Achter de lens van Yannick Milpas

ACHTER DE LENS

Yannick Milpas: gepassioneerd door compositie, gedreven door licht

De eerste stappen op het vlak van architectuurfotografie zette Yannick Milpas dankzij zijn voormalige buurvrouw, een interieurarchitecte. Zij vroeg hem tijdens zijn studies Audiovisuele Technieken om haar realisaties in beeld te brengen en op die manier ging de bal aan het rollen. Nu werkt hij voor grotere architectenbureaus, landschapsarchitecten, meubelontwerpers en last but not least voor de boekenreeks Buitengewoon Belgisch Bouwen en Entrrmagazine.

Een oog voor stilstand

Zijn fascinatie voor beeld leidde Yannick Milpas eerst naar videomontages, maar al snel ontdekte hij dat zijn echte passie in het stilstaande beeld van fotografie ligt. ‘Bij een opdracht “ritme en ruimte” tijdens mijn opleiding aan de Karel De Grote Hogeschool (nu Sint Lucas Antwerpen) werd ik een extra prikkeling gewaar, toen ik op zoek moest gaan naar compositie uitsneden in het dagelijks leven. Tot op de dag van vandaag maak ik constant beelden en kadreringen in mijn hoofd van dingen die ik zie. Mijn ultieme fantasie is dan ook dat ik foto’s kan maken met mijn ogen, zodat mijn camera overbodig wordt.” Bewogen beweger

Die passie voor vlakverdeling en lijnen, ritme en ruimte, schaduw en licht zou hem vroeg of laat tot architectuurfotografie geleid hebben, ook zonder buurvrouw. ‘Interieur en architectuur zijn uitermate geschikt om mijn vlakverdelingen te maken. Ik fotografeer graag stilstaande onderwerpen, waarbij ik zelf rond moet bewegen om het perfecte beeld te vinden. Bewegende onderwerpen lijken sneller aan mijn controle te ontsnappen en boeien me daarom minder.’

Het leven uit balans

Dat betekent niet dat bewegende beelden hem niet omver kunnen blazen. Dat deed Koyaanisqatsi, bijvoorbeeld, een film van Godfrey Reggio zonder acteurs of dialogen met muziek van Philip Glass. Een film die nota bene in het geboortejaar van Yannick uitkwam (1982). ‘Ongelooflijk hoe beeld en muziek zo’n sterke emotie kunnen losmaken, zonder één enkele dialoog, met alleen maar repetitieve beelden, al even repetitieve muziek en een indringende, maar ongemakkelijke boodschap. Prachtig… an environmental masterpiece, een absolute aanrader!’ Zoeker van het licht

Terug naar zijn eigen metier. Zijn voorbereiding op een reportage bestaat uit het bekijken van de oriëntatie en de ligging van het project. Als fotograaf volgt hij in en rond het gebouw het traject dat een bezoeker wellicht ook zou afleggen, zonder vast plan. ‘Het weer is cruciaal voor een fotosessie. Alles staat of valt met interessant licht. Dat hoeft niet noodzakelijk zonlicht te zijn, een diffuus licht onder een bewolkte hemel kan ook perfect.’

Code crisp

Gevraagd naar hoe hij zijn stijl zou omschrijven, volgt een even verrassend als kort woord. ‘Crisp! Ik probeer elk beeld uit te puren qua contrast, kleur, scherpte en frisheid. Contrast en kleur zijn zeer belangrijk. Zwart moet voor mij echt zwart zijn. Vandaar dat ik niet gek ben van zwartwitbeelden, die zijn voor mij eerder grijsgrijs omdat er geen echt zwart of wit in zit door een te laag contrast. Ieder zijn smaak, natuurlijk…’

Abstract my architecture

Voldoening haalt hij in eerste instantie uiteraard uit zijn opdracht: een project zo mooi en goed mogelijk in beeld brengen voor zijn opdrachtgever. Tezelfdertijd gaat hij echter op zoek naar abstractie om ook die te vatten in beeld. ‘Een geslaagde foto of abstractie moet een schilderij kunnen zijn in een ander interieur. Ik voel telkens weer de drang om te zoeken naar vlakverdelingen, om elk detail of zicht te kadreren en dingen weg te laten of er net bij te betrekken, zodat het moment uit zijn context gehaald wordt en een object an sich wordt.’