ΣΑΛΩΜΗ by Emmanuel G. Mavros

ΑΘΗΝΑ 2018

ΣΑΛΩΜΗ o

Εμμανουήλ Γ. Μαύρος Θεατρικός Μονόλογος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Προοίμιο

Θεατρικός Μονόλογος Οδηγίες

5 41

- Σαλώμη Εμμανουήλ Γ. Μαύρος ISBN: © Εμμανουήλ Γ. Μαύρος Αθήνα, 2018 Ημ/νια Κυκλοφορίας: 16/02/2018 εκδοτική επιμέλεια και επιμέλεια εξωφύλλου: Εμμανουήλ Γ. Μαύρος [Αναφορά προέλευσης, μη εμπορική χρήση, παρόμοια διανομή] Ο θεατρικός μονόλογος “Σαλώμη“ του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου, διανέμεται ελεύθερα στο διαδίκτυο. Η αναφορά το ονόματος του συγγραφέα και της ιστοσελίδας emmanuelmavros.com που αποτελεί την πρώτη πηγή έκδοσης είναι υποχρεωτική και το έργο διατίθεται μόνο για μη εμπορική χρήση. Επιτρέπεται ελεύθερα η αναδημοσίευση του έργου και η αποσπασματική παρουσίασή του με την προϋπόθεση αναφοράς προέλευσης και δημιουργών. Σε περίπτωση θεατρικής παράστασης επικοινωνείτε με τον συγγραφέα για την παραχώρηση δικαιωμάτων

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

Η “Σαλώμη” είναι ένας μονόλογος που συνδυάζει την αφήγηση, την παρατήρηση και την προσωπική ιστορία από έναν άλλο κόσμο, ως τελευταία εξομολόγηση του πολυτάραχου παρελθόντος της ηρωίδας, αλλά και της δύσκολης καθημερινότητας που αντιμετώπισε ως τρανς άτομο στην ελληνική πραγματικότητα. Η “Σαλώμη” καταγγέλλει την ελληνική κοινωνία, την πολιτική, την εκκλησία και την δικαιοσύνη, διεισδύοντας σ’ έναν κόσμο τραγικό, σκληρό, γεμάτο πίκρα και αυτοσαρκασμό. Ως άνθρωπος η “Σαλώμη” ονειρευόταν μία ζωή ήρεμη, που δεν θα γινόταν αντικείμενο εκφοβισμών και βίαιων παρενοχλήσεων. Μία ζωή ανθρώπινη, που το χρώμα από τα σεντόνια της θα είχαν μεγαλύτερη σημασία απ’ το τι έκανε πάνω σε αυτά. Το ήλπιζε μέχρι και την τελευταία της στιγμή, πως θα μπορούσε να φτιάξει μια Ελλάδα με ισότητα, αγάπη, δικαιοσύνη. Όμως η κοινωνία είχε μια άλλη άποψη, για να φτάσει έστω και μεταθανάτια η Σαλώμη, να διαμαρτυρηθεί γι’ αυτά που τις στέρησαν να πει εν ζωή: Να διαμαρτυρηθεί για μια ανήθικη κοινωνία που υποτάσσει τα πάντα στον υπέρμετρο εγωισμό της, στην τηλεθέαση, στις ψεύτικες ειδήσεις, αποδεχόμενη 1

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

την διεφθαρμένη πολιτική, την δικτατορική εκκλησία και την τοξική δικαιοσύνη.

ΣΑΛΩΜΗ

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

z ΘΕΑΤΡΙΚΌΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

ΑΛΩΜΗ:

Καλέ; Καλέ που πήγαν όλα τα πουλιά; Που χάθηκε ο πούλος, ο αυγερινός, σε ποιο μπουρδελάκι μπήκε; Πότε ο πούλος πήρε τον πούλο; Αναρωτιέστε ε; Λοιπόν, δεν υπάρχει καμία ντροπή σε αυτό που ακούγεται για την καλή κοινωνία σας και εμάς τις παστρικές, που μόνο για εμάς, τα μπουρδέλα έκλεισαν τις πόρτες τους και μας άφησαν στους δρόμους να τριγυρνάμε εδώ κι εκεί, εκεί κι εδώ! Μόνες, ορφανές, μακριά από ζεστασιά και κρεβάτι. Καλέ λύκοι... Λύκοι, λύκοι είστε εδώ; Σιωπή! Λύκοι, λύκοι είστε εδώ; (Μακρά παύση) Ξανά σιωπή! Όταν μοιράζουν δικαιοσύνη η κοινωνία σιωπά, αναλόγως των προσόντων του πολίτη και φυσικά νομίμως βγαίνει το θύμα, θύτης. Καλέ λύκοι... 5

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Λύκοι, λύκοι είστε εδώ; Σιωπή! Λύκοι, λύκοι είστε εδώ; (Μακρά παύση) Ξανά σιωπή! Είδατε; Ακόμα και τώρα παραμένετε σε μια μακρά σιωπή! Στο μόνο που μου επιτρέπεται σε αυτό τον κόσμο σας, είναι να πεθάνω καθώς η κοινωνία σιωπά και οι αρχές του τόπου το προτιμούν, για να μην γίνομαι λέει... βάρος. Βλέπεις δεν υπάρχει και το ανάλογο χρήμα! Με 30 και 50 ευρώ τι παραπάνω να βγάλεις. Δεν θες να φας; να πιεις; να ντυθείς; να αγοράσεις ένα πακέτο τσιγάρα να καπνίσεις; Είμαστε καταδικασμένες εμείς του δρόμου, όταν μας εξόρισαν από τα γραφικά μπουρδελάκια με τα ροζ, κόκκινα, κίτρινα φωτάκια, να πεθάνουμε έτσι παγωμένες σε ένα πεζοδρόμιο, μέσα στο βούρκο, σε μια βρωμιά, γιατί η κοινωνία λέει πως το σώμα μας είναι βρώμικο και μόνο στη βρωμιά ανήκει. Λύκοι, λύκοι είστε εδώ; (Παύση) Σιωπή! Αχ μάνα μου γιατί με γέννησες σε τούτο τον τόπο; Γιατί με έφερες στη ζωή; Ναι, ναι το γνωρίζω για έναν πούλο... Όχι αυτόν (δείχνει τα αχαμνά του), αυτόν εγώ θέλησα να τον κόψω, φοβόμουν όμως το νυστέρι και δεν άντεχα τον πόνο κι έτσι εγώ αποφάσισα να τον κρατήσω τον πούλο αποδεχόμενος έτσι την μοίρα μου να μείνω άξιος απόγονος του Καραϊσκάκη. Ναι, ναι, αυτόν με το μακρύ μουστάκι. Είμαι απόγονος του Καραϊσκάκη. Αχ πόσο νοσταλγία με γεμίζουν τούτοι οι λεβέντες με τις μουστάκες τους και τις ωραίες φούστες τους με τις 400 πιέτες... Οπτασία ήταν τα χρυσά μου εκείνη την εποχή! Γιατί καλέ γελάτε, όχι πείτε μου γιατί γελάτε; Πρώτη φορά βλέπετε απόγονο του Καραϊσκάκη ντυμένο

ΣΑΛΩΜΗ

με γυναικεία ρούχα; Και τι ρούχα... Ότι καλύτερο κυκλοφορεί στα μαγαζιά, αυτό εδώ δε, είναι Βερσά-τζέ, Βερσά-τζέ - με ένα πούλο νααα εσωτερικά! (γελάει) Αν σας σκανδαλίζει πείτε πως είναι φουστανέλα! Έτσι θα πάψετε να σκανδαλίζεστε και θα έχετε μπροστά σας ένα λεβέντη φουστανελά! Κι έτσι από το Καραϊσκάκη τον φουστανελά, φτάσαμε όλοι μας - να είμαστε όλοι μας όμως - Έλλην Πολίτες! Εσείς είστε Έλλην πολίτες; Είστε ε; (φωνάζοντας)Ε, Είστε; Είστε Έλλην πολίτες σας ρωτάω; Ναι... Καλά να πάθετε! Όταν ξαναγεννηθείτε και σας ρωτήσουν πείτε κάτι άλλο... Αυτό να το θυμάστε! Λοιπόν φλυαρώ η τρελή και τόση ώρα δεν σας έχω συστηθεί. Επαμεινώνδας Μαντάς, λαϊκιστί Νώντας! Ο πλούσιος ανθρώπινος κύκλος μου με ξέρει ως Σαλώμη. Σαλώμη η χαδιάρα, Σαλώμη η τρυφερή, Σαλώμη η χορεύτρια... Εμένα που με βλέπετε καλοί μου κύριοι και καλές μου κυρίες όταν ο μπαμπάς με την μαμά με συνέλαβαν, με συνέλαβαν με πισωκολλητό γι’ αυτό κι εμένα μου έμεινε αυτό... το λες και κουσούρι. Ως αγοράκι ήμουν λίγο σκατόφατσα το ξέρω! Πολλοί μου λένε πως αυτό το πισωκολλητό έκανε ζημιά στην δήθεν ομορφάδα μου. Είχα όμως ένα σώμα, μα τι σώμα, λαμπάδα! Αργότερα έμαθα πως η μαμά προσευχόταν να βγω ένα κουκλί και να μοιάζω στον Ζαν Μαρέ κι εγώ τους βγήκα μπεν μαρέ. Έτσι λοιπόν καθώς μεγάλωνα κι έφτασα στην ηλικία των 12 ετών και έμοιαζα περισσότερο με σκατόφατσα, ο

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

μπαμπάς και η μαμά με πέταξαν πίσω από μια πόρτα και την κοπάνησαν για πολύ μακριά. Αργότερα που τους έψαξα, γιατί μου έλειπε το πατρικό και μητρικό χάδι, η αγκαλιά, το γλυκό φιλί... Έμαθα πως είχαν χαθεί κάπου στην Αργεντινή. Από εκείνη την ημέρα λοιπόν, που ο μπαμπάς και η μαμά δεν άντεξαν την ασχήμια μου και με εγκατέλειψαν πίσω από αυτή την πόρτα του ορφανοτροφείου, μέχρι και σήμερα, ζω μονάχα πίσω από πόρτες. Μέχρι που γνώρισα τον Χριστό! Ήταν ο μόνος που άκουγε καρτερικά το παράπονό μου. Δεν ξέρετε κάθε φορά που αναστηνόταν πόσο χαιρόμουν, έμενα όμως με το παράπονο γιατί δεν τον έβλεπα ποτέ! Μεγάλη πάντως η μαγκιά του... Αναστηνόταν για 2000 χρόνια και δεν τον έβλεπε κανείς. Οι μόνοι που τον έβλεπαν να αναστήνεται ο Χριστός ήταν οι Δεσποτάδες... Ναι αυτοί με τα καντάρια χρυσό πάνω τους, και τις μίτρες στις κεφάλες τους, που αγαπούν τους φτωχούς, τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους και πάντοτε εσείς οι απλοί λαϊκοί άνθρωποι που απαρτίζετε την κοινωνία τους θεωρείται ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ. Νομίζουν πως είναι και αθάνατοι οι μιτροπνίχτρες... Οι πολιτικοί και οι ρασοφόροι αποτελούν κάτι κατάλοιπα μιας σαπίλας που πρέπει να αφανιστεί από προσώπου γης, οι πράξεις τους και τα λόγια τους είναι τριτοκοσμικά, εντελώς αντιπαθητικά και σιχαμένα και η εποχή που θα έρθει το οριστικό τέλος τους είναι κοντά! Για τους δεσποτάδες, αυτές τις ρασοφόρες μαύρες χήρες, που είναι πανταχού παρόντες και πάντων υπεράνω γνωστικών θεωρούνται πάντα σωστοί, που κηρύττουν τον λόγο του θεού, αλλά τους ξεφεύγουν οι φυλετικές διακρίσεις, οι σεξουαλικές προτιμήσεις, το δικαίωμα στην επιλογή της ατομικής διαφορετικότητας, το δικαίωμα στο

ΣΑΛΩΜΗ

πολίτικο γάμο, το δικαίωμα στην ενδυματολογική επιλογή και τόσα άλλα, ταυτόχρονα μπορεί να τους επιτρέπεται να έχουν ένα μακρύ κατηγορώ σε όλα, να κάνουν χρήση την ρητορική του μίσους, να συνεργάζονται με φασίστες, να δολοφονούν στα κρυφά δήθεν αιρετικούς και σε όσα δεν πληρώνονται σε αυτούς να κρατούν μια γενικότερη παρεμβατική στάση σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, που παραδοσιακά πλέον αποτελεί ιερατικό κεκτημένο. Στην Ελλάδα λοιπόν δυο κατηγορίες πολιτών νομίζουν πως παραμένουν αθάνατοι: οι δεσποτάδες και οι πολιτικοί! Νομίζουν... Διότι ευτυχώς πεθαίνουν οι πούστηδες και δεν ανασταίνονται ποτέ! Το κακό είναι πως κλωσούν πολλά αυγά και τα αυγά γεννούν κλώνους ίδιους με αυτούς που θάφτηκαν. Αυτό που απόψε θα σας εξομολογηθώ ως “γνήσια” γυναίκα είναι μια ιστορία, που άλλοι λένε πως είναι αληθινή και άλλοι ψεύτικη. Εγώ όμως ξέρω μέσα μου πως αυτή η εξομολόγηση, είναι όλα αυτά που κράτησα μέσα στην ψυχούλα μου για πολλά χρόνια μέχρι που... Πέθανα! Ναι δεν το ξέρετε; Δεν το μάθατε; Λογικό είναι να μην το μάθατε. Εμείς δεν είμαστε πρώτη είδηση στα τηλεοπτικά μπουρδελάκια, που ο κάθε άσχετος ανέρχεται στα υψηλότερα επίπεδα ως σχετικός, μη γνωρίζοντας πως παραμένει άσχετος. Μήτε πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες που νοιάζονται για την ενημέρωση και το καλό του λαού. Λέμε και καμιά μαλακία για να το ελαφρύνουμε... (Γελάει) (Παύση) Εγώ εδώ, που τώρα σας μιλάω είμαι μια πεθαμένη. Μια πεθαμένη, που για χρόνια ήθελε να μιλήσει για τους φελλούς που επιπλέουν, να κράξει και να σπάσει πλάκα με

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

την κοινωνία και την ηλίθια κοινή γνώμη. Δηλαδή με εσάς! Πάντως όσοι από εσάς μπορείτε και επιπλέετε γιατί γνωρίζετε κολύμπι, μην παρεξηγηθείτε, μπορεί να μην είστε όλοι φελλοί, αλλά σημαδούρες ή... μαλάκες! Δεν θέλω να μου παρεξηγηθείτε, διότι εδώ που ήρθατε, στην δική μου εξομολόγηση, πάνω σε αυτό το σανίδι και από κάτω αυτή η πλατεία θα γίνει το δικό σας ψυχικό βασανιστήριο, θα ειπωθούν αλήθειες και μόνο αλήθειες! Εντάξει; Μη μου πείτε πως δεν σας ενημέρωσα; Είμαστε “άντρες” και τον λόγο μας το κρατάμε, σωστά; Σωστά; Ε, μιλάτε επιτέλους με γκαστρώσατε! Ωχ, ωχ να κλωτσάει το παιδί... (Παύση) Κυρίες και κύριοι, ως Σαλώμη το μόνο που με ενδιέφερε να τηρώ πιστά, ήταν το γράμμα Γάμα! Τι ωραία λέξη, τι ωραία πράξη κι ένα γράμμα που συμβολίζει πολλά: Γάμα Κατηγορία, Γάμα Σύνταξη, Γάμα Λίστα, αααχ Γάμα εμέ, Γάμα γενικώς και αορίστως και για να μην μακρηγορώ ως απόβρασμα και σας μολύνω την ατμόσφαιρα, ανήκω στο γάμα της δικής σας κοινωνίας. Είμαι δηλαδή ένας Γάμα Πολίτης μιας Γάμα Κατηγορίας! Όμως πολύ ήσυχους σας βλέπω; Σοκάρεστε μήπως από τα λόγια που ξεστομίζει η γλώσσα μου; Τούτη η γλώσσα μπορεί να κάνει και άλλα πράγματα αν το θελήσετε... Το ξέρετε βλέπω! Α πάλι γελάτε! Θωρώ εγώ κάτι μειδιάματα και κάτι χαμογελαστά προσωπάκια που συγκινούνται... Εδώ όμως ήρθατε για να συμμετέχετε, να κάνουμε μια

ΣΑΛΩΜΗ

φιλική συζήτηση βρε αδερφέ. Τόσο περίεργο είναι που συναντάτε ένα φάντασμα και μάλιστα τραβεστί; Και τα φαντάσματα γίνονται τραβεστές! Άλλωστε δεν πάγωσα ολότελα, έχω περιθώριο... Γι’ αυτό λοιπόν όλοι συμμετέχουμε! Αποβάλλετε από πάνω σας αυτό το βλοσυρό επικριτικό ύφος, που σας μεταδίδει η αυστηρότητα της παρουσίας ενός πολιτικού. Εσείς να είστε πιο ομιλητικοί, όχι όπως τα πολιτικά συνέδρια που ο αρχηγός ενός κόμματος μιλάει στο βήμα και 2000 αποβλακωμένα πρόβατα των χειροκροτούν και φωνάζουν “ζήτω”, δίχως να μπορούν να φέρουν καμία αντίρρηση. Λοιπόν που είχα μείνει... Α ναι, στο Γάμα! Και όταν λέμε Γάμα... Το εννοούμε ε! Να ένα Γάμα!!! Η κοινωνία σας μου χάρισε όλα τα κομφόρ. Σπίτι, είδη πρώτης ανάγκης, φαγητό, αλλά και απομόνωση. Επειδή λέει ήμουν ένα απόβρασμα, που για χατίρι της με έχουν έξω από την ψειρού. Είπα ψειρού; Αχ η ψειρού... Εκεί μέσα βρίσκονται όλοι αυτοί οι δολοφόνοι, οι ρουφιάνοι, οι απατεώνες, οι κλέπτες, οι τραβεστές, οι πόρνες κι έξω οι νομοταγείς αλλά με πολλούς φελλούς και με τους ίδιους δολοφόνους, ρουφιάνους, απατεώνες, πουτάνες, τραβεστές και κλέπτες. Ο ίδιος ακριβώς κόσμος! Μόνο που εκεί μέσα στην ψειρού τα χρυσά μου, είναι τόσο απομονωμένα και ορφανά που ξεχνάνε πόσο καλοί είναι αυτοί, από εσάς όλους τους άλλους που είστε απέξω. Εγώ πάντως να ξέρετε σας έχω συγχωρέσει! Όσο ακριβά κι αν με πληρώσατε, εγώ να μα την Παναγία δεν σας έκοψα καμία επιταγή. Αν κι εμένα οι άντρες σας πολλές φορές, με φέσωσαν με συναλλαγματικές. Μια συναλλαγματική για κάθε ένα πήδημα. Δεν είχα λεφτά να

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

φάω αλλά είχα τις συναλλαγματικές... Κοιτάξτε εδώ τι έχει μαζευτεί! (βγάζει τις συναλλαγματικές από την τσάντα του). Καταλαβαίνετε τι ανάγκη υπάρχει για ένα πήδημα! Σας δίνω ιδέες ε; Κουφάλες, παίζει το ματάκι σας με το που ακούσατε πήδημα μέσω συναλλαγματικών! Πήδημα που λέτε... και συναλλαγματική! Οι πολιτικοί έχουν αφήσει αρνητικά το στίγμα τους σε τούτο τον τόπο και κατάφεραν να μεταλλάξουν το DNA σας! Αυτοί χρωστάνε, εμείς πληρώνουμε! Τέλος των πάντων. Όπως σας είπα απόψε θα κάνουμε μια κουβέντα εσείς κι εγώ. Μια πεθαμένη με τους ζωντανούς. Όσο εσείς θα μασάτε το παραμύθι που θα σας πουλούν οι δημοσιογράφοι, οι συντάκται και οι τηλεοπτικοί αστέρες, οι δικηγόροι, οι δικαστές, οι εκπρόσωποι και οι αντιπρόσωποι, γενικά η εξουσία θα ξέρετε πως εσείς, μόνο εσείς οι καλοί πολίτες είστε... Απέξω! Και δεν έχετε ιδέα για το έγκλημα που έγινε. Όσο λοιπόν εγώ θα εξομολογούμαι εσείς θα είστε οι καλοί και οι ευυπόληπτοι πολίται που δεν έχετε καμία ιδέα, ποτέ και για τίποτα! Λοιπόν ξεκινάω... (Κάνει μια γροθιά το χέρι της παρομοιάζοντας το ως μικρόφωνο και το φέρνει κοντά στο στόμα της. Η κίνηση της μοιάζει με πεοθηλασμό). Ελληνίδες και Ελ... Κοίτα να δεις πόσο το έχω συνηθίσει και δεν μπορώ να το κόψω! Γιατί γελάτε καλέ; Α πολύ καχύποπτος λαός έχετε γίνει. Ελληνίδες... Ακόμα και η κίνηση μένει ίδια μοιάζουν οι τεχνικές

ΣΑΛΩΜΗ

μάλλον. Λοιπόν, Ελληνίδες και... (ίδια κίνηση) βρε παιδί μου σταματημό δεν έχει. Το κόβω γιατί βλέπω πως σας ερεθίζω... Ελληνίδες και Έλληνες, δεχτείτε την ακόλουθη εξομολόγηση μιας παραστρατημένης τραβεστί που έχει πεθάνει και ελάφρωσε την κοινωνία από τους υγιείς κόλπους της. Ως απόβρασμα της κοινωνίας που δεν έχω λόγο και άποψη καθώς μου είχε αφαιρεθεί για το καλό του κοινωνικού συνόλου, σας κάλεσα απόψε εδώ για να σας μιλήσω για... εμένα! Την Σαλώμη... Κατά κόσμων Επαμεινώνδα, που κανένα σεβαστό δικαστήριο δεν θα την δικαιώσει! Διότι πάντα θα υπάρχουν οι αργομούνες του δημοσίου και το χρήμα που θα αθωώνει τον κάθε κατηγορούμενο που προέρχεται από την καλή σας κοινωνία! Ξεκινώ, παρουσιάζοντας σας πρώτα έναν αστυνομικό διευθυντή, καθρέφτη όλων των υπολοίπων. Με ένα μουστάκι να, που το έστριβε ως φερετζέ του πούστη. (Περιπαιχτικά) “Ευαίσθητος άνθρωπος”, πιο εύκολα βγάζεις σουτιέν πάνω στο πάθος, παρά την ευγνωμοσύνη του. Αυτός λοιπόν, μας μάζευε βδομάδα παρά βδομάδα κλείνοντας μας στο κρατητήριο για να προσθέτει ένα γαλονάκι στην προαγωγή του. Πραγματικά τέτοια καλοσύνη δεν γνώρισα ποτέ καθώς αυτή η ρουφιάνα η καλοσύνη κρυβόταν πάντα πίσω από το όργανο του νόμου. Κάθε όργανο έχει και την λειτουργία του, όπως αυτό του αστυνομικού διευθυντή που τις περισσότερες φορές σκεφτόταν διαφορετικά ανάλογα με το όργανο που ήθελε να εξυπηρετήσει. Αυτός λοιπόν ο εξαίρετος αστυνομικός διευθυντής δεν ήξερε πότε να ανοίξει και πότε να κλείσει τα πόδια του. Συνήθως μπερδευόταν και δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θα γαμηθεί ή αν θα κάτσει σε μια καρέκλα.

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Και τι καρέκλα, νααα μια καρέκλα για να χωρά δυο κώλους. Έναν το δικό του κι ένα του υπουργού της δικαιοσύνης. Με τέτοιους κώλους πήξαμε στο σκατό σε αυτή την χώρα. Βέβαια και οι δυο αυτοί οι κώλοι δουλεύουν για μια και μοναδική κωλάρααααα... Του πρωθυπουργού! Είναι τόσο μεγάλη που χέζει άνετα 11.000.000 έλληνες και έχει και περίσσευμα γι’ αυτούς που βρίσκονται εκτός χώρας. Μάλιστα δεν είναι τυχαίο, που σημαντικά για την κοινωνία σας πρόσωπα, όταν πεθάνουν, θάβονται με τιμές πρωθυπουργού... Επίτηδες, για να μπερδευτεί ο Χάρος, να μην πάρει τον κανονικό πρωθυπουργό! Ακόμα και στην πιο αξιοπρεπή στιγμή της ζωής όπως είναι ο θάνατος, αυτοί οι πούστηδες πολιτικοί προσπαθούν να τον κοροϊδέψουν. Τουλάχιστον υπάρχει κάτι που μας ηρεμεί... Μαλάκες εμείς, μαλάκας και ο χάρος! Χειροκροτείτε και γελάτε αλλά αλλιώς ψηφίζετε! Τέλος πάντων σταματώ για να μην κατηγορηθώ και ως κουσκουσιάρα! Που έμεινα μωρή; Α ναι... Μετά τον αστυνομικό διευθυντή έρχεται ο υπουργός της Δικαιοσύνης, ο κύριος αυτός, που όποιον θέλει σκεπάζει και όποιον θέλει ξεσκεπάζει, ανάλογα με το πως του έκατσε η υπουργίνα ή το γκομενάκι ανεξαρτήτου φύλου το προηγούμενο βράδυ. Αυτός ο υπουργός λοιπόν με τους δήθεν λειτουργούς του, της δικαιοσύνης δηλαδή, νομίζουν πως ο καθένας τους είναι ο θεός... Ελάτε καλέ μου θεούλη κάντε τώρα λίγο στην άκρη γιατί μιλάμε, αργότερα μπορείτε να θυμώσετε... Μα ελάτε τώρα μην κάνετε χειρονομίες, Αχ καλέ θα τα πω όλα στον γιο σας... Αυτός ο υπουργός λοιπόν νοιάζεται - λέμε τώρα - να μην

ΣΑΛΩΜΗ

κατηγορηθούν ευυπόληπτα άτομα της κοινωνίας σας και μην χάσει το κύρος της η δικαιοσύνη. Τον καταλαβαίνω απόλυτα! Και τους δικαστές τους καταλαβαίνω... Πως να τα βγάλουν πέρα οι άνθρωποι με τα ψίχουλα που τους δίνουν, άνθρωποι είναι και οι δικασταί και μπροστά σε ένα κουτί με παρά, είναι ευαίσθητοι και με αυτό θα απονείμουν “δικαιοσύνη”. Ο γνωστός σε όλους μας αστυνομικός διευθυντής - αυτός που σας έλεγα - ένα βράδυ μας μπουζούριασε όλες μας από Καβάλας, Σόλωνος, όσες είχαν μείνει στη Συγγρού και μας μάζεψαν στα κεντρικά. Ξέρετε εσείς, εκεί, στη χαβούζα της ΓΑΔΑ. Πριν φτάσουμε εκεί μέσα στην κλούβα ήμασταν με κάτι τεκνά αστυνομικούς, ευγενέστατα τα χρυσά μου. Είχαν τόση ευγένεια που εγώ ντράπηκα τόσο πολύ που τα μάγουλά μου κοκκίνισαν σαν το παντζάρι που βάζουμε στη σαλάτα. Τα χρυσά μου ήταν αθώα και άβγαλτα με κάτι δάχτυλα να ε... Ναι τόσο μεγάλα. Στις μέρες μας στην αστυνομική σχολή δεν μετρά να έχεις μυαλό, αλλά να έχεις χοντρά και μακριά δάχτυλα. Θα έχουν τους λόγους τους (χειρονομία κλεψιάς). Αρχίζουν λοιπόν τα χρυσά μου όλα μαζί μέσα στην κλούβα, να μας χαϊδεύουν, να μας βρίζουν, να μας κάνουν άσεμνες χειρονομίες και πράξεις, πιάνοντας τα βουτρά μας κι εμείς να μην μπορούμε να αντιδράσουμε γιατί φοβόμασταν το φασιστικό “αντίσταση κατά της αρχής”. Και ξανά πάλι βρισιές, μάλιστα άκουσα εκτός από τα κλασσικά: λούγκρα, λούμπα, ξεφωνημένη, κωλοτραβέλι, πισωγλέντη, πισωκολλητάριε, κλπ και τα πιο προχωρημένα: μουνοπατάτα, τραχυλοπνίχτρα, μουνοπουτσομπέρδεμα και όλα αυτά τα ευγενικά. Πάντως ήταν όλα τους από σπίτι κι από καλές οικογένειες τα χρυσά μου, όλο ευγένεια. Μέχρι που επιτέλους, ταλαιπωρημένη και δακρυσμένη...

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Φτάνω μπροστά στον αστυνομικό διευθυντή και κάνω το λάθος να του πω: πως δεν θα απαντήσω σε τίποτα και πως παρανόμως μας κρατούν και πως θέλω να πάρω τηλέφωνο το δικηγόρο μου. Ποιον δικηγόρο η τρελή, που λεφτά δεν είχα ούτε για ένα στριγκάκι. Με το που τα ακούει αυτά αυτός, με κοιτάζει με αυτό το μισό μάτι το ψαρωτικό και μου απαντάει θηλυπρεπέστατα: “Στην πραγματικότητα χρυσό μου μπορεί να είσαι ότι θέλεις, στα μάτια όμως του κράτους και της κοινής γνώμης είσαι ένας ανώμαλος, σεσημασμένος κακοποιός, αδίστακτος εγκληματίας και δημόσιος κίνδυνος για την δημόσια υγεία. Έτσι εγώ κάνω το καθήκον μου. Σας μαζεύω για να δικαιολογήσω και το ψωμί που μας δίνει η πολιτεία να την υπηρετούμε”. Ήταν δικιά μας κι αυτή, αλλά κρυβόταν! Μα είμαι αθώα φώναζα. Δεν έκανα τίποτα! Ήμουν στο πόστο μου για να βγάλω το ιερό μεροκάματο πουλώντας έρωτα, σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη και σε ανθρώπους που δεν ικανοποιούνται με τίποτα, παρά μόνο όταν ξεσπούν σε άλλο σώμα. “Άδεια έχεις;” με ρωτάει... Χρειάζεται άδεια στο πήδημα; Έχω όμως χαρτί γιατρού που βεβαιώνει πως είμαι υγιέστατη. “Άδεια όμως δεν έχεις. Κι από την στιγμή που δεν έχεις άδεια, δεν πληρώνεις φόρους, δεν δίνεις απόδειξη και είσαι επικίνδυνος, όχι μόνο για την δημόσια υγεία, αλλά και για το κράτος”, είπε η βδέλλα της εξουσίας φτύνοντας το βρώμικο αίμα που είχε ρουφήξει. Ναι, δεν ήμασταν δηλωμένες. Ιατρικά όμως ήμασταν υγιέστατες! Σε λίγο στο πήδημα θα χρειάζεται να κόβουμε απόδειξη και να φορολογούμεθα ως ελεύθεροι επαγγελματίες. Ακόμα

ΣΑΛΩΜΗ

και το πήδημα κοστολογείται σε τούτη τη χώρα. Δεν σας έχω αναφέρει το όνομα του αστυνομικού διευθυντή. Δημήτριος Λεπίδας! Κοψοχολιάστικα την πρώτη φορά που το έμαθα. Ήρθε η λεπίδα και με χτύπησε να έτσι, στο κεφάλι. Ελπίδα από την λεπίδα δεν είχα καμιά κι έτσι καρτερικά περίμενα να με πάνε στο αυτόφωρο. Η ώρα πέρασε γρήγορα στο κρατητήριο με τους κλέπτες μαζί... Μα τι καλά παιδιά που ήταν! Μας πρόσφεραν τσιγάρο, μας έδωσαν τα μπουφάν τους για να μην κρυώνουμε και μας μιλούσαν στο πληθυντικό. Πραγματικά αν το σκεφτείς αυτά τα παιδιά είναι οι αληθινοί αγωνιστές. Διακινδυνεύουν την ζωούλα τους τα μωρά μου πηδώντας από μπαλκόνι σε μπαλκόνι για να καταπολεμήσουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Αχ τα μωρά μου... Με τα πολλά βρισκόμαστε όλες μαζί μπροστά στο δικαστή! Μπαίνοντας στην αίθουσα με πλησιάζει ο φερόμενος ως δικηγόρος μου. Μήτε που τον είχα ματαδεί, με πλησιάζει αυστηρά και με ρωτάει: “Είστε ο Επαμεινώνδας Μαντάς;” “Σου φαίνομαι για Επαμεινώνδας...” του λέω. “Γι’ αυτούς εκεί πάνω είσαι ο Επαμεινώνδας Μαντάς και θα απαντάς σε ότι σε ρωτάνε”. “Σε όλα κύριε δικηγόρε μου; Αλήθεια όταν μας κατέβαζαν από την κλούβα δεν σας είδα;” “Είχα πάει να δω την σύνθεση του δικαστηρίου”. “Και λοιπόν...” τον ρωτάω έχοντας έκδηλη την αγωνία στο πρόσωπό μου. “Ο εισαγγελέας είναι καθίκι! Ο πρόεδρος όμως...” “Ναι τι;” Τον κοίταζα με αγωνία. “Ο πρόεδρος όμως είναι μαλακός, μαλάκας! Τέτοιον

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

μαλάκα δεν έβγαλε ποτέ η νομική σχολή. Απέτυχε ως δικηγόρος και ευτύχισε να περάσει στη σχολή δικαστών. Και η μαλακία που τον δέρνει δεν είναι τόσο η αποτυχία του ως δικηγόρος και η μετά βίας αποφοίτησή του από την σχολή, αλλά ο πουριτανισμός του και η θρησκοληψία του. Νομίζει πως είναι ένας καλός χριστιανός”. Με το που άκουσα αυτό το τελευταίο μου κόπηκε η περίοδος! Δεν ήξερα πως να αντιδράσω μπροστά στην αθωότητά μου και δεν ήξερα γιατί κατηγορούμουν και ήμουν καθισμένη στο εδώλιο. Δεν ήθελα να το βάλω κάτω, αλλά από την άλλη δεν ήξερα και που να το βάλω; Και όλο έλεγα από μέσα μου: Κουράγιο Σαλώμη θα τελειώσει, κουράγιο Σαλώμη θα τελειώσει, θα τελειώσει, θα... Καλέ γιατί με κοιτάτε περίεργα; Την “ημέρα” εννοούσα... Πονηρά μυαλά! Είδατε μια κίνηση και την παρεξηγήσατε... Έπρεπε να συγκεντρώσω τις δυνάμεις μου και να υπερασπιστώ την αθωότητά μου. Όμως αυτό που μου είπε ο δικηγόρος, πως ο δικαστής είναι καλός χριστιανός, μου ‘κοψε τα πόδια. Από αυτούς που πρέπει να φυλάγεσαι είναι από τους ρασοφόρους και τους καλούς χριστιανούς. Οι μεγαλύτεροι πούστηδες, ξεφωνημένες και καραμουτζούδες είναι όλοι αυτοί που κρύβονται πίσω από τη φράση: Καλοί Χριστιανοί! Αχ μανούλα μου τι με περιμένει; Πάντως είδατε πόσο όμορφα τα στρώνει η αποτυχία και πως μέσα από αυτή ελίσσεται ένας φελλός; Ο αποτυχημένος δικηγόρος γίνεται δικαστής, ο αποτυχημένος καλλιτέχνης γίνεται κριτικός ή καθηγητής, ο επαρχιώτης μπάτσος και οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι και πρόεδροι. Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που μπορείς να περπατήσεις στον πιο πολυσύχναστό δρόμο μιας πόλης να φωνάξεις

ΣΑΛΩΜΗ

“Πρόεδρε” και να γυρίσουν καμιά 200ρια κεφάλια να κοιτάνε ποιος τους φωνάζει. Αυτό που κατάλαβα λοιπόν για όσο έζησα σε τούτο το μάταιο κόσμο είναι πως κώλοι και πρόεδροι υπάρχουν πολλοί, λεφτά δεν υπάρχουν, αρκεί όμως που υπάρχει η εξουσία! Και σε αυτή την χώρα αν έχεις τύχη να έχεις χρήμα, το κινείς εύκολα παντού. Από το νοσοκομείο μέχρι τα δικαστήρια και από τα υπουργεία μέχρι τις λοιπές δημόσιες υπηρεσίες. Και πάνω σε αυτές τις σκέψεις μου, ανεβαίνουν στο βήμα ο Πρόεδρος, ο Εισαγγελέας και ο γραμματέας. Τρία τρελά τεκνά που κάθισαν απέναντι μου αφού είχα συνεννοηθεί με τις φιλενάδες μου να δικαστώ πρώτη. Είχα κιτρινίσει από το φόβο μου. Σαν κινέζος πούστης είχα γίνει! Με κοίταζε με ένα βλέμμα ο πρόεδρος τόσο μοχθηρό που ούτε σε ένα πραγματικό απόβρασμα της κοινωνίας σας δεν θα κοιτούσε έτσι. Τέτοιος πούστης ήτανε! Αφού περάσαμε τα προκαταρκτικά, ονομάζεσαι, ορκίζεσαι κλπ, φτάσαμε στα ονόματα... “Ποιο να κρατήσω το Επαμεινώνδας Μαντάς ή το Σαλώμη;” Με ρώτησε αυστηρά ο πούστης! “Το πρώτο” απαντώ φοβισμένα! “Και το Σαλώμη τι είναι;” “Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο κύριε πρόεδρε. Ασχολούμαι με τον χορό στη φύση κύριε πρόεδρε και γενικότερα με την φύση και την παραφύση...” “Εδώ κατηγορείσαι για επαιτεία, για προσβολή της δημοσίας αιδούς, για πρόκληση σκανδάλου με ακόλαστες πράξεις και αντίσταση κατά της αρχής.” “Πότε πρόλαβα και κατηγορούμαι για όλα αυτά; Ένα πεζοδρόμιο έκανα, βολτάροντας στα πέντε μέτρα κύριε πρόεδρε. Δεν πρόσβαλα κανένα, ούτε προκάλεσα και δεν αντιστάθηκα στην αρχή. Μιλιά δεν έβγαλα, δεν είπα τίποτα και σε κανέναν για την κλούβα και την αστυνομική

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

διεύθυνση, που μου έκαναν βασανιστήρια και για άλλες σοβαρές βρισιές που έριξαν, θίγοντας και προσβάλλοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μου, κατακρατώντας με παράνομα, κάνοντας κατάχρηση εξουσίας, με απρόκλητη έμπρακτη εξύβριση, που εκφράζουν ρατσιστικά κίνητρα. Είμαι αθώα κύριε πρόεδρε αθώα...” Με το που ακούει αυτός ο πούστης την λέξη αθώα, πατάει κάτι φωνές που με έπιασαν τα μητρικά μου, από το άγχος και το φόβο. Τα όργανα του κράτους - οι μπατσούληδες καλέ - έχουν πάντα δίκιο και δεν το πείραξε όλα όσα τους έσουρα, αλλά το ότι ανέφερα πως ήμουν αθώα. Για τους δικαστές και το δικαστήριο πρέπει πάντα να λες πως είσαι ένοχος. Η ελευθερία του λόγου απαγορεύεται! Αφού μου τα έσουρε καθυβρίζοντας με ευγενικά και μου υπενθύμισε τις κατηγορίες μου, έφτασε στην ερώτηση κλειδί: “Τι έχεις να πεις για όλα αυτά;” “Είμαι αθώα κύριε Πρόεδρε. Εγώ γεννήθηκα άτυχο παιδί με γονείς που με παράτησαν στο ορφανοτροφείο κοντά στην εφηβεία μου. Μου άρεσαν τα κοριτσάκια αλλά και τα αγοράκια, όμως σε αυτή την ηλικία των δώδεκα δεν είχα κατασταλάξει ερωτικά στις προτιμήσεις μου και δεν ήξερα αν ήμουν αγόρι ή κορίτσι. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως αγαπούσα πολύ την μαμά μου κι εκείνη με άφησε γιατί ήμουν άσχημος. Δεν κατάλαβα όμως ποτέ, πως αυτή η ασχήμια μου ερέθισε τον διευθυντή, έναν από τους φύλακες και τον μάγειρα του ορφανοτροφείου... Στην αρχή μου δίνανε κάτι καραμέλες και κάτι σοκολάτες, να τόσες μεγάλες σαν τσουτσού, για να μου πιάνουν τον ποπό μέχρι που έφτασαν να μου κάνουν την δουλειά... Και όχι μόνο σε μένα! Σε πολλά παιδάκια έκαναν την δουλειά κι όταν εγώ αντιδρούσα με έδεναν χειροπόδαρα για να μην κουνιέμαι. Ακόμα και σήμερα τα κάνουν αυτά κι εσείς, η δικαιοσύνη

ΣΑΛΩΜΗ

και η κοινωνία σας έχετε πλήρη μεσάνυχτα. Αργότερα άρχισα σιγά, σιγά να μελετώ το σώμα μου. Μπορεί να μην ήμουν ωραίο αγόρι, αλλά είχα πολύ ωραίο σώμα και έτσι άρχισα να δοκιμάζω διάφορα γυναικεία ρούχα και τα είδη μακιγιάζ και τότε μπροστά στον καθρέφτη αντίκρισα μια καλλονή. Έτσι στα δεκαοχτώ μου που έφυγα από το ορφανοτροφείο, θέλησα να αποτινάξω από πάνω μου τον Επαμεινώνδα και αυτοβαφτίστικα Σαλώμη. Σιγουρεύτηκα πως ήμουν περισσότερο γυναίκα, παρά άντρας. Ήμουν μια κούκλα και μέχρι σήμερα αντιμετωπίζω τις ίδιες δυσκολίες με τότε. Δεν μπορώ να βρω εύκολα στέγη, γιατί μόλις με καταλαβαίνουν δεν μου νοικιάζουν το σπίτι. Πηγαίνω στα μαγαζιά να ψωνίσω ή σε συνεντεύξεις να βρω δουλειά και μου κλείνουν την πόρτα κατάμουτρα. Πετώντας μου λάσπη στα μούτρα, δεν με βάζεις στο περιθώριο, διότι έβρισκα και βρίσκω τον τρόπο να επιβιώσω. Έτσι κατέληξα να κάνω βόλτες στα πεζοδρόμια της Καβάλας, της Συγγρού, της Σόλωνος και να είναι καλά μια γιαγιούλα που μου νοίκιασε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αμερικής. Από τα δεκαοκτώ μου μέχρι σήμερα, δεν εκδήλωσα καμία επιθετικότητα. Μάλιστα διάβασα πολύ και πέρασα στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν με γράψανε ποτέ γιατί δεν είχα κάνει αλλαγή φύλου και ταυτότητας. Εγώ όμως φοβάμαι τα χειρουργεία και δεν θέλω να πονάω. Αρνήθηκα να κάνω επέμβαση επαναπροσδιορισμού του φύλου μου. Ποτέ μου δεν ήθελα να το κάνω. Δεν ήθελα να γίνω γυναίκα με λίγα λόγια. Ήθελα πάντα να είμαι αυτό το διαφορετικό, να είμαι μια τρανς. Σε πολλούς ακούγεται λίγο περίεργο που το λέω αλλά είναι η αλήθεια. Μία απλή, προσιτή τρανς, αυτό. Οπότε παρέμεινα για εσάς και για τους άλλους, παράνομη και παραφύση στους νόμους σας.” (Προς το κοινό) Γιατί εγώ για τους νόμους σας και την κοινωνία σας ήμουν ένα πράγμα. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

διαφορετικοί και αυτή η διαφορετικότητα έπρεπε να μας ενώνει και όχι να μας καταδικάζει στο διαχωρισμό. Είμαστε όλοι άνθρωποι! Εγώ όμως... Και οι φιλενάδες μου, για όλους εσάς, για τους δικαστές, για τους “ηθικούς” πολιτικούς και για τους παπάδες είμαστε πράγματα. Αχ και να γνωρίζατε τι συμβαίνει από πίσω, όταν όλες οι πόρτες των ευυπόληπτων πολιτών κλείνουν... Έλατε τώρα μην σκανδαλίζεστε, δεν κάνει... Ντροπή! Αυτή η λέξη εδώ με χτυπάει! (δείχνει το κεφάλι της). Όπου και να πήγα να δουλέψω, με βρίζανε, με κοροϊδεύανε, έφτασα πολλές φορές να θέλω να πέσω από το τελευταίο όροφο τις πολυκατοικίας, να πέσω να γκρεμιστώ, να μην ζω πια με τον εξευτελισμό. Δεν άντεχα άλλο, παρακαλούσα το υπέρτατο Ον να μου δώσει δύναμη να φουντάρω, να με πάρει να ξαποστάσω, όμως στην σκέψη με έπιανε ίλιγγος και... Έπεφτα στο σαλόνι ανάσκελα να ηρεμήσω! Το μόνο θύμα που γνώρισα σε όλη μου την ζωή ήταν ο εαυτός μου! Τα θυμάμαι όλα αυτά και φουντώνω. Όσο τα θυμάμαι τόσο φουντώνω και πρήζεται και η κοιλιά μου... (τρίβει την κοιλιά της). Θα μου ‘ρθει περίοδος μάλλον... Κυρίες και κύριοι, έλληνες πολίτες το δικαστήριο αποφάσισε να μου ρίξει για όλα όσα ανυπόστατα με κατηγορούσαν έξι μήνες φυλακή για το καθένα με αναστολή και εξήλθα από της αιθούσης ακόμα ένα ράκος, δίχως να έχω καταλάβει γιατί κατηγορήθηκα. Τα μοντέλα που τα πηδάνε οι εδώ κι εκεί κύριοι, πληρώνοντας τρελά ποσά για μια ολόκληρη βραδιά είναι νόμιμα. Εγώ ήμουν η παράνομη. Αυτές όμως είναι εκλεπτυσμένες πουτάνες! Σε αυτό τον κόσμο έχει η πορνεία και η πουτανιά των

ΣΑΛΩΜΗ

διαχωρισμό της! Από την μια οι οίκοι μόδας και από την άλλη τα γραφικά μπουρδελάκια. Όχι πείτε μου είναι διαχωρισμός της πουτανιάς αυτός ή δεν είναι; Είναι η δεν είναι; Ε; Είναι ή δεν είναι; Εσείς τι λέτε; Τι να πείτε... Από τα σαλόνια και τα δεκαχίλιαρα, σε σπίτια παλιά για ένα μπερντέ τον 20 ευρώ. Από το δικαστήριο και μετά δούλευα όσο περισσότερο μπορούσα για να καλύψω τα χρήματα της εγγύησης, που με τόσο κόπο ο δικηγόρος μας κέρδισε μια καλή διορία αποπληρωμής. Δεν ήθελα να πάρω αναβολή και να οριστεί δικάσιμος, ήθελα να δικαστώ γρήγορα για να τελειώνω. Ο γλυκός μου δικηγοράκος... Αρκετά συχνά τον έβλεπα Καβάλας και ΚΤΕΛ γωνία και τα λέγαμε. Καλός δικηγόρος η Άντα, μέχρι και πελάτες μου έδωσε! Όμως μια νύχτα που ψιλόβρεχε, σταμάτησε σε μια γωνιά της Καβάλας μια μαύρη μερσεντές με φημέ τζάμια. Πατάνε οι τύποι την τσουτσουλιέρα και μου λένε: “Που ‘σαι γκόμενα είσαι για ένα ολονύκτιο;” “Είμαι”, τους λέω, “Αλλά μπροστά τα τουλά!” “Τα πρόσωπα όμως που θέλουν να διασκεδάσουν είναι πολλά” “Είμαι συνηθισμένη και σε πέντε απανωτούς” τους απαντώ! “Τότε κλείνουμε στα πέντε χιλιάρικα;” Με το που ακούω το ποσό κάτι σκίρτησε μέσα μου. “Να τα δω” απαντώ κοφτά και μου σκάει την επιταγή μπροστά μου. Μπήκα κι εγώ στο αυτοκίνητο και άρχισαν να πηγαίνουν να πηγαίνουν, να πηγαίνουν... Δεν ήξερα που ακριβώς ήμασταν, είχα αποπροσανατολιστεί. Είχα λίγο τον φόβο μέσα μου καθώς οι κύριοι που καθόντουσαν μπροστά ήταν ψηλοί γεροδεμένοι με κάτι δάχτυλά να ε...

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Φτάνουμε που λέτε, σε μια πολυτελή κατοικία με μια μεγάλη πισίνα από πισινό και περπατάμε, περπατάμε φτάνοντας μπροστά σε μια μεγάλη πόρτα, όπου έκλεισε δυνατά πίσω μου. Ναι τι με κοιτάς... Εντύπωση σου κάνει; Πάλι πίσω από πόρτα ή-μουνα, ή-μουνα! Ααααα ωραία ατμόσφαιρα... και ζεστή! Με έβαλαν κι έκατσα την τσαχπίνα και με άφησαν μόνη μου σε αυτό το τεράστιο δωμάτιο. Μέχρι που μπήκε μέσα ένα ωραίο ευγενικό αγόρι. “Τσιγάρο;” “Ευχαριστώ δεν θα πάρω” “Δεν καπνίζεις;” “Μόνο ένα τσιμπούκι την ημέρα το πρωί με τον καφέ” “Α μάλιστα... Είσαι πολύ όμορφη το ξέρεις;” “Ναι μια γοητεία την έχω” “Έβαλες ποτέ για Μις Ελλάς;” “Όχι, μόνο για Μις Κουίν” “Α έτσι εξηγείται αυτή η ομορφιά” “Δουλευόμαστε και μεταξύ μας τώρα καλέ αφού ξέρετε πως...” “Ξέρω, ξέρω...” μου είπε, ρίχνοντας μια κοφτερή ματιά. Εγώ προσπαθούσα να φανώ ψύχραιμη. Καταλάβαινα πως κάτι δεν πήγαινε καλά... Ξαφνικά μου ζητάει να του περπατήσω όπως στην πασαρέλα, να κάνω δυο τρεις στροφές, λες και με εκπαίδευε για χορεύτρια κι ενώ περίμενα να κάνουμε ότι είναι να κάνουμε και να τελειώνουμε, τι με ρωτάει στο θεό που πιστεύετε; “Κούκλα για πες μου τι κόμμα ψηφίζεις;” Έμεινα εκεί άγαλμα να τον κοιτάζω σαν χαζεμένη. Του λέω: “Καλέ κύριε, εμένα με έφεραν εδώ λέγοντας μου πως ήταν πολλοί αυτοί που θα με έπαιρναν και μάλιστα θα

ΣΑΛΩΜΗ

μου το έκαναν όλοι μαζί. Κι επειδή είμαι τίμια, να... πάρτε πίσω την επιταγή και δώστε μου μόνο 50 ευρώ ίσα - ίσα για να πάρω ένα ταξί και να πάω σπίτι μου.” “Α ώστε έχεις και σπίτι...” “Και βέβαια έχω σπίτι” “Μάλιστα. (Ειρωνικά) Θα πας σπίτι σου, θα πας, μην φοβάσαι!” “Δεν φοβάμαι αλλά εσείς άλλο ζητάτε και εγώ για άλλο ήρθα και αυτό που ζητάτε δεν μου αρέσει” “Θα δεις θα περάσουμε όμορφα εμείς οι δυο. Δεν υπάρχουν άλλοι μόνο εμείς οι δυο” “Και θα αντέξεις να το κάνεις πέντε φορές; Δεν θα ξεπατωθείς;” “Και ποιος σου είπε πως θα κάνουμε κάτι. Το μόνο που θέλω είναι να απαντάς στις ερωτήσεις μου, λοιπόν τι κόμμα ψηφίζεις;” Εκεί καλές μου κυρίες και κύριοι μου βγήκε αβίαστα να κάνω το σταυρό μου. Τέτοια ανωμαλία δεν την είχα ξανασυναντήσει! “Δεν ψηφίζω καλέ κύριε, δεν με ενδιαφέρει κανένα κόμμα, εγώ το μόνο που θέλω είναι να βγάζω τα προς το ζην για να έχω μια ήρεμη ζωή” “Και πως απαιτείς να έχεις δικαιώματα σε αυτή την κοινωνία;” “Δεν απαιτώ κανένα δικαίωμα καλέ μου κύριε από την κοινωνία και δεν της κρατώ καμία κακία που κατάφερε να με βγάλει στο πεζοδρόμιο” “Άρα είσαι μια επικίνδυνη αναρχική” “Καλέ γιατί τα βάζετε με τους αναρχικούς καλά παιδιά είναι... Τίποτα δεν είμαι κύριε... Όμως δεν ήρθα εδώ γι’ αυτό. Ήρθα να κάνουμε έρωτα και να φύγω κι εμείς μόνο φλυαρούμε” “Μα δεν θέλεις να φτιαχτούμε λίγο πριν τον έρωτα;”

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Έμεινα πάλι άγαλμα να τον κοιτάζω σαν χαζεμένη. Καλά εσύ φτιάχνεσαι μιλώντας πολιτικά: τον ρώτησα. Και μου απαντάει ναι! Έλα μουνί στη θέση σου, πρώτη φορά είδα πελάτη να φτιάχνεται με πολιτικά. Ξέρω καθένας από εσάς αγωνίζεται, βασανίζεται να φτιάξει τον εαυτό του επαγγελματικά και οικονομικά και μπορεί να σας γίνομαι λίγο βάρος στα εφοριακά, αλλά κι εγώ αγωνίζομαι να σώσω τον εαυτό μου, να τον παρηγορήσω, να τον προστατέψω, για να μάθω κάποια στιγμή γιατί ζω, γιατί υπάρχω... Δεν ξέρω γιατί γεννήθηκα. Τόσο απλά θα σας το πω, πως όσο κι αν με βλέπετε έτσι όπως είμαι, δεν φεύγει στιγμή από το μυαλά μου η πρώτη φορά. Μια κρύα βραδιά, μετά από πολλές σοκολάτες και καραμέλες που είχα φάει όλη την ημέρα, μπαίνει στο δωμάτιο όταν ήμουν στο ορφανοτροφείο, ο διευθυντής, με βουτάει κι ενώ εγώ δεν ήθελα, φώναζα, τσίριζα, με πήγε στις τουαλέτες, με έδεσε χειροπόδαρα κι εν ψυχρώ καταλαβαίνετε ε... Μου έκανε να μια τρύπα! Εγώ αντιστεκόμουν γιατί δεν ήθελα την βία, από παιδί την μισούσα και πάνω στην απελπισία μου φώναζα δυνατά μέσα στην τουαλέτα “μάνα γιατί με γέννησες”, έκτοτε κάθε φορά λέω την ίδια φράση σε όλα όσα μου συμβαίνουν, ακόμα και πάνω στην πληρωμένη πράξη! Κι ας είχα από μικρό μια θηλυπρέπεια, δεν ήθελα την βία, θα μπορούσα να τους κάνω ωραίο και αβίαστο έρωτα, να περάσουμε και οι δυο καλά. Να το ευχαριστηθούμε. (Παύση) “Με έχεις κουφάνει εντελώς με αυτά που μου λες θα κάνουμε έρωτα καμιά φορά;”, λέω μισοσοβαρά στον πλούσιο πελάτη μου που είχε στείλει την πανάκριβη

ΣΑΛΩΜΗ

μερσεντές να με πάρει και με είχε ξεγελάσει με το πάρτι με ούζα... “Το έχεις ανάγκη;” “Τον έρωτα; Όχι, εγώ το κάνω για να σας ευχαριστήσω που δώσατε τόσα πολλά λεφτά” “Μη βιάζεσαι, έχουμε όλη την νύχτα μπροστά μας. Το ονοματάκι σου;” “Τώρα το θυμηθήκατε; Σαλώμη” “Σαλώμη, Σαλώμη, Σαλώμη... Η ομορφιά σου αποπλάνησε το βασιλιά Ηρώδη και αποκεφάλισε τον Ιωάννη.” (Παύση - Κάνει το σταυρό της) Καταλαβαίνετε τώρα τι γίνεται πίσω από κλεισμένες πόρτες; Εγώ σας ειδοποίησα, μη μου πείτε όταν συναντηθούμε στον άλλον κόσμο πως δεν σας τα είπα; “Καλέ κύριε αν δεν γίνομαι αδιάκριτη με τι ασχολείστε;” “Θες πολύ να μάθεις;” “Σίγουρα πάντως ψυχολόγος δεν είστε;” “Όχι, είμαι όμως πλούσιος” “Ωραίο επάγγελμα, έκτακτο και πολύ αποδοτικό να με υιοθετήσετε για να ξαποστάσω το βασανισμένο μου κορμάκι” “Αυτό λέω κι εγώ, τι το χρειάζεσαι;” Είχε ένα δίκιο... Εγώ όλη μου την ζωή την πέρασα έτσι... Ξύλο, γαμήσι, προσβολές, εξευτελισμό και... πολλή μοναξιά! Οι άσπρες μου μέρες ήταν μόνο όταν χιόνιζε και αυτές οι λίγες ώρες κάθε Χριστούγεννα και κάθε Πάσχα που συνειδητά δεν έβγαινα για δουλειά. Δεν ζητούσα πολλά πράγματα. Λίγα λεφτά για να επιβιώσω, αγάπη και σεβασμό προς το άτομό μου! Όσο για το νόημα της ζωής το αφήνω σε εσάς και στην κοινωνία σας! Αυτός ο ευγενικός πελάτης με έβαλε σπίτι ενώ ήξερε πως είμαι άντρας, μόνο και μόνο για να σπάσει πλάκα. Αν

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

και μπροστά στον πελάτη δεν πρέπει να κλαίμε ποτέ, εγώ δεν άντεξα και έκλαψα. Κι αυτός αντί να θυμώσει, ήρθε με αγκάλιασε και με παρηγόρησε. Για λίγο σκέφτηκα πως δεν ήταν τόσο κακός. Έβαλε μουσική, κι ενώ προσπαθούσα να φύγω, με πήρε αγκαλιά και κάτσαμε στον καναπέ. Λέω δεν μπορεί, τελικά είναι καλό παιδί! Καθίσαμε έτσι για λίγο σιωπηλοί κι έπειτα μου λέει ψιθυριστά: “Όταν σε πηδάνε τι αισθάνεσαι;” (Παύση) “Τίποτα! Όταν αναζήτησα εργασία τα στοιχεία ταυτότητας δε ταίριαζαν με την εξωτερική μου εμφάνιση, σχεδόν κανένας εργοδότης δεν προχωρούσε σε πρόσληψη ενώ είχα τα προσόντα. Αντιμετώπισα τον αποκλεισμό από τον χώρο της εργασίας, τον αποκλεισμό της κοινωνικής ασφάλισης και της πρόνοιας, τον αποκλεισμό από τον χώρο της υγείας, τον αποκλεισμό από παντού. Με πηδάνε για να ζήσω, γι αυτό το κάνω, γι’ αυτό και δεν αισθάνομαι τίποτα!” “Ώστε δεν αισθάνεσαι τίποτα όσο γαμιέσαι;” (Βγάζει μια στριγκλιά απελπισίας) Δεν ήθελα να ακούω τίποτα πια. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά από την αγωνία, άρχιζα να τρέχω γύρω - γύρω στο χώρο ψάχνοντας για μια πόρτα, για μια γαμημένη πόρτα διαφυγής, που πάντοτε ήταν κλειστές κι εγώ συνέχεια από πίσω. Δεν άντεξα άλλο την ταπείνωση! “Πες μου ρε, πες μου ρε τι έχεις στο κεφάλι σου, γιατί με βασανίζεις; Σου έδωσα πίσω τα λεφτά σου, κράτα και το πενηντάρικο για το ταξί αλλά άσε με να φύγω.” Είναι τόσο δύσκολο πια σε αυτόν τον κόσμο να καταλάβουν πως ήμουν ένα σώμα παγιδευμένο μέσα σε δυο ζωές κι εγώ επέλεξα αυτή που μου ταίριαζε

ΣΑΛΩΜΗ

περισσότερο, έστω κι αν αυτή προήλθε μετά από βία; Δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος στον πλανήτη σαν και μένα. Αναρωτιόμουν, πώς γίνεται να ερωτεύομαι ανθρώπους, να αγαπώ τη φύση, τα ζώα, τη ζωή αλλά όλοι οι άνθρωποι να με μισούν; Κανείς δεν με αγάπησε σαν άνθρωπο, όμως εγώ αγάπησα τους ανθρώπους! Στο σπίτι μου δεν έμπαινε κανείς κι εγώ απλόχερα τους έδινα καφέ, τσάι, σοκολοτάκια, τομάτες... αγγούρια! Όλα αυτά όμως από μακριά. Για την κοινωνία σας ήμουν ένα μίασμα, ένα γάμα, αυτό το γάμα που τόσο σφράγισε μέσα στη ψυχή μου. Τρέχω πανικόβλητη ψάχνοντας ένα σημείο διαφυγής. Εκείνος γέλαγε και μου έκανε χειρονομίες. Κάποια στιγμή με πιάνει και άρχισε να με περιγελά και να με καθυβρίζει, με κλώτσαγε και με γρονθοκοπούσε με τα παπούτσια που μου είχε βγάλει. Εγώ κλαίγοντας τον παρακαλούσα να σταματήσει, αντί αυτού όμως εκείνος με χλεύαζε ακόμα περισσότερο για το στήθος μου και παραληρούσε με ομοφοβικό και τρανσφοβικό οχετό λέγοντάς μου πως: “θα σε σκοτώσω μωρή κωλοτραβέστω”. Μου έσκισε όλα μου τα ρούχα... Ένα συνολάκι μαύρο με μίνι Φούστα, κοντό τοπ NELITA με ένα κόκκινο ταγιέρ για να καλύπτει τα παχάκια των ευαίσθητων περιοχών, όνειρο... Πάει μου το κατάσχισε και πάνω στην πάλη μου τραβά και την περούκα! Φοβήθηκα πολύ! Εκείνος ηρέμησε από τα χτυπήματα γιατί χτυπιότανε στα γέλια κρατώντας την περούκα μου στο χέρι του, βλέποντας το λιγοστό αληθινό μαλλί μου. Αν ήξερα πως η φαλάκρα μου φέρνει τέτοιο γέλιο στους ανθρώπους, θα το είχα κάνει επάγγελμα! Το γέλιο του μου τρυπούσε τα αυτιά.

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Οι λυγμοί μου έκοβαν την αναπνοή... Βρήκα την δύναμη να του πω πως: “Γαμώ την μάνα σου την πουτάνα!” “Εσύ είσαι η πουτάνα και βρωμιάρα” μου απάντησε με ύφος γεμάτο από μίσος! “Εγώ πλένομαι τρεις φορές την ημέρα και φοράω άρωμα Αλαίν Ντελόν” “Άλλα ντ’ άλλων είσαι, κι εγώ...” “Κι εσύ;” Αποκρίθηκα τρομαγμένη. “Κι εγώ θα σε σκοτώσω!” “Κάντο... Σε παρακαλώ κάντο” αποκρίθηκα μέσα στην απελπισία μου. Γιατί τα έκανε όλα αυτά, γιατί; Του έλεγα και του ξαναέλεγα. “Γιατί βρε αγόρι μου ένα τόσο ωραίο τεκνό, μορφωμένο, χωρίς καμιά οικονομική ανάγκη τα κάνεις όλα αυτά; Γιατί;” Κι όλο έκλαιγα και η καρδιά μου χτύπαγε όλο και πιο δυνατά. “Εμένα ξέρεις τι μου αρέσει πάρα πολύ; Οι αδερφές και οι τραβεστί. Μου την δίνουν... Αν εγώ καθημερινά δεν χαστουκίσω και ξεφτιλίσω μια από εσάς, θολώνω... Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Θέλω να τους βαρώ και να με εκλιπαρούν για οίκτο. Δεν έμαθες για μένα πως είμαι ο μοναδικός τραβεστοφάγος της Αθήνας; Γιατί αν δεν το θέλεις αδερφή και τραβεστί δεν γίνεσαι ποτέ, δεν πάει ποτέ κόντρα στη φύση του ένα αρσενικό, οπότε το ήθελες...” “Δεν ξέρω καλέ μου κύριε αν το ήθελα ή όχι οι συγκυρίες πάντως βοήθησαν αρκετά” “Αν δεν το θέλεις δεν γίνεται με το ζόρι” Τότε βρήκα την δύναμη να φωνάξω και να πνίξω δάκρυα και πόνο ψυχής! (Οργισμένα)”Γίνεται ρε καθίκι... και σε δώδεκα χρονών βλαστάρι γίνεται ρε τσογλάνι θες να σου τον βγάλω έξω και

ΣΑΛΩΜΗ

να σε γαμήσω βίαια για να δεις πως θα αισθανθείς; Βγάλε λοιπόν το σκασμό ρε κωλόπαιδο... Είμαι κι εγώ άνθρωπος, έχω κι εγώ ψυχή σαν κι εσένα ρε...” “Εσύ δεν είσαι άνθρωπος κι εγώ δεν είμαι τραβεστί για να πηδηχτώ, εσύ είσαι η τραβεστί. Ποιος ή ποια θα νοιαστεί αν χαθεί μια τραβεστί;” (Παύση) “Κανείς... Κι εγώ μπορεί να είμαι μια τραβεστί, αλλά εσύ είσαι ένας πούστης στην ψυχή ρε... Σκατιάς και δειλός, γαμώ την μόρφωσή σου και την κοινωνία σου, γαμώ την ανατροφή σου κωλόπαιδο, εγώ θα βγω ζωντανή από εδώ...” Και βγήκα! Πεθαμένη... Ήταν οι τελευταίες μου κουβέντες! Τράβηξε ένα όπλο από το συρτάρι του κομοδίνου και με πυροβόλησε. Με πέτυχε ακριβώς εδώ στη καρδιά, εκεί που λένε πως αποθηκεύεται η ψυχή πριν απελευθερωθεί. Και λυτρώθηκα! Απέβαλα κι από πάνω μου το Έλλην πολίτης και ότι ήμουν απόγονος του Καραϊσκάκη. Αλλά το πιο σπουδαίο ήταν αυτή η απελευθέρωση της ψυχής μου. Και ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί είδα και το Χριστό που για 2000 χρόνια αναστηνόταν και δεν τον έβλεπα. Με πλησίασε, μου χαμογέλασε, με χάιδεψε κι έφυγε... Ο καλός μου Χριστούλης με άφησε για 40 μέρες να δω από ψηλά τον κόσμο σας. Την κοινωνίας σας... Πριν με πάρει στον κήπο του! Κυρίες και Κύριοι... Έλληνες πολίτες... Είμαι αθώα! Τα σκατά και οι φελλοί επιπλέουν. Ούτε που τον ανακρίνανε αυτόν τον πούστη. Εκεί που το

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

άψυχο σώμα μου στεκόταν ακίνητο, με το αίμα ζεστό ακόμα, μπήκε στο χώρο ο δικαστής που με είχε δικάσει. Ήταν ο πατέρας του δολοφόνου μου! Ο δε δικαστής, φίλος με τον αστυνομικό διευθυντή και τον υπουργό δικαιοσύνης - τους θυμάστε που σας τους παρουσίασα στην αρχή; Οι τρεις αυτοί φίλοι λοιπόν βρήκαν την συμβιβαστική λύση των 150.000 ευρώ. Τόσο τους κόστισε το άψυχο κορμί μου στα λεβεντοπαλίκαρα που με παράτησαν σε ένα παγωμένο υγρό σοκάκι, για να με βρει ένας περαστικός, να ειδοποιήσει την αστυνομία και να κλείσει η υπόθεση λόγω έλλειψης στοιχείων! Τότε από εδώ ψηλά σκέφτηκα: Είδες τι κάνει το χρήμα ρε μαλάκα; (Παύση) Στην Ελλάδα εκτός από το χρήμα, τρία είναι τα πιο ιερά πράγματα που έχουν σημασία για την φασιστική σας κοινωνία - όχι αυτά εδώ (δείχνει τα αχαμνά του), αλλά: Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Αυτά σε μορφώνουν, αυτά σε προστατεύουν, αυτά σε κάνουν χρήσιμο άνθρωπο στην κοινωνία. Ο άνθρωπος δεν είχε και δεν θα έχει ποτέ σημασία, γαμώ την κοινωνία σας και τον φασισμό σας! Όποιος δεν δίνει σημασία ή αναλύει αυτό το τρίπτυχο, δεν ανήκει στην κοινωνία, δεν είναι άνθρωπος αλλά κάτι άλλο. Αν πιάσουμε την πατρίδα: Η πατρίδα ήταν αυτή που με έκλεισε πίσω από πόρτες! Όσο για την θρησκεία: Η θρησκεία με αφόρισε γιατί δεν με πήδηξε ο Μητροπολίτης κι εδώ είναι το μεγάλο λάθος. Δεν έπρεπε να λένε η θρησκεία αλλά η εκκλησία. Διότι λέγοντας θρησκεία εννοούμε τον χριστιανισμό και ο χριστιανισμός είναι μια αντιπολεμική και κοινωνιολογική θρησκεία. Είναι ο Θεός της αγάπης. Σημαίνει αγάπη στον Θεό, δηλαδή στη δύναμη του σύμπαντος και αγάπη στον πλησίον, που σημαίνει αγάπη για όλη την ανθρωπότητα.

ΣΑΛΩΜΗ

Τι να πω για την οικογένεια... Η οικογένεια με παράτησε πίσω από μια πόρτα! Εγώ όμως ήμουν αθώα! Δεν πείραξα μυρμήγκι και κάθε τι ζωντανό οργανισμό που έβρισκα τραυματισμένο το φρόντιζα μέχρι να γίνει καλά! Έτσι κατέληξα στην τελευταία μου κατοικία που ήταν τρία επί τρία, γιατί ξεχαστήκαν τα μωρά μου οι νεκροθάπτες και μου τον άνοιξαν μεγάλο, έχοντας ανέσεις ο τάφος μου. Κατέληξα λοιπόν εκεί, για να γίνω εγώ η τροφή του κάθε ζωντανού οργανισμού που βοηθούσα να ζήσει! Μόνη! Μόνο κάτι φιλενάδες μου ήρθαν να με κλάψουν. Αχ μάνα... Μάνα... Μάνααααααα! Γιατί, γιατί θέλησες να με γεννήσεις. (Παύση) Γιατί με συνέλαβες με πισωκολλητό, γιατί; Σας κούρασα ε; Σας κουράζω; Ε, σας κουράζω; Α, όχι! Οι δεξιοί όμως δεν μιλάνε. Οι δεξιοί θα μου πεις πως δεν μιλάνε ποτέ! Έχουν όμως πάντοτε μια άσχετη άποψη! Για τους δε κουμουνιστάς... (ειρωνικά) Θαυμάζω τον τρόπο που σκέφτονται οι πούστηδες. Μιλούν πάντα για πλουτοκρατία κι αυτοί είναι πιο πλούσιοι κι από τους πλουτοκράτες! Έτσι λοιπόν με σκότωσε! Όχι δεν θα αποκαλύψω το όνομά του, δεν έχει νόημα! Μήτε το όνομα του υπουργού! Και βρίσκομαι εδώ μπροστά σας κάνοντας την τελευταία εξομολόγησή μου. Είμαι αθώα! Ελπίζω μόνο να μην είστε όλοι ψυχολόγοι; Είστε; Ε, είστε; Όχι! Μπράβο γιατί δεν θα άντεχα άλλη τόση μαλακία, μου

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

‘φτασε η ζωή μου που ήταν γεμάτο από ψυχολόγους! Το ξέρετε για τους ψυχολόγους ε; Συμβουλεύουν τους άλλους για να καλύψουν τα δικά τους ψυχικά κενά! Εγώ... Εγώ κυρίες και κύριοι, μια ευτυχία αποζητούσα να νιώσω στη ζωή μου. Μια και μοναδική! Να μπορούσα να κατάστρεφα την κοινωνία σας. Να την γκρεμίσω όλη! Να την λιώσω... (Ξεσπώντας) Δικό της δημιούργημα ήμουν! Αυτή με κατάντησε από Επαμεινώνδα - Σαλώμη, ακόμα και μικρός που ήμουν, όσο θηλυπρέπεια κι αν είχα, δεν είχα την γνώση να αποφασίσω αν θα έπρεπε να είμαι άντρας ή γυναίκα, επέλεξα αργότερα να είμαι μια τρανς, μπορούσα να δουλέψω, να εργαστώ να έχω μια αξιοπρεπεί διαβίωση, αυτή όμως με έκανε του δρόμου να πουλάω το σώμα μου για 20 ευρώ, αυτή μου έκλεισε τις πόρτες μένοντας πάντα πίσω από αυτές, αυτή μου ξεφτίλισε την προσωπικότητα, αυτή με θεωρούσε άρρωστο όταν εγώ ήμουν πιο καθαρή και πιο υγιής από αυτή, αυτή με κλώτσησε, αυτή με τσάκισε, αυτή μου διέλυσε την αξιοπρέπεια, αυτή με απομόνωσε, αυτή με βίασε, αυτή με σκότωσε. Κρυμμένη πάντα πίσω από τον πουριτανισμό και τη βλακεία της εκκλησίας, των ηλιθίων απαίδευτων παπάδων, κρυμμένη από την σεμνοτυφία των φελλών και των σκατών πολιτικών, γαμώ την κοινωνία σας που δεν ήξερε ποτέ, τάχα μου τίποτα και για κανέναν. Δυο λέξεις μόνο θα επαναλάβω κι ας προσβληθείτε: Γαμώ την κοινωνία σας! (Μακρά Παύση) Κυρίες και κύριοι; Κυρίες και κύριοι; Κυρίες και κύριοι; Έλληνες πολίτες;

ΣΑΛΩΜΗ

Ε με το τσιγκέλι σας βγάζω τις απαντήσεις... Κυρίες και κύριοι; Έλλην πολίτες; Δεν μου κρατάτε κακία ε; Ε; Δεν μου κρατάτε κακία ε; Σας ευχαριστώ! Να ξέρετε πάντως πως η υπόθεσή αυτή είναι αληθινή. Πολύ αληθινή! Αληθινότατη! Οι παλαιότεροι την γνωρίζουν, οι νεότεροι μπορεί να την έχουν ακούσει ή κάποιοι άλλοι απλώς να μην έχουν ιδέα. Είναι η υπόθεση της Σόνιας της τραβεστί που βρέθηκε κατακρεουργημένη, στραγγαλισμένη με πεταμένο στα βράχια το άψυχο κορμί της στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης ε; Το θυμάστε; Εσείς οι πιο μεγάλοι; Θυμηθείτε πηγαίνοντας πίσω την δεκαετία του 80’... Α το θυμάστε... Τι μνημονικό που έχετε μπράβο σας!

Μη ζητάς απαλλαγή οι καιροί είναι πονηροί και τη Σόνια τη ζαβή τη στραγγάλισαν κι αυτή

Είχε γράψει ο Νικόλας Άσιμος! Ευτυχώς που η Ελλάδα, απέχει πολύ σε αριθμούς δολοφονιών τραβεστί, σε σχέση με πολλές άλλες χώρες. Να και σε κάτι που απέχουμε! Η υπόθεσή μου όμως ταιριάζει και με άλλες υποθέσεις, μπορεί να σας ήρθαν στο μυαλό πολλές, αλλά... Αλλά εσείς κλείνετε πάντα τα αυτιά σας στη φράση... (φωνάζοντας) Είμαι αθώος! Αθώος! Είμαι Αθώα!

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Αθώα! Ο κόσμος που απαρτίζει την κοινωνία σας, κλείνει πάντα τα αυτιά του. Κι ας γνωρίζει πως η φράση αυτή είναι αληθινή. Διότι ο κόσμος ξέρει. Ξέρει και δεν μιλάει. Γιατί από την μια είναι ωχαδερφιστής και από την άλλη φοβάται ο μαλάκας! Ήμουν ένα περιθώριο της ταρτούφικης κοινωνίας σας, της ανάλγητης και αφού με χάρηκε, με ισοπέδωσε, με τσάκισε, με μηδένισε ως προσωπικότητα και άνθρωπο στο τέλος αφού την βόλευε - με σκότωσε, για να δείξει πόσο ενάρετη είναι... (Παύση) Όταν συζητούσαν οι τρεις τους, ο Δικαστής, ο υπουργός και ο αστυνομικός διευθυντής, ο υπουργός είπε κάτι που με έκανε πολύ περήφανη: “ Πρέπει να κουκουλώσομεν και να εξοπλισθώμεν δια να διασφαλίσουμεν την ασφάλεια του έθνους από πάσα εχθρών θωρακίζοντας όχι μόνο την άμυνα, αλλά και την δημόσια υγείαν... Μακάριοι οι φτωχοί του έθνους, όπερ ούτοι μας κρατούν στην εξουσία. Η ελευθερία και η ησυχία της πατρίδας προέχει από πάσα μίασμα”. Βρε παιδιά να, τι να πω; Μου σηκώθηκε η τρίχα. Ο θάνατος μου εξασφάλισε την ελευθερία και τη ησυχία της πατρίδας. Τόσο επικίνδυνος και μεγάλο εμπόδιο ήμουνα. Τώρα λοιπόν που θα φύγετε από εδώ, μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι. Όλοι σας είστε υπεράνω υποψίας! Φεύγοντας όμως θέλω να θυμάστε τούτα τα τελευταία λόγια της εξομολόγησής μου! Όποτε θα πηγαίνετε σε μεγάλες συγκεντρώσεις: Καφετέριες, μπαρ, εργασία, θέατρο, σινεμά, προσπαθήστε να μη γίνεστε ένα κομπολόι από φτηνό κεχριμπάρι βουτηγμένο από σεξιστικά και ρατσιστικά αστεία το οποίο θα το ενώνεται με το κορδόνι του κακού χιούμορ

ΣΑΛΩΜΗ

επενδύοντας το με μια λαϊκίστικη αισθητική πολιτική καταστρέφοντας ανθρώπους που είναι λίγο διαφορετικοί. Να μην κακαρίζετε σαν τους σκλάβους μπροστά σε ένα ευτελές χιούμορ σεξιστικού χαρακτήρα. Δεν είναι χιούμορ όταν η γυναίκα σε αυτή την χώρα προβάλλεται μόνο για κρεβάτι ή για τα σκουπίδια, οι δύσμορφοι για κοροϊδία και οι gay, οι τραβεστές, οι αδελφές για ξεφωνητό. Όχι δεν είναι έτσι. Βάλτε τον άνθρωπο μέσα σας εδώ, σε αυτή την θέση του στήθους που είναι η καρδιά και στηρίζεται η ψυχούλα σας και γίνετε άνθρωποι. Άλλο το χιούμορ, άλλο η σάτιρα, άλλο ο εξευτελισμός της ανθρώπινης προσωπικότητας! Το αντίθετο ή το διαφορετικό δεν είναι ένα πράγμα που θα πεταχτεί. Έχει ένα σώμα και μέσα στο σώμα του μια ψυχή, που άλλοτε γελάει όταν είναι ευτυχισμένη και άλλοτε κλαίει όταν την απομονώνεις! Αποβάλετε από πάνω σας τον “αυριανισμό” της λαϊκής ηλιθιότητας σας που βγάζει από το στόμα της, την κακοσμία της παθογένειά σας. Χτίστε ένα τείχος ψηλό και αφήστε πίσω του, όλους τους πουριτανούς ιεροεξεταστές του μεσαίωνα που διψούν για χρήμα και δόξα και δεν είναι άλλοι από υπάνθρωπους φελλούς και σκατά που εκμεταλλεύονται την δημοκρατία για να ικανοποιήσουν το προσωπικό τους φασισμό. Κρατείστε πίσω από το τείχος την απόλυτη δικτατορία της εκκλησίας η οποία παραμένει και θα παραμένει διαρκής, σιωπηλή, φασιστική, ανίκανη, απάνθρωπη και μεσαιωνική. Μην γίνεστε πορδές που βγάζουνε χαρά! (Πολύ μακρά παύση) Δεν κρύβει καμία χαρά μια πορδή! (Πολύ μακρά παύση) Εδώ πέφτουνε διαφημίσεις... (Πολύ μακρά παύση) Παρά μόνο μια ξαλάφρωση του πρηξίματος!

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

Αποτινάξτε τον όχλο που μπολιάζεται με σεξισμό, εθνολαϊκισμό και με μία απόλυτα απλουστευτική, λαϊκίστικη προσέγγιση των πραγμάτων. Καμία δημοκρατία δεν αποδέχεται τα σκατά κι όμως τα σκατά της επιβάλλονται γιατί εσείς το επιτρέπετε. Σας έχω εμπιστοσύνη πως σε κάποια χρόνια, και μετά από χιλιάδες μνημόνια θα το καταφέρετε και θα αποβάλλετε την ύβρη: γαμώ την κοινωνία σας! Η ζωή μου άρεσε, όπως αρέσει και σε εσάς. Τώρα μπορείτε να κάνετε την ανατροπή, εγώ έχω φύγει. Κρατήστε πριν το τέλος δυο λέξεις: Ήμουν Αθώα! Εγώ σας έχω συγχωρέσει! Σας αγαπώ! Τώρα εγώ πάω... Α... αν κάποιους τους έθιξα τους ζητάω συγνώμη, δεν ήταν παρά μια απλή εξομολόγηση ενός αποβράσματος της κοινωνίας σας, που μεταθανάτια ήθελε να πει μία και μοναδική αλήθεια. Προτιμώ να λέω την ωμη αλήθεια, παρά να μένω σε μια παθητικότητα της “έντιμης” δική σας κοινωνίας! Εγώ τους αγαπώ όλους! Σας αγαπώ όλους! Όσοι δεν κατάλαβαν το έργο, μπορούν να ξαναέρθουν πληρώνοντας μισό εισιτήριο κι εγώ θα τους το εξηγήσω αλλιώς... Τώρα εγώ πάω... Σας αγαπώ όλους! Σας συγχωρώ όλους! Ο καλός μου Χριστούλης με περιμένει. Το μήνυμα για εσάς είναι η Αγάπη! Πάω... Αντίο... Με ένα τελευταίο μεταθανάτιο χαμόγελο! - ΤΕΛΟΣ -

ΣΑΛΩΜΗ

z ΟΔΗΓΙΕΣ

Ο σκηνικός χώρος μπορεί να εναλλάσσεται ανάλογα τις ιστορίες που εξιστορεί η Σαλώμη. Από τον δρόμο που κάνει πιάτσα, στο γραφείο του αστυνομικού διευθυντή, στη φυλακή, στα δικαστήρια και μετά πάλι πίσω στο δρόμο μέχρι το πολυτελές σαλόνι του δολοφόνου της και στο τέλος σε ένα απόλυτο φως.

Μ Ο

πορεί να γίνει και ακόμα πιο ουδέτερο με την εναλλαγή φωτισμού ανάλογα με την αφήγηση.

θεατρικός μονόλογος της Σαλώμης μπορεί να παιχτεί από άντρα και από γυναίκα αρκεί να εναλλάσσεται η φωνή στα σημεία που κάνει διάλογο με τους πρωταγωνιστές (αστυνομικό διευθυντή, δικαστή, υπουργό, δολοφόνο, δικηγόρο).

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ

ΣΑΛΩΜΗ

Η “Σαλώμη” είναι ένας τσακισμένος άνθρωπος της κοινωνίας και της εξουσίας, ένας άνθρωπος με καρδιά μικρού παιδιού που ματώνει μπροστά στην μέγιστη υποκρισία της κοινωνίας βγάζοντας την οργισμένη φωνή του απέναντι στην πολιτική, στην δικαιοσύνη και στην θρησκεία. Η “Σαλώμη” κατά κόσμων Επαμεινώνδας Μαντάς είναι ένας άνθρωπος ρημαγμένος που προσπαθεί, έστω και στο πολύ μετά, να πει την ύστατη αλήθεια έχοντας μπροστά της ένα μεγάλο ψέμα... Εσάς!