ΥΠΟΣΧΕΣΗ
Κι αυτός μες στην αντάρα της μάχης, τους συριγμούς των ξιφών, τις βροντές των κανονιών, τη μαύρη θάλασσα δε φοβόταν.
Μα όταν κοφτερή λεπίδα τη σάρκα διαπερνάει και το νερό στη θάλασσα τον ρίχνει, αυτός εκεί. Να προσπαθεί, να πολεμάει. Δεν τον φοβόταν το θάνατο. Άλλο τον φόβιζε Μην προσπαθώντας να σώσει τη ζωή του έχανε την τελευταία ανάμνηση του γέλιου της.
Κι είναι αλήθεια πως λίγο πριν πεθάνεις περνά η ζωή εμπρός σου κι όλα όσα αγάπησες, φοβήθηκες ή έχασες.
Και λίγο πριν την έσχατη στιγμή το χρώμα των ματιών της εμφανίστηκε πράσινο, αχνό, ξεθωριασμένο,
μπερδεμένο στων κυμάτων τα χρώματα, διαλυμένο στο θαλασσινό νερό. Η τελευταία εικόνα πριν τη λήθη σαν μια ανάμνηση παλιά που ξεπηδάει για μια υπόσχεση δοσμένη στο για πάντα κι ένα δάκρυ που γίνεται αφρός.
Κι αν αληθεύει πως όταν φοβάσαι έχεις κάτι να χάσεις, αυτός δεν είχε τίποτα. Δε φοβόταν το θάνατο. Τίποτα πια δε φοβόταν∙ γιατί, τι άλλο του έμενε να χάσει απ’ αυτά που αγαπούσε πιο πολύ;
Κοιτάζοντας η κόρη μες στα μάτια του Να πώς άρχισε Περιμένοντας λευκά πανιά ή μαύρα στον ορίζοντα Να πώς τελείωσε. Αλλ΄ίσως και να μην τελείωσε ποτέ. Ίσως στη θαλασσα που κάθε μέρα αγνάντευε, βρισκόταν διαλυμένο το χρώμα των ματιών του.
Βάλια Αντωνοπούλου