TO-Gazete-37/9

TOP­LUM­SAL ÖZGÜRLÜK www.top­lum­sa­loz­gur­luk.com

İKİ­AYLIK­SİYASİ­GAZETE

SA­YI:­9/37­­­NİSAN­2011­­­Fİ­YA­TI:­1.5­TL

BİRLİK DEĞİL YENİDEN KURULUŞ Sosyalist Yeniden Kuruluş yolunda, işçi sınıfının, tüm emekçilerin ve ezilenlerin devrim mücadelesine öncülük etme hakkını alnının teriyle kazanacak bir komünist partiyi kurma çalışmasının coşkusunu yaşarken, önümüze çıkacak engellerin, zorlukların büyüklüğünü de göz ardı etmeyen bir gerçekçilikle ayaklarımızı yere sağlam basmak zorundayız.

6. SAYFA HALİT ELÇİ

MISIR İŞÇİ SINIFI Mısır işçi sınıfı hareketinin, 2004’den itibaren, yüzbinlerce işçininin katılımı ile yaratmış olduğu grev, fabrika işgali ve bağımsız sendikal örgütlenme deneyimlerini de arkasına alarak, ayaklanma sürecinde sergilediği kararlı tutum ile ayaklanmanın başarı ile sonuçlanmasında tarihsel rol oynadığını söyleyebiliriz.

14. SAYFA ESER SANDIKCI

İŞÇİLER, EMEKÇİLER, KADINLAR, GENÇLER, KÜRTLER, ALEVİLER…

HAYDİ 1 MAYIS’A! HAYDİ ALANLARA! İşçi sınıfının birlik, mücadele ve dayanışma günü 1 Mayıs’ın öngünündeyiz. 1 Mayıs tüm emekçilere kutlu olsun.

JAPONYA: NÜKLEER SÖYLEMİN İFLASI Başbakana göre televizyon ve bilgisayarlarda da radyasyon varmış. Nükleer konusunu bu kadar hafife alanlar olası bir kazada bu ülkeyi ilk terk edecek kişilerdir. Sadece radyasyondan değil söyledikleri yalanlardan dolayı da kaçacak delik arayacaklar.

26. SAYFA H. DURKAL

Bu 1 Mayıs, dünyada kapitalist sistemin ekonomik krizi devam ederken yaşanacak. Sürekli kâr peşinde koşan ve kendi iç çelişkileri nedeniyle sürekli olarak genişleme ve kriz döngüsü içinde devinen kapitalizmin 2008’de içine girdiği büyük kriz, işçi sınıfı ve tüm halk kesimlerinin yaşamına ağır bir işsizlik, yoksullaşma, çalışma koşullarında kötüleşme (ücretlerin düşmesi, güvencesizleşme, iş saatlerinin uzaması vb) şeklinde yansıyor.

Küresel sermaye sınıfı 1970’lerden bu yana neo-liberal saldırıyla, yani işçileri esnek çalıştırma, sendikasızlaştırma, güvencesizleştirme, taşeron kullanımı vb yöntem-

GENÇ SEN 4. OLAĞAN KONGRESİ’NİN ARDINDAN 4. Olağan Kongresi’ne kendinden menkul bir anlam yüklememekle beraber, öğrenci hareketini bekleyen egemen sınıf saldırılarının arifesinde onun bir milat olarak görülmesi gerektiğini vurguladık.

25. SAYFA YİĞİTHAN KAVUKÇU

Tarihsel momentum Akdeniz Havzasında işçi sınıfı genel grevler ve yaygın sektörel grevlerle ayağa kalkmıştır.

Kuzey Afrika ise isyan ve ayaklanmalarla sarsılmaktadır. Bunlar içine girdiğimiz tarihsel momentumun göstergeleridir.

20. SAYFA VOLKAN YARAŞIR

lerle sömürüyü yoğunlaştırıyor. Bu saldırı, tüm ülkelerde olduğu gibi Türkiye’deki emekçileri de vuruyor. 2008’de küresel düzeyde başlayıp Türkiye’de de çalışanların iş ve yaşam koşullarını ağır biçimde etkileyen kriz, üretim artıyor olsa da işsizlik ve yoksulluk şeklinde etkisini sürdürüyor. Kaldı ki Avrupa’da önce Yunanistan, sonra İrlanda, en son Portekiz ülke-iflasları devam ederken Türkiye’nin de sırada olmadığını kimse söyleyemez. İşte bu koşullarda dünyada ve Türkiye’de işçi sınıfı ve tüm emekçiler için 1 Mayıs, hem bir sınıf olarak kendi bayramını kutlama biçimini alacak, hem de neo-liberalizmin saldırılarına ve son krizin yarattığı ek yoksullaşma ve işsizleşmeye karşı mücadeleyi yükseltme olanağını verecek. Türkiye’de

işçi ve emekçiler olarak, tüm ezilenlerle, kadınlarla, gençlerle, Kürtlerle, Alevilerle birlikte meydanlara çıkıp emek hakları, demokrasi ve özgürlük taleplerimizi haykıracağız. Özellikle İstanbul’da, emekçilerin ve devrimci/sosyalist güçlerin uzun yıllar süren mücadelesiyle kazanılan 1 Mayıs Taksim Meydanı’nı dolduracağız ve yasaklı olduğu yıllarda dayata dayata, barikatları yıka yıka meydana girdiğimizde attığımız sloganı tekrar atacağız: İşte Taksim İşte 1 Mayıs!

Bilinçli işçi ve emekçiler, sermaye sınıfına ve siyasi iktidara karşı birlik olmanın, sınıfımız ve tüm ezilenler için yaşamsal öneme sahip olduğunu çok iyi bilirler. Bu, elbette, emekçilerin ve ezilenlerin öncü kolları için de aynı ölçüde geçerlidir. Devrimci, yenilenmeci, Kürt Halk Hareketiyle mücadele birliğini savunan komünistler için bu 1 Mayıs’ın ayrı bir önemi var.

Birleşik devrimci partiyi kurma hazırlıklarını sürdüren komünist güçler olarak bu yıl 1 Mayıs’a Sosyalist Yeniden Kuruluş - Parti Girişimi adıyla ortak kortejle katılacağız. İşçileri, emekçileri, kadınları, gençleri, emeklileri, ekolojistleri; kapitalizmi yıkıp sosyalizmi kurmak isteyen tüm devrimcileri ortak yürüyüş kolumuza çağırıyoruz.

YAŞASIN 1 MAYIS - BİJİ 1 GULAN

İsyan ve Emperyalist Müdahale Mengenesinde Libya Rejimi Emperyalist müdahale, yeni başlayan Arap devrimlerini zehirlemek amacını taşıyor.

Böyle bir müdahaleyle, Kaddafi antiemperyalist pozlar takınmaya ve kendi halkını acımasızca ezerken kahraman rolü oynamaya devam edecek.

12. SAYFA ZAFER ÜLGER

2

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

GİRİŞ

NİSAN 2011

EDİTÖRDEN

Bu Sayıdakiler Emek-Demokrasi-Özgürlük B. Akpolat ...................................... 3

DİRENEN HALKLAR KAZANIYOR!

Duyuru

Gazetemizin okurlara ulaştığı günlerde hapisteki -aralarında yazarlarımız Oğuzhan Kayserilioğlu ve Tuncay Yılmaz’ın da olduğu- yoldaşlarımız 21 Eylül komplosu davasının ilk duruşmasına çıkacaklar. Umudumuz odur ki tüm yoldaşlarımız 13 ve 15 Nisan günlerinde yapılacak duruşmalarda özgürlüklerine kavuşsunlar ve gazetemizi “Görülmüştür” damgası vurulmamış haliyle okuyabilsinler.

Sosyalist Yeniden Kuruluş - Parti Girişimi ........... 4

Öncelikli Görev Tuncay Yılmaz ...................................... 5 Birlik Değil Yeniden Kuruluş Halit Elçi ...................................... 6 Post-Modern Faşizm mi?

Tuncay Yılmaz ...................................... 8 Ortadoğu’da Hiçbir Şey Eskisi Gibi Olmayacak M. Ramazan ................................... 10 İsyan ve Emperyalist Müdahale Mengenesinde Libya Rejimi Zafer Ülger ................................... 12 Mısır İşçi Sınıfı Eser Sandıkcı .................................... 14 Varolmak! İşte Bütün Meselemiz Bu Be Annem!

C. Malatya .................................... 16 ABD İşçi Sınıfı Hakları İçin Alanlarda Serap Şen .................................... 17 Kamu Emekçileri Hareketinde Çözüm Gücü H. Arıkuşu .................................... 18 Tekel’den Sonra Sıra Metal Sektöründe İrfan Kaygısız .................................... 19 Tarihsel Momentum: İsyan, Ayaklanma, Kitle Grevleri ve Sokak Savaşları Volkan Yaraşır .................................... 20 Emeğin, Özgürlüğün 1 Mayıs’ına!

B. Akpolat .................................... 22 İstanbul’da 8 Mart Tartışmalarının Ardından F. Çay .................................... 23 Kamplardan Alanlara İsyan Meral Çınar .................................... 24 Genç Sen 4. Olağan Kongresi’nin Ardından Yiğithan Kavukçu ................................. 25 Japonya: Nükleer Söylemin İflası H. Durkal .................................... 26 Endüstiyel Hayvancılık İnsan Yaşamı İçin Risktir H. Durkal .................................... 27 HABERLER

................................... 28

Adalet İstiyoruz! Özgürlük İstiyoruz!

Reha Keskin .................................... 31

TOPLUMSAL

ÖZGÜRLÜK

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK GAZETESİ Ye­rel­Sü­re­li­Ya­yın­Sa­hi­b i­ ve­ Ya­zı­ İş­le­ri­ Mü­d ü­rü:­ Ulaş­Taş­te­kin Ad­res: Hüseyinağa­Mah.­Süslü­Saksı­Sk.­No:­18­K.­3 Beyoğlu/ İstanbul­ Tel.&Faks: (0212)­243­37­60

Bas­kı:­EZ­Gİ­Mat­ba­acılık­Sa­na­yi­Cad­de­si­Al­tay­Sok.­No:10­Ço­ban­çeş­me­ YE­Nİ­BOS­NA-İS­TAN­BUL­(0212) 452­23­02

Hapisteki yoldaşlarımızla dayanışmamızı 13 ve 15 Nisan günlerinde Beşiktaş Adliyesi’nde, Adliye önünde ve Beşiktaş Meydanı’nda kitlesel bir katılımla göstereceğiz. Tüm okurlarımızı ve tüm dostlarımızı dayanışmaya çağırıyoruz. *** 12 Haziran’da yapılacak genel seçimler için geri sayım başladı.

Bu seçim süreci çeşitli bakımlardan büyük önem taşıyor. Küresel ve yerel sermayenin temsilciliğini yapan AKP, 3. defa seçimleri kazanıp Anayasa’yı tek başına yapabilecek bir Meclis çoğunluğunu elde etmeye çalıyor. Yeni Anayasa ile yıllardır statükocu güçlerle girişilen iktidar mücadelesindeki sermayenin kazandığı mevzileri güçlendirmek ve sermayenin mutlak iktidarını kurmak amaçlanıyor. Siyaset sahnesi yeniden tasarlanıyor. Erdoğan, seçimlerin ardından başkanlık sistemini getirmeyi ve başbakanlıktan sonra devlet başkanı seçilmeyi planlıyor.

Başkanlık sistemi aynı zamanda sermaye sınıfının yerleştirmeye çalıştığı iki partili tahtırevalli sistemine de denk düşüyor: Bugün hükümeti elinde tutan AKP ve bir aksaklık halinde onun yerine geçecek CHP. Deniz Baykal’ın bir komployla devrilmesinden sonra CHP’nin başına getirilen Kemal Kılıçdaroğlu ve ekibi, bu iki partili sistemde yer almayı kabul etmiş görünüyor. CHP’nin bu rolü oynayabilmesi için “halkçı” söylemi canlandırması ve emekçilere, ezilenlere, Alevilere vb şirin görünmesi gerekiyor. Ve bunu yapmaya çalışıyorlar.

Erdoğan ise, milliyetçi söylemini derinleştirip MHP’nin oylarını çalarak, bu partiyi barajın altına düşüremese bile iyice zayıflatmayı hesaplıyor.

Sermayenin siyaset alanında serbestçe at koşturmasının önündeki en büyük engel ise Kürt Halk Hareketidir. Kürt halkı, örgütlülüğü, bilinci ve iradesiyle devletin

imha ve inkar politikasını paramparça ediyor. Geçtiğimiz aylarda “Demokratik Özerklik” planını ortaya koyan Özgürlük Hareketi, şimdi ağır bedeller ödeyerek kazandığı büyük güçle, artık inkar ve imha politikasını kabaca uygulayamayan ama askeri gücün yanı sıra dini, devletin ekonomik olanaklarını, dış bağlantıları vb kullanarak Özgürlük Hareketini tasfiye etme planları yapan AKP Hükümeti’nin hevesini kursağında bırakıyor.

“Sivil İtaatsizlik” dalgalarıyla bu ırkçı, sömürücü ve sömürgeci devlet politikasını yerle bir ediyor. Kürt Halkı özgürlüklerini söke söke alırken egemenlere sesleniyor: “Siz vermezseniz biz alırız.”

Kürt Halk Hareketi, bu kararlılığı ve beceriyi geçen seçimlerde de göstermiş ve yüzde 10 barajını boşa çıkarmıştı. Şimdi Özgürlük Hareketi büyük bir politika ustalığı ve geniş ufukluluk göstererek kendi adaylarının yanı sıra sosyalistler, azınlıklar ve diğer Kürt siyasi hareketlerinden adayları da Meclis’e taşımaya hazırlanıyor. Bu yaklaşım çerçevesinde BDP ile sosyalist ve demokrat güçlerin kurduğu EmekDemokrasi-Özgürlük Bloku bağımsız adaylarla seçime giriyor. Bu Blok, egemen güçler arasındaki liberal ve ulusalcı cephelerin karşısında emekçilerin ve ezilenlerin üçüncü cephesini kurmanın bir adımıdır.

Sosyalistlerin, demokratların, Kürtlerin, Alevilerin, işçilerin/ işsizlerin, kadınların, gençlerin, emeklilerin bağımsız adaylarının çok sayıda ve güçlü bir biçimde seçilmesiyle, emekçilerin ve ezilenlerin Üçüncü Cephesinin bayrağı sistemin merkezinde, Meclis’te dalgalandırılacaktır. Blok adaylarının gösterilmediği illerde ise düzen partilerini teşhir edip seçime bağımsız veya partileri-

nin listesinden giren sosyalist adayları desteklemek, emekçilerin ve ezilenlerin cephesini güçlendirecektir.

Türkiye’de siyaset ortamı iyice ısınırken, bölgemizdeki halkların Amerikan işbirlikçisi, gerici diktatörlüklere karşı ayaklanmaları sürüyor. Neredeyse tüm Arap coğrafyasını tutuşturan isyan ateşi, İran’a hatta Balkanlar’a kadar sıçradı. Halklar, birbirlerinin isyanından cesaret bulup harekete geçiyor. Bu isyanların sosyalist/anti-kapitalist bir perspektiften yoksun olmaları, nihai başarıyı elde etmelerini engelliyor ve egemen güçlerin devrilen diktatörlerin yerine yenisini koyarak iktidarlarını korumalarına yol açıyor. Ama her şeye rağmen halkın, emekçilerin ve ezilenlerin böylesine kitlesel bir güç ve iradeyle siyaset sahnesinde yerini alması umut vericidir.

Devrilen diktatörlerin onlarca yıldır arkasında duran Amerika, Avrupa ve İsrail, yeni güç dengeleri içinde çıkarlarını koruyacak formülleri üretme yeteneğini gösterse de, onlar artık eskisi kadar fütursuz davranamayacaklarını öğrenmek zorunda kalıyorlar. Öte yandan, kendi diktatörlerine karşı ayaklanan kitleleri vahşi biçimde katleden Libya yönetiminin bu tutumu, başta ABD, Fransa ve İngiltere olmak üzere emperyalistler tarafından bu ülkeye müdahale etmenin bahanesi olarak kullanıldı. Elbette gerçek amaç, halkın korunması değil, Libya’nın büyük petrol rezervlerinin kontrol altına alınmasıydı.

Emperyalistlerin yer yer “halkı korumak” gerekçesiyle halk isyanlarını destekler görünmesi, kitlelerin kendi diktatörlerine, Siyonizme ve emperyalizme karşı ayaklanmalarının meşruiyetini gölgeleyemez.

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

NİSAN 2011

POLİTİKA

3

Ne AKP Ne CHP, Oylar Halkın Bağımsız Adaylarına

EMEK-DEMOKRASİ-ÖZGÜRLÜK 2011 seçimlerinde, bir tarafta devletleşen, saldırganlaşan, demokrasiye tahammülsüz bir çeşit tek parti diktatörlüğü kurma yolunda ilerleyen AKP var; diğer tarafta ise statükonun savunuculuğundan çark etmiş görüntüsü verilmeye çalışılan, “halkçı”, yeni Karaoğlan’ını bulmuş(!) CHP var. Emek ve demokrasi güçlerine yutturulmak istenen zoka, seçim sürecinde ilerici halk güçlerine dayatılan ana başlık; “AKP diktatörlüğüne karşı CHP” kandırmacasıdır.

Kayıkçı Dövüşüne Son! Oylar Bağımsız Adaylara!

B. AKPOLAT Türkiye’nin geçirdiği son üç genel seçime bir dönüp bakalım. 1999 genel seçimleri öncesinde Abdullah Öcalan’ın yakalanması, seçim sürecinin temel belirleyeni oldu. Öcalan’ın Türkiye’ye getirilmesinin ardından yaşanan seçimler çok ağır bir şovenist hava içinde gerçekleşti. Bu hava bir örgütü bile olmayan, kongrelerini yapması gerektiğini yoksa kapatılacağını Yargıtay’ın hatırlattığı Ecevit’in DSP’sini birinci parti durumuna getirdi. MHP ise tarihinde görüp görebileceği en yüksek oy oranına çıktı.

2002 seçimlerine ise 2001 Şubatında yaşanan ağır ekonomik kriz damgasını vurdu. Bu krizin yaratıcısı olarak gördüğü üç partiyi (DSP, MHP, ANAP) barajın altında bırakan halk bu defa tercihini yeni kurulmuş AKP’den yana kullandı. AKP’nin ikinci kez tek başına iktidar olduğu 2007 seçimlerini ise cumhurbaşkanlığı koltuğu etrafında koparılan fırtına ve Genelkurmay’ın e-muhtırası belirledi. Seçimlerden önce yıpranmış olan AKP, emuhtıra ile hükümetten düşürülemeyince oy oranını ciddi oranda artırdı.

Görüldüğü gibi sistem partilerinin bütünüyle işine gelen, halkın saptırılmış bir gündem etrafında yönlendirildiği bir ana başlık, seçim süreçlerini yönlendiriyor. Medya tarafından da sürekli pompalanan, işlenen bu ana başlık düzen partileri içinde halkın öfkesinin kaybolup gitmesine hizmet ediyor.

asker gönderme hamlesinde, hakkını arayan Kürtlerin, işçilerin karşısına çıkan polis panzerinde, copunda açıkça görüldüğü gibi AKP, demokrasi düşmanı, işçi ve emekçi düşmanı bir partidir. Tabii ki bu parti ve saldırıları durdurulmalıdır. Tabii ki bir sele dönüşmüş AKP saldırılarına karşı bir direniş barajı kurulmalıdır.

2011 Seçimlerine Giderken...

Ama asıl sorun ilerici, demokratik halk güçlerine yutturulmak istenen CHP’nin bu baraj olabileceğine dair kandırmacadır. Neden mi? Kürt ve Alevi olduğunu söylemekten bile korkan Kılıçdaroğlu mu Kürtlerin ve Alevilerin sorunlarını çözecek?

Bakalım bu parti Dersim katliamı savunucusu Onur Öymen’i ne yapacak? Cumhurbaşkanı’nın soy ağacını araştırma görevlisi milletvekili Canan Arıtman varken bu parti nasıl halkların kardeşliğini savunabilecek?

2011 seçimlerinde, bir tarafta devletleşen, saldırganlaşan, demokrasiye tahammülsüz bir çeşit tek parti diktatörlüğü kurma yolunda ilerleyen AKP var; diğer tarafta ise statükonun savunuculuğundan çark etmiş görüntüsü verilmeye çalışılan, “halkçı”, yeni Karaoğlan’ını bulmuş(!) CHP var.

Emek ve demokrasi güçlerine yutturulmak istenen zoka, seçim sürecinde ilerici halk güçlerine dayatılan ana başlık; “AKP diktatörlüğüne karşı CHP” kandırmacasıdır.

Evet, Ahmet Şık ve Nedim Şener davalarında, 21 Eylül Komplosunda, Torba Yasa saldırısında, Libya’ya

EMEK-DEMOKRASİ-ÖZGÜRLÜK BLOKU KURULDU Barış ve Demokrasi Partisi, Sosyalist Yeniden Kuruluş - Parti Girişimi (TÖP, SGPH, SDP, SBH ve Sosyalist Parti), Emek Partisi’nin de aralarında bulunduğu 17 devrimci/sosyalist örgüt, 6 Nisan günü İstanbul’da yaptıkları basın toplantısıyla 12 Haziran 2011 seçimlerine ortak bağımsız adaylarla katılacaklarını açıkladılar. BDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş’ın okuduğu bildiride, dinci-milliyetçi cephe ve ulusalcı cephe karşısında emekçilerin ve ezilenlerin üçüncü cephesinin bir adımı olarak Emek-DemokrasiÖzgürlük Bloku’nun kurulduğu ifade edildi.

Blok’u oluşturan kurumlar şunlar: Barış ve Demokrasi Partisi (BDP), Emek Partisi (EMEP), Emekçi Hareket Partisi (EHP), Eşitlik ve Demokrasi Partisi (EDP), Demokrasi ve Özgürlük Hareketi (DÖH), Devrimci İşçi Partisi (DİP), Devrimci Sosyalist İşçi Partisi (DSİP), İşçilerin Sosyalist Partisi (Sosyalist Parti), İşçi Cephesi (İC), KÖZ, Sosyalist Birlik Hareketi (SBH), Sosyalist Demokrasi Partisi (SDP), Sosyalist Gelecek Parti Hareketi (SGPH), Sosyalist Dayanışma Platformu (SODAP), Toplumsal Özgürlük Platformu (TÖP), Türkiye Gerçeği.

Akdeniz Çivi işçisini sendikalaştığı için kapı dışarı eden belediye meclis üyesiyle, İzmir’de Kent AŞ işçilerine Fethullahçı polisi saldırtan İzmir Belediyesi’yle, Meclis’ten iş yasası geçerken ortaya koyduğu pratikle CHP, patron partisi olduğunu defalarca kanıtlamıştır.

AKP- CHP Madalyonun İki Yüzü Halk güçlerinin yağmurdan kaçarken doluya tutulmaları isteniyor. AKP ve CHP birbirini üreten, madalyonun iki yüzü gibi birbirine bağlı iki siyasi partidir. İkisi de artık insanlığı ve doğayı yok oluşun eşiğine getirmiş olan kapitalizmin savunucusu partilerdir. Bugün demokrasi adına bir

şeyler konuşulacaksa ilk önce sermayenin hareketinin sınırlandırılmasına dair adımların atılması gerekiyor.

CHP’nin ağzından bir gün olsun sermayenin kâr güdüsüyle doğayı ve işçileri acımasızca sömürmesinin karşısında bir laf olsun duydunuz mu?

AKP saldırıları CHP ile durdurulamayacaksa, halk çaresiz mi? Üçüncü bir seçenek yok mu? Bizler Türkiye siyasetinin gerici liberal, ulusalcı, statükocu cenderesine sıkıştırılmaya çalışıldığı ilk günden bu yana bir üçüncü cephenin, üçüncü kutbun oluşturulması gerektiğini savunduk. Her önemli siyasal dönemeci de bunun kurulması için bir olanak olarak gördük. Referandum tam olarak böylesi bir süreçtir. Evet ve Hayır’a, sermaye düzeninin tercihlerine sıkıştırılmaya çalışılan halkın karşısına “Emekçilerin ve Ezilenlerin Boykot Cephesi”ni kurarak çıktık. Bölgede büyük bir başarı kazanan bu cephe Batıda çok görünür olmasa da ezilenlerin Türkiye siyasetine müdahale etme kapasitesini artırdı. Şimdi bu seçimlerde kaldığımız yerden daha güçlü devam etmenin zamanıdır. İşçilerin, Kürtlerin, Alevilerin, kadınların, gençlerin oylarının adresi Emek, Demokrasi ve Özgürlük Bloku’nun desteklediği bağımsız adaylar olmalıdır. AKP’nin saldırıları, tek parti diktatörlüğü ancak ezilenlerin ve emekçilerin Üçüncü Cephe’sinin Türkiye siyasetine el koymasıyla durdurulabilir.

Yaşasın işçilerin birliği halkların kardeşliği!

Şimdi bu seçimlerde kaldığımız yerden daha güçlü devam etmenin zamanıdır. İşçilerin, Kürtlerin, Alevilerin, kadınların, gençlerin oylarının adresi Emek, Demokrasi ve Özgürlük Bloku’nun desteklediği bağımsız adaylar olmalıdır. AKP’nin saldırıları, tek parti diktatörlüğü ancak ezilenlerin ve emekçilerin Üçüncü Cephe’sinin Türkiye siyasetine el koymasıyla durdurulabilir.

4

POLİTİKA

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

NİSAN 2011

Devrimci Kolektif Öznenin Kuruluşunda İlk Adım Atıldı...

DUYURU

SOSYALİST YENİDEN KURULUŞ PARTİ GİRİŞİMİ İçinden geçtiğimiz çağda, sınıf mücadelesi yönünden ortaya çıkan koşulların önümüze koyduğu görevler üzerinden yürütülen bir örgütlenme ve mücadele anlayışıyla, antikapitalist toplumsal dinamikleri (Kadın, Ekoloji, Savaş Karşıtlığı vb) göz ardı etmeyen bir perspektifle, kendimizi işçi hareketinin iktisadi ve siyasi alan ikiliğini aşan bir dip dalgası üzerinde yeniden kurmak üzere imkân ve güçlerimizi ortaklaştırmaya koyuluyoruz.

Biz aşağıda imzası bulunanlar, sosyalist hareketin ve işçi hareketinin eşzamanlı krizine yanıt vererek, sosyalist harekette yeni dizilişlere yol açacak, çoğulcu, kitlesel ve enternasyonalist bir işçi-emekçi partisinin inşası hedefiyle bir ortaklaşma sürecini başlatmak için yola çıkıyoruz.

Bu yeni süreçte, başarısızlıkla sonuçlanan geçmiş birlik deneylerinin ortak bir değerlendirmeye tabi tutulmasının, çıkarılan derslerin sosyalist kamuoyu ile paylaşılmasının ve öngörülen ortaklaşma sürecinin geçmişin hatalarını tekrarlamayacak şekilde tasarlanmasının, inandırıcı bir yeni başlangıç için vazgeçilmez olduğunu düşünüyoruz..

Marksist sosyalizm geleneğine bağlı olarak, işçi sınıfının egemen sınıf olarak örgütlenmesini kesintisiz bir devrimci süreç olarak kabul eden bir bakış açısıyla çözülen reel sosyalizmin sosyalist düşünüşte yarattığı zaafları aşma hedefiyle bir araya geliyoruz. 21. yüzyılda sosyalizmi kitleler nezdinde yeniden inandırıcı bir seçenek haline getirmenin ve maddi bir güce dönüştürmenin vazgeçilmez bir boyutu olarak, geçmiş sosyalizm pratiklerinden, geleceği ipotek altına alacak fütürist hatalara düşmeksizin, ortak dersler çıkarılmasını ve bu derslerin programa, tüzüğe, örgütlenme modellerine, siyaset tarzına yansıtılmasını ve içerilmesini, yeniden kuruluş veya yapılanma iddiası bakımından önemli görüyoruz. Bu bahislerde ve programatik bir ortaklaşma için elzem gördüğümüz diğer konularda, etkinliğimizin ulaşabildiği her yerde her hangi bir yerel-merkez hiyerarşisi gütmeksizin, yöntemi ve kapsamına katılanların ortaklaşa

karar verecekleri bir tartışma ve bu tartışmayla at başı giden bir birlikte eyleme süreci başlatıyoruz.

Türkiye sosyalist hareketinin toplumsal ve politik mücadelede ciddi bir güç ve emek israfına yol açan parçalı yapısının, ülke çapında etkili siyaset yapmayı ve gündem belirlemeyi sağlayacak bir ölçeğe ulaşmasını ve yığınak yapmasını önlediği apaçık bir gerçek. Ancak bizler, varlık gerekçelerini bizzat bu parçalı varoluştan, gelenek takipçiliğinden ve kendi özgün geçmişlerinden türeten sosyalist grupların ve çevrelerin yan yana getirilmesinin bu gidişi tersine çevirmek için bir çare olmayacağını, yaşadığımız bütün önceki deneylerden biliyoruz. Toplumsal mücadele alanlarında ortaya çıkan yeni çelişkileri ve gerilimleri siyasete taşıma pratiklerinde ortaklaşmadıkça, bu alanlardan yeni enerjiler ve taze güçler sosyalist mücadelenin içine taşınmadıkça, güçsüzlükler üzerinden güç oluşturma anlayışıyla sosyalist grup ve çevrelerin birbirine eklendiği bir durumun, toplumsal gündemle ilgisiz, içine kapanık siyaset tarzını yeniden üretmekten öteye bir sonuç vermediğinin bilincindeyiz.

Sosyalist hareketin kendi krizini aşmasının büyük ölçüde işçi hareketindeki krizin aşılmasına sunacağı çözümlerle ve devrim perspektifiyle hareket etmekle bağlantılı olduğunu da, kapitalizmin egemenliğiyle her düzeyde, her türden karşı karşıya gelişin bir sınıf mücadelesi halinde geliştiği kapitalist küreselleşme koşullarında aradığımız yanıtın, eski “altın çağ”a öykünerek bulunmayacağını da biliyoruz. Sosyalist hareketin küllerinden yeniden doğuşunun poli-

tik bir işçi hareketinin doğuşuna katkıda bulunduğumuz nispette mümkün olacağı öngörüsüyle hareket ediyoruz. İçinden geçtiğimiz çağda, sınıf mücadelesi yönünden ortaya çıkan koşulların önümüze koyduğu görevler üzerinden yürütülen bir örgütlenme ve mücadele anlayışıyla, antikapitalist toplumsal dinamikleri (Kadın, Ekoloji, Savaş Karşıtlığı vb) göz ardı etmeyen bir perspektifle, kendimizi işçi hareketinin iktisadi ve siyasi alan ikiliğini aşan bir dip dalgası üzerinde yeniden kurmak üzere imkân ve güçlerimizi ortaklaştırmaya koyuluyoruz.

Başlattığımız bu yeni sürecin temel yaklaşımlarından birisini de, Kürt Özgürlük Hareketiyle stratejik bir ittifak anlayışı ekseninde, ezilenlerin mücadele birliğinin bir ifadesi olarak, emek ve demokrasi cephesinin inşası oluşturmaktadır. Bu anlayışla, yeni bir sürece adım atan bu girişim, Kürt halkının haklı taleplerini desteklerken, bu talepler uğruna verdiği mücadelesiyle de tam bir dayanışma içindedir.

Bu adımı atarken Türkiye sosyalist hareketinin çok parçalı ve engebeli topografyasında yalnız başımıza olmadığımızın farkındayız. 1980’ler sonrasında toplumsal zeminlerinden büyük ölçüde uzaklaşmış olan sosyalist güçler, 2000’ler başından bu yana Türkiye’yi bir uçtan öbür uca yaran iki sermaye kampı arasındaki güncel politik kutuplaşmanın basıncı altında ve çeşitli türden savrulmalara yol açacak şekilde yeniden kümeleniyorlar.

Bir uçta demokratikleşmede gerçek bir ilerlemenin, sınıfsal güç dengelerinden ve bir bütün olarak sermaye

Sosyalist hareketin ve işçi hareketinin eş-zamanlı krizine yanıt vererek, sosyalist harekette yeni dizilişlere yol açacak, çoğulcu, kitlesel ve enternasyonalist bir işçi-emekçi partisinin inşası hedefiyle bir ortaklaşma sürecini başlatmak için yola çıkıyoruz.

hâkimiyetinin sınırlanmasından geçtiğini ıskalayan; demokrasi uğruna mücadeleye tam, kısıtsız ve doğrudan bir halk egemenliği perspektifiyle yaklaşmayan, sadece ve yalnız “askeri vesayet”le yatıp kalkan “demokrasi” odaklı kümelenme var. Bu kümedekiler, bir “yeniden kuruluş” hedefiyle ve işçi hareketinin tarihsel iddialarıyla programatik olarak ilişkilendirilmemiş vesayetsiz bir “demokrasi”ye, mevcut muhafazakâr-liberal hegemonya içinde konumlanarak ve AKP hükümetiyle alış-veriş içinde ulaşılabileceği yanılsamasıyla hareket ediyor ve başka türden bir otoriter rejimin şekillenmekte olduğunu gözden kaçırıyorlar. Öteki uçta ise, çağımızda emperyalizmin bir iç olgu olduğu gerçeğini göz ardı ederek, emperyalizmi dışsal bir olgu gibi gören, tutarlı bir anti-kapitalizme yaslanmayan bir anti-emperyalizm söylemiyle, kendi ülkesinin ve burjuvazinin bölgesel bir hegemonya peşindeki yayılmacı yönelişlerine karşı bir tavır geliştiremeyen başka bir kümelenme duruyor. Bu kümelenme, Kürt sorununa ve hareketine de bu türden bir anti-emperyalizmin gözlüğüyle baktığı içindir ki, ulusalcı bir pozisyonda duruyor. Kapitalizme karşı bir devrim hedefiyle programatik ilişkisi belirsiz bu kümelenme, çeşitli ulusalcı güçlerin kabulleri ve hassasiyetleriyle örtüşen böyle bir “anti-emperyalizm” anlayışıyla, toplumsal mücadelelere ve işçi hareketine bir “yeniden kuruluş” anlayışından çok geriye dönük “eski altın günleri” ihya etme refleksiyle yaklaşıyor.

Bu kümelerle rekabet etmek için değil aramızdaki köklü farklılıkların bilinciyle, sosyalizmi gerçek temelleri üzerinde yeniden seçenek kılmak için yeniden kuruluş perspektifli bir süreç başlatıyoruz. Başlangıç kabulleri açısından ortak bir tartışma ve yöneliş için yeterli bir düzeyin henüz oluşmadığını bilsek bile, sosyalist hareketteki bu tabloyu nihai ve geri

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

POLİTİKA

5

Komünistler Olarak Sosyalist Yeniden Kuruluş’u İnşa Etmek

ÖNCELİKLİ GÖREV

TUNCAY YILMAZ Huzursuz ruhlarımız, tüm yolların kapitalizme çıkacağı sarsılmakta olduğu şu günlerde, kapitalizmi aşacak bir yolun inşasına girişmiş olmanın huzuruyla daha da hareketlenmiş durumda. ruhlarımız huzursuz çünkü, “büyük anlatıların bittiğini iddaa eden büyük anlatı” hergün bir yerinden patlak veriyor. Sosyalizmin birinci büyük deneyinin ardından sabırsızca ‘ebedi hakimiyetini’ ilan eden kapitalizm, krizden adeta kafasını kaldıramıyor.

Krizi atlatamamanın paniği ve öfkesiyle, emekçiler ve ezilenler üzerindeki sömürüsünü-baskısını katmerlendirerek arttırıyor. Daha önceki deneyimlerden dersler çıkarmış, sömürü ve tahakkümün temel çarklarını bilmekle beraber, tüm ayrıntılanmalara, özgünlüklere vakıf, doyurucu bir alternatifi hala yaratamamış olmak bizleri yaratıcı bir huzursuzluğa itiyor.

Kuzey Afrika'daki halk ayaklanmalarından, Latin Amerika'daki Sosyalizm çabalarına; Yunanistan İşçi Sınıfının kararlı mücadelesinden, Irak ve Afgan halklarının emperyalist işgale direnişlerine; Tekel işçilerinin onurlu direnişlerinden, Kürt halkının özgürleşme serhildanlarına, hayat bizleri sosyalizmi yeniden bir alternatif olarak tarih sahnesinde bayraklaştırmaya çağırıyor.

Üç Tutum Nesnelliğin sunduğu imkânları daha da belirginleştirebilecek sayısız örnek sunmak mümkün, ancak bizim dönüşsüz bir ayrışma saymıyoruz.

Bu kümelerde yer alanlarla ideolojik mücadele sürdürmeyi ve sınıf mücadelesinin gerekleri doğrultusunda enternasyonalist bir yaklaşımla, sosyalizmi geçmiş reel sosyalist pratiklerden çıkarılan dersler ışığında yeniden seçenek kılacak bir politik prati-

Bugün bizleri “Sosyalist Yeniden Kuruluş” çabasına getiren üçüncü tutum ise, Marksizmde ısrar eden, pratikteki yanlışlarla, teorideki eksiklerle yüzleşmekten kaçınmayan, ihtilalci yaklaşımımızdır. 20 yıllık bir geçmişe dayandırılabilecek bu arayış, başarılı/başarısız birçok teorik-pratik deneyimin ardından bizleri (TÖP, SGPH, SBH, SP VE SDP) ”Sosyalist Yeniden Kuruluş Parti Girişimi”ne getirmiştir. asıl derdimiz “öznelliğimizle”.

Güncele Sıkışmak

Reel Sosyalizmin çözülüşünün ardından Sosyalist saflarda ortaya çıkan üç tutumdan bahsederek, bugün geldiğimiz noktanın temellerine ilişkin kısa bir hatırlatma yapalım. Birincisi, yaşanan gelişmelerinin kaynağını sadece “kötü uygulamalarda ve emperyalist kuşatmada” arayan ve her türlü sorgulamayı, yenilenme arayışını “davayı satmak” olarak algılayan dogmatik tutumdur.

Konjonktürel ve günlük gelişmeler bizleri çaresizlik içerisinde oradan oraya savurmaktadır. Sınıfın ve tüm ezilenlerin hareketli gündemi bir yetememezlik halini her an hissetmemize sebep olmakta. Parçalı duruşlarımız ve bizleri bekleyen görevlerimiz karşısındaki az sayıda kadromuzla, ne teorik yenilenmenin, ne stratejik konumlanmanın, ne de pratik politikanın ihtiyaçlarını karşılayamıyoruz.

İkincisi ise kapitalizmin “ideolojilerin, büyük anlatıların sonu” çağrısına balıklama atlayıp, işçi sınıfının merasimini hazırlamaya girişen postMarksist/sol liberal cenahtır. Bu cenaha göre komünizmden, devrimden, kapitalizm karşısında işçi sınıfının başat rolünden bahsetmek en hafif deyimleriyle “arkaiklik” olarak görülmektedir.

Bugün bizleri “Sosyalist Yeniden Kuruluş” çabasına getiren üçüncü tutum ise, Marksizmde ısrar eden, pratikteki yanlışlarla, teorideki eksiklerle yüzleşmekten kaçınmayan, ihtilalci yaklaşımımızdır. 20 yıllık bir geçmişe dayandırılabilecek bu arayış, başarılı/başarısız birçok teorik-pratik deneyimin ardından bizleri (TÖP, SGPH, SBH, SP VE SDP) ”Sosyalist Yeniden Kuruluş Parti Girişimi”ne getirmiştir. Bu noktaya gelebilmiş olmak büyük bir başarıdır elbette.

Ancak asıl başarı, başladığımız yolu tamamlayıp, sınıflar mücadelesinin binbir olanakla dolu kucağına atılarak kendimizi pratikleştirdiğimizde ortaya çıkacaktır. ğe davet etmeyi de bir görev olarak telakki ediyoruz.

Bu anlayışla, hem bu iki küme içindeki gelişmeleri dikkatle izliyor hem de “gruplar-arası zemin”de duran, bizimkine benzer arayışlara sahip, var olan kutupsallığın ötesine doğru

Öncelikli Görev Çok kaba hatlarıyla tariflediğim bu durum karşısında öncelikli görevimiz, çubuğu bükmemiz gereken nokta, başlattığımız süreci tamamlamak ve birleşik, devrimci, komünist bir partiyi inşa etmektir. Bu önceliğe hizmet etmeyen tüm öznel, grupsal, hatta genel faaliyetleri ikincil olarak görmeli ve soyunduğumuz işin ciddiyetine uygun hareket edebilmeliyiz.

Girişimi oluşturan tüm yapılar, çevreler, bireyler güncel gelişmelere

“öncelikli görevimizin” prizmasından geçirerek bakmadıkça, asıl olarak bu inşa sürecinin sonunda gelebileceğimiz başlama çizgisine ulaşabilmek dahi mümkün olmayacaktır. Bu yaklaşımı geliştirecek her tutuma, tavra sıkı sıkıya sarılmalı, bizi bu yaklaşımdan uzaklaştıracak her türlü tutuma mesafe koyabilmeliyiz.

Nasıl ki Kürt Özgürlük Hareketi haklı ve doğru olarak öncelikli görevimiz “demokratik özerkliktir” diyorsa, nasıl ki kadın kurtuluş hareketi haklı olarak kendi önceliklerine uygun bir pratikte ısrar ediyorsa; biz komünistlerde öncelikli görevimiz olan “Sosyalist Yeniden Kuruluşu” faaliyetimizin ilk ve ayrıcalıklı sırasına koymalıyız.

Ancak böyle yaparsak sürecin kuyruğuna takılan değil, sürece etki eden, akışın yönünü değiştiren bir özne olup ruhlarımızı dinginleştirebiliriz.

15. 3. 2011-Tekirdağ

Kuzey Afrika'daki halk ayaklanmalarından, Latin Amerika'daki sosyalizm çabalarına; Yunanistan işçi sınıfının kararlı mücadelesinden, Irak ve Afgan halklarının emperyalist işgale direnişlerine; Tekel işçilerinin onurlu direnişlerinden, Kürt halkının özgürleşme serhildanlarına, hayat bizleri sosyalizmi yeniden bir alternatif olarak tarih sahnesinde bayraklaştırmaya çağırıyor. hareketlenen çevre, grup, inisiyatif ve sosyalist bireyleri şimdiden, başlattığımız yürüyüşün müstakbel ortakları olarak görüyor ve onları sosyalist bir yeniden kuruluş ve derleniş sürecini birlikte örüp ilerletmeye davet ediyoruz.

SOSYALİST YENİDEN PARTİ GİRİŞİMİ

KURULUŞ

Sosyalist Birlik Hareketi (SBH), Sosyalist Demokrasi Partisi (SDP), İşçilerin Sosyalist Partisi (Sosyalist Parti), Sosyalist Gelecek Parti Hareketi (SGPH) ve Toplumsal Özgürlük Platformu (TÖP)

6

POLİTİKA

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

NİSAN 2011

Amaç “Büyük Örgüt” Olmak Değil Devrimin Öncü Gücünü Yaratmak

BİRLİK DEĞİL YENİDEN KURULUŞ

HALİT ELÇİ Sosyalist Yeniden Kuruluş - Parti Girişimi (SYK-PG) adıyla, “hedefinde sosyalist solda yeni dizilişlere yol açacak birleşik, çoğulcu ve enternasyonalist bir hatta sahip bir partinin inşasının bulunduğu bir ortaklaşma sürecini” TÖP, SBH, SDP, SGPH ve Sosyalist Parti olarak başlatmış bulunuyoruz.

Daha yolun başındayız. Bu yol, “komünist özne”yi yaratma tarihsel görevinin onurunu üstlenme olanağını veriyor bize. Ama hiç de öyle kolay bir yol değil bu. Önümüzde onurlu olduğu kadar çetin bir süreç var. Bu yolda, işçi sınıfının, tüm emekçilerin ve ezilenlerin devrim mücadelesine öncülük etme hakkını alnının teriyle kazanacak bir komünist partiyi kurma çalışmasının coşkusunu yaşarken, önümüze çıkacak engellerin, zorlukların büyüklüğünü de göz ardı etmeyen bir gerçekçilikle ayaklarımızı yere sağlam basmak zorundayız. Coşkuyu kaybetmek ne kadar kötüyse, ayaklarımızı yerden kesmek de o kadar tehlikelidir.

Heyecanla, ama tuğla tuğla örmemiz gerekiyor bu yapıyı.

Birlik mi, Yeniden Kuruluş mu? İlk bakışta anlamsız bir soru gibi gelebilir. Çünkü bizim hedeflediğimiz “yeniden kuruluş” doğal olarak aynı zamanda “birlik”i de içerecektir. Ama zaten sorunun anlamı tam da bu noktada ortaya çıkıyor. Evet, yeniden kuruluş birliği içerir; ama her birlik yeniden kuruluşu içermez.

Amaçladığımız, daha doğrusu ihtiyacımız olan, basit bir birlik değildir; bu parti birliği de olsa... Farklı sosyalist yapıların güçlerini bir araya getirmeleri sorunumuzu çözmez. Çünkü sorun, salt nicelik sorunu değildir.

Elbette bugün birlikte yola çıkan Beşli’nin güçlerini birleştirmeleriyle ortaya çıkan nicelik azımsanamaz; kurulacak ortak parti kendiliğinden bizi sayıca Solun güçlü örgütlerinden biri haline getirecektir. Ama bu asla bizi tatmin etmemelidir. Biz “büyük” örgüt olmak istemiyoruz; biz devrime öncülük edecek, “yeni” sosyalizmi kuracak bir örgüt istiyoruz.

Unutmayalım ki, ideolojik-politik çizgi olarak şu veya bu ölçüde doğru bir zeminde durma becerisini gösteren Beşli’nin bileşenlerinden her biri, aslında pratikte başarılı olmaktan uzaktır. ÖDP sürecinde bulunmayan SBH dışındaki bileşenlerin, ÖDP’den birlikte ayrıldıklarında toplam güçleri bugünkünden daha fazla ve etkiliydi.

Bölünmeler ve çeşitli etkenlerin yarattığı erimeler sonucunda bugün politika gündemini etkileme anlamında görece zayıf ve etkisiz yapılar olarak varlıklarını sürdürüyorlar. Bu süreci bölünmeden ve tersine adım adım güçlenerek yaşayanı da kendini başarılı sayamaz. Çünkü komünistlerin önündeki muazzam görevler karşısında sözgelimi yılda yüzde 5-10 büyümek, bir anlam ifade etmez; o büyük görevlerin üstesinden gelinmesi için çok daha büyük bir pratik ve düşünsel dinamizm gerekir.

Soldaki görece “büyük” siyasi aktörlerin başarılı olduğu da iddia edilemez.

Tüm sosyalistlerin -ulusalcı uçtan liberal uca kadar- Türkiye çapında aldığı oy yüzde 1’i geçmezken, nadir durumlar dışında sosyalist sol ülke gündemine müdahale edemezken ve siyasetin kıyılarında oynarken, sayıca büyümek de bir anlam ifade etmez.

Bir kez daha altını çizelim: Sorun, nicelik sorunu değildir. Kuracağımız ortak parti yeni bir soluk getiremezse, amacımıza ulaşamadık demektir.

Yeniden Kuruluş Nedir?

“Yeniden kuruluş”, her bileşenin güçlü ve ileri yanlarını kolektif bir ruhla harmanlayarak, ortaya tek tek bileşenlerin toplamının çok ötesinde bir güç, bir nitelik sıçraması yaratmak demektir. Basitçe güçleri yan yana getirmek, böyle bir sıçramayı sağlayamaz. Her şeyden önce “yeniden kuruluş”un derinliğinin kavranması ve ortak partiyi kurma sürecinin bütününde buna göre hareket edilmesi gerekir.

Elbette yeniden kuruluşun bir yönü, günlük siyaset pratiği ve örgütlenme alanında gerçekleşecek. Güçlerimizin birleştirilmesi -tek başına yeterli olmasa da- siyasetin çeşitli alanlarına ve düzeylerine etkili müdahalelerde bulunma olanağını yaratacak. Bugün teker teker bileşenlerin altından kalkamadığı pek çok pratik görevi yerine getirmek mümkün olacak.

Sözgelimi, teker teker bakıldığında

Sorun, salt nicelik sorunu değildir. Elbette bugün birlikte yola çıkan Beşli’nin güçlerini birleştirmeleriyle ortaya çıkan nicelik azımsanamaz; kurulacak ortak parti kendiliğinden bizi sayıca Solun güçlü örgütlerinden biri haline getirecektir. Ama bu asla bizi tatmin etmemelidir. Biz “büyük” örgüt olmak istemiyoruz; biz devrime öncülük edecek, “yeni” sosyalizmi kuracak bir örgüt istiyoruz.

Sosyalist Yeniden Kuruluş yolunda, işçi sınıfının, tüm emekçilerin ve ezilenlerin devrim mücadelesine öncülük etme hakkını alnının teriyle kazanacak bir komünist partiyi kurma çalışmasının coşkusunu yaşarken, önümüze çıkacak engellerin, zorlukların büyüklüğünü de göz ardı etmeyen bir gerçekçilikle ayaklarımızı yere sağlam basmak zorundayız. Coşkuyu kaybetmek ne kadar kötüyse, ayaklarımızı yerden kesmek de o kadar tehlikelidir.

Heyecanla, ama tuğla tuğla örmemiz gerekiyor bu yapıyı. hayli sınırlı olan kadro ve kitle ilişkilerimizi basitçe yan yana getirmek bile, işçi çalışmasında, KESK’te, gençlikte, kadın alanında özgün politikalar geliştirip hayata geçirmek ve ciddi bir etki yaratmak için yeterli bir niceliği sağlayacaktır. Daha şimdiden, çok sınırlı bir sürede ve kısmen gerçekleşen ortaklaşmayla KESK kurultayları sürecinde -etkili olmasak da- görünür olmayı başardık. Her alanda bir araya gelip ortak politikalar geliştirmeyi ve bunları tüm güçlerimizle hayata geçirmeyi becerdiğimizde, daha ilk adımda o alanların en önemli aktörlerinden biri haline gelebiliriz. Bir sonraki adım ise, ayağımızı bastığımız bu zeminden kuvvet alarak her mücadele alanında öncü güç haline gelmektir. İşte bu noktada, ideolojik-politik yenilenme, yeni bir bakış açısı geliştirme zorunluluğu gündeme geliyor.

İdeolojik Yenilenme Zorunluluğu Sovyetler Birliği’nin başını çektiği, ancak aralarındaki düşmanlığa rağmen dönemin Çin ve Arnavutluk odaklarını da içine alan reel sosyalizm deneyimi, Berlin Duvarı’nın 1989’daki yıkılışının ardından, egemen olduğu ülkelerdeki reel sosyalist iktidarların birer birer devrilmesiyle

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

NİSAN 2011

Teorik sorunları dile getirmemizin nedeni, yeniden kuruluş işinin tarihsel/ teorik derinliğinin altını çizmektir. Yeniden kuruluş, basitçe beş yapının ve bağımsız sosyalist bireylerin ortak partide birleşmesi, “harmanlanması” değildir. Yeniden kuruluş, Marksizmin bugünkü dünyada sınıf mücadelesinin ihtiyaçlarına cevap verecek şekilde yeniden üretilmesi görevinin bilinciyle, bu tarihsel derinlik içinde davranmayı gerektirir. tarihteki yerini aldı. (Çin’de “komünist” iktidar şeklen devrilmese de, kapitalizmin öncü gücü haline gelerek kendisini inkar etti.) Yıkılan sadece mevcut sosyalist iktidarlar değildi.

Marksizmin özellikle 1930’lardan itibaren egemen olan Stalinist yorumu, söz konusu ülkelerin fiili bir dış müdahalesi olmaksızın, kendi içine çöküşüyle iflasını ilan etti.

Reel sosyalizmin çöküşüyle birlikte Marksist hareket bir ideolojik krize girdi. Bu kriz devam etmektedir. Her ne kadar Marksizmin reel sosyalist yorumuna yönelik -Marksizm içieleştiriler 1970’lerden beri yapılagelse de, özellikle sistemin yıkılışından sonra yoğun tartışmalar yaşansa da, henüz dünya komünist hareketi reel sosyalizmin bütünsel eleştirisini yapıp onu aşabilmiş ve dahası, dünyanın -egemen kapitalist sisteminbugün geldiği aşamaya denk düşen bir Marksist yeniden üretimi Marksist temeller üzerinde- gerçekleştirebilmiş değildir. Bu yönde yoğun ve ciddi bir çaba gösterildiği görülüyor. Çeşitli sorun alanlarında önemli adımlar da atılıyor. Ama henüz teorik alandaki bu çabalar sistematik hale gelebilmiş ve özellikle de hayatın içinde sınanarak kendini kanıtlayabilmiş değildir.

Kadın ve Ekoloji Eksenleri Özellikle iki temel eksende Marksizmin kendini yeniden üretimine ihtiyaç vardır. Bunlardan biri, kadın kurtuluş hareketiyle ve genel olarak kadın sorunuyla ilişkiler alanıdır. Komünistlerin çoğunluğu, uzun süre feminizmi bir bütün olarak burjuva hareketi gibi görmelerinden dolayı, bu ideolojinin motor gücünü oluşturduğu kadın kurtuluş hareketine de kuşkuyla bakmış, hatta bu hareketi “sınıf çelişkisini gölgeliyor” gerekçesiyle “düşman” olarak değerlendirmiştir. Böylece de, bir yandan patriyarkayla eklemlenmiş olan kapi-

talizme karşı önemli bir devrimci dinamiği göz ardı etme yoluyla -politikada-; diğer yandan da yine egemen ideolojinin önemli bir bileşeni olan ataerkil düşünceyle hesaplaşamama hatta onun bir parçası haline gelme yoluyla -ideolojide- sakatlanmıştır.

Bugün komünistlerin önemli bir bölümü feminizmi bir düşman ideoloji olarak görmekten vazgeçip onu anlamaya, Marksizme içermeye çalışıyor; kadın kurtuluş hareketiyle daha içerden bir ilişki kurmaya gayret ediyor. Doğrusu da budur. Ancak feminizm ile Marksizm arasında ciddi, gerçek gerilimlerin olduğu da açıktır. Marks’ın kapitalizmin merkezindeki meta üretimi ve artık değer sömürüsüne ilişkin analizi, bugün de kapitalizmi kavramak ve ona karşı mücadele etmek için elimize şaşmaz bir pusula veriyor. Ancak patriyarkanın kapitalizme bir armağanı olan görünmeyen (ücretlendirilmeyen, metalaşmayan) kadın emek-gücünün meta üretimiyle nasıl bağdaştırılacağı sorusu ortada durmaktadır.

Marksizmin kendisini yeniden üretmesi gereken bir başka eksen ise, ekoloji, insan-doğa ilişkileridir.

Marks’ın kapitalizmi tahlil ettiği dönemde (19. yy.) doğa, insanlığa muazzam bir büyüklüğe sahipmiş gibi görünüyordu. Doğanın insan emeğiyle dönüştürülmesi anlamına gelen üretim (ve üretim güçleri) sanki sınırsız biçimde büyüyebilirmiş gibi varsayılıyordu. İnsanlığın ilerlemesi de üretimin (ve üretim güçlerinin) büyümesiyle açıklanabiliyordu. Çağının insanı olarak Marks’ın da bu algılamadan azade olması düşünülemez. Bununla birlikte Marks çalışmalarının birçok yerinde kapitalizmin doğayı ve çevreyi nasıl kirlettiğini, tahrip ettiğini tespit eder ve eleştirir.

Bugüne gelindiğinde, kapitalizmin (ve bir yönüyle reel sosyalizmi içerecek şekilde, endüstriyalizmin) kâr

hırsı peşinde korkunç bir üretim ve tüketim çılgınlığını körükleyerek doğayı insanlık için yaşanmaz hale getirdiğine tanık oluyoruz. Kapitalist üretim döngüsü insanın (ve doğanın) varoluşunu ağır biçimde tehdit ediyor. Öte yandan, doğadaki kaynakların sınırlarına ulaşmak üzereyiz.

Bugün açıkça ortaya çıkmıştır ki, insanlık sürekli büyüyen bir üretimle var olamaz. İşte bu noktada doğa kavrayışının, doğanın kendi yaşam/varoluş döngüsüne sahip olduğu ve insan ile doğanın ayrılmaz bir bütün oluşturduğu anlayışıyla değiştirilmesi kaçınılmazdır. Doğa kavrayışının değişmesi ise, bir bütün olarak üretim/üretim güçleri analizleri üzerinde ister istemez önemli etkiler yaratacaktır. Marksizm, bu alanda da büyük bir sorunu çözme göreviyle karşı karşıyadır. Örnek olarak ele alınan söz konusu iki eksendeki teorik yenilenme çabaları, doğal olarak politika düzeyinde de somut sonuçlar yaratacaktır. İşçi sınıfının siyasal hareketi, kadın kurtuluş hareketi ve ekoloji hareketiyle, onları anti-kapitalist özleriyle içerecek ama kendi özgün eksenlerini de gözetecek şekilde farklı (bir üst düzeyde) ilişki geliştirme göreviyle karşı karşıyadır.

Güncel Görev: Ortak Politik Programı Oluşturmak “Yeniden kuruluş nedir?” sorusuna yanıt ararken bu teorik sorunlara değinmemizin nedeni, hiç kuşkusuz “yeniden kuruluş için birlik” sürecinin önüne bu sorunların çözülmesini önkoşul olarak koymak değildir.

Bunlar Marksist yeniden üretim sürecinde orta/uzun vadede çözülebilecektir. Kaldı ki bu görev Türkiyeli komünistlerin (ve onların da bir bölüğü olarak bizlerin) kendi başlarına yerine getiremeyeceği kadar büyüktür ve dünya çapında kolektif çabayla hallolabilir.

Bu teorik sorunları dile getirmemizin

Sosyalist Yeniden Kuruluş Parti Girişimi Gazi Katliamı’nın yıldönümünde eylem alanında...

POLİTİKA

7

nedeni, yeniden kuruluş işinin tarihsel/teorik derinliğinin altını çizmektir. Yeniden kuruluş, basitçe beş yapının ve bağımsız sosyalist bireylerin ortak partide birleşmesi, “harmanlanması” değildir. Hatta teorik düzeyle sadece reel sosyalizmin, “yenilmiş devrimlerin” hatalarından dersler çıkarmak da değildir. Yeniden kuruluş, Marksizmin bugünkü dünyada sınıf mücadelesinin ihtiyaçlarına cevap verecek şekilde yeniden üretilmesi görevinin bilinciyle, bu tarihsel derinlik içinde davranmayı gerektirir.

“Bugün” ve “yalnızca bizce” tamamlanamayacak kadar büyük olan bu süreç, yine de kısmi sonuçları ve ipuçlarıyla bugünkü politikalarımıza ve örgütlenmemize yol gösterecektir.

Bu perspektif doğrultusunda davranmadığımızda, ya da bunun bilincinde olmadığımızda, güçlerimizi birleştirmek yalnızca bugüne kadar teker teker yaptıklarımızı, etkisiz/yetersiz/başarısız pratiklerimizi hep birlikte tekrarlamaktan başka bir sonuç vermez. Sürekli kendisini yeniden üreten teorinin yol göstericiliği olmadan, yenilenmeci bir anlayışı içselleştirmeden yürütülecek politik faaliyet ve örgütlenme, ne kadar militanca, kararlıca ve fedakarca yapılırsa yapılsın, başarıya ulaşamaz.

Bunun aksi de doğrudur. Güncel politikada devrimci tutum alınmadan, fabrikada, okulda, sokakta politik programı hayata geçirmek içini militanca mücadele yürütülmeden, salt masa başında teorik faaliyetle yetinmek de, bir o kadar ölümcül bir yanlış tutum olur. Komünistlerin tavrı, “düşünce ile davranışın birbirinden ayrılmazlığı” ilkesini layıkıyla yerine getirmek olabilir ancak.

Sosyalist Yeniden Kuruluş - Parti Girişimi olarak önümüze koyduğumuz güncel görev, güçlü bir parti faaliyeti sürdürmek için gerekli olan temel politika sorunlarına ortak yaklaşım zeminini ortaya çıkaracak şekilde bir politik program oluşturmaktır. SYK-PG bileşenleri olarak bunu yapabilecek kadar görüş yakınlığına sahibiz. Programımızın ve politik/örgütsel faaliyetimizin devrimin öncü gücünün yaratılması görevini ne kadar yerine getirebileceği ise, sosyalist yeniden kuruluşun tarihsel/teorik derinliğinin ne kadar kavrandığına bağlı olacaktır.

Sosyalist Yeniden Kuruluş - Parti Girişimi olarak önümüze koyduğumuz güncel görev, güçlü bir parti faaliyeti sürdürmek için gerekli olan temel politika sorunlarına ortak yaklaşım zeminini ortaya çıkaracak şekilde bir politik program oluşturmaktır.

Programımızın ve politik/örgütsel faaliyetimizin devrimin öncü gücünün yaratılması görevini ne kadar yerine getirebileceği ise, sosyalist yeniden kuruluşun tarihsel/teorik derinliğinin ne kadar kavrandığına bağlı olacaktır.

8

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

POLİTİKA

Tartışma Türkiye sermayesi içeride mutlak hegemonyasını kurmak, dışarıda küresel sermayeye tam entegrasyon sağlamak için AKP eliyle adeta “postmodern faşizm” uygulamaktadır.

Egemenlerin bu yönelimini durduracak tek güç ise sermayenin bütün kesimlerinden ve onların siyasal temsilcilerinden bağımsız, işçilerin, emekçilerin ve ezilenlerin birleşik mücadelesidir.

NİSAN 2011

28 Şubat Post-Modern Darbesinden Sonra

POST-MODERN FAŞİZM Mİ?

TUNCAY YILMAZ Elli yıldır iktidarını Ordu’yla (devlet sınıflarıyla) paylaşan ve dilediğince bir düzen kurulmasına katkılarından dolayı bu kesimlere siyasi ve ekonomik rant veren sermaye, AKP hükümetiyle birlikte bu yükten kurtulma sürecinin startını vermiştir.

ye sokmuştur. Erbakan Hoca’nın yıllar önce “kanlı mı olacak, kansız mı olacak” diyerek işaretini verdiği değişim süreci, 28 Şubat “postmodern darbesiyle” beş yıl aradan sonra 2002’de Erbakan’ın talebelerinin iktidara gelmesiyle başladı.

Yaygın olan yaklaşımın aksine, AKP TÜSİAD’a karşı değil, bizzat onun hizmetindir. AKP’nin iktidarda olduğu süreç boyunca TÜSİAD üyelerinin (özellikle de ilk sıralardaki en büyük finans-kapitalistlerin) sermaye birikimlerini ne kadar arttırdıklarına, yaygınlaşan neoliberal politikalara bakıldığında, bunu görmek son derece basittir. Elbette ki AKP bu hizmetinin karşılığı olarak, kendisinin siyasal bir figür haline gelmesinde büyük katkısı olan MÜSİAD-TUSKON üyelerinin süreçten nemalanmalarını da sağlamaktadır. Ancak 600 üyeli TÜSİAD’ın sermaye birikimiyle, 25 bin üyesi olan MÜSİAD-TUSKON’un toplam sermayesini defalaraca katlayacak boyutlardadır.

Post-modern Darbe

Sermayenin bu “cesur” çıkışı yapmasında emperyalist sermaye odaklarının (tabii ki özellikle ABD sermayesinin) ideolojik-politik ve ekonomik desteği/teşviki belirleyicidir. 11 Eylül ikiz kuleler saldırısıyla yeniden yapılanma gongunu çalan küresel sermayenin ekonomik-politik-ideolojik politikalarıyla uyumlulaşma çabası, Türkiye sermayesini de içerde kimi düzenlemeler yapmaya mecbur kılmıştır.

Bu düzenlemeler konusunda küresel sermaye güçlerinden aldığı destekle, elli yıldır göremediği bir hesabı görme imkânını da yakalayan sermaye, devlet sınıflarının siyaset sahnesinin dışına atılması hamlesini -bu kez çok daha dikkatli bir biçimde- devre-

Zamanının en popüler siyasi kavramlarından biriydi “post-modern darbe”.

Ordu, klasik askeri darbelerdeki gibi parlamentoyu feshedip iktidara el koymamış, hükümete tankları aracılığıyla “reddedemeyeceği bir teklif” sunarak istifasını sağlamıştı.

Parlamenter demokrasiye ara vermeden bir hükümet değişimini ve belirli ekonomik-siyasal dönüşümlerin engellenmesini sağlayan bu askeri müdahale “post-modern darbe” olarak adlandırılmıştı o zaman.

12 Eylül darbesiyle sermayenin ihtiyaç duyduğu neo-liberal politikaların uygulanmasının önündeki her türlü engeli tanklarıyla ezip geçen Ordu, iki kutuplu dünyanın sona ermesiyle kaynamaya başlayan süreçte de etkin bir figür olmak istediğini (ve bunun gücü olduğunu) ortaya koymuş oldu böylece.

Ne var ki bu kez de Ordu, Menderes döneminin tersine, sermayenin küresel sermaye ağlarıyla ne denli iç içe geçtiğini ve artık Misak-ı Milli sınırlarına sığmayan ve gözlerini bölge pazarlarına, hegemonyasına dikmiş bir hale geldiğini hesap edemedi. Üstelik emperyalist hamileri de bu sefer ordunun kışlasında kalmasını ve sermayenin mutlak hegemonyasını ve ihtiyaçları doğrultusunda hareket eden bir askeri güç olarak var olmasını istiyordu.

ABD’nin Hedefi ABD’nin Sovyet bloğunun çöküşünün ardından kendisini, dünya kapitalist sisteminin tek hakimi, “imparatorluk” olarak ilan etme girişimi başarısızlıkla sonuçlandı. Bunda diğer emperyalist güçlerin karşı hamlelerinin etkisi kadar işgal edilen ülkelerin halklarının direnişi de etkili oldu.

Bush‘un “imparatorluk” doktrini Obama’yla birlikte yeniden “hegemonya” doktrinine döndü.

Her iki paradigma içinde İslam coğrafyası en önemli uygulama alanı oldu. Bugün, herkes “Kuzey Afrika ve Genişletilmiş Ortadoğu Projesi”nin hedefinin bu bölgenin enerji kaynaklarını, pazarını kontrol altına almak olduğunu biliyor. Bu projenin ikinci hedefi ise geçmişte Sovyetlerin yayılmasını sınırlamak için aynı coğrafyada geliştirilen Müslüman yeşil kuşak benzeri bir projeyi, bugün Rusya ve Çin’in nüfusunu kırmak üzere “Ilımlı İslam Kuşağı” olarak hayata geçirme isteğidir. Ilımlı İslam ile kastedilen ekonomide liberal, sosyal yaşamda muhafazakâr, kapitalizmle kaynaşmış bir rejim modelidir.

AKP’nin Misyonu İşte Fethullah Gülen ve AKP’nin rolü tam da burada başlamıştır. Dışarıda

ABD’nin İslam nüfusuna uygun gördüğü ılımlı İslamcılık, içeride sermayenin ihtiyaç duyduğu değişimler için kitle desteğini oluşturacak muhafazakar taban AKP’yi 2002 yılında siyaset sahnesine çıkarmıştır.

AKP, iç politikada Kemalist-laik-ulusalcı eski statükonun yerine ılımlı İslamcı-liberal yeni statükoyu inşa ederken, dışarıda da İslam coğrafyası için modern İslam modelliğine soyunmuştur.

Eski statükonun temel gücü Ordu, Ergenekon operasyonuyla tamamen tarumar edilirken, bu operasyon bir yandan da askeri vesayete karşı demokrasi hamlesi olarak sunulmuştur. Tabii yerseniz! Öte yandan, halen eski statükoda ısrar edenlerin tasfiye edildiği ve yeni statükonun güçlü ordusunun inşa edildiği bu süreci “demokratik ilerleme” olarak gören, emekçileri-ezilenleri buna ikna etek için çabalayan azımsanmayacak bir liberal kesim “yetmez ama evet” diyerek hamlenin payandası oldu.

Post-modern Darbeden Post-modern Faşizme Elbette bir rejime yönelik olarak sıfatlı da olsa “faşizm” tespiti yapmak için bir takım gerekliliklere ve sonuçlara ihtiyaç var. Yerli yersiz birçok

Yaygın olan yaklaşımın aksine, AKP TÜSİAD’a karşı değil, bizzat onun hizmetindir. AKP’nin iktidarda olduğu süreç boyunca TÜSİAD üyelerinin (özellikle de ilk sıralardaki en büyük finans-kapitalistlerin) sermaye birikimlerini ne kadar arttırdıklarına, yaygınlaşan neoliberal politikalara bakıldığında, bunu görmek son derece basittir.

NİSAN 2011

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

POLİTİKA

9

Eski statükonun temel gücü Ordu, Ergenekon operasyonuyla tamamen tarumar edilirken, bu operasyon bir yandan da askeri vesayete karşı demokrasi hamlesi olarak sunulmuştur. Tabii yerseniz! Öte yandan, halen eski statükoda ısrar edenlerin tasfiye edildiği ve yeni statükonun güçlü ordusunun inşa edildiği bu süreci “demokratik ilerleme” olarak gören, emekçileri-ezilenleri buna ikna etek için çabalayan azımsanmayacak bir liberal kesim “yetmez ama evet” diyerek hamlenin payandası oldu. durumda faşizm kavramının kullanıldığı şu süreçte, kavramın Marksist literatürdeki anlamının içinin boşaltılmasına katkı yapmak istemiyorum.

Ancak gerek “benzetmenin” doğal olarak taşıyacağı kabalığa, gerekse de yaşanmakta olan sürece bir tanım koyma arayışının rahatlığına dayanarak soruyorum; “Post-modern darbeden sonra şimdi de post-modern faşizm ile mi karşı karşıyayız?”

“28 Şubat”ı “post-modern darbe” olarak tanımlatanın, onun klasik askeri işleyişe uymuyor oluşudur, demiştik.

Bizi sürece ilişkin post-modern faşizm kuramına götüren de, klasik faşizm tanımına tam olarak uymasa da, yaşanılan sürecin sonuçları itibariyle sınıfsal, sosyal, siyasal, kültürel, etnik, cinsel ve inançsal anlamda ortaya çıkardığı tablodur.

Ekonomide Neo-liberal

AKP iktidara geldiği 2002’den bu yana 200 bin yurtsever ve sosyalist muhalifi yargılamış, yargılananların binlercesini tutuklamıştır; bunların 2 bini AKP’nin “demokratik açılım” diye ortalığı ayağa kaldırdığı son üç yıl içerisinde tutuklanan Kürt siyasetçilerdir. AKP sadece sosyalist muhaliflerini değil, sosyal demokrat, demokrat, ulusalcı muhaliflerini de TMK ve TCK aracılığıyla ve özel yetkilendirilmiş Ağır Ceza Mahkemeleri eliyle siyaset sahnesinden silmeye çalışmaktadır. Cezaya dönen tutukluluk süreleri, dosyalar üzerindeki gizlilik kararları ve en önemlisi eski statükodan büyük oranda devraldığı yargı üzerindeki kontrolüyle, siyasi rakiplerinin önemli bir kısmını mahkeme koridorlarında, F tipi cezaevlerinde etkisiz hale getirmektedir.

Bunların yetmediği noktada oluşturduğu yandaş medya aracılığıyla her türlü şantajı, spekülasyonu, itibarsızlaştırmayı, yalan haberi, yönlendirmeyi kullanmaktan çekinmemektedir. Doğrudan kendi kontrolünde olmayan medyayı ise mali ve hukuki kıskaca alarak elini kolunu bağlamaya çalışmaktadır.

AKP hükümeti, başa geldiği günden bu yana kendinden önceki süreçte başlayan ancak ağır aksak giden, ya da gitmeyen tüm neo-liberal politikaları son noktasına kadar uygulamaktadır. Kendinden önceki tüm dönemlerin toplamını kat be kat aşacak biçimde kamu kurumları yerli ve yabancı sermayeye peşkeş çekilmiştir. Sağlıkta, eğitimde, sosyal güvenlikte halk piyasaya teslim edilmiştir.

Esnekleştirme, taşeronlaştırma, güvencesizleştirme ve örgütsüzleştirme yoluyla işçi sınıfı üzerindeki sömürü had safhaya çıkartılmış, işsizlik halkın önemli bir kesimi için yaşam biçimi halini almıştır. Toplum zararına ve sermayenin yararına kanunlar torbayla Meclis’ten geçirilirken, sendikal barajın, noter şartının kaldırılması, insanca yaşanabilir bir asgari ücret başka bir bahara kalmıştır. Kısaca AKP sermayenin çıkarlarını korumak, kapitalist krizin faturasını emekçilere ödetmek için canla başla çalışmaktadır.

Kimlik Politikalarında Tekçi

Siyasette Totaliter

Bütün “yalancı açılım”ların sonunda tüm açıklığıyla ortaya çıktığı gibi

Terörle Mücadele Kanunu (TMK), TCK derken binlerce muhalif siyasetçiyi cezaevlerine atan AKP, bu yaptığına utanmadan “ileri demokrasi” diyor. Bundan daha utanmazcasını ise “evet, bu ileri demokrasidir” diye AKP’ye alkış tutan liberal ekip yapıyor.

Ve en nihayetinde halktan kaçırarak yürüttüğü anayasa, başkanlık sistemi gibi tartışmalarda da “iki partili rejim hayallerini” açıkça ortaya koymaktadır. Tüm bunları yapabilme gücünü ise başta sermayenin desteği ve iktidarın her türlü olanağını kullanarak manipüle ettiği “çoğunluk”tan alıyor.

Baskıyla, zulümle, hapisle etkisizleştirmeye çalıştığı muhaliflerini, yetmezmiş gibi bir de seçim barajıyla engelliyor.

AKP’nin siyasal rakiplerine karşı (sistem içi ya da dışı) uyguladığı politikalar ileri demokrasi tanımını değil olsa olsa “totaliterizm” tanımını hak ediyor.

AKP’nin dini, etnik kimliklere yaklaşımı “tekçidir”. Türk ve Sünni olmayan kimlikler ancak AKP’nin müsaade ettiği biçim ve sınırlarda kendilerini tanımlarlarsa “var olmayı” hak ederler. Kendilerini, kendi ihtiyaçları ve varoluşları çerçevesinde tanımlamaya ve bunları talep etmeye başladıklarında ise alınacak cevap bellidir: “Tek Millet, Tek Bayrak ve Tek Dil”.

Kendine Alevi diyebilirsin ama cemevlerini isteme, zorunlu din dersine, köyüne yapılan camiye karşı çıkma! Bu da yetmez. Bir de AKP’nin sizler için temsilci olarak uygun gördüğü işbirlikçi Alevileri destekle.

Kendine Kürt diyebilirsin ama anadilinde eğitim isteme, kendi öz yönetimini talep etme, var sayılmanı sağlayan özgürlük hareketini savunma, önderliğinin özgürlüğünden vazgeç!

Bu da yetmez! AKP karşıtı değil, AKP yandaşı Kürtlerden ol, direnenleri değil işbirlikçi Kürtleri sev. O da yetmez; “Türküm, doğruyum, çalışkanım. varlığım, Türk varlığına armağan olsun” de!

Kadın-Erkek İlişkilerinde Cinsiyetçi AKP, kadını yalnızca çocuk bakarken ve türban takarken görmek istiyor.

Bunun dışında kadının hiçbir sorununun önemi, anlamı yok AKP için.

Kadın cinayetleri yüzde 1480 artmış: Abartıyorlar! Eşit işe, eşit ücret: İnsanın yaradılışına aykırı! Ev içi emek: Kocalarınıza para veriyoruz ya! Kadın sığınağı az: Kadının yeri kocasının yanıdır! Öldürse de mi?

Kıyafet tercihlerinden dolayı eğitimlerini yarıda kesmek zorunda kalan kadınların sorunlarını dahi, bu kadar siyasi malzeme yapmasına rağmen çözmemiştir/çözememiştir. Dokuz yıllık iktidar üniversitelerde kıyafet yasağını kaldırmak için yeterli bir

süre değil midir? Kadınların türban sorununu önemsermiş gibi görünen AKP, kadınların bu sorununu dahi halledilecekler listesinin en sonuna atmıştır.

Eşcinseller yaklaşımı ise (Sadece AKP’nin değil, kendisine demokrat, liberal sıfatını yakıştıran pek çok Müslüman çevrenin de) “tedavi edilmesi gerekli hastalık” biçimindedir.

AKP kadın meselesinde de kimilerinin iddia ettiği gibi özgürlükçü değil, cinsiyetçidir!

Tek tek inceleyebileceğimiz (ve incelenmesi gereken daha birçok alanda) sermayenin AKP eliyle kurmakta olduğu yeni statükonun “ileri demokrasi” olmadığını kolaylıkla görebiliriz.

Sosyal yaşamda muhafazakar, güvenlik anlayışında militarist, insan-doğa ilişkisinde doğa düşmanı, tarımda, gıdada, suda tekelcidir.

Kapitalizm ve kapitalistler tarihleri boyunca kârlarını arttırmak ve sömürülerini sürdürmek için Bonapartizmden burjuva demokrasisine, faşizm ve askeri diktatörlükten şeriata birçok rejimi kullanmışlardır.

Sistemin bekasını sağlayabilmek için gerektiğinde milyonlarca insanın açlıktan, salgın hastalıklardan, savaşlardan ölmelerine göz yummuş, hatta bizzat bu durumların planlayıcısı olmuşlardır.

Türkiye sermayesi de içeride mutlak hegemonyasını kurmak, dışarıda küresel sermayeye tam entegrasyon sağlamak için AKP eliyle adeta “postmodern faşizm” uygulamaktadır.

Egemenlerin bu yönelimini durduracak tek güç ise sermayenin bütün kesimlerinden ve onların siyasal temsilcilerinden bağımsız, işçilerin, emekçilerin ve ezilenlerin birleşik mücadelesidir.

“28 Şubat”ı “post-modern darbe” olarak tanımlatan, onun klasik askeri işleyişe uymuyor oluşudur. Bizi sürece ilişkin post-modern faşizm kuramına götüren de, klasik faşizm tanımına tam olarak uymasa da, yaşanılan sürecin sonuçları itibariyle sınıfsal, sosyal, siyasal, kültürel, etnik, cinsel ve inançsal anlamda ortaya çıkardığı tablodur.

10

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

DÜNYA

NİSAN 2011

“Arap Baharı”yla Halklar Siyasette Gücünü Gösteriyor

ORTADOĞU’DA HİÇBİR ŞEY ESKİSİ GİBİ OLMAYACAK

Polisin tezgahına el koymasını ve ona tokat atmasını protesto etmek için kendisini yakan 26 yaşındaki üniversite mezunu seyyar satıcı Muhammed Buazizi’nin fitilini ateşlediği Arap Baharı, dünya egemenlerinin “Üçüncü Dünya’ya demokrasi gelecekse onu da biz getiririz” edasıyla Libya’ya emperyalist müdahalesi ile akamete uğratılmak isteniyor.

M. RAMAZAN “Özgürlüklerin birer yalan, birer aldatmaca olmasına izin verirseniz, öyle olurlar.”

N. Chomsky Ortadoğu’da 20. yüzyılın başından bu yana açlık, yoksulluk, vurgunculuk, baskı ve zulümden kaynaklı biriken gerilim, öfke ve enerji patladı.

Patlama, yarım asırlık tiranları alaşağı ederken, küresel sermayenin hesaplarını da değiştirdi. Bölgede art arda ve bir domino etkisi yaratan halk hareketleri etkisini göstermeye devam ediyor. Sadece Arap ülkelerinde değil, Balkanlarda da kendisini hissettiren ve yakın gelecekte başka bölgelere yayılma olasılığı güçlü olan bir kalkışma söz konusu.

Fransa, İngiltere ve en son ABD’nin bölgeyi dizayn projesinin bir taşeronu gibi çalışan diktatörler teker teker kendi halkları tarafından devriliyor.

Onları ayakta tutan küresel sermaye de desteğini çekmiş durumda. İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra küresel sermayenin yürüttüğü toplumsal mühendislik sonucunda askerileştirilmiş kimi aileler ve gruplar bölge halklarının başına getirildi. Ve 30–40 yıl sürecek baskı, sömürü ve zulüm başladı. Bölgenin çok önemli zenginlikleri bir avuç azınlık tarafından paylaşılırken, bölgenin yoksul halkları ağır baskı ortamında bugüne kadar susmak zorunda bırakıldı.

Kriz Asıl Şimdi Etkilerini Gösteriyor Dünya kapitalist sisteminin 70’lerde girdiği uzun dalga krizini aşma doğrultusunda giriştiği neoliberal saldırı Ortadoğu’nun pek çok bölgesinde

infial yarattı. Gittikçe ağırlığını hissettiren gıda krizleri, açlık, yoksulluk ve salgın hastalıklar üretti. Bir tarafta bölgenin zengin enerji kaynaklarını küresel sermayenin talanına alabildiğine açan birkaç ailenin şatafatlı lüks yaşamı, diğer tarafta günlük bir doların altında gelirle geçinmek zorunda olan kitleler. ABD’nin bir dönem yoğun olarak desteklediği ve hatta kurdurduğu birçok İslami örgüt, bu çelişkilerin derinleştiği yoksul bölgelerde örgütlenme alanı buldu. Öte yandan ABD’nin bölgeyi dizayn projesi kapsamında işgal ettiği Afganistan ve Irak’ta yarattığı yıkım ve yaptığı katliamlar bölge halklarının ABD karşıtlığını besledi. Bir taraftan Amerikan karşıtı toplumsal hareket, diğer taraftan söz konusu bölge rejimlerine karşı toplumsal tepki ciddi boyutlara ulaştı. Dikta rejimlerinin küresel güçlerin yardımıyla bu hareketleri bastırması da artık işe yaramaz duruma geldi ve toplumsal çatışma milyonların katıldığı bir ayaklanma biçimini aldı.

ABD desteklediği rejimlerin çökmeye başladığını gördü ve yeni durumu kendi lehine kullanma hamleleri yapmaya başladı. Yarım asırdır tiranları destekleyen ABD, bir anda demokrasi havarisi kesilerek bölge halklarının

ortaya koyduğu pratik sürecin demokrasi adına meşru olduğu propagandasını yapmaya başladı.

Böylece ABD bölge halkları arasında yeniden saygınlık kazanmaya çalıştı ve bunda kısmen başarılı olduğu görülüyor. Bölgedeki diktatörlere verdiği desteği çekerek onları yalnızlaştırdı ve çekilmeleri yönünde açıklamalar yaptı. Bununla iki kazanım elde etti. Birincisi halkın desteğini almak istedi, ikincisi iktidarın yıkılmasını değil biçimsel el değiştirmesini sağladı. Böylece milyonların eylemini bir bakıma etkisizleştirdi.

Elinizde Yeterince Kan Var, Uzak Durun!

ABD daha önce tek başına giriştiği ve bataklığa saplandığı bölgeyi işgal planını revize etmiş durumda. Yanına İngiltere, Fransa, Kanada, İtalya, Arap Birliği ve İKÖ’yü (İslam konferansı Örgütü) alarak ve BM ve NATO gibi uluslararası güçleri devreye sokarak, insani destek adı altında sömürgeleştirme politikalarını Libya’da sürdürme hamleleri yapıyor. Amaç enerji kaynaklarını denetlemek. Ve Irak’la başlanan bölgeyi dizayn halkalarına yenisini eklemek.

Libya’yı işgal planı uygulamaya geç-

miş durumda. Fransız ve ABD uçakları Libya semalarından bomba yağdırıyor. Irak ve Afganistan’da yarattıkları kaosa benzer bir amacın peşindeler.

Kaddafi’nin kendi halkına karşı giriştiği katliam onların umurunda değil, hiç olmadı. Bölge ülkelerinin tamamında benzer bir hedef güdüyorlar.

Yemen, Sudan, İran, Bahreyn sıraya girmiş durumda. Siyasi belirsizlik ve sonu gelmez çatışmalar işlerine geliyor. On yıldır yürüttükleri işgal planları, rejim değişiklikleri, demokrasi projeleri, iç savaşlar, etnik ve mezhep eksenli çatışmalar üzerinden bölgeyi kontrolleri altına almaya çalışıyorlar.

Libya'da keskin iç savaş ve emperyalist güçlerin bombardımanıyla devam eden deprem, Bahreyn ve Yemen'de mezhep çatışmasına dönüşüyor.

Yemen’de olduğu gibi Bahreyn'de Şii çoğunluk ile yönetici Sünniler arasında çatışmalar hız kazanmış durumda.

Uzunca bir süredir Şiilerle Yemen hükümeti arasında süren çatışmalar bir anda dış müdahalenin meşru aracı haline dönüştürülüyor.

Bahreyn'de ve Yemen’de süren ayaklanma, reform çağrıları ve çatışmalar Suudi Arabistan’ın durumdan vazife çıkarmasına sebep olmuş durumda. İKÖ’yü de arkasına alarak 1000 askeriyle Bahreyn’e girdi.

ABD desteklediği rejimlerin çökmeye başladığını gördü ve yeni durumu kendi lehine kullanma hamleleri yapmaya başladı. Yarım asırdır tiranları destekleyen ABD, bir anda demokrasi havarisi kesilerek bölge halklarının ortaya koyduğu pratik sürecin demokrasi adına meşru olduğu propagandasını yapmaya başladı. Böylece ABD bölge halkları arasında yeniden saygınlık kazanmaya çalıştı ve bunda kısmen başarılı olduğu görülüyor.

NİSAN 2011

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

DÜNYA

11

Bu coğrafyanın halkları monarkların, diktatörlerin, tiranların elinden çok çekti. Baskının ve acımasızlığın her türünü gördü. Özgürlüklerin yok edilişini yaşadı. Kaynakların israf edilişine ve peşkeş çekilmesine tanıklık etti. Libya'nın petrolüne, Mısır'ın Süveyş'ine, Yemen'in stratejik değerine, Basra Körfezi ve Doğu Akdeniz'in jeopolitik önemine yatırım yapanlara, bu yatırımı kâra dönüştürmek için kanlı senaryolar uygulayanlara karşı bölge halkları elbette bir gün hak ettikleri cevabı vereceklerdir.

Suudi Arabistan’ın Artan Rolü Suudi Arabistan, Tunus ve Mısır’daki ayaklanmalar ve Libya’da dış müdahalenin gerekçesi haline getirilen iç savaştan sonra tüm ülkelerin gözünü çevirdiği bir ülke konumundaydı.

Sadece ABD ve Avrupa Birliği ülkelerinin değil, Rusya, Çin ve Hindistan gibi küresel sermayenin yeni devlerinin de kadrajındaydı. Hepsi bir taraftan bölgesel gelişmeleri lehlerine çevirme hesapları yaparken, tersi durumda yaşanacak gelişmelerden kaygılanıyorlar. Petrol üreticisi ülkelerde yaşanan ayaklanmalar ve siyasi belirsizlik, gün geçtikçe yükselen petrol fiyatları, petrol üreticisi ülkelerin tüm siyasi hesapları etkilemesine sebep olmaktadır.

Suudi Arabistan günde yaklaşık 8 milyon varil petrol üretiyor. Bu, Libya'nın petrol üretiminin 5 katından fazla. Reuters’in ABD Enerji Bilgi İdaresi, BP istatistikleri ve diğer verilerden derlediği bilgilere göre, Suudi Arabistan’ın 36,3 milyar ton kanıtlanmış rezervi bulunuyor.

Suudi Arabistan’ı 19 milyar ton ile İran, 15,5 milyar ton ile Irak, 14 milyar ton ile Kuveyt ve 13 milyar ton ile Birleşik Arap Emirlikleri takip ediyor.

Bu rakamlar siyasi ve ekonomik tüm hesapları etkileyecek düzeydedir.

Suudi Arabistan ABD ve İngiltere'nin bölgedeki en güçlü müttefiki. Yüz milyarlarca dolarlık silah pazarına sahip.

Bölgede yürütülen tüm operasyonlarda ABD emperyalizmin yılmaz müttefiki ve ortağı konumunda. Bir taraftan Kuzey Afrika'da yükselen reform ve değişim dalgası diğer taraftan Körfez'de hareketlenen Şii dalgası Suudi Arabistan'ı da baskı altına

Suudi Arabistan Kralı Abdullah ABD Savunma Sekreteri Robert Gates’le

almış durumda. Suudi yönetimi sıkı tedbirlerle durumdan sıyrılmak istiyor. Tutuklamalar yapıyor, gösterileri yasaklıyor. Bir grup aydının yayınladığı reform çağrısı adeta muhtıraya dönüşmüş durumda. Suudi monarşisi ise memurlara yüzde 15’lik zamlarla ve öğrencilere verdiği bursları arttırarak kendince süreci geçiştirme uğraşında.

Arap Ayaklanmalarının Olası Sonuçları Önümüzdeki dönem her ne kadar belirsizliğini korusa da yaşanan gelişmeler çok yönlü sonuçlar üretme potansiyeline sahip gözüküyor: - Bu değişim bölgesel / küresel ilişkilerin bütünlüklü olarak yeniden düzenlenmesini sağlamak için kullanılmaktadır. Tunus’tan başlayıp Mısır’da somutlaşan, nerdeyse bütün bölge ülkelerini etkileyen küresel direnişin, küresel sermayenin bütün ilişkilerini yeniden gözden geçirmesine yol açacağı kesin. Mevcut bütün ülkelerde küresel sermayenin ihtiyaçlarına göre sistemde bir kısım değişiklikler gerçekleşecektir.

- Bölge halklarına yaranmak adına Filistin sorununda daha somut adımlar atılacaktır. Yaşanan bu gelişmeler, İsrail yönetiminin terbiye edilmesinde kullanılabilir. Çünkü mevcut gelişmeler en çok İsrail yönetimini tedirgin etmektedir. Gittikçe İsrail’in hareket ve manevra alanı daralmaktadır.

- Fransa’nın, Libya müdahalesinde ABD ve İngiltere ile ortak operasyon yürütmesi, AB projesinin çatlamaya başladığının göstergesi gibi görünüyor. Almanya’nın Rusya, Çin, Hindistan ve İran ile birlikte operas-

yona temkinli bir tutum takınması yeni bir bloklaşmanın habercisi durumunda. Bu gelişmelerin önümüzdeki dönem yansımalarını göreceğiz.

- Libya müdahalesi sonrasında Kaddafi’nin tahtını kaybedeceği aşikâr, bunun da Suudi Arabistan, Bahreyn, Yemen, Ürdün gibi ülkelerde reform dalgasını tetikleyeceğini söyleyebiliriz. Bölge halklarının ayaklanmalarını sistem içi bir zeminde tutma doğrultusunda yürütülen operasyonlar kısa vadede başarılı olsa da uzun vadede tersine dönme olasılığını da barındırmaktadır.

- Petrol fiyatları tırmanmaya devam ediyor. Bölge ülkelerinde yaşanan kalkışmalara bağlı olarak küresel kapitalizmde petrolün tetiklediği yeni bir kriz dalgası kapıda duruyor.

- Bölge ülkelerine model olma çabaları devam ediyor. Bir taraftan Türkiye ‘Ilımlı Sünni İslam’ modeli olarak öne çıkarılırken, diğer taraftan Müslüman kardeşler (İhvan) halk hareketlerinin başını çekiyor. Öte yandan İran’ın bölge ülkelerinin tamamında reform hareketlerine katılan Şiiler üzerindeki etkisi bir başka seçeneği zorluyor.

- Libya’nın Kıbrıs üslerinden kalkan uçaklarla vurulması, Kıbrıs’ı önümüzdeki dönem adanın kontrolüyle ilgili hem Kıbrıs halklarının hem de Türkiye’nin dâhil olduğu küresel ve bölgesel güçlerin hesaplaşma alanına dönüştürebilir.

‘Arap Baharı’ Yarım Kalmayacak Bu coğrafyanın halkları monarkların, diktatörlerin, tiranların elinden çok çekti. Baskının ve acımasızlığın her türünü gördü. Özgürlüklerin yok edilişini yaşadı. Kaynakların israf edilişine ve peşkeş çekilmesine tanıklık etti. Libya'nın petrolüne, Mısır'ın Süveyş'ine, Yemen'in stratejik değerine, Basra Körfezi ve Doğu Akdeniz'in jeopolitik önemine yatırım yapanlara, bu yatırımı kâra dönüştürmek için kanlı senaryolar uygulayanlara karşı bölge halkları elbette bir gün hak ettikleri cevabı vereceklerdir.

Yıllarca bu coğrafyayı kanla dize getirmeye, terbiye etmeye çalıştılar, başaramadılar. Yeni yöntemler denediler, başaramadılar. Yine deniyorlar. Çünkü bu süreç başarılı olmadan dünya kapitalist sisteminin yeni tarihsel evresi ne kendini güvende hissedebilecek ne de dünya egemenliğini güvenceye alacaktır. Bugünkü tarihsel süreçte küresel sermaye, işgalle başaramadığını halkların ayaklanmasını kendi lehine çevirerek yapmaya çalışıyor. Bunun nispeten ama kısa vadeli olarak başarılı olma olasılığı söz konusudur.

20.3.2011

Suudi Arabistan ABD ve İngiltere'nin bölgedeki en güçlü müttefiki. Yüz milyarlarca dolarlık silah pazarına sahip. Bölgede yürütülen tüm operasyonlarda ABD emperyalizmin yılmaz müttefiki ve ortağı konumunda. Bir taraftan Kuzey Afrika'da yükselen reform ve değişim dalgası diğer taraftan Körfez'de hareketlenen Şii dalgası Suudi Arabistan'ı da baskı altına almış durumda. Suudi yönetimi sıkı tedbirlerle durumdan sıyrılmak istiyor.

12

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

DÜNYA

NİSAN 2011

Libya İsyanı Arap Devrimlerinin Bir Parçasıdır

İSYAN VE EMPERYALİST MÜDAHALE MENGENESİNDE LİBYA REJİMİ Libya isyanı ve arkasından BM şemsiyesinde emperyalistlerin müdahalesi, kalbi ve aklı Arap devrimleriyle atan herkes için önümüzdeki dönemin zorlu bir ikilemini karşımıza çıkarıyor.

ZAFER ÜLGER 8 Mart’ta, Libya isyancılarının bombalandığı sırada, Venezüella Devlet Başkanı Chavez, Palamar Adaları’nda Kaddafi’ye bir ateşkes planı götürürken, onunla el ele dünyaya mesaj veriyordu: “Yeni tarihin sayfalarını yazıyoruz. Tarihi değiştiriyoruz, emperyalizm, burjuvazi ve sömürgecilikle mücadele ediyoruz.”

Gerçekten de yaşananlar, Chavez’in ima ettiği gibi, halkçı ve antiemperyalist bir Libya’ya karşı emperyalizmin ve onların Libya’daki satın alınmış ya da kandırılmış uzantılarının bir karşı-devrim girişimi mi?

Aksine, Libya’da rejimin isyancılara karşı uyguladığı barbarca şiddetin dozu tam da Libya sisteminin dayandığı eşitsizliğin ve sınıfsal çelişkilerin keskinliğini yansıtıyor.

Kaddafi Ailesinin Çıkarları Emperyalizme Karşı mı?

Libya’nın antiemperyalist bir güç olarak egemen emperyalist devletlere kafa tuttuğu, en azından son on yılın politikaları izlendiğinde ancak bir çöl serabı olarak görülebilir.

Kaddafi, Bush’un 11 Eylül sonrası, Ortadoğu ve Asya’da şok ve korku dalgaları yaratmayı hedefleyen, “teröre karşı kutsal ittifak koalisyonuna” katılmak için gönüllü oldu.

Bugünkü Libya, Mısır’da Enver Sedat’ın 1970’lerin ortasında hayata geçirdiği neoliberal dışa açılma programı olan “intifahı” 1987’den beri

hayata geçirmeye çalışıyor ve bunda da epey yol almış durumda. Özellikle 2004 sonrası ABD ambargosu kaldırıldıktan sonra Libya’da neoliberal politikaların hızını takip etmek zorlaşmış durumda. Libya, bugün IMF’ye üye ve halkına onun acı reçetelerini tattırıyor. Çin, ABD, Fransa ve İngiltere şirketlerine kendi kapılarını tereddütsüz bir şekilde açmış durumda. 360 devlet şirketi özeleştirme kapsamında. Amerikan-Libya Ticaret ve Ekonomik Konseyi Başkanı Robert Aramco 2000’lerin ortasında hazırladığı raporda, Libya’nın koşullarını şöyle özetliyor: “Libya’da dokunulmamış fırsatlar var ve bütün büyük Batı bankaları şimdi bu fırsatları keşfediyor.”

Sadece Libya isyanı sırasındaki tutumlarıyla bile, Kaddafi Libya’sının antiemperyalistliğinin nasıl bir fırsatçılık ve ikiyüzlülüğün izlerini taşıdığını hep beraber izleyebiliyoruz.

Bir yandan Afrika Birliği’ne soyunup bunu antiemperyalist bir içerikle savunan Kaddafi, isyan sırasında Avrupa’ya dönüp “Ben gidersem bütün Afrika, Avrupa’ya dolar” derken, Afrika halkları için beslediği niyetlerin, gardiyanın başında beklediği mahkûmlarla aynı türden olduğunu açığa vuruyordu. İtalyan petrol devi Eni’nin ve futbol takımı Juventus’un hisselerine ortak, Sarkozy’nin seçim giderlerinin finansörü Kaddafi, uluslararası sermaye ve emperyalist devletlere sayısız ortak kılcal damarlarla bağlıydı.

Emperyalizmi göndermeyi ve demokratik, emek güçlerinin hakim olduğu bir Ortadoğu’yu istiyorsak, bölgede yeni dayanışma biçimleri ve örgütlenmeler yaratmamız zorunludur. Bugün emperyalizm bu boşluktan sızıyor bölgeye.

Emperyalizme karşı kendi egemen klik ve aile çıkarlarını gözeten bir Libya’nın görece bağımsızlık derecesini, antiemperyalist bir politika olarak gören Latin Amerika solu doğru bir tutum izlemiyor.

Neoliberal Halkçılık Mümkün mü?

Kaddafi Libya’sının diktatör yönelimlere sahip olsa da halkçı ve anti-burjuva bir karaktere sahip olduğu ise ılıman iklim yapısından gelen başka bir çöl serabı olsa gerek. Büyük bir petrol ve doğalgaz zenginliğinin üzerine oturan Libya’nın halkı, bu zenginlikten payını daha çok kurşun ve cezaevi olarak alıyor. 2009 GSMH’si 79 milyar dolar olarak gerçekleşen Libya’nın aritmetik bölümle kişi başı geliri 9 bin dolara yakın. Aritmetik ortalama sınıflı toplumlarda gerçek bölünmeye eş değil tabi. Libyalı işçiler emek güçlerini aylık olarak ancak 100 dolar gibi bir fiyata satabiliyorlar.

O da şanslı olanlar. 2000 yılında çalışabilir durumda olan emekçilerin %30’u işsizmiş. Ülkenin tek sendikası yönetimin kendi kurdurduğu Libya Ulusal Sendikası. Bu sendikanın da grev ya da toplu sözleşme yapmaya hakkı yok. Ülkeye çoğunlukla Çad ve Nijer gibi Afrika’dan göç etmiş yüz binlerce Afrikalının koşulları ise içler acısı. İnşaat, petrol, tarım gibi alanlarda çalışan Afrikalılar, bu sanayilerin ucuz işgücü girdisi.

Libyalı emekçilerin koşulları, IMF programı uygulanmaya başladıktan sonra çok daha ağırlaşmış. Libya halkına yapılan yıllık 5 milyar dolayında sosyal harcamalar kesilmiş. Sosyal yardımları kesen Libya yönetimi 1996–2009 arasında 74,5 milyar dolarını silah alımına yatırmış. Fiyat denetimleri ve ithalatın tümüyle piyasanın insafına bırakıldığı ülkede,

2007’den 2009’a kadar halkın en temel ihtiyaçları, şeker, pirinç ve un fiyatları %85 düzeyinde artmış.

Carnegie Vakfı’nın 2005 Raporu’nun başlığı “Libya halkını öfkelendiren ekonomik reformlar” başlığını taşıyor. İthalatın serbestleştirilmesinin ve doğrudan yatırımların Libya halkını nasıl yoksullaştırdığını özetliyor rapor. WikiLeaks’ten çıkan, 2009 tarihli Amerikan Tripoli elçiliğinden gönderilen belge, yüksek fiyatların ve enflasyonun sebebini özelleştirme programı ve yönetimin yeniden yapılandırılması olarak teşhis ediyor.

Yani halkçı Kaddafi’nin programı ağır bir neoliberal programdan başka bir şeyi içermiyor.

Libya İsyanı Arap Devrimlerinin Parçasıdır Libya isyanı, Tunus’ta Muhammed Bouzzazi’nin Aralık ayında bedenini ateşe vermesiyle fitili tutuşan Arap devrimlerinin devamı olarak görülmelidir. Bingazi’de isyanı ateşleyen şey 15 Ocak tarihinde Avukat Fethi Terbil’in tutuklanmasıydı. Fethi Terbil, 1996’da Libya cezaevlerinde öldürülen 1200 kişinin sorumlularının yargılanması için 15 yıldır mücadele eden bir avukat. Bingazi halkının Terbil’in salıverilmesi için yaptığı gösteriye, güvenlik güçlerinin ateşle karşılık vermesi üzerine, 17 Ocak’ta ilan edilen öfke günü, Tunus ve Mısır’dan esinlenerek ilan edilmişti.

En basit gösterilere bile tahammülü olmayan Libya yönetimi, hareketin üzerindeki şiddet dozunu giderek yükseltirken, kendi güvenlik güçlerini, silahlarını, diplomatlarını hızlıca isyan güçlerine kaptırırken isyana silahlanma ya da geri çekilme dışında bir şans bırakmadı.

Bugün Libya’da Kaddafi’nin isyancılara ya da ABD’ye karşı savunulması

NİSAN 2011

gerektiğini düşünen sol, isyancıların kabile yapısını, ya da muhaliflerin ABD’ye karşı tutumlarının zayıf olmasını gösteriyor. Bugün, Libya muhalefeti konusunda sınırlı bilgilere sahibiz. Libya’da muhalif olarak karşımıza çıkan Libya Milli Kurtuluş Cephesi’nden, Libya İslami cemaati yanında BAAS’çılar, sosyalistler, liberaller ve bunları ortasından kesen kabile yapılarına rastlıyoruz.

Ortadoğu ve Afrika konusundaki bilgisizliğimizin bir parçası, cumhuriyetle beraber içimize işleyen körlük olduğu kadar, bütün bu muhalif hareketlerin 40 yıllık diktatörlük sırasında kendi gelişimlerini tamamlayamadıkları olgusunu da hesaba katmalıyız. İster Bingazi’de kurulmuş isyancı hükümetin programına baktığımızda, isterse muhaliflerin tek tek programlarına baktığımızda, Kaddafi’nin gitmesi, seçim ve yeni anayasa dışında bir ortak talebi göremiyoruz.

Fakat bu hareketlerin içinde kralcı, Amerikancı, kabileci unsurların olması Kaddafi’ye karşı girişilen isyanın değerini ve onun açığa çıkaracağı devrimci potansiyellerin değerini küçültmemelidir. Libya’daki kabile yapılarını analiz eden doktor Veysel Ayhan, bu kabilelerin başındaki aşiretlerin seçimle değiştirildiğini, bu seçimlerde bütün üyelerin eşit oy hakkına sahip olduğunu anlatıyor.

Merkezi kararlara uymayan kabile üyelerinin ise başka kabilelere girme ve korunma isteme hakları varmış.

Bu durum, nüfusunun %80’i şehirlerde yaşayan Libya halkının kabilelerinin, siyasi partilerin boşluğunda onların yerini doldurduğunu gösteriyor. Böyle bir kabile yapısının içinde, kitlelerin silahlı isyancı enerjisi, kabile yapılarını da siyasi partiler gibi değiştirmek zorunda bırakacaktır. Üstelik bütün bu kabile yapılarını ve siyasal yapıları ortadan kesen sınıfsal bölünme şu anda kendisini ifade edemese de, ortak hedef Kaddafi’nin devrilmesiyle emekçi sınıfların talepleri zembereğinden boşalıp kendi çıkarlarını ifade edebilir. 1848’den bu yana gerçekleşen demokratik devrimler deneyi bunu gösteriyor.

Bingazi’de, Misurata’da Libya’nın dışlanmış kentlerini tümüyle ele geçiren, Trablus’un emekçi mahallelerinde etkili olan isyan ve silahlanan halkın Kaddafi’nin yerine Amerikancı anayasal bir monarşiyle yetinmesi için

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK hiçbir sebep yoktur.

Bir diktatörün yerinden sökülmesi Tunus devriminin geri çekilmesini sağlamadı. Aksine emekçi sınıflar için taze bir başlangıç oldu. Tunus işçileri şimdi kendi işyerlerinde, kendi fabrikalarında idareci olan Bin-Ali’nin artıklarıyla uğraşırken, Tunus kapitalizminin 30 yıllık getirdikleriyle mücadele etmeye başladılar. Mısır’da ve Tunus’ta emekçiler diktatörlüklerin yıkılmasıyla beraber içinde donduruldukları kaplardan çıkıp yeni anayasa, ücret artışı, güvenceli iş, eski idarenin artıklarının atılması gibi ekonomik ve siyasi talepleri iç içe savunmaya başladılar. Libyalı emekçiler ve yoksul halklar için de devrimin aritmetiği aynı yolları takip edecektir. Kaddafi diktatörlüğünün yıkılması, sanayi ve hizmetler sektörünün patronları olan Kaddafi kliğini de Libyalı emekçiler karşısında savunmasız bırakacaktır. Tunus ve Mısır gibi güçlü işçi hareketlerinin arasında bulunan Libyalı emekçiler, Arap dünyasındaki bu deneyimleri hızlıca kendisine mal edebilir.

Ayrıca, kendisini Afrika krallarının kralı olarak tanıtan Kaddafi’nin gidişi yeni başlayan Arap devrimleri dalgasının Afrika’ya da yayılmasını sağlayarak kralların Afrika Birliği yerine gerçek bir birliğin yolunu açabilir.

Emperyalizm, Libya Semalarını Terk Et! Bugün Libya’ya BM şemsiyesi altında askeri bir müdahale, Fransa’nın ve ABD’nin aktif; Çin, Rusya ve Arap Birliği ülkelerinin pasif destekleriyle, havadan bombardımanlara başlamış durumda. AKP hükümeti de Libya isyanının başlamasından beri isyancılarla en ufak bir diyaloga girişmezken, ani bir çarkla BM koalisyonuna katıldı. Bu ani çark bile Kaddafi’nin AKP’ye güvenini sarsmamış görünüyor. Hala bir ateşkes durumunda arabulucunun AKP ve Malta yönetimi olmasını istiyor.

ABD ve Fransa’nın 20. yüzyıldaki kanlı emperyal tarihlerini en iyi bilen halkların başında Arap halkları gelir.

Onların ya doğrudan Irak’taki gibi bu halkların kanlarına elleri bulaşmıştır ya da İsrail ve Arap halklarının baskıcı yönetimine verdikleri destekle bu kanlı tarihi yazmışlardır. Bugün Libya isyanına insancıl koruma kalkanının

altındaki emperyal çıkarları görememek için kör olmak gerekir. Bölgede kendi sadık ittifakları, Suudi Arabistan Bahreyn’in İnci meydanına askeri çıkartma yapıp göstericileri kurşunlarken, Yemen hükümeti muhalefeti ezmeye çalışırkenki suskun destekleri bile bunu görebilmek için yeter. BM’nin 1970 ve 1973 sayılı kararında Libya’ya askeri çıkartma olmayacağına dönük taahhütlerini yerine getirmemeleri ve müdahaleyi bir askeri işgale doğru genişletmeleri kimse için sürpriz olmayacak.

BM’nin emperyalist güçlerinin Libya müdahalesi son bulmalıdır. Çünkü bu işgal Libya’nın petrol ve doğalgaz servetinin, çokuluslu tekeller tarafından yağmasının garantilenmesi için gerçekleşiyor.

Emperyalistler, isyancıları askeri olarak yenilgiye uğratsa bile Kaddafi’nin Libya’da istikrarlı bir yönetimi artık garantileyemeyeceğinin farkındalar.

2004’te ambargonun kalkışından sonra sıkı ticari ilişkiler geliştirdikleri Kaddafi’ye karşı duydukları güven ise onun dengesizliklerinin izini taşıyor. Yeni bir isyancı hükümetin bu çıkarları garantileyeceğine ise hiç güvenemezler. Çünkü isyancıların sefaletinde kendi payları var.

Dolayısıyla kendi çıkarlarını doğrudan askeri güçle denetim altına almak istiyorlar.

Operasyonun başını Fransa ve ABD’nin çekmesi, Çin ve Rusya’nın kararın altına imza atıp sızlanmaları, Tayyip’in şizofrenik dış politikası ise emperyalistler arası çıkar çatışmalarının operasyonun içinde sürdüğünü gösteriyor. Kaddafi Libya’sında bütün emperyalistlere pay düşse de, aslan payını alan Rusya, Çin ve Türkiye gibi ülkeler statükonun bir şekilde sürmesini istiyorlar.

Emperyalist blok Libya’ya askeri saldırılarını durdurmalıdır. Çünkü bu müdahale yeni başlayan Arap devrimlerini zehirlemek amacını taşıyor.

Böyle bir müdahaleyle, Kaddafi dünyaya antiemperyalist pozlarını takınmayı sürdürecek, kendi halkını acımasızca ezerken kahraman rolü oynamaya devam edecektir. Libyalı isyancıların çaresizlik içinde yılana sarılmalarını ulusal birliğe ihanet olarak yorumlayarak, yok olmaya başlamış halk tabanını yeniden inşa etme şansı olacaktır. Müdahale durmalıdır çünkü Libyalı isyancıların özgürlük isteği Kaddafi gitse bile emperyalist devletlerin askeri gücüyle kapışmak zorunda kalacaktır.

Müdahale bitmelidir çünkü Tunus ve Mısır’da başlayan Arap devrimlerinin ortasına emperyalistler Libya’da bir kama sokacak, yaşlanmış emperyal

DÜNYA

13

yüzünü botokslama şansı bulup, Arap devrimlerinden bunalmış dost diktatörlerin yardımı için yeni bir askeri mevzi ve meşruiyet alanı kazanacaklardır.

Başka Bir Müdahale Mümkün mü?

Bugün, Kaddafi’nin izlediği dengesiz dış siyasetini bağımsızlıkçı ve antiemperyalist olarak görüp onunla dayanışan Latin Amerika solu, bu isyanların içinden çıkabilecek gerçek dostlarını tehlikeye atıyor, onları emperyalizmin kucağına bırakıyor.

Eğer Kaddafi bir şekilde ayakta kalmayı başarırsa bu Ortadoğu’nun diktatörlerine yepyeni bir ilham kaynağı olacaktır. Onlara ayakta kalmanın en vahşi yollarını gösterecek, Arap halklarının ve şu an onları dikkatle izleyen bütün dünya halklarının umudunu sarsacak, inancını sarsamasa dahi ödediği bedelleri arttıracaktır.

Libya isyanı ve arkasından BM şemsiyesinde emperyalistlerin müdahalesi, kalbi ve aklı Arap devrimleriyle atan herkes için önümüzdeki dönemin zorlu bir ikilemini karşımıza çıkarıyor.

Kaddafi rejimi, Afrika’dan topladığı paralı askerleri eylemcilerin üstüne salarken, Libya isyanı sadece Libya halkının sorunudur diyemeyiz. Örneğin, Erdoğan’ın Kaddafi’ye karşı tutum almasını sağlayan şey ABD yönetimi değil, Türkiye halkları olmalıydı. Erdoğan’ın ve Chavez’in tutumu, bütün bu süre boyunca Kaddafi yönetiminin solun içinde bile tecrit olmasını engelledi.

Yarın İran rejimine karşı direnirken, İran halkının başına da benzer bir emperyalist askeri müdahale gelme olasılığı yüksektir. Eni sonu, emperyalizmi göndermeyi ve demokratik, emek güçlerinin hakim olduğu bir Ortadoğu’yu istiyorsak, bölgede yeni dayanışma biçimleri ve örgütlenmeler yaratmamız zorunludur. Bugün emperyalizm bu boşluktan sızıyor bölgeye.

25.3.2011 Kaynakça: 1.Sara Flanders, “No to US Attack on Libya” www.workers.org/2011/world/no_us_attac k_on_libya_0310 2.www.nationsencylopedia.com/africa/liby a-working conditions.html 3.Ahmed Sholer, “Bingazi: Birthplace of Libyan Revolution” 4.Doç. Dr. Veysel Ayhan, “Libya İç Savaşı: Kabileler Arası İktidar Mücadelesi” www.orsam.org.tr/tr/truploads/Yazılar/

Emperyalist müdahale, yeni başlayan Arap devrimlerini zehirlemek amacını taşıyor. Böyle bir müdahaleyle, Kaddafi antiemperyalist pozlar takınmaya ve kendi halkını acımasızca ezerken kahraman rolü oynamaya devam edecek.

14

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

DÜNYA

NİSAN 2011

Ekmek ve Özgürlük Mücadelesinde

MISIR İŞÇİ SINIFI Mısır işçi sınıfı hareketinin , özellikle yükselişe geçtiği 2004’den itibaren, yüz binlerce işçininin katılımı ile yaratmış olduğu yüzlerce grev, fabrika işgali ve bağımsız sendikal örgütlenme deneyimlerini de arkasına alarak, ayaklanma sürecinde sergilediği kararlı tutum ile ayaklanmanın başlamasında ve başarı ile sonuçlanmasında tarihsel rol oynadığını söyleyebiliriz.

ESER SANDIKCI “Toplumsal özgürlükler olmazsa, özgürlükler eksik kalır. Oy verme hakkı doğal olarak bir somun ekmeğin hakkına bağlıdır.”

(Mısır’da Bağımsız Sendikaların ve İşçi Temsilcilerinin 19 Ocak 2011’de Kahire’de yayınladığı taleplerin 6. maddesi) Mısır’da geçtiğimiz aylarda Mübarek yönetiminin devrilmesi ile sonuçlanan halk ayaklanmasına baktığımızda, ayaklanmanın yılardır ağırlaşarak devam eden siyasal baskılara karşı demokrasi talebiyle, kapitalist üretim ilişkilerinden kaynaklanan, neoliberal politikalar ve dünya ekonomik krizi ile birlikte hızlananarak milyonlarca emekçiye dayatılan işsiz bırakma ve güvencesizleştirmenin yarattığı yoksullaşmaya karşı ekmek mücadelesinin taleplerini taşıdığını görebiliyoruz.

Milyonlarca Mısırlının katıldığı halk ayaklanması kendi talepleri ile orada bulunan farklı sınıflar ve tabakaların, farklı siyasal eğilimlerin katılımıyla gerçekleşti. Mısır işçi sınıfı hareketinin ise, özellikle yükselişe geçtiği 2004’den itibaren, yüzbinlerce işçininin katılımı ile yaratmış olduğu yüzlerce grev, fabrika işgali ve bağımsız sendikal örgütlenme deneyimlerini de arkasına alarak, ayaklanma sürecinde sergilediği kararlı tutum ile ayaklanmanın başlamasında ve başarı ile sonuçlanmasında tarihsel rol oynadığını söyleyebiliriz.

Ayaklanmada emekçi sınıfların rolünü tartışırken; küresel kapitalist üretim ilişkilerinin Mısır coğrafyasındaki etkilerine, bunun Mısır emekçilerinin yaşamlarındaki yansımalarına ve siyasal özne durumunda olan Mısır sınıf hareketinin tarihsel ve güncel durumuna bakmak faydalı olacaktır.

Mısır’da Kapitalizmin Gelişimi Mısır’da 1952’de monarşik yönetimin, Nasır liderliğindeki Hür Subaylar tarafından askeri darbeyle yıkılmasının ardından, “otoriter bir halk rejimi”olarak nitelendirilen bir yönetim iktidara geldi. İthal ikameci sanayileşme modelini izleyen bu rejimde, 1952’den 1966’ya kadar olan dönemde işçi ve köylülerin yaşam standardında önemli oranda yükselme meydana geldi. Köylülüğe sınırlı ölçüde toprak dağıtıldı, kentlerde ücretler yükseltildi. Ücretli hafta tatili ve asgari ücret uygulaması başlatıldı. İthal ikameci sermaye birikim modelinin, dünya kapitalizmindeki gelişmelere bağlı olarak 1970’lere doğru sorunlar yaşamaya başlaması ile birlikte Enver Sedat, 1974’de “açık kapı politikası” adı altında yeni bir ekonomik politika başlattı. Dünyanın pek çok bölgesinde aynı dönemlerde uygulamaya konan, kamusal alanı özelleştirmeye, devlet harcamalarını kısmaya, sosyal hizmetleri azaltmaya yönelik ve emekçilerin hakları açısından ağır saldırıları içeren neo-liberal politikalarla birlikte ihracata dayalı sermaye birikim modeli Mısır’da da uygulanmaya başlamış oldu. Mısır, kamu sektörünü özelleştirmek üzere Dünya Bankası ve IMF ile 1991’de bir ekonomik reform anlaşması imzaladı.

Bu anlaşmadan sonra işçilerin yaşam standardı ve çalışma koşulları hızla gerilemeye başladı. 90’lı yıllar boyunca devlete bağlı işletmeler birer birer özelleştirilmeye başlandı. 1999’a gelindiğinde 100’den fazla işletme satılmıştı. Bu özelleştirmelerden en fazla etkilenense tekstil sektörüydü; özel işletmelerin oranı %8’den %58’e kadar çıkmıştı. Temmuz 2004’te, şu an görevden uzaklaştırılan hükümetkuruldu. “İşadamları hükümeti” ola-

rak adlandırılan bu yönetim, ilk görev yılında, o zamana kadar yapılan özelleştirmenin on katı değerindekini gerçekleştirdi.

Mısır son yıllarda bir imalatçı ülke konumuna geldi ve küresel sermayenin “atölyelerinden” birine dönüştü.

Rusya, Mısır’da serbest ticaret bölgeleri ve fabrikalar kurarken, Çin de Mısır ekonomisinin her alanında yatırımlar yaptı. Brezilya, Türkiye, Orta Asya Cumhuriyetleri ve Körfez Emirlikleri Mısır’daki yatırımlarını çeşitlendirerek petrol ve gayrimenkul sektöründen imalat, bilişim, altyapı vs. sektörlerine geçmektedirler.

Mısır’da İşçi Olmak Mısır’da 2000’den sonra hızlanarak uygulanmaya devam eden neo-liberal politikalar ve ihracata dayalı sermaye birikim modeli, Mısırlı emekçileri işsizlik ve güvencesizlik kıskacına hapsetmektedir.

Mısır işçilerinin ücret ve haklarının düzeyini; Türkiyeli patronların yoğun emek gücü sömürüsü koşullarına sahip olmalarına rağmen, Türkiyeli emekçilerin ücret artışı talepleri karşısında savurdukları fabrikalarını-atölyelerini “Mısır’a taşıma” tehditlerinden tahmin edebiliriz.

Küresel atölyelerden birine dönüşen Mısır’da, 80 milyonluk ülke nüfusunun %40’ından fazlası, günde 2 dolar olan BM yoksulluk sınırının altında yaşıyor.

22 milyonluk işgücü içinde 6 milyon tekstil işçisi bulunuyor. Tekstil işçileri kamuda en düşük ücretli çalışan kesim. Özel sektörde ise iş güvencesi hiç bulunmamakta, çalışma koşulları son derece ağır. 2006’da kazanımla sonuçlanan grevlerden önce, kıdemli

Mısır’daki işçi hareketinin Tahrir meydanındaki ayaklanma üzerine etkisini işçi önderi Kemal Abu Ayta’nın sözleri ile ifade etmek en doğrusu: “2006’dan beri işçiler ülkenin dört bir yanında grev eylemleri başlatmışlardı. Bu devrime zemin hazırladı. Bu grevlerle işçiler korkularıyla yüzleşmeyi, sokaklarda gösteri yapma cesaretini göstermeyi ve örgütlenmeyi öğrendiler.”

bir tekstil işçisi (ikramiye, yan ödeme ve fazla mesai dahil) ayda 80 dolar kazanıyordu. Grevin kazanılmasının ardından bu rakam 180 dolara yükselse de hala yoksulluk sınırının altında kalmaktadır. Özelleştime politikaları işçiler için çok ağır sonuçlar yaratmış, 19962006 arasında 750 bin işçi emekli edilerek çalışma hakları elinden alınmıştır.

1990’ların sonunda rejim, Nasır’ın kamulaştırdığı toprakları feodal beylere vermeye başlaması ve 20032005 arası yoksul köylülerin birçoğu, ödemelerle baş edemedikleri ve geçinemediklerinden dolayı topraklarından kopup gittikleri şehirlerde işsizlik ve sefaletle karşı karşıya kalmışlardır.

Yüzyılı Aşan İşçi Hareketinin Tarihsel Birikimi Mısır’da işçi sınıf hareketinin 19.yüzyılın sonlarına uzanan bir tarihi bulunmaktadır. 1899 sigara imalat işçilerinin 3 aylık grevinin ardından Mısır’da da ilk sendika kuruluyor.

1908 yılında, Osmanlı’da yaşanan siyasal gelişmelerin de etkisiyle, tıpkı Balkanlar ve Anadolu’da olduğu gibi Mısır’da işçi hareketlerinde ve örgütlenmelerinde artış olduğunu görüyoruz. 1921’de ilk sendikal konfederasyon kurulurken, 1942’de sendika yasası kabul ediliyor.

Nasır’ın askeri darbe ile iktidara gelmesi ile birlikte, işçilerin ve sendikaların rejim tarafından kontrolüne dayalı bir yönetim anlayışı hayata geçiriliyor. Askeri yönetim bağımsız bir sendikal hareketin gelişimini istemiyor. 1957’de kurucular hükümeti tarafından seçim hakkına izin verilmeden Mısır İşçileri Federasyonu kurduruluyor. 1986’ya kadar Federasyon başkanı aynı zamanda Çalışma Bakanı olarak atanıyordu.

Federasyon’a bağlı olmayan sendika kurmak, aynı işkolunda ve iş yerinde iki sendika kurmak ve grev yasaklanmıştı. Mısır Sendikaları yukardan

NİSAN 2011

Kadınlar halk ayaklanmasında “hayati rol oynadılar”.

Ayaklanmanın ilk birkaç gününde çok sayıda kadının bu başkaldırıya katıldığını gördük.

Sonrasında, polisler kadınları korkunç bir biçimde taciz ederek, göz altına alarak ve tecavüz ederek hedef aldılar. Bütün baskılara rağmen ayaklanmaya katılan kadınlar bu hareketin ana karakterlerinden biri olduklarını gösterdiler. aşağıya hiyeraşik yapılardı.

1980 ve 1990’larda grevlerde ve diğer protestolarda dönem dönem patlamalar oluyordu. Ancak bu eylemler, rejim tarafından tank ve silahla bastırılıyordu. Mısır işçi hareketi üzerine çalışmaları bulunan Joel Bein’in dediği gibi, “ bu, greve ve eyleme girişmeden önce tekrar tekrar düşünmeniz demekti.” Çalışma koşullarının giderek kötüleşmesi ile birlikte 2004 sonlarından itibaren Mısır’da “yasadışı” grev dalgasının başladığını görüyoruz.

Bu dönem tekstil fabrikalarının bulunduğu Mahalla al Kubra işçi hareketinin merkezi haline dönüşüyor.

Mahalla’daki işçi önderlerinden Hamdi Hüseyin’in anlatımıyla, “ erşey Aralık 2006’da değişti. Yeni bir oluşumun ifadesi olarak, politik eğitimi ve geçmiş mücadele deneyimi olmayan militan işçiler ortaya çıktı. Aralarında birçok kadın vardı. Genelde bu işçiler herhangi bir örgüte ve partiye bağlı değildiler.”

2006 yılında 220’den fazla grev, açlık grevi ve gösteri gerçekleşiyor.

Eylemler daha önceki yıllardan farklı olarak kamu ile birlikte özel sektör

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK işçilerini de harekete geçiriyor. 2007 yılında yarım milyon insanın katıldığı 580 grev ve gösteri gerçekleşiyor.

Mısır’ın en büyük grevlerinden biri 2007’de Misr Weaving adlı tekstil fabrikasında gerçekleşiyor. İşçiler fabrikaya el koyuyorlar ve kendi bağımsız güvenlik güçlerini oluşturuyorlar. Grev işçilerin taleplerinin kabul edilmesiyle sonuçlanıyor.

6 Nisan 2008, Mısır işçi hareketi açısından önemli bir tarih. Tekstil işçileri, önceden aldıkları kararla bu tarihte greve çıkıyor. Gençler, internet üzerinden 70 bin kişinin katıldığı “evde kal” kampanyası ile üniversiteye ve alışverişe gidilmemesi şeklinde greve dayanışma eylemleri düzenliyor. 20 binin üzerinde insanın katıldığı işçi eylemine, polis ateş açıyor ve 3 işçi hayatını kaybediyor.

Mısır’daki Mubarek yönetimini deviren halk ayaklanmasının çağrısını, bu tarihte gerçekeşen işçi eylemlerinden feyz alarak kendilerini 6 Nisan Hareketi olarak adlandıran gençlik hareketi yapıyor.

1998-2010 arasında iki milyon işçinin katıldığı 3500 civarında grev ve protesto eylemi düzenleniyor.

Mısır’daki işçi hareketinin Tahrir meydanındaki ayaklanma üzerine etkisini işçi önderi Kemal Abu Ayta’nın sözleri ile ifade etmek en doğrusu: “2006’dan beri işçiler ülkenin dört bir yanında grev eylemleri başlatmışlardı. Bu devrime zemin hazırladı. Bu grevlerle işçiler korkularıyla yüzleşmeyi, sokaklarda gösteri yapma cesaretini göstermeyi ve örgütlenmeyi öğrendiler.”

“İşsiz Diplomalılar Hareketi” Mısır isyanında işsizlerin özellikle de diplomalı işsizlerin rolü ilk günden beri farklı çevrelerce dile getirildi.

Samir Amin’in dediği gibi, “Mısır’da sokakta olan hareket, eğitimli orta sınıfların ve demokratların kimi kesimlerince de desteklenen kentli gençliğin, özellikle de işsiz diplomalıların hareketidir.”

Hardt ve Negri’nin dediği gibi “isyanın kıvılcımı, üretici ve kendilerini ifade edici kapasitelerine ket vurul-

muş genç insanların yaygın hisleri tarafından ateşlenmiştir.”

Prashad’ın da dediği gibi “Mısır gençliği; İngiltere, İrlanda, İtalya ve Fransa gençliğine benzer şekilde kemer sıkma politikalarına karşı sokaklara döküldü, ayaklanmalarda ön saflarda yer aldı; çünkü geleceklerini ipotek altına alan politikalardan ve kesintilerden en fazla kaybedecek olanlar onlardı.”

IMF Başkanı’na göre de Mısır ve Ortadoğuda işsizlik “saatli bir bomba” dır ve dahice zekası ile de gördüğü gibi “genç işsizliği ve eşitsizlik sosyal bir çalkantı yaratmıştır."

Resmi rakamlara göre Mısır’da işsizlik oranı % 8,9. İş bulma umudu olmayan işsizlerin bu rakam içerisinde yer almaması gerçeği ile birlikte gerçek sayının daha yüsek olduğunu biliyoruz. Yüksek oranlarda işsizliğin ve işsizliğin alternatifinin güvencesiz ve düşük ücretlerle çalışma olduğunun işsizler tarafından bilinmesinin isyanın başlamasında belirleyici rolü olmuştur.

Mısır’da Yeni Sendikal Hareket Modeli Mısır’da sendikaların devletle olan organik bağlantısından kaynaklı olarak gelişen işçi muhalefetinin önünde engel haline gelmesi, işçi öncüleri ve militan işçileri yeni arayışlara itmişti.

Saber Barakat, yeni sendikal hareket konusnda şöyle diyor. “2000’lerin başlarından beri bağımsız sendikalar kurmayı düşünüyorduk. Ben, Çelik İşçileri Sendikası’nda 8 yıl genel sekreterlik yaptıktan sonra ayrıldım.

Bu tür sendikaların çare olmayacağı sonucuna varmıştım. İktidardaki partiden, bütün siyasi partilerden ve iş çevrelerinden bağımsız, demokratik sendikalar kurmayı gündeme aldık. Öte yandan sendikanın ifade özgürlüğünün yokluğundan kaynaklanan sorunlarla da baş etmesi gerekecekti.”

Her türlü yasal engel ve uygulanan baskılara rağmen kurulan bağımsız sendikalar işçi hareketinin gelişmesinde rol oynuyorlardı.

Bağımsız sendikalar, işçi temsilcileri ve işçiler halk ayaklanması gerçekleşirken Tahrir Meydanı’nda 30 Ocak’da Mısır Bağımsız Sendikalar Federasyonu’nun kuruluşunu ilan ettiler.

Asma Agbarieh-Zahalka’nın dediği gibi, “yeni sendikal hareket göstermişti ki Arap dünyasındaki seçenekler artık İslamcı köktencilik ya da laik

DÜNYA

15

dikatatörlükle sınırlı değildi. İşçi hareketi yeni bir yaklaşımı mümkün kılıyordu: ne ulusalcı ne İslamcı, üçüncü bir seçenek açıyordu.”

“Kadınlar Burada, Erkekler Nerede?”

Aralık 2006 grevlerinden itibaren kadınların grevlerde ve en son ayaklanmada önemli rolü bulunmaktadır.

Aralık 2006 grevini kadınlar başlatmıştı. Grevi başlatan kadınların “kadınlar burada, erkekler nerede” sloganı Mısırlı kadınlar tarafından hem kadın mücadelesinin hem de sınıf mücadelesinin belleğine yazılmıştı. Bu eylemlere katılan kadınlar Mahalla’daki atölyelerde ayda 5-20 euro karşılığında çalışıyorlar, her türlü ayrımcılıkla da karşı karşıya kalıyorlardı. Bugün, yeni sendikal hareketin tabanında ve yönetiminde kadınlar aktif olarak yer alıyorlar.

Sendikacı Abu Ayta’nın dediği gibi kadınlar halk ayaklanmasında “hayati rol oynadılar.” Ayaklanmanın ilk birkaç gününde çok sayıda kadının bu başkaldırıya katıldığını gördük.

Sonrasında, polisler kadınları korkunç bir biçimde taciz ederek, göz altına alarak ve tecavüz ederek hedef aldılar. Bütün baskılara rağmen ayaklanmaya katılan kadınlar bu hareketin ana karakterlerinden biri olduklarını gösterdiler. 6 Nisan hareketini, taciz karşıtlarını, yurttaşlık hakları gruplarını ve Müslüman Kardeşler’in kadınlar kolunu da kapsayan kadın hareketi, 7 Şubat’ta Kahire şehir merkezine tüm güçleriyle, yüzbinlerce kişi halinde döküldüler.

Yüzyıllık bir geçmişe sahip olan ve 2006 yılında yükselişe geçerek, kendi özgünlüğüne uygun mücadele ve örgütlenme deneyimleri yaratan Mısır işçi sınıfı hareketi, ayaklanmanın başlamasında ve sonlanmasında olduğu gibi; ayaklanma sonrasında kazanımların kalıcı hale dönüştürülmesi sürecinde de etkili olmaya devam etmektedir.

Kaynakça: 1.Mısır’da Sendikal Hareket Dosyası, Petrol-İş Dış İlişliler Servisi, Şubat 2011 2.Samir Amin, Mısır’daki Hareketler, www.sendika.org, Şubat 2011 3.Michael Hardt & Antonio Negri, Araplar, Demokrasinin Yeni Öncüleri, www.sendika.org, Şubat 2011 4. Vijay Prashad, Uzun Arap Devrimi, www.sendika.org, Şubat 2011 5. Noam Chomsky, “Wisconsin, Tahrir Kadar Önemli”, Şubat 2011 6.Paul Amar, Mısır’ın İlerlemecileri Neden Kazanıyor, www. birikimdergisi.com, Şubat 2011 7. Eman. S. Morsi, Mısır’da İşçi Kadınlar, www. bianet.org, 28.05.2008

Asma Agbarieh- Zahalka’nın dediği gibi, “yeni sendikal hareket göstermişti ki Arap dünyasındaki seçenekler artık İslamcı köktencilik ya da laik dikatatörlükle sınırlı değildi. İşçi hareketi yeni bir yaklaşımı mümkün kılıyordu: ne ulusalcı ne isalmcı üçüncü bir seçenek açıyordu.”

16

DÜNYA

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

NİSAN 2011

Kuzey Kıbrıslı Emekçiler Toplumsal Varoluş Mitingleriyle Ayağa Kalktı!

VAROLMAK! İŞTE BÜTÜN MESELEMİZ BU BE ANNEM! Sonuç olarak Kuzey Kıbrıs’ın ekonomik iflasının temel sebebi TC’nin sömürgeci politikasıdır. Özellikle KKTC’nin kurulmasıyla birlikte TC, Kuzey Kıbrıs’ı kendine bağımlı hale getirdi.

Senelerdir uygulanan ambargo ve TC’nin sömürgeci politikaları, Kuzey Kıbrıslı emekçileri sözün bittiği yere getirerek, kendi kendilerini yönetme ve insanca yaşama hakkı için başkaldırmaya ve mücadeleye sevk ediyor.

C. MALATYA Kuzey Kıbrıslı emekçiler 28 Ocak’ta ve sonrasında 2 Mart’taki eylemlerde Lefkoşa’nın İnönü Meydanı’nı doldurdu. Kıbrıs’ın Kuzeyi, iktidardaki Ulusal Birlik Partisi’nin (UBP) Ankara’yla yaptığı, kamu harcamalarını kısmaya ve ücretleri düşürmeye yönelik anlaşmaya karşı çıkmak ve var olmak için ayağa kalktı. Ama Türkiye’de bu taleplerden çok, burjuva medyada, “Hastir” pankartı ve ardından başbakanın Kıbrıs halkına “besleme” demeye varan hakaret ve içi boş sözleriyle ön plana çıkartıldı.

Peki Kıbrıs’ı ilk büyük eylem olan 28 Ocak mitingine getiren süreç neydi?

28 Ocak’a Giden Süreç Aslında TC’ye yönelik tepkiler uzun süredir devam ediyordu. AKP Hükümeti, Kuzey Kıbrıs Hükümetiyle (o zaman Cumhuriyetçi Türk PartisiCTP iktidardaydı) 2009 yılında bir dizi ekonomik tedbirleri içeren protokol imzaladı. Bu protokoller, kamu emekçilerinin haklarında önemli bir kısıntıya giden “Kamu Çalışanlarının Aylık ve Diğer Ödeneklerinin Düzenlenmesi Yasası” ile gençleri ülkeyi terk etmesine yol açacağı düşünülen ve “Göç Yasası” olarak adlandırılan yasaları Meclis’e getirdi.

Kıbrıslı emekçiler yasaların meclise getirilmesiyle birlikte tepkilerini göstermeye başladılar. Nisan 2009’da yapılan seçimle hükümeti CTP’den devralan UBP bu protokollerin uygulanışını, zaman kazanmak amacıyla bir süre askıya aldı. Fakat TC’nin baskısıyla UBP Hükümeti bu yasaları yavaş yavaş tekrar gündeme getirdi.

Bunun üzerine sendikalar 28 Eylül 2009’da ilk eylemlerini gerçekleştirdiler. Bu eylemi 23 Kasım 2009 ve 2 Ağustos 2010’da yapılan eylemler izledi. Bu eylemlerde emekçiler, polis barikatlarını yıkarak Meclis’e kadar

yürüdüler ve yasalara geçit vermediler. Fakat TC’nin ısrarı, UBP’nin taşeronluğuyla bu yasalar 1 Ocak 2011’de Meclis’ten geçirilerek yürürlüğe kondular. Bunun üzerine genel greve gidildi ve 28 Ocak’ta büyük bir miting yapılmaya karar verildi. Belirtmek gerekir ki imzalanan protokolde telefon, elektrik gibi kamu hizmetlerinin özelleştirilmesiyle, sendikaların haklarının daraltılması da bulunmaktaydı.

Nitekim bu protokolün mimarı olan Halil İbrahim Akça, Fortune dergisinin Şubat sayısına verdiği demeçte “birçok yasada sendikal hakların daraltılmasına ve kullanım şeklinin düzenlenmesine ihtiyaç var” demişti.

28 Ocak, Gerekçeler ve 2 Mart 28 Ocak mitinginde açılan pankartlar ve atılan sloganlar Kuzey Kıbrıs’ta işgalci ve sömürgeci pozisyonda bulunan TC’yi oldukça rahatsız etmişti. Nitekim bu rahatsızlık sonucu R.T. Erdoğan “Türkiye'ye karşı böyle bir eyleme hakları yoktur. En düşük memurları 10 bin liraya yakın para alıyor” demişti ilk olarak. KADEM’in yaptığı araştırmaya göre Kıbrıslıların aylık hane geliri ortalama 3.128 TL! Ayrıca ambargo altında olan, ekonomik olarak da TC’ye bağlı olan Kıbrıs’ta emekçilerin bu gelirle insanca bir yaşam sürmeleri zor.

Yine Kıbrıs’tan sorumlu bakan Cemil Çiçek de bir açıklama yaparak “Bu sene 600 milyon dolarlık bir katkı vermekteyiz” demişti. Halbuki KKTC Meclisi’nin kabul ettiği 2011 bütçesine göre, toplam bütçe 3 milyar 77 milyon TL; bütçe açığı, 200 milyon TL. TC yardımları ise 360 milyon TL’si yardım ve 500 milyon TL’si kredi olmak üzere 860 milyon TL. 600 milyon dolar nerede? Kaldı ki bu kredilerin ve hibelerin neredeyse tamamı Türkiye’den gelen sermayeye

gitmektedir. Bunun sonucunda bu yardımların geri ödenmesi de Kıbrıslı emekçilerin alın teriyle sağlanmaktadır.

Erdoğan yine bu konuşmasında “Kıbrıs'ta Yunanistan'ın ne işi varsa Türkiye'nin Kıbrıs'ta stratejik olarak o işi var” diyerek Kıbrıs halkını senelerdir inim inim inleten TC’nin tahakkümcü politikasını açığa vurdu.

Erdoğan ve Çiçek’in öfkeleri bunlarla sınırlı kalmadı. Mitingden hemen sonra KKTC Başbakanı İrsen Küçük’ü çağıran Erdoğan, bir daha böyle şeylerle karşılaşmak istemediğini söyledi ve bu tür tepkilere mani olunması talimatını verdi! Bununla da yetinmeyerek başta KKTC Cumhurbaşkanı Derviş Eroğlu olmak üzere bütün Kıbrıs’ın “istenmeyen adam” ilan ettiği, protokollerin baş mimarı olan Halil İbrahim Akça’yı bir sömürgeye vali atama edasıyla büyükelçi yaptı.

Kuzey Kıbrıslı emekçiler bu söylem, baskı ve hak gasplarına tepkisiz kalmayarak 2 Mart’ta 2. Toplumsal Varoluş Mitingi’ni gerçekleştirdi.

Yaklaşık 55 bin kişinin (Kuzey Kıbrıs’ın nüfusu 2006 sayımına göre 265 bin kişi) katıldığı eylemde,

“Talimatla yönetilmeye hayır”, “AKP elini yakamızdan çek”, “Kendi kendimizi yönetmek istiyoruz”, "Bir verip 5 alıyorsun utanmadan besleme diyorsun", "Yaşasın bağımsız birleşik Kıbrıs", "Sistem tabutun hazır. Seni İnönü’ye gömmeye geldik" haykırıldı.

Peki Ya Sonuç?

Sonuç olarak Kuzey Kıbrıs’ın ekonomik iflasının temel sebebi TC’nin sömürgeci politikasıdır. Özellikle KKTC’nin kurulmasıyla birlikte TC, Kuzey Kıbrıs’ı kendine bağımlı hale getirdi. Öyle ki bütçe harcamalarının yüzde 70’i gene TC’ye dönüyor.

Ayrıca Kuzey Kıbrıs tarımda da büyük oranda TC’ye bağımlı.

Kumarhane, fuhuş ve kara para aklama cennetine dönüştürülen Kuzey Kıbrıs’ta bu tip işyerlerinde çalışmak üzere emek arzı yaratılması için uygulanan tarım politikaları, insanları üretimden ve topraklardan uzaklaştırarak şehir merkezlerine ve güneye yönlendiriyor. Senelerdir uygulanan ambargo ve TC’nin sömürgeci politikaları, Kuzey Kıbrıslı emekçileri sözün bittiği yere getirerek, kendi kendilerini yönetme ve insanca yaşama hakkı için başkaldırmaya ve mücadeleye sevk ediyor.

Kıbrıs’tan sorumlu bakan Cemil Çiçek de bir açıklama yaparak “Bu sene 600 milyon dolarlık bir katkı vermekteyiz” demişti. Halbuki KKTC Meclisi’nin kabul ettiği 2011 bütçesine göre, toplam bütçe 3 milyar 77 milyon TL; bütçe açığı, 200 milyon TL. TC yardımları ise 360 milyon TL’si yardım ve 500 milyon TL’si kredi olmak üzere 860 milyon TL. 600 milyon dolar nerede?

NİSAN 2011

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

DÜNYA

17

Küresel Kriz Sürüyor, Tüm Dünya Emekçileri Hak Gasplarına Karşı Mücadele Ediyor

ABD İŞÇİ SINIFI HAKLARI İÇİN ALANLARDA ABD’de bütçe açıkları gerekçe gösterilerek sosyal harcamalara ve haklara karşı başlatılan saldırılar, en son Wisconsin Eyalet Meclisi'nin sendikaların toplu sözleşme hakkını elinden alması ve sendikaları yasaklama kararı ile büyük bir protesto dalgasına yol açtı.

Wisconsin’deki eylemciler “Şimdi Amerikalı İşçiler İçin Ayağa Kalma Zamanı” diyor.

SERAP ŞEN “Vali Scott Walker, Wisconsin işçilerine karşı ilan ettiği savaşın ilk kurşununu 11 Şubat'ta sıktı. Walker, kamu çalışanları sendikası ile toplu sözleşme pazarlığı dahi yapmaksızın Temmuz 2009'dan bu yana geçerli olan sözleşmeleri feshetti ve emeklilik ve sağlık sigortasına işçilerin katkısında tek taraflı olarak ciddi artış ilan etti. Aynı anda şehir, köy, kasaba, ilçe, teknik okul ve yerel okul vilayet çalışanlarına da aynı tavizleri dayatacağını duyurdu.”*

likle bu kesimlerde filizlendi. Ve krizin üzerinden iki yılı aşkın bir zaman geçti. Bu zaman zarfında ABD’de hem siyasal iradeye hem de büyük sermayeye yönelmiş örtülü bir protesto hareketi ivme kazanarak yükseldi. Şubat ortasında ise, saldırı dalgası ilk açıktan golünü attı ve protesto hareketi örtülü, yerel ve dağınık olmaktan çıkıp ulusal çaplı, merkezi ve açık hale dönüşmeye başladı.

Artık bugüne değil geçmişe ait bir olgu olarak bakmaya başladığımız 2008 küresel krizi, egemenler tarafından unutturulmak istense de, emekçiler üzerindeki etkilerini asıl şimdi gösteriyor. Ülkemizde varlığı unutturulmaktan ziyade, yokluğu iddia edilen kriz için ne demişti nükleer ile tüp gazı birbirine karıştıran Başbakan: “Teğet geçti elhamdülillah...” Krizin nasıl teğet geçtiğini, çıkarılan “torba yasa” içindeki işçi-emekçi düşmanı yasalardan anlıyoruz. Tüm dünyada, tıpkı Türkiye’de olduğu gibi, krizin bütün yükü çalışanların omuzlarına bindiriliyor. Sosyal haklar, çok kapsamlı bir saldırının hedefinde.

Amerikan “Kabusu”: Sendika ve Toplu Sözleşme Yasak

ABD’de Sosyal Haklara Görülmemiş Saldırı Dalgası Son küresel kriz depreminin merkezi olan ABD’de, Obama hükümetinin krizden çıkış yolu olarak milyonların birikimlerini yasadışı bir şekilde banka kurtarma paketlerine yatırmayı tercih ettiği hala hatırlardadır.

Emeklilik fonları ve vergi gelirleri, ABD’nin en kodaman sermaye kesiminin belini doğrultmak için trilyonlarca dolarlık banka kurtarmalarını finanse etmek üzere kullanıldı.

Krizden çıkmak için tercih edilen bu yolun dolaysız sonucu, bir yandan sosyal haklara hiç olmadığı kadar vahşice saldırırken, diğer yandan toplumu bu ekonomik şiddetin yaratacağı tepkimeden, yani direnişten yoksun bırakacak şekilde yeniden şekillendirmekti.

ABD’de toplumun tüm kesimlerini ama özellikle de ücretlileri, federal, eyalet ve belediye çalışanlarını, öğrencileri, öğretmenleri, sağlık çalışanlarını ve işsizleri doğrudan etkileyen bu süreçte protestolar da önce-

Sosyal haklara dönük saldırı dalgasının ilk büyük golü, hakikaten de “gol” olarak adlandırılmayı hak eden bir cürete sahip: Wisconsin Eyalet Meclisi, eyaletin bütçe açığını kapatmak için, toplu sözleşmeyi ve sendikayı yasaklayan bir kararı, çeşitli ayak oyunlarının da yaşandığı bir oylama sürecinde ve Cumhuriyetçilerin oyları ile çıkarmayı başardı. “Cumhuriyetçilerin” oylarını özellikle vurgulamak fazla önem taşımıyor, çünkü yerelde seçmenlerine karşı yüzleri kızaracağı için gayretkeş görünen Demokratlar, Cumhuriyetçi eyaletlerin kampanya şeklinde yürüttüğü bu “sosyal hak gaspları” saldırısına karşı ciddi bir muhalefet göstermiyorlar. Hem niye ve nasıl göstersinler ki? İktidar onların ve daha başta krizden çıkış yolunu çizen Obama’nın “banka kurtarma paketi” olmuştu. Bugün yaşananlar, dediğimiz gibi, bu tercihin dolaysız sonuçları.

Sınıf Hareketi İvme Kazanıyor Krizden çıkma, bütçe açığı kapatma vb. bahanelerle yapılan bu saldırılara karşı protestolar yaygınlaşarak tüm ABD'yi sarıyor. Gösterilere on binlerce kişi katılırken, başını kamu işçilerin çektiği eylemler öğrenci, öğretmen ve emeklilerin katılımı ile giderek büyüyor. Eyalette kamu çalışanları 16 Şubat'tan beri eylemler düzenliyorlar. On binlerce kişi, yasayı protesto etmek için valilik önünde gösteri yaptı. Ohio ve Indiana'da da benzer yasa tasarılarının gündeme gelmesi üzerine gösteriler bu eyaletlere de sıçradı ve binlerce kişilik eylemler düzenlendi.

ABD'de Vietnam Savaşı yıllarında yükselen savaş karşıtı hareketin zirveye ulaştığı 1968’den bu yana bu ölçüde kalabalık ve merkezi eylemlere tanık olunmadı. İşçi hareketi uzun yıllardır düşük seviyede seyrediyordu ama işte o kaçınılmaz noktaya, ABD’nin dünyaya kan kusturarak yürüttüğü egemenlik mücadelesinde zurnanın zırt dediği yere gelinmiş bulunuyor: Tüm o savaşlar, silahlanma yarışı, emperyalist müdahaleler... hepsi kapitalizmin kendi mezarını daha da derinleştirmesine hizmet ediyor ve ABD işçi sınıfı da sonunda üzerindeki ölü toprağını atıyor.

Ekonomi politik bilgisine sahip olmak bir yana, dünya gündemini takip eden sıradan bir kimse bile, kapitalist metropollerde sınıf hareketinin ne denli önemli olduğunu sezgisiyle çıkarabilir. Neoliberal saldırının ve emperyalizmin merkez üssü konumundaki ABD'de ise daha da kritik.

Emperyalizmin biçtiği deli gömleğinin içinde, tarihin kendisi için durduğu bir ana sıkıştırılmış olan Arap coğrafyası, devrimler ve karşı devrimlerle yeniden şekillenirken ve Avrupa kıtası kitlesel işçi eylemleri ile sarsılırken, ABD'nin bu sürecin dışında kalmaması anlamlı. Böylece tarihin sonu tezi, içinde mayalandığı “Amerikan rüyası”nın kabusa dönüşmesi ile tarihin çöp sepetini boyluyor.

Büyük Birader Boş Durmaz: Orwell’ci Önlemler Gündemde Wisconsin valisinin direnen emekçileri “gerekirse ulusal muhafızları devreye sokmakla” tehdit etmesi ise, ekonomik terörün devlet terörünü çağırdığının bir işareti. ABD’de kriz sonrası “toplumsal kargaşalara” karşı iç güvenlik aparatında çok kritik düzenlemelere gidildiği merkez medyada kendine yer bulmasa da yazılıp

çizildi. Ocak 2009’da ABD kongresine Ulusal Acil Durum Merkezleri Kuruluş Yasası (HR 645) adlı bir yasa geldi. Mevcut askeri üslere yerleştirilmek üzere, ABD’nin başlıca bölgelerinde altı adet ulusal acil durum merkezi kurulmasını öngörüyordu.

Neden kaynaklı olarak kim için aciliyet teşkil ettiği bilinmese de, hep bir “acil durum” önlemi olarak kurulduğu iddia edilen bu merkezler bir “toplumsal kargaşa” anında insanların resmen “toplama kampı”na kapatılabilmesinin önünü açıyor. Bu sözde “merkez”ler askeri üslere inşa edildiği için, sivil tüm haklar otomatikman ortadan kalkıyor. Kısacası, ülke içinde bu kez kendi halkına karşı Guantanamo’lar inşa ediliyor. İçeriden bir değerlendirme, bu sözde acil durum merkezlerinin kuruluş amacını ne de güzel özetliyor: “… Görünen o ki toplama kampları, askerileşmiş polis, güvenlik kameraları ve iç güvenlik komutanlığı yeterli gelmemiş. Gözaltı tesisleri olduğunu zaten biliyorduk ama şimdi bir de, bunların ulusal çaptaki acil durumlarda kullanılacağı bahanesine sığınılarak, askeri üslerde FEMA kamplarının kurulması meşrulaştırılmak isteniyor. Giderek kötüleşen borç ekonomisi ile, düzene karşı bir sivil ayaklanma olasılığı tehlikesi büyüyor.

ABD'de yakın zamanda yaşanabileceklere dair İzlanda'ya, Yunanistan'a ve diğer ülkelere bakmak yeterli.”** (Teksas eyaleti Temsilciler Meclisi üyesi Ron Paul’ün ABD’de iç güvenlik kampları kurulmasına ilişkin sözleri) * “Vali Walker, Wisconsin İşçilerine Savaş Açtı”, Orta Güney İşçi Federasyonu, scfl.org ** “ABD’de Sivil Kargaşaya Hazırlık”, Michel Chossudovsky, dunyadanceviri.wordpress.com

ABD'de Vietnam Savaşı yıllarında yükselen savaş karşıtı hareketin zirveye ulaştığı 1968’den bu yana bu ölçüde kalabalık ve merkezi eylemlere tanık olunmadı. Başını kamu çalışanlarının çektiği eylemler öğrencilerin, öğretmenlerin ve emeklilerin katılımı ile giderek büyüyor.

18

EMEK

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

NİSAN 2011

Basitliğin Erdemiyle Karmaşaya Yaklaşmak!

KAMU EMEKÇİLERİ HAREKETİNDE ÇÖZÜM GÜCÜ On yıllık uzlaşmalar (DSD, YE, EH, SB) bir kere kırılmıştır. Bu bir gerçektir. Ancak devrimci, sosyalist sendikal özneler, buradan gelişecek devrimci olanakları değerlendirmekten henüz çok uzaktır. Devrimci sosyalist güçler, delege ve üye iradesini Genel Kurul’a yansıtarak “geçiş döneminin” devrimcilerden yana olgunlaşmasını sağlamak için azami çaba harcamalıdır.

H. ARIKUŞU 2008 KESK Genel Kurulu’yla açığa çıkan 2011 şube genel kurullarında iyice netleşen kamu emekçileri hareketinin bazı nirengi noktalarını sivriltmek zorunludur.

1) Örgüt olarak KESK, genel olarak da kamu emekçileri hareketi, bir geçiş süreci yaşamaktadır. Bu geçiş süreci savrulmalar ve dengesizlikleri içinde barındırmaktadır.

Egemen güçlerin topluma dayattığı liberallik-ulusalcılık saflaşması politik güçler (partiler, platformlar, gruplar) açısından belirli netliklere doğru gitse de bu durum sendikal öznelere, sosyalist, yurtsever, demokrat güçlerdeki saf tutmaya henüz bire bir yansımamıştır. Eski ittifaklar (Devrimci Sendikal Dayanışma-DSD, Yurtsever Emekçiler-YE, Sendikal BirlikSB, Emek Hareketi-EH) çatırdamışsa da yeni ilkeli ittifaklar henüz oluşmamıştır.

2) 2008 KESK Genel Kurulu’ndan sonra dörtlü ittifakın 2001’den bu güne süren uzlaşması bozuldu. İşçi hareketinin yükseliş dinamiği ve DSD'nin bölünüşü yeni politik saflaşmaları zorladı. YE (Yurtsever Emekçiler), DEM (Demokratik Emek Meclisi), devrimciler, sosyalist güçler, yeni güç dengesinde kendini irade olarak ortaya koyma olanağı yakaladı. Buna uygun ittifaklar oluştu.

Yöneticiler belirlendi.

3) İşçi hareketinin, 2007 başından itibaren yükselişi, 2008’de KESK Genel Kurulu’na bir işaret fişeği oldu.

Ancak KESK 1989’larda olduğu gibi kendisini bu defa işçi hareketiyle bütünleştiremedi. Hala da bunun eksikliğini yaşamaktadır. DİSK’le birlikte verilen 1 Mayıs Taksim Meydanı mücadelesi önemli bir adım olsa da sonraki kararlarında işçi sınıfıyla bütünleşme adımlarının ne kadar yetersiz olduğu görüldü.

4) DİSK ile birlikte verilen direniş, 1 Mayıs’ın tatil ilan edilmesi ve sonrasında Taksim Meydanı’nın kazanılması sınıflar mücadelesi açısından büyük kazanımdır. KESK, bu süreçte inatçı ve kararlı bir irade göstermiştir. Bu, KESK içindeki devrimci dinamizmi ve işçi hareketiyle bütünleşme isteğini gösterir. Ancak aynı KESK, Tekel Direnişinde izleyici olmuştur. Türkİş’in politika ve eylemlerinin arkasına takılmıştır. Üstelik 1 Mayıs’ta Taksim Meydanı’nda işçilerin sendika ağalarına karşı kürsü işgalini onaylamayarak, Türk- İş ve DİSK ile işçileri kınayan metne imza atarak büyük bir hataya düşmüştür. Bu da KESK’ in bürokratik çürümüş yanıdır.

5) Kamu emekçileri hareketinin 2001’de 4688 sayılı yasanın kabulü ile birlikte yasallık cenderesine sıkıştırılması, yeni bir dönemin başlangıcı oldu. Durgunluğun ve bürokratizmin hâkim olduğu dönemde genelde fiilimeşru mücadele, özelde grevli toplu sözleşmeli sendikal mücadele kurtuluş olabilirdi. Bu durum sendika önderlerince ancak KESK bünyesindeki sendikaların tek tek yetkiyi kaybetmeye başlamasından sonra anla-

şılabildi. 2008’den itibaren toplu görüşmelerde yeni bir çizgi ortaya konuldu. 25 Kasım 2010 grevi bu anlayışın doruk noktası oldu. Ancak yine sonuç alınamadı; üstelik Tekel Direnişinin yaratmış olduğu olanaklardan yararlanılamadı; TİS ve grev mücadelesi yükseltilemedi. Yine sonuç almayan eylem karakteri hâkim oldu. Bu sefer farklı olarak “büyük sonuç almayan eylem” oldu.

On yıllık uzlaşmalar (DSD, YE, EH, SB) bir kere kırılmıştır. Bu bir gerçektir. Ancak devrimci, sosyalist sendikal özneler, buradan gelişecek devrimci olanakları değerlendirmekten henüz çok uzaktır. Devrimci sosyalist güçler, delege ve üye iradesini Genel Kurul’a yansıtarak “geçiş döneminin” devrimcilerden yana olgunlaşmasını sağlamak için azami çaba harcamalıdır.

Ockham’ın usturası

2007’de yükselişe geçen, Tekel Direnişiyle taçlanan işçi sınıfı hareketiyle, kamu emekçileri hareketi bütünleşmelidir. KESK, işçi sınıfının direniş dinamiğinden aldığı enerjiyle kendine devrimci bir sendikal çizginin yolunu açmalıdır.

Ortaçağın sonuna doğru Ockham’ın usturası diye bir düşünme-akıl yürütme yöntemi vardır. Ockham'lı William tarafından ortaya atılmıştır.

"Her şeyin birbirine eşit olduğu bir ortamda, en basit açıklama doğruya en yatkın olandır" şeklinde açıklanmıştır. “Basitliğin Erdemi” diye de bilinir. Evet, böylesi bir basitliğinsadeliğin erdemiyle o koca “ortaçağ karanlığı” Ockham’ın usturasıyla, büyük oranda aydınlığa çıkarılmıştır.

Sonrasında bildiğimiz Rönesans çağı başlamıştır. İşte KESK’e de bu şekilde basitliğin erdemiyle yaklaşmak gerekmektedir.

Biz de sorunları sadeleştirmeye çalışarak şu sonuçlara varırız: Günlük politikadaki saflaşmalar unutulmadan güçlü bir sendikal strateji ve programla hareket edilmelidir. Şu anda kurulan ittifaklar ne sendikal politikalardaki birliğe, ne de günlük siyasi saflaşmaya bağlı bir birliğe denk gelmektedir. Grup refleksleri, yönetim ve delege hesapları halen öndedir.

1 Mayıs direnişlerinde, 25 Kasım grevinde, KESK’in devrimci dinamiğini seferber etme gücünü bir kere daha gördük. Ancak bunlar KESK’i kendi temellerinde yeniden ayağa kaldırma enerjisi yaratamadılar. Çünkü mesele çok derin. Çünkü mesele yapısal bir meseledir. Yeniden yapılanma olmazsa olmazdır. Mutlaka gerçekleştirilmelidir.

TİS ve grev hakkı koparılıp alınana kadar mücadele azmi ve sürekliliği terk edilmemelidir. Hatta başka gündemlere takılmadan bu sorun, varlık yokluk meselesi edilerek çözülmelidir. İlkesel hareket etmeli sendikal değerler korunmalıdır. Mücadele tarihimizde KESK, şimdiye kadar iki defa kendi ilkesini çiğnemiştir. Birisi “anadilde eğitim” diğeri ise “kadının beyanı esastır” ilkesidir ki her ikisi de Konfederasyon’un kolunu kanadını kırmıştır.

1 Mayıs direnişlerinde, 25 Kasım grevinde, KESK’in devrimci dinamiğini seferber etme gücünü bir kere daha gördük. Ancak bunlar KESK’i kendi temellerinde yeniden ayağa kaldırma enerjisi yaratamadılar. Çünkü mesele çok derin. Çünkü mesele yapısal bir meseledir. Öyle “sarhoş cesareti” misali biriktirip iki yılda bir “güzel”, çarpıcı eylem yapmakla olacak iş değil.

Yeniden yapılanma olmazsa olmazdır.

Mutlaka gerçekleştirilmelidir. Çözüm basittir, ve bir o kadar da çetrefillidir. Görev hepimizin.

20. 3. 2011

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

NİSAN 2011

EMEK

19

15 Bin Metal İşçisi Grev Dedi!

TEKEL’DEN SONRA SIRA METAL SEKTÖRÜNDE Metal sektöründe büyük bir grev rüzgarı esiyor.

Ağırlığı Marmara Bölgesi olmak üzere, 21 işletmede 15 bine yakın işçi yurdun çeşitli bölgelerinde önümüzdeki günlerde grevde olacak. Yakın dönemde bu büyüklükte grev yaşanmadı. İRFAN KAYGISIZ Grev, son on yılda yeterince etkili bir silah olarak kullanılamadı. Toplu sözleşmeler bir biçimde uzlaşma/anlaşma ile bağıtlandı; grevler sermayenin korkulu rüyası haline gelmedi. Son yaygın grev 2007 yılında kamu sektöründe, Telekom grevi olarak yaşandı. Özel sektörde ise etkili grevler hayata geçirilmedi. Kriz döneminin ağır saldırısı ise, çoklukla işgal ve diğer direniş biçimleri ile karşılanmaya çalışıldı. Şimdi metal sektöründe büyük bir grev rüzgarı esiyor. 22 Aralık’ta, Eskişehir’de, Doruk/Süsler fabrikalarında 600 işçiyle başlayan, ardından İzmit’te Standart Depo işyeri ile devam eden metal işçilerinin grevi, sektörde dalga dalga yayılacak.

Ağırlığı Marmara Bölgesi olmak üzere, 21 işletmede (24 fabrika) 15 bine yakın işçi yurdun çeşitli bölgelerinde önümüzdeki günlerde grevde olacak. Yakın dönemde bu büyüklükte grev yaşanmadı.

işçinin çokluğu ve niteliği, MESS’in işveren örgütleri içindeki farklı durumu ve sektörün ekonomi içindeki büyüklüğünden kaynaklanıyor.

Metal işkolunda 1 milyonun üzerinde işçi çalışıyor; MESS ile sürdürülen toplu sözleşme görüşmeleri ise yaklaşık 90 bin işçiyi kapsıyor. Ancak, sözleşmeler metal işkolundaki sendikasız işçiler için de örnek teşkil ediyor ve bu nedenle çok daha fazla sayıda işçiyi ilgilendiriyor.

Metaldeki sözleşme/grev başka sektörler için de emsal oluşturuyor. Örneğin, şu anda deri işkolunda sürmekte olan grup sözleşmelerinde de, işverenler MESS’le Türk Metal arasındaki sözleşmenin aynısının imzalanmasını istiyorlar. Dolayısıyla metal sözleşmesi de, grevi de tüm işçi sınıfı için önemli sonuç doğuruyor.

Tekel direnişi ile işçilerin ve genel olarak emekçilerin gündeminde yer edinen “örgütlenme, mücadele” gibi kavramlar şimdi yeniden hafızalarda yer edinecek. Yeni örgütlenmeler, direnişler için moral etki yaratacak.

Bu grev dalgası, yakında 250 bin işçi için başlayacak olan kamu sözleşmelerinin de kolay geçmemesi anlamını taşıyacak. Kamu sözleşmeleri de, halen deri iş kolunda süren grup sözleşmeleri de bu mücadeleden etkilenecek.

Metal Sözleşmelerinin Önemi

Sektör Ekonominin Lokomotifi

Metal grup sözleşmeleri ve şimdiki grevin önemi; sözleşme kapsamında

Metal sektörü Türkiye ekonomisinin kalbi durumunda, İhracatın yüzde

Metal işkolunda 1 milyonun üzerinde işçi çalışıyor; MESS ile sürdürülen toplu sözleşme görüşmeleri ise yaklaşık 90 bin işçiyi kapsıyor.

Ancak, sözleşmeler metal işkolundaki sendikasız işçiler için de örnek teşkil ediyor ve bu nedenle çok daha fazla sayıda işçiyi ilgilendiriyor.

47’sini metal sektörü oluşturuyor. İSO tarafından açıklanan 500 büyük sanayi kuruluşu içerinde, en büyük 500 firmanın üçte biri, en büyük 50’şirketin yarısı ve en büyük ilk 10 şirketin de 7’si metal sektöründe faaliyet gösteriyor.

Grev, her ne kadar yan sanayi ağırlıklı işyerlerinde sürmekte ise de, ana sanayideki şirketleri de etkileme potansiyeli taşıyor. Bu nedenle de sermaye örgütleri grevden korkuyor.

Bu kaygılarını MESS’te, kendi aralarında yaptıkları toplantıda açıkça belirtiyor ve “greve dayanamayacaklarını” söylüyorlar.

Metal grevi, aynı zamanda işçi sınıfının krizde kaybettiklerini geri alma mücadelesidir. Kriz döneminde metal sektöründe yaklaşık yüzde 20 istihdam kaybı yaşandı. Son dönemde istihdamda önemli bir artış olmamasına karşın, üretim ve verimlilikte çok ciddi artışlar yaşanıyor. Örneğin, otomotiv sanayinde 2010 yılında üretim ve satışta son 10 yılın rekoru kırılmış durumda.

Sektördeki bu gelişmeler işçilerin daha fazla sömürülmesi, mutlak ve göreli artı değerin artması anlamına geliyor. Kriz sürecinde, çalışma ve yaşama koşulları alabildiğine ağırlaşan, ücretleri düşürülen, işten atılıp işsiz bırakılan işçiler, bu grevle birlikte kayıplarını telafi etmeye çalışıyorlar.

21 Yıl Sonra Başkaldırı Metal işçilerinin grevinin önemi, sadece sektöründen ekonomideki yerinden kaynaklanmıyor. Sermaye cephesi, yakın dönemde artık bir

anlamda gündemden çıkmış bir mücadele aracının yeniden ve etkili biçimde gündeme gelmesinden rahatsız. Özelikle özel sektörde yaygın olarak kullanılmayan grevin işçiler arasında yaygınlaşması korkusu var.

Metal işçilerinin grevden başarıyla çıkmaları, grev silahının daha etkili ve yaygın biçimde kullanılmasının da önünü açacak. Tüm işçiler cesaret ve moral bulacaklar.

Şimdi Dayanışma Zamanı Grev ve direnişlerde asıl olan işçilerin kendi iç örgütlülüklerinin düzeyi ve direnme kararlılığıdır. Ancak, bu kararlılığın sürmesinde işçi sınıfının dostlarının da oldukça önemli rolleri vardır. İşçilerin yalnız olmadıklarını görmeleri, seslerinin duyuluyor olması, kaçınılmaz biçimde onları olumlu etkiler; moral ve güç verir.

Grevin işçiler için okul olması hali kendiliğinden gerçekleşmez. İşçilerin bu dönemde yaşadığı çelişki ve çatışmaların bilince çıkarılmasında da, işçi sınıfı dostlarının özel yeri vardır. İşçiler gerçek dostlarını ve düşmanlarını mücadelenin sıcak anlarında görürler.

1 Mayıs ve yaklaşan seçimler grevleri daha önemli kılmaktadır. Bu gelişmeler politikleşmesinin artması anlamına da gelecektir. Şimdi, dayanışma kavramını ete kemiğe büründürme, gerçek anlamını verme zamanı. Metal işçilerinin kazanımı, tüm işçi sınıfının kazanımı olacaktır.

27.3.2011

20

EMEK

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

NİSAN 2011

Küresel Kriz Sürüyor, Tüm Dünya Emekçileri Mücadele Ediyor

TARİHSEL MOMENTUM: İSYAN, AYAKLANMA, KİTLE GREVLERİ ve SOKAK SAVAŞLARI Akdeniz Havzasında işçi sınıfı genel grevler ve yaygın sektörel grevlerle ayağa kalkmıştır. Kuzey Afrika ise (Tunus ve Mısır’da olduğu gibi) isyan ve ayaklanmalarla sarsılmaktadır. Bunlar içine girdiğimiz tarihsel momentumun göstergeleridir.

VOLKAN YARAŞIR Bugün Avrupa’nın Akdeniz havzasında ve Kuzey Afrika’da yaşananlar tesadüfi veya istisnai gelişmeler değildir. İçine girdiğimiz tarihsel momentumun yansımalarıdır.

Süreç kendini önce Avrupa'nın Akdeniz Havzası'nda gösterdi. Bu, AB'nin birinci periferisi diye tanımlayabileceğimiz coğrafyadır. Bu coğrafya 2009’da mali kriz ya da borç krizi senkronizasyonuyla sarsıldı. Bu senkronizasyon hala devam etmektedir.

Mali krizin derinleşmesi büyük bir ihtimaldir. Finans kapitalin emeğe vahşice saldırısına karşı sınıf son derece sert reaksiyon vermiştir.

Yunanistan'dan Fransa'ya, İtalya'dan, Portekiz'e, kadar genel grevler ve büyük kitle gösterileri ve direnişler yaşanmıştır. Tam bu süreçte dalga karşı yakaya sıçradı. Yani AB’nin ikinci periferisine... Ortadoğu ve Kuzey Afrika’nın Avrupa’yla entegrasyonu önemli bir boyuttadır. Kriz sonrasında ihracatlarında önemli daralmalar yaşanmıştır. Ayrıca Avrupa’da Kuzey Afrika kökenli yoğun bir göçmen işçi bulunmaktadır. Özellikle körfez ülkelerinde, Libya ve Ürdün’de Mısır kökenli işçi-

ler çalışmaktadır. Bu işçilerin ülkelerine yolladığı döviz oranlarında krizle birlikte ciddi düşüşler görüldü. Yine 2008 sonrasında temel gıda fiyatlarında önemli yükselmeler yaşandı.

Bu krizin ne kadar yıkıcı bir kriz olduğunu gösteren ayrı bir veridir. Öte yandan kapitalizmin yapısal krizi Magrip ülkelerinde uzun yıllar sınıf mücadelesini paralize eden bir dizi faktörü, başta siyasal İslam’ı, devre dışı bıraktı.

Tunus ve Mısır'da, açlık, yoksulluk ve işsizlikten dolayı kitlelerin ayağa kalktığı yönünde “çözümlemeler” yapılmaktadır. Ama bu sözlerin tek başına bir anlamı yoktur. Tarihsel süreci görmeyen, sınıfsal mücadeleyi es geçen tanımlamalardır bunlar. İşsizliğin, açlığın, yoksulluğun kaynağı bir karşı devrim stratejisi olarak uygulanan neo-liberal politikalardır.

Neo-liberal politikalar da öz olarak kapitalizmin yapısal krizine karşı sermayenin geliştirdiği bir modeldir.

Son 30 yıllık süreç büyük altüst oluşlar yarattığı gibi, büyük birikimler sağlamıştır. 2008’de krizin kendini küresel düzeyde hissettirmesiyle birlikte Avrupa'nın Akdeniz Havzasında

İsyanların sınırını işçi sınıfının nesnel ve öznel şekillenmesi belirleyecektir. Ama şunun altını çizmekte yarar var. Bugün Magrip ve Ortadoğu’da herşey daha yeni başlıyor. İçine girdiğimiz süreç, buna Mısır ve Tunus’ta dahil, yeni, daha büyük, daha yıkıcı isyan ve ayaklanmaları yaratacaktır. İşçi sınıfı bu ayaklanmalardan çok şey öğrendi, öğrenmeye de devam ediyor.

işçi sınıfı genel grevler ve yaygın sektörel grevlerle ayağa kalkmıştır.

Kuzey Afrika ise (Tunus ve Mısır’da olduğu gibi) isyan ve ayaklanmalarla sarsılmaktadır. Bunlar içine girdiğimiz tarihsel momentumun göstergeleridir. Benzer sürecin Uzak Doğu’da yaşanma olasılığı yüksektir.

Kapitalizmin yapısal krizinin yarattığı büyük anafor Uzak Doğu’yu da sarabilir. Başta Çin olmak üzere, Filipinler'den Endonezya'ya, Tayland'dan Güney Kore'ye kadar muazzam alt-üst oluşlar gündeme gelebilir. Son zamanlarda Çin’in hızla finans krizi içine düşeceği yönündeki tartışmalar dikkat çekicidir.

Mısır ve Tunus Ayaklanmalarında İşçi Sınıfının Rolü

de işlemektedir. Bu süreçte ısrarlı olan, devrimden çıkarı olan, kararlılığını sonuna kadar sürdürecek tek sınıf vardır, o da işçi sınıfıdır. Ancak işçi sınıfı süreci derinleştirebilir.

Devrimin imkanını gerçeğe dönüştürebilir. Sürecin sınırını işçi sınıfının yönelimi belirleyecektir. Bugün Tunus ve Mısır’da işçi sınıfı yoğun bir mobilizasyon yaşıyor. Ayaklanma ve isyan işçi sınıfının özgüvenini arttırdı. Muktedir olma duygusu kazandırdı. Her isyan ve ayaklanma muazzam politik atak ve politik derinlik demektir. Bu yön işçi sınıfını besledi.

Ve harekete geçirdi. İşçi sınıfı yaşamsal ihtiyaçlarını karşılamak doğrultusunda mobilizasyona girdi. Özellikle Mısır’da bir dizi ekonomik talebin yanında çalışma koşullarının düzeltilmesi için işçi sınıfı yaygın direnişler, eylemler ve grevler yapmaya başladı.

Mısır’da ayaklanmanın ilk gününde sokaklara ağırlıkta orta sınıf ve orta alt sınıf çıktı. İkinci gün alt sınıflar harekete dahil oldu. 15. gün işçi sınıfı yaygın ve blok halinde ayaklanmanın içinde yer aldı. Ancak bu gelişmeden sonra Mubarek devrildi. İki ülkedeki isyan ve ayaklanma bünyesinde farklı sınıf ve tabakaları barındırdı. Ama unutulmasın devrimci süreç sarsıcı ve yıkıcıdır. Devrimci süreç bir yanıyla büyük kitle mobilizasyonları yaratırken, diğer yanıyla ayrıştırıcıdır. Bugün ayaklanmanın içinde yer alan farklı sınıf ve tabakalar kendi sınıfsal çıkar ve sınırlılıkları içinde hareket etmeye başladı. Statükonun revizyonuna onay veren tavır içine girdiler. Bu tabiyatlarına uygun bir gelişmedir. Devrimci sürecin ayrıştırıcı ve yıkıcılık kuralı her iki ülkede

Ordu bir alev topuna dönebilecek bu eylemleri engellemeye çalışıyor.

Başta Nil Deltası ve diğer işçi havzaları her an patlamaya hazır volkanlardır. Son derece ağır çalışma koşulları, açlık sınırındaki ücretler ve ayaklanmanın kitleleri saran ruh hali bu volkanı harekete geçirebilir. İşçi sınıfı böylesi bir hareketlilik içinde nesnel ve öznel şekillenmesini gerçekleştirebilir. Kısaca ayaklanma ve isyanların sınırını işçi sınıfının nesnel ve öznel şekillenmesi belirleyecektir.

Ama şunun altını çizmekte yarar var.

Bugün Magrip ve Ortadoğu’da herşey daha yeni başlıyor. İçine girdiğimiz süreç, buna Mısır ve Tunus’ta dahil, yeni, daha büyük, daha yıkıcı isyan ve ayaklanmaları yaratacaktır. İşçi sınıfı bu ayaklanmalardan çok şey öğrendi, öğrenmeye de devam ediyor.

NİSAN 2011

Yaşananları Nasıl Değerlendirmeliyiz?

Yaşanlar üzerine birçok yorum yapıldı ve yapılıyor. Hatta yazılanlar totolojiye dönüştü. Burada Althusser’in şu sözü önem taşıyor: “Sınıf mücadelesi son tahlilde kavramla kavramın mücadelesidir.”

Batı medyası, Türkiye’deki büyük basın, hatta bazı sol çevreler devrim tanımını kolayca yapıyor. O kadar ileri gidildi ki her devrim vurgusu kavramın içeriğinin boşaltılmasına dönüştü. Kavramların (özellikle sol çevreler tarafından) böyle kolayca ve mesnetsiz bir şekilde kullanılması bir başka düzlemde apolitizasyonun tipik bir göstergesidir. En başta bir tanım yapıyorsak bu tanım bir teorik katmanı ifade eder. Özünde yaşanan süreci anlamayı, analiz etmeyi, değerlendirmeyi içerir. Bir başka yönüyle pratik bir süreci anlatır. Manasını burada kazanır.

Gerisi totolojidir. Bugün Mısır’da ve Tunus’ta diktatörler kovulmuş, iktidardan indirilmişlerdir. Ama rejim sürmektedir. Mülkiyet ilişkilerinde hiçbir değişiklik yaşanmamış, devlet aygıtı parçalanmamıştır. Hatta daha ileri bir politik iktidar değişikliği bile gündeme gelmemiştir. Eski rejimin revizyonu yönünde adımlar atılmaktadır. Yaşanan süreç politik devrim potansiyeli taşıyan bir süreç olarak değerlendirilebilir. Tunus ve Mısır’da bir devrimci süreç yaşanıyor, yaşananlar bir devrimci kalkışmadır. Son derece önemlidir ve muazzam olanaklar yaratmaya devam etmektedir.

Her devrimci süreç kaotik, gelgitli, salınımlıdır. Bu salınımlar hala sürmektedir. Bugün için statükonun revizyonu yönünde bazı adımlar atılmaktadır.

Tahrir Meydanıyla Ontex direnişinin diyalektik bağını görerek, sürecin içinde yer almalıyız. Fransa ve Yunanistan grevleriyle Çelmer fabrika işgali arasındaki diyalektiği örmeliyiz. Kendini yakarak Tunus direnişini başlatan Bouazizi ile Ontex’te arkadaşlarının işten atılması karşısında üç makinenin şalterini indiren, fabrika içinde dakikalarca ajitasyon yapan ve işten atılan ve “sıradan” bir işçi olan Çağatay arasındaki olağanüstü diyalektiğin farkına varmalıyız.

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK Literatürdeki belirli tanımlamalar önem taşıyor. Bu tanımlamaları Mısır ve Tunus’taki gelişmelerle karşılaştırırsak bugünkü yaşananları daha iyi anlayabiliriz. Gramsci’nin Hapishane Defteri adlı çalışmasında kullandığı “pasif devrim” kavramı önemlidir. Bu kavram bir başka anlamda devrimsiz devrimi anlatmakta ve özünde restorasyonu içermektedir. Devrim tehdidine karşı sistemin -absorbe etme gücünü gösteren- yukarıdan aşağı rektifikasyonunu ifade eder. Örneğin 1980’lerin ortalarında, Filipinler’de devrim tehdidine karşı Marcos diktatörlüğünün yerini Akino yönetimine bırakması sistemin bir restorasyonudur. Devrim bu restorasyonla bertaraf edilmiştir. Ayrıca yaşananlar bir konsolidasyon da değildir. Güney Afrika kapitalizminin apartheit rejimine son verip, Mandela’yı devlet başkanlığına, ANC’yi iktidara getirmesi bir konsolidasyon pratiğidir. Bu süreç köklü mücadele geçmişi olan ANC ve Komünist Partisini mutasyona uğratmıştır. Bugün Mısır ve Tunus’ta egemenlerin yapmaya çalıştığı bu kapsamda bir gelişme değildir.

Ayrıca bu ülkelerdeki siyasal yapı ve sosyo-ekonomik formasyon bunları gerçekleştirecek bir özelliğe sahip değildir.

21.Yüzyıl Yeni Başlıyor 21. yüzyıl daha yeni başlıyor. İsyan, ayaklanma, genel grev ve büyük kitle hareketleri sürece damgasını vuruyor. Militan diyalektik işliyor.

Kapitalist tahakkümün dayattığı pesimizm ve fatalizm paramparça oluyor. Özgürlük ve onur yeniden bayraklaşıyor. Sınıfsal antagonizma umudu isyana dönüştürüyor. Sınıfın otonomisinde var olan zenginlik metropollerde bile yansımalarını buluyor. Ne yazık ki bu muazzam gelişmeler

solun geniş kesimleri tarafından farkedilmiyor. Dünyayı saran isyan ve ayaklanma ruhu anlaşılmış değil.

Bunun tabiki ideolojik-teorik ve politik-pratik nedenleri var. Ama herşeyden önce sola hakim olan pesimist hava dağılmış değil. Politik dekadans ruhları çürütecek noktaya ulaşmış durumda. Bu süreci ve bu sürecin coşkusunu, ritmini, olanaklarını ancak ruhlarını silahlandıranlar anlar ve içinde yer alır. Bunu becerebilenler yalnızca devrimci komünistlerdir.

Olağanüstü bir dönemin içindeyiz.

Birçok devrimci kuşağın yaşamadığı bir döneme giriyoruz. Bu dönemin öznesi olmanın coşkusunu yaşamalıyız. Kendi inancımızda, kararlılığımızda, ontolojimizde bu coşkuyu hissetmeliyiz. Bu dönem yıkıcı teoriyle, yani marksizmle yıkıcı gücün, yani işçi sınıfı hareketinin birleşme ve kaynaşma dönemidir. Başka bir dünyanın imkanlarının çoğaldığı bir dönemdir.

20. yüzyılın başlarında, Bolşevikler yaşanan olağanüstü süreci okudular ve müdahale ettiler. Determinist sınırları yaratıcı zenginlikleriyle, sınıfın otonomisine dayanarak ve volantrizmin gücüyle aştılar. En yerel ve en enternasyonal olarak sürecin öznesi oldular. Lenin ve Bolşevikler yaşadıkları dönemin tarihsel momentumunu çözdüler. Lenin’in momentlerin teorisyeni olması, Bolşeviklerin tüm momentlere müdahale edip, varolmalarının sırrı, sınıf içinde kök salmalarındandır. Bolşevikler, devrimci coşku, inanç ve kararlılıklarını bu köklerden aldılar. Bu köklerden beslendiler.

Bizler de 21. yüzyılın Bolşevikleri olmak zorundayız. Ontolojimizi sınıfla bütünleştirerek, yeniden kurmalıyız. Yaşanan süreci sınıflar mücade-

EMEK

21

Olağanüstü bir dönemin içindeyiz.

Birçok devrimci kuşağın yaşamadığı bir döneme giriyoruz. Bu dönemin öznesi olmanın coşkusunu yaşamalıyız.

Kendi inancımızda, kararlılığımızda, ontolojimizde bu coşkuyu hissetmeliyiz.

Bu dönem yıkıcı teoriyle, yani marksizmle yıkıcı gücün, yani işçi sınıfı hareketinin birleşme ve kaynaşma dönemidir. lesinin optiğinden okumalıyız. Tahrir Meydanıyla Ontex direnişinin diyalektik bağını görerek, sürecin içinde yer almalıyız. Fransa ve Yunanistan grevleriyle Çelmer fabrika işgali arasındaki diyalektiği örmeliyiz. Kendini yakarak Tunus direnişini başlatan Bouazizi ile Ontex’te arkadaşlarının işten atılması karşısında üç makinenin şalterini indiren, fabrika içinde dakikalarca ajitasyon yapan ve işten atılan ve “sıradan” bir işçi olan Çağatay arasındaki olağanüstü diyalektiğin farkına varmalıyız. Çünkü Bouazizi’yi yaratan koşullarla Çağatay’ı ortaya çıkaran koşullar aynıdır.

Sınıfsal antagonizmanın muazzam zenginliklerinin dışavurumudur. O zaman yolumuz Çelmer’lerin, Ontex’lerin yolu olmalıdır. Yani işçi sınıfının yolu olmalıdır.

22

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

EMEK

NİSAN 2011

Tüm Emekçilerin Birlik-Mücadele-Dayanışma Günü

EMEĞİN, ÖZGÜRLÜĞÜN 1 MAYIS’INA! Bu 1 Mayıs, bütün bu patron partilerine karşı işçi sınıfının, ezilenlerin, kadınların, Alevilerin, Kürtlerin birleşik mücadele blokuyla ve bu blokun bağımsız adaylarıyla karşılarına dikilme günüdür. 2011 1 Mayıs’ı “AKP’ye karşı CHP” kandırmacasına inanmadığımızı gösterdiğimiz gün olmalıdır. Kendi sembolümüzle, kızıl bayrağımızla Türkiye’de siyasete işçi sınıfının el koyduğunu dosta düşmana gösterdiğimiz gün olmalıdır.

B. AKPOLAT Turgut Özal, bahar eylemlerinin ardından işçiler yüzde 143 zam alınca “Onlar almadı biz verdik” demişti.

Kendini Adnan Menderes, Turgut Özal ekolünden sayan Tayyip Erdoğan da Taksim Meydanı’nın 1 Mayıs Alanı haline gelmesi ve 1 Mayıs’ın tatil günü ilan edilmesini ileri demokratlığının bir göstergesi gibi yansıtıyor.

Tayyip Erdoğan’ın bu söyleminde iki tane kocaman yalan var: Birincisi, 1 Mayıs Alanı verilmiş değil; işçilerin, devrimcilerin, ezilenlerin 2007’den itibaren ısrarlı mücadelesi sonucunda kazanılmıştır. Tabii ki 1980’lerin sonunda başlayan, Mehmet Akif Dalcı’nın da katledildiği devrimci çıkışları bu mücadelelerin başlangıcı saymamız gerekir.

İkincisi, Tekel işçisine acımasızca saldıran, üç yıl boyunca Taksim’i gaza boğan, en fazla grev yasaklayan, Torba yasayı çıkartan, emekliliği imkânsız hale getiren, tersanelerde, madenlerde katledilmemize “kader” diyen AKP kim, ileri demokrasi kim?

Kızıl Bayraklarla Alanlara 2007 1 Mayıs’ına Taksim kararlılığıyla hazırlanırken 27 Nisan e-muhtırası, Cumhuriyet mitingleri hengâmesi Türkiye’yi sarmıştı. 1 Mayıs’tan sonra çıkan Toplumsal Özgürlük “Üç sembol, üç siyaset” manşetini atmıştı.

Birinci sembol, AKP’nin elinde sürekli sallayıp durduğu türbandı. İkinci sembol ulusalcıların sallayıp durduğu Türk bayrağıydı. Üçüncü sembol ise 1 Mayıs alanına 30 yıldan sonra çıkan “İşte Taksim, İşte 1 Mayıs” diye olanca gücüyle haykıran işçilerin elindeki kızıl bayraktı.

AKP 1 Mayıs’ı ehlileştirmek isterken, CHP de AKP karşıtlığı üzerinden kendi güçlerini düzenlediği bir güne dönüştürmek istiyor. 1 Mayıs ne AKP’nin ne de CHP’nindir. 1 Mayıs bir seri katil gibi işçileri öldüren, öldürmezse de süründüren kapitalizme karşı isyan ve direniş günüdür. 1 Mayıs daha 1886’da “Biz işçiler dün-

yaya çalışmak için gelmedik. 8 saat iş, daha fazlası değil” diye haykıran Amerikalı kardeşlerimizin mücadelesine sahip çıkma günüdür.

2011 1 Mayıs’ına seçimlerin arifesinde gidiyoruz. Bu seçimlerde de AKP’siyle, MHP’siyle, CHP’siyle patron partileri karşımıza çıkıp bin bir yalanla oylarımızı isteyecekler. Ama hangisi iktidar olursa olsun genel seçimlerde yüzde 10 barajını kaldırmadıkları gibi, sendikal alanda da işyeri ve işkolu barajlarını kaldırmayarak örgütlenmemizin önünü kapatacaklar. 12 Eylül ürünü olan sendikalar yasasını olduğu gibi koruyacaklar.

Ne AKP Ne CHP 1 Mayıs Emekçilerindir Bu 1 Mayıs, bütün bu patron partilerine karşı işçi sınıfının, ezilenlerin, kadınların, Alevilerin, Kürtlerin birleşik mücadele blokuyla ve bu blokun bağımsız adaylarıyla karşılarına dikilme günüdür. 2011 1 Mayıs’ı “AKP’ye karşı CHP” kandırmacasına inanmadığımızı gösterdiğimiz gün olmalıdır. Kendi sembolümüzle, kızıl bayrağımızla Türkiye’de siyasete işçi sınıfının el koyduğunu dosta düşmana gösterdiğimiz gün olmalıdır. 2011

AKP 1 Mayıs’ı ehlileştirmek isterken, CHP de AKP karşıtlığı üzerinden kendi güçlerini düzenlediği bir güne dönüştürmek istiyor. 1 Mayıs ne AKP’nin ne de CHP’nindir. 1 Mayıs bir seri katil gibi işçileri öldüren, öldürmezse de süründüren kapitalizme karşı isyan ve direniş günüdür.

1 Mayıs’ı 1977’de doruk noktasına çıkan işçi sınıfının kitlesel mücadelesinin tekrarlandığı ve aşıldığı bir gün olacaktır. 34 yıl sonra katliamın hesabını 500 binden fazla emekçiyle sorduğumuz gün olacaktır.

Yine bu 1 Mayıs, milyonların katıldığı bir özgürlük mücadelesiyle ayağa kalkan, son dönemlerde de sivil itaatsizlik eylemleriyle sesini yükselten Kürt halkıyla, Kürt emekçileriyle diğer tüm Türkiye emekçilerinin kardeşleşme günü olacaktır. Newroz alanlarının coşkusu 1 Mayıs alanlarına akacaktır.

Cumhuriyet’in bütünü boyunca hükümetler 1 Mayıs’lara düşmanca yaklaştılar. İşçi sınıfının kararlıca 1 Mayıs’ı sahiplenmesini engelleyemeyince de “Bahar Bayramı, börtü böcek bayramı” diyerek 1 Mayıs’ları ehlileştirmeye giriştiler. AKP’nin 1 Mayıs’ı emek ve dayanışma günü adıyla resmi tatil ilan etmiş olması AKP’nin demokratlığını değil, işçi sınıfının kararlı mücadelesinin gücünü gösterir. 1 Mayıs dünyanın en fazla kişiyle kutlanan bayramıdır. 1 Mayıs hiç tanımadığımız siyah, beyaz, kadın, erkek, genç, yaşlı işçi kardeşlerimizle kardeşleşmemizin uluslararası günüdür. 1 Mayıs, işçi sınıfının uluslararası birlik, dayanışma ve mücadele günüdür. Dünyayı yaratan emeğin bayramı, kitlesel şölenidir. İşçi sınıfının enternasyonalist mücadelesinde birleşik bir parti yaratma hedefiyle, 1 Mayıs’a tek kortejle, ortak pankartla katılacak olan Sosyalist Yeniden Kuruluş Parti Girişimi’nin saflarında 1 Mayıs’a!

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

İSTANBUL’DA

NİSAN 2011

KADIN

23

Patriarkaya Karşı Kadın Hareketinin Mücadelesi Devam Ediyor

8 MART TARTIŞMALARININ ARDINDAN

Birbirimizi anlayana kadar konuşmaya devam edelim. İşte bu çok önemli. Bu dönemin turnosolu haline gelen “kadının beyanı esastır” mevzusunu konuşmak aslında ileriki dönemde beden politikaları ve şiddet konusunda ne kadar yol alacağımızın da işareti olacak.

F. ÇAY Kadına yönelik şiddet, torba yasa, HES projeleri ile yapılacak doğa katliamı ve Kürt sorununa demokratik çözüm talebi bu yılki 8 Mart’ın ana gündemlerini oluşturdu. Şiddet gündeminde öne çıkan konu yine kadınlara yönelik cinayetler, taciz ve tecavüzdü. Kadına yönelik şiddetin % 1400 arttığı istatistiklere geçen bu coğrafyada kadınlar, artık hak mücadelesi bir tarafa, yaşam hakları için mücadele eder oldular ne yazık ki!

Ataerkil sistemin tüm nimetlerinden faydalanan erkekler tasladıkları erkeklikle kadınlara şiddetin her türlüsünü reva görürken bazıları da söylemleri ile -bulundukları mevkileri de kullanarak- kadına yönelik her türlü şiddetin önünü açmaktan geri durmadılar. Dekolte giyinmenin her türlü taciz ve tecavüzü de göze almak anlamına geldiğini savunanlardan tutun da solcu –devrimci kadınların çirkin, erkek delisi ve paspal olduğunu yazmayı ataerkile bir borç bilen “yazarcık” lara kadar! Hal böyle olunca şiddet bilançolarının bu kadar artmasına şaşmamalı! İşte bu yıl 8 Mart Dünya Kadınlar Günü, tüm saldırılara rağmen coşkuyla kutlandı. Çünkü 8 Mart, kadınların, patriarkaya ve kapitalizme asla boyun eğmeyeceklerinin ilanıdır.

Kadınların varoluş mücadelesi hakikaten zorludur. Çünkü kadınlar, hem içerden birbirini büyütmek, geliştirmek, tuzaklardan korumak, hem de dışarıdaki düşmana karşı durmak zorundadır. Bu yıl da İstanbul’da 8 Mart hazırlıklarında bu bağlamda önemli tartışmalar yaşandı.

Kadının Beyanı Esastır Şiddetin en görünmeyeni olan “taciz” den bahsediyorum. Bu konuya bakış bu dönem kadın hareketinin bir bakıma patriarkaya karşı sınavı gibiydi.

Zaten bu yıl kadınların gündeminden

düş(e)meyen konuydu taciz. Çünkü en yakınımızdaki örgütlerde, sendikalarda peşpeş şiddet ve taciz vakaları yaşandı . Üstüne bir de “biz tabii ki tacize karşıyız, kadının beyanını esas alırız, ama örgütümüze halel! gelmesin yaklaşımları çok acıttı içimizi.

Toplumdaki “kol kırılır yen içinde kalır” anlayışını “ikiyüzlü ahlak anlayışı olarak tanımlarken sendikalarda ve sol örgütlerde yaşananların böylesine yok sayılması çabasına nasıl bir tarif bulunur doğrusu bilmiyorum.

Düşünün; hangi sosyalist ya da hakkını bilen işçi işyerinin adı “kirlenmesin” diye yaşadığı haksızlığa susabilir? Patronu savunabilir? Peki ya kadınlar, ataerkinin erkeklerin olduğu her yerde var olduğunu bilmezler mi? Yoksa feminizm yanılıyor mu!?

Bizler örgütlerimizi tüm erkek egemen ideolojilerden arındırmış “steril” duruma getirmişiz de acaba feministlerin bundan haberi mi yok!

Böylesine bir erkek dayanışmasına özellikle de kadınların prim vermesi ve hatta savunusunu yapması çok acı.

Düşünüyorum da, yarın bu kadınlar yanıbaşlarındaki kadınlara yine yakınlarındaki erkekler tarafından bir taciz uygulandığında acaba açık yüreklilikle kadın mücadelesinin gereğine göre davranır mı? Binbir türlü mücadele ve bedelle kazanılmış ve artık “burjuva hukukuna bile birçok ülkede girmiş “kadının beyanı esastır” ilkesini temel alan bir yaklaşım gösterir mi? Doğrusu şüpheliyim! İşte bu yıl İstanbul 8 Mart platformunun zamanı ne yazık ki bu temel ilkenin tartışması ile geçti. Çünkü anlaşıldı ki bu temel ilkeyi herkes kabul eder görünse de herkesin bu ilkeden anladığı başka idi. En kötüsü de “erkek egemenliğine ve erkeklerin her türlü şiddetine hayır ama uzağımızdaki erkeklerin!” anlayışının ısrarla başka kılıflarla savunulması idi. Yalnızca bu gündeme ilişkin yapı-

İstanbul'daki Geleneksel Feminist Gece Yürüyüşü

lan sekiz uzun toplantının ardından kendini “feminist” olarak tanımlayan tüm oluşumlar platformun düzenleyeceği mitingten çekildi ve mitinge katılmadılar. Birçok kadın kurumu ve karma örgütlerden gelen kadınlar da, mitinge geleceklerini ancak örgütleyicisi olmayacaklarını açıkladılar. İstanbul’da yaşananlar gösterdi ki, kendini kadın hareketinde önemli bir yere; mücadele anlayışı ve kazanımları ile getirmiş kadın örgütlerinin bile aslında erkeklerden öğrendiği politikayı, güçten yana olma adına “hem öyle hemde böyle” diyebilecek kadar esnemeyi -maalesef ki- kadın politikası yapmak diye tanımlıyor.

Aksi halde bu kadar tartışılan bir konu üzerinden yaşanan ayrışmalardan sonra sanki böyle bir gündem olmamış gibi miting de okunacak metin tamamen değiştirilerek “taciz” konusu yuvarlak sözlerle geçiştirilmezdi. Böyle bir “politik anlayış”ı savunanlar, SİNESEN’de taciz yaşanmışken, DİSK’de yaşanan saklanıyorken, KESK’de yaşananlara halen hiçbir çözüm üretilmemişken bundan sonraki taciz vakalarının da çözümsüz kalmasına ya da erkeğin çıkarına bir çözüme ulaşmasına katkı yapmış olacaklarını unutmamalılar.

İlkelerimizden Taviz Yok! Biz kadınlar, bu temel ilkede bile ataerkiye bu denli taviz vermekte bir sakınca görmez, kadın politikasının çıkarlarını sürekli ikincil görürüsek

yaşanacak başka olumsuzluklarında sorumlusu oluruz diye düşünüyorum. Kadın mücadelesi vermek tıpkı sosyalist mücadele gibidir. Ezenin değil her koşulda ezilenin yanında yer almayı gerektirir. Aksi halde kapitalizmin ve dahası patriarkanın manipülasyonuna razı olduk demektir.

Gerekçesi ne olursa olsun kadın hareketinin öncüleri başka düşünemez. Başka türlüsü erkek egemen ideolojiye istesekte istemesekte yedeklenmeyi doğuracaktır. Elbette her olayın birçok boyutu olabilir.

Fakat merkezi de açık ve nettir. O da kadındır. Zaten feminist hareket kazandırdığı bu ilke ile soruna nasıl yaklaşıp, çözümü hangi argümanlar üzerinden aramamız gerektiğini apaçık göstermiştir. Dolayısıyla sağa sola bükmenin gereği yoktur. Bu hepimize kaybettirir.

Platform ayrışırken herkesin ortak bir temennisi vardı. Bu tartışmalar burada kesilmesin. Birbirimizi anlayana kadar konuşmaya devam edelim. İşte bu çok önemli. Bu dönemin turnosolu haline gelen “kadının beyanı esastır” mevzusunu konuşmak aslında ileriki dönemde beden politikaları ve şiddet konusunda ne kadar yol alacağımızın da işareti olacak. Bu anlamda kadınların iknaya açık olarak bu tartışma süreçlerini devam ettirmek herkesin görevi olmalı.

Gelecek 8 Mart’ta coşkunun ve kazanımların kutlamasını yapmak umuduyla…

Bu yıl kadınların gündeminden düş(e)meyen konuydu taciz. Çünkü en yakınımızdaki örgütlerde, sendikalarda peşpeşe şiddet ve taciz vakaları yaşandı .Üstüne bir de “biz tabii ki tacize karşıyız, kadının beyanını esas alırız, ama örgütümüze halel! gelmesin yaklaşımları çok acıttı içimizi.

24

GENÇLİK

Özgürlükçü Gençlik 2011 kış kamplarını "Yürüyoruz el ele, tutuşa tutuşa bir orman yangını gibi!" şiarıyla 6 bölgede 400 kişinin üstünde bir katılımla tamamladı.

Kamplar Ankara, Hatay, İzmir, Samsun, Mersin, İstanbul illerinde gerçekleşti.

MERAL ÇINAR Özgürlükçü Gençlik 2011 Kış Kamplarını “Yürüyoruz el ele, tutuşa tutuşa bir orman yangını gibi!” şiarıyla 6 bölgede 400 kişinin üstünde bir katılımla tamamladı. Ankara, Hatay, İzmir, Samsun, Mersin, İstanbul illerinde gerçekleşen kamplarımıza, bölgelerde Kütahya, Eskişehir, Denizli, Muğla, Antalya, Isparta, Aydın, Trabzon, Ünye, Sinop, Giresun, Adana, Sakarya, Edirne illerinden yoğun bir katılım gerçekleşti.

Sistemin devrimcilere yönelik her türlü aygıtıyla saldırılarını arttırdığı ve Toplumsal Özgürlük sözcüsü yoldaşlarımızın tutuklandığı bir dönemde, baskıların bizi yıldıramayacağını 6 bölgede gerçekleştirdiğimiz kamplarımızla gösterdik. Tutsak yoldaşlarımızın içerdeki direnişleri dışarıda verdiğimiz mücadelede bizlere ışık tutuyor.

Kamplarla Bir Kültür Oluşuyor!

Kış kamplarımızda bu sene, Turgenyev’in “Babalar ve Çocuklar” kitabını, Kıvılcımlı’nın Genel Olarak Sosyal Sınıflar broşürünün sunumlarını yaptık. Bunun yanında, Kış kampında, kadro politikasından eylem hattına, demokratik devrimden kadına ve ekolojiye bakış açımıza ve gerontokrasiye karşı mücadele tarzımıza kadar ÖGD 1. Konferansında karar altına aldığımız önergelerimizi

Kampa hazırlık çalışması yürüten Ankara ÖGD Standına saldırıyı protesto yürüyüşünden

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

NİSAN 2011

Özgürlükçü Gençlik 2011 Kış Kamplarını 6 Bölgede Yaptı

KAMPLARDAN ALANLARA İSYAN tartıştık. Güncel olarak Ortadoğu’daki isyan dalgasının analizini yaptık ve geleneğimizden aldığımız tarihsel ve özgün bakışımızla, güncel sınıf mücadelesini yorumlayıp sınıfla olan bağlarımızı inceledik. Belirlediğimiz tüm gündemleri bugün ile bağını koparmadan yorumlayarak tartışmaya özen gösterdik.

dırısına karşı yaptığım yürüyüş ve basın açıklamasıyla baskıların bizi yıldıramayacağını gösterdik ve özgür demokratik üniversite talebimizi haykırdık.

Marmara’da Gazi Katliamı’nda yitirdiklerimiz andık. İzmir’de “iş ve sendika hakkı” için direnen Konak İşçileri ile dayanışma içindeydik.

Kimi yerlerde kamp programının yoğunluğu eğitimci arkadaşların derinlikli tartışmaların önünü açmasına engel olsa ve bazı konuların güncele değinmeden, tarihsel bağlamla içinde konuşulmak durumunda olması seviyeyi zorlasa da kamp konsantrasyonunu korumayı bildik.

Ayrıca önümüzdeki yıl Kış Kamplarımızda kolektivizmi daha da pekiştirecek etkinliklere yoğunlaşmamız, müzik dinletisi, tiyatro gibi faaliyetlerin de eksikliğini gidermemiz gerektiği yönünde değerlendirmeler yaptık. Kamp boyunca tartışmalara katılımın ve kitap okuma oranının –kimi eksikleri saymazsak- kış kamplarını başlattığımız süreçten bugüne daha ilerlediği ve daha nitelikli tartışmaların yaşandığı aşikârdır.

Altı bölgede de kampın teknik hazırlıklarının; bu yıl ilk defa yaptığımız bölgelerde dahi, ufak tefek sorunlar haricinde kampın programına engel olmaması bizler için artı bir not oldu.

Bu aynı zamanda Kış Kamplarının gelenekselleştiğinin, bir kültür haline dönüştüğünün ve başarılı olduğunun bir göstergesidir.

Kampların eylem yönü de bu yıl ön plandaydı. Her bölge, sürecin kendine özgü gündemleriyle sokakta yerini aldı. Özellikle Ankara’da İç Anadolu Kış Kampı çalışmamızı yürüttüğümüz ÖGD standımıza dönük polis sal-

Bir Kıvılcımla Büyüyen Ateş Henüz kıvılcımken, bir bölgede başlattığımız, şimdiyse birçok bölgede yapmakta olduğumuz Kış Kamplarımız ile politik hattımızı ve teorik alt yapımızı derinleştirdik, bu derinleşmenin sonuçlarıyla da konferansımızda bir yapı kurduk.

Kamplarımızın verdiği donanım ile konferansımızı yapmıştık ve şimdiyse konferansımızdan aldığımız ivme ile kış kamplarımızı 6 bölgede gerçekleştirme hedefimize ulaştık. Özgürlükçü Gençlerin serüveni başladığı noktadan nitelik ve nicelik olarak çok daha ilerde devam ediyor. İçinden geçtiğimiz bu süreçte üniversitelerde var olabilmek; gençliğin ve gençlik hareketinin kültürel-sosyal analizini iyi yapabilmek, “Genci anla-

yabilmek”, sistemin saldırılarını iyi okuyabilmek ve bu saldırılara karşı birleşik mücadeleyi büyütmekten geçer.

Bizler de Özgürlükçü Gençler olarak, Türkiye Devrimci Gençlik Hareketi’nde dar pratikçi ya da sol sekter bakış açılarına karşı özgürlükçüdevrimci tutumu hâkim kılabilmek, gençlik hareketine ivme kazandırmak ve yön verebilmek ve burada önderleşebilmek için önümüze koyduğumuz hedefleri netleştirdik. Ve bu hedefler doğrultusunda, Kış Kamplarımızda önemli bir politik birikim sağlamış olarak yola devam ediyoruz. Mücadelenin bütünsel çıkarlarını gözeten ve bununla bakışımlı olarak politik perspektifimizi yansıtmayı esas alan tarzda bir devrimci çalışma yürütüyoruz. Ve alanlarımızda, kampüslerde ve gençliğin olduğu heryerde politik faaliyetimizde daha fazla yetkinleşme idealimize ulaşmak için yolumuza devam edeceğiz.

Son olarak, Kış kamplarımızda nicelik olarak bu sene önceki senelere kıyasla katılımda artış yaşanmış olsa da, önümüzdeki kitleselleşme hedefiyle birlikte düşündüğümüzde örgütümüz için bu sayı, yeter sınırı değil bir başlangıç sınırıdır. Süreci ilerletebilmek için, kampta altını kalın biçimde çizdiğimiz “politik kitle faaliyetinde derinleşme” ihtiyacını karşılamak üzere yeni yönelimlere girme ve yeni araçlar geliştirme çalışmalarımıza hız vermeliyiz.

Kış Kamplarımızda önemli bir politik birikim sağlamış olarak yola devam ediyoruz.

Mücadelenin bütünsel çıkarlarını gözeten ve bununla bakışımlı olarak politik perspektifimizi yansıtmayı esas alan tarzda bir devrimci çalışma yürütüyoruz. Ve alanlarımızda, kampüslerde ve gençliğin olduğu heryerde politik faaliyetimizde daha fazla yetkinleşme idealimize ulaşmak için yolumuza devam edeceğiz.

NİSAN 2011

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

GENÇLİK

25

Yeni Dönem Faaliyetine Güçlü Adımlarla Devam...

GENÇ SEN 4. OLAĞAN KONGRESİ’NİN ARDINDAN 19 Mart’ta Ankara’da gerçekleştirdiğimiz Genç Sen 4. Olağan Kongresi’ne kendinden menkul bir anlam yüklememekle beraber, öğrenci hareketini bekleyen egemen sınıf saldırılarının arifesinde onun bir milat olarak görülmesi gerektiğini vurguladık.

Ancak kongrenin bütününe hâkim olan havayı politik yoğunlaşmadan ziyade katılımcı sayısının artırılması çabası etkiledi.

YİĞİTHAN KAVUKÇU

Kongreye Giderken Öğrenci gençliğin militan hak alma örgütü olma iddiasını canlı kılacak kitleselliğe erişememiş ve öğrenci hareketi yaratma ihtiyacının gerektirdiği düzeyde kurumsallaşamamış olsa da sendikamız Genç-Sen öğrenci gençliğin hak alma mücadelesinde dört yıldır yükselen bir grafik çiziyor.

Ne yazık ki bu yükselişin görünüşteki itici gücü olan sokak pratiği yapma becerisi, bugüne dek politik derinleşme ve kapsayıcı bir işleyişi sendikada hâkim kılma çabaları ile yeterince etkileşime girerek sendikanın potansiyelini alabildiğine açığa çıkaracak bir sentez oluşturamadı.

19 Mart’ta Ankara’da gerçekleştirdiğimiz Genç-Sen 4.

Olağan Kongresi’ne yukarıda değindiğimiz gerçekliğin üzerinde yükselen tartışmaları sürdürerek vardık. Kongreye kendinden menkul bir anlam yüklememekle beraber, öğrenci hareketini bekleyen egemen sınıf saldırılarının arifesinde onun bir milat olarak görülmesi gerektiğini vurguladık.

Ancak kongrenin bütününe hâkim olan havayı politik yoğunlaşmadan ziyade katılımcı sayısının artırılması çabası etkiledi.

Kongrenin atmosferini anlayabilmek için, onu var eden hazırlık sürecini hatırlamakta fayda var. Kongrede oylamaya sunulan birçok önerge üyelerin eline kongreye birkaç gün kala ulaştı, kimileri ise kongre sırasında dâhi üyelere ulaştırılamamıştı.

Doğal olarak, bölge konferanslarını örgütlemek bir yana, şubeler dahi kongre öncesinde meclis toplantıları yaparak önergeleri tartışma fırsatı bulamadılar. Bu yetersiz hazırlanma hâli tartışmaların olması gereken politik düzeyin altında seyredişiyle ile somutlaştı. Elbette geride bıraktığımız dönem boyunca organlı faaliyeti yerli yerine oturtmak ve tabanı karar alma süreçlerine dâhil etmek hususunda zaaf gösteren sendikamızın bu zaaflarını kongreye taşımış olması

“Sınavlar Kalkacak, YÖK Dağıtılacak” Mitingi, 6 Kasım 2010

Genç Sen 2011 Genel Kurulu

bizim için anlaşılamaz bir durum değil, aksine malumun ilanı oldu.

Salonda Kaos ve Umut Özgürlükçü Gençler ise politik yoğunlaşma noktasında kongrenin havasını değiştirebilecek ayrıksı bir duruşu hayata geçirememiş olmalarına rağmen genel itibariyle kongrede başarılı bir sınav verdiler.

Azımsanamayacak sayısal katılımımızın politik nitelikçe güçlü bir zeminde yükselmiş olması bize sendikanın yarınına daha güvenle bakma gücü veriyor. Ezici çoğunluğu üniversite öğrencilerinden oluşan ve kampüslerde kongre sonrası GençSen faaliyetinin esasını var edeceğini söyleyebileceğimiz görece “rafine” bir kitleden söz ediyoruz.

Kongrede yaşanan önerge tartışmalarından öne çıkanlar ise “nispi temsile dayalı seçim sistemi” ve “sendikanın önümüzdeki dönem için hayata geçireceği ana politik hat” üzerinden şekillendi. Kongreye sunulan ve nispi temsile dayalı bir seçim sistemini hayata geçirmeyi öneren önergenin savunusunu yapmamakla beraber cepheden bir karşı koyuş da sergilemeyen Özgürlükçü Gençler sistemin şubelerde etraflıca tanıtılarak ve uygulanmakta olduğu diğer örgütlenmelerdeki modellerinden hareketle en adil forma büründürülerek önümüzdeki kongrede uygulanması şartı ile kabul edilmesi gerektiğini savundular.

Her ne kadar önergeyi sunan kimi arkadaşlarımız tartışmayı bir demokrasi tartışmasına dönüştürme gayreti

içine girerek salondaki kararsız özneleri bir ölçüde etkilemeyi başarmışsa da, biz sendikaya demokratik işleyişi getirecek olan esas faktörün tüzüğe yapılacak müdahaleler üzerinden değil, sendikal işleyişe dönük doğru politik yaklaşımların en geniş toplamca benimsenmesi ile gerçekleşeceğini bir kez daha tekrarlıyoruz.

Hayat bugüne kadar göstermiştir ki, demokratik yaklaşım sahibi olmayanların elinde en “demokratik” mekanizma dâhi anlamını kolayca yitirir. Nitekim nispi temsil sistemi uygulanarak yapılan oylamanın sonuçları “herkes bu demokratik sistemle gücü oranında temsil edilir” ilkesini boşluğa düşürerek önerenlerini de utandırdı. Üzerine birçok söz alınarak oylamaya sunulan diğer önergeler ise sendikamızın kongre sonrası dönem için belirleyeceği politik perspektife dairdi. Kongre öncesi de çeşitli düzeylerdeki tartışmalarda belirttiğimiz gibi önümüzdeki dönem mücadelenin ana ekseninin YÖK karşıtı mücadelenin yükseltilmesi ve alternatif üniversite modelinin belirlenerek savunulması olarak kurgulanması gerektiği fikrindeyiz. Bu fikrin oluşmasında kongre öncesi süreçte öğrenci hareketinin bu gündem üzerinden şekillenmiş olması ve özellikle genel seçimler sonrasında da temel mücadelenin bu zeminde hayat bulacağını ön görmemizin yanı sıra, bu başlığın “geleceksizlik” gibi diğer mücadele başlıklarını da kapsayabilecek bir çatı olmaya elverişli yapıda oluşu belirleyici oldu.

Nihayetinde kongrede sayısal katılı-

ma dayalı üstünlüklerden yola çıkarak karar aldırma tarzının, tartışarak fikirlerin kuvvetli bir sentezine kavuşma tarzına galebe çalması üzerine YÖK üzerine sunulan önerge kabul edilmemiş oldu. Ancak mevcut politik eğilimlerin varlığını göz önünde bulundurursak işsizlik ve geleceksizlik karşıtı mücadeleyi temel alan önerge ile YÖK karşıtı mücadeleyi temel alan önergenin birleştirilerek temsilciler meclisinde son halini almasına karar verilmiş olunmasını, temel politikalarımızın belirlenmesi hususunda kongrede mevcut durumda alınabilecek kararların en iyisinin alındığı şeklinde yorumlayabiliriz.

İleriye Atılmak Zamanı Tüm bu tartışmaların sıcaklığından bir an için uzaklaşarak sendikanın aştığı kongre dönemecini ve bu dönemeç sonrası önümüzde uzanan yolu bütünlüklü olarak görebilecek kadar yükseğe çıkarak manzaraya bakarsak, kongrenin ona biçtiğimiz sendikayı ileriye sıçratmak yolunda bir milat olma özelliğini kazanabilmesi için önümüzdeki dönem sendikal faaliyete olanca ağırlığımızla güç vermemiz gerektiğini söyleyebiliriz. Şimdi güçlü bir merkezi yürütme ile yeni dönem faaliyetine girişecek olan sendikamızın baharı ve yazı nasıl tutuşturacağını apaçık ortaya serecek politik argümanları, somut hedefleri sendikanın ve öğrenci hareketinin önüne koymak ve bitmek bilmeyen militan bir çalışma ile sözümüzü kampüslerde eylemli kılmak zorundayız. Zaman, hayatın grisini Genç-Sen’in yeşiline boyamanın zamanıdır!

Şimdi güçlü bir merkezi yürütme ile yeni dönem faaliyetine girişecek olan sendikamızın baharı ve yazı nasıl tutuşturacağını apaçık ortaya serecek politik argümanları, somut hedefleri sendikanın ve öğrenci hareketinin önüne koymak ve bitmek bilmeyen militan bir çalışma ile sözümüzü kampüslerde eylemli kılmak zorundayız. Zaman, hayatın grisini Genç-Sen’in yeşiline boyamanın zamanıdır!

26

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

EKOLOJİ

NİSAN 2011

Doğa ile Oyun Olmaz, Kapitalizmin Teknolojisi İnsanlığı Kurtarmaz

JAPONYA: NÜKLEER SÖYLEMİN İFLASI Başbakana göre televizyon ve bilgisayarlarda da radyasyon varmış.

Nükleer konusunu bu kadar hafife alanlar olası bir kazada bu ülkeyi ilk terk edecek kişilerdir. Sadece radyasyondan değil söyledikleri yalanlardan dolayı da kaçacak delik arayacaklar. Bizlere ise nükleer felaketle baş etmek düşecek.

H. DURKAL Japonya’da geçtiğimiz ay yaşanan deprem binlerce ölü ve binlerce kaybın yanı sıra yerle bir olmuş bir kent, nükleer sızıntı ve insanlık krizine yol açtı. Yıkım bununla da kalmadı. Her türlü sorunu sınırsız teknolojiyle çözebileceğini iddia eden egemen kapitalist söylem de enkaz altında kaldı. Üstelik bu sefer yıkım, teknolojinin anavatanı Japonya’dan geldi.

Bizim “adamlar yapmış abi biz niye yapmıyoruz?”cular da (eril kullanımı aynen aktardığım için bağışlayın) bu durum karşısında şaşakaldılar. Hatta bu durum karşısında savunmaya geçen egemenler nükleer riskin TV’de de, bilgisayarda da olduğunu söyleyecek kadar saf yerine koymaya çalıştılar bizleri. Sermayenin hükümetinin halkı düşünmesini beklemiyoruz elbette. Ama bu söylem karşısında halkın söyleyecek çok sözü olduğunu düşünüyoruz.

Deprem ve Sonrası 11 Mart 2011 günü meydana gelen 9 büyüklüğündeki deprem dünyanın bilinen en şiddetli 7 depreminden birisi oldu. Deprem bölgesinde yer alan Fukuşima Nükleer Santrali Japonların önceden öngördüğü biçimde hemen faaliyetini durdurdu.

Fakat bir nükleer santral faaliyetini durdursa da soğutma sistemleri faaliyetlerine devam etmek zorunda. Çünkü içeride halen yüksek ısı söz

konusu. İşte böyle bir durumda deprem sonrası oluşan tsunamiler (dev dalgalar) santralin soğutma sisteminin arızalanmasına neden oldular. Bu durum reaktör içerisindeki ısının artmasına ve içeride basınç oluşturmasına yol açtı. Bu basınç sonrasında ise reaktörde patlamalar meydana geldi. Bu patlamalarla birlikte atmosfere doğrudan radyasyon karıştı.

Yaşanan bu vahim olayın uzun vadede nasıl sonuçlar yaratacağını dahi bilmiyoruz, fakat egemenler ve onların yalancı şahidi bilim insanları yaşadıkları paniğin de etkisiyle hemen bir nükleer savunmasına geçtiler. Nükleer karşıtı olmanın vatan hainliğine eşdeğer olduğunu söyleyecek kadar ileri gittiler.

Her şeyden önce nükleer santrallerin kimlerin ihtiyacı doğrultusunda kurulduklarını sorgulamak gerekir.

Nükleer santral kurulursa kime hizmet edecek? Tabii ki sermayeye.

Kapitalist çarkın dönmesi için enerji gerekli. Sadece bu da değil. Bir de işin vurgun boyutu var. Bu ihalelerden, projelerden kimler nemalanacak?

Uluslararası Atom Enerjisi Ajansı Kime Hizmet Ediyor?

Enerji Bakanı’nın söylediğine göre Türkiye’de kurulması planlanan üç nükleer santral Uluslararası Atom

İleri Japonya’nın nükleer felaketi bizlere şunu öğretti: Üretim araçlarını ne kadar geliştirirse geliştirsin, insan sağlığı, gezegenin geleceği kapitalizmin umurunda değil. Kapitalizmin her sorunu teknolojiyle çözebileceği iddiası çöpe gitti.

Enerjisi Ajansı (IAEA)tarafından denetlenecek. Uluslararası Atom Enerjisi Ajansı hakkında da birkaç söz etmekte fayda var. BM’ye bağlı olarak çalışan bu kuruluş güya atom enerjisinin barışçıl olarak kullanılmasını sağlamak amacıyla 1957’de kuruldu. Aynı yıl Türkiye Cumhuriyeti bu ajansa katıldı. Şu anda 110 ülke bu ajansın üyesi. Ajansın merkezi Viyana’da. Atom enerjisinin barışçıl yolla kullanılması için faaliyet yürüten bu kuruluş 2003 Irak Savaşı döneminde çok tartışıldı. “Irak’ta nükleer silah var” gerekçesiyle bu ülkeye girmek isteyen ABD bu konuda IAEA’dan bu yönde bir rapor istemişti. Amacı emperyalist çıkarları korumak olan bu örgüt açıkça Irak’ta nükleer silah yoktur diyememiştir. İşte bu barışçıl kuruluşun emperyalist çıkarlar konusundaki acizliği ve emperyalist ülkelerin adeta memuru haline gelmesi uluslararası yaptırımın da acizliğinin bir belgesidir.

Sözüm ona nükleer silahları imha etmek için başlayan savaşta 1,5 milyon Iraklı yaşamını yitirdi. Nükleer silahlar halen bulunamadı. İnsanlar bu barışçıl(!) amaç için halen ölüyorlar. Üstelik Nobel Barış Ödülü 2005 yılında bu kurumun o zamanki başkanı -son Mısır olaylarında adını sıkça duyduğumuz- Muhammed El Baradey’e verildi. Dünya emperyalist devleri nükleer silahlanma konusunda bu kadar ileri gitmişken bu duruma göz yuman bu kuruluş bu tutumunun karşılığında böylece Nobel Barış Ödülü’nü almıştır.

Uluslararası Atom Enerjisi Ajansı’nın son kurbanı İran ve Kuzey Kore olacak gibi görünüyor. Çünkü ajans sürekli İran’ın ve Kuzey Kore’nin nükleer denemelerinin barışçıl olma-

dığını vurgulayarak olası bir emperyalist müdahale için zemin hazırlıyor.

Böylesi kapitalist-emperyalist bir çıkara hizmet eden bu kuruluş şimdi ülkemizde kurulması planlanan santrallerin denetimini üstlenecekmiş. Nükleer santrallerden daha şimdiden kötü kokular yayılmaya başladı, bilmem farkında mısınız?

Egemen Söylemin İflası Bir yandan nükleer konusunda bu kadar kirli oyun dönerken, diğer yandan teknoloji devi Japonya’nın bu konu hakkındaki çaresizliği nükleer fetişistlerini oldukça sarstı. Artık savunabilecekleri bir durum kalmadı.

Yıllardır haykırarak söylediğimiz şey gerçekleşti: Nükleer felakettir. İleri kapitalizmin güvenli olduğu söylemi iflas etti. En ileri kapitalist ülkelerden Japonya bizlere şunu öğretti: Üretim araçlarını ne kadar geliştirirse geliştirsin, insan sağlığı, gezegenin geleceği kapitalizmin umurunda değil.

Kapitalizmin her sorunu teknolojiyle çözebileceği iddiası çöpe gitti. Çünkü en ileri teknolojiyi kulanan Japonya şu anda çaresizliğine ağlıyor.

Japonya’da yaşanan nükleer felaketten pek de etkilenmemiş görünen Hükümet çeşitli söylemlerle krizi aşmaya çalışıyor. Ama ille de nükleer diyen başbakanın bu konu hakkında yaptığı kıyaslama kargaları güldürecek cinsten. Başbakana göre televizyon ve bilgisayarlarda da radyasyon varmış. Nükleer konusunu bu kadar hafife alanlar olası bir kazada bu ülkeyi ilk terk edecek kişilerdir.

Sadece radyasyondan değil söyledikleri yalanlardan dolayı da kaçacak delik arayacaklar. Bizlere ise nükleer felaketle baş etmek düşecek.

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

NİSAN 2011

Hayvancılık Kapitalistleşiyor, Hayvanlar Makineleşiyor

ENDÜSTRİYEL HAYVANCILIK İNSAN YAŞAMI İÇİN RİSKTİR

EKOLOJİ

27

Ekolojinin üçüncü yasası bize doğanın en iyisini bildiğini söyler. İnsan eliyle yapılan ve doğadaki türlerin birbirleriyle ilişkisini bozan, yıkan, değiştiren müdahaleler eninde sonunda yıkım olarak geri döner.

H. DURKAL Tarımsal ve hayvansal üretimin geleneksel üretim yapan küçük çiftçiköylüden, dev tarım şirketlerinin eline geçtiği bir süreçten geçiyoruz.

Tarım ve hayvancılıkta yaşanan bu kapitalistleşme süreci, insanların beslenmeleri ile ilgili ciddi sorunların ortaya çıkmasına, kültürel birikimin ve türlere özgü gen havuzunun yok olmasına, canlı türlerinin çeşitliliğinin hızla azalmasına, yeni hastalık ve sağlık sorunlarının ortaya çıkmasına neden olmaktadır. Kuralsızlaşma ve denetimsizlikle birlikte “en düşük maliyet ve en yüksek kazanç sağlamak için en küçük mekâna en fazla kaç hayvanın kapatılabileceği” sorusundan hareketle hayvanlar birer et, yumurta, süt makineleri olarak görülmeye başlandı. Bu süreç son 15 yılda çeşitli salgın hastalıkların ortaya çıkmasına, bu salgınların toplu ölümlere yol açma riskini ortaya çıkarmasına neden oldu.

A. Danalar Nasıl Delirdi?

Yaygın ismiyle Deli Dana hastalığı bilimsel adıyla BSE, adını ilk kez 1990’lı yılların ortasına doğru duyurdu. Endüstriyel hayvancılığın yayılımı, küçük çiftçilerin deyim yerindeyse “metabolik üretimini” yok etti. Çiftliklerde bitki ve hayvanlar arasında ekolojik bir alışverişe dayalı bir sistem uygulanıyordu. Toplanan hasadın sapları hayvan yemi oluyordu. Hayvanların dışkıları ise bitkilerin gübre ihtiyacını karşılıyordu. İşte endüstriyel tarım ve hayvancılık bu ikili ekolojik gidişi birbirinden kopardı. Çiftliklerde yem üretimi sistematik bir şekilde azaltıldı. Çünkü “en küçük mekâna en fazla hayvan kapatma” mantığı egemendi.

Dolayısıyla yem ihtiyacı başka kaynaklardan sağlanacaktı. Ve bu süreçte

hayvanların belki de yüz binlerce yıllık diyeti değiştirildi. Hayvanlara ölen türdeşlerinin leşlerinden yapılan yemler verilmeye başlandı. Bu ölen türdeşlerinin bir kısmı BSE taşıyıcısı olmalı ki hastalık İngiltere’de yüz binlerce hayvana bulaştı. Ve bu hayvanların etlerinin tüketilmesiyle hastalık insanlara geçti. Günümüzde çok fazla adı geçmese de Deli Dana hastalığı ya da olası yeni bir hastalık her an hortlayabilecek bir potansiyele sahip. Çünkü dünya genelinde hayvancılık hızla endüstriyel bir niteliğe bürünmekte ve bu endüstrinin en büyük müşterisi fast food restoranları çok büyük bir hızla yayılmaktadır.

B. Kuşlar Nasıl Grip Oldu?

Sermaye yalnızca kırmızı et üretimine yönelmedi. Beyaz et üretiminin büyük bir kısmını da kapitalist hayvancılık ele geçirdi. Tavuklar çekmece büyüklüğündeki kafeslere hapsediliyor. Alt alta üst üste kafeslerde dışkıları birbirlerinin yemlerine gelecek şekilde yaşayan tavukların bir kısmı, tırnaklarının kafeslere takılması sonucu yemlerine ulaşamadan açlık ölüyor. Yumurta tavukçuluğunda yumurtadan çıkan erkek civcivler hemen vahşice öldürülüyor. Yumurta “verimi” düşen tavuk kendisini kesimhanede buluyor. Güneş yüzü görmeyen bu hayvanlara hastalanmasın diye sürekli antibiyotik veriliyor. Bu ortamlarda bulunan virüsler gen mutasyonlarıyla antibiyotiklere karşı dirençli hale geliyorlar. Ve antibiyotiklere karşı duyarlı kuş gribi böyle ortaya çıkarak yayılıyor.

C. Katil Troller Endüstriyel hayvancılığın bir diğer alan ise balıkçılık sektörü.

Endüstriyel balıkçılık iki şekilde yapılıyor. Birincisi açık deniz balıkçılığı denilen, büyük dip tarama ağlarıyla büyük balık sürüleri açık denizlerde takip edilerek avlanıyorlar. Bu yolla yapılan av dünya balık rezervlerinin yaklaşık %70’inin tükenmesine yol açmıştır. Ayrıca dip tarama yöntemi dip balıklarının yaşama ve üreme alanlarını büyük bir hızla yok etmektedir. Bu yöntemle yapılan bir diğer katliam da “istenmeyen” balıkların avlanması. “Iskarta” denilen bu ticari olmayan türler toplam avlanan balığın % 50’sini oluşturmaktadır. Bazı karides trolleri 1 ton karides avlarken 15 tonluk “ıskarta”yı denize döküyor. Üstelik ölü bir şekilde.

Endüstriyel balıkçılığın bir diğer yöntemi ise kendi balığını kendi üretmesi. Balık çiftliklerine kapatılan balıklar doğal olmayan yemlerle besleniyorlar. Etlerinin pembeleşmesi için kimyasal maddeler kullanılıyor. Üstelik kuruldukları yerlerde ciddi ekolojik tahribatlara yol açıyorlar.

D. Kapitalist Domuzlar(!)

Son model grip virüsü olan domuz gribinin ortaya çıkmasından herhalde domuzların kendileri sorumlu değiller. Bu virüsün ortaya çıkması da bir başka neo-liberal sürece dayanıyor.

Bir kere ortaya çıktığı ülkenin Meksika olması rastlantı sonucu değil. Meksika neo-liberal politikala-

ra geçişte sermaye sınıfı tarafından örnek gösterilen bir ülke. 1994 yılında NAFTA serbest ticaret anlaşmasının yürürlüğe girmesiyle Meksika kapılarını yabancı yatırımcılara açtı. Üstelik her türlü denetimsizlik ve serbestliği garanti verdi. Ucuz maliyete yönelen ABD hayvan üreticileri domuz çiftliklerini hızla bu ülkeye taşıdılar. Ve ilk bölümde belirttiğimiz temel hareket noktasını gerçekleştirdi. Çiftliklerde alt alta üst üste, hareket edecek durumda olmayan domuzların kısa sürede çevrede büyük dışkı gölleri yarattı. Ölen domuzların leşlerinin kokuları, yoğun azot salınımına yol açtı. Çevrede yaşayan insanlarda zaman içerisinde solunum yolları hastalıkları, mide ve bağırsak hastalıkları görülmeye başlandı. Tavuklara uygulanan antibiyotik önlemler domuzlara da uygulandı. Sonuçta domuzlardan yayılan ve antibiyotiklere dirençli bir virüsü ortaya çıktı.

E. Endüstriyel Hayvancılık Verimsizdir Çünkü ekolojinin üçüncü yasası bize doğanın en iyisini bildiğini söyler. İnsan eliyle yapılan ve doğadaki türlerin birbirleriyle ilişkisini bozan, yıkan, değiştiren müdahaleler eninde sonunda yıkım olarak geri döner.

Doğayı sürekli dönüştürerek karını sınırsızca büyütebileceğini düşünen ahmak kapitalist mantık ise bunu anlamaktan çok uzaktır.

Kuralsızlaşma ve denetimsizlikle birlikte “en düşük maliyet ve en yüksek kazanç sağlamak için en küçük mekâna en fazla kaç hayvanın kapatılabileceği” sorusundan hareketle hayvanlar birer et, yumurta, süt makineleri olarak görülmeye başlandı.

28

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

HABERLER

NİSAN 2011

Gazi Katliamına Karşı Binler Yürüdü!

Aleviler “Eşit Yurttaşlık, Demokratik Anayasa” İstedi İzmir’de 6 Mart Pazar günü gerçekleştirilen büyük Alevi mitingi, ülkenin dört bir yanından gelen yaklaşık 100 bine yakın Alevinin katılımıyla gerçekleşti.

Daha önce Ankara’da ve İstanbul’da yapılan mitinglerin devamı olan bu eylemde önce ABF yönetim kurulu üyelerinin, daha sonra da demokratik

kitle örgütleri sözcülerinin konuşmaları gerçekleşti. Aleviler eşit yurttaşlık ve demokartik anayasa taleplerini kürsüde ve attıkları sloganlarla bir kez daha yinelediler. Alanda renkli, dinamik bir görüntü sergileyen Toplumsal Özgürlük Platformu korteji, Alevilerin eşit yurttaşlık taleplerini sloganlarıyla dillendirdi. Gaziemir

Kadınlar 8 Mart'ta Alanlardaydı!

8 Mart Dünya Kadınlar Günü Türkiye'nin pek çok şehrinde kutlanırken Kadın Emeği Kolektifi de pek çok şehirde kutlamalarda yer aldı.

Antakya- Antakya Kadın Platformu'nun 6 Mart'ta düzenlediği mitinge 1000 kadın katıldı. Halayların sloganların eksik olmadığı mitingde torba yasa, seçim ve savaşa dair konuşmalar yapıldı. Kadınların oluşturduğu müzik grubu mitinge renk kattı.

Samandağ- 8 Mart'ta Samandağlı kadınlar Oytun alanında buluşarak, oynanan tiyatro ve çekilen halayların ardından basın açıklamalarını okudular. Daha sonra belediyedeki resim sergisine katılmak için bir yürüyüşün de gerçekleştirildiği eylemin çok coşkulu olduğu gözlemlendi.

İstanbul- Kartal Kadın Platformu'nun 4 Mart günü Kartal Meydanı’nda

düzenlediği yürüyüşe ve etkinliğe katılan Kadın Emeği üyeleri 8 Mart akşamı da her yıl düzenlenen geleneksel kadın yürüyüşünde yer aldılar.

Soğuk havaya rağmen eylemlere katılımın iyi olduğu gözlendi.

Samsun- Bu yıl Samsun'da ilk defa Kadın Emeği standı açıldı ve broşür, dergi dağıtımı yapıldı. Aynı zamanda sokak tiyatrosu gerçekleştirildi. 8 Mart akşamı da Samsun Kadın Buluşması bir yürüyüş ve basın açıklaması gerçekleştirdi.

Eskişehir- Eskişehir Demokratik Kadın Platformu bileşenleri bu yıl 8 Mart’ta saat 18.00’de Yediler Parkı’ndan (Hamam Yolu girişi) başlayarak Adalar'a bir yürüyüş düzenledi.

Yürüyüş boyunca “Yaşasın Kadın Dayanışması”, “Kadın Cinayetlerini Durduracağız”, “Kadın Cinayetleri Politiktir” ve “Jin Jiyan Azadi” sloganları atıldı.

Denizli

Pir Sultan Abdal Derneği de mitingde kendi pankartı ve talepleriyle alandaki yerini güçlü bir şekilde aldı.

Mitingde gözlemlenen bir başka olumlu yan ise, olumsuz hava şartlarına rağmen miting alanını sonuna kadar terk etmeyen ve kürsüyü sonuna kadar dikkatlice dinleyen bir kitlenin varlığı idi.

Denizli- Denizli'de 8 Mart eylemini Denizli Kadın Dayanışma Platformu gerçekleştirdi. Candoğan parkında toplanıp davul ve darbuka eşliğinde halaylar çekip şarkılar söyleyerek Belediye’ye doğru bir yürüyüş düzenlendi ve burada basın açıklamasının ardından öldürülen kadınlar için oturma eylemi gerçekleştirildi.

Adana-

Adana 8 Mart Kadın Platformu 6 Mart Pazar günü Mimar Sinan Açık Hava Tiyatrosu'ndan Uğur Mumcu Meydanı'na bir yürüyüş düzenledi. 8 Mart akşamı ise, 5 Ocak Meydanı’ndan İnönü Parkı’na bir yürüyüş gerçekleştirildi. İnönü Parkı’na gelindiğinde bir sinevizyon gösterimi yapıldı.

Ankara- Ankara Kadın Platformu'nun düzenlediği yürüyüşte Kadın Emeği üyeleri pankart açtılar. Kolej'den SSK İşhanı önüne kadar düzenlenen yürüyüşe soğuk havaya rağmen kadınların katılımının yüksek olduğu gözlendi.

İzmir

Ankara

12 Mart Gazi katliamı, İstanbul Gazi Mahallesi’nde düzenlenen geleneksel yürüyüş ile protesto edildi. Eski karakoldan başlayan eyleme; Sosyalist Yeniden Kuruluş bileşenleri “Gazi katliamını unutmadık, unutturmayacağız” pankartı altında ve Sosyalist Yeniden Kuruluş Parti Girişimi ismi ile katıldı. Marmara bölgesi kış kampını Gazi Mahallesi’nde düzenleyen Özgürlükçü Gençlik Dernekleri’nin de korteje katılması ile eylemin coşkusu daha da arttı.

Gazi Mezarlığı’na kadar süren yürüyüşün ardından, Gazi katliamında şehit düşenler için yapılan anma gerçekleştirildi. Kürsüden yapılan konuşmalar ve söylenen marşların ardından eylem sona erdi.

Samsun Ulaşım Hakkı Platformu Basın Toplantısı Toplumsal Özgürlük Platformu'nun, Samsun'da başından itibaren bileşeni ve yürütücüsü olduğu Samsun Ulaşım Hakkı Platformu, gerçekleştirdiği bir dizi eylemlilikten sonra, gelinen noktayı özetleyen bir basın toplantısı düzenledi. Ocak ayının sonunda bir vatandaş tramvayın çarpması sonucu hayatını kaybetmişti.

Bunun sonrasında toplanan platform bileşenleri nitelikli, güvenli ve ucuz ulaşım için imza kampanyası ve oturma eylemlerini de içeren bir dizi faaliyet gerçekleştirdiler. 18 Mart günü ise Samsun'da yürütülen faaliyet ile ilgili kamuoyunu bilgilendirme amacıyla bir basın toplantısı gerçekleştirerek durumu ve yaptıkları görüşmeleri aktardılar.

Samsun

Hatay MKÜ

Kızıldere’den Samandağ’a Bitmedi Sürüyor Sürecek Bu Kavga...

ANKARA 30 Mart Çarşamba günü ÖGD, KY Dev-Genç ve Dev-Genç Birliği Karşıyaka Mezarlığında bir anma etkinlik gerçekleştirdi.

Mahir Çayan’ın mezarı ziyaret edildi ve burada Kızıldere Şehitleri ve Mehmet Latifeci sloganlarla ve marşlarla anıldı.

Mezarlık dönüşünde Sakarya Caddesi’nden Yüksel Caddesi’ne bir yürüyüş düzenlendi ve Yüksel

Caddesi’nde bir müzik dinletisi yapıldı. ÖGD Müzik Topluluğu’nun verdiği dinleti yoğun ilgi gördü.

30 Mart akşamı ise, “On’lar Yaşıyor, Mücadele Sürüyor” şiarıyla, TÖP, ÖGD, 78’liler Girişimi, Aka-Der, Alınteri, BDP, Dev-Genç Birliği, Devrimci Yolda Özgürlük, DHF, EHP, ESP, Kaldıraç, KY Dev-Genç, Mustafa Suphi Kültür Derneği, Partizan, Sosyalist Parti, SDP, SGPG’nin örgütlediği bir basın açıklaması düzenlendi.

DENİZLİ

MERSİN

Kızıldere katliamının ve Mehmet Latifeci yoldaşın katledilişinin yıl dönümünde Denizli’de anma eylemi düzenlendi. Çınar Meydanı’nda düzenlenen 80 kişinin katıldığı eyleme çevrenin ilgisi de büyüktü. Eylem sonunda bir tiyatro gösterisi yapıldı.

Eyleme TÖP’ün yanı sıra BDP, SDP, ESP, Sosyalist Parti, YDG, DHF, EMEP, 78’liler, Barış Meclisi katıldı.

Mersinli Devrimci Demokrat güçler, eşit, özgür, gecelerinde aç yatılmayan, gündüzlerinde sömürülmeyen, bir dünya idealleriyle mücadelede kaybettiklerimizi anmak ve yeni martları daha kararlı, daha inançlı, daha paylaşımcı, daha güçlü, daha yoldaşça örebilmek için her 30 Martta olduğu yine sokaktaydı.

68’liler, 78’liler, EHP, DİP, EMEP,

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

NİSAN 2011

HABERLER

29

Latifeciler Mezarları Başında Anıldı “Mehmet Latifeci, Mahir Çayan'dır, Mahsun Korkmaz'dır, Hrant Dink'tir, Hanna Maptunoğlu'dur. Kendisinin şahsında bütün devrim şehitlerini saygıyla anıyoruz.”

Mehmet Latifeci, 30 Mart 1995'te devletin derin güçleri ve işbirlikçileri tarafından haince katledilmişti.

Yoldaşları her yıl olduğu gibi bu yıl da onu ve babası Yahya Latifeci'yi mezarları başında andı. Samandağ'dan, çevre ilçelerden ve illerden gelen sevenleri ve yoldaşları Samandağ Sutaşı Beldesi girişinde toplandı. Mezara doğru hareket ederken Latifeci anısına Arapça, Türkçe, Kürtçe sloganlar atıldı.

Etkinliğe Latifeci, Kızıldere ve tüm

devrim şehitleri adına saygı duruşuyla başlandı. Anmada, Samandağ Halkevi Başkanı Seyfi Altın, Dev-Genç eski Başkanı Bülent Uluer, Akdeniz Kültür ve Dayanışma Derneği adına Mahmut Baykuş, ESP adına Meriç Solmaz, BDP PM üyesi Mustafa Aydıncık, İskenderun İHD Şube Başkanı Sadullah Çağlar ve Toplumsal Özgürlük Platformu adına Ali Karasu birer konuşma yaptılar.

Yapılan konuşmalarda, Samandağ DEP başkanıyken öldürülen Latife-

ci'nin emek ve özgürlük mücadelesindeki yerine vurgu yapılırken, özellikle halkların kardeşliği konusundaki ısrarına değinildi.

Yaptığı konuşmada Karasu, Latifeci'nin çocukluk yıllarından, Burdur Üniversitesi'ndeki direnişine, Samandağ Halkevi’nin ve DEP'in kuruluşundan, çeteleşmeye ve gericileşmeye karşı duruşuna ve katledili-

şine kadar hayatından önemli bölümler aktardı. Karasu sözlerini şöyle tamamladı: “Mehmet Latifeci, Mahir Çayan'dır, Mahsun Korkmaz'dır, Hrant Dink'tir, Hanna Maptunoğlu'dur. Kendisinin şahsında bütün devrim şehitlerini saygıyla anıyoruz.”

Arapça ve Türkçe okunan marşlardan sonra kitle sloganlarla mezardan ayrıldı.

Samandağ’da Anma Gecesi Samandağ Halkevinin organize ettiği Latifecileri Anma gecesi 29 Mart Salı günü saat Pınar Sağ’ın halk konseri ile gerçekleşti. Yerel sanatçıların da yer aldığı gecede devrim şehitlerinin unutulmadığı ve unutturulmayacağı vurgulandı.

Seyfi Altın

Açılış konuşmasını yapan Samandağ Halkevi Başkanı Seyfi Altın, “1972’de Mahirleri katleden faşizm 1995’te Latifecileri katletti. Amaç aynıydı! Ama işçilerin birliğini ve halkların kardeşliğini savunanlar hala tarih yazmak için dimdik ayaktalar ve mücadele tarihini ödedikleri bedellerle yazmaya devam ediyorlar. Emeğin iktidarı kuruluncaya dek bu mücadeleye devam edecektir” dedi.

SYKP-G’nin katılımı ile KESK önünden başlayan ve Taş Binaya kadar sürdürülen yürüyüşe geniş bir katılım gerçekleşti.

SAMSUN Samsun’da, 30 Mart Kızıldere şehitlerini anmak amacıyla ÖGD ve DevGenç Birliği Ondokuz Mayıs Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi’nin üst katlarından aşağıya pankart sarkıttı.

“Kızıldere Son Değil Kavga Sürüyor” yazılı pankartın asılmasının ardından atılan sloganlar ve alkışlarla ÖGD ve Dev-Genç Birliği üyeleri direnişin devam ettiğinin bir kere daha altını çizdiler.

İZMİR Kızıldere katliamının ve de Mehmet Latifeci yoldaşın katledilişinin yıldönümünde İzmir’de de bir anma yürüyüşü gerçekleştirildi.

Sosyalist Yeniden Kuruluş Parti

Gecede, Tekirdağ 1 No’lu F tipi Cezaevi’nde bulunan Toplumsal Özgürlük Platformu Sözcüsü Tuncay Yılmaz’ın göndermiş olduğu mesaj da okundu.

Mesajda, “Aramızdan ayrılışının 16. yılında Mehmet ve Yahya Latifeci’nin özgürlük tutkularını, onların yükselttiği bayrağı daha da yükseklere taşımak için çabalayan tüm yoldaşları, bir kez daha saygı ve sevgiyle selamlıyorum” ifadeleri yer aldı.

Gecede son olarak sahne alan Pınar Sağ ile birlikte coşku doruğuna çıktı. Sağ, türküleriyle olduğu kadar Latifeciler, Mahirler, Denizler ve İbolarla ilgili konuşmalarıyla da kitleyi coşturdu.

Gece halaylarla sona erdi.

Girişimi, BDP, Emek Partisi, EHP, EDP, Köz, Ege 78’liler Derneği ve İzmir Süryani Platformu’nun örgütlediği ve Konak YKM önünden başlayan yürüyüşe Halkevleri, Alınteri ve Devrim Yolunda Özgürlük de destek verdi.

Mart günü Sağlık Müdürlüğü önünden Adalar’a kadar bir yürüyüş gerçekleştirildi. ÖGD, EHP, KY Dev-Genç düzenlediği, 30 kişinin katıldığı eyleme DYG ve SGD destek verdi.

Sosyalist Yeniden Kuruluş Parti Girişimi “Kızıldere’den Samandağ’a Direniş Sürüyor!” pankartıyla yürüyüşe katıldı.

Hatay ÖGD, 29 Mart günü MKÜ’de Mehmet Latifeci yoldaş ve Kızıldere şehitleri anısına bir etkinlik gerçekleştirdi. Mehmet Latifeci ve Kızıldere şehitlerinin mücadeleleri ve bugüne miras bıraktıkları değerler üzerine konuşmalarla başlayan etkinlik, şiir ve müzik dinletisiyle devam etti.

Halaylar ve sloganlarla etkinlik sonlandırırken, ertesi gün Latifecilerin mezarbaşı anmasının duyurusu yapıldı.

MUĞLA Kızıldere Mahirlerin ve Samandağ’da Mehmet Latifeci’nin katledilişinin yıldönümünde Muğla Sınırsızlık Meydanı’nda SYKPG bir anma eylemi gerçekleştirdi. 70 kişinin katıldığı eyleme Şerzan Kurt Özgür Gençlik Derneği ile SGD de destek verdi.

ESKİŞEHİR Kızıldere’de ve Samandağ’da katledilen devrimciler için, Eskişehir’de 30

Mehmet Latifeci

HATAY MKÜ

Ayrıca Isparta’da da ÖGD ve DevGenç Birliği’nin ortak düzenlediği bir etkinlik ile 30 Mart anması gerçekleştirildi.

Ege Üniversitesi

Eskişehir

Muğla

30

HABERLER

Emeği yok sayan sistemin adaletsiz sınavını istemiyoruz. Üniversitelere giriş sınavlarını yıldan yıla değiştirerek eğitim sistemini daha adil bir hale getiriyor gibi görünür. Göz boyayan yetkililerin nitelikli, bilimsel, eşit, anadilde eğitim üzerine kafa yormalarını talep ediyoruz. Özgürlükçü Gençlik Dernekleri (ÖGD) Samandağ Oytun Alanı’nda YGS’de şifreli kopya skandalını protesto etmek için kitlesel bir basın açıklaması düzenledi. Yüzlerce öğrenci, balon patlatarak, ıslık çalarak, slogan atarak, taşıdıkları pankartlarla kopya olayını protesto etti. ÖGD adına basın açıklaması yapan Mehmet Miçooğulları “Biz YGS mağdurları olarak bu skandalın açığa çıkarılmasını istiyoruz. YGS’de öğretmenler ve öğrencilere yönelik abartılı üst arama ve tuvalet yasağı bizde gerek psikolojik gerekse sağlık sorunlarına yol açmıştır” dedi.

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

NİSAN 2011

Liseliler Adalet İçin Sokaklarda!

Hatay- Samandağ-Antakya hattın-

Antakya’da liseliler ayağa kalktı!

Samandağ’da Öğrenciler YGS’yi Protesto Etti Miçooğulları sözlerini şöyle sürdürdü: “Bir yandan psikolojik baskı altında sınava giren adaya ve öğretmene güvensizlik öte yandan sistemli bir şekilde dışarıya soru sızdırma iddiaları. Bütün bu haksızlıklara rağmen üniversiteyi kazanan öğrencilerin başına gelen sermayenin sözcüsü YÖK düzeninin dağılmasını, “sözde” devlet üniversitelerinde harç adı altında alınan paraların toplanmamasını talep ediyoruz. Emeği yok sayan sistemin adaletsiz sınavını istemiyoruz. Üniversitelere giriş sınavlarını yıldan yıla değiştirerek eğitim sistemini daha adil bir hale

getiriyor gibi görünür. Göz boyayan yetkililerin nitelikli, bilimsel, eşit, anadilde eğitim üzerine kafa yormalarını talep ediyoruz.”

Eylemde, öğrencilere destek amacıyla konuşma yapan Samandağ Eğitim-Sen Temsilciliği Yönetim Kurulu üyesi Arkadaş Karataş da “Öğretmenler, öğrenciler ve veliler olarak YGS’deki kopya ve yolsuzluk iddialarının titizlikle araştırılması ve kamuoyunun bilgilendirilmesi için gereken adımların acilen atılmasını, en kısa zamanda kamu vicdanının rahat olacağı sonuçlara varılmasını istiyoruz” dedi.

da ulaşıma yapılan zamların öğrencileri zor durumda bırakması üzerine öğrenciler tepkilerini dile getirmek için sokaklardaydı. 17 Mart günü Samandağ Meydanı'nda yapılan basın açıklamasında öğrenciler, zamların geri çekilmesini istedi. Liseli Kıvılcım'ın düzenlediği eyleme büyük bir katılım gösteren liseliler, eylemde “Öğrenciyiz Haklıyız Zamlara Karşıyız”, “Sıralardan Sokağa Zamları Kaldırmaya”, “El Ele Yol Alacağız Direne Direne Kazanacağız”, “Yaşasın Örgütlü Mücadelemiz” sloganlarını atarak yapılan zammı protesto ettiler.

Mersin- 19 Mart'ta Mersin'de Liseli Kıvılcım, Liseli Genç Umut ve Liseli Hareket tarafından “Sınavsız, Parasız, Bilimsel Üniversite İstiyoruz” talebiyle bir eylem gerçekleştirildi. Yaklaşık 100 lise öğrencisi KESK Şubeler Platformu önünden Taşbina’ya kadar sloganlarla yürüdüler. Yürüyüşü çevrede bulunanlar alkışlarla destekledi.

Yürüyüşün sonlarına doğru yakılan meşaleler ise eyleme renk kattı.

Taşbina'da yapılan basın açıklamasından sonra eyleme son verildi.

Açıklamada eğitim sisteminin adaletsizliği, eşitsizliği, sınavların öğrenciler üzerinde oluşturduğu baskı vurgulandı.

Adana- Adana'da geçen yıl olduğu gibi bu yıl da YGS (Yükseköğretime Geçiş Sınavı) karşıtı eylem yapıldı.

Eyleme Liseli Kıvılcım, Dev-Lis ve DGH katıldı. Eşit, parasız, bilimsel, anadilinde eğitim isteğinin dile getirildiği yürüyüşte; liseliler üzerinde yoğunlaşan baskı da teşhir edildi ve tepki gösterildi. Liseliler üzerindeki baskı ve özellikle son dönemde polisin liselilerin evlerine gitmesi sloganlarla protesto edildi. Eylem, yapılan basın açıklamasından sonra çekilen halaylarla ve okunan şiirlerle son buldu.

Libya’daki NATO, ABD Vahşeti Hatay’da Protesto Edildi Hatay Toplumsal Dayanışma ve Kültür Derneği düzenlediği basın açıklamasıyla, Ortadoğu’daki emperyalist saldırıları protesto etti ve NATO’nun elini Libya’dan çekmesi gerektiğine dikkat çekti. 6 Nisan günü düzenlenen eyleme yaklaşık 100 kişi katıldı.

Yunus Emre Parkı’ndan Ulus Alanı’na kadar gerçekleşen yürüyüşe savaşta mağdur olan Hataylı işçiler de aileleriyle birlikte katıldı. “Libya’da NATO, ABD Vahşeti Sürüyor! Çalışan İşçilerimizin Mağduriyeti Giderilsin!” pankartının açıldığı yürüyüş sonra-

sında düzenlenen basın açıklamasında emperyalist ülkelerin halklara özgürlük getiremeyeceğini vurguladı.

Dernek adına basın açıklamasını yapan Sami Deli, “Ortadoğu’daki direnişleri fırsat bilen emperyalistler, bu direnişleri kendi lehlerine çevirmeye çalışıyor. Örneğin Libya’yı önce Birleşmiş Milletler’in ardından NATO güçlerinin bombalamaya başladı, birçok sivil vatandaşın öldürüldü, evleri, işyerleri yakılıp yıkıldı” dedi.

Bu vahşetin altında yatan şeyin Libya’nın zengin petrol ve doğal gaz yatakları olduğunu cümle alemin bil-

diğini belirten Sami Deli, “Başta ABD olmak üzere bütün emperyalist güçlerin Ortadoğu ve Afrika üzerindeki emelleri bilinmektedir. ABD’nin Irak’ı sözde demokrasi getirmek amacıyla işgal etmesi, binlerce sivil insanın öldürülmesi Irak halkını özgürleştirmemiştir. Diktatörlüklerin yıkılması, yerine demokratik, eşitlikçi, adil rejimlerin kurulması hepimizin umut ettiği bir şeydir” dedi. İşçilerinin mağduriyeti giderilmeli Ortadoğu’daki ve Kuzey Afrika’daki bu sorunlardan dolayı Türkiye’ye dönen işçi sayısının gittikçe arttığına

vurgu yapan Sami Deli, bu işçilerin mağdur durumda olduğunu söyledi ve şunları dile getirdi: “Libya’da çalışan işçilerimizin kiminin evi, kiminin işyeri zarar görmüştür. Vatandaşlarımızın mağduriyetlerinin giderilmesi için hükümetin bir çalışma başlatması gerektiği kanaatindeyiz. Bu insanların bakmak zorunda oldukları aileleri var. Türkiye’de işsizlik, yoksulluk, güvencesiz çalışma iyice artmış durumdadır. Açlık sınırında yaşayan insan sayısı çok yükselmiştir. Yurt dışından gelen işçilerin buralarda iş olanakları çok sınırlıdır.”

NİSAN 2011

TOPLUMSAL ÖZGÜRLÜK

POLİTİKA

31

21 Eylük Komplosunun ilk duruşması 13-15 Nisan’da Beşiktaş Adliyesi’nde yapılacak

ADALET İSTİYORUZ! ÖZGÜRLÜK İSTİYORUZ!

REHA KESKİN 12 Eylül’de gerçekleştirilen Referandum oylamasından 9 gün sonra platformumuz Toplumsal Özgürlük’ün üye ve sözcülerinin, SDP Genel Başkanı, yönetici ve üyelerinin, çeşitli sosyalist gazete çalışanlarının ve bir de sendikacının evlerine, işyerlerine bir şafak vakti operasyon yapıldı.

Dört gün süren gözaltı süresinin ardından çıkarıldıkları mahkemece 13 kişi tutuklanarak Silivri Cezaevi’ne gönderildi. Medya etiği çiğnendi, masumiyet karinesi hiçe sayılarak arkadaşlarımız hakkında asılsız haberler polis eliyle medyaya servis edildi. Bizler mahkeme önünde beklediğimiz akşam yine medyaya servis edilen haberlerden öğrendik arkadaşlarımızın tutuklandığını hâlbuki mahkeme henüz kararını açıklamamıştı.

Minareyi çalanlar kılıfına uydurmak için dört ay bekledi. Dosyadaki “gizli-

21 Eylül Komplosu ile aslında sosyalist olmak, açık-meşru alanda sosyalist politika yapmak yargılanmak isteniyor; sosyalist politika yapan tüm güçler tutuklama yolu ile kontrol altına alınmaya, manipüle ederek, kara çalarak itibarsızlaştırılmaya ve marjinalize edilmeye çalışılıyor. lik kararı” gerekçe gösterilerek tutuklular ve tutuklu avukatları dâhil olmak üzere herkesten sır gibi saklanan ve dört ayın sonunda açıklanan iddianame ile nihayet arkadaşlarımızın neyle ve hangi gerekçelere dayandırılarak suçlandıklarını öğrendik.

Gördük ki kılıf olarak, yürüttükleri siyasi faaliyetle yakından uzaktan bir ilgisi olmayan Devrimci Karargâh örgütü uygun görülmüş.

Arkadaşlarımızın örgüt üyesi olduğunu kanıtlamak için ise iddianamede ortaya konulan deliller akıllara zarar.

Tekel işçilerine destek eylemlerine katılmak, İMF ve Dünya Bankası’nın politikalarına karşı çıkmak ve bununla ilgili eylemlerde bulunmak, yargısız infazlara karşı basın açıklamasına katılmak, havan topu ile öldürülen Ceylan Önkol’u anmak ve daha sayılabilecek bir dolu demokratik, meşru eylem, basın açıklaması, gösteri hepsi örgüt üyeliğine delalet belgeler olarak konmuş iddianameye.

Bunlar yetmemiş bir de ne olduğu, kim olduğu bilinmeyen gizli tanık ve itirafçı ifadeleri ile 130 sayfa ve 40 ek klasörü bulan bir çeşni yapılmış.

İşte AKP Demokrasi’si Toplumsal Özgürlük Platformu ve SDP şahsında yürütülen bu komplo

elbette ilk değil ve şimdilik son olacağa da benzemiyor. KCK ile Kürt siyasetçilerine, Gaye adı ile ESP’ye yapılan operasyonların yanı sıra, Sosyalist Parti, Halkevleri ve son olarak da Demokratik Haklar Federasyonu üyelerine ve gazetecilere dönük gözaltı ve tutuklamalar gerçekleşti.

Başbakan Erdoğan, “Yoldan geçeni almıyorlar ya!” diyor. Belki yoldan geçeni değil ama öyle görünüyor ki yolu bir noktada AKP iktidarıyla buluşmayan herkesi alıyorlar yahut almak için sıraya koyuyor.

Biz Bu Suçu İşlemeye Devam Edeceğiz!

Operasyonun gerçekleştiği günden bu yana defalarca söyledik bir kez daha söyleyelim. Biz biliyoruz ki bu davada asıl yargılanmak istenen bizim ideolojik-politik hattımız ve meşru demokratik eylem çizgimizdir. Şayet yeniden yapılanma zemininde sosyalistlerin birliğini savunmak, işçi sınıfının ve bütün ezilenlerin yanında saf tutmak, Kürt Halk Hareketi ile devrimci zeminde stratejik ittifak kurmak suç ise biz bu yolda yürümeye ve bu suçu işlemeye devam edeceğiz.

Bu dava ile aslında sosyalist olmak, açık-meşru alanda sosyalist politika yapmak yargılanmak isteniyor; sosyalist politika yapan tüm güçler tutuklama yolu ile kontrol altına alınmaya ve marjinalize edilmeye çalışılıyor. Bunun için bu dava yalnızca Toplumsal Özgürlük Platformu’nun, SDP’nin değil tüm devrimci-demokrat güçlerin davasıdır.

Komplolar Sökmeyecek, Sırayı Bozuyoruz!

Yoldaşlarımız halen Tekirdağ F Tipi Cezaevi’nde tutsak ve davaya ilişkin ilk duruşma 13-15 Nisan’da Beşiktaş Adliyesi’nde yapılacak. Bizler de AKP iktidarı tarafından organize edilen; polis, medya ve yargı eli ile yürütülen bu siyasi komploya karşı 13-15 Nisan’da Beşiktaş Adliyesi önünde Adalet ve Özgürlük için bir araya geleceğiz. Bizi sıraya dizmeye kalkanlara bir kez daha bu defa Beşiktaş Adliye’si önünde cevap vereceğiz: Sırayı Bozuyoruz!

Emekten, Barıştan, Demokrasiden yana olan herkesi davamızı sahiplenmeye, ortak mücadelemizi büyütmeye, gücümüze güç katmaya 13-15 Nisan’da Beşiktaş Adliyesi önünde olmaya çağırıyoruz!

Bizler, AKP iktidarı tarafından organize edilen; polis, medya ve yargı eli ile yürütülen bu siyasi komploya karşı 13-15 Nisan’da Beşiktaş Adliyesi önünde Adalet ve Özgürlük için bir araya geleceğiz. Bizi sıraya dizmeye kalkanlara bir kez daha bu defa Beşiktaş Adliye’si önünde cevap vereceğiz: Sırayı Bozuyoruz!

Avrupalı iki duvar ressamı yoldaşımız Martin ve Masha’nın “Sosyalist Tutsaklarla Dayanışmak ve Türkiye İşçi Sınıfının Devrimci Mücadelesini Selamlamak” amacıyla yaptığı resmi, sıcak selamlarıyla birlikte, sizlerle paylaşıyoruz...

Masha Sergevich Katric 1981 yılında Kiev, Ukrayna’da doğdu. 2005 yılında Fizik Bölümü’nden “Antarktik Manyetik Alan Teorisi” çalışması ile mezun oldu. 2008 yılında mimarlık alanında yüksek lisansını tamamlamıştır. Masha, 2000 yılından bu yana bağımsız sanatçı olarak çalışıyor. Avrupa çapında birçok projede yer alan ressam, İstanbul’un yanısıra, 2011’de Almanya, İtalya, Polonya, Ukrayna ve Gürcistan’da 7 büyük fresk projesini hayat geçirecek. Masha Katric ayrıca 2009-10 yıllarında Uluslararası Ekoloji ve Gençlik Festivali’nin organizasyonunda yönetici olarak çalıştı ve 2010’dan beri Ukrayna Toplumsal Hareketi’nin İstanbul delegasyonunda yer alıyor.

Martin Kraemer

1971 yılında Hannover Almanya’da doğdu. 1989 yılında Almanya’daki Türkiyeli komünist işçilerle ilişkisi sonucu Marksizm ve Leninizm’i benimsedi. 1997-99 yılları arasında, Kassel’de, Varşova’da, Floransa’da freskler üzerine uzmanlaştı. 500 m2’lik bir kültür merkezinin tümünün fresklerle süslenmesi tez çalışması oldu.

Mezuniyet sonrası İtalya Kültür Bakanlığı tarafından kendisine doktora bursu sağlandı ve Profesör Baldoni’nin derslerini takip etti. 2001’de “Kültür Tarihi” üzerine aldığı doktora eğitimini tamamladı. Berlin Frei Üniversitesi’nde öğretim üyesi iken, 2005 yılında, Küba’yı desteklediği için çalıştığı kürsüden kovuldu. 1998-2011 yılları arasında 3 farklı kıtada, 25 farklı ülkede 85 büyük fresk projesini yürüttü.