Opvoedpodcast: een kijkje bij andere gezinnen thuis

Marjolein Snoeij-de Pee en Mariska Dijkstra-Wolters

Soms wil je gewoon wel eens weten hoe het bij anderen thuis gaat. Dat kan vanaf 24 november. Dan start het vierde seizoen van de opvoedpodcast Bij ons thuis. Er is een nieuwe presentator, Henrieke Hoogendijk. En verder leef je bij elke aflevering mee met twee gezinnen. Ze stellen zich in dit artikel voor. „Of het bij ons perfect gaat? Welnee. Maar het is mooi om van elkaar te leren.”

„Onze kinderen grootbrengen met de Bijbel in de hand”

Naam: Mart-Jan van Renswoude (27, teamleider ordermanagement) en Margriet van Renswoude (27, verpleegkundige)

Woonplaats: Gouda

Kinderen: Mart (5), Ted (4) en Fleur (1)

Wil je je gezin even voorstellen? Margriet: „Ik zou ons gezin omschrijven als een reurig drietal met twee ouders. Onder andere door onze oudste. Hij heeft autisme. Zijn emoties kunnen door iets wat wij een klein voorval vinden hoog oplopen. Dat zorgt voor extra drukte en spanning in huis. Als ik de kinderen de opdracht geef om hun jas aan te trekken en onze dochter Ted trekt eerst haar schoenen aan, dan krijgt Mart een error. Voor hem moet alles zo voorspelbaar en prikkelarm mogelijk zijn. Alles wat een jong gezin vaak niet is.

Fleur is een peuter van anderhalf die de wereld aan het ontdekken is. Mart kan enorm om haar lachen en zich verbazen over wat ze doet. Dat is leuk om te zien. Anderzijds kan Fleur ook juist de oorzaak zijn van een teveel aan prikkels.

Ted weet dat Mart anders kan reageren, maar ze is te klein om te begrijpen hoe dat komt. Ted en Mart reageren wisselend op elkaar. Soms kan Mart zijn zus totaal niet verdragen. Ik vraag Ted dan om hem met rust te laten. Dan zegt ze: „Het geeft niet hoor. Het is een beetje te druk voor Marts hoofd.”

Drie keer per week wordt Mart na schooltijd opgehaald door begeleiders van Agathos. Dat is voor iedereen fijn. De aandacht voor de kinderen is meer in balans. We hopen altijd maar dat we Ted en Fleur niet tekort doen door de zorg voor Mart. We zijn alert op signalen die daarop wijzen. Als Ted negatief gedrag vertoont, weet ik dat ik haar wat meer aandacht moet geven. Nu Mart af en toe van huis is, kan dat ook makkelijker.”

Waarom werk je mee aan de podcast?

Margriet: „Ik ben best impulsief. Toen ik de oproep om mee te doen aan een podcast onder ogen kreeg, dacht ik: waarom niet? Mijn man denkt wat langer over zo’n beslissing na en wil alle ins en outs weten. En toen we eenmaal begonnen waren, bekroop me ook heel even het gevoel: wat heb ik me nu weer op de hals gehaald?

Achteraf denk ik dat het goed was om mee te doen. De podcast laat de moeilijkheden zien die ieder gezin kent. Je kunt niet bij mensen achter de voordeur kijken. Er is bij iedereen wel wat, ondanks dat bijna iedereen mooi weer speelt. In elk gezin moet er opgevoed worden en dat gaat nergens vanzelf. Door de mooie buitenkant vraag je je weleens af: hoe spelen al die andere mensen de opvoeding klaar? Maar aan de andere kant is het ook niet fris om altijd je vuile was buiten te hangen. We klagen dus zeker niet, want we hebben het goed met elkaar.

Het voelt voor ons niet alsof wij een voorbeeld zijn. We zijn een beginnend gezin. Maar we weten wel dat opvoeden op een gezonde manier loslaten is. Overgeven aan God. En dat geeft een zekere ontspanning. Op aarde is het niet volmaakt, hoewel we er als mens naar proberen te streven. Maar je ervaart rust als je in afhankelijkheid richting geeft aan een Bijbelse opvoeding. En je hoopt dat wat we zaaien op Zijn tijd vrucht zal voortbrengen tot eer van Zijn naam.”

Hoe spannend zijn de opnames?

Mart-Jan: „Wat we spannend vonden aan het meedoen met de podcast, was dat we ons niet konden voorbereiden op de vragen die tijdens de opnames werden gesteld. Het waren onderwerpen waar we best nog even wat langer over na hadden willen denken. Hoe omschrijf en duid je jezelf en je gezin op een juiste manier? Dat vonden we lastig. Het liefst zou je dan over zulke vragen nog een nachtje slapen. Want achteraf ga je je woorden wegen. Je vraagt je af hoe het op de luisteraars overkomt.

Maar aan de andere kant staan we er ook nuchter en redelijk ontspannen in. We hebben niets te verbergen. Mensen gaan geen uitspraken of fragmenten horen waarvan ze steil achteroverslaan. Voor veel mensen zal ons gezinsleven herkenbaar zijn.”

Hoe voeden jullie op?

Margriet: „Het opvoeden van een kind met een hulpvraag is echt maatwerk. We proberen onze kinderen dezelfde normen, waarden en regels mee te geven. Rust, reinheid en regelmaat staan hoog in het vaandel. En natuurlijk hebben we ook bepaalde gewoonten overgenomen van onze ouders. Maar we houden wel rekening met de behoeften van onze oudste. We kijken naar wat voor hem haalbaar is.”

Mart-Jan: „Wat voor alle drie de kinderen gelijk is, is dat we hen met de Bijbel in de hand proberen groot te brengen. We geven hen mee hoe goed het is de Heere te dienen. En we proberen hen te laten voelen dat het leven met de Heere een rijk leven is. We hebben drie keer bij de heilige doop hetzelfde jawoord gegeven. Dat verschilt niet. De kinderen een Bijbelse opvoeding geven gaat met vallen en opstaan, maar er is verwachting: ”Zij zullen u vrezen”.”

Naam: Leendert van Ingen (46, medewerker in een metaalbewerkingbedrijf) en Klazina van Ingen, (38, kraamverzorgster zzp)

Woonplaats: Zegveld

Kinderen: Leendert (22), Minelle (19), Yvonne (17), Gerco (15), Annemijn (10), Hendrik (8), Samuel (2) en een baby op komst

Wil je je gezin even voorstellen?

Klazina: „We zijn een beetje een bijzonder gezin. De eerste vrouw van Leendert en de moeder van de oudste vier kinderen is overleden. Ik was toen ik veertien jaar geleden met Leendert trouwde nog vrijgezel. Niet alle kinderen hebben dus dezelfde moeder.”

Leendert: „Maar daar merk je niks van.”

Klazina: „We wonen sinds drie jaar in het ouderlijk huis van Leendert, een verbouwde boerderij aan de rand van Zegveld. Ertegenover ligt een speeltuin en een voetbalveld. De kinderen hebben dus alle ruimte. We zeggen vaak tegen elkaar dat we rijk gezegend zijn. En zo ervaren we dat ook echt. Mijn schoonouders wonen hiernaast, in een soort mantelzorgwoning. Heel gezellig, voor hen, voor ons en ook voor de kinderen. Het is niet zo dat we