιο πολύ το τελευταίο «Σε περιμένουμε Να σε μάθουμε τη φωνήεσσα γλώσσα Μιας ερωτευμένης μαργαρίτας.»
10
Στην αµµουδιά του ονείρου 4 Φεβρουαρίου 2015, Πανσέληνη νύχτα!!!
11
Νικήτας Παρίσης
Τότε θυμάμαι Εύκολα χάνω τα ερείσματα Μέρες ολισθηρές Και ραγισμένα εικοστετράωρα Εντελώς τη χάνω την ευστάθεια. Ψάχνω να κρατηθώ Μη και με πάρει πίσω ο καιρός Τότε είναι που θυμάμαι: Τη θάλασσα Το απόγευμα που μας αγκάλιαζε Και τα φεγγάρια του Αυγούστου.
12
Στην αµµουδιά του ονείρου
Δίστιχο Απόψε θα κοιμηθούμε έξω από τη ματαιότητα Για να γίνεις ολόκληρη μια αρυτίδωτη διάρκεια!
13
Νικήτας Παρίσης
Της νύχτας το κενό Παίζουν Τα χρώματα της δύσης Στα τζάμια. Είναι όμορφα. Έρχονται και σβήνουν εικόνες. Ύστερα Εισβάλλει η νύχτα σκοτεινή και αδυσώπητη. Πώς να αντέξεις τις άδειες ώρες! Της νύχτας το κενό Μια κούφια διάρκεια.
14
Στην αµµουδιά του ονείρου
Πρωινή βροχή Ήρθε βροχή Κατέβηκαν τα σύννεφα στις σκεπές Η ελιά έξω απ΄ το παράθυρο αναρρίγησε τυλίχτηκε στον εαυτό της σκεπασμένη με αδιάβροχη αδιαφορία. Την κοιτάζω Πράσινη αφθονία στα κλαδιά της Βλέπω τη βροχή πάνω στα φύλλα Ψάχνω να βρω μικρές αδιάβροχες λέξεις Να σου στείλω, χωρίς σταγόνες, γαλάζιες στιγμούλες απ’ το φετινό καλοκαίρι.
15
Νικήτας Παρίσης
Σεληνόφωτο Σεληνόφωτο! Θαλασσινοί ψίθυροι Σβήνουν λιπόθυμοι στην υγρή αμμουδιά Κάθομαι και μετρώ Η μορφή πρώτα-‐η θέαση της ολόκληρης ομορφιάς Οι ψιθυριστές λέξεις πάνω στα φλεγόμενα χείλη Υποψίες από μικρές καμπύλες Ανεπαίσθητες λακκουβίτσες γεμάτες ερωτική υγρασία Αχνός και άρωμα-‐η μέθη της νύχτας Μόνο ένα δεν-‐τυραννική ένδεια Γυμνή η τελειότητα λικνίζει τη σιγαλιά Βουλιάζοντας το πέλμα στην άμμο Κατεβαίνει ο ουράνιος θόλος να σκεπάσει με λεπτό μαγνάδι το γυμνό κορμί, το σώμα-‐ποίημα Να μην κυριευθούν από καίοντα ίμερο Τα έναστρα βλέμματα του ουρανού !
16
Στην αµµουδιά του ονείρου
Χωλαίνουσες νύχτες Μια χωλαίνουσα νύχτα με τύλιξε Πάνω μου όμως έλαμπαν έναστρες γραφές Ύστερα ήρθαν στο μυαλό, τυλιγμένοι σε πηχτό σκοτάδι, Η μάνα μου, ο Κωστής, η Μάγδα, η Ουρανία, ο Μήτσος Λιγνοί, σβησμένοι χρόνια και χρόνια. Γέμισαν τα μάτια μια πικρή υγρασία Περπατούσα στην άδεια νύχτα Μ’ έσφιγγε ολόγυρα το μαύρο κενό.
17
Νικήτας Παρίσης
Λειψό φεγγάρι Ένα εύθραυστο απόγευμα στο παράθυρο Ήθελα λίγη βελούδινη αφή Τίποτα! Χανόταν το βλέμμα σε πετρώδη τόπο Μόνο ένα κυπαρίσσι-‐μια γραμμή μοναξιάς Στο απέραντο γαλάζιο. Καμιά ρυτίδωση Απόμακρα ο τρυφερός κυματισμός της θάλασσας Φυσούσε ανάλαφρος ερωτικός αέρας Όλη μέρα ένα σκόρπιο φως Μια τυραννία στα μάτια-‐με τύφλωνε Τώρα πέφτει μαλακό σούρουπο Γλυκός ο αέρας-‐βαθιές ανάσες Ξαφνικά, μέσα απ’ τη θάλασσα, ένα λειψό φεγγάρι Ίδιο η ημιτέλεια της ζωής μας Στην έναστρη σιωπή αναζητούσα την ολόκληρη πληρότητα.
18
Στην αµµουδιά του ονείρου
Νυχτερινό Στο δωμάτιο έφτανε Ο ψίθυρος της πανσέληνης νύχτας Αρωματισμένες λέξεις Άπλωναν γύρω μου ενήδονα νοήματα Έστησα αυτί ν’ ακούσω Το φεγγάρι γελούσε μέσα στην ανάσα Της θάλασσας Στο ασήμι της νύχτας με σημάδευε Μια ολόκληρη Απουσία!
19
Νικήτας Παρίσης
Άτιτλο Ωραία δειλινά Από κρύσταλλο και λάμψη Στιλπνές στιγμές στα παράθυρα. Τώρα τίποτα Συνοφρυωμένες ώρες στα μάτια σου Ψάχνω την αιθρία που έκανε φτερά.
20
Στην αµµουδιά του ονείρου
Το αλφάβητο των χρωμάτων Όχι, είμαι ακόμα πολύ μικρός Δεν ενηλικιώθηκα Θα στρογγυλέψω τα χρόνια μου Όταν θ’ ανέβω ολόκληρος Στο δικό σου ουρανό Να δω τα μάτια σου Και να μάθω το αλφάβητο των χρωμάτων.
21
Νικήτας Παρίσης
Ακόμη και όταν Ακόμη και όταν θα σβήσουν όλα τα τριαντάφυλλα και μαραθεί το άρωμά τους, τρεις μόνο λέξεις, με μεγάλο μίσχο νοήματος και με αβρά αφή πάνω στα φύλλα τους, θα σου θυμίζουν ότι υπάρχω, καθισμένος στην άκρη του χρόνου σου, έξω απ΄ την ομορφιά του ενήδονου ίμερου.
22
Στην αµµουδιά του ονείρου
Ήθελα…! Εύθραυστο δειλινό Όμορφα χρώματα στα τζάμια Τρίβονται οι λέξεις Σκόρπια σύμφωνα Και μοναχικά φωνήεντα Ούτε μια λέξη ολόκληρη Ήθελα πολλά να σου πω…!
23
Νικήτας Παρίσης
Πρωινή καταιγίδα Βρέχει. Μύρισε χώμα και άρωμα από πράσινα φύλλα. Τοπίο φθινοπωρινό στον Ξάνεμο. Οι μαλακοί λόφοι τυλιγμένοι στις κλωστές της βροχής και σε αραιά αχλή. Απόμακρα η θάλασσα μελάνιασε. Όμορφες στιγμές, εντελώς έξω απ’ το τριμμένο σκηνικό της πόλης. Είχα πολύ καιρό να δω λυπημένο ελαιώνα και βουνά τυλιγμένα σε ανταριασμένα σύννεφα. Θα τις κρατήσω μέσα μου αυτές τις υγρές εικόνες. Μου θυμίζουν υγρασίες δακρύων από πληγωμένα μάτια.
24
Στην αµµουδιά του ονείρου
Άτιτλο Μια χωλαίνουσα μέρα μας σκέπασε Όμως τη νύχτα πάνω μου θα λάμψει έναστρος ο ουρανός. Η ώρα κρεμάστηκε ολόκληρη στη θύμησή σου. Μου μιλάς συχνά για τη μουσική της νύχτας Σήμερα όμως ήρθαν στο μυαλό στιγμές από πηχτό σκοτάδι. Πρόσωπα χρόνια και χρόνια σβησμένα Η μάνα μου πρώτη με ρυτίδες πόνου. Πώς ξαφνικά γέμισαν τα μάτια μου με δακρυσμένη υγρασία! Σ’ αυτή την άδεια ώρα αναζητώ μάταια την αιθρία σου. 25
Νικήτας Παρίσης
Άυπνη νύχτα Ένα εύθραυστο απόγευμα στο παράθυρο. Ήθελα λίγη βελούδινη αφή. Τίποτα Χανόταν το βλέμμα σε πετρώδη τόπο Μόνο ένα κυπαρίσσι Μια κατακόρυφη γραμμή στο γαλάζιο Απέραντο πάνω μου-‐χωρίς ρυτιδώσεις Απόμακρα ο τρυφερός κυματισμός της θάλασσας έφερνε ερωτικό αέρα. Γρατσουνιές γεμάτη η πλαγιά -‐άνοιγαν δρόμους-‐ Όπως τα πρόσωπα που τα ’σκαψε ο χρόνος. Όλη μέρα ένα σκόρπιο φως με τύφλωνε Τώρα πέφτει μαλακό σούρουπο Ξανά ένας γλυκός αέρας 26
Στην αµµουδιά του ονείρου -‐βαθιές ανάσες. Μέσα απ’ τη θάλασσα ξαφνικά ένα λειψό φεγγάρι -‐η ημιτέλεια της ζωής μου. Μα πού σπαταλιέται η ολόκληρη πληρότητα; Μια χωλαίνουσα νύχτα μας σκέπασε Όμως πάνω μου έλαμψε ο έναστρος ουρανός. Η ώρα σκάλωσε ολόκληρη στη θύμησή σου Μου μιλάς συχνά για τη μουσική της νύχτας. Σήμερα όμως ήρθαν στο μυαλό μαύροι σε πηχτό σκοτάδι η μάνα μου, ο Κωστής, η Μάγδα, η Ουρανία, ο Τάκης, ο Γιάννης, χρόνια και χρόνια σβησμένοι. Πώς ξαφνικά γέμισαν τα μάτια με δακρυσμένη υγρασία! Στην άδεια νύχτα αναζητώ τη δική σου έναστρη αιθρία.
27
Νικήτας Παρίσης
Ένα ποίημα Ξαφνικά την καταιγίδα την πήρε ο Νοτιάς Τη νύχτα έλαμψαν πάνω μας οι έναστρες ώρες Κοντά στον Σείριο συνάχτηκαν άστρα και άστρα Σε κοίταζαν απορημένα και έκπληκτα Ύστερα ζωγράφισαν στη μέση του ουρανού Τη γελαστή σου τελειότητα. Έμειναν ξάγρυπνα τα μάτια Να κοιτάνε όλη τη νύχτα τον ουρανό!
28
Στην αµµουδιά του ονείρου
Μουσκεμένες μέρες Ήρθαν πάλι οι βροχές Ξέβαψε το πρόσωπο του Σεπτέμβρη Έφυγαν τα χρώματα. Χθες ήρθε ένα βρεγμένο δειλινό Χωρίς βελούδινο ήχο βαθιές ρυτίδες στον ουρανό. Όλη τη νύχτα παράπονο η βροχή Κρύωνε το Όνειρο ζάρωσε τυλιγμένο στη σιωπή. Όλα στο δωμάτιο πήραν μια όψη σπασμένη Η νύχτα περνούσε απ’ το παράθυρο Κρατώντας ένα χωλό φεγγάρι.
29
Νικήτας Παρίσης
Μακρινή και απούσα Ήρθε ξαφνική βροχή Ένα γκρίζο κρεμάστηκε στο παράθυρο Αναζητούσα τη φωνή σου Σε μουσκεμένες στιγμές Υγρός λυρισμός στη σκέψη Κι Εσύ μακρινή και απούσα.
30
Στην αµµουδιά του ονείρου
Λέξεις πουλιά Στο παράθυρο το άρωμα της νύχτας Απλώθηκε μεθυστικά στο δωμάτιο Με τύλιξε Η μέθη της πανσέληνης ώρας Ξενυχτισμένος γύρω μου ο Αύγουστος. Δίπλα μου η σιγανή ανάσα της θάλασσας Ανέπνεε το κύμα Βελούδινες σιωπές από σβησμένα ρήματα. Έλειπες Τι να τις κάνω τώρα τις λέξεις Τις αντάμωσα στις έγχρωμες σελίδες του δειλινού Ήταν η ώρα που ο ουρανός καλλωπιζόταν Έβαφε κόκκινα τα χείλη Φιλώντας τα βλέφαρα των βουνών Τις έπαιζα τις λέξεις όλη τη νύχτα στα δάχτυλα Άκουγα ήχους και νοήματα Έτσι κοιμήθηκα-‐ανάμεσα σε λέξεις. 31
Νικήτας Παρίσης
Την αυγή πέταξαν-‐ίδια πουλιά Ήρθαν στον δικό σου ουρανό Τώρα μια πεντάγραμμη λέξη Λάμπει στο πρωινό γαλάζιο.
32
Στην αµµουδιά του ονείρου
Τα αίθρια φωνήεντα Παράθυρο στον ουρανό Μέρα αγέλαστη Έμπαινε στο δωμάτιο Αμίλητη Ψίθυροι μόνο από μιαν άηχη γλώσσα Σαν να άκουγα σβησμένα νοήματα. Πάνω σε λευκό χαρτί μια μόνο λέξη Μου γελούσαν τρία αίθρια φωνήεντα Να πεισμώσω ήθελα την αγέλαστη μέρα. Ανοιχτό παράθυρο Πέταξε η λέξη Έγινε λέξη – πουλί στον δικό σου ουρανό. Έμεινα εδώ Τρία μόνο φωνήεντα και πέταξαν Γέμισε άδειο νόημα το δωμάτιο.
33