A música que viña da casa
Na véspera de Nadal, o rei invitou o primeiro ministro para unirse a el na súa andaina habitual. Gozaba vendo as decoracións das rúas pero non quería que se gastaran moitos cartos. Só para agradalo os seus súbditos, disfrazábanse de comerciantes dalgún lugar lonxano. Camiñaron polo centro da cidade, admirando as luces, árbores de Nadal, candeas acendidas nas portas das casas, baldas que vendían agasallos, e a xente apurándose para conmemorar un Nadal ao redor dunha mesa ben chea de alimentos. Ao volver pasou por un barrio pobre, onde o ambiente era ben distinto. Sen luces, sen candeas, non había o delicioso arrecendo a comida para ser servida. Apenas había unha alma nas rúas e, como cada ano, o rei dixolle ao primeiro ministro que tiña que prestar máis atención aos pobres no seu reino. O primeiro ministro asentiu, sabendo que o tema sería esquecido de novo, soterrado baixo a burocracia diaria de orzamentos. De súpeto, oíron música que viña da casa máis pobre da cidade. Unha cabana con táboas de madeira podre, feble e tiña tantas fendas que se podía asexar entre elas e ver o que acontecía alí dentro. E o que viron foi completamente absurdo: un vello nunha cadeira de rodas, aparentemente chorando, unha rapaza coa cabeza rapada danzando, e un mozo con ollos tristes batendo un pandeiro e cantando unha canción popular. -Vou descubrir o que ocorre - Dixo o rei. El bateu na porta. A música parou, e, o mozo abriu. -Somos os comerciantes que buscan un lugar para durmir. Escoitamos a música, vimos que estabades espertos e preguntámonos se poderiamos pasar a noite aquí. -Pode aloxarse nun hotel da cidade. Nós, por desgraza, non podemos axudar. A pesar da música, esta casa está chea de tristeza e de sufrimento. -Podemos saber por que? -É todo culpa miña - falou o vello na cadeira de rodas-. Eu pasei a miña vida ensinando caligrafía, para algún un día conseguir un emprego como escriba en palacio, pero os anos pasaron e nunca saíu un posto a concurso. E entón, na noite pasada tiven un soño estúpido: un anxo apareceuseme e encargoume mercar cáliz de prata, pois o anxo dixo que o rei viríame visitar, bebería do cáliz e daríalle ao meu fillo un emprego. -O anxo foi tan convincente que resolvín facer o que el me pediu, xa que non temos cartos, a miña nora foi ao mercado esta mañá para vender o seu pelo e así mercar este cáliz. Os dous están facendo o que poden para contaxiarme o espírito de Nadal cantando e bailando, pero non hai nada que facer.