ΕΛΕΝΗ

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΛΕΝΗ Μουσικό θεατρικό δράμα σε τρεις πράξεις

© ΑΘΗΝΑ 2016

ΕΛΕΝΗ Μουσικό δράμα σε τρεις πράξεις

o

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

© ΑΘΗΝΑ 2016

- ΕΛΕΝΗ Εμμανουήλ Γ. Μαύρος ISBN: © Εμμανουήλ Γ. Μαύρος Αθήνα, 2016 Ημ/νια Κυκλοφορίας: 16/02/2018 εκδοτική επιμέλεια και επιμέλεια εξωφύλλου: Εμμανουήλ Γ. Μαύρος [Αναφορά προέλευσης, μη εμπορική χρήση, παρόμοια διανομή] Ένα μουσικό θεατρικό δράμα γραμμένο από τον Εμμανουήλ Γ. Μαύρο, το οποίο διανέμεται ελεύθερα στο διαδίκτυο. Η αναφορά το ονόματος του συγγραφέα και της ιστοσελίδας emmanuelmavros.com που αποτελεί την πρώτη πηγή έκδοσης είναι υποχρεωτική και το έργο διατίθεται μόνο για μη εμπορική χρήση. Επιτρέπεται ελεύθερα η αναδημοσίευση του έργου και η αποσπασματική παρουσίασή του με την προϋπόθεση αναφοράς προέλευσης και δημιουργών. Σε περίπτωση θεατρικής παράστασης επικοινωνείτε με τον συγγραφέα για την παραχώρηση δικαιωμάτων.

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ: ΕΡΜΗΣ ΔΩΡΑ ΕΛΕΝΗ ΚΡΙΤΩΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ: Ο διάσημος ζωγράφος Ερμής παντρεμένος με την όμορφη, νέα, πλούσια και ευεπίφορη στον έρωτα Δώρα, περνούν τις διακοπές τους σε ένα ήσυχο μέρος, που συνδυάζει βουνό και θάλασσα σε ένα πολυτελές συγκρότημα βιλών… Η Δώρα είναι εύθυμη και ζωηρή, κουβαλάει όμως ένα διαρκές βάρος απογοήτευσης και κούρασης από την σχέση της με τον Ερμή, έχοντας χάσει κάθε επικοινωνία και ευτυχία ως ζευγάρι. Ο Ερμής προσπαθεί να βρει τον εαυτό του ως καλλιτέχνης αφουγκράζοντας μια αινιγματική ηθελημένη σιωπή. Η σύγκρουση του ζευγαριού είναι αναπόφευκτη καθώς οδηγούνται στο τέλος ενός ενθουσιώδη έρωτα και αγάπης μη βρίσκοντας ποτέ την ουσία αυτών των δυο. Όμως ο Ερμής βρίσκεται σε αυτό το μέρος γιατί γνωρίζει πως θα ξανασυναντήσει και πάλι στην ζωή του την μοναδική γυναίκα, την Ελένη, που αγάπησε και ερωτεύτηκε και υπήρξε το μοναδικό του μοντέλο και που με αυτό κατάφερε να πετύχει το πιο άρτιο εικαστικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα του έργου του, δίχως ποτέ να της εκφράσει αυτόν τον έρωτα και την αγάπη. Το ίδιο και η Ελένη που έλιωνε για ένα φιλί, ένα χάδι και μια αγκαλιά, αναζητώντας τον άνθρωπο Ερμή και όχι τον καλλιτέχνη, με αποτέλεσμα να φύγει ξαφνικά από την ζωή και το έργο του. Η Ελένη, θρυμματισμένη από την ψυχρότητα του Ερμή πέρασε τα χρόνια της με σκοπό την αυτοκαταστροφή της και βρέθηκε εκεί με τον τεχνοκράτη τραπεζίτη Κρίτων. Ο Ερμής και η Ελένη όταν ξανασυναντιούνται συνειδητοποιούν την αιτία της υπαρξιακής και κοινωνικής τους θλίψης και αποφασίζουν να δώσουν τέλος σε ένα

παιχνίδι ερωτικού παρελθόντος χωρίς νόημα. Σ’ έναν τόπο παραθερισμού τέσσερις άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την ζωή, την ελευθερία, την κοινωνία, την πολιτική και την πραγματικότητα και προσπαθούν να ξαναβγούν στη ζωή, να ξαναβρούν την ελευθερία απαλλαγμένοι από συρμούς, κατεστημένα και πρότυπα.

ΣΚΗΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ: ΠΡΑΞΗ - Ι Το σκηνικό απεικονίζει από τα αριστερά την αυλή μιας πολυτελής βίλλας κοντά στη θάλασσα και από την άλλη την αυλή μιας άλλης βίλλας. Οι ήχοι της φύσης είναι διάχυτοι καθ’ όλη την διάρκεια των πράξεων. ΠΡΑΞΗ - ΙΙ Αλλαγή σκηνικού. Τώρα είμαστε σε μια παραλία συνδυάζοντας μπροστά την θάλασσα και πίσω το βουνό. Κατά μήκος της αμμουδιάς υπάρχουν σκόρπια βραχάκια και ξύλινα παγκάκια. ΠΡΑΞΗ - ΙΙ Αλλαγή σκηνικού. Από την μια μεριά ένα καταπράσινο βουνό, από την άλλη μια αμμουδιά με το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Ξημερώνει…

z ΠΡΑΞΗ Ι

ΣΚΗΝΗ - 1η Βαθύ σκοτάδι. Μπαίνει η ΕΛΕΝΗ ντυμένη με ένα διάφανο άσπρο πενιουάρ που διαγράφει το καλλίγραμμο σώμα της, φωτισμένη με ένα απαλό φως. ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική. ΕΛΕΝΗ: Ας είμαι εγώ αυτή που θέλει να γεμίσει Του πόνου της ζωής μου το σταμνί Φεγγαρόλουστη στης Ευτυχίας την βρύση Αγάπη μου πρέπει να ‘χεις υπομονή Το νερό που την πίκρα μου θα στάξει Καθώς μονάχη στο δρόμο περπατώ Σημείο της ψυχής μου που θέ να φράξει Το χάδι σου μόνο έμεινε για να χαθώ

1

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

R: Όλα στη ζωή μου είναι πόνος και φυγή Δείξε μου τον δρόμο της άλλης μας ζωής Όλα στη ζωή μου είναι θλίψη και οργή Ψάχνω την ελπίδα της δικής μας στιγμής Μην με ψάξεις ποτέ αν γέμισα ακόμα Όσο βαρύ κι αν είναι τούτο το σταμνί Είναι δάκρυα απ’ το πληγωμένο μου σώμα Της πίκρας έμεινε ένα χαμόγελο πλατύ Όλα στη ζωή μου στάχτη και απειλή Πόνος το μόνο που μου χάρισες εσύ Όσο κι αν φωνάζεις πίσω να σε δεχτώ Μόνη προτιμώ την ανάσα μου να βρω. Καθώς η μουσική συνεχίζει η Ελένη φεύγει από την σκηνή. ΣΚΟΤΑΔΙ: ΣΚΗΝΗ - 2η ΑΛΛΑΓΗ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Στο τραπεζάκι της αυλής της αριστερής βίλλας κάθεται ο ζωγράφος ΕΡΜΗΣ με τη σύζυγο του ΔΩΡΑ και πίνουν τα ροφήματά τους. Ο Ερμής διαβάζει μια εφημερίδα και η Δώρα ένα περιοδικό. Αυτός έχει αρχίσει να γερνάει, με πρόσωπο ευγενικό πλησιάζει τα εξήντα, διατηρεί όμως μια νεανική κορμοστασιά. Εκείνη νεότερη, περίπου στα τριανταπέντε με πρόσωπο ξαναμμένο, να δείχνει όμως λίγο κουρασμένη.

2

ΕΛΕΝΗ

ΔΩΡΑ: (αφήνοντας το περιοδικό ) Αχ Θεέ μου! Θεέ μου! Πόσο βαρετή ποια έχει γίνει η ζωή μου; Δεν αντέχω πια τόση ησυχία. ΕΡΜΗΣ: (Την κοιτάζει) Τι έπαθες και αντιδράς έτσι Δώρα; ΔΩΡΑ: Δεν μπορώ όλη μέρα να κάθομαι σε μια καρέκλα και να διαβάζω ένα περιοδικό, με εσένα απέναντί μου σιωπηλό. Τι πρέπει να κάνω για να το καταλάβεις αυτό; Τι πρέπει να κάνω για να δεις πως όλη αυτή η ησυχία με τρελαίνει. ΕΡΜΗΣ: Δώρα, με εκπλήσσεις με αυτή σου την αντίδραση; Σε είχα ενημερώσει πως έχω ανάγκη από ηρεμία αυτές τις μέρες. ΔΩΡΑ: Ναι αλλά μέχρι πότε; ΕΡΜΗΣ: Μέχρι να είμαι έτοιμος! ΔΩΡΑ: (αυστηρά) Δεν πιστεύω να είσαι έτοιμος λίγο πριν αφήσουμε τα κόκκαλα μας εδώ; ΠΑΥΣΗ.

3

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΜΗΣ: Δεν χρειάζεσαι να εκνευρίζεσαι Δώρα. Ως φιλότεχνη που είσαι δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου πως ένα τόσο ήσυχο μέρος θα σου δημιουργούσε τέτοιο εκνευρισμό. ΔΩΡΑ: Ίσως επειδή δεν έψαξες αυτό τον άλλο μου εαυτό. Τι σε έπιασε και ήρθαμε σε αυτή την ερημιά, σε αυτό το σπίτι και κάθε μέρα, όλη μέρα μέχρι αργά το μεσημέρι να βρισκόμαστε μέσα σε μια αυλή δίχως να κάνουμε τίποτα; ΕΡΜΗΣ: Για την ηρεμία Δώρα. Για να μπορέσουμε για λίγο να πάρουμε λίγο φως και οξυγόνο να ηρεμήσει η ψυχή μας. Να αφεθούμε στη φωτεινή γνώση της φύσης που μας δίνει απλόχερα την αγάπη της! ΔΩΡΑ: Δεν μπορώ να πω! Στο σπίτι μας είχαμε χορτάσει το θόρυβο και την κίνηση! Όμως… Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω… Ακόμα ο θόρυβος και η κίνηση, έχουν κι αυτά την δική τους γοητεία! Ο Ερμής την κοιτάζει για μια ακόμη φορά έκπληκτος. ΕΡΜΗΣ: Η ξαφνική ποιητική σου διάθεση προδίδει μια δυσαρέσκεια. Δεν είσαι ευχαριστημένη που βρίσκεσαι εδώ, μαζί μου, σε ένα όμορφο σπίτι που το βλέπει μόνο ο ουρανός και η θάλασσα; ΔΩΡΑ: (Τον κοιτάζει κι αυτή) 4

ΕΛΕΝΗ

Εσύ Ερμή; Είσαι ευχαριστημένος; ΕΡΜΗΣ: Ω, εγώ... ΔΩΡΑ: Ναι, εσύ. Εσύ που φεύγεις το πρωί από το σπίτι μας και επιστρέφεις το βράδυ, εσύ που πάντα λείπεις τον περισσότερο καιρό, δείχνοντας πως δεν μπορείς στιγμή να βρίσκεσαι κοντά μου, ξαφνικά... Περνάς τόσες ώρες μαζί μου, τις περισσότερες βέβαια σιωπηλές. ΕΡΜΗΣ Τι θες να πεις; ΔΩΡΑ Πως δεν είσαι ευχαριστημένος που είμαστε εδώ και που είσαι μαζί μου Ερμή! ΕΡΜΗΣ: Για να σου πω την αλήθεια, όχι! Δεν είμαι και πολύ ευχαριστημένος! ΔΩΡΑ: Ήμουνα σίγουρη γι’ αυτό! ΕΡΜΗΣ: Μπορεί να αισθάνομαι έτσι, επειδή αποξενώθηκα απ’ το καθετί, από τον κόσμο, από τον θόρυβο, από την κίνηση… Αποξενώθηκα από εσένα την ίδια! Σου περνάει αυτό από το μυαλό; Πως μπορεί να αποξενώθηκα από εσένα την ίδια;

5

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΔΩΡΑ: Αλήθεια το λες αυτό Ερμή; Τότε γιατί είσαι ακόμα μαζί μου; ΕΡΜΗΣ: Α... Ίσως επειδή θέλω να δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου να σε ερωτευτεί και να σε αγαπήσει ξανά. Ίσως... ΔΩΡΑ: Ίσως... Γιατί λοιπόν, όχι αμέσως; Ας επιστρέψουμε στο σπίτι μας, να χτίσουμε από την αρχή μια καινούργια ζωή, να αφήσουμε την γοητεία του θορύβου και της κίνησης να μας κάνουν παρέα φτιάχνοντας καινούργιες περιπέτειες. ΕΡΜΗΣ: Ω ναι, η ευτυχία του οικογενειακού σπιτιού στην πολύβουη πόλη! Την ιδέα αυτή ακόμα να την συνηθίσω. Πόσο στα αλήθεια μακριά είμαι από αυτό… ΔΩΡΑ Όχι Ερμή, ήμαστε πολύ κοντά, μπορούμε να προσπαθήσουμε και να φτιάξουμε αυτή την καινούργια στέγη όπως την θέλουμε εμείς. Μόνο εμείς. Δεν θες στην πόλη, ωραία... Ας είναι εδώ, ας είναι όπου θες. ΕΡΜΗΣ Είσαι παράξενη γυναίκα Δώρα! ΔΩΡΑ: Αλήθεια το λες; Είμαι παράξενη; ΕΡΜΗΣ: Ναι. Έτσι μου φαίνεται!

6

ΕΛΕΝΗ

ΔΩΡΑ: Ίσως επειδή ακόμα σε αγαπώ. Επειδή είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου Ερμή κι ας με έχεις στην απομόνωση τον τελευταίο χρόνο. ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική. ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΟΥ ΕΡΜΗΣ Σπασμένα της αγάπης τα κομμάτια Ρημάδια από παλιούς ναούς Απομεινάρια της θλίψης τα σκοτάδια Χαμένη ψάχνεις τους θεούς Το κορμί σου σωρός, η ψυχή συντρίμμια Το κορμί μου χορεύει αρμονικά Και τώρα η ψυχική μου η γύμνια Τους ταπεινούς μου πόθους τους νικά Κάποια ψυχή εδώ σε ζωντανεύει Ο πόνος μου παντού ν’ αντηχεί Κάποια καρδιά απόψε συγγενεύει Με την χαμένη μου ψυχή. ΕΡΜΗΣ + ΔΩΡΑ R: Όσες πόρτες και αν ανοίξουν Τ’ ακούραστα φτερά του νου Όσα χρόνια κι αν περάσουν 7

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Αρχή του ωραίου και παντοτινού ΔΩΡΑ: Είσαι του τέλους μου η αρχή Θύελλα του σώμα σου η πληγή Μα όσο βαθιά κι αν στη γη θαφτεί Το γέλιο σου θα ‘ναι για μένα η ζωή. Όσο διάπλατα οι πόρτες αν ανοίγουν Τ’ ακούραστα φτερά του νου Δυο δίψες κρατούνε την ζωή μου Έμεινα ένα λάθος στη μέση του βουνού. ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: ΠΑΥΣΗ. ΔΩΡΑ: Δεν είσαι ευτυχισμένος μαζί μου Ερμή! Ο Ερμής κινείται αργά και αμήχανα στο χώρο. ΕΡΜΗΣ: Δεν είναι αυτό Δώρα… Αλήθεια ποια νομίζεις πως ήταν η αφορμή για να έρθουμε εδώ; ΔΩΡΑ: Ας πούμε λοιπόν πως εγώ! ΕΡΜΗΣ: Οπωσδήποτε, όμως, όχι εγώ!

8

ΕΛΕΝΗ

ΔΩΡΑ: Μα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να φταίω εγώ, ή να είμαι εγώ η αφορμή σε κάθε τι κι εσύ να ψάχνεις το θύμα σου που εύκολα είμαι εγώ. Δεν ήσουν έτσι πριν δέκα χρόνια που παντρευτήκαμε… ΕΡΜΗΣ: Που εσύ παντρεύτηκες… ΔΩΡΑ: Παντρεύτηκα; Μα… Μαζί δεν παντρευτήκαμε; ΕΡΜΗΣ: Μόνη σου παντρεύτηκες Δώρα. Εγώ απλά είχα μια συμμετοχή. Εσύ κατάφερες να γίνεις από μια απλή ερωμένη, η χορηγός και η κυρία του διάσημου ζωγράφου Ερμή κι εγώ απλώς ακολούθησα. Εγκατασταθήκαμε σε ένα όμορφο σπίτι μέσα στη πόλη, κοντά στο πλούσιο διάσημο φιλικό σου κύκλο, έχοντας ανέσεις τέτοιες, έτσι ώστε να μην ενοχλούμε ο ένας τον άλλον. Να μην μας νοιάζουν οι άλλοι... Να μην μας νοιάζει τίποτα. ΔΩΡΑ: Ώστε, λοιπόν πιστεύεις πως ακόμα και μετά που παντρευτήκαμε, δεν ήμουν τίποτα περισσότερο από μια ερωμένη και χορηγός των έργων σου. Πως σε έβλεπα ως αντικείμενο πόθου μόνο και μόνο για να εκπληρώσω ένα νεανικό καπρίτσιο μου; ΕΡΜΗΣ: Ναι Δώρα, έτσι πιστεύω. ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: 9

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Μπαίνει η μουσική. ΘΥΣΙΑ ΔΩΡΑ: Σε πορεία τρελή ανεβαίνω τον αόρατο κύκλο χαμένη στο κενό κι ο τροχός μουσική χωρίς ήχο. Ανούσιες προσδοκίες, σε έναν έρωτα νεκρό Εσύ ονειροπόλος στο εκεί κι εγώ στάσιμη εδώ, Να παραστρατώ σε μια αγάπη, σε μια ζωή Σαν χαμένη πνοή μα Με μια θλίψη να με καίει ιερή Μένω μόνη στη σιωπή Να μονολογώ την αλήθεια ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: ΕΡΜΗΣ Γι’ αυτή ακριβώς την αλήθεια μιλώ Δώρα. Την αλήθεια που δεν θέλεις να δεις. ΔΩΡΑ: Μιλάς… Μόνο μιλάς! Την δικιά σου αλήθεια δεν την βλέπεις ποτέ. Για σένα όλοι έχουν αλλάξει, εγώ, εσύ, οι άνθρωποι γύρω μας. Όλοι... εκτός από εσένα. Ψάχνεις για αφορμές ενώ αφορμή μπορεί να είναι μόνο ο εαυτός σου! ΕΡΜΗΣ: Ναι έχεις δίκιο. Θα πρέπει να παραδεχτώ πως άλλαξα κι εγώ λίγο. Περισσότερο όμως άλλαξαν οι άνθρωποι γύρω 10

ΕΛΕΝΗ

μου. Ξέρεις τι σκέφτομαι όσο κάθομαι εδώ στην ηρεμία; ΔΩΡΑ: Για πες μου… ΕΡΜΗΣ: Πως οι άνθρωποι κατάφεραν να φυλακίσουν το πνεύμα τους και να γίνουν άβουλα όντα της κάθε πολιτικοκοινωνικής αλλαγής της κάθε κοινωνικής κατανάλωσης. Να γίνουν άβουλα κοινωνικά υποπροϊόντα! ΔΩΡΑ: Άρα με τα λεγόμενά σου λοιπόν κι εμείς ανήκουμε σε αυτά τα κοινωνικά υποπροϊόντα; ΕΡΜΗΣ: Έχεις δίκιο. Νομίζω πια πως ήμαστε επίτιμα μέλη της. Χάσαμε το κάλλος, τον πλουτισμό και την ένταση της συναισθηματικής μας ζωής, την ιδιότυπη εκείνη συγκίνηση και χαρά της βαθύτερης ψυχικής ευφορίας που χαρίζει στον άνθρωπο, η δημιουργία, η τέχνη, η επανάσταση, η εικόνα, ό έρωτας… Χάσαμε το μεγαλείο της σιωπής, για να είμαστε όλοι μαζί να συζητάμε και να μην λέμε τίποτα. Γι’ αυτό και παραμένω σιωπηλός σε τούτη εδώ την ηρεμία, για να το απολαύσω. Να απολαύσω αυτό το μεγαλείο της σιωπής! ΔΩΡΑ: Μα πόσο πια σιωπή; ΕΡΜΗΣ: Όσο χρειαστεί για να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Ξέρεις η σιωπή, γίνεται πολύ μελωδική όταν προηγείται ο θόρυβος και η φασαρία της πόλης που συμμαχεί με τα γρανάζια της 11

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

κοινωνικοπολιτικής παραγωγής. Ξέρεις πιο είναι το λάθος των ανθρώπων Δώρα; Πως δεν έχουν μάθει να βγάζουν τον σκασμό! ΔΩΡΑ: Σε τούτη εδώ την σιωπή βρίσκεις τις αλήθειές σου; ΕΡΜΗΣ: Ναι Δώρα σε αυτή την σιωπή. Στη σιωπή της φύσης. Μέσα στην απόλυτη ομορφιά της. Στους ήχους των δέντρων και στις φωνές των ζώων και των πτηνών. Μέσα από αυτή την σιωπή κατάλαβα πόσο άλλαξες εσύ, πόσο άφησα τον δικό μου εαυτό να μεταλλαχθεί, πόσο λάθος είναι ο κόσμος. ΔΩΡΑ: Και ποια είναι τα συμπεράσματα σου για τον κόσμο Ερμή; ΕΡΜΗΣ: Στις ασήμαντες σκέψεις του λόγου τους Δώρα, που στο τέλος δε λένε τίποτα. (Πιο έντονα) Οι άνθρωποι δεν αποζητούν την κανονικότητα μια ευνομούμενης πολιτείας Δώρα, αρνούνται πεισματικά ένα αξιακό σύστημα που να στηρίζεται στην επιστήμη και στον ορθολογισμό, στην υπηρεσία του ανθρωπισμού, στην λογική. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο εγωισμός, το εύκολο, το χρήμα, το πρόσκαιρο, θέλουν να ζουν μέσα σε μια ουτοπία πλασμένη από ψεύτικους πολιτικούς, τηλεοπτικές ψευδαισθήσεις και διαλογικές ασημαντότητες. ΔΩΡΑ: Γι’ αυτό το συμπέρασμα περνάμε όλη την μέρα μας μέσα σε αυτή την αυλή, με τον ήλιο να καίει από πάνω μας, 12

ΕΛΕΝΗ

στην απόλυτη απομόνωση μακριά από το σπίτι μας; Για να συνειδητοποιήσεις αυτό; ΕΡΜΗΣ: Ναι! Το κάνω και με το παραπάνω! ΔΩΡΑ: Και νομίζεις πως αυτό το μέρος σου κάνει καλό; ΕΡΜΗΣ: Δεν ξέρω, πάντως είναι μια αλλαγή. Ίσως να μπορέσω πάλι να εμπνευστώ και να ζωγραφίσω, να εκφράσω αυτές τις σκέψεις μου στον καμβά, έχοντας σύμμαχο το κάλλος της φύσης. Άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός μου να ξαναγίνω άνθρωπος μέσα από μια ειδική δραστηριότητα της κοινωνικής ζωής, που αποτελείται από την δημιουργία του ωραίου. Πηγάζει από τη βαθύτερη ανάγκη μου να γνωρίσει όχι μόνο τον εαυτό του και τον κόσμο του, αλλά και τον “άλλο” κόσμο και τους “άλλους ανθρώπους”, μήπως και τους αφυπνίσει. ΔΩΡΑ: Αν νομίζεις πως θα σου κάνει καλό… ΕΡΜΗΣ: Μιλάς λες και είμαι ένας άρρωστος, ένας τρελός... Δεν είμαι άρρωστος Δώρα! ΠΑΥΣΗ Η Δώρα χαμογελώντας σαρκαστικά σηκώνεται και τον πλησιάζει.

13

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΔΩΡΑ: Κι όμως καλέ μου Ερμή είσαι, για να το λες είμαι σίγουρη πως το νιώθεις… ΕΡΜΗΣ: Μα τι έχω Δώρα; ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ ΔΩΡΑ: Πήρες τις νύχτες σου τις καληνύχτες σου Πήρες τις μέρες σου τις καλημέρες σου χάθηκες μέσ’ τη δυνατή βοή άφησες μια εικόνα του εαυτού σκιά τα πάντα παράτησες κι εμένα με άλλαξες ποτέ δεν με αγάπησες όλα βουλιάζουνε όλα ρημάζουνε κρατώντας το δικό σου σκοπό κι εγώ ακόμα εδώ. ΕΡΜΗΣ: Γύρω μου πρόσωπα κρύα κι απάνθρωπα Βαθιά χαμένοι σε απελπισμένες σιωπές χάρτινες ζωγραφιές αδιάφορα πράγματα σε απεγνωσμένες φωνές ποτέ δεν σε αγάπησα κι ας το προσπάθησα αυτοκαταστράφηκα 14

ΕΛΕΝΗ

κρατώντας το δικό μου σκοπό κι είσαι ακόμα εδώ. ΔΩΡΑ + ΕΡΜΗΣ Βράδια ανόητα πάντα αρρωστημένα να χάνονται μέσ’ τον καπνό Αντέχω με όνειρα αιματοβαμμένα Χορεύουμε πάντα στον ίδιο σκοπό κι ακόμα ήμαστε εδώ. ΕΡΜΗΣ Έρως αδιάφορος μα ένας και μοναδικός σέρνομαι δίπλα σου δίχως να μιλώ η συγκατάβαση μια επανάληψη σε ψέμα κακό πότε θα φύγω από δω όλα τελειώνουνε όλα παγώνουνε Στου μυαλού μου το σκοπό κι ακόμα ήμαστε εδώ. ΔΩΡΑ + ΕΡΜΗΣ Βράδια ανόητα πάντα αρρωστημένα να χάνονται μέσ’ τον καπνό Αντέχω με όνειρα αιματοβαμμένα Χορεύουμε πάντα στον ίδιο σκοπό κι ακόμα ήμαστε εδώ. ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: ΔΩΡΑ: (γέρνει σ’ αυτόν) Το αν αισθάνεσαι άρρωστος ή αν είσαι άρρωστος λοιπόν εσύ θα μου το πεις.

15

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΜΗΣ: Μα το λες με τα σωστά σου; ΔΩΡΑ: Όποιος σε γνωρίζει καλά σαν και μένα, θα το διαπίστωνε! Κι ας χρησιμοποιείς δήθεν δικαιολογίες πως ήρθαμε εδώ για να μπορέσεις πάλι να ζωγραφίσεις και να εκφράσεις τις όποιες σκέψεις σου στον καμβά… Εσύ, που πριν λίγο καιρό κλεινόσουν στο εργαστήρι και ζωγράφιζες με τις ώρες ξεχνώντας πολλές φορές να φας! ΕΡΜΗΣ: Ώστε, έτσι; ΔΩΡΑ: Εσύ που ζωγράφιζες απ’ το πρωί ως το βράδυ! ΕΡΜΗΣ: Τι έκανα...; Ο Ερμής γελά ειρωνικά. ΔΩΡΑ: Γιατί γελάς; ΕΡΜΗΣ: Και βέβαια γελώ... Τι νόμιζες δηλαδή; Πως τα πορτραίτα και οι παραγγελίες των πλούσιων φίλων σου για εξωτικά νησιά, βουνά και λιβάδια, που τα πλήρωναν ακριβά, θεωρούνται έργα τέχνης, θεωρούνται έργα με νόημα; ΔΩΡΑ: Τι θεωρούνται δηλαδή; 16

ΕΛΕΝΗ

ΕΡΜΗΣ: Εγκεφαλικά σκουπίδια ονειροπαρμένης κακόγουστης νεόπλουτης κοινωνίας. Η καλύτερα... Πλούσια απαίδευτα υποπροϊόντα ασήμαντης ψυχικής υπόστασης. ΔΩΡΑ: Όλα αυτά; ΕΡΜΗΣ: Ναι... Δύσκολα να δω τις εξαιρέσεις... Αυτές λοιπόν οι παραγγελίες Δώρα, δεν είναι έργα. ΔΩΡΑ: Σωστά! Έργο για σένα είναι μόνο η “Ελένη”. ΕΡΜΗΣ: (σκεφτικός) Ω ναι η “Ελένη”… ΔΩΡΑ: Το έργο που σε έκανε διάσημο και βρέθηκα εγώ ένα όμορφο φρέσκο χαζοπούλι να σε ερωτευτώ και να σε αγαπήσω, θαμπωμένη από την ποίησή που μου πρόσφερες. ΕΡΜΗΣ: Ποιος ξέρει; Ίσως αυτή να είναι και η δυστυχία μου, Δώρα και αυτό να με αρρωσταίνει! ΔΩΡΑ: Τόσο πολύ με μισείς για να με παρομοιάζεις με δυστυχία και αρρώστια;

17

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΜΗΣ: Όχι Δώρα, όχι, εννοώ το έργο! Όταν βγήκε απ’ τα χέρια μου η “Ελένη” ήταν ένα αριστούργημα και αυτό το έργο είναι η δυστυχία μου. Γιατί η “Ελένη” είναι ένα πραγματικό αριστούργημα… Τουλάχιστον ήταν αριστούργημα! Ή μάλλον είναι, πρέπει ακόμα να είναι… ΔΩΡΑ: Μα Ερμή, όλος ο κόσμος μιλάει γι’ αυτό! Μετά από τόσα χρόνια δεν το έχει ξεχάσει κανείς. Μπόρεσες και πέρασες επτά νοήματα με επίκεντρο μια γυναίκα. Να σου θυμίσω τα ταξίδια που έκανες ως καλεσμένος σε κάθε πινακοθήκη που πήγαινες, με τις ώρες να υπογράφεις αυτόγραφα και να εξηγείς το έργο σου στους θαυμαστές σου και σε κάθε περαστικό που σε αναγνώριζε ως δημιουργό αυτού του έργου. ΕΡΜΗΣ: Σταμάτα να μιλάς για τον κόσμο. Ο κόσμος όλος δεν ξέρει τίποτα, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Χάσκει και παρακολουθεί κάτι που δεν μπορεί να καταλάβει γιατί έχει παραδοθεί στο εύκολο, στο φτηνό, στο καταναλωτικό. Αν εγώ δεν το εξηγήσω δεν θα καταλάβει κανείς τίποτα, απλά χάσκουν και το βλέπουν όπως θα έβλεπαν μια οικογενειακή φωτογραφία. ΔΩΡΑ: Τουλάχιστον, κάτι... Κάτι πρέπει να καταλαβαίνουν. Δεν είναι όλοι κοινωνικά υποπροϊόντα; ΕΡΜΗΣ: Ναι, κάτι που δεν υπάρχει! Κάτι που δεν το σκέφτηκα εγώ παρά μόνο αυτοί και κάποιοι αποτυχημένοι δημοσιογράφοι κριτικοί. Δεν σε αδικώ που δεν με καταλαβαίνεις, αλλά όλοι 18

ΕΛΕΝΗ

αυτοί που μιλούν λένε τόσες ασημαντότητες και αρλούμπες. (ΠΑΥΣΗ) Θέλουμε σαν καλλιτέχνες να κουραζόμαστε για αυτό τον λαό, να τον κάνουμε να σκέφτεται, να έχει λογική, να αποκτήση μια σαφή πρακτική σκέψη. Όμως τίποτα.... Κουραζόμαστε για το τίποτα, για έναν κόσμο άβουλα υποταγμένο, δούλο στα παράσιτα της κοινωνικοπολιτικής του τίποτα. ΔΩΡΑ: (με ειρωνεία) Με λίγα λόγια, για σένα, είμαστε ένα τίποτα! ΕΡΜΗΣ: Ναι Δώρα, όπως το είπες. Ένα τίποτα! Κι αυτά τα πορτραίτα και τα τοπία, που παράγγελναν οι πλούσιοι φίλοι σου, έμοιαζαν με πολτοποιημένη λάσπη σκουπιδιών ανταλλάσσοντας το βάρος της με χρυσάφι! Και τούτη την δουλειά την έκανες πολλή σωστά, όπως αρμόζει σε μια καλή μάνατζερ! ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική. ΕΠΤΑ ΕΡΜΗΣ: Χάνομαι στο δειλινό, στο βάθος κόκκινο Στην πόλη ανάβουν τα φώτα ένα – ένα Ψάχνοντας τη θηλυκή ψυχή που αγαπώ Σκούρες φιγούρες τα βουνά και τα καράβια Στην πόλη περνούν τα αμάξια ένα – ένα 19

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Μες το μπαρ τραγούδια φτηνά παίζονται για σένα Μοιάζουν με όνειρα , μαύρα πουλιά ξενιτεμένα Κράζοντας μες την πόλη πεθαμένα Στην πόλη που σ’ ανασταίνει κάθε μέρα R: Επτά οι ζωές Επτά οι φωνές Επτά οι αλήθειες και οι στιγμές Επτά οι αμαρτίες Επτά οι αγάπες Σκέψεις μου, τρελές μου σκέψεις μες τη νύχτα Μόνη μιλά η καρδιά μου μες το δρόμο Δεν γίνονται λέω αυτά παραδέχομαι την ήττα Κοιτάζω όμως πιο βαθιά στα μάτια της τον φόβο Χάνομαι στη νύχτα, στο βάθος μαύρο Στη πόλη ανάβουν τα φώτα ένα – ένα Χαμένος στη θεϊκή λάμψω που αγαπώ Σκούρες φιγούρες το σώμα σου ψυχή μου Στην πόλη χάθηκαν τ’ αμάξια ένα – ένα Του πόνου τα τραγούδια έμειναν για σένα Είναι τα όνειρα χτυπήματα του Χάρου οργισμένα Μες στη πόλη αναζητώντας πεθαμένα Το φιλί σου που τα κεριά θ’ αφήσει αναμμένα R: Για σένα… Επτά οι ζωές Επτά οι φωνές Επτά οι αλήθειες και οι στιγμές Επτά οι αμαρτίες 20

ΕΛΕΝΗ

Επτά οι αγάπες Επτά της ελευθερίας οι φωνές ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: Η Δώρα γεμίζει νερό τα ποτήρια. ΔΩΡΑ: Στην υγειά σου Ερμή. Σου εύχομαι να βρεις την ευτυχία και να γλυτώσεις από εμάς που είμαστε ένα τίποτα. ΕΡΜΗΣ: Στην υγειά σου Δώρα, στην υγειά σου. Μάθε πάντως πως είμαι ευτυχισμένος. Αληθινά ευτυχισμένος! Και ξέρεις γιατί είμαι ευτυχισμένος; Διότι νιώθω επιτέλους τον εαυτό μου ελεύθερο κι ανεξάρτητο και σε αυτό με βοήθησε αυτή η σιωπή και η η φυσική ηρεμία, αυτής της αυλής, αυτού του μέρους. Τι λες κι εσύ; ΔΩΡΑ: Ε, κάτι είναι κι αυτό! Θυμάσαι όμως τι μου ’ταξες εκείνη τη μέρα πριν δέκα χρόνια, λίγο πριν παντρευτούμε, που εγκαινίασες την “Ελένη”, το σπουδαίο σου αυτό έργο; Θυμάσαι τι μου υποσχέθηκες όταν η αυλαία αποκάλυψε αυτό το τέλειο έργο σου; ΕΡΜΗΣ: Όχι, δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι, έχουν περάσει και δέκα χρόνια! Λοιπόν, τι υποσχέθηκα; ΔΩΡΑ: Μου έπιασες το χέρι, έσκυψες στο αυτί και ψιθυρίζοντας μου υποσχέθηκες πως θα με πήγαινες σε όλο τον κόσμο για 21

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

να μου δείξεις το νόημα της “Ελένης” επικεντρωμένη στο συμβολισμό των επτά θαυμάτων, χαρίζοντας μου μια νέα ανάσταση, μια αθωότητα που χαρίζει η δύναμη της εικόνας φτάνοντας με ψηλά στον ουρανό. Κι εκεί θα μου άφηνες το χέρι, θα με έπαιρνες αγκαλιά και θα πιάναμε τον ουρανό. ΕΡΜΗΣ: (Με μια μικρή έκπληξη) Στο υποσχέθηκα και σε σένα; ΔΩΡΑ: Μάλλον δεν είμαι η μοναδική που το υποσχέθηκες ε; ΕΡΜΗΣ: (Αδιάφορα.) Όχι, όχι, δεν εννοούσα αυτό! Ώστε λοιπόν σου υποσχέθηκα… ΔΩΡΑ: Ναι… Να μου δείξεις όλο το νόημα της “Ελένης”, και να φτάσουμε ψηλά στον ουρανό ταξιδεύοντας, να τον αγκαλιάσουμε. Κι εγώ ως αθώα τότε σε πίστεψα, θα αγκάλιαζα αυτό τον ουρανό για να το κάνω ερωτικό τραγούδι και να σε προστατεύσω με την αγάπη μου… ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική. ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΠΟΛΛΑ ΔΩΡΑ: Τα μάτια σου αντίκρισαν την μοίρα μου Ποτέ δεν είδαν τόση ομορφιά 22

ΕΛΕΝΗ

Πόρνη πάχνη τύλιξε το λευκό κορμί σου Φύσηξε και η νύχτα έπεσε βαριά Ήθελα της ελπίδας μου ο καρπός σου Στη μήτρα μου να κουρνιάσει Να ανθίσει η λαχτάρα της αγάπης σου Ναφωτίσει όλη μου η πλάση R: Δεν ήθελα πολλά, μόνο να με φυλάς Στην αγκαλιά να με κρατάς Και φίλα, φίλα με, διπλά Σφίξε με στην δική σου αγκαλιά και φύγαμε, φύγαμε μακριά παραδομένοι στα γαλανά νερά. Θέλω απλά μπροστά σου να με δεις Θέλω απλά στη τύχη να τα αφήσω Η σιωπή τραγούδησε την μοίρα μου Θάμπωσε από την τόση ομορφιά σου R: ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: Η Δώρα πλησιάζει τον Ερμή. ΔΩΡΑ: Μου το υποσχέθηκες Ερμή… ΕΡΜΗΣ: Ναι έχεις δίκιο, όμως ήταν κάτι που το έλεγα έτσι.

23

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΔΩΡΑ: Μια απλή συνήθεια ε; ΕΡΜΗΣ: Ναι, μια νεανική φράση, θα έλεγα μια ποιητική συνήθεια… ΔΩΡΑ: …Που προφανώς την χρησιμοποίησες για να δελεάσεις πολλές γυναίκες όπως και εμένα παίζοντας έτσι, τόσο απλά μαζί τους και μαζί μου; ΕΡΜΗΣ: (Περνώντας το ως αστείο.) Καλά, εσύ μωρό μου όντως είσαι ένα ανεκτό παιχνίδι; ΔΩΡΑ: (Ψυχρά.) Δεν ήρθα μαζί σου για να παίξω μόνο. ΕΡΜΗΣ: Όχι, όχι, τολμώ να πω πως όχι. ΔΩΡΑ:. Και ποτέ δεν με ταξίδεψες για να δω τα νοήματα της “Ελένης”… ΕΡΜΗΣ: Πιστεύεις πως είσαι ικανή να καταλάβεις, πως μέσα από την “Ελένη” πηγάζει η μουσική από τις επτά χορδές της λύρας του Απόλλωνα; πως επτά είναι οι πύλες της Θήβας, επτά και της κολάσεως; Επτά οι μέρες τις δημιουργίας, επτά οι σοφοί, επτά και τα θανάσιμα αμαρτήματα που καταστρέφουν μέρα την ημέρα την ζωή μας από την στιγμή 24

ΕΛΕΝΗ

που παντρευτήκαμε; ΔΩΡΑ: (προσπαθώντας να ελέγξει τον εαυτό της) Υπήρξαν κάποιες στιγμές που νόμιζα πως με είχες ικανή να τα καταλάβω. ΕΡΜΗΣ: Δεν ξέρω... Ίσως πριν παντρευτούμε, που ήσουν λίγο πιο αθώα, ίσως… Δέκα χρόνια πριν… Πέρασαν όμως δέκα χρόνια και είναι πολύς, πολύς ο καιρός Δώρα! ΔΩΡΑ: Και αυτός ο χρόνος Ερμή σου φάνηκε να τράβηξε; ΕΡΜΗΣ: Σωστά το λες Δώρα μου, φαίνεται πως τράβηξε πολύ αυτός ο καιρός (χασμουριέται). ΠΑΥΣΗ. Η Δώρα προσπαθεί να κρύψει τον εκνευρισμό και τα δάκρυά της απομακρυσμένη λίγο από τον Ερμή. Μετά από ώρα… ΕΡΜΗΣ: (την κοιτάει) Μήπως πρόσβαλα την κυρία; ΔΩΡΑ: (ψυχρά) Όχι… Κάθε άλλο.

25

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΣΚΗΝΗ - 3η ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ. Στη σκηνή μπαίνει ένας καλοντυμένος άντρας μοιάζει σαν να είναι ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ των πολυτελών βιλλών. ΑΛΛΑΓΗ ΜΟΥΣΙΚΗΣ: ΑΝΑΒΥΣΣΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Σαν ένα δάσος από φύλλα και εικόνες έγινε η χαρά που μας είχαν εμπιστευτεί, μα κάποια μέρα με ήλιο νύχτα και βροχή, η χαρά θα μείνει εκεί να μας χαμογελάει. Τώρα μοιραζόμαστε τις νύχτες μοναχοί κι είναι απόψε, που σε θέλω πιο πολύ, με προσπερνάει η χαρά μου στη στροφή, βγαίνει μια ζωγραφιά σου και με πυροβολεί.

R Σπάνε τα νεύρα μας, σπάνε σα γυαλί, μας χαρακώνουν την πιο γλυκιά στιγμή δεν χαρίζω την χαρά μου όπια να ‘ναι η αμοιβή, κάθε φορά που θα ερωτεύεσαι για πάντα. Με τα τραγούδια μας αλλάζουμε μορφές, χαρίζω στα παιδιά μου μελωδίες της καρδιάς μου, κι αν η κιθάρα μου έχει σπασμένες τις χορδές να έχω ένα σημάδι στο λαιμό απ’ τον έρωτά σου.

26

ΕΛΕΝΗ

Σε βλέπω πάντα να μοιάζεις με θεό, σε μια γωνιά να τυφλώνεσαι απ’ τα φώτα. Να ‘τανε λέει μια στιγμή, μια λέξη να σου πω, Φωνάζοντας με θάρρος, το σ’ αγαπώ όπως πρώτα.

R Σπάνε τα νεύρα μας, σπάνε σα γυαλί, μας χαρακώνουν την πιο γλυκιά στιγμή δεν σου χαρίζω την χαρά μου αυτή ‘ναι η αμοιβή, κάθε φορά που θα ερωτεύεσαι για πάντα. ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ μπαίνει στην αυλή και πλησιάζει την Δώρα και τον Ερμή ενθουσιασμένος. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Κυρία μου, όμορφη κυρία μου τα σέβη μου. Αγαπητέ κύριε Ερμή να ξέρεται πως είναι τιμή για το τουριστικό μας συγκρότημα και τον τόπο μας η παρουσία σας εδώ… Την καλημέρα μου. ΕΡΜΗΣ: Καλημέρα σας κ. Διευθυντά, καλημέρα σας! ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Για πείτε μου θα συγχωρήσετε την μεγάλη μου απουσία, ήρθατε και δεν μπόρεσα να σας υποδεχτώ, βλέπετε έλειπα για μέρες στο εξωτερικό. ΔΩΡΑ: (μονολογώντας ειρωνικά) 27

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ… ΕΡΜΗΣ: Μα τι λόγος καλέ μου κύριε, όχι και να σας συγχωρήσω, οι παπάδες μόνο συγχωρούν. (γελούν) ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Χαίρομαι. Ελπίζω οι συνάδελφοι να σας εξυπηρέτησαν και να σας παρείχαν τις ευκολίες που αναζητήσατε; ΕΡΜΗΣ: Δεν έχω παράπονο κ. Διευθυντά. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: (με ενδιαφέρον) Με ενημέρωσαν πως ο διάσημος πίνακας “Ελένη” θα διακοσμήσει για λίγο τη σάλα αυτής της βίλλας. Πείτε μου πως σας φάνηκε η προσθήκη αυτού του ελαφρού φωτισμού στις τέσσερις γωνίες του κεντρικού τοίχου; ΕΡΜΗΣ: Θα έλεγα ένα μεγάλο μπράβο. Ήταν εξαιρετική! Στο βάθος του δεύτερου σπιτιού βγαίνει στην αυλή η ΕΛΕΝΗ συνοδευόμενη από έναν άντρα που ακούει στο όνομα ΚΡΙΤΩΝ κι αυτός γύρω στα πενήντα και άνω καλοδιατηρημένος. Η Ελένη είναι ντυμένη με το ίδιο διάφανο κουστούμι το άσπρο πενιουάρ και δίπλα της την συνοδεύει ο Κρίτων. Ο Ερμής δείχνει έκπληκτος και ανήσυχος ενώ σηκώνεται και τους παρακολουθεί με περιέργεια καθώς βγαίνουν από την αυλή ενώ για να μην προδοθεί τους χαιρετά με νεύματα, περνώντας από δίπλα τους. Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ τους χαιρετά…

28

ΕΛΕΝΗ

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Καλημέρα σας! Καλημέρα σας… Και οι δυο παραμένουν σιωπηλοί, μόνο ένα νεύμα χαιρετισμού από τον Κρίτων καθώς απομακρύνονται βγαίνοντας από την σκηνή. Ακολουθεί μια μικρή παύση. Η Δώρα αδιάφορα πίνει τον καφέ της και παίζει με τα μαλλιά της. Ο Διευθυντής σπάει την βαθιά σιωπή και έκπληξη. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Τι παράξενο ζευγάρι… ΕΡΜΗΣ: Πότε εγκαταστάθηκαν στο διπλανό σπίτι; ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Με ενημέρωσαν πριν δυο μέρες. ΕΡΜΗΣ: Δυο μέρες; Και πως δεν του είδαμε εδώ και δυο μέρες; ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Έδωσαν εντολή να μην τους ενοχλήσει κανείς. Λογικά σήμερα βγήκαν από το σπίτι μετά από δυο μέρες. Βλέπετε ακόμα τα πατζούρια είναι ερμητικά κλειστά ΕΡΜΗΣ: Σωστά!

29

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Περίεργο ζευγάρι... ΕΡΜΗΣ: Ποιο είναι αυτό το ζευγάρι; ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Δεν τους γνωρίζω προσωπικά, έμαθα όμως πως η κυρία περνάει ώρες ολόκληρες τη νύχτα στην αμμουδιά μπροστά στη θάλασσα. ΕΡΜΗΣ: Η κυρία; ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Ναι και είναι ντυμένη με αυτό το ρούχο από την πρώτη ημέρα που πάτησε το πόδι της εδώ. Μάλιστα αφού κάνουν την περιήγησή τους επιστρέφουν ξεχωριστά ο ένας από τον άλλον για να πάρουν το ρόφημά τους ξημερώματα στο κεντρικό μπαρ του ξενοδοχείου που ανήκουν αυτές οι βίλλες. ΕΡΜΗΣ: Μάθατε πώς ονομάζεται αυτό το ζευγάρι; ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Ναι έμαθα από το βιβλίο εισόδου: η Μαρία-Ελένη και ο συνοδός της Κρίτων. Τίποτε περισσότερο! ΕΡΜΗΣ: (σκεφτικά) Μαρία - Ελένη; Περίεργο...

30

ΕΛΕΝΗ

ΔΩΡΑ: (κοροϊδευτικά) Διακρίνω ένα ενδιαφέρων στο κουτσομπολιό των δυο ανγτρών. Σου θυμίζει κάτι αυτό το όνομα γλυκέ μου; ΕΡΜΗΣ: Όχι, όχι. Κανένα! Ύστερα, φαίνεται πως κάτι δεν πάει καλά με το ζευγάρι… Συμφωνείτε κ. Διευθυντά; ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Ναι συμπεριφέρονται περίεργα. Κυκλοφορούν μόνο την νύχτα, τρώνε πολύ νωρίς το πρωί με το άνοιγμα της κουζίνας και κλείνονται στο σπίτι μέχρι πάλι να νυχτώσει, όπου δεν κυκλοφορεί κανείς, για να ξαναβγούν. Σήμερα δεν ξέρω γιατί έτσι βγήκαν από το σπίτι τόσο νωρίς. ΕΡΜΗΣ: Είστε βέβαιος γι’ αυτό; ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Μα φυσικά! Για ποιό; ΕΡΜΗΣ: Για όλα όσα αναφέρατε. Επειδή λείπατε στο εξωτερικό, μήπως μιλήσατε μαζί τους; ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Ναι, όχι όμως γι ‘αυτό... Με ενημέρωσε όμως ο φύλακας που τους παρακολούθησε αυτά τα δυο βράδια. Σήμερα το πρωί, σχεδόν ξημερώματα, έπαιρναν το πρωινό τους και από περιέργεια κουβέντιασα λίγο μαζί τους. Κάποια στιγμή τούτη η εμμονή τους να μην θέλει να τους ενοχλεί κανείς και να βγαίνουν μόνο τη νύχτα με έβαλε σε κάποιες υποψίες 31

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

που ίσως τις ερευνήσω αργότερα. Πάντως... λίγα λόγια, η κυρία δεν πολυμιλάει ο κύριος είναι πιο ομιλητικός. ΔΩΡΑ: (λίγο πειραγμένη): Ίσως καλέ μου Ερμή κάποτε αυτή η κυρία να ήταν ερωμένη σου! Δεν προσπαθείς να θυμηθείς; ΕΡΜΗΣ: (υποτιμώντας την): Ερωμένη μου; ΔΩΡΑ: (πειραχτικά) Ναι, δεν μπορεί, όσο ήσουν νέος ως καλλιτέχνης θα ’χες πολλές ερωμένες! Ίσως να ήταν μια από αυτές. Μόνο έτσι μπορώ να καταλάβω το ενδιαφέρον σου για αυτή την γυναίκα. ΕΡΜΗΣ: Όχι δεν ήταν ερωμένη μου! Και για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, εγώ είχα μόνο μια ερωμένη όλα τα χρόνια μου ως πραγματικός ζωγράφος. Μια και μοναδική που ήταν και μοντέλο μου για όλες τις δημιουργίες μου! ΔΩΡΑ: Σωστά καλέ μου έτσι γεννήθηκε η “Ελένη”. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Συγνώμη για την διακοπή, αλλά θα μου επιτρέψετε ν’ αποχωρίσω… Καλή μου κυρία, κύριε σας εύχομαι να έχετε μια όμορφη ημέρα!

32

ΕΛΕΝΗ

ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική. Η Ελένη περπατά με αργά βήματα. Φτάνοντας στην μέση της σκηνής εμφανίζεται πίσω της και ο Κρίτων. ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΕΛΕΝΗ: Για πέντε φράγκα πούλησα το αίμα μου Όσο – όσο ν’ αγοράσω κρασί ή σκόνη Για πέντε φράγκα πούλησα τη ψυχή μου Όσο – όσο ν’ αγοράσω φιλί κι ακόμη Για πέντε φράγκα πούλησα τη ζάλη μου Όσο – όσο ν’ αγοράσω λογική ή πλάνη Για πέντε φράγκα πούλησα το φόβο μου Όσο – όσο ν’ αγοράσω τη ζωή μου όλη R: Ευλογημένοι κάπου εκεί κοντά Σε πλατείες, λαϊκές, σταθμούς, ψαραγορές Φύλακες άγγελοι με βλέμμα αυστηρό Σε δρόμους πονηρούς μαζεύουν τις χαρές Για πέντε φράγκα σου πούλησα το αίμα μου Όσο – όσο ν’ αγοράσω φωτιά ή πλάνη Για πέντε φράγκα σου πούλησα το σώμα μου Όσο – όσο ν’ αγοράσω την χαμένη μου αγάπη! ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: Η Ελένη κάθεται στην αυλή της δικής της Βίλλας κάτω από ένα κιόσκι σε ένα διθέσιο καναπέ κι ένα τραπεζάκι.

33

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ μπαίνει στην αυλή. Ο Κρίτων μόνος του κινείται στο χώρο κοιτώντας έντονα τον Ερμή και την Δώρα. Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ πλησιάζει τον Κρίτων… ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Μήπως ο κύριος θα ήθελε κάτι έτσι ώστε να εξυπηρετηθεί αμέσως; ΚΡΙΤΩΝ: Όχι σας ευχαριστώ. Ίσως να περπατήσω λίγο ακόμα. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Μάλιστα. (κατευθυνόμενος προς τον Ερμή και την Δώρα) Οτιδήποτε θελήσετε κύριε Ερμή και η κυρία σας στη διάθεσή σας. Και πάλι τα σέβη μου!

0 ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ φεύγει, ο Κρίτων πλησιάζει. ΚΡΙΤΩΝ: Δεν ήμουν σίγουρος καθώς σας πρόσεξα όμως μετά που ο κ. Διευθυντής είπε το όνομά σας, σιγουρεύτηκα. Είμαι τυχερός που έπεσα σε μια τόσο καθώς πρέπει παρέα! (βγάζει το καπέλο του). ΕΡΜΗΣ: (τον κοιτάζει) Τι θέλετε να πείτε κύριε; ΚΡΙΤΩΝ: Μήπως έχω την τιμή να βρίσκομαι μπροστά στο μεγάλο ζωγράφο Ερμή;

34

ΕΛΕΝΗ

ΕΡΜΗΣ: Ναι και σας ευχαριστώ για την φιλοφρόνηση. ΚΡΙΤΩΝ: Αν θυμάμαι καλά είχαμε συναντηθεί πριν χρόνια σε ένα γκαλά στην Βιέννη, όμως τότε δεν ήσασταν τόσο διάσημος! ΕΡΜΗΣ: Για θυμίστε μου; ΚΡΙΤΩΝ: Κρίτων, Κρίτων Βελλής! ΕΡΜΗΣ: Ο γνωστός τραπεζίτης; ΚΡΙΤΩΝ Ακριβώς! ΕΡΜΗΣ: (με χαμόγελο) Ναι τώρα κάτι θυμάμαι, όμως ήταν πριν πολλά, πολλά χρόνια. Βέβαια όσο διάσημος κι αν είμαι σήμερα, το ίδιο είναι. Δεν άλλαξα! ΔΩΡΑ: (κοιτώντας τον μ’ ενδιαφέρον) Είναι αλήθεια κύριε, όντως είστε ο γνωστός τραπεζίτης Κρίτων Βελλής; Θαρρώ πως λείπετε πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Πιάνει μια καρέκλα και κάθεται δίπλα της

35

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΚΡΙΤΩΝ: Μάλιστα κυρία μου. Βέβαια ο συνοδός σας είναι πολύ πιο διάσημος κι από εμένα. Εγώ έγινα γνωστός από το πάθος μου στα έργα τέχνης, στο χρήμα και στο κυνήγι. ΔΩΡΑ: Στο κυνήγι; ΚΡΙΤΩΝ: Στο κυνήγι γυναικών! Γελούν! ΔΩΡΑ: Α μάλιστα… ΚΡΙΤΩΝ: Όμως τώρα τα χρόνια πέρασαν. Συμβιβαστήκαμε στα πάθη των άλλων! Ο Ερμής δείχνει σκεφτικός με το βλέμμα του περισσότερο να παίζει στην Ελένη. ΕΡΜΗΣ: Κρύβει μια αλήθεια ο λόγος σας! ΔΩΡΑ: Ε δε νομίζω είστε αρκετά γοητευτικός. Νομίζω πως η κυρία σας θα πρέπει να είναι πολύ ευτυχισμένη. ΚΡΙΤΩΝ: Για κοιτάξτε προς τα εκεί!

36

ΕΛΕΝΗ

(δείχνει την Ελένη να κρατά ανέκφραστη ένα φλιτζάνι) Σας φαίνεται ευτυχισμένη; ΔΩΡΑ: Ίσως να μην είναι η μέρα της; ΚΡΙΤΩΝ: Δεν θα το έλεγα. Τα τελευταία πέντε χρόνια είναι έτσι. Κάνουμε τις ίδιες κινήσεις, τις ίδιες βόλτες, κάθε μέρα εδώ και πέντε χρόνια. Εκτός τον τελευταίο καιρό που την αφήνω σε διάφορες βίλλες που νοικιάζουμε θέλοντας να μένει μόνη και να κοιτάζει την θάλασσα για ώρες και επιστρέφω να την πάρω και να την πάω άλλου σε άλλο μέρος, ανάλογα με την επιθυμία της. ΕΡΜΗΣ: (μονολογώντας) Και αυτό ακόμα… ΔΩΡΑ: Δεν βαρεθήκατε; ΚΡΙΤΩΝ: Πού να πάρει ο διάβολος! Όχι… Την αγαπώ, υπάρχουν στιγμές που όταν μιλάει μαγεύομαι. Πέντε χρόνια είμαστε μαζί. Βλέπετε στάθηκε η αφορμή να αλλάξω την ασύδοτη ζωή που είχα. ΔΩΡΑ: Πόσο όμορφα είναι τα λόγια σας. ΕΡΜΗΣ: Μήπως το χρήμα ευθύνεται που έφτασε στο σημείο της 37

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

απομόνωσης; ΚΡΙΤΩΝ: Όχι κύριε Ερμή. Το χρήμα στην Ελένη φέρνει ναυτία. Απλά ήθελε να ξεφύγει να ξεχάσει το παρελθόν της. Δεν ζήτησε τίποτα παρά μόνο να την ακολουθήσω. Ντύνεται λιτά, δεν ξοδεύει καθόλου λεφτά, δεν μου ζήτησε ποτέ λεφτά και μιλάει όποτε το θελήσει. ΔΩΡΑ: Σας θαυμάζω κύριε Βελλή για την θυσία σας. Μακάρι και άλλοι άντρες να έκαναν τέτοια θυσία για μια γυναίκα! ΚΡΙΤΩΝ: Εγώ το ονομάζω αγάπη. Δεν ξέρω όμως αν το κάνω σωστά… Ένας σερβιτόρος μπαίνει στη σκηνή και αφήνει ένα ρόφημα καφέ στον Κρίτων. Η Ελένη πάντα κοιτάζει αδιάφορα ανέκφραστη προς διαφορετική κατεύθυνση. ΚΡΙΤΩΝ: Α, σας ευχαριστώ! ΕΡΜΗΣ: Εσείς όμως φέρεστε εντελώς διαφορετικά. Δείχνεται πως έχετε ανάγκη την επικοινωνία. ΚΡΙΤΩΝ: Κάποιες στιγμές ναι! Όμως η Ελένη με βοήθησε να αποφύγω αυτά τα ανούσια πάρτι και τις φιλίες που προσφέρουν γλυκανάλατες, ανούσιες ως και ψόφιες συζητήσεις.

38

ΕΛΕΝΗ

ΔΩΡΑ: Σωστά, είναι και αυτό μια συνειδητότητα, μια αλήθεια όπως θα έλεγε και ο Ερμής. ΚΡΙΤΩΝ: Κάποτε ήμουν και πολύ καλός χορευτής. ΔΩΡΑ: Αλήθεια; ΚΡΙΤΩΝ: Μα ναι! Θέλετε να δείτε; ΕΡΜΗΣ: Το κέφι σας βλέπω το βρίσκετε αμέσως; ΔΩΡΑ: Θα το ήθελα πολύ κύριε Βελλή; ΚΡΙΤΩΝ: Ποτέ δε έχανα χορό κυρία μου! ΔΩΡΑ: Μα πως; εδώ; ΚΡΙΤΩΝ: Τι πιο εύκολο. Το παν είναι να εκφραζόμαστε ελεύθερα. Αφουγκραστείτε την μουσική και βάλτε την μελωδία στη ψύχη σας. Τώρα αφεθείτε στο ρυθμό, η καρδιά κρατάει το μέτρο… ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: 39

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Μπαίνει η μουσική. Ο Κρίτων και η Δώρα χορεύουν και τραγουδούν στο ρυθμό του βαλς. Το ένα ζευγάρι που κάθεται στο τραπέζι ακολουθεί στο χορό. Η Ελένη ανέκφραστη και ο Ερμής να την κοιτάζει επίμονα. ΘΑΡΡΟΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΡΙΤΩΝ: Για πρώτη φορά που σε είδα με βρήκε η χαρά μου ξανά αφού έκανε πάρτι η ψυχή μου βγάζουν τα μάτια μου φωτιά Σε βρήκα ως λαθρεπιβάτης ως καλεσμένος του χρόνου και πίνω τσάι με λεμόνι να σε χορεύω βαλς ερωτικά ΔΩΡΑ: Και τότε ένας άνεμος χαράς, Από σκόνη, ζάχαρης - άχνης το σχήμα πήρε της καρδιάς για να ‘μαστε πάντα μαζί... ΚΡΙΤΩΝ + ΔΩΡΑ: Κι έγινε το θάρρος η αλήθεια και αρχίσαμε να λέμε παραμύθια και το άστρο μας έκανε παιχνίδια μας έκανε νέους, σχεδόν παιδιά Κι έγινε το θάρρος η αλήθεια 40

ΕΛΕΝΗ

και αρχίσαμε να λέμε τραγούδια και οι χοροί έγιναν παιχνίδια μας έκανε νέους, σχεδόν παιδιά ΚΡΙΤΩΝ: Εδώ βγήκε το πρώτο σου γέλιο που δεν ξέρει πότε να σταματά ψάχνει μια λέξη η καρδιά μια λέξη σ’ αγαπώ αυτό που θέλω Και με βοηθό έναν χορό γαλάζια κι ωραία φωτισμένη σε είδα να ανασταίνεις, μα το τοπίο ακόμα θολό ΔΩΡΑ: Και τότε ο ήλιος ο προδότης μου έδειξε ένα ωραίο παιχνίδι κι ενώ ήμουν ήδη πολύ χαμηλά χτυπά η καρδιά μου δυνατά. ΚΡΙΤΩΝ + ΔΩΡΑ: Κι έγινε το θάρρος η αλήθεια και αρχίσαμε να λέμε παραμύθια και το άστρο μας έκανε παιχνίδια μας έκανε νέους, σχεδόν παιδιά Κι έγινε το θάρρος η αλήθεια και αρχίσαμε να λέμε τραγούδια και οι χοροί έγιναν παιχνίδια μας έκανε νέους, σχεδόν παιδιά ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ:

41

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Ακολουθεί κι από τους δυο ένας ενθουσιασμός χειροκροτημάτων. Ο Κρίτων κατευθύνεται με την Δώρα προς την έξοδο. ΚΡΙΤΩΝ: Είστε μια αξιοπρόσεχτη κυρία! Ελάτε μαζί μου να σας δείξω πως φαίνεται ο κόσμος από ψηλά θέλετε να πάμε μια εκδρομή στο βουνό; Έχω ένα σαλέ εκεί στο ψηλότερο σημείο. Θα δείτε πόσο ασήμαντοι, ματαιόδοξοι και περαστικοί είμαστε εμείς οι άνθρωποι, ενώ η μητέρα γη είναι τόσο όμορφη… ΣΚΗΝΗ - 4η Η Δώρα ακολουθεί τον Κρίτων προς την έξοδο. Ο Ερμής απελπισμένος πιάνει την εφημερίδα και συνεχίζει να διαβάζει με το μισό βλέμμα του πάντα στην ανέκφραστη Ελένη. Αλλάζει νευρικά τις σελίδες με τα μάτια του να παίζουν στην εφημερίδα και στην Ελένη. Αφήνει την εφημερίδα και σηκώνεται με αποφασιστικότητα. Την πλησιάζει όσο πιο κοντά μπορεί. Η Ελένη ανέκφραστη να κοιτάζει το βάθος. ΕΡΜΗΣ: Εσύ είσαι Ελένη σ’ αναγνώρισα! ΠΑΥΣΗ. ΕΛΕΝΗ: (με φωνή υπόκωφη) Αλήθεια Ερμή; ΕΡΜΗΣ: 42

ΕΛΕΝΗ

Βλέπεις κι εσύ με γνώρισες. ΕΛΕΝΗ: Ω, για σένα είναι αλλιώς! ΕΡΜΗΣ: Γιατί για μένα είναι αλλιώς; ΕΛΕΝΗ: Γιατί εσύ ακόμα αισθάνεσαι και ζεις! ΕΡΜΗΣ: Τι θες να πεις; ΕΛΕΝΗ: (μετά από παύση) Ποια ήταν αυτή πριν λίγο δίπλα σου; ΕΡΜΗΣ: Ήταν... η γυναίκα μου! ΕΛΕΝΗ: Ώστε την παντρεύτηκες. Ξεπουλήθηκες κι εσύ στο χρήμα. Όπως κι εσύ έτσι και αυτή για μένα είστε δυο άγνωστοι. ΕΡΜΗΣ: Άγνωστοι; Τι θες να πεις Ελένη; ΕΛΕΝΗ: Και η “Ελένη” σου; Επέζησε στις τιμές και στις δόξες; ΕΡΜΗΣ: Η “Ελένη”! Ναι, έγινε διάσημη, από τη μιαν άκρη του 43

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

κόσμου στην άλλη. Όλοι μιλούν γι’ αυτή. Πιστεύω να το διάβασες και να το είδες. ΕΛΕΝΗ: Ναι το διάβασα. Κι έκανε τον δημιουργό της το ίδιο διάσημο. Βέβαια τα λεφτά αυτής της άγνωστης βοήθησαν ακόμα περισσότερο… Άλλωστε αυτό δεν ήταν το μεγάλο σου όνειρό; ΕΡΜΗΣ: Σε σένα τα χρωστώ όλα Ελένη και όχι στα λεφτά της. Σ ‘ ευχαριστώ… ΕΛΕΝΗ: (σκέφτεται για λίγο) Με ευχαριστείς (ειρωνικά); Έπρεπε τότε να είχα κάνει το καθήκον μου… ΕΡΜΗΣ: Δηλαδή; ΕΛΕΝΗ: Να σε είχα σκοτώσει πριν γίνεις διάσημος, πριν ολοκληρωθεί η “Ελένη”. ΕΡΜΗΣ: Τι είναι αυτά που λες; Να με σκοτώσεις; ΕΛΕΝΗ: Ναι, να σε σκοτώσω πριν σ’ αφήσω να τελειώσεις το έργο σου.

44

ΕΛΕΝΗ

ΕΡΜΗΣ: Δε θα το τολμούσες Ελένη. Δε θα πήγαινε η καρδιά σου! ΕΛΕΝΗ: Έχεις δίκιο. Τον καιρό εκείνο η καρδιά μου έκρυβε άλλα αισθήματα. Τα αισθήματα της αγάπης και του έρωτα για σένα. Κι εσύ τίποτα. Άψυχο ον απέναντι στη γύμνια μου να ενδιαφέρεσαι μόνο για το αποτέλεσμα του καλλιτεχνικού σου δημιουργήματος. ΕΡΜΗΣ: Πέρασαν πολλά χρόνια Ελένη. Όμως πες μου… Γιατί εξαφανίστηκες χωρίς να πεις μια λέξη, χωρίς ν’ αφήσεις ούτε ένα ίχνος πίσω σου; ΕΛΕΝΗ: Και σε τι θα ωφελήσει αυτό Ερμή; Άλλωστε κι εσύ έφυγες σε άλλη πόλη. ΕΡΜΗΣ: Αγάπησες κάποιον άλλον; Μήπως αυτόν τον τραπεζίτη που έγινε άντρας σου; ΕΛΕΝΗ: (γελάει σαρκαστικά) Όχι βέβαια… Τον Κρίτωνα τον έχω για παιχνίδι. Όπως είχα για παιχνίδι όλους τους άντρες που πέρασαν από δίπλα μου, μετά από εσένα Ερμή. Ο Κρίτων δεν είναι άντρας μου. Τον λες σε εισαγωγικά σύντροφο. Όσο για σένα, όταν έφυγα, έφυγα γιατί σ’ έβλεπα σιγά, σιγά να ξεμακραίνεις ακόμα περισσότερο από κοντά μου. Αυτό ήταν όλο… Προσπαθώντας να ελαφρύνει λίγο την κουβέντα.

45

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΜΗΣ: Καλύτερα να μη μιλάμε πια για ο,τι πέρασε! ΕΛΕΝΗ: Σωστά έχεις δίκιο. Να μην μιλάμε για έναν κόσμο που δεν είναι πια δικός μου! ΕΡΜΗΣ: Πού είχες χαθεί Ελένη; Όταν έφυγες, έψαξα να σε βρω παντού… ΕΛΕΝΗ: Πριν παντρευτείς τούτη την άγνωστη ή μετά; (συνεχίζει να γελά σαρκαστικά) Από το τόσο φως και ποίηση που μου πρόσφερες, ξαναγύρισα στο σκοτάδι καλέ μου… ΕΡΜΗΣ: Μιλάς αλληγορικά και αφηρημένα… Πες μου πως και που εξαφανίστηκες; ΕΛΕΝΗ: Ταξίδεψα! ΕΡΜΗΣ: Ταξίδεψες; ΕΛΕΝΗ: Ναι, πήγα παντού… ΕΡΜΗΣ: Και με τι ασχολήθηκες όλα αυτά τα χρόνια; 46

ΕΛΕΝΗ

ΕΛΕΝΗ: Με πολλά, πάρα πολλά… Α ναι τώρα θυμάμαι! Είδες Ερμή… Σε συνάντησα και μου ξανάφερες την μνήμη που είχα χάσει! Λοιπόν τραγούδησα σε πολλά μπαρ, ποζάρισα γυμνή για διάφορους ζωγράφους οι οποίοι γεύτηκαν τη σάρκα μου, ξέρεις έβγαλα πολλά χρήματα. Και γνώρισα άντρες που με ποθούσαν και χάσανε το μυαλό τους για μένα. Κάτι, που σε σένα δεν είχε συμβεί ποτέ! ΕΡΜΗΣ: (υπεκφεύγοντας) Κι ύστερα γνώρισες αυτόν τον τραπεζίτη; ΕΛΕΝΗ: Όχι, όχι δεν ήταν αυτός πρώτος. Πόσες φορές θα στο πω πως δεν τον παντρεύτηκα. Ένας άλλος με ζήτησε; ΕΡΜΗΣ: Ώστε παντρεύτηκες! Και ποιος ήταν αυτός;

ΕΛΕΝΗ: Ένας σεΐχης από την Μέση Ανατολή. Αυτόν τον έκανα τρελό. Αγιάτρευτα τρελό… Του χόρευα και του τραγουδούσα κι αυτός έλιωνε. Ήταν ωραίο να τον βλέπω έτσι για χάρη μου… ΕΡΜΗΣ: Και πού βρίσκεται τώρα;

47

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΛΕΝΗ: Τον σκότωσε ο δεύτερος άντρας μου. ΕΡΜΗΣ: Πως; ΕΛΕΝΗ: Ναι, δεν είναι τρέλα; ΕΡΜΗΣ: Δεν πήγε φυλακή; ΕΛΕΝΗ: Όχι γιατί να πάει. Στην Αραβία η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία, μόνο η τιμή. Ένα βράδυ με υπερασπίστηκε σκοτώνοντας τον άντρα μου επειδή με πρόσβαλε. Άλλωστε ήταν και αυτός Σεΐχης και τρελός για μένα… ΕΡΜΗΣ: Και μετά; ΕΛΕΝΗ: Μετά κάναμε ταξίδια σε όλο τον κόσμο! Παρίσι, Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Βενετία και μετά πάλι Παρίσι και λίγο στη Βιέννη και ξανά Λονδίνο… ΕΡΜΗΣ: Και τώρα πού είναι; ΕΛΕΝΗ: Πέθανε!

48

ΕΛΕΝΗ

ΕΡΜΗΣ: Πέθανε; ΕΛΕΝΗ: Ω ναι. Ένα βράδυ που του χόρεψα, του τραγούδησα και του έκανα έρωτα… ΕΡΜΗΣ: Πέθανε πάνω στον έρωτα; ΕΛΕΝΗ: Ω ναι... Τον ρούφηξα ολόκληρο και έφυγε με ένα γλυκό χαμόγελο. ΕΡΜΗΣ: Κι ύστερα; ΕΛΕΝΗ: Ύστερα ξαναπαντρεύτηκα. Έναν Γάλλο κόμη τρελό και παλαβό μαζί μου. Όμως... ΕΡΜΗΣ: Όμως; ΕΛΕΝΗ: Πέθανε κι αυτός! Τον έκανα τόσο τρελό που έπεσε στις όχθες του Σηκουάνα και πνίγηκε. ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική. Η Ελένη τραγουδά και χορεύει τον χορό της Σαλώμης.

49

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Η ΑΛΛΗ ΕΛΕΝΗ ΕΛΕΝΗ: Καθώς χαράματα ξεκίνησα Μόλις το βράδυ έφτασα Μην δεις την πόρτα για σημάδι Ζωγραφισμένη μου αγάπη Τα χείλη σου θέλω να γευτώ Αυτή τη νύχτα με φεγγάρι Καθώς στα χέρια μου μετρό Του κορμιού σου μαγεμένο θησαυρό.

R: Δεν ξέρω αν είναι πολύτιμος κι ακριβός Του κορμιού σου αυτός ο θησαυρός Ξέρω πως αντέχω μια λέξη σα ν’ ακούσω Το σ’ αγαπώ στα χείλη σου να νιώσω Να ξέρεις πως όλα τα πάντα θα σου δώσω Τα πάντα και αν σου υποσχεθούν Το ξέρεις πως σα φυλαχτό θα στο φορέσω Αυτό που οι άλλοι λαχταρούν. Καθώς φτάσεις να γλυκοκοιμηθείς με το καλό Βλέπω δεμένη την καρδιά μου Του κορμιού σου μαγεμένο θησαυρό. Στο σώμα μου σα φυλαχτό θα στο φορέσω! ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: Ο Ερμής την πλησιάζει…

50

ΕΛΕΝΗ

ΕΡΜΗΣ: Σίγουρα κάτι άλλο θα θέλεις να πεις. Τα λόγια σου έχουν μια μεταφορική έννοια. Μου φαίνεται πως μπορώ να καταλάβω… ΕΛΕΝΗ: Εσύ, ναι, κανονικά θα έπρεπε να με καταλαβαίνεις… ΕΡΜΗΣ: Υπάρχει μέσα σου κάτι που σε έχει πληγώσει! ΕΛΕΝΗ: Έτσι λες... Ίσως αυτό να συμβαίνει κάθε φορά όταν μια γυναίκα αισθάνεται πουλημένη και προδομένη, όταν τις έχουν καταστρέψει ιδέες και ιδανικά, να πεθαίνει... Απολαμβάνοντας τις στάχτες της. ΕΡΜΗΣ: Ω, Ελένη, σταμάτα επιτέλους να εκφράζεσαι έτσι! Είσαι εδώ ζωντανή, ολοζώντανη όπως τότε που σε πρωτογνώρισα όταν ακόμα ήμουν ένας άγνωστος. Λες και ο χρόνος δεν πέρασε ποτέ από πάνω σου! ΕΛΕΝΗ: (με τρεμάμενη φωνή) Ναι όπως τότε που ήμουν ένα παιδί που σε ερωτεύτηκε. Που γυμνώθηκε μπροστά σου. Κι όμως Ερμή… Νομίζεις, πως είμαι ζωντανή. Πουλημένη και προδομένη, έχω πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. Και καθώς έσβησε ο έρωτας και η αγάπη, τότε ήρθαν και μου δέσανε τα χέρια πιστάγκωνα και μου είπαν… Τώρα το χαρτί της ελεύθερης διακίνησης των 51

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

άρρωστων, επικίνδυνων ενστίκτων και χαρακτήρων μας επικυρώθηκε! Σύμμαχοι πάντα το χρήμα, η θρησκεία και η πολιτική, βδέλλες πάνω στο σώμα μου να μου ρουφούν αργά το αίμα μου. Ένα αίμα παγωμένο. Να παρελαύνουν για χρόνια στο σώμα μου οι επτά πληγές του Φαραώ. Τώρα το μόνο που αποζητώ μέσα από τον σκοταδισμό του χρήματος, είναι να γυρνάω το μυαλό όπως ο μύλος ενός αόρατου περιστρόφου γεμισμένο με σφαίρες δικαιοσύνης έχοντας το όνομά τους χαραγμένο. Μια σφαίρα για κάθε έναν από αυτούς. Μια σφαίρα για καθένα από εσάς. ΠΑΥΣΗ. ΕΡΜΗΣ: Μου επιρρίπτεις ευθύνες; ΕΛΕΝΗ: Ναι! ΕΡΜΗΣ: Νιώθεις πως εγώ σε πρόδωσα; ΕΛΕΝΗ: Ναι. Και όχι μόνο αυτό… Μα… γιατί στέκεσαι όρθιος; ΕΡΜΗΣ: Μου επιτρέπεις να κάτσω; ΕΛΕΝΗ: Μα και βέβαια. Αν και είμαι μια πεθαμένη δεν πάγωσα ολότελα!

52

ΕΛΕΝΗ

ΕΡΜΗΣ: (κάθεται) Δεν μπορώ να το πιστέψω Ελένη, καθόμαστε και πάλι όπως πρώτα, όταν τελειώναμε την δουλειά, ο ένας κοντά στον άλλον! ΕΛΕΝΗ: Ναι την δουλειά... Πάντα με μια μικρή απόσταση ανάμεσά μας. Όπως πρώτα, δίχως ποτέ να με πάρεις μια αγκαλιά ΕΡΜΗΣ: Έτσι έπρεπε τότε… ΕΛΕΝΗ: Έπρεπε; ΕΡΜΗΣ: Ναι, Ελένη έπρεπε να υπάρχει μεταξύ μας μια μικρή απόσταση. ΕΛΕΝΗ: Στ’ αλήθεια έπρεπε; Έπρεπε να υπάρχει αυτή η απόσταση μεταξύ μας, Ερμή; Περνάγαμε ατέλειωτες ώρες, μήνες, που ήμασταν δίπλα ο ένας τον άλλον, έπρεπε όμως όλα να έχουν την πρώτη φορά της απόστασης; ΕΡΜΗΣ: Θυμάσαι τι μου απάντησες, όταν σου πρότεινα να με ακολουθήσεις; ΕΛΕΝΗ: Θυμάμαι. Μου έπιασες το χέρι, έσκυψες στο αυτί και ψιθυρίζοντας μου υποσχέθηκες πως θα με ταξίδευες 53

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

σε ολόκληρο τον κόσμο και θα μου έδειχνες το νόημα της “Ελένης” επικεντρωμένη στο συμβολισμό των επτά θαυμάτων, χαρίζοντας μου μια νέα ανάσταση, μια αθωότητα που χαρίζει η δύναμη του ύψους φτάνοντας ψηλά στον ουρανό. Κι εκεί θα μου άφηνες το χέρι, θα με έπαιρνες αγκαλιά και θα πιάναμε τον ουρανό. ΕΡΜΗΣ: Και θα γινόσουν ένα θαυμάσιο Μοντέλο για όλα τα έργα μου. ΕΛΕΝΗ: Ολόγυμνη. Να με θαυμάζεις, δίχως να με αγγίζεις. ΕΡΜΗΣ: Και στ’ αλήθεια Ελένη, ήσουν πάντοτε κοντά μου. ΕΛΕΝΗ: Ναι, σε υπηρέτησα και σου έδωσα με περίσσιο πάθος, την γύμνια της νιότης μου. Σε κοιτούσα στα μάτια και το σώμα μου φλεγόταν… Ενώ εσύ… Εσύ… (σηκώνεται) ΕΡΜΗΣ: Δεν πρέπει να με κατηγορείς Ελένη, δε σου φέρθηκα άσχημα! ΕΛΕΝΗ: Και όμως Ερμή, μου φέρθηκες άσχημα! ΕΡΜΗΣ: Σε τι;

54

ΕΛΕΝΗ

ΕΛΕΝΗ: Παρουσιάστηκα ολόγυμνη μπροστά στα μάτια σου και ποτέ δε μ’ άγγιξες, τα χείλη ποθούσαν για ένα φιλί και ποτέ δεν τα γεύτηκες και τα μάτια μου σπιθοβολούσαν από αγάπη και έρωτα και μήτε ποτέ τα κοίταξες. ΕΡΜΗΣ: Αχ Ελένη δεν ξέρεις… Η ομορφιά σου μ’ έκανε πολλές φορές να νομίζω πως είχα χάσει το μυαλό μου. (παύση - σηκώνεται) Δυστυχώς όμως πάνω στο πάθος μου να δημιουργήσω το ένα και μοναδικό, το τέλειο έργο μου, αποστασιοποιήθηκα. Συγκεντρώθηκα στη γύμνια μιας γυναίκας μέσα από την συμπαντική δημιουργία του κόσμου για να δημιουργήσω το μεγαλύτερο έργο της ζωής μου. ΕΛΕΝΗ: Την “Ελένη”... ΕΡΜΗΣ: Ναι… κι αυτή η γυναίκα, έπρεπε να διακρίνεται μέσα από αυτήν την συμπαντική συμφωνία, για την αγνότητα, την ομορφιά και τη περηφάνια της. Να αναδύεται μέσα από τα νερά της θάλασσας και να μένει στην κορυφή πάνω από τις επτά πράξεις της δημιουργίας, των αμαρτημάτων, των θεών. ΕΛΕΝΗ: Τα νιάτα μου, η γύμνια μου και η ομορφιά μου, σου δόθηκαν και σ’ ακολούθησαν! ΕΡΜΗΣ: Γι’ αυτό και σε έβλεπα σαν αρχαία θεότητα. Ως μούσα 55

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

απέναντί μου, τόσο πολύτιμη για μένα και μοναδική. Έπρεπε να πνίξω τον έρωτα, την φλόγα και την αγάπη που αισθανόμουν για σένα, για να φτάσω έτσι στο στόχο μου. ΕΛΕΝΗ: Και τα κατάφερες! ΕΡΜΗΣ: Ναι, μόνο χάρη σε σένα. Δημιούργησα το τέλειο έργο γιατί είχα εσένα για πρότυπο! ΕΛΕΝΗ Πρώτα λοιπόν το άψυχο έργο τέχνης κι ύστερα ο άνθρωπος! Γι’ αυτό μετά δεν με είχες καμιά ανάγκη, με πέταξες όπως πετάς τα χρησιμοποιημένα χρώματα και πινέλα. Σου ήμουν μια άχρηστη. ΕΡΜΗΣ: Δεν είναι έτσι Ελένη και το ξέρεις. ΕΛΕΝΗ: Δεν ξέρω τίποτα Ερμή. Ή μάλλον ξέρω μόνο ένα... Πως ήμουν έτοιμη μόνο για σένα κι εσύ με πρόδωσες για την δόξα και το χρήμα. Πλάι σου θα σου ήμουν ένα τίποτα, ένα μοντέλο, ένα κορμί μόνο για ευχαρίστηση... ΕΡΜΗΣ: Όχι Ελένη δεν είναι έτσι! ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική.

56

ΕΛΕΝΗ

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΕΡΜΗΣ: Χρόνια που γλιστρούν μέσα απ’ τα χέρια μου Πάνε χρόνια που έχασα το σώμα και το γέλιο σου Χάθηκα στους κόσμους μου σε όνειρα μικρά Πόσο θέλω τώρα να γελάς και να μου δίνεις φιλιά R: Χαμογέλα μου, να σε δω να μου γελάς Χρόνια και καημοί Πάθη και εγωισμοί Μια στιγμή ας βρεθεί Και ο χρόνος θα γιατρευτεί Σκέψεις που δείχνουν πίκρα στα λόγια σου Μαύρα σύννεφα σκοτώνουν το γέλιο μου Όσο εύκολα θυμώνεις τόσο εύκολα ξεχνάς Αποζητώ να σε δω όπως παλιά να γελάς R: ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: ΕΡΜΗΣ: Ποτέ δεν θα το έκανα σε σένα αυτό Ελένη. Να σε πετάξω έτσι σαν σκουπίδι. Μετά από σένα, δε βρήκα τίποτα! ΕΛΕΝΗ: Ούτε άλλα μοντέλα;

57

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΜΗΣ: Όχι. Παρά μόνο πλούσιους άψυχους και περισσότερους στατόψυχους ανθρώπους, επιπόλαιους νεόπλουτους ενός παράλογου πλουτισμού, κρατικοδίαιτους υπαλληλίσκους, που δυστυχώς αγόρασαν κι εμένα. Εσύ όμως Ελένη δεν ήσουν ένα απλό μοντέλο για μένα. Ήσουν η μούσα μου, η πηγή της έμπνευσής μου! ΕΛΕΝΗ: Και μια από αυτούς τους στατόψυχους ανθρώπους, όπως λες επιπόλαιους νεόπλουτους ενός παράλογου πλουτισμού, έγινε τυχαία και η γυναίκα σου! ΠΑΥΣΗ ΕΛΕΝΗ: Τι άλλο δημιούργησες μετά από μένα; ΕΡΜΗΣ: Τίποτα. Μόνο πορτραίτα και τοπία επί πληρωμή. ΕΛΕΝΗ: Κι αυτή η άγνωστη, που ζεις τώρα μαζί της έστελνε την πελατεία της; ΕΡΜΗΣ: (απότομα) Μη μιλάς γι’ αυτή, μια τέτοια ώρα! Μου κάνει κακό. ΕΛΕΝΗ: Αχ Ερμή μου… Η Δώρα μπαίνει στη σκηνή…

58

ΕΛΕΝΗ

ΔΩΡΑ: Μπορείς να πεις ο,τι θέλεις Ερμή, εγώ μια φορά… Ώ… συγνώμη, βλέπω έχεις παρέα! ΕΡΜΗΣ: Μια παλιά γνωριμία… Τι θέλεις; ΔΩΡΑ: Προλάβατε και γνωριστήκατε με την κυρία κι αναγνωρίσατε τόσο γρήγορα πως είστε μια παλιά γνωριμία; ΕΡΜΗΣ: Προχώρα Δώρα παρακάτω, πες μου τι ήθελες; ΔΩΡΑ: Ήθελα μόνο να σου πω πως δεν θέλω να επιστρέψουμε στην πόλη. Θα μείνω εδώ, ο κύριος Βελλής μου πρότεινε να πάμε σε ένα εστιατόριο κι έπειτα να κάνουμε μια εκδρομή σε ένα παραδοσιακό οικισμό στο βουνό μένοντας κάποιες μέρες. Μάλιστα η κυρία του το επιτρέπει. ΕΡΜΗΣ: Πως του το επιτρέπει δηλαδή; ΕΛΕΝΗ: Μα φυσικά η φύση χαρίζει την ελευθερία από την σκλαβιά των παγωμένων τσιμέντων και ψυχών! Άλλωστε καλέ κου εσύ είσαι παντρεμένος, εγώ όχι. ΕΡΜΗΣ: Είναι αυτό που ήθελα! Πήγαινε μαζί του και κάνε ότι θες.

59

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΔΩΡΑ: Σε ευχαριστώ που δεν ξοδεύεσαι τόσο πολύ για μένα. Η Δώρα φεύγει. Ο Κρίτων μπαίνει στη σκηνή έχοντας μια απόσταση παρακολουθώντας την Ελένη και τον Ερμή. ΕΡΜΗΣ: Λοιπόν, ευκαιρία να ξαναρθούμε κοντά Ελένη, όχι όμως εδώ μήτε στο βουνό, αλλά στην θάλασσα, σε αυτό το απέραντο γαλάζιο που αγάπησες και σου στέρησα. ΕΛΕΝΗ: Ναι, ας ξαναβρεθούμε. Κι εγώ σε αναζητούσα από καιρό. ΕΡΜΗΣ: Από πότε; ΕΛΕΝΗ: Από τότε που όταν έφυγα σου άφησα κάτι το οποίο ξέχασα να πάρω φεύγοντας. ΕΡΜΗΣ: Ναι μου έδωσες την γύμνια σου και την αθωότητά σου! ΕΛΕΝΗ: Όχι μόνο αυτά, σου ’δωσα και κάτι παραπάνω, γιατί τότε ήμουνα πληθωρική. ΕΡΜΗΣ: Ναι, μου ’δωσες το θαύμα της αγνότητάς σου και το λαμπρό πρόσωπό σου, που δεν έβγαλε ποτέ κακία παρά μόνο αγάπη και στοργή.

60

ΕΛΕΝΗ

ΕΛΕΝΗ: Όχι, σου ’δωσα και κάτι ακόμα πιο πολύτιμο… ΕΡΜΗΣ: Ποιο; ΕΛΕΝΗ: (Τον κοιτάζει στα μάτια) Σου άφησα την ψυχή μου Ερμή! Και αυτό με έκανε να πεθάνω και να γυρνώ για χρόνια εδώ κι εκεί, χωρίς ανάσα και ζωή. Κι αυτή την ψυχή θα την πάρω πίσω με κάθε κόστος. Η Ελένη με γρήγορα βήματα φεύγει μέσα στο σπίτι. Ο Ερμής επιστρέφει στην αυλή του δικού του σπιτιού δακρυσμένος.

- ΤΕΛΟΣ ΠΡΑΞΗΣ -

61

z ΠΡΑΞΗ ΙΙ

ΣΚΗΝΗ 1η Μπαίνει ο Ερμής. Ακούγονται ταυτόχρονα ήχοι της φύσης κατά την διάρκεια όλης της Πράξης. Ο Ερμής κάθεται σ’ ένα από τα παγκάκια. Μπαίνει η Δώρα ντυμένη με ορειβατική ενδυμασία και κοντή φούστα. Δείχνει ξανανιωμένη και όμορφη. Στα χέρια της κρατά ένα μπαστούνι ορειβάτη. ΔΩΡΑ: Α, εδώ είσαι Ερμή; ΕΡΜΗΣ: (αδιάφορα). Δεν έφυγες ακόμα; ΔΩΡΑ: Όχι. ΕΡΜΗΣ:

ΕΛΕΝΗ

Η ώρα είναι περασμένη έχεις φάει μεσημεριανό; ΔΩΡΑ: Φάγαμε μαζί σε ένα ωραίο εστιατόριο. ΕΡΜΗΣ: Μαζί; Με ποιον; ΔΩΡΑ: Μα, με τον τραπεζίτη Κρίτων Βελλή φυσικά. ΕΡΜΗΣ: Α! Με αυτόν φυσικά… ΔΩΡΑ: Το απόγευμα φεύγουμε για το βουνό! ΕΡΜΗΣ: Α ναι, φεύγετε για το βουνό! ΔΩΡΑ: Μα βέβαια! Βλέπεις στο βουνό συναντάς την ελευθερία σε όλες τις εκφάνσεις της, είναι ένας αρχέγονος προορισμός, μία κατάκτηση για την οποία ο άνθρωπος παλεύει από τότε που στάθηκε στα πόδια του. Από τότε προσπαθεί να ανακαλύψει άγνωστους προορισμούς για να κατακτήσει την πολυπόθητη ελευθερία. Όπως κι εσύ θα έλεγες στους φιλοσοφικούς σου παροξυσμούς, πως από τον Σωκράτη έως τον Νίτσε, οι φιλόσοφοι σκέφτονταν την ελευθερία. Συνεχώς στην καθημερινότητά μας δεν ακούμε πολιτικούς να κόπτονται για την ελευθερία, τους οικονομολόγους να ονειρεύονται ελεύθερη οικονομία, τους ακτιβιστές να παλεύουν με νύχια και με δόντια για αυτήν; Εγώ λοιπόν θα 63

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

την βρω ανεβαίνοντας ένα βουνό, με απώτερο σκοπό την κατάκτηση ενός αγαθού για το οποίο ακόμη ο άνθρωπος παλεύει γι’ αυτήν: την ελευθερία. Γελά ειρωνικά. ΕΡΜΗΣ: Παλεύεις εσύ, για την ελευθερία Δώρα; ΔΩΡΑ: Το προσπαθώ. ΕΡΜΗΣ: Πόσο αστεία γίνεσαι με όλα αυτά. Μιλάς εσύ ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο για το μέγιστο αγαθό της ελευθερίας; Που από τα σαλέ της Ελβετίας περνάς στη Μιανμάρ, αναζητώντας καινούριες εμπειρίες στις επενδύσεις για να αυξήσεις το κέρδος σου. Εσύ λοιπόν μιλάς για ελευθερία, η απόλυτα υποταγμένη στο βωμό του βρώμικου χρήματος; ΔΩΡΑ: Αυτό το βρώμικο χρήμα σε έκανε διάσημο. ΕΡΜΗΣ: Το ξέρω και λάθος μου. Τέλος πάντων, θες κάτι άλλο; ΔΩΡΑ: Ναι. Θα κάτσω μαζί του μερικές μέρες. Σε πειράζει; ΕΡΜΗΣ: Εμένα; Γιατί να με πειράζει;

64

ΕΛΕΝΗ

ΔΩΡΑ: Σωστά γιατί να σε πειράξει. ΕΡΜΗΣ: Δείχνεις κουρασμένη! Σε ταλαιπωρεί ο Κρίτων Βελλής; ΔΩΡΑ: Η αλήθεια είναι πως με ταλαιπωρεί. Μα έλεος Ερμή πως αντέχεις τόση ησυχία γύρω σου; ΕΡΜΗΣ: Διακρίνω στον ήχο της σιωπής κάτι το αρμονικό που μ’ αρέσει. ΔΩΡΑ: (λίγο ειρωνικά) Είσαι πάντα καλλιτέχνης κι έτσι θα πεθάνεις! ΕΡΜΗΣ: Θα το ήθελα πολύ αυτό! ΔΩΡΑ: Εκείνος όμως δεν είναι ούτε μια σταλιά καλλιτέχνης. Είναι όμως άσσος στα οικονομικά. ΕΡΜΗΣ: Εκείνος είναι ο Κρίτων Βελλής; ΔΩΡΑ: Μα φυσικά! ΕΡΜΗΣ: Μπράβο του να του πεις!

65

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΔΩΡΑ: Και είναι και πολύ καλός! ΕΡΜΗΣ: Μπράβο του και πάλι! ΔΩΡΑ: Και είναι τόσο καλός. Που καταντά ερωτεύσιμος! ΕΡΜΗΣ: Ευκαιρία λοιπόν να τον ερωτευτείς, τι περιμένεις; ΔΩΡΑ: Θα σε βόλευε Ερμή… Πάντως εσύ, είσαι πολύ κακός. ΕΡΜΗΣ: Τώρα το κατάλαβες; ΔΩΡΑ: Όχι, είναι καιρός. ΕΡΜΗΣ: Βλέπεις, έρχονται τα γεράματα, κακιώνω! ΔΩΡΑ: Δεν εννοούσα αυτό! ΕΡΜΗΣ: Το ξέρω! ΔΩΡΑ: Η ματιά που καταδέχεσαι και μου ρίχνεις, ο τρόπος που 66

ΕΛΕΝΗ

μου μιλάς έχουν μια μεγάλη δόση κακίας. Ζωντάνεψες για λίγο την ελπίδα μου μήπως ερωτευτούμε και ν’ αγαπηθούμε ξανά. ΠΑΥΣΗ. ΕΡΜΗΣ: Δώρα, μπορείς να μου πεις γιατί ήρθαμε σε αυτό εδώ το μέρος; ΔΩΡΑ: Μα μόνος σου το είπες: Μια τέτοια αλλαγή θα… Μα... ΕΡΜΗΣ: Τι; ΔΩΡΑ: Τώρα καταλαβαίνω… Δεν ήτανε αυτός ο λόγος! ΕΡΜΗΣ: Τι καταλαβαίνεις λοιπόν; ΔΩΡΑ: Πως έχει σχέση με αυτή την γυναίκα. Αυτή την Ελένη την συνοδό του Βελλή! ΕΡΜΗΣ: Την κυρία Ελένη θες να πεις; ΔΩΡΑ: Ναι, μ’ αυτήν που τρέχει συνέχεια από πίσω σου. Ή μήπως δεν την είδανε που εχτές βράδυ βγήκε από το βίλλα μας;

67

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΜΗΣ: Ναι αυτή ήταν ο λόγος. Όμως κι εσύ ήσουν με τον Βελλή που μπορεί να μην είναι παντρεμένοι, δεν παύει όμως να είναι συνοδός της και να έχει αισθήματα γι’ αυτή την γυναίκα. ΔΩΡΑ: Έτσι λες; Μάλλον εσύ έχεις ανεκπλήρωτα αισθήματα γι’ αυτήν την γυναίκα. Πως άλλωστε να γίνει διαφορετικά, αφού για χρόνια ήταν το μοντέλο σου. ΕΡΜΗΣ: Μαθεύτηκε και αυτό; ΔΩΡΑ: Όλα μαθαίνονται! ΕΡΜΗΣ: Η αλήθεια είναι πως μαζί σου την είχα ξεχάσει. ΔΩΡΑ: Τόσο εύκολα ξεχνάς εσύ; ΕΡΜΗΣ: Ω, ναι! Πολύ εύκολα! (Απότομα) Όταν θέλω να ξεχάσω! ΔΩΡΑ: Ακόμα και μια γυναίκα που την είχες για μοντέλο; ΕΡΜΗΣ: Όταν δε μου χρειάζεται πια…

68

ΕΛΕΝΗ

ΔΩΡΑ: Έστω κι αν έχει δεχτεί να ξεγυμνωθεί για χάρη σου; ΕΡΜΗΣ: Αυτό δεν έχει καμιά σημασία για έναν καλλιτέχνη! ΔΩΡΑ: Και τι έχει σημασία για σένα; ΕΡΜΗΣ: Η ζωή, που την άφησα να φύγει! ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική. ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΕΡΜΗΣ: Στα μάτια σου γλιστράω, κι ας πονώ δε με κοιτά και ψάχνω, που να πάω; Ακόμα να την βρω, να της πω την αγαπώ, Δεν θέλω να ξεχνώ. Να με φιλά, η ανάσα μου να αγριεύει Να αποζητώ το χάδι που μαγεύει, Σαν δυο αναπνοές, η φύση να ζηλεύει, Δεν θέλω να χαθεί.

R: Θέλω να με καις φωτιά μου αν το θες, να με προσέχεις στις ποιητικές μου τις στιγμές 69

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

κάθε στιγμή, κάθε φορά να ρίχνεις μια ματιά, να μου μιλάς για παράπονα πικρά. Εμείς οι δυο, δυο πιόνια πάνω στο σκάκι τη μια μαζί μου εδώ, την άλλη σε χαντάκι Αίμα μου ζεστό, ψάχνω που να σ’ αγαπώ, Δεν θέλω να ξεχνώ. Κι αν με το φιλί η μέρα έρθει να με πάρει, Ας γίνει η αγκαλιά μας όμορφο κουβάρι. Με δύναμη να πέσουμε στο δροσερό χορτάρι Αρκεί να ξέρω ότι ζω.

R: Στα μάτια σου γλιστράω, κι ας πονώ Ο δρόμος μου ντροπή μα, που να πάω; Που να την ζητώ, να της πω την αγαπώ, Δεν θέλω να ξεχνώ. ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: Η Δώρα δακρυσμένη κινείται στη σκηνή. ΔΩΡΑ: Αυτό είναι λοιπόν; Άρχισα να σε κουράζω και θες να με ξεφορτωθείς Ερμή; ΕΡΜΗΣ: Ναι, κουράστηκα. Είμαστε, δυο άνθρωποι που βαδίζουμε συνέχεια μαζί, δίχως να έχουν κανένα ενδιαφέρον καμία αγάπη, τουλάχιστον από εμένα.

70

ΕΛΕΝΗ

ΔΩΡΑ: Όχι μόνο εμένα δεν αγαπάς Ερμή, αλλά ούτε και τον κόσμο… Σ’ αρέσει να ζεις μόνος σου. Εγώ πάλι, αν και είχα τα ίδια ενδιαφέροντα με σένα πάνω στην τέχνη και σε όλα αυτά που αποκαλείς τέχνη, προσπάθησα να πιάσω το πνεύμα σου. Μάταια όμως… ΕΡΜΗΣ: Βλέπεις λοιπόν έχω δίκιο! ΔΩΡΑ: Μήπως θέλεις να του δίνω; Φτάνει να πεις μια λέξη!

ΕΡΜΗΣ: Τι σε έπιασε ξαφνικά; ΔΩΡΑ: Όχι και τι με έπιασε, αυτό θες να μου πεις. Πες το μου λοιπόν. Αν με βαρέθηκες, δεν έχεις παρά να μου το πεις. Κι εγώ θα φύγω. ΕΡΜΗΣ: Ύστερα η ζωή που ζούμε, δε μας προσφέρει πια κανένα ενδιαφέρον! Χάθηκαν οι ψυχές μας μέσα στην ύλη. ΔΩΡΑ: Σύμφωνοι λοιπόν! ΕΡΜΗΣ: Σύμφωνοι σε τι;

71

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΔΩΡΑ: Να χωρίσουμε! ΕΡΜΗΣ: Τόσο απλά; ΔΩΡΑ: Τόσο απλά! ΕΡΜΗΣ: Δώρα συγνώμη… Αλλά αυτή την στιγμή χρειάζομαι έναν άνθρωπο, που να ’ναι ψυχικά δεμένος μαζί μου. Έναν άνθρωπο που θα μπορούσε θαυμάσια να με συμπληρώσει. ΔΩΡΑ: Δεν είμαι κατάλληλη γι αυτό Ερμή. Δεν θα τα καταφέρω, δεν τα κατάφερα εδώ και δέκα χρόνια που ήμασταν μαζί, γι’ αυτό και δεν θα προσπαθήσω. ΕΡΜΗΣ: Κι εγώ αυτό νομίζω, πως καλύτερα να μην το δοκιμάσεις! ΔΩΡΑ: Μα και ‘γω δε το θέλω! ΕΡΜΗΣ: Ούτε κι εγώ θα το πίστευα. ΔΩΡΑ: Διακρίνω στα μάτια σου τη σκέψη αυτής της άλλης. ΕΡΜΗΣ: Δεν ήξερα πως είχες το προσόν να διαβάζεις τις σκέψεις!

72

ΕΛΕΝΗ

ΔΩΡΑ: Είχες τη σκέψη σου πάντα σ’ αυτήν, σ’ αυτήν που κάποτε τη χρησιμοποίησες για μοντέλο. ΕΡΜΗΣ: Σωστά λοιπόν διαβάζεις την σκέψη μου. ΔΩΡΑ: Δεν την ξεπέρασες και δεν την ξέχασες ποτέ. ΕΡΜΗΣ: Ναι, πάντα αυτή σκεφτόμουνα. Κι ύστερα αυτή με άφησε και χάθηκε… ΔΩΡΑ: Και μένα με πήρες, σαν τελευταία διαφυγή! ΕΡΜΗΣ: Όχι δεν είναι έτσι. Δεν μπορώ να πω πως δεν σε είχα ερωτευτεί, πάλευα μέσα μου. Με ένα τσιγάρο στο χέρι, ένα ποτήρι κρασί συντροφιά και να χάνομαι στις λέξεις και σε ανάκατες σκέψεις. Καμιά δεν έμπαινε σε σειρά. Παρά μόνο ένα γιατί; Με την σκέψη μου να ξαναβουτά στο κενό και να είναι ασταμάτητη. Να πονώ. Όλα αυτά τα χρόνια αυτές οι σκέψεις με τυραννούσαν. Κατάλαβα πως τελικά ο έρωτας για σένα δεν ήταν έρωτας μήτε αγάπη αλλά ένας απλός ενθουσιασμός. Έπειτα δέχτηκα να κάνω τον ζωγράφο επί παραγγελία και πληρωμή για να ξεφύγω από όλες αυτές τις σκέψεις. Όμως τώρα θέλω να είμαι μαζί σου ειλικρινείς. Με πονάς… Τι δεν καταλαβαίνεις; Με πονάς… Πονάει η αγάπη όταν είμαστε μαζί, γκρεμίζεται ο έρωτας και χάνεται η ζωή μου. Και θέλω την ζωή μου πίσω Δώρα, την θέλω 73

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

πίσω την ζωή μου μαζί της! Η Δώρα τον παρακολουθεί βουρκωμένη. ΔΩΡΑ: Σου ζητώ συγνώμη Ερμή. ΕΡΜΗΣ: Όλα με μιας. Όνειρα, τέχνη, επανάσταση, μου φάνηκαν ασήμαντα! ΔΩΡΑ: Και όλα αυτά θες να τα αντικαταστήσεις με την ζωή; ΕΡΜΗΣ: Ναι με τη ζωή, Δώρα! ΔΩΡΑ: Δεν ξέρω αν αρκεί η συγγνώμη μου! ΕΡΜΗΣ: Δεν χρειάζονται συγνώμες Δώρα. Δεν μπορείς να ξέρεις τι είναι ο καλλιτέχνης στο βάθος του. ΔΩΡΑ: Εδώ Ερμή δεν ξέρω εγώ, ποιο είναι το βάθος μου! ΕΡΜΗΣ: Ας δώσουμε λοιπόν ένα τέλος! ΔΩΡΑ: Ναι, θα το ’θελα αυτό.

74

ΕΛΕΝΗ

ΕΡΜΗΣ: Δώρα, κατάλαβέ με. Υπάρχει στη μέση… ΔΩΡΑ: Ξέρω… Αυτή η γυναίκα! ΕΡΜΗΣ: Δεν μπόρεσα να την ξεπεράσω Δώρα. Ήταν αυτός ο ανεκπλήρωτος έρωτας, που μπορεί να θάφτηκε στο υποσυνείδητο, όμως δεν ξεχάστηκε ποτέ. Ήσουν καλή μαζί μου και με βοήθησες αρκετά, δίχως να το αξίζω. Τούτη η βοήθεια όμως εμένα με αποξένωσε, με αποτέλεσμα το υποσυνείδητό να γίνει συνειδητό και να φέρει στη μνήμη μου το ανεκπλήρωτο αυτής της γυναίκας καθώς και όλων όσων πρέσβευα. ΔΩΡΑ: (Βλέπει την Ελένη να έρχεται και του την δείχνει). Κοίτα, να την. Έρχεται προς τα εδώ, ευκαιρία να σου ηρεμήσει την ψυχή. ΕΡΜΗΣ: (κοιτώντας) Πού είναι; ΔΩΡΑ: Εκεί στην αρχή της παραλίας, μας πλησιάζει... ΣΚΗΝΗ 2Η ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική.

75

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Η Ελένη πλησιάζει από το βάθος την Δώρα και τον Ερμή. ΧΘΕΣ ΕΛΕΝΗ Λέξεις η γλώσσα σου ξεστόμισε Μια λέξη που φαρμάκι κρύβει Το χέρι σου σαν σήκωσες Νόμιζα το χάδι πως ζητούσες Τόσο μικρός, μικρός μου φάνηκες Ταπεινά τα μάτια σου μπροστά μου Που είδαν την άγρια όψη σου Η αδιαφορία να σβήνει την χαρά μου R: Τα σύννεφα να κρύβουν τ’ άστρα Το φεγγάρι φέγγει σε μια κλέφτρα νύχτα Ποιο λάθος έκανα, ποτάμι τα δάκρυα τρέχουν Οι λύπες μας σύννεφα έγιναν και ψιλοβρέχουν Μα όταν βούρκωσαν τα μάτια σου Και λίγο πριν το δάκρυ στάξει Δειλά και τρυφερά το χέρι άπλωσες Το πρόσωπό μου χάιδεψες μ’ αγάπη Βελούδινη μορφή ήταν το χέρι σου Το στόμα σου μήνυμα να φέρει Μπρος μου αναστήθηκε η αγάπη σου Δεν ήθελες κανένας να το ξέρει.

R: 76

ΕΛΕΝΗ

ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: Η μουσική συνεχίζει σε άλλη μελωδία καθώς παίρνει τον λόγο η Δώρα. ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΔΩΡΑ: Σπασμένα της αγάπης τα κομμάτια Ρημάδια από παλιούς ναούς Απομεινάρια της θλίψης τα σκοτάδια Χαμένος ψάχνεις τους θεούς Το κορμί σου σωρός, η ψυχή συντρίμμια Το κορμί μου χορεύει αρμονικά Που τώρα η σμιλεμένη μου η γύμνια Τους ταπεινούς σου πόθους τους νικά R: Όσες πόρτες και αν ανοίξουν Τ’ ακούραστα φτερά του νου Όσα χρόνια κι αν περάσουν Αρχή του ωραίου και παντοτινού Κάποια ψυχή εδώ σε ζωντανεύει Ο πόνος μου παντού ν’ αντηχεί Κάποια καρδιά απόψε συγγενεύει Στην καινούργια μου ζωή. Είσαι του τέλους μου η αρχή Θύελλα του σώμα μου η πληγή Μα όσο βαθιά κι αν στη γη θαφτεί 77

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Το αντίο σου θα ‘ναι για μένα η ζωή.

R: ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: ΠΑΥΣΗ. Αν και έχουν μια μεγάλη απόσταση Ο Ερμής και η Ελένη κοιτάζονται έντονα. Την σιωπή σπάει η Δώρα. ΔΩΡΑ: Τι σκέφτεσαι; ΕΡΜΗΣ: Κοίτα την πως μοιάζει με την Άνοιξη! ΔΩΡΑ: Φεύγω λοιπόν να ακολουθήσω το δικό μου μονοπάτι. Φεύγει. Περνά μπροστά απ’ την Ελένη και σταματά. ΔΩΡΑ: Ο μεγάλος ζωγράφος Ερμής στέκεται εκεί και σας περιμένει καλή μου κυρία. Όλος δικό σας. Σας περιμένει να του χαρίσετε την ηρεμία της ψυχής του. ΕΛΕΝΗ: Λέτε πως μπορώ να τον βοηθήσω; ΔΩΡΑ: Νομίζω πως μόνο εσείς μπορείτε!

78

ΕΛΕΝΗ

Η Δώρα φεύγει. Την πλησιάζει ο Ερμής. ΠΑΥΣΗ. ΕΛΕΝΗ: Η άγνωστη σε μένα και σύζυγος για σένα μου είπε πως με ήθελες. ΕΡΜΗΣ: Χρόνια ολόκληρα. Σε ήθελα και σε περίμενα. ΕΛΕΝΗ: Δεν μπορούσα Ερμή με έδιωξες ρίχνοντας με σε ένα σκοτάδι. Το σκοτάδι ήταν βαθύ και με είχε πάρει μακριά. ΕΡΜΗΣ: Μα, να που τώρα βγήκες στο φως. ΕΛΕΝΗ: Νομίζω πως με τυφλώνει αυτό το φως. ΕΡΜΗΣ: Πάμε να θαυμάσουμε τον ήλιο, να μας δώσει πίσω την χαμένη μας ζωή. ΕΛΕΝΗ: Ω, μη βιάζεσαι τόσο! ΕΡΜΗΣ: Μου έλειψες πολύ Ελένη πώς να μην βιάζομαι, τώρα που σε ξαναβρήκα;

79

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΛΕΝΗ: Ήμουνα πολύ μακριά καλέ μου, σε χώρες νεκρές όπως κι αυτή. ΕΡΜΗΣ: Και βέβαια πάλι μόνη χωρίς τον κύριο Βελλή. ΕΛΕΝΗ: Πάντα ήμουν μόνη αυτός ήταν ένα τίποτα, ένα παιχνίδι που ικανοποιούσε τα θέλω μου. ΕΡΜΗΣ: Και το ανεχόταν; ΕΛΕΝΗ: Μα φυσικά, ήταν ελεύθερος κι έκανε την ζωή του! Άλλωστε αυτός έθαψε πολλούς στο σκοτάδι! ΕΡΜΗΣ: Μα αυτός μας είπε πως σε αγαπά, πως δεν κάνει στιγμή μακριά σου. ΕΛΕΝΗ: Τον βλέπεις δίπλα μου; Μάλλον με την δική σου γυναίκα είναι που για μένα παραμένει μια άγνωστη. ΕΡΜΗΣ: Τότε; πως ήσασταν τόσα χρόνια μαζί; ΕΛΕΝΗ: Του άρεσε το παιχνίδι μου κι εμένα μου άρεσε που ήταν... η σκιά μου. Δεν τον παντρεύτηκα ποτέ. Το μόνο που του χάριζα ήταν μόνο κάποιες νύχτες ηδονής όποτε το ήθελα.

80

ΕΛΕΝΗ

ΕΡΜΗΣ: Και προτίμησες λοιπόν την σκιά του; (παύση) Νομίζω πως σωστά μιλάς… Όλοι έχουμε μια σκιά. ΕΛΕΝΗ: Η δικιά σου σκιά είμαι εγώ. (ξεσπώντας) Δεν το καταλαβαίνεις λοιπόν; ΕΡΜΗΣ: Πώς... το καταλαβαίνω Ελένη. Ξεσπά σε ένα νευρικό σαρκαστικό γέλιο. ΕΛΕΝΗ: Γιατί γυρνάς αλλού τα μάτια σου; Τόσο αποκρουστική έχω γίνει; ΕΡΜΗΣ: Δεν τολμώ να σε κοιτάξω Ελένη, γι’ αυτό! ΕΛΕΝΗ: Επιτέλους! ΕΡΜΗΣ: Τι συμβαίνει; ΕΛΕΝΗ: Σουτ! Σσς… Νιώθω μια ανακούφιση! Με άφησαν επιτέλους και κάποιες άλλες σκιές που με είχαν φυλακισμένη, τώρα νιώθω πιο ελεύθερη. Ήταν κακές αυτές 81

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

οι σκιές, μερικές φορές με έδεναν πιστάγκωνα και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Καλώδια μου τοποθετούσαν και με ηλέκτριζαν, όμως εγώ αντιστεκόμουν, αρρωσταίνοντας με το λυπηρό χαμόγελό μου τον δικό τους κόσμο. Οι σκιές όμως είχαν επιμονή. Μου έλεγαν πως ήμουν ένα από τα αποβράσματα της κοινωνίας, και δεν είχα θέση σε αυτή. Δεν με έχουν ανάγκη ούτε ως λαϊκή πουτάνα του δρόμου αφού τις βρίσκουν στα κόκκινα χαλιά των οίκων μόδας και στις δεξιώσεις των πολυεθνικών. Με τις σκιές πάντα εκεί να μου θυμίζουν πόσο ξέπεσα που ερωτεύτηκα. Ξέρεις τι έλεγαν και ξανάλεγαν αυτές οι σκιές σε μένα την ξεπεσμένη πουτάνα; Δεν κάνω για την κοινωνία τους διότι είμαι η φωνή ενάντια στην εξουσία που μας θέλει υποχείριά της, δηλαδή ενάντια στην πολιτική, τη θρησκεία και τη δικαιοσύνη. Είμαι ενάντια στον καθρέφτη της καθωσπρέπει κοινωνίας... Επειδή ερωτεύτηκα, αγάπησα και γυμνώθηκα μπροστά σε έναν άντρα καλλιτέχνη κι έγινα το μοντέλο του. ΕΡΜΗΣ: Ελένη... ΕΛΕΝΗ: Σουτ… Σσς… Επιτέλους με άφησαν. ΕΡΜΗΣ: Ελένη μου… ΕΛΕΝΗ: Μην πεις λέξη. Μ’ άφησαν. Τώρα, μπορούμε να μιλήσουμε όπως άλλοτε, όπως κάναμε στη παλιά μας ζωή Ερμή! ΕΡΜΗΣ: Θέλεις λοιπόν να μιλήσουμε όπως άλλοτε; Είσαι σίγουρη, 82

ΕΛΕΝΗ

αισθάνεσαι καλά; ΕΛΕΝΗ: Μα φυσικά τώρα ναι. Να θα κάτσω και δίπλα σου. (Κάθεται πολύ κοντά του πιάνοντας τον αγκαζέ). Να ‘μαι λοιπόν Ερμή που ‘ρθα και πάλι κοντά σου κι ήμουν τόσο μακριά. Και τώρα είμαι πολύ κοντά σου δίχως την απαραίτητη απόσταση που έπρεπε να είχε ένα γυμνό μοντέλο από το καλλιτέχνη! Είμαι μάλιστα ντυμένη όπως το επιτρέπει η κοινωνία και ο καθωσπρεπεισμός. ΕΡΜΗΣ: Σωστά, δίχως αυτή την απόσταση! ΕΛΕΝΗ: Ας μείνουμε στο κόσμο μας. ΕΡΜΗΣ: Στον κόσμο που πλάσαμε οι δυο μας Ελένη. ΕΛΕΝΗ: Ναι σε αυτό τον κόσμο. Με περίμενες κάθε μέρα Ερμή; ΕΡΜΗΣ: Ναι γλυκιά μου κάθε μέρα. Κάθε μέρα κι ένας άλλος εφιάλτης. ΕΛΕΝΗ: Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν μπορούσες, να ξεφύγεις από τους εφιάλτες σου γιατί ήμουν η σκιά σου!

83

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΜΗΣ: Μ’ άφησες για κάποιο άλλον Ελένη; ΕΛΕΝΗ: Και γιατί όχι, για σένα τον ίδιο; ΕΡΜΗΣ: Δε σε καταλαβαίνω! ΕΛΕΝΗ: Εκείνη την ημέρα που μου είπες πως η “Ελένη” τελείωσε, ένιωσα πως πια δεν με χρειάζεσαι, αφού σου πρόσφερα την ψυχή και το γυμνό σώμα μου, σου έδειξα με τα μάτια μου την αγάπη μου, σου πρόσφερα και την εξαφάνισή μου. Ήρθαν όλα τόσο απλά Ερμή… ΕΡΜΗΣ: Τόσο απλά; Έτσι λες… Δεν κατάλαβες πως το κενό που άφησες στη ζωή μας ήταν τεράστιο; ΕΛΕΝΗ: Αυτό επιδίωκα. Δεν έπρεπε να δημιουργήσεις τίποτα άλλο, ύστερα από αυτό το έργο. Ήμουν σίγουρη πως θα σου χάριζε την δόξα που ονειρευόσουν και η φιλοδοξία σου θα έφτανε στον τελικό στόχο της. Ήμουν σίγουρη πως δεν θα δημιουργούσες κανένα άλλο έργο μεγαλύτερο από την “Ελένη”. ΕΡΜΗΣ: Μήπως επειδή κατάλαβες αυτή την επιτυχία, ζήλεψες και επέλεξες την φυγή;

84

ΕΛΕΝΗ

ΕΛΕΝΗ: Μάλλον μίσησα! ΕΡΜΗΣ: Εμένα; ΕΛΕΝΗ: Ναι, εσένα Ερμή! Που πήρες την γύμνια μου, τα νιάτα μου, τον έρωτα και την αγάπη μου, την ψυχή μου που κράτησες για χρόνια, για να δημιουργήσεις ένα αριστούργημα! Ενώ το γυμνό μου σώμα φλεγόταν και ποθούσε ένα σου φιλί ένα σου άγγιγμα και μια σου λέξη. Σ’ αγαπώ! Παύση... ΕΡΜΗΣ: Την είδες την “Ελένη”; Τώρα που είναι πια ολότελα τελειωμένη, από κάθε χρώμα και από κάθε πινελιά. ΕΛΕΝΗ: Όχι Ερμή. Πέρασα σχεδόν από όλες τις χώρες που φιλοξενήθηκε όμως εγώ έφευγα μακριά. Δε θα το άντεχα! ΕΡΜΗΣ: Τότε καλύτερα να μην τη δεις! ΕΛΕΝΗ: Φοβάσαι μήπως αναστηθώ ή μήπως πεθάνω μιαν ακόμη φορά; ΕΡΜΗΣ: Ούτε κι εγώ δεν ξέρω πια.

85

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΛΕΝΗ: Θέλω να σε ακούω να μου τη περιγράφεις. Έλα γλυκέ μου Ερμή περιέγραψε μου την “Ελένη”! Την δική μας “Ελένη”... ΕΡΜΗΣ: Μόλις εμπνεύστηκα την απεικόνιση, κατάλαβα πόσο θα ωφελούσες το έργο μου. Το σώμα σου και η αθωότητα που έβγαζε, έμοιαζε άτρωτο στις επτά πληγές της ζωής. Να στέκεται λαμπερό δίχως να μπορούν να το αμαρτήσουν. Να μένει εκεί μακριά απ’ οποιαδήποτε βρωμιά, λουσμένο στο φως. ΕΛΕΝΗ: Έτσι το έφτιαξες και το τέλειωσες γλυκέ μου; ΕΡΜΗΣ: Όχι ακριβώς... ΕΛΕΝΗ: Όχι; ΕΡΜΗΣ: Όχι! Όταν έφυγες πλούτισα από εμπειρία. Γεύτηκα τις θανάσιμες αμαρτίες, τις επτά πληγές κι έτσι καθώς έβλεπα τον πίνακα αισθανόμουν ένα κενό. Αυτό το κενό είχε να κάνει με την απουσία σου. Έτσι μου γεννήθηκαν νέες ιδέες. ΕΛΕΝΗ: Και ποιες ήταν αυτές οι ιδέες; ΕΡΜΗΣ: Η πραγμάτωση όσων ζούσα από τον παλιό στον καινούργιο κόσμο μου. Έβλεπα τη σφαίρα της γης, το 86

ΕΛΕΝΗ

γυμνό σώμα σου να δημιουργεί μια συμπαντική ένωση, μια μάχη μεταξύ του καλού και του κακού καταλήγοντας σε επτά πράξεις. Καθώς το χρώμα έπεφτε πάνω στον καμβά, δημιουργούσα ένα ετερώνυμο πλήθος, άντρες, γυναίκες, οι ιδέες τους, οι ιδέες μου. Μετά ήρθαν οι σκιές και το βάθος της προοπτικής με τις επτά γενεές, τις επτά επιστολές προς τις επτά εκκλησίες, τις επτά σφραγίδες, τις επτά σάλπιγγες. Υστέρα έβαλα λίγο περισσότερο άσπρο, σαν τις επτά ημέρες της Δημιουργίας, τα επτά φωνήεντα, τα επτά θαύματα του κόσμου, τους επτά ορόφους της Βαβέλ, τους επτά σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας, τα επτά άστρα της Μεγάλης Άρκτου, τους επτά Αρχάγγελους, σαν τις επτά ημέρες της εβδομάδας, τα επτά μυστήρια της Εκκλησίας, τα επτά κεριά, τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα κι έπειτα λίγο γαλάζιο όπως τους επτά Ουρανούς. (παύση) Τα επτά χρώματα της Ίριδας… κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, γαλάζιο, μπλέ, μώβ όλα αυτά τα χρώματα πάνω στην «Ελένη» κι εσύ να αναδύεσαι ως καθάρια στο φως. ΕΛΕΝΗ: Και μέσα σε όλο αυτό το πλήθος των απεικονίσεων, νοηματικά ξεχώριζα εγώ, έτσι δεν είναι; ΕΡΜΗΣ: Όχι ακριβώς. Όλα αυτά έπρεπε να δεθούν με δυο κόσμους. Του καλού και του κακού χτυπώντας μια αλλοτριωμένη κοινωνία που δεν δέχεται τίποτα παρά μόνο της επιταγές της παραπληροφόρησης. Των άρτων και του θεάματος. Της πατρίδας και της θρησκείας. Έφτιαξα λοιπόν την κοινωνία να αντιδρά, όπως στην πραγματικότητα, να απομονώνει κάθε τι το διαφορετικό καθώς και όλα όσα δεν μπορεί να κατανοήσει αδιαφορώντας για το καλό, το κακό ή το σωστό, προσπαθώντας να διατηρήσει μια 87

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ανισόρροπη ομοιογένεια στο εσωτερικό της, που στην ουσία την καταδικάζει στην στασιμότητα. Έρχεσαι εσύ με την αθωωτική γύμνια σου που δεν φαίνεται να ταιριάζει με το κοινωνικό πρότυπο και τους συμβολισμούς που το συνοδεύουν, απομονώνεται παρά τις δυνατότητες και τα φυσικά ταλέντα που διαθέτει, μπαίνοντας σε έναν «αδιάκοπο» αγώνα επιβίωσης και αποκλεισμού προσπαθώντας να βρει τον δρόμο του αλλά και τους «ομοίους» του. Έτσι λοιπόν η γύμνια σου που λέει την αλήθεια προσπαθεί να βρει την ταυτότητα της και διαβιώνοντας την κοινωνία με τις πιέσεις των επτά συμβολισμών, νιώθει μοναξιά, απελπισία και συνεχή αναζήτηση με κινδύνους τους οποίους καλείται να αντιμετωπίσει. Το κορμί μάχεται δίχως να ματώνει στην απεμπλοκή του από ζημιογόνες καταστάσεις και περιβάλλοντα που απλά το κρατούν δέσμιο, από το να δει τον πραγματικό του εαυτό και τις δυνατότητες του. Η λύτρωση έρχεται όταν το γυμνό σώμα καταφέρνει να εκπληρώσει τους στόχους του και τότε η κοινωνία απενοχοποιημένη το δέχεται ως μέλος της και το «αγκαλιάζει», χωρίς ωστόσο να έχει διδαχτεί τίποτα η ίδια και χωρίς να αλλάξει την δομή της. Η μνησικακία, ο θαυμασμός και η ζηλοφθονία είναι τα αλυσιδωτά συναισθήματα που διαδέχονται το «κοινωνικό λάθος» που μοιραία καταδικάζει κάθε διαφορετικότητα. Η Γύμνια σου Ελένη ανεξαρτήτως του περιβάλλοντος του μπορεί να σταθεί στα πόδια της, να δικαιωθεί αλλά και να ευτυχίσει, μέσα από την διαχρονική προσπάθεια της μάχης του καλού και του κακού να γίνει το ίδιο καλύτερο, μα το σίγουρο είναι πως απεικονίζει την αλήθεια.

88

ΕΛΕΝΗ

ΕΛΕΝΗ: Με αυτές σου τις σκέψεις σου, μέσα στο έργο σου, καταλαβαίνω πως μου έδωσες μια δεύτερη θέση; ΕΡΜΗΣ: Όχι, όχι απόλυτα, όμως έπρεπε να υπάρξει μια μικρή μετατόπιση. Έπρεπε να γίνει αυτό Ελένη για να βγάλει το σύνολο μια αρμονία. Τον χαστουκίζει! ΕΛΕΝΗ: Υποκριτή! Τον χαστουκίζει ξανά... ΕΛΕΝΗ: Εγωιστή! ΠΑΥΣΗ. ΕΡΜΗΣ: Γιατί το κάνεις αυτό; ΕΛΕΝΗ: Ξεκίνησες το έργο αυτό έχοντας ως κεντρική ιδέα την γύμνια μου και όλα τα συναισθήματα που έβγαζε η στάση του σώματος μου και τα μηνύματα των ματιών μου, για να μου δώσεις τελικώς μια δεύτερη θέση. Δεν σου έφτανε να πρωταγωνιστήσει η αθωότητα και ο ερωτισμός μου μέσα σε μια βρώμικη κοινωνία. Τοποθέτησες τα νέα ιδανικά σου, εσένα τον ίδιο σε ρόλο πρωταγωνιστικό. Δεν άντεξες 89

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

να είσαι στη σκιά μου υποκριτή! Το πιο σοβαρό είναι πως ενέταξες τον ίδιο σου τον εαυτό στην εξουσιαστικά σαπισμένη κοινωνία. Ήξερες πάρα πολύ καλά τι έκανες. Και η δεύτερη θέση που μου έδωσες ήταν αυτή την θέση που είχαν δώσει και οι σκιές που με κυνηγούσαν. Την θέση της ξεπεσμένης πουτάνας! ΕΡΜΗΣ: Είμαι καλλιτέχνης Ελένη. Δεν μπορώ να θάψω τις σκέψεις μου όταν δημιουργώ. Γεννήθηκα καλλιτέχνης και θα πεθάνω σαν καλλιτέχνης. Αυτά που μου λες ξέρεις πολύ καλά πως δεν θα τα σκεφτόμουν ποτέ. ΕΛΕΝΗ: Είσαι Υποκριτής! Και το χειρότερο είναι, πως η μάσκα του υποκριτή που φοράς, είναι μια μάσκα φρίκης που κοιμάται και τραγουδά σιγανά η μοίρα του. ΕΡΜΗΣ: Με αδικείς Ελένη! Μπορεί στο έργο να μην είσαι η σκιά μουήσουν και είσαι όμως η σκιά στη ζωή μου. Η Ελένη γελά σαρκαστικά σχεδόν νευρωτικά. ΕΛΕΝΗ: Δεν σε αδικώ καθόλου. Είσαι υποκριτής! Μόνο ένας υποκριτής θα έλεγε αυτά τα λόγια! (Αλλάζει τόνο). Εγώ όμως ήμουν δυνατή. Είχα ένα προορισμό στη ζωή μου και τον απαρνήθηκα για σένα. Σκότωσα τον ίδιο μου τον εαυτό! Και κράτησες την ψυχή μου αιχμάλωτη!

90

ΕΛΕΝΗ

ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική. ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΕΛΕΝΗ: Απ’ την αλήθεια μου κρυβόσουν Έφευγες από κάθε τι που φοβόσουν θα κάνω αυτό που ονειρευόμουν Τα λόγια σου ακόμα με πληγώνουν Μου είπες πως μου λείπεις Μα εσύ ξέχασες να ζήσεις Προσπάθησες να με αλλάξεις Λάθος επέλεξες να κάνεις Την ζωή σου άλλαξε και όχι εμένα Τις ψυχές μας κάνε να μοιάζουν με ένα Άλλαξέ μου τη ζωή, μη με αλλάξεις Στην αγκαλιά σου πάρε με να με πετάξεις Βγάλε την μάσκα φρίκης να σε δω Την ψυχή μου κράτησες κι εγώ δεν ζω ΕΡΜΗΣ: Το ξέρεις πως σου ταιριάζω βαθιά το λίγο θέλω μου θα φύγει μακριά γιατί όποτε με κοιτάς ντροπιάζομαι Στη σκοτεινή απουσία σου σκιάζομαι Φωνάζω πως όλα θα τα φτιάξω Την θλίψη σου χαρά θα κάνω Αχ τα μάτια σου πόσο τα αγαπώ 91

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Αυτά τα μάτια που τόσο νοσταλγώ ΕΛΕΝΗ: Την ζωή σου άλλαξε και όχι εμένα Τις ψυχές μας κάνε να μοιάζουν με ένα Άλλαξέ μου τη ζωή, μη με αλλάξεις Στην αγκαλιά σου πάρε με να με πετάξεις Βγάλε την μάσκα φρίκης να σε δω Την ψυχή μου κράτησες κι εγώ δεν ζω ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: ΠΑΥΣΗ. ΕΡΜΗΣ: Με αδικείς Ελένη! Δεν θα μπορούσα ποτέ να υποκριθώ μπροστά σου! ΕΛΕΝΗ: Θα σου πω εγώ ένα κομμάτι του κόσμου όπως εγώ τον βίωσα όταν σου άφησα την ψυχή μου Ερμή και θα καταλάβεις πως δε σε αδικώ. Ο κόσμος όλος δεν καταλαβαίνει τίποτα από τα καλλιτεχνικά νοήματα ενός ζωγραφικού πίνακα. Φοράει κοστούμια, γραβάτες, σκισμένα τζιν, σέξι φορέματα, φούστες μαύρες σεμνές της εκκλησίας, της νηστείας και της προσευχής! Σε αυτό τον κόσμο απευθύνεσαι, σε αυτή την κοινωνία που μοιάζει με ερμαφρόδιτο πλάσμα που πίνει τσάι ή καφέ τα απογεύματα, μπεκροπίνει και χορεύει φτηνές μελωδίες τα βράδια, αποκαλεί πουτάνες όσες γυναίκες ερωτεύονται με πάθος, πουτάνες αυτές που πληρώνονται, παλιοαδελφές όσοι είναι διαφορετικοί, χαζούς και ανάξιους αυτούς που έχουν ειδικές ανάγκες, λαμόγια και ξοφλημένους αυτούς 92

ΕΛΕΝΗ

που αυτοκτονούν από αξιοπρέπεια, επειδή δεν θέλουν το ξεροκόμματο, που ο δικός τους κόσμος, το δικό τους σύστημα, η δική τους κοινωνία, θα τους πετάξει αδαείς και εκκεντρικούς όσους ελεύθερα εκφράζονται, όσους έχουν διαφορετική άποψη, αναρχικούς όσους παλεύουν για δικαιοσύνη και δημοκρατία, όσοι το κίτρινο φτύνουν… Αυτό το σύστημα αποκαλεί ονειροκρίτες όσους αποζητούν πρόσωπα ανθισμένα, άφοβα κι εκείνοι έτοιμοι με τα αγκάθια τους να επιτεθούν. Τι να σου κάνει λοιπόν ένα ζωγραφικό αριστούργημα, με τόσα νοήματα, κρεμασμένο σε ένα μουσείο Ερμή; Ειδικά όταν ο καλλιτέχνης του, έχει απορροφηθεί από αυτό το σύστημα που νομίζει πως το καταγγέλλει; ΕΡΜΗΣ: Είμαι ένα τίποτα λοιπόν; ΕΛΕΝΗ: Ένα τίποτα Ερμή! Ένα απόλυτο τίποτα. Όπως ήμουν κι εγώ την ημέρα που έφυγα. Με είχες κάνει ένα τίποτα, ένα μοντέλο άψυχο. Ένα τίποτα ήμουν κι εγώ! Θυμάσαι υποκριτή; ΠΑΥΣΗ: ΕΡΜΗΣ: Έχεις δίκιο. Ας τα ξεχάσουμε λοιπόν όλα αυτά κι ας φτιάξουμε τις ζωές μας από την αρχή. ΕΛΕΝΗ: Να ξεχάσουμε... Αυτήν τη ζωή που αφήσαμε να μας ξεφύγει απ’ τα χέρια;

93

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΜΗΣ: Ναι... μήπως τώρα είναι αργά; ΕΛΕΝΗ: Φοβάμαι μήπως και αυτό είναι ένα μικρό τίποτα… Μήπως το ξεχάσουμε κι αυτό! ΕΡΜΗΣ: Όχι Ελένη. Δεν θα υπάρξει τίποτα. Είσαι εδώ, είσαι μαζί μου και μόνο αυτό αρκεί να ξεκλειδώσει όλα τα οράματά μου, τους πόθους και τις προσδοκίες μου. ΕΛΕΝΗ: Μα εγώ ήμουν ένα τίποτα Ερμή! Το τίποτα δεν ξεχνιέται γιατί δεν είχε ποτέ μνήμη! ΕΡΜΗΣ: Όχι Ελένη ήσουν τα πάντα για μένα. Ήσουν η αρχή, η μέση και το τέλος μου. Δεν σεβάστηκα τους πόθους και τις προσδοκίες μου, δεν σεβάστηκα τον προορισμό μου, το πλήρωσα ακριβά και είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή μόνο μαζί σου να προχωρήσω στον κόσμο που θέλω να φτιάξω με εσένα οδηγό. ΕΛΕΝΗ: Κάποτε μπορούσα. Τώρα δεν ξέρω! ΕΡΜΗΣ: Τότε αν όλα αυτά σε πιέζουν ας συνεχίσουμε χωρίς αυτό. Όσο είμαστε μαζί, είμαστε μια δύναμη!

94

ΕΛΕΝΗ

ΕΛΕΝΗ: Ίσως… Αρκεί να μην είναι και αυτό ένα μικρό τίποτα. ΕΡΜΗΣ Δες στο βάθος… Ο σύντροφός σου ο κύριος Κρίτων Βελλής έρχεται προς τα εδώ. Μάλλον βρήκε στο πρόσωπο της Δώρας την γυναίκα που έψαχνε κι αυτός από καιρό. Γελάει σαρκαστικά σχεδόν νευρωτικά. ΕΛΕΝΗ: Πόσο ταιριασμένοι δείχνουν αυτός με την άγνωστη για μένα γυναίκα σου… ΕΡΜΗΣ: Την γυναίκα του άλλου θες να πεις. Η Ελένη γελώντας σαρκαστικά. ΕΛΕΝΗ: Βλέπεις Ερμή; Αυτό επιτάσσει το σύστημα. Τα λεφτά να πηγαίνουν με τα λεφτά. Οι φτωχοί με τους φτωχούς. Οι σκλάβοι με τους σκλάβους. Οι ανήμποροι με τους ανήμπορους. Οι πολιτικοί με τους πολιτικούς. Η πλέμπα με την πλέμπα. Και κάπου ενδιάμεσα όλοι οι καλλιτέχνες να θέλουν να αλλάξουν αυτό το σύστημα και στο τέλος να ξεπωλιούνται σε όλα τα παραπάνω… ΕΡΜΗΣ: Κάποια πράγματα όμως Ελένη δεν ξεπωλιούνται στο χρήμα, όπως το υποσυνείδητο...

95

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Η Ελένη συνεχίζει να γελάει σαρκαστικά. ΕΛΕΝΗ: Αυτό καλέ μου Ερμή το ονομάζουν τύψεις και η τύψη έχει ενοχή και αυτό το υποσυνείδητο δεν το ξεχνά. Μένει εκεί στο σακούλι του και μόλις εκείνο επιλέξει δίνει εντολή στον εγκέφαλο να γίνει συνειδητό.

ΤΕΛΟΣ ΠΡΑΞΗΣ

96

ΕΛΕΝΗ

97

z ΠΡΑΞΗ ΙΙΙ

ΣΚΗΝΗ - 1η Χαμηλός φωτισμός. Ακούγονται ταυτόχρονα οι ήχοι της φύσης. ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική. Σε μια γωνιά μαζί ο Ερμής και η Ελένη. ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ ΕΡΜΗΣ: Θες να με κάνεις να πιστέψω, πως τα όνειρά μου πυροβολούν πως τελείωσαν όλα κι ήρθε ο καιρός κάποιοι να επαναστατούν να την ξεχάσω τη ζωή μου που το σύστημα κρατούσε γερά και να ξυπνάω κάθε μέρα νεκρός λουσμένος από νερά ταξικά Όσο κι αν το θέλεις δε μπορείς να με κλειδώσεις σε κελί

ΕΛΕΝΗ

φυλακής Όσο κι αν το θέλεις δε μπορείς να με ντύσεις με ρούχα πολιτικής ΕΛΕΝΗ: Ψάχνεις την άκρη να πιστέψεις πως η αγάπη όλα τα μπορεί Μα στη γωνία ένα μπάτσος το μυαλό σου σημαδεύει, πυροβολεί φταίει το παραμύθι που σου λεν «ο κόσμος θα αλλάξει θα δεις» παραμύθια με ότι δήθεν και δεν, από τις στάχτες να βγεις Όσο κι αν το θέλεις δε μπορείς να φωνάξεις δυνατά για ζωή Όσο κι αν το θέλεις δε μπορείς το στόμα μου να κλείσεις για λίγο φαί ΕΡΜΗΣ + ΕΛΕΝΗ: Φωνάζεις κανένας δε θα μείνει Λευκή η αλήθεια το πραγματικό ψέμα Λόγος πολιτικός από πλήξη και ανία Λάθος πικρό από χολή και αηδία Όσο κι αν το θέλεις δε μπορείς Την ψυχή σου δεν θα πάρει κανείς

ΕΛΕΝΗ: Το ξέρω όλα κάποτε τελειώνουν και η πραγματικότητα είναι σκληρή όλα κάποτε θα αρχίσουν και θα σχηματίσουν μια μπάλα στρογγυλή κάθε πρωί και κάθε βράδυ κάθε μέρα κάθε νύχτα στη χώρα του ποτέ 99

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Πάντα ένας τραπεζίτης έτοιμος να σου υπογράψει το μαύρο καρνέ Όσο κι αν το θέλεις δε μπορείς την τρέλα σου δεν θέλει κανείς Όσο κι αν το θέλεις δε μπορείς άσε ποια τα πως και τα γιατί Θα πάρω φόρα να περάσω από την μοναξιά των ανθρώπων που αγαπώ Κι ας έχουν οι μπάτσοι φτιάξει οδοφράγματα, θα τα πηδήξω και θα μπω Θα περάσω το μεγάλο που ‘χεις σκάψει γκρεμό με πίκρες μεγάλες λίγες χαρές κι αν ξεχάσεις το δρόμο ανοιχτό θα ξεφύγω απ’ του ρουφιάνου τις ματιές Όσο κι αν το θέλεις δε μπορείς την τρέλα σου δεν θέλει κανείς Όσο κι αν το θέλεις δε μπορείς άσε ποια τα πως και τα γιατί ΕΡΜΗΣ + ΕΛΕΝΗ: Φωνάζεις κανένας δε θα μείνει Λευκή η αλήθεια το πραγματικό ψέμα Λόγος πολιτικός από πλήξη και ανία Λάθος πικρό από χολή και αηδία Όσο κι αν το θέλεις δε μπορείς Την ψυχή σου δεν θα πάρει κανείς ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: Αλλαγή φωτισμού.

100

ΕΛΕΝΗ

ΣΚΗΝΗ - 2η Η Δώρα ροδοκόκκινη τρέχει εδώ κι εκεί κατά μήκος της σκηνής με τον Κρίτων να την κυνηγά, να την πιάνει, κάνοντάς της ερωτικές χειρονομίες προσπαθώντας να την φιλήσει. ΔΩΡΑ: Μα, άφησε με, άφησε με σου λέω. ΚΡΙΤΩΝ: Μα γιατί αντιστέκεσαι. Δεν είσαι χαρούμενη που είμαστε μαζί και ξέφυγες από αυτό το κοράκι που είχες για άντρα σου; ΔΩΡΑ: Άφησε με και κάτσε φρόνιμα! ΚΡΙΤΩΝ: Α, αυτό δε μ’ αρέσει καθόλου! ΔΩΡΑ: Τότε δεν προχωρώ άλλο μαζί σου. ΚΡΙΤΩΝ: Και τι θα κάνεις μόνη σου εδώ στην ερημιά; ΔΩΡΑ: Θα φύγω μόνη μου. ΚΡΙΤΩΝ: Φύγε τότε. Το κοράκι σου σε περιμένει.

101

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΔΩΡΑ: Γιατί η δικιά σου ή άρρωστη δεν σε περιμένει; Μου άρεσε κιόλας που έλεγες πως την αγαπάς! ΚΡΙΤΩΝ: Αμφιβάλλω! Ποτέ δεν με περίμενε. Ήμουν μαζί της γιατί την λυπόμουν. Όταν σε πρωτογνώρισα με το κοράκι δίπλα σου τι ήθελες να πω; ΔΩΡΑ: Λοιπόν, τέτοια ευχαρίστηση να είμαι μαζί σου και να μιλάς γι’ αυτήν, δε τη φανταζόμουν! ΚΡΙΤΩΝ: Δες το σαν σπορ. ΔΩΡΑ: Σπορ; ΚΡΙΤΩΝ: Ακριβώς. Αυτό είναι σπορ. ΔΩΡΑ: Ήσουν με μια γυναίκα απλά κάνοντας σπορ; ΚΡΙΤΩΝ: Ναι. Η ζωή μου ήταν μίζερη. Λεφτά, τράπεζες, πολιτική, όλα αυτά πια με είχαν κουράσει. Όταν την γνώρισα λοιπόν συμφώνησα να ακολουθήσω τον τρόπο ζωής της, έτσι… για αλλαγή. Μόνο που παρατράβηξε. Τώρα όμως που βρήκα εσένα…

102

ΕΛΕΝΗ

ΔΩΡΑ: Εμένα; Μα εγώ είμαι της ίδιας τάξης με εσένα. Πως το ξέρω πως δεν θα με βαρεθείς; ΚΡΙΤΩΝ: Δώρα είσαι τόσο όμορφη, που απορώ πως παντρεύτηκες αυτό το πράμα… ΔΩΡΑ: Για να ξεφορτωθώ όλους τους ενοχλητικούς που μου παρουσιαζόντουσαν ως επίδοξοι εραστές. Κάποιους σαν κι εσένα για παράδειγμα. Άλλωστε οι καλλιτέχνες πάντα έχουν μια μαγνητική γοητεία. ΚΡΙΤΩΝ: Εγώ; ΔΩΡΑ: Εσείς; ΚΡΙΤΩΝ: Εγώ δεν είμαι καλλιτέχνης. Τεχνοκράτης είμαι. Θέλω να φτιάξω την ζωή μου Δώρα και νομίζω πως είσαι η καταλληλότερη. ΔΩΡΑ: Είσαι σίγουρος πως δεν θα είμαι ένα ακόμα χόμπι σου; ΚΡΙΤΩΝ: Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα Δώρα. ΔΩΡΑ: Και τι θα κερδίσω; 103

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΚΡΙΤΩΝ: Εμένα! ΔΩΡΑ: Εκτός από εσένα! ΚΡΙΤΩΝ: Ένα σπίτι που φιλοξένησε βασιλοπούλες! ΔΩΡΑ: Εκτός από τα αγαθά υλικά. ΚΡΙΤΩΝ: Μια άνετη ζωή. ΔΩΡΑ: Την έχω οποιαδήποτε στιγμή. Την έχω από την ημέρα που γεννήθηκα. ΚΡΙΤΩΝ: Τότε δεν μένει κάτι άλλο, παρά μόνο να πάρω το χέρι σου, να στο κρατήσω σφιχτά, να σε ταξιδέψω σε όλο το κόσμο και να σε ανεβάσω ψηλά να φτάσουμε τον ουρανό και να πετάξουμε ελεύθεροι. ΔΩΡΑ: Μα τρελάθηκες; ΚΡΙΤΩΝ: Αφού με θέλεις καλλιτέχνη, έγινα κι εγώ ποιητής!

104

ΕΛΕΝΗ

ΔΩΡΑ: Όχι, όχι σε παρακαλώ μπούχτισα από ποίηση δεν θέλω άλλη. Δεν θέλω τίποτα να μου θυμίζει αυτόν. ΚΡΙΤΩΝ: Ας αφεθούμε τότε να μας οδηγήσει μόνος του ο δρόμος. ΔΩΡΑ: Κι αν αρνηθώ; ΚΡΙΤΩΝ: Τότε θα το πάρω μόνος μου. Θα σε αρπάξω! Σε όλη μου την ζωή πάντοτε άρπαζα. Η δουλειά άλλωστε του τραπεζίτη είναι να αρπάζει. Χρηματοδοτεί σπίτια και τα αρπάζει, χρηματοδοτεί επιχειρήσεις κι αν χρεοκοπήσουν αρπάζει τα χρήματα από το λαό. Ο τραπεζίτης αγαπάει τους πολιτικούς, αρπάζει κι απ’ αυτούς γιατί τους εξαγοράζει και όσα αρπάζω ως τραπεζίτης είναι νόμιμο. Αφού όλοι οι νόμοι των φίλων μου πολιτικών είναι υπέρ μου. Αφού μπορώ και αρπάζω τα πάντα, μπορώ να αρπάξω κι εσένα. ΔΩΡΑ: Άρα λοιπόν θα γίνω κι εγώ ένα παιχνίδι σου; ΚΡΙΤΩΝ: Θα το επιτρέψεις αυτό στον εαυτό σου; ΔΩΡΑ: Εγώ; Ποτέ! ΚΡΙΤΩΝ: Ακολούθησέ με λοιπόν. Ακόμα κι εμείς οι τεχνοκράτες έχουμε ανάγκη λίγο έρωτα και μια τόση δα αγάπη.

105

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΔΩΡΑ: Τότε λοιπόν βοήθησέ με. Αλλιώς, γιατί σε έχω μαζί μου; ΚΡΙΤΩΝ: Έλατε λοιπόν στην αγκαλιά μου και αφεθείτε κυρία μου. ΔΩΡΑ: Ξανάρχισες! ΚΡΙΤΩΝ: Γιατί φοβάστε την αγκαλιά μου. Έτσι πήρα στην αγκαλιά μου κάποτε μια όμορφη γυναίκα. Διαφορετική από το περιβάλλον που βρισκόμουν. Να φανταστείς κυκλοφορούσε με ρούχα δανεικά με παπούτσια τρύπια. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα άνθρωπος, καθημερινά χτυπούσε η καρδιά μου τόσο δυνατά και κατάλαβα πως η μοναδική ευτυχία δεν κρύβεται στα λεφτά, αλλά κρύβεται σε μια αγκαλιά, σε ένα χάδι, σε ένα χαμόγελο και σε ένα φιλί. Την κράτησα στα χέρια μου για να την προστατέψω. Ήμουν ικανός να τη κρατήσω για όλη μου τη ζωή έτσι στην αγκαλιά μου. Ώσπου μια μέρα την έπιασα στο κρεβάτι με τον πατέρα μου! Ωραία ιστορία, ε; ΔΩΡΑ: Θαυμάσια. Μα ξέρω μια καλύτερη. ΚΡΙΤΩΝ: Πες την μου σε ακούω! ΔΩΡΑ: Πρόκειται για ένα κακομαθημένο πλούσιο κοριτσάκι, που ζούσε στη μετριότητα μιας μίζερης ζωής περιτριγυρισμένο 106

ΕΛΕΝΗ

από γαμπρούς και συνοικέσια για να αυξηθεί η περιουσία των οικογενειών. Μια μέρα ήρθε και την έκλεψε ένας γοητευτικός άντρας, την έβαλε στην αγκαλιά του και την πήρε μακριά… Η ποίηση του την θάμπωσε! Για να καταλήξει το κοριτσάκι αυτό σε μια παγωμένη κατοικία με χρώματα, καμβάδες και χιλιάδες βιβλία. Η Δώρα αφήνεται σε λυγμούς. ΠΑΥΣΗ: ΚΡΙΤΩΝ: Λοιπόν, γλυκέ μου άγγελε… ΔΩΡΑ: Τι λοιπόν; ΚΡΙΤΩΝ: Θέλεις να σταματήσεις τα δάκρυα και να συρράψουμε τα ρετάλια της τύχης μας; ΔΩΡΑ: Γίνεσαι πάλι ποιητής και σκιάζομαι! ΚΡΙΤΩΝ: Ας ξεχάσουμε λοιπόν κάθε τι κι ας κάνουμε ένα βήμα μπροστά! Η αναθεώρηση του παρελθόντος είναι η καταστροφή του μέλλοντος. ΔΩΡΑ: Σε παρακαλώ τα λόγια αυτά τα έλεγε και το κοράκι που παντρεύτηκα, πραγματικά με φοβίζεις.

107

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΚΡΙΤΩΝ: Ομολογώ όμως πως αν αυτό το είπε το κοράκι είναι μια απόλυτη αλήθεια. Πάμε… ΔΩΡΑ: Ναι, ας ξεκινήσουμε. Πιάνονται από το χέρι. ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική. ΚΡΑΤΑ ΜΕ ΚΡΙΤΩΝ: Αν είσαι η αρχή της αγάπης κραυγής Αγάπησέ με χωρίς να βιαστείς Να ναι το χάδι μια άπειρη διαδρομή Του φιλιού η υγρασία που το σώμα ποθεί Αν είσαι γέννημα μιας άλλης ζωής Αγάπησέ με και μη ξεχαστείς Πάθος το δάκρυ μιας στιγμής Μόνο αλήθειες για να μην προδοθείς Κράτα με αγκαλιά να μη χαθούμε Το σώμα σου άρωμα ρόδου στην αγκαλιά σου Κράτα με αγκαλιά να μη χαθούμε Να πίνω ζεστά ποτά στην υγειά σου ΔΩΡΑ: Μην με αρνηθείς στην απάθεια ή την σιωπή 108

ΕΛΕΝΗ

Αν είσαι η αρχή της αγάπης κραυγής Να σ’ αγαπήσω με πάθος κι εγώ σαν τρελή Ας είναι το μέλλον μια νέα αρχή ΔΩΡΑ + ΚΡΙΤΩΝ: Κράτα με αγκαλιά να μη χαθούμε Το σώμα σου άρωμα ρόδου στην αγκαλιά σου Κράτα με αγκαλιά να μη χαθούμε Να πίνω ζεστά ποτά στην υγειά σου ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: ΣΚΗΝΗ 3Η Στην σκηνή μπαίνουν ο Ερμής με την Ελένη. ΕΡΜΗΣ: Ω, τι σύμπτωση! Η Δώρα. Να που έπρεπε να ξανανταμώσουμε αγαπημένη μου! ΔΩΡΑ: Δούλη σας, ταπεινή! ΕΡΜΗΣ: Έ, όχι και δούλα μου. Δούλα του Κυρίου Κρίτων Βελλή ή του θεού. ΚΡΙΤΩΝ: Με την άδειά σας φυσικά! Ελένη… βρήκες λοιπόν την χαμένη σου σκιά; ΕΛΕΝΗ: Η σκιά με βρήκε Κρίτων. Η σκιά…

109

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΜΗΣ: Η κυρία κι εγώ, ακολουθούμε από δω και πέρα τον ίδιο δρόμο. ΚΡΙΤΩΝ: Και δεν ξέρετε λοιπόν πως ο δρόμος αυτός είναι πολύ επικίνδυνος και ίσως σας οδηγήσει και τους δυο κατευθείαν στο θάνατο; ΕΡΜΗΣ: Σας αρέσουν τα μεγάλα λόγια! Όμως και ο θάνατος έχει την δική του γοητεία. ΚΡΙΤΩΝ: Μάλλον σε εσάς αρέσουν τα μεγάλα λόγια! ΕΡΜΗΣ: Επιλογή μας η ζωή, επιλογή μας και ο θάνατος. ΔΩΡΑ: Ας πηγαίνουμε λοιπόν γρήγορα στους προορισμούς μας. ΕΡΜΗΣ: Προς την ελευθερία Δώρα; ΔΩΡΑ: Ναι παλιέ μου αφέντη προς την ελευθερία! ΕΛΕΝΗ: Να πάμε μαζί τους.

110

ΕΛΕΝΗ

ΚΡΙΤΩΝ: Το τρένο προς την ελευθερία δεν παίρνει άλλους επιβάτες παρά μόνο εμάς τους δυο. ΔΩΡΑ: Εσείς καλέ μου Ερμή για την ζωή; ΕΡΜΗΣ: Ναι Δώρα για την ζωή! Ο Κρίτων παίρνει τη Δώρα στην αγκαλιά του και αρχίζουν να πηγαίνουν προς την πλευρά που είναι τα βουνά. ΕΛΕΝΗ: Τα άκουσες Ερμή! Πάνε προς την ελευθερία. ΕΡΜΗΣ: Ησύχασε Ελένη κι εμείς πάμε προς την ζωή, πάμε προς το φως… ΕΛΕΝΗ: (με αγωνία) Και οι σκιές; Οι σκιές Ερμή, αυτές οι κακές σκιές θα έρθουν πάλι και θα με δέσουν πιστάγκωνα και δεν θα μπορώ να πάρω ανάσα και μετά θα μου βάλλουν ένα σωρό καλώδια στο κεφάλι μου που θα με ηλεκτρίζουν. Εγώ θα πονάω και η φωνή μου θα κλείνει από τα ουρλιαχτά μου και μέσα μου θα σιγοκαίει η αθωότητα της ξεπεσμένης πουτάνας καθώς θα φωνάζουν οι σκιές... Πουτάνα! Θα τους φωνάζω ουρλιάζοντας πως αν και πουτάνα είμαι κι εγώ άνθρωπος, έχω ψυχή ρε κι εκείνες θα με κοιτάνε με τα καλώδια να αυξάνουν τα βολτ στο κεφάλι μου. Η κοινωνία, θα λένε, δεν με θέλει και θα ουρλιάζω γαμώ την κοινωνία σας, γαμώ τον 111

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

κόσμο που με έβγαλε πουτάνα επειδή γυμνώθηκα, επειδή αγάπησα, ερωτεύτηκα, επειδή ήθελα να λέω την αλήθεια με τα μάτια μου! ΕΡΜΗΣ: Ησύχασε Ελένη! Τώρα πια, κανείς στον κόσμο δε θα μπορέσει να σε πειράξει. Τώρα είσαι μαζί μου! ΕΛΕΝΗ: Τώρα πια, δε με νοιάζει Ερμή. Μπορώ να το αποφύγω! ΕΡΜΗΣ: Πώς; ΕΛΕΝΗ: Μ’ αυτό.(βγάζει ένα πιστόλι). ΕΡΜΗΣ: Που να με πάρει Ελένη τι το θες αυτό; ΕΛΕΝΗ: Το ‘χω μαζί μου για να σκοτώνω μια, μια τις σκιές. Αυτές τις σκιές που είναι ο κόσμος που ξέρει την αλήθεια. Γιατί ο κόσμος ξέρει την αλήθεια και δεν την λέει ποτέ. Γιατί φοβάται! Γι’ αυτό το έχω αυτό εδώ για να σκοτώνω μια προς μια τις σκιές με τους φόβους. Βλέπεις Ερμή εγώ δεν φοβάμαι, με θέλουν τρελή αλλά εγώ είμαι πιο λογική από όλους που με φωνάζουν τρελή. Το άρρωστο το έχουν αυτοί. ΕΡΜΗΣ: Δώσε το μου το όπλο σε παρακαλώ Ειρήνη. ΕΛΕΝΗ: 112

ΕΛΕΝΗ

Όχι, ποτέ. Αυτό το όπλο είναι και για σένα. Γι’ αυτό το μικρό τίποτα που μ’ έκανες. ΕΡΜΗΣ: Για μένα; Ο Ερμής δείχνει φοβισμένος. ΕΛΕΝΗ: Λοιπόν, που είναι η φλόγα αυτή που έλαμπε μέσα σου, όταν μπροστά σου με έβλεπες γυμνή, έτοιμη να σου παραδοθώ, να με κάνεις ότι θέλεις, να φτιάξουμε ένα δικό μας όνειρο; Να σου πω εγώ που… Εκεί είναι στο πρόσωπό σου ζωγραφισμένη από τον φόβο. Φοβάσαι, τρέμεις όταν ο άλλος έχει το πάνω χέρι Ερμή. Πες μου λοιπόν… (αρχίζει και σκίζει τα ρούχα της με μανία μένοντας στην σκηνή ημίγυμνη) …πού είναι η φλόγα αυτή που έλαμπε μέσα σου, όταν μπροστά σου με έβλεπες γυμνή. Παραδέξου το πως φοβάσαι κι εσύ, πως είσαι ένα με αυτές τις σκιές πως είσαι μέλος αυτής της γαμημένης κοινωνίας που γέννα αθώους δολοφόνους και τους κατηγορεί μόνο και μόνο από φόβο! ΠΑΥΣΗ. Ο Ερμής την παρακολουθεί απογοητευμένος ενώ η Ελένη έχει παρατεταμένο το όπλο και κλαυσιγελά. ΕΡΜΗΣ: Μα η αγάπη μας Ελένη, δεν πέθανε ολότελα.

113

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΛΕΝΗ: Την αγάπη μας την σκότωσες Ερμή μέσα στο απόλυτο τίποτα. ΕΡΜΗΣ: Κι όμως, αν ήξερες πόσο με καίει αυτή η αγάπη… ΕΛΕΝΗ: Κι εγώ; Δε βλέπεις λοιπόν τι είμαι σήμερα; ΕΡΜΗΣ: Είσαι για μένα, πάντα, η γυναίκα που αγάπησα και αγαπώ. ΕΛΕΝΗ: Με έριξες στο σκοτάδι των σκιών Ερμή. ΕΡΜΗΣ: Ναι εγώ σε έριξα κι αγάπησα τον εαυτό μου περισσότερο πιο πολύ απ’ τη ζωή, πιο πολύ κι από το φως, πριν από σένα, πριν απ’ τον έρωτα… ΕΛΕΝΗ: Τώρα είναι αργά Ερμή! ΕΡΜΗΣ: Η αναθεώρηση του παρελθόντος είναι η καταστροφή του μέλλοντος Ελένη. Δέξου την αγάπη μου και την νέα μας ζωή. ΕΛΕΝΗ: Οι σκιές με τυφλώνουν Ερμή. Τα καλώδια παράγουν ηλεκτρισμό. Τα λάθη του παρελθόντος στοιχειώνουν το μέλλον!

114

ΕΛΕΝΗ

ΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Μπαίνει η μουσική - Μοιρολόι. ΣΙΩΠΗ ΚΡΙΤΩΝ: Κοιτάζω στο πέλαγο μακριά Τον ουρανό να θολώνει Απ ‘τη βροχή. Λένε πως την αγάπη που πρόδωσες βασιλεύουν του σκοταδιού σκιές. Βουλιάζουνε στην άβυσσο και σε τραβούν στον πάτο. ΕΛΕΝΗ: Λένε πως τα δακρυσμένα μάτια μου Είναι φυλαχτά και μηνύματα. Τα βρήκανε τα κοράκια και χαθήκανε ξαφνικά. Κι αν η πόλη με νεκροταφείο μοιάζει τα φώτα της ανάβει στου χάρου την γιορτή. Δεν θυμάμαι ποτέ να γελούσες να μείνω ποτέ δεν μου ζητούσες κι ας αισθανόμουν μέσα μου παιδί. ΤΕΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ:

115

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΜΗΣ: Η ζωή, μας καλεί γύρω μας! ΕΛΕΝΗ: Για μένα η ζωή είναι πια πεθαμένη. ΕΡΜΗΣ: Ελένη. ΕΛΕΝΗ: Ερμή! ΕΡΜΗΣ: Πάμε προς τη θάλασσα; ΕΛΕΝΗ: Πάμε προς στη λαμπρή θωριά! Ξεκινούν με κατεύθυνση προς την πλευρά της θάλασσας. ΕΡΜΗΣ: Ναι Ελένη, ναι αγάπη μου, εκεί που η αλμύρα θα μας κάνει σκόνη στην μαλακή άμμο. Εκεί που το φως θα λάμψει και η αγάπη μας θα φέρει την δικαιοσύνη, σε κάθε πονεμένο, σε κάθε αδικημένο! ΕΛΕΝΗ: Θα σ’ ακολουθήσω παντού... ΕΡΜΗΣ: Πάμε; ΕΛΕΝΗ:

116

ΕΛΕΝΗ

Ναι, πάμε. Προς το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, πάμε προς το φως που θα κάψει τις σκιές και με αυτό το φως να βοηθήσαμε τους συνανθρώπους μας, να τους διαπαιδαγωγήσουμε, να τους μεταδώσουμε νέες αξίες και ιδανικά ξυπνώντας τους και κρατώντας σε εγρήγορση τη σκέψη και το συναίσθημα τους. Να καταλύσουμε το εύκολο, το εύπεπτο και το καταναλωτικό. Να πολεμήσουμε κάθε όρνιο πολιτικό και θρησκευτικό εχθρό που πουλάει ψυχές και συνειδήσεις καταδικάζοντας μας σε μια μόνιμη σκιά, που τυφλώνουν τα μάτια μας και κλέβουν τα όνειρά μας… Βγαίνουν από την σκηνή. Μπαίνει η μουσική. Ακούγονται ήχοι της φύσης. ΕΡΜΗΣ: Πάμε; ΕΛΕΝΗ: Πάμε! Έχουμε ραντεβού με το φως… Οι ήχοι της φύση και η μουσική δυναμώνουν ακόμα περισσότερο. ΠΑΥΣΗ ΜΟΥΣΙΚΗΣ.

- ΑΥΛΑΙΑ -

117

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

118

ΕΛΕΝΗ

Στους καλλιτέχνες που μένουν πάντα παιδιά!

119

“ΕΛΕΝΗ” Σ’ έναν τόπο παραθερισμού τέσσερις άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την ζωή, την ελευθερία, την κοινωνία, την πολιτική και την πραγματικότητα και προσπαθούν να ξαναβγούν στη ζωή, να ξαναβρούν την ελευθερία απαλλαγμένοι από συρμούς, κατεστημένα και πρότυπα.