Cl Nieuws 40 2017 11 12 by Erick Detremain

GRATIS | tweemaandelijks magazine van CityLight Alkmaar

Nr.40 | november-december 2017

Wees stil en weet... Marcel Verra

DISCIPELSCHAP ROEMENIÃ&#x2039;

Lonneke Groen

DAGJE BANANA

Kon ik de stilte maar wat harder zetten!

2 CITAAT:

12-13 SISTERS in SPIRIT

Sylvia Kerkhoff

Leo Fijen

3 INHOUD

14-15 INTERVIEW:

Mardy Maas

Leo Fijen

19 OPBOUWEN MET WOORDEN CIP.nl

16-17 PACE (VREDE)

Wytske Borst-van Egmond

DAGJE BANANA

Lonneke Groen

5 COLUMN

Wendy Balder

6-7 MAG DE STILTE WAT HARDER?

Maria Walraven-Bos

8-9 DISCIPELSCHAP IN ROEMENIÃ&#x2039;

19 REIS NAAR WIT-RUSLAND

Marian de Boer

Marcel Verra

20 INFORMATIE: 10-11 KIDSCORNER

Stil worden en luisteren

Bijbelquiz: Samuel

Colofon Belangrijke data Medewerkers CityLight

BOUW MENSEN OP MET JE WOORDEN Door: Rik Bokelman (uit CIP.nl)

“Nederland heeft een schuld- en boetecultuur – in tegenstelling tot bijvoorbeeld de schaamtecultuur in Azië. In Nederland moet je gewoon doen, dan doe je al gek genoeg. We hebben moeite met mensen die kleurrijk of anders zijn, dus dat veroordelen we. Het wordt tijd dat kerkmensen stoppen om hierin mee te gaan. Vanuit de kerk mag er een cultuur van bemoediging komen.” Dat betoogt voorganger Wilkin van de Kamp en bovendien schrijver van het nieuwe boek ‘Woorden hebben kracht’. Door: Pieter-Jan van der Wolf Nieuw team Wilkin van de Kamp wil mensen meer bewust maken van

Dankzij eenzenieuw redactieteam ligt er weer een prachtig CLhet feit dat ongemerkt veel negatieve, afbrekende woorden nieuws voor“Onderzoek je met artikelen hoogte brengen van gebruiken. wijstdie uitjou datop dede mens meer geïntereswat er in de gemeente gaande is. Wij zijn blij met dit nieuwe seerd is in negatieve dan in positieve woorden. Goed nieuws team dat slecht, bestaatslecht uit Erik Determann, Aalbersvoeen verkoopt nieuws verkooptEgbert-Jan goed. Van nature Else Prins. Wendy Balder is zijdelings betrokken als fotografe. len we ons ook beter als het slecht gaat met een ander. ‘Zijn Dit hetintweede blad dat door is vormgegeven en zoals u kindiszit de gevangenis, o, de hen mijne gelukkig niet.’” zelf kunt zien ziet het er professioneel en erg aantrekkelijk uit.

Destructief werk Communicatie verbondenheid Via social media deed Wilkin een oproep om ervaringen

Ik enthousiast overvan dit woorden’. blad omdatInhet een mooi midte ben delenergover ‘de invloed hoeverre hebben del is om invloed de communicatie binnen de gemeente te vergroten. woorden gehad op hun leven? “Veel mensen reageerHet een ik gegeven alséén eenpositief gemeente groter wordt dan den, ismaar ontvingdat niet voorbeeld. Zo schreef ca.200 leden (wij hebben nu meer dan het dubbele aantal) iemand mij dat hij liever een pak slaag had gewild, dan de het nedan nietwoorden mogelijkdie is om te gatieve zijn onderling vader overmet hemiedereen uitsprak.verbonden Het was net zijn. Om verbaandacht geven aan de onderlinge verbondenalsof er een stel weerhaken in zijn lijf zaten, die er niet meer uit heid. te krijgen zijn. Volgens Wilkin kunnen negatieve woorden – net als roddel – in de schuilhoeken van je hart terecht komen T en nog jarenlang hun destructieve werk doen.” Voorganger verbondenheid Kerkelijk Nederland is geen lichtend voorbeeld op dit Als voorganger voel ik mij in deze kerken gemeente verbongebied. “De meeste Nederlandse staan niet den met als eeneen ieder die de gemeente bezoekt en aan bekend plaats waar je bemoedigd wordt. de andere kant besef de ik kerk dat die verbondenheid beVeel mensen hebben eerder ervaren als een perkt is. Het is namelijk voor ons als voorgangers plek waar je afgebrand wordt, dan een plaats waar onmogelijk om met een Laten ieder individueel verje tot bloei kunt komen. we ons daarom bonden te zijn. Daar is onze gemeente te groot massaal bekeren tot de cultuur van Gods Kovoor. De praktijk is dan mensen dieDeCityninkrijk: de cultuur van dat bemoediging. Bijlight bezoeken verbonden voelen ons bel zegt dat onzezich tong de stift is van eenmet vaardig als voorgangers, omdat ze ons iedere zondag schrijver, waarmee we kunnen schrijven op op de het zien en soms dingen tafelpodium van iemands hart. Watpersoonlijke op je hart geschrete tijdensvoelen de prediking. Van onze venhoren staat krijgen ga je geloven, en naar leven. Als kant uit ‘Ik is ben die verbondenheid stuk minder er staat: geliefd,’ dan ga jeeen je geliefd weten, omdat wevoelen niet met persoonlijk in geje geliefd en jeiedereen geliefd gedragen.”

Het woord ‘bemoedigen’ komt in de Bijbel vaker voor dan de Nederlandse leek kan weten. Dat heeft vooral met vertaalwijzen te maken. Wilkin noemt Hebreeën 3 vers 13 als voorbeeld. “Steevast lees ik in Nederlandse vertalingen: ‘Vermaan elkaar dagelijks.’ Maar in de grondtekst staat het woord ‘parakaleo’, dat betekent vooral bemoedigen. Het is zo apart dat wij – in tegenstelling tot bijvoorbeeld Duitse of Engelse vertalingen – zeggen dat we elkaar dagelijks moeten vermanen, in plaats van dagelijks bemoedigen. Dit zijn mogelijk calvinistische invloeden. ‘Heb jij je dagelijkse vermaning al gehad? Nou, bij deze.’ In een samenleving waar we als christenen vaak vijandig bejegend worden en gemakkelijk ontmoedigd kunnen raken, hebben we het heel hard nodig dat we elkaar bemoedigen om te volharden.” Een andere denkbare reden dat bemoedigen weg-vertaald sprek kunnen zijn. Ik zou dat wel willen, maar omworden, is dat Nederland een vrouwelijke cultuur heeft. “De Duitse of Amerikaanse cultuur is veel mannelijker. Je ziet dat dit onmogelijk is, moet ik dit loslaten. Veel mensen hebben dat terug in hun vertalingen. In Romeinen 15:5 gaat het over daar begrip voor, maar er is ook een deel dat toch graag zou de God van de ‘vertroosting’ – terwijl het in de context van willen dat de voorganger persoonlijk bij hem of haar betrokvolharding en hoop staat. Ook daar hoort ‘bemoediging’ te ken is. In de ruim anderhalf jaar dat Carlie en ik hier nu zijn, staan, weer dat woord parakaleo. In bemoedigen zit veel meer hebben we reeds vele mensen leren kennen, maar hebben we kracht. Troosten komt over als: ‘Ach, je hebt de finish op 100 ook geconstateerd dat er nog een heleboel mensen zijn die we meter nét niet gehaald, we zullen je maar troosten.’” nog niet kennen. Omdat we niet 24 uur per dag met de geOf het een direct gevolg is of niet, Nederland heeft geen bemeente bezig kunnen zijn, kiezen wij met wie wij ons verbinmoedigingscultuur. “Die schuld- en boetecultuur die Nederden. Die keuzes bepalen we niet altijd zelf. Soms is de verbonland nu heeft, hádden we voorheen niet. Volgens antropologen denheid werk gerelateerd en soms is er een situatie waarin het waren we een heel open en een niet veroordelend land vóór het nodig is dat de voorganger op de voorgrond treedt. calvinisme. De kerk heeft in die zin iets recht te zetten.” bonden kunnen raken en aan de andere kant wil ik iedereen Onderscheiden van geesten oproepen om het gebod van de naastenliefde op zo’n manier in In deze tijd voelen sommige christenen zich nog steeds geroepraktijk te brengen dat niemand zich eenzaam hoeft te voelen pen om te waarschuwen tegen opvattingen van anderen. Ze binnen onze gemeente. zien dit als bijbels. “Is het Bijbels om en public medechristeVanuit mijn verbondenheid met jullie allen, groet ik jullie, nen te veroordelen? Nee! Laten we hier alsjeblieft mee stoppen. mede namens Carlie en wens ik jullie een sterke verbondenNiemand van ons heeft de opdracht gekregen om de leer van heid met de liefde van God de Vader, andere kerken of christelijke leiders te oordelen. Het onderJoop Koens scheiden van geesten en het beoordelen van leer en leven behoort binnen de plaatselijke gemeente te gebeuren.” “Christelijke leiders zullen zich niet langer laten uitspelen door de media om elkaar te veroordelen over wat ze wel of niet geloven. We brengen het Koninkrijk van God schade toe als we negatief over onze verscheidenheid in geloofsbeleving spreken. Laat alle oordelen los. Stel je negatieve oordeel uit tot in het oneindige! Begin te oefenen om Gods woorden door te laten klinken in alles wat je zegt. Laten we de wereld veranderen, met één woord tegelijk!”

WEES STIL EN WEET…. Column

Wendy Balder

…is verpleegkundige in een algemeen ziekenhuis. Ze valt daar in als vaste invalkracht. Zij is getrouwd met Mark en moeder van Livia (6), Matteo( 4) en Lauren (2). Nood Als ik avonddienst heb in het ziekenhuis, weet ik nooit wat ik tegen ga komen. Ik werk op alle afdelingen in het ziekenhuis en laat me graag verrassen. Ik ken de patiënten niet, en omdat ik meestal maar 1 dag werk kan ik helaas geen band opbouwen met mijn patiënten. Dat heeft ook voordelen geloof mij. ;-) Altijd als ik naar mijn werk toe ga, bid ik in de auto. Wijsheid, geduld, liefde voor mijn medemens. Dat ik mag wat laten zien van Jezus liefde aan mijn patiënten.

Neurologie Vandaag ben ik aan het werk op de afdeling neurologie. Als ik de afdeling op kom lopen hoor ik wat geruzie op de kamer. ,,IK WIL NU UIT BED ZUSTER! IK BESLIS DAT EN NIET JIJ!” Hoor ik een patiënt roepen. Hmm... Eens zien wat deze avond brengt... denk ik. Ik pak mijn thee en begin mijn dossiers te lezen. Ik lees het dossier van de boze meneer. Ik lees veel standaard dingen, maar tussen de regels door in het dossier lees ik dingen als: dwingende patiënt, eigenwijs, luistert niet en weigert dit en weigert dat... Dat gaat een klusje worden vanavond!

Arme man Mijn collega komt woest binnen. Die walgelijke man! Alsof hij beslist wat ik wel en niet doe! Ik kan toch onmogelijk komen wanneer meneer weer eens iets wenst? Ik vraag haar om een overdracht en zeg haar naar huis te gaan. Laat mij maar even... Na de overdracht wandel ik de kamer binnen bij meneer. Hij is geïrriteerd en boos, dat zie ik meteen aan zijn lichaamstaal. Ik heb gelezen in zijn dossier dat hij een flinke hersenbloeding heeft doorgemaakt, zijn linker lichaamshelft is uitgevallen, hij mist zijn 2 onderbenen door diabetes en is daardoor acuut gestopt met roken wat ook problemen kan geven. Dit is bij meneer in het afgelopen half jaar gebeurd. Arme man!

Foto’s en kaarten Zijn hele kamer is behangen met mooie kaarten en leuke foto’s van hem en andere blije mensen. ,,Dag meneer, ik ben Wendy uw zuster voor vanavond. Hoe gaat het met u?” ,,Dag”, zegt hij. ,,Ik geloof dat het niet zo goed gaat. Ik wilde uit bed en die zuster weigert mij te helpen.” Ik probeer hem uit te leggen dat wij ook andere patiënten verzorgen en niet zo maar 1-2-3 kunnen helpen op commando. Ook omdat we hem met 2 verpleegkundigen moeten helpen aangezien hij geen onderbenen heeft en zijn linkerkant het niet doet.

avond nog erg lang voor beiden! Hij reageert niet… ik loop even weg en bid even kort op de gang.

Bijbeltekst Na een half uurtje loop ik weer binnen, doe alsof niets gebeurd is en vraag hem naar de mensen op de foto aan de muur. Hij begint te lachen en opeens komt er een superlieve en vrolijke man te voorschijn. Kijk, zo komen we ergens. De hele avond hebben wij goed contact en slaapt hij nog even. Rond 20:30 uur maak ik hem klaar voor de nacht. Ik vraag hem naar de bijbeltekst op een kaartje. Zo krijgen we het gesprek over het geloof en vertelt hij honderd uit over zijn God. Dat hij nu niet naar de kerk kan, dat het hem frustreert en dat hij het samen zingen zo mist. Ik haal ergens uit een ‘hok’ een oude cd-speler die we hebben staan en vind wat Johannes-de -Heer liedjes. Die zet ik voor hem aan en zo kleppen we samen over God. Ik bid met hem die avond, en speciaal bid ik voor rust in zijn ziel. Dat God dicht bij hem zal zijn. Hij vraagt mij naar de zuster van vanmiddag: ,,Werkt zij morgen weer?” ,,Ja,’ zeg ik. ,,Zij heeft dagdienst.” ,,Ik denk dat ik wat in orde moet maken met haar, he?” ,, Dat denk ik ook meneer... Slaap lekker en tot morgen!”

Communiceren Hij begint ook tegen mij te mopperen en schelden en dan komt altijd iets wat ik moeilijk vind. Ik geef hem vriendelijk maar zeer duidelijk een standje. Zo wil ik niet communiceren en zo duurt de

MAG DE STILTE WAT Door: Maria Walraven-Bos

Het valt me op dat je tegenwoordig bijna status verkrijgt en bewondering afdwingt als je vertelt dat je erg druk bent. Met respect luister ik soms naar de vele schoteltjes die jong en oud in de lucht houden. Maar eerlijk gezegd vraag ik me dan tegelijk af of het voor ons geestelijk leven en relaties verstandig is om zo druk te zijn? Hoe kun je dan tijd maken voor de Bijbel en God? Hoe kun je Gods stem verstaan als je altijd maar doorgaat en je agenda volgepropt zit? Hoe kan ons brein tot rust komen in een wereld vol prikkels? Ik moet bekennen dat ik zelf ook een redelijk gevuld leven heb. Maar het ‘nee zeggen’ gaat steeds beter. Ik ben bovendien in het bezit van een Ferrari-brein wat vaak niet te stoppen is. Zie het maar als een snelle auto met fietshandremmen. Probeer die maar eens tot stilstand te brengen om naar God te luisteren. Innerlijke stilte Natuurlijk is het fijn als we onze talenten inzetten in gezin, kerk, op school en werk. Maar hoever moeten we daar in gaan? In Daniel 7:25 zien we dat de vijand de heiligen wil uitputten. Als je uitgeput raakt kun je geen liefde meer voelen voor God of mensen. Iets wat we toch in ons (drukke) achterhoofd moeten houden. Want God laat zich vinden in de stilte. Dat zien we onder andere bij Samuel. God roept hem in de stilte van de nacht (1 Sam. 3). In 1 Kon. 19 ontmoet God Elia in ‘het suizen van een zachte koelte’ op de Berg Horeb. Onze tijd met God heet niet voor niets ‘stille tijd’. Wij moeten dan stil zijn en God laten spreken. Maar het lijkt wel of het tegenwoordig vaak andersom is.

Als er al contact met God is, zijn wij aan het woord en God moet maar luisteren. Herken je dit? Hoe moeilijk is het dan om echt tot rust te komen en aan Jezus voeten te gaan zitten? Te contempleren over een Bijbeltekst? Mij lukt het eerlijk gezegd maar moeizaam. Ik mag dan Maria heten maar ben soms toch echt een Martha …altijd maar bezig en zoveel ‘moeten’. Als ik aan het bidden ben vliegen mijn gedachten naar alle klusjes die nog op mijn mobiel staan.

HARDER? van een boek is voor sommigen niet vol te houden. Wel wordt er aan ‘bingekijken’*) gedaan. Via bijvoorbeeld Netflix of de opnamemogelijkheid van de TV worden er tien afleveringen van een serie achter elkaar gekeken. Geduld om wekelijks een aflevering te kijken is er niet meer. Het leven wordt gauw oppervlakkig en vluchtig. We zijn een soort jetskiërs aan het worden in plaats van diepzeeduikers. Ondiep en vluchtig gaan we langs God, mensen en kennis. In Hosea 4:6 zien we een tip staan; ‘Door gebrek aan kennis gaat mijn volk te gronde’. Nemen we de tijd om God te kennen door Zijn Woord? En ook op deze manier God te laten spreken in de stilte? Misschien is het een idee om eens te gaan ‘bingebijbellezen’ of te gaan ‘bingebidden’? Het vergt moeite en doorzettingsvermogen maar het is mogelijk om innerlijk stil te worden. Maar wat kan je helpen om stil te worden voor God?

• V raag om inzicht welke dingen je beheersen en je tijd roven. • Vereenvoudig je leven, maak keuzes zodat er letterlijk en

•

• •

•

figuurlijk ruimte komt. Probeer je over te geven aan God, aanbid Hem, kniel voor hem. Zit niet zelf op de troon en laat je toerusten door Hem. Leef niet vanuit gevoelens zoals antipathieën, sympathieën en behoeften. Wees niet steeds bezig met naar je zelf luisteren of je zelfbeklag. Overdenk Bijbelteksten.

Tenslotte alvast iets ter contemplatie; twee zinnen uit de prachtige Psalm 62:1 en 6 (SV), Zeker, mijn ziel is stil voor God; van Hem is mijn heil. Zeker, mijn ziel, zwijg voor God; want van Hem is mijn verwachting *) Binge watching is het achter elkaar kijken van televisie series. Binge watching of Bing viewing is populair geworden sinds de opkomst van online media diensten zoals Netflix waarmee de kijker tv-series on-demand kan kijken.

Jetskieën In de huidige maatschappij is het moeilijker om te focussen. Bij vooral jonge mensen om me heen merk ik een steeds kortere aandachtsspanne in contact met anderen. Ook het lezen

DISCIPELSCHAP IN DE Door: Marcel Verra

Wie het Nieuwe Testament aandachtig leest, ziet dat het vol staat met opdrachten van de Heer Jezus aan ons. Het is Zijn bedoeling dat wij in Zijn voetsporen treden en leven zoals Hij het ons heeft voorgeleefd. Hij is de Meester en wij zijn Zijn discipelen. Wij zijn de handen en voeten, de oren en ogen, het lichaam van Christus om Zijn liefde en genade te brengen in een gebroken wereld. Zijn plan om de wereld te bereiken, dat zijn wij. En Hij heeft geen plan B.

al enorme impact. Zeker bij de zigeuners, die vaak door de autochtone bevolking worden genegeerd en buitengesloten.

Matthias heeft Roemeense en Hongaarse bijbels uitgedeeld aan mensen die ‘hongerig zijn naar het Woord’ en samen met Elka gaf hij tandenpoetsles aan zigeunerkinderen. En uiteraard ook tandenborstels en tandpasta. Daniël heeft voor het eerst gepreekt en Mike heeft een voetbaltoernooitje georganiseerd voor de zigeunerkinderen in Telechiu.

Wij horen vaak terug dat de mensen zich gezien en geliefd voelen door ons. En niet omdat we nou zo bijzonder zijn of iets bijzonders doen, maar simpelweg er zijn is al een grote zegen. God werkt daar ook doorheen.

Maar het allermooiste is toch het werk dat de Heilige Geest door ons heen doet en dat direct geestelijke impact heeft op mensenlevens. Wij mochten een oude vrouw en een tienerjongen tot de Heer leiden, we baden met een vrouw die is genezen van een tumor in haar baarmoeder, een jongetje met één long en astma kon na het gebed vrijer ademen en heeft tijdens het gebed een beeld van Jezus gezien.

Tandenpoetsles

die persoon moest vergeven. Ze wilde dat wel met haar hoofd, maar telkens als zij het probeerde, was er een enorme strijd in haar en werd die vergeving niet uitgesproken. Wij hebben een stukje van die strijd – met behoorlijk wat geestelijke manifestatie – met haar meegestreden, waarna zij uiteindelijk onder tranen en met luid geschreeuw haar verkrachter na ruim 40 jaar vergaf. Toen we haar na het gebed in de ogen keken, zagen we een veranderd mens! De kracht van vergeving is niet te onderschatten! Dank U Jezus voor deze wonderen!

Genezen van tumor

,,Heb je naaste lief”; ,,voed hen die honger hebben”; ,,als je twee stel kleren hebt, geef één stel aan iemand die niets heeft”; ,,dien elkaar vanuit liefde”; ,,draag elkaars lasten”; maar ook: ,,verkondig het evangelie”; ,,genees de zieken”; ,,drijf demonen uit”… Het zijn stuk voor stuk niet zomaar verzoekjes, maar serieuze opdrachten. Voor mensen dichtbij en ver weg.

Afgelopen meivakantie waren wij met een grote groep Citylighters in Roemenië en hebben we met elkaar geprobeerd hieraan invulling te geven. In vijf dorpen hebben we aan zo’n 250 mensen kleding en voedsel mogen brengen. Voor een gezin met acht kinderen hebben we twee stapelbedden met matrassen en beddengoed meegenomen. De meeste van die kinderen slapen nu voor het eerst van hun leven in een bed en niet meer op de grond.

(ROEMEENSE) PRAKTIJK

Buitengesloten Niet alleen de spullen die we brengen zijn een bemoediging voor de mensen. Ook het feit dat we de mensen ‘zien’, dat we ingaan op hun gastvrijheid, dat we luisteren naar hun verhalen en even gewoon een arm om hen heen slaan, heeft vaak

Love God, Empower People, Impact Society. Nou, dat hebben wij zeker gedaan en het smaakt naar meer! Op 19 december laten wij in de dienst meer zien van onze reis. Dan is ook de jaarlijkse collecte voor onze projecten. Mogen wij weer op jullie ondersteuning rekenen? En wil je een keertje mee naar Roemenië, laat het mij weten!

Vergeving Voor mij persoonlijk was het mooiste dat ik samen met Arjen heb gebeden voor een vrouw die leed aan schizofrenie. Zij was vroeger misbruikt en het is haar al vaker verteld dat ze

STIL WORDEN EN LUISTEREN

Stel, je bent op een plek waar heel harde muziek is. Die muziek staat zo hard dat het bijna pijn doet aan je oren. Als je vriend nu wat tegen je wil zeggen, dan is de kans heel groot dat je het niet kan horen omdat je alleen de muziek hoort. Als je echt wil horen wat je vriend te zeggen heeft, is het belangrijk dat je even naar buiten loopt en naar een plek toegaat waar het rustig is. Pas dan heb je de kans om echt goed te luisteren. Met God is het ook belangrijk dat wij stil worden en een rustig plekje opzoeken om Zijn stem te verstaan. Zo leren we dat Hij heel veel dingen tegen ons wil zeggen. Wij moeten alleen leren om te luisteren. → In de bijbel staat een heel mooi verhaal over ‘stil worden en luisteren’. Lees het verhaal maar in je eigen bijbel in 1 Samuel 3:1-11.

Gedachten van jezelf zijn gedachten wat je leuk vindt of juist niet leuk vindt. Bijvoorbeeld: “Dit vind ik een leuke broek, die ga ik vandaag aan doen”. Of “Morgen moet ik echt mijn tante bezoeken”. 2) Gedachten van God Deze gedachten zijn altijd positief, het zijn lieve woorden, je wordt er blij van en ze helpen je om goede keuzes te maken. God laat door deze gedachten zien dat Hij van je houdt. Je hoort bijvoorbeeld in je gedachten: “Ik hou van je”, “Je ziet er prachtig uit”, “Jij kunt dit”, “Ik geloof in je”. 3) Gedachten van satan Deze gedachten zijn altijd gemeen, je wordt er verdrietig van. Satan zegt dat je verkeerde dingen moet doen of dat je lelijk bent. Hij zegt dat je het nooit goed genoeg doet. Satan

Waarom is het belangrijk om te horen wat God zegt?

Lees elke dag, voordat je de dag begint, een stukje uit de bijbel over Gods stem verstaan. Zo leer je meer wat God daarover zegt in de bijbel. 1. Jeremia 33:3 2. Jesaja 30:21 3. Psalm 27:7-9 4. Psalm 27:14 5. Lukas 11:9-10 6. Mattheus 6:5-15 7. Jesaja 65:24

Verbind de vraag met het juiste antwoord. Als je het antwoord niet weet, kun je deze opzoeken in je bijbel.

probeert altijd om iets te zeggen in je denken, maar die gedachten mag je wegsturen. Je kunt dan zeggen: ,,Ik geloof je niet, ga weg.”

God wil heel graag dat wij met Hem praten en vertellen waar we mee bezig zijn, maar God wil ook heel graag dat wij Zijn stem horen. Net zoals bij Samuel wil God ook ons dingen vertellen. Hij kan dat op veel verschillende manieren doen: bijvoorbeeld door een stukje tekst dat wij lezen in de bijbel, maar Hij kan ook spreken door onze gedachten heen. Een gedachte is iets waar je aan moet denken. In je gedachten zijn 3 stemmen: 1) Gedachten van jezelf

Bijbelleesrooster

BIJBE LQUIZ SAMUEL

God wilde heel graag met Samuel spreken. Hij koos er voor om dit midden in de nacht te doen. Als het donker wordt, dan wordt alles rustig: mensen gaan naar bed om te slapen en hierdoor worden de geluiden minder. De geluiden van de dag zijn er dan niet meer of zijn er veel minder: Hoe stiller het wordt, hoe meer je kunt horen.

Gods stem verstaan

en praat daarover met God (en met je ouders): Wat vond je mooi in het stukje tekst? Wat belooft God in de tekst? 3) Praat met God. Vertel Hem alles wat je wilt vertellen. Zeg daarna tegen God: “Ik wil luisteren naar wat U zeggen wil”. 4) Word stil en schrijf alles op waar je aan moet denken. 5) J e blaadje staat vol met dingen die je opgeschreven hebt. Maar wat zegt God tegen je? Kleur de gedachten die je opgeschreven hebt met een markeerstift als ze blij, mooi en lief zijn. Deze zijn van God.

Het is erg belangrijk om Gods stem te verstaan. Want als wij verdrietig zijn kan God ons troosten door lieve woorden tegen ons te zeggen. Of als we niet weten welke keuze wij moeten maken, dan kan God ons daarbij helpen. Het allerbelangrijkste: God wil je elke dag vertellen hoeveel Hij van je houdt. Jij bent geweldig, prachtig en superleuk!

Zelf proberen Zullen we proberen om Gods stem te verstaan? Volg de volgende punten: 1) Zoek een rustig plekje op 2) Lees een stukje tekst uit het bijbel-leesrooster hieronder

1 Waarom kende Samuel God nog niet zo goed? (1 Sam. 3:7)

Hij was bijna blind

2 Hoeveel keer maakte Samuel Eli wakker omdat hij dacht dat Eli hem riep? (1 Sam. 3:3-9)

Profeet

3 Samuel werd toen hij groot was een ………… van God voor het volk Israël (1 Sam. 3:20)

In de buurt van de ark in het heiligdom

4 Wat moest Samuel zeggen van Eli tegen God? (1 Sam. 3:9)

3 keer

5 Wat was er met de ogen van Eli? (1 Sam 3:3)

Silo

6 Waar stond het bed waar Samuel op lag te slapen?

Ja Here ik luister

7 In welke plaats stond het heiligdom waar Samuel woonde? (1 Sam. 3:21)

Hij had nog nooit iets van God gehoord

SISTERS IN SPIRIT

Het eerste half jaar van SIS is alweer voorbij en nu begint ons 2de half jaar alweer! En dat deden we zaterdag 16 september met een “high tea” voor alle vrouwen van Citylight. De foyer was omgetoverd tot een Engelse high tea corner. Om 14.30 kwamen de eerste “sisters” binnen. Iedereen had wat lekkers gemaakt voor elkaar en het zag allemaal mooi en heerlijk uit. Het smaakte bij iedereen ook erg goed! Winnie en Alita openden de middag met een woord, informatie over het nieuwe seizoen en met gebed. Op de tafels stond voor iedereen een mooie cupcake en hebben wij genoten van elkaars eten en samen gelachen en gekletst (niet verwonderlijk met alleen maar vrouwen).

Seizoen SiS Over het aankomende seizoen van SiS. We hebben voor dit seizoen geen flyer gemaakt en komen er nog 2 activiteiten in november. Zaterdag 4 november: Night Out avond en wij willen nog gaan wandelen eind november. Deze datum volgt nog. In de maand december zijn er geen activiteiten omdat we ons dan richten op de kerstdagen en vinden wij het voor iedereen al (positief) druk genoeg.

Enquête in 2016

enquête gehouden voor alle vrouwen (vanaf 18 jaar) in CityLight Alkmaar. Met daarin de vragen of je zou willen meehelpen; wat voor activiteiten je mist in CityLight en of je daar behoefte aan hebt. Heb jij dat toentertijd niet gedaan en zou je dat wel graag willen invullen en/of wil je meer contact met vrouwen uit onze gemeente, stuur ons dan een mail! Want dat is wat wij graag willen met SiS: vrouwen verbinden met elkaar en samen groeien met God in alle seizoenen van het leven! Lieve groet, Namens het kernteam van Sisters In Spirit, Winnie, Pauline, Alita, Joëlla, Talita en Sylvia Mail: sis@citylightalkmaar.nl - Facebook: Sisters in Spirit Website: sisalkmaar.wordpress.com (het wachtwoord voor elke pagina is: sisalkmaar2016)

Voordat we met SiS begonnen hebben wij in oktober 2016 een

Die Welt ist laut und wir So tief darein verschlagen. Geh in die Stille, Mensch, Gott hat dir was zu sagen. Door: Chris Jones Aan deze strofe, die ik ruim 30 jaar geleden ergens tegenkwam en waarvan ik de maker nooit vond, moest ik denken terwijl ik naar Mardy luisterde. Vrij vertaald betekent het: In de wereld is zóveel lawaai en wij zijn daar zo diep in ondergedompeld. Kom (ga) in de Stilte mens, God heeft je wat te zeggen. Die momenten van Stilte, waarin God zijn licht laat schijnen over zaken in je leven en dingen in je omgeving kent Mardy ook. Een van die momenten werd ingeleid door een folder in de brievenbus. Een folder van de stichting ‘Obed’ van Martie Haaijer*) met de tekst: ‘Komt allen tot mij die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven’. Daarin een uitnodiging om een week naar ‘de Bron’ in Dalfsen te komen. Mardy besloot te gaan. In die week werd ze diep aangeraakt door de Heilige Geest, werd haar geloof in God een relátie met God en kwam ze, bevrijd van lasten die ze met zich mee droeg, thuis. Hoe zou haar man Peter hierop reageren, positief? Hij wilde daar ook wel eens naar toe. Maar hij kwam teleurgesteld thuis. God had op een andere manier tot hem gesproken. Dat was even wennen. Peter, geboren in 1949, had een druk bestaan. Hij was logistiek manager bij de Hoogovens, een verantwoordelijke baan, en moest vaak naar het buitenland. Hij had de gave om mensen bij elkaar te brengen en zaken op een goede manier te regelen en op te lossen. En dan het gezin. Mardy en hij hebben 3 zonen. Ondanks hun drukke leven wisten ze

MARDY MAAS zich op een bijzondere manier geroepen om mee te gaan werken in het team van Obed. Dat hebben ze 15 jaar gedaan. In die jaren hebben ze veel meegemaakt en geleerd over het liefdevolle en genezende werk van de Heer in mensenlevens.

Peter was moe en die moeheid werd steeds intenser. In 2001 werd hij verwezen naar een specialist. Mardy herinnert zich het eerste consult in het ziekenhuis nog heel goed. Er werd vastgesteld dat hij leed aan de ziekte van Khaler, een vorm van beenmergkanker. Dat betekende opname en behandeling. En afscheid van Obed. Peter en Mardy ervoeren desondanks zo’n wonderlijke blijdschap en rust van binnen. Zijn kamergenoot verkeerde in de laatste fase van zijn ziekte. Hij was bang, zó ontzettend bang. Bij Peter zag hij niets van angst, alleen rust en vrede. “Hoe kan het dat jij zo rustig bent?” vroeg hij Peter, “Ik wil hebben wat jij hebt!” En zo kon Peter alles vertellen over de liefde van God en het offer van Jezus terwijl hij zelf uitgeteld en gekoppeld aan 2 verschillende infusen in bed lag. En daar gaf deze stervende man zijn hart aan Jezus! Toen zijn vrouw kwam, wist ze niet hoe ze het had. “Wat is er met jou gebeurd? Je bent zó anders!” “Dat kan Peter je beter uitleggen” antwoordde hij. En opnieuw kon Peter getuigen. En ook zij nam Jezus aan als haar verlosser. En hun dochter? Die wilde hebben wat pappa en mamma hadden! Intussen dacht het verplegend personeel dat Peter en Mardy de ernst van zijn ziekte niet begrepen.

Mardy en Peter bezochten de man nog een keer bij hem thuis. Na zijn overlijden werd Peter gevraagd te getuigen tijdens de begrafenis. Dat deed hij, met een kaal hoofd door de chemo...... Lopend vanaf het graf naar de koffiekamer gaf ook de zus van de overleden man, die ver weg in België woont, haar hart aan Jezus. Door het getuigenis van Peter begreep ze nu hoe het kwam dat haar broer zo veranderd was. Na anderhalf jaar, toen hij weer een bee tje mens was, gingen Peter en Mardy zich meer en meer verdiepen in ‘Healing Rooms’, die in Amerika waren opgezet. Onder eigen verantwoordelijkheid ondernamen ze een reis van 3 weken naar Amerika en maakten kennis met deze beweging. Ze ondervonden ontzettend veel zegen. Geen genezing, maar wel: “God werd steeds meer op een voetstuk gezet in ons leven”, zoals Mardy het omschrijft. Terug in Nederland begonnen ze met het opzetten van Healing Rooms in Amsterdam. Alle voorgangers daar werden benaderd via een brief en soms een persoonlijk gesprek, zodat iedereen op de hoogte zou zijn. Alleen al het daar zíjn en luisteren, bracht mensen in Gods aanwezigheid. Ondanks het op en neer gaan van Peters gezondheid en 2x een beenmerg transplantatie hebben ze dit 7,5 jaar gedaan. Iedereen kon dus ook hun zwakte en moeilijke momenten zien. Op dit punt aangekomen in het verhaal van Mardy, kon ik het niet laten om te vragen: “Hoe gingen jullie er toch mee om dat Peter niet genas terwijl jullie meemaakten dat anderen wél genazen?” Mardy’s antwoord was simpel: “Wij twijfelden

geen moment aan de liefde van God omdat we die zó intens ervoeren. Wij zaten niet ónder de ziekte, maar er bóven”. Een tekst die Peter al lange tijd met zich mee droeg, was: Er komt een tijd dat je ergens bent waar je niet wilt zijn, maar mijn hand zal je leiden. Mardy is zó blij dat ze dit van begin tot eind heeft meegemaakt. Ze heeft Peter 10 jaar lang als mantelzorgster verzorgd. Toen Peter thuis moest blijven, kwam hij steeds dichter bij de bron van het leven. Hij kwam steeds meer in de stilte en aanwezigheid van God. Dat zijn lichaam aftakelde vond ze verschrikkelijk, maar wat er bij hem van binnen gebeurde geweldig.

Dat ze uiteindelijk niet gevloerd is, komt door een bijzondere gebeurtenis. Peter had de wens nog één keer naar Frankrijk, naar de bergen tegen Italië aan, te gaan. Daar waren ze vaak. Als het kon, maakten ze een wandeling. Tijdens zo’n wandeling kwamen ze bij een prachtig meertje. Peter bleef daar, Mardy klom een eindje naar boven en genoot van het uitzicht. Toen kwam ineens ‘Job 5:26’ in haar gedachten. ‘s Avonds zocht ze het op in haar bijbel: “In hoge ouderdom zult gij ten grave dalen, zoals een garf op haar tijd wordt binnengehaald”. Wat is een garf? Ze wist het niet. Om wat te lezen pakte ze een van de Onderwijsbrieven van DPM (Derek Prince

Ze vertelt: “Wat ons huis betreft, probeer ik helemaal los te komen van alles wat daarin is gebeurd. Ik heb een fantastisch, hecht gezin met onze 3 zonen, schoondochters en 8 kleinkinderen. Een paar dagen per week werk ik als schoonheidsspecialiste in mijn salon. Ik zit nu in een andere fase waarin ik God zoek in de stilte om te kijken hoe ik mijn leven verder mag invullen”.

*) In 1975 werd Martie Haaijer tijdens een samenkomst met Kathryn Kuhlman in Amerika genezen van uitgezaaide borstkanker in long en botten. Hierna ontving zij de bediening om genezingssamenkomsten te houden.

Ministries) die ze mee had. Onderwerp van deze brief: ‘De dood hoeft ons niet bang te maken!’ Aan het eind van het artikel wordt de tekst uit Job aangehaald en leerde ze dat een garf een korenschoof is. Derek schrijft daar: “De dood hoeft niet iets te zijn waarop u niet bent voorbereid. Als u beweegt in de bedoelingen van God, dan kan de dood voor u komen als koren dat volop gerijpt is en wordt binnengehaald”. Op 4 september 2011 is Peter overleden, rijp om naar Huis te gaan. Dat is nu 6 jaar geleden. Hoe is het nu met Mardy?

PACE! (VREDE!) Door: Wytske Borst

Eind juli gingen we met 17 mensen naar Roemenië. Deze groep bestond uit 10 jeugdleden, 3 kinderen en 4 volwassenen. Hiermee was het een echte jeugdreis. De bedoeling was dat we Jeroen en Marieke zouden gaan helpen. Er stond een sociaal project op de planning, kinderwerk en sport en spel voor jeugd. We verwachtten dat we bijzondere dingen zouden gaan meemaken, maar een echte voorstelling konden we er nog niet van maken. Na een goede vlucht kwamen we aan in Boekarest en stonden Jeroen en Marieke ons op te wachten. Zij hadden tickets voor een pendelbus geregeld en we stapten in. Maar al gauw merkten we dat het busje het niet goed aan kon: hoge toeren, lage snelheid op de snelweg, lekkage van het dak en het gaspedaal die niet altijd leek te werken. Was dit het begin van het avontuur? Gelukkig haalden Jeroen en de voorganger ons op langs de weg en konden we eten en lekker naar bed. Na een lange reis kon iedereen zijn nachtrust goed gebruiken, tot we ’s morgens ruw werden gewekt door de haan. Die zouden we nog elke ochtend ruim voor de wekker horen! We lieten ons er niet door tegenhouden en na een goed ontbijt vertrokken we naar de kerk. Het was een heel mooi gebouw en de samenkomst was goed. We hebben met z’n allen een lied gezongen voor de mensen.

Het echte werk

Maandag begon het echte werk. Een grote groep hield zich bezig met kledingdozen uitzoeken en sorteren op maat. Een kleinere groep ging bij iemand beton storten zodat het regenwater niet meer in het huis zou komen. ’s Middags hebben we geholpen in de gaarkeuken. Er moesten 60 stoelen en 15 tafels in elkaar gezet worden. Gelukkig zaten we binnen want buiten ging het tekeer. ’s Avonds werd de groep in drieën verdeeld en aten we bij mensen uit de kerk. We waren uitgenodigd in hun huisjes en ze hadden heerlijk voor ons gekookt. Zo zagen we een beetje wat hun leefomstandigheden zijn en konden we proeven van hun kookkunsten. De taal was soms echt een barrière maar desondanks was het een geslaagde avond bij iedereen.

Kledingdozen

De dagen erna stonden weer in het teken van nog meer kledingdozen uitzoeken en verder gaan met het beton storten. Iedereen was gemotiveerd en had aan zichzelf hoge doelen gesteld. Het was fysiek wel zwaar, maar toen we van de stapels kleding pakketten konden maken was dat belonend. Dinsdagavond gingen we in twee groepen uiteen. We gingen naar mensen uit de kerk en luisterden naar hun verhaal. Een mevrouw had zelfs haar ongelovige buurvrouw uitgenodigd omdat wij kwamen. We hebben samen gezongen en mochten voor iedereen bidden, ook voor de buurvrouw. Zij was er emotioneel van geworden en voelde iets warms van binnen.

Boekarest

’s Middags hebben we een deel van de jeugd ontmoet en gingen wij met ze zwemmen. Het echte contact kwam weer bij de kerk dat we een namenspel speelden en iedereen elkaar een beetje leerde kennen. Na het eten namen we afscheid. Sommigen zouden we die week nog wel zien en anderen niet.

Op woensdagavond hebben ze ook een kerkdienst. De opkomst is minder dan op de zondag, maar hierdoor was er na de preek ruimte voor gebed voor iedereen. In twee groepen gingen we voor de mensen bidden en werden mensen aangeraakt. Op donderdag hadden we een ‘ontspannen’ dagje. In drie auto’s gingen we naar Boekarest. Onderweg kreeg een vrachtwagen een klapband terwijl een van ons er naast reed. Dat was wel schrikken en ons beeld van het Roemeense verkeer werd er hierdoor niet beter op. We hebben die dag veel gelopen en kwamen erachter dat een klein eettentje niet bedacht is op groepen van 20 mensen. Uiteindelijk heeft de groep zich ge-

splitst. Een deel ging na een bezoek aan het winkelcentrum naar het paleis voor een tour. De andere helft bleef in het winkelcentrum. Het winkelcentrum is een groot contrast met hoe de dorpen er uitzien en later zouden we een nog groter verschil zien met zigeunerwijken.

stilstond kwamen de mensen er naar toegelopen. De dozen werden per naam uitgedeeld en van een lijst afgestreept. Wij mochten de dozen wel tillen, maar de mensen wilden dat we ze buiten neerzetten. Jeroen vertelde dat de mensen zich schamen voor hoe ze leven.

Zigeunerwijk

Kleurplaat

Vrijdag was de dag dat alles af moest. Kinder- en vrouwenkleding was al in pakketten gemaakt, nu alleen nog de mannenkleding uitzoeken en verdelen. De jongens gingen een goot maken in de betonnen vloer zodat het regenwater nog beter weg zou stromen. Na de lunch werden al pakketten in de kerkzaal gezet en zagen we hoeveel werk we hadden verzet: 144 dozen stonden klaar om uitgedeeld te worden. Na een korte pauze verzamelden we voor de laatste keer onze energie om naar een zigeunerwijk te gaan. Deze wijk lag op een berg waar ooit een olieraffinaderij had gestaan. Onder aan de berg liep een meer dat nog met olie volledig was vervuild. Tussen de olie beneden en het hek van de fabriek boven leefden de mensen. Het ene huis was nog kleiner dan het andere en dan was het nog maar de vraag met hoeveel mensen zij in zo’n hutje leefden. Zodra de auto

Nadat alle dozen waren uitgedeeld werden de kinderen uit de wijk geroepen. We hadden een aantal spelletjes georganiseerd. Daarna vertelden we het verhaal van Jona. Er werd een kring gemaakt en de kinderen spraken een gebed van Marieke na. Ze kregen een kleurplaat waarbij ze eerst de stippen moesten verbinden van 1 naar 2, enz. Maar de meesten konden dit niet verder dan het cijfer 10, dus hielpen we met z’n allen de kinderen.

Arno De reis naar Roemenië vond ik bijzonder, omdat ik gezien heb dat God in en door de jeugd heen werkte. God heeft bij een ieder op een persoonlijke manier gesproken. Elim Vooraf had ik geen verwachtingen, ik wilde me laten verrassen! Ik neem de ervaring mee van wat ik heb gezien. Ik heb God zien werken door de groep heen, mede dankzij de dingen die wij voor de mensen daar hebben gedaan. Het mooiste was de reactie van de mensen. Job Van de reis neem ik mee naar huis: de armoede bij de mensen thuis, in tegenstelling tot de rijkdom in het paleis wat wij bezocht hebben. Toen wij een huis aan het opknappen waren met geld van CityLight heb ik God zien werken. De eigenaar was ontroerd door onze inzet en overweegt om nu ook naar de kerk te gaan. De mooiste ervaring was dat ik zo mocht optrekken met deze leuke groep en dat ik zoveel heb beleefd. Ik had geen verwachtingen van te voren, maar was wel die geraakt door de armoede daar. Rochelle Wat ik het meest bijzondere vond van de reis, was het bezoeken en zijn bij de mensen daar en om hun enorme gastvrijheid en dankbaarheid te zien, en dat ze ondanks het weinige wat ze hebben toch zo dankbaar en gelukkig zijn.

Toen zat de week voor ons op. Wat we hadden gepland hebben we op de een of andere manier uitgevoerd en hebben daarbij een stukje van Jeroen en Marieke hun werk meegekregen. Moe en voldaan vlogen we de dag erna naar huis waar de ouders van de jeugdleden ons op stonden te wachten.

Jennifer Voor mij was het mooist in Roemenië de diensten en directe contact met de mensen daar. Tijdens het zingen keek ik wel eens rond en het was duidelijk dat iedereen vol passie dezelfde God aanbad. Wij zijn een eenheid door Hem wat je cultuur, achtergrond of geschiedenis ook is. Robert Hoe dankbaar zijn ze naar God toe ondanks dat ze niet veel hebben. God staat echt op de eerste plaats bij hun, daar kan ik zelf nog wel wat van leren. Meteen een praktisch voorbeeld: op de maandagavond toen we bij mensen thuis gingen eten, kregen we te horen dat we hun auto mochten meenemen en die week mochten gebruiken. Was voor ons super handig maar Jeroen zei toen we de auto op vrijdag terug hadden gebracht, dat hij er over inzat hoe ze het moesten doen met vervoer omdat er te weinig auto’s waren om iedereen overal mee naar toe te nemen. Toen kwamen wij met een auto aan en Jeroen had gezegd dat de Here daarin echt heeft voorzien. Het werken (beton storten) bij een arm gezin. Bij hevige regenval liep het water gewoon naar binnen en liepen ze gewoon op een natte vloer. Wij hebben dat met geld van de kerk kunnen verbeteren zodat ze geen last meer van water in hun huis zullen krijgen. Ook de kleding die we op vrijdagmiddag hadden uitgedeeld was een bijzonder moment.

DAGJE BANANA Door: Lonneke Groen (14)

…is leerling van het Jan Arentsz 3e klas HAVO, erg behulpzaam. Dochter van Edwin (41), Irene (42) en zus van Sam (12). Lonneke Groen is afgelopen zomer met haar ouders op vakantie geweest naar Italië. Daar kregen ze het idee om voor zwervers te gaan bidden en fruit te geven. Hieronder haar verslag. Rome. Het was zaterdagmiddag. Ik had het idee om met een paar appels de straat op te gaan en deze aan zwervers te geven. Iedereen van het gezin vond het een fantastisch idee. Mama zei dat bananen misschien een beter idee waren voor hun gebit. We baden voor vervulling van de Heilige Geest. We vroegen om kracht en moed. Er kwam niet direct een beeld of plaats in gedacht en waar we heen konden gaan. Een paar minuten later hadden we de spullen gepakt. Klaar voor vertrek. We wilden bijna gaan. Plotseling kreeg papa een gebouw en de woorden ‘Let’s go’ in zijn gedachten. Dat gebouw had hij eerder gezien vanuit het raam van de slaapkamer van Sam en mij. We verlieten het hotel en mama’s oog viel op een flyer waarop stond: ‘Let’s go’. In de laatste straat was een winkeltje waar je boodschappen kon doen. Mama haalde twee trossen bananen en een fles water voor onderweg. We konden geen zwervers vinden. We baden toen tot God waar we heen moesten. Een van ons kreeg het idee om naar de achterkant van het gebouw te gaan. Dat deden we maar. Daar zagen we een hoopje met daarover een zeil. Eerst liepen we er voorbij maar papa ging toch even kijken of er niet toevallig iemand in zat. Dat

was inderdaad het geval. Het was een vrouw en mama en ik gingen naar haar toe. Mama gaf haar een banaan en vroeg of ze haar mocht zegenen. De vrouw zei in gebrekkig Engels dat het mocht. Mama ging met gebaren uitleggen dat Jezus heel veel van haar houdt.

Na een hele tijd lopen door allemaal straatjes, kwamen we uit bij een soort tunnel met trappen onder de huizen door. Er zat iemand in de tunnel. Het zou een zwerver kunnen zijn maar het konden ook gewoon een paar mensen zijn die daar stonden te praten. Wij baden tot God of daar iemand was waar we voor konden bidden. We vroegen om een teken en dat kregen we. Op de muur vlak voor de trappen hing een bordje met daarop een pixelvinger. De vinger wees naar een zwart pixelpoppetje. Mama en papa gingen dit keer bidden. Sam en ik wachtten om het hoekje en baden ook voor papa en mama. Na het gebed wenkte papa naar Sam en mij dat we moesten komen. Terwijl ik langs liep zag ik tot mij verbazing dat het een vrouw was met een baby op de arm! Later zei ik tegen mijn moeder dat we eigenlijk twee bananen hadden moeten geven. Een uurtje later zaten we in de metro omdat ik iemand op mijn hart kreeg om voor te bidden. Degene zat bij het Sint Pieter. Na enig overleg beslisten mama en papa om kaartjes te kopen en er heen te gaan. Onderweg kwamen we een vrouw tegen die voorover gebogen op de straat zat en aan het bedelen was. Ik en mama liepen op haar af met de zak bananen. We gaven haar eentje. Deze werd gretig uit onze handen gepakt en

verdween in haar tas. We mochten voor haar bidden. Ik ervoer een heel diepe wortel van minderwaardigheid bij deze vrouw. Terwijl wij verder liepen zat een man op de weg met allemaal vreemde grote bulten op zijn hoofd. Mama vertelde later dat dit een vorm van lepra kan zijn. Papa en mama liepen op de man af en gaven hem een banaan. Ze baden voor hem. Mama gaf hem een knuffel. Hij werd overspoeld door liefde en begon te huilen. Zo lief. Niemand knielt natuurlijk bij zo’n man neer. We kwamen ook een vrouwtje tegen die krom gebogen tussen een groep toeristen bedelde. Mama bad voor haar. Ondertussen was het bijna vijf uur en we begonnen trek te krijgen. Dus namen wij allemaal een banaan. Er was nog één banaan over. Na een tijdje doelloos lopen kwamen we een man tegen die aardig op leeftijd was. Hij zat te bedelen. We gaven hem een banaan en papa mocht voor hem bidden. Terwijl we verder liepen zat ik uit te rekenen hoeveel bananen we hadden gekocht, weggegeven en opgegeten. Ik kwam tot de beslissing dat nu alles op zou moeten zijn. Maar er zat er nog eentje in! Vervolgens kwamen we nog één man tegen die lepra had aan zijn voet. Daar hebben we de laatste banaan aan kunnen geven. De volgende ochtend had ik het idee om nog een ontbijtje te gaan brengen bij de vrouw onder het zeil. Dat deden we. Toen bleek dat ze vloeiend Duits sprak. Ze heeft vier kinderen, vertelde ze. Daarna zijn we aan onze terugreis begonnen.

VERSLAG VAN DE REIS IN MEI NAAR WIT-RUSLAND Door: Marian de Boer

Het was een voorrecht om met Co en Ineke Ligthart mee te mogen met de laatste officiële reis naar WitRusland. Wat een warme lieve en gastvrije mensen zijn daar. Co en Ineke hebben in die 25 jaar mooie contacten opgebouwd met bijzondere, dienende mensen. Op twee vrije dagen na, hebben wij in tien dagen ruim 25 gezinnen bezocht. Co en Ineke bemoedigden ze op maat met geld, boodschappen, zaden, cadeautjes, schoenen of kleding. Elk bezoek ging gepaard met gebed en samen zingen. Ik had mijn gitaar mee en die kwam goed van pas. Zo werd ieder bezoek een feestje voor God en mensen. De meeste indruk maakten de moeders van zwaar gehandicapte kinderen. Zij wonen op een flat en zorgden dag en nacht met zoveel liefde en toewijding voor hun kinderen. We bezochten ook een moeder met dertien pleegkinderen die verdeeld over twee flats woonden.

De twee diensten die wij hebben meegemaakt waren heel bruisend en blij. Mooi dat je ondanks de andere taal altijd mee kan zingen in tongen. Woensdagavond gingen wij naar een gebedsavond van een aantal charismatische kerken. Daar was mooie aanbidding met jonge muzikanten. Wij mochten samen met de tolk Larissa een getuigenis geven van

25 jaar bezoek aan Wit-Rusland. Mijn eigen lied heb ik zomaar gezongen voor iemand die ik daar tegenkwam. Na afloop hebben we gebeden voor zieken en iedereen die gebed wilde. Kostbaar dat God zo bemoedigde door allerlei vormen van bediening.

bij dezelfde Russisch orthodoxe kerk, synagoge en gezinnen was waar mijn man Louis zeven jaar geleden is geweest. Ik sliep zelfs op een plaats waar Louis toen ook was! Alles ter ere van God. Bedankje van Marian, Ineke en Co

Lieve broeders en zusters,

Het afscheid bij de grens terug was zwaar. Vooral voor Co en Ineke want de opgebouwde warme relaties zullen van beide kanten erg gemist worden. Ik ben dankbaar dat zowel de heen- als de terugreis goed gingen. Ik ben ook dankbaar dat ik kennis heb kunnen nemen van de zo bijzondere bediening van Co en Ineke. Het is een goede plaats om Gods Liefde uit te delen. Ook ben ik dankbaar dat ik

Wij willen alle mensen bedanken die met ons hebben meegeleefd, gebeden en gegeven hebben. Zo ook CityLight Alkmaar die ons in staat stelde mensen in Wit-Rusland te bezoeken. Speciale dank gaat uit naar Larissa, Stefan en Galina, ons gastgezin. Zonder onze Heer was dit niet mogelijk geweest. Marian, Ineke en Co

Waarom doen wij dit? Gods Woord zegt in Zacharias 7:9 ,,Zo zegt de Here der heerscharen… Bewijst elkander liefde en barmhartigheid.”

Colofon: CL Nieuws is een tweemaandelijkse uitgave van CityLight Alkmaar Helderseweg 32, 1817 BA Alkmaar Contact voor redactie en foto’s: clanieuws@gmail.com Redactie: Maria Walraven-Bos; Louisa Spijker (Katapult); Chris Jones Fotografie: Wendy Balder Ontwerp en vormgeving: Erik Determann Aan dit blad werkten verder mee: Pieter-Jan van der Wolf; Wendy Balder; Wytske Borst-van Egmond; Lonneke Groen; Marian de Boer; Sylvia Kerkhoff

Medewerkers binnen CityLight Alkmaar: Oudsten: Joop Koens (voorganger), Hans Bout, Jenny Bout, Sjaak Prins,

Vluchtelingenwerk:

Jethro Nieuwenhuis, Hans van

Hans Klaver

‘t Zand.

d.klaver@filternet.nl

voorganger@citylightalkmaar.nl, joop@citylightalkmaar.nl

Diaconie: Jos van Leeuwen diaconie@citylightalkmaar.nl

Facilitair Management: Rianne van der Ven

Pijlercursus:

rianne@citylightalkmaar.nl

pijler@citylightalkmaar.nl

Kantoor Management:

Adres:

Lineke Langerak

CityLight Alkmaar

lineke@citylightalkmaar.nl

Helderseweg 32 1817 BA Alkmaar

Aanbiddingsteam:

Inleverdata: Kopij en foto’s voor de eerstvolgende uitgave dienen altijd op de 10e van de voorgaande maand uiterlijk binnen te zijn. Dat is voor de eerstkomende editie 10 december!

Senioren: Roos Sirag

Pieter-Jan v/d Wolf (voorganger), roos.sirag60@gmail.com

Joop Koens joop@citylightalkmaar.nl

Telefoon: 072 – 5152545 www.citylightalkmaar.nl Het kantoor van CityLight

Pastoraat: pastoraat@citylightalkmaar.nl

Alkmaar is bereikbaar van maandag t/m donderdag van 9:30 tot 12:30 uur

Connect groepen:

Belangrijke data om te noteren::

Volgende data zijn belangrijk om in uw agenda te zetten: 18 nov. : Be Aglow festival (14:00-20:00 uur) 25 nov. : Concert Insalvation (19:30 uur) 1 dec. : Inspire (20:00-22:00 uur) 8/9 dec. : Vrij Zijn conferentie 14 dec. : Cabaret Op en Top Vrouw (20:00 uur) 16 dec. : Arabische dag (12:00-20:00 uur)

Mark Balder

Bank:

connect@citylightalkmaar.nl

IBAN NL41ABNA0489219225

Jeugd: Jesse Borst jeugd@citylightalkmaar.nl

Kosters : Mark

Kings Kids: Lisette Nieuwenhuis lisettevanveelen@gmail.com

06-19955451

Marcel 06-11646802 Daniel 06-50439003 Roland 06-41626082 Harry 06-28384400

Onderwijsprogramma: Pieter-Jan v/d Wolf pieter-jan@citylightalkmaar.nl Marriage Course: Hans en Jenny Bout hansjennybout@gmail.com

t.n.v. Pinkstergemeente Alkmaar

Edwin 06-18183649