Η σκέψη της κλασικής ελληνικής αρχαιότητας δομείται από δύο ανταγωνιστικές όσο και συμπληρωματικές οντολογικές, μεταφυσικές και γνωσιοθεωρητικές προκείμενες. Από τη μια η ορθολογιστική-ρεαλιστική οντολογία και η ιδεαλιστική γνωσιοθεωρία του Πλάτωνα, από την άλλη η ρεαλιστική οντολογία του Αριστοτέλη και η υλιστική, εμπειριστική και πραγματιστική γνωσιοθεωρία του καθώς και η οντολογική λογική που την θεμελιώνει και η οποία ει- σάγει και εγκαθιδρύει την οντολογική λογική (αρχή της ταυτότητας), ως γλώσσα της σκέψης, στην ιστορία της Δυτικής φιλοσοφίας. Όπως είπαμε, τα δύο σημαντικότερα φιλοσοφικά ρεύματα της αρχαιοελληνικής παράδοσης, βρίσκονται σε διαλεκτική αντίθεση, αλλά και σε ανομολόγητη σύνδεση. Η σύνδεση αυτή, οφείλεται στην οντολογία του αιώνιου Είναι ως Ίδιου, αδιαίρετου και αμετάβλητου (Υπερβατική Ιδέα- Θεϊκός Νους) και τη μεταφυσική αναγωγή, δηλαδή, των πάντων σε μια πρώτη αρχή, αιτία ή ουσία (Ιδέα-Ουσία, Ύλη-Μορφή-Ουσία).
Αλέξης καρπούζος
