ARKA 2022

Drodzy Parafianie!

Wydarzenia ostatnich lat – pandemia i bliskość wojny – przypomniały nam, jak niepewne jest nasze życie. Tym bardziej warto zwracać się do Tego, które go ojcowska miłość jest niezmienna – do Pana Boga. Przed nami kolejny rok duszpasterski, który jest szan są, aby to uczynić. Wprawdzie wiele osób wróciło już po pandemii do kościoła, jednak wydaje się, że proces ten jeszcze się nie zakończył. Warto przypomnieć, że obecnie nie obowiązuje już dyspensa od uczestnictwa we Mszy św. przy pomocy transmisji w telewizji lub internecie. Tylko Msza Święta w kościele jest właści wą formą świętowania niedzieli i świąt, oczywiście dla osób w pełni sił. Przypominam też, że każdego dnia przed każdą Mszą świętą tj. o godz. 7.00 i 18.00 jest możliwość spowiedzi. Serdecznie proszę rodzi ców, aby zatroszczyli się o udział w niedzielnej Mszy św. dzieci i młodzieży. Msze niedzielne w naszym ko ściele są o godzinie: 8.00, 9.30, 11.00, 12.30, 16.30 (IX–VI), 18.00. Niniejszy list to dobra okazja, aby podziękować naszym Parafianom. Wasza modlitwa, obecność w kościele oraz zaangażowanie w grupach duszpasterskich sprawiają, że parafia żyje. Także dzięki Waszej ofiarności przetrwaliśmy ten trud ny czas pandemii. W tym roku odnowiliśmy drzwi w kościele, a także całe ogrodzenie kościoła i domu parafialnego. Przed nami remont organów, kancelarii parafialnej, wymiana okien na parterze domu para fialnego i odnowienie kuchni. Są to inwestycje na kil ka lat. Nieustannie troszczymy się, aby ogrody wokół kościoła były miejscem, które zachwyca wszystkich niezależnie od wieku.

Patrzymy też w dalszą przyszłość. W 2023 roku będziemy przeżywać 40-lecie naszej parafii. Powoli przygotowujemy się do tej daty. Uroczyste obchody planujemy podczas wizytacji Biskupiej, która odbę dzie się w drugą niedzielę Adwentu przyszłego roku tj. 10 grudnia 2023 roku. Już dziś proszę o modlitwę, aby ten jubileusz był dla całej naszej parafii czasem duchowego odnowienia. Ważnym wydarzeniem w życiu duchowym są Misje parafialne, które planuje my w 2025 roku, początek w V Niedzielę Wielkiego

Postu. Przeprowadzą je księża Michalici z figurką Mi chała Archanioła z Gargano.

Kolejny rok liturgiczny rozpoczniemy adwen tem. Zapraszamy na Msze św. roratnie o godz. 6.15 oraz na duchowe przygotowanie do Uroczystości Narodzenia Pańskiego poprzez rekolekcje adwen towe, które rozpoczniemy w niedzielę 11 grudnia. Będzie je prowadził o. dr hab. Michał Legan – Pau lin, który jest dyrektorem programów katolickich nadawanych w telewizji polskiej. Osoby, które z po wodu choroby nie będą mogły uczestniczyć w reko lekcjach, serdecznie proszę o udział duchowy przez modlitwę i ofiarowanie swoich cierpień. Nauki Reko lekcyjne w poniedziałek i wtorek będą odprawiane w następującym porządku: dla dorosłych: o godz. 6.15; 9.00 i 18.00; dla młodzieży o 19.15 oraz dla dzieci szkolnych o 16.30. Natomiast rekolekcje wiel kopostne rozpoczynamy tradycyjnie od V Niedzieli Wielkiego Postu w dniach: 26 – 29 marca 2023 roku. Sakrament bierzmowania – 15 kwietnia, a pierwsza komunia uczniów trzecich klas odbędzie się w sobotę i niedzielę, 27–28 maja. Komunia Rocznicowa, którą przeżywają uczniowie klas czwartych, jest podsu mowaniem rocznego dziękczynienia za dar komunii świętej i pełnego udziału w życiu eucharystycznym. Pomocą służy praktyka dziewięciu pierwszych piąt ków miesiąca. Dziękujemy rodzicom, którzy często ze swoimi dziećmi przystępują do kratek konfesjonału i komunii świętej. Nic tak nie umacnia w wierze, jak świadectwo życia z wiary rodziców. Uroczystość Ko munii Rocznicowej będzie w niedzielę Trójcy Przenaj świętszej, 4 czerwca 2023 roku.

W pracy duszpasterskiej z dziećmi i młodzieżą ważny jest również czas ferii zimowych i wakacji. Dlatego, jak w latach minionych, w drugim tygodniu przerwy zimowej organizujemy zimowisko narciar skie w Tyliczu, a na początku wakacji wyjazd na parafialne kolonie nad Bałtyk. Ufamy, że siostry Do minikanki zorganizują także Oratorium letnie, w pa rafialnych ogrodach. ks. proboszcz Eugeniusz Zarębiński

Kapelan Jego Świątobliwości Ojca Świętego Franciszka

Tytuł kapelana Jego Świątobliwości nadaje papież na wniosek biskupa ordynariusza. To wyróżnienie dla księży szczególnie zasłużonych dla Kościoła, którzy ukończyli 65 lat życia. Tytuł kapelana honorowego Ojca Świętego (potocznie w Polsce nazywany prała turą papieską) to jedyna obecnie istniejąca kapłańska godność honorowa nadawana przez papieża. Godność ta upoważnia do noszenia sutanny z fioletowymi gu zikami i obszyciami, przepasanej fioletowym pasem oraz fioletowego mantoletu.

Nominacje papieskie przekazał Ksiądz Arcy biskup Stanisław Budzik 30 maja 2022 r. Godno ścią Kapelana Jego Świątobliwości – prałata, wyróż nieni zostali: ks. Ryszard Gołda, budowniczy kościoła Miłosierdzia Bożego w Puławach i ks. Eugeniusz Za rębiński, proboszcz naszej parafii oraz krajowy dusz pasterz kolejarzy. W spotkaniu uczestniczyli biskupi pomocniczy archidiecezji, pracownicy kurii i zapro szeni goście, z mocną reprezentacją służb kolejowych. Ks. Eugeniusz Zarębiński urodził w 1956 r. w Kolonii Bohdan w gminie Dobrzyniewo. Święce nia kapłańskie przyjął w roku 1983. Pełnił funkcję wikariusza w parafii Najświętszego Serca Jezusowe go w Lublinie, a następnie w 1998 r. został miano wany proboszczem parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Lublinie. Zadanie to spełnia do dziś, jako pasterz naszej Parafii. Ks. Eugeniusz Zarębiński od pierwszych lat kapłaństwa poświęcił się robotni

kom. Towarzyszył ludziom „Solidarności” w trudnych czasach stanu wojennego, a szczególnie kolejarzom, który gromadzili się przy parafii Najświętszego Ser ca Jezusowego w Lublinie. Rok po święceniach ks. Eugeniusz został mianowany diecezjalnym duszpa sterzem kolejarzy, a w roku 1985 Konferencja Epi skopatu Polski powierzyła mu organizację struktur tej opieki duszpasterskiej na poziomie krajowym. Od 1983 r. rozpoczął organizowanie pielgrzymek koleja rzy do Częstochowy. Trzydziesta pielgrzymka liczyła około 10 000 kolejarzy i ich rodzin. Był inicjatorem i jednym z założycieli Katolickiego Stowarzyszenia Kolejarzy Polskich (1995). Stowarzyszenie rozwinę ło różnorodną działalność: religijną (pielgrzymki do świątyń narodowych i europejskich, spotkania modli tewne), edukacyjną i kulturalną (wydawanie pisma „Zwrotnica” i modlitewnika „Z Bogiem na szlaku”), a także charytatywną (święta dla dzieci), pomoc po trzebującym rodzinom. Ksiądz Prałat Zarębiński jest także jednym z organizatorów Międzynarodowych Kongresów Kolejarzy. Jest osobą cenioną przez księży i świeckich.

ks. Grzegorz Kruk

Jubileusz 40. lecia Parafii

Jubileusze są częścią składową naszego życia. W wieku młodzieńczym przeżywamy je z rado ścią i utęsknieniem. Z czasem ten entuzjazm bled nie i z pewnym zakłopotaniem wymieniamy cyfrę. Inaczej ma się rzecz z jubileuszami parafii. Czter dziestolecie erygowania naszej Parafii, to bardzo „młody jubileusz”. Miało to miejsce 11 listopada 1983 roku, kiedy ks. biskup Bolesław Pylak wydał dekret o jej utworzeniu. Jej pierwszym proboszczem został ks. Kazimierz Podstawka. Rok wcześniej, 21 listopada Biskup Ordynariusz poświęcił tymcza sową kaplicę i plac kościelny. 6 września 1985 roku ówczesny wojewoda lubelski, Mieczysław Stępień wydał pozwolenie na budowę obecnego kościoła. Kościół zbudowano według projektu dr inż. Archi tekta Przemysława Gawora i architekt Małgorzaty Grabarki, a kierownikiem budowy był inż. Edward Mirowski. Rok później, 21 września nastąpiło uro czyste poświęcenie i wmurowanie kamienia wę gielnego. Poświęcenie wnętrza dokonał ks. biskup Bolesław Pylak 25 czerwca 1989 roku. 1 września 1990 roku rozpoczęło pracę Parafialne Przedszkole im. Bł. o. Honorata Koźmińskiego, które prowadzą siostry Obliczanki ze Zgromadzenia Wynagrodzicie lek Najświętszego Oblicza Pana Jezusa.

2 lutego 1998 roku, w obecności ks. bpa Mie czysława Cisło, ks. Kazimierz Podstawka przekazał protokołem zarząd parafią obecnemu proboszczowi, ks. Eugeniuszowi Zarębińskiemu. Tego też roku roz poczęły się parafialne kolonie wakacyjne, a z czasem również letnie półkolonie prowadzone przez Siostry Dominikanki, następnie zimowiska narciarskie Kamiannej i Tyliczu. Bogaty w wydarzenia był rok 2000, jubileuszowy. W lutym pojawiają się w oknach kościoła witraże z polskimi świętymi i błogosławio nymi. 9 kwietnia otrzymujemy relikwie św. Stani sława biskupa i męczennika z katedry na Wawelu w Krakowie. Natomiast 7 maja nastąpiła uroczystość konsekracji naszego kościoła przez metropolitę lu belskiego, ks. arcybiskupa Józefa Życińskiego.

11 listopada 2008 roku obchodziliśmy jubile usz 25. lecia naszej parafii. Ważnym wydarzeniem w życiu parafii było utworzenie przy kaplicy dojaz dowej w Snopkowie - nowej parafii pw. Bł. Karoliny Kózkówny dekretem ks. Arcybiskupa Stanisława Budzika, 1 lipca 2015 roku. Jej proboszczem został mianowany ks. Andrzej Szulej wikariusz naszej pa rafii. A w przyszłym roku, 2023. w czasie wizytacji kanonicznej parafii przez ks. biskupa Adama Baba, 10 grudnia będziemy obchodzili jubileusz 40. lecia naszej parafii. Wmurujemy też okolicznościową ta blicę pamiątkową, która unaoczni najważniejsze wydarzenia z minionych lat. Już teraz zachęcamy do modlitwy, by wszyscy, którzy zamieszkali na tym terenie, osiedlu Sławin, i wsiach Dębówka, Mary sin i Natalin, czuli się coraz bardziej społecznością, której patronuje święty Stanisław ze Szczepanowa, a każdej niedzieli o godz. 12.30 ks. proboszcz od prawia Mszę św. i modli się za wszystkich Parafian, żywych i umarłych.

To już 35 lat w Polsce!

29 września 1987 r. s. Dominika po raz pierwszy przyjechała do Polski, by zapoczątkować wspólnotę Sióstr Dominikanek Matki Bożej Różańcowej w Lubli nie. Choć Zgromadzenie powstało we Włoszech w 1895 roku, szybko okazało się, że w wielu miejscach jest po trzeba niesienia Słowa Bożego poprzez wychowanie i pracę wśród ubogich. Nasze siostry rozjechały się po ca łym świecie, by nieść Słowo – Jezusa w różnych krajach, m.in. w Indiach, Ekwadorze, na Filipinach, w Indonezji, Rumunii. W Polsce właśnie Lublin stał się pierwszym miejscem pracy naszych sióstr.

Pierwsze kroki na ziemiach polskich były trudne, ale piękne. Granice kulturowe, językowe, a przede wszyst kim czas komunizmu. Pomimo tego miłość do Jezusa i bliźniego przekracza wszelkie granice. Pierwsze siostry od razu zaczęły uczyć się języka polskiego, odwiedzać różne parafie, dawać świadectwo. W niedługim czasie zgłosiły się pierwsze dziewczęta, które odczytały swoje powołanie do życia w tym zgromadzeniu. W 1989 roku oficjalnie został otworzony w Lublinie w parafii św. Sta nisława BM pierwszy dom sióstr. Rok później do wspól

noty dołączyła s. Laila z Indii, która z odwagą zostawiła swój ciepły klimat, by zamieszkać w dalekim i „mroź nym” kraju, odpowiadając na wezwanie Jezusa, byśmy byli Jego świadkami aż po „krańce ziemi”. Bóg bogaty w miłosierdzie sprawił, że nie zabrakło siostrom życzli wych serc i pomocnych dłoni.

Dom w Lublinie od początku był domem formacyj nym, gdzie każda dziewczyna stawiała pierwsze kroki swojego życia zakonnego. Od początku Siostry włączyły się w życie Parafii, najpierw w katechezie i prowadząc oratoria podczas wakacji i w okresie ferii zimowych dla dzieci, potem prowadząc świetlicę dla dzieci, a od 2010 roku prowadząc także Rodzinny Dom im. św. Do minika dla dzieci, które z różnych powodów nie mogą mieszkać z rodzicami lub ich nie mają. Droga powołania prowadzi przez różne etapy, przez śluby wieczyste osta tecznie siostra potwierdza chęć życia i służby dla Boga. W tym roku we wrześniu w Kościele św. Stanisława BM przeżywałyśmy wielką radość Ślubów Wieczystych Sio stry Małgorzaty, która wiele lat dawała świadectwo rów nież w naszej Parafii.

Siostra Małgorzata z wielką radością i pokojem w sercu przeżyła ten dzień, ślubując Bogu żyć w czy stości, ubóstwie i posłuszeństwie, potwierdziła swoje ostateczne „TAK”. Nasze życie zakonne to piękna przy goda z Panem Bogiem, który nas wybrał i powołał. Dziś z sercem przepełnionym wdzięcznością za przeszłość i otwarte na dary łaski w przyszłości trwamy na modli twie za wszystkie osoby, które nas wspomagają, i któ rym możemy służyć. Modlitwą różańcową otaczamy każdego z was, których Bóg postawił na naszej drodze przez te lata.

Siostry Dominikanki

Jeśli chciałby nas ktoś wspomóc w realizacji naszego apostolstwa wśród dzieci, które doświadczyły krzywdy, zapraszamy!

Oto numer naszego konta: Dom Zakonny Dominikanek Matki Bożej Różańcowej ul. Lawendowa 15, 20-827 Lublin

Nr konta: 33 1500 1520 1215 2000 9310

Z kim się zadajesz – takim się stajesz

Wspólnota. Co to właściwie jest? Jak podaje definicja w słowniku: wspólnota to coś co łączy i zespala oraz po siada wspólne cechy. Każdy człowiek żyje w grupie, która wzajemnie na siebie oddziałuje w mniejszym lub większym stopniu, w zależności od naszej osobowości.

Nasze zachowanie jest zależne od innych, nie każdy się do tego przyznaje jednak podświadomie działamy w ten sposób – z kim się zadajesz takim się stajesz, dlatego tak ważne jest otaczanie się ludźmi dobrymi. o sercach pełnych miłości – takie są właśnie dzieci Jezusa. W kościele takich ludzi nie brakuje.

My, jako Wspólnota św. Stanisława, dzięki ks. Emilowi, odnaleźliśmy siebie i tworzymy grupę, do której zapraszamy serdecznie każdego młodego człowieka. Jesteśmy społecz nością, która jest ze sobą na dobre i złe. Nasza obecność nie kończy się na co piątkowym spotkaniu. Ciągle jesteśmy ra zem. Wydającą się na pozór nie znaczącą rzeczą jest fakt, że mamy wspólną grupę na Facebook-u, dzięki której jesteśmy w ciągłym kontakcie.

Jeśli komuś jest potrzebna pomoc wystarczy jedna wia domość, a my już działamy. Dzięki pomysłom naszego Księ dza nie ograniczamy się do naszej parafii. Akcje promujące SMAL pojawiły się w wielu parafiach naszej archidiecezji, jak i nasza słodka, słynna akcja kremówek, która nie po zwala nam zapomnieć o bardzo ważnym człowieku, jakim jest Jan Paweł II. Jeśli chodzi o nasze działania, których nie widać na co dzień, to są nasze wyjazdy, podczas których poznajemy lepiej samych siebie i naszych przyjaciół, a co najważniejsze Pana Boga, dzięki któremu poznaliśmy się i możemy wspólnie podróżować.

Jednym z najważniejszych wydarzeń naszej wspólnoty jest wyjazd na SMAL – Spotkanie Młodych Archidiecezji Lubelskiej. Podczas tych czterech dni cała młodzież z na szej archidiecezji przyjeżdża do Garbowa, gdzie wspólnie przeżywamy rekolekcje. Nie brakuje wspólnej zabawy, roz

mów i oczywiście pysznego jedzenia. Klimatu dodaje spanie w namiotach. Nasi rodzice jak i wszyscy oglądający wiedzie li, co się u nas dzieje dzięki naszej aktywności w mediach społecznościowych. W naszym studiu SMAL-owym często można było usłyszeć pozdrowienia dla naszych najbliższych. Z wyjazdu każdy wrócił szczęśliwy, bogatszy o nowe do świadczenia i wdzięczny za możliwość rozwoju swojej wiary.

Naszą tradycją wspólnotową jest wyjazd na rekolekcje. Odbywają się one w dużo mniejszym gronie niż SMAL. Jesteśmy wtedy tylko my. Wyjeżdżamy wtedy na kilka dni poza Lublin, śpimy pod namiotami, co bardzo lubimy. Jednak ważne dla nas konferencje, które skłaniają nas do przemyśleń, analiz, itp. Jako młodzi ludzie chcemy wiedzieć coraz więcej, nie przestajemy się rozwijać. Wspólnota daje nam tą możliwość za co jesteśmy ogromnie wdzięczni. Wol ny czas spędzamy na wspólnych przejażdżkach rowerowych i długich rozmowach późnym wieczorem przy ognisku.

Wyjazdem, który jest głównie naszą nagrodą, za cało roczną pracę w postaci pakowania węgielków, nocnych kre mówek, jest wyjazd do Energylandii, na którym adrenaliny i pozytywnych emocji nie brakuje. Testujemy z odwagą naj wyższe kolejki, pokonujemy swoje lęki, przełamujemy swoje bariery RAZEM. To jest właśnie u nas piękne, że razem cięż ko pracujemy, a później razem się bawimy i odpoczywamy. Drugą częścią wyjazdu jest odwiedzenie Wadowic, gdzie na rynku jemy kremówki w tym samym miejscu, gdzie robił to Jan Paweł II.

Nasze wyjazdy bardzo nas rozwijają duchowo, pozna jemy siebie nawzajem, zwiedzamy wspólnie różne miejsca. Jak wiadomo Wspólnota to ludzie, rożne charaktery, oso bowości. Nawet jeśli dochodzi do różnicy zdań, co jest nie uniknione, wspólnie z naszym opiekunem – ks. Emilem roz wiązujemy je, omawiamy tak, aby dojść do porozumienia. Wszystko co robimy, robimy razem. To jest piękne.

Oliwia

Kolonie parafialne 2022

W dniach od 2 do 14 lipca 2022 r. odbywały się wa kacyjne kolonie parafialne. W tym roku dzieci mogły od wiedzić malownicze Mazury. Podczas całego wyjazdu nie zabrakło wielu przygód, wspaniałych widoków i intere sujących oraz niezapomnianych wycieczek. Hotel, w któ rym zakwaterowani byli koloniści wraz z wychowawcami znajdował się nad samym jeziorem w Szeligach. Dzięki temu dzieci mogły korzystać wielokrotnie z walorów pięknej mazurskiej pogody i piaszczystej plaży. Ogromu radości dostarczał czas na świeżym powietrzu na zaba wach, rekreacji sportowej oraz kąpielach w jeziorze. Du żym zainteresowaniem cieszyły się także rowerki wodne, z których można było korzystać bez limitu.

Jeśli chodzi o wycieczki wyjazdowe, to każda z nich była piękną przygodą. Jedną z nich był wspaniały rejs przez Kanał Augustowski. Statek został przycumowany w Studzienicznej gdzie odbyło się zwiedzanie Sanktu arium i Kaplicy na wyspie Matki Bożej Studzieniczań skiej – Matki Kościoła. Innego pięknego dnia kolonii dzieci mogły w praktyce poznać odrobinę historii oraz wejść w klimat zadumy zwiedzając “Wilczy Szaniec” w Gierłoży, czyli w byłej kwaterze wojennej Adolfa Hitle ra. Pierwsza część zwiedzania odbywała się pieszo, moż na było wejść do środka bunkrów, przez co dokładnie udało się poznać potęgę tych budynków. Kolejnym eta pem zwiedzania był przejazd wozami bojowymi w trze ciej strefie kwatery. Następna wycieczka dała dzieciom ogrom radości, ponieważ był to uwielbiany przez wielu spływ kajakowy Krutynią. Przygód i wyjazdów nie było końca, ponieważ innym razem odbyła się przejażdżka kolejką wąskotorową w wagonach otwartych i zamknię tych. Było to na pewno ciekawe doświadczenie dostar czające wspaniałych wrażeń oraz widoków.

Wychowawcy kolonijni prowadzili również dla dzie ci zajęcia profilaktyczne dotyczące m.in. emocji, używek, odpowiedzialności za swoje czyny, decyzyjności oraz poczuciu własnej wartości. Podczas tych warsztatów odbywały się pogadanki, burze mózgów, dyskusje czy zadania praktyczne dla kolonistów. Poświęcony temu czas pozwolił przekazać dzieciom, że czy na wakacjach czy podczas nauki zawsze warto podążać za swoimi wartościami i nie zapominać o kulturze i odpowiednim zachowaniu. Codziennie także odbywała się Msza świę ta, dzięki której uczestnicy mogli przeżywać ten piękny wakacyjny czas z Bogiem i oddawać mu ten odpoczynek zawierzając wszystkie swoje troski i radości. Niedzielne Eucharystie były także świetną okazją wyjazdu do Ka tedry w Ełku, po których odbywał się spacer brzegiem jeziora zwieńczony pysznymi lodami.

Na koloniach nie zabrakło także integracji oraz wspólnej zabawy z innymi grupami. Dzieci mogły się poznawać i cieszyć wspólnym czasem na plaży czy pod czas dyskotek oraz zajadając się pysznym popcornem, a także watą cukrową. Podczas czasu wolnego koloniści mogli także korzystać z zabranych z Lublina wielu gier planszowych dzięki, którym mogli uczyć się współpracy w grupie. Zwieńczeniem tego niesamowitego czasu na Mazurach było Pasowanie na kolonistę poprzez przejście toru przeszkód nad brzegiem jeziora. Dzieci wykazały się odwagą, siłą, współpracą oraz umiejętnością zgodnej zabawy podczas poszczególnych stanowisk na torze ale także podczas całych kolonii. Dlatego każdy kolonista na przypieczętowanie tego pięknego czasu otrzymał komin z logiem Parafii św. Stanisława.

Pieszo na Jasną Górę

Okres pandemii sprawił, że piesze pielgrzymki na Jasną Górę odbywały się w sposób bardzo okro jony. Rano dojazd autobusem na miejsce wyjścia, a wieczorem powrót z miejsca docelowego. Ze wzglę du na ilość miejsc w autobusie liczebność grup była ograniczona. Ograniczenie dotyczyło nie tylko ilości pielgrzymów, ale i czasu, ponieważ codziennie na trasę wyruszały inne grupy, a każda z nich wędro wała jedynie przez dwa dni.

Początek roku 2022 nie zwiastował przełomu. Pojawiające się liczne zachorowania sugerowały, że kolejna pierwsza połowa sierpnia upłynie pod znakiem „Pielgrzymki Rotacyjnej”. Wiele osób nie uwzględniło tak ważnego dla nich wydarzenia jakim jest kilkunastodniowe pielgrzymowanie, w planach swoich urlopów. Nagle Lublin i okolice obiegła ra dosna wiadomość, że wędrówka do naszej Matki w Częstochowie odbędzie się jak przed laty. Niestety

długa niepewność mocno odbiła się na liczebności pielgrzymów. Jednak wielu uczestników spragnio nych tak pięknych rekolekcji w drodze, dojeżdżało chociaż na jeden dzień, aby zatopić się w treściach zawartych w konferencjach i naukach. Moim prywat nym mottem były często powtarzane słowa „Pamiętaj człowieku, że prochem jesteś i w proch się obrócisz”, a słowa te szczególnie dotyczyły dzieł jakie każdy z nas tworzy podczas swojego życia. Okres pande mii i wojna na Ukrainie pokazały, że rzeczy mate rialne bezpowrotnie giną w jednej chwili. Natomiast dzieła duchowe pozostają na lata i żadna siła nie jest w stanie tego zniszczyć. Silna wiara i kształtowanie rzeczywistości razem z Bogiem, według jego zasad, tworzą niezniszczalne dzieła. W konferencjach te gorocznej pielgrzymki zostały ukazane dzieła św. Jerzego, Popiełuszki i bł. Kardynała Stefana Wy szyńskiego. Tego co nam zostawili nie jest w stanie

zniszczyć ani wojna, ani pandemia. Pozostawione świadectwa i bezkompromisowość dają nam siłę do pracy zarówno tej materialnej jak i niematerialnej. Wróćmy jednak na trasę tegorocznej pielgrzym ki. Spotykamy starych znajomych, którzy z radością witają nas po długiej nieobecności. Niestety odwie dzamy również miejscowy cmentarz, gdzie udaje my się aby pomodlić się i zapalić znicz na miejscu spoczynku naszego dobrodzieja, który wielokrotnie z ogromną życzliwością witał nas w swych progach i okazywał ogromną gościnność. Tym razem przyj mują nas równie serdecznie jego bliscy. Przy wspól nej kolacji przyszła refleksja „odszedł człowiek, a serdeczność pozostała i pewnie przetrwa lata”.

Na kolejnych etapach spotykamy rodziny, które udzieliły schronienia ukraińskim uchodźcom. Pyta my jak zachowują się ich goście ze wschodu. Pierw szą słyszymy bardzo złą opinię: „Są zaopatrzeni ma terialnie, otrzymali dach nad głową. Naszą gościn ność traktują jako obowiązek, a nie przejaw dobrej woli”. Następnego dnia podobna sytuacja, a przy tym jakże różna. Tym razem ogromna radość z gości z za

wschodniej granicy. Nasz Gospodyni mówi „Mamy zrobione wszystko co leży w zakresie ich możliwości.

Po kilku miesiącach traktujemy się jak rodzina. Gdy zdecydują się wrócić do własnych domów, będzie nam ich brak. Znowu nasuwa się refleksja: ci pierwsi odbierają tylko dziś drobne okruchy, ci drudzy będą mogli odbierać obficie przez długie lata.

Po wielu trudach, pokonując małe problemy ze zdrowiem docieram na Jasną Górę. Czekają tam na mnie bliscy i przyjaciele z poprzednich pielgrzymek. Nagle ku mojemu zdziwieniu spotykam dwóch mo ich dalekich znajomych. Witamy się serdecznie i py tam jak mnie znalazłeś. Jeden mówi „zobaczyłem cię na zdjęciach w internecie i postanowiłem przyjechać, aby wejść z tobą przed tron Matki”. Drugi, którego spotkałem kilka dni temu na trasie powiedział: „W chwili gdy rozstaliśmy się pomyślałem, że muszę stanąć dzisiaj z tobą tu na Jasnej Górze”.

Tak zakończyła się moja kolejna pielgrzymka i wspominam ją z sentymentem, a szczególnie jej nie codzienne zakończenie.

Poznaj Wspólnotę

Przyjaciele Oblubieńca

Monika, jest chemikiem, a niedawno została babcią. Wykłada na uczelni tak jak Andrzej, tata dwóch córeczek, widoczny w służbie ołtarza. Joasia zajmuje się finansami i w pracy, i we wspólnocie. Tereska jest emerytką, cieszy się rodziną. Jarkowi po przeżyciu śmierci klinicznej uśmiech nie schodzi z twarzy. Ania kieruje własnym centrum rehabili tacji. Magda jest liderką zespołu w agencji marke tingu, ma troje dzieci. Dominika – czworo. Krysia odchowała piątkę. Basia, słuchaczka Uniwersytetu

Trzeciego Wieku, ma już prawnuki. Przemek to urzędnik w agencji związanej z rolnictwem, które jest też jego hobby. Halina jest artystką wykonującą wolny zawód. Robert z żoną prowadzą firmę. Asia, absolwentka administracji, rozwija talenty jako ma nager. Czarek, miłośnik pielgrzymek, akompaniuje modlitwie na gitarze. Małgosia zaczęła grać na cajo nie, a jej imienniczka – szwagierka pomaga młodym parom w wyborze biżuterii. Ania i Darek tworzą małżeństwo naukowców. Teresa – pielęgniarka bar dzo dba o najbliższych. Podobnie Lucyna obdarzona lekkim piórem, tworząca piękne modlitwy. Basia wszędzie dostrzega Boże działanie i dzieli się świadectwem. To tylko niektórzy z nas. Pewnie spotykamy się z tobą na ulicy czy w kościele.

Pełen przekrój wiekowy, różne zawody, sytuacje życiowe, upodo bania. Co nas łączy? Każdego z nas ktoś kiedyś zaprosił na spo tkanie z żywym Bogiem i odtąd już nic nie było takie jak przedtem, bo od tamtej pory Pan Bóg zmienia nas każdego dnia. Dlatego przy Nim zostaliśmy.

Tworzymy grupę wspólno ty formacyjno-ewangelizacyjnej „Przyjaciele Oblubieńca” przy na szej parafii. Takie wspólnoty dzia łają w wielu miejscach Lublina, Polski, Europy. Pierwsze powstały w 2010 r., a początki naszej się gają Seminarium Odnowy Wiary jesienią 2017. Po jego zakończe niu uformowała się grupa osób pragnących nadal rozwijać się

duchowo w Kościele Katolickim poprzez codzienne rozważanie Słowa Bożego i głoszenie Ewangelii. To warzyszy nam pasterz wspólnoty – początkowo był to ks. Marek Cieśluk, teraz ks. Grzegorz Kruk. Obecnie w każdy wtorek o 18.45 w kościele lub salce pod plebanią spotyka się ok. 30 osób różnych stanów i powołań, aby razem się modlić i uwiel biać Boga oraz dzielić się sposobem przeżywania formacji. Co to znaczy? Przez tydzień rozważamy treści z podręcznika formacji duchowej, oparte na tekstach z Pisma Świętego, mające pogłębić naszą wiarę. A jako że wiara rodzi się ze słuchania, rozma wiamy o tym, co się dzieje w naszym życiu.

Nasza wspólnota realizuje też charyzmat ewange lizacji, tzn. mamy wspólne pragnienie rozkochiwania ludzi w Chrystusie. Chcemy odpowiadać na nakaz misyjny Jezusa i wezwanie Kościoła do Nowej Ewan gelizacji. Na czym to polega? Ponieważ sami doświad czyliśmy Bożej Miłości, pragniemy na różne sposoby świadczyć o Niej wobec innych. Temu służy organi zowanie kursu Nowe Życie. Staramy się też robić to

podczas prowadzonych wspólnie z Legionem Maryi Nabożeństw Pierwszosobotnich, nabożeństw pasyj nych i Wieczorów Uwielbienia w pierwsze poniedział ki miesiąca, na które zapraszamy wszystkich parafian i gości. Ukoronowaniem ewangelizacyjnych planów wspólnoty będzie kolejne parafialne Seminarium Odnowy Wiary rozpoczynające się w lutym 2023 r. To nie będą katechezy, wykłady, pouczenia. To będzie czas zaplanowany dla Ciebie przez Pana, w którym będzie chciał dotykać Twojego serca. Każdy z nas jest tam przez Niego osobiście zaproszony. Jezus mówi Przyjdźcie do mnie wszyscy... Czy przyjmiesz Jego zaproszenie?

Andrzej Żuk

Masz pytania?

Przyjdź porozmawiać we wtorek po mszy o 18. Poczytaj o wspólnocie na stronie https://przyjacieleoblubienca.pl

Rok w parafii

Święcenie pokarmów

Niedziela Palmowa Wielki Czwartek

Procesja rezurekcyjna Rezurekcja LSO

Nowi Ministranci

Boże Ciało

Odpust parafialny Prezes PKP LHS, Zbigniew Tracichleb uhonorowany medalem

Cmentarz w Marysinie

W październiku uroczyście zakończono renowa cję cmentarza z I Wojny Światowej w Marysinie. Na bożeństwo na odnowionej nekropolii koncelebrowali: Grzegorz Brudny, proboszcz parafii ewangelickiej; ks. mitrat Andrzej Łoś. duchowny Polskiego Autokefa licznego Kościoła Prawosławnego; proboszcz parafii Katedralnej Przemienienia Pańskiego w Lublinie; oraz ks. Eugeniusz Zarębiński, proboszcz parafii św. Stanisława BM.

31 lipca – 3 sierpnia 1915 oddziały armii rosyj skiej stoczyły krwawą bitwę z oddziałami armii au striackiej, w skład której wchodziły także formacje legionowe. Po bitwie zorganizowano cmentarz w Jast kowie, w którym pochowano wszystkich poległych. Po roku 1920 ekshumowano jednak żołnierzy rosyjskich, austriackich i węgierskich i przeniesiono ich do Gar bowa i Marysina. Cmentarz w Marysinie powstał na gruncie podarowanym przez Jana Kobiałkę. Gmina Jastków wydała opracowanie poświęcone Bitwie Jast kowskiej, poległym w niej żołnierzom. W uroczystym zakończeniu rewitalizacji cmentarza uczestniczyli

mieszkańcy Marysina, przedstawiciele gminy Jast ków oraz delegacja z Austrii. W swoim przemówieniu przewodniczący Austriackiego Czarnego Krzyża, płk Dieter Allesch – powiedział:

Na samym początku chciałbym bardzo serdecznie podziękować odpowiedzialnym za doskonałe prze prowadzenie procesu rewitalizacji tego cmentarza wojennego. W przeszłości, podczas uroczystości na cmentarzach wojskowych, zawsze kończyłem swoje wystąpienia słowami: „Módlmy się, aby w przyszło ści nigdy więcej nie trzeba było budować w Europie cmentarzy wojskowych”. Mieliśmy wielką nadzieję, że posłużą one jako przestroga, przypominając ludziom o straszliwym cierpieniu.

Byliśmy przekonani, że historia, niejako w roli nauczyciela, sprawi, że ludzie, przynajmniej w na szym regionie świata, nie pójdą po raz kolejny na wojnę ze sobą w ślepej nienawiści, mordując się wza jemnie, zabijając ludzi w ich domach, na dworcach czy w szpitalach. Oszołomieni, stoimy na krawędzi, stosunkowo blisko tej katastrofy, która rozpoczęła się

7 miesięcy temu, i musimy z ogromnym bólem patrzeć, jakie straszne cierpienia, jakie wielkie zbrodnie są popełniane przeciwko narodowi ukraińskiemu oraz przeciwko prawom człowieka. Znowu powstają liczne cmentarze wojskowe, znowu matki, ojcowie, rodziny po obu stronach płaczą za zmarłymi na wojnie, znowu płacze Bóg nad szaleństwem spowodowanym przez kilku ludzi, którzy są odpowiedzialni za tę morderczą i brutalną wojnę!

Stoimy tutaj na cmentarzu wojskowym, gdzie ponad 100 lat temu pochowano poległych żołnierzy, którzy również tutaj stracili życie w strasznej woj nie. Z pewnością mieli oni wielkie plany i marzenia, woleliby zostać w domu z rodziną i bliskimi, ale ich młode życie zostało brutalnie rozbite w bitwie. Po obu stronach musieli wykonywać rozkazy i walczyć z wro giem, którego nie znali, którego w zasadzie nie chcieli skrzywdzić, ale na wojnie niestety obowiązują inne brutalne prawa. Papież Franciszek podczas wielkiej Mszy o Pokój na cmentarzu wojskowym w Redipuglia w 2014 roku bardzo trafnie powiedział: „Wojna to sza leństwo! Niszczy najpiękniejszą rzecz, jaką stworzył Bóg – człowieka”. Ponadto podkreślił, że zachowanie i utrzymanie cmentarzy wojskowych jest ważnym

dziełem na rzecz pokoju. Utrzymane cmentarze woj skowe powinny, a wręcz muszą, zachęcać do refleksji, a tym samym pełnić rolę obiektów, które mają przypo minać o pokoju.

Cmentarze wojskowe są jednymi z niewielu miejsc, gdzie można bezpośrednio dostrzec tragiczne wyda rzenia z naszej historii. Cmentarze wojskowe nie mogą zapobiec wojnie, ale zdecydowanie zmuszają nas do refleksji na jej temat! Nie byliśmy świadomi, że to wielki przywilej żyć, przynajmniej w naszym regionie świata, w okresie pokoju, który trwał 77 lat, najdłużej w historii. Tak więc raz jeszcze, ze strony austriackiej, pragnę wyrazić serdeczne podziękowania wszystkim, którzy przyczynili się do odrestaurowania/odnowienia tego cmentarza. Chylę czoła przed tymi szlachetnymi wysiłkami i wielkimi osiągnięciami. Z czcią kłaniamy się także przed żołnierzami obu stron, którzy zginęli w Wielkiej Wojnie. Pamiętamy ich heroiczne dokona nia i wielkie cierpienia, które znosili, i obiecujemy, że poważnie potraktujemy ich napomnienie o pokoju i ni gdy o nich nie zapomnimy. Niech ich dusze spoczywają w pokoju.

Muzycy Lubelszczyzny dla Niepodległej

U progu XX wieku Józef Reiss stwierdził, że najpiękniej sza ze wszystkich jest muzyka polska. Do zakończenia I woj ny światowej, obok malarstwa, literatury i innych dziedzin sztuki muzyka stała się narzędziem służącym jednoczeniu narodu pozbawionego państwowości. O jej efektach świad czy fakt wielokrotnego zakazu wykonywania oraz cenzury wprowadzanej przez zaborców. Na przestrzeni kolejnych de kad służyła jako wsparcie dla działań w walce o nową, samo dzielną pozycję społeczną narodu polskiego. W tym miejscu nie można pozostać obojętnym, wobec takich nazwisk jak: Józef Elsner, Karol Kurpiński, Fryderyk Chopin, Stanisław Moniuszko – twórców polskiego nurtu narodowego w muzyce.

Obok innych ośrodków kulturalnych również Lublin znalazł swoje stałe miejsce na kulturalnej mapie Królestwa Polskiego, czemu sprzyjało atrakcyjne położenie na szlaku po między Lwowem, a Warszawą. Miasto regularnie odwiedzali artyści polscy i zagraniczni, jak też trupy operowe i orkiestry, na bieżąco prezentując nowe osiągnięcia i kierunki rozwoju muzyki polskiej.

Podkreślić należy wkład wnoszony w tej dziedzinie przez artystów lubelskich, jak i wywodzących się z terenu dzisiej szego województwa lubelskiego. Osoby dzisiaj w dużej mierze zapomniane to niegdyś wybitni pianiści, skrzypkowie, czy śpiewacy operowi.

Niewątpliwie sprzyjało temu funkcjonowanie przychyl nych instytucji i stowarzyszeń, borykających się z licznymi trudnościami. Do takich należały kościoły: katedra lubelska i nieistniejący – św. Michała Archanioła. Warto podkreślić, że działajaca przy nim orkiestra cieszyła się dużym uznaniem. Otóż 15 listopada 1786 roku artyści wystąpili w teatrze war szawskim, z racji 5. rocznicy zatwierdzenia statutu kapeli przez Stanisława Augusta Poniatowskiego. Należy również wskazać inne instytucje, jakim przyszło mierzyć się z repre sjami władz carskich, z powodu charakteru prowadzonej działalności. Były to: Towarzystwo Przyjaciół Muzyki (zlikwi dowane w wyniku represji w 1816 roku), Resursa Kupiecka (z siedzibą w Pałacu Morskich), Lubelskie Towarzystwo Muzyczne, którego statut przedstawiony władzom carskim w 1874 roku zatwierdzono dopiero w dwadzieścia lat od pod jętej inicjatywy jego powstania. Do takich ośrodków należał również Teatr Wielki, gdzie w styczniu 1909 roku doszło do miejscowego prawykonania pery Straszny dwór S. Moniuszki, z udziałem orkiestry 8. Pułku Piechoty Legionów.

Nie można pominąć szerokiego grona twórców wywodzą cych się z terenu dzisiejszego województwa lubelskiego – ar tystów niekiedy w dużej mierze zapomnianych. Niemal rów nolegle z nasilającym się wpływem zaborców, swoją karierę rozpoczynała Antonina Mikłaszewicz-Campi, córka Jana Mi kłaszewicza – lubelskiego kapelmistrza, a jednocześnie jedna z dwojga lublinian (obok Henryka Wieniawskiego), noszących tytuł: solista dworu i teatrów dworskich w Sankt Petersburgu. W pierwszej dekadzie XIX wieku w Lublinie zamieszkali Re gina i Tadeusz Wieniawscy – rodzice Henryka i Józefa. Matka, będąca studentką klasy fortepianu Królewskiego Konserwa torium Muzycznego w Paryżu prowadziła intensywnie dzia łający salon muzyczny w kamienicy pod adresem Rynek 17. Regularnie organizowała patriotyczne wieczory kameralne, podczas których prezentowano utwory objęte cenzurą. Ich stałym uczestnikiem był wybitny lokalny skrzypek Stanisław Serwaczyński. Należy jednocześnie podkreślić rolę Karola Li pińskiego, skrzypka pochodzącego z Radzynia Podlaskiego. Szczególny wyraz patriotyzmu wykazał za pośrednictwem opery Kłótnia przez zakład do libretta Jana Kamińskiego. W utworze poszczególne partie instrumentalne zostały oparte na motywach Jeszcze Polska nie zginęła, podobnie jak w przy padku Zygmunta Noskowskiego – autora pierwszego poematu symfonicznego.

Równie istotnym ośrodkiem na terenie Lubelszczyzny były Puławy. W pałacu Czartoryskich regularnie organizo wano koncerty kameralne, ale także prezentacje dzieł sce nicznych. Tamże funkcję kapelmistrza sprawował Wincenty Lessel, znany z twórczości operowej, poruszającej zagadnienia życia codziennego, inspirowanej muzyką ludową. Jego syn Franciszek swoje poglądy dotyczące postrzegania Królestwa Polskiego, jako całości w granicach przedrozbiorowych wyra ził poprzez ilustrację muzyczną cyklu wierszy Juliana Ursyna Niemcewicza opatrzonych tytułem Śpiewów historycznych.

Lubelszczyzna, z punktu widzenia rozwoju muzyki pol skiej w okresie dążeń niepodległościowych stała się ważnym ośrodkiem kulturalnym, co więcej wnoszącym istotny wkład w determinację mieszkańców regionu do podejmowania od powiednich działań. Jej charakter, pociągający za sobą wie lokrotnie negatywne konsekwencje dowodzi jednoznacznie jej wartości, będąc jednocześnie jednoznacznym wyrazem zamierzonego przesłania.

Karol Rzepecki

Poznaj sąsiada

W Marysinie od 2015 roku organizowany jest festyn rodzinny. Mimo, iż miesiąc prawie jesienny to zainteresowanie festynem jest ogromne. Magdalena Olszak od lat jako Sołtys i Radna zachęca mieszkań ców do wspólnych spotkań z sąsiadami. 17 września br. przy współudziale mieszkańców Marysina, Fun dacji pod Damaszkiem, KGW Marysieńki, Gmin nego Ośrodka Kultury i Sportu w Dąbrowicy został zorganizowany VII festyn „Poznaj Sąsiada”. Na tegorocznym festynie zagościły Parafia pw Św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Lublinie, gdzie młodzież z grupy SMAL częstowała uczestników przesłodką watą cukrową, Parafia pw. bł. Karoliny Kózkówny w Snopkowie z Fundacją pod Damaszkiem słodziła czekoladowymi szaszłykami, a Zgromadze

nie Misjonarzy Afryki – Ojcowie Biali ugościli słowem bożym i wystawą przedmiotów z afrykańskich wiosek. Nieodzownym elementem były występy artystycz ne i sportowe. Wśród artystów ludowych wystąpiły: KGW Panieńszczyzna – Jastków, KGW i Kółko Rol nicze z Moszny jak również Klub Seniora z Jastkowa. Dzieci i młodzież swoje talenty prezentowała w wy stępach tanecznych ze Szkołą Tańca Chassemi Emili Osińskiej-Marczak, wokalnych ze Studia Muzyki Rozrywkowej Pani Anety Dąbskiej oraz pokazów ka rate ze Szkoły Karate Mistrza Świata Daniela Iwan ka. Zagościła grupa rekonstrukcyjna sprzed czasów Mieszka I – Stowarzyszenie „STORRADA” z siedzibą w Chodlu, którzy tak jak animatorzy i Stowarzysze nie Aktywni Sąsiedzi ze Smug – malowanie twarzy, warsztaty artrecyklingowe, dmuchańce, pokazy straży pożarnej OSP Jastków, OSP Moszenki, udział funkcjo nariuszy z Posterunku Poli cji w Jastkowie oraz konkur sy umilały czas uczestnikom festynu. Rozegrano również partie szach dzięki uprzej mości Pana Michała Rywac kiego – szachowo.pl. Część gastronomiczną zorganizowali mieszkańcy Marysina w postaci stoiska grillowego i smażonego ziemniaka a Koła Gospo dyń Wiejskich Marysieńki i Natalki zaserwowały re gionalne przysmaki. Festyn zakończyła wieczorna po tańcówka

Magdalena Olszak

Projekt Szkolnego Koła Caritas „Dobra jest więcej” Listy o Polsce

Dzielenie się dobrem nie zna granic. Z miłością i do broczynnością można dotrzeć wszędzie o ile zaangażuje się w to serce – wrażliwe na potrzeby bliźnich. A takie serca mają młodzi ludzie należący do Szkolnego Koła Caritas w Zespole Szkół nr 12 w Lublinie. Wolontariu sze podjęli się realizacji ambitnego zadania jakim jest udział w Ogólnopolskim Projekcie „Dobra jest więcej –szkolny wolontariat”.

Projekt jest realizowany i finansowany jako zada nie zlecone przez Ministra Edukacji i Nauki z zakresu zdrowia publicznego. Koordynatorami projektu są Cari tas Polska i diecezjalne oddziały Caritas. Nasza szkoła jest jedną z piętnastu szkół diecezji lubelskiej, którą za proszono do udziału w przedsięwzięciu. Nominację tę Szkolne Koło Caritas przyjęło jako wyróżnienie, ale też jako zobowiązanie do jeszcze aktywniejszej służby, by skuteczniej dzielić się dobrem. Dziękujemy proboszczo wi Eugeniuszowi Zarębińskiemu i dyrektorowi Lucja nowi Miciukowi za stworzenie przestrzeni do realizacji naszego przedsięwzięcia. Dziękujemy wszystkim ofiaro dawcom za dobroć i otwartość serc.

Wolontariusze z koła Caritas opracowali i prowa dzili działania, których celem jest zbudowanie więzi trwałej i mocnej. Wierzymy, że nam się udało. Reali

zując projektu gościliśmy w szkole ks. Adama Szychie wicza, proboszcza Parafii Niepokalanego Poczęcia Naj świętszej Marii Panny w Izmaiłu na Ukrainie. Miasto powstało w IV w p.n.e. i przez wieki przekształcono je w wielką twierdzę obronną. Wielokrotnie znajdowało się pod panowaniem różnych państw. Od XVIII w. sta nowiło obiekt rywalizacji turecko-rosyjskiej. W latach 1918–1940 stało się częścią Królestwa Rumunii. Po okupacji w 1940 r. przez ZSRR zostało odzyskane przez wojska rumuńskie, a w 1945 r. ponownie przeszło do ZSRR. Od 1991 r. Izmaił stał się miastem obwodu ode skiego na Ukrainie.

Tam, w Besarabii leżącej w delcie Dunaju, gdzie zaczynają się stepy akermańskie, w krainie opisywanej przez Adama Mickiewicza w „Sonetach krymskich”–żyją Polacy. Tęsknią za Polską i liczą na naszą pamięć. Pomoc dociera do nich bardzo rzadko. Od 2008 r. Pra cuje dla nich ,,pochodzący z Chełma ksiądz Adam, realizujący tam swoje kapłańskie powołanie. W czasie szkolnego spotkania opowiedział uczniom o jedynej pa rafii rzymsko-katolickiej w mieście Izmaił. Dzięki jego fotorelacji mogliśmy przenieść się tam i poznać kroni kę parafialnych wydarzeń i sposoby duszpasterzowa nia. Doświadczyliśmy wyraźnie i mocno, że parafianie księdza Adama potrze bują podtrzymania więzi z Ojczyzną. Nauczyciel historii, Jacek Ogorzałek zapoznał nas z historycz nymi aspektami obecności naszych rodaków w Izma ilu. Wiemy, że w czasach powojennych , w sowiec kiej Ukrainie, Polacy mieli bardzo ograniczone możli wości kultywowania swojej tożsamości narodowej. Byli pozbawieni polskiej oświa

ty, pracy , duszpasterstwa rzymskokatolickiego i kon taktów z krajem. Rozpad ZSRR i uzyskanie niepodległo ści przez Ukrainę umożliwiło prowadzenie działalności na rzecz zachowania polskości oraz powstania polskich organizacji społecznych, oświatowych i kulturalnych. Nasz gość opowiedział nam o działaniach, które podtrzymują i pielęgnują tradycje polskie, religię, wiarę, więź z Ojczyzną. Podzielił się swoim doświadczeniem organizacji przy parafii nauki języka polskiego, pro wadzenia Domu Polskiego „Kujawy” (istniejącego od 2008 r.), w którym spotykają się Polacy z Izmaila, by świętować ważne dla Polski święta i rocznice. Podkre ślał, że parafianie potrzebują spotkań i działań o cha rakterze patriotycznym i wspólnotowym. Wzruszyliśmy się, gdy opowiadał historię starszego polskiego małżeń stwa, które z nadzieją czekało przez wiele lat na spotka nie z kapłanem, który przyniesie im Chrystusa w sakra mencie namaszczenia chorych i Eucharystii. Niebawem po tym spotkaniu odeszli do wieczności…

Opowieść Księdza Adama uwrażliwiła serca słu chaczy, co zaowocowało dalszymi działaniami. Wszyst kie zespoły klasowe uczestniczące w spotkaniu, zde cydowały, że napiszą listy do Polaków mieszkających w Izmailu. Nie będą to jednak zwyczajne list, ale listy,

w których opiszą naszą Ojczyznę, jej piękno, nasze mia sto i historię, a także pielęgnowane w domach tradycje polskie. Spontanicznie zrodził się też pomysł przygoto wania paczek świątecznych dla Rodzin polskich z Izma ila. Listy zostały napisane. Są w nich historie rodzinne i wspomnienia, przepisy na tradycyjne polskie potrawy wigilijne. Jest też opisany spacer po naszym pięknym mieście i opowiedziana legenda lubelska. Jakub z piątej klasy zaprasza do odwiedzenia naszej parafii Świętego Stanisława Biskupa i Męczennika i przypomina żywot patrona naszej świątyni. Niektóre z listów przypominają ilustracje z naszych polskich lektur. A pośród pięknych słów – życzenia pokoju i powrotu do Ojczyzny oraz za pewnienie o pamięci . Wszystko wyrażone dziecięcym sposobem odczuwania i wrażliwością młodych serc. Oczekują na przyjazd księdza Adama, który obiecał, że dostarczy je do adresatów przed Bożym Narodzeniem. Rozpoczęła się też zbiórka darów –żywności o przedłu żonej trwałości, która razem z listami zostanie prze kazana naszym Rodakom. Szkolne Koło Caritas koor dynuje akcję i przygotuje zebrane dary do transportu. Muszą być dobrze zabezpieczone, bo Izmaił leży prawie 1400 km od Lublina.

Patron naszego Koła – Święty Jan Paweł II w utwo rze„ Myśląc Ojczyzna” napisał: „Ojczyzna – kiedy myślę – wówczas wyrażam siebie i zakorzeniam, Mówi mi o tym serce, jakby ukryta granica, Która ze mnie przebiega ku innym, Aby wszystkich ogarnąć w przeszłość dawniejszą niż każdy z nas: Z niej się wyłaniam... Gdy myślę Ojczyzna –By zamknąć ją w sobie jak skarb. Pytam wciąż, jak go pomnożyć, Jak poszerzyć tę przestrzeń, Którą wypełnia.”

Joanna Kowalczyk, opiekun Szkolnego Koła Caritas

Parafię w Izmailu, w której posługuje ks. Adam Szychiewicz można wesprzeć poprzez wpłatę na konto: 34 1240 2223 1111 00 11 0737 1659 Bank Pekao S.A. I o. Chełm z dopiskiem Pomoc dla Polaków w Izmailu – Ukraina

Kto

nie idzie do przodu, ten się cofa - Goethe

Lider zmiany i rozwoju

Zlokalizowany w samym cen trum zielonego Sławina Zespół Szkół nr 12 od 2014 r. poprzez bo gatą ofertę edukacyjną, skuteczne metody osiągania przez uczniów celów kształcenia i wychowania oraz wyjątkowy sposób myślenia o edukacji tworzy przestrzeń wzajem nego dialogu – uczniów, nauczycieli i rodziców. Edukacja, będąc niekoń czącym się procesem wymusza nie jako nieustanną przebudowę i stałe doskonalenie się, które każdego dnia świadczą o nowoczesnej nauce uczniów. Zespół Szkół nr 12 codziennie prezentuje namacalne dowody rozwoju i zmiany na wielu płasz czyznach wychowawczo-dydaktycznej współpracy.

Nowy segment Przedszkola nr 86 Od 2022 r. bazę lokalową szkoły – estetycznie i nowocześnie wyposażoną – dopełnił nowy segment Przedszkola nr 86. Dzięki tej inwestycji uczniowie szkoły podstawowej zyskali dodatkową przestrzeń do nauki i rozwoju. Przedszkole posiada plac zabaw wyposażony w sprzęt rekreacyjny, który umożliwia dzieciom bezpieczną zabawę na świeżym powie trzu oraz ogródek. Sale zajęć są bogato wyposażone w sprzęt audiowizualny, pomoce dydaktyczne i za bawki. Dzięki temu, że przedszkole jest przyjazne dziecku ma doskonały kontakt z rodzicami. Na uczyciele na bieżąco analizują potrzeby i oczekiwa nia dzieci i rodziców. Są oni partnerami w procesie wychowania. Aktywnie włączają się w pracę na rzecz przedszkola lub poszczególnych grup organizując kąciki zabaw, wycieczki, koncerty, warsztaty oraz współorganizując uroczystości między innymi: uro czyste otwarcie nowego segmentu czy uroczystości patriotyczne: Jestem Polką i Polakiem.

Systematycznie włączają się realizacje zajęć z zakresu preorientacji zawodowej, których celem jest wstępne zapoznanie dzieci z wybranymi za wodami najbliższymi ich otoczeniu, kształtowanie postawy pracy i motywacji do działania, pobudza nie i rozwijanie zainteresowań dzieci oraz stymu lowanie ich pro-zawodowych marzeń. Dzieci wraz z kadrą pedagogiczną realizują projekty eduka cyjne. W bieżącym roku szkolnym uczestniczymy w ogólnopolskim projekcie edukacyjnym: 20 minut dla matematyki, Wkręceni w czytanie. Na ludowo, na wesoło – tradycje świąteczne i nie tylko w kultu rze polskiej, Książka dla Przedszkolaka, Mały Miś w świecie wielkiej literatury, Kubusiowi przyjaciele natury, Mamo, tato wolę wodę, Uczymy Dzieci Pro gramować . Ponadto, dzieci uczestniczą w różnorod nych konkursach i przeglądach, co przekłada się na liczne sukcesy.

Otwartość na zmiany i rozwój

Kolejny rok przyniósł kolejne zmiany dla spo łeczności Szkoły Podstawowej nr 14 im. Tadeusza Kościuszki. Od lutego 2022 r. szkoła każdego dnia ulepsza system włączania ukraińskich uczniów w poczet braci uczniowskiej czternastki. Organi zowane są wspólne przestrzenie integracji dzieci

polskich i ukraińskich chociażby, w postaci inicjatywy Fundacji Kul tury Duchowej Pogranicza, która utworzyła w Zespole Szkół nr 12 Ukraińską Szkołę Sobotnią, czy kącików zabaw mających na celu pogłębienie wspólnoty polsko –ukraińskich uczniów.

O otwartości na rozwój i wyso kiej jakości pracy szkoły świadczą uzyskane certyfikaty: Szkoła Mło dych Patriotów, Nowoczesna Edukacja Wczesnosz kolna, Baw się i ucz. Świetlica szkolna przyjazna uczniowi, czy Szkoła pełna ciepła oraz Kreatywna Szkoła. Twórczy uczeń . Szkoła w aktywny sposób włączyła się w realizację postulatów programu Era smus+ Healthy Living goszcząc w czerwcu 2022 r. uczniów z Turcji, Włoch oraz Rumunii. Realizuje szereg inicjatyw z szeroko rozumianej edukacji spo łeczno – emocjonalnej: Nie jestem sam – pomagam, Emocje w głowie (projekt Unicef), Dziel się Uśmie chem czy autorski projekt Zaproś Rodzica na swoją lekcję – cieszący się stale niesłabnącą popularnością wśród rodziców.

Dobre wyniki

Nauczyciele są zaangażowani w uzyskiwanie jak najlepszych wyników nauczania, przygotowanie uczniów do konkursów i zawodów sportowych. Dzię ki tym działaniom uczniowie uzyskują dobre wyni ki na sprawdzianach zewnętrznych, a szkoła w roku 2021/2022 posiadała aż 8 laureatów i 12 finalistów konkursów przedmiotowych organizowanych przez Lubelskiego Kuratora Oświaty.

Szkoła doskonale współpracuje z podmiotami zewnętrznymi współorganizując szereg inicjatyw służących wszechstronnemu rozwojowi całej spo łeczności Sławina. W szkole odbył się już trzeci z cy klu koncert Wspólnota i Rodzina siłą Sławina, o któ rego wyjątkowy charakter zadbała inicjatorka uro czystego koncertu Radna Rady Miasta Lublin pani Jadwiga Mach. Atutem naszej szkoły jest wdrażana

codziennie idea szkoły otwartej, będącej dla lokalnej społeczności centrum kulturalnym i rekreacyjnym. Poprzez ciągłe poszerzanie kontaktów szkoła rozbu dowała pakiet bezpłatnych zajęć dodatkowych dla uczniów i wychowanków czternastki w tym: UEFA Playmakers. Piłka nożna dla dziewczynek, Ścianka wspinaczkowa, Koło krawieckie, Szachy, Fitness, Boks tajski i wiele innych.

Budując wspólnie przyszłość naszych dzieci, w szkole zainicjowana została konferencja profilak tyczna - Rozwijanie zainteresowań i uzdolnień dzie ci i młodzieży, jako skuteczny element profilaktyki uzależnień. Zespół Szkół nr 12 każdego dnia anga żuje wszystkich uczniów i nauczycieli, wyzwalając tkwiący w nich potencjał oraz wewnętrzną moty wację, będącą pochodną ciekawości poznawczej. Codziennie staje się liderem zmiany w podejściu do zarządzania sieciowego, które wydaje się bardziej odpowiadać wyzwaniom stojącym przed szkołą jako organizacją uczącą się i stale zmieniającą.

Aneta Dams Beata Owczarek

Wierzę w Kościół Chrystusowy!

To hasło programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce na rok 2022/23. Wyrasta z analizy aktu alnej sytuacji Kościoła, która dość powszechnie uważana jest za trudną. Coraz częściej nie wierzy my temu, co Kościół naucza. Jak przekonać obecnie do pokochania Kościoła? Przed tym wyzwaniem ludziom „mogą opadać ręce”, ale tak naprawdę nie mogą opaść, bo z woli Chrystusa w Kościele dostępu jemy łaski zbawienia.

Pogłębianie świadomości bycia Kościołem przez wszystkich ochrzczonych, którzy – bez względu na realizowane w Kościele zadania i stopień zaan gażowania we wspólnocie – są adresatami nowe go programu duszpasterskiego, wymaga najpierw rzetelnego przekazu prawdy o Kościele, zgłębienia jego znaczenia i wartości oraz przy pominania podstawowych treści, zwłaszcza o jego złożonej naturze i zbawczej misji. Refleksji tej nie można jednak sprowadzać do czysto teoretycznych rozważań, lecz winna ona być poparta odważnym i czy telnym świadectwem duchownych, osób konsekrowanych i świeckich, którzy w Kościele znajdują przestrzeń pogłębienia zjednoczenia z Bogiem i doświadczenia wspólnoty z braćmi i siostrami w wierze.

Moja wiara w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół wypływa z faktu chrztu i wiąże się ściśle z wiarą w Jezusa Chrystusa, a tym samym wskazuje na wyjątko we „miejsce”, w którym Go spoty kam, doświadczam jego obecności oraz działania Jego Ducha. Wierzę w Kościół, gdyż jest w nim obecny i działający Jezus Chrystus; wierzę

w Kościół, gdyż nikt z ludzi nie mógłby go wymyślić. W Kościele odnajduję to, co jest dla mojego życia ko niecznie potrzebne, czego nie mogę sobie sam dać. Wierzę w Kościół, gdyż jest święty obecnością Jezusa Chrystusa, który dokonuje jego oczyszczenia; wierzę w Kościół, gdyż jest ciągle otwarty na każdego czło wieka oraz mimo całej swojej ułomności uobecnia Chrystusa; wierzę w Kościół w Kościół, gdyż stwa rza warunki rozwoju wiary, jest gwarantem ciągłości łańcucha przekazu wiary. W końcu wierzę w Kościół również dlatego, że jest rodziną, w której wierzący są dla siebie braćmi i siostrami, a historia pojedynczego człowieka w spotkaniu z przechowywaną w Kościele historią zbawienia nabiera pełnych kształtów.

Ks. Emil Mazur

Życie parafii

Poradnie

• Poradnia rodzinna i przedmałżeńska – spotkanie uzgadniamy z p. Justyna Grabek-Kozera – (tel. 600 948 626)

• Konferencje przedmałżeńskie – czwartki 19.00 (wg ustalenia)

• Konferencje przed chrztem – soboty 19.00 (wg ustalenia)

• Rozmowy doradcze dla rodziców i małżonków po wcześniejszym umówieniu tel. 516 120 094 (Ewa i Wojciech Otrębscy).

Msze Święte

• W niedzielę w godzinach: 8:00, 9:30, 11:00, 12:30, 16.30; (od I niedziela września do ostatniej niedzieli czerwca) 18:00

• W sprawach szczególnych spełnimy obowiązek uczestnictwa w Mszy niedzielnej już w sobotę o godzinie 18:00.

• W dni powszednie Msze Święte są o godzinie 7:00 i 18:00.

• W Święta nakazane o godzinie: 8:00, 11:00, 18:00.

• Msze Św. w Muzeum Wsi Lubelskiej w zabytkowym kościele z Matczyna – według harmonogramu. Wstęp do skansenu bezpłatny na 20 minut przed rozpoczęciem liturgii i przez pierwsze 10 minut jej trwania.

Porządek nabożeństw

• W Adwencie Roraty od poniedziałku do piątku o godzinie 6:15 rano; soboty 6.30

• Gorzkie Żale w każdą niedzielę Wielkiego Postu o godzinie 17:30.

• Droga Krzyżowa: piątki Wielkiego Postu o godz. 17.30 i 16:30 dla dzieci.

• Nabożeństwa Majowe, Czerwcowe i Październikowe i wypominkowe w niedziele i dni powszednie o godzinie 17:30.

• Nabożeństwa Wynagradzające Niepokalanemu

Sercu Maryi: pierwsze soboty miesiąca po Mszy św. porannej (od listopada do kwietnia) albo po Mszy św. wieczornej (od maja do października) [w ramach Porządek nabożeństw]

• Wieczory Uwielbienia: pierwsze poniedziałki miesiąca: po Mszy św. wieczornej (w godz. 18.45–20.00) [w ramach Porządek nabożeństw]

Kancelaria parafialna:

• Od poniedziałku do piątku, w godz. 16.00–17.30., tel. 516448458

Wspólnoty religijne:

• Legion Maryi: poniedziałek, wtorek, środa – godz. 18.30.

• Wspólnota Przyjaciół Oblubieńca: wtorek – godz. 19.00.

• Chór Parafialny: poniedziałek – godz. 19.00.

• Schola Dziecięca: niedziela – godz. 10.00,

• Schola Młodzieżowa: Niedziele o 17.15

• Wspólnota św. Stanisława – grupa licealna piątek – godz. 19.15; grupa studencka środy godz. 20.30

• Harcerze u św. Stanisława – Piątek ZHP 17.30 / Sobota – 10.30 ZHP/10.00 ZHR

• Ministranci: Czwartki godz. 18.30

• Oaza rodzin spotkanie raz w miesiącu – w Soboty / Niedziele (wg. ustalenia)

• Koło Radia Maryja: ostatni czwartek miesiąca o godz. 17:30 (rozpoczęcie spotkania z różańcem),

• Rodzina Różańcowa: 1. niedziela miesiąca – godz. 9.00.

• Dziecięce Kółko Różańcowe: 1 niedziela miesiąca – godz. 11.50

• Kandydaci do Bierzmowania i 1 Komunii świętej mają spotkania według ustalonego porządku

• Duszpasterstwo kolejarzy spotyka się według przyjętego programu spotkań.

• Wspólnota Przyjaciele Oblubieńca: wtorek – godz. 18.45.

SERDECZNIE ZAPRASZAMY!

Biblioteka:

• Czynna w niedziele w godz. 9.00 – 10.00

• Informacje z życia parafii i program wizyty duszpasterskiej na: www.stanislaw.lublin.pl

Prosimy o nadsyłanie wszelkich sugestii, artykułów i zdjęć związanych z życiem naszej parafialnej społeczności pod @dresem: strona@stanislaw.lublin.pl

W 2022 roku Czwarta Niedziela Adwentu przypada na 18 grudnia. To ostatni dzień czterotygodniowego okresu w Kościele katolickim, czyli od pierwszych Nieszporów do zmierzchu 24 grudnia. Jest ona znana również pod nazwą Laetare, co pochodzi od ła cińskiego „radować się”. Tej niedzieli KGW Marysieńki z Marysina, po raz kolejny zawita w gościnne progi kościoła przy Zbożowej, ze stroikami i pierniczkami. Celem kiermaszu jest zbiórka funduszy na świetlicę w Marysinie, z której korzystać będą także mieszkańcy parafii św. Stanisława BM.

Zapraszamy

ARKA – pismo parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika, ul. Zbożowa 75, Lublin www.stanislaw.lublin.pl; strona@stanislaw.lublin.pl

Redaguje zespół: ks. proboszcz Eugeniusz Zarębiński, Ewa Dziadosz, ks. Emil Mazur, ks. Grzegorz Kruk, ks. Emil Mazur Skład i druk: Drukarnia Alf-Graf, ul. Abramowicka 6, Lublin