4 minute read
Studio Danya Weevers
from ECOPOLITAN® - No3
by Ecopolitan®
Ben je direct duurzaam begonnen?
Helaas niet, tijdens mijn studie was er helemaal geen aandacht voor de bar slechte kledingindustrie oftewel de fast fashion. Wel vond ik natuurlijke stoffen zoals katoen, wol en viscose altijd al fijner om mee te werken.
Eigenlijk zijn mijn ogen pas echt geopend toen ik de documentaire “The True Cost” had gezien. Op dat moment wist ik even niet of ik alle kleding weg wilde doen of wilde behouden. Het voelde namelijk niet goed om mijn huidige kleding te behouden, maar aan de andere kant was het nog vervuilender om het weg te gooien.
Zo kwam ik er dus achter dat normaal katoen nog schadelijker is dan vele synthetische stoffen. Daarom werk ik nu alleen met Katoen dat een GOTS keurmerk heeft. En met stoffen zoals Tencel, Hennep, Pinatex, Recycled PET of andere gerecyclede stoffen. Ook heb ik er bewust voor gekozen om de productie zoveel mogelijk lokaal te houden en anders binnen Europa. Het is voor mij echt een eis dat ik onverwachts langs kan gaan bij de productiebedrijven en mag praten met de werknemers.
Waar zit voor jou de uitdaging in duurzame mode?
Ik denk bij het stukje educatie en transparantie. Aangezien er zoveel mensen nog onwetend zijn. Of simpelweg denken dat ze een duurzaam aankopen doen, maar ze eigenlijk te maken hebben met greenwashing. Duurzame mode kost nou eenmaal meer. Ik probeer uit te leggen dat als zij stoppen met het consumeren van kleding, ze het niet hoeven te merken in hun portemonnee. Fast Fashion is echt een manier van leven dat drastisch zou moeten veranderen. Momenteel zien consumenten alles als een wegwerp product. Dat in combinatie met onze hebzucht is, denk ik het grootste probleem.
Als je kijkt naar hoe je bent begonnen, verschilt het dan veel met wat je nu doet?
Duurzame mode maken, is echt totaal anders dan hoe het mij is geleerd tijdens mijn studie. Al jarenlang hou ik mij niet meer bezig met de trends. Ik probeer mij zoveel mogelijk te verdiepen in textielinnovaties. Momenteel weet ik niet of ik mijzelf nog een ontwerper kan noemen. Aangezien ik het ontwerpen meer links laat liggen. De eerste vraag die ik mezelf stel is: “wat voor een impact maakt mijn kleding?”. Het gaat ook verder dan alleen het ontwerpen. Wat gebeurd ervoor en erna? Hoe maak ik de cirkel weer rond? Daarom werk ik bijvoorbeeld met statiegeld op mijn producten. In de hoop dat de kleding niet op een afvalberg terecht komt. En ik de kleding een 2e leven kan geven of kan recyclen. Zelfs het knipafval van de stoffen bewaar ik om er sieraden of zelfs vloerkleden van te maken.
Als je iets opnieuw mocht doen wat zou het dan zijn geweest?
Dat is lastig. Ik ben niet iemand die snel spijt heeft van dingen en veel ook zie als een leermoment. En dat alles mij heeft gemaakt tot wie ik nu ben. Maar ik denk dat in het begin ik enorm blij was om naar Vancouver en Londen Fashion Week te gaan. Door mijn enthousiasme niet reëel heb kunnen kijken. Nu ik er op terugkijk was het een leuke ervaring. Maar het heeft mij niet verder geholpen en had ik de tijd en geld beter ergens anders in kunnen steken.
Hoe nu verder ?
Sinds vorige jaar heb ik een basis collectie ontworpen waar ik elk jaar een paar items aan toevoeg. Daarnaast komt er een ander leuk product, dat 80% is gemaakt van de snij-afval. Helaas kan ik daar nog niet over vertellen. In ieder geval hoop ik dat mijn kleding in steeds meer winkels komt te liggen. Vorig jaar, tijdens Frankfurt Fashion Week zou ik naar NEONYT gaan. Door de corona is het helaas meerdere keren uitgesteld. Ik denk dat ik dit jaar nog oversla en weer op tour ga in Europa.
