Mpodosakeio

Δημιουργήθηκε από τους μαθητές του 6Γ του Μποδοσακείου Δημοτικού του Κολλεγίου Αθηνών με την υποστήριξη των εκδόσεων Διόπτρα και της συγγραφέα του βιβλίου «Πολλαπλή Νοημοσύνη», Ελένης Γαρυφαλάκη.

Όλα ξεκίνησαν μια μέρα στη Βιβλιοθήκη του σχολείου. Η Μελίνα κι ο Χοσέ έψαχναν για ένα βιβλίο στα ράφια της βιβλιοθήκης. Η ώρα ήταν 10:05 π.μ. και έπρεπε να βρουν το βιβλίο πολύ σύντομα για μια εργασία του σχολείου. Το βιβλίο μίλαγε για το Βυζάντιο, επειδή με αυτή την ιστορία ασχολούνται στην Πέμπτη Δημοτικού. Καθώς έψαχναν στα ράφια, τους έπεσε ένα βιβλίο ανοιχτό και στη σελίδα που έτυχε να φαίνεται έγραφε κάτι πολύ περίεργο: "Εχετε ανακαλύψει το μεγαλύτερο μυστικό του σχολείου. Γυρίστε σελίδα". Τα παιδιά απορημένα γύρισαν τη σελίδα για να μάθουν το μυστικό... Στην επόμενη σελίδα είχε ένα χάρτη, έναν πολύ περίεργο χάρτη για μια χρονομηχανή. Ακολούθησαν όλα τα βήματα με προσοχή, ώσπου βρέθηκαν σε μια πόρτα που δεν είχαν δει ποτέ... Ή, μάλλον, δεν είχαν προσέξει ποτέ. Την άνοιξαν διστακτικά και αντίκρισαν μια χρονομηχανή κι ένα σκύλο. Μπήκαν στη χρονομηχανή και έκλεισαν τα μάτια τους.

Με το που τα άνοιξαν, βρέθηκαν στο Μεσαίωνα. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο με πίνακες στους τοίχους, άδειο, με ένα χαλί στην άκρη, που έμοιαζε να σκεπάζει κάτι. Μην ξέροντας τι να κάνουν, περίμεναν. Μερικές

στιγμές

αργότερα

ακούστηκαν

βήματα

και

ένας

μεγαλόσωμος άντρας μπήκε στο δωμάτιο. Έμεινε άναυδος βλέποντας τα δυο παιδιά και φάνηκε έτοιμος να τους πει κάτι όταν παρατήρησε το χαλί στην άκρη. Με βιαστικές κινήσεις το τράβηξε και κάτω από το χαλί εμφανίστηκε μια νέα γυναίκα με μάτια ανοιχτά σαν να έβλεπε φάντασμα.

Τότε τα παιδιά κατάλαβαν τι έγινε. Είχαν φτάσει στο δωμάτιο λίγες στιγμές μετά από... ένα φόνο!!! Ο μεγαλόσωμος άντρας αφού έκλαψε λίγο, γύρισε και κοίταξε αγριεμένος τα παιδιά. Ήταν εμφανές ότι πίστευε πως τα παιδιά είχαν σκοτώσει τη γυναίκα εκείνη. Προτού προλάβουν να αντιδράσουν, ο άντρας τους έπιασε και τους κλείδωσε μέσα στο δωμάτιο. Απέξω ακούγονταν φωνές και τα παιδιά κατάλαβαν ότι ετοιμάζονταν να καλέσουν την αστυνομία, ή, τουλάχιστον, την αστυνομία εκείνης της εποχής. Μην ξέροντας τι να κάνουν, άρχισαν να πηγαίνουν πέρα δώθε, ψάχνοντας να βρουν μια λύση. Ξαφνικά, ο Ντέξτερ άρχισε να γαυγίζει με μανία μπροστά από έναν πίνακα που έδειχνε ένα καράβι. Ο Χοσέ πλησίασε, αλλά σκόνταψε σε μια προεξοχή μιας πλάκας και έπεσε πάνω στον πίνακα. Αντί, όμως, να κουτουλήσει στον τοίχο, ξαφνικά εξαφανίστηκε! Η Μελίνα κατάλαβε πως ο πίνακας ήταν η πύλη της χρονομηχανής, πήρε αγκαλιά τον Ντέξτερ και πήδηξε μέσα.

Την επόμενη στιγμή βρήκαν τους εαυτούς τους πάνω σε ένα καράβι. Της Μελίνας της ήρθε αναγούλα. Δεν είχε μπει ποτέ της σε πλοίο, αφού οι γονείς της δεν την άφηναν να μπει. Ο Χοσέ της είπε ότι ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής τους είχε γίνει πραγματικότητα. Είχαν βρεθεί στο 1492, περίπου 520 χρόνια πριν. Μέσα στο πλοίο του Κολόμβου γινόταν χαμός. Είχε στηθεί γλέντι και όλοι χόρευαν. Τα παιδιά, μόλις βγήκαν από το αμπάρι, τα έχασαν. Ο Ντέξτερ άρχισε να τρέχει μέσα στον κόσμο χαρούμενος. Ο Χοσέ τον κυνηγούσε με τη Μελίνα ξωπίσω του. Ξαφνικά, ένας άντρας τους σταμάτησε και τους ανέθεσε δουλειές, νομίζοντας πως είναι κι εκείνοι μέρος του πληρώματος.

Στην αρχή τα πήγαιναν αρκετά καλά, με τον άντρα από πάνω τους να τους επιτηρεί. Κάποια στιγμή, εξουθενωμένη, η Μελίνα γύρισε από την άλλη πλευρά για να ξεπιαστεί. Και τι να δει! Ο Ντέξτερ ήταν εκεί και μασουλούσε τα σκοινιά που κρατούσαν το πλοίο στη στεριά. Ο αέρας λυσσομανούσε πάνω από τα κεφάλια τους και τα πανιά είχαν φουσκώσει. Η Μελίνα άρχισε να τρέχει για να προλάβει τον Ντέξτερ. Πολύ αργά όμως...! Τα σκοινιά κόπηκαν και το καράβι άρχισε να απομακρύνεται γοργά από τη στεριά. Ο Χοσέ, που τον είχαν στο κατάρτι, απ' την τρομάρα του, έπεσε στο νερό. Η Μελίνα πιάνοντας τον Ντέξτερ γλίστρησε πάνω σε κάτι νερά στο κατάστρωμα και έπεσαν μαζί κι εκείνοι στη θάλασσα...

Η χρονομηχανή τους οδήγησε σε ένα περίεργο μέρος γεμάτο πορτοκαλί άμμο. Δεν ήξεραν πού βρίσκονταν, μέχρι που κατάλαβαν πως βρίσκονταν σε μια από τις πυραμίδες της Αιγύπτου. Είχαν χαθεί και δεν ήξεραν πως να βγουν έξω... Άρχισαν να τρέχουν για να βρουν μια έξοδο, αλλά τίποτα! Ακόμα και ο Ντέξτερ που ήταν σκύλος και μπορούσε να μυρίζει καλά, δε μύριζε τίποτα, γιατί δεν υπήρχε ψυχή εκεί μέσα.

Πέρασαν από σπηλιές, γκρεμούς, μεγάλες δυσκολίες, όταν κάποια στιγμή είδαν και μια μούμια. Τότε αισθάνθηκαν να τους πιάνει μεγάλος πανικός, ειδικά όταν ο Ντέξτερ κατούρησε τη μούμια! Η μούμια άρχισε να τους κυνηγά, ώσπου, κάποια στιγμή, της Μελίνας της ήρθε και ιδέα. "Είναι μούμια, είναι πολύ ευαίσθητη, αυτό σημαίνει πως άμα της ρίξουμε κάτι επάνω της, ακόμα και μια πέτρα, θα διαλυθεί!" Έτσι κι έγινε. Ο Χοσέ κράτησε μια πέτρα στο χέρι του και ετοιμάστηκε να την πετάξει, αλλά δεν πρόλαβε, γιατί εκείνη τη στιγμή η χρονομηχανή τους μετέφερε σε έναν άλλο κόσμο... Αμέσως μετά, η χρονομηχανή του μετέφερε σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, στο Τόκιο. Δεν τους άρεσε και πολύ εκεί. Παντού είχε αφίσες για άτομα που καταζητούνταν επειδή είχαν διαπράξει φόνο. Αισθάνονταν φόβο... Ξαφνικά, άκουσαν ουρλιαχτά γυναίκας από τον πίσω δρόμο. Έτρεξαν να δουν τι συνέβη. Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν! Κάποιος είχε μόλις σκοτώσει μια γυναίκα με το παιδί της, παντού είχε αίματα... Πάνω που ετοιμάζονταν να καλέσουν την αστυνομία, κάποιος τους έπιασε από το λαιμό. Ήταν εκείνος που μόλις είχε δολοφονήσει τη γυναίκα και το παιδίο. Ο Ντέξτερ φοβήθηκε και άρχισε να γαυγίζει. Προσπάθησε να του δαγκώσει το πόδι, αλλά ο Γιαπωνέζος τον κλώτσησε.

"Μη νομίζετε πως θα το πείτε στην αστυνομία", τους είπε σε σπασμένα αγγλικά, "πρώτα θα σας σκοτώσω" και άρχισε να τους σφίγγει πιο δυνατά το λαιμό. Τα παιδιά κρατήθηκαν από το χέρι, πολύ τρομαγμένα, όταν ξαφνικά η χρονομηχανή τους έβγαλε από αυτό τον κόσμο για καλή τους τύχη.

Μόλις βγήκαν από τη χρονομηχανή, βρέθηκαν σε ένα τελείως άγνωστο μέρος. Βρίσκονταν στο μέλλον! Όλα τα κτίρια ήταν γυάλινα στον αέρα και ιπτάμενα σχολικά έπαιρναν τα παιδιά από στάσεις ανάμεσα στα σύννεφα. Οι άνθρωποι πετούσαν σε σανίδες και νόμιζαν πως η χρονομηχανή ήταν μια χυμομηχανή! Κάποια στιγμή, ο δήμαρχος της πόλης άρχισε να φωνάζει με τη βοήθεια ενός μικροφώνου: "Έχουμε πόλεμο. Εμείς και τα ρομπότ. Τρέξτε να σωθείτε!" Οι άνθρωποι φώναζαν και ένας άντρας είπε στα παιδιά να πέσουν κάτω. Πριν καλά καλά καταλάβουν τι συμβαίνει, ρομπότ τους πυροβολούσαν με όπλα, χωρίς σφαίρες, αλλά με λέιζερ. Η Μελίνα είχε μαρμαρώσει από το φόβο της, αλλά ο Χοσέ, πιο ψύχραιμος, την άρπαξε με τον Ντέξτερ και έπεσαν όλοι κάτω. Η χρονομηχανή είχε διαθέσιμη μια μονάχα διαδρομή, οπότε τα παιδιά, χωρίς να χάσουν λεπτό, μπήκαν μέσα και ένα φως τους τύφλωσε...

Ανοίγοντας τα μάτια τους, διαπίστωσαν ότι είχαν επιστρέψει και πάλι στη βιβλιοθήκη του σχολείου. Τότε είδαν το ρολόι που ήταν κρεμασμένο εκεί. Ήταν μόλις 10:13 π.μ. Είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτά, όμως γι' αυτούς ήταν σαν να πέρασαν μέρες. Η Μελίνα είχε πάρει τον Ντέξτερ αγκαλιά και προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει πως η περιπέτειά τους είχε τελειώσει. Τότε ο Χοσέ της είπε, κοιτώντας την σοβαρά: "Πρέπει να αφήσουμε το βιβλίο πίσω και να φύγουμε από δω. Δεν πρέπει να ξανασυμβεί τίποτα παρόμοιο". Η Μελίνα του απάντησε: "Δεν πρέπει να μιλήσουμε σε κανένα για ό,τι έγινε με τη χρονομηχανή, διότι ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα ασχοληθεί με αυτούς τους φόνους κι εμείς μπορεί να βρεθούμε κατηγορούμενοι". Ποτέ δε θα ξεχνούσαν αυτή την απίστευτη περιπέτεια που είχαν ζήσει!

Ένα μικρό ευχαριστήριο σημείωμα για τις δημιουργικές στιγμές που περάσαμε στη Βιβλιοθήκη του Μποδοσακείου Δημοτικού, στο Κολλέγιο Αθηνών! Η συνεργασία ήταν δημιουργική και γεμάτη ιδέες και χαρά! Ελπίζω να ανταμώσουμε ξανά!

Αυτό το e-book δημιουργήθηκε από τους μαθητές του 6Γ του Μποδοσακείου Δημοτικού του Κολλεγίου Αθηνών, με πρωτοβουλία των υπευθύνων της Σχολικής Βιβλιοθήκης. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την κ.Νίκη Μπιστιόλα για τη φιλοξενία και τη συνεργασία. Συγχαρητήρια στους μικρούς συγγραφείς, εικονογράφους και δημιουργούς του book trailer! Ενημερωθείτε από τις υπεύθυνες της Σχολικής Βιβλιοθήκης για τα links του book trailer και του ebook.