1571 Θαλασσά μου εσύ, φουρτούνα, πού να ‘ξερα τι’ ταν γραφτό μου να συμβεί...
Ήσουν χαρά μου και παιχνίδι, σ’ αγάπησα σαν ήμουνα παιδί.
Ναύτης θα’ θελα να ήμουν ν΄ ατένιζα τ’ αφρισμένα σου μαλλιά
Μα κάποιος, κάπου, σε μια χώρα φοβότανε... τη νιότη μου ζητά.
Κι έμελλε η γαλανή αγκαλιά σου ολόμαυρη στο αίμα να βαφτεί
Σ’ άνα στενό μια χούφτα πλοία να καίγεται, μες στην καρδιά σου να θαφτεί.
Ήσουν όμορφη.. και τότε, μου γέλασες μ’ ένα φονικό φιλί.
Τάφος, μνήμα μου γίνηκες, στα κύματά σου πλέει ένα άψυχο κορμί.
Θάλασσά μου εσύ, φουρτούνα πού να΄ ξερα πως σ’ αντικρίζω μια φορά στερνή.
Αγγελίνα Μπανιά