Lepanto (πρωτότυπο) White founts falling in the courts of the sun, And the Soldan of Byzantium is smiling as they run; There is laughter like the fountains in that face of all men feared, It stirs the forest darkness, the darkness of his beard, It curls the blood-red crescent, the crescent of his lips, For the inmost sea of all the earth is shaken with his ships. They have dared the white republics up the capes of Italy, They have dashed the Adriatic round the Lion of the Sea, And the Pope has cast his arms abroad for agony and loss, And called the kings of Christendom for swords about the Cross, The cold queen of England is looking in the glass; The shadow of the Valois is yawning at the Mass; From evening isles fantastical rings faint the Spanish gun, And the Lord upon the Golden Horn is laughing in the sun. Dim drums throbbing, in the hills half heard, Where only on a nameless throne a crownless prince has stirred, Where, risen from a doubtful seat and half attainted stall, The last knight of Europe takes weapons from the wall, The last and lingering troubadour to whom the bird has sung, That once went singing southward when all the world was young, In that enormous silence, tiny and unafraid, Comes up along a winding road the noise of the Crusade. Strong gongs groaning as the guns boom far, Don John of Austria is going to the war, Stiff flags straining in the night-blasts cold In the gloom black-purple, in the glint old-gold, Torchlight crimson on the copper kettle-drums, Then the tuckets, then the trumpets, then the cannon, and he comes. Don John laughing in the brave beard curled, Spurning of his stirrups like the thrones of all the world, Holding his head up for a flag of all the free. Love-light of Spain—hurrah! Death-light of Africa! Don John of Austria Is riding to the sea.
Mahound is in his paradise above the evening star, (Don John of Austria is going to the war.) He moves a mighty turban on the timeless houri’s knees, His turban that is woven of the sunset and the seas. He shakes the peacock gardens as he rises from his ease, And he strides among the tree-tops and is taller than the trees, And his voice through all the garden is a thunder sent to bring Black Azrael and Ariel and Ammon on the wing. Giants and the Genii, Multiplex of wing and eye, Whose strong obedience broke the sky When Solomon was king. They rush in red and purple from the red clouds of the morn, From temples where the yellow gods shut up their eyes in scorn; They rise in green robes roaring from the green hells of the sea Where fallen skies and evil hues and eyeless creatures be; On them the sea-valves cluster and the grey sea-forests curl, Splashed with a splendid sickness, the sickness of the pearl; They swell in sapphire smoke out of the blue cracks of the ground,— They gather and they wonder and give worship to Mahound. And he saith, “Break up the mountains where the hermit-folk can hide, And sift the red and silver sands lest bone of saint abide, And chase the Giaours flying night and day, not giving rest, For that which was our trouble comes again out of the west. We have set the seal of Solomon on all things under sun, Of knowledge and of sorrow and endurance of things done, But a noise is in the mountains, in the mountains, and I know The voice that shook our palaces—four hundred years ago: It is he that saith not ‘Kismet’; it is he that knows not Fate ; It is Richard, it is Raymond, it is Godfrey in the gate! It is he whose loss is laughter when he counts the wager worth, Put down your feet upon him, that our peace be on the earth.” For he heard drums groaning and he heard guns jar, (Don John of Austria is going to the war.) Sudden and still—hurrah! Bolt from Iberia! Don John of Austria Is gone by Alcalar.
St. Michael’s on his mountain in the sea-roads of the north (Don John of Austria is girt and going forth.) Where the grey seas glitter and the sharp tides shift And the sea folk labour and the red sails lift. He shakes his lance of iron and he claps his wings of stone; The noise is gone through Normandy; the noise is gone alone; The North is full of tangled things and texts and aching eyes And dead is all the innocence of anger and surprise, And Christian killeth Christian in a narrow dusty room, And Christian dreadeth Christ that hath a newer face of doom, And Christian hateth Mary that God kissed in Galilee, But Don John of Austria is riding to the sea. Don John calling through the blast and the eclipse Crying with the trumpet, with the trumpet of his lips, Trumpet that sayeth ha! Domino gloria! Don John of Austria Is shouting to the ships. King Philip’s in his closet with the Fleece about his neck (Don John of Austria is armed upon the deck.) The walls are hung with velvet that, is black and soft as sin, And little dwarfs creep out of it and little dwarfs creep in. He holds a crystal phial that has colours like the moon, He touches, and it tingles, and he trembles very soon, And his face is as a fungus of a leprous white and grey Like plants in the high houses that are shuttered from the day, And death is in the phial, and the end of noble work, But Don John of Austria has fired upon the Turk. Don John’s hunting, and his hounds have bayed— Booms away past Italy the rumour of his raid Gun upon gun, ha! ha! Gun upon gun, hurrah! Don John of Austria Has loosed the cannonade. The Pope was in his chapel before day or battle broke, (Don John of Austria is hidden in the smoke.)
The hidden room in man’s house where God sits all the year, The secret window whence the world looks small and very dear. He sees as in a mirror on the monstrous twilight sea The crescent of his cruel ships whose name is mystery; They fling great shadows foe-wards, making Cross and Castle dark, They veil the plumèd lions on the galleys of St. Mark; And above the ships are palaces of brown, black-bearded chiefs, And below the ships are prisons, where with multitudinous griefs, Christian captives sick and sunless, all a labouring race repines Like a race in sunken cities, like a nation in the mines. They are lost like slaves that sweat, and in the skies of morning hung The stair-ways of the tallest gods when tyranny was young. They are countless, voiceless, hopeless as those fallen or fleeing on Before the high Kings’ horses in the granite of Babylon. And many a one grows witless in his quiet room in hell Where a yellow face looks inward through the lattice of his cell, And he finds his God forgotten, and he seeks no more a sign— (But Don John of Austria has burst the battle-line!) Don John pounding from the slaughter-painted poop, Purpling all the ocean like a bloody pirate’s sloop, Scarlet running over on the silvers and the golds, Breaking of the hatches up and bursting of the holds, Thronging of the thousands up that labour under sea White for bliss and blind for sun and stunned for liberty. Vivat Hispania! Domino Gloria! Don John of Austria Has set his people free! Cervantes on his galley sets the sword back in the sheath (Don John of Austria rides homeward with a wreath.) And he sees across a weary land a straggling road in Spain, Up which a lean and foolish knight forever rides in vain, And he smiles, but not as Sultans smile, and settles back the blade.... (But Don John of Austria rides home from the Crusade.)
Lepanto (μετάφραση) Λευκές πηγές κυλούν στις Αυλές του ήλιου, Κι ο Σουλτάνος του Βυζαντίου χαμογέλα καθώς τις βλέπει, Κι είναι γελαστό αυτό το πρόσωπο που όλοι το φοβούνται, Τρέμουν τα σκοτάδια του δάσους, η μαύρη του γενειάδα, Μορφάζουν τα κατακόκκινα χείλια του, Τα καράβια του ταράζουν τη θάλασσα στη μέση της γης, Προκαλούν τις λευκές δημοκρατίες στους κάβους της Ιταλίας, Ανεβαίνουν την Αδριατική γύρω απ’το Λιοντάρι της θάλασσας Και ο Πάπας απλώνει τα χέρια του με αγωνία και θλίψη Και καλεί τους βασιλιάδες της Χριστιανοσύνης γύρω από τον Σταυρό Η ψυχρή βασίλισσας της Αγγλίας κοιτάζει στον καθρέφτη, Η σκιά των Βαλουά μένει ασυγκίνητη στη λειτουργία, Τα κανόνια της Ισπανίας ακούγονται από τα νησιά της Εσπερίας, Κι ο Αφέντης πάνω στο Χρυσό Κέρας γελά μέσα στη λιακάδα.
Αμυδρά τύμπανα πάλλονται, στο μισάκουσμα των λόφων Όπου μονάχα ένας ανώνυμος θρόνος ένας ανώνυμος πρίγκιπας έχει σαλέψει Όπου σηκωμένος από μια αμφίβολη θέση και ένα μισό ατιμασμένο κάθισμα Ο τελευταίος ιππότης της Ευρώπης παίρνει τα όπλα από τον τοίχο Ο τελευταίος και αργός τροβαδούρος στον οποίο το πουλί του τραγούδησε Που κάποτε πήγε τραγουδώντας προς τον νότο όταν όλος ο κόσμος ήταν νέος Σε αυτή την απέραντη ησυχία, την μικροσκοπική και άφοβη
Έρχεται μαζί ένα τυλιγμένος δρόμος , ο ήχος της Σταυροφορίας Ηχηρά κύμβαλα στενάζουν όσο τα όπλα βομβούν μακριά, Ο Δον-Ιωάννης της Αυστρίας πηγαίνει στον πόλεμο Δύσκαμπτες σημαίες εντείνονται στης νύχτας το εκρηκτικό κρύο Στο ζοφερό μαύρο-μωβ, στο λαμπερό παλιό-χρυσό Βυσσινί φώς πυρσών στα χάλκινα τύμπανα των κατσαρολών Μετά τα σαλπίσματα, μετά οι τρομπέτες , μετά το κανόνι και έρχεται Ο Δον-Ιωάννης γελά με τη γενναία σγουρή γενειάδα του Αποκρούοντας τους αναβολείς όπως τους θρόνους όλου του κόσμου Κρατώντας το κεφάλι του ψηλά για σημαία κάθε ελευθερίας Αγάπη-φώς από την Ισπανία Θανάτου-φώς της Αφρικής Ο Δον-Ιωάννης της Αυστρίας Ιππεύει προς την θάλασσα
Ο Μωάμεθ είναι στον παράδεισο του πάνω από το εσπερινό αστέρι (ο Δον-Ιωάννης της Αυστρίας πάει στον πόλεμο) Κουνάει ένα ισχυρό σαρίκι στα γόνατα του Ούρι Το σαρίκι του που είναι κεντημένο με ηλιοβασιλέματα και θάλασσες Οι κήποι του παγωνιού ταράζονται στο διάβα του Περπατά κι είναι ψηλότερος από τα δέντρα Κι η βροντερή φωνή του καλεί τον Μαύρο Αζραελ, τον Αριελ τον Αμόν Τους γίγαντες και τα Τζίνια τα πολυφτέρουγα , Που έσκισαν τους ουρανούς όταν βασίλευε ο Σολόμωντας
Σπεύδουν σε κόκκινο και μωβ από τα μωβ σύννεφα του πένθους
Από τους ναούς όπου οι δειλοί θεοί κλείνουν τα μάτια τους με αδιαφορία Υψώνονται με πράσινους χιτώνες μουγκρίζοντας από τις χλωμές\νέες κολάσεις της θάλασσας Όπου έκπτωτοι ουρανοί και μοχθηρές αποχρώσεις και τυφλά πλάσματα υπάρχουν Πάνω τους θαλασσιές-βαλβίδες μαζεύονται και γκρίζα θαλασσιά-δάση σγουραίνουν Πιτσιλισμένα με μια υπέροχη\έξοχη αρρώστια, την αρρώστια της πέρλας Φουσκώνουν σε καπνό ζαφειριού που ξαφνικά ραγίζει από το έδαφος Μαζεύονται και αναρωτιούνται και θαυμάζουν τον Μαχαουντ Και λέει : «Χώρισε τα βουνά » όπου ο λαϊκός-ερημίτης μπορεί να κρυφτεί Και κοσκίνισε τις κόκκινες και τις ασημένιες άμμους , μήπως τα οστά του Άγιου παραμείνουν πιστά Και κυνήγησε τους Χριστιανούς-αλλόθρησκους πετώντας μέρα και νύχτα ,χωρίς ανάπαυση Μιας και αυτό ήταν το πρόβλημα μας που έρχεται ξανά από τη Δύση Βάλαμε τη σφραγίδα του Σολομώντα σε όλα τα υπάρχοντα κάτω από τον ήλιο Από γνώση ,και από θλίψη και αντοχή αυτών που έχουν γίνει\των γεγονότων Μα ένας θόρυβος στα βουνά , στα βουνά, και ξέρω Τη φωνή που τίναξε τα παλάτια μας-4000 χρόνια πριν Ένιαι αυτός που δεν είπε «Κισμέτ» : είναι αυτός που δε γνώριζε τη μοίρα Είναι ο Ριχάρδος, είναι ο Ρειμοντ,ειναι ο Γκοφρι στην πύλη Είναι αυτός που με το χαμένο χαμόγελο ,όταν υπολογίζει την αξία του στοιχήματος Βαλε κάτω τα πόδια σου σε αυτόν , ώστε η ειρήνη μας να βρίσκεται στη γη (ο Δον Ιωάννης της Αυστρίας πηγαίνει στον πόλεμο) Άξαφνος και ακίνητος Κεραυνός από την Ιβηρία Ο Δον Ιωάννης από την Αυστρία Έφυγε από τ’Αλκαλαρ
Ο Αγ.Μιχαηλ στο Βουνό του, στους θαλασσιούς δρόμους του Βορρά (ο Δ.Ι. πηγαίνει μπροστά) Όπου οι γκρίζες θάλασσες γυαλίζουν και οι αιχμηρές παλίρροιες παφλάζουν Και ο θαλασσινός εργάζεται και τα κόκκινα πανιά ανυψώνονται Κουνάει τη λόγχη του από σίδερο και χτύπα τα πέτρινα πτερύγια του Ο θόρυβος έφτασε στη Νορμανδια,ο θόρυβος έφτασε ολομόναχος Ο Βορράς είναι γεμάτος με μπερδεμένα πράγματα κείμενα και πονεμένα μάτια Και νεκρή είναι κάθε αθωότητα από τον θυμό και την έκπληξη Και Χριστιανός φονεύει Χριστιανό σε ένα στενό σκονισμένο δωμάτιο Και Χριστιανός φοβάται το Χριστό που έχει ένα νέο πρόσωπο καταδίκης Και Χριστιανός μισεί τη Μαρία που φίλησε ο Θεός στη Γαλιλαία Μα ο Δον Ιωάννης της Αυστρίας ιππεύει στη θάλασσα Ο Δον Ιωάννης καλεί μέσα από έκρηξη και έκλειψη κλαίγοντας με την τρομπάραμε την τρομπέτα στα χείλη
Τρομπέτα που λέει Χα ! Δόξα τον Κύριο Ο Δ.Ι. της Αυστρίας Φωνάζει στα πλοία
Ο βασιλιάς Φίλλιπος στο γραφείο με το Χρυσόμαλλο Δέρας γύρω στον λαιμό, Κι ο Δον Χουάν ο Αυστριακός στέκεται αρματωμένος στο κατάστρωμα Μαύρο βελούδο ντύνει τους τοίχους, απαλό σαν την αμαρτία, Μικρούληδες νάνοι σέρνονται και μπαινοβγαίνουν. Φιάλη από κρύσταλλο κρατά, στα χρώματα του φεγγαριού,
Πονά και τρέμει στο άγγιγμα της, κι η όψη της χλομή και γκρίζα Σαν τα φυτά μέσα στα σπίτια που ο ήλιος δεν τα βλέπει, Ο θάνατος παραμονεύει μες στη φιάλη, το τέλος της ευγενικής αποστολής Αλλά ο δον Χουάν άδειασε τα κανόνια του πάνω στον Τούρκο Ο Δον Ιωάννης κυνηγάει, και τα κυνηγόσκυλα του γαυγίζουν Βομβαρδισμοί μακριά από την περασμένη Ιταλία , την φήμη της επιδρομής Όπλο πάνω σε όπλο, χα! Χα! Όπλο πάνω σε όπλο ζήτω Ο Δον-Ιωάννης της Αυστρίας Έχει χαλαρώσει τα κανόνια
Ο πάπας ήταν στο παρεκκλήσι του πριν χαράξει κι αρχίσει η ναυμαχία, (Ο Δον Ιωάννης ο Αυστριακός είναι τυλιγμένος μέσα στους καπνούς), Το κρυφό παράθυρο στο σπίτι του ανθρώπου, όπου κατοικεί ο Θεός όλο τον χρόνο, Το κρυφό παράθυρο από το όποιο ο κόσμος δείχνει μικρός κι αγαπημένος Βλέπει να καθρεπτίζεται η θάλασσα απέραντη στο σούρουπο Τη βεντάλια από τα αμείλικτα καράβια του, που το όνομα τους είναι μυστήριο Ρίχνουν βαριές σκιές, που κάνουν τον Σταυρό να σκοτεινιάζει, Σκεπάζουν τα λιοντάρια τα χαραγμένα στις γαλέρες του Άγιου Μάρκου Και πάνω στα πλοία είναι κάστρα με καστανούς και μαυρογένηδες πολεμάρχους Και κάτω στα πλοία είναι φύλακες, όπου με βάσανα πολλά, χριστιανοί σκλάβοι άρρωστοι και ανήλιαγοι, μια ράτσα που δουλεύει και βογγά Σαν μια φυλή σε βουλιαγμένες πολιτείες, σαν ένα έθνος στα ορυχεία, Είναι χαμένοι σαν δούλοι που ιδρώνουν και στους ουρανούς του πρωινού Κρέμονται οι σκάλες των ψηλότερων θεών, όταν η τυραννία ήταν ακόμη νέα Πριν από τα δυνατά άλογα του βασιλιά στο γρανίτη της Βαβυλώνας Και πολλά σε ένα μεγαλώνουν ανόητα στο ήσυχο δωμάτιο του ,στην κόλαση
Όπου ένα κίτρινα πρόσωπα μοιάζουν από μέσα σαν τα πλέγματα του κυττάρου Και βρίσκει το Θεό του ξεχασμένο, και δεν επιδιώκει πλέον ένα σημάδι Αλλά ο Δον Ιωάννης ορμάει από την γραμμή της μάχης Ο Δον Ιωάννης χτυπάει από την σφαγή ζωγραφισμένη πρύμνη Μωβίζοντας όλο τον ωκεανό σαν ένα αιματηρό κατάρτι του πειρατή Το κόκκινο πατάει πάνω στα ασημιά και τα χρυσάφια Το σπάσιμο των πορτών επάνω και η έκρηξη του αμπαριού, Η συνάθροιση χιλιάδων πάνω από το πλήθος κάτω από την θάλασσα Λευκό για την ευδαιμονία και τυφλός για τον ήλιο και ζαλισμένος για την ελευθερία
Δόξα στον Κύριο! Ο Δον Ιωάννης της Αυστρίας Ελευθέρωσε το λαό του ! Ο Θερβάντες στο κάτεργό του βάζει το σπαθί του πίσω στο θηκάρι (Ο Δον Ιωάννης της Αυστρίας ιππεύει προς το σπίτι με ένα στεφάνι) Και αντικρίζει απέναντι σε μια ανιαρή γη ένα ξεκομμένο δρόμο στην Ισπανία Πάνω στον οποίο ένας ισχυρός και ανόητος ιππότης, ιππεύει διαρκώς μάταια Και γελάει, αλλά όχι όπως το χαμόγελο του Σουλτάνου και βάζει πίσω την λεπίδα (Αλλά ο Δον Ιωάννης της Αυστρίας ιππεύει προς το σπίτι από την Σταυροφορία
ΚΟΥΓΙΑΝΟΥ ΙΩΑΝΝΑ ΓΕΡΑΣΙΜΑΤΟΥ ΜΑΡΙΑ