terdege 08-2016

11 JANUARI 2017

» 34E JAARGANG » NUMMER 08

sChreeuw om leven „De abortuspraktijk aan de kaak stellen, is onze roeping.”

Ds. van Rooijen „Luther én Calvijn beinvloedden de Catechismus.”

“Mijn leven stond op zijn kop”

» WWW.TERDEGE.NL

11 januari 2017 . 34e jaargang nummer 8 . losse nummers € 4,50

*

8

terdege â&#x20AC;˘ <%D> 11 januari <%M> <%Y> 2017

Reportage

Spoorzoeken in de

gereformeerde gezindte De drempel naar de gereformeerde gezindte is voor onkerkelijke buitenstaanders hoog. Toch zijn er die de stap waagden. Wat bewoog hen en hoe blikken ze erop terug? „Ik vond het ongelooflijk dat iemand drie kwartier kon spreken over één tekst.” tekst Huib de Vries beeld Sjaak Verboom

terdege • 11 januari 2017

9

20

terdege â&#x20AC;˘ 11 januari 2017

interview

“De tijd van onderling polariseren is voorbij”

De stem van het ongeboren kind Al bijna twee jaar zijn ze naar buiten toe het gezicht van Schreeuw om Leven. Vaak trekken ze samen het land in. Kees en Anne-Mieke van Helden zien het als hun roeping om de abortuspraktijk aan de kaak te stellen. „Er is sprake van een kentering als het gaat om de acceptatie.”

Tekst Ad Ermstrang Beeld Anton Dommerholt

terdege • 11 januari 2017

21

*

30

terdege â&#x20AC;˘ 11 januari 2017

Reformatie

“De belijdenisgeschriften houden ons bij de les”

Luthers levensvraag

„Luther heeft helemaal niet gezegd wat wij hem soms laten zeggen.” En: „Luthers besef van Gods heiligheid en rechtvaardigheid mag tijdens de Reformatieherdenking wel centraal staan.” Twee noties die ds. R.P. van Rooijen graag onder de aandacht brengt, nu wordt herdacht dat de grote hervormer 500 jaar geleden zijn stellingen aansloeg aan Wittenbergs Slotkerk. tekst L. Vogelaar beeld Anton Dommerholt

31

38

terdege â&#x20AC;˘ 11 januari 2017

serie over klein wonen deel3

Knus wonen voor nog geen anderhalve ton Het kan dus wel. Job en Anne-Wil van der Waal kochten op één inkomen - „geen topsalaris”- een tussenwoning in de Goudse wijk Korte Akkeren.

Sfeervol en gezellig. „We konden het net rondkrijgen, hoewel een makelaar ons eerst bijna in ons gezicht uitlachte.” tekst Ad Ermstrang beeld Henk Visscher

terdege terdege• • <%D> 11 januari <%M> <%Y> 2017

39

„Het moeilijkst zijn de sterfgevallen” Iedere week is ze vele uren te vinden in een verzorgingstehuis. Diny van Leeuwen uit Geldermalsen doet er spelletjes en puzzels met bejaarden. „Ik heb heupdysplasie en ga er soms in de rolstoel naartoe.”

Glimlachend: „Dan ben ik echt een van hen.”

Tekst Ad Ermstrang Beeld Anton Dommerholt

interview

Welk vrijwilligerswerk doet u en sinds wanneer? „Ik ben vrijwilliger in zorgcentrum Ravestein, op de gesloten afdeling.

Dat begon twee jaar geleden. Toen werd een eenzame man, die we regelmatig bezochten, opgenomen. We kwamen al sinds 2000 bij hem, nadat zijn vrouw was overleden. Hij is nu 90 jaar en heeft geen kinderen. Hij kan genieten van kleine dingen en heeft humor. Door hem ontmoette ik ook de andere bewoners. Ik deed met hen een memospelletje, oefende spreekwoorden, zong en las voor. Ik kom uit het onderwijs en mijn doel was hun hersenen te activeren.”

Hoeveel tijd vraagd dit?

„De verzorgsters vonden dat ik maar vrijwilliger moest worden. Van het een kwam het ander. Al snel ontdekte men dat ik schrijver, puzzelmaker en corrector ben. Zo kwam ik in de redactie van het huisblad ‘De Malle Molen’, maak ik iedere maand een puzzel en corrigeer ik soms uitgaande post voor medewerkers.”

Aarzelend: „Als ik alles optel, ben ik er misschien wel anderhalf tot twee dagen per week druk mee. Ik kan niet lang achtereen, maar ga vaak wel meerdere keren per dag. We wonen sinds vorig jaar naast het zorgcentrum.”

Waarom doet u dit werk?

„Sinds mijn schoonmoeder Alzheimer kreeg, heb ik me erin verdiept en ben ik ook vrijwilliger bij Alzheimer Nederland. Daar mag ik meebeslissen over de vormen van research waar het geld de komende jaren naartoe gaat. Samen ontwikkelden we de website www.dementie.nl. Het omgaan met mensen met dementie gaat me gemakkelijk af en ik wil graag iets doen voor mijn naaste.”

Kunt u het combineren met uw andere werkzaamheden?

„Ik maak, voor Terdege maar ook voor andere bladen, puzzels en schrijf boeken, verhalen en columns.

Daardoor zat ik vaak thuis. Nu ga ik wat vaker weg. Mijn enige tante woont sinds kort in het zorgcentrum.

Daar ga ik eveneens regelmatig naartoe en ik bezoek met haar de kerkdiensten op donderdagmiddag.”

Welke mooie voorvallen heeft u meegemaakt?

„Ik heb mooie gesprekken met mensen. Het is me opgevallen dat in een seculier verzorgingstehuis best wel mogelijkheden zijn voor christelijke activiteiten. Ik probeer de bewoners op zondagavond te bewegen mee te

doen met een Bijbels memo. Het is bijzonder om te merken hoeveel teksten de bewoners nog kennen.

Het heeft natuurlijk wel te maken met hun leeftijd, die is gemiddeld rond de 90 jaar. Het is soms wel lastig om hen bij de televisie vandaan te halen. Ik ben wel eens weggegaan.

Er zijn bewoners, met of zonder dementie, die duidelijk aangeven dat ze niets met het geloof hebben. In de vakanties gaan onze drie kleinkinderen mee. Het is geweldig om te zien hoe de bewoners daarvan genieten.

De kinderen vonden het ook bijzonder. ‘Ze kunnen mooi zingen en ze lachten zo vriendelijk naar ons’, zeiden ze. Onze kleinzoon schreef er

terdege • 11 januari 2017

45

“Meeleven en aandacht zijn heel belangrijk” „Op heel het Calvijn College werd voor mij gebeden.”

„Mijn diep weggestopte voorgevoel bleek te kloppen.

Ik had kanker.”

Iedere maand moet Lotte voor controle naar het ziekenhuis.

52

terdege • 11 januari 2017

Jongeren

Veertien jaar en kanker Het jaar 2016 begon voor Lotte Sturm (15) als alle andere jaren. Totdat ze de boodschap kreeg: je hebt kanker. „Van de ene op de andere dag stond mijn leven volledig op zijn kop. Zoiets gebeurt altijd bij de buren, maar nu was ik aan de beurt.” tekst Henrieke van Dam beeld Anton Dommerholt

W

ie Lotte Sturm uit Oost-Souburg ontmoet, zou niet denken dat ze pas geleden nog ernstig ziek was. De conciërge van het Calvijn College in Middelburg noemt haar ‘de stuiterbal’ van de school, Lotte heeft veel vriendinnen en is dikke maatjes met haar mobiel. Net als andere jongeren.

Maar wie verder kijkt, ontdekt hoe volwassen ze is. En wie met haar in gesprek gaat, hoort hoeveel pijn Lotte al heeft moeten doorstaan. Een mand met 525 kaarten, een volgeschreven dagboek en een lange ketting vol symbolische kralen zijn stille getuigen van haar gevecht tegen lymfeklierkanker. „Het begon in maart 2016, met wat wij dachten een gewone griep. Net voor de paasdagen kreeg ik erge pijn tussen mijn schouder en borst. Op Eerste Paasdag werd dat ondragelijk.

Daarom gingen we, nietsvermoe-

dend, naar de huisartsenpost.”

Daar wordt een grote tumor ontdekt, die onder meer Lotte’s luchtpijp half dichtdrukt. Met spoed wordt ze naar het Erasmusziekenhuis in Rotterdam gebracht. Een dag later, op Tweede Paasdag, vindt een eerste operatie plaats om een stukje tumor weg te halen voor onderzoek. „Mijn diep weggestopte voorgevoel bleek te kloppen. Ik had kanker. Maar door de pijn was ik te versuft om er goed over na te denken. Ik ben nu ziek en dat moet ik accepteren, dacht ik.”

Haaruitval

Bij familie, klasgenoten en vrienden slaat de boodschap in als een bom. „Ik kreeg kaarten en berichtjes, ook van veel onbekenden. Op heel het Calvijn College werd voor mij gebeden, dat was heel bijzonder.”

De onderzoeken wijzen uit dat Lotte non-Hodgkin lymfeklierkanker heeft. „Toen de dokter

dat kwam vertellen, vroeg ik meteen: Kan ik deze zomer dan nog op vakantie? Waarschijnlijk niet, zei de arts. Daarom begon ik te huilen. Ga ik nu dood? vroeg ik. Maar de arts zei dat er grote kans op genezing was.

Gaat mijn haar er wel af? ging ik verder. Daar kon de dokter alleen maar ja op zeggen. Toen begon ik nog harder te huilen.

Je haar is zoiets van jezelf. Het is vreselijk om dat te moeten verliezen.”

Zes chemokuren moet Lotte ondergaan. Om de drie weken ligt ze van vrijdag tot dinsdag aan het infuus in het ziekenhuis.

De dag waarop haar haar begint uit te vallen, herinnert Lotte zich als de dag van gisteren. „Als ik eraan zat, kwamen er haren uit.

Daarom bleef ik rechtop in mijn bed zitten. Als ik ging slapen, zou ik mijn haar verliezen. Uiteindelijk sliep ik toch en de volgende ochtend lagen er plukken haar op

„Er lagen plukken haar op mijn kussen”

53

Tot 2001 reikte prins Claus de prijzen zelf uit

60

terdege â&#x20AC;˘ <%D> 11 januari <%M> <%Y> 2017

koningshuis

Prijsuitreiker Prins Constantijn.

In de voetsporen van prins Claus Prins Claus heeft altijd een zwak gehad voor Afrika. Jarenlang zette hij zich in voor dit continent. De Prins Claus Prijzen, die jaarlijks in december worden uitgereikt, staan vaak in het teken van de Afrikaanse cultuur. Prins Constantijn mocht als erevoorzitter deze keer de prijs overhandigen. Het koningspaar, prinses Beatrix, prinses Mabel en prinses Laurentien waren erbij. tekst Josine Droogendijk beeld ANP

terdege â&#x20AC;˘ 11 januari 2017

61